Ναι! Υπάρχει άη Βασίλης!!

Α΄

 Άγιος Βασίλης ο Μέγας

Μεσόγειος και Το παπί

Της Τζωρτζίνας Πολυχρονίδου

Το έθιμο της κοπής της Βασιλόπιτας συνεχίζεται και θα συνεχίζεται για πολύ ακόμη. Αυτό συμβαίνει κάθε χρόνο. Για το έθιμο αυτό μας μιλάει το παρακάτω θέμα. Μας μιλάει όμως κυρίως για τον άνθρωπο που το δημιούργησε, τον Αγιο, το Μεγα Βασίλειο, τη μνήμη του οποίου δύο φορές εορτάζουμε μέσα σ' αυτό το μήνα. Μια την Πρωτοχρονιά και μια στις 30 του μηνός με τους Τρεις Ιεράρχες.

".... Αη Βασίλης έρχεται... από την Καισαρείαν...". Πολύ σωστά, τα κάλαντα του λαού μας προσδιορίζουν τον τόπο καταγωγής και διακονίας [=δράσης και προσφοράς] ενός πραγματικού ανθρώπου του Θεού, που έγινε παγκόσμιο σύμβολο αγάπης και προσφοράς, εξ αιτίας του νεογέννητου Χριστού πρώτα, που ανέδειξε Αγίους σαν τον Αη Βασίλη, και χάρις στον Αγιο των Χριστουγέννων οι μεγάλοι έχουν μια ευκαιρία να δείξουν έλεος και φιλανθρωπία και τα παιδιά του κόσμου να "δουν" τις επιθυμίες τους να γίνονται πραγματικότητα.
Χάρις στον Αη Βασίλη, η ανθρωπότητα για λίγες ημέρες αλλάζει ύφος, γίνεται πιο ανθρώπινη, πιο χαρούμενη. Ο Αη Βασίλης λοιπόν ΥΠΑΡΧΕΙ με την έννοια ότι αν και δεν ζει σωματικά το πνεύμα του περιτρυγυρίζει τις καρδιές μας κάθε Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά.

Ο Μύθος του Αη Βασίλη και ο Santa Claus

Παραδόξως στον πλανήτη μας στη διανομή των δώρων στα παιδιά, εμπλέκονται δύο ορθόδοξοι Αγιοι, δύο διαφορετικά πρόσωπα, που και οι δύο ήταν ΕΛΛΗΝΕΣ και οι δύο ήταν επίσκοποι, για τις χώρες της δύσης αυτός που φέρνει τα δώρα στους φτωχούς και τα παιδιά είναι ο ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ή Santa Claus, όπως λέγεται στη γώσσα τους, που εμείς στην Ελλάδα εορτάζουμε στις 6 Δεκεμβρίου και τον θεωρούμε προστάτη των Ναυτικών,στην Ιστορία του Αγίου Νικολάου ως προστάτη των φτωχών και των παιδιών, οι λαοί του βορρά Ολλανδοι, Φιλανδοί κ.λπ. ανάμιξαν και στοιχεία από αρχαιότερους μύθους, όπως τα ξωτικά, το άστρο του βορρά, το έλκυθρο, κ.λπ. 

Ετσι, με τον καιρό έφθασε και στη χώρα μας, ο μύθος του Santa Claus, ενός ευτραφούς τύπου με στρογγυλά γυαλιά λευκογένειου, με κόκκινη στολή και μαγικές ικανότητες που κατοικεί στον Βορειο Πόλο και περιστοιχίζεται από νεράιδες του χιονιού και ξωτικά. Είναι μια πραγματικά γοητευτική ιστορία, όμως τα παιδιά μα κι εμείς οι μεγάλοι, πρέπει να αντιληφθούμε ότι ουδεμία σχέση έχει με τους πραγματικούς αγίους μας, τον Αη Βασίλη και τον Αη Νικόλα που ήταν ασκητικώτατοι. ["Νεκρός": για τον άγιο Νικόλαο & τη δημιουργία της παράδοσης για το Santa Claus, δες σε αυτό το σπουδαίο post. Δες όμως και αυτά τα δικά μας posts: εδώ και εδώ]

Ο πραγματικός Αη Βασίλης

Ο άγιος Βασίλειος ο Μέγας ως προστάτης των φτωχών (που είναι ζωγραφισμένοι γύρω του). Όπως και οι 3 επόμενες εικόνες, είναι από το blog της Κατασκήνωσης Άγκυρα.

Πώς ήταν; Ας δούμε τι μας λένε οι αρχαίοι συγγραφείς μας. Ηταν πολύ ψηλός και πολύ αδύνατος, είχε σκούρο δέρμα και χλωμό, είχε επίσης κοντά μαλλιά και μακριά μαύρα γενιά που κάπου κάπου διέκρινες λευκές τρίχες, είχε μακριά μύτη και τα φρύδια του ήταν τοξοειδή, τα μάτια του ήταν σκούρα και η ματιά του βαθειά και ερευνητική, το μέτωπό του ήταν μεγάλο και ήταν μονίμως ζαρωμένο -έμοιαζε δηλαδή με άνθρωπο που συνεχώς σκεπτόταν, είχε προβλήματα με την υγεία του και υπέφερε από το πραγματικά ανυπόφορο κρύο και γενικά βαρύ χειμώνα της Καππαδοκίας.
Ας δούμε όμως πότε και που έζησε και ποιά ήταν η οικογένειά του.
Η οικογένεια του Αη Βασίλη ήταν στ' αλήθεια μια οικογένεια Αγίων, είχε παππού μάρτυρα, από τα αδέλφια του ο Γρηγοριος ήταν επίσκοπος Νύσσης, ο Πέτρος επίσκοπος Σεβαστείας και ο ίδιος ο Βασίλειος επίσκοπος Καισαρείας, οι αδελφές του ήταν όλες αφιερωμένες στον Θεό, με πρώτη πρώτην την αγία και σοφή Μακρινα, που ήταν αυτή που επηρέασε τον Αη Βασίλη να στραφεί στην χριστιανική πίστη.
Ο Ναυκρατιος ενας άλλος αδελφός του ασκήτευε στην έρημο του πόντου κι πέθανε μόλις 27 χρόνων. Τον πατέρα του τον έλεγαν και αυτόν Βασίλειο και ήταν ρήτορας, δηλαδή δικηγόρος, ενώ την μητέρα του την έλεγαν Εμελεια και ήταν πολύ σοφή και αγία γυναίκα [γιορτάζεται στις 30 Μαΐου]. Η οικογένεια του Αγίου Βασιλείου είχε 11 παιδιά (5 αγόρια - 6 κορίτσια) και όλοι διακρίθηκαν στου Χριστού την πίστη.

Ο Άγιός μας γεννήθηκε στην Νεοκαισαρεια του Πόντου το 330 μ.Χ. (όλες οι περιοχές που αναφέρουμε ήταν κάποτε ελληνικές ενώ σήμερα ανήκουν στην επικράτεια της Τουρκίας), σπούδασε στην Αθήνα σε φιλοσοφικές σχολές μαζί με τον φίλο του Άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο [σημ.: ήταν μαθηματικός, γιατρός, δικηγόρος και (όπως θα λέγαμε σήμερα) φιλόλογος - και αργότερα έγινε μοναχός, ιερέας και επίσκοπος ("δεσπότης") της Καισάρειας] και πέθανε σε ηλικία 48 ετών τον Δεκέμβριο του 378 μ.Χ. Κηδεύτηκε την 1η Ιανουαρίου του 379 μ.Χ. και κάθε πρωτοχρονιά -όπως γνωρίζουμε- γιορτάζουμε την μνήμη του.
Ο Αη Βασίλης στα 48 χρόνια που έζησε, έκαμε τόσα πολλά για τους ανθρώπους που η ιστορία τον ονόμασε ΜΕΓΑ όσο ακόμα ζούσε.

Το έργο του Μέγα Βασιλείου

Ο άγιος Βασίλειος ευλογεί το λαό

Ας δούμε όμως τι έκανε ο Άγιος Βασίλης κι έγινε Μεγας.
Πρώτα πρώτα μοίρασε την περιουσία του στους φτωχούς, δεν κράτησε τίποτα για τον εαυτό του! Από πολύ νέος γύμναζε τον εαυτό του στο πνεύμα και τον έβαζε σε σκληραγωγίες και, όπως λένε, άλλο δρόμο δεν γνώριζε εκτός αυτόν που οδηγούσε στο πανεπιστήμιο και στην εκκλησία. Σε μεγάλες επιδημίες που ταλαιπωρούσαν τον λαό αυτός ήταν παρών και βοηθούσε σωματικά και ψυχικά διδάσκοντας την πίστη του Χριστού [ήταν και γιατρός]. Ο Άη Βασίλης ήταν πολύ αυστηρός με αυτούς που ξέφευγαν από την σωστή πίστη, έλεγε και έγραφε την αλήθεια θαρραλέα και μάλιστα δεν δίστασε να ελεγξει ακόμη και αυτοκράτορες.
Συμπλήρωσε με ευχές την Θεία Λειτουργία που ακουμε αυτές τις ημέρες στην εκκλησία και φέρει το όνομά του ("Λειτουργία Αγίου Βασιλείου"). ["Νεκρός": Οι "ευχές" αυτές είναι μεγάλες & σπουδαίες προσευχές που λέει ο παπάς χαμηλόφωνα μέσα στο Ιερό, ενώ ο ψάλτης ψάλλει - με αυτέ τις προσευχές γίνεται η θεία Μετάληψη & τα άλλα σημαντικά πράγματα μέσα στη λειτουργία. Η λειτουργία του αγ. Βασιλείου γίνεται 10 φορές το χρόνο: την 1η Ιανουαρίου (όπου γιορτάζεται και η μνήμη του), τις πρώτες πέντε Κυριακές της Μ. Τεσσαρακοστής, τις παραμονές των Χριστουγέννων και των Θεοφανείων, την Μ. Πέμπτη και το Μ. Σάββατο. Τις άλλες μέρες γίνεται η λειτουργία που έχει γράψει ένας άλλος μεγάλος άγιος των γραμμάτων & της φιλανθρωπίας, ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος].

Επίσης, ο Άγ. Βασίλης έγραψε πολλά βιβλία για την καθοδήγηση των χριστιανών και ίδρυσε πολλά μοναστήρια, όπου αρκετοί μαθητές του αφιερώθηκαν στον Θεό.
Το πιο σπουδαίο του έργο όμως ήταν η οργάνωση της ελεημοσύνης και φιλανθρωπίας στην επαρχία του: έφτιαξε κοντά στην Καισάρεια μια ολόκληρη πόλη από φιλανθρωπικά ιδρύματα, γηροκομεία, νοσοκομεία, ξενοδοχεία, ορφανοτροφεία κ.α. Ιδρυσε και καθιέρωσε την διανομή αγαθών, τρόφιμα, ρούχα, χρήματα και κάθε είδους βοήθεια σε φτωχές οικογένειες, άπορους κ.λ.π.
Η πόλη αυτή [μετά το θάνατό του] ονομάστηκε Βασιλειαδα. Φανταστείτε τι ανακούφιση θα ένιωθαν τότε οι φτωχοί, τα ορφανά, οι γέροι, οι ταξιδιώτες, η Καισάρεια είχε γίνει μια μεγάλη οικογένεια με πατέρα τον άγιο Βασίλειο, τον επίσκοπό της.
Τον αγαπούσαν τόσο πολύ που στην κηδεία του σημειώθηκαν λιποθυμίες και θανατοι, τόσες χιλιάδες κόσμος που συγκεντρώθηκε!
Αυτός ήταν ο Αη Βασίλης από την Καισαρεία που πάντα θα ζει μέσα στις καρδιές μας και θα μας θυμίζει με το έργο του ότι πρέπει να είμαστε όλοι εμείς οι άνθρωποι μικροί και μεγάλοι αγαπημένοι. 
[Ενώ ζούσε ο άγιος Βασίλης, ο αδελφός του, ο άγιος Γρηγόριος της Νύσσης, είδε το εξής όραμα: “’Ηταν νύχτα, όταν έγινε μία θεία λάμψη (“έλλαμψη”) από φως, την ώρα που (ο Βασίλειος) προσευχόταν στο σπίτι. Το φως εκείνο ήταν άυλο (άκτιστο) και, με τη δύναμη του Θεού, πλημμύρισε (καταφώτισε) όλο το οίκημα, χωρίς να το ανάβει κάποιο εύφλεκτο υλικό”!!!] 

Το έθιμο της Βασιλόπιτας

Μια φορά και έναν καιρό ζούσε ένας βασιλιάς του Βυζαντίου που ήταν συμμαθητής του Αη Βασιλη και τον έλεγαν Ιουλιανό. Ο Ιουλιανός αγαπούσε την φιλοσοφία και τους ψεύτικους θεούς και μισούσε τον Χριστιανισμό, ο Άγιος Βασίλειος δεν του χαρίσθηκε, γι' αυτό και ο Βασιλιάς ζητούσε αφορμή να τον ταπεινώσει. Όταν το Βυζάντιο κήρυξε τον πόλεμο στην Περσία, ο Ιουλιανός πέρασε με τον στρατό του από την Καισαρεία. Τότε διέταξε να φορολογήσουν όλη την επαρχία και τα χρήματα αυτά θα τα έπαιρνε επιστρέφοντας για την Κωνσταντινουπολη.
Ετσι, οι κάτοικοι αναγκάσθηκαν να δίνουν ότι είχε ο καθένας -χρυσαφικά νομίσματα κ.λπ.- όμως ο Θεός τιμώρησε τον Ιουλιανό, που σκοτώθηκε άδοξα σε μια μάχη στον πόλεμο με τους Πέρσες, έτσι δεν ξαναπέρασε ποτέ από την Καισάρεια. ["Νεκρός": εννοείται ότι, αν ο θάνατος του Ιουλιανού ήταν "θεϊκή τιμωρία" (δηλαδή ότι ο Θεός δεν τον προστάτευσε, επειδή ο Ιουλιανός Τον είχε διώξει από την καρδιά του και ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ την προστασία Του), ΔΕΝ έγινε λόγω της φορολόγησης της Καισάρειας, αλλά για τη γενικότερη ζωή του, για την οποία δες εδώ].

Τότε ο Αγιος Βασίλης έδωσε εντολή από τα μαζεμένα χρυσαφικά τα μισά να δοθούν στους φτωχούς, ένα μικρό μέρος κράτησε για τις ανάγκες των ιδρυμάτων της Βασιλειάδος και τα υπόλοιπα τα μοίρασε στους κατοίκους με ένα πρωτότυπο τρόπο [επειδή δεν ήξερε σε ποιον ανήκε το καθένα]: έδωσε εντολή να συμώσουν ψωμιά και σε κάθε ψωμί, έβαλε από ένα νόμισμα ή χρυσαφικό μέσα κατόπιν τα μοίρασε στα σπίτια, έτσι τρώγοντας οι κάτοικοι τα ψωμιά όλο και κάτι έβρισκαν μέσα. Ετσι, γεννήθηκε το έθιμο της πίτας που ονομάσθηκε βασιλόπιτα.
Χρόνια Πολλά.

Σημείωση του blog μας: Για να είμαστε αντικειμενικοί, αναφέρουμε ότι, κατά τους ιστορικούς, υπήρχε μια πίτα παρόμοια με τη βασιλόπιτα που την έκοβαν οι ειδωλολάτρες αρχαίοι Ρωμαίοι στις αρχές του Γενάρη, όταν γιόρταζαν το "θεό" Κρόνο (στα λατινικά ονομαζόταν Σατούρνους και η γιορτή του "σατουρνάλια"). Ο Κρόνος εθεωρείτο σύμβολο του Χρόνου και ο μήνας Ιανουάριος πήρε τ' όνομά του γιατί ήταν αφιερωμένος στο "θεό" Ιανό, που ήταν ο ρωμαϊκός θεός του χρόνου. Η πίτα των σατουρναλίων είχε φλουρί, που όποιος το έβρισκε εθεωρείτο τυχερός για το επόμενο έτος, αλλά κι ένα... φασόλι, που όποιος το έβρισκε γινόταν αντικείμενο κοροϊδίας και ονομαζόταν ειρωνικά "φασουλοβασιλιάς".

Καθώς οι λαοί γίνονται χριστιανικοί, πολλά απ' τα παλιά τους έθιμα τα συνεχίζουν, δίνοντάς τους όμως χριστιανικό νόημα. Έτσι, μπορεί η πίτα των σατουρναλίων να συνεχίστηκε, αφιερωμένη τώρα στο μεγάλο μας άγιο (κανονικά τη λέμε "αγιοβασιλόπιτα" κι όχι σκέτα "βασιλόπιτα").

Αυτό ΔΕΝ ΑΠΟΚΛΕΙΕΙ να συνέβη στ' αλήθεια το γεγονός με τα χρυσαφικά και τον Ιουλιανό και να συνδέθηκαν τα δύο περιστατικά στη μνήμη του λαού σχηματίζοντας ολοκληρωμένα πλέον την παράδοση της αγιοβασιλόπιτας.

Β΄

Ο δικός μας άη Βασίλης!

Τα κάλαντα της Πρωτοχρονιάς λένε: "Άγιος Βασίλης έρχεται από την Καισαρεία, βαστά εικόνα και χαρτί, χαρτί και καλαμάρι" (=το μελανοδοχείο και το φτερό, με το οποίο έγραφαν τα παλιά χρόνια που δεν είχαν ακόμη μολύβια).

Ο άγιος λοιπόν ΕΡΧΕΤΑΙ, μόνο που δεν κρατάει σακούλι με δώρα, αλλά μια εικόνα (για να ευλογήσει το σπίτι μας) και χαρτί και καλαμάρι για να μας γράψει τις αγιασμένες ευχές του! Ευλογία φέρνει, όχι παιχνίδια - δεν είναι άγιος του εμπορίου, αλλά του παραδείσου!... Να πώς θα τον απεικονίζαμε όπως τον φαντάστηκε η ορθόδοξη παράδοση:

 Δείτε το δικό μας άη Βασίλη, όπως τον περιγράφει ο μεγάλος ορθόδοξος συγγραφέας Φώτης Κόντογλου σ' ένα από τα πιο κλασικά πρωτοχρονιάτικα διηγήματα όλων των εποχών: Το βλογημένο μαντρί (και εδώ+εδώ σε βίντεο, το διαβάζει η μεγάλη μας ηθοποιός Άννα Συνοδινού).

Άλλα κείμενα του Φώτη Κόντογλου δες εδώ.

Μπορώ να επικοινωνήσω μ' αυτόν τον άγιο;

Φυσικά! Οι άγιοι είναι ζωντανοί στον ουρανό, μαζί με το Χριστό και τους αγγέλους. Μιλάμε σ' αυτούς και τα λόγια που τους λέμε τα ονομάζουμε προσευχές. Κάθε πρωτοχρονιά στις εκκλησίες οι ορθόδοξοι χριστιανοί κάνουμε λειτουργία και λέμε πολλά πράγματα στον άη Βασίλη. Μια σύντομη προσευχή που μπορούμε να του πούμε (που μπορούμε να την πούμε σε κάθε άγιο) είναι: Άγιε του Θεού, πρέσβευε υπέρ ημών (=προσευχήσου στο Θεό για να μας βοηθήσει).
Ο άγιος ακούει. Όμως οι επιθυμίες που εκφράζονται με τις προσευχές χρειάζονται δυο πράγματα για να εκπληρωθούν: 
α) Επιμονή: μπορεί για κάτι σημαντικό να χρειάζεται να προσευχόμαστε κάθε μέρα, κάθε βράδυ, ίσως για μερικά πράγματα και χρόνια ολόκληρα. Ο Θεός περιμένει, και ο άγιος περιμένει, πότε η καρδιά μας θα είναι έτοιμη για να μη χρειάζεται να προσευχόμαστε έτσι πια, ή μάλλον για να περάσει η προσευχή μας σε άλλο επίπεδο.
β) Σωστή χριστιανική ζωή, για την οποία (αν ενδιαφέρεσαι να μιλήσεις στον άγιο) δες αυτά τα posts.

Η οικογένεια του άη Βασίλη, μια οικογένεια γεμάτη αγίους, που αξίζει να τη γνωρίσετε!

ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΑ
Εδώ μπορείς να βρεις μερικά πράγματα που έχει γράψει ο ίδιος ο άγιος Βασίλης (Βασίλειος ο Μέγας). Ανάμεσά τους την περίφημη Εξαήμερον, μια σειρά από ομιλίες που για πρώτη φορά ερμηνεύουν επιστημονικά τη διήγηση της Παλαιάς Διαθήκης για τη δημιουργία του κόσμου (με την επιστήμη της αρχαίας εποχής φυσικά - για το θέμα αυτό δες εδώ).
Εδώ θα δεις κάποιους ορθόδοξους χριστιανούς που δεν τους αρέσει καθόλου (με το δίκιο τους) που ο άγιος Βασίλης χρησιμοποιείται σα διαφημιστικό κόλπο για να γίνονται καταναλωτές οι άνθρωποι, αντί να γίνονται πιστοί και σωστοί χριστιανοί.
Δες και: Καλώς να 'ρθεις, άγιε Βασίλη! Ευλογημένη νέα χρονιά!
Η αγία οικογένεια του Μεγάλου Βασιλείου
 
Κλείνω αυτό το post με μια παρατήρηση: ίσως κάποιος που δεν πιστεύει πει πως κάνω χριστιανική προπαγάνδα στα παιδάκια. Λοιπόν ναι, αυτό κάνω, μόνο που εμείς εδώ στο ταπεινό μας μπλογκονήσι το λέμε ιεραποστολή: είναι ένας δρόμος που βγάζει τον άνθρωπο από το σκοτάδι του μίσους και της άγνοιας της πνευματικής μας κληρονομιάς (ακόμη και από το σκοτάδι της αθεΐας) και τον φέρνει (ΑΝ ΘΕΛΕΙ) στο Φως του Χριστού, το αιώνιο Φως. Ας το δοκιμάσει ο καθένας και ας διαλέξει.

ΑΓΙΕ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, ΠΡΕΣΒΕΥΕ ΥΠΕΡ ΗΜΩΝ, ΚΑΙ ΥΠΕΡ ΤΩΝ ΣΥΓΓΕΝΩΝ, ΤΩΝ ΦΙΛΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΕΧΘΡΩΝ ΜΑΣ.

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!!

ΥΓ. Ίσως θα σε ενδιαφέρει, μετά απ' όλα αυτά, το post μας: Πώς ξέρουμε σίγουρα ότι υπάρχει Θεός;

Το σεξ, ο (άγιος) πνευματικός & η συνεχής θεία Μετάληψη

Από Ζωντανό Ιστολόγιο, 

& εκεί από Σαλογραία.

 

Και επειδή τα γράφω για σένα αγαπημένο μου, που μου λές ότι το πάθος το σεξουαλικό δεν μπορείς να το δαμάσεις και ότι σε σέρνει πέρα δώθε- όπως το αφηνιασμένο άλογο το μισολιπόθυμο αναβάτη του- θα προσθέσω ότι ναι, το πιστεύω πως δεν υπάρχει δεν μπορώ, μόνο υπάρχει δε θέλω! Αν θέλει ο άνθρωπος, μπορεί να νικήσει- με τη δύναμη του Κυρίου και τα όπλα της Ορθόδοξης Εκκλησίας- όλα ανεξαιρέτως τα πάθη που τον παιδεύουν.

Οι νέοι από τα σεξουαλικά, σέρνονται στη δουλεία - κυρίως.

Αυτά τα ισχυρά σαρκικά πάθη, όσο και να επιθυμεί ο νέος να τα φέρει κάτω από τον έλεγχο που ο Κύριος προστάζει, δεν μπορεί μόνος του.
Με τη δύναμη όμως και την παρουσία του Κυρίου Ιησού, και αυτά τα πάθη νικιούνται…
- Πώς νικιούνται;

- Με τη συνεχή θεία Μετάληψη ["Νεκρός": δεν εννοεί χωρίς προϋποθέσεις και προετοιμασία, αλλά θα δείτε αμέσως παρακάτω τον τρόπο].

Αυτή είναι η ΜΟΝΗ οδός βοηθείας την σήμερον, και αν σου ακούγεται σκληρός ο λόγος μπορώ να σε διαβεβαιώσω ότι είναι πάσης αποδοχής άξιος.

Εις επίρρωσιν των γραφομένων μου, θα σου αντιγράψω μια αληθινή ιστορία (τρελαίνομαι για αληθινές ιστορίες που δείχνουν τη δύναμη του Χριστούλη) η οποία βρίσκεται στο βιβλίο υπ. αριθμ. 4, της σειράς Αγιορείτες Πατέρες του 19 αιώνος του ιερομονάχου Αντωνίου - εκδόσεις Ίνδικτος, Αθήνα 2005.

Στις αρχές του ΙΘ αιώνος, η Μονή του Αγίου Παντελεήμονος, το Ρωσικό, που την εποχή αυτή είχε Έλληνες μοναχούς, ήταν πλήρως εγκαταλελειμμένη. Η Ιερά Κοινότης, λοιπόν, το έτος 1803, αποφάσισε να διαγράψει το μοναστήρι από τον αριθμό των αγιορειτικών μονών, και απευθύνθηκε στον οικουμενικό πατριάρχη Καλλίνικο με ανάλογη αίτηση.

Ο πατριάρχης απέρριψε αποφασιστικά τέτοια πρόταση και έδωσε εντολή να φροντίσουν αμέσως για την εξεύρεση εμπείρου και πνευματικού ηγουμένου, στου οποίου τα χέρια θα παρέδιδαν όσο το δυνατόν γρηγορώτερα το κοινόβιο για να το ανασυγκροτήση.
Μόλις η Ιερά Κοινότης έλαβε γνώση της Πατριαρχικής αποφάσεως, επέλεξε και πρότεινε τον Έλληνα π. Σάββα, ηλικιωμένο ιερομόναχο της Σκήτης Ξενοφώντος, ο οποίος κατά τη γνώμη τους ήταν ικανός να αντεπεξέλθη στο έργο που επρόκειτο να του ανατεθή.

(Ο π. Σάββας τελικά με εντολή του Πατριάρχη πάει στην Κωσταντινούπολη και το κείμενο συνεχίζει ως ακολούθως) :

Μεταξύ των πιστών της Κωνσταντινουπόλεως, από τους οποίους πολλοί εγνώριζαν τκαι προσωπικώς το Γέροντα, γρήγορα διαδόθηκε η είδησις για τον ερχομό του…

Ο π. Σάββας έμεινε τελικά τέσσερα χρόνια στην Κωνσταντινούπολη για τη συγκέντρωση δωρεών και γνωρίστηκε με πολλές ευλαβείς ελληνικές οικογένειες.
Ο μαθητής του, ο αρχιμανδρίτης Προκόπιος (+1848) διηγήθηκε ως αυτόπτης μάρτυς το εξής γεγονός: Σε κάποια από τις ελληνικές οικογένειες, του ανέφεραν για ένα συγγενή τους νεαρό έμπορο, ο οποίος σχετιζόταν με τους αντιπροσώπους των σουλτανικών χαρεμιών και προμήθευε στο προσωπικό τους ποικίλα εμπορεύματα. Πέραν τούτου όμως, ο νεαρός έμπορος δημιούργησε και άλλου είδους σχέσεις με τις φυλακισμένες ["Νεκρός": εννοεί προφανώς τις έγκλειστες στο χαρέμι γυναίκες], τις οποίες επισκεπτόταν καθημερινώς [ως εραστής κάποιας ή κάποιων απ' αυτές].
Οι συγγενείς του, μιλώντας περί αυτού στον π.Σάββα, είπαν ότι θα τιμωρηθή αυστηρά από τους Τούρκους σε περίπτωση που αυτό γίνη γνωστό. Ετσι, τον παρεκάλεσαν να λυτρώσει με τη μεσολάβησή του, το νεαρό από τέτοιο κίνδυνο.
Ο π. Σάββας, με πίστι στη βοήθεια της Χάριτος του Θεού και τη συνεργία της Θείας Κοινωνίας, άρχισε το έργο.
Μετά από μακρές και ανεπιτυχείς προτροπές προς τον φιλήδονο νέο να εγκαταλείψη τις αμαρτωλές σχέσεις με τις μουσουλμάνες, πρότεινε εν τέλει ευκολώτερους όρους από την πλευρά του, υποσχόμενος ότι δεν θα τον ενοχλήση πλέον για να τον αποτρέψη από την αμαρτία.
Τον παρακάλεσε, λοιπόν, να μην πάη στο χαρέμι μία ημέρα και κατά τη διάρκειά της να νηστεύση, μετά να του αναγνωσθή η συγχωρητική ευχή, να κοινωνήση των αχράντων Μυστηρίων και κατόπιν ας κάνη ό,τι θέλει!
Ο δυστυχής… ελκόμενος από την αμαρτία όπως ο σίδηρος από τον μαγνήτη, δυσκολεύτηκε αλλά δέχθηκε τη συμβουλή.
Ίσως εξ αιτίας ντροπής ενώπιον του Γέροντος και των συγγενών του, περισσότερο όμως επειδή ο σοφός Γέροντας δεν του ζητούσε παραίτηση από την αμαρτία, αλλά στέρηση μόνο για μία ημέρα.
Ενήστευσε εκείνη την ημέρα, έλαβε τη συγχώρηση δια της ευχής και τη θεία Κοινωνία και μετά τη θεία Λειτουργία γευμάτισε με τον π.Σάββα και με τους συγγενείς.
Κατά τη διάρκεια του γεύματος και δήθεν τυχαίως, ο Γέροντας πρότεινε να προσπαθήση εκείνη την ημέρα να μην πάη στο χαρέμι και να κοινωνήση πάλιν την επόμενη. Επειδή δεν έβλεπε καμία αντίδρασι, άρχισε εγκαρδίως να τον παρακαλή, υποσχόμενος εκ νέου ότι μετά τη Θεία Κοινωνία θα τον αφήση ελεύθερο να πράξη κατά την επιθυμία του.
Αφού έλαβε την συγκατάθεσι τον κοινώνησε και την άλλη ημέρα.
Πρότεινε να τον ξανακοινωνήση με τους ίδιους όρους, δηλαδή και εκείνη την ημέρα να μην πάει στο χαρέμι, και τον κοινώνησε και την τρίτη ημέρα. Τότε φάνηκε πώς ενήργησε σωτηριωδώς η χάρις του Θεού, κατά την ζώσαν πίστιν του Γέροντος και τις προσευχές των συγγενών. Η καρδιά του νέου μαλάκωσε και άρχισε σιγά σιγά μέσα του να αισθάνεται τη νέκρωσι των φλογισμένων παθών.
Ο π. Σάββας συνέχισε να τον κοινωνή επί σαράντα ημέρες και την τελευταία φορά του είπε:
- Πήγαινε τώρα όπου επιθυμείς, ακόμη και στο χαρέμι δεν σε εμποδίζω!

Αλλά στην ψυχή του νέου είχε ήδη συντελεσθή η μεταστροφή.

- Ας κάνουν μαζί μου, ό,τι θέλουν , είπε. Μπορούν και να με κατακόψουν. Για τίποτε στον κόσμο δεν θα δεχτώ να πηγαίνω εκεί όπου νωρίτερα έτσι ασυγκράτητα έτρεχα!

Με αυτόν τον τρόπο ο φιλεύσπλαγχνος Κύριος έσωσε το… πρόβατό Του.
Όταν ο π. Σάββας συγκέντρωσε αρκετές δωρεές, επέστρεψε στο Αγιο Όρος και στην ακτή της θάλασσας άρχισε να κτίζη το μοναστήρι.
Ο Γέροντας εκοιμήθη το 1821.

Επισκέψου και τα posts μας:

Έρωτας, σεξ, γάμος & μοναχισμός

Ηθικισμός στην Ορθοδοξία; Όχι, ευχαριστώ!

Η αμαρτία (χωρίς ηθικισμούς)

ΚΑΛΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗ!...

Σεξουαλικός εθισμός: η απελευθέρωση των ΄60s που έγινε αόρατη φυλακή

 

Γράφει η ΒΙΚΤΩΡΙΑ ΠΡΕΚΑΤΕ, ψυχολόγος - συγγραφέας, άρθρο στην Ελευθεροτυπία [πηγή: Misha]

Από τους πρώτους ειδικούς που μίλησαν για το σεξουαλικό εθισμό ήταν ο Αμερικανός Patrick Carnes, όταν το 1983 εξέδωσε το βιβλίο του «Out of the Shadows: Understanding Sexual Addiction» (www.sexhelp.com) και χιλιάδες άνθρωποι έκτοτε έχουν βοηθηθεί να αναγνωρίσουν την καταστροφικότητα του εθισμού αυτού, να απεξαρτηθούν, να θεραπευτούν, να αποκτήσουν υγιείς σχέσεις και πληρότητα στη ζωή τους

Ο σεξουαλικός εθισμός δεν αναγνωρίζεται στην κοινωνία μας ως εξάρτηση, καθώς, σε κάποιες περιπτώσεις, παρουσιάζεται ως «προχωρημένη» ή «απελευθερωμένη» σεξουαλικότητα, ενώ, σε άλλες περιπτώσεις, κατακρίνεται ως «ανωμαλία», που στιγματίζει και καταδικάζει τον εθισμένο ως «άρρωστο». Και οι δύο προσεγγίσεις είναι ακατάλληλες και δεν βοηθούν.

Ο εθισμός στο σεξ έχει πολλά κοινά χαρακτηριστικά με άλλες εξαρτήσεις, όπως τα ναρκωτικά, το αλκοόλ, ο τζόγος κ.λπ. Οπως και στις άλλες εξαρτήσεις, οι σεξουαλικές πρακτικές χρησιμοποιούνται για την αποφυγή του εσωτερικού πόνου, για την ανακούφιση της μοναξιάς, για την απόδραση από το επώδυνο συναίσθημα αναξιότητας και για τη γρήγορη αλλαγή της διάθεσης (mood-altering quick fix). Οπως και στις άλλες εξαρτήσεις, οι πρακτικές αυτές μπορεί να προσφέρουν μια στιγμιαία φυγή και να αυξήσουν την αδρεναλίνη. Μακροπρόθεσμα όμως δεν δουλεύουν, καθώς τα συναισθήματα μοναξιάς, ντροπής κι αναξιότητας χειροτερεύουν μετά από κάθε επεισόδιο.

Οπως στο αλκοόλ και τα ναρκωτικά, ο εθισμένος σταδιακά χρειάζεται όλο και πιο πολλές, πιο ακραίες, πιο σκληρές ή πιο επικίνδυνες πρακτικές, για να νιώσει κάποια διαφορά (εμφανίζει «ανοχή»), ενώ παράλληλα βιώνει όλο και πιο έντονη δυσφορία όταν δεν μπορεί να επιδοθεί στις πρακτικές αυτές (εμφανίζει «συμπτώματα στέρησης»).

Μια «δεύτερη» ζωή

Οι σεξουαλικά εθιστικές συμπεριφορές συχνά ξεκινούν με την πορνογραφία, η οποία γίνεται αντικείμενο εμμονής, τον καταναγκαστικό αυνανισμό, τις πολλαπλές σχέσεις, το σεξ με αγνώστους (είτε επί πληρωμή είτε χωρίς), την επιδειξιμανία, τις ψυχαναγκαστικές φαντασιώσεις, το σεξ υψηλού κινδύνου (π.χ. χωρίς προφυλάξεις, σε κατάσταση μέθης, με άγνωστα άτομα, σε χώρους μη ασφαλείς, με βίαιες, σωματικά επικίνδυνες πρακτικές), το αποκλίνον σεξ (π.χ. σαδομαζοχισμός), ενώ η σεξουαλική βία είναι συχνά στοιχείο κλιμάκωσης του σεξουαλικού εθισμού, είτε αυτή εμπεριέχεται στις φαντασιώσεις, είτε στην πορνογραφία, είτε στις σεξουαλικές πράξεις.

Το άτομο δεν μπορεί να σταματήσει τις πρακτικές αυτές, οι οποίες γίνονται συνήθως μυστικά από την υπόλοιπη ζωή του, βιώνει καταναγκασμό να τις επαναλάβει ξανά και ξανά, σε όλο και πιο έντονη μορφή, παρά τις αρνητικές συνέπειες που μπορεί να έχουν για την οικογένεια, την εργασία, τις σχέσεις του ή την υγεία του. Το άτομο μπορεί να προχωρήσει σε σημείο να παρενοχλεί σεξουαλικά συναδέλφους, ρισκάροντας να απολυθεί ή να κινδυνεύει με σύλληψη γιατί η συμπεριφορά του αποτελεί ποινικό αδίκημα (π.χ. επιδειξιμανία).

  Μετά από κάποιο χρονικό διάστημα, ο περίγυρός του συχνά υποπτεύεται τη μυστική «δεύτερη» ζωή του, οι σχέσεις του υποφέρουν, ο εθισμός τον κάνει να μην μπορεί να συγκεντρωθεί στη δουλειά του, ενώ μπορεί να αφιερώνει και σημαντικά χρηματικά ποσά για την ικανοποίηση του εθισμού (συχνά για πορνογραφία ή πορνεία). Παρά την επιφανειακή του άρνηση (π.χ. «είμαι απελευθερωμένος και προχωρημένος στο σεξ, όλα τα άλλα είναι πουριτανισμοί»), το άτομο νιώθει όλο και χειρότερα, νιώθει βαθιά ντροπή, μοναξιά κι απόγνωση. Τα συναισθήματα αυτά, μαζί με την καταδίκη από τους άλλους, καθώς και τις ενοχές για τον πόνο που προκαλεί στους οικείους του τον οδηγούν σε ένα φαύλο κύκλο ακόμη μεγαλύτερης εξάρτησης.

Το άτομο δεν μπορεί να ξεφύγει: αυτό που ήταν «απελευθερωμένη» συμπεριφορά, έχει γίνει τώρα η φυλακή του.

Η κουλτούρα των ΜΜΕ

Δυστυχώς, πολλές φορές σήμερα, η επικρατούσα κουλτούρα των ΜΜΕ προωθεί, διαφημίζει το σεξουαλικό εθισμό, σε άνδρες και γυναίκες, ως «cool», ως «συναρπαστικό», ως «μαγκιά». Δεν προειδοποιεί για τις αρνητικές επιπτώσεις που έχουν μακροπρόθεσμα οι συμπεριφορές αυτές. Βομβαρδίζει με μηνύματα σεξουαλικής βίας ή πώς να χρησιμοποιούμε τον άλλον ως σεξουαλικό αντικείμενο για τις δικές μας «ανάγκες», αλλά δεν εξηγεί ότι, εν τέλει, αυτό που κάνουμε σε κάποιον άλλον το κάνουμε πρωτίστως στον εαυτό μας. Αν, μέσω του σεξ, ταπεινώνουμε και χρησιμοποιούμε τον άλλον, έτσι θα νιώσουμε αργότερα και για τον εαυτό μας: ταπεινωμένοι κι ανάξιοι. Αν, αντίθετα, το σεξ είναι ο αγωγός για την έκφραση αγάπης κι εκτίμησης προς τον άλλον, αυτό το συναίσθημα θα πολλαπλασιαστεί και για τον εαυτό μας.

Η εγγύτητα στην ερωτική σχέση, το να εκθέσει κανείς και να μοιραστεί τον αληθινό του εαυτό στο σύντροφο, χωρίς κρυφές περιοχές για τις οποίες νιώθει ντροπή, εμπεριέχει ρίσκο: μπορεί να πληγωθεί, να υποστεί απόρριψη. Στο σεξουαλικό εθισμό αποφεύγεται πάση θυσία αυτό το ρίσκο: το άλλο σώμα χρησιμοποιείται ως αντικείμενο ικανοποίησης, κρατώντας το άτομο «ασφαλές και μόνο».

  Ομως, μόνο μέσω της εγγύτητας μπορεί να υπάρξει ουσιαστική πληρότητα στην ερωτική σχέση, αλλά και στη ζωή γενικότερα. Μόνο η εγγύτητα μπορεί να καλύψει το κενό της μοναξιάς, που οποιαδήποτε σεξουαλική πρακτική, όσο ακραία ή συχνή κι αν είναι, δεν μπορεί να ανακουφίσει. Και η εγγύτητα είναι δυνατή για όλους τους ανθρώπους, όταν αποφασίσουν να δουν τον εαυτό τους κατάματα και να δεχτούν βοήθεια.

Δείτε και:

Έρωτας, σεξ, γάμος & μοναχισμός

Ηθικισμός στην Ορθοδοξία; Όχι, ευχαριστώ!

Η αμαρτία (χωρίς ηθικισμούς)

Στα ίχνη του αρχαίου (ορθόδοξου) κέλτικου μοναχισμού

ΑΠΑΝΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

"Η Εκκλησία στις Βρετανικές Νήσους θ' αρχίσει να αυξάνεται, όταν  αρχίσει να προσκυνά τους δικούς τους Αγίους" (άγιος Αρσένιος της Πάρου, † 1877)

Η μονή του αγ. Κέβιν, Γλένταλοχα

Μια άλλη ομάδα φίλων του Συλλόγου μας βρέθηκε στις αρχές του Ιουλίου του 2009 στο μακρινό νησί τής Ιρλανδίας. Για να αναπαύσομε το λογισμό εκείνων των αδελφών μας, που αναρωτιούνται τι έφερε τα βήματά μας στη μακρινή εκείνη χώρα της Δύσεως, λέμε μόνο τούτο: η Ιρλανδία γνώρισε την αληθινή πίστη, την Ορθοδοξία, από τις αρχές του 5ου μ. Χ. αιώνος και σ' αυτήν άκμασε για πολλούς αιώνες ο κελτικός ορθόδοξος μοναχισμός. Ιρλανδοί μοναχοί εκχριστιάνισαν τους ειδωλολάτρες Άγγλους τον 6ο αιώνα και κράτησαν την Ορθοδοξία ανόθευτη από αιρετικές προσμίξεις μέχρι το 1171 μ. Χ. όταν οι Αγγλονορμανδοί εισβολείς επέβαλαν στους Ιρλανδούς με την βία των όπλων τον Παπισμό. Έτσι πλήθος αγίων εξαγίασαν με την παρουσία τους την καταπράσινη Νήσο της Εσπερίας [=της Δύσης].

O άγιος Πατρίκιος, Φωτιστής της Ιρλανδίας

Ας ξεδιπλώσουμε όμως ενώπιον των φίλων αναγνωστών το οδοιπορικό μας. Κατ' αρχάς, επειδή δεν υπάρχει απ' ευθείας σύνδεση με την Ιρλανδία, αναγκαστήκαμε την Παρασκευή 3 Ιουλίου 2009 να πετάξουμε προς το Μάντσεστερ της Αγγλίας. Από εκεί, αφού διασχίσαμε το δυτικό τμήμα της Αγγλίας, μπήκαμε στην Ουαλία και από το ουαλικό νησί Χόλυ Χέντ πήραμε

το βράδυ το πορθμείο για την Ιρλανδία, διασχίζοντας την θάλασσα της Ιρλανδίας.

Σαν ξημέρωσε το Σάββατο ήμασταν έτοιμοι ν' αρχίσουμε την εξερεύνηση της ιρλανδικής πρωτεύουσας. Ο καιρός έδειχνε μουντός και λίγο ψυχρός. Το Δουβλίνο μας θυμίζει τυπική επαρχιακή αγγλική πόλη. Η κίνηση στους δρόμους αραιή. Πότε - πότε ψιλοβρέχει. Πρώτος μας σταθμός ο αγγλικανικός καθεδρικός ναός του αγίου Πατρικίου (του Φωτιστού τής Ιρλανδίας - 17 Μαρτίου). Κτισμένος σε αγγλονορμανδικό ρυθμό (γοτθικό) συγκεντρώνει πλήθος εκθεμάτων. Εμάς μας ενδιαφέρει ότι 70 μέτρα από εκεί βρίσκεται το ιερό φρέαρ [πηγάδι] όπου, κατά την παράδοση, ο άγιος Πατρίκιος βάφτιζε τους ειδωλολάτρες. Στη συνέχεια ο ξεναγός μάς οδηγεί στο τεράστιο κτίριο τής εταιρείας Γκίνες. 
Εκείνο πού κάνει εντύπωση στον επισκέπτη είναι ένα έγγραφο του

1759 με ιό όποιο ό Αρθουρ Γκίνες νοίκιασε ιό χώρο για 2000 χρόνια (!!!) με ενοίκιο 45 λίρες ιό χρόνο. Στο πολυώροφο κτίσμα υπάρχει, συν τοις άλλοις, έκθεση παλαιών μηχανημάτων κατασκευής μπύρας ενώ από τον 6ο όροφο μπορεί να θαυμάσει ό επισκέπτης το πανόραμα της πόλης, το ποτάμι, το λιμάνι και τα χαμηλά βουνά στο νότο. Διασχίζοντας το κέντρο του Δουβλίνου φτάσαμε, υπό βροχήν, στο Τρίνιτυ Κόλλεητς, πανεπιστήμιο κτισμένο την εποχή της βασίλισσας της Αγγλίας Ελισάβετ Α' το 16ο αιώνα. Εκεί φυλάσσεται το περίφημο χειρ όγραφο του Κέλτ του 8ου αιώνα.

Το κάστρο του Δουβλίνου πού επισκεφθήκαμε στη συνέχεια αποτελεί ένα πολυποίκιλο σύνολο κτισμάτων πού αρχίζουν από την εποχή των Βίκινγκς και των Νορμανδών και συνεχίζουν μέχρι την αποχώρηση της Αγγλίας από την χώρα.

Σαν έφτασε η Κυριακή, αφού ψάλλαμε τον Όρθρο σε ειδικά διαρρυθμισμένη αίθουσα του ξενοδοχείου μας, αναχωρήσαμε από τον Δουβλίνο με νότια κατεύθυνση. Στα βουνά του Ουίκλοου, σε μια στενή δασωμένη κοιλάδα, συναντάμε τον πρώτο ιρλανδικό μοναστήρι που μας μεταφέρει στο ορθόδοξο παρελθόν της χώρας. Λέγεται Γκλένταλοχα (φαράγγι με τις δύο λίμνες) και μας θυμίζει ότι στα μέρη αυτά έζησε κατά τον 6ο αιώνα ένας ερημίτης, ο άγιος Κέβιν (3 Ιουνίου). Μεταξύ των δύο λιμνών σώζεται τον σπήλαιο όπου ασκήτεψε. Μετά από μια κατατοπιστική ταινία

για τον αρχαίο ιρλανδικό μοναχισμό προχωράμε προς τα ερείπια της Μονής.

Ο άγιος Κέβιν της Ιρλανδίας (από αυτή τη σπουδαία καταχώριση εικόνων και μερικών βίων Βρετανών αγίων)

Μόλις περνάμε τα προπύλαια αντικρίζουμε τον πανύψηλο στρογγυλό πύργο. Κτισμένος με γκρίζα ντόπια πέτρα είναι σχεδόν 30 μέτρα κι αποτελείται από έξι ορόφους. Χρησίμευε για καμπαναριό, παρατηρητήριο, καταφύγιο σε περίπτωση επιδρομών, κρυψώνα για τα αγία λείψανα και τα χειρόγραφα τής Μονής. [βλ. τη μονή στη 2η φωτο στην κορυφή του post].

Σε κοντινή απόσταση ορθώνεται το ερειπωμένο καθολικό τής Μονής, του 10ου αιώνα. Τα παλαιότερα κτίσματα ήταν από ξύλο και καταστράφηκαν. Εκεί κοντά διασώζεται ανέπαφη η λεγόμενη κουζίνα του αγίου Κέβιν, δηλαδή μια εκκλησία μικρών διαστάσεων με ενσωματωμένο μικρό στρογγυλό κωδωνοστάσιο, κτισμένη εξ ολοκλήρου από πέτρα (με πέτρινα κεραμίδια). Ψάλλουμε το απολυτίκιο του αγίου (το ασκητικό: «ταις των δακρύων σου ροαίς») και κατηφορίζουμε προς τη λίμνη.

Ο τάφος του λέγεται πως βρίσκεται στη μισοερειπωμένη εκκλησία τής Θεοτόκου στον περίβολο τής Μονής. Η δυνατή βροχή μάς υπογραμμίζει τελειώνοντας ότι είμαστε στη Δύση. 
Διασχίζουμε τώρα τα γυμνά, αλλά γεμάτα πράσινη χλόη και λιγοστά δέντρα, βουνά του Ουίκλοου. Παντού χωριουδάκια με καλοφτιαγμένα σπίτια και ανθισμένους κήπους. Αμέσως μετά βρεθήκαμε στον απέραντο ιρλανδικό κάμπο. Καταπράσινοι βοσκότοποι γεμάτοι γελάδια και πρόβατα και χωριά, πού και πού. Αλλού βλέπουμε να βόσκουν τα ονομαστά άλογα, που, όπως μάς πληροφορεί ο συμπαθής οδηγός μας Τζων Ντικ, τρέχουν στον ιππόδρομο.

Είχε μεσημεριάσει για τα καλά όταν προσεγγίσαμε τη μικρή πόλη

Κάσελ, που είναι κουρνιασμένη στα πόδια του πιο διάσημου βράχου της χώρας, που υψώνεται επιβλητικός πάνω από την πεδιάδα. Ανεβαίνοντας στον βράχο η συμπαθητική ξεναγός μας οδηγεί στον αναπαλαιωμένο κτίριο της χορωδίας.

Ακολούθως μεταβαίνουμε στον χωρίς στέγη καθεδρικό ναό του αγίου Πατρικίου, τον στρογγυλό πύργο και τον ρωμανικό παρεκκλήσι του βασιλιά Κόρμακ, όπου υπάρχουν ίχνη τοιχογραφιών. Όλ' αυτά ενώ η βροχή κι ο άνεμος μάς συνοδεύουν ακατάπαυστα. Στο μέρος αυτό είχε βαφτίσει τον 5ο αιώνα ο άγιος Πατρίκιος τον ντόπιο βασιλιά Άνγκους και θεωρείται τον ιερότερο σημείο της χώρας. Φεύγοντας δεν παραλείπουμε να ρίξουμε μια ματιά στο μουσείο, όπου υπάρχουν όπλα, σκεύη κι άλλα εκθέματα. 

Καταλύουμε κουρασμένοι και υπό βροχήν στο Κλόνμελ.

Δευτέρα 6 Ιουλίου. Αναχώρηση για την πόλη Γουώτερφορντ, ένα ποτάμιο λιμάνι που ιδρύθηκε την εποχή των Βίκινγκς. Δεν έχει να επιδείξει τίποτε το ιδιαίτερο. Τυπική πόλη του νότιου τμήματος της χώρας. Σταματάμε για λίγο σ' ένα μεγάλο εργοστάσιο υαλουργίας και συνεχίζουμε ακολούθως την πορεία μας με δυτική τώρα κατεύθυνση.

Ταξιδεύουμε δίπλα στην Κελτική θάλασσα (τον τμήμα του Ωκεανού που βρέχει τον νότιο μέρος τής Ιρλανδίας). Προορισμός μας το παραθαλάσσιο χωριό Άρντμορ. Ένας φιδωτός και στενός δρόμος στη χαμηλή λοφώδη περιοχή μάς φέρνει μέχρι το ξεχασμένο αυτό χωριό. Από μεγάλη απόσταση διακρίνεται, στην πλαγιά του λόφου, ένας πανύψηλος στρογγυλός πύργος, πού δεσπόζει τής περιοχής. Μπαίνοντας στο Άρντμορ ακλουθήσαμε την ανηφορική οδό που οδηγούσε μέχρι τον στρογγυλό πύργο. 
Φτάνοντας εκεί αντικρίσαμε δίπλα του τον ερειπωμένο καθεδρικό ναό, από τον όποιο απόμειναν μόνο οι γυμνοί τοίχοι. Στον δυτικό του τοίχο 13 ανάγλυφα από ντόπιο γρανίτη απεικονίζουν θέματα παρμένα από την Αγία Γραφή. Στο κατώτερο διάζωμα οι βιβλικές σκηνές είναι πιο ευδιάκριτες και μεγαλύτερες. Διακρίνονται η κρίση του Σολομώντος και η πτώση των πρωτοπλάστων. Εντός του ναού υπάρχουν πολλές ταφόπετρες κι ένα όγκαμ, δηλαδή στήλη με επιγραφή στα αρχαία ιρλανδικά. Ο στρογγυλός πύργος που βρίσκεται στα νότια του καθεδρικού ναού, είναι φτιαγμένος από ντόπια πέτρα πρασινισμένη από τη βροχή και την υγρασία και φέρει σταυρό στην κορυφή.

Αποτελείται από 4 πατώματα και το ύψος του ξεπερνά τα 29 μέτρα. Έχει μια μικρή κλίση προς νότον και είναι ο καλύτερα διατηρημένος απ' όσους είδαμε.

Νοτιοανατολικά του καθεδρικού ναού υπάρχει τον αναπαλαιωμένο παρεκκλήσι του αγίου Ντέκλαν (27 Ιουλίου - δες εικόνα στην κορυφή του post) και λέγεται ότι εκεί βρίσκεται και ο τάφος του αγίου, που έζησε τον 4ο αιώνα και κήρυξε το ευαγγέλιο στην περιοχή πριν από τον άγιο Πατρίκιο.

Τρέχουμε προς το λεωφορείο, γιατί ξανάρχισε η βροχή. Συνεχίζοντας την προς δυσμάς πορεία μας κι ακλουθώντας τη νότια ακτή της Ιρλανδίας προχωράμε προς την πόλη του Κορκ. Καθ' οδόν, ακριβώς δίπλα στο δρόμο, ένα κοπάδι πανέμορφοι άσπροι

κύκνοι, που κολυμπούν αμέριμνοι στη Λίμνη, ελκύουν την προσοχή μας. Η πόλη του Κορκ είναι κι αυτή ποτάμιο λιμάνι στον ποταμό Λή, στον όποιο βλέπουμε αραγμένα και ποντοπόρα πλοία. Αφήνοντας πίσω μας την πόλη καταλήγουμε στην περιοχή του κάστρου Μπλάρνυ, κάπου στα περίχωρά της. Κτισμένο σ' ένα καταπληκτικό τοπίο με γρασίδι, σκιερά δέντρα, ανθισμένα λουλούδια και δύο ποτάμια να ρέουν ήρεμα ανάμεσα στις φυλλωσιές, το κάστρο υψώνεται επιβλητικό στην άκρη ενός βράχου. 
Ανεβαίνουμε στην κορυφή του από μια ελικοειδή και στενή πέτρινη σκάλα. Από εκεί το θέαμα είναι πέραν πάσης περιγραφής. Μια πέτρα στην άκρη της οροφής προκαλεί τούς ριψοκίνδυνους ταξιδιώτες να τη φιλήσουν για ν' αποκτήσουν τον χάρισμα τής ευγλωττίας!

Ακολουθώντας τώρα τον επαρχιακό δρόμο και συναντώντας πανδοχεία, χωριουδάκια, μικρά ποτάμια και λουλουδιασμένους φράκτες κατά μήκος του δρόμου, κατευθυνόμαστε προς τον δυτικό μέρος της Ιρλανδίας, την περιοχή του Κέρρυ. Αφήνουμε στα αριστερά μας την πόλης Κιλάρνυ και φτάνουμε, υπό δυνατή βροχή, στη μικρή πόλη Κάσελ Άιλαντ. Το βράδυ, μετά από πρόταση του ιρλανδού οδηγού μας, ταξιδεύουμε στο Τραλύ, πόλη που βρίσκεται στη δυτική ακτή της χώρας, για να παρακολουθήσουμε φολκλορική παράσταση του κρατικού θεάτρου στην κελτική γλώσσα. Ήταν έντεκα τον βράδυ όταν τελειώσαμε, αλλά μόλις είχε πέσει το σούρουπο.

Δύσκολη μέρα ή Τρίτη 7 Ιουλίου. Έπρεπε να κάνουμε τον γύρο τής χερσονήσου του Κέρρυ και να βρεθούμε τον βράδυ στο νοτιοανατολικό άκρο της χώρας! 
Στο βάθος, στα αριστερά μας, υψώνονται βουνά σκεπασμένα με σύννεφα. Ο καιρός είναι ψυχρός. Στον χωριό Κίλλοργκλιν ένα άγαλμα εστεμμένου τράγου δίπλα στον γεφύρι θυμίζει ένα κωμικοτραγικό επεισόδιο τής εποχής του Κρόμγουελ. 

Εντυπωσιακό τον τοπίο, ορεινό από τη μια και θαλασσινό από τη δεξιά μεριά. Στον χωριό Καχερσιβίν βλέπουμε το άγαλμα του γνωστού Ιρλανδού επαναστάτη Ντάνιελ Ο' Κόννελ. Στον Γουώτερβιλλ, παράλιο θέρετρο που αγαπούσε υπερβολικά ο Τσάρλυ Τσάπλιν, οι ψυχρές αέριες μάζες από τον Ατλαντικό κόβουν την ανάσα. Σε μια απότομη στροφή κατεβαίνουμε.
Μπροστά μας ο αχανής Ωκεανός και κάτι μικρά βραχώδη νησάκια ξεπροβάλλουν. Είναι τα Σκέλιγκ, το Μεγάλο Σκέλιγκ ή Σκέλιγκ Μίχαελ (όπου τον 7ο αιώνα ο άγιος Φίνιαν - 10 Σεπτεμβρίου - ίδρυσε μοναστήρι που ύφίστατο για 600 χρόνια [σημ. του blog μας: κατά το παραπάνω link, ο άγιος έζησε τον 6ο αι.]) και το Μικρό Σκέλιγκ. Εκεί έζησαν με πολλή κακοπάθεια Ιρλανδοί μοναχοί για αιώνες πολλούς. Τα καταλύματα τους σώζονται στις απότομες πλαγιές των νησιών. 

Η Σύναξη των αγίων Βρετανίας & Ιρλανδίας (των βρετανικών νήσων γενικά), από ΕΔΩ (μπείτε να εντυπωσιαστείτε).

Τρυπώνουμε στο λεωφορείο βιαστικά, γιατί ο παγωμένος άνεμος λυσσομανά, και συνεχίζουμε την πορεία μας. Τώρα το τοπίο είναι ορεινό και τα βουνά που διασχίζουμε είναι άλλα δασωμένα κι άλλα καλυμμένα με πράσινη χλόη. Φτάνουμε κάποτε στην περιοχή των ονομαστών λιμνών του Κιλάρνυ. Στο διάβα μας προβάλλει πρώτη η Άνω Λίμνη με τα βαθυγάλανα της νερά. Κατεβαίνουμε στη συνέχεια στην περιοχή τής λίμνης Μάκρος. Ένα απέραντο πάρκο απλώνεται στις όχθες της με παλαιά κτίρια και πελώρια δέντρα σε πυκνές συστάδες. Πολυκοσμία, γρασίδι παντού, άμαξες που τις σέρνουν ιρλανδικά άλογα, ενώ λουλούδια παντός είδους στολίζουν το πανέμορφο τοπίο. 
Αφήνοντας πίσω μας το Κιλάρνυ με τη μεγάλη του λίμνη ταξιδεύουμε με ανατολική κατεύθυνση. Βροχές εναλλάσσονται με άνεμο και λιακάδα ενώ ταξιδεύουμε προς το Γουέξφορντ. Αφήνουμε διαδοχικά πίσω μας το Κορκ και το Γουώτερφορντ και, κατά το απόγευμα, έχουμε φτάσει στο σημερινό μας κατάλυμα, κάπου στα περίχωρα του Γουέξφορντ.

Ξημερώματα Τετάρτης προχωράμε προς τον λιμάνι του Ρόσλαρ, όπου μας αναμένει το πορθμείο. Πρέπει να περάσουμε ξανά στην Ουαλία, με προορισμό, τη φορά αυτή, το λιμάνι του Πέμπροουκ, στο νότιο τμήμα της χώρας. Αποχαιρετάμε τον καλό μας οδηγό και αναχωρούμε. Στον πορθμό του Αγίου Γεωργίου η θάλασσα είναι λάδι. Είχε περάσει τον μεσημέρι όταν τον πορθμείο αγκυροβόλησε. 
Ο Άγγλος οδηγός μάς περίμενε και χωρίς καθυστέρηση ταξιδεύουμε τώρα στην Ουαλία. Όλα πνιγμένα στον πράσινο, χαμηλά τα βουνά με κάστρα εδώ κι εκεί και ο άνετος δρόμος μάς έφερε γρήγορα στο Κάρντιφ. Πολύβουη ή πρωτεύουσα τής περιοχής και οι διπλές επιγραφές (πρώτα ουαλικά και μετά αγγλικά) μας θυμίζουν ακατάπαυστα πως βρισκόμαστε στην Ουαλία. 
Το κάστρο του Κάρντιφ υψώνεται επιβλητικό στον κέντρο τής πόλης, με την ουαλική σημαία με τον κόκκινο δράκο να κυματίζει στον πιο ψηλό του σημείο. Τεράστια η εσωτερική του αυλή κι εντυπωσιακός ο πύργος του ρολογιού. Πολυώροφα διαμερίσματα με περίτεχνα διακοσμημένα δωμάτια υψώνονται στη μια του πλευρά. Στο δυτικό τμήμα ένας τεχνητός χωμάτινος λόφος, έργο των Νορμανδών, στέφεται από ένα πανύψηλο πύργο.

Εγκαταλείποντας την Ουαλία κατευθυνόμαστε ανατολικά, προς την Αγγλία. Διασχίζουμε την τεράστια γέφυρα του ποταμού Έηβον και καταλήγουμε για διανυκτέρευση σε μια δασωμένη περιοχή λίγο έξω απ' το Μπρίστολ.

Σαν ξημέρωσε η επομένη, αναχωρήσαμε για την πόλη του Μπάθ με τις ονομαστές ρωμαϊκές αρχαιότητες. Τα πολυδαίδαλα αυτά υπόγεια περιλαμβάνουν τις εγκαταστάσεις των ρωμαϊκών λουτρών. Στο πέρασμά μας συναντάμε ρωμαϊκά αγάλματα, τις εγκαταστάσεις των λουτρών, ψηφιδωτά, σπαράγματα ρωμαϊκών ναών, όπως και νομίσματα, δεξαμενές, καθώς και την θερμή πηγή, που αναβλύζει ακόμα. Υπό την πίεση του χρόνου αφήνουμε πίσω μας σύντομα το Μπάθ και ταξιδεύουμε προς ανατολάς. 
Κοντά στο μεσημέρι είχαμε φτάσει στο Γουίντσορ, στα περίχωρα του Λονδίνου. Το ομώνυμο κάστρο υψώνεται μεγαλόπρεπο στην πλαγιά του λόφου, απόγευμα τα χρόνια του Γουλιέλμου του Κατακτητή. Άψογα συντηρημένο το τεράστιο κτιριακό συγκρότημα, που είναι το μεγαλύτερο κάστρο τής χώρας, υποδιαιρείται σε δύο τμήματα. Το άνω τμήμα αποτελεί κατοικία τής αγγλικής βασιλικής οικογένειας και είναι απροσπέλαστο στο κοινό. Το κατώτερο τμήμα είναι ανοικτό στους πάντες. Εκεί βρίσκεται και το παρεκκλήσιο του Αγίου Γεωργίου, όπου βρίσκονται πλείστα ταφικά μνημεία των Άγγλων βασιλιάδων.

Ήταν απόγευμα της Πέμπτης όταν εγκαταλείψαμε την περιοχή με στόχο να φτάσουμε στο Λονδίνο. Η πολύβουη μεγαλούπολη με τα πολλά εκατομμύρια, την μεγάλη κίνηση και το πολυεθνικό πλήθος πού πλημμυρίζει τούς δρόμους της είναι τώρα ενώπιων μας. Κατευθυνόμαστε προς το κέντρο καταλύοντας στην περιοχή του Βρετανικού Μουσείου. Μερικοί σπεύδουν να πραγματοποιήσουν ένα πρώτο περίπατο κι άλλοι αναμένουν συγγενικά πρόσωπα.

Παρασκευή 10 Ιουλίου 2009. Τελευταία μέρα της εκδρομής μας. Ο Κύπριος ξεναγός με πολύ μεράκι κι επιμέλεια μάς γνωρίζει την απέραντη πόλη. Τις αριστοκρατικές συνοικίες, την πλατεία Τραφάλγκαρ, το Σίτυ, την Γέφυρα του πύργου. Στο πολεμικό μουσείο Ιμπήριαλ μάς καθηλώνει το κυπριακό τμήμα Ένα σύνθημα της ΕΟΚΑ, χειροποίητα όπλα της Οργάνωσης, μια επιστολή του Χάρντιγκ, μια σημαία της ΕΟΚΑ και τέλος μια φωτογραφία του θρυλικού Αυξεντίου.

Περνώντας τον Τάμεση εμφανίζεται μπροστά μας το κοινοβούλιο, το Μπίγκ Μπέν, το Γουεστμίνστερ Άμπεϋ, τα Υπουργεία και το πρωθυπουργικό γραφείο στην οδό Ντάουνιγκ. Διασχίζοντας το Τσιάρινγκ Κρος καταλήξαμε στο Βρετανικό Μουσείο. Μένουμε κυρίως στο ελληνικό τμήμα. Σε αγάλματα απόγευμα διάφορα ελληνικά μέρη, αλλά χρονοτριβούμε στα μάρμαρα του Παρθενώνα, που οι Άγγλοι αρνούνται κυνικά να επιστρέψουν.

Τις τελευταίες ώρες τις αφιερώσαμε σε προσκύνημα στην μονή του Τιμίου Προδρόμου του Έσσεξ. Στο τέλος κατορθώσαμε να προσεγγίσουμε το Μοναστήρι παρά την κίνηση στους δρόμους και τις ποικίλες δυσκολίες που ανεφύησαν. Επιτέλους βρεθήκαμε στην φιλόξενη αυλή του, δίνοντας τέρμα στην αγωνία του π. Ζαχαρία που μας περίμενε. Η φιλοξενία αβραμιαία, αλλά η επίσκεψη στο καθολικό, την κρύπτη όπου βρίσκεται ο τάφος του Γέροντος Σωφρονίου και το ύπερθεν αυτής παρεκκλήσι γίνεται αναγκαστικά αστραπιαία. 
Με τις ευλογίες των μοναχών ανά χείρας τρέξαμε προς το λεωφορείο. Έπρεπε να βιαστούμε, διότι το αεροδρόμιο του Χήθροου ήταν μακριά, η τροχαία πυκνή κι απρόβλεπτη και κάθε λεπτό που περνούσε ανέβαζε την αδρεναλίνη. Με την χάρη του Τιμίου Προδρόμου ήμασταν εκεί στην ώρα μας. Σε λίγο το μεταλλικό πουλί διέσχιζε το νυκτερινό ουρανό με κατεύθυνση την Κύπρο.

ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΥΡΙΑΚΟΥ

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑΣ ΑΡΙΘΜΟΣ 92

The Flight of the Holy Family Into Egypt

by St. Nikolai Velimirovich 

[from here]

The wise men (astrologers) from the East, having worshiped the Lord in Bethlehem, were directed to return to their home another way by command of an angel. Herod, that wicked king, planned to slaughter all the children in Bethlehem, but God saw Herod's intention and sent His angel to Joseph. The angel of God appeared to Joseph in a dream and commanded him to take the young Child and His Mother and flee to Egypt. Joseph did this. Taking the Divine Child and His Most-holy Mother, he traveled first to Nazareth (Luke 2:39), where he arranged his household matters, and then, taking his son James with them, went off to Egypt (Matthew 2:14). Thus the words of the prophet were fulfilled: "Behold, the Lord rideth upon a swift cloud, and shall come into Egypt" (Isaiah 19:1).

In old Cairo today, the cave where the holy family lived can be seen. Likewise, in the village of Matarea near Cairo, the tree under which the Most-holy Theotokos rested with the Lord Jesus, as well as a miraculous spring of water under this tree, are visible.

After having lived for several years in Egypt, the holy family returned to Palestine, again in response to a command of an angel of God. Thus another prophecy was fulfilled: "Out of Egypt have I called my Son: (Hosea 11:1). Herod was dead and his wicked son Archelaus - a worthy successor of him in evil - sat on his bloodstained throne. Hearing that Archelaus was reigning in Jerusalem, Joseph returned to Galilee, to his town of Nazareth, where he settled in his own home. Herod's second son, Herod the Younger, who was somewhat less evil than his brother Archelaus, then reigned in Galilee.


A Story of the Christ Child in Egypt (1)

When the holy family fled before Herod's sword to Egypt, robbers leapt out on the road with the intention of stealing something. The righteous Joseph was leading the donkey, on which were some belongings and on which the Most-holy Theotokos was riding with her Son at her breast. The robbers seized the donkey to lead it away. At that moment, one of the robbers approached the Mother of God to see what she was holding next to her breast. The robber, seeing the Christ-child, was astonished at His unusual beauty and said in his astonishment: `"If God were to take upon Himself the flesh of man, He would not be more beautiful than this Child!" This robber then ordered his companions to take nothing from these travelers. Filled with gratitude toward this generous robber, the Most-holy Virgin said to him: "Know that this Child will repay you with a good reward because you protected Him today."

Thirty-three years later, this same thief hung on the Cross for his crimes, crucified on the right side of Christ's Cross. His name was Dismas, and the name of the thief on the left side was Gestas. Beholding Christ the Lord innocently crucified, Dismas repented for all the evil of his life. While Gestas reviled the Lord, Dismas defended Him, saying: "This man hath done nothing amiss" (Luke 23:41). Dismas, therefore, was the wise thief to whom our Lord said: "Verily I say unto thee, today shalt thou be with Me in Paradise" (Luke 23:43). Thus the Lord granted Paradise to him who spared Him in childhood.


A Story of the Christ Child in Egypt (2)

Both great prophets, Isaiah and Jeremiah, prophesied that the Lord would come to Egypt and that His presence would shake the pagan temples and destroy the idols. Isaiah wrote: "Behold, the Lord rideth upon a swift cloud and shall come into Egypt: and the idols of Egypt shall be moved at His presence" (Isaiah 19:1, cf. Jeremiah 43:12-13).

When the divine refugees came to the city of Hermopolis (Cairo), they approached a pagan temple, and all the idols in that temple suddenly fell down and were shattered. St. Palladius writes of this in his Lausiac History: "We saw the pagan temple there, in which all the carved idols fell to the ground at the coming of the Savior."

In a certain place called Sirin there were 365 idols. When the Most-holy Virgin entered that temple with the Divine Child in her arms, all these idols fell down and were shattered. All the idols throughout Egypt fell in the same manner.

The Holy Prophet Jeremiah, living in Egypt in old age, had prophesied to the pagan priests of Egypt that all the idols would fall and all the graven images would be destroyed at the time when a Virgin Mother with a Child, born in a manger, would come to Egypt. The pagan priests remembered well this prophecy. In accordance with it, they carved out a representation of a Virgin as she lay on a bed and, next to her in a manger, her young Child wrapped in swaddling clothes; and they venerated this representation. King Ptolemy asked the pagan priests what this representation meant, and they replied that it was a mystery, foretold by a prophet to their fathers, and that they were awaiting the fulfillment of this mystery. And, indeed, this mystery was fulfilled, and revealed not only in Egypt but also in the entire world.


A Story of the Christ Child in Egypt (3)

When the Most-holy Virgin, with her Divine Child and the righteous Joseph, drew near to the city of Hermopolis [Cairo], they saw a tree before the gate of the city. The travelers from afar were weary from their journey and approached this tree to rest a while, even though the tree was very tall and did not offer adequate shade. The Egyptians called this tree "Persea" and worshiped it as a god, for they believed that some divinity was hidden in the tree. In reality, an evil spirit dwelt in this tree.

As the holy family approached the tree, the tree shook fiercely, and the evil spirit, terrified by the approaching Christ-child, fled. Then the tree bent its top down to the ground and worshiped its Creator like a rational creature. Thus the bent tree cast a great shadow, under which the weary travelers rested. From that day, the tree received miraculous healing powers from Christ the Lord to heal every infirmity of men.

Afterward, the holy sojourners went to the village of Matarea. Near the village they saw a fig tree, and, while Joseph went into the village on business, the Most-holy Virgin took refuge under the fig tree with the Lord. And, oh, what a miracle: the tree lowered its crown down to the ground to create a shadow for the travelers, and its lower half split open in such a way that the Mother with the Child could enter and rest. And what is even more miraculous: a living spring of water suddenly opened up near the fig tree. Joseph found a hut in the vicinity, where they settled. There they lived and drank water from that miraculous spring. This was the only spring of living water to be found in Egypt, for all the other water in Egypt comes from the Nile River, which branches off into innumerable canals. And thus, like brought forth like: the Lord Jesus, the Immortal and Heavenly Spring of living water, by His presence called forth this spring of living water from the earth.

See also: The Route of the Holy Family in Egypt

The children of the Massacre of the Innocents: the first holy Martyrs [icon from here]

Πότε γεννήθηκε ο Ιησούς Χριστός;

ΟΟΔΕ

Το θέμα τών εορτών, είναι ένα ακόμα θέμα που έχει γίνει αντικείμενο επιθέσεων από διάφορες Προτεσταντικές ομάδες. Ειδικά η ημερομηνία τής γεννήσεως τού Κυρίου Ιησού Χριστού, θεωρείται από πολλούς πολέμιους τής Εκκλησίας ως ένα αποδεδειγμένο λάθος τής Εκκλησίας. Έτσι, με τη συνήθη προχειρότητα, ο ένας αντιγράφει τον άλλο, διαιωνίζοντας με ανευθυνότητα τα επιχειρήματά τους, τα οποία στη συνέχεια θα αποδείξουμε εσφαλμένα.

H λογική τού επιχειρήματος

H μέθοδος που ακολουθούν οι αρνητές των Χριστουγέννων για να αποδείξουν λάθος την ημερομηνία 25 Δεκεμβρίου ως ημερομηνία γεννήσεως του Κυρίου, είναι έμμεση. Επειδή δεν υπάρχουν στοιχεία γι' αυτή, στηρίζονται στη γέννηση του Ιωάννη του Προδρόμου, για τον οποίο η Αγία Γραφή μας λέει ότι γεννήθηκε 6 μήνες πριν από τον Κύριο Ιησού (Λουκάς 1/α΄ 24 - 26).

Σ' αυτά τα εδάφια, φαίνεται ότι η Παναγία συνέλαβε τον Ιησού 6 μήνες μετά τη σύλληψη του Ιωάννη από την Ελισάβετ, συνεπώς αυτή ήταν και η διαφορά ηλικίας τους.

Για να υπολογίσουν την ημερομηνία γεννήσεως του Ιωάννη, χρησιμοποιούν το εδάφιο Λουκάς 1/α΄ 23, 24, όπου αναφέρεται ότι η Ελισάβετ έμεινε έγκυος αμέσως "μετά τις ημέρες της λειτουργίας" του ιερέα Ζαχαρία στο Ναό, που ήταν πατέρας του Ιωάννη. Αν λοιπόν βρούμε πότε ήταν οι ημέρες λειτουργίας του Ζαχαρία, μπορούμε να βρούμε τη γέννηση του Ιωάννη, και κατ' επέκτασιν τη γέννηση του Ιησού Χριστού.

Από το Λουκάς 1/α΄ 5, πληροφορούμαστε ότι ο Ζαχαρίας ιεράτευε κατά την "εφημερία Αβιά". Αυτή ήταν μία από τις 24 εφημερίες που είχαν οι Ισραηλίτες για τους ιερείς τους.

Τα ονόματα και η σειρά των 24 εφημεριών, φαίνονται στο Α΄ Χρονικών [ή Α΄ Παραλειπομένων] 24/κδ΄ 7 - 18. Εκεί, στο εδάφιο 10, φαίνεται ότι η εφημερία του Αβιά ήταν η 8η. Έτσι, διαιρώντας τους 12 μήνες του χρόνου με το 24, βγαίνουν 15 ημέρες για κάθε εφημερία. Η εφημερία του Αβιά λοιπόν, είναι το 8ο δεκαπενθήμερο της κάθε χρονιάς.

Από πότε όμως θα πρέπει να αρχίσουμε να μετράμε; Το Εβραϊκό έτος, δεν άρχιζε τον Ιανουάριο. Αυτό το βλέπουμε στην Έξοδο 12/ιβ΄ 1,2, που λέει για το μήνα Νισσάν ή Αβίβ της Εξόδου του Ισραήλ από την Αίγυπτο: "Ο μην ούτος θέλει είσθαι εις εσάς αρχή μηνών. Πρώτος των μηνών...". Έτσι λοιπόν, οι Προτεστάντες για να βρουν την εφημερία Αβιά, λογαριάζουν 8 δεκαπενθήμερα, αρχίζοντας από τα μέσα Μαρτίου, στα οποία αντιστοιχεί η αρχή του μηνός Νισσάν ή Αβίβ.

΄Εχουμε λοιπόν: 15 Μαρτίου + 8 δεκαπενθήμερα = 15 Ιουλίου: Τέλος εφημερίας Αβιά, και αρχή εγκυμοσύνης της Ελισάβετ.

15 Ιουλίου + 6 μήνες = 15 Ιανουαρίου: Εγκυμοσύνη της Παναγίας.

15 Ιανουαρίου + 9 μήνες = 15 Οκτωβρίου περίπου η γέννηση του Ιησού.

Tα λάθη τού παραπάνω υπολογισμού

Για όσους δε γνωρίζουν, ο παραπάνω υπολογισμός φαίνεται σωστός και λογικός. Με λίγη προσοχή όμως, τα λάθη αποκαλύπτονται:

1ο σφάλμα: Ο υπολογισμός αυτός, στηρίζεται στη σειρά των εφημεριών, τότε που πρωτοξεκίνησαν να λειτουργούν. Όταν όμως η Ιερουσαλήμ καταστράφηκε το 587 π.Χ., οι εφημερίες έπαψαν, και οι εφημέριοι σκορπίστηκαν.

Όταν λοιπόν επέστρεψαν από την αιχμαλωσία στη Βαβυλώνα, και ξανάρχισαν να λειτουργούν, η σειρά ήταν πλέον διαφορετική! Μπορούμε να τη διαβάσουμε στην Αγία Γραφή, στο Νεεμία 12/ιβ΄ 1 - 7.

Τότε επέστρεψαν μόνο 4 από τις 24 εφημερίες. Εκεί παρατηρούμε ότι η εφημερία του Αβιά, δεν είναι πλέον 8η, αλλά 12η! Έτσι, θα πρέπει να προσθέσουμε στον παραπάνω υπολογισμό, ακόμα 4 δεκαπενθήμερα, και έτσι η γέννηση του Ιησού Χριστού, γίνεται:

15 Οκτωβρίου + 60 ημέρες = 15 Δεκεμβρίου περίπου η γέννηση του Χριστού!

Σκεφτείτε, πως αυτή η ημερομηνία, είναι εξαιρετικά κοντινή στις 25 Δεκεμβρίου, και θα ήταν εύκολο να εξηγηθούν αυτές οι 10 ημέρες, ώστε να υποστηρίξουμε ότι πράγματι ο Κύριος Ιησούς γεννήθηκε στις 25 Δεκεμβρίου.

Επειδή όμως θέλουμε να είμαστε συνεπείς και σοβαροί με τα πιστεύω μας, δεν θα επιχειρήσουμε κάτι τέτοιο, παρά το ότι ο πειρασμός είναι μεγάλος ως αντίπραξη προς τους Προτεσταντικούς υπολογισμούς. Στην πραγματικότητα όμως, υπάρχουν περισσότερα σφάλματα στον υπολογισμό τους.

2ο σφάλμα: Στην πραγματικότητα, καμία σοβαρή μελέτη επί του θέματος, δεν λέει ότι η κάθε εφημερία ιεράτευε επί δεκαπέντε ημέρες. Η εφημερία ήταν μόνο για μία εβδομάδα, από Σάββατο σε Σάββατο, και αυτό γινόταν δύο φορές το χρόνο. (Φλάβιος Ιώσηπος, Αρχαιότητες, βιβλίο 7ο, 14: 7 ["Nεκρός": εννοεί μάλλον την Ιουδαϊκή Αρχαιολογία του Φλάβιου Ιώσηπου]).

3ο σφάλμα: Αν και οι εφημερίες προχωρούν κατ' έτος, οι Ισραηλίτες κάθε 3 χρόνια είχαν έναν εμβόλιμο μήνα. Εφ' όσον λοιπόν σε αυτό το μήνα θα υπηρετούσαν κάποιες εφημερίες, το νέο έτος θα αρχίσει με κάποια άλλη απ' ότι τα προηγούμενα.

Με τα παραπάνω, θέλουμε να πούμε ότι τουλάχιστον προς το παρόν, δεν είναι δυνατόν να προσδιορίσουμε την ημερομηνία γέννησης του Κυρίου, και κατά συνέπεια το επιχείρημα της εφημερίας Αβιά είναι άτοπο.

Ο άγιος & δίκαιος Ζαχαρίας, πατέρας του αγ. Ιωάννη του Προδρόμου (από εδώ, όπου και ο βίος του)

Άλλα επιχειρήματα

Άλλα επιχειρήματα. Ένα άλλο επιχείρημα κατά των Χριστουγέννων, στηρίζεται στο θέμα της απογραφής, που έκανε τον Ιωσήφ και τη Μαρία να πάνε στη Βηθλεέμ.

Λένε ότι δεν είναι δυνατόν να έγινε η απογραφή το Δεκέμβριο, καθώς λόγω της κακοκαιρίας θα ήταν δύσκολο να ταξιδέψει ο κόσμος. Εδώ όμως, συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο.

Οι περίοδοι απογραφής, θα έπρεπε να είναι χειμερινές, ώστε να μη δημιουργούνται προβλήματα στους αγρότες και τους κτηνοτρόφους, που σε άλλες εποχές θα είχαν πολλή δουλειά, και θα πάθαιναν οικονομική ζημιά.

Λένε επίσης, ότι δεν είναι δυνατόν να ήταν Δεκέμβριος, καθώς υπήρχαν κατά την αφήγηση ποιμένες που αγρυπνούσαν στην ύπαιθρο.

Κατ' αρχήν, οι ποιμένες φύλαγαν σκοπιά τη νύκτα, και το κείμενο δεν λέει ότι βρίσκονταν στο ύπαιθρο. Από τα κλιματολογικά στοιχεία της περιοχής εκείνης, γνωρίζουμε ότι εκεί ο Χειμώνας είναι αρκετά ήπιος, και τουλάχιστον για κάποια μικρή περίοδο της νύκτας και εναλλάξ, θα μπορούσαν οι ποιμένες να φυλούν σκοπιές χωρίς πρόβλημα ψύχους.

Κάποια αρχαία πληροφορία από τον Ιώσηπο μας λέει ότι η απογραφή, που έγινε κατά τη γέννηση του Κυρίου Ιησού, έγινε την 9η του μηνός Σαπέτ (το χειρόγραφο αυτό πάρθηκε από τον Τίτο, και φυλάσσεται σε μουσείο της Ρώμης). Η 9η του μηνός Σαπέτ, είναι περίπου η 25η Δεκεμβρίου.

Δεν θέλουμε όμως να θεωρήσουμε το θέμα αυτό τόσο σημαντικό, καθώς οι ημερομηνίες δεν έχουν τόση σημασία. Στην Ορθόδοξη Εκκλησία δεν γιορτάζουμε ημερομηνίες. Στην Εκκλησία κηρύττουμε το Ευαγγέλιο. Έτσι, τη μια μέρα τονίζουμε τη γέννηση του Κυρίου, την άλλη το γεγονός ότι βαπτίστηκε, την άλλη ότι σταυρώθηκε για εμάς, ή ότι αναλήφθηκε. Και αυτό θα μπορούσε να συμβεί σε οποιαδήποτε ημέρα του έτους.

Τα ρεβεγιόν

Οι αρνητές των Χριστουγέννων, κατηγορούν τους Χριστιανούς ότι εκείνο τον καιρό επιδίδονται σε καταχρήσεις και γλέντια, που μόνο τη σάρκα εξυπηρετούν, και δεν έχουν σχέση με τη γέννηση του Κυρίου.

Φυσικά, τα ρεβεγιόν δεν είναι Χριστιανική συνήθεια! Ούτε και η Εκκλησία τα επιδοκιμάζει, καθώς μετά από ένα ρεβεγιόν εκείνες τις ημέρες, πώς θα μπορέσουμε να ξυπνήσουμε το πρωί, και θα συγκεντρωθούμε στην Εκκλησία; Πώς θα υποδεχθούμε το πρωί τον Κύριό μας, τον "Ήλιο της Δικαιοσύνης", και θα κοινωνήσουμε;

Τα γλέντια λοιπόν είναι μια συνήθεια που δεν έχει σχέση με την Εκκλησία, και δεν είναι συνεπές να κατηγορείται η Εκκλησία γι' αυτά. [Για το υπερκαταναλωτικό πνεύμα των σύγχρονων Χριστουγέννων από ορθόδοξη σκοπιά, δες σχετικό post]

Είναι μάλιστα ενδιαφέρον ότι τις ημέρες εκείνες, πλήθος άκρων Προτεσταντών που κατηγορούν τα ρεβεγιόν, επιδίδονται (λόγω των αργιών) σε παρόμοια γλέντια με πολλούς αμελείς προς της πίστη τους "Χριστιανούς".

Οι Χριστιανοί απλώς χαίρουν για το χαρμόσυνο γεγονός της ενανθρώπισης, και ανταλλάσσουν δώρα, κατά τα λεχθέντα στην Αγία Γραφή, στο Νεεμίας 8/η΄ 9,10:

"Η ημέρα αύτη είναι Αγία προς Κύριον τον Θεόν σας. Μη πενθείτε, μηδέ κλαίετε... Φάγετε παχέα και πίετε γλυκάσματα, και αποστείλατε μερίδας προς τους μη έχοντας...".

[Σημείωση του blog μας: δείτε και κάποια ΑΥΘΕΝΤΙΚΑ ΟΡΘΟΔΟΞΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ, χωρίς καταναλωτισμό και "ρεβεγιόν", εδώ & εδώ!]

Η καθιέρωση των Χριστουγέννων

Πράγματι, όπως και οι επικριτές τους λένε, ο εορτασμός των Χριστουγέννων στις 25 Δεκεμβρίου άρχισε γύρω στο 335 μ.Χ. στην Εκκλησία της Ρώμης, και κατόπιν απλώθηκε στις άλλες Εκκλησίες, όπως φαίνεται από συγγράμματα του 4ου αιώνα μ.Χ.

Πρέπει όμως να τονισθεί, ότι τότε άρχισε αυτή η γιορτή, ως "μεμονωμένη" εορτή, γιατί στην πραγματικότητα εορταζόταν από την αρχή της Χριστιανικής Εκκλησίας στις 6 Ιανουαρίου, ως "Η Επιφάνεια του Κυρίου" (ή "Τα Επιφάνεια").

Ως τότε εορταζόταν η γέννηση του Κυρίου μαζί με τη βάπτισή του, τα δύο αυτά γεγονότα που τονίζουν ότι ο Κύριος ήρθε και σαρκώθηκε για τη σωτηρία μας. Μετά, απλά ξεχώρισαν αυτές οι γιορτές, σε διαφορετικές ημερομηνίες.

Αυτό φαίνεται και από επιστολή του Επισκόπου Νικαίας Ιωάννου, προς Ζαχαρίαν τον Καθολικόν της Μεγάλης Αρμενίας, όπου πληροφορούμαστε ότι ο Πάπας Ρώμης Ιούλιος ο Α΄, απαντάει στον Επίσκοπο Ιεροσολύμων, ο οποίος Επίσκοπος Ιεροσολύμων, έγραφε σ' εκείνον: "Πώς να παραστώ συγχρόνως και στη γιορτή της γεννήσεως στη Βηθλεέμ, και στη γιορτή της Βαπτίσεως στον Ιορδάνη;" Και τότε ο Πάπας Ρώμης του απάντησε ότι υπάρχει στα αρχεία της Ρώμης, διασωθέν έγγραφο του Ιωσήπου, που λέει ότι την 9η του μηνός Σαπέτ (25 Δεκεμβρίου) έγινε η γέννηση του Χριστού.

Τέλος, απαντώντας σ' αυτούς που λένε ότι οι Χριστιανοί υιοθέτησαν μια ειδωλολατρική γιορτή, που εορταζόταν στις 25 Δεκεμβρίου από τους ειδωλολάτρες, (τη γέννηση του θεού Ήλιου), τονίζουμε ότι το αντίθετο συνέβη!

Στην πραγματικότητα, η Εκκλησία εξαγίασε τη βεβηλωμένη αυτή ημερομηνία, αντικαθιστώντας μία ειδωλολατρική γιορτή με την εορτή του Ηλίου της Δικαιοσύνης του Ιησού Χριστού, προς σωτηρία των ειδωλολατρών.

N. M.

Το άρθρο αυτό στα Αγγλικά