Δευτέρα 29 Φεβρουαρίου 2016
Κυριακή 28 Φεβρουαρίου 2016
Η παραβολή του ασώτου είναι μυσταγωγική παραβολή
π. Παντελεήμων Κρούσκος
Επιμέλεια Σοφία Ντρέκου
Ο δε άγιος Συμεών μας λέει πώς στην παραβολή του Ασώτου κρύβεται και προτυπώνεται το μέγα μυστήριο της Μετανοίας Εξομολόγησης στα τρία στάδια του: την εξομολόγηση, την συντριβή και την ικανοποίηση. Στο «Πάτερ, ήμαρτον εις τον ουρανόν και ενώπιον σου», τυπώνεται η εξομολόγηση. Στο «ουκ ειμι άξιος κληθήναι υιός σου» η συντριβή. Στο «ποίησον με ως ένα των μισθίων σου», η ικανοποίηση, δηλαδή η ανάγκη κάποιου πνευματικού επιτιμίου για να ικανοποιηθεί η συντριβή του ανθρώπου.
Ο πρεσβύτερος υιός δεν ζήλεψε την στολή, το δαχτυλίδι, τα σανδάλια και την πατρική αγκαλιά. Ζήλεψε τον μόσχο τον Σιτευτό και έκανε μνεία για την χαρά και το πανηγύρι. Οι πατέρες μας λένε πώς αυτή η στάση παραπέμπει σε όσους από εμάς, στέκονται απέναντι σε αυτούς πού Κοινωνούν (αυτός είναι ο θυόμενος μόσχος) και κρίνουν την αξία ή την αναξιότητα του καθενός. Ταλαίπωρε ανόητε!
Μήπως σφάζοντας το μοσχάρι ο Πατέρας και παραθέτοντας τράπεζα, δεν κάλεσε και σένα να συμμετάσχεις στην χαρά; Μήπως ο αμαρτωλός αδελφός σου δεν έχει και αυτός δικαίωμα στο πανηγύρι και το τραπέζι; Κοινό δεν είναι το Ποτήριο; Μήπως κάλεσε αυτόν και απέκλεισε εσένα; Και εν πάση περιπτώσει, ποιός ω άνθρωπε σε κατέστησε δικαστή και κριτή στα δικά μου, λέγει Κύριος;
Εγώ αυτό πού δίνω σε αυτόν και σε σένα το όμοιον δίνω! Δεν έχω το δικαίωμα να επιστατώ σε αυτά πού μου ανήκουν; Ο αδελφός σου ήταν χαμένος και βρέθηκε και νεκρός και ανέζησε; Δεν έπρεπε λοιπόν να χαρούμε; Αυτός το παρελθόν του το άφησε πίσω. Κι εγώ τον έκρινα άξιο της χαράς. Εσύ γιατί το κρατάς ακόμα μέσα σου, αυτό το ξένο παρελθόν πού δεν σε αφορά διόλου;
Το παρόν του αξιολογώ και πράττω! Μήπως είσαι φύλακας της περιουσίας μου; Μήπως φθονείς την Αγάπη μου, ω μικρόψυχε και άρρωστε άνθρωπε;!;!
Κυριακή Δευτέρα του Τριωδίου
Η μυστηριακή διάσταση του Τριωδίου
Η πρώτη Κυριακή του Τριωδίου, αυτή του Τελώνου και του Φαρισαίου, κοντά σε όλα τα άλλα ήταν μια εισαγωγή μας στο ορθόδοξο ήθος. Γιατί το Τριώδιο είναι μια ευκαιρία αναβαπτισμού μας στην πίστη του Ιησού Χριστού και στην σχέση μας απέναντι του την ουσιαστική. Είδαμε λοιπόν την κλείδα της βασιλείας πού είναι η ταπείνωση και την μεγάλη αξία της αυτομεμψίας και της απόλυτης εξάρτησης από το θείο έλεος. Μάθαμε πώς να μιμούμαστε τις εξωτερικές αρετές του Φαρισαίου, αποφεύγοντας όμως την υψηγορία του και πώς να αποφεύγουμε την βιοτή του τελώνη, ζηλώνοντας όμως την μετάνοια του την βαθιά και οσιακή.
Αυτή η Κυριακή του υιού πού επιστρέφει και του πατέρα πού ανοίγει την αγκαλιά του, έχει κύρια μυσταγωγικό χαρακτήρα. Αν η πρώτη Κυριακή αφορά στο ήθος, αυτή μας αποκαλύπτει την αξία των μυστηρίων και την ανάγκη της μετοχής μας σε αυτά για να ζήσουμε από δω και πέρα ως παιδιά του Θεού εκλεκτά και γνήσια. Είναι γνωστό από την πατερική ερμηνεία το τί δηλούν όλες αυτές οι πράξεις αγάπης και τιμής πού προσφέρει ο φιλεύσπλαχνος πατέρας στον άσωτο γιο. Αγκαλιά πού σημαίνει ένταξη στην βασιλεία και αποδοχή της μετανοίας. Ασπασμό πού εκφράζει την άνευ όρων μοναδική αγάπη.
Δακτύλιον, σανδάλια και ένδυμα νέον, χιτώνα αγαλλιάσεως πού σημαίνει την δόξα και την αποκατάσταση του Βαπτίσματος, θυσία του μόσχου του σιτευτού και ευφροσύνη σε τράπεζα πανηγυρική πού δηλώνει καθαρά το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας και την πασχάλια μετοχή.
Και πριν από όλα την επιστροφή του υιού, την εξαγόρευση του, την
ταπείνωση του μπροστά στον πατέρα και την τελική άφεση, πού ξεπερνά την
άφεση και τα επιτίμια και γίνεται χαρά και τιμή. Το μυστήριο δηλαδή της μετανοίας και της εξομολόγησης.
Μια προϋπόθεση για επιστροφή στην ζωή. Στην όντως ζωή. Στην ζωή στο
πατρικό σπίτι, πού είναι η ζωή κοντά στον Θεό. Εκτός της οικίας δεν
υπάρχει ζωή. Μόνο λιμός και χοίροι και δουλεία στον κύριο των πορνών,
των ασώτων και των χοιροβοσκών, πού βασιλεύει στην χώρα της πείνας και
του θανάτου.
Η περίοδος του Τριωδίου λοιπόν, πάνω απ' όλα είναι μια περίοδος λειτουργικής λαμπρότητας και ευχαριστηριακών ευκαιριών. Μια περίοδος πού δεν έχει να κάνει μόνο με την συναισθηματική μας φόρτιση και τις ψυχολογικές προτεραιότητες και το ασκητικό μας ήθος, αλλά με την επιστροφή στην γνήσια εκκλησιαστική ζωή. Και εκκλησιαστική ζωή σημαίνει συμμετοχή στα μυστήρια. Και συμμετοχή στα μυστήρια σημαίνει ουσιοποίηση του ανθρώπου, επιστροφή στο είναι, ύπαρξη κοντά στον Θεό. Τότε μπορεί να πεί ο γνήσιος ταξιδευτής του Τριωδίου, ότι ήταν χαμένος και βρέθηκε και νεκρός και ανέζησε. Και έχοντας φως αληθινόν, γενόμενος φως αληθινόν να προχωρήσει άσφαλτα στην πασχάλια χαρά της ανάστασης, πού ανατέλλει στο τέλος της τριωδίου πορείας.
Τῆς πατρικῆς δωρεὰς διασκορπίσας τὸν πλοῦτον,
ἀλόγοις συνεβοσκόμην ὁ τάλας κτήνεσι, καὶ τῆς αὐτῶν
ὀρεγόμενος τροφῆς ἐλίμωττον μὴ χορταζόμενος,
ἀλλ' ὑποστρέψας πρὸς τὸν εὔσπλαγχνον Πατέρα,
κραυγάζω σὺν δάκρυσι· Δέξαι με ὡς μίσθιον,
προσπίπτοντα τῇ φιλανθρωπίᾳ σου, καὶ σῶσόν με.
Ἰδιόμελον Ἦχος πλ. β'
Σατάν, ο «πρεσβύτερος υιός» της παραβολής του Ασώτου
Νομίζω πώς ο μεγάλος γιος της παραβολής μοιάζει με τον Εωσφόρο, σε αντιδιαστολή με τον νεότερο υιό, ο οποίος είναι ξεκάθαρα ο Αδάμ, ο άνθρωπος.
Ο Θεός είναι Πατέρας και των δύο, διότι είναι δημιουργός και των δύο. Και φυσικά ως χρονικής προτεραιότητας πλασθείς ο διάβολος θεωρείται πρεσβύτερος υιός(δημιούργημα εν χρόνω).
Ο μικρότερος γιος Αδάμ αποστατεί και φεύγει από το πατρικό σπίτι. Όταν όμως επιστρέφει στον παράδεισο και κάθε φορά πού επιστρέφει στον παράδεισο,την πατρική οικία και αγκάλη, γίνεται αντικείμενο φθόνου, από τον μεγαλύτερο υιό.
Επίσης, σκοτισμένος, καταφέρνει να αγνοεί την πτώση και τον σκοτισμό του, εγκαλώντας τον Πατέρα για αγνωμοσύνη και αχαριστία και ως αδικημένο προμηθέα παρουσιάζει τον εαυτό του, θεωρώντας πώς ο Πατέρας ποτέ δεν του χαλάλησε αγάπη(έριφον) μετά των φίλων του (δαιμόνων) για να συνευφρανθή και αυτός(γιατί η χαρά του παραδείσου είναι η ίδια η κόλαση για τον ακοινώνητο και ακάθαρτο) και θεωρεί υπεύθυνο για την αυτοκαταστροφή του, την υποτιθέμενη μεροληψία και αδικία του Θεού, έχοντας κρίση διεστραμμένη και αμαυρωμένο το αυτεξούσιο.
Ο Πατέρας του θυμίζει την δόξα
πού είχε κοντά του πάλαι, αλλά και δυνητικά πάντα σαν
αρχάγγελος(ασχέτως αν αυτός παραμένει αυτεξούσια διεστραμμένος) και
επιχειρεί να τον βάλει και αυτόν στον παράδεισο για να συγχαρεί με τον
αδελφό του τον άνθρωπο(διότι ο Θεός και τον σατανά προσκαλεί στην
μετάνοια), αλλά αυτός αρνείται, δαιμονίζεται(οργίζεται), δεν
εισέρχεται(ουκ ήθελε εισελθείν) και μένει για πάντα εκτός της χαράς του
Πατέρα(ακοινωνησία, κόλαση).Ενώ οι υπηρέτες του Πατέρα(αγαθοί άγγελοι) συγχαίρουν και συμπανηγυρίζουν για την επιστροφή του Αδάμ στον πατρικό οίκο(Γίνεται μεγάλη χαρά «εν τω ουρανώ επί ενί αμαρτωλώ μετανοούντι» Λουκ. 15, 7).
Ας θυμηθούμε επίσης πώς ο άνθρωπος κλήθηκε να αναπληρώσει το δέκατο αγγελικό τάγμα του Εωσφόρου και των αγγέλων του, που εξέπεσαν, και την παραβολή του χαμένου προβάτου.
Ο ποιμήν(Θεός) αφήνει τα εννέα πρόβατα(τα εννέα τάγματα των αγγέλων) και ψάχνει να βρει το χαμένο πρόβατο. Μετά το βρίσκει και το συναριθμεί με τα εννέα άλλα τα οποία συγχαίρουν για την εύρεση του προβάτου.
Ο χριστιανός πού βλέπει με μάτι «στραβό» και διαβολική διάθεση την επιστροφή του μετανοημένου αδελφού του και απαράδεκτη την ποιμαντική φροντίδα της Εκκλησίας για τον παραπλανημένο, μοιάζει με τον ίδιο τον σατάν, τον φθονερό και διαβολέα. Έχοντας ψευδαίσθηση ανωτερότητας και αυτάρκεια πνευματική, θεωρεί τον Θεό Πατέρα, υπεύθυνο για την δική του ελεεινή κατάσταση, υπόχρεω να τον δικαιώσει και να τον διακονήσει και όμως δεν θέλει να διακονηθεί και να βοηθηθεί, αλλά αποδεικνύεται στο τέλος αμαρτωλός και άσωτος. Η αγάπη και η δικαιοσύνη του Πατέρα είναι κόλαση γι'αυτόν και αποκαλύπτει την μιζέρια της ύπαρξης του, όπως ο άπλετος ήλιος είναι θάνατος για τα πιό ζοφερά και αβυσσαλέα σκότη.
Διαβάστε άρθρα του π. Παντ. Κρούσκου
Παρασκευή 26 Φεβρουαρίου 2016
Πρόταση αγιοκατάταξης ορθοδόξων μορφών...
Με αυτή την ανάρτηση, η ασήμαντη μπλογκονησίδα μας παίρνει το θάρρος να προτείνει ταπεινά στη Μητέρα μας, την αγία Ορθόδοξη Εκκλησία, να εξετάσει το ενδεχόμενο κατάταξης στο ορθόδοξο αγιολόγιο ορισμένων προσωπικοτήτων που έλαμψαν στο στερέωμα της ορθόδοξης πνευματικότητας...
Οι προσωπικότητες αυτές είναι:
Ο μοναχός Χριστοφόρος ο Παππουλάκος, ο απόστολος της Πελοποννήσου († 18 Ιανουαρίου 1861).
Ο ανώνυμος Αφρικανός παιδομάρτυς, που κάηκε ζωντανός από τον πατέρα του επειδή έγινε χριστιανός († την εποχή της δράσης του ιεραποστόλου π. Νικόδημου Σαρίκα, 1907-1941 - δείτε εδώ, σελ. 22).Η νεομάρτυρας Παρασκευή η εκ Πόντου, η οποία εσφάγη το 1919 για του Χριστού την πίστη, μαζί με τα επτά παιδιά της. Προτείνεται με ημέρα μνήμης τις 19 Μαΐου, επέτειο της γενοκτονίας των Ποντίων αδελφών μας.
Η τυφλή γερόντισσα Ξένη της Αίγινας (φωτο), μαθήτρια του αγίου Νεκταρίου και 1η ηγουμένη της ιεράς μονής του († 1 Νοεμβρίου 1923).
Ο νεομάρτυρας π. Γεώργιος Σκρέκας, που σταυρώθηκε από αθεϊστές αντάρτες μετά από πολυήμερα βασανιστήρια († Μεγάλη Παρασκευή, 5 Απριλίου 1947), καθώς και οι λοιποί νεομάρτυρες της φρικτής περιόδου του Εμφυλίου Πολέμου, για τους οποίους δείτε εδώ.
 |
| Φωτο από εδώ |
Οι νεομάρτυρες των αθεϊστικών φυλακών της Ρουμανίας Βαλέριος Γκαφένκου († 18 Φεβρουαρίου 1952) και Κωνσταντίν Οπρισάν († 26 Ιουλίου 1958, για τον οποίο προτείνουμε ταπεινά το χαρακτηρισμό Φιλόσοφος και Μάρτυς), καθώς και άλλοι νεομάρτυρες της Ρουμανίας.
Η μοναχή Ειρήνη Μυρτιδιώτισσα, με το άφθορο λείψανο († 26 Νοεμβρίου 1960)
Ο π. Γερβάσιος Παρασκευόπουλος, ο Γέροντας της Πάτρας († 29 Ιουνίου 1964).
Ο παππούς Χατζηφλουρέντζος από τη Μηλιά της Αμμοχώστου († 10 Οκτωβρίου 1969).
Ο Κινέζος ιερομάρτυρας π. Στέφανος Γου († 17 Μαΐου 1970)
Ο μοναχός Μανασσής Σιγανός, ο διά Χριστόν σαλός († 1972).
Ο π. Χρυσόστομος Παπασαραντόπουλος, ο μεγάλος ιεραπόστολος της υποσαχάριας Αφρικής († 29 Δεκεμβρίου 1972), για τον οποίο προτείνουμε ταπεινά τον τίτλο του Ισαποστόλου και Φωτιστού της Αφρικανικής Γης.
Λαϊκή απεικόνιση (από εδώ) πέντε εμβληματικών μορφών της Ορθόδοξης Ιεραποστολής στην Υποσαχάρια («Μαύρη») Αφρική. Πάνω σειρά, από αριστερά: επίσκοπος Νειλουπόλεως Χριστόφορος (π. Ρουβήμ Σπάρτας) και π. Οβαδίας από την Ουγκάντα.
Κάτω σειρά, από αριστερά, οι πατέρες Κοσμάς Γρηγοριάτης, Χαρίτων Πνευματικάκης († 1998) και Χρυσόστομος Παπασαραντόπουλος. Ο τελευταίος κρατάει από το χέρι ένα ανώνυμο παιδί της Αφρικής, που συμβολίζει τους μικρούς άγνωστους αγίους της Αφρικανικής Ορθοδοξίας, που σίγουρα υπάρχουν, όπως σε κάθε τόπο.
Αυτός εδώ ο αγνώστου ονόματος Κύπριος νεομάρτυς του 1974, με ημέρα μνήμης τις 21 Ιουλίου - μία μέρα μετά τις 20 Ιουλίου, επέτειο της Τουρκικής Εισβολής στη Μεγαλόνησο - για να μη συμπέσει με την εορτή του προφήτη Ηλία.
Ο ιεροκήρυκας Δημήτριος Παναγόπουλος (φωτο) και ο π. Χαράλαμπος Βασιλόπουλος († 13 και 14 Φεβρουαρίου 1982 αντίστοιχα)
Οι Ουγκαντέζοι ιεραπόστολοι και φωτιστές της Ουγκάντας επίσκοπος Νειλουπόλεως Χριστόφορος (Ρουβήμ Σπάρτας, † 4 Ιουνίου 1982) και π. Οβαδίας Καμπάντα Μπασαγιακιτάλο († 1985). Δείτε γι' αυτούς αναλυτικά εδώ, προς το τέλος του αφιερώματος.
Ο π. Σεραφείμ Ρόουζ († 2 Σεπτεμβρίου 1982).Ο νεομάρτυρας ορθόδοξος επίσκοπος του Μεξικού Παύλος ντε Μπαγεστέρ († 31 Ιανουαρίου 1984 [φωτο])
Ο νεομάρτυρας π. Ιωάννης Καρασταμάτης (εικ.), ιερέας στη Σαντα Κρουζ των ΗΠΑ († 18 Μαΐου 1985).
Ο π. Κοσμάς Γρηγοριάτης († 27 Ιανουαρίου 1989), ο ιεραπόστολος του Ζαΐρ, για τον οποίο προτείνουμε ταπεινά το χαρακτηρισμό του Ισαποστόλου και Φωτιστού του Κονγκό (σημεία αγιότητάς του εδώ & εδώ).Ο παππούς Παναής Χατζηιωνάς από τη Λύση της Κύπρου († 30 Δεκεμβρίου του 1989)
Γέροντας Παΐσιος Ολάρου († 18 Οκτ 1990), ο άγιος της Μολδαβίας
Ο γέροντας Βησσαρίων της μονής Αγάθωνος με το άφθορο λείψανο († 22 Ιαν. 1991)
Η νεομάρτυρας της ασθένειας και της υπομονής Δήμητρα Κόντου († 1995).
Ο νεομάρτυρας Ευγένιος Ροντιόνωφ († 23 Μαΐου 1996).
Ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης († 1 Νοεμβρίου 2001). Δείτε γι' αυτόν και εδώ.
 |
| π. Ι. Ρωμανίδης |
Για πρόσωπα που κοιμήθηκαν πιο πρόσφατα, μέχρι τις μέρες μας, μπορείτε να δείτε ένα μικρό αφιέρωμα στην ανάρτησή μας Συναξαριστής του 21ου αιώνα (χωρίς να τους "αγιοποιούμε" εμείς - δυο λόγια καρδιάς μόνο).
Εκτός αυτών προτείνουμε ταπεινά την καθιέρωση της 16ης Αυγούστου ή της 11ης Νοεμβρίου (παιδομάρτυρες μαθητές) ως ημέρας μνήμης των σύγχρονων μαρτύρων της Συρίας, παρότι πρόσφατα μαρτύρησαν και ακόμη προστίθενται νέοι, ανεξάρτητα από το ποιοι είναι ονομαστικά - τα ονόματά τους θα καταγραφούν & θα ξεκαθαριστούν στο μέλλον...
Επίσης, περιμένουμε με λαχτάρα την αγιοκατάταξη από την αγία μας Εκκλησία σύγχρονων γερόντων, που ο ορθόδοξος λαός μας ήδη τιμά ως αγίους στη συνείδησή του και περιμένει την επικύρωση από την Εκκλησία μας, όπως οι γέροντες:
Ιωσήφ ο Ησυχαστής † 1959 (εικ. - σημ.: έγινε στις 9 Μαρτίου 2020)Ιερώνυμος της Αίγινας († 15 Οκτωβρίου 1966)
Τύχων ο Ρώσος ο Αγιορείτης († 23 Σεπτεμβρίου 1968)
Αμφιλόχιος Μακρής († 16 Απριλίου 1970 - σημ.: έγινε στις 29 Αυγούστου 2018)
Φιλόθεος Ζερβάκος († 8 Μαΐου 1980)
Αρσένιος Μπόκα ο Ρουμάνος († 28 Νοε 1989)
Ιάκωβος Τσαλίκης († 21 Νοεμβρίου 1991 - σημ.: έγινε στις 27 Νοεμβρίου 2017)
Γαβριηλία Παπαγιάννη († 28 Μαρτίου 1992)
Σωφρόνιος του Έσσεξ († 11 Ιουλίου 1993, εικ. - έγινε στις 27 Νοεμβρίου 2019)
Ευμένιος Σαριδάκης (του λεπροκομείου Αθηνών, † 23 Μαίου 1999 )
Ας έχουμε την ευχή της Υπεραγίας Θεοτόκου και όλων των αγίων του Θεού, αδελφοί. Αμήν.
Τρίτη 23 Φεβρουαρίου 2016
Για την καύση των νεκρών, το σώμα, την Εκκλησία και το Κράτος...
Υποχρεωτική η κηδεία σε όσους επιθυμούν αποτέφρωση;
Τεφροδόχος σε ορθόδοξο εικονοστάσι: τολμούμε να πούμε ότι πρόκειται για μια αντίφαση (φωτο από εδώ)
Orthodoxia.info
("Ν": το ερωτηματικό δικό μας)
Υποχρεωμένοι δια νόμου είναι
πλέον όλοι οι κληρικοί της χώρας να τελούν θρησκευτική κηδεία σε όσους
επιθυμούν να αποτεφρωθούν άσχετα εαν κάτι τέτοιο απαγορεύεται από την
Εκκλησία της Ελλάδος.
Στο Φύλλο Εφημερίδας της Κυβερνήσεως Νο
21 της 21ης Φεβρουαρίου 2016, δημοσιεύθηκε ο νόμος 4368/2016 που ψήφισε
το Σάββατο η Βουλή, στο 15ο άρθρο του οποίου αναφέρονται τα εξής:
1. Η επιλογή του τόπου ενταφιασμού είναι δικαίωμα του προσώπου.
2. Κάθε φυσικό πρόσωπο, εφόσον το επιθυμεί, μπορεί ελεύθερα με ρητή, χωρίς όρο ή αίρεση, δήλωση του ενώπιον συμβολαιογράφου να ορίσει τον τύπο της τελετής της κηδείας του και τον τόπο ενταφιασμού του. Με τη δήλωση του αυτή ορίζονται τα πρόσωπα, συγγενικά ή μη που θα εκτελέσουν την επιθυμία του, τα οποία με σχετική δήλωση τους στο ίδιο συμβολαιογραφικό έντυπο αποδέχονται τη δήλωση του προσώπου και αναλαμβάνουν την υποχρέωση να την εκτελέσουν.
3. Εφόσον τηρηθεί ο κατά τα ανωτέρω τύπος και η διατυπωθείσα επιθυμία του θανόντος δεν αντίκειται σε κανόνες δημόσιας τάξης, υγιεινής ή στα χρηστά ήθη, τα αρμόδια όργανα ή οι υπηρεσίες, που επιμελούνται της ταφής του νεκρού οφείλουν να συμμορφώνονται στη διατυπωθείσα επιθυμία του θανόντος χωρίς οποιαδήποτε άλλη προϋπόθεση ή διαδικασία ακόμη και αν εναντιωθούν συγγενείς οποιουδήποτε βαθμού».
2. Κάθε φυσικό πρόσωπο, εφόσον το επιθυμεί, μπορεί ελεύθερα με ρητή, χωρίς όρο ή αίρεση, δήλωση του ενώπιον συμβολαιογράφου να ορίσει τον τύπο της τελετής της κηδείας του και τον τόπο ενταφιασμού του. Με τη δήλωση του αυτή ορίζονται τα πρόσωπα, συγγενικά ή μη που θα εκτελέσουν την επιθυμία του, τα οποία με σχετική δήλωση τους στο ίδιο συμβολαιογραφικό έντυπο αποδέχονται τη δήλωση του προσώπου και αναλαμβάνουν την υποχρέωση να την εκτελέσουν.
3. Εφόσον τηρηθεί ο κατά τα ανωτέρω τύπος και η διατυπωθείσα επιθυμία του θανόντος δεν αντίκειται σε κανόνες δημόσιας τάξης, υγιεινής ή στα χρηστά ήθη, τα αρμόδια όργανα ή οι υπηρεσίες, που επιμελούνται της ταφής του νεκρού οφείλουν να συμμορφώνονται στη διατυπωθείσα επιθυμία του θανόντος χωρίς οποιαδήποτε άλλη προϋπόθεση ή διαδικασία ακόμη και αν εναντιωθούν συγγενείς οποιουδήποτε βαθμού».
Ο ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΔΕΝ ΑΠΑΝΤΗΣΕ ΠΟΤΕ
Μια μόλις ημέρα πριν εισαχθεί στην
Ολομέλεια της Βουλής το νομοσχέδιο προς ψήφιση, ο αρμόδιος υπουργός κ.
Παναγιώτης Κουρουμπλής, σε συνέντευξη του στην εφημερίδα «Ορθόδοξη
Κιβωτός» τόνιζε πως οι προτάσεις και οι εισηγήσεις της Εκκλησίας θα
εξετασθούν «με πολύ προσοχή» σημειώνοντας μάλιστα πως «Ο ρόλος της (σ.σ.
της Εκκλησίας) στο συγκεκριμένο θέμα το οποίο έχει σαφώς και
πνευματικές διαστάσεις, είναι δεδομένος και αναμφισβήτητος».
Κι όμως, το νομοσχέδιο πέρασε από την
αρμόδια επιτροπή της Βουλής, εισήλθε στην Ολομέλεια, ψηφίστηκε, έγινε
νόμος του κράτους και η Ιερά Σύνοδος ακόμη περιμένει την απάντηση του
υπουργού στην επιστολή που του απέστειλαν στις 14 Ιανουαρίου ο
Αρχιεπίσκοπος και οι Συνοδικοί μητροπολίτες, ύστερα από την αποκάλυψη
του orthodoxia.info, σημειώνοντας εκτός των άλλων πως «Με την παραπάνω
γενική διατύπωση παραβιάζεται η θρησκευτική ελευθερία της ορθόδοξης
Εκκλησίας, οι ιερείς της οποίας δεν μπορούν διά νόμου να υποχρεωθούν να
τελέσουν εξόδιο ακολουθία, εάν κάποιος ζήτησε θρησκευτική κηδεία, αλλά
με την ίδια ή άλλη δήλωση είχε επιλέξει την αποτέφρωση της σορού του».
Πλέον δια νόμου κάθε πολίτης είναι
ελεύθερος να πάει σε έναν συμβολαιογράφο να δηλώσει πως επιθυμεί να
κηδευτεί με θρησκευτική κηδεία και στη συνέχεια να αποτεφρωθεί ή ακόμη
και να αποτεφρωθεί πρώτα και μετά να ψαλλεί η εξόδιος ακολουθία ενώπιον
της τεφροδόχου του, και οι ιερείς είναι υποχρεωμένοι να το πράξουν,
ανεξάρτητα από τι υποστηρίζει η Ιερά Σύνοδος ακόμη και η ίδια τους η
συνείδηση.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
"N": Πιθανώς το άρθρο διαθέτει μια δόση υπερβολής. Κατά τη γνώμη μας, είναι θέμα ερμηνείας του νόμου & η Εκκλησία δεν μπορεί να υποχρεωθεί να τελεί κηδεία ή οποιαδήποτε άλλη τελετή αντίθετα προς τους κανόνες της. Φρονούμε, ωστόσο, η Εκκλησία πρέπει επιτέλους να αντιδράσει σοβαρά και δυναμικά σε όσα κάνει το Κράτος. ΟΜΩΣ να αντιδράσει, όχι μόνο σε όσα αφορούν στενά στη θρησκευτικότητα των πολιτών, αλλά και στα μνημόνια και τη γενικότερη ηθική και κοινωνική εξαθλίωση της πατρίδας μας με ευθύνη της πολιτικής ηγεσίας των τελευταίων (μόνο;) ετών...
Δυστυχώς, τέτοια αντίδραση δεν βλέπουμε (τα συσσίτια, κατά τη γνώμη μας, δεν αποτελούν επαρκή αντίδραση) και αυτό συνδέεται με την απογοήτευση μεγάλης μερίδας του λαού μας και την απομάκρυνσή του από την Εκκλησία και τους "παπάδες"...
Η καύση των νεκρών και η θέση της Ορθόδοξης
Εκκλησίας για το ανθρώπινο σώμα
Ο
πολλαπλασιασμός των ανθρώπων, που επιθυμούν να αποτεφρωθούν μετά το θάνατό
τους, είναι φανερό ότι οφείλεται κυρίως σε δύο παράγοντες:
α.
Στο ότι όλο και περισσότεροι Έλληνες, αν και είχαν βαπτιστεί κατά τη νηπιακή
τους ηλικία, σήμερα δεν θεωρούν τον εαυτό τους ορθόδοξο χριστιανό.
β.
Στο ότι οι περισσότεροι ορθόδοξοι χριστιανοί αγνοούν την άποψη της Ορθόδοξης
Εκκλησίας για το ανθρώπινο σώμα, όπως αγνοούν και πολλά άλλα βασικά πνευματικά
ζητήματα.
Ο
χριστιανισμός δεν είναι ένα σύστημα θεωρητικών απόψεων για το Θεό ή ηθικών
κανόνων. Είναι ένας τρόπος ζωής, που οδηγεί τον άνθρωπο σε ένωση με το Θεό,
δηλαδή σε κατάσταση αγιότητας. Αγιότητα ονομάζεται η μεταμόρφωση του ανθρώπου
σε ένα ον «άλλου είδους», με θεϊκά χαρακτηριστικά, μεταμόρφωση που οφείλεται
στη λήψη της αγαθής ενέργειας του Θεού (θείας χάριτος) από τον άνθρωπο.
Η
τελειότητα αυτής της μεταμόρφωσης είναι η κατάσταση που βλέπουμε στους αγίους:
ουράνιες αποκαλύψεις και θαυματουργικά χαρίσματα, που εκδηλώνονται και κατά την
επίγεια ζωή τους και μετά την κοίμησή τους (μετά θάνατον). Όμως, γενικά, κάθε
ορθόδοξος χριστιανός, που αγωνίζεται να εφαρμόσει τις εντολές του Χριστού,
αποκτά μεγάλη ή μικρή αγιότητα. Η αγιότητα είναι
η σωτηρία, ο παράδεισος. Όλοι όσοι θα βρεθούν στον παράδεισο είναι άγιοι, έστω
και «μικροί άγιοι».
Μεγάλοι
και θαυματουργοί άγιοι υπάρχουν σχετικά λίγοι (πολλοί είναι, αλλά λίγοι σε
σχέση με το σύνολο του ανθρώπινου πληθυσμού). Όμως μικροί άγιοι, που δεν κάνουν
θαύματα (αν και η προσευχή τους συχνά προκαλεί μια παρέμβαση του Θεού, που ίσως
περνάει απαρατήρητη), αλλά έχουν μια θέση στον παράδεισο, λόγω της καλοσύνης,
της ταπείνωσης, της αθωότητας και της ευλάβειάς τους, ζουν γύρω μας χιλιάδες.
Είναι άνθρωποι που ξεχωρίζουν – γνωστοί μόνο στα μέλη της οικογένειάς τους ή
στον κοινωνικό τους περίγυρο – και πολλές φορές οι γύρω τους δεν τους
καταλαβαίνουν και διαφωνούν με το να είναι τόσο καλοί, ταπεινοί, αθώοι και
ευσεβείς… Όμως τα ονόματά τους, όπως λέει το ευαγγέλιο, είναι γραμμένα στο
«Βιβλίο της ζωής» του ουρανού και μακάρι να τους μοιάζαμε όλοι μας.
Ωστόσο, η θεία
χάρη δεν ενώνεται μόνο με την ψυχή, αλλά επιδρά και στο σώμα του ανθρώπου και
το κάνει άγιο.
Το σώμα μας συμμετέχει στον αγώνα μας για την αγιότητα: το σώμα βυθίζεται στο
νερό του βαπτίσματός μας, το σώμα μας χρίζεται με άγιο μύρο, στο σώμα μας
εισέρχεται η θεία κοινωνία, το σώμα μας νηστεύει, ευλογείται όταν κάνουμε το
σταυρό μας, διατηρείται αγνό όταν αποφεύγουμε την πορνεία, τη μοιχεία (συζυγική
απιστία) κ.τ.λ. Έτσι, το σώμα κάθε ορθόδοξου χριστιανού αγιάζεται. Γι’ αυτό
π.χ. τα σώματα ή τα λείψανα των αγίων συχνά ευωδιάζουν ή μυροβλύζουν ή
παραμένουν άφθαρτα ή μέσω αυτών γίνονται θαύματα.
Όλα
τα παραπάνω τεκμηριώνονται με χιλιάδες μαρτυρίες από όλες τις εποχές και από
την εποχή μας. Συνιστούν πραγματικότητα, προσεκτικά ελεγμένη και επιβεβαιωμένη
στην πράξη.
Η
Εκκλησία θάβει τους νεκρούς (που τον χαρακτηρίζει «κεκοιμημένους», δηλ.
ανθρώπους που κοιμούνται, γιατί θεωρεί ότι δεν υπάρχει πραγματικός θάνατος),
δεν τους καίει, ακριβώς επειδή το σώμα κάθε χριστιανού το θεωρεί ιερό. Αν κάτι
το θεωρείς ιερό, δεν το καις, εκτός αν θέλεις να το προστατεύσεις από τη
βεβήλωση (πράγμα που δεν συμβαίνει στην προκείμενη περίπτωση).
Όλοι
οι πολιτισμοί που έκαιγαν ή καίνε τους νεκρούς (όπως οι αρχαίοι Έλληνες ή οι
ινδουιστές) πιστεύουν ότι μόνο η ψυχή του ανθρώπου συνδέεται με το Θεό (ή «τους
θεούς»), ενώ το σώμα είναι ασήμαντο και προορίζεται για τον αφανισμό. Η ταφή
είναι τιμητική πράξη: το σώμα φυλάσσεται στη γη σαν θησαυρός. Η καύση
συμβολίζει την απόρριψη του σώματος ως απορρίμματος.
Ομοίως,
και οι σημερινοί συνάνθρωποί μας που επιθυμούν να καούν μετά το θάνατό τους,
είτε δεν πιστεύουν στη μετά θάνατον ζωή, είτε πιστεύουν ότι αφορά μόνο στην
ψυχή, όχι στο σώμα. Αντίθετα, κατά τους αγίους διδασκάλους του χριστιανισμού,
στη δευτέρα παρουσία του Ιησού Χριστού οι άνθρωποι θα αναστηθούν με το σώμα τους,
αλλά νέοι και αθάνατοι, όπως ο αναστάς (με το σώμα Του) Χριστός.
Η
ίδρυση δημόσιων αποτεφρωτηρίων στην Ελλάδα
ασφαλώς θα ικανοποιούσε το αναφαίρετο δικαίωμα κάθε μη χριστιανού να
αποτεφρωθεί. Η Εκκλησία δεν μπορεί να του το στερήσει (εκτός από το γεγονός ότι
έχει το δικαίωμα να αρνηθεί να φιλοξενήσει αποτεφρωτήρια στο χώρο κοιμητηρίων
που ανήκουν σ’ αυτήν, όσα έχουν απομείνει), επειδή απλούστατα μόνο μη
χριστιανοί μπορεί να επιθυμούν να αποτεφρωθούν. Οι χριστιανοί προσφέρουμε το
σώμα μας στη μητέρα μας, την Εκκλησία, να το κηδέψει και να το ενταφιάσει με
τιμές, όπως καθιέρωσαν οι άγιοί μας, τα λείψανα των οποίων αποδεικνύουν ότι τα
σώματα των χριστιανών είναι άγια και δεν προορίζονται για τον αφανισμό, αλλά
για την ανάσταση.
Τις θέσεις μας για την αθεΐα και την ύπαρξη του Θεού θα τις βρείτε επίσης εδώ
Κυριακή 21 Φεβρουαρίου 2016
Πρέπει να βαφτίζουμε τα παιδιά μας όταν είναι μωρά ή νήπια;
Φωτο από το Διαδίκτυο
Μερικές σκέψεις γι' αρχή:
Ο νηπιοβαπτισμός, στην πραγματικότητα, δεν αποτελεί καινοτομία της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Όλες οι οικογένειες, σε όλες τις κοινωνίες, τις θρησκείες και τους πολιτισμούς, όλων των εποχών, κατά κανόνα μεγαλώνουν τα παιδιά τους μεταδίδοντάς τους, από τη γέννησή τους, τις αξίες και τις πεποιθήσεις των γονιών τους.
Αν είσαι οικολόγος, θέλεις να γίνουν τα παιδιά σου οικολόγοι και αυτό φροντίζεις να συμβεί, όχι επειδή είσαι εγωιστής και καταπιεστής, αλλά επειδή το θεωρείς σωστό και σημαντικό. Το ίδιο αν είσαι πολιτικοποιημένος, κοινωνικά ευαισθητοποιημένος, ειρηνιστής ή αριβίστας, ανάλγητος επιχειρηματίας, μέλος οποιασδήποτε θρησκείας, ακόμη και αγνωστικιστής ή άθεος. Αν δεν πεις τίποτα στα παιδιά σου για το Θεό, και πάλι τους έχεις μεταδώσει μια οπτική για τον κόσμο και μια στάση ζωής: χωρίς Θεό.
Ακόμη κι αν δεν τους μεταδίδεις με λόγια τις αξίες και τις πεποιθήσεις σου, το κάνεις με τη συμπεριφορά σου και τα μηνύματα που περνάς είναι σαφή και, μάλιστα, συνειδητά και επιθυμητά.
Και οι προτεστάντες, που απορρίπτουν μετά βδελυγμίας το νηπιοβαπτισμό, ανατρέφουν τα παιδιά τους ως ενταγμένα από μικρά στη θρησκευτική τους κοινότητα, ανεξάρτητα πότε το θεσμοθετούν αυτό με κάποια βαπτισματική τελετή.
Είναι ανθρώπινο και θεμιτό: όλοι οι άνθρωποι επιθυμούν να μεταδώσουν στα παιδιά τους ό,τι θεωρούν πιο πολύτιμο και αυθεντικό. Είναι η κληρονομιά τους. Μάλιστα, οι αξίες και οι πεποιθήσεις μας είναι, νομίζω, στη συνείδηση του καθενός μας ασύγκριτα πολυτιμότερη κληρονομιά για τα παιδιά μας από τα υλικά αγαθά. Κληρονομιά ζωής, ο αληθινός θησαυρός μας. "Διότι όπου είναι ο θησαυρός σας, εκεί είναι και η καρδιά σας", είχε πει κάποιος (Ματθ. 6, 21 - στ' αρχαία, εδώ).
Ατυχώς, ο σύγχρονος δυτικός άνθρωπος συχνά χαρακτηρίζεται από έντονη χριστιανοφοβία. Ας το παραδεχτεί, δεν είναι ντροπή. Έχει ελαφρυντικά (δες εδώ). Όμως η χριστιανοφοβία στο δυτικό κόσμο έχει λάβει διαστάσεις επιδημίας. Γι' αυτό, οποιαδήποτε ανατροφή των παιδιών και τελετή ένταξής τους σε μια κουλτούρα (θρησκευτική ή άλλη) ο δυτικός άνθρωπος μπορεί να την ανεχτεί (π.χ. αυτό), εκτός από το χριστιανικό βάπτισμα!...
Σας καλούμε, τώρα, αν θέλετε, για μια περιήγηση σε μερικά άρθρα σχετικά με το πώς βλέπουμε οι ορθόδοξοι χριστιανοί το βάπτισμα των παιδιών μας και γιατί το θεωρούμε θεμιτό (απαντώντας κυρίως στις αντιρρήσεις των προτεσταντών διαφόρων αποχρώσεων), αλλά και σύμφωνο με το πνεύμα και τις πηγές του χριστιανισμού.
Ένα απ' αυτά τα άρθρα θα παραθέσουμε ολόκληρο.
Για το νόημα του χριστιανικού βαπτίσματος και τη σχέση του με τη σωτηρία του ανθρώπου, δείτε εδώ.
Για το νηπιοβαπτισμό:
- Μέρος 1ο Επιτρέπεται ο νηπιοβαπτισμός;
- Μέρος 2ο Προτεσταντικές αντιφάσεις στο θέμα του Νηπιοβαπτισμού
- Μέρος 3ο: Μαρτυρίες Πατέρων για την αρχαιότητα και την ορθότητά του νηπιοβαπτισμού
- Μέρος 4ο: Νηπιοβαπτισμός, Εκκλησία και Βυζάντιο
- Μέρος 5ο: Νηπιοβαπτισμός: Χριστιανοί, Eθνικοί και Εβραίοι μέσα από τους Νόμους της Πολιτείας και τους Κανόνες της Εκκλησίας
- Μέρος 6ο: Νηπιοβαπτισμός: Το προπατορικό αμάρτημα και το βάπτισμα ως σφράγισμα σωτηρίας
Νηπιοβαπτισμός: Μια αγιογραφική αλήθεια
Κεφάλαιο από το βιβλίο Ερμηνευτικές Αντιαιρετικές Μελέτες του ερευνητή Γεωργίου Π. Τσιμπιρίδη.
Κατά
τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, αλλά και πολλούς άλλους ετεροδόξους, μόνον
άτομα ώριμα και σε θέση να κατανοήσουν την πίστη, να πιστέψουν και να
ομολογήσουν πρέπει να βαπτίζονται. Τα νήπια, ως μη έχοντα τις ανωτέρω
προϋποθέσεις, αποκλείονται του βαπτίσματος. Επικαλούνται διάφορα χωρία
προκειμένου να στηρίξουν την κακοδοξία τους μεταξύ αυτών το
Μάρκ. 16:16 «ο πιστεύσας
και βαπτισθείς σωθήσεται». Το χωρίο αυτό βεβαίως, εφόσον το
ευαγγέλιο θα κηρύσσετο εις ενήλικες, αφορά αυτούς που θα πίστευαν και
δεν απορρίπτει την βάπτιση νηπίων.
Οι δε
Πεντηκοστιανοί διδάσκουν, ότι τα νήπια δεν έχουν ανάγκη βαπτίσεως, διότι
ο Χριστός αναγνωρίζει εις αυτά προϋποθέσεις σωτηρίας με το να λέγει:
«Αφετε τα παιδία και μη κωλύετε αυτά ελθείν προς με, τών γαρ τοιούτων
εστίν η βασιλεία τών ουρανών». Μας παρουσιάζουν όμως το μισό
χωρίο, διότι ολόκληρο έχει ως εξής: «Τότε προσηνέχθησαν αυτώ
παιδία, ίνα τας χείρας επιθή αυτοίς και προσεύξηται· οι δε μαθηταί
επετίμησαν αυτοίς. ο δε Ιησούς είπεν, Αφετε τα παιδία και μη κωλύετε
αυτά ελθείν προς με, τών γαρ τοιούτων εστίν η βασιλεία τών ουρανών. και
επιθείς τας χείρας αυτοίς επορεύθη εκείθεν»
(Ματθ. 19:13-15).
Το
περιστατικό περιγράφεται και εις τους
Μάρκ. 10:13-16 και Λουκ.
18:15-17 δηλαδή «Τότε έφεραν σ’ Αυτόν παιδιά για να τα
ευλογήσει θέτοντας επάνω τους τα χέρια και να προσευχηθεί, αλλά οι
μαθητές τους επέπληξαν. Ο Ιησούς όμως είπε: ‘Αφήστε τα παιδιά και μην τα
εμποδίζετε να έλθουν προς Εμένα, διότι η βασιλεία των ουρανών είναι γι’
αυτούς που είναι σαν αυτά’. Και αφού τα ευλόγησε θέτοντας επάνω τους τα
χέρια, αναχώρησε από εκεί».
Κατά
τους Ευαγγελιστές, γονείς ή και άλλοι έφεραν νήπια προς τον Χριστό για
να τα ευλογήσει, θέτοντας τα χέρια Του εις τα κεφάλια τους. Κατά πάσα
πιθανότητα ο λαός είχε αντιληφθεί, ότι όποιον άγγιζε ο Χριστός ελάμβανε
πλήθος ευλογιών (Λουκ. 4:40,
8:44-47). Ίσως δε είχαν και εσωτερική πληροφορία, ότι τα
βρέφη τους είχαν την ανάγκη των ευλογιών του Χριστού. Αλλά οι μαθητές
εμπόδιζαν τους γονείς, ίσως με το σκεπτικό ότι ενοχλείτο ο Διδάσκαλος ή
ότι τα βρέφη δεν είχαν ανάγκη ευλογιών, όπως δυστυχώς νομίζουν και οι
σημερινοί αιρετικοί, και με την πεπλανημένη γνώμη τους στερούν από
τα νήπια των ευλογιών του Ιησού.
Ο
Χριστός όμως απορρίπτει μίαν τέτοια γνώμη και επιτιμά αγανακτισμένος
αυτούς που εμποδίζουν τα βρέφη και γίνονται αιτία να στερηθούν των θείων
ευλογιών. Δυστυχώς για τους αιρετικούς, ο Χριστός όχι μόνον αγκαλιάζει
αλλά και κατευλογεί τα βρέφη (Μαρκ.
10:16) δείχνοντας, ότι ΚΑΙ ΑΥΤΑ πρέπει να καρπώνονται
τις ευλογίες Του, τις οποίες ολόκληρη η ανθρωπότης είχε στερηθεί
(Ρωμ. 3:23), όπως ΚΑΙ
αυτά τα νήπια, εξ αιτίας της αρχαίας παραβάσεως των πρωτοπλάστων.
Το υπό
εξέτασιν λοιπόν γεγονός δείχνει, ότι
και τα άωρα βρέφη, αν και δεν κατανοούν ποίος είναι ο
Ευλογών και τι παρέχει, μπορούν να απολαμβάνουν των δωρεών Του. Εάν δεν
επενέβαινε ο Χριστός να επιτιμήσει τους μαθητάς Του, τα νήπια θα
εστερούντο των θείων ευλογιών. Το ότι ο Χριστός επενέβη και ανέτρεψε την
γνώμη τους, μάλιστα ελέγξας αυτούς αυστηρώς, διδάσκει, ότι και τα
αθώα και άκακα βρέφη έχουν ανάγκη της Θείας Χάριτος.
Η
φράσις άλλωστε «τών γαρ τοιούτων εστίν η βασιλεία
τών ουρανών» (Ματθ. 19:14),
που επικαλούνται οι αιρετικοί, δεν σημαίνει ότι εις τα νήπια ανήκει η
βασιλεία του Θεού, διότι τότε ο ορθή διατύπωσις θα ήτο ως εξής: ‘αυτών
γαρ εστιν η βασιλεία τών ουρανών’. Ως έχει όμως το χωρίο
σημαίνει, ότι η βασιλεία ανήκει εις όσους είναι άδολοι, αγαθοί, άκακοι
και απονήρευτοι όπως τα νήπια. Πρέπει δε να έχουν και άλλες προϋποθέσεις
όπως βάπτισμα, μετάνοια, Θεία Κοινωνία κ.τ.λ.
Εάν ο
υπό εξέτασιν λόγος του Χριστού σημαίνει, ότι τα νήπια είναι σεσωσμένα
χωρίς να έχουν ανάγκη από οτιδήποτε άλλο, τότε και οι υπαγόμενοι εις
τους μακαρισμούς: «Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι, ότι αυτών εστιν
η βασιλεία τών ουρανών» και «μακάριοι οι δεδιωγμένοι
ένεκεν δικαιοσύνης, ότι αυτών εστιν η βασιλεία τών ουρανών»
(Ματθ. 5:3, 10), θα πρέπει,
χωρίς κάτι επιπλέον, να πληρούν τις προϋποθέσεις προς σωτηρία, δηλαδή
χωρίς μετάνοια, βάπτισμα, Θεία Κοινωνία κ.τ.λ. Το δέχονται αυτό οι
αιρετικοί; Ασφαλώς όχι! Ώστε τα νήπια, έχουν μεν την καθαρότητα από
αμαρτίες που δεν έχουν οι μεγάλοι, πρέπει όμως να έχουν και τα υπόλοιπα
που προανεφέραμε, έστω κι αν δεν τα κατανοούν!
Είπε ο
Χριστός: «αμήν λέγω υμίν, ος αν μη δέξηται την βασιλείαν τού
θεού ως παιδίον, ου μη εισέλθη εις αυτήν»
(Λουκ. 18:17) δηλαδή «Αληθινά
σας λέγω, όποιος δεν δεχθεί την βασιλεία του Θεού σαν παιδί, δεν θα μπει
εις αυτήν». Ερωτούμε τους αιρετικούς: Τα βρέφη, εις τα οποία αναφέρεται
ο Χριστός, κατανοούν τι είναι η βασιλεία του Θεού; Ένα βρέφος μερικών
μηνών, τι κατανοεί και τι αντιλαμβάνεται περί Βασιλείας Θεού; Ασφαλώς
τίποτε! Και όμως ο Χριστός λέγει, ότι αυτά δέχονται την Βασιλεία του
Θεού! Πώς την δέχονται; Την δέχονται όπως κάθε βρέφος που δέχεται
ο,τιδήποτε του παρέχουν οι γονείς του, τροφή, παιγνίδια, φάρμακα κ.τ.λ.
χωρίς να τα κατανοεί και να μπορεί να τα εξετάσει! Κι αυτό δε το βρέφος
γίνεται δεκτό εις την Βασιλεία του Θεού.
Ερωτούμε λοιπόν τους Μάρτυρες του Ιεχωβά και τους λοιπούς ετεροδόξους:
Πώς, αυτό το βρέφος, είναι κατάλληλο για την Βασιλεία του Θεού
(την οποίαν σημειωτέον δεν κατανοεί όμως την απολαμβάνει), ενώ για την
χάρη και δωρεά που παρέχεται δια του βαπτίσματος πρέπει να είναι εις
θέσιν να κατανοεί; Ώστε, αγαπητοί αιρετικοί, ένα βρέφος τα του
Παραδείσου είναι δυνατόν να τα απολαμβάνει, έστω κι αν δεν τα κατανοεί,
αλλά οι ευλογίες και οι δωρεές των Μυστηρίων δεν πρέπει να του
παρέχονται, διότι δεν τις κατανοεί! Ω! μέγεθος Προτεσταντικής,
Πεντηκοστιανής, Ευαγγελικής, Ιεχωβίτικης και λοιπής αιρετικής ανοησίας!
ΛΕΠΤΟΜΕΡΗΣ ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΚΑΤΑ ΜΑΤΘ. ΚΗ:19-20
Το χωρίο όμως που έχουν ως το δήθεν ‘δυνατό χαρτί’ τους κι επικαλούνται σε κάθε συζήτηση περί Νηπιοβαπτισμού άπαντες οι ετερόδοξοι, είναι η περίφημος ρήση του Χριστού εις το τέλος του Ευαγγελίου του Ματθαίου «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα τού Πατρός και τού Υιού και τού Αγίου Πνεύματος, διδάσκοντες αυτούς τηρείν πάντα όσα ενετειλάμην υμίν· και ιδού εγώ μεθ υμών ειμι πάσας τας ημέρας έως τής συντελείας τού αιώνος» (Ματθ. 28:19-20). Θα προβούμε λοιπόν εις λεπτομερή ανάλυση του συγκεκριμένου χωρίου για να αποδειχθεί περιτράνως, ότι το συγκεκριμένο χωρίο, όχι μόνον είναι ένδειξις κατά του Νηπιοβαπτισμού, αλλά αντιθέτως είναι ισχυρόν επιχείρημα ΥΠΕΡ του Νηπιοβαπτισμού!
Οι
ετερόδοξοι δίνουν εις το ρήμα ‘μαθητεύσατε’
την έννοια του ‘διδάξατε’ ή ‘καταστήσατε μαθητές’ και
παρασύρονται έτσι εις την εξής εσφαλμένη εξήγηση: «Διδάξατε τα
έθνη με το να βαπτίζετε...με το να διδάσκετε...». Με
αυτή δε την εξήγηση η μετοχή ‘βαπτίζοντες’ είναι
ασυμβίβαστη και ακατανόητη με το ‘διδάξατε’, η δε άλλη
μετοχή ‘διδάσκοντες’ καταλήγει ως ταυτολογία με το ‘διδάξατε’!
Το ‘μαθητεύσατε’ δεν σημαίνει μέθοδο η τρόπο, δηλαδή
διδαχή και μαθητεία με σκοπό να καταστούν οι άνθρωποι μέλη της
Εκκλησίας, αλλά σημαίνει αυτόν τούτον τον σκοπό, το να καταστούν δηλαδή
μέλη της Εκκλησίας. Με άλλα λόγια το ‘μαθητεύσατε’
σημαίνει ‘καταστήσατε χριστιανούς’, με μία λέξη ‘εκχριστιανίσατε’.
Το ότι
το ‘μαθητεύσατε’ δεν έχει την έννοια της διδαχής αλλά της
εκχριστιανίσεως, αποδεικνύεται από το ότι εις τις Πράξεις
των Αποστόλων το ουσιαστικό ‘μαθητής’ σημαίνει ‘πιστός’,
‘μέλος της Εκκλησίας’, ‘χριστιανός’. «Παραγενόμενος
δε εις Ιερουσαλήμ επείραζεν κολλάσθαι τοις μαθηταίς· και πάντες
εφοβούντο αυτόν, μη πιστεύοντες ότι εστίν μαθητής»
(Πράξ. 9:26) δηλαδή «Όταν ο
Σαύλος πήγε στην Ιερουσαλήμ, προσπαθούσε να συνδεθεί με τους μαθητές (τους
πιστούς, τους Χριστιανούς), αλλά όλοι τον φοβούνταν, διότι
δεν πίστευαν ότι είναι μαθητής (πιστός, Χριστιανός)», «ευαγγελισάμενοί
τε την πόλιν εκείνην και μαθητεύσαντες ικανούς υπέστρεψαν εις την
Λύστραν και Ικόνιον και Αντιόχειαν»
(Πράξ. 14:21) δηλαδή «Και αφού κήρυξαν το ευαγγέλιο εις
εκείνη την πόλη και έκαναν αρκετούς μαθητές (Χριστιανούς),
επέστρεψαν στην Λύστρα και στο Ικόνιο και στην Αντιόχεια».
Εις δε
τις Πράξ. 11:26 αναφέρεται: «Εγένετο
δε αυτοίς και ενιαυτόν όλον συναχθήναι εν τη εκκλησία και διδάξαι όχλον
ικανόν͵ χρηματίσαι τε πρώτον εν Αντιοχεία τους μαθητάς Χριστιανούς»
δηλαδή «Ολόκληρο δε έτος πήγαιναν εις τις εκκλησιαστικές συνάξεις και
δίδασκαν πολύ λαό, και πρώτα εις την Αντιόχεια οι μαθητές (οι πιστοί)
ονομάστηκαν Χριστιανοί». Για πρώτη φορά εις την Αντιόχεια ‘οι
μαθητές’, δηλαδή τα μέλη της Εκκλησίας, ονομάστηκαν–συνωνύμως–‘Χριστιανοί’.
Αφού
αποδείξαμε την ορθή έννοια του ‘μαθητεύσατε’ μεταφράζουμε
το υπό έρευνα χωρίο ως εξής: «Εκχριστιανίσατε τα έθνη
με το να βαπτίζετε, με το να διδάσκετε»! Άξιον παρατηρήσεως εις την
εντολήν αυτή του Χριστού, είναι ότι προηγείται το ‘βαπτίζοντες’
και ακολουθεί μετά το ‘διδάσκοντες’. Γιατί άραγε; Έχουν
προβληματιστεί καθόλου επ’ αυτού οι Μάρτυρες του Ιεχωβά και οι λοιποί
ετερόδοξοι που θεωρούν την Αγία Γραφή ένα απλό κι εύκολο εις την
κατανόηση βιβλίο; Η παράδοξη αυτή διατύπωση δεν εξηγείται μόνο από το
γεγονός, ότι κάποιος γίνεται Χριστιανός κυρίως δια του μυστηρίου του
βαπτίσματος, αλλά και από το ότι ο Χριστός αποβλέπει, αποσκοπεί
εις ΤΑ ΝΗΠΙΑ, τα οποία πρώτα βαπτίζονται και ύστερα διδάσκονται.
Άξιον
επίσης παρατηρήσεως είναι ότι οι μετοχές ‘βαπτίζοντες’, ‘διδάσκοντες’
έχουν τεθεί ασυνδέτως. Δεν υπάρχει κάποιος συμπλεκτικός σύνδεσμος
ανάμεσα. Δεν λέγει δηλαδή ‘βαπτίζοντες ΚΑΙ
διδάσκοντες’ ώστε να υπάρχει μία υποχρεωτική σειρά (πρώτα δηλαδή
το βάπτισμα και μετά η διδαχή), αλλά ‘βαπτίζοντες,
διδάσκοντες’. Αυτό σημαίνει, ότι είτε το βάπτισμα είτε η διδαχή
πρέπει να εφαρμόζονται ανάλογα με την περίπτωση. Το βάπτισμα εις τα
νήπια, η διδαχή εις τους ενήλικες (ακολουθούμενη βεβαίως από το
βάπτισμα). Συμφώνως λοιπόν προς την ανωτέρω λεπτομερή ανάλυση του λόγου
του Χριστού, το υπό έρευνα χωρίο είναι επιχείρημα ΥΠΕΡ του
Νηπιοβαπτισμού και ΟΧΙ ένδειξη κατά του Νηπιοβαπτισμού,
όπως νομίζουν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά και λοιποί ετερόδοξοι,
παρερμηνεύοντας το ‘μαθητεύσατε’ και τονίζοντας την
προτεραιότητά του ως προς το ‘βαπτίζοντες’. Μετά λοιπόν
από όλα τα ανωτέρω, η ορθή απόδοση του συγκεκριμένου χωρίου είναι η
εξής:
«Αφού
πορευθείτε, εκχριστιανίσατε (δηλαδή κάντε
χριστιανούς) όλα τα έθνη, με το να βαπτίζετε αυτούς
εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος,
με το να διδάσκετε αυτούς να τηρούν όλα όσα σας διέταξα (ή σας
είπα). Και ιδού εγώ θα είμαι μαζί σας όλες τις ημέρες έως το τέλος
του κόσμου».
Η ΑΓΙΑ ΓΡΑΦΗ ΥΠΟΣΤΗΡΙΖΕΙ ΤΟΝ ΝΗΠΙΟΒΑΠΤΙΣΜΟ
«Πίστει πεποίηκεν το πάσχα και την πρόσχυσιν τού αίματος, ίνα μη ο ολοθρεύων τα πρωτότοκα θίγη αυτών» (Εβρ. ια:28) δηλαδή «Από πίστη (ο Μωυσής) τέλεσε το Πάσχα και την χρίση (των θυρών) με αίμα, για να μην κτυπήσει ο εξολοθρευτής άγγελος τα πρωτότοκα παιδιά των Ισραηλιτών». Η πίστη δηλαδή του Μωυσέως εις το αίμα του αμνού, έσωσε τα πρωτότοκα, όπως την σήμερον ημέρα η πίστη των αναδόχων εις το αίμα του Αμνού του Θεού σώζει τα δικά μας νήπια! Ερωτούμε τους Μάρτυρες του Ιεχωβά: Ρώτησε ο Μωυσής τα πρωτότοκα εάν ήθελαν να σωθούν; Όχι! Όπως δηλαδή δεν τα ρώτησε εάν ήθελαν να σωθούν, αλλά τα έσωσε με την δική του πίστη, έτσι και εμείς σήμερα δεν τα ρωτάμε εάν θέλουμε να σωθούν, αλλά τα σώζουμε με την δική μας πίστη!
«εν
ω και περιετμήθητε περιτομή αχειροποιήτω εν τη απεκδύσει τού σώματος των
αμαρτιών τής σαρκός, εν τη περιτομή τού Χριστού, συνταφέντες αυτώ
εν τω βαπτίσματι, εν ω και συνηγέρθητε δια τής πίστεως τής ενεργείας τού
Θεού τού εγείραντος αυτόν εκ νεκρών»
(Κολασ. β:11-12) δηλαδή:
«Δι’
αυτού (του Χριστού) επίσης περιτμηθήκατε με περιτομή αχειροποίητη δια
της αποβολής του συνόλου των αμαρτιών της διεφθαρμένης ανθρωπίνης
φύσεως, με την Χριστιανική περιτομή. Θαφτήκατε μαζί Του
κατά το βάπτισμα, κατά το οποίο και αναστηθήκατε μαζί, διότι επιστεύσατε
εις την ενέργεια του Θεού, ο οποίος τον ανέστησε εκ νεκρών».
Ο
Απόστολος Παύλος λέγει, ότι και εμείς οι Χριστιανοί έχουμε
περιτομή η οποία, εν αντιθέσει με αυτήν των Εβραίων, είναι
αχειροποίητος, δηλαδή πνευματική, και γίνεται κατά την ώρα του
βαπτίσματος, που αποβάλλεται το σύνολο των αμαρτιών της ανθρωπίνης
φύσεως.
Ερωτούμε λοιπόν τους Μάρτυρες του Ιεχωβά και τους λοιπούς ετεροδόξους:
Πότε ακριβώς γινόταν η σαρκική περιτομή; Δεν γινόταν την 8η
ημέρα της γεννήσεως του βρέφους; (Γεν. ιζ:12) Εφόσον κατά τον Απόστολο η
περιτομή της Παλαιάς Διαθήκης ήταν τύπος του βαπτίσματος και γινόταν εις
νηπιακή ηλικία, γιατί ο αντίτυπος, η νέα πνευματική περιτομή, δηλαδή το
βάπτισμα, δεν θα πρέπει να γίνεται εις νηπιακή ηλικία;
«έσται γαρ μέγας ενώπιον τού Κυρίου, και οίνον και σίκερα ου μη πίη, και Πνεύματος Αγίου πλησθήσεται έτι εκ κοιλίας μητρός αυτού» (Λουκ. α:15) δηλαδή «Θα είναι δε μεγάλος μπροστά εις τα μάτια του Κυρίου, και κρασί και άλλα μεθυστικά ποτά δεν θα πιεί, και θα γεμίσει από Πνεύμα Άγιο ακόμη από την κοιλία της μητέρας του».
Το ανωτέρω χωρίο είναι ισχυρότατο επιχείρημα υπέρ του Νηπιοβαπτισμού, διότι εις τον Ιωάννη τον Πρόδρομο ο Θεός έδωσε Άγιον Πνεύμα, ενώ ακόμη ήταν μέσα εις την κοιλία της μητρός του!!! Τον ερώτησε ο Θεός τον Ιωάννη εάν ήθελε να δεχθεί το Άγιον Πνεύμα; Όχι! Άρα ο Θεός δίδει τις δωρεές Του ανεξαρτήτως κατανοήσεως από τους αποδέκτες. Το ίδιο δηλαδή που κάνει και η Εκκλησία. Αγιάζει τα νήπια ανεξαρτήτως κατανοήσεως εκ μέρους των!
Το ανωτέρω χωρίο είναι ισχυρότατο επιχείρημα υπέρ του Νηπιοβαπτισμού, διότι εις τον Ιωάννη τον Πρόδρομο ο Θεός έδωσε Άγιον Πνεύμα, ενώ ακόμη ήταν μέσα εις την κοιλία της μητρός του!!! Τον ερώτησε ο Θεός τον Ιωάννη εάν ήθελε να δεχθεί το Άγιον Πνεύμα; Όχι! Άρα ο Θεός δίδει τις δωρεές Του ανεξαρτήτως κατανοήσεως από τους αποδέκτες. Το ίδιο δηλαδή που κάνει και η Εκκλησία. Αγιάζει τα νήπια ανεξαρτήτως κατανοήσεως εκ μέρους των!
Δείτε επίσης:
Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά ως Προτεστάντες
Το «όνομα του Θεού» στην Αγία Γραφή και η χρήση του από τους χριστιανούς
Το «όνομα του Θεού» στην Αγία Γραφή και η χρήση του από τους χριστιανούς
Όλοι οι Xριστιανοί είναι καλεσμένοι για συμβασιλείς του Χριστού (απάντηση στους Μάρτυρες του Ιεχωβά)
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)