Εκατό χρόνια εγκλήματα

ΝΙΚΗ

Στις 29 Οκτωβρίου η Τουρκία γιόρτασε τα 100 χρόνια από την ίδρυση του νεότερου, «δημοκρατικού» της κράτους. Το ΥΠΕΞ έσπευσε να εκφράσει συγχαρητήρια στην κυβέρνηση της Τουρκίας για την επέτειο, ωστόσο τα ελληνικά ΜΜΕ έδωσαν δικαίως προσοχή στα λεγόμενα του Τούρκου Προέδρου σχετικά με τη Θεσσαλονίκη, ως μία από τις πόλεις που ορέγονται οι Νεο-Οθωμανοί.

Όμως έγινε και μία ακόμη πολύ σημαντική επετειακή ομιλία, μέσα στην τουρκική Βουλή, από τον Κούρδο βουλευτή Σιρί Σακίκ. Εκεί περιγράφηκε με τόλμη και ενάργεια η τουρκική πολιτική βιολογικής ή/και πολιτιστικής γενοκτονίας των Κούρδων, πολιτική που κρατάει έναν αιώνα: 

«ο Μουσταφά Κεμάλ μιλώντας το 1921 προς τους Κούρδους βουλευτές, τους αποκαλούσε βουλευτές του Κουρδιστάν (…) η πόρτα της Βουλής άνοιξε και μπήκαν με τις εθνικές τους ενδυμασίες (…) η διεθνής Επιτροπή που ήρθε από τη Λωζάνη ακούει ότι ο Ισμέτ Ινονού είναι ο κοινός εκπρόσωπος Κούρδων και Τούρκων (…) τους Κούρδους βουλευτές Γιουσούφ Ζιγιά και Χασάν Χαϊρί, λόγω της ομιλίας που είχαν κάνει στη Βουλή φορώντας τις εθνικές φορεσιές, αργότερα τους κρέμασαν, τον έναν στο Ελάζιγ και τον άλλον στο Μπίτλις (…) 

η κοινή πατρίδα χτίστηκε αλλά εσείς δεν τηρήσατε τις υποσχέσεις κι άρχισαν οι εξεγέρσεις (…) αρχίζει η εξέγερση του Κότσγκιρι και πάει εκεί ο Τοπάλ Οσμάν με την ομάδα του και δολοφονούν χιλιάδες Κούρδους κι αλεβίτες (…) εξεγέρθηκαν στο Ντιαρμπακίρ και πλέον δεν υπάρχει καν ο τάφος τους, μιλάμε δηλαδή για μια δημοκρατία που φοβάται όχι μόνο τους ανθρώπους αλλά και τους νεκρούς και τους τάφους τους (…) ακολούθως αλλάζουν τα τοπωνύμια για να εξαλειφθεί ο,τιδήποτε κουρδικό (…) εμείς πονάμε, η ταυτότητα και ο πολιτισμός μας δεν λαμβάνεται υπόψιν (…) στη μνήμη μας εκείνοι οι δολοφόνοι παραμένουν πάντα δολοφόνοι…».

Η ελληνική εξωτερική πολιτική δεν χρειάζεται κάτι περισσότερο από την προαναφερθείσα μαρτυρία. Αφ’ενός, για να τεκμηριώσει τα ιστορικά θεμέλια της ρατσιστικής γειτονικής χώρας, η οποία στήθηκε αρχικά πάνω στις Γενοκτονίες των χριστιανικών πληθυσμών της Μικρασίας, του Πόντου και της Ανατολίας. Αφ’ετέρου, ώστε κάθε φορά που η Ελλάδα εγκαλείται από την Άγκυρα για απίθανα ψευδοπροβλήματα στις διμερείς συζητήσεις, να απαντά όχι μόνο με αναφορά στα γνωστά και τεκμηριωμένα εγκλήματα της 100ετούς τουρκικής δημοκρατίας σε βάρος του Ελληνισμού (Κωνσταντινούπολη, Ίμβρος, Τένεδος, Κύπρος), αλλά και με το τεράστιο θέμα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων πολλών εκατομμυρίων πολιτών της Τουρκίας, το οποίο συνοψίζεται σε μία απλή λέξη: «Κουρδιστάν».

Ως Κίνημα ΝΙΚΗ προτείνουμε τη μελέτη της ομιλίας Σακίκ από το ΥΠΕΞ  αλλά και από κάθε πολίτη που ενδιαφέρεται για όσα αναφέρει ο Κούρδος βουλευτής, ενδεικτικά της τουρκικής …δημοκρατικότητας από τον Κεμάλ μέχρι τον Ερντογάν.

Αλήθεια, η Κυβέρνηση επιμένει στην διοργάνωση του ελληνοτουρκικού Ανώτατου Συμβουλίου Συνεργασίας στη Θεσσαλονίκη στις 7 Δεκεμβρίου με τον Τούρκο Πρόεδρο παρόντα;

Ν: Το βίντεο με την ομιλία Σακίκ από το κανάλι του κ. Κοσμά Καραΐσκου. Η ιστοσελίδα του: Τουρκικά νέα. Σημειώνω ότι ο Κοσμάς Καραΐσκος ήταν Υποψ. Βουλευτής Α' Αθήνας με τη "Νίκη".

Ζητώ συγγνώμη για τις τόσες πολιτικές αναφορές του ιστολογίου μας, που προφανώς μεροληπτεί υπέρ της Νίκης. Όχι για ιδιοτελείς σκοπούς, αλλά για την πατρίδα. Και διότι η Νίκη επιμένει να εκφράζει ένα χριστιανικό ήθος, και μέσα στη Βουλή. Αν διαφωνείτε - θεμιτό - ψάξτε το. Ευχαριστώ. 

ΕΚΚΛΗΣΙΑ & BULLYING

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός / ΒΗΜΑΤΑ

Πώς μπορεί η Εκκλησία να συνδράμει στην πρόληψη ή και τη θεραπεία ενός από τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η νέα γενιά, αυτό του bullying;

Συνήθως, η εκκλησιαστική ποιμαντική περιορίζεται σε παρατήρηση εκ του μακρόθεν. Η εύκολη απάντηση είναι ότι δεν μπορεί να εισέλθει στα σχολεία, ήδη από το 2005, δεν μπορεί να έχει πνευματικούς- εξομολόγους που να έρχονται στον σχολικό χώρο και να βοηθούν στην θεραπεία του προβλήματος. Το θέμα όμως είναι πιο σύνθετο από ό,τι καταγράφει αυτή η διαπίστωση. Δεν είναι αρκετό να βλέπεις τον θύτη και το θύμα. Χρειάζεται να μπορείς να παρέμβεις, προληπτικά ή και θεραπευτικά, στο περιβάλλον του, την οικογένεια και τις παρέες.

Το bullying υφίστατο πάντοτε. Από την μία οι μάγκες της τάξης που τρομοκρατούσαν τα αγόρια που δεν συμπαθούσαν και από την άλλη οι σχολιάστριες, οι «γλωσσούδες» που «έθαβαν» τα κορίτσια που δεν ταυτίζονταν με αυτές, ήταν σημεία ενός προβλήματος που η κοινωνία παλαιότερα το ξεπερνούσε με τη σιωπή, με μια μοιρολατρική αντιμετώπιση ότι «είναι σκληρή η ζωή» και πρέπει το παιδί να μάθει να αντέχει. Γεννούσαν έτσι στις ψυχές των παιδιών που υφίσταντο εκφοβισμό, τρομοκράτηση, κακία ένα αίσθημα ταπείνωσης και εξευτελισμού, που γινόταν θυμός άλλοτε δημιουργικός, να αποδείξω την αξία μου στην κοινότητα και την κοινωνία, και άλλοτε εκδικητικότητα και εμπάθεια, να δυναμώσω ώστε να «πάρω το αίμα μου πίσω».

Σήμερα έχουμε μεγαλύτερη ευαισθησία ως κοινωνία και αυτό είναι θετικό, ασχέτως αν κάποτε φτάνει σε υπερβολές. Παρόλα αυτά, το bullying υφίσταται. Η Εκκλησία οφείλει να το καταδικάζει και να αφήνει κατά μέρος πνευματικές υποδείξεις περί υπομονής. Bullying υφίστανται οι κακοποιημένες γυναίκες και τα κακοποιημένα παιδιά στο σπίτι. Δεν είναι λύση η υπομονή, διότι αυτή δε γιατρεύει την ψυχολογική κατάντια ενός ανθρώπου που χτυπά για να εξουσιάσει ή γιατί ο νους του είναι θολωμένος από το ποτό ή τα ναρκωτικά. Οι πνευματικοί πατέρες οφείλουν να διακρίνουν ανάμεσα στη συγχώρηση, που είναι ζητούμενο της χριστιανικής ζωής, και την προσβολή της αξιοπρέπειας του ανθρώπου, που επ‘ ουδενί πρέπει να βαφτίζεται «οδός αγιότητας» ή «θέλημα Θεού».

Η Εκκλησία μπορεί να οργανώσει στις κατηχητικές της συνάξεις δραστηριότητες που κάνουν τα παιδιά να χαίρονται και να αναδεικνύουν την προσωπικότητά τους, ακόμη κι αν δεν είναι τα «πρώτα βιολιά» στην ορχήστρα. Τα στελέχη της που έχουν την ευθύνη του κατηχητικού έργου μπορούν να προσέχουν παιδιά που δυσκολεύονται και να συζητούν με παιδιά που λειτουργούν με επιθετικότητα. Να δίνουν ευκαιρίες σε όλες και όλους, αλλά να ορίζουν κανόνες που θα έχουν συνέπειες, αν δεν τηρηθούν.

Η Εκκλησία μπορεί να υπενθυμίζει σε όλες και όλους ότι υπάρχει ο δρόμος της αρετής, που περνά μέσα από την αγάπη. Ότι η αμαρτία δεν είναι μόνο διάλυση της σχέσης του ανθρώπου με τον Θεό, αλλά και καταστροφή της κοινότητας. Ο θύτης στο bullying δεν πρέπει να τυγχάνει της επιδοκιμασίες των πολλών ή της σιωπηρής ανοχής, αλλά να καταδικάζεται, διότι διαλύει την αίσθηση του «εμείς» με τις πράξεις του.

Παράλληλα, η βία φέρνει βία. Και γι’ αυτό η Εκκλησία καλείται να αναδεικνύει το ότι η αγάπη για τα παιδιά περνά μέσα από τα όρια, από την επιδοκιμασία και την αποδοκιμασία, από την διαμόρφωση κριτηρίων επιλογής παιχνιδιών, βιβλίων, στάσης ζωής, ώστε να γνωρίζουν το σωστό και λάθος.

Δύσκολος ο δρόμος και θέλει συστράτευση.

Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια» στο φύλλο της Τετάρτης 25 Οκτωβρίου 2023

Παρακαλώ, και:

Καμπανάκι από τους ειδικούς: Πολλοί έφηβοι κάνουν bullying στον εαυτό τους στο διαδίκτυο

Από το Facebook, στο Telegram και το TikTok: Η σκοτεινή πλευρά των social media του μέλλοντος

Είμαι σωστός γονέας στον ψηφιακό κόσμο;

Η κουλτούρα της κατάθλιψης

Ελεωνόρα Ζουγανέλη, "Έλα!" - Σαν προσευχή του μοντέρνου ανθρώπου...

Προσευχές από τους «τελειωμένους»...

Να θυμάσαι το δρόμο του γυρισμού (για ώρα ανάγκης)…

 

«Βαρετοί» ήρωες – Συναρπαστικοί υπερήρωες!...

 

Μη σε τρομάζει η πείρα των παππούδων...

Βρετανικό πανεπιστήμιο προσφέρει μεταπτυχιακό με εξειδίκευση στη μαγεία...

 

 

Alfavita

Το Πανεπιστήμιο του Έξετερ στη Βρετανία παρουσίασε ένα αντισυμβατικό μεταπτυχιακό πρόγραμμα που θα ξεκινήσει τον Σεπτέμβριο του 2024.

Συγκεκριμένα, το απρόσμενο αυτό πρόγραμμα σπουδών θα παρέχει στους φοιτητές την ευκαιρία να αποκτήσουν μεταπτυχιακό τίτλο σπουδών στη «μαγεία και την απόκρυφη επιστήμη».

Το πρόγραμμα σπουδών είναι τόσο ποικίλο όσο και ενδιαφέρον. Υπόσχεται να εμβαθύνει στο πλούσιο ιστορικό μωσαϊκό που περιβάλλει τη μαγεία, εξερευνώντας παράλληλα τα περίπλοκα νήματα που συνδέουν τον αποκρυφισμό με διάφορους κλάδους, όπως η λογοτεχνία, η φιλοσοφία, η αρχαιολογία, η κοινωνιολογία, η ψυχολογία και η θρησκεία.

Η καθηγήτρια Emily Selove, η κινητήρια δύναμη πίσω από αυτό το ανορθόδοξο εκπαιδευτικό εγχείρημα, τονίζει την ευθυγράμμιση του προγράμματος με σύγχρονα κοινωνικά ζητήματα.

Η ίδια δηλώνει: «Η πρόσφατη έξαρση του ενδιαφέροντος για τη μαγεία εντός και εκτός του ακαδημαϊκού χώρου βρίσκεται στην καρδιά των πιο επειγόντων ερωτημάτων της κοινωνίας μας». Αυτό το κύμα συνδέεται στενά με θέματα όπως οι εναλλακτικές επιστήμες, ο φεμινισμός, και άλλα πολλά, τα οποία αποτελούν τον πυρήνα του προγράμματος σπουδών.

Επιπλέον, η καθηγήτρια Selove επιδιώκει να αμφισβητήσει τις συμβατικές αντιλήψεις σχετικά με τον ορθολογισμό και την επιστήμη που αποτελούν αποκλειστικό αντικείμενο του δυτικού κόσμου. Υποστηρίζει ότι το πρόγραμμα θα ενθαρρύνει τους συμμετέχοντες να επανεξετάσουν τις παραδοχές που ιστορικά έφεραν τη Δύση αντιμέτωπη με τον υπόλοιπο κόσμο όσον αφορά τη μαγεία και τις δεισιδαιμονίες.

Οι ενότητες του προγράμματος εκτείνονται από τους μυθικούς δράκους στη δυτική λογοτεχνία και τέχνη έως τον διαχρονικό μύθο του βασιλιά Αρθούρου. Περιλαμβάνουν επίσης πιο επιστημονικές αναζητήσεις όπως η παλαιογραφία και η ισλαμική σκέψη, μαζί με πρακτικούς τομείς όπως η αρχαιολογική θεωρία.

Δείτε επίσης:

Ο μάγος και η μοναχή: Η ευλογημένη απορία του αγίου Κυπριανού (2 Οκτ.)

1 Μαΐου: η μεγάλη νύχτα των Μαγισσών

Για τη μόδα της μαγείας και τη θρησκεία της Wicca

Η γιορτή του αγίου Κυπριανού, η μαγεία και ο αποκρυφισμός στην εποχή μας   

Μια μικρή μάγισσα, ένας έφηβος, ο άγιος Κυπριανός (2 Οκτ.) & ένας άστεγος με μια πρόχειρη καλύβα στο πάρκο...

Η αγία Αναστασία η Ρωμαία & ο Χιλιανός νεομάρτυρας Χοσέ Μουνιόθ-Κορτέζ († 31 Οκτ. 1997)

Η αγία Αναστασία η Ρωμαία

 

Τεκμήρια του μαρτυρίου στο ιερό λείψανο της 19χρονης αγίας Αναστασίας της Ρωμαίας! (29 Οκτ.)

Η αγία Αναστασία η Ρωμαία και η Ιερά Μονή Οσίου Γρηγορίου 

Ο Χιλιανός νεομάρτυρας Χοσέ (Ιωσήφ) Μουνιόθ-Κορτέζ (+ 31 Οκτ. 1997)

 
Άγιοι που αγαπώ ιδιαίτερα στις 28 Οκτωβρίου (& μερικοί μέχρι τις 31 Οκτωβρίου)... 

Πώς θα έπρεπε να γιορτάζεται η επέτειος της 28ης Οκτωβρίου

 

Ένα αξιόλογο, κατά τη γνώμη μου, άρθρο από έναν αριστερό ιστότοπο.

 

Γιώργος Σκολαρίκης

Αναπληρωτής δάσκαλος, υποψήφιος διδάκτωρ φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων

Αυτολεξί / 5 Νοεμβρίου 2020

Αφορμή γι’ αυτό το κείμενο, στάθηκαν οι σκέψεις που μου δημιουργήθηκαν κατά την αναζήτηση υλικού για να παρουσιάσω και να εξηγήσω στους μαθητές μου, τι και για ποιο λόγο γιορτάζουμε την επέτειο της 28ης Οκτωβρίου 1940. Βρήκα πολύ υλικό που είχε πληροφορίες για τα γεγονότα εκείνης της ημέρας, δηλαδή το τηλεγράφημα του Γκράτσι, την απάντηση του Μεταξά κ.λπ. Βρήκα ακόμα πάμπολλες πληροφορίες για τις ηρωικές μάχες που έδωσε ο στρατός μας στην Πίνδο και την Αλβανία και για τις γυναίκες που βοηθούσαν όσο μπορούσαν. Βρήκα φωτογραφίες από τα χιονισμένα μέτωπα των μαχών, από φαντάρους που αποβιβάζονται στα τρένα και από γυναίκες που πλέκουν κάλτσες και κουβαλούν πολεμοφόδια. Ως προς το ακουστικό υλικό άκουσα τα γνωστά, υπέροχα τραγούδια της Βέμπο που εμψύχωναν τους φαντάρους και τον υπόλοιπο λαό εκείνες τις δύσκολες στιγμές.

Από την άλλη μεριά, όμως, δεν βρήκα τίποτα που να αφορά την εθνική αντίσταση και τα δύσκολα χρόνια της κατοχής. Δε βρήκα καμία φωτογραφία με γενειοφόρους αντάρτες ή πεινασμένα παιδάκια στους δρόμους. Δε βρήκα σε καμία «έτοιμη» γιορτή κάποιο από τα αντάρτικα τραγούδια ή έστω κάποιο αντιφασιστικό όπως το «Τον φασισμό βαθιά κατάλαβέ τον», το οποίο ειδικά τώρα είναι πολύ επίκαιρο, αν και θα πει κάποιος ότι δυστυχώς ποτέ δεν σταμάτησε να είναι.

Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με τη γνώση μου ότι η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα στην οποία υπάρχει η παραδοξότητα να γιορτάζεται η είσοδος της χώρας στον πόλεμο και όχι η νίκη των Συμμάχων στην Ευρώπη (8 Μαΐου) ή η απελευθέρωση της χώρας από τα ναζιστικά στρατεύματα κατοχής (12 Οκτωρβίου), με έκανε να θέλω να γράψω ένα κείμενο στο οποίο θα εξηγούσα τους λόγους για τους οποίους συμβαίνει αυτό. Ήμουν σίγουρος ότι η ελληνική αυτή ιδιαιτερότητα οφειλόταν στην πολιτική κυριαρχία της Δεξιάς στα μετεμφυλιακά χρόνια. Θεωρούσα ότι οι δεξιές κυβερνήσεις καθιέρωσαν τον εορτασμό την 28η Οκτωβρίου και όχι την 12η Οκτωβρίου, με στόχο πρώτον να προβάλλουν τα εθνικιστικά και μιλιταριστικά ιδεώδη τους και δεύτερον να αποσιωπήσουν τόσο τη δυναμική του ΕΑΜ κατά την απελευθέρωση της χώρας, όσο και τις ιδέες του.

Είναι αλήθεια ότι, αν τιμούσαμε τη 12η Οκτωβρίου, στους μαθητές μας θα έπρεπε να δείχνουμε εικόνες από το συγκεντρωμένο πλήθος που ζητωκραύγαζε κρατώντας πανό που έγραφαν «ΕΑΜ, ΛΑΟΚΡΑΤΙΑ, ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΤΟ ΦΑΣΙΣΜΟ» κ.λπ. και να τους μιλούσαμε για τα αιτήματά του για λαοκρατία και παραδειγματική τιμωρία όσων συνεργάστηκαν με τους κατακτητές.

Πώς όμως να γιορτάζουμε την ημέρα αυτή, όταν η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα στην οποία οι συνεργάτες των κατακτητών δεν τιμωρήθηκαν παραδειγματικά; Και όχι μόνο αυτό, αλλά ως επί το πλείστον συνεργάστηκαν με τους Βρετανούς αρχικά και τους Αμερικανούς κατόπιν, στην επανακατάκτηση της χώρας, έτσι ώστε να διατηρήσουν οι λίγοι την εξουσία και η Ελλάδα να οδηγηθεί αναγκαστικά στη δυτική σφαίρα επιρροής, σύμφωνα με τη «μοιρασιά» της Γιάλτας. Ήμουν σίγουρος λοιπόν ότι οι μετεμφυλιακές κυβερνήσεις προτίμησαν να τιμήσουν ως ήρωα και να εξυψώσουν τη φιγούρα του δικτάτορα Μεταξά, παρά να αποτιμήσουν φόρο τιμής στο «επικίνδυνο» λαϊκό αντιστασιακό κίνημα που ζητούσε ανεξαρτησία της χώρας από τις ξένες δυνάμεις και λαοκρατία.

Αποφάσισα λοιπόν να εξετάσω πότε και υπό ποιες συνθήκες καθιερώθηκε ως εθνική επέτειος η 28η Οκτωβρίου.

Ομολογώ ότι η έρευνα μου με διέψευσε, χωρίς ωστόσο αυτό να σημαίνει ότι όσα αναφέρω παραπάνω δεν θεωρώ ότι έχουν μεγάλη δόση αλήθειας. Ο εορτασμός της 28ης Οκτωβρίου δεν καθιερώθηκε από τις μετεμφυλιακές κυβερνήσεις, αλλά νωρίς πριν τον εμφύλιο και πριν καν τα Δεκεμβριανά. Συγκεκριμένα, τον καθιέρωσε ο Γεώργιος Παπανδρέου την 24η Οκτωβρίου 1944, έξι μόλις ημέρες μετά την έλευση της κυβέρνησης του στην απελευθερωμένη Ελλάδα. Στην ομιλία του Παπανδρέου μεταξύ άλλων αναφερόταν: «Ελεύθεροι πανηγυρίζομεν την τετάρτην επέτειον της 28ης Οκτωβρίου. Η Κυβέρνησις την αναγόρευσεν Εθνικήν Εορτήν, ομότιμον προς την 25ην Μαρτίου 1821. Διότι ανάλογος υπήρξεν η δοκιμασία και η δόξα του Έθνους… Έκτοτε ο λαός εβυθίσθη εις τα ανείπωτα δεινά της δουλείας, αλλά η ψυχή του έμεινε αδούλωτος και εξηκολούθησε τον αγώνα…» [1]

Ωστόσο, η καθιέρωση αυτή δεν έκανε τίποτε άλλο από το να επισημοποιήσει μια πρακτική εορτασμού που είχε ξεκινήσει ήδη στα χρόνια της κατοχής. Η αναφορά στον πρώτο εορτασμό της 28ης Οκτωβρίου γίνεται από το νεοσύστατο τότε ΕΑΜ (είχε ιδρυθεί την 27η Σεπτεμβρίου 1941). Στις 10 Οκτώβρη του 1941 η Κεντρική Οργανωτική Επιτροπή του ΕΑΜ απηύθυνε διάγγελμα προς τον ελληνικό λαό καλώντας τον να ενωθεί στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα. Σε αυτό μεταξύ άλλων ανέφερε: «Στις 28 Οκτωβρίου με κάθε είδους εκδήλωση, αγωνιστείτε για το εθνικό ξεκίνημα. Το ΕΑΜ ορίζει σύγχρονα για έμβλημά του το ηρωικό ΤΣΑΡΟΥΧΙ. Το ΤΣΑΡΟΥΧΙ είναι το ελληνικό “V” (σήμα της νίκης).

To Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο καλεί όλους τους Έλληνες και Ελληνίδες στις 28 Οκτωβρίου στο σπίτι τους, στον τόπο της δουλειάς τους, στο καφενείο, στο τραμ, στον κινηματογράφο, στο θέατρο να χαιρετισθούν με τις λέξεις “ΤΣΑΡΟΥΧΙ – ΕΑΜ”. Απ’ άκρη σ’ άκρη στην Ελλάδα μας δύο λέξεις πρέπει ν’ αντηχήσουν τη μέρα της 28 Οκτωβρίου. Οι λέξεις: “ΤΣΑΡΟΥΧΙ – ΕΑΜ”». [2] Έτσι παρά το γεγονός ότι η δωσιλογική κυβέρνηση είχε προειδοποιήσει ότι όποιος θα κατέβαινε στους δρόμους θα τιμωρούνταν με επιτόπου εκτέλεση (!) και ενώ οι Ιταλοί έκαναν περιπολίες, στο Πανεπιστημίο, σε χώρους εργασίας, σε γειτονίες κ.λπ. έγιναν εκδηλώσεις και ομιλίες.

Στο Πανεπιστήμιο την παραμονή της επετείου οι φοιτητές αντί για μάθημα ζήτησαν από τους καθηγητές να τους μιλήσουν για την 28η Οκτωβρίου. Τότε μεταξύ άλλων πήρε το λόγο ο καθηγητής και μετέπειτα πρόεδρος της Δημοκρατίας Κων/νος Τσάτσος, ο οποίος παρά την απαγόρευση της πρυτανείας προέβη σε μια εμπνευσμένη ομιλία. Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με την άρνησή του να πραγματοποιήσει μαθήματα την ημέρα της επετείου οδήγησε στην απόλυση του. [3] Τη νύχτα της 27ης προς 28ης Οκτωβρίου, ψηλά στον Υμηττό άναψαν φωτιές και μέσα στο σκοτάδι άστραψε η ιστορική ημερομηνία: 28 Οκτώβρη 1940, με την υπογραφή του ΕΑΜ. Την ημέρα της επετείου ο κόσμος κατέβηκε με προφυλάξεις στους χώρους των προσυγκεντρώσεων, σκορπούσε σε παρέες και περπατούσε φαινομενικά αμέριμνος έως τη στιγμή που δινόταν το σύνθημα. 

Στο Σύνταγμα πραγματοποιήθηκε μεγάλη συγκέντρωση, που, σύμφωνα με τις μαρτυρίες που υπάρχουν, ξεπερνούσε τα 5.000 άτομα. Κατατέθηκαν στεφάνια στον άγνωστο στρατιώτη, ακούστηκαν συνθήματα για τη λευτεριά και την ανεξαρτησία της Ελλάδας, έγιναν ομιλίες και για πρώτη φορά ακούστηκε το σύνθημα «Θάνατος στο Φασισμό – λευτεριά στο λαό». Όταν οι δυνάμεις κατοχής επιχείρησαν να διαλύσουν τη συγκέντρωση ο κόσμος τους υποδέχτηκε με συνθήματα και φωνάζοντας «Αέρα», παραπέμποντας στα ελληνικά κατορθώματα του προηγούμενου χρόνου.

Στη δεύτερη επέτειο (28/10/1942), ο εορτασμός έγινε στην Πλατεία Συντάγματος με πρωτοβουλία των οργανώσεων ΕΠΟΝ και ΠΕΑΝ. Υπήρχε ανησυχία για το πώς θα αντιδράσουν οι ιταλικές δυνάμεις κατοχής, οι οποίες όμως δεν παρενέβησαν. Εκδηλώσεις και διαδηλώσεις εκείνη την ημέρα έγιναν και σε άλλες πόλεις. Στον Πειραιά πραγματοποιήθηκαν ολιγοπληθείς συγκεντρώσεις, ανέβαινε κάποιος σε μια καρέκλα, έβγαζε ένα σύντομο λόγο, και κατόπιν διαλύονταν, για να αποφύγουν επέμβαση των καραμπινιέρων. 

Δεν υπάρχουν πολλές πληροφορίες για το τι έγινε στις 28 Οκτωβρίου 1943. Σύμφωνα με τον Ηλία Βενέζη γιορτάστηκε η επέτειος στο κτίριο της Εθνικής Τράπεζας, στην πλατεία Κοτζιά (ο Βενέζης ήταν τότε υπάλληλος της τράπεζας). Κατέφθασαν όμως οι Γερμανοί, που είχαν την ευθύνη της αστυνόμευσης πλέον, υποχρέωσαν όσους συμμετείχαν να σταθούν με τα χέρια ψηλά μέχρι το βράδυ, ενώ έστειλαν και είκοσι περίπου από αυτά τα άτομα σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Κάποια δεν επέστρεψαν. [4]

Επομένως, ο εορτασμός της 28ης Οκτωβρίου, σε αντίθεση με ό,τι πίστευα, δεν ήταν μια επιλογή των δεξιών μετεμφυλιακών κυβερνήσεων, αλλά ακόμα μια πράξη αντίστασης των Ελλήνων απέναντι στην κατοχή της χώρας μας. Το γεγονός όμως ότι η μέρα της απελευθέρωσης της Αθήνας (12 Οκτωβρίου 1944) έχει μείνει στην αφάνεια, είμαι βέβαιος ότι σχετίζεται με την πολιτική κυριαρχία της δεξιάς στη μετά τον εμφύλιο εποχή. Κι όμως οι δεξιοί κυβερνώντες μας τολμούν να μιλούν για ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς…

Ας επανέλθω όμως στον εορτασμό της 28η Οκτωβρίου και να εξηγήσω τους λόγους για τους οποίους δεν αρκεί να στεκόμαστε μόνο στον ελληνοϊταλικό πόλεμο, άλλα πρέπει να τιμάμε και την εθνική αντίσταση, καθώς και να κάνουμε ιδιαίτερη μνεία στον ηρωισμό που επέδειξε ο κρητικός λαός στη μάχη της Κρήτης. Ως προς την αντίσταση η Ελλάδα και η Γιουγκοσλαβία είναι οι μόνες χώρες από όλη την κατακτημένη Ευρώπη, όπου προσέλαβε πραγματικά το χαρακτήρα λαϊκής εξέγερσης. Το μεγαλύτερο επίτευγμα της εθνικής αντίστασης, η ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου (25 Νοεμβρίου 1942), αποτέλεσε μία από τις σημαντικότερες αντιστασιακές ενέργειες σε ολόκληρη την κατακτημένη Ευρώπη. Αν και στρατηγικά δεν έπαιξε τόσο σπουδαίο ρόλο, διότι η ήττα των Γερμανών στην Β. Αφρική είχε κριθεί περίπου έναν μήνα νωρίτερα, στη μάχη του Ελ Αλαμέιν, αναπτέρωσε ηθικά του Έλληνες που έδρασαν ενωμένοι και καταξίωσε την σπουδαιότητα του αντάρτικου στα μάτια των Συμμάχων. 

Η δράση της ελληνικής αντίστασης προκάλεσε σημαντικές φθορές σε κατοχικά στρατεύματα και εξοπλισμό, ιδιαίτερα των Ιταλών, εξόντωσε Έλληνες συνεργάτες των κατακτητών (όπως η μικρή αντιστασιακή οργάνωση ΠΕΑΝ που κατέστρεψε τα γραφεία και αφάνισε την προδοτικά φασιστικά οργάνωση ΕΣΠΟ), βοήθησε σημαντικά στη φυγάδευση ελληνικών και συμμαχικών στρατευμάτων, ώστε να συμβάλλουν στις μάχες που μαίνονταν στο εξωτερικό, προσπάθησε να προστατέψει κυνηγημένους Εβραίους και γενικότερα έκανε ό,τι ήταν δυνατόν για να αναχαιτίζει τη ναζιστική λαίλαπα στη χώρα μας. Ο ΕΑΜ-ΕΛΑΣ πέτυχε να απελευθερώσει πόλεις όπως η Καρδίτσα (η πρώτη από τις κατακτημένες πόλεις που απελευθερώθηκε σε όλη την Ευρώπη), τα Γρεβενά και το Καρπενήσι, έτσι ώστε ήδη από τα μέσα του 1943 να έχει σχηματιστεί μια ελεύθερη ζώνη στη ραχοκοκαλιά της ηπειρωτικής Ελλάδας. Βέβαια, είναι γνωστό ότι για την αντίσταση αυτή ο λαός μας τιμωρήθηκε σκληρά, κυρίως από τα αντίποινα των Γερμανών, αυτό όμως δεν πρέπει να μειώνει αλλά ίσα ίσα να υπερτονίζει την αξία και τον ηρωισμό τόσο της αντίστασης όσο και ευρύτερα όλου του έθνους μας.

 

Τέλος, κάθε εορταστική εκδήλωση για να τιμήσει τον ηρωισμό των Ελλήνων κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο θα πρέπει να περιλαμβάνει έστω μια σύντομη μνεία στον ηρωισμό των Κρητικών στη μάχη της Κρήτης [φωτο]. Σε πολλές περιπτώσεις, οι Κρητικοί, μόλις έγινε αντιληπτό ότι οι Γερμανοί θα επιχειρήσουν να καταλάβουν το νησί, ζήτησαν επίμονα από τα συμμαχικά στρατεύματα να τους δώσουν όπλα, ώστε να συνδράμουν στις επιχειρήσεις. Εκείνοι δεν δέχθηκαν, θεωρώντας ότι δεν χρειάζεται να χαραμίσουν τον εξοπλισμό τους σε ανεκπαίδευτους αμάχους. Έτσι, μεγάλο μέρος του απλού λαού, έσπευσε αυτόκλητα, με όποια μέσα διέθετε, να πολεμήσει εναντίον των πολύ καλά εκπαιδευμένων Γερμανών αλεξιπτωτιστών.

Μια αστεία λεπτομέρεια της ιστορίας είναι ότι η Άμπβερ (η γερμανική υπηρεσία πληροφοριών) είχε προβλέψει ότι ο λαός της Κρήτης θα υποδέχονταν τους Γερμανούς ως απελευθερωτές εξαιτίας των αντιβασιλικών τους πεποιθήσεων και της αντίδρασής τους στη δικτατορία του Μεταξά. Από ό,τι φαίνεται οι Γερμανοί υποτίμησαν κατά πολύ το βάθος του πατριωτισμού των Κρητικών. Οι τεράστιες απώλειες που προκάλεσε στους Γερμανούς η πύρρειος νίκη τους στη Μάχη της Κρήτης, είχαν ως αποτέλεσμα να μην επιχειρήσουν ξανά αεραποβατική έφοδο τόσο μεγάλης κλίμακας μέχρι το τέλος του πολέμου. Αν και η αντίσταση των αμάχων Κρητικών ήταν περιθωριακή ως προς τις στρατιωτικές εξελίξεις, με την έννοια ότι καθώς δεν ήταν οργανωμένη και καλά εξοπλισμένη, προκάλεσε μικρές απώλειες στον εχθρό, η σημασία της έγκειται στο ότι δημιουργούσε μία μη αναμενόμενη κατάσταση.

Η παρουσία οπλισμένων χωρικών διεύρυνε το εχθρικό πεδίο που περιέβαλε το χώρο της μάχης καθιστώντας τον ανασφαλή, ενώ προξενούσε φθορές που δεν είχαν προβλεφθεί σε επίλεκτα στρατιωτικά σώματα. Τέλος, η ένοπλη λαϊκή αντίσταση κατά των επιδρομέων αποτέλεσε τη βάση για τη σχεδιασμένη και καλά οργανωμένη μαχητική αντίδραση που ακολούθησε στο νησί. [5] Σε κάθε περίπτωση η Μάχη της Κρήτης έχει μείνει στην ιστορία για δύο λόγους: Πρώτον διότι θεωρείται η πρώτη μεγάλη αεραποβατική επιχείρηση και παραμένει μοναδική στο ότι ο κύριος αντικειμενικός σκοπός κατελήφθη εξ ολοκλήρου από αέρος, πράγμα που αποδεικνύει την τεράστια στρατηγική σημασία του νησιού, ώστε να ρισκάρουν τόσο οι Ναζί για να το καταλάβουν. Δεύτερον διότι, η πρωτοφανής συμμετοχή του απλού λαού σε στρατιωτικές επιχειρήσεις τόσο μεγάλης κλίμακας, έδωσε περιεχόμενο στην έννοια του λαϊκού πολέμου.

Συνοψίζοντας, θέλω να επισημάνω ξανά ότι σε καμία περίπτωση δεν αμφισβητώ τη γενναιότητα του ελληνικού στρατού και τη σπουδαιότητα της νίκης του έναντι των υπέρτερων ιταλικών δυνάμεων. Αν όμως θέλουμε πραγματικά να τιμούμε την ανδρεία και τις θυσίες του λαού μας κατά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και δεν μνημονεύουμε τις επιτυχίες της εθνικής αντίστασης ή το σθένος των Κρητών στη Μάχη της Κρήτης, κάθε σχολική μας γιορτή, κατά τη γνώμη μου, θα είναι μισή. Έχουν περάσει πάνω από 70 χρόνια από το τέλος του Εμφυλίου, τα πολιτικά πάθη έχουν καταλαγιάσει και η Εθνική Αντίσταση έχει αναγνωριστεί διά νόμου από το 1982. Η αξία της τιμάται σε ονομασίες δρόμων και διάφορα μνημεία σε όλη τη χώρα, γιατί λοιπόν επιμένουν να την αγνοούν οι εορτασμοί στα σχολεία της χώρας μας;

Ως εκπαιδευτικός θεωρώ, ότι κάτι τέτοιο πρέπει να σταματήσει και από το δικό μου «ταπεινό» μετερίζι θα προσπαθήσω, όποτε μου δίνεται η ευκαιρία να τιμήσω την επέτειο της 28η Οκτωβρίου, να μην ξεχνώ εκτός από τον πόλεμο του ’40 και τα υπόλοιπα κατορθώματα του ελληνικού λαού κατά την περίοδο του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ακόμη κι αν κινδυνεύω να «χρωματιστώ» πολιτικά. Άλλωστε, τις πολιτικές μου πεποιθήσεις δεν έχω κανένα πρόβλημα να τις διατυπώνω και να τις υπερασπίζομαι δημόσια. Δυστυχώς, όμως υπάρχει και ο κίνδυνος να χρωματιστώ κομματικά. Ωστόσο, κάτι τέτοιο θα έδινε μια ψευδή εικόνα. Κατά τη γνώμη μου, το ΕΑΜ δεν μπορεί να ταυτιστεί κομματικά μόνο με ένα κόμμα και επί της ουσίας διαφέρει κατά πολύ ιδεολογικά από το κόμμα με το οποίο το ταυτίζουμε, διότι είναι πολύ διαφορετικό πράγμα η λαοκρατία από την κομματοκρατία.

Ωστόσο, κάπου εδώ νομίζω ότι πρέπει να σταματήσω, διότι η τεκμηρίωση της παραπάνω άποψης υπερβαίνει κατά πολύ τους στόχους του παρόντος κειμένου.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

[1] Δελφάκης Ν. (2016), «Η καθιέρωση της 28 ης Οκτωβρίου ως εθνικής γιορτής» στο https://www.arcadiaportal.gr/news/i-kathierosi-tis-28is-oktovrioy-os-ethnikis-giortis, τελευταία πρόσβαση 4/11/2020.
[2] Μπέλλου, Ε. (2020), «Μια εθνική επέτειος σε λάθος ημερομηνία;», στο https://tvxs.gr/news/ellada/mia-ethniki-epeteios-se-lathos-imerominia, τελευταία πρόσβαση 4/11/2020.
[3] Κωνσταντίνος Τσάτσος, Λογοδοσία μιας ζωής, τομ. 1ος, εκδ. Οι εκδόσεις των φίλων, Αθήνα 2000, σελ. 287-293.
[4] «Επέτειος του ΟΧΙ», στο https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CF%80%CE%AD%CF%84%CE%B5%CE%B9%CE%BF%CF%82_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%8C%CF%87%CE%B9, τελευταία πρόσβαση 4/11/2020.
[5] Λάζου, Β. (2015), «Ο λαϊκός ξεσηκωμός στη Μάχη της Κρήτης», στο https://www.imerodromos.gr/mahi-kritis/, τελευταία πρόσβαση 4/11/2020.

Και

Η 28η Οκτωβρίου δεν είναι μόνο μια επέτειος...

 

Ο Νεοναζισμός εχθρός της Ορθοδοξίας σε Ουκρανία και Ελλάδα

Άγιοι και ναζισμός

Ο άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς και οι Ναζί στο Νταχάου...

Η Εθνική και Αντιστασιακή δράση των Ελλήνων Ορθοδόξων Κληρικών κατά τη Γερμανική κατοχή 1941-1944

Η διείσδυση της ΓΙΟΓΚΑ στα σχολεία ΔΕΝ αποτελεί "πολιτισμική ανταλλαγή εμπειριών"!

«H Γιόγκα δεν είναι σύστημα γυμναστικής, όπως πιστεύεται από κάποιους, αλλά θρησκευτικό σύστημα, άρρηκτα δεμένο με την ινδουιστική λατρεία, ενώ συγχρόνως δεν ωφελεί, αλλά αντιθέτως βλάπτει την υγεία -ειδικά των παιδιών. Ιστορικά εξάλλου ο Ινδικός πολιτισμός είναι συνυφασμένος με την Ινδουιστική θρησκεία και αυτή με την πρακτική της Γιόγκα, βασικού μέσου του Ινδουιστικού προσηλυτισμού. 

Όπως εμείς δεν έχουμε πρόθεση να διδάξουμε στους Ινδούς μαθητές και νέους πώς θα κάνουν γονυκλισίες, εδαφιαίες μετάνοιες και νοερά προσευχή, έτσι και εκείνοι σεβόμενοι την ορθόδοξη πίστη μας δεν θα πρέπει να επιδοθούν σε θρησκευτικές πρακτικές. Κάνουμε την ανωτέρω διευκρίνιση, διότι μας ξενίζουν οι αόριστες έννοιες που αναφέρονται στο νομοσχέδιο της "ανταλλαγής εμπειριών" και "πρακτικών"». 

Η ομιλία στην ολομέλεια της Βουλής του Τάσου Οικονομόπουλου, βουλευτή Α' Ανατολικής Αττικής της ΝΙΚΗΣ, για το σχέδιο νόμου του Υπουργείου Πολιτισμού, με θέμα Πολιτιστικές και Εκπαιδευτικές Ανταλλαγές μεταξύ Ελλάδας και Ινδίας για τα έτη 2022-2026 (26/10/2023). Γίνεται και αναλυτική αναφορά στο ζήτημα της τηλεοπτικής σειράς Φόνοι στο καμπαναριό. 

 

Παρακαλώ, και:

Γιόγκα για εγκύους; Γιόγκα για παιδιά;

Είναι η γιόγκα λατρεία δαιμονικών θεών; (με την άποψη ανθρώπων που άσκησαν ή ασκούν τη γιόγκα)

«Είμαι πολύ καλά. Κάνω ρέικι, γιόγκα, μιλάω με αγγέλους…»
Απλές προτάσεις για υγεία, ευεξία, αρμονία & αιώνια ζωή!...  
Γιόγκα, θεραπευτές, γκουρού και μια ψυχή που έψαχνε να βρει το δρόμο της...

Μια μελέτη για τη γιόγκα που θεωρώ σημαντική είναι και εδώ.

Νεανικές διαδρομές - Ώριμοι προορισμοί... 

"Αγιότητα & παγκοσμιοποίηση" Μητροπολίτης Μεσογαίας κ.Νικόλαος - π. Ζαχαρίας Ζάχαρου | ΔΗΜΗΤΡΙΑ 2023

Ιερός Ναός Αγίου Δημητρίου Δήμου Αγίου Δημητρίου

 

π. Ε. Παπανικολάου: Θεοτόκος, Άγ. Δημήτριος Μυροβλύτης & τα δώρα της ιεραποστολής της Ελλάδος στον κόσμο

Ομιλία του πατρός Ευάγγελου Παπανικολάου με θέμα "Θεοτόκος, Άγιος Δημήτριος μυροβλύτης και τα δώρα της ιεραποστολής της Ελλάδος στον κόσμο". Πραγματοποιήθηκε στον ιερό ναό Αγίου Δημητρίου νέας Ελβετίας Βύρωνα. Με την σεπτή άδεια του Σεβασμιοτάτου μητροπολίτη Βύρωνος και Υμηττού κι Δανιήλ.

Άγιος Λουκάς ο Ιατρός

 

Και:

Αφιέρωμα στον άγιο Δημήτριο!...

Ιστορικά στοιχεία για τον άγιο Δημήτριο

Κοιμήθηκε το αηδόνι του παραδοσιακού μας τραγουδιού, ο Χρόνης Αηδονίδης

Καλό ταξίδι, δάσκαλε. Σε ευχαριστούμε. Ο Κύριος ας σε αναπαύσει.

Απεβίωσε ο μεγάλος μουσικοδιδάσκαλος Χρόνης Αηδονίδης (Αφιέρωμα)

Δεν τραγουδούσε, κελαηδούσε

Η είδηση στο Διαδίκτυο

"ΤΑ ΔΑΚΡΥΑ ΤΗΣ ΛΥΤΡΩΣΗΣ", ένα μυθιστόρημα που αξίζει να διαβάσουμε...

"Ν": Το διαβάσαμε και το προτείνουμε ανεπιφύλακτα. Πρόκειται για ένα σύγχρονο μυθιστόρημα εμπνευσμένο από την ιστορία, τον πολιτισμό, αλλά και την πίστη του λαού μας, γεμάτο αγάπη για την ελευθερία, την πατρίδα, την οικογένεια, τη φύση (απίστευτες περιγραφές των τοπίων, των χωριών, της ζωής), αλλά και τον Άνθρωπο. Σαν να προήλθε από την εποχή που οι άνθρωποι έγραφαν για όλα αυτά. Η συγγραφέας, που προφανώς όλα αυτά τα αγαπά, κατάλαβε πως και σήμερα τα αναζητούμε.

Την ευχαριστούμε και τη συγχαίρουμε.

ΑΓΙΑΝΝΙΤΟΥ-ΠΑΥΛΟΠΟΥΛΟΥ ΜΗΛΙΤΣΑ

Εκδόσεις Αύρα, 2019.

1905. Ο Μακεδονικός Αγώνας δονεί τη Μακεδονία. Έλληνες, Τούρκοι, Βούλγαροι, ο ένας εναντίον του άλλου σε έναν ακήρυχτο πόλεμο, όπου η ζωή, ο θάνατος, η αγάπη, η έχθρα, βαδίζουν χέρι-χέρι.
Δυο ελληνικές οικογένειες ταλανίζονται, πικραίνονται, μαυροφορούνται...
Τούρκοι κλέβουν ένα μικρό αγόρι που αναγκάζεται να ζήσει μια ψυχοφθόρα περιπέτεια...
Ένα γενναίο κορίτσι συμμετέχει στον Μακεδονικό Αγώνα, χάνει αγαπημένους, αναλώνεται...
Μια νεαρή δασκάλα κρατά με σθένος τον επικίνδυνο δρόμο της και τον ακριβό της έρωτα...
Μια Ελληνίδα αγωνίστρια και ένας Τούρκος γιούζμπασης (αξιωματικός) αγαπιούνται με πάθος...
Αντίπαλοι βοηθιούνται και φιλιώνουν σε δύσκολες ώρες...
Είναι όλοι διαβατάρικες ζωές μέσα σ' έναν άγριο κόσμο.
Στους δύσκολους δρόμους της ματωμένης Μακεδονίας πορεύονται και αγωνίζονται με περίσσεια δύναμη, αυτοί, οι τόσο μικροί, οι τόσο μεγάλοι... (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)

 

 

Η Μηλίτσα Αγιαννίτου-Παυλοπούλου είναι γιατρός παθολόγος. Γεννήθηκε και έζησε τα παιδικά της χρόνια στη Θεσσαλονίκη. Έμαθε γαλλικά στη πόλη της, φοιτώντας στην ελληνογαλλική σχολή θηλέων "Άγιος Βικέντιος". Κάτοχος των πτυχίων Superieur I, Superieur II, Sorbonne I, έζησε στο Παρίσι για έξι χρόνια. Εκεί σπούδασε ιατρική στη Faculte de Medecine de Paris, Hopital Broussais-Hotel-Dieu, και αργότερα, στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, όπου και έλαβε την ειδικότητα της παθολογίας. Κατά τη διαμονή της στο Παρίσι, παράλληλα με την ιατρική φοίτησε και στη Σορβόνη, τμήμα γαλλικής Λογοτεχνίας (Section Litterature). 

Μετά την επιστροφή της στην Ελλάδα, παρακολούθησε το τετραετές, ειδικό για καθηγητές γαλλικών Τμήμα της Γαλλικής Ακαδημίας Αθηνών και αποφοίτησε λαμβάνοντας το δίπλωμα καθηγητών γαλλικής γλώσσας και παιδαγωγικής μετεκπαίδευσης. Κατά τη διάρκεια των μεταπτυχιακών σπουδών της, δίδαξε γαλλικά σε παράρτημα της Γαλλικής Ακαδημίας Αθηνών, ενώ συγχρόνως ασχολήθηκε με μεταφράσεις. Το αποκλειστικό επάγγελμα της εδώ και είκοσι πέντε χρόνια είναι η ιατρική, την οποία ασκεί σε νοσοκομείο της Αθήνας. Είναι παντρεμένη με το γιατρό Βασίλειο Γ. Παυλόπουλο και έχει μια κόρη και ένα γιο.

Στο διαδίκτυο

Της ίδιας:

 

Το μυθιστόρημα είναι μια πραγματική ιστορία. Μοναστήρι, 1878. Ο Αριστείδης, ένα ορφανό αγόρι κυνηγημένο από τους Τούρκους, ξεκινά για τη Θεσσαλονίκη, ψάχνοντας το όνειρό του. Ο δρόμος του, μακρύς και επικίνδυνος, θα περάσει μέσα απ’ την καρδιά της επανάστασης στην ταραγμένη Μακεδονία. Το ταξίδι του, δεμένο σφιχτά με ένα ζωντανό παρελθόν, αλλά και με ένα αβέβαιο μέλλον, θα τον οδηγήσει σε δύσβατα βουνά, όπου η ματαιοδοξία του ισχυρού κατατροπώνεται από το θάρρος του ανίσχυρου... Εκεί, επαναστάτες οπλαρχηγοί θα ζωντανέψουν στα μάτια του μικρού παιδιού έναν πρωτόγνωρο κόσμο. 

Η γενναιότητα, η φιλία, η αγάπη για την πατρίδα, το μίσος και η εκδίκηση περιπλέκονται και υφαίνουν μια ιστορία απρόσμενη αλλά και διαχρονική. Ίσως και κάποια άλλα παιδιά έζησαν ή θα ζήσουν μια παρόμοια περιπέτεια, ξεκινώντας από ταραγμένες γωνιές της γης. Θα νικηθούν απ’ το ταξίδι ή θα νικήσουν και θα φτάσουν στο όνειρό τους, αψηφώντας τα συμφέροντα και τη μισαλλοδοξία αυτών που κυβερνούν τον κόσμο; (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ)

Το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων για την επίθεση στον Άγιο Πορφύριο στη Γάζα (η ανακοίνωση)

 

Ο Άγιος Πορφύριος Γάζας πριν και μετά την ανατίναξη

Εξάψαλμος / Γενικά στο διαδίκτυο

“Τό Ὀρθόδοξον Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων ἐκφράζει τήν σθεναρωτέραν καταδίκην αὐτοῦ διά τήν Ἰσραηλινήν ἀεροπορικήν ἐπιδρομήν, ἡ ὁποία ἔπληξε τόν ἐκκλησιαστικόν χῶρον αὐτοῦ εἰς τήν πόλιν τῆς Γάζης.

Τό Πατριαρχεῖον τονίζει ὅτι ἡ στόχευσις τῶν Ἐκκλησιῶν καί τῶν ἱδρυμάτων αὐτῶν, συμπεριλαμβανομένων τῶν καταφυγίων, τά ὁποῖα παρέχουν προστασίαν εἰς τούς ἀμάχους πολίτας, ἰδιαιτέρως εἰς γυναικόπαιδα, οἱ ὁποῖοι ἀπώλεσαν τάς οἰκίας αὐτῶν, λόγῳ τῶν Ἰσραηλινῶν ἀεροπορικῶν ἐπιδρομῶν εἰς κατοικημένας περιοχάς κατά τάς τελευταίας δέκα τρεῖς ἡμέρας, συνιστᾷ ἔγκλημα πολέμου, τό ὁποῖον δέν εἶναι δυνατόν να ἀγνοηθῇ.

Παρά τήν προφανῆ στόχευσιν τῶν ἐγκαταστάσεων καί τῶν καταφυγίων τοῦ Ὀρθόδοξου Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων καί ἄλλων Ἐκκλησιῶν – συμπεριλαμβανομένου τοῦ Νοσοκομείου τῆς Ἐπισκοπικῆς Ἐκκλησίας εἰς Ἱεροσόλυμα, ἄλλων σχολείων καί κοινωνικῶν ἱδρυμάτων – τό Πατριαρχεῖον, μετά τῶν ἄλλων Ἐκκλησιῶν, παραμένει προσηλωμένον εἰς τήν ἐκπλήρωσιν τοῦ  θρησκευτικοῦ καί ἠθικοῦ καθήκοντος παροχῆς ἀρωγῆς, ὑποστηρίξεως καί καταφυγίου πρός τούς ἐμπεριστάτους, ἐν μέσῳ τῶν συνεχῶν Ἰσραηλινῶν ἀπαιτήσεων δι’ ἐκκένωσιν τῶν ἱδρυμάτων ἀπό τούς  ἀμάχους  πολίτας καί ἐν μέσῳ τῶν πιέσεων, αἱ ὁποῖαι ἀσκοῦνται εἰς τάς Ἐκκλησίας διά τό ζήτημα τοῦτο.

Τό Πατριαρχεῖον τονίζει ὅτι δέν θά ἐγκαταλείψῃ τό θρησκευτικόν καί ἀνθρωπιστικόν αὐτοῦ καθῆκον, τό ὁποῖον ἐκπηγάζει ἀπό τάς Χριστιανικάς αὐτοῦ ἀξίας, εἰς τό νά παρέχῃ πάντα τά ἀναγκαῖα εἰς περίστασιν πολέμου καί  εἰς καιρόν εἰρήνης.”

 

Στα αγγλικά

 

The Orthodox Patriarchate of Jerusalem expresses its strongest condemnation of the Israeli airstrike that have struck its church compound in the city of Gaza.

The Patriarchate emphasizes that targeting churches and their institutions, along with the shelters they provide to protect innocent citizens, especially children and women who have lost their homes due to Israeli airstrikes on residential areas over the past thirteen days, constitutes a war crime that cannot be ignored.

Despite the evident targeting of the facilities and shelters of the Orthodox Patriarchate of Jerusalem and other churches – including the Episcopal Church of Jerusalem Hospital, other schools, and social institutions – the Patriarchate, along with the other churches, remain committed to fulfilling its religious and moral duty in providing assistance, support, and refuge to those in need, amidst continuous Israeli demands to evacuate these institutions of civilians and the pressures exerted on the churches in this regard.

The Patriarchate stresses that it will not abandon its religious and humanitarian duty, rooted in its Christian values, to provide all that is necessary in times of war and peace alike.

 

Επίσης

 

Άγιοι Τόποι: Οι Αγιοταφίτες ακλόνητοι κρατούν την ελληνορθοδοξία ακόμα και στην αντάρα του πολέμου – Μας θέλουν στο πλευρό τους

Η μοναχή Δανιηλία, που ζει 12 χρόνια στο Όρος των Ελαιών, περιγράφει το αδιέξοδο

ΝΙΚΗ: Άμεση προτεραιότητα να προστατευθούν οι Άγιοι Τόποι (φωτο)

Από το Αντίφωνο

Ισραήλ-Χαμάς: λίγες σκέψεις…
Απόστολος Ζιώγας

Τα δυο άκρα και η Παλαιστίνη
Ευάγγελος Κοροβίνης

To κακό δεν θέλει συμμάχους (Αίμα στην έρημο)
Μανώλης Γ. Βαρδής

Άγιοι Τόποι: Οι Αγιοταφίτες ακλόνητοι κρατούν την ελληνορθοδοξία ακόμα και στην αντάρα του πολέμου – Μας θέλουν στο πλευρό τους

 

Ελευθέριος Ανδρώνης / Sportime

Ενωμένη Ρωμηοσύνη / inewsgr

Αγιοταφίτες: Τα μαύρα σύννεφα του πολέμου έχουν απλωθεί πυκνά πάνω από την Αγία Γη των Ιεροσολύμων, της Παλαιστίνης και όλων των ιερών προσκυνημάτων όπου γεννήθηκε, περπάτησε, δίδαξε, σταυρώθηκε και αναστήθηκε ο Χριστός.

Ο ατελείωτος κύκλος αίματος στη Μέση Ανατολή έχει περιζώσει όλους τους ηρωικούς ακρίτες της Ορθοδοξίας: ιερείς, μοναχούς, λαϊκούς και εθελοντές που με πνεύμα αυτοθυσίας κρατάνε Θερμοπύλες στο σημείο μηδέν των διεθνών εξελίξεων. Όντας μαθημένοι στον κίνδυνο, τις απειλές και τα ένοπλα ξεσπάσματα της ευρύτερης περιοχής, ακόμα και εκείνοι μιλούν τώρα για μια πρωτοφανή κλιμάκωση της κατάστασης, και βλέπουν μια ατμόσφαιρα να μυρίζει μπαρούτι και θάνατο.

Σε μια υπέροχη συνέντευξη της μοναχής Δανιηλίας στην «Καθημερινή», η 61χρονη αδελφή μας που ζει στη Μονή της Μικρής Γαλιλαίας, όταν ρωτήθηκε αν υπάρχει περίπτωση να εγκαταλείψει τους Αγίους Τόπους λόγω της έκρυθμης κατάστασης στη Μέση Ανατολή, εκείνη απάντησε: «Μερικές φορές, όταν φτάνω στα όριά μου, περνάει από το μυαλό μου ως ενδεχόμενο, αλλά το μετανιώνω αμέσως. Ο Χριστός διάλεξε αυτά τα μέρη για να σαρκωθεί και να γίνει άνθρωπος, δεν πήγε στο Βέλγιο ούτε στο Λουξεμβούργο. Ποια είμαι εγώ που θα γκρινιάξω, που θα παραπονεθώ;».

Τι να πει κανείς για αυτή τη γενναιόψυχη και γεμάτη αυταπάρνηση στάση ζωής; Σε αυτήν την απάντηση που μας γεμίζει υπερηφάνεια, αντικατοπτρίζεται το ηρωικό πνεύμα ολόκληρης της ελληνορθόδοξης αδελφότητας που βρίσκεται εκεί για να δίνει ζωή στα άγια προσκυνήματα. Και από αυτήν την απάντηση συνειδητοποιούμε πόσο «μικροί» είμαστε εμείς, που ζούμε στην πολυτέλεια και την άνεση ενός χριστιανισμού που δεν μας κοστίζει τίποτε το ιδιαίτερο, και όμως νομίζουμε πολλές φορές ότι είμαστε «κάποιοι».

Ακόμα και τώρα που οι ρουκέτες περικυκλώνουν το Ισραήλ και οι άρχοντες της γης βρίσκονται σε ετοιμότητα μάχης, οι Αγιοταφίτες δίνουν τον καθημερινό αγώνα τους σαν να μην άλλαξε τίποτα στον ρου των γεγονότων. Και όντως δεν άλλαξε τίποτα τρόπον τινά.

Στην ανθρώπινη σφαίρα έρχονται τα πάνω – κάτω, γιατί η ανθρωπότητα παραδίδεται ολοένα και περισσότερο στο χάος. Στην πνευματική σφαίρα όμως, εκείνοι οι ακριτικοί μαχητές της Ορθοδοξίας μεταχειρίζονται τα ίδια «όπλα» όπως πάντοτε. Την πίστη, την προσευχή, την αγρυπνία, τη νηστεία, την ευχή «υπέρ του σύμπαντος κόσμου». Όλα αυτά τα «όπλα» γίνονται «πυρηνικές βόμβες» πνεύματος, που αναπέμπονται από τον ιερό τόπο που ανέτειλε η σωτηρία του ανθρώπινου γένους. Είναι λίγο αυτό; Κάθε άλλο. Είναι μια κορυφαία αλλά αθέατη μάχη στην πρώτη γραμμή, που ελπίζουμε ότι ίσως θα ελκύσει το έλεος του Θεού και θα διώξει τη σκιά του θανάτου από τη Μέση Ανατολή.

*****

Το γεγονός ότι οι συμπατριώτες μας δεν εγκαταλείπουν τα προπύργια της Ορθοδοξίας στους Αγίους Τόπους, θα έπρεπε να μας ελέγχει πάρα πολύ. Γιατί αυτοί δεν εγκαταλείπουν τη Αγία Γη ούτε τώρα που φλέγεται η Μέση Ανατολή, ενώ εμείς πολλές φορές θεωρούμε την παρουσία τους «δεδομένη» και τους εγκαταλείπουμε με την αδιαφορία μας. Γιατί αυτοί δεν γκρινιάζουν για τις δυσκολίες και τα δεινά που αντιμετωπίζουν, ενώ εμείς χαλάμε τον κόσμο και γκρινιάζουμε για όλα, και ας ζούμε σαν «παραχαϊδεμένοι» χριστιανοί. Γιατί αυτοί ζουν την κάθε μέρα με την επίγνωση ότι μπορεί να είναι η τελευταία τους, ενώ εμείς ζούμε την κάθε μέρα σαν να μας την χρωστάει ο Θεός.

Πέρα από τα αθώα θύματα που υπάρχουν και από τις δύο πλευρές, οφείλουμε να βάλουμε στην προσευχή μας και την ελληνορθόδοξη φρουρά της πίστεως που στέκεται εκεί ακοίμητη, στους Αγίους Τόπους. Να ευχόμαστε για την προστασία τους και να μην έχουν άλλες δοκιμασίες, γιατί ο πόλεμος έφτασε στο κατώφλι τους. Έχουν την ανάγκη της έμπρακτης συμπαράστασής μας ακόμα περισσότερο τώρα, που το πολεμικό κλίμα θα αποτρέπει τους προσκυνητές και οι αδελφοί μας ενδέχεται να αντιμετωπίσουν μεγάλες δυσκολίες στον βιοπορισμό τους και τη συντήρηση των προσκυνημάτων. Αν ο πόλεμος τραβήξει πολύ ή – ακόμα χειρότερα- αν επεκταθεί, τα προσκυνήματα θα ερημώσουν και θα μαραζώσουν. Και πολλοί είναι οι «καλοθελητές» που καραδοκούν να τα αρπάξουν, εκμεταλλευόμενοι τις τρέχουσες εξελίξεις.

Είναι ύψιστης σημασίας ζήτημα να μείνει ζωντανό το λάβαρο της ελληνορθοδοξίας στους Αγίους Τόπους μέσα σε αυτήν την αντάρα του πολέμου, γιατί εκεί χτυπάει η πνευματική καρδιά της ανθρωπότητας και θα είναι τεράστιο πλήγμα να στερηθούμε αυτήν την ευλογία, σε αυτήν την εσχατολογική εποχή. Σε έναν κόσμο που τρέχει με ραγδαία ταχύτητα προς το χείριστο, χρειαζόμαστε αυτήν την πνευματική σταθερά.

Πόλεμος στη Μέση Ανατολή: Βρέχει θάνατο στον πλανήτη και εμείς τρέχουμε να πιάσουμε κερκίδα

 

Ο πόλεμος έγινε θέαμα και η ανθρωπιά μας μπήκε σε στρατόπεδα - Ψάχνουμε να βρούμε τη «σωστή πλευρά της ιστορίας» ακόμα και στις κτηνωδίες

ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΑΝΔΡΩΝΗΣ / Sportime

Κάθε πόλεμος είναι και ένας καθρέφτης για την κοινωνία. Όχι μόνο αν αφορά τη χώρα σου, αλλά ακόμα και αν συμβαίνει στη «γειτονιά» σου. Ο λαός μας κατάφερε εν πολλοίς να γίνει δειλός και αιμοβόρος ταυτόχρονα. Αδιάφορος και φυγόπονος για τα εντός συνόρων, άλλα ειδήμονας για τα εκτός.

Ο Έλληνας απαξιώνει τις εκλογές που θα ορίσουν τη μοίρα του ίδιου του τόπου του, άλλα ξάφνου γίνεται στρατηγικός αναλυτής για να λύσει το μεσοανατολικό ζήτημα. Γράφει τα συνταγματικά του δικαιώματα στα παλαιότερα των υποδημάτων του, άλλα ωρύεται στα πληκτρολόγια και τα τηλεοπτικά στούντιο για τα δικαιώματα του Παλαιστίνιου ή του Ισραηλινού. Παζαρεύουν το Αιγαίο πίσω από την πλάτη του, κι εκείνος προβάρει στα social media το εβραϊκό κιπά ή το παλαιστινιακό μαντήλι. Ναι, θα πάρεις μια θέση, θα εκφράσεις μια άποψη, άλλα τα χάλια σου τα είδες καθόλου;

Με την πρώτη σφαίρα που θα σφυρίξει και την πρώτη ρουκέτα που θα πέσει, ο μέσος Έλληνας τρέχει να πιάσει μια κερκίδα για να φωνάξει υπέρ της μίας ή της άλλης πλευράς. Παράγουμε τόσο διχασμό, που τον εξάγουμε σε αφθονία κιόλας. Ο διπολισμός έγινε το εθνικό μας προϊόν και τον καταναλώνουμε αχόρταγα, σε αντίθεση με το ελαιόλαδο και τη φέτα που γίνονται απλησίαστες πολυτέλειες. Και αν τα ράφια των σούπερ μάρκετ βομβαρδίζονται από κερδοσκοπικά τεχνάσματα που μας καταδικάζουν σε συνθήκες κατοχής, δεν μας νοιάζει και πολύ γιατί έχουμε να παρακολουθήσουμε γεωπολιτικό ντέρμπι σε «high definition» ανάλυση.

Ο πόλεμος έγινε και αυτός «reality» και πρέπει να ψηφίσουμε με την «αποψάρα» μας, ποιοι διαγωνιζόμενοι πρέπει να αποχωρήσουν από το πρόσωπο αυτής της γης.

Βαρεθήκαμε το «reality» της Ουκρανίας γιατί κοντεύει τρεις «σεζόν» και οι «τηλεθεατές» θέλουν να ανανεώνουν τα θεάματά τους. Η εθνοκάθαρση των Αρμενίων δεν είχε ενδιαφέρον για τη βιομηχανία των ευρωατλαντικών συμφερόντων και έτσι «πάτωσε» από θεαματικότητα και οι «τηλεθεατές» άλλαξαν γρήγορα κανάλι, αφήνοντας τους πρωταγωνιστές του Αρτσάχ να βιώνουν μόνοι τους τη φρίκη τους.

Τα γεγονότα έτρεξαν, και τα συγκρουόμενα γεωπολιτικά συμφέροντα πέρασαν τη φάση των προσεισμών και φτάνουν τώρα στον κύριο σεισμό. Η Μέση Ανατολή γίνεται φιτίλι που απειλεί να τινάξει στον αέρα την ανθρωπότητα για 3^η φορά στην ιστορία. Από τις λασπωμένες στέπες της Ουκρανίας, ο «σκηνοθέτης» και «Άρχων του κόσμου τούτου», μας μετέφερε στα άνυδρα ξεροτόπια του Ισραήλ και της Παλαιστίνης. Ξαναζεστάθηκαν οι καναπέδες, ξαναπήραν φωτιά τα τηλεκοντρόλ και τα πληκτρολόγια. Νέο πολεμικό σίριαλ στις οθόνες, με πολύ καλές κριτικές και προοπτικές να κάνει θραύση πυρηνικών διαστάσεων.

Αφού εμείς δεν εκτιμάμε τη ζωή μας, έμεινε να μας θυμίζει την αξία της μονάχα ένας πόλεμος. Και τι κάνουμε; Ο θάνατος πρωταγωνιστεί και το ανθρώπινο είδος κυλιέται στο αίμα μιας ζωντανής κόλασης, αλλά εμείς ψάχνουμε να βρούμε ποιος έχει περισσότερες δικαιολογίες για να σκοτώνει γυναικόπαιδα και να ισοπεδώνει πόλεις.

Ενώ είμαστε χαμένοι στον πόλεμο της πληροφορίας, εμείς βγάζουμε πορίσματα και χτυπάμε το σφυρί του δικαστή για να πούμε ποιος ποταμός αίματος είναι καλός και ποιος είναι κακός. Μπλεγμένοι σε έναν κυκεώνα από αλήθειες και ψέματα του πολεμικού μετώπου, αγόμενοι και φερόμενοι από πολιτικές κορώνες, από fake news και από την προπαγάνδα μυστικών υπηρεσιών, ψάχνουμε να βρούμε το «άσπρο» και το «μαύρο», ενώ έχουμε παραδοθεί στο «γκρίζο». Παρασυρόμενοι από ιδεολογικά ρεύματα του μικρόκοσμού μας, βγάζουμε πολεμικό ανακοινωθέν από το «γραφείο Τύπου» της αφεντιάς μας, την ώρα που χιλιάδες άνθρωποι μαζεύουν άψυχα κορμιά από βομβαρδισμένα ερείπια και υπαίθρια σφαγεία.

Και αφού ζούμε την πραγματικότητα σε συνθήκες τηλεοπτικού «σόου», ο κάθε συμμετέχων επιβάλλεται να πει την άποψή του για να τον ακούσει το κοινό. Βλέπεις τις τελευταίες μέρες πολιτικούς να λένε σε αυστηρούς τόνους προς τα άλλα κόμματα «να πάρουν καθαρή θέση» για το μεσοανατολικό.

Αν δεν είσαι με εμάς, είσαι με τους άλλους. Αν δεν πάρεις θέση με τους μεν, ανήκεις στο ιδεολογικό στρατόπεδο των δε. Από τα σύνορα και έξω, η ανοχή είναι ενοχή. Από τα σύνορα και μέσα, η ανοχή και η αποχή είναι «επανάσταση». Σου λένε ότι οπωσδήποτε πρέπει να πάρεις το μέρος κάποιων δολοφόνων για να αφήσεις δαχτυλικά αποτυπώματα στην ιστορία, να βάλεις κι εσύ σφραγίδα σε κάποια θηριωδία, να γίνεις μέρος του κανιβαλισμού για να υπογράψεις με τη γνώμη σου ότι αυτός είναι όλος κι όλος ο άνθρωπος: χώμα, αίμα, δυστυχία και συμφέρον.

Βεβαίως και υπάρχουν συγκεκριμένες αναγνώσεις των γεγονότων στη Μέση Ανατολή. Υπάρχουν και γεωπολιτικά επιχειρήματα και επιταγές της ιστορίας και δίκαια που πρέπει να διεκδικηθούν. Άλλα πέρα από όλα αυτά, που υπό το πρίσμα του συμφέροντος γίνονται πάντοτε υποκειμενικά, εμείς βλέπουμε το κατάντημά μας; Βλέπουμε ότι ο κόσμος τείνει να γίνει ένα παγκόσμιο αμφιθέατρο που κόβει εισιτήρια για σφαγές και κτηνωδίες; Βλέπουμε ότι το μόνο που μας δίνει ζωή πλέον, είναι εκείνη η σαδιστική ικανοποίηση της συμφοράς που βρίσκει τη διπλανή μας πόρτα και όχι τη δική μας;

Περισσότερο καταναλωτές θεάματος και λιγότερο άνθρωποι. Παρίες με φωνακλάδικη άποψη, άλλα νεκρωμένοι ως πολίτες – πόσο μάλλον ως εικόνες Θεού. Και μιας που λέμε για τον Θεό, Εκείνος πού είναι σε όλα αυτά τα δεινά που ξεδιπλώνονται μπροστά μας; Ε αφού τον «φιμώσαμε» και τον βάλαμε στην άκρη, ας μιλάνε τώρα τα ανθρώπινα θηρία, μικρά και μεγάλα, για να βιώσουμε το «μεγαλείο» της παγκόσμιας αποκτήνωσης. Οι «προφήτες» της αποστασίας ανέβηκαν στον άμβωνα και το κήρυγμά τους στάζει θάνατο. Και εμείς ψάχνουμε από ποια πλευρά της ιστορίας φαίνεται καλύτερη η σκιά του στον πλανήτη…

Τουρκικός Τύπος: Δυσφορία για τη φωτογραφία της «Αγίας Σοφίας» χωρίς τους μιναρέδες στο γήπεδο της ΑΕΚ

Έθνος

Μαρία Ζαχαράκη

Ανταποκρίτρια στην Τουρκία

Δημοσιεύματα του τουρκικού Τύπου αναφέρονται επικριτικά στην ύπαρξη φωτογραφίας στο στάδιο ΟΠΑΠ Αρένα με την εικόνα του τεμένους της Αγίας Σοφίας χωρίς τους μιναρέδες.

Με τίτλους όπως «Αποκαλύφθηκε ότι η Ελλάδα κρέμασε μια φωτογραφία της Αγίας Σοφίας χωρίς μιναρέδες στο στάδιο ΟΠΑΠ Αρένα στην Αθήνα» και «Κρέμασαν φωτογραφία της Αγίας Σοφίας χωρίς τους μιναρέδες» γίνεται αναφορά στον αγώνα της Ελλάδας με την Ολλανδία στο πλαίσιο των προκριματικών του EURO 2024 που πραγματοποιήθηκε στο εν λόγω στάδιο.

Σύμφωνα με τα δημοσιεύματα κατά τα πλάνα που μεταδόθηκαν, όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται, εντοπίστηκε η ύπαρξη φωτογραφίας στον διάδρομο, όπου οι ποδοσφαιριστές περίμεναν να μπουν στον αγωνιστικό χώρο, στην οποία το τέμενος της Αγίας Σοφίας εμφανίζεται χωρίς τους μιναρέδες που το περιβάλλουν.

«Η δυσπεψία της Ελλάδας για την "Αγία Σοφία" αποκαλύφθηκε για άλλη μια φορά με αυτό το οπτικό υλικό», αναφέρεται στα σχόλια, ενώ σημειώνεται ότι κατά τα περσινά εγκαίνια του γηπέδου της ΑΕΚ, που ιδρύθηκε το 1924 από Έλληνες της Κωνσταντινούπολης που κατέφυγαν στην Αθήνα, και ονομάστηκε «Στάδιο Αγίας Σοφίας» υπήρξε αφορμή σκανδάλου με «δεκάδες χιλιάδες Έλληνες οπαδούς που γέμισαν το γήπεδο να φωνάζουν συνθήματα κατά της Τουρκίας».

Τα δημοσιεύματα υπενθυμίζουν επίσης δηλώσεις του προέδρου της ΠΑΕ ΑΕΚ Δημήτρη Μελισσανίδη, ο οποίος είχε αναφέρει κατά τα εγκαίνια του γηπέδου: «Απόψε η ΑΕΚ ξαναχτίζεται. Η Αγία Σοφία είναι ένα κέντρο ιστορίας, μνήμης και πολιτισμού. Τα παιδιά της Ελλάδας θα περάσουν από 45 διαφορετικές πύλες με ονόματα από την πατρίδα των προγόνων μας. Δεν υπάρχει χαμένη πατρίδα, υπάρχει ξεχασμένη πατρίδα. Το γήπεδό μας είναι μια πατρίδα μέσα στην πατρίδα» ενώ κάνουν λόγο και για το σύμβολο του συλλόγου μπροστά από το γήπεδο, που χρησιμοποιεί τον δικέφαλο αετό στον τρούλο της Αγίας Σοφίας, παραπέμποντας στο «όνειρο της "Κωνσταντινούπολης"».

Συμπλήρωμα

Αναζητώντας τη Ρωμιοσύνη (ως νέα πολιτική και πολιτική πρόταση)
Τι μας αφορά πιο πολύ; Η Άλωση της Βαστίλης ή της Κωνσταντινούπολης;

Σας ευχαριστούμε, κ. Ερντογάν, που μας αφυπνίσατε! 

29 Μαΐου: “Επίθεση” στους Τούρκους! (πνευματική)
Το χριστιανικό κράτος (τι σημαίνει;)

Ιερομόναχος Αϊντάν: «Για πρώτη φορά, περνώντας το κατώφλι του ορθόδοξου ναού, κατάλαβα ότι θα ζήσω και θα πεθάνω σ’ αυτήν την πίστη»

 

Ορθόδοξη Κελτική και Αγγλοσαξονική Εκκλησία

Pravoslavie

Τρελογιάννης

 

Μια φορά τιμήθηκα από τον Θεό με κάτι σαν θαύμα, να επισκεφτώ το μοναστήρι του ουράνιου προστάτη μου, του Αγίου Δημητρίου Θεσσαλονίκης. Μέχρι στιγμής είναι το μοναδικό ανδρικό μοναστήρι της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας εκτός Ρωσίας κοντά στην Ουάσιγκτον. Βρίσκεται σε μια κανονική κατοικία, την οποία οι μοναχοί, που είναι όλοι αγγλόφωνοι, τη διαμόρφωσαν σύμφωνα με τις ιδέες τους. Μετά τη Λειτουργία, άκουσα απροσδόκητα τους ήχους ενός πιάνου. Στη γωνία της τραπεζαρίας, χωρίς κανέναν λόγο, έπαιζε πιάνο ένας μοναχός, ο οποίος μόλις πριν λίγο τελούσε την ακολουθία. Πιάσαμε την κουβέντα και ο πατήρ Αϊντάν (Κέλερ) συμφώνησε να μιλήσει για την πορεία του προς την Ορθοδοξία.

 

– Πάτερ Αϊντάν, είστε Αμερικάνος, αλλά μιλάτε τέλεια Ρωσικά. Όμως βρισκόμαστε στις ΗΠΑ, άρα εσείς διαλέγετε σε ποια γλώσσα θα επικοινωνούμε.

– Τα Ρωσικά μου δεν είναι καλά, γι’ αυτό προτείνω να μιλάμε Αγγλικά. Τελώ καλύτερα τις ακολουθίες στην εκκλησιαστική σλαβονική γλώσσα απ’ ό,τι μιλάω Ρωσικά στην καθημερινότητα.

– Γιατί; Έχετε περισσότερη πρακτική στην εκκλησιαστική σλαβονική γλώσσα;

– Ναι, είναι έτσι. Κατάγομαι από μια οικογένεια με γερμανικές ρίζες, από προτεστάντες. Στην Ορθοδοξία ήρθα όταν ήμουν 16 χρονών.

– «Αϊντάν» είναι πολύ σπάνιο όνομα για το ορθόδοξο περιβάλλον. Στ’ αλήθεια δεν το έχω ξανακούσει ποτέ. Μπορείτε να μας πείτε για τον Ουράνιο Προστάτη σας και για το πώς πήρατε αυτό το μοναχικό όνομα;

– Ο Άγιος Αϊντάν ήταν Ιρλανδός. Έγινε μέλος μιας μονής στη Σκωτία και αργότερα εξελέγη Επίσκοπος, για να διαδώσει την ορθόδοξη πίστη και το Άγιο Ευαγγέλιο στο βόρειο μέρος της Αγγλίας. Αυτό το γεγονός έλαβε χώρα τον 7ο αιώνα. Ήταν ιεραπόστολος, καλός και ελεήμων άνθρωπος.

Εγώ ήθελα να γίνω ένας τέτοιος άνθρωπος και γι’ αυτό, πριν από πολλά χρόνια, ζήτησα αυτό το μοναχικό όνομα. Ο τότε καθηγούμενός μου δέχτηκε αυτό το αίτημα.

Ωστόσο, αυτά έγιναν στην εκκλησία των παλαιοημερολογιτών, η οποία δεν είναι κανονική. Τότε, όταν μόλις είχα προσηλυτιστεί στην Ορθοδοξία, δεν ήξερα αυτά τα πράγματα. Αργότερα, όταν ξεκαθάρισα το θέμα αυτό, έλαβα την ευλογία να εγκαταλείψω εκείνο το μοναστήρι και να ενταχθώ στη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία εκτός Ρωσίας. Όλ’ αυτά έλαβαν χώρα στο Τέξας.

Εκείνον τον καιρό η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία εκτός Ρωσίας δεν είχε την ευχαριστιακή κοινωνία με το Πατριαρχείο της Μόσχας. Με δέχτηκαν στην Εκκλησία με κάμποση καθυστέρηση: Η επανένωση των Εκκλησιών έλαβε χώρα το 2007 κι εγώ προσχρήθηκα το 2008.

Ήθελα να μείνω με το όνομα που έλαβα, λόγω λατρείας του Αγίου Αϊντάν. Ο Άγιος ήταν Ιεραπόστολος και αυτό το γεγονός συνδυαζόταν πολύ καλά με αυτό που έκανα εγώ: Μελετούσα Λατινικά και ήμουν καθηγητής της γλώσσας στο Πανεπιστήμιο. Γενικά ήμουν λατινιστής, αλλά, από την άλλη πλευρά, είχα ως στόχο να επιτελέσω ιεραποστολικό έργο και όχι μόνο για τους αγγλόφωνους, αλλά και για τους ισπανόφωνους, επειδή ξέρω Ισπανικά, καθώς και Γερμανικά.

Όταν ο Μητροπολίτης Ιωνάς (Παφχάουζεν) με κούρεψε σε μικρό μοναχικό σχήμα, μπορούσε να μου δώσει ένα καινούργιο μοναχικό όνομα, επί τιμή οποιουδήποτε Αγίου. Για παράδειγμα, γνωρίζετε, μάλιστα, τον πασίγνωστο Αμερικάνο τραγουδιστή, τον Έλβις Πρίσλεϊ, και όλοι οι Αμερικάνοι συνδυάζουν αυτό το όνομα μόνο μ’ αυτόν. Όμως υπήρχε ο Άγιος Έλβις, που ήταν άγιος των πρώτων αιώνων στην Ιρλανδία και ήταν ορθόδοξος.

Οι μοναχοί της μονής παρακάλεσαν τον Δεσπότη να μου δώσει το όνομα Έλβις (χαμογελά). Δεν είχα αντιρρήσεις, όμως την παραμονή της κουράς ο Μητροπολίτης με ρώτησε ποιο όνομα προτιμάω και του απάντησα ότι θα ήθελα να μείνω με το όνομα Αϊντάν.

Κανείς δεν ξέρει από πριν ποιο όνομα θα πάρει ένας μοναχός. Την επόμενη μέρα, όμως, ο Δεσπότης μού έδωσε το όνομα Αϊντάν και το έχω μέχρι τώρα (χαμογελά).

– Ούτε καν ήξερα ότι ένας μέλλων μοναχός μπορεί να διαλέξει τ’ όνομά του. Συνήθως το κάνει ο ηγούμενος της μονής.

– Έχετε δίκιο, αυτός που περιμένει να γίνει μοναχός δεν μπορεί να διαλέξει τ’ όνομά του, αλλά μπορεί να το ζητήσει και στη συνέχεια ο ηγούμενος μπορεί να δεχθεί το αίτημα ή όχι. Συχνά, ο ηγούμενος ή αυτός που τελεί την κουρά φωτίζεται την τελευταία στιγμή και διαλέγει τ’ όνομα. Καμιά φορά, ένας επίσκοπος έχει την ιδέα για το όνομα, αλλά την τελευταία στιγμή ο Θεός του λέει: «Να το όνομα, πρέπει να πράξεις έτσι».

Άρα, πραγματικά ο μοναχός δεν μπορεί να διαλέξει τ’ όνομα, αλλά υπάρχουν περιπτώσεις που ρωτούν τη γνώμη του, όπως έγινε στη δική μου περίπτωση, κι εγώ είπα ότι θα ήθελα να μείνω Αϊντάν.

Υπάρχει, όμως, ένα άλλο ενδιαφέρον πράγμα. Ο Αϊντάν ήταν Άγιος της Δύσης, ο οποίος είχε σχέση με τους Ιρλανδούς, τους Σκωτσέζους και τους Εγγλέζους. Και τα πρώτα 24 χρόνια της ζωής μου στην Ορθοδοξία, όταν ήμουν μέλος της μη κανονικής Εκκλησίας, τελούσαμε ακολουθίες σύμφωνα με τη δυτική παράδοση. Εκείνην την εποχή τελούσαμε τις ιεροπραξίες, κατά το πλείστον, με διαφορετικό τρόπο από τον τρόπο που τελούν οι περισσότεροι πιστοί στη Δύση σήμερα, δηλαδή είχαμε πιο παλιό τυπικό, που χρονολογείτο από πάρα πάρα πολύ παλιά. Και στη δεκαετία του 1970 ένας Ρώσος ιερέας μας είπε ότι καλύτερα ν’ ακολουθούμε πιο παλιούς τύπους ιεροτελεστίας, επειδή αυτοί αντιστοιχούν περισσότερο στην Ορθοδοξία, από την άποψη της θεολογίας, καθώς και της ευσέβειας. Αυτό έχει πολλά κοινά με το συνηθισμένο τυπικό της Ανατολικής χριστιανικής Εκκλησίας.

Αποφασίσαμε τότε ότι, λόγω δυσκολιών προσχώρησης στην κανονική Εκκλησία, πρέπει να στραφούμε στο ανατολικό τυπικό και, ίσως, αυτό θα μας βοηθήσει. Αποδείχτηκε ότι δεν βοήθησε και πολύ, αλλά ακολουθήσαμε το ανατολικό τυπικό και αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε καλύτερα τους τρόπους τέλεσης της Λειτουργίας στη Ρωσική Εκκλησία. Αυτό το γεγονός μου άρεσε.

Στη συνέχεια, καθώς το θέμα του να γίνω μέλος της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας εκτός Ρωσίας ήταν σε εκκρεμότητα, μου πρότειναν να γίνω ιερέας της Ελληνικής Εκκλησίας. Αλλά αυτό δεν μου φαινόταν σωστό, αισθανόμουν ότι η καρδιά μου ανήκει στη Ρωσική Εκκλησία και στον ρώσικο λαό.

– Στη Ρωσία υπάρχει ένα είδος στερεότυπου, που λέει ότι οι Αμερικάνοι δεν θέλουν να βλέπουν πιο πέρα από τη μύτη τους, που λέμε, δεν ενδιαφέρονται για το τι συμβαίνει στον κόσμο και δεν έχουν καμία ιδέα γι’ άλλες γλώσσες. Το παράδειγμά σας διαψεύδει αυτό το στερεότυπο. Μήπως αντιπροσωπεύετε κάποια άλλη Αμερική;

– Ναι, σε μεγάλο βαθμό είναι σωστό το στερεότυπο, για δύο λόγους, νομίζω. Πρώτ’ απ’ όλα, οι ΗΠΑ είναι μια μεγάλη χώρα, όπου όλοι μιλάνε Αγγλικά. Γι’ αυτόν τον λόγο οι άνθρωποι εδώ δεν αλληλεπιδρούν τόσο πολύ με άλλες γλώσσες όσο οι Ευρωπαίοι, οι Αφρικανοί ή οι Ασιάτες. Ο άλλος λόγος, κατά τη γνώμη μου, συνίσταται στην ιδέα ότι ο αμερικάνικος τρόπος είναι ο καλύτερος τρόπος στον κόσμο. Τελεία και παύλα. Κάποιος άλλος πολιτισμός, κάποιος άλλος τρόπος, κάποια άλλη κοινωνία, πρέπει να μαθαίνουν τη γλώσσα μας. Γιατί εμείς να μάθουμε τη γλώσσα τους; Ασφαλώς, μια τέτοια προσέγγιση βασίζεται στο γεγονός ότι η αγγλική γλώσσα, σε κάποιο βαθμό, είναι η γλώσσα την οποία μιλάει όλος ο κόσμος. Στη δική μου περίπτωση, όμως, όταν έγινα χριστιανός, αποφάσισα ν’ αποδεχθώ την Εκκλησία με όλη την πληρότητά της, με όλη την ιστορική της σημασία. Αποτελεί μέρος μιας πολύ μεγάλης οικογένειας.

Η Ρωσική Εκκλησία και η Ορθοδοξία έχουν αιώνιες ρίζες. Ήθελα να γίνω μέρος αυτής της ένδοξης ιστορίας, η οποία αντανακλά την παρουσία του Χριστού στον κόσμο. Εκτός τούτου, όμως, μου άρεσαν πάντοτε οι ξένες γλώσσες. Κατάγομαι από μια αμερικάνικη οικογένεια με γερμανικές ρίζες, όμως στο σπίτι ποτέ δεν μιλούσαμε Γερμανικά με τους γονείς μας, εκτός μερικών φράσεων. Στην πέμπτη-έκτη τάξη του σχολείου άρχισα να μαθαίνω Γερμανικά μόνος μου.

Ύστερα ασχολήθηκα με τα Λατινικά, επειδή είναι πολύ σημαντική γλώσσα για τη Δυτική Εκκλησία. Μετά αποφάσισα να μάθω Ισπανικά, για να μπορώ να επικοινωνώ με τους μετανάστες από τη Λατινική Αμερική, οι οποίοι ήταν πολλοί στην πολιτεία του Τέξας, όπου έμενα τότε. Ήθελα να τους εξηγήσω την ορθόδοξη πίστη μας, γιατί αυτοί εκεί έχουν πολύ δυνατή ρωμαιοκαθολική παράδοση, η οποία είναι πιο κοντά στην Ορθοδοξία, σε σχέση με άλλες θρησκευτικές τάσεις της Βόρειας Αμερικής. Οι άνθρωποι εκεί αγαπούν την Εκκλησία, αγαπούν τις εικόνες και θεωρούν κιόλας ότι μπορούν να πλησιάσουν έναν ιερέα και να κουβεντιάσουν για τη γιαγιά τους από το Μεξικό. Μπορούν να πλησιάσουν τον ιερέα σε κάποιο κατάστημα και να ζητήσουν την ευλογία, ακριβώς όπως το κάνουν στη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία. Επομένως, οι ισπανόφωνοι Αμερικανοί κατανοούν την Ορθοδοξία και αν ξεκινήσει κάποιο ορθόδοξο κίνημα ανάμεσά τους θα έχει επιτυχία.

Επίσης ξέρω λίγα Ιταλικά, αλλά όχι και τόσο καλά. Τα Ρωσικά μου, επίσης δεν είναι και πολύ καλά. Μπορώ να μιλώ Γαλλικά. Γενικά, απολαμβάνω την εκμάθηση ξένων γλωσσών.

– Μπορείτε να εξηγήσετε το πώς ήρθατε στην Ορθοδοξία; Ήταν μακρόχρονη διαδικασία ή ήταν κάτι το στιγμιαίο;

– Σε μεγάλο βαθμό, ήταν στιγμιαίο. Μεγάλωσα σε μια οικογένεια, η οποία δεν ήταν της εκκλησίας. Στα παιδικά μου χρόνια με βάφτισαν στην Εκκλησία των Μεθοδιστών, αλλά οι γονείς μου δεν επισκέπτονταν την εκκλησία κι εγώ μεγάλωσα εκτός αυτής. Η μόνη εξαίρεση ήταν η γιαγιά μου. Όταν έγινα 5 χρονών, η γιαγιά μού είπε ότι υπάρχει Θεός και Αυτός βλέπει τα πάντα, ξέρει τα πάντα και τους αγαπάει όλους. Και ότι ο Θεός είναι παντοδύναμος. Αυτά τα λόγια εντυπώθηκαν στη συνείδησή μου.

Μια φορά πήγαμε σ’ ένα κάμπινγκ κι εγώ ρώτησα τους γονείς μου: «Ο Θεός υπάρχει;». Και μου απάντησαν: «Γιατί δεν ρωτάς τον Ίδιο;». Απομακρύνθηκα λίγο από το κάμπινγκ μας, βαθιά στο δάσος, και είπα: «Κύριε, παρακαλώ, αν υπάρχεις, δώσε μου να το καταλάβω, για να το ξέρω».

Κάποιο συναίσθημα γέμισε την καρδιά μου. Επέστρεψα στην κατασκήνωση και είπα στους γονείς: «Ναι, ο Θεός υπάρχει».

Αλλά η πίστη μου ήταν πολύ αδύνατη, δεν είχε καμία δομή, στην οποία να μπορούσα να βασιστώ. Δεν είχα καμία περαιτέρω γνώση για τον Θεό. Δεν είχα διαβάσει ακόμα την Αγία Γραφή, αυτό έγινε πολύ αργότερα. Και κατά τη διάρκεια 5 ετών, δηλαδή από 11 έως 16 ετών, ήμουν εντελώς «επιστημονικός άθεος». Εργαζόμουν κιόλας ως εθελοντής στη μεγαλύτερη αθεϊστική οργάνωση, «Αμερικανική αθεϊστική κοινότητα». Η εξέχουσα ακτιβίστρια εκεί ήταν η Μάντελιν Μιούρεϊ Ο’Χέιρ (Madalyn Murray O'Hair). Αυτή συνέταξε μια αγωγή κατά της ανάγνωσης προσευχών στα κρατικά σχολεία, η οποία είχε ως αποτέλεσμα το 1963 το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ να την εγκρίνει. Είχα σχέση με την εγγονή της, όταν ήμουν έφηβος (χαμογελά).

Τι έγινε μετά; Πέθανε ο παππούς μου και αμέσως μετά τον θάνατό του όλοι στην οικογένειά μου αισθάνονταν ξεκάθαρα ότι η ψυχή του βρίσκεται στο ίδιο δωμάτιο μαζί μας. Και ύστερα, μετά από 15 ή 20 λεπτά, η ψυχή του μας εγκατέλειψε. Το αισθανθήκαμε όλοι. Τότε συνειδητοποίησα ότι αυτό το γεγονός αποτελεί μια καινούργια πληροφορία για μένα και τώρα πρέπει ν’ αναθεωρήσω τις απόψεις μου.

Άρχισα να ψάχνω. Αυτή η αναζήτηση διήρκεσε μόνο μερικούς μήνες. Σαν να είχα πόνο στο μέρος όπου είναι η καρδιά μου και ο Κύριος μου αποκάλυψε την Ορθοδοξία. Στο σχολείο είχα έναν φίλο, μαζί με τον οποίο κάναμε μαθήματα μουσικής. Ο αδερφός του ήταν παντρεμένος με θρησκευτικό γάμο στην ορθόδοξη εκκλησία. Αποφασίσαμε να πάμε σ’ αυτήν την εκκλησία. Αυτός ο άνθρωπος ήταν Βαπτιστής κι έψαχνε να ενισχύσει τη χριστιανική του πίστη. Ήξερε ότι ο Χριστιανισμός έχει πολύ περισσότερα απ’ όσα λένε οι Βαπτιστές.

Πήγαμε στην εκκλησία και τη στιγμή που περνούσα την πόρτα, μου ήρθε απότομα το συναίσθημα ότι αυτή η πίστη είναι η σωστή και είναι η δική μου πίστη. Και ότι θα ζήσω και θα πεθάνω σ’ αυτήν την πίστη.

Μετά άρχισα να μελετάω την Κατήχηση και τελικά βαπτίστηκα σύμφωνα με τον ορθόδοξο τύπο. Όλ’ αυτά έγιναν περίπου σε ηλικία 17 χρονών. Το περίεργο γεγονός ήταν ότι το Μύρο, που χρησιμοποίησαν για το χρίσμα μου, ήταν από το Πατριαρχείο της Μόσχας. Το Μύρο παρέμενε σ’ αυτήν την εκκλησία από τότε που ήταν υπό τη δικαιοδοσία της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Φυσικά, δεν καταλάβαινα τότε όλες αυτές τις τυπικές ιδιαιτερότητες. Η κατανόηση αυτών συνέβη πολύ αργότερα. Τώρα είμαι πεπεισμένος ότι η αποσχιστική διάθεση δεν μπορεί να λύσει όλα τα προβλήματα, που αντιμετωπίζει η Ορθόδοξη Εκκλησία. Προκαλεί πολλά εξ’ αυτών και αποτελεί μεγάλη αμαρτία. Είμαι χαρούμενος που τώρα είμαι μέλος της κανονικής Ορθόδοξης Εκκλησίας. Και ως μέλος της μπορώ τώρα να πω στους παλαιοημερολογίτες και τα μέλη άλλων αποσχιστικών τάσεων, ότι αυτό δεν είναι ο καλύτερος τρόπος. Δεν είναι αυτό που πρέπει. Και η Εκκλησία δεν είναι απλώς μια κοινότητα, αλλά είναι μέρος μιας πιο μεγάλης εικόνας.

– Στο Τέξας υπηρετούσατε ως προϊστάμενος μιας ορθόδοξης ενορίας. Γιατί αποφασίσατε να μετακομίσετε στη Βιρτζίνια, στη μονή του Αγίου Δημητρίου;

– Πρώτ’ απ’ όλα, όταν το 2008 άρχισα να υπηρετώ σε μια μικρή ιεραποστολή στο Όστιν (πολιτεία Τέξας), είπα αμέσως στους ενορίτες μου: «Είμαι ιερομόναχος. Τώρα υπηρετώ εδώ, αλλά οποιαδήποτε στιγμή μπορεί να με στείλουν σε κάποιο μοναστήρι και πολύ πιθανόν να μην είμαι ιερέας της εκκλησίας σας για πάντα. Θα πρέπει να επιστρέψω στο μοναστήρι». Αλλά υποσχέθηκα στους ενορίτες ότι δεν θα επιζητήσω την επιστροφή μου μέχρι να εξοφλήσουμε το δάνειο για το κτίριο του ναού μας και βρήκα κατανόηση.

Τον Νοέμβριο του 2019 εξοφλήσαμε όλο το ποσό και μετά απ’αυτό άρχισα να επισκέπτομαι διάφορα μοναστήρια. Πήγα στη Μονή της Αγίας Τριάδος στο Τζόρνταβιλ, στη Μονή Υψώσεως Τιμίου Σταυρού στη Δυτική Βιρτζίνια, επισκέφτηκα τον Μητροπολίτη Ιωνά (Παφάχουζεν), όταν αυτός μαζί με την αδελφότητά του βρισκόταν ακόμα στα περίχωρα της Ουάσιγκτον. Σκόπευα να πάω στο Σιάτλ, στο μοναστήρι του Παναγαθού Σωτήρος, αλλά μετά απ’ όλα αυτά διορίστηκα απροσδόκητα σ’ ένα μικρό μοναστήρι της πολιτείας Μίτσιγκαν, όπου τότε διέμενε μόνο ένας μοναχός. Είναι το πιο βόρειο σημείο της ηπειρωτικών ΗΠΑ, η πόλη Χιούτον (Houghton), τον χειμώνα εκεί συχνά τα χιόνια φτάνουν σε ύψος 4 μέτρων. Είναι η τρίτη πόλη στις ΗΠΑ, όσον αφορά στην ποσότητα του χιονιού.

Αυτό το μοναστήρι ανήκε στη Μητρόπολη του Σικάγου και της Μέσης Αμερικής της Ρωσικής Ορθόδοξης Εκκλησίας εκτός Ρωσίας. Ο Επίσκοπος του Σικάγου Πέτρος μου είπε: «Πάτερ, δεν είναι υποχρεωτικό να μείνετε εδώ, αλλά, σας παρακαλώ, προσπαθήστε να το κάνετε».

Υπηρέτησα εκεί για επτά μήνες και μετά αισθάνθηκα ότι μου είναι καλύτερα να πάω στο μοναστήρι του Αγίου Δημητρίου, όπου και βρίσκομαι τώρα. Ο ηγούμενος, ο Δεσπότης Ιωνάς, ήταν πνευματικός πατέρας μου. Και φυσικά γνώριζα και τους μοναχούς. Από την πρώτη κιόλας συνάντηση νιώσαμε ότι είμαστε αδέλφια. Δεν ήταν κάποιο είδος ανάλυσης, που διενήργησε το μυαλό, αλλά ήταν εντολή της καρδιάς.

Δεν συμβαίνει συχνά ένας μοναχός, αφού περάσει πολύ καιρό σ’ ένα μοναστήρι, όπως εγώ, μετά να πάει σε άλλο. Δεν είναι πάντα εύκολο πράγμα και δεν είναι πάντα προς το καλό, αλλά στη δική μου περίπτωση όλα πήγαν καλά.

Μου αρέσει πολύ να είμαι στο μοναστήρι του Αγίου Δημητρίου. Κι ένα σημαντικό για μένα πράγμα εδώ συνίσταται στο ότι μου επιτρέπουν μια φορά τον μήνα να τελώ τη Λειτουργία σύμφωνα με το δυτικό τυπικό. Παρ’ όλο που είναι ένα συνηθισμένο μοναστήρι, όπου η ζωή κυλά σύμφωνα με το ανατολικό τυπικό. Εγώ, όμως, πέρασα πολύ καιρό στην εκκλησία με δυτικό τυπικό και αυτό το είδος ιεροπραξίας μού επιτρέπει να διατηρώ σε κάποιο βαθμό τις γνώσεις που έλαβα εκεί.

– Το μοναστήρι του Αγίου Δημητρίου είναι το πρώτο μοναστήρι στην περιοχή της Ουάσινγκτον και ιδρύθηκε πρόσφατα. Μπορείτε να μας μιλήσετε γι’ αυτό, για τη ζωή εκεί και για τους ενορίτες του;

– Στην αρχή είχε μόνο 3 ή 4 μοναχούς. Έμεναν σ’ ένα μικρό σπιτάκι στη Ουάσινγκτον. Υπάρχει Ταμείο Αγίων Αρχαγγέλων και πολλοί δωρητές του γνώριζαν τον μακαριστό Επίσκοπο Βασίλειο (Ροντιάνκο). Βοηθούσαν τον Μητροπολίτη Ιωνά, ο οποίος ήταν επίσης πολύ στενό πρόσωπο για τον Δεσπότη Βασίλειο. Τον υποστήριζαν και άλλοι άνθρωποι, οι οποίοι τον ήξεραν από τα χρόνια της υπηρεσίας του στην Ορθόδοξη Εκκλησία Αμερικής.

Χάρη σ’ αυτήν την υποστήριξη, αποκτήθηκε το νυν κτίριο της μονής, το οποίο βρίσκεται σ’ ένα μικρό οικόπεδο, αλλά πρόκειται για ένα ευρύχωρο σπίτι.

Ο Μητροπολίτης Ιωνάς έχει πλούσια εμπειρία στην ίδρυση μοναστηριών. Είχε λάβει ενεργό μέρος στην ανακαίνιση της Μονής Βαλαάμ στη Ρωσία, ήταν ηγούμενος ενός μοναστηριού στην Καλιφόρνια. Κι εγώ πρόσεξα τότε ότι σκόπευε να επεκτείνει το εδώ υπάρχον μοναστήρι. Όταν ήρθα σ’ αυτό το μέρος είχε μόνο έξι μοναχούς και τώρα είναι 11 και ακόμα δύο θα προσαρτηθούν στο εγγύς μέλλον.

Το μοναστήρι εξελίσσεται με γοργούς ρυθμούς. Δεδομένης της εμπειρίας του Μητροπολίτη Ιωνά, ήταν κάτι το αναμενόμενο. Θεωρώ ότι έχουμε μια ισορροπία ανάμεσα στην «Ευχή του Ιησού», δηλαδή την εσωτερική προσευχή, την προσευχή της σιωπής, και την εξωτερική προσευχή στην εκκλησία. Τελούμε τις ώρες, τον όρθρο, τον εσπερινό, έχουμε τους ενορίτες μας. Όλ’ αυτά, όμως, είναι συνδεδεμένα με την «Ευχή του Ιησού», την πιο σημαντική για μας.

– Και ποιοι είναι οι ενορίτες σας;

– Ο κόσμος έρχεται στις ακολουθίες, ιδιαίτερα τα Σάββατα, όταν η Λειτουργία αρχίζει λίγο αργότερα. Εκτός τούτου, πολλοί μοναχοί μας τις Κυριακές τελούν τη Θεία Λειτουργία σε άλλους ναούς, αυτό αποτελεί μέρος του ιεραποστολικού έργου μας. Για παράδειγμα, στην εκκλησία του Οσίου Γερμανού της Αλάσκα στο Στάνφορντ, της πολιτείας της Βιρτζίνια. Εγώ και άλλοι δύο δόκιμοι θα υπηρετούμε σε μια καινούργια ενορία της πόλης Λουίσα, της πολιτείας της Βιρτζίνια, αφιερωμένη στην Αγία Άννα, την επίγεια γιαγιά του Χριστού.

Γενικά, έχω ένα άλλο πολύ ενδιαφέρον διακόνημα – να επισκέπτομαι φυλακισμένους. Το είχα ξεκινήσει όταν ήμουν ακόμα στο Τέξας. Ήταν πολύ ευλογημένο έργο. Πάντως, στη Βιρτζίνια δεν κατάφερα ακόμα να το ξαναρχίσω. Πλην τούτου, έχω την ιδέα να ξεκινήσω να τελώ ακολουθίες στα Ισπανικά, για τους ισπανόφωνους Αμερικανούς. Προς το παρόν, η ιδέα αυτή προχωρά πολύ αργά. Θα δούμε τι μπορεί να γίνει.

Εκτός τούτου, ο Μητροπολίτης Ιωνάς επισκέπτεται συχνά τις ενορίες σε άλλα μέρη των ΗΠΑ, κατά τη διάρκεια των πανηγύρεών τους, στην περίπτωση που ο τοπικός Αρχιερέας δεν δύναται για κάποιους λόγους.

Κατ’ αυτόν τον τρόπο, αναθρέφουμε πνευματικά αρκετό αριθμό κόσμου, ιδιαίτερα τους νέους. Όταν λέω κάπου ότι ο επικεφαλής της μονής μας είναι ο Μητροπολίτης Ιωνάς, μου απαντούν συχνά το εξής: «Ο Μητροπολίτης Ιωνάς; Ακούω τις ομιλίες του για την Κατήχηση και άλλα θέματα. Με βοήθησαν πολύ στο να γίνω μέλος της Ορθόδοξης Εκκλησίας».

Συνεπώς, το μοναστήρι μας επιτελεί πολύ σοβαρό ιεραποστολικό έργο.

– Όταν γνωριστήκαμε, σας είδα μετά τη Θεία Λειτουργία να παίζετε σ’ ένα μικρό πιάνο. Δίνετε συχνά τέτοιες συναυλίες και ποια μουσική συνήθως παίζετε; Και ποια είναι η αντίδραση των ενοριτών σας και των άλλων μοναχών; Επειδή σπάνια μπορεί ν’ ακούσει κανείς μη εκκλησιαστική μουσική σ’ ένα ορθόδοξο μοναστήρι.

– Όντως, πολύ σπάνια. Στον μοναχικό τρόπο ζωής στην Ορθόδοξη Εκκλησία δεν προβλέπεται η εκτέλεση μουσικών αποσπασμάτων. Επομένως, για ένα μεγάλο μέρος της ζωής μου δεν ασχολιόμουν με τη μουσική, εκτός από τα φοιτητικά μου χρόνια, όταν κι έκανα μαθήματα μουσικής. Ταυτόχρονα, όμως, στη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία τέτοια πράγματα επιτρέπονται, σε κάποιο βαθμό. Μερικοί Επίσκοποί μας, καμιά φορά, συνεχίζουν να παίζουν πιάνο, όπως έκαναν, όταν ήταν κοσμικοί. Στη Ρωσία, επίσης, υπάρχουν μοναστήρια, όπου οι μοναχοί έχουν το ταλέντο να παίζουν μουσικά κομμάτια. Για παράδειγμα, παίζουν Μπαχ, μπορείτε να βρείτε τέτοιες ηχογραφήσεις το Διαδίκτυο.

Δεν προγραμματίζω ποτέ κάποιες συναυλίες, όμως όταν οι άνθρωποι συγκεντρώνονται και με παρακαλούν να παίξω κι εγώ έχω ανάλογη διάθεση, τότε μου φέρνουν το πιάνο. Συνήθως παίζω κομμάτια του Μπαχ, του Μότσαρτ, του Μπετόβεν ή παλαιότερη μπαρόκ μουσική, όπως Φρανσουά Κουπερέν, Ζαν Φιλίπ Ραμό και κάποιους Άγγλους συνθέτες, όπως ο Χένρι Πέρσελ και ο Γουέιν Μπερντ.

Αλλά έχω μόνο ένα μικρό ηλεκτρονικό όργανο, απ’ όπου λείπουν κάποια πλήκτρα και ποδόπληκτρα. Δεν είναι κανονικό πιάνο. Πάντως, είναι αρκετό για να παίζω πιο παλιά μουσική και μερικά κομμάτια μεταγενέστερων συνθετών, π.χ. του Μότσαρτ.

– Και τι λέτε για τους Ρώσους συνθέτες, όπως ο Τσαϊκόβσκι, ο Ραχμάνινοφ, ο Προκόφιεφ;

– Λατρεύω τα έργα όλων αυτών συνθετών. Παίζω Ραχμάνινοφ, Μουσόργκσκι και ακόμη κάποιους Σοβιετικούς συνθέτες, π.χ. Σοστακόβιτς. Εμπνευσμένος από τον Μπαχ, ο Σοστακόβιτς συνέθεσε μια σειρά από πρελούδια και φούγκες. Μερικά από αυτά αποτελούν υπέροχα μουσικά έργα.

Ως μοναχός, βλέπω ότι μερικές φορές ο τρόπος ζωής ενός συνθέτη δεν αντιστοιχεί στην ομορφιά της μουσικής του. Καμιά φορά, μια υπέροχη μουσική μπορεί να είναι δημιουργημένη από όχι τέλειους ανθρώπους. Αλλά ίσως αυτό είναι η χάρη του Θεού. Ίσως ο Θεός τους επέτρεψε να κάνουν ένα καλό πράγμα στη ζωή τους.

Με τον ιερομόναχο Αϊντάν (Κέλερ)

συνομίλησε ο Ντμίτρι Ζλόντορεβ

Μετέφρασε από τα Ρωσικά στα Ελληνικά η Κατερίνα Πολονέιτσικ