Τολμάει, ανοίγει τη θύρα και μπαίνει στο σπίτι όπου βρίσκεται
καλεσμένος ο Κύριος. Κρατάει στα χέρια της δοχείο αλαβάστρινο, γεμάτο
μύρο πολύτιμο. Πλησιάζει και στέκεται πίσω, στα πόδια Του, η γυναίκα η γνωστή στην πόλη εκείνη, χωρίς τιμή, «εσχάτη και απαρρησίαστος».
Η εικόνα δραματική! Πηγές δακρύων τα μάτια της, οθόνη πολύτιμη τα
μαλλιά της, μύρο πανάκριβο αυτό που έσφιγγε στην καρδιά της.
Και ύστερα λίγες λέξεις ποιητή, να μας αποκαλύπτουν το δράμα της,
να φανερώνουν την τιμή της ψυχής της, το μέγεθος της μετανοίας της, τη
βεβαιότητα της πίστεως, τη δύναμη της αγάπης της·
«Αγάπησον φιλούσαν
την δικαίως μισουμένην».
Ξημερώνει μεγάλη Τετάρτη, κι ίσως απόψε μπορέσω να μάθω καλύτερα
γιατί οι θειότατοι Πατέρες όρισαν αυτή τη μεγάλη ημέρα, μόλις λίγες ώρες
πριν τα άχραντα Πάθη του Κυρίου, να μνημονεύουμε, να τιμούμε μόνη αυτή
τη γυναίκα, την πόρνη, την αμαρτωλή, τη γνωστή στην πόλη εκείνη. Ίσως
ακόμη καταλάβω βαθύτερα γιατί οι μεγάλοι άγιοι, οι υπέροχοι ασκητές, που
πάλεψαν μια ζωή κάθε γήινο θέλημα, επιλέγουν αυτήν για αντάξιο πρότυπο.
Τη δική της παρρησία επικαλούνται να δικαιολογήσουν την τόλμη της
λατρείας τους, να εκφράσουν τα πιο ακριβά αισθήματα της καρδιάς τους.
Ξημερώνει μεγάλη Τετάρτη, λίγες ώρες πριν τα άχραντα του Κυρίου
μας Πάθη, και η δική μου ψυχή ίσως όσο ποτέ σε ευτέλεια, γνωστή
αναπόφευκτα και στους άλλους, στη δική της μικρή «πόλη» κι ακόμη χωρίς
δοχείο αλαβάστρινο και δίχως μύρο, «εσχάτη και απαρρησίαστος».
Ίσως όμως για όλα αυτά ικανή να ζητήσει να βρει τα άλλα τα ατίμητα
που είχε η γυναίκα εκείνη, τη βεβαιότητα της πίστεως, τη δύναμη της
μετανοίας, την τόλμη της μεγάλης αγάπης, τους στεναγμούς και τα δάκρυα.
Να πάει ως εκεί που βρίσκεται ο Χριστός. Να πάει όπως είναι, να χωρέσουν
στα φτωχά χείλη της λόγια μεγάλα, εμπνευσμένα και έντεχνα, σαν αυτά που
βάζει στο στόμα κάθε αμαρτωλού η άλλη εκείνη γυναίκα, η υμνωδός και
αγία·
«Δέξαι μου τας πηγάς των δακρύων, ο νεφέλαις διεξάγων της
θαλάσσης το ύδωρ. Κάμφθητί μοι προς τούς στεναγμούς της καρδίας, ο
κλίνας τούς ουρανούς τη αφάτω σου κενώσει…
Αμαρτιών μου τα πλήθη, και κριμάτων σου αβύσσους, τις εξιχνιάσει,
ψυχοσώστα Σωτήρ μου; Μη με την σην δούλην παρίδης, ο αμέτρητον έχων το
έλεος».
Να μπορέσει αύριο κι η δική μου ψυχή να προσκυνήσει αληθινά,
μοναδικά τα Αχραντα πάθη Του. «Εσχάτη και απαρρησίαστος» να φτάσει να
δει την Ανάσταση.
γ.
Από το περιοδικό: «Η δράσις μας», τεύχος Απριλίου 2006
Ο μπαμπάς μας ήταν ένας κανονικός άνθρωπος, με πάνω και κάτω, με υπερβολές, με εμμονές, με ακρότητες.
Ήταν όμως και μοναδικός άνθρωπος, με πολλή αγάπη για όλους. Για τη γυναίκα του, τα παιδιά του, τα αδέλφια του, τα αδέλφια της γυναίκας του, τα ξαδέλφια, τα ανήψια, τα βαφτιστήρια, τους νονούς, τους συναδέλφους, τους γείτονες, τους φτωχούς, τους μετανάστες, τους φυλακισμένους, τους αρρώστους, τους πρόσφυγες, ένας άνθρωπος που αγαπούσε τους άλλους ανθρώπους ως εαυτόν. Όλους.
Όσο μπορούσε μας μετέδωσε αυτή την αγάπη για τους άλλους, αν και εμείς είμαστε πιο συνηθισμένοι άνθρωποι, με περισσότερο εγωισμό.
Ο αδελφός μας ο Σταύρος λίγες μέρες πριν αναχωρήσει απάντησε στην ερώτηση Τί σου αρέσει πιο πολύ. Μου αρέσουν οι άνθρωποι, είπε. Μετά βίας μιλούσε…..
Δεν είναι ίσως ακριβώς ίδια η έννοια του «αγαπώ» και του «μου αρέσει». Εμείς τα βιολογικά του παιδιά είμαστε πιο πολύ της δεύτερης έννοιας, αλλά οκ. Κάτι είναι και αυτό.
Ο μπαμπάς μας αγαπούσε τη Φύση και του άρεσε επίσης, γιατί την έφτιαξε ωραία ο Θεός. Ανέβαινε σε βουνά και περπατούσε σε ποτάμια εν είδει προσευχής, και κουβαλούσε κι εμάς μαζί του. Κυριολεκτικά κουβαλούσε, γιατί πάντα ένας ή δύο από τους μικρότερους ήταν στους ώμους του. Εγώ απώλεσα πολύ νωρίς αυτό το προνόμιο.
Ήταν βέβαια παραδοσιακός στη σχέση του με τα ζώα, δεν τα ήθελε μέσα στο σπίτι (αιτία φοβερών καυγάδων). Στο τέλος σταμάτησε να αντιδρά διότι όλοι είχαμε έναν τουλάχιστον σκύλο ή μια γάτα πάνω στους καναπέδες και τα κρεββάτια, αλλά ήταν σαφές ότι έκανε υπομονή (για να αγιάσει).
Την ίδια υπομονή έκανε από ένα σημείο και μετά με τα παντελόνια των κοριτσιών και τα έξωμα μπλουζάκια. Εκπαιδεύτηκε από τις εγγονές και έγινε πολύ ανεκτικός με τα χρόνια, ήταν πολύ ευφυής και κατάλαβε ότι πρέπει να ακούει την κοινωνία που αλλάζει για να μπορεί να της δείξει την αγάπη του. Εγώ αυτό το μαλάκωμα δεν το πρόλαβα, είχα φύγει νωρίς από το σπίτι πάνω στην αψάδα και των δυο μας.
Ήταν κι αυτά τα κομμουνιστικά τα δικά μας που έπαιζαν ρόλο στην μεγάλη κόντρα της εφηβείας, όμως αυτός μας έμαθε να αντιστεκόμαστε στην εξουσία, από όταν ήμασταν παιδάκια στην Κύμη. Αρνήθηκε να υμνήσει τη δικτατορία και το πλήρωσε με ταλαιπωρίες και δυσμενείς μεταθέσεις. Εμείς το τραβήξαμε το αντιεξουσιαστικό λίγο παραπάνω, με αγάπη πάντα για τους ανθρώπους και μια απέχθεια για τις ιδεολογίες - κι αυτά δικά του.
Από τη Χαλκίδα, που μέναμε τότε, μας κατέβασε στις 17 Νοέμβρη του 1974 στην Αθήνα, στην πρώτη πορεία για το Πολυτεχνείο. Αλλά ποτέ δεν έπαψε ο κομμουνισμός γι αυτόν να είναι εχθρός, μιας και δεν είχε Θεό. Ο μπαμπάς ήταν αμετανόητα κεντρώος δημοκράτης και αντικομμουνιστής.
Ο ίδιος δεν ήξερε μουσική. Όμως λάτρευε τον Μπετόβεν. Περιφρονούσε τους Γάλλους μουσικούς και τα βαλσάκια και ό,τι δεν ήταν ρωμαλέο. Μπετόβεν, Μπαχ, Χαίντελ, Μότσαρτ, Σοπέν, άντε και Τσαϊκόφσκι και Βιβάλντι ήταν στα προτεινόμενα και επιτρεπόμενα της παιδικής μας ηλικίας. Όπως και οι Ρώσοι, Γερμανοί και Κεντροευρωπαίοι λογοτέχνες (Μπαλζάκ, Ζολά και άλλα γλαφυρά δεν τα μασάγαμε). Ντοστογιέφσκι ναι, Τολστόι όχι. Και πάντα Παπαδιαμάντης.
Του άρεσε ο Θεοδωράκης γιατί ήταν λαϊκός και ρωμαλέος και πατριώτης, αν και κομμουνιστής, και μεγαλώσαμε με τα τραγούδια του. Χατζηδάκις εκτός (δεν ήταν αρκετά ρωμαλέος, αχ μπαμπά μας).
Ο μπαμπάς ήταν του σοσιαλιστικού ρεαλισμού κατά κάποιον τρόπο. Τέχνη ήταν ό,τι προήγαγε τον άνθρωπο στον Θεό και στον Παράδεισο.
Μου πήρε πολλά χρόνια να διευρύνω τους ορίζοντές μου ως προς αυτά και πάλι όχι πλήρως.
Τώρα βλέπω πόσοι μαθητές του γράφουν ότι ήτα ο καλύτερος δάσκαλος και δεν θα τον ξεχάσουν ποτέ, μαθητές από τα χρόνια της Κύπρου ακόμη και της Κύμης μέχρι και τελευταία στον Κολωνό. Τους έδινε κείμενα που δεν τα είχαν τα βιβλία, τους έβαζε να σκεφτούν, αλλά κυρίως τους αγαπούσε και το ένοιωθαν.
Και ήταν φοβερός φιλόλογος. Διάβαζε Όμηρο και Λατινικά σαν εφημερίδα, ήξερε μέτρο, ό, τι ερώτηση και να του κάναμε για ετυμολογία ή συντακτικό είχε άμεσα την απάντηση. Τα φιλολογικά του βιβλία, Οδύσσεια, Ιλιάδα, Λειτουργικά Κείμενα, είναι εξαιρετικά.
Στήριξε πάρα πολλούς. Συγγενείς και μη. Στο σπίτι μας πάντα υπήρχαν φιλοξενούμενοι. Στην Κύμη είδα για πρώτη φορά μαύρους ανθρώπους, ήταν κάποιοι φοιτητές που τους προγύμναζε στα φιλολογικά, δεν χόρταινα να τους κοιτάω. Ήταν εθελοντής πάντα, είτε στο γηροκομείο, είτε στο νοσοκομείο, είτε στο ορφανοτροφείο.
Όταν ήλθαμε στην Αθήνα κάθε Κυριακή πήγαινε στο Άσυλο Ανιάτων και έβγαζε βόλτα τον Σπύρο, έναν εγκαταλελειμμένο παραπληγικό άνθρωπο που δεν πήγαινε να τον δει κανείς. Ο μπαμπάς σιχαινόταν το τσιγάρο, όμως στον Σπύρο το κρατούσε στο στόμα του για να μπορέσει να καπνίσει… Ο Σπύρος με το καροτσάκι του ήταν παρών σε οικογενειακούς γάμους και βαφτίσεις.
Στο σπίτι της οδού Γαστούνης φιλοξενούσαμε Ιρανούς και Αλβανούς στο πρώτο κύμα της μετανάστευσης.
Σεβόταν την πίστη των μη χριστιανών. Κάποτε φιλοξένησα εγώ έναν Ιρανό φοιτητή και ήταν η μοναδική φορά που δεν έκανε τον σταυρό του στο τραπέζι για να μην τον προσβάλει, θεωρώντας ότι ήταν μουσουλμάνος. Δεν υπολόγισε ότι ήταν αριστερός διωγμένος από τον Χομεϊνί.
Δεν θα είχα πάρει το πτυχίο μου αν δεν είχε επιμείνει. Ερχόταν στο σπίτι μου στα Εξάρχεια και με διάβαζε στον Θουκυδίδη και στον Καίσαρα, με κουκουβάγιες να πετούν πάνω από το κεφάλι μας.
Ήταν δάσκαλος για πάρα πολύ κόσμο. Για Απεραθίτες πολλούς, συγγενείς από τη μαμά αλλά όχι μόνο. Όλο και συναντώ κάποιον που ο μπαμπάς του έκανε μάθημα για να περάσει στο Πανεπιστήμιο. Πολλά καλοκαίρια της παιδικής μας ηλικίας δούλευε στα φροντιστήρια της Κάνιγγος, πώς να ζήσεις εφτά παιδιά.
Τώρα οι τρομεροί μας καυγάδες του 70 και του 80 φαίνονται μακρινοί. Και μένει παρούσα η αγάπη και η ταπεινότητα και η συμπόνοια και η πολύ μεγάλη, τεράστια οικογένεια του μπαμπά μας, που περιλαμβάνει όλον τον κόσμο.
Μπαμπά μας σε ευγνωμονώ που δεν ήσουν μόνο δικός μας.
Στη φωτογραφία, μια 25η Μαρτίου στην Κύμη, μέσα δεκαετίας 60.
Κυριακή των Βαΐων σήμερα. Ο Χριστός εισέρχεται στα Ιεροσόλυμα
καθήμενος όχι επί θρόνου αλλά επί πώλου όνου. Είναι μια ώρα επίγειας
δόξας και θριάμβου για τον Κύριο. Αλλά και τώρα η ταπείνωση, την οποία
ενδύθηκε αναφαίρετα από τη στιγμή που ανέλαβε την ανθρώπινη φύση, δεν
τον εγκαταλείπει. Ένα γαϊδουράκι τον μεταφέρει σαν να ήταν ένας ταπεινός
αγρότης, ένας φτωχός περίοικος των Ιεροσολύμων. Τα Ωσαννά των παίδων
είναι ουρανομήκη, αλλά το βλέμμα του Κυρίου μας φανερώνει την γνώση του
των μελλόντων, των εγγύς μελλόντων.
Οι παίδες ψάλλουν Ωσαννά, αλλά στα
θεϊκά αυτιά ακούγεται το φριχτό "Σταύρωσον, σταύρωσον αυτόν!" Γνωρίζει,
βλέπει μπροστά Του εκτυλισσόμενα τα γεγονότα της προδοσίας και του
φριχτού θανάτου, αλλά πορεύεται, συνεχίζει το δρόμο Του προς το εκούσιο
πάθος, ίνα σώσει τον άνθρωπον. Τον επιπόλαιο, τον αχάριστο, τον
ευμετάβλητο, τον αμαρτωλό, τον σκοτισμένο, τον ρυπαρό, τον εχθρικά
διακείμενο άνθρωπο. Τα πάντα θα καταδεχτεί ίνα σώσει τον άνθρωπον...
Η
σημερινή ημέρα ανατέλλει στον κόσμο τα σεπτά Πάθη ως φώτα σωτήρια. Ο
Χριστός επείγεται -βιάζεται- από την αγαθότητά Του να πάθει. Αυτός που
στη χούφτα Του κρατάει τα σύμπαντα καταδέχεται να κρεμαστεί στο ξύλο για
να σώσει τον άνθρωπο. "Ἀόρατε Κριτά, ἐν σαρκὶ
καθωράθης, καὶ ἔρχῃ ὑπ' ἀνδρῶν, παρανόμων κτανθῆναι; ἡμῶν τὸ κατάκριμα,
κατακρίνων τῷ πάθει σου. Ὅθεν αἴνεσιν, μεγαλωσύνην καὶ δόξαν,
ἀναπέμποντες, τῇ ἐξουσίᾳ σου Λόγε, συμφώνως προσφέρομεν".
Αόρατε
Κριτά, πήρες σάρκα ανθρώπινη και εμφανίστηκες στον κόσμο, και τώρα
έρχεσαι για να υποστείς τον θάνατο από τα χέρια παράνομων ανθρώπων. Με
το πάθος Σου καταδίκασες, εξαφάνισες την δική μας καταδίκη. Γι' αυτό
όλοι μαζί σού προσφέρουμε αίνεση, μεγαλοσύνη και δόξα! "Τῶν
παθῶν τοῦ Κυρίου τὰς ἀπαρχάς, ἡ παροῦσα ἡμέρα λαμπροφορεῖ. Δεῦτε οὖν
φιλέορτοι, ὑπαντήσωμεν ᾄσμασιν· ὁ γὰρ Κτίστης ἔρχεται, σταυρὸν
καταδέξασθαι, ἐτασμούς καὶ μάστιγας, Πιλάτῳ κρινόμενος· ὅθεν καὶ ἐκ
δούλου ῥαπισθεὶς ἐπὶ κόρης· τὰ πάντα προσίεται, ἵνα σώσῃ τὸν ἄνθρωπον.
Διὰ τοῦτο βοήσωμεν· Φιλάνθρωπε Χριστὲ ὁ Θεός, τῶν πταισμάτων δώρησαι τὴν
ἄφεσιν, τοῖς προσκυνοῦσιν ἐν πίστει, τὰ ἄχραντα Πάθη σου".
Η
σημερινή ημέρα με λαμπρό τρόπο μας παρουσιάζει την αρχή των παθών του
Κυρίου. Ελάτε λοιπόν, φιλέορτοι, με άσματα να Τον προϋπαντήσουμε.
Έρχεται ο Κτίστης μας για να καταδεχτεί σταυρόν και ανακρίσεις και
μαστιγώματα, κρινόμενος μπροστά στον Πιλάτο. Γι' αυτό ραπίσθηκε από
δούλο στο μάγουλα κι όλα τα υπομένει για να σώσει τον άνθρωπο. Ας
βοήσουμε λοιπόν: Φιλάνθρωπε, Χριστέ, Θεέ μας, δώρισε την άφεση των
αμαρτιών σε μας που προσκυνούμε με πίστη τα άχραντα Πάθη Σου.
Την Κυριακή των Βαΐων το απόγευμα τελείται ο Όρθρος της επόμενης ημέρας, δηλαδή της Μεγάλης Δευτέρας. "Τῇ
ἁγίᾳ καὶ μεγάλῃ Δευτέρᾳ, μνείαν ποιούμεθα τοῦ μακαρίου Ἰωσὴφ τοῦ
Παγκάλου, καὶ τῆς ὑπὸ τοῦ Κυρίου καταραθείσης καὶ ξηρανθείσης Συκῆς".
Η
ιστορία του Παγκάλου Ιωσήφ, του καλότατου Ιωσήφ, είναι η ιστορία των
ανατροπών. Όταν ο άνθρωπος ζει κατά Θεόν και όλα τα αναθέτει στην
πρόνοια του Θεού, μη φοβούμενος ταλαιπωρία και αδικία, θα δει θαυμάσια ,
θα ζήσει μεγαλεία που μόνο ο Θεός ξέρει να επιφυλάσσει στους πιστούς
Του, δηλαδή σ' αυτούς που Του παραδόθηκαν. Ο νεαρός Ιωσήφ βρέθηκε,
πουλημένος από τα αδέλφια του, δούλος στην Αίγυπτο στο σπίτι του
άρχοντος Πετεφρή.
Η γυναίκα του αφέντη του προσπάθησε να τον σαγηνεύσει
για να τον παρασύρει στην αμαρτία. Εκείνος προτίμησε να φύγει γυμνός και
εντελώς εκτεθειμένος στην οργή της κυρίας του, παρά να αμαρτήσει. "Του
Θεού γαρ ειμί εγώ". Φυλακίστηκε, δεινοπάθησε, φάνηκε πως τον εγκατέλειψε
ο Θεός, αλλά τελικά δοξάσθηκε όσο κανείς άλλος στο Βασίλειο της
Αιγύπτου και όχι μόνο. Έμεινε στους αιώνες πρότυπο αγαθότητος, πίστης,
καθαρότητος, αφοσίωσης στον Θεό. Τα δε περιστατικά της ζωής του και το
πρόσωπό του προτυπώνουν οιονεί τον επί γης βίο του Κυρίου μας. "Δευτέραν
Εὔαν τὴν Αἰγυπτίαν, εὑρὼν ὁ δράκων, διὰ ῥημάτων, ἔσπευδε κολακείας,
ὑποσκελίσαι τὸν Ἰωσήφ, ἀλλ' αὐτὸς καταλιπὼν τὸν χιτῶνα, ἔφυγε τὴν
ἁμαρτίαν, καὶ γυμνὸς οὐκ ᾐσχύνετο, ὡς ὁ Πρωτόπλαστος, πρὸ τῆς παρακοῆς·
αὐτοῦ ταῖς ἱκεσίαις Χριστέ, ἐλέησον ἡμᾶς".
Ο δράκων-ο διάβολος-
βρήκε δεύτερη Εύα, την Αιγυπτία, και με κολακευτικά λόγια έσπευδε να
νικήσει τον Ιωσήφ, αλλά αυτός κατέλιπε τον χιτώνα και απέφυγε την
αμαρτία, και παρόλο που ήταν γυμνός δεν ντρεπόταν όπως ο Πρωτόπλαστος
πριν από την παρακοή. Με τις ικεσίες αυτού, ελέησέ μας, Χριστέ.
Αλλά
τα μηνύματα της ημέρας δεν τελειώνουν. Σε ένα από τα απόστιχα του
Όρθρου έχουμε μια ακόμη ανατρεπτική πρόταση ζωής. Αν αυτή εφαρμοζόταν
στον καθημερινό μας βίο, τον ιδιωτικό, τον κοινωνικό, τον πολιτικό, η
ζωή μας θα ήταν παραδεισένια.
Κύριε, καθώς εκπαίδευες τους μαθητές Σου ώστε να φρονούν τα τελειότατα, τους έλεγες να μην καταδυναστεύουν τους ελάχιστους αδελφούς. Δεν πρέπει αυτό να συμβαίνει ανάμεσα στους δικούς μου μαθητές, έλεγες, γιατί εγώ με τη θέλησή μου κενώθηκα, άδειασα από όλο το θεϊκό μεγαλείο και τη δόξα μου. Ο πρώτος ανάμεσά σας ας είναι διάκονος όλων, αυτός που εξουσιάζει να μην υπερέχει από τους εξουσιαζόμενους, αυτός που διαλέχθηκε να είναι πρώτος ας συμπεριφέρεται ταπεινά ως ο έσχατος, ο τελευταίος. Ήρθα σ' αυτόν τον κόσμο για να διακονήσω τον Αδάμ, ο οποίος εξέπεσε της αρχικής δόξας του και επτώχευσε, και να δώσω την ζωήν μου ως λύτρα για την πολλή αμαρτία του κόσμου και να σας εξαγοράσω όλους εσάς που μου ψάλλετε "δόξα Σοι".
Ποιος άλλος μίλησε και έζησε έτσι; Ποιος πρόκριτος συμπεριφέρθηκε ως ο έσχατος; Ποιος διακόνησε πάντας; Ποιος έδωσε την ψυχήν του λύτρον αντί πολλών; Το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε, Κύριε, είναι να σου ψάλουμε με τα χείλη και την καρδιά μας "Δόξα Σοι!".
Eleftheros: "Ο Γιάννης είναι ένας νέος Έλλην με χριστιανική παιδεία που μου έχει κάνει τρομερή εντύπωση.
Ελπίζουμε να σου αρέσει.
Ελπίζουμε να καταλάβεις το μήνυμα που θέλουμε να περάσουμε.
Ο Γιάννης δεν χρησιμοποιεί social media οπότε θα αρκεστείς απλά στο να δεις το μοναδικό μας επεισόδιο".
Η φωτογραφία από τη Μαδαγασκάρη (από Νυχθημερόν). Σχόλιο του Θεοφ. Επισκόπου Τολιάρας και Νοτίου Μαδαγασκάρης κ. Προδρόμου, 13.4.2020:
Ο ψαλμός και το Ευαγγέλιο μας βεβαιώνουν: "ἐκ στόματος νηπίων καὶ θηλαζόντων κατηρτίσω αἶνον".
Από το στόμα των παιδιών θα βγει ιαχή, φωνή βεβαιούσα της χριστότητος
του Ερχόμενου. Και πάντοτε τα παιδιά, με το αυθόρμητο του χαρακτήρα
τους, αυτές τις μέρες ζουν πιο έντονα το Χριστό παρόντα. Ίσως γι' αυτό
μας κάλεσε ο Κύριος να ομοιάσουμε με αυτά. Για να τον ζήσουμε ως Πατέρα,
γεμάτοι εμπιστοσύνη.
Η
φωτογραφία είναι περσινή. Φέτος κανένα παιδί δεν επετράπη να κρατά
Σταυρό στην Εκκλησία, ούτε καν να βγει από το σπίτι [λόγω κορονοϊού]. Οι περιορισμοί στις
μετακινήσεις άφησαν την Τράπεζα δίχα συνδαιτυμόνων. Ή και όχι. Αφ' ης
στιγμής το θυσιαστήριο, σε κάθε Θεία Λειτουργία γίνεται Σύμπαν ολάκερο
και το Σύμπαν- Θυσιαστήριο. Αγιασμός των πάντων.
*Η Εκκλησία του Χριστού από την αρχή φέρει επαναστατικό χαρακτήρα.
*Ο Χριστός δεν σήκωνε εξεγέρσεις ενάντια στην εξουσία του κράτους, με στόχο μία εφήμερη αλλαγή τοπικής σημασίας· ο Χριστός εργαζόταν για μια επανάσταση που είχε ως στόχο την καθολική παγκόσμια ανατροπή...
Πήγε πέρα και βαθύτερα απ’ όλους τους επαναστάτες του κόσμου. Στο δένδρο του κακού δεν κλάδευε κλαριά και δεν καθάριζε τα φύλλα, αλλά έβαζε το τσεκούρι στην ίδια τη ρίζα. Δεν βιαζόταν να δει γρήγορα την επιτυχία του έργου Του· Του αρκούσε η πίστη Του στην επιτυχία.
«Επαναστατήστε πρώτα εναντίον του εαυτού σας και ύστερα ενάντια στον κόσμο» – αυτό το μήνυμα θα μπορούσε να βγει από το κύριο κήρυγμα του Χριστού. Τούτο ήταν το εργαλείο για λάξευμα και για λείανση...
*Μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα: Ο Χριστός ήταν επαναστάτης και κήρυκας της επανάστασης!
Ο Χριστός είναι το υπόδειγμα της Xριστιανικής αγωγής.
*Επαναστατήστε πρώτα εναντίον του εαυτού σας, των παθών σας, και στη συνέχεια εναντίον της κακίας που υπάρχει γύρω σας, και μέσα στον κόσμο...
Αναθρέψτε τα παιδιά σας με τέτοιο τρόπο, ώστε αυτά να επαναστατούν ενάντια στην κακία, και τότε θα έχετε καταφέρει να τους δώσετε σωστή αγωγή...
Ο συνδυασμός της πολιτικής με το Ευαγγέλιο είναι «εκτός εποχής»,
όχι μόνο τώρα, αλλά πάντα – ακόμη και την εποχή του Χριστού, καθώς και
την εποχή των Ρωμαίων, την εποχή των παππούδων μας κ.λ.π. «Εντός εποχής»
ήταν και είναι ο συνδυασμός της πολιτικής με τα ψέματα, τις απάτες, την
αδικία και την αλαζονεία. Όμως κατά βάθος οι άνθρωποι ονειρεύονται
κάποιον που θα τη συνδυάσει με το Ευαγγέλιο και τις αξίες που εκφράζει
εκείνο. Το ονειρεύονται, αλλά (στην κατάσταση που τους έχουν φέρει)
έχουν πάψει να το ελπίζουν.
Κάποτε ένας δημοσιογράφος αναρωτήθηκε αν η ΝΙΚΗ, σε περίπτωση που κυβερνήσει, προτίθεται να νομοθετήσει με βάση το Ευαγγέλιο.
Η απάντηση στο ερώτημα αυτό δεν επιτρέπεται να είναι άλλη, από ένα
ξεκάθαρο και επιτακτικό ΝΑΙ! Με μια άμεση διευκρίνιση: νομοθέτηση με
βάση το Ευαγγέλιο δεν σημαίνει θρησκόληπτη και ιεροεξεταστική
επιβολή ευσεβιστικών πεποιθήσεων (το Ευαγγέλιο δεν κηρύττει κάτι
τέτοιο), αλλά νομοθέτησηβασισμένη στις αξίες που
πραγματικά διδάσκει το Ευαγγέλιο: εντιμότητα, δικαιοσύνη, ταπεινότητα,
ανιδιοτέλεια, επιείκεια, αμεροληψία, αγάπη προς πάντες.
Μήπως υπάρχει κάποιος που διαφωνεί ότι αυτές οι αρχές είναι
απαραίτητες για μια πολιτική συμπεριφορά ωφέλιμη για κάθε λαό και κάθε
χώρα; Ή μήπως κάποιος διαφωνεί ότι οι αρχές αυτές λείπουν από την
πολιτική και ότι ακριβώς η έλλειψή τους είναι η αιτία για τις βαθιές και
μόνιμα αθεράπευτες πληγές που κάνουν την κοινωνία να υποφέρει;
Συνεπώς, μόνο μια νομοθεσία βασισμένη στο Ευαγγέλιο είναι πραγματικά
ωφέλιμη για τον άνθρωπο και την κοινωνία. Η απόπειρα των δυτικών κρατών
να νομοθετούν με βάση τις αρχές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, γνωστές στον
νεότερο δυτικό κόσμο από την εποχή του Διαφωτισμού, και πάλι στο
Ευαγγέλιο βασίζεται: ελευθερία, ισότητα, αδελφοσύνη, ελευθερία
έκφρασης (ο Χριστός δεν εμπόδισε κανέναν να του πει τη γνώμη του),
φροντίδα για τους αδύναμους, σεβασμό στις γυναίκες και τα παιδιά,
κατανόηση και δεύτερες ευκαιρίες για τους αμαρτωλούς κ.λ.π. θα
συναντήσεις παντού στο Ευαγγέλιο. Θα συναντήσεις όμως και άλλα στοιχεία,
που αναδεικνύουν τον άνθρωπο στο μέγιστο των πνευματικών και ηθικών
δυνατοτήτων του, τα οποία σήμερα ο δυτικός κόσμος αναζητά
με λαδοφάναρο στη σοφία του Θιβέτ ή των Ιθαγενών της Αμερικής, αφού έχει
λησμονήσει το φως των ίδιων των δικών του διδασκάλων, των αγίων της
Ορθοδοξίας (ανατολικών και δυτικών).
***
Ας δούμε συγκεκριμένα τι διδάσκει το Ευαγγέλιο, που
το έχουμε θέσει στη ΝΙΚΗ ως βάση των πολιτικών αρχών μας.
Παραθέτω κυρίως από τη νεοελληνική «Μετάφραση των Τεσσάρων Καθηγητών».
Η διδασκαλία του αγίου Ιωάννη του Προδρόμου:
«Οι όχλοι τον ρωτούσαν: “Τι να κάνουμε, λοιπόν;”. Κι εκείνος τους
απαντούσε: “Όποιος έχει δύο χιτώνες ας δώσει τον έναν σ’ αυτόν που δεν
έχει, κι όποιος έχει τρόφιμα ας κάνει το ίδιο”. Ήρθαν επίσης και τελώνες
(φοροεισπράκτορες) να βαφτιστούν και του είπαν:“Διδάσκαλε, τι να
κάνουμε;”. Κι εκείνος τους αποκρίθηκε: “Να μην απαιτείτε περισσότερα
απ’ ό,τι σας παραχωρεί ο νόμος”. Τον ρωτούσαν ακόμη και στρατιώτες: “Κι
εμείς τι πρέπει να κάνουμε;” Και τους έλεγε: “Μην παίρνετε λεφτά από
κανέναν με ψεύτικες κατηγορίες, ούτε με τη βία, αλλά να αρκείστε στο
μισθό σας”» (ευαγγέλιο κατά Λουκάν, 3, 10-14).
Από τη διδασκαλία του Ιησού Χριστού:
«Ξέρετε ότι αυτοί που θεωρούνται ηγέτες των εθνών
τα κατεξουσιάζουν και οι άρχοντές τους τα καταδυναστεύουν. Σ’ εσάς όμως
δεν πρέπει να συμβαίνει αυτό, αλλά όποιος θέλει να γίνει μεγάλος ανάμεσά
σας πρέπει να γίνει υπηρέτης σας, και όποιος από σας θέλει να είναι
πρώτος, πρέπει να γίνει δούλος όλων. Γιατί και ο Υιός του Ανθρώπου»
(δηλ. ο ίδιος ο Χριστός) «δεν ήρθε για να τον υπηρετήσουν, αλλά για να
υπηρετήσει και να προσφέρει τη ζωή του λύτρο για όλους» (κατά Μάρκον,
10, 42-45 – εδώ περιγράφεται ο αληθινός χριστιανός πολιτικός).
«Όπως θέλετε να σας συμπεριφέρονται οι άνθρωποι, έτσι ακριβώς να τους
συμπεριφέρεστε κι εσείς. (…) Αν δανείζετε σ’ όσους ελπίζετε να σας τα
επιστρέψουν, ποια εύνοια περιμένετε από τον Θεό; Και οι αμαρτωλοί
δανείζουν τους ομοίους τους, για να τα πάρουν πίσω. Αντίθετα, εσείς ν’
αγαπάτε τους εχθρούς σας, να κάνετε το καλό και να δανείζετε, χωρίς να
περιμένετε να πάρετε πίσω τίποτα. (…) Να είστε λοιπόν σπλαχνικοί, όπως
σπλαχνικός είναι και ο Θεός Πατέρας σας» (κατά Λουκάν, 6, 31-36 –
συγκρίνετε τα παραπάνω με τον τοκογλυφικό τρόπο που λειτουργεί σήμερα το
δανειοδοτικό σύστημα των τραπεζών και των funds).
Ολόκληρη η κοινωνική πολιτική: «“Πείνασα και μου δώσατε να φάω,
δίψασα και μου δώσατε να πιω, ήμουν ξένος και με περιμαζέψατε, γυμνός
και με ντύσατε, άρρωστος και με επισκεφθήκατε, φυλακισμένος και ήρθατε
να με δείτε”. Τότε θα του απαντήσουν οι δίκαιοι:“Κύριε, πότε σε είδαμε
να πεινάς και σε θρέψαμε ή να διψάς και σου δώσαμε να πιεις; Πότε σε
είδαμε ξένος και σε περιμαζέψαμε ή γυμνό και σε ντύσαμε; Πότε σε είδαμε
άρρωστο ή φυλακισμένο και ήρθαμε να σε επισκεφθούμε;”. Τότε θα τους
απαντήσει ο βασιλιάς (δηλ. ο Χριστός): “Σας βεβαιώνω πως, αφού τα κάνατε
αυτά για έναν από τους άσημους αδελφούς μου, τα κάνατε για μένα”» (κατά
Ματθαίον 25, 35-40).
«Μη μαζεύετε θησαυρούς πάνω στη γη, όπου τους αφανίζουν ο σκόρος και η
σκουριά και κλέφτες κάνουν διαρρήξεις και τους κλέβουν. Να μαζεύετε
θησαυρούς στον ουρανό, όπου δεν τους αφανίζουν ούτε ο σκόρος ούτε η
σκουριά και όπου κλέφτες δεν κάνουν διαρρήξεις και δεν τους κλέβουν.
Γιατί όπου είναι ο θησαυρός σας, εκεί θα είναι και η καρδιά σας»
(Ματθαίον, 6, 19-21).
***
Μπορούμε να εντοπίσουμε πολλά ακόμη παρόμοια σημεία.
Αν επεκτείνουμε την αναζήτησή μας σε ολόκληρη την Καινή Διαθήκη, θα συναντήσουμε διαμάντια πολιτικής και κοινωνικής ευαισθησίας, όπως τα παρακάτω:
«Δεν υπάρχει πια Ιουδαίος και ειδωλολάτρης, δεν υπάρχει δούλος και
ελεύθερος, δεν υπάρχει άνδρας και γυναίκα. Όλοι σας είστε ένας εν Χριστώ
Ιησού» (απόστολος Παύλος, επιστολή προς Γαλάτας, 3, 28).
«Σε κανένα να μη χρωστάτε τίποτε, παρά μόνο το να αγαπάτε ο ένας τον
άλλο. Όποιος αγαπά, έχει τηρήσει το σύνολο των εντολών του Θεού. Γιατί
το “ου μοιχεύσεις, ου φονεύσεις, ου κλέψεις, ουκ επιθυμήσεις”»
(ό,τι ανήκει σε άλλον) «και γενικά οι εντολές, συνοψίζονται στη μία
ετούτη: “να αγαπήσεις τον πλησίον σου σαν τον εαυτό σου”. Η αγάπη ποτέ
δεν κάνει κακό στον άλλο. Η αγάπη είναι η τέλεια εκπλήρωση των εντολών
του Θεού» (Προς Ρωμαίους, 13, 8-10).
«Ο καρπός της δικαιοσύνης σπέρνεται ειρηνικά από όσους επιζητούν την ειρήνη» (Επιστολή αγίου Ιακώβου, 3, 18).
«Ακούστε με τώρα κι εσείς οι πλούσιοι. Κλάψτε με γοερές κραυγές για
τα βάσανά σας, που όπου να ’ναι έρχονται. Ο πλούτος σας σάπισε και τα
ρούχα σας τα έφαγε ο σκόρος. Το χρυσάφι και το ασήμι σκούριασαν και η
σκουριά τους θα είναι μαρτυρική κατάθεση εναντίον σας και θα καταφάει
στις σάρκες σας σαν τη φωτιά. Κι ενώ πλησιάζει η κρίση, εσείς μαζεύετε
θησαυρούς. Ακούστε! Κραυγάζει ο μισθός των εργατών που θέρισαν τα
χωράφια σας κι εσείς τους τον στερήσατε και οι κραυγές των θεριστών
έφτασαν ως τα αφτιά του παντοδύναμου Κυρίου. Ζήσατε πάνω στη γη με
απολαύσεις και σπατάλες. Παχύνατε σαν τα ζώα, που τα πάνε για σφάξιμο.
Καταδικάσατε και φονεύσατε τον αθώο. Δεν σας πρόβαλε καμιά αντίσταση»
(Επιστολή Ιακώβου, 5, 1-6).
Οι βασικές αρχές της παιδείας, όπως θα τις
αντλούσαμε από τη διδασκαλία του αποστόλου Πέτρου: «Γι’ αυτό ακριβώς να
καταβάλετε κάθε προσπάθεια για να πλουτίσετε την πίστη σας με την αρετή,
την αρετή με τη γνώση, τη γνώση με την αυτοκυριαρχία, την αυτοκυριαρχία
με την υπομονή, την υπομονή με την ευσέβεια. Την ευσέβεια με την αγάπη
για τους αδελφούς, την αγάπη για τους αδελφούς με την αγάπη για όλους»
(δεύτερη Επιστολή Πέτρου, 1, 5-7).
***
Το Ευαγγέλιο δεν είναι πολιτικό κείμενο, αλλά πνευματικό. Στοχεύει
στην τελειοποίηση του ανθρώπου, δηλαδή την ένωσή του με τον Θεό εν
Χριστώ. Όμως,όταν ο άνθρωπος βαδίζει στο δρόμο που το Ευαγγέλιο
διδάσκει, είναι ο καταλληλότερος διαχειριστής των πολιτικών και
κοινωνικών υποθέσεων. Αν κάποιος διαφωνεί, είναι συγχωρημένος (δηλαδή
«χωράει» κι εκείνος στην αγάπη μας, «συν-χωρείται») – όμως αμφιβάλλω αν θα βρει κάποια άλλη βάση πολιτικών αρχών, ωφελιμότερη για τον άνθρωπο από το Ευαγγέλιο.
Ας δούμε ως παράδειγμα εφαρμογής των ευαγγελικών αρχών στην κοινωνία,
πώς συμπεριφέρθηκαν ο Μέγας Βασίλειος και ο άγιος Ιωάννης
ο Χρυσόστομος (από τους Τρεις Ιεράρχες). Όχι μόνο επιστράτευσαν όλες τις
δυνάμεις τους για να βοηθήσουν τους φτωχούς και αδυνάτους, αλλά και κατάγγειλαν την κοινωνική αδικία όπου κι αν βρισκόταν, σε όσο ψηλά κλιμάκια της κοινωνίας, του κράτους, ακόμη και της ίδιας της Εκκλησίας. Γι’ αυτό και συγκρούστηκαν με την εξουσία της εποχής τους,
ο δε Χρυσόστομος πέθανε στο δρόμο προς τη δεύτερη εξορία του, αφού οι
στρατιώτες είχαν πάρει εντολή από το αυτοκρατορικό παλάτι να μην τον
αφήσουν να φτάσει ζωντανός.
Προτάσεις για τα επιμέρους ζητήματα και προβλήματα που ταλανίζουν τη
χώρα μας και το λαό μας (την Παιδεία, την Υγεία, την Οικονομία, την
Άμυνα, την Εξωτερική Πολιτική, το Δημογραφικό και όλα) η ΝΙΚΗ έχει
καταθέσει κατ’ επανάληψιν στη Βουλή και μπορεί ο ενδιαφερόμενος να τις
αναζητήσει στις ιστοσελίδες της: https://nikh.gr και https://www.youtube.com/c/NIKH-Greece.
Το ερώτημα είναι ποια εγγύηση έχει ο ελληνικός λαός
ότι, αν μας ψηφίσει, θα διαχειριστούμε τις υποθέσεις του κράτους με
εντιμότητα, δικαιοσύνη και ανιδιοτέλεια, και ποιο κίνητρο έχουμε
να το κάνουμε αυτό, αντί να φροντίσουμε να γεμίσουμε τις τσέπες μας και
να κοιτάξουμε τον εαυτό μας, όπως δυστυχώς βλέπουμε να συμβαίνει γύρω
μας. Η εγγύηση και το κίνητρο για όλα αυτά είναι ακριβώς η πίστη στο
Χριστό και η αποδοχή όλων των παραπάνω ως βασικών πολιτικών αρχών μας.
Το άλλο ερώτημα είναι αν ο ελληνικός λαόςπιστεύει στη δική του δύναμη, ώστε να τολμήσει να
φέρει στην εξουσία μια κυβέρνηση από πολιτικούς έντιμους, αδιάφθορους
και ανιδιοτελείς. Αν θα τολμήσει να ρίξει το καθεστώς της διαφθοράς, της
ανιδιοτέλειας και της αναξιοκρατίας, που πολλούς τους εξυπηρετεί (κακά
τα ψέματα), αλλά έχει διαλύσει τη χώρα και την κοινωνία. Εμείς
τολμήσαμε, με τη δύναμη του Θεού υψώσαμε τη σημαία για χάρη του λαού
μας και προχωράμε. Εσύ θα τολμήσεις; Ψάξε, μελέτησε, μάθε τι κάνει η
ΝΙΚΗ καθημερινά στη Βουλή και απλώς πράξε κατά συνείδησιν. Για να
συμβαδίσει μια μέρα η Ανάσταση του Χριστού με την Ανάσταση της πατρίδας
μας.
Από την Ομάδα Έρευνας της Αγίας Ζωής και Πορείας Αγίου & Δικαίου Λαζάρου, Τετραημέρου και Φίλου Του Χριστού, που έχει κέντρο το προσκύνημα του αγίου Λαζάρου στον Ευαγγελισμό Λαγκαδά, όπου καθώς φαίνεται βρίσκονται και τα ιερά του λείψανα (αναλυτικά σε αυτή την ανάρτηση).
Ένα κλικ αγάπης & αναστάσιμης ελπίδας, επίσης, παρακαλώ, στα:
Ο Σπύρος Καλαϊτζαντωνάκης, με καταγωγή από Ρέθυμνο και Χανιά, είναι
πτυχιούχος της Εκκλησιαστικής Παιδαγωγικής Ακαδημίας Θεσσαλονίκης. Είναι
επαγγελματίας αγιογράφος, καταξιωμένος στην Ελλάδα και το εξωτερικό,
και διαμένει μόνιμα στο Ρέθυμνο. Τοιχογραφίες του κοσμούν ναούς στην
ιδιαίτερη πατρίδα του (όπως ο μητροπολιτικός ναός Ρεθύμνου και πολλοί
άλλοι), αλλά και σε Γερμανία, Η.Π.Α και Ρωσία, καθώς και στο Άγιο Όρος,
ενώ φορητές εικόνες του βρίσκονται σε πολλά μέρη του κόσμου. Είναι
έγγαμος και πατέρας δύο παιδιών. Η σύζυγός του είναι καθηγήτρια
φιλόλογος, διδάκτωρ Βυζαντινής Φιλολογίας.
Πολιτικοποιημένος από τα φοιτητικά του χρόνια, εντάχθηκε στη ΝΙΚΗ το
2021 μετά από προτροπή του ιδρυτικού μέλους της (μακαριστού) Ευγένιου
Τζιμογιάννη, νιώθοντας την ανάγκη της προάσπισης των εθνικών μας
συμφερόντων, των ορθοδόξων ιδανικών μας και της στήριξης του θεσμού της
οικογένειας, που βάλλονται ποικιλοτρόπως σήμερα. Για τους ίδιους λόγους
αποδέχτηκε την πρόταση του προέδρου της ΝΙΚΗΣ Δημήτρη Νατσιού να
συμμετάσχει στο ευρωψηφοδέλτιο του Κινήματος για τις Ευρωεκλογές του
2024.
ΕΡ: Είναι γνωστό ότι η ΝΙΚΗ είναι ένα κίνημα ανθρώπων που
πιστεύουν στον Χριστό. Κάποιος που δεν πιστεύει στον Χριστό (επειδή π.χ.
είναι άθεος) ή έστω είναι αδιάφορος για τη θρησκεία, έχει λόγους να
ψηφίσει ΝΙΚΗ;
Οι άνθρωποι της ΝΙΚΗΣ έχουν τονίσει επανειλημμένως ότι σέβονται το
θεόσδοτο δώρο της ελευθερίας και του αυτεξουσίου, οπότε και κάθε
άνθρωπο. Διαφωνούμε με επιλογές που προσκρούουν στις αξίες μας. Οι
θέσεις της ΝΙΚΗΣ είναι ξεκάθαρες και είμαστε περήφανοι γι’ αυτές. Όποιος
τις ασπάζεται είναι καλοδεχούμενος στο Κίνημά μας, όποιος δεν τις
ασπάζεται διαλεγόμαστε, αυτό είναι το νόημα της Δημοκρατίας.
Παράλληλα, οι πολιτικές μας θέσεις θεωρώ ότι μπορούν να γίνουν
αποδεκτές από κάθε καλοπροαίρετο ψηφοφόρο, επειδή «ακουμπούν» στα
προβλήματα του λαού και της πατρίδας μας και επειδή με την εφαρμογή τους
μπορούμε να μιλούμε για μια βιώσιμη κοινωνία όπου θα μπορούμε να ζούμε
και για όχι ένα δυστοπικό μέλλον που απλά θα επιβιώνουμε.
ΕΡ: Η ΝΙΚΗ πώς βλέπει την Ευρωπαϊκή Ένωση και τι έχει να προσφέρει στην Ελλάδα η συμμετοχή της στο Ευρωκοινοβούλιο;
Όπως έχει πει και ο πρόεδρος της ΝΙΚΗΣ κ. Δημήτριος Νατσιός, «δεν
είμαστε ούτε ευρωλάγνοι ούτε ευρωφοβικοί». Με θλίψη διαπιστώνουμε τα
τελευταία χρόνια ότι η Ε.Ε. δεν εξυπηρετεί τον σκοπό της δημιουργίας
της, δηλαδή να γίνει η Ένωση «των λαών και των πατρίδων». Η Ευρώπη
λειτουργεί με ένα κεντρικό διευθυντήριο, το οποίο στραγγαλίζει τα κράτη –
μέλη της και περιορίζει την ανεξαρτησία τους. Από την άλλη, τα θετικά
στοιχεία που έχει η Ε.Ε. και κάποιες οδηγίες της που είναι στον σωστό
δρόμο, η κυβέρνηση της ΝΔ, αλλά και οι προηγούμενες κυβερνήσεις, δεν τα
εφαρμόζουν, με αποτέλεσμα όχι μόνο να μας εκθέτουν αλλά να δεχόμαστε και
μια σειρά από πρόστιμα.
Με τη συμμετοχή της στο Ευρωκοινοβούλιο η ΝΙΚΗ θα αποδείξει ότι
υπάρχει και άλλος δρόμος, πέρα από αυτόν της απόλυτης άρνησης ή της
απόλυτης υποταγής. Θα δείξει τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να
πολιτεύεται η Ελλάδα ως ισότιμο μέλος της Ε.Ε. και όχι ως παρίας ή ως
καρπαζοεισπράκτορας.
ΕΡ: Η παραμονή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο ευρώ δεν
στραγγαλίζει την εθνική μας ανεξαρτησία; Πώς θα συμβιβαστούν αυτά τα
δύο; Γιατί να μην απορρίψουμε το ευρώ, όπως υποστηρίζουν κάποιοι;
Νομίζω είναι άλλο πράγμα να μπούμε σε μια συζήτηση για το αν θα
έπρεπε να εισέλθουμε στη ζώνη του ευρώ και άλλη συζήτηση για το αν θα
πρέπει να βγούμε από το ευρώ και, αν ναι, υπό ποιες προϋποθέσεις.
Προφανώς και είμαστε υπέρμαχοι της ανεξαρτησίας, της αυτονομίας και της
αυτάρκειας. Για να φτάσουμε αυτήν τη στιγμή να είμαστε αυτάρκεις,
δυστυχώς έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας να διανύσουμε, ιδιαίτερα στο
ζήτημα της παραγωγικής ανασυγκρότησης, η οποία είναι απαραίτητη αν
θέλουμε να συζητάμε για αυτάρκεια.
Στις θέσεις της ΝΙΚΗΣ για την οικονομία και το νόμισμα αναφέρεται ότι
ποτέ δεν υπήρξε σοβαρή μελέτη, ούτε για την είσοδό μας στην Ευρωπαϊκή
Ένωση, αλλά ούτε για την έξοδό μας από αυτήν. Όταν φωνάζουμε «έξω από
την Ε.Ε. και το ευρώ», χωρίς βασική αυτάρκεια και με ενισχυμένη την
απειλή των γειτόνων μας, δεν έχουμε πειστική απάντηση για ποιο λόγο ένας
διεθνής προμηθευτής καυσίμων, φαρμάκων ή τροφίμων θα αποδεχθεί πληρωμή
σε δραχμές. Οι «καλοπροαίρετοι» βοηθοί της εξόδου μας από το ευρώ, απλά
μας στέλνουν από έναν μεγαλοκηδεμόνα σε άλλον.
Ποιος δεν θα επιθυμούσε την πατρίδα του ελεύθερη από κηδεμόνες; Όμως,
για να το πετύχουμε αυτό, πρέπει πρώτα να σταθούμε στα πόδια μας, να
δυναμώσουμε ως κοινωνία, ως οικονομία, ως συνείδηση, ως υπόσταση. Ας
αφοσιωθούμε σε αυτά λοιπόν.
ΕΡ: Μερίδα συμπατριωτών μας πιστεύει ότι, ως λαός, είμαστε γενικά μεγαλομανείς, μπαταξήδες, τεμπέληδες και κουτοπόνηροι. Ότι πρέπει επειγόντως να σταματήσουμε να φαντασιωνόμαστε πως τα άλλα κράτη «αιωνίως μας χρωστάνε» επειδή είμαστε «εκείνοι που έδωσαν τα φώτα του πολιτισμού» (τα φώτα του πολιτισμού σήμερα τα δίνουν εκείνοι που αναπτύσσουν την επιστήμη, την τεχνολογία και την οικονομία και όχι εμείς, που είμαστε πολύ πίσω σε όλους αυτούς τους τομείς) και να νιώσουμε απλώς ευγνωμοσύνη για τα ισχυρά ευρωπαϊκά κράτη, που μας έχουν πληρώσει εκατομμύρια ευρώ, και ντροπή για τον εαυτό μας, που δεν νοικοκυρευόμαστε ώστε να πληρώσουμε τα χρέη μας. Πώς θα σχολιάζατε όλα αυτά;
Να ξεκινήσω την απάντηση λέγοντας ότι πολλές ευρωπαϊκές έρευνες
διαψεύδουν πανηγυρικά όσους μας κατηγορούν για τεμπέληδες, γιατί είμαστε
ένας από τους πιο εργατικούς λαούς της Ευρώπης. Γενικά αυτά που
αναφέρετε νομίζω ότι χαρακτηρίζουν μια μερίδα εαυτοφοβικών συμπατριωτών
μας, οι οποίοι πιστεύουν ότι για κάποιο λόγο πρέπει διαρκώς οι Έλληνες
να είναι υπόλογοι και κατηγορούμενοι. Προφανώς δεν φτάνω στο άλλο άκρο,
να πω ότι οι Έλληνες τα έχουν όλα καλώς καμωμένα, αλλά να δούμε πού
πραγματικά έχει φταίξει ο ελληνικός λαός και πού τον κατηγορούν άδικα.
Αν οι ευρωπαίοι ήθελαν πραγματικά να βοηθήσουν, δεν θα μας έπνιγαν με
τα ασφυκτικά μέτρα που μας χρέωσαν, σε αγαστή συνεργασία με τα κόμματα
που κυβέρνησαν και αυτά που υπέγραψαν τα μνημόνια. Αυτό επιβεβαιώνεται
από πολλούς ευρωπαίους «θεσμικούς», οι οποίοι μετά από χρόνια
παραδέχτηκαν ότι η συνταγή που ακολούθησαν με τα μέτρα εναντίον της
Ελλάδος ήταν λανθασμένη. Αποδεικνύεται επίσης από το αδιανόητο ξεπούλημα
των τιμαλφών μας για να «σωθούμε». Επαναλαμβάνω όμως ότι πρέπει να
δούμε σε ποια σημεία φταίξαμε και εμείς, γιατί δυστυχώς δεν βλέπω να
έχουν εξαλειφθεί οι παθογένειες που μας έφτασαν σε αυτήν την κατάσταση.
ΕΡ: Ποια είναι, κατά τη ΝΙΚΗ, τα σοβαρότερα πανευρωπαϊκά προβλήματα και πώς η χώρα μας μπορεί να συμβάλει στην επίλυσή τους;
- Η αθρόα λαθρομετανάστευση
-Ο ισλαμικός κίνδυνος
-Το αίσθημα ανασφάλειας
-Η ηθική παρακμή των ευρωπαίων
-Η καταστροφή των αγροτών
-Η οικονομική εξαθλίωση των ευρωπαίων πολιτών
-Οι πολεμικές εμπλοκές
-Οι ανελευθερίες που εφαρμόζονται σε πολλά ευρωπαϊκά κράτη, οι οποίες
προέρχονται κυρίως από τον ψηφιακό ολοκληρωτισμό που υλοποιείται.
Η χώρα μας μπορεί να συμβάλει στην επίλυση των προβλημάτων αρχικά
κάνοντας την διάγνωση και αναδεικνύοντάς τα, σε μια Ευρώπη που
στρουθοκαμηλίζει και δεν παραδέχεται τα προβλήματά της. Δευτερευόντως,
λέγοντας αλήθειες και δείχνοντας τον σωστό δρόμο. Για να γιατρέψεις μια
αρρώστια πρέπει να ξεκινήσεις με την διάγνωση και μετά να πας στην
θεραπεία. Και η θεραπεία πολλές φορές είναι επίπονη.
ΕΡ: Ποια είναι, κατά τη ΝΙΚΗ, τα σοβαρότερα προβλήματα της πατρίδας μας και τι πρέπει να συμβεί για την επίλυσή τους;
Βασικό σύνθημα της ΝΙΚΗΣ είναι το «η πατρίδα μας χρειάζεται Παιδιά
και Παιδεία». Από την απαξίωση αυτών των δυο ξεκινούν όλα τα προβλήματα
της πατρίδας μας. Καμία κυβέρνηση δεν έχει ασχοληθεί σοβαρά με το
δημογραφικό, ακόμα και τώρα που έχουμε φτάσει στο σημείο μηδέν. Εμείς
θέλουμε Υπουργείο Δημογραφικής Ανάπτυξης που να υπηρετεί την ελληνική
παραδοσιακή οικογένεια και όχι Υπουργείο Μετανάστευσης που υπηρετεί την
πληθυσμιακή μας αντικατάσταση.
Όσον αφορά στην παιδεία, όλα τα κόμματα αδιαφορούν για την εξόφθαλμη
αφαίρεση των αξιών μας και την παρείσφρηση ανήθικου και αντεθνικού
περιεχομένου στην εκπαιδευτική ύλη.
Όπως βλέπουμε, στο πολιτικό «γίγνεσθαι», «δεξιοί» και «αριστεροί»
πλήττουν τον Ελληνισμό και την Ανθρώπινη Αξιοπρέπεια σε μία σειρά από
θέματα, τα οποία άπτονται της ταυτότητάς μας και διαλύουν τον κοινωνικό
ιστό. Η ΝΙΚΗ, πιστή στις αξίες της Ρωμηοσύνης, είναι εδώ για να προάγει
αυτές τις αξίες και στην παρακμάζουσα Ευρώπη και για να αντισταθεί
απέναντι στον εθνομηδενισμό της κυβέρνησης και των συνοδοιπόρων της.
ΕΡ: Η Ιστορία αποδεικνύει πως, όσοι δεν υποτάσσονται στα
μεγάλα – και διεθνή – πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα, εξοντώνονται.
Τι ελπίδα έχει η ΝΙΚΗ να επιβιώσει και μάλιστα να νικήσει αυτούς τους
πανίσχυρους κύκλους συμφερόντων και να φέρει πραγματική ελευθερία και
ευημερία στη χώρα μας;
Η ΝΙΚΗ δημιουργήθηκε με σκοπό και επιθυμία να γίνει η ένωση των
καλοπροαίρετων Ελλήνων. Με την βοήθεια του λαού και του Θεού, πιστεύουμε
ακράδαντα ότι είμαστε το πραγματικά διαφορετικό στην πολιτική σκηνή και
μπορούμε να παλέψουμε για να φέρουμε μια πραγματική αλλαγή στην πατρίδα
μας, βασισμένη στις αξίες μας και τις παραδόσεις μας.
Είναι ξεκάθαρο ότι σε όλη την Ευρώπη οι λαοί ξυπνούν και αρχίζουν να
αντιδρούν στα σχέδια υποδούλωσης που εφαρμόζει το «ευρωιερατείο των
Βρυξελλών», οι ευρωπαϊκές ελίτ, οι πολυεθνικές και οι ντόπιοι
τοποτηρητές όλων αυτών. Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις θα αναγκαστούν να
αφουγκραστούν τους Ευρωπαίους που δεν επιθυμούν την μετατροπή της
Ευρώπης σε ισλαμική ήπειρο, σε έναν χυλό παραδόσεων, ηθών, γλωσσών και
θρησκειών και σε άθυρμα των μεγάλων συμφερόντων.
ΕΡ: Τι εμπειρία έχετε, εσείς προσωπικά, από χώρες του εξωτερικού;
Εξαιτίας της επαγγελματικής μου δραστηριότητας, έχω προσωπική
αντίληψη της ζωής και της οργάνωσης κρατών, στα οποία έχω εργαστεί ως
αγιογράφος ή τα οποία έχω επισκεφθεί κατ’ επανάληψη, είτε ως προορισμούς
διακοπών είτε ως χώρες μόνιμης διαμονής προσφιλών μου προσώπων. Έτσι
έχω διαμείνει μακρά ή σύντομα χρονικά διαστήματα τόσο σε χώρες της Ε.Ε.
όσο και χώρες εκτός Ευρώπης ή ανένταχτες, που αργότερα προσχώρησαν σε
αυτήν (Αυστρία, Γερμανία, Γεωργία, Χώρες της πρώην Γιουγκοσλαβίας,
Ελβετία, Ηνωμένο Βασίλειο –ως μέλος τότε της Ένωσης– Ιταλία, Βέλγιο,
Ρωσία, Καναδά, Η.Π.Α κ. ά).
Επίσης, ως πρόεδρος της ΟΝΝΕΔ Ρεθύμνου στο μακρινό παρελθόν, εκτός
της εμπειρίας μου από την επίσκεψή μου στο Ευρωκοινοβούλιο, ήμουν
ενήμερος σχετικά με τους στόχους ίδρυσης, τους θεσμούς και την οργάνωση
της Ε.Ε και μάλιστα από ευρωβουλευτές, όπως ο Γεώργιος Σαριδάκης.
ΕΡ: Αν εκλεγείτε, έχετε κάποιες προτεραιότητες για το τι θα κάνετε στο Ευρωκοινοβούλιο;
Κατ’ αρχήν έχω υποχρέωση να υπερασπιστώ την ιδεολογική τοποθέτηση των
ψηφοφόρων που θα με τιμήσουν με την ψήφο τους, σχετικά με τα
ελληνορθόδοξα ιδανικά, που αποτελούν αναφαίρετο δικαίωμα καθενός που τα
ασπάζεται, αφού διανύουμε μια περίοδο δικαιωματισμού και ως εκ τούτου
κανείς δεν πρέπει να είναι μονόπλευρος.
Εκτός αυτής της βασικής αρχής, θα μεταφέρω και θα προασπίσω στο
Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο τα ζητήματα της περιφέρειάς μου, τα οποία βιώνω ως
πολίτης, αλλά και κάθε άλλης ελληνικής περιφέρειας στο πλαίσιο του
κοινοβουλευτικού έργου της ΝΙΚΗΣ.
Κοινή ραδιοφωνική συνέντευξη του Νίκου Παπαδόπουλου βουλευτή Β' Θεσσαλονίκης της ΝΙΚΗΣ και του Καλαϊτζαντωνάκη Σπυρίδωνα, υποψήφιου Ευρωβουλευτή με την ΝΙΚΗ, σε μια συζήτηση εφ' όλης της ύλης, στο Ραδιοφωνικό Σταθμό Studio Rethymno 9.80 (19-04-2024):
Η καθημερινότητα των ασθενών στα νοσοκομεία φανερώνει την προσωπικότητα
και το χαρακτήρα του καθενός. Άλλος ανυπόμονος, άλλος γκρινιάρης, άλλος
χαϊδεύεται, άλλος κρύος κι απλησίαστος, άλλος πρόθυμος και καλοδιάθετος,
άλλος υπομονετικός και αγόγγυστος, άλλος υπερευαίσθητος στον πόνο και
την ταλαιπωρία, άλλος στωικός και ατάραχος, άλλος διαχυτικός και
φλύαρος. Ωστόσο η κοινή ζωή, η υπερβολική εγγύτης με ανθρώπους που
δεν γνώριζες, η κοινή μοίρα - ο πόνος και η ασθένεια - το απόλυτο
ξεβόλεμα, η παραίτηση από αναγκαίες ή προσφιλείς δραστηριότητες, ο
αποχωρισμός από τους οικείους διαμορφώνουν ένα νέο πρόσωπο σε κάθε
ασθενή. Γίνονται πράγματα που θα ήταν αδιανόητα υπό άλλες συνθήκες.
Έχεις
μάθει να κοιμάσαι στο σκοτάδι και στην ησυχία του υπνοδωματίου σου,
αλλά τώρα κοιμάσαι παρόλο που ο διπλανός σου έχει το φως του αναμμένο ή
ροχαλίζει και στο διάδρομο πηγαινοέρχονται γιατροί και νοσηλευτές
κάνοντας αρκετή φασαρία - όχι πάντα δικαιολογημένη. Σε ξυπνούν δέκα φορές
το βράδυ και ίσως λίγο "βάναυσα" οι νοσηλευτές που έρχονται στο διπλανό
κρεβάτι ή σε σένα ή σε ενοχλούν τα βογγητά του διπλανού και πάλι
βρίσκεις κουράγιο και μένεις ήρεμος και ξανακοιμάσαι. Δεν ανεχόσουν τη
γκριμάτσα του δικού σου ανθρώπου και τώρα ανέχεσαι όλες τις σωματικές
ανάγκες ξένων ανθρώπων, μάλιστα δείχνεις και προσωπικό ενδιαφέρον γιατί
ξέρεις ότι σύντομα θα βρεθείς στην ίδια δύσκολη θέση. Δεν καταδεχόσουν
να σε εξυπηρετήσει κανείς και τώρα έχεις απόλυτη ανάγκη για τα πάντα. Τα
δέχεσαι ταπεινά και ευγνωμόνως.
Νόμιζες ότι χωρίς εσένα δεν κινείται το
μικροσύμπαν της ζωής σου - οικογένεια, δουλειά, γειτονιά - κι όμως όλοι
συνεχίζουν να πορεύονται και χωρίς εσένα και το αποδέχεσαι. Ανοίγεις
την καρδιά σου και λες τον πόνο σου και τα οικογενειακά σου εσύ που
ήσουν λιγομίλητος και φρόντιζες να κρατάς καλά κρυμμένα τα μυστικά σου.
Ακούς ατέλειωτες ιστορίες κι αισθάνεσαι τον πόνο των άλλων σαν δικό σου,
εσύ που ήσουν αδιάφορος και κοίταζες μόνο τα δικά σου προβλήματα και
τις δικές σου έγνοιες. Κι αναρωτιέσαι: "Πού ζούσα τόσον καιρό; Γιατί
όταν είμαι καλά, δεν σηκώνομαι να επισκεφθώ ένα νοσοκομείο; να ταΐσω
έναν καθηλωμένο ασθενή; να προσφέρω ένα ποτήρι νερό; ν΄ακούσω μια
πονεμένη ιστορία;"
Μια ολιγοήμερη διαμονή στο νοσοκομείο ίσως
χρειάζεται πού και πού για να επανατοποθετούμαστε, να εκτιμούμε τα
αυτονόητα της ζωής μας και να θυμόμαστε την ανθρωπιά μας.
*Σκέψεις
πριν από το επικείμενο χειρουργείο... πάντοτε ευγνώμων για την
περιποίηση στη Β΄Ορθοπεδική του Νοσοκομείου "Παπαγεωργίου". [2010]
Οι Κυριακές της Μεγάλης Σαρακοστής
είναι αφιερωμένες σε συγκεκριμένα θέματα, όχι τυχαία. Η α΄ Κυριακή (της
Ορθοδοξίας) περιέχει την απόδειξη της πραγματικής σάρκωσης του Θεού σε
άνθρωπο - που αποδεικνύεται από το ότι μπορεί να ζωγραφιστεί. Η β΄
Κυριακή (του αγ. Γρηγορίου Παλαμά) αφορά στη θέωση.
Η γ΄ Κυριακή (της Σταυροπροσκύνησης) αφορά στη δύναμη του Τιμίου
Σταυρού και στην ενίσχυση των χριστιανών για τον πνευματικό αγώνα τους. Η
δ΄ Κυριακή (του αγίου Ιωάννη της Κλίμακος) αφορά στη θεραπευτική μέθοδο
της Ορθοδοξίας (για τη θεραπεία του ανθρώπου από τα πάθη του, ώστε να
γίνει άγιος).
Τέλος, η ε΄ Κυριακή (της οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας) είναι
η απόδειξη όλων των προηγούμενων: πώς ένας άνθρωπος βουτηγμένος στην
αμαρτία, κυριολεκτικά εξαρτημένος από την αμαρτία, αλλάζει ζωή και
γίνεται μεγάλος και θαυματουργός άγιος! Ένα κλικ αγάπης και αυτοσυνειδησίας, λοιπόν, στα: Δωρεάν πορνεία, αγάπη & αγιότητα
Τι μέρα είναι σήμερα (Παρασκευή 19/4/2024); Εύκολη η απάντηση: είναι η
Παρασκευή του Ακαθίστου Ύμνου, οι τελευταίοι Χαιρετισμοί. Η μέρα που
διαβάζουμε στην εκκλησία ολόκληρο το αριστουργηματικό ποίημα των
Χαιρετισμών της Θεοτόκου, το οποίο είχαμε ακούσει αποσπασματικά,
χωρισμένο σε τέσσερα μέρη (τέσσερις «Στάσεις»), τις προηγούμενες
τέσσερις Παρασκευές της Μεγάλης Σαρακοστής.
Παρασκευές της Μ. Σαρακοστής = Χαιρετισμοί. Σήμερα λοιπόν είναι η
ημέρα των Χαιρετισμών. Όπως προχθές, την Τετάρτη, ήταν του Μεγάλου
Κανόνα. Και πριν μερικές μέρες ακόμη, Κυριακή, ήταν της
Σταυροπροσκύνησης. Και μεθαύριο, την Κυριακή, είναι της οσίας Μαρίας της
Αιγυπτίας (της μετανοημένης πόρνης, που ασκήτεψε στην έρημο σχεδόν 50
χρόνια και εξελίχθηκε σε θαυματουργή αγία, δίνοντας ένα υπόδειγμα αγώνα
για ριζική αλλαγή σε όλους μας).
Έτσι αντιλαμβανόμαστε τις μέρες εμείς οι χριστιανοί. Ή μάλλον, έτσι
τις αντιλαμβανόμασταν όταν είχαμε ακόμα ζωντανή σχέση με τον πολιτισμό
μας, την πνευματική μας παράδοση και κληρονομιά. Σήμερα, όσο παράξενο κι
αν σας φαίνεται, υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι που διατηρούν αυτή τη
ζωντανή σχέση. Ζουν ανάμεσά μας, κινούνται συνήθως αθέατοι ή φαίνονται
λίγο παράταιροι στην – επιτρέψτε μου – ξεχαρβαλωμένη εποχή μας, αλλά
υπάρχουν, έχουν ρίζες και αντλούν δύναμη και ποιότητα ζωής από αυτές τις
ρίζες τους – που είναι και δικές μας ρίζες, αλλά για τους περισσότερους
από μας είναι κομμένες και άγνωστες πλέον ρίζες. Ξέρουμε όμως ότι το
δέντρο που δεν έχει πια ρίζες ξεραίνεται.
Αν έχω ακόμη σύνδεση με τις ρίζες μου (τις ρίζες που περιλαμβάνουν το
Ευαγγέλιο, τους βίους των αγίων, τις αρχαίες και πάντα υπέροχες τελετές
της Εκκλησίας…), είναι σίγουρο πως δε θα κακοποιήσω κανέναν, δε θα
εξαπατήσω κανέναν, δε θα εκμεταλλευτώ την αδυναμία κανενός, δε θα φάω το
σπίτι μιας οικογένειας επειδή μου χρωστάει χρήματα, δε θα κερδοσκοπήσω
σε βάρος ενός ασθενή ή ενός πελάτη μου, δεν θα εκθέσω δημόσια την
προσωπική ζωή κανενός, δε θα συμπεριφερθώ ανέντιμα και ανήθικα. Αν
φυσικά έχω σοβαρή σύνδεση με τις ρίζες μου, όχι επιφανειακή και
υποκριτική.
Η σοβαρή αυτή σύνδεση με τις ρίζες μας σημαίνει ευαίσθητη συνείδηση –
υπερευαίσθητη μάλιστα – και όχι χοντροκομμένη και πωρωμένη. Και ο
πολιτισμός αυτός, που μεταφέρεται μέσω της Ορθοδοξίας, καταβάλλει κάθε
προσπάθεια για την ευαισθητοποίηση των συνειδήσεων και την απόρριψη της
υποκρισίας και της τυπολατρίας. Γι’ αυτό εξάλλου το Τριώδιο (οι
εκκλησιαστικές Απόκριες, που είναι η περίοδος αυτοκριτικής και
μετάνοιας, για να προετοιμαστούμε για τη Μ. Σαρακοστή) αρχίζει με την
ανάγνωση (στη λειτουργία της πρώτης Κυριακής) του Ευαγγελίου με την
παραβολή του Τελώνη και του Φαρισαίου, που διηγήθηκε ο Ιησούς Χριστός
και περνάει ακριβώς το μήνυμα ενάντια στην υποκρισία, την τυπολατρία και
την αλαζονεία.
Αν τώρα – ας το πω και αυτό – το κράτος ήθελε σοβαρά να αντιμετωπίσει
τα προβλήματα της βίας, της εγκληματικότητας ανηλίκων, της
κερδοσκοπίας, της διαφθοράς και όλες τις σύγχρονες πληγές του Φαραώ που
διαρκώς διογκώνονται, θα φρόντιζε να συνδέσει τους Έλληνες με τις ρίζες
τους, και μάλιστα από τη νηπιακή ηλικία, μέσω του σχολείου. Δεν το κάνει
αυτό, ούτε το θέλει, γι’ αυτό το μάθημα των Θρησκευτικών είναι εντελώς
υποβαθμισμένο, ιδίως στο δημοτικό σχολείο (όπου οι δάσκαλοι αφήνονται
ανενόχλητοι να μην το κάνουν καθόλου αν δεν το επιθυμούν), γι’ αυτό και
δεν γίνεται προσπάθεια να συνδεθούν τα παιδιά στην πράξη με τον
εκκλησιασμό, τα μυστήρια και την πνευματική ζωή των ίδιων των προγόνων
τους – τουλάχιστον τα παιδιά που είναι Έλληνες και ορθόδοξοι χριστιανοί,
διότι βεβαίως τα παιδιά με αλλοδαπή καταγωγή και άλλη θρησκεία δεν
γίνεται να υποχρεωθούν να συνδεθούν με το χριστιανισμό, αν και θα ήταν
σωστό να τον διδάσκονται, εφόσον αποτελεί την πνευματική παράδοση αυτού
του τόπου.
Μια πνευματική παράδοση – το επαναλαμβάνω – αγάπης, φιλανθρωπίας, δικαιοσύνης και εντιμότητας.
Σημειώνω ότι η Ορθοδοξία δεν είναι πνευματική παράδοση μόνο των
Ελλήνων, αλλά και άλλων εθνών, όπως οι Σέρβοι, οι Ρώσοι, οι Ουκρανοί, οι
Ρουμάνοι, αλλά και οι Βούλγαροι, όπως και οι χώρες της Βαλτικής κ.λ.π.
Ενώ και οι πληθυσμοί της Συρίας, της Αιγύπτου, της Παλαιστίνης και των
άλλων χωρών της Μέσης Ανατολής ήταν ορθόδοξοι χριστιανοί πριν την
επέλαση του Ισλάμ σε αυτές με την αραβική κατάκτηση. Και σ’ αυτές τις
χώρες υπάρχουν και σήμερα πάρα πολλοί ορθόδοξοι χριστιανοί, που μάλιστα
χαρακτηρίζουν τον εαυτό τους «Ρουμ Ορτοντόξ», δηλαδή Ορθόδοξους Ρωμαίους
(Ρωμιούς, δηλαδή Βυζαντινούς). Όλους αυτούς τους ξεχάσαμε, δεν τους
θεωρούμε αδέρφια μας, δεν τους συμπαρασταθήκαμε ποτέ στα βάσανά τους,
αλλά στρέφουμε τα μάτια μας μόνο σε άλλες κατευθύνσεις… Δυστυχώς.
Τέλος πάντων, σήμερα είναι η Παρασκευή του Ακαθίστου. Οι ορθόδοξοι
χριστιανοί αντιλαμβανόμαστε τις μέρες και κανονίζουμε το βασικό μας
πρόγραμμα – τι θα φάμε, πού θα πάμε, τι θα κάνουμε το απόγευμα ή το
βράδυ – ανάλογα με τις γιορτές και τις νηστείες της Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Το ίδιο συμβαίνει όταν είναι Ψυχοσάββατο ή όταν είναι το Πρωτοκύριακο
(η Κυριακή της Ορθοδοξίας) ή όταν είναι της Παναγίας ή όταν είναι του
Τιμίου Σταυρού (που νηστεύουμε) ή όταν είναι του Μεγάλου Αγιασμού (των
Φώτων) ή όταν είναι του Άη Γιάννη (29 Αυγούστου, που νηστεύουμε) ή όταν
είναι της Πεντηκοστής κ.λ.π. κ.λ.π. Παίρνουμε δύναμη και μηνύματα απ’
αυτές τις μέρες – και με τη δύναμη του Θεού, που γίνεται δύναμη δική
μας, ανεβαίνουμε.
Δόξα τω Θεώ. Έξω μπορεί να λυσσομανά ο άνεμος των συμφορών και των
προβλημάτων, αλλά εμείς γιορτάζουμε, έχουμε πίστη, έχουμε ελπίδα, έχουμε
αισιοδοξία, προφανώς οφείλουμε να έχουμε και ΑΓΑΠΗ, και ανεβαίνουμε.
«Ραντεβού στον Ακάθιστο» λοιπόν, όπως έλεγε κάποιος. Όπου κι αν
βρίσκεστε, κάπου κοντά θα υπάρχει μια εκκλησία και υποθέτω ότι κατά τις 7
μμ θ’ ακούσετε την καμπάνα. Αν έρθετε, θα είμαστε μαζί, όπου κι αν
βρισκόμαστε. Εφόσον είμαστε μέσα στην εκκλησία, είμαστε μαζί. Όλοι οι
ορθόδοξοι χριστιανοί, όλου του πλανήτη – σε εμπόλεμες ζώνες, σε
παραγκουπόλεις του τρίτου κόσμου, σε τεχνολογικά και οικονομικά
ανεπτυγμένες κοινωνίες, σε χωριά, σε πόλεις, σε μοναστήρια, σε σαβάνες ή
ερήμους, παντού. Όχι μόνο εμείς όλοι μαζί, αλλά και οι ψυχές των
κεκοιμημένων μας και ο Χριστός, η Παναγία, οι άγιοι και οι άγγελοι. Η
πιο σπουδαία σύναξη!
Ραντεβού εκεί λοιπόν. Είναι μια από τις τελευταίες στάσεις πριν τη
Μεγάλη Εβδομάδα. Κι εκεί πάλι θα συναντηθούμε και θα οδεύσουμε μαζί για
το Γολγοθά (μάλιστα πολλοί ανεβαίνουν ήδη σε Γολγοθά μια ζωή) ή μάλλον,
μέσω του Γολγοθά, θα οδεύσουμε μαζί για την Ανάσταση!
