Κι όμως, τα Εισόδια της Θεοτόκου εξακολουθούν να μας υποδεικνύουν έναν δρόμο αυθεντικό...

 

ΕΝΑ ΚΟΡΙΤΣΙ ΣΤΟΝ ΝΑΟ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός / ΒΗΜΑΤΑ

               

Ξεχασμένη γιορτή τα Εισόδια της Θεοτόκου. Ποιο το νόημα να θυμόμαστε οι πολλοί ένα γεγονός που σήμερα θα έμοιαζε αδιανόητο. Δυο ηλικιωμένοι γονείς αφιερώνουν το τρίχρονο κοριτσάκι τους στον ναό του Θεού, για να μείνει για πάντα εκεί. Σήμερα θα ονομάζαμε την κίνηση θρησκευτική «ιδρυματοποίηση». Παραβίαση των δικαιωμάτων του παιδιού.  Και όντως θα ήταν, διότι ο κόσμος έχει άλλες προτεραιότητες. Δεν βλέπει τη ζωή στα πλαίσια της σχέσης με τον Θεό, αλλά μόνο στην προοπτική της κοσμικής ευτυχίας. 

Δεν θεωρεί ο κόσμος την παιδεία του Θεού που έλαβε η Παναγία στα εννέα χρόνια παραμονής στον ναό ικανή συνθήκη, για να έχει η ζωή ενός ανθρώπου νόημα, αφού σκοπός του δεν είναι να μοιάσει στον Θεό, ενεργοποιώντας τα χαρίσματα του «κατ’ εικόνα», αλλά να μπορέσει να ζήσει τη ζωή του στον κόσμο τούτο. Και η κατά κόσμον, η θύραθεν παιδεία είναι το κύριο όπλο για μια τέτοια πορεία, για να εργαστεί ο άνθρωπος, για να βγάλει χρήματα, για να πετύχει. 

Δεν θεωρεί ο κόσμος την μητρότητα το μείζον για μια γυναίκα. Την έχει υποκαταστήσει από την καριέρα, την αυτοδιάθεση του σώματος, την φιληδονία χωρίς ευθύνη. Δεν θεωρεί ο κόσμος την αρετή της ψυχής ζωτικό σημείο της ύπαρξης, αλλά τα προσόντα, τα χαρίσματα, ιδίως την ομορφιά και την ευφυΐα, τα οποία οδηγούν τον άνθρωπο στην αναγνώριση. Δεν θεωρεί ο κόσμος την ταπεινότητα και την αφάνεια τρόπους που αξίζουν, αλλά την επίδειξη και την αυτοθεματοποίηση.

Κι όμως, τα Εισόδια της Θεοτόκου εξακολουθούν να μας υποδεικνύουν έναν δρόμο αυθεντικό, χωρίς κατ’ ανάγκην να απορρίπτουν  τον πολιτισμό των καιρών μας. Μας υπενθυμίζουν ότι υπάρχει ο έσω άνθρωπος, αυτός που τρέφεται από την εμπιστοσύνη στον Θεό, που νιώθει την ανάγκη της προσευχής ως αναφοράς της ύπαρξης στον ουρανό, που δεν λησμονεί ότι κέντρο της ζωής του είναι ο ναός, ως κοινότητα ευχαριστίας και ευγνωμοσύνης, ως τόπος και τρόπος συνάντησης με τον πλησίον, ως γαλήνη της καρδιάς που έρχεται όταν νιώθουμε τα πάθη και τα λάθη μας. 

Και η είσοδος του καθενός και της καθεμιάς στον ναό του Θεού δεν είναι απλή εκπλήρωση ενός θρησκευτικού καθήκοντος, αλλά η δήλωση ότι το νόημά μας βρίσκεται στην πίστη, στην επίγνωση ότι δεν τελειώνουν όλα στον θάνατο, στο ότι υπάρχει ο Χριστός που προκαταγγέλλεται από την Παναγία, από τους Αγίους, από την παράδοσή μας, από την αγάπη που δείχνουμε στον πλησίον, από το να στεκόμαστε απέναντι στις φωνές που μας λένε ότι ο άνθρωπος είναι «φάγωμεν, πίωμεν, αύριον γαρ αποθνήσκομεν».

Ένα κορίτσι εισέρχεται στον ναό του Θεού. Όπως μας υπενθυμίζει η παράδοση της πίστης, την υποδέχεται ο αρχιερέας, ο οποίος έχει λάβει πληροφορία παρά Θεού ότι πρόκειται για ένα πρόσωπο αληθινά ξεχωριστό και μοναδικό. Την ακολουθούν άλλα κορίτσια κρατώντας λαμπάδες. Είναι γιορτή η είσοδός της στον ναό, όπως είναι γιορτή για τον ουρανό και κάθε δική μας είσοδος στον ναό του Θεού, διότι για τον κάθε άνθρωπο ο Χριστός έγινε άνθρωπος, σταυρώθηκε, αναστήθηκε, αναλήφθηκε, στέλνει το Άγιο Πνεύμα, προσφέρεται στα μυστήρια της Εκκλησίας, περιμένει την πρόσκλησή μας να εισοδεύσει στον ναό της καρδιάς μας. 

Λησμονούμε αυτή την ευλογία που έχουμε λάβει και που υπερβαίνει κάθε εποχή. Ίσως γιατί κρατάμε κλειστά προς το φως του ουρανού τα μάτια της ψυχής μας. Ποτέ όμως δεν είναι αργά. Άμποτες η Παναγία να μας δείχνει τον δικό της δρόμο κι εμείς να την ακολουθήσουμε!

Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια»

στο φύλλο της Τετάρτης 20 Νοεμβρίου 2024

Παρακαλώ, και:

Για τους Αμφισβητίες των Εισοδίων της Θεοτόκου στον Ναό

Η Παναγία στα Άγια των Αγίων

Τα Εισόδια της Θεοτόκου στην Αγία Γραφή

Η απογραφή κατά τη γέννηση του Χριστού και η επιστροφή στη Βηθλεέμ

Μνήμη οσίου Ιάκωβου Τσαλίκη & γέροντα Γεώργιου Καλτσίου του Ομολογητή / Άγιος Ονήσιμος, ο προστάτης των φυλακισμένων, και οι συν αυτώ (21-22 Νοεμβρίου)

Φιλοπατρία: το λησμονημένο χρέος

Ν: Εξαιρετικό άρθρο, που μας θυμίζει γιατί αγαπάμε, σεβόμαστε & εμπιστευόμαστε το δάσκαλο Δημήτρη Νατσιό. Από εδώ.

Γράφει ο Δημήτρης Νατσιός, πρόεδρος της ΝΙΚΗΣ

«Φίλει τήν πατρίδα κἄν ἄδικος ἦ»

Nα αγαπάς την πατρίδα σου
ακόμη κι αν είναι άδικη

Αντισθένης

Όσοι αγαπούν την πατρίδα μας, αυτό το «πέτρινο ακρωτήρι στη Μεσόγειο, που δεν έχει άλλο αγαθό παρά τον αγώνα του λαού του, τη θάλασσα και το φως του ήλιου» (Σεφέρης), θλίβονται και πικραίνονται για το τωρινό κατάντημά της. Τα συμπτώματα της σήψης και της διάλυσης είναι εμφανέστατα. Κράτος – ζήτουλας της οικουμένης, τετρομαγμένο και δανειοσυντήρητο, πολίτες, ένας ολόκληρος λαός, πανικοβλημένοι, απογοητευμένοι και, το χειρότερο, που δεν σέβονται, δεν συμπονούν, δεν αγαπούν την πατρίδα τους. 

Και το πάθαμε αυτό, γιατί ταυτίσαμε την πατρίδα με το κράτος της μίζας, της αρπαχτής, της αναξιοκρατίας, της τεμπελιάς. Είναι τέτοιο σίγουρα, φρόντισαν γι’ αυτό οι ανθυπομετριότητες που το κυβερνούν, που αντί να αναδείξουν και να καλλιεργήσουν τα προτερήματα του λαού, ξέβρασαν τα ελαττώματά του, όμως δεν παύει να είναι και πατρίδα μας, ο τόπος των πατέρων μας, είμαστε γραμμένοι στα μητρώα της, της ανήκουμε, δεν μας ανήκει. Είμαστε παιδιά της και κανένα παιδί δεν απαρνιέται την μάνα του, γιατί έτυχε να ξεπέσει, να χάσει τα πλούτη της, τα φτερά της τα πρωτινά, τα μεγάλα. Δεν έχω τις ικανότητες, μόνο ο ποιητικός λόγος μπορεί να αποδώσει, εν ανθηρώ Έλληνι λόγω, αυτές τους καρδιακούς λόγους. 

Ο Νικηφόρος Βρεττάκος, ο ποιητής της ειρήνης, στρατιώτης του ’40, «μουρμουρίζει στο αλβανικό μέτωπο»: «Δε θα μου πήγαινε αυτό το ντουφέκι αν δεν ήσουν εσύ, / γλυκό χώμα που νιώθεις σαν άνθρωπος, / αν δεν ήταν πίσω μας λίκνα και τάφοι που μουρμουρίζουν / αν δεν ήταν άνθρωποι κι αν δεν ήταν βουνά με περήφανα / μέτωπα, κομμένα θαρρείς απ’ το χέρι του Θεού / να ταιριάζουν στον τόπο, στο φως και το πνεύμα του». Είναι «γλυκό χώμα που νιώθει σαν άνθρωπος» η πατρίδα και όχι κράτος με εξαπλωμένην την χείρα, είναι αυτό το χώμα που το πατάμε κι όλο ανθίζει, το ατέλειωτο μπλε που μας αγκαλιάζει, που ξόδεψε ο Θεός απλόχερα, για να μην τον βλέπουμε, όπως λέει ο τροπαιούχος μας ποιητής, Ελύτης. 

Τώρα «επαχύνθησαν οι καρδιές» μας, μειώνεται το εισόδημα, το κατά κεφαλήν όνειδος, που λέγεται καταναλωτισμός και τρίζουν τα δόντια μας κατά της πατρίδας, πέφτει, και εμείς της κλωτσούμε, μερικοί αδιάντροποι ντρέπονται κιόλας για την ιθαγένεια, θεωρούν δυστυχία το να είσαι Έλληνας. Θα γυρίσω πάλι στους προγόνους, στις παρήγορες και παραμυθητικές παραινέσεις τους. 

Γύρω στα 1600 ζει στην Κύπρο ο Νεόφυτος Ροδινός. Γράφει στη γλώσσα του λαού. Στο βιβλίο του «περί ηρώων, στρατηγών, φιλοσόφων και άλλων ονομαστών, όπου εβγήκασι από το νησί της Κύπρου», μιλά για το χρέος που έχει ο καθένας όχι μόνο να αγαπά και να τιμά την πατρίδα του, αλλά και να πεθαίνει γι’ αυτή. 

Παραθέτω το ωραίο και καλό κείμενο, σε αντίθεση με τους γνωμηγήτορες και λοιπούς εθνομηδενιστές τής σήμερον, που απεχθάνονται «ό,τι παλαιόν, ό,τι εγχώριον» (Παπαδιαμάντης),  ό,τι δεν έχει πρόσφατη ημερομηνία λήξεως. Έλεγε ο σοφός Ρωμηός της Κύπρου: «…Δύο πράγματα από όλα περισσότερον μου φαίνεται και είναι ο άνθρωπος χρεώστης εις την ζωήν του, να αγαπά και να διαφενδεύει ήγουν την πίστιν του και την πατρίδα του. Την πίστιν, διότι διά μέσου αυτής της πίστεως όπου κρατεί εβγαίνοντας από τούτην την ζωήν,
ελπίζει να έχει ανταμοιβήν και πλερωμήν, καθότι έζησεν εις εκείνην. Την πατρίδα χρεωστεί κάθε εις να την αγαπά και να την τιμά και να πολεμά διά εκείνην, διότι εβγάζοντας την παλαιάν παραγγελιάν, οπού νουθετά και λέγει μάχου υπέρ πατρίδος, πολέμα διά την πατρίδα σου, είναι ακόμη και ηθικός, μάλιστα φυσικός νόμος, κάθε ένας να αντιστέκεται και να υπερμαχεί της πατρίδος του, καν τε καλή και ονομαστή είναι, καν τε αχαμνή, πτωχή και εις τους πολλούς αγνώριστη». 

(Το κείμενο το εντόπισα στο «Κυπριακό Ανθολόγιο» Ε’ και ΣΤ’ δημοτικού, μια έξοχη έκδοση, η οποία αποσύρθηκε. Ως γνωστόν η μητέρα Ελλάς «μετακενώνει» τα εκπαιδευτικά της σκύβαλα και στην πολύπαθη Κόρη). 

Ας προσεχθεί η τελευταία πρόταση του κειμένου: «Χρεωστεί κάθε εις να αγαπά και να τιμά την πατρίδα…καν τε αχαμνή (=αδύνατη), πτωχή και εις τους πολλούς αγνώριστη». Αγάπη, σέβας για την πτωχή πατρίδα, όμως «οι Έλληνες παν να πιστέψουν πως η αλήθεια είναι το κράτος και το κράτος η αλήθεια» θα πει ο Ίων Δραγούμης, για να σημειώσει πρωτύτερα, στο «Μαρτύρων και ηρώων αίμα», την επίκαιρη αποστροφή:
«Για την κυβέρνηση (το κράτος) μου έρχεται σιχασμός και καταφρόνια· άμα συλλογίζομαι την κυβέρνηση ξεπέφτω, μαργώνω και μαραίνομαι. Σηκώνομαι, ξανοίγω και ανθοβολώ άμα νιώθω τον Ελληνισμό (την πατρίδα)». 

«Στῶμεν καλῶς», μην συγχέουμε τα πράγματα. «Μια φούχτα χώμα να κρατώ και να σωθώ μ’ εκείνο», είμαστε πολιορκημένοι, από Δύση και Ανατολή, ας παραμείνουμε ελεύθεροι, για να σώσουμε το «χώμα» της πατρίδας, όπως μας κανοναρχεί ο Σολωμός. Δεν είναι πατρίδα αυτό που βλέπουμε στα αργυρώνητα ΜΜΕ ούτε όπως μας την παρουσιάζει το εθνομηδενιστικό χτικιό ούτε οι ατάλαντοι μπακάληδες  που δήθεν μας κυβερνούν. Πατρίδα είναι λευκασμένα κόκκαλα των προγόνων στις αετοράχες, τις ουρανοφωλιές και τα διάσελα της Πίνδου, τα εικονίσματα στην εκκλησιά του χωριού μας. Διασώζει ο συγγραφέας Χρ. Ζαλοκώστας στο βιβλίο του «Το περιβόλι των θεών», σ. 135, ένα… αξιοπερίεργο επεισόδιο: Περιγράφει την επίσκεψη του πρωθυπουργού Μεταξά στο στρατιωτικό νοσοκομείο «Ευαγγελισμός» και την στιχομυθία με πληγωμένο στρατιώτη:
«-Πού πληγώθηκες εσύ, παιδί μου;
-Στο Ιβάν!
-Ε, το Ιβάν το τιμωρήσαμε! Έπεσε χθες το βράδυ.
-Ναι, έπεσε κ. Πρόεδρε. Θα μπορούσε όμως να είχε πέσει εδώ και πέντε μέρες. Όταν βρήκαμε την πρώτη αντίσταση, έπρεπε να μας θυσιάσει ο συνταγματάρχης μας. Θα το παίρναμε από τότε». Αυτή είναι η πατρίδα μας, η «ώδε μένουσα πόλις» και αυτήν την αγαπούμε. Το κράτος είναι αγνώριστο και άδικο, όμως η πατρίδα μας, τούτο το ένδοξο αλωνάκι, το έχουμε κλεισμένο μες στην ψυχή μας και δεν μπορεί κανείς να μας το πάρει.

Ν: Για τη φιλοπατρία βλ. και στο άρθρο Μας αφορά το δημογραφικό πρόβλημα;

The Life and Final Homily of Fr. Daniel Sysoev († November 19, 2009)

On November 8, 2015, following the meal after the Divine Liturgy, a memorial gathering honoring Rev. Daniel Sysoev will be held in the ROCOR synodal cathedral, commemorating 6 years since his martyric death.

 

The Life and Final Homily of Fr. Daniel Sysoev

Fr. Daniel Sysoev (+2009) was a priest, husband, confessor, and martyr. His great love for God and his fellow man led him to write many texts and convert many to the Orthodox Faith, including personally baptizing over 80 Muslims. Because of this great missionary fruit, he was murdered by an enraged enemy of Christ in his own mission church. Fr. Daniel is not yet canonized as a Saint but his witness, both before and after his repose, has given the faithful confidence in his holy prayers.

“Fr. Daniel loved the Divine services of the Church and the beauty and logic of their structure. He did not countenance liturgical liberalism. There are those within the Church who believe that for the sake of missionary work the Church needs to accommodate itself to the world. Fr. Daniel, on the contrary, took a maximalist stance, with regard to both the Church services and to the work of evangelization. This he believed to be the true missionary approach.”
 
From Fr. Daniel’s final homily: “Truly, right now the devil wants to divide Christians and then to destroy everything that the Christians depend on. It is because of Christians that God maintains the world. Because of Christians, the Lord gives peace to nations. Why are there wars? It happens when Christians forget about their unity, when they relate themselves to this world...”
 
Homily begins at 7:55
 
Text of his Life: https://orthochristian.com/117356.html
 
Text of his final homily: https://orthochristian.com/33371.html

 

See also

Fr. Daniel Sysoev: holy icons & hymns (in Greek)

New Martyr fr Daniel Sysoev († 19.11.2009) - “The warriors of Christ are not killed, but crowned”!...

Father Daniel Sisoyev’s Posthumous Mission: Three Stories

Fr. Daniel Sysoev: A Man Completely Immersed in Faith - For the Twelfth Anniversary of His Slaying

Η μνήμη του νεομάρτυρα ιεραποστόλου π. Δανιήλ Συσόεφ της Μόσχας († 19 Νοε 2009)

 

Ο νεομάρτυρας ιεραπόστολος π. Δανιήλ Συσόεφ († 19 Νοε 2009) και η σημασία του μαρτυρίου του 

Συγκλονιστικές λεπτομέρειες από τη ζωή & τις τελευταίες στιγμές του (& άλλες αναρτήσεις)

π. Δανιήλ Συσόεφ : απεικονίσεις και ύμνοι ― Fr. Daniel Sysoev: holy icons & hymns (in Greek)

New Martyr fr Daniel Sysoev († 19.11.2009) - “The warriors of Christ are not killed, but crowned”!... 

Father Daniel Sisoyev’s Posthumous Mission: Three Stories 

 

Fr. Daniel Sysoev: A Man Completely Immersed in Faith - For the Twelfth Anniversary of His Slaying

  

Γέροντας Ευσέβιος Βίττης, ο άγιος της Σουηδίας († 4 Νοεμβρίου 2009) 
 
Πατριάρχης Σερβίας Παύλος († 15 Νοεμβρίου 2009) 
 

Δ. Νατσιός: Μπαζώνετε τα Τέμπη, μπαζώνετε και τις συνειδήσεις σας!

 

 

Και:

Τέμπη, καταχωρίσεις στην ιστοσελίδα της ΝΙΚΗΣ

Τα Τέμπη ως έκφραση της λαϊκής οργής

 

Διάλογος της Γερόντισσας Γαλακτίας με μια πενταμελή ευλογημένη οικογένεια από την Πάφο της Κύπρου

Προσκυνητής

Γερόντισσα: «Να έχετε φόβο Θεού. Να ζητάτε σιωπή, ταπείνωση, μετάνοια, αγάπη και ελεημοσύνη εν κρυπτώ. Δεν χρειάζεται να δίνεις ακριβά πράγματα όταν δεν έχεις. Νά… (πήρε με το χέρι της μία χούφτα μικρά παξιμάδια από μιάν ψωμιέρα) αυτό να δώσεις με την καρδιά σου σε κάποιον που στερείται για να φάνε τα παιδάκια του, πολύ θα ευχαριστήσεις τον Χριστό… Να λέτε “Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με”. Να κοιτάτε μέσα σας και να αναστενάζετε για ότι κακό βλέπετε. Μετά να μην απελπίζεσθε αλλά να ζητάτε βοήθεια από τον Χριστό να λέτε “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με”.

Η καρδιά έχει μάτια. Έχει πολλά μηχανήματα θεϊκά. Εκεί φαίνεται ο Θεός. Όλα τα δαιμονικά είναι στην κεφαλή. Με τα “κυάλια” της καρδιάς βλέπουμε το φως του Θεού. Ο Πατήρ δεν φαίνεται. Ουδείς Τον είδε ποτέ, μόνο ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα. Το Πνεύμα το Άγιο δε φαίνεται. Κινείται με μεγάλο ήχο στον κόσμο αλλά δεν τον ακούει κανείς. Ένα πράμα είναι και οι τρεις. Ο Υιός φαίνεται γιατί πήρε το σώμα μας. Γι’ αυτό έχουμε σ’ Αυτόν μεγαλύτερη οικειότητα. Είναι μετρίου αναστήματος, καστανόξανθα μαλλιά και γένια, γαλάζια μάτια. Έχει αθεράπευτες τις πληγές για να Τον αναγνωρίζουμε και τις δείχνει στον Πατέρα Του και παρακαλεί για μας. Η Μητέρα Του έχει τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά Του. Όλα τα ανθρώπινα της τα πήρε ο Υιός της. Να δείτε δόξα που έχει η Παναγία στον ουρανό! Την περιτριγυρίζουν άγγελοι, αρχάγγελοι. Το φως του Θεού είναι γαλάζιο. Ο ήλιος είναι καντηλάκι μπροστά του.

Έρχονται οι καβαλάρηδες Άγιοι: Δημήτριος, Γεώργιος, Μηνάς και Νικήτας. Οι Γεώργιος και Δημήτριος είναι κοπέλια. Νεαρούδια. 23 άντε 25 ετών. Ο Νικήτας είναι λίγο πιό ψηλός. Ξανθός στα μαλλιά σαν το λινάρι. Ο Μηνάς είναι θηρίο. Εύσωμος, ψηλός, πλαταράς, μελαμψός λίγο και πολύ πιό μεγάλος στην ηλικία. Το άλογό του δεν το κάνει καλά. Χτυπά τα πόδια του, χλιμιντρίζει… Αυτός είναι ο ηγέτης της παρέας. Ο Απόστολος Τίτος ψηλός. Ο Άγιος Σπυρίδων ψηλός. Ο Άγιος Νικόλαος πιό χαμηλός αλλά όχι κοντός».

- Ερώτηση: «Η Αγία Χριστίνα πως είναι γιαγιά;»
- Γερόντισσα: «Δεν ξέρω παιδί μου. Θα ρωτήσω απόψε και θα σου πω. Οι άγγελοι έχουν φως. Είναι χιλιάδες φώτα μέσα στο μέγα φως. Τα φτερά τους είναι φως. Αιωρούνται αστραπιαία. Δεν πετούν. Έρχεται και ο κακός… Αν δείτε φάτσα θα τρελαθείτε. Κάποτε μασκαρεύεται και παριστάνει τον άγιο. Δεν μπορεί να με ξεγελάσει. Βρομάει αφόρητα. Έπειτα με πιάνει ταραχή. Πήδους κάνουνε τα μέσα μου. Έρχεται θύελλα στον κόσμο και στην Ελλάδα».

Πηγή: “Η Οσία Γερόντισσα Γαλακτία της Κρήτης”, Ιερά Μητρόπολις Μόρφου, εκδ. Θεομόρφου, Β΄ έκδοση, σελ. 129-130

Γερόντισσα Γαλακτία: ΤΑ ΔΥΟ ΜΕΓΑΛΑ ΠΑΘΗ, ΣΑΡΚΑ -ΧΡΗΜΑ

Προσκυνητής

(Από το προσωπικό της ημερολόγιο)

«Δύο είναι τα μεγάλα πάθη των ανθρώπων σήμερα. Η σάρκα και το χρήμα.

Τα σαρκικά τους κατεβάζουν πιο χαμηλά από τα ζώα. Τους κάνουν κόπρανα, λάσπη, βρωμιά, μαυρόπηλα με γλίτσα γεμάτη σκουλήκια, πώς να το περιγράψω δεν ξέρω…

Το χρήμα όμως, τους κάνει σκληρούς σαν το ατσάλι. Ένας έκφυλος είναι πιο εύκολο να μετανοήσει. Νοιώθει κάποτε την βρώμα, την αηδία των πράξεών του, την παραμόρφωση, τις πληγές που βασανίζουν την ψυχή του και αποφασίζει και καθαρίζει το χοιροστάσιο. Κάνει απολύμανση στο στάβλο της ζωής του. Πώς; Με τον ποταμό των δακρύων της μετανοίας του… Λίγο καυτό δάκρυ σκοτώνει όλα τα μικρόβια της αμαρτίας, εξομολόγηση μετά και επουλώνει πλήρως η πληγή, λίγος αγώνας έπειτα και σβήνουν και οι κακές εικόνες από το νου! Όλα γίνονται λαμπίκος! 

Μη με παρεξηγήσετε που θα πω, πως υπήρξαν πόρνες που και τί δεν είχαν κάνει πάνω στο κορμί τους… Όμως, μπροστά στον ανθρώπινο πόνο λύγιζαν…Έδιδαν τα υλικά που κέρδιζαν για να φάνε πεινασμένα παιδιά την κατοχή στην Αθήνα! Ο Θεός τους το μέτρησε πολύ αυτό… Κάποιες πήραν Χάρη από αυτήν τους την γενναιοδωρία, έκλαψαν και μετανόησαν…

Οι λεφτάδες όμως, δεν συγκινούνται ακόμη και τον γείτονά τους να δουν πως χαροπαλεύει μπροστά τους! Και τον συγγενή τους πολλές φορές. Πόσο μάλλον τον ξένο. Τον άγνωστο… Η κοπριά καθαρίζει με νερό σαν τους στάβλους του Αυγεία, μα το ατσάλι δεν ραγίζει, δεν σπάει με τίποτα όσα χτυπήματα και να του δώσεις…Και με τη βαριοπούλα που λέει ο λόγος να το χτυπάς, τίποτα δεν παθαίνει. Ούτε ένα ψιχαλάκι δεν ραγίζει, δεν μαλακώνει… 

Έτσι και κάθε φιλάργυρος γίνεται ολοένα και πιο σκληρός. Ούτε τα χτυπήματα της ζωής τον συνετίζουν… Όλα χρήμα τα βλέπει. Μένει μόνος, δεν χαίρεται τίποτα, ζει την κόλαση από αυτή την ζωή, τα βάζει εύκολα και με τον ίδιο τον Θεό, όταν στραβώσει κάτι και δεν πάνε καλά τα λεφτά του! Πώς να ζήσει παράδεισο, αφού ο παράδεισος είναι η πίστη και αφοσίωση στο Θεό και η αγάπη, ο καλός λογισμός για τους άλλους ανθρώπους, η θυσία για τους άλλους; Κόλαση είναι η αποτυχία της αγάπης! Της πραγματικής αγάπης!» 

πηγή

Επισκεφτείτε: Ενότητα άρθρων

Τα τρία λάθη του πατρός Αντωνίου της Κιβωτού και μια τεράστια υποκρισία

Παναγιώτης Ασημακόπουλος

Προσκυνητής

Ως ορεκτικό το click bait της άθλιας Lifo (τα ίδια σκουπίδια είναι και η rosa η προγκρέσιβ), που αφήνει ξεκάθαρα να εννοηθεί ότι ο πατήρ Αντώνιος άσκησε Ο ΙΔΙΟΣ σωματική κακοποίηση στα παιδιά και την οποία ΔΕΝ κατονομάζει για να φανταστούν όλοι βιασμούς και βάλε.
Όλα αυτά τα γελοία sites γνωρίζουν ότι οι περισσότεροι χρήστες των σόσιαλ δεν διαβάζουν τίποτα άλλο πέρα από τους τίτλους κι ότι η ανυπαρξία κριτικής σκέψης στο ελληνικό διαδίκτυο είναι νόμος!
Στην πραγματικότητα ο πατήρ Αντώνιος καταδικάστηκε για ηθική αυτουργία. Και μέχρι το Εφετείο κι αυτό.
Με απλά λόγια ή ήξερε και δεν έκανε κάτι ή συμφώνησε ή παρότρυνε. Με ένα απλό googling η εξήγηση του όρου "ηθική αυτουργία" στην οθόνη του καθενός...

Ως κυρίως γεύμα τα τρία λάθη του:
α) Δεν έμεινε στην Κιβωτό που είχε φτιάξει στον Κολωνό και την οποία διαχειριζόταν ο ίδιος, αλλά ανοίχτηκε σε άλλες δομές σε όλη την Ελλάδα, τις οποίες δεν μπορούσε να ελέγξει.
β) Νόμισε ότι θα σώσει τον κόσμο και δεχόταν κάθε ανήλικο, το οποίο ο εισαγγελέας έστελνε στην Κιβωτό αντί για το Κατάστημα κράτησης ανηλίκων. Τεράστιος και συχνά ανεξέλεγκτος αριθμός ανηλίκων, τεράστιος και συχνά ανεξέλεγκτος αριθμός στελεχών, παιδαγωγών, κ.λ.π.
γ) Πίστεψε όλους αυτούς τους λεφτάδες και τους πολιτικούς που τον βράβευαν και τον χειροκροτούσαν. Και κυρίως πίστεψε ότι όταν το βάζο γεμίσει πολύ μέλι, θα τού το άφηναν...

Ως επιδόρπιο η υποκρισία: Οι μισοί από αυτούς που σήμερα καταριούνται "τον τραγόπαπα που άπλωσε χέρι πάνω στα ανήλικα" (ενώ ΔΕΝ το έκανε), αν ζούσαν με ένα από αυτά τα παιδιά για 24 ώρες, έως το βράδυ θα τού είχαν σπάσει τα κόκαλα...