ΖΗΣΕ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΑ ΟΡΙΑ!

Φωτο από εδώ

Οι περισσότεροι άνθρωποι, και μάλιστα οι νέοι, δεν αγαπούν τις μέτριες καταστάσεις, αλλά τις ακραίες και εξαιρετικές. Συνήθως ζούμε μια μέτρια ζωή, που δημιουργεί ρουτίνα, γι’ αυτό λαχταράμε κάτι που θα ξεφεύγει απ’ τα στενά όρια της καθημερινότητάς μας: μερικές στιγμές –ή μια ολόκληρη ζωή– πέρα από τα όρια!

Αυτό είναι φυσικό: αν δεχτούμε, μαζί την Αγία Γραφή και τους αγίους χριστιανούς διδασκάλους, πως ο άνθρωπος είναι καλεσμένος απ’ το Θεό να γίνει όμοιος μ’ Αυτόν, κάτι τέτοιο ξεφεύγει εντελώς από τα όρια της ζωής και του ανθρώπου όπως τα ξέρουμε. Με μια τέτοια προοπτική, είναι λογικό να επιζητούμε να ξεπεράσουμε κάθε όριο.

Αλλά προς τα πού να ξεπεράσω τα όρια; Σε ποια στοιχεία του εαυτού μου; Σε ποια θέματα της ζωής μου; Σε ποια συναισθήματα, σε ποιες πράξεις;

Αν ξεπεράσω τα όρια στα νεύρα και στα θυμωμένα ξεσπάσματα, πώς θα γίνει η ζωή μου και οι σχέσεις μου μ’ εκείνους που μ’ αγαπούν; (Γιατί υπάρχουν κάποιοι που μ’ αγαπούν). Αυτό είναι που θέλω στη ζωή μου;

Αν περάσω τα όρια στη σκληρότητα, θα γίνω κτήνος. Αν περάσω τα όρια κυνηγώντας τα λεφτά ή την επιθυμία μου να κάνω καριέρα, θα βγάλω απ’ την καρδιά μου όποιον δε με βοηθάει στις επιθυμίες μου και στο τέλος θα μείνω μόνος.

Να περάσω τα όρια τρέχοντας μ’ ένα αμάξι ή μια μηχανή, ρισκάροντας τη ζωή μου και τη ζωή των άλλων; Να περάσω τα όρια στα γλέντια και τις διασκεδάσεις; Σε καταχρήσεις και «συλλογή εμπειριών»; Μπορώ να διαλέξω ό,τι θέλω βέβαια, αλλά αυτό είναι που θέλω;

Να περάσω τα όρια στο να νοιάζομαι για τους άλλους, στο ν’ αγαπάω τους άλλους, αυτό μου λέει η καρδιά μου πως είναι κάτι όμορφο. Φτάνει ν’ αγαπώ πραγματικά τους άλλους κι όχι αυτό που θέλω εγώ απ’ τους άλλους, γιατί τότε η αγάπη μου θα γίνει καταπιεστική και εγωιστική. Να περάσω τα όρια στο να κάνω θυσίες για τους άλλους, στο να συγχωρώ τους άλλους; Να είμαι ταπεινός πέρα από τα όρια;

Αυτό μου λένε όλοι πως είναι μεγάλη βλακεία: «Οι άλλοι δε σ’ αγαπάνε, γιατί λοιπόν να τους αγαπάς εσύ; Αγάπα εκείνους που σ’ αγαπούν, για όσο καιρό σ’ αγαπούν. Μάθε να μη συγχωρείς, γιατί θα σ’ εκμεταλλεύονται. Να μην είσαι ευαίσθητος, γιατί θα πονάς, και μάλιστα για ξένα προβλήματα».

Εικ. από το post Διάλογος Active Member + Ιησού

Ξέρεις, όμως, αυτό μου λέει ο Χριστός. Και θα ήταν πολύ ωραίο να μπορούσε να γίνει αυτό που είπε ο Χριστός: όλοι να είμαστε αγαπημένοι. Αλλά γίνεται;

Το Χριστό βέβαια δεν Τον αγαπούσαν όλοι – αφού Αυτόν δεν αγαπούσαν όλοι, φαντάσου εμένα… Τον μαστίγωσαν και τον σταύρωσαν. Κι Εκείνος πάνω στο σταυρό είπε: «Πατέρα, συχώρεσέ τους, δεν ξέρουν τι κάνουν».

ΑΥΤΟ, ΑΛΗΘΕΙΑ, ΗΤΑΝ ΜΙΑ ΠΡΑΞΗ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΑ ΟΡΙΑ! Μια αγάπη πέρα από τα όρια! Μια αγάπη αντάξια ενός Θεού.

Αν ένας από μας – εγώ, εσύ – δοκιμάσει στα σοβαρά να περάσει τα όρια προς αυτή την κατεύθυνση (η καρδιά μου το θέλει, το μυαλό μου τσινάει φοβερά), τι θ’ απογίνει;

Να τι θ’ απογίνει: θα γίνει άγιος.

Θα ανοίξει την καρδιά του και θα τρυπώσει μέσα της η πιο αγαθή ενέργεια που υπάρχει στο σύμπαν – μια ενέργεια πιο παλιά απ’ το ίδιο το σύμπαν και πιο φωτεινή απ’ τον πιο φωτεινό ήλιο! Αυτή την ενέργεια, οι άγιοι (που την έβαλαν μέσα τους) την ονομάζουν «θεία χάρη», τους φέρνει απερίγραπτη χαρά και γράφουν πως βγαίνει κατευθείαν από Εκείνο το αρχαίο Ον που βρίσκεται πίσω από τη δημιουργία των πάντων και που εμείς οι άνθρωποι, στη δική μας γλώσσα (ο καθένας στη γλώσσα του), το λέμε «Θεό».

Να, αυτό θα γίνει.

Θέλω κι εγώ θεία χάρη. Αλλά δε μπορώ ν’ αγαπώ όλο τον κόσμο. Δεν ξέρω αν θέλω ν’ αγαπώ όλο τον κόσμο – δηλ. και το φονιά, και τον εκμεταλλευτή, και το σαδιστή; Ουφ, είμαι τρομερά μπερδεμένος μ’ αυτό το θέμα.

Σίγουρα πάντως είναι μια ζωή πέρα από τα όρια. Μα τόσο πέρα; Είναι πολύ πιο πέρα από τα όρια απ’ το να καβαλήσω μια μηχανάρα και να το πατήσω!

Δεν ξέρω αν θέλω να πάω ΤΟΣΟ πέρα!

Δηλ. τώρα βάζεις όρια; Καλά, να σου πω τις σκέψεις μου και διάλεξε μόνος σου αν θέλεις ν’ ασχοληθείς παραπέρα.

Ο Γέροντας Πορφύριος, ένας σύγχρονος άνθρωπος που έζησε εντελώς ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΑ ΟΡΙΑ. Αξίζει να τον γνωρίσεις, εδώ.

Για να μπορέσω να εφαρμόσω αυτό που είπε ο Χριστός (ναι, είπε ν’ αγαπάμε όλο τον κόσμο, και τους εχθρούς μας, δηλ. εκείνους που μας εμποδίζουν να κάνουμε αυτό που θέλουμε, εκείνους που μας μισούν ή μας κάνουν κακό), πρέπει να κάνω αγώνα γι’ αυτό. Με βοηθάει κανείς;

Μη βιάζεσαι να πεις όχι. Ας ρωτήσουμε εκείνους που το έκαναν πράξη – τους αγίους. Εκείνοι λένε πως με βοηθάει κάποιος: ο ίδιος ο Χριστός.

Με βοηθάει δίνοντάς μου τη δυνατότητα να Του ανοίξω την καρδιά μου με την προσευχή, να μου προσφέρει θεία χάρη, που θα μου δώσει δύναμη γι’ αυτό τον αγώνα, και τελικά στην καρδιά μου θα δημιουργηθεί μια φωλιά έτοιμη να δεχτεί ολόκληρους καταρράκτες θείας χάρης!

Με βοηθάει δίνοντάς μου τη δυνατότητα της μετάνοιας, δηλ. του ν’ αλλάξω επιλογές, ν’ αλλάξω συμπεριφορά, να παλέψω ενάντια στα ελαττώματά μου, που μ’ εμποδίζουν ν’ ανοιχτώ στην αγάπη. Ναι, έχω τέτοια ελαττώματα, κι αν δεν το βλέπω, θα το δω, αν διαβάσω το ευαγγέλιο και δω πώς ζούσε και τι δίδασκε ο Χριστός… Η μετάνοια (η "πιο μοντέρνα κίνηση") είναι μεγάλη βοήθεια, γιατί, αν δεν υπήρχε, η καρδιά μου θα γινόταν όλο και πιο σκοτεινή και δε θα δεχόταν ποτέ τη θεία χάρη. Τώρα, Εκείνος που κάνει δώρο πακέτα θείας χάρης επειδή μετανόησα – κι αυτό με δυναμώνει και με ενθαρρύνει.

Με βοηθάει δίνοντάς μου «ένα μυστήριο που μας κυνηγάει από παιδιά», και που αξίζει να το ανακαλύψω γιατί κρύβει μια μυστική γοητεία που πέρασε από γενιά σε γενιά.

π. Γεώργιος Καλτσίου, έκανε φίλους του τους υποψήφιους φονιάδες του, αγαπώντας πέρα από τα όρια...

Μα υπήρξε κανείς που τα έκανε αυτά; Δείξε μου μερικούς που έζησαν πέρα από τα όρια και πώς κατέληξαν!

Να κάποιος που έζησε πέρα από τα όρια: ο πατήρ Γεώργιος Καλτσίου, που φυλακίστηκε για τη χριστιανική του πίστη απ’ το αθεϊστικό καθεστώς της Ρουμανίας, και με την αγάπη και την καλοσύνη του μετέτρεψε σε φίλους του τους φονιάδες που είχε βάλει η διοίκηση της φυλακής να τον σκοτώσουν!

Πέρα από τα όρια έζησε, αγάπησε και πίστεψε, ο φιλόσοφος και μάρτυρας των ρουμανικών φυλακών Κωνσταντίν Οπρισάν: 

«Οταν μαλώναμε (στο κελί) εκείνος προσευχόνταν. Η προσευχή του ήταν αποτελεσματική. Εμείς ντρεπόμασταν επειδή ξέραμε ότι προσεύχονταν. Δεν προσευχόνταν με δυνατή φωνή, αλλά το έβλεπες στο αλλοιωμένο πρόσωπό του. Εμεις καταλαβαίναμε ότι προσεύχεται και σταματούσαμε τον καυγά. Ήταν σε άθλια κατάσταση επειδή τον είχαν βασανίσει στο Πιτέστι 3 χρόνια. Τον χτυπούσαν στο στήθος και στην πλάτη, του ειχαν καταστρέψει τα πνευμόνια. Αλλά εκείνος προσεύχονταν όλη μέρα. Ποτέ δεν είπε κάτι κακό για τους βασανιστές του, μόνο μιλούσε για το Χριστό. ... Μια φορά που μας είχαν βγάλει έξω, βγάζοντας το πουκάμισό του είδα ότι η πλάτη του ήταν γεμάτη ρίγες, σαν μια ζέβρα, σαν να τον είχαν γδάρει, κάψει ή μαστιγώσει, ο Θεός ξέρει». 

Ο άγιος Κωνσταντίν Οπρισάν

Το ίδιο κι ο ποιητής και μάρτυρας άγιος Βαλέριος Γκαφένκου, τον οποίο μπορείς να γνωρίσεις εδώ (από τη μέση του post) σ' αυτό το αναλυτικό αφιέρωμα, στ' αγγλικά.

Πέρα από τα όρια έζησε κάθε ασκητής, που αρνήθηκε συνειδητά τη βολή του, την καλοπέραση και την κατανάλωση, για να εξευγενίσει την καρδιά του και να τη γεμίσει αγάπη προς το Θεό, τους συνανθρώπους και όλα τα πλάσματα του κόσμου. Βέβαια, εδώ μιλάμε για ανθρώπους με ταπεινή καρδιά, γεμάτη αγάπη – όχι για σκληρούς ανθρώπους, που ζουν ασκητικά και σκληραγωγούνται για να «αποχτήσουν δύναμη». Αυτοί μπορεί ν’ απομακρυνθούν τελείως απ’ το Θεό και να πάνε πέρα από τα όρια στην κακία και το σκοτάδι. Δε θέλω κάτι τέτοιο. Δε θέλω ούτε να γίνω «σοφός», δηλ. τρομερά μορφωμένος, αλλά σκληρός στην καρδιά, και να νομίζω πως είμαι «πνευματικά προοδευμένος». Οι ταπεινοί και αγράμματοι άγιοι όλων των λαών και των εποχών, που ενώθηκαν με το Θεό λόγω της καλοσύνης τους, είναι πολύ πιο προοδευμένοι πνευματικά από μένα.

Ο ποιητής και μάρτυρας άγιος Βαλέριος Γκαφένκου, ένας άνθρωπος με απίστευτες εμπειρίες θείου Φωτός στην κόλαση της φυλακής!

Πέρα από τα όρια έζησαν όλοι οι μάρτυρες, που προτίμησαν βασανιστήρια και θάνατο παρά ν’ αρνηθούν το Χριστό και να προσκυνήσουν άλλους «θεούς». Και πολλοί απ’ αυτούς τους μάρτυρες ήταν κορίτσια 15 χρονών, ή και μικρότερα!

Πώς κατέληξαν; Να πως: ο σύγχρονος άγιος Γέροντας Πορφύριος ένιωθε από την Αθήνα τον πόνο των ανθρώπων που σκοτώνονταν στη Ρουμανία, στην εξέγερση του 1989, τόσο μεγάλη αγάπη είχε για όλο τον κόσμο.

Η αγία Μαρίνα, που έζησε τον 3^ο αιώνα, εμφανίστηκε ως γιατρός στο Χιούστον το 2000 και βοήθησε στην εγχείρηση του μικρού Ανδρέα Βασιλείου από τη Λεμεσό… Η αγία Ευφημία, που έζησε κι αυτή τους αρχαίους χρόνους, είπε στον άγιο Γέροντα Παΐσιο: «Αν ήξερα πώς είναι ο παράδεισος, κι άλλα τόσα βασανιστήρια θα μπορούσα ν’ αντέξω».

Πέρα από τα όρια ζει η οικογένεια της Έντνα Κινγκ, μια ορθόδοξη οικογένεια στις ΗΠΑ, που το 8χρονο κοριτσάκι της έφυγε για τον ουρανό κι εκείνη, αντί να φωνάζει ενάντια στο Θεό, λέει «Δοξάζουμε το Θεό για τα 8 χρόνια που μας έδωσε την Μαρία Εβελίνα μας και ζήσαμε μαζί της».

Πέρα απ' τα όρια έζησε η φυσικοθεραπεύτρια Γαβριηλία Παπαγιάννη (πολύ σημαντική σύγχρονη δασκάλα της ορθόδοξης πνευματικής κληρονομιάς), που ταξίδεψε στην Ινδία και σ' άλλες φτωχές χώρες, για να υπηρετήσει "τους πιο βασανισμένους ανθρώπους της Γης".

Πέρα απ' τα όρια έζησε η αγία Μαρία Σκόμπτοβα, στο Παρίσι, που, αφού βοήθησε χιλιάδες φτωχούς αλλά και κυνηγημένους Εβραίους, κατά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, πήρε (όπως φαίνεται) και τη θέση μια καταδικασμένης σε θάνατο Εβραίας και πέθανε αυτή στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Ράβενσμπουργκ...

Πέρα από τα όρια έζησε ο Σεραφείμ Ρόουζ, που παράτησε την ευκαιρία μιας λαμπρής καριέρας στο πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια και πήγε να δουλέψει σερβιτόρος, γιατί δε βρήκε στους καθηγητές του πανεπιστημίου τη δίψα για την Αλήθεια που είχε ο ίδιος!

Να και μια από τις πιο σέξι γυναίκες όλων των εποχών, που έζησε τελείως πέρα τα όρια!

Η ηρωική οικογένεια Κινγκ, στις ΗΠΑ. Κρατούν στα χέρια τους την εικόνα ενός σύγχρονου αγίου που έζησε τελείως ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΑ ΟΡΙΑ: γύριζε στους δρόμους της Σαγκάης και μάζευε μωρά απ' τα σκουπίδια & παιδιά από τα πορνεία, για να τους δώσει καταφύγιο στο ορφανοτροφείο που είχε φτιάξει. Πώς κατέληξε; Θαυματουργός άγιος. Να η ζωή του.

Ναι, όλοι αυτοί και πολλοί άλλοι έζησαν και ζουν πέρα από τα όρια. Κι αγωνίστηκαν πολύ για να το πετύχουν αυτό. Δε νόμισαν επιπόλαια πως θα το πετύχουν μόνοι τους, αλλά αγωνίστηκαν με τη βοήθεια του Χριστού, με τον τρόπο που δίδαξαν οι άγιοι διδάσκαλοι της Ορθοδοξίας, αρχαίοι και σημερινοί. Και χάρηκαν απίστευτα όταν το πέτυχαν.

Πέρα από αυτά τα όρια είναι ο Χριστός. Πέρα από αυτά τα όρια είναι η αγάπη. Πέρα από αυτά τα όρια είναι ποτάμια και καταρράκτες θείας χάρης, που περιμένει να τη βάλουμε στην καρδιά μας – που περιμένει να τη βάλεις στην καρδιά σου.

Εκεί είναι οι άγιοι, που περιμένουν να τους προσκαλέσεις, εκεί είναι ο καθηγητής των Θρησκευτικών σου, που περιμένει να συζητήσει τις απορίες σου, εκεί είναι ο παπάς της ενορίας σου, που περιμένει να σε βοηθήσει να κάνεις μια αρχή, μέσα από συζήτηση ή εξομολόγηση – εκεί είναι το πρώτο βήμα. Και εννοείται πως Εκείνος που σε περιμένει (ο σταυρωμένος και αναστημένος – όσο κι αν δεν τολμάς να πιστέψεις κάτι τέτοιο) λέει «ΕΛΑ ΟΠΩΣ ΕΙΣΑΙ». Όσο κακός κι αν είσαι, όσο πονεμένος κι αν είσαι, όσο θυμωμένος κι αν είσαι, όπως κι αν έχεις ντυθεί ή στολίσει το κορμί σου, σε περιμένει. ΕΛΑ ΟΠΩΣ ΕΙΣΑΙ. Αν φυσικά το θέλεις. Η ελευθερία σου είναι το πιο απαράβατο δικαίωμά σου. Και το δεύτερο απαράβατο δικαίωμά σου είναι το δικαίωμά σου να Τον συναντήσεις.

Μπορείς να δεις και:

ΕΛΑ ΟΠΩΣ ΕΙΣΑΙ

Αυτογνωσία

Ηθικισμός; Όχι, ευχαριστώ!

Η θρησκεία της χαράς - Γελαστοί άγιοι

Ένας ορθόδοξος Ινδιάνος φύλαρχος

Η γιόγκα στη ζωή μας

Rethemnos.gr & ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ

Η διάδοση της γιόγκα και πολλών μορφών διαλογισμού έχει πάρει πια μορφή χιονοστιβάδας στο δυτικό κόσμο και στη χώρα μας. Παντού βλέπεις ανθρώπους να κάνουν γιόγκα – σε διαφημίσεις, ταινίες, τηλεοπτικές σειρές, πρωινές εκπομπές, ακόμη και κινούμενα σχέδια. Παντού διαφημίζεται η γιόγκα: γιόγκα κατά του άγχους, γιόγκα για ψυχοσωματική αρμονία, ακόμη και γιόγκα για εγκύους, ενώ γίνονται προσπάθειες να ενταχθεί και σε προγράμματα δημόσιων νηπιαγωγείων, πράγμα που ήδη έχει γίνει στο εξωτερικό… Πάρα πολλά γυμναστήρια (αν όχι όλα) έχουν εντάξει τη γιόγκα στα προγράμματα γυμναστικής τους, ενώ ελεύθεροι «δάσκαλοι γιόγκα» κυκλοφορούν τις διαφημίσεις τους σε τουριστικά κέντρα και μεγαλουπόλεις.

Δεν ξέρω τι είδους γιόγκα εφαρμόζεται στα γυμναστήρια και κατά πόσον οι προπονητές του είδους έχουν καταφέρει να την αποκόψουν από τις ινδουιστικές θρησκευτικές αντιλήψεις και πρακτικές και να τη μετατρέψουν σε καθαρή και πραγματική μορφή γυμναστικής. Ξέρω όμως πως η πραγματική γιόγκα είναι μια μορφή λατρείας των ειδωλολατρικών θεών του ινδουισμού και αποσκοπεί στη «σωτηρία» του πιστού της ινδουιστικής θρησκείας, γι’ αυτό και είναι ακατάλληλη για τους χριστιανούς.

Ο πραγματικός σκοπός της γιόγκα

Ο πραγματικός σκοπός της γιόγκα δεν είναι η απόχτηση υγείας, ευεξίας κ.τ.λ., αλλά ο μηδενισμός της ύπαρξης. Η αληθινή γιόγκα –όπως εφαρμόζεται στον ινδουισμό, όπου γεννήθηκε– είναι «ένας τρόπος για να πεθάνεις» (βλ. Γιοχάννες Άαγκααρντ, καθηγητή Θρησκειολογίας στο Πανεπιστήμιο Άαρχους της Δανίας, «Τιείναι πραγματικά η γιόγκα;»).

Εξηγούμαι: οι ινδουιστές πιστεύουν στη μετενσάρκωση, το δόγμα ότι οι ψυχές γεννιούνται ξανά και ξανά σε σώματα ανθρώπων, ζώων, φυτών κ.λ.π., ανάλογα με το «κάρμα» τους, δηλ. τη θετική ή αρνητική ενέργεια που έχουν συγκεντρώσει με τις πράξεις της «προηγούμενης ζωής» τους. Όμως αυτές οι αιώνιες αναγεννήσεις είναι μαρτύριο για τις ψυχές. Η λύτρωση απ’ αυτό το μαρτύριο είναι η αποκοπή από τον υλικό κόσμο, ώστε να μη γεννηθούμε ξανά, αλλά να σβήσουμε και να χαθούμε, ενωμένοι με την «παγκόσμια ψυχή», το «μπράχμαν». Ο ινδουιστής λοιπόν κάνει γιόγκα, ώστε να σβήσει τον εαυτό του, να μη γεννηθεί ξανά, αλλά να πεθάνει τελειωτικά.

Οι χριστιανοί δεν πιστεύουμε στη μετενσάρκωση, αλλά στην αιώνια ζωή. Ο άνθρωπος, αφού γεννηθεί, δεν παύει ποτέ να υπάρχει με την ίδια προσωπικότητα που έχει σ’ αυτή τη ζωή. Πεθαίνει προσωρινά, αλλά (λόγω της ανάστασης του Χριστού) θα αναστηθεί, μαζί με όλους τους άλλους ανθρώπους στο τέλος της Ιστορίας, όταν όλη η ανθρωπότητα θα έχει γεννηθεί και θα έχει ολοκληρωθεί το ενιαίο πανανθρώπινο σώμα, που ενώνεται μέσω της θείας χάριτος, της αγαθής ενέργειας του Θεού, που κάνει τα όντα να υπάρχουν και ενώνει με Αυτόν εκείνους που το επιθυμούν.

Αυτό δίδαξε ο Χριστός και όχι κάποια μετενσάρκωση και εναλλαγή ψεύτικων προσωπικοτήτων (ανθρώπινων, ζωικών και φυτικών) σε μια ανώνυμη προαιώνια ψυχή… Αλλά και οι άγιοι διδάσκαλοί μας, ακόμη και στις κορυφαίες πνευματικές εμπειρίες τους από την ουράνια πραγματικότητα, δεν είδαν πουθενά μετενσάρκωση, αλλά μόνο τον παράδεισο και την κόλαση, δηλαδή τη διαφορετική αντιμετώπιση του θείου Φωτός από τους καλούς ανθρώπους (που το δέχονται ως χαρά - παράδεισο) και τους εγωιστές (που το απορρίπτουν ως οδύνη - κόλαση). Τέλος, οι εμφανίσεις και τα θαύματα αγίων που έζησαν πολλούς αιώνες πριν, φανερώνουν πως δεν υπάρχει μετενσάρκωση, γιατί, αν υπήρχε, θα έπρεπε να έχουν γεννηθεί ξανά ή να έχουν εξαφανιστεί μέσα στον «ποταμό των υπάρξεων»…

Η γιόγκα ως λατρεία ειδωλολατρικών θεών

Η πραγματική γιόγκα είναι μια μορφή λατρείας των πολλών θεών του ινδουισμού, της ειδωλολατρικής θρησκείας των Ινδιών. Στη Μπαγκαβάντ Γκιτά, την ιερή βίβλο που, κατά τον ινδουισμό, περιέχει την αποκάλυψη του «θεού» Κρίσνα προς το μαθητή του, τον Αρτζούνα, από το κεφ. 6 αρχίζει η διδασκαλία της γιόγκα, που έχει σκοπό «τη γνώση του Κρίσνα» και την ένωση του «σοφού» (γιόγκι) με αυτόν. Στο κεφ. 8, στίχ. 13, ο Κρίσνα λέει:

«Έτσι, έχοντας πραγματοποιήσει την εξάσκηση του γιόγκα και απαγγέλλοντας την ιερή συλλαβή ομ, που είναι ο υπέρτατος συνδυασμός γραμμάτων, εκείνος που, τη στιγμή του θανάτου, σκέπτεται Εμένα, το Θεό, το Υπέρτατο Πρόσωπο, θα φθάσει σίγουρα στους πνευματικούς πλανήτες».

Κατά τη γιόγκα ο ασκούμενος συνηθίζει να προφέρει τα περίφημα «μάντρα», τις μυστικές φράσεις στα σανσκριτικά (αρχαία ινδικά), που τον βοηθούν στην αυτοσυγκέντρωση. Τα μάντρα όμως δεν είναι απλά φράσεις «ενεργειακά φορτισμένες», αλλά προσευχές σε ινδικούς θεούς. Για το γνωστότερο μάντρα, το «ομ», ο σχολιαστής της Μπ. Γκιτά, Σουάμι (=ινδουιστής άγιος) Πραμπουπάντα, γράφει: «Το ομ δεν είναι παρά η απρόσωπη απεικόνιση του Κυρίου (εννοεί τον Κρίσνα) και περιέχεται στο μάχα-μάντρα Χάρε Κρίσνα» (1).

Συνεπώς, ο νεαρός ή η νεαρή που διαλογίζεται, για «αρμονία, ευεξία» κτλ., ψάλλοντας το «ομ», κάνει κάτι που οι πρόγονοί της πιθανόν προτίμησαν βασανιστήρια και θάνατο (και αγίασαν) για να μην το κάνουν: απευθύνει μια προσευχή σε ειδωλολατρικό «θεό».

Οι χριστιανοί την ώρα του θανάτου μας θέλουμε να έχουμε στο νου μας το Χριστό και να πάμε στο δικό Του βασίλειο, όχι στον Κρίσνα, ούτε στους «πνευματικούς πλανήτες» του, που δεν ξέρουμε τι είναι (το λέω με μετριοπάθεια, για να μη φανώ «φανατικός») και καλύτερα να μας λείπει το βύσσινο. Ο Κρίσνα δεν είναι ο Χριστός, αλλά μια διφορούμενη πνευματική οντότητα με τερατώδη μορφή, από την οποία εκπορεύεται «και το καλό και το κακό» και που διδάσκει τον Αρζτούνα να σκοτώσει ανελέητα τους εχθρούς του, γιατί έτσι «θα εκπληρώσει το σκοπό του», και τον βεβαιώνει πως «αφού υπάρχει μετενσάρκωση, δε διαπράττει φόνο, γιατί οι νεκροί εχθροί του θα γεννηθούν ξανά»! (αρχή Μπ. Γκιτά).

Εκτός των άλλων, ο μαθητής της γιόγκα λατρεύει ως θεό το γκουρού του, δηλ. τον πνευματικό του διδάσκαλο, τον οποίο προσκυνά, του ανάβει καντήλι και κάνει γι’ αυτόν προσφορές λουλουδιών ή δώρων – αντίθετα με τους χριστιανούς, που δε λατρεύουμε τους αγίους, αλλά μόνο τους τιμάμε, αποδίδοντας όλη τη λατρεία στον Τριαδικό Θεό διά του Χριστού.

Προσκυνώντας το Σάι Μπάμπα

Κάποιοι που γύρισαν πίσω

Επαναλαμβάνω ότι δεν ξέρω τι είδους γιόγκα διδάσκεται σε κάθε γυμναστήριο της πατρίδας μας. Ξέρω όμως τα εξής:

Εδώ και περίπου εξήντα χρόνια (με προάγγελους πριν εκατό χρόνια) ο δυτικός κόσμος (και η Ελλάδα) υφίσταται μια καταιγίδα προσηλυτισμού στον ινδουισμό και το βουδισμό. Από το Μαχαρίτσι ώς το Σάι Μπάμπα, εκατοντάδες ινδουιστές και βουδιστές διδάσκαλοι κατέκλυσαν τη δύση, εξαπλώνοντας τη φιλοσοφία των θρησκειών τους στο δικό μας κόσμο, που είχε πια ξεχάσει τη δική του χριστιανική κληρονομιά κι αναζητούσε εξωτικά στηρίγματα.

Τις τελευταίες δεκαετίες οι προσπάθειες αυτές έχουν συστηματοποιηθεί από μια νέα «θρησκεία», που ανακατεύει όλες τις ειδωλολατρικές θρησκείες (Ινδιάνων, Αιγυπτίων, Ινδών, Κινέζων κ.τ.λ.) και τις προσφέρει στον κόσμο ως μια εναλλακτική πρόταση «σοφίας και γνώσης». Η νέα αυτή «παν-θρησκειακή» σούπα είναι το λεγόμενο «Κίνημα New Age» («Νέα Εποχή»), στο οποίο οφείλεται η μόδα με την αστρολογία, τα μέντιουμ, την τηλεπάθεια, το φενγκ σούι, το τάι τσι, τις πολεμικές τέχνες (με καλλιέργεια των παραψυχολογικών δυνάμεων που περιέχουν στην πραγματική ασιατική τους μορφή), αλλά και η μανία με τους εξωγήινους (που έχει μορφή θρησκείας στις ΗΠΑ και συνδέεται με παραψυχολογικά φαινόμενα), όπως και η διαρκής αναφορά σε «κάρμα», «προηγούμενες ζωές», «θετική ενέργεια», «αύρα» και πολλά άλλα στοιχεία των θρησκειών της Ινδίας, του Θιβέτ και της Κίνας.

Το βιβλίο του Δ. Φαρασιώτη, όπου αφηγείται τις εμπειρίες του από την παραμονή του στην Ινδία και τη μύησή του στον ινδουισμό

Από τους πολλούς δυτικούς που μυήθηκαν στη γιόγκα ή έγιναν και κανονικοί πιστοί του ινδουισμού ή του βουδισμού, κάποιες αξιόλογες περιπτώσεις εγκατέλειψαν αυτούς τους δρόμους και έγιναν (ή ξαναέγιναν) ορθόδοξοι χριστιανοί. Έγραψαν μάλιστα και βιβλία, όπου καταγγέλλουν ευθέως τις θρησκείες της Ασίας και τις μεθόδους τους (όπως η γιόγκα και ο διαλογισμός κάθε είδους) ως σκοτεινές και επιβλαβείς, γράφοντας πολύ αναλυτικά ότι είδαν εκεί να ενεργοποιούνται δαιμονικές δυνάμεις και ότι η δήθεν φωτεινή «πνευματική πρόοδος», που επιτελείται σ’ αυτές, είναι, στην πραγματικότητα, παγίδα πονηρών πνευμάτων. Τέτοιες τρομακτικές εμπειρίες καταγράφουν στα βιβλία τους οι πρώην πιστοί ανατολικών θρησκειών (τώρα ορθόδοξοι χριστιανοί) Κλάους Κένεθ και Διονύσιος Φαρασιώτης, ο Γέροντας Σωφρόνιος Σαχάρωφ (με πολυετή θητεία στον υπερβατικό διαλογισμό [δες μερικά εδώ και εδώ]), ο πρώην άθεος και μελετητής του βουδισμού ζεν π. Σεραφείμ Ρόουζ (που φιλοξενεί σε βιβλίο του και ένα μακροσκελές κείμενο Αμερικανίδας ανθρωπολόγου, πρώην ινδουίστριας, που έγινε ορθόδοξη χριστιανή), η Γερόντισσα Γαβριηλία Παπαγιάννη, που υπηρέτησε ως ανθρωπίστρια νοσοκόμα και φυσικοθεραπεύτρια στις Ινδίες και έζησε σε ινδουιστικές μονές (άσραμ), και άλλοι (2).

Αυτοί οι άνθρωποι, που γύρισαν πίσω έχοντας ζήσει πολλά και σκοτεινά, γράφουν προς τους χριστιανούς: «Μακριά από τη γιόγκα – είναι παγίδα για να σας τραβήξουν προς τον ινδουισμό και το βουδισμό, απομακρύνοντάς σας απ’ το Χριστό, που είναι η μόνη Οδός προς την αλήθεια, τη σοφία και την αγάπη!»

Εναλλακτική πρόταση;

Ναι, υπάρχει!

Θέλεις να νιώσεις ελεύθερος, να είσαι υγιής, να γίνεις σοφός; Ν’ αποχτήσεις γαλήνη και ψυχοσωματική αρμονία; Εντάξει. Πήγαινε εδώ δίπλα, στη μονή Αρκαδίου, βρες τη Γερόντισσα Μάρθα και γίνε μαθητής της. Μάθε απ’ αυτήν να προσεύχεσαι, ν’ αγαπάς και να είσαι ταπεινός, να στρέφεσαι ολόπλευρα προς το Χριστό (το Θεό της αγάπης), σκέψου όπως αυτή και (αν είναι δυνατόν) ζήσε όπως αυτή.

Έφερα τη Γερόντισσα Μάρθα ως παράδειγμα (ως Ρεθεμνιώτης), αλλά πολύ πιο κοντά σου απ’ το Αρκάδι είναι η ενορία σου, εκεί όπου (άγνωστοι και περιφρονημένοι ως «θρησκόληπτοι» και «θεούσες») υπάρχουν σίγουρα αγνοί και ειλικρινείς χριστιανοί, αγωνιστές, γεμάτοι αγάπη και καλοσύνη. Αυτοί είναι οι δάσκαλοί σου, αρκεί να τους αναζητήσεις. Μπορείς να ξεκινήσεις πηγαίνοντας ένα δεκαπενταύγουστο στην Παράκληση της Παναγίας ή ένα απόγευμα στην εβδομαδιαία συνάντηση και συζήτηση που διοργανώνουν οι πιο πολλές ενορίες, τουλάχιστον στην πόλη (αλλά και σε μερικά χωριά). Ρώτα τον παπά (δε δαγκώνει): «Βρες μου έναν αληθινό χριστιανό, για να τον ακολουθήσω». Ψάξε (ανεπηρέαστος από τη φοβία για τους παπάδες και τους πιστούς, που καλλιεργούν έξυπνα μερικοί) και θα εκπλαγείς μ’ αυτά που θ’ ανακαλύψεις.

Τρεις μεγάλες αγίες του 20ού αιώνα - εικόνα  από τον ορθόδοξο ναό του αγίου Ιννοκέντιου του Ιρκούτσκ, στο Ντητρότιτ των ΗΠΑ. Η αγία Μαρία Σκόμπτσοβα (ακτιβίστρια της Γαλλίας που βοήθησε πολύ κόσμο και τελικά θανατώθηκε από τους ναζί), η τυφλή οσία της Μόσχας Ματρώνα και η γερόντισσα Γαβριηλία Παπαγιάννη, φυσιοθεραπεύτρια που πήγε στην Ινδία και σε άλλες φτωχές χώρες για να υπηρετήσει "τους πιο βασανισμένους ανθρώπους της γης" [από εδώ].

Στον τόπο μας υπάρχουν άνθρωποι που ταξιδεύουν στην Ινδία ή στα Ιμαλάια, για να διδαχτούν γιόγκα και διαλογισμό από ινδουιστές και βουδιστές μοναχούς, ώστε να αποχτήσουν «ευεξία», «αρμονία», «σοφία», «ανώτερη συνειδητότητα» κ.τ.λ., αλλά δεν κάνουν τον κόπο να πηγαίνουν κάθε Κυριακή στην εκκλησία, να παρακολουθούν την πνευματική ζωή ενός ορθόδοξου μοναστηριού, να νηστεύουν, να εξομολογούνται και να μεταλαβαίνουν, νομίζοντας πως αυτά ταίριαζαν μόνο στην αγράμματη γιαγιά τους, τη σοφία της οποίας αγνοούν, αφού δεν προβάλλεται από την τηλεόραση και δε διαφημίζεται σε φυλλάδια ευεξίας και υγιεινής ζωής… Τους αγίους, ιδιαίτερα της εποχής μας (όπως τόσοι πολλοί θεοφόροι και θαυματουργοί γέροντες), τους αγνοούν ή τους παρερμηνεύουν ως ένα είδος χριστιανών «γκουρού»…

Έχεις δίπλα σου την πολύτιμη πνευματική κληρονομιά των προγόνων σου ορθόδοξων χριστιανών (κληρονομιά που οδήγησε χιλιάδες ανθρώπους στην αγιότητα, ενώ ακόμη ζούσαν εδώ στη γη κι όχι μόνο αφού πήγαν στον ουρανό) και δε χρειάζεται να στρέφεσαι σε ξένους κήπους.

ΥΓ. Αυτό το άρθρο δε στρέφεται κατά των γυμναστηρίων, γιατί η γιόγκα δεν είναι ούτε η μόνη ούτε η κυριότερη δραστηριότητά τους.

Σημειώσεις

(1) Από το: Η Αυτού Θεία Χάρη Α. Τσ. Μπακτιβεντάντα Σουάμι Πραμπουπάντα, Η Μπαγκαβάντ Γκιτά όπως είναι, Bhaktivedanta Book Trust 1980, σελ. 224.

(2) Δες τα βιβλία:

Κλάους Κένεθ, Χιλιάδες μίλια προς τον τόπο της καρδιάς, Εν πλω 2009.
Διονύσιος Φαρασιώτης, Οι γκουρού, ο νέος και ο γέροντας Παΐσιος, εκδ. Παναγόπουλος 2009.
Γαβριηλία μοναχή, Η ασκητική της Αγάπης, εκδ. Τάλαντο 2000.
π. Σωφρόνιος Σαχάρωφ, Οψόμεθα τον Θεόν καθώς εστί, έκδ. Ιεράς Μονής Τιμίου Προδρόμου, Essex Αγγλίας (δες και απόσπασμα στο Διαδίκτυο, στο άρθρο «Ιστορίες πλάνης»).
π. Σεραφείμ Ρόουζ, Η Ορθοδοξία και η θρησκεία του μέλλοντος, Μορφή Εκδοθείτω 2006 [ολόκληρο εδώ].
π. Δαμασκηνός Κρίστενσεν, «Από τον απρόσωπο στον προσωπικό Θεό», στο συλλογικό έργο Από το βουδισμό στο Χριστό, εκδ. «Η Μεταμόρφωσις του Σωτήρος», Μήλεσι 2008.

Δες και:

Ένα μυστήριο που μας κυνηγάει από παιδιά
Απλές προτάσεις για υγεία, αρμονία, ευεξία και αιώνια ζωή
Αυτογνωσία
Το Φως που δεν είναι Φως και γνωρίζει το όνομά μου
Χριστός, το αιώνιο ΤΑΟ

Γιατί κάνουμε Θρησκευτικά στο σχολείο;;;

ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Οι πιστοί κάθε θρησκείας επιθυμούν να μυήσουν τα παιδιά τους στη θρησκεία τους, που τη θεωρούν ως ένα δρόμο προς τη σωτηρία. Αυτό σημαίνει να κάνουν τα παιδιά τους πιστούς της θρησκείας τους και να τους διδάξουν τις διδασκαλίες της και τους τρόπους που προτείνει η θρησκεία αυτή για την επικοινωνία του ανθρώπου με το Θεό ή τους θεούς. Ανάλογα με το αν η κοινωνία όπου ζουν είναι πιο ελεύθερη ή πιο καταπιεστική (δηλαδή αν οι άνθρωποι είναι πιο σκληροί ή πιο ανεκτικοί), το παιδί, μεγαλώνοντας, μπορεί ευκολότερα ή δυσκολότερα ν’ αλλάξει θρήσκευμα (πράγμα που βέβαια δε σημαίνει οπωσδήποτε ότι έκανε «ελεύθερη επιλογή», γιατί πάντα οι επιλογές μας εξαρτώνται από τις συνθήκες).
Ο φυσικός χώρος, στον οποίο ο άνθρωπος κοινωνικοποιείται στη θρησκευτική του παράδοση, είναι η οικογένειά του. Και ο χώρος, στον οποίο διδάσκεται τις λατρευτικές πρακτικές και τη διδασκαλία της θρησκείας του, είναι οι ναοί και τα μοναστήρια της θρησκείας του.

Στην παράδοση του ορθόδοξου χριστιανισμού, το παιδί κανονικά μαθαίνει από τους γονείς και τους συγγενείς του (ιδιαίτερα από τη μητέρα του, τη γιαγιά του και τις άλλες γυναίκες της οικογένειας) τις προσευχές, τις γιορτές και τις νηστείες, το βίο του αγίου που φέρει το όνομά του και τα έθιμα που σχετίζονται με την εκκλησιαστική ζωή. Αποχτά τη «συνήθεια» να πηγαίνει στην εκκλησία και να συναντά εκεί τους συνανθρώπους του, στην πιο σημαντική ώρα της εβδομάδας, να συμμετέχει μαζί τους στα μυστήρια και μάλιστα στη θεία Μετάληψη, να καταθέτει το περιεχόμενο της καρδιάς του στο Θεό κατά την ώρα της εξομολόγησης, να σέβεται το Θεό, την Παναγία και τα άλλα ιερά πρόσωπα και φυσικά να σέβεται και ν’ αγαπά το συνάνθρωπό του. Το τελευταίο σημαίνει: αποχτά τη συνήθεια να μην κάνει «ό,τι θέλει», να μην απαιτεί αποκλειστικά την ικανοποίηση των ατομικών του επιθυμιών, αλλά ν’ αφήνει όσο γίνεται περισσότερο χώρο στην ψυχή του για την παρουσία και το θέλημα των άλλων, τους οποίους αγαπά.

Όλα αυτά είναι μια τεράστια άσκηση αγάπης, που κατορθώνεται με την πράξη, όχι με τη θεωρία. Η θεωρία είναι απαραίτητη, για να ξέρουμε ποιος είναι ο σκοπός της πράξης, αλλά το ν’ αποχτήσουμε «θρησκευτικές γνώσεις» δεν είναι η ίδια η σχέση μας με το Θεό, δεν είναι η παγκόσμια εν Χριστώ αγάπη, στην οποία καλούμαστε να συμμετέχουμε.
Φυσικά, επειδή οι οικείοι του συνήθως δεν έχουν εμβαθύνει στη χριστιανική διδασκαλία ούτε έχουν κάποια ιδιαίτερη γνώση γι’ αυτήν, είναι πιθανόν να του τη μεταφέρουν λάθος. Να το πείσουν π.χ. ότι είναι σωστό και δίκαιο να μισεί εκείνους που έκαναν ή θέλουν να κάνουν κακό στο ίδιο ή την οικογένειά του – ότι είναι σωστό να περιφρονεί τους «κακούς», τους «αμαρτωλούς», εκείνους που είναι παραδομένοι στα πάθη τους – να το πιέζουν να προσεύχεται ή να εκκλησιάζεται με την ψευδαίσθηση ότι έτσι η ζωή του θα γίνει ευκολότερη γιατί «θα το αγαπάει ο Θεός» (ενώ η αγάπη του Θεού δεν απαλλάσσει από τα βάσανα, αλλά καθαγιάζει τη συμμετοχή μας σ’ αυτά) – να του μάθουν ότι ο Θεός εκδικείται και πρέπει να Τον φοβόμαστε ή ότι Τον δοξάζουμε όταν όλα πηγαίνουν στη ζωή μας καλά, αλλά γινόμαστε εχθροί Του όταν μας βρίσκουν συμφορές, αφού δε φρόντισε να μας προστατεύσει…
Γι’ αυτό, στο θέμα του χριστιανισμού, δεν είναι ασφαλές να εμπιστευόμαστε πάντα τους δικούς μας. Είναι πιο ασφαλές να εμπιστευόμαστε αυτά που ακούμε μέσα στο ναό σε συνδυασμό με τις συζητήσεις μας μ’ έναν έμπειρο ορθόδοξο πνευματικό δάσκαλο που έχουμε διαλέξει και που συνήθως είναι ο εξομολόγος μας. Σιγά σιγά βέβαια αποκρυσταλλώνουμε τη δική μας άποψη για τα πράγματα, που καλό είναι πάντα να τη φιλτράρουμε μέσα από τις απόψεις άλλων (κυρίως των αγίων, που τις βρίσκουμε από τους βίους και τα έργα τους), γιατί ο ένας άνθρωπος, ο «σίγουρος» για τις απόψεις του, μπορεί πολύ εύκολα να πλανηθεί.

Τι είναι αυτό που έκανε το Ματέγια Κέζμαν να κατεβεί σε τούρκικο γήπεδο φορώντας μια φανέλα με την ορθόδοξη εικόνα του Χριστού; Ίσως το ίδιο μυστικό που έκανε 15χρονες κοπέλες να προτιμήσουν βασανιστήρια μέχρι θανάτου παρά ν' αρνηθούν την πίστη τους...

Όλα αυτά έχουν διαμορφώσει, νομίζω, την απάντηση στο ερώτημα γιατί υπάρχει στο σχολείο το μάθημα των Θρησκευτικών. Επειδή η οικογένεια δεν είναι πάντα σε θέση να διδάξει την εκκλησιαστική παράδοση και τη θεολογία στα παιδιά της, το κράτος αναθέτει σε ειδικούς δασκάλους το έργο αυτό. Ο καθηγητής των Θρησκευτικών επιτελεί ένα έργο που ανήκει, στην πραγματικότητα, στην οικογένεια. Εξυπακούεται ότι απευθύνεται σε παιδιά ορθόδοξων, που οι γονείς τους του τα έχουν εμπιστευθεί για να τους προσφέρει γνώση για την πνευματική κληρονομιά τους.

Υπάρχουν βέβαια δύο προβλήματα. Το πρώτο πρόβλημα: στην εποχή μας πάρα πολλοί άνθρωποι, που είναι βαφτισμένοι στη βρεφική τους ηλικία, δεν αισθάνονται μέλη της ορθόδοξης Εκκλησίας. Τα παιδιά τους πρέπει να κάνουν το μάθημα των Θρησκευτικών; Σ’ αυτό το ερώτημα απαντώ απλώς ότι οι άνθρωποι που, ενώ ανήκουν σε χώρο ιστορικά ορθόδοξο (είναι π.χ. Έλληνες, Ρώσοι, Σέρβοι, Βούλγαροι, Ρουμάνοι, Γεωργιανοί κ.τ.λ.), έχουν στη συνείδησή τους αποχωρήσει από την Εκκλησία και «τραβάνε το δρόμο τους», τις πιο πολλές φορές είναι πληγωμένοι και κάποιες άλλες φορές έχουν κάνει το λάθος να εμπιστευτούν κάποιον πάρα πολύ (ίσως τον εαυτό τους) κι έτσι πείστηκαν ότι κάποιος άλλος, έξω απ’ την Εκκλησία, «ξέρει καλύτερα». Σίγουρα δεν ξέρουν –κι ας νομίζουν ότι ξέρουν– τι είναι η ορθοδοξία, τι εκφράζουν οι άγιοί της και ποια είναι η διδασκαλία τους.
Έτσι, το ερώτημα τίθεται ως εξής: τα παιδιά τους δικαιούνται να μάθουν τι είναι η ορθοδοξία πριν ακολουθήσουν τους γονείς τους στην άρνησή της; Το να μάθουν την ορθόδοξη παράδοση είναι δικαίωμα, δεν είναι υποχρέωση κανενός. Η κρίσιμη επιλογή είναι αν αυτό το δικαίωμα θα το ασκήσουν ή θα το απεμπολήσουν. Αν, μετά από ένα και μόνο μάθημα, αυτά τα παιδιά και οι γονείς τους αποφασίσουν ότι δε θέλουν να μάθουν τι είναι η ορθοδοξία, ίσως πρέπει να τα απαλλάξουμε από το μάθημα θεωρώντας τα «μη ορθόδοξα» (πρέπει βέβαια να προσέξουν, να μη δηλώσουν «μη ορθόδοξα» απλώς επειδή θέλουν ν’ απαλλαγούν από ένα μάθημα, αρνούμενα έτσι από επιπολαιότητα την πίστη τους, δηλαδή κάνοντας κάτι που πολλοί πρόγονοί τους προτίμησαν να υποστούν φρικιαστικά βασανιστήρια παρά να το κάνουν).

Ένας από τους σύγχρονους "Εραστές της Αλήθειας", ο Αμερικανός ιερομόναχος π. Σεραφείμ Ρόουζ. Άθεος φιλόσοφος, με μια ζωή γεμάτη αμαρτωλές εμπειρίες, και τελικά άγιος πνευματικός αγωνιστής και συγγραφέας που ξεχώρισε στην αμερικανική ήπειρο (γνώρισέ τον εδώ).

Το δεύτερο πρόβλημα: κανονικά, όπως είπαμε, ο άνθρωπος μυείται στην εκκλησιαστική παράδοση συμμετέχοντας στις τελετές στο ναό και στο μυστήριο της εξομολόγησης, επισκεπτόμενος μοναστήρια, μαθαίνοντας το βίο και τη διδασκαλία των αγίων, προσευχόμενος και συνομιλώντας με έμπειρους ορθόδοξους πνευματικούς οδηγούς. Όχι σ’ ένα μαζικό, άψυχο και απρόσωπο σχολείο, όχι σ’ ένα υποχρεωτικό σχολείο, και μάλιστα σ’ ένα σχολείο που τον φορτώνει μ’ ένα σωρό πληροφορίες για ετερόκλητα αντικείμενα και, επιπλέον, τον πιέζει μέχρι εξόντωσης να τις αποστηθίζει για να δοκιμαστεί στην παράλογη αρένα των μυθοποιημένων Πανελλαδικών Εξετάσεων! Αυτό το σύστημα δεν αφήνει περιθώρια σε κανέναν ν’ αγαπήσει αυτό που μαθαίνει –επομένως δεν πρόκειται να γίνει ένα μαζί του, δε θα το κάνει πνευματική του τροφή, δε θα το μάθει ποτέ αληθινά.
Το μάθημα των Θρησκευτικών ακολουθεί αυτή την αφύσικη «εκπαιδευτική» μέθοδο. Συχνά μάλιστα γίνεται καταπιεστικό, πράγμα για το οποίο ευθύνονται και οι διδάσκοντες. Αιτία αυτού του παραλογισμού είναι ότι το μάθημα μπήκε στα σχολεία αμέσως μετά την απελευθέρωση από την οθωμανική αυτοκρατορία με τρόπο όχι ορθόδοξο, αλλά επηρεασμένο από την ευρωπαϊκή νοησιαρχία (την ιδέα ότι όλα πρέπει να γίνουν ορθολογική γνώση και να τα «μάθουμε» με το νου μας). Η κυβέρνηση Καποδίστρια, η βαυαρική Αντιβασιλεία και οι κατοπινές ελληνικές κυβερνήσεις, επηρεασμένες από προτεσταντικά κυρίως πρότυπα, είδαν το χριστιανισμό απλά ως μέσο για την «ηθική καλλιέργεια» των μαθητών, όχι ως ερωτική σχέση Θεού και ανθρώπων, όπως τον βλέπουν οι ορθόδοξοι άγιοι! Ενέταξαν λοιπόν στο σχολικό πρόγραμμα την εκμάθηση των διαφόρων στοιχείων της χριστιανικής διδασκαλίας και της εκκλησιαστικής ιστορίας, σαν ο έρωτας να ήταν κάτι που το μαθαίνεις καθισμένος στο θρανίο και μετά το παπαγαλίζεις και βαθμολογείσαι για τις επιδόσεις σου.
Θα ήταν μάλλον πολύ πιο σύμφωνο με το πνεύμα της ορθοδοξίας και πιο αποτελεσματικό παιδαγωγικά να πηγαίναμε εκδρομή σ’ ένα ήσυχο και όμορφο μοναστήρι, να συμμετείχαμε στη λειτουργία μιας μεγάλης γιορτής, Χριστουγέννων ή Πάσχα π.χ. (και να εξηγεί ο καθηγητής τούς πολλούς και βαθύτατους συμβολισμούς της λειτουργίας αυτής), να παρατηρούσαμε τους συμβολισμούς που είναι ενσωματωμένοι στο χτίσιμο του ναού και στις αγιογραφίες, ν’ ακούγαμε τους βίους των αγίων, τον απόστολο και το ευαγγέλιο (εξηγημένα), και να φεύγαμε χωρίς να βαθμολογηθούμε για τη συμμετοχή μας.
Παρ’ όλα αυτά, είναι αλήθεια ότι το μάθημα των Θρησκευτικών υπάρχει στο σχολικό πρόγραμμα. Και δεν περιλαμβάνει συμμετοχή στη λατρεία ούτε εκδρομές στις πηγές του χριστιανικού βιώματος. Και καταλήγει σε βαθμολόγηση των επιδόσεών μας, δηλαδή του πόσο διαβάσαμε και κατά πόσο «αποδείξαμε» στον διδάσκοντα ή τη διδάσκουσα ότι έχουμε διαβάσει. Τι να κάνουμε; Αυτά έχει η ζωή… Μια συμβουλή: ας αξιοποιήσουμε την παρουσία μας σ’ αυτό το μάθημα, για να φύγουμε έχοντας κερδίσει τη γνώση της πνευματικής μας κληρονομιάς. Αυτή η γνώση δε θα μας βοηθήσει να αποκατασταθούμε επαγγελματικά (όπως και η γνώση της Ιστορίας ή των αρχαίων ελληνικών κειμένων δε θα μας βοηθήσει σ’ αυτό τον τομέα), θα μας βοηθήσει όμως σε κάτι πολύ πιο δύσκολο και πιο σημαντικό: να είμαστε ελεύθεροι –μάλιστα σε μια εποχή, όπου πολλοί θέλουν και συχνά καταφέρνουν να μας αφαιρέσουν την ελευθερία μας, χωρίς να το καταλάβουμε διόλου.

***

Το μάθημα των Θρησκευτικών: τι απωθημένα πληρώνουμε 

Για τις απαλλαγές στα Θρησκευτικά (& όχι μόνο)...

ΟΟΔΕ

Η αγία Φιλοθέη η Αθηναία (που έκανε μια κοινωνική & πνευματική επανάσταση μόνη της κατά την Τουρκοκρατία) διδάσκει το λαό (από εδώ)

Η περιφρονητική στάση μιας μάλλον μεγάλης μερίδας Νεοελλήνων απέναντι στην πνευματική κληρονομιά του χριστιανισμού, η αρνητική στάση μερίδας της ελληνικής αριστεράς απέναντι στην Εκκλησία, καθώς και η στάση του ελληνικού κράτους απέναντι στο μάθημα των Θρησκευτικών είναι απόρροιες σοβαρών αθεράπευτων απωθημένων, που ταλαιπωρούν την Ελλάδα και την Ευρώπη εδώ και πολλές γενιές, μερικά μάλιστα εδώ και αιώνες.

Ας προσπαθήσουμε να κάνουμε μια σύντομη «ψυχανάλυση» στον εαυτό μας και να δούμε τι απωθημένα πληρώνουμε.

Πληρώνουμε, πρώτον, τα αθεράπευτα απωθημένα των λαών της Ευρώπης από το φρικτό μεσαίωνα και την προτεσταντική μεταρρύθμιση του 16^ου αιώνα. Οι τραυματικές αυτές εμπειρίες ώθησαν τους Ευρωπαίους σε κάθετο αρνητισμό απέναντι στο χριστιανισμό και τις «Εκκλησίες» –ρωμαιοκαθολική και προτεσταντικές– που τον εκπροσωπούσαν επίσημα στη Δύση. Προϊόντα της τρομερής αυτής σύγκρουσης είναι και ο ευρωπαϊκός διαφωτισμός, ο μαρξισμός, ο ορθολογισμός (ως σκληροπυρηνική ιδεολογία –κατά της οποίας αναπτύχθηκαν ο υπερρεαλισμός, ο ντανταϊσμός και άλλα μοντέρνα καλλιτεχνικά ρεύματα), ο αθεϊσμός, ο μηδενισμός, ο αναρχισμός και πολλά ακόμη φιλοσοφικά, ιδεολογικά και πολιτικά ρεύματα.

Πληρώνουμε επίσης τα απωθημένα των μορφωμένων Ελλήνων της Τουρκοκρατίας, που, σπουδάζοντας σε δυτικές χώρες (όπως η Ιταλία και η Γαλλία), κληρονόμησαν την αντίθετη προς το χριστιανισμό ιδεολογία των Ευρωπαίων του 18^ου και 19^ου αιώνα, κι έτσι γύρισαν στην Ελλάδα με περιφρόνηση προς την ορθοδοξία, την οποία επί της ουσίας αγνοούσαν, γι’ αυτό και δεν μπορούσαν να την ξεχωρίσουν από τις κατάφωρες διαστρεβλώσεις του χριστιανισμού, τις οποίες αντιμάχονταν οι Ευρωπαίοι. Ακόμη σήμερα πολλοί μορφωμένοι Έλληνες –ευρωπαϊκά προσανατολισμένοι με θρησκευτική, θα έλεγα, ευλάβεια– πέφτουν στην ίδια παγίδα. Για την ακρίβεια, ισχυρίζομαι ότι όλοι οι Έλληνες που, ενώ βαφτίστηκαν όταν ήταν μικροί, τώρα νιώθουν άπιστοι, είναι θύματα σύγχυσης και κακής πληροφόρησης.

Ο άγιος φιλόσοφος και μάρτυρας των Ρουμανικών αθεϊστικών φυλακών Κωνσταντίν Οπρισάν (αξίζει να τον γνωρίσεις)

Πληρώνουμε ακόμη τα απωθημένα αμέτρητων Ελλήνων της Τουρκοκρατίας, που έπεσαν θύματα κακής πληροφόρησης ή συμπεριφοράς από αγράμματους ή ανήθικους ιερείς και από τις ρωμαιοκαθολικές και προτεσταντικές επιδράσεις, που τρύπωσαν στην Ελλάδα από τους «ιεραποστόλους» («μισσιονάριους») που έρχονταν από την Ευρώπη για να μας «διαφωτίσουν» σε ζητήματα πίστης. Αυτό ήταν και το πρώτο βήμα για να νοθευτεί η αγνή πίστη των πατέρων μας με ιδέες ευσεβισμού, ηθικισμού, αμαρτωλών ενοχών και ένα σωρό άλλα προϊόντα που μας ήρθαν από τη δύση.

Πληρώνουμε επίσης τα απωθημένα αμέτρητων Ελλήνων του 19^ου και 20^ου αιώνα, που καταπιέστηκαν από ένα ανελέητο σχολείο (σχεδιασμένο κατά τα τότε ευρωπαϊκά πρότυπα, ξεκινώντας μάλιστα από τη Βαυαροκρατία), που τους πίεζε αφόρητα να «συμμορφωθούν» με μια υποχρεωτική θρησκευτικότητα, που δεν τους πρόσφερε καμιά χαρά – δεν είχε την περίφημη «χαρά Θεού», που ζούσαν και ζουν μέσα στην καρδιά τους οι αληθινοί χριστιανοί και κυρίως οι άγιοι. Και φυσικά αυτή την υποχρεωτική και ανούσια θρησκευτικότητα τη μίσησαν με όλη τους την ψυχή. Και τώρα, ακούνε «Θρησκευτικά» και τρέπονται σε φυγή.

Ο ταπεινός αυτός παπάς διάλεξε να ζήσει όλη τη ζωή του στο νοσοκομείο λοιμωδών νοσημάτων, στην Αγία Βαρβάρα Αττικής, για να συμπαρασταθεί ηθικά & πνευματικά στους λεπρούς. Έφτασε σε μεγάλο ύψος αγιότητας, ενώ το τρανταχτό γέλιο του έγινε ξακουστό (αλλά και τα δάκρυά του όταν λειτουργούσε)! Είναι ο Γέροντας Ευμένιος, ο "Γελαστός Άγιος".

Πληρώνουμε επιπλέον τα πολιτικά απωθημένα των συμπατριωτών μας, που ένιωσαν στο πετσί τους το φασισμό, συχνά και μέσα από τη συμπεριφορά και τους λόγους ρασοφόρων εκπροσώπων της Εκκλησίας, πολλές φορές και της ίδιας της επίσημης Εκκλησίας, που αγκαλιάστηκαν με το κράτος ή έστω το ανέχτηκαν, όταν το κράτος εγκληματούσε σε βάρος της ελευθερίας του ελληνικού λαού. Αυτός ο αμαρτωλός εναγκαλισμός δύσκολα ξεπερνιέται – και είναι εκείνο που στρέφει τους πιο ευαίσθητους και επαναστατημένους αδελφούς μας εναντίον της Εκκλησίας, φυσικά μιας «Εκκλησίας» όπως την έχουν στη φαντασία τους και όχι της αληθινής χριστιανικής πνευματικής κληρονομιάς.

Τέλος, πληρώνουμε τα απωθημένα πολλών σημερινών γονιών και μαθητών, που είχαν την ατυχία να πέσουν στα χέρια ακατάλληλων θεολόγων, οι οποίοι δεν τους μετέδωσαν τη «χαρά Θεού», τη χαρά που δίνει στον άνθρωπο η αγάπη. Έτσι, ενώ πιστεύουν πως η αγάπη βρίσκεται στη μουσική, στη ρομαντική λογοτεχνία, ακόμη συχνά και σε μια συμβολική «θρησκεία της φύσης» ειδωλολατρικού τύπου (με μύθους για ξωτικά κ.λ.π.), αγνοούν το μέγεθος της αγάπης που βρίσκεται στους βίους και τη διδασκαλία των δικών μας αγίων.

Αν και η γενιά μας έχει επιτέλους αποτινάξει τις δυτικές επιρροές και έχει διδαχθεί την επιστροφή στους ορθόδοξους αγίους Πατέρες, όμως η ορθοδοξία, στη φαντασία πολλών, συνδέεται εσφαλμένα με το φανατισμό και το φονταμενταλισμό, ενώ στην πραγματικότητα είναι το αντίθετό τους. Έτσι, αγνοούμε π.χ. πως ο άγιος Νήφων, τον 4^ο αι. μ.Χ., διακήρυξε πως «όπως η Γη παράγει και άσπρα και μαύρα σταφύλια, έτσι διαμορφώνει και άσπρους και μαύρους ανθρώπους, όμως όλοι είναι παιδιά του Θεού και προορίζονται για τον παράδεισο».

Μαύροι ορθόδοξοι άγιοι, από την ιστοσελίδα του παπά Μωυσή Μπέρυ, πρώην συμμορίτη που ανακάλυψε την αγάπη και τη ζωή βλέποντας μια εικόνα του αγίου Μωυσή του Αιθίοπα

Αγνοούμε επίσης πως ο άγιος Κάθμπερτ της Βρετανίας –πριν από το σχίσμα του 1054, όταν όλη η Ευρώπη ήταν ορθόδοξη– είναι ο πρώτος που θέσπισε μέτρα προστασίας για ένα απειλούμενο είδος ζώου (ένα είδος αγριόχηνας). Ότι πατέρας του θεσμού των νοσοκομείων είναι ο άγιος ανάργυρος Σαμψών ο Ξενοδόχος τον 6^ο αι. μ.Χ. (ο «Ξενών» του ήταν νοσοκομείο). Ότι ο Μέγας Βασίλειος ήταν ο πρώτος που καλούσε τους λεπρούς, για να τους περιθάλψει στα ιδρύματα της Καισάρειας, και μάλιστα τους υποδεχόταν με φίλημα. Ότι ο άγιος Μαρτίνος της Τουρ διέσχισε απόσταση πολλών χιλιομέτρων για να σώσει έναν αιρετικό από τα χέρια ενός παρανοϊκού φανατικού κυβερνήτη. Ότι στην έρημο της Αιγύπτου και στη συνέχεια της Παλαιστίνης, στα δάση της Γαλατίας, της Ρωσίας κ.α., υπήρξε η μακροβιότερη «αναρχική κοινωνία» όλων των εποχών: οι χριστιανοί αναχωρητές (άντρες και γυναίκες), που ζούσαν σε ιδιότυπες κοινότητες χωρίς καμιά απολύτως εξουσιαστική δομή, εκτός από την ελεύθερη και προαιρετική σχέση δασκάλου και μαθητή, μια σχέση δομημένη έτσι, που να εξυπηρετεί την πνευματική πρόοδο και την ηθική ανάπτυξη…

Τρεις μεγάλες αγίες του 20ού αιώνα - εικόνα  από τον ορθόδοξο ναό του αγίου Ιννοκέντιου του Ιρκούτσκ, στο Ντητρότιτ των ΗΠΑ. Η αγία Μαρία Σκόμπτσοβα (ακτιβίστρια της Γαλλίας που βοήθησε πολύ κόσμο και τελικά θανατώθηκε από τους ναζί), η τυφλή οσία της Μόσχας Ματρώνα και η γερόντισσα Γαβριηλία Παπαγιάννη, φυσιοθεραπεύτρια που πήγε στην Ινδία και σε άλλες φτωχές χώρες για να υπηρετήσει "τους πιο βασανισμένους ανθρώπους της γης".

Όλα αυτά είναι μέρος της πνευματικής μας κληρονομιάς, που την αγνοούμε και ως Ευρωπαίοι και ως Έλληνες. Κοντόφθαλμα και στενοκέφαλα μιλάμε για «θρησκευτικό φανατισμό» και δεν καταλαβαίνουμε ότι εμείς είμαστε φανατικοί ενάντια στο πιο αγνό και υψηλό ιδανικό που υπήρξε ποτέ πάνω στη Γη –και «πάνω από τη Γη»: τον αρχαίο χριστιανισμό και την ιστορική του συνέχεια, την Ορθοδοξία.

Μερικά κεράσματα απ' το κυλικείο μας

Υπέρ των αμαρτωλών

Ηθικισμός στην Ορθοδοξία; Όχι, ευχαριστώ!

ΕΛΑ ΟΠΩΣ ΕΙΣΑΙ!

Άθεος ροκάς =>ιεραπόστολος με μεγάλο κοινωνικό έργο

Ο 19χρονος φαντάρος που άγιασε

Η πιο sexy απ' όλες

Ο άγιος της Ομόνοιας, οι χίπις & οι πόρνες

Η άστεγη αγία του κέντρου της Αθήνας

Επιστολή στην υπουργό Παιδείας

Σχολικός Επαγγελματικός Προσανατολισμός... άλλου τύπου!

Μαύροι Ιερείς

Ο παπα Θεμιστοκλής -πρώην άθεος ροκάς & αναζητητής και τώρα αγωνιστής στην Αφρική- με φίλους του