ΑΝ ΠΕΘΑΝΕΙΣ ΠΡΙΝ ΠΕΘΑΝΕΙΣ, ΔΕ ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ ΟΤΑΝ ΠΕΘΑΝΕΙΣ

(ΠΑΡΟΙΜΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΜΟΝΑΧΩΝ)

Δευτέρα 30 Σεπτεμβρίου 2019

Clothed in the Image


Begging my readers’ patience, I will take a small anthropologist tour through our culture. What I want to draw our attention to is the place of the image. We are not only fascinated with looking at images, we place them on our bodies as well: t-shirts, tattoos, hats, shoes, pants – in short, everywhere. There is nothing unusual in this. Were we to examine primitive tribes, we would notice a vast assemblage of image-markings. People cover themselves with colorful muds, distort certain parts of their bodies, do amazing things with hair, dress themselves in utterly impractical costumes. Something is at work in the human soul that is demonstrated in all of these behaviors. My suggestion is that it is an effort to live “according to the image.”
Clothing is mentioned with an essential role in the Genesis account of human beginnings. Our sin plunges us into shame. We are “naked” and seek to “hide.” The theological unpacking of this reality is deeply important in Scripture, particularly in the New Testament. But it also reflects a simple human experience. The naked truth of ourselves is generally experienced in a shameful manner. That is to say that we feel exposed, vulnerable and in danger when various aspects of that truth are seen by others. And so, we cover up.
God provided Adam and Eve “garments of skin” in Genesis 3. Those garments have been deeply elaborated on ever since. Perhaps the deepest commentary on this is found in St. Paul:
For as many of you as were baptized into Christ have put on Christ. (Gal. 3:27)
This would probably be more accurately rendered, “As many of you as were baptized into Christ have put on Christ as a garment.” The word “put on” (ἐνεδύσασθε) specifically refers to “putting on” a garment. This “putting on” is the true and spiritual fulfillment of which all efforts to clothe ourselves are a mere reflection, and often one of deep distortion.
I take us back to my first observation: we universally seek to cover or mark ourselves with something. Our appearance is a canvas which we cannot help but disguise. And, following Genesis, we can observe that we desperately want to cover or mark ourselves in order to disguise our shame – in one form or another.
It can be argued that we wear clothes because it is too sunny or cold. But our clothing long ago transcended the practical need of hairless animals. Our clothing, like most of our lives, reflects psychological and spiritual issues more than anything. The state of our soul is often on display for anyone who understands the nature of the great human cover-up.
A frequent element of our covering is the projection of power. We use various symbols and clues as signals. Identifying ourselves with a team proclaims the power of a tribe: we are not alone. Much of our political signals are aggressive in nature, not surprising in a culture in which almost all citizens feel largely powerless. Our coverings can signal beauty, strength, anger, sexual desire, any number of things in the cultural dance surrounding inner shame.
The modern fashion of tattooing (more prominent in America than Europe) is a deeper form of covering, at least in its permanence. It strikes me as interesting that such a permanent form of covering should become popular in a culture permeated by impermanence. In my part of the world, it seems less and less common to encounter people who have no tattoos.

Please understand that I am not saying that our clothing and markings are themselves shameful. They are quite the opposite. They represent protective coverings that protect us from the shame we feel and the shaming we encounter in social settings. Our inner shame surrounds our sense of identity. Shame is about “who I am.” Our coverings represent an effort to publicly proclaim, “This is who I am,” regardless of what might be the case inwardly. As such, our coverings are an attempt to say, “This is who I want you to think I am.” Many times these same created coverings are used to hide our inner shame from ourselves. The modern selfie is a fascination with the image, an effort to proclaim an existence and identity in a world where social media has become a substitute ontology: “I’m online, therefore I exist…. And they like me!”
All of this feels intensely personal as I think about it. As an Orthodox priest, I am costumed in almost every setting. In public, I wear a cassock. In Church, I am covered in vestments. But there, the covering is extremely intentional. As he vests, the priest prays:
My soul shall rejoice in the Lord, for He has clothed me with the garment of salvation; He has covered me with the robe of gladness; as a bridegroom He has set a crown on me; and as a bride adorns herself with jewels, so has He adorned me…. Your Priests, O Lord, shall clothe themselves with righteousness, and Your saints shall shout with joy always, now and ever and unto ages of ages. Amen.
According to Eusebius, St. James, the Brother of the Lord [icon], wore a linen garment like the High Priest when he served in the Church’s assembly. That ancient reality, still enacted in the Liturgy, is a visible “putting on of Christ.” It is Christ who is present and leads us in our offering to the Father. The robing of the priest covers the person of the priest himself (and his shame), in order to present the Lord of glory.
To wear a uniform or costume (I don’t know what else to call it) in public is always to disappear to a certain extent. My own parishioners, when they occasionally see me without the cassock (when I’m out for a walk, etc.), do not always recognize me – at least not at first glance. It reminds me that I am not “me” to them, but “their priest.” My late Archbishop used to forbid priests to wear things like bathing suits in front of their parishioners. If we wanted to swim, we needed to go somewhere else.
It is possible to lose yourself in such a covering. A priest can begin to mistake himself for the robe he wears. Indeed, I think some are drawn to the priesthood precisely because they want to lose themselves – and for the wrong reasons. We can clothe ourselves outwardly, but if the clothing only hides our shame and does not transform it, then it becomes part of the sickness in our lives that binds us to our shame.
Just as our first experience of shame was our “nakedness” (the emptiness of our existence in the presence of God), so our salvation is expressed in terms of being clothed:
Put off your old nature which belongs to your former manner of life and is corrupt through deceitful lusts, and be renewed in the spirit of your minds, and put on the new nature, created after the likeness of God in true righteousness and holiness. Therefore, putting away falsehood, let every one speak the truth with his neighbor, for we are members one of another. (Eph. 4:22-25)
The “new nature,” created “after the likeness of God,” is nothing other than the very righteousness of Christ, described as a garment. But this is more than a garment – it is a “nature,” meaning that it no longer represents a garment that hides us, but something that changes us, so that the inside (“nature”) matches the outside (“righteousness of Christ”). We can be seen exactly as we are – without shame.
It is noteworthy that St. Paul completes the admonition with the commandment to “speak the truth.” This is the opposite of what takes place in almost all of our various cultural versions of clothing. What you see of others is never “who they are,” but what they want you to see, an effort that is rarely successful.
However, our holy transformation (conformity to the image of Christ) begins in Baptism, and continues as we “speak the truth,” meaning as we “bear a little shame” in the truth of our confession and repentance and in our dealings with others. It is, admittedly, a most difficult thing. The greater our inward fear and the depth of our wounds, the harder it is to trust this work of salvation. By grace, it is possible.
Nearly six years ago I had a very graphic dream that involved my late Archbishop Dmitri. It was some few months after his death. The last words he spoke in the dream have stayed with me: “I believe that soon, we shall all have to stand naked before the judgment seat of Christ.” I did not know then how important those words would become for me. May God clothe us with the righteousness of Christ and conform us inwardly to His image.

See also:

 
Three Girls of July
 
LIVE, BEYOND THE LIMITS!
Miley Cyrus, or: why Orthodox Mission in the West is an urgent need... 
LOVERS OF TRUTH: THE LIFE OF HIEROMONK SERAPHIM ROSE
Lover of Truth: St John, The Wonderworker of San Francisco
The holy anarchists
VALERIU GAFENCU - The Saint of the Prisons and Prisoners
Through Closed Doors
Klaus Kenneth, the spiritual traveler

Orthodoxy's Worship: The Sanctification of the Entire World

Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου 2019

«Μαμάδες… στην Ανάσταση», Ιωάννα Σκαρλάτου & Νικολέττα Σκάλκου-Διαμαντίδη



«Μια κούνια με προορισμό τον ουρανό… Μια ξύλινη κούνια κρεμασμένη σ’ ένα γέρικο πεύκο. Το αγιόκλημα την αγκαλιάζει ευλαβικά, αφιερώνοντάς της τα λεπτεπίλεπτα άνθη του. Μέσα στη μυροβόλα αγκαλιά της ένα μωρό κουνιέται και το ελπιδοφόρο γέλιο του πλανιέται στον ταξιδιάρη αγέρα, αντιλαλεί στα επιβλητικά βουνά, κελαρύζει στα γάργαρα νερά του Ληθαίου ποταμού, τιτιβίζει με τους καλλίφωνους κοκκινολαίμηδες, χορεύει συντροφιά με τις παιχνιδιάρες ακτίνες και τέλος ξεκουράζεται στην αστερόσκονη του φεγγαριού» (σελ. 59).

Χθες, ανήμερα του Τιμίου Σταυρού, σε κενό μου χρόνο πέρασα από το χριστιανικό βιβλιοπωλείο του κ. Γιώργου Λιουδάκη, στην οδό Επιμενίδη Μαρούλη (Ρέθυμνο), απέναντι από τα φροντιστήρια ξένων γλωσσών, απλώς για να πω μια καλημέρα. Φεύγοντας, το πήρε το μάτι μου σ’ ένα ράφι. Ήξερα τις συγγραφείς. Το ξεφύλλισα και σχεδόν αμέσως αντιλήφθηκα ότι έπρεπε να το αγοράσω.

Τώρα το έχω διαβάσει και αρκετές φορές έχω συγκινηθεί και συγκλονιστεί. Και επιθυμώ να μοιραστώ τα συναισθήματα και τις σκέψεις μου με τη μεγάλη οικογένειά μου, τους συνανθρώπους μου. Πρόκειται για το βιβλίο «Μαμάδες… στην Ανάσταση», γραμμένο από τις κυρίες Ιωάννα Σκαρλάτου και Νικολέττα Σκάλκου-Διαμαντίδη (καταξιωμένες λογοτέχνιδες με πολλά βιβλία, κυρίως παιδικά και εφηβικά), που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «Ελληνοεκδοτική» (www.ellinoekdotiki.gr), με πρώτη έκδοση το Μάρτιο 2018, και είναι αφιερωμένο… στους μπαμπάδες.

Περιέχει εννέα αφηγήματα, με πρωταγωνίστριες εννέα διαφορετικές μάνες σε διαφορετικές οικογένειες. Εμπνέονται κάπως από τα εννέα χαρίσματα, που, κατά τον απόστολο Παύλο, αποτελούν τον «καρπό του Αγίου Πνεύματος»: αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, χρηστότητα (καλοσύνη), αγαθοσύνη, πίστη, πραότητα και εγκράτεια (Προς Γαλάτας, κεφ. 5, στίχοι 22-23). Όμως δεν είναι γλυκανάλατα, παπαδίστικα και δασκαλίστικα, αλλά αληθινά, ζωντανά, δραματικά και… λυτρωτικά!

Σημερινές μάνες, σημερινές οικογένειες, σημερινές σχέσεις, σημερινά παιδιά, έφηβοι, ενήλικες – σημερινά προβλήματα, σημερινά δράματα, σημερινά συναισθήματα, αλλά, θα έλεγα, διαχρονικές και βαθιά ανθρώπινες, μερικές φορές ανατρεπτικές και αναπάντεχες, παρήγορες και ελπιδοφόρες λύσεις.

Η σύγχρονη λογοτεχνική παραγωγή είναι απίστευτα ογκώδης. Και πάρα πολλά βιβλία με «δυστοπικές ιστορίες» διεκτραγωδούν την παρακμή, τη θλίψη, την αγωνία και την απελπισία μας. Ελάχιστες όμως ιστορίες προχωρούν σε λύση και κάθαρση γιατρεύοντας τις πληγές μας.

Η τέχνη και η λογοτεχνία της εποχής μας (δεκαετίες τώρα) εκφράζουν έντονα το σκοτάδι, τη βία και το θάνατο που κατατρώνε την ψυχή μας, αλλά ελάχιστα εκφράζουν (αν το εκφράζουν καν) κάποια ελπίδα και χαρά και ελάχιστα δίνουν μια διέξοδο. Και, όταν τη δίνουν, συνηθέστατα προσπαθούν να την εντοπίσουν στους θρησκευτικούς δρόμους της Άπω Ανατολής και στη σοφία των γκουρού, των γιόγκι και των σαμάνων. Δε γνωρίζουν καν τη σοφία των δικών μας διδασκάλων, των αγίων και των γερόντων. Ούτε καν των απλών σοφών παππούδων και γιαγιάδων, που έζησαν στα χωριά και στις γειτονιές μας, που ήταν οι δικοί μας αληθινοί παππούδες και γιαγιάδες (που εξέφραζαν έναν πολιτισμό σχέσεων με πανάρχαιες ρίζες) και που μερικοί από αυτούς, οι τελευταίοι, επιβιώνουν μέχρι σήμερα.

Λοιπόν, αυτό το βιβλίο αντλεί σοφία και ελπίδα από τον δικό μας δρόμο, τη δική μας πνευματική παράδοση και κληρονομιά, την ελληνική οικογένεια (καλώς εννοούμενη) και τη σοφία της Ορθοδοξίας – χωρίς, το επαναλαμβάνω, να γίνεται ούτε στιγμή «παπαδίστικο» ή «δασκαλίστικο»!...

Λυπάμαι για κάτι: ότι τέτοια βιβλία βρίσκονται στα ράφια μόνο εξειδικευμένων, χριστιανικών βιβλιοπωλείων, και ποτέ δεν τα βρίσκεις στα ράφια των υπόλοιπων, «γενικών» βιβλιοπωλείων. Εκεί μπορεί να βρεις ολόκληρες βιβλιοθήκες με βιβλία για την αστρολογία, τη γιόγκα, τα φαντάσματα, τη μαγεία και ένα σωρό άλλα συμπτώματα της σύγχρονης παρακμής, αλλά είναι ελάχιστα πιθανόν να βρεις μερικά βιβλία για την πνευματική παράδοση της Ορθοδοξίας, παρότι υπάρχουν άφθονα εξαιρετικά βιβλία, που μπορούν να βοηθήσουν όλο τον κόσμο ν’ αλλάξει τη ζωή του.

Αν λοιπόν είσαι βιβλιοπώλης, σε παρακαλώ, φέρε αυτό το βιβλίο… Και, αν θέλεις, ψάξε και για άλλα παρόμοια. Αν είσαι αναγνώστης (ιδίως αν είσαι αναγνώστρια, είτε είσαι μητέρα, είτε απλώς μια γυναίκα, ενήλικη ή έφηβη, φοιτήτρια, μαθήτρια, εργαζόμενη κ.λ.π.), σε παρακαλώ, βρες το, πάρε το και διάβασέ το. Είμαι βέβαιος ότι θα σου αρέσει και, τολμώ να πω, εξίσου βέβαιος πως θα γίνεις σοφότερος και καλύτερος άνθρωπος, με ποιοτικότερη ζωή, διαβάζοντάς το.

Σ’ ευχαριστώ για την προσοχή σου. Καλή ανάγνωση.
 
Συμπλήρωμα
 
Νικολέττα Σκάλκου-Διαμαντίδη

Γονείς

Η αφιέρωση της ιεράς εικόνος του αγίου Συμεώνος Νίγερος στην Ιερά Μητρόπολη Νιγηρίας // The sacred Icon of Saint Simeon the Niger has been dedicated to the Holy Metropolis of Nigeria

 


Ο άγιος Συμεών Νίγερ αναφέρεται στις Πράξεις των αποστόλων, κεφ. 13, στίχ. 1, μεταξύ των προφητών της Αντιοχείας, από τους οποίους χειροτονήθηκαν οι απόστολοι Παύλος και Βαρνάβας για την 1η περιοδεία τους. Η επωνυμία «Νίγερ» σημαίνει μαύρος, γι’ αυτό ο άγιος θεωρείται αφρικανικής καταγωγής. 

Ο μακαριστός καθηγητής Ηλίας Βουλγαράκης αναφέρει: 
«Στο μεταξύ χρονικό διάστημα μεταστράφηκε ο Σαύλος (Πράξ. 9, 4), ο οποίος τελικά βρέθηκε στην Αντιόχεια. Ανάμεσα στους πέντε προϊσταμένους της Εκκλησίας και δεύτερος στην τάξη μετά τον Βαρνάβα, ήταν ο «Συμεών ο καλούμενος Νίγερ» (Πραξ. 13,1) δηλαδή με το παρόνομα ο Μαύρος. Αυτός και ο Αιθίοπας που μετέστρεψε ο Απ. Φίλιππος (Πραξ. 8,26) είναι οι πρώτοι γνωστοί μαύροι Χριστιανοί» (Βουλγαράκης, «Φυλετικές διακρίσεις και Ορθοδοξία», κεφ. «Η πρώτη Εκκλησία», περιοδικό Πάντα τα έθνη 32, Δ΄ τρίμηνο, 1989, σελ. 6-8, αναδημοσίευση στην ιστοσελίδα της Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος). 

Μεταξύ των προφητών της Εκκλησίας Αντιοχείας αναφέρεται επίσης ο Λούκιος ο Κυρηναίος, επίσης, ως φαίνεται, αφρικανικής καταγωγής, από την περιοχή της Κυρηναϊκής της Λιβύης [όπως ο Σίμων ο Κυρηναίος]. 

Ο άγιος Συμεών Νίγερ από τον άγιο Επιφάνιο Σαλαμίνος κατατάσσεται στους αγίους εβδομήκοντα αποστόλους (PG 41, 1232). Αυτό σημαίνει ότι αρμόζει να τιμάται στην εορτή της Σύναξής τους, 4 Ιανουαρίου. Συγκεκριμένα, ο άγιος Επιφάνιος γράφει: «ἀπέστειλεν δὲ καὶ ἄλλους ἑβδομήκοντα δύο κηρύττειν, ἐξ ὧν ἦσαν οἱ ἑπτὰ οἱ ἐπὶ τῶν χηρῶν τεταγμένοι, Στέφανος Φίλιππος Πρόχορος Νικάνωρ Τίμων Παρμενᾶς καὶ Νικόλαος, πρὸ τούτων δὲ Ματθίας ὁ ἀντὶ Ἰούδα συμψηφισθεὶς μετὰ τῶν ἀποστόλων· μετὰ τούτους δὲ τοὺς ἑπτὰ καὶ Ματθίαν τὸν πρὸ αὐτῶν Μάρκον καὶ Λουκᾶν, Ἰοῦστον, Βαρνάβαν καὶ Ἀπελλῆν, Ῥοῦφον, Νίγερα καὶ τοὺς λοιποὺς τῶν ἑβδομήκοντα δύο». 

Έτσι, το 2018 ο Παγκρήτιος Σύνδεσμος Θεολόγων αφιέρωσε μια εικόνα του αγίου Συμεώνος Νίγερος στην Ιερά Μητρόπολη Νιγηρίας. Η εικόνα φιλοτεχνήθηκε από τον νεαρό Ρεθεμνιώτη αγιογράφο Πέτρο Κωνσταντάκη, τότε μαθητή της Γ΄ Λυκείου και σήμερα φοιτητή του Πανεπιστημίου Κρήτης. Η επιγραφή της εικόνας αποδόθηκε στη γλώσσα Igbo με τη βοήθεια του ορθοδόξου Νιγηριανού κληρικού π. Κορνηλίου, φοιτητή στην Αθήνα. 

Ο μητροπολίτης Νιγηρίας Αλέξανδρος με Ορθόδοξες Νιγηριανές. Metropolitan Alexander with Orthodox people, from the article Pray for the peace in Nigeria & all Africa...

Ο άγιος απεικονίσθηκε ως επίσκοπος, επειδή, μαζί με τους λοιπούς αγίους προφήτες της Αντιοχείας, χειροτόνησε τους αποστόλους Παύλο και Βαρνάβα, συνεπώς έφερε επισκοπικό βαθμό. Είναι γνωστό εξάλλου ότι, κατά τους εκκλησιαστικούς ιστορικούς, όπως αντλείται από αρχαίες πηγές (π.χ. την Διδαχή των αποστόλων), η πρωτοχριστιανική τάξη των «προφητών» είναι ο προπομπός της τάξης των επισκόπων. Όπως απεικονίζονται ως επίσκοποι και οι άγιοι Τίτος και Τιμόθεος, φορώντας ωμοφόριο, καίτοι τότε δεν το φορούσαν, ομοίως απεικονίσθηκε και ο άγιος Συμεών. Η χρονική τοποθέτησή του στην πρωτοχριστιανική εποχή υποδηλώνεται με τους ιχθείς. 

Στην επιστολή του προς την Ορθόδοξη Εκκλησία της Νιγηρίας ο Σύνδεσμος αναφέρει: «Με αγάπη και αίσθημα ταπεινώσεως προ του άθλου της Ορθοδόξου Ιεραποστολής, ιδιαίτερα σε περιοχές εμπερίστατες και επικίνδυνες, όπως οι χώρες που διακονεί η Ιερά Μητρόπολις Νιγηρίας, καταθέτομε το παρόν ως ελάχιστη συμβολή στον εν Χριστώ αγώνα σας. Ευχόμεθα στον Πανάγιο Θεό, η τιμή του αγίου Συμεώνος Νίγερος να συγκινήσει τους αδελφούς μας ορθοδόξους χριστιανούς της Νιγηρίας, του Νίγηρος, του Τόγκο και του Μπενίν, οι οποίοι στο πρόσωπό του ίσως βρουν ένα οικείο χριστιανικό πρότυπο και έναν ακόμη, πλην των υπολοίπων, προστάτη άγιο της πατρίδας τους». 


The sacred Icon of Saint Simeon the Niger has been dedicated to the Holy Metropolis of Nigeria 

Translated by A.N. 

Saint Simeon the Niger is mentioned in chapter 13 verse 1 of The Acts of the Apostles, as one of the prophets of Antioch, by whom the Apostles Paul and Barnabas had been ordained for their first missionary itinerary. The descriptive “Niger” of his name is indicative that he originated from Africa and, perhaps, from the land of Niger. Also mentioned among the prophets of the Church of Antioch is Lucius the Cyrenaean, who it appears, was also of African origin, from the area of Cyrene in Libya [like st Simon the Cyrenaean]. 

Saint Simeon the Niger has been allocated by Saint Epiphanius of Salamis (PG 41, 1232) to the Holy Seventy Apostles. This signifies that it is proper that he also be commemorated on the feast day of their Synaxis, on the 4th of January. 

Thus, in 2018 the Pan-Cretan Union of Theologians dedicated an Icon of Saint Simeon the Niger to the Holy Metropolis of Nigeria. The icon was the work of art of a young hagiographer, Peter Constantakis, a 3rd year High School student at the time, currently studying at the University of Crete. The inscription on the Icon was alsoo rendered in the Igbo language, with the help of the Orthodox Nigerian Priest, Fr. Cornelius, a student in Athens. 

The Saint has been portrayed with the attire of a Bishop, because along with the other holy prophets of Antioch, he had ordained the Apostles Paul and Barnabas, which means that he had to have the rank of Bishop to perform ordinations. Besides, it is a known fact that – according to the ecclesiastic historians, as drawn from the ancient sources (for example, the “Didache” of the Apostles), the proto-Christian order of “Prophets” is the precursor to the order of Bishops. Just as the early Saints Titus and Timothy are depicted in icons wearing the “omophorion” – the liturgical stole worn around the shoulders to denote a bishop even though it was not worn during their time, likewise Saint Simeon has been depicted wearing a bishop’s omophorion. His temporal placing in the proto-Christian era is denoted by the Christian ΙΧΘΥΣ (fish) symbol appearing on his omophorion. 

In the letter to the Orthodox Church of Nigeria the Union of Theologians made the following dedication: 

“With love, and the sentiment of humility in the presence of the Orthodox Mission, especially in areas that are in serious trouble and dangerous - such as the ones that the Holy Metropolis of Nigeria ministers to – we would like to present this Icon as a very small contribution to your in-Christ labours. We pray to our Most Benevolent God that the honouring of Saint Simeon the Niger will move our Orthodox Christian brethren of Nigeria, of Niger, of Togo and of Benin, who will hopefully find in him a familiar Christian role model, and one more patron Saint, along with the others, of their homelands.” 

From the Official Website of the Holy Orthodox Metropolis of Nigeria
See also

Παρασκευή 27 Σεπτεμβρίου 2019

OODE - ኦርቶዶክሳዊ ትምህርተ ዶግማ መድረክ // Amharic Eastern Orthodox website // Ορθόδοξη Ιστοσελίδα στην αιθιοπική (αμχαρική)


 

Σημείωση ΟΟΔΕ: Με μεγάλη χαρά ξεκινάμε την νέα ενότητα της ΟΟΔΕ στην Αμχαρική γλώσσα της Αιθιοπίας, με την επιθυμία να παρουσιάσουμε και σε αυτούς τους ανθρώπους την αρχαία Πίστη την "άπαξ παραδοθείσα" από τον Κύριό μας Ιησού Χριστό στους αγίους Αποστόλους Του, αμετάβλητη και αβεβήλωτη μέχρι τις ημέρες μας. Ζητούμε τις θερμές προσευχές και την στήριξη των εν Χριστώ Ορθοδόξων αδελφών, σε αυτό το γεμάτο ελπίδα, ηλεκτρονικό εγχείρημα! (25 Σεπτεμβρίου 2019).


እባክዎን ጠቅ 

OODE ምንድነዉ?

OODE የኦርቶዶክስ ክርስትና ሃይማኖትን አስተምህሮዎች ለማጥናት፣ በማስረጃ በማደራጀት ተደራሽ ለማድረግና ለኅትመት (ለንባብ) ለማብቃት የተዘጋጀ የኤሌክትሮኒክ መድረክ ነው። መድረኩ በተለያየ የዕድሜ ክልልና የሥራ መስክ ላይ በሚገኙ ለኦርቶዶክሳዊ አስተምህሮ መስፋፋት (ለወንጌል መሰበክ) ቅድሚያ በሚሰጡና ጊዜያቸውን ኦርቶዶክሳዊ ትምህርቶችን ለማጥናትና ለዓለም ለማድረስ በሚያውሉ ግለሰቦች የሚዘጋጅ ነው እንጂ በቀጥታ ከየትኛውም አጥቢያ ጋር ግንኙነት የለውም። OODE ምንም ዓይነት የገንዘብ ድጎማም አያገኝም፤ የኢንተርኔት ወጪና አንዳንድ ክፍያዎች የሚሸፈኑት በአባላቱ ነው። የጥናት ውጤታቸውን የሚያጋሩና በትርጉም ሥራ የሚሳተፉ አባላቱ በሙሉ ሁሉም በሚጋሩት የኦርቶዶክስ ሃይማኖትን ለመጠበቅ ባላቸው ተናሣሽነት በነጻ ፈቃድ የሚሳተፉ ናቸው።
OODE የተለያዩ ኦርቶዶክሳዊ ትምህርቶችን በየጊዜው እያዘጋጀ ለንባብ የሚያበቃ መድረክ ነው። ይህ የኢንተርኔት ድረ-ገጽ በአሁኑ ጊዜ በሰባት ቋንቋዎች ማለትም በግሪክኛ፣ ፈረንሳይኛ፣ ጀርመንኛ፣ ጣልያንኛ፣ሮሜንያኛ፣ቱርኪኛ ና ፋርሲ የተዘጋጁ ድረ-ገጾችን ይይዛል። የአማርኛ ድረ-ገጹ እንዲኖረው የተደረገበት ምክንያትም ለኢትዮጵያ ኦርቶዶክስ ተዋሕዶ ቤተክርስቲያን እምነትና ትውፊት ካለን ቅርበትና ዕውቀት የተነሣ ነው።
የኢትዮጵያ ክርስቲያኖች ከቅድመ-ኬልቄዶን ጀምሮ የነበረውን ጥንታዊ ሃይማኖትና ትውፊት ክርስትና በአዋጅ የአክሱማዊው ሥርወ መንግሥት ሃይማኖት ከሆነበት ጊዜ አንሥቶ በጥቂቱ ለ፲፻፮፻ ዓመታት ጠብቀው አቆይተዋል። የሮማ መንግስት  ግዛት ከመስፋቱና ለኢትዮጵያም ቅርብ ስለነበረ እንደ ድልድይ ሆኖ ከግርክና ስርያ ክርስትና አገናቸዉ። ቤተክርስቲያኗ ከቅብ ቤተክርስቲያን ጋር የእኅትማማች ግንኙነት ያላት ሲሆን የመጀመርያው የኢትዮጵያ ፖትርያርክ አቡነ ባስልዮስ በ ፲፱፻፶፩ መሾማቸውን ተከትሎ እስኪቋረጥ ድረስም ጳጳሳት እየተሾሙ የሚመጡት ከግብጽ ነበር። የኢትዮጵያ ተዋሕዶ ቤተ ክርስትያን አንድምታ  የተከተሉት የተርጉም ትዉፈት የ ሶስት መቶና የሌሎች የቤተ ክርስትያን አባቶች መሆኑ ይታወቃል።

ምንም እንኳ እምነቱ የተነሳው ከሀዋርያት አስተምህሮ ነው ቢሉም ይህ ልማድ በኩሽና ሴም በባህልና በፖሊቲካዊ ምክንያቶች ቄሳውስትና የእምነት አስተማሪዎች የቤተ ክርስቲያንን አስተምህሮ እንዴት በትክክል እንደሚያስተምሩ በተጨማሪም ህብረተሰቡ በእነዚህ አመታት ውስጥ ለአስተምህሮቹ ከነበረው አቀባበል የተነሳ ተጠብቆ ቆይቷል፡፡


ለቤተ ክርስቲያኒቱ ያዳከሟት ታሪካዊ ክስተቶች እንዳሉ ሆነው የአብነት ትምህርት ቤቶች መዳከም እና መዛባት ምእመኑን በተወሰነም ቢሆን ከአባቶች አስተምህሮ እንዲርቅ ያደረገው ይመስላል። OODE በነገረ መለኮት ኮሌጆች፣ በነገረ መለኮት ምሩቃን እና በማኅበረ ቅዱሳን ምእመኑን ወደ አባቶች አስተምህሮ ለመመለስ የሚደረገውን ጥረት ያደንቃል። የአማርኛ ድረ-ገጹ ዋና ራእይም የእነዚህ አካላትን ጥረት ማገዝና ለኢትዮጵያ ኦርቶዶክስ ተዋሕዶ አማኞች በጥናት የታገዙ ጥልቅ ኦርቶዶክሳዊ ትምህርቶችን በአማርኛ ማድረስ ነው። ዋና ዓላማውም አማኞች ዋና ዋና በሚባሉ ኦርቶዶክሳዊ መንፈሳዊ ልምምዶች ማለትም በንስሓ ሕይወትና በሱታፌ አምላክ(እግዚአብሔርን በመምሰል ማደግ) እንዲጠነክሩ ማገዝ ነው።

ኦርቶዶክስ ሃይማኖት ዓለምን ሙሉ ያቀረ ነዉ። ሌላው የዚህ ገጽ ዓላማ የግርክና የኢቲዖጵያ ኦርቶዶክሳውያን ቤተክርስቲያናትን አራርቀው ያቆዩትን ታሪካዊና ሌሎች ችግሮች ለመፍታት ይረዳ ዘንድ ኦርቶዶክሳዊ አቀባበልና (የችግር አፈታት) መግባባት ማስፋት ነው።

ምንም ስንኳ አንዳንዶቻችን አማርኛ ማንበብና መጻፍ ብንችልም አብዛኞቹ ትርጉሞች ላይ አማርኛ ተናጋሪ በሆኑ ሰዎች ድጋፍ አጊኝተናል። ከOODE ዓላማ ላለማፈንገጥ ስንልም የጸሐፊዎችን ስሞች ሳናካትት የስሞችን የመጀመርያ ፊደላት ብቻ እንደምንጠቀም እናሳውቃለን።በዚህ አጋጣሚ ኢትዮጵያውያን የነገረ መለኮት ተማሪዎችንና ምሩቃንን በትርጉም እንዲያግዙን ለመጋበዝ እንፈልጋለን። በትርጒም ሥራው ላይ ሲሳተፉ የአባቶችን ትምህርቶች ለማንበብና ለመረዳት የበለጠ ዕድል የሚከፍት መሆኑ የታመነ ነውና።

አዲስ ነገር
መሠረታዊ ኦርቶዶክስ አስተምህሮ  

ኦርቶዶክስ ቤተክርስቲያን
መጽሐፍ ቅዱስ 

የቅዱሳን ሕይወት
የቤተክርስቲያን አባቶች ትምህርቶች 

ትዳርና የቤተሰብ ኑሮ

 
What is “O.O.D.E.”?


The Orthodox Outlet for Dogmatic Enquiries (OODE) is an electronic, Orthodox magazine dedicated to the study, outlining, documenting and publishing of the Christian Orthodox faith. The platform is not associated with any Diocese in particular, but it is comprised mostly of private individuals of varying ages and occupations who recognise the primacy of the Orthodox dogma and contribute their time for the study and dissemination of Orthodox materials. OODE receives no funding, while involved fees (internet connection, other) are covered by the individual members. All contributors share their research or work as translators voluntarily motivated by the shared commitment to contribute toward the preservation of the Orthodox faith. 
OODE is an electronic periodical that uploads materials consistently as these become available. The online website currently includes web pages in eight languages: English, Greek, French, German, Italian, Romanian, Turkish and Farsi. The rationale for an Amharic page emanates from our experience and contact with the Ethiopian Orthodox Täwahәdo tradition and faith.
All Saints of Africa, orthodox icon from South Africa (here)
The Ethiopian faithful have preserved their indigenous, pre-Chalcedon tradition at least for sixteen centuries since Christianity was embraced officially by the flourishing Aksumite Kingdom. This had existed in proximity to the Christianised Roman Empire, which provided an early conduit for transference of Greek and Syriac influences into Ethiopia. The Church has been historically closer to the Coptic Church with Ethiopian bishops being consecrated in Alexandria, a practice that changed with the enthronement of Patriarch Basilios in 1959. The Church has preserved an eclectic exegetical tradition, the andәmta (አንድምታ), which is attributed to the works of the Nicene and other Early Church Fathers.
While the tradition officially embraces apostolic teachings, the Church developed within a Cushitic-Semitic cultural and political context that influenced how teachers of the faith and the clergy have articulated Church dogmatics and theology and the ways in which the general population has received it over the years.
Historical events that contributed to the weakening of the Church, in combination with a weak training in exegesis among rural clergy, have resulted in what could be described as distortions of apostolic teachings. OODE acknowledges recent efforts by the Association of Theologians in Addis Ababa, the modern theological colleges and also the sub-division of the All Saints’ Association under the Sunday School department of the Church known as the Maḫәbärä Qәdusan (ማኅበረ ቅዱሳን) to revive the faith by returning to Patristic works and basic dogmatics. The vision behind the Amharic page is to support these groups’ efforts to reinvigorate the Orthodox faith among the Ethiopian Orthodox Täwahәdo Christians by making available to Amharic speakers the extensive and well-researched resource base of the OODE. The aim is to strengthen the faith of the believers toward achieving the authentic Orthodox experience of purification, enlightenment and theosis (እግዚአብሔርን መምሰል).
Orthodoxy is a global faith and a global message for everyone to assimilate and to embody. Another motivation for this page is to promote an Orthodox attitude of acceptance and understanding to overcome historical, culture-specific biases or ethnocentric sentiments that have kept the Eastern Orthodox and the Ethiopian Orthodox Täwahәdo Churches at a distance.
While some of us speak and write Amharic, we have been supported in most translations by native Amharic speakers. To keep in line with the general vision of the OODE, we have avoided using names and we rather use initials. We are especially interested in attracting young Ethiopian theologians to support us in translations, providing them in turn with an opportunity to improve their understanding of early Church Fathers’ works available on the website.  We welcome all expressions of interest. 
 

Moses the Ethiopian, the Black Saint & Teacher (& other Ethiopian saints in the Orthodox Church)

Πέμπτη 26 Σεπτεμβρίου 2019

Πρέπει να μεταλάβω;



Ευχή

Ο Θεός Πατήρ και ο Ιησούς Χριστός δεν ωφελείται, ούτε βλάπτεται, ό,τι κι αν κάνει ο άνθρωπος.
Όλα όσα ο Χριστός ζητάει να κάνουν οι άνθρωποι (που είναι γραμμένα στα Ευαγγέλια) έχουν μοναδικό σκοπό την ωφέλεια των ανθρώπων.
Το ίδιο και όσα ζητάει η Εκκλησία να κάνουν οι άνθρωποι – και σε ηθικό και σε τελετουργικό επίπεδο, π.χ. τη νηστεία, την εξομολόγηση, την αγνότητα μέχρι το γάμο κ.τ.λ. – βασίζονται ακριβώς σε όσα έχει διδάξει ο Ιησούς Χριστός και έχουν μοναδικό σκοπό την ωφέλεια των ανθρώπων. Μάλιστα, τα έχουν καθιερώσει, με σοφία και αγάπη, όχι τυχαίοι «παπάδες», αλλά άγιοι, που αγωνίστηκαν πάρα πολύ στη ζωή τους να πορευτούν το δρόμο του Χριστού, πλησίασαν πάρα πολύ το Θεό και το συνάνθρωπο και τελικά έζησαν μέσα στο θείο Φως. Μέσα σ’ αυτό το θείο Φως εμπνεύστηκαν όσα δίδαξαν και θέσπισαν για τη ζωή των χριστιανών, ώστε όλοι μας να προχωρήσουμε πνευματικά τόσο, ώστε να μπούμε σ’ αυτό το θείο Φως, και εδώ και στην αιωνιότητα.

Τι δίδαξε λοιπόν ο Χριστός;
Ορίστε μερικά βασικά σημεία:

«Να αγαπάτε τους εχθρούς σας, να ευλογείτε εκείνους που σας καταριούνται, να κάνετε καλό σ’ εκείνους που σας κάνουν κακό και να προσεύχεστε για εκείνους που σας κακομεταχειρίζονται και σας κυνηγούν, για να γίνεται παιδιά του ουράνιου Πατέρα σας, αφού εκείνος ανατέλλει τον ήλιο του και στους πονηρούς και στους καλούς και βρέχει και στους δίκαιους και στους άδικους.
Διότι, αν αγαπάτε μόνο εκείνους που σας αγαπούν, τι αμοιβή θα έχετε; Και οι τελώνες δεν κάνουν το ίδιο; Και, αν χαιρετάτε μόνο τους φίλους σας, τι ξεχωριστό κάνετε; Και οι τελώνες δεν κάνουν το ίδιο; Εσείς όμως να είστε τέλειοι, όπως και ο ουράνιος Πατέρας σας είναι τέλειος» (κατά Ματθαίον ευαγγέλιο, κεφάλαιο 5, στίχοι 44 – 48).
«Αν δανείζετε μόνο εκεί όπου ελπίζετε να τα πάρετε πίσω, τι χάρη έχετε; Και οι αμαρτωλοί δανείζουν αμαρτωλούς, για να ξαναπάρουν το ίδιο ποσόν. Εσείς όμως να αγαπάτε τους εχθρούς σας και να κάνετε καλό και να δανείζετε εκεί που δεν ελπίζετε σε επιστροφή, και η ανταμοιβή σας θα είναι μεγάλη και θα είστε παιδιά του Υψίστου, γιατί εκείνος είναι καλός και με τους αχάριστους και τους πονηρούς. Να είστε λοιπόν φιλεύσπλαγχνοι, όπως και Πατέρας σας είναι φιλεύσπλαγχνος» (κατά Λουκάν, κεφ. 6, στ. 34 – 36).
Αυτά είναι ήδη δύσκολο να τα χωνέψει ο άνθρωπος. Χρειάζεται μεγάλη αγάπη, εμπιστοσύνη στο Θεό και επιθυμία πρώτα απ’ όλα για τον παράδεισο, για να δεχτεί έστω ο άνθρωπος να προσπαθήσει να κάνει πράξη αυτές τις εντολές του Ιησού Χριστού. Πολλοί, ακόμη και άνθρωποι που αναγνωρίζουν πως είναι χριστιανοί, θυμώνουν και προτιμούν να πουν πως ο Χριστός έκανε λάθος, παρά να παραδεχτούν πως αυτό που Εκείνος δίδαξε είναι ο αληθινός δρόμος που οδηγεί τον άνθρωπο στο μεγαλύτερο θησαυρό: κοντά στο Θεό, και σ’ αυτή τη ζωή και στην επόμενη (την αιώνια ζωή, που ακολουθεί μετά το θάνατο – σύμφωνα πάλι με τα λόγια του ίδιου του Χριστού).

Τι είπε ο Χριστός για τη θεία μετάληψη

 Τι είναι όμως αυτό που θα βοηθήσει τον άνθρωπο να είναι τόσο καλός, ταπεινός και γεμάτος αγάπη, κατανόηση και συγχώρηση για όλο τον κόσμο, ακόμη και για τους εχθρούς του; Θα τον βοηθήσει ο ίδιος ο Χριστός. Και ο Χριστός προσφέρει τον εαυτό Του σε όλους μας και στον καθένα ξεχωριστά, δίνοντάς μας το Σώμα και το Αίμα Του ως πνευματική τροφή μέσα από τη θεία κοινωνία, δηλαδή τη θεία μετάληψη (όταν μεταλαβαίνουμε).
Τι είπε για το θέμα αυτό ο Κύριος; Είπε: «Εγώ είμαι ο άρτος της ζωής» (άρτος = ψωμί). «Αυτός είναι ο άρτος που κατεβαίνει από τον ουρανό, για να φάει ο άνθρωπος απ’ αυτόν και να μην πεθάνει. Εγώ είμαι ο ζωντανός άρτος, που κατέβηκε από τον ουρανό. Αν κάποιος φάει από αυτό τον άρτο, θα ζήσει αιώνια, και ο άρτος, που θα δώσω, είναι η σάρκα μου, την οποία θα δώσω υπέρ της ζωής του κόσμου. (…)
Αλήθεια σας λέω, αν δεν φάτε τη σάρκα και δεν πιείτε το αίμα του υιού του ανθρώπου» (έτσι αποκαλούσε ο Χριστός τον εαυτό του, από μια προφητεία του προφήτη Δανιήλ), «δεν έχετε ζωή μέσα σας. Όποιος τρώει τη σάρκα μου και πίνει το αίμα μου, έχει αιώνια ζωή και θα τον αναστήσω την έσχατη ημέρα. Διότι η σάρκα μου είναι αληθινή τροφή και το αίμα μου αληθινό ποτό. Όποιος τρώει τη σάρκα μου και πίνει το αίμα μου, μένει μέσα μου και εγώ μέσα του. (…) Αυτός είναι ο άρτος που κατέβηκε από τον ουρανό, όχι όπως το μάννα, που έφαγαν οι πρόγονοί σας, αλλά πέθαναν. Εκείνος που τρώει αυτόν τον άρτο θα ζήσει αιώνια» (κατά Ιωάννην ευαγγέλιο, κεφ. 6, στίχοι 50 – 58).

Μετά από αυτά, νομίζω πως είναι ξεκάθαρο ότι ο Χριστός θεωρούσε απολύτως απαραίτητο για τον κάθε άνθρωπο να μεταλαβαίνει – έτσι τρώει το σώμα και πίνει το αίμα του Χριστού και βρίσκεται μέσα Του και ο Χριστός μέσα σ’ αυτόν.
Αν λοιπόν η ζωή είναι ένας αγώνας, σαν πόλεμος, η πανοπλία μας είναι ο Χριστός – τα όπλα μας, τα τανκς μας, με τα οποία θα πολεμήσουμε και θα νικήσουμε στον αγώνα της ζωής, είναι ο Χριστός. Και ο Χριστός προσφέρεται σ’ εμάς μέσα από τη θεία μετάληψη.
Τώρα ίσως κάποιος σκέφτεται ότι τα δικά του όπλα είναι τα χέρια του, η εργατικότητά του, η εξυπνάδα του, η επιμονή και το πείσμα του. Όλα αυτά είναι όπλα, με τα οποία κανείς κερδίζει γήινες μάχες, προσωρινές, που το όφελός τους τελειώνει με το θάνατο. Και μάλιστα μπορεί να κάνουν τον άνθρωπο σκληρό, απότομο, εγωιστή (δήθεν «δίκαιο»), κι έτσι να τον απομακρύνουν απ’ το Χριστό, δηλαδή τελικά ο άνθρωπος να έχει κερδίσει εδώ χρήματα, να έχει κάνει περιουσία ή όνομα στην κοινωνία, ν’ αφήσει πλούσια κληρονομιά στα παιδιά του, αλλά να χάσει τη μόνη αληθινή περιουσία και τη μόνη αληθινή κληρονομιά: τον παράδεισο.
«Μη θησαυρίζετε θησαυρούς στη γη, που καταστρέφονται ή κλέβονται» είπε ο Χριστός. «Να θησαυρίζετε θησαυρούς στον ουρανό, που δεν καταστρέφονται, ούτε κλέβονται. Διότι όπου είναι ο θησαυρός σας, εκεί είναι και η καρδιά σας» (κατά Ματθαίον, κεφ. 6, στ. 19 – 21).

Φωτο από εδώ
 
 Είπε κι άλλα όμως

Στο τελευταίο δείπνο με τους μαθητές Του, τη νύχτα που Τον συνέλαβαν, ο Χριστός έδειξε τι εννοούσε λέγοντας να φάνε οι άνθρωποι τη σάρκα Του και να πιουν το αίμα Του. Κοινώνησε τους μαθητές Του με ψωμί και κρασί, αφού τα ευλόγησε, και τους είπε: «Λάβετε, φάγετε. Τούτο εστί το σώμα μου. Πίετε εξ αυτού πάντες» (πιείτε από αυτό όλοι), «τούτο εστί το αίμα μου». Τα λόγια αυτά αναφέρονται στα ευαγγέλια κατά Ματθαίον, κεφ. 26, στ. 26 – 29, κατά Μάρκον, κεφ. 14, στ. 22 – 25, κατά Λουκάν, κεφ. 22, στ. 17 – 20, και από τον απόστολο Παύλο στην Α΄ προς Κορινθίους επιστολή, κεφ. 11, στ. 23 – 25, που όλα αυτά είναι μέσα στο βιβλίο που λέγεται Καινή Διαθήκη.
Αυτά τα λόγια λέμε κι εμείς, μέσω του ιερέα, όταν προετοιμάζουμε τη θεία μετάληψη σε κάθε θεία λειτουργία, που είναι μια επανάληψη του Μυστικού Δείπνου, δηλαδή του τελευταίου δείπνου του Κυρίου πριν σταυρωθεί και αναστηθεί. Και στη συνέχεια κοινωνούμε (μεταλαβαίνουμε), όπως Εκείνος κοινώνησε τους μαθητές Του και άφησε εντολή να κάνουν όλοι οι χριστιανοί, όλων των εποχών, ώστε να είμαστε πάντα μέσα Του και Εκείνος μέσα μας.

Οι τελευταίες πράξεις του Κυρίου σχετικά με τη θεία μετάληψη, όταν ακόμη ζούσε στη Γη, ήταν οι εξής:
Όταν πέθανε στο σταυρό, ένας Ρωμαίος στρατιώτης Τον τρύπησε στο πλευρό με τη λόγχη του, για να δει αν όντως πέθανε, ώστε να επιτρέψει να Τον κατεβάσουν. Τότε, από την πλευρά του Κυρίου έτρεξε αίμα και νερό (το γράφει ο ευαγγελιστής Ιωάννης, κεφ. 19, στίχοι 34 – 37, τονίζοντας μάλιστα ότι «το βεβαιώνει εκείνος που το είδε με τα μάτια του»). Οι άγιοι διδάσκαλοι του χριστιανισμού ερμηνεύουν αυτό το γεγονός ως συμβολισμό των δύο πράξεων, των δύο «μυστηρίων», με τα οποία ο άνθρωπος γίνεται και παραμένει χριστιανός: το νερό συμβολίζει το βάπτισμα και το αίμα τη θεία μετάληψη.
Έτσι, από την πλευρά του Κυρίου έτρεξε, συμβολικά, η καινούργια ανθρωπότητα που Εκείνος δημιούργησε: οι χριστιανοί. Παρόμοια όπως, σύμφωνα με την Παλαιά Διαθήκη, ο Θεός από την πλευρά του Αδάμ δημιούργησε την Εύα, που είναι η μητέρα της παλαιάς ανθρωπότητας. Ο Ιησούς Χριστός είναι ο «δεύτερος Αδάμ» και από τη δική Του πλευρά δημιουργείται η νέα ανθρωπότητα, με στηρίγματα ακριβώς αυτά τα δύο, το βάπτισμα και τη θεία μετάληψη.

Εκτός αυτού, μετά την ανάστασή Του ο Κύριος εμφανίστηκε σε δύο μαθητές Του, που πήγαιναν στο χωριό Εμμαούς, έξω από την Ιερουσαλήμ. Ονομάζονταν Λουκάς και Κλεόπας (ίσως αυτός ο Λουκάς είναι ο ευαγγελιστής Λουκάς, που αναφέρει λεπτομερώς το γεγονός στο κατά Λουκάν ευαγγέλιο, κεφ. 25). Στην αρχή δεν αποκάλυψε ποιος είναι (παρουσιάστηκε με άλλη μορφή), περπάτησε μαζί τους και τους δίδαξε και, όταν τελικά Τον κράτησαν για να φάνε μαζί, φανέρωσε τον εαυτό Του κόβοντας το ψωμί, δηλαδή κάνοντας γι’ αυτούς ό,τι είχε κάνει για τους 12 αποστόλους στο μυστικό δείπνο. 
Έτσι έδειξε ότι η θεία μετάληψη είναι η πράξη, με την οποία γνωρίζουμε αληθινά το Χριστό.
Τέλος, λίγο πριν αναληφθεί στους ουρανούς ο Κύριος είπε στους μαθητές Του: «Θα είμαι μαζί σας όλες τις ημέρες, μέχρι το τέλος των αιώνων» (αυτά είναι τα τελευταία λόγια του κατά Ματθαίον ευαγγελίου). Φυσικά, ο Κύριος είναι μαζί μας και πνευματικά, είναι όμως και σωματικά, με το άγιο σώμα και αίμα Του, μέσα στο μυστήριο της θείας μετάληψης. Γι’ αυτό και οι χριστιανοί, αμέσως μόλις άρχισε η ιστορία του χριστιανισμού πάνω στη Γη, άρχισαν να κοινωνούν το σώμα και το αίμα του Ιησού Χριστού, και μάλιστα κάθε μέρα ή, αργότερα, κάθε Κυριακή, όπως διαβάζουμε στο βιβλίο Πράξεις των αποστόλων (που έγραψε ο ευαγγελιστής Λουκάς και βρίσκεται μέσα στην Καινή Διαθήκη, μετά τα τέσσερα Ευαγγέλια) και σε άλλα αρχαία χριστιανικά κείμενα.

Ο Κύριος στους Εμμαούς (από εδώ)
 
 Μη θυμώσεις, αλλά γιατί δεν μεταλαβαίνεις;

Δυστυχώς, υπάρχουν άνθρωποι που, ενώ είναι ορθόδοξοι χριστιανοί και πιστεύουν στο Θεό και ίσως πηγαίνουν και στην εκκλησία, όμως έχουν χρόνια ή και δεκαετίες να πλησιάσουν στο άγιο ποτήριο της θείας μετάληψης! Κάποιοι μάλιστα είναι και ηλικιωμένοι, που, ενώ τα παιδιά τους τούς παρακαλούν να κοινωνήσουν, γεμάτα αγωνία για τη σωτηρία τους, εκείνοι αρνούνται πεισματικά και μάλιστα θυμώνουν και δεν ακούνε τίποτα!...
Κάνουν λες και μισούν τον εαυτό τους και θέλουν να τον κρατήσουν αποκομμένο, μακριά απ’ το Χριστό. Λες και μισούν τον ίδιο το Χριστό ή λες και μισούν τα παιδιά τους και τους άλλους ανθρώπους που νοιάζονται γι’ αυτούς και τους παρακαλούν να πλησιάσουν αυτή την πηγή της Ζωής και του Φωτός!...
Αν είσαι κι εσύ ένας απ’ αυτούς τους ανθρώπους, αδελφέ μου, αδελφή μου, μη θυμώσεις, σε παρακαλώ, αλλά άκου δυο λόγια γραμμένα από καρδιάς.
Η άρνησή σου να κοινωνήσεις, ίσως δεν σου αρέσει να το ακούσεις, αλλά δεν είναι από σένα. Όλες οι αιτίες, που νομίζεις ότι σε κάνουν να μη θέλεις να κοινωνήσεις, είναι παγίδες, που σου έχει στήσει ο διάβολος – ο οποίος σε μισεί θανάσιμα και μισεί και όλους τους ανθρώπους – για να σε εμποδίσει να ενωθείς με τον Ιησού Χριστό και να βάλεις μέσα σου το Φως του Θεού.

Μήπως δεν κοινωνείς επειδή αντιπαθείς τον ιερέα της ενορίας σου ή του χωριού σου;
Κατ’ αρχάς τι σου έκανε ο ιερέας; Τόσο μεγάλο κακό; Αλλά εκτός αυτού, δεν κάνεις ζημιά σ’ εκείνον, αλλά στον εαυτό σου και, πίστεψέ με, είναι πολύ μεγάλο λάθος σου. Τη θεία λειτουργία, πρέπει να ξέρεις, δεν την κάνει ο ιερέας, αλλά ο ίδιος ο Θεός (το Άγιο Πνεύμα), και ο ιερέας δανείζει μόνο τα χέρια του για να κάνει τις πράξεις της τελετής. Και μάλιστα, χωρίς εσένα και όλους τους άλλους χριστιανούς, που πηγαίνουμε στην εκκλησία, η λειτουργία δεν μπορεί να γίνει (δηλαδή ο ιερέας δεν λειτουργεί μόνος του).
Ξέρεις ότι, μέσα στη θεία λειτουργία, ο ιερέας δύο φορές κάνει μια υπόκλιση στην ωραία πύλη και ζητά συγχώρεση από σένα και από κάθε χριστιανό που πιθανόν έβλαψε ή στενοχώρησε; Αν δεν κάνει αυτή την υπόκλιση και δε ζητήσει συγγνώμη (σίγουρα θα τον έχεις δει που υποκλίνεται, έστω κι αν δεν έχεις ακούσει τι λέει τη στιγμή εκείνη), πάλι δεν μπορεί να γίνει η θεία λειτουργία.
Εσύ, λοιπόν, είσαι χριστιανός; Αν ναι, κάνε αγάπη, κάνε έλεος και δώσε του αυτή τη συγχώρηση που σου ζητάει (φαντάζομαι, δε σκότωσε κάποιον δικό σου, ώστε να σου είναι τόσο δύσκολο) και κάμε και ένα δώρο στον εαυτό σου και στα παιδιά σου (ένα μεγάλο δώρο), που είναι το να πλησιάσεις και να κοινωνήσεις. Ένα δώρο που θα κάνει καλό σ’ εσένα και μόνο σ’ εσένα.
Αν όμως, τέλος πάντων, δε σου κάνει καρδιά να κοινωνήσεις από το συγκεκριμένο ιερέα, πήγαινε στη διπλανή ενορία ή στην παραδιπλανή, κάπου τέλος πάντων. Σίγουρα δεν έχεις δικάσει όλους τους παπάδες του κόσμου και τους έχεις βγάλει όλους ενόχους, και μόνο τον εαυτό σου βγάζεις τίμιο και σωστό! Κάποιος ιερέας θα υπάρχει που τον αθώωσες. Πήγαινε, βρες τον. Και πες του: «Πάτερ, έχω τόσα χρόνια να κοινωνήσω. Τώρα όμως το αποφάσισα, δεν μπορώ άλλο χωρίς το Χριστό μέσα μου. Με ζαλίσανε κι εκείνοι που μου το λένε και μου το ξαναλένε. Σε παρακαλώ, δώσε μου ευλογία να κοινωνήσω το συντομότερο».

Το σωστό είναι βέβαια να κάνεις και μια καλή εξομολόγηση – μη θυμώνεις, σου το ξαναλέω. Δε θυμώνεις εσύ, σου βάζει ιδέες ο Εχθρός, ο διάβολος (που συνεχώς αυτό κάνει σε όλους μας, μας «ψιθυρίζει» ιδέες στο αφτί κι εμείς πέφτουμε στους λάκκους του σαν… δεν θέλω να πω σαν τι). Εν πάση περιπτώσει, αυτός ο παπάς που εκτιμάς ή έστω που δεν τον έχεις καταδικάσει, θα σου πει τι να κάνεις. Το σημαντικό είναι να έρθεις – εκεί που σε ζητά ο Χριστός, που έχυσε το αίμα Του και άφησε να κομματιάσουν το σώμα Του για όλους μας, και αυτό το αίμα και το σώμα μάς το έδωσε τροφή, μέσω του αγιασμένου ψωμιού και του κρασιού (που το κάνει με μυστηριώδη τρόπο να είναι σώμα και αίμα Του, γι’ αυτό λέγεται «μυστήριο») στη θεία κοινωνία.
Μήπως όμως δεν κοινωνείς, επειδή πιστεύεις πως δεν είσαι άξιος; Μα φυσικά, κανείς μας δεν είναι άξιος! Ο Χριστός δεν προσκάλεσε τους «άξιους» (που δεν υπάρχουν), αλλά τους αμαρτωλούς ανθρώπους, όσο αμαρτωλοί κι αν είμαστε, και μας δέχεται με αγάπη και συγχώρηση, αρκεί να κάνουμε το βήμα να πάμε με την καρδιά μας κοντά Του.
Ή μήπως δεν μεταλαβαίνεις επειδή «δεν αισθάνεσαι την ανάγκη»; Άλλη παγίδα κι αυτή… Αν περιμένεις «να το νιώσεις σαν ανάγκη», αδελφέ και αδελφή μου, πολύ πιθανόν να μην το νιώσεις ποτέ. Νομίζεις πως είναι δύσκολο για τον Εχθρό (είπαμε ποιος είναι) να σε κάνει να μη νιώσεις ποτέ τέτοια ανάγκη, ακριβώς για να μην κοινωνήσεις ποτέ και να χορεύει εκείνος από τη χαρά του που σε έχει ξεγελάσει; Μην περιμένεις να «νιώσεις την ανάγκη», σκέψου με πόση λαχτάρα σε προσκαλεί ο Χριστός. Πόσο σε αγαπά ο Χριστός. Πήγαινε κοντά Του και τότε θα καταλάβεις ποια είναι η πραγματική «ανάγκη» όλων μας (η ένωσή μας με Αυτόν).
Τέλος, μη μου πεις ότι φοβάσαι μήπως κολλήσεις κάτι από το κουτάλι της θείας μετάληψης (ιερή λαβίδα λέγεται αυτό το κουτάλι). Όχι, αδελφέ μου, αδελφή μου, η θεία κοινωνία δίνει ζωή, και μάλιστα την αιώνια ζωή, δεν μεταδίδει ασθένειες. Αλλιώς, όλοι οι ιερείς του κόσμου έπρεπε να πεθαίνουν από μολυσματικές ασθένειες, και μάλιστα εκείνοι που υπηρετούν σε νοσοκομεία, γιατί μετά τη θεία λειτουργία ο ιερέας αποτελειώνει, με το ίδιο κουτάλι, όση θεία κοινωνία έχει απομείνει, για να μην παραμείνει εκτεθειμένη στον κόσμο, αλλά να φυλαχθεί μέσα στον αληθινό, «αχειροποίητο» ναό του Θεού, που είναι το ανθρώπινο σώμα.
Ξεπέρασε λοιπόν, σε παρακαλώ, αυτή την ιδέα και σκέψου πως με αυτή τη θεία κοινωνία, που μεταλαβαίνουμε όλοι, δεν ενωνόμαστε μόνο με το Θεό, αλλά και μεταξύ μας, γιατί ο Κύριος αυτό είπε: να είμαστε όλοι ένα, όπως Εκείνος είναι ένα με το Θεό Πατέρα Του, που Τον έκανε και δικό μας Πατέρα.

Θα νιώσω κάτι; 

Δεν είναι σίγουρο πως, όταν κοινωνήσεις, θα νιώσεις οπωσδήποτε μέσα σου κάποια διαφορά. Ίσως να νιώσεις, ίσως μάλιστα νιώσεις μεγάλη διαφορά, ίσως όχι. Ανάλογα, ό,τι επιτρέψει ο Θεός, που ξέρει καλύτερα τι χρειάζεται ο καθένας μας κάθε φορά.
Όμως πρέπει να σου πω πως ο λόγος για να κοινωνήσουμε δεν είναι να νιώσουμε εκείνη τη στιγμή χαρά και ευτυχία ή τη χάρη του Θεού να μας πλημμυρίζει. Ο λόγος είναι πολύ βαθύτερος και πηγαίνει πολύ πιο μακριά: είναι η σωτηρία μας. Και, όπως μας δίδαξε ο Ιησούς Χριστός, αυτή η σωτηρία έρχεται κομμάτι κομμάτι μέσα μας, καθώς προχωράμε στη χριστιανική ζωή, που θεμελιώνεται στην αγάπη, τη συγχώρεση και τη θεία κοινωνία.
Επίσης, δεν κοινωνούμε πρωτίστως για να έχουμε καλή υγεία ή για να εκπληρώσει ο Θεός αυτά που Του ζητάμε για τη ζωή μας. Ναι, και αυτά τα ζητάμε, και ο Θεός ακούει, αλλά εμείς αυτό που θέλουμε προπαντός είναι ο ίδιος ο Χριστός. Κοινωνούμε, για να έχουμε μέσα μας τον ίδιο το Χριστό. Και τότε, και τα τυχόν προβλήματα υγείας και όλα τα βάσανα και τις δυσκολίες της ζωής, ακόμη και τον ίδιο το θάνατο, θα έχουμε τη δύναμη (του Χριστού τη δύναμη) να τα νικήσουμε.
Κοινωνάμε και γινόμαστε μικροί Χριστοί. Αγαπάμε, συγχωρούμε, και γινόμαστε μικροί Χριστοί. Αυτό θέλει ο ίδιος ο Χριστός, να γίνουμε μικροί Χριστοί, όχι άνθρωποι με κακίες, αδυναμίες και εγωισμό, αλλά μικροί Χριστοί, και τελικά να μας φέρει και να μας κάνει κι εμάς βασιλιάδες στη βασιλεία Του.

Δείτε επίσης

Οι «κακοί» και «ακατάλληλοι» ιερείς και εμείς

Ένα μυστήριο που μας κυνηγάει από παιδιά...
Είμαστε φανατικοί χριστιανοί;
Γιατί κοινωνάμε; Πώς ενεργεί η Θεία Κοινωνία στον άνθρωπο;  
Σώμα και Αίμα Χριστού ή ψωμάκι και κρασάκι για έθιμο;

Πανεπιστημιακοί και αγιότητα
Άγιοι του κοινωνικού περιθωρίου
Η κατάργηση του θανάτου