Μια λαϊκή απεικόνιση του αγίου Χριστοδούλου του Αιθίοπος (29 Απριλίου)

Για τον άγιο (δούλο, παρολίγον βιαστή και τελικά χριστιανό και μάρτυρα) δείτε εδώ, στην ιστορία της αγίας Κέρκυρας.

Και δείτε επίσης, παρακαλώ:
Άγνωστοι Αφρικανοί άγιοι και μια πρόταση για τις Εκκλησίες του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας
Ιστότοπος για τους Αφρικανούς αγίους
Ουγκάντα – Κένυα: Η συμβολή της Ορθόδοξης Εκκλησίας στον αγώνα για την ανεξαρτησία της Αφρικής
Πρωτοπόροι Έλληνες Ιεραπόστολοι στην Αφρική

Άγιοι στις 28, 29 & 30 Απριλίου 

Ο έρωτας είναι η λύση

Omofylofilia.gr / Μια εναλλακτική για την ομοφυλοφιλία

Μελετούσα προχθές ένα βιβλιαράκι που «μου το έβαλε κανόνα» να το διαβάσω ένας φίλος μου. Λέγεται «Η Θεραπεία της Ψυχής κατά τον άγιο Πορφύριο» και το έχει γράψει ένας γνωστός Αγιορείτης κληρικός που διακονεί στον κόσμο. Σε κάποιο σημείο διαβάζω τα εξής:

Ὁ Θεῖος Ἔρωτας εἶναι τό κύριο θεραπευτικό μέσο τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς
Ὁ π. Πορφύριος: α) μέ τή «χαρούμενη καί ἄκρα» ὑπακοή του καί β) μέ τήν ἀδιάλειπτη προσευχή του κατέστη θεοδίδακτος καί «θείῳ ἔρωτι πτερούμενος». Ἡ ψυχή του θεραπεύτηκε. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος δοθεῖ στόν Θεῖο Ἔρωτα, δέχεται ἐντός του τόν Χριστό, τόν ἀληθινό Ἰατρό τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων μας. Βρίσκει τότε ὁ ἄνθρωπος τήν κρυμμένη «ἐντός αὐτοῦ» Βασιλεία, πού τοῦ χαρίστηκε δωρεάν μέ τό Ἅγιο Βάπτισμα καί τό Ἅγιο Χρίσμα.

Και παθαίνω πλάκα! Όλοι μας λίγο-πολύ έχουμε ερωτευτεί. Έτσι κι εγώ. Όταν ερωτεύομαι, παθαίνω τραλαλά. Δε με πιάνει ο ύπνος. Κάθομαι και σκέφτομαι το αγαπημένο πρόσωπο, αναστενάζω ασυναίσθητα το όνομά του και ξημερώνομαι με το ντέρτι στα στήθια. Ξυπνάω την άλλη μέρα το πρωί και πάλι τ’ όνομά του ψιθυρίζω. Όλη μέρα ο νους μου ταξιδεύει κοντά του. Άμα δεν τον δω, αν δε μου στείλει ένα μήνυμα, αν δεν τον ακούσω, η μέρα μου δεν έχει χαρά. Όταν όμως είμαι μαζί του, όλη η ζωή μου αποκτά νόημα και ομορφιά.
Ε, λοιπόν! Πάνω που τα διάβαζα αυτά, κάνω το συνειρμό: Φαντάζεσαι όλα αυτά να τα ένιωθες για το Χριστό; Να λαχταρούσες όλη μέρα για Κείνον; Να μην μπορούσες να Τον βγάλεις από το μυαλό σου; Να ψιθύριζες με αγάπη τ’ όνομά Του. Ε, ναι! Ο καλός Θεός μάς χάρισε τον ανθρώπινο έρωτα, για να μπορέσουμε να καταλάβουμε ποια ακριβώς πρέπει να είναι η σχέση μας μαζί Του. Να μας αξιώσει να καεί η ψυχή μας από την αγάπη Του!

Από το άρθρο Στις 10... ραντεβού με το Θεό!

 
Και:

Η θρησκεία της χαράς - Γελαστοί άγιοι
H παρεξηγημένη αγιότητα
Άγιος Πορφύριος: Κανείς δεν μπορεί να φθάσει στον Θεό, αν δεν περάσει απ’ τους ανθρώπους
"Δε μας παρατάς με το Γέροντα!!" - Η έφηβη & ο άγιος: μια ιστορία για την αγάπη, το σεβασμό και την αιωνιότητα
Ο άγιος της Ομόνοιας, οι χίπις και οι πόρνες
Ένας πανεπιστημιακός γιατρός για ένα σύγχρονο άγιο (όταν ο άγιος Πορφύριος έβλεπε τις μάχες που γίνονταν στη Ρουμανία)
Ο Θεός αγαπάει την ελευθερία
«Ο Χριστός είναι φίλος μας και το φωνάζει» (άγιος Πορφύριος)

Προσευχές από τους «τελειωμένους»... 
Σχιζοφρένεια ή πίστη στον Ι. Χριστό "δι' αγάπης ενεργουμένη";
Ο ταχυδρόμος του Θεού - Σ’ ένα δάσος του Όρεγκον μ' ένα πιστόλι...
Πάτερ, τι θέλει ο Θεός να γίνω στη ζωή μου;
Αυτογνωσία
Ζήσε πέρα από τα όρια!
Η εσωτερική ειρήνη
Το Μανιφέστο του Αταίριαστου
Γιατί να θέλω να είμαι ορθόδοξος χριστιανός;
Αθήνα, πόλη των αγίων!...
Ελεωνόρα Ζουγανέλη, "Έλα!" - Σαν προσευχή του μοντέρνου ανθρώπου...
Miley Cyrus - ή: γιατί επείγει να ενταθεί η Ορθόδοξη Ιεραποστολή στο δυτικό κόσμο...

Κυριακή του Παραλύτου

Η τέταρτη και η έκτη Κυριακή από το Πάσχα είναι αντίστοιχα η Κυριακή του Παραλύτου (δείτε στο: Είσαι ο άνθρωπός μου;) και η Κυριακή του Τυφλού (εδώ), που παίρνουν τα ονόματά τους από τις εξαιρετικής σπουδαιότητας διηγήσεις θαυμάτων του Κυρίου (που συνέβησαν πριν τη σταύρωσή Του), οι οποίες διαβάζονται στο ευαγγέλιο κατά τη θεία λειτουργία (δείτε το άρθρο μας: Όλες οι Κυριακές δεν είναι ίδιες).

Από το αφιέρωμα: Από το Πάσχα ώς του Αγίου Πνεύματος

Και:

The Sundays after Easter in the Orthodox Christian Heritage!

Two voices about the Sunday of the Paralytic (4th Sunday of Pascha)

 

Οι άγιοι Ιάσων, Σωσίπατρος, Κέρκυρα & η συνοδεία τους! (29 Απριλίου)

Παρακαλούμε, μια επίσκεψη στα:

Η συγκλονιστική ιστορία των αγίων Ιάσονα και Σωσίπατρου, της πριγκίπισσας αγίας Κέρκυρας, των 7 αγίων πρώην ληστών & Χριστοδούλου του Αιθίοπος!... (29 του Απρίλη) 

Το μήνυμα του εορτασμού των αγίων Ιάσωνα, Σωσίπατρου και της συνοδείας τους (από εκεί η παραπάνω εικ. των δύο αγίων)

Άγιοι στις 28, 29 & 30 Απριλίου 

Volunteers from the United States are asked for the Orthodox Christian mission in Jamaica // Ζητούνται εθελοντές από την Αμερική για Ορθόδοξη ιεραποστολή στη Τζαμάικα

Ορθόδοξη Ιεραποστολή - Orthodox Mission - Mission Οrthodoxe – Misión Ortodoxa – Missão Ortodoxa – Missione Ortodossa – православная миссия - Misiunea Ortodoxă - 东正教使命 – रूढ़िवादी मिशन


Photo from Internet

Trelawney – Do you have a spot in your soul for everything Caribbean? Be part of this historic Team to the island of Jamaica and share the beauty of Orthodoxy with individuals interested in our ancient faith. Team will be led by Fr. Anthony Salzman.

2018 Jamaica Youth Work Team
Traveling From: 8/2/2018 to 8/11/2018; Team Cost: $1425*
 
This historic 2018 Jamaica Mission Team will offer a Vacation Church School to the youth and spend their evening with adults who are seeking more information and a deeper understanding of the Orthodox Faith. Team Members should be able to offer basic explanations on different topics of our faith during relaxed fellowship time. Iconography workshops have also been requested.
English is the official language of Jamaica but Jamaican Creole is widely spoken. Creole’s vocabulary and grammar are based in English, but dialects, vocabulary and phrasing derive from West African, Spanish, and, to a lesser degree, French. The grammatical structure, lyrical cadences, intonations, and pronunciations of Creole make it a distinct language.
Freedom of worship is guaranteed by the Jamaica’s constitution. Current research states that Latin America is undergoing rapid religious changes, citing that oppressive foreign nations brought Christianity and slavery. ‘Nonreligious’ and ‘other’ constitute approximately 50% of the population. Protestantism is the largest among the Christian Churches and Hindu, Islam, Buddhism, Rastafarian and Jewish faiths also exist in small numbers. Rastafarianism has been an important religious and cultural movement in Jamaica since the 1930s. Some say it began as a reaction against the British colonial culture, influenced by the Ethiopian Orthodox and Western African religions. In the 1960s and 1970s it gained respectability through musicians like Bob Marley. Enthusiasm for Rastafari declined in the 1980s, following the deaths of Haile Selassie and Bob Marley.
 
The Holy Metropolis of Mexico was established two decades ago to serve parishes in Mexico, Panama and Venezuela. However, the Metropolis is bringing Orthodoxy to the multitude of indigenous Latin Americans seeking the spiritual comfort and the redemptive message of the Christian East. His Eminence Metropolitan Archbishop Athenagoras of Mexico is the ruling hierarch of the Greek Orthodox Metropolis of Mexico, under the jurisdiction of the Ecumenical Patriarch. Born in Chicago, he studied at Hellenic College/Holy Cross Seminary, the Theological School of the University of Athens and the University of Michigan. He served as Chancellor of the Diocese of Chicago, helped establish a new Archdiocese of Hong Kong and in 1996, was elected to the newly established Metropolitan Archdiocese of Central America and the Caribbean which includes Mexico, Venezuela, Colombia, all the Countries of Central America (Belize, Honduras, Nicaragua, Panama, Guatemala, Costa Rica, El Salvador) and the Islands of the Caribbean.
Sunday School Teachers, iconographers and those versed in the faith are asked to consider participating on this Team. 

Dates: August 2 – 11, 2018
Cost: $1,425 + airfare
 
Travel – Team Members must fly on the international travel itinerary OCMC will provide to and from the project destination. Team Members are responsible for all air travel: one-way domestic flight to Jacksonville, FL (JAX) Thursday Aug 2 (by 4 pm for orientation in St. Augustine, FL) and an international segment from JAX to Jamaica on Saturday August 4, returning home on Saturday, August 11. Airfares are not included in cost.
Fund raising – Each Team Member is responsible for the participant cost and airfares associated with this Team. Team Members are encouraged to invite others to participate in this effort through prayer and tax-deductible donations. Participant cost includes room and board, local transportation, orientation costs, ministry expenses, excursion and materials.
OCMC partially subsidizes each Team Member’s cost to keep it at the price posted and relies on donations from individuals and churches for these costs. If you are interested in assisting with these expenses, please contact the OCMC for more information. If you would like to contribute to this project, which is also supported by the OCMC, we are grateful for your support. This is optional and for that reason it is not included in the participant cost.

https://www.ocmc.org/about/view_team.aspx?TeamId=1227

https://www.ocmc.org/about/open_teams.aspx

https://www.ocmc.org/donate/index.aspx

See also

AMERICA OF MY HEART ╰⊰¸¸.•¨* ST JOHN MAXIMOVITCH OF SAN FRANCISCO & ST KEVIN OF IRELAND
The ancient Christian Church - About Orthodox Church in the West World...

Latin America: Peoples in Search of Orthodoxy
Native American Pathways to Orthodoxy
Orthodox Saints and the Future of America

Αποστολή: καταστρέψτε την οικογένεια

Γράφει ο Δημήτρης Νατσιός

Αντίβαρο

Δημοφάντης

 

Το παρόν κείμενο δημοσιεύτηκε πριν από επτά χρόνια. Τώρα που οι μαγαρισιές και η ασέλγεια γίνονται νόμος (...), καλό είναι να θυμηθούμε τι γράφουν τα σχολικά βιβλία γι’ αυτήν. (...)

Κάποτε πλησίασε τον τροπαιούχο νομπελίστα μας ποιητή Γιώργο Σεφέρη, ένας ξένος διαπρεπής συνομιλητής, «πειράζων αυτόν και λέγων»: «Μα πιστεύετε σοβαρά ότι είστε πραγματικά απόγονοι του Λεωνίδα και του Θεμιστοκλή;». Απαντά ο Σεφέρης: «Όχι, είμαστε απόγονοι μονάχα της μάνας μας, που μας μίλησε Ελληνικά, που προσευχήθηκε ελληνικά, που μας νανούρισε με παραμύθια για τον Οδυσσέα, τον Ηρακλή, τον Λεωνίδα και τον Παπαφλέσσα, και ένιωσε την ψυχή της να βουρκώνει την Μεγάλη Παρασκευή, μπροστά στο ξόδι του νεκρού Θεανθρώπου».

(Το απόσπασμα περιέχεται στο βιβλίο της Μερόπης Σπυροπούλου, «Οικογένεια ώρα μηδέν», εκδ. «Αρχονταρίκι», σελ. 131). Δεν ξέρουμε αν κατάλαβε ο… «πειραστής» ξένος την απάντηση του ποιητή, ο οποίος εξυμνεί την μάνα τη Ρωμηά και την οικογένεια, πριν αυτή ανοίξει τα πορτοπαράθυρά της και εισβάλλουν στο ευλογημένο καταφύγιο του Γένους, ο μαγαρισμένος αγέρας του δήθεν εξευρωπαϊσμού μας. Και η κρίση «τηγανίζει» και ταλανίζει κυρίως την οικογένεια.

Δεν σκοπεύω να γράψω για την σπουδαιότητα και ιερότητα του οικογενειακού θεσμού. Αυτό ακόμα και οι ανίατα προοδευτικοί το κατανοούν. Το βλέπω στο σχολείο. Για τα δικά τους βλαστάρια γίνονται κέρβεροι. Απαιτούν και πειθαρχία και καλή παιδεία, επιλέγουν τα καλύτερα και ακριβότερα κολέγια. Τις προοδευτικές σαχλαμάρες και ψευτοδημοκρατικότητες τις αφήνουν για τα παιδιά του, δηκτικώς λεγόμενου, κοσμάκη. Και οι αφελείς ζητωκραυγαστές τούς πιστεύουν και τους ψηφίζουν.

 

Στο βιβλίο «Οικογένεια σε κρίση» (συλλογικός τόμος) διαβάζω σ’ ένα κείμενο της Ντίνας Πετροπούλου. «Από την δεκαετία του 1970, το διαζύγιο είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο με αυξητική τάση σε όλο τον δυτικό κόσμο. Στις ΗΠΑ για την τριετία 1977-79 ένας στους δύο γάμους κατέληγε σε διαζύγιο, ποσοστό που ανακοινώθηκε και στη χώρα μας 30 χρόνια μετά».(«Αν θέλεις να δεις την Ελλάδα του μέλλοντος επισκέψου την σημερινή Αμερική», λέει ένα επιτυχημένο ρητό). Στο ίδιο κείμενο περιέχεται και το όνειρο ενός πεντάχρονου παιδιού. Το ρώτησαν τι θα γίνει, όταν μεγαλώσει.

Απάντηση: «Ξέρεις εγώ όταν μεγαλώσω θα γίνω επιστήμονας… μεγάλος επιστήμονας… και θα φτιάξω μια κόλλα, την πιο δυνατή κόλλα του κόσμου… για να κολλήσω την μαμά και τον μπαμπά». 

Το μικρό παιδί ψάχνει την «κόλλα». Σε τούτο τον τόπο ξέρουμε, ήξεραν οι παλιότεροι – αυτό λέγεται Παράδοση – πως η μόνη «κόλλα», ατσάλινη και συμπαγής, που ένωνε δία βίου το ζευγάρι είναι ο Χριστός.

«Ένθα ανήρ και γυνή και παιδία και τοις της αρετής συνδεδεμένοι δεσμοίς, εκεί μέσος ο Χριστός», γράφει ο άγιος Χρυσόστομος («Εις Γεν.», λόγος Ζ’, 5, ΕΠΕ 8,140). Όταν φεύγει ο Χριστός από το «μέσον» και στην θέση του μπαίνει η καριέρα, η καλοπέραση, η ηδονοθηρία και η αδιαφορία τότε ο όμορφος και «χρηστός ζυγός» του γάμου καταλήγει σε διαζύγιο. (Και ας με συγχωρέσουν κάποιο ι -δεν μέμφομαι και δεν κρίνω κανέναν, για τα παιδιά γράφω- σπάνια βλέπουμε στα σχολεία, παιδιά διαλυμένων οικογενειών, στις οποίες υπάρχει αναφορά στο Χριστό και την εκκλησία μας.

Σπάνια βλέπουμε διαζύγια σε πολύτεκνες οικογένειες, γιατί τα παιδιά μεγαλώνουν με το «εμείς» και όχι με το καταστροφικό «εγώ» του μοσχοαναθρεμμένου μοναχογιού ή της μοναχοκόρης. Σκέφτομαι, αν θέλουν τα νέα ζευγάρια να τιμωρήσουν το ελεεινό κρατίδιο του μνημονίου, ας κάνουν πολλά παιδιά. Οι στατιστικές λένε ότι τα περισσότερα παιδιά γεννήθηκαν την περίοδο της Κατοχής, εν μέσω φρικτής και ανείπωτης σκλαβιάς. Με 5-6 παιδιά και φόρους δεν πληρώνεις και εργασία βρίσκεις και ο Θεός βοηθάει. 

Κατανοώ τις αντιδράσεις. Πώς θα τα μεγαλώσουμε, τι θα απογίνουν, είμαστε άνεργοι, μέλλον ζοφερό. Σε λίγα όμως χρόνια θα διδάσκουμε και θα παίρνουν τα προνοιακά επιδόματα οι οικογένειες και τα παιδιά από το Μπαγκλαντές και το Πακιστάν. Ή μήπως περιμένουμε να λύσει την βραδυφλεγή βόμβα της λαθρομετανάστευσης ο κ. Χρυσοχοϊδης; Όπως το έλυσε στην προηγούμενη θητεία-κοροϊδία του).

 

Κι αν σήμερα «μες στην ερημιά του κόσμου» έχουμε περισσότερο ανάγκη την οικογένεια, έρχονται τα τρισάθλια κουρελουργήματα «περιοδικά ποικίλης ύλης» -βιβλία γλώσσας- και ευτελίζουν πλήρως τον ιερό θεσμό. Την εποχή του άκρατου ατομισμού και… κανιβαλισμού το «Νέο Σχολείο» τους, επιδιώκει να προσβάλλει και να μειώσει την σημασία που είχε -και έχει ακόμα- ως κοινωνική αξία και πρότυπο στην πατρίδα μας η οικογένεια (με τους δύο γονείς να ζουν μαζί και να φροντίζουν τα παιδιά τους). 

Πουθενά στα βιβλία αυτά δεν θα βρεις αυτό το εξαιρετικό που γράφει στο βιβλίο του «Χάνω το παιδί μου», ο αειθαλής δάσκαλός μας Κωνσταντίνος Γανωτής, ότι «η οικογένεια είναι μια αγκαλιά προσώπων που αγαπιούνται και αγαπιούνται γι’αυτό που είναι και είναι εικόνες Θεού, γεννημένοι για την αιώνια ζωή στη βασιλεία του Θεού». (σελ. 76). 

Σ’ όλο το Δημοτικό ελάχιστες αναφορές γίνονται στην οικογένεια και στον ανθρωποποιό ρόλο της. 

Στην Στ’ τάξη, (γλώσσα, β’ τεύχος) υπάρχει ενότητα με τίτλο «συγγενικές σχέσεις». Στο κείμενο «ώρες με την μητέρα μου», διαβάζουμε: Η μαμά μου… με τον μπαμπά μου παντρεύτηκαν από έρωτα στο άψε-σβήσε και οι ευχές που τους έδωσε ο παπάς όταν τους πάντρεψε πραγματοποιήθηκαν. Απόκτησαν καρπόν κοιλίας, δηλαδή εμένα και τον αδελφό μου». Ρηχή ειρωνεία, απαράδεκτη για σχολικό βιβλίο (σελ. 84). Στο κείμενο «πρέπει να φανώ γενναίος», το μοναχοπαίδι μιας οικογενείας, καλείται να επιδείξει την εξής γενναιότητα: να πάει διακοπές μόνο του, για να περάσουν οι γονείς του, προφανώς, καλύτερες διακοπές, χωρίς τις δεσμεύσεις από την παρουσία του μικρού τους παιδιού (σελ. 89).

Στο επόμενο κείμενο με τίτλο «μία οικογένεια ανάμεσα στις άλλες», αφού περιγράφει ένα παιδί, τρίτης δημοτικού, τα «είδη» των οικογενειών (πυρηνική, μονογονεϊκή, «ξαναπαντρεμένων») στο τέλος το παιδί αποφαίνεται: «Όταν μεγαλώσω και κάνω δική μου οικογένεια, δεν ξέρω ακόμα πώς θα μοιάζει…». (Το κείμενο είναι από το περιοδικό «ερευνητές», της εφ. «Καθημερινή»). Ολόκληρη ενότητα, χωρίς ένα κείμενο προβολής μιας φυσιολογικής οικογένειας. Πλήρης καταρράκωση του θεσμού και σαφές «δίδαγμα» στα παιδιά: δεν υπάρχει οικογένεια, «να είσαι ο εαυτός σου», μην ελπίζεις σε παρωχημένα πράγματα. 

 

Στο Γυμνάσιο τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα. Εδώ κυριαρχούν κείμενα καταθλιπτικά, ακατάλληλα για παιδιά, διασύρονται οι γονείς, απαξιώνεται πλήρως η παραδοσιακή, «ομαλή» οικογένεια. Στα «κείμενα νεοελληνικής λογοτεχνίας», Α’ γυμνασίου, στο διήγημα του Λ. Τολστόι, με τίτλο «Ο παππούς και το εγγονάκι», ο γιος και η νύφη φέρονται βάναυσα και απάνθρωπα στον ανήμπορο γέρο-πατέρα, έως ότου μαθαίνουν από τον μικρό εγγονό να του φέρονται σωστά. Στην σελ. 45 στο κείμενο «Νινέτ» της Ζωρζ Σαρή περιγράφεται, κατά την εισηγητική σημείωση της συγγραφικής ομάδας, «η αδυναμία επαφής των γονιών με τα παιδιά τους και με τις ενοχές που συχνά αισθάνονται αυτοί», όπως και «η κρίση ταυτότητας, την αγωνία, δηλαδή, του παιδιού για την καταγωγή του, τους γονείς, τις ρίζες του».

Στην σελ. 49, στο απόσπασμα με τον τίτλο «Τα πράγματα στρώνουν περισσότερο», από το μυθιστόρημα «Η εποχή του υακίνθου», της Τούλας Τρίγκας, η ηρωίδα, ένα νεαρό κορίτσι, καταγράφει τις εμπειρίες της από το διαζύγιο των γονέων και το δεύτερο γάμο της μητέρας της, βλέπει θετικά το γεγονός αυτό, εκφράζει μάλιστα τις θετικές εντυπώσεις της και στον (φυσικό) πατέρα της (τηλεφωνικώς).

Στα «Κείμενα» της Β’ γυμνασίου, στο κείμενο «Από το ημερολόγιο της Άννας Φρανκ» (σελ. 48), ο μαθητής θα διαβάσει: «περισσότερο απ’ τους άλλους, η μητέρα, με το χαρακτήρα της και τα ελαττώματά της, μου πλακώνει την καρδιά. Δεν ξέρω πια τι στάση να κρατήσω· δε θέλω να της πω βάναυσα πως είναι παράλογη, σαρκαστική και σκληρή».

 

Κείμενα απαισιόδοξα, παιδαγωγικά ναυάγια, που ελάχιστα συνάδουν με την δροσιά, και την χαρά που πρέπει να προσφέρουμε στην «άνοιξη» της ζωής, στην νιότη του γυμνασίου. Στην σελ. 52 «φιλοξενείται» κείμενο με τίτλο «Οι Κυριακές στην θάλασσα», πρωταγωνιστούν τρία κορίτσια, που οι γονείς τους είναι διαζευγμένοι. Ένα από τα κορίτσια εκθέτει τις αιτίες του διαζυγίου. Μιλά για τον πατέρα της: «Φαίνεται ότι στο παλιό μας σπίτι τον καιρό που ζούσανε με την μητέρα οι δουλειές του το ίδιο τον απασχολούσανε. Ήταν ίσως η κύρια αιτία που χωρίσανε. Αυτό, και το ότι μπορούσα να καταλάβω πώς ένας άνθρωπος κάνει απιστίες. Τώρα το κατάλαβα». 

Μάλιστα. Και εμείς καταλαβαίνουμε γιατί επιλέγονται τέτοια κείμενα για 13χρονα και 14χρονα παιδιά. Στη σελ. 42 άλλο απαισιόδοξο κείμενο με τίτλο «Η μάνα», εντελώς ακατάλληλο για παιδιά, στο οποίο ο πατέρας θύμωνε και ξυλοφόρτωνε άγρια τα παιδιά, όταν τον ξυπνούσαν πριν από την ώρα του» και η σύζυγος-μητέρα, που έκανε τα πάντα, ανεχόταν την συμπεριφορά του άντρα της και «ήταν ικανοποιημένη γιατί της έφτανε να γνωρίζει συχνά όλο τον πόθο του άντρα, να πιάνει παιδί μ’ αυτόν, να γεννάει…».

Θα μπορούσα να συνεχίσω, όπως για παράδειγμα με εκείνο το «εξαιρετικό», που περιέχεται στην «Νεοελληνική Γλώσσα», της γ’ γυμνασίου, όπου ο δύσμοιρος φιλόλογος καλείται να διδάξει το γνωστό τραγούδι των Κατσιμιχαίων «Don’t worry be happy», το οποίο είναι κατάλληλο για οινόφλυγες, μεταμεσονύκτιους θαμώνες διασκεδαστηρίου και όχι για τάξη σχολικού διδακτηρίου. Παραθέτω την πρώτη στροφή:

«Άμα ξυπνήσεις και έχεις βγάλει ουρά,

αν κοιταχτείς και έχεις βγάλει βυζιά

don’t worry be happy.

Άμα η κόρη σου σε λέει μπαμπά ενώ ο γιος σου

σε φωνάζει μαμά

don’t worry be happy…».

Αυτά τα «ωραία» βγαίνουν σήμερα από τα σχολεία. Πνίγονται, ασφυκτιούν τα παιδιά από τις αναθυμιάσεις. Αντί για το «μάννα» της εξαίσιας παράδοσής μας, τα ποτίζουμε χολή, τα τρέφουμε με ακαθαρσίες. Μία Πνευματική Γενοκτονία, την οποία επιτρέπουμε, γιατί από Έθνος με ήθος θυσιαστικό και αντιστασιακό, καταντήσαμε, αξιολύπητο, δειλό σκορποχώρι. Εσχάτη ώρα εστί, να βρούμε τον εαυτό μας, να καθαρίσουμε την Ελλάδα από τις ανθρωποκάμπιες που την μαραζώνουν.

Πολλαπλή κανονικότητα: στο όνομα της αγάπης για το παιδί…

 
drawing of a happy gay couple and adopted child

Του Αθανάσιου Γκότοβου από την huffingtonpost.gr
ΔΗΜΟΦΑΝΤΗΣ

Πάει καιρός τώρα που προβληματίζομαι σοβαρά αν έχει κάποιο νόημα να δημοσιοποιεί κανείς επιστημονικά επιχειρήματα γύρω από ζητήματα που απασχολούν την κοινή γνώμη, όπως π. χ. αυτό της τεκνοθεσίας από ομοφυλόφιλα (ή ομόφυλα, επί το πολιτικά ορθότερο) ζευγάρια. Για τους εξής, τουλάχιστον, λόγους:
Πρώτον, οι πλειοψηφίες στη Βουλή – αυτοί που καλούνται να υπερψηφίσουν το συγκεκριμένο νομοσχέδιο – είναι σταθερά στοχοπροσηλωμένες στην υπερψήφισή του, όχι κατ’ ανάγκην επειδή όσοι τις συγκροτούν πιστεύουν στις διατάξεις του νομοσχεδίου, αλλά για μια σειρά από άλλους λόγους,
πραγματιστικούς. Κανένα επιστημονικό ή άλλο επιχείρημα δεν συγκινεί ποτέ ένα στοχοπροσηλωμένο άτομο. Δεν υπάρχουν περιθώρια για αναστοχασμούς και αυτοκριτικές, παρά μόνο σε ρητορικό επίπεδο. Όταν έρθει η ώρα να στηριχθεί η κυβερνητική πρόταση, σταματούν οι αναστοχασμοί και οι δεύτερες σκέψεις. Το θέατρο δίνει τη θέση του στον πρακτικό ρεαλισμό.
Δεύτερον, επειδή στην εποχή μας – την εποχή της επιβολής προτύπων και τρόπων ζωής από τις δυτικές μητροπόλεις του νέου πολιτισμού σε ολόκληρο το δυτικό κόσμο – το όριο μεταξύ του κανονικού και του αντικανονικού σε ό,τι αφορά την ερωτική ζωή και τις οικογενειακές σχέσεις έχει μεταφερθεί τόσο πολύ προς τα άκρα, ώστε ακόμη και δυο τρεις σεξουαλικές «προτιμήσεις» που θεωρούνται σήμερα αντικανονικές ακόμη και από τους οπαδούς του «δικαιωματισμού», να μην είναι καθόλου σίγουρο ότι θα ισχύουν και στο εγγύς μέλλον. Στο όνομα της ελευθερίας του ατόμου να κρίνει το ίδιο, χωρίς να δεσμεύεται από το «χωριό», τι είναι καλό και κακό, κανονικό και αντικανονικό γύρω από τα ζητήματα αυτά, έχει ανοίξει για τα καλά ο ασκός του αξιακού σχετικισμού παίρνοντας σβάρνα και τυχόν επιστημονικές – στην περίπτωσή μας, ψυχοπαιδαγωγικές – αντιρρήσεις και ενστάσεις σχετικά με την κανονικοποίηση της υιοθεσίας παιδιών από ομοφυλόφιλα ζευγάρια.

Kάθε παιδί πρέπει να έχει την ευκαιρία να διαμορφώσει ταυτότητα φύλου και αυτό γίνεται κατ’ αρχήν στην οικογένεια, όταν μέσα σ’ αυτή υπάρχουν και δρουν δύο διαφορετικά ως προς το φύλο πρόσωπα,
Οι επιστημονικές αντιρρήσεις αποκρούονται με το επιχείρημα ότι πρόκειται για «απόψεις», και μάλιστα συντηρητικές και οπισθοδρομικές ή ρομαντικές, τις οποίες οφείλει κανείς να αγνοήσει στο πλαίσιο της πάλης για την πρόοδο: οι προοδευτικές «απόψεις» οφείλουν να επικρατήσουν επί των συντηρητικών. Στην Ελλάδα, μάλιστα, όπου η λέξη «πρόοδος» για ιστορικούς λόγους συνδέθηκε με την Αριστερά, δεν είναι καθόλου απίθανο μια διάταξη υπέρ του δικαιώματος των ομοφυλόφιλων ζευγαριών να υιοθετούν τέκνα και να τα ανατρέφουν, το εν λόγω δικαίωμα να προβάλλεται ως «αριστερή» κατάκτηση. 
Το τι σχέση έχει η Αριστερά με τέτοιου είδους δικαιώματα, δεν χρειάζεται να σχολιαστεί. Σχολιάζεται από μόνο του, αρκεί να σκεφθεί κανείς πόσο ανοιχτά είναι ακροδεξιά κόμματα και κινήματα στο δυτικό κόσμο σε τέτοιου είδους δικαιώματα. Η Αριστερά έχει την ίδια ακριβώς σχέση με τα ζητήματα αυτά με εκείνη που έχει και η Δεξιά, δηλαδή καμία. Η υποστήριξη του δικαιώματος τεκνοθεσίας από ομοφυλόφιλα ζευγάρια δεν είναι ούτε αριστερή, ούτε δεξιά θέση. Είναι απλά προσπάθεια επιβολής μιας αξίας της επιχειρούμενης νέας τάξης πραγμάτων στο χάρτη των αξιών και των κυρωμένων κοινωνικών πρακτικών, στη θέση κάποιας από το παρελθόν.

Τρίτον, οι «καινοτομίες» αυτές επέχουν θέση μιας νέας κοσμικής θρησκείας. Δημόσια πρόσωπα, πέρα και πάνω από κομματικά και ιδεολογικά όρια, όχι μόνο υποστηρίζουν τις «καινοτομίες» ως πρόοδο, αλλά το κάνουν με απόλυτο και επιθετικό τρόπο, όπως συμβαίνει με όλες τις νέες θρησκείες. 
Όποιος διαφωνεί πρέπει να στιγματιστεί αναλόγως και να τεθεί εκτός του τόξου της πολιτικής ορθότητας. Οι «καινοτομίες» αποκτούν a priori μια ιερότητα, η κριτική που γίνεται εναντίον τους μοιάζει από τη σκοπιά των υποστηρικτών ιεροσυλία. Κάτι σαν την σάτιρα του Βέστεργκααρντ με τα σκίτσα του Μωάμεθ. Όπως οι μαχητές του Αλλάχ, έτσι και οι μαχητές του προόδου έχουν το όπλο της κριτικής (και μερικές φορές την κριτική των όπλων) παρά πόδα. Εσύ εκφράζεις επιστημονικά επιχειρήματα, ενώ εκείνοι σε σημαδεύουν με ιδεολογικές κάνες. Ο διάλογος είναι εξ αρχής υπονομευμένος. Και μάλιστα στο όνομα της «αγάπης», που είναι η βάση της νέας θρησκείας του δικαιωματισμού: αν μια συμπεριφορά ή μια πρακτική εκδηλώνεται για λόγους «αγάπης», τότε νομιμοποιείται κάποιος να απαιτήσει την κανονικοποίηση αυτής της πρακτικής: όταν το ομοφυλόφιλο ζευγάρι αγαπά το παιδί που θα υιοθετήσει, τα υπόλοιπα περιττεύουν.
Τα περί κοινωνικής κατασκευής του φύλου του παιδιού δεν αφορούν το φύλο του ως βιολογική παράμετρο, αλλά αυτά που η κοινωνία «κρεμά» στο φύλο: τους ρόλους για το αρσενικό και το θηλυκό.

Περιττεύουν, όμως, πράγματι; 
Η παιδαγωγική επιστήμη – όχι η παιδαγωγική ιδεολογία – άλλα πρεσβεύει.Και συγκεκριμένα ότι η αγάπη για το παιδί για να είναι ευεργετική, χρειάζεται συνοδευτικές συνθήκες. Εκτός ελάχιστων εξαιρέσεων, κάθε παιδί έρχεται στον κόσμο με μια προσδιορισμένη βιολογική ταυτότητα φύλου, είναι αγόρι ή κορίτσι. Τα περί κοινωνικής κατασκευής του φύλου του παιδιού δεν αφορούν το φύλο του ως βιολογική παράμετρο, αλλά αυτά που η κοινωνία «κρεμά» στο φύλο: τους ρόλους για το αρσενικό και το θηλυκό. Γύρω από αυτούς τους ρόλους μπορούμε να συζητήσουμε, αλλά όχι για την υποτιθέμενη «ρευστότητα» του βιολογικού φύλου, δηλαδή για την επιβολή της ιδεολογίας πάνω στη βιολογία.
Όμως κάθε παιδί πρέπει να έχει την ευκαιρία να διαμορφώσει ταυτότητα φύλου και αυτό γίνεται κατ’ αρχήν στην οικογένεια, όταν μέσα σ’ αυτή υπάρχουν και δρουν δύο διαφορετικά ως προς το φύλο πρόσωπα, ο πατέρας και η μητέρα. Υπάρχουν μητρικές και πατρικές συμπεριφορές πέρα από τα στερεότυπα, δεν τα «κατασκευάζει» όλα η κοινωνία. 
Εκ των πραγμάτων στις ομοφυλοφιλικές ενώσεις δεν υπάρχει αυτή η δυαδικότητα, με αποτέλεσμα το παιδί που κοινωνικοποιείται κάτω από αυτές τις συνθήκες να δυσκολεύεται να αναλάβει φαντασιακά έναν από τους δύο ρόλους φύλου για να μπορέσει το ίδιο να βιώσει το δικό του φύλο μέσω του φύλου του γονέα του. Διότι μπορεί μεν το φύλο του παιδιού να είναι μονοσήμαντα καθορισμένο σε βιολογικό επίπεδο και σε επίπεδο φυσιολογίας, αλλά η βίωση του φύλου δεν προκύπτει από την απλή παρατήρηση και συνειδητοποίηση της ανατομίας. Με όλον τον σεβασμό στα ζευγάρια των ομοφυλοφίλων, εδώ προκύπτει ένα ερώτημα: επιτρέπεται η ανάγκη των ζευγαριών αυτών για θεσμική αναγνώριση της «κανονικότητας» της σχέσης τους από την πολιτεία και την κοινωνία, να ακυρώσει το δικαίωμα κάθε παιδιού να κοινωνικοποιείται σε ένα περιβάλλον που του επιτρέπει να διαμορφώσει ομαλά την ταυτότητα του φύλου του;

Η παραδοσιακή οικογένεια – πυρηνική ή διευρυμένη – δεν είναι μόνο μια μικρή κοινότητα αλληλεγγύης και φροντίδας για τα παιδιά. Δεν είναι απλώς μέριμνα για την τροφή, τη σωματική υγεία και την ασφάλεια του παιδιού. Είναι κάτι πολυπλοκότερο, καθώς περικλείει αλληλεπιδράσεις και αφανείς διεργασίες δημιουργίας ταυτότητας φύλου μέσω των διακριτών φύλων και των αντίστοιχων ρόλων των γονέων του, ακόμη και αν ένας από τους δύο εκλείψει. Ας μην μετατραπεί η ιδεολογική μάχη για την κανονικοποίηση συγκεκριμένων πρακτικών και καταστάσεων σε πράσινο φως για πειραματισμούς με αμφίβολη έκβαση για την ανατροφή των παιδιών. Ας μην παίξουμε στα ζάρια την ομαλή ψυχοκοινωνική εξέλιξη του παιδιού στο όνομα της αγάπης για το παιδί.
«Άποψή σας», θα πούνε ορισμένοι. Σε έναν κόσμο όπου οι «απόψεις» παρελαύνουν μπροστά μας ισότιμες, ανεξάρτητα από το επιστημονικό τους φορτίο, χωρίς προοπτική αποτίμησης της ορθότητάς τους, τι μπορεί κανείς να πει για μια τέτοια αντίδραση;
Καλό μας ταξίδι στον νέο, θαυμαστό κόσμο της μετα-πραγματολογικής εποχής. Θα έχει πολλές αναταράξεις, ένθεν κακείθεν. Και ίσως δυσάρεστες εκπλήξεις για όσους προσπαθούν να τσιμπήσουν εκλογικά ποσοστά συντασσόμενοι μαχητικά με την διεθνοποιημένη πολιτισμική “πρωτοπορία”… 

Επίσης:

Για την υιοθεσία από ομοφυλόφιλο ζεύγος, από έναν διαβάτη που ζητιανεύει Αγάπη και Φως...
Σκέψεις για την υιοθεσία παιδιών από ομοφυλόφιλα ζευγάρια 
Ο ολοκληρωτισμός της παγκοσμιοποίησης (και το φύλο)
Η ομοφυλοφιλική κατήχηση στα σχολεία της Δύσης

Μεγαλώνουν τα παιδιά τους και σαν αγόρια και σαν κορίτσια

Ομοφοβία και τσανσφοβία στο Δημοτικό Σχολείο;

Miley Cyrus - ή: γιατί επείγει να ενταθεί η Ορθόδοξη Ιεραποστολή στο δυτικό κόσμο... 
H παρεξηγημένη αγιότητα
Το Μανιφέστο του Αταίριαστου 
Ηθικισμός στην Ορθοδοξία; Όχι ευχαριστώ!
Η αμαρτία (χωρίς ηθικισμούς)
«Δεν είμαι η αμαρτία μου» - Ένας ορθόδοξος χριστιανός της Αμερικής για την ομοφυλοφιλία
Omofylofilia.gr - Μια εναλλακτική για την ομοφυλοφιλία

Gay agenda + Ομοφυλοφιλία & Ορθοδοξία  
Τι εύχομαι να είχα ακούσει από έναν ιερέα για την ομοφυλοφιλία...  
Τι έχει να προσφέρει η Εκκλησία στους ομοφυλόφιλους;
Καταργoύν το «Μαμά» και «Μπαμπά» στην Γαλλία
ΣΥΝΕΛΗΦΘΗ ΓΙΑ ΠΑΙΔΕΡΑΣΤΙΑ ΚΑΙ ΔΙΔΑΣΚΕΤΑΙ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΣΧΟΛΕΙΑ!  
Από 15 ετών η αλλαγή φύλου; Τι λέει η Παιδοψυχιατρική Εταιρεία Ελλάδος - Ενωση Ψυχιάτρων Παιδιών και Εφήβων!...
Πολιτισμός κατά του ανθρώπου: Α΄ Μέρος - Β΄ Μέρος 

 

Αυτογνωσία  

Ζήσε πέρα από τα όρια!

ΕΛΑ ΟΠΩΣ ΕΙΣΑΙ!

Ο νέος που καταράστηκε το Θεό

Φρικιά στην Εκκλησία!

Παναγία, η ελευθερία των εξαρτημένων!...

Ο Μητροπολίτης Μόρφου Νεόφυτος θεωρείται ένας από τους πιο σοβαρούς σύγχρονους διδασκάλους της Ορθοδοξίας.
Το παρακάτω βίντεο αναδημοσιεύεται από το ιστολόγιο Άπαντα Ορθοδοξίας. Περιέχει κήρυγμα Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου στὴ Θεία Λειτουργία τὴν Κυριακὴ τῶν Μυροφόρων, ποὺ τελέσθηκε στὸν ἱερὸ ναὸ Παναγίας Θεοτόκου τῆς «Ἀπολυτρώσεως τῶν Ἐξηρτημένων» τῆς κοινότητος Κανναβιῶν-Ἁγίας Εἰρήνης τῆς μητροπολιτικῆς περιφέρειας Μόρφου (22.4. 2018). 
Ψάλλει χορὸς ἱεροψαλτῶν τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Μόρφου μὲ χοράρχη τὸν πρωτοψάλτη κ. Μάριο Αντωνίου.


Και:

ΟΜΙΛΙΕΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΜΟΡΦΟΥ 

Η τιμή της Παναγίας στην Αγία Γραφή 

Η Παναγία των αλκοολικών
Χαιρετισμοί σε χρόνους μαύρης σκλαβιάς

Η Παναγία των Ελλήνων! (αφιέρωμα)

Σύντομη βιογραφία της Παναγίας
Ορθόδοξες Παναγίες απ' όλο τον κόσμο  

Εμφανίσεις και θαύματα της Παναγίας ανά τους αιώνες

Παναγία (ενότητα στο blog μας) 

Το μυστήριο της χαμογελαστής Παναγίας σε ελληνικό μοναστήρι στη Νίγδη της Καππαδοκίας

Παράκληση προσευχής

 

Άγιοι Πατέρες, ευλογημένοι μου εν Χριστώ αδελφοί, Χριστός Ανέστη. Μια ηρωίδα μάνα έχει το νεαρό παλληκάρι της, Κωνσταντίνο, γεμάτο με καρκίνο. Χτές έγινε ενα σοβαρότατο χειρουργείο στο παιδί και οι ιατροί είδαν οτι υπάρχει μετάσταση. Περιμένουν βέβαια τα αποτελέσματα της βιοψίας, όμως πιστεύουν, ότι θα ειναι άσχημα. 

Η Μάνα κοντεύει να τρελαθεί, καθώς εκτός απο το παλληκάρι της, έχει και την μητέρα της, Αμαλία, ετοιμοθάνατη. Μας ικετεύει, με όλη της την ψυχή, να προσευχηθούμε έμπονα και καρδιακά. Το έχουν τεράστια ανάγκη. Ας μην τους το αρνηθούμε. Σας ευχαριστεί για όλα. Ευλογείτε.

 

"Ν": Ελήφθη από αδελφούς ορθόδοξους χριστιανούς. Ευχόμαστε ταπεινά (δηλ. προσευχόμαστε) και παρακαλούμε για τις προσευχές σας. Πάντα βέβαια πρέπει να προσευχόμαστε για όλο τον κόσμο... Οι αιτήσεις για προσευχή πολλές. Μια παράκληση: ας μην επιθυμούμε μόνο υγεία, αλλά ας είμαστε και έτοιμοι για το Ταξίδι.

Παρακαλώ, μπείτε και εδώ (& για τις αναρτήσεις). Ευχαριστώ.

Εικ. από το Διαδίκτυο. 

Ομιλία με θέμα: Η ΠΟΛΕΜΙΚΗ του ΝΑΖΙΣΜΟΥ κατά της ΠΑΛΑΙΑΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ (Πάτρα, 30 Απριλίου 2018)

 

Τη Δευτέρα 30.4.2018 ώρα 6:00 μμ στο ΚΕΝΤΡΟ ΕΝΟΡΙΑΚΗΣ ΔΙΑΚΟΝΙΑΣ Ι. Ν. ΑΓ. ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΠΑΤΡΩΝ,
στο πλαίσιο των διαλέξεων με γενικό θέμα: "Ο νόμος παιδαγωγός γέγονεν εις Χριστόν",
θα ομιλήσει ο Αιδεσιμολογιώτατος Πρωτοπρεσβύτερος π. Βασίλειος Γεωργόπουλος, Εφημέριος Ι. Ν. Αγ. Θεράποντος Ζωγράφου, Επίκουρος Καθηγητής Θεολογικής Σχολής Θεσσαλονίκης και μέλος-συνεργάτης Συνοδικών Επιτροπών της Ι. Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος
με το ενδιαφέρον θέμα: «Η ΠΟΛΕΜΙΚΗ του ΝΑΖΙΣΜΟΥ κατά της ΠΑΛΑΙΑΣ ΔΙΑΘΗΚΗΣ και η ΕΠΙΒΙΩΣΗ της σήμερα».

 

 

"Ν": Αν θέλετε, επισκεφτείτε και τις ενότητές μας για το Ναζισμό και την Παλαιά Διαθήκη. Ευχαριστώ.

«Χρόνια πολλά» μαμά, τα κρινάκια σου άνθισαν πάλι…

Σύλλογος Φίλων των απανταχού Κρυπτοχριστιανών

(αφιερωμένο στη μητέρα μου, που «γιορτάζει» σήμερα)

Η μητέρα μου καλή της ώρα, είχε μια συνήθεια. Κάθε φορά που έβγαινε να περπατήσει, πάντα επέστρεφε με τα χέρια γεμάτα.

Μάζευε κάθε πεταμένο φυτό που έβρισκε στο δρόμο ή σε κάποια σπασμένη γλάστρα με κατάξερο χώμα και το έφερνε στο σπίτι.

Το έβαζε σε ένα ποτηράκι με νερό «για να ξεδιψάσει» όπως έλεγε και μόλις φώτιζε ο Θεός τη μέρα το φύτευε και σε μια γλαστρούλα και περίμενε. Τόσο απλά!

Το φυτό μέρα με τη μέρα ρίζωνε και όταν έσκαγε το πρώτο πράσινο φυλλαράκι η μητέρα μου καταχαρούμενη μου έλεγε «αναστήθηκε..»

Ένα απόγευμα κάναμε παρέα μια μεγάλη βόλτα και σε κάποια γωνιά δίπλα σε κάτι σακκούλες με σκουπίδια, βρήκαμε μια γλάστρα με κάτι ξερά κατακίτρινα φύλλα.

Έσκυψε να την πάρει μουρμουρίζοντας «ούτε να φάει θέλει, ούτε να πιει, λίγο νεράκι θέλει μόνο…»

«Ας την βρε μαμά» της είπα «άδεια είναι, μόνο χώμα έχει, τι θα την κάνεις!»

«Όχι, παιδί μου, δεν είναι άδεια, μας "περίμενε" γι’ αυτό και θα την πάρουμε στο σπίτι».

Πήρε αγκαλιά την κατάξερη γλάστρα με τα κιτρινισμένα φύλλα και την φρόντισε όπως μόνο αυτή ήξερε, με αγάπη, και ένα πρωί, ξεπετάχτηκαν μέσα από το νοτισμένο χώμα τέσσερα πλατιά φύλλα και σε λίγες μέρες ύψωσαν τα βλασταρένια κορμάκια τους δύο πανέμορφοι κρίνοι, χαρά Θεού.

Δεν πίστευα στα μάτια μου! Πόσο δίκιο είχε!!

Όταν «έφυγε» η μητέρα μου, η θλίψη με είχε καταπιεί, και όλα αυτά τα χρόνια που δεν ήταν κοντά μου θρηνούσα το φευγιό της… αντί να χαίρομαι για κείνη όπως μου είχε πει λίγο πριν κλείσει τα μάτια της. «Να χαίρεσαι για μένα παιδί μου!»

Πέρασαν σχεδόν επτά χρόνια, οι κρίνοι δεν ξανάνθισαν, στέκονταν εκεί μόνο με τα πλατιά τους φύλλα… κιτρινισμένα. Αναρωτήθηκα μα γιατί δεν ανθίζουν;

Άγγιξα το χώμα, ήταν κατάξερο και συνειδητοποίησα πως τα φυτά διψούσαν και πως το λιγοστό νερό που τους έριχνα όποτε και όταν το θυμόμουν δεν αρκούσε.

Και πλησιάζει η γιορτή σου μαμά και ένα μπουμπούκι προσπαθεί να ανασάνει στη γλάστρα, στη γλάστρα που εσύ αγκάλιασες και φρόντισες και εγώ τσιγγουνεύτηκα να ρίξω λίγο νεράκι.

Κόντεψε να πάει και πάλι στα σκουπίδια εξαιτίας μου αυτή τη φορά …

…δεν θα ξεχάσω όμως ποτέ τα λόγια σου «ούτε να φάει θέλει, ούτε να πιει, λίγο νεράκι θέλει μόνο…»

«Χρόνια πολλά» μαμά, τα κρινάκια σου άνθισαν πάλι, μοσχομυρίζει το μπαλκόνι, ομόρφυνε η μέρα μου, μαλάκωσε το μέσα μου… καλή αντάμωση!

Η μικρή σου

Μέλια

Εικόνα: «το μικρό κοριτσάκι που κρατάει λουλούδια, έργο της Nancy Graham από wikiart
Κείμενα αφιερωμένα στην μητέρα μου ΕΔΩ
Για το «σπιτάκι της Μέλιας»

Δείτε επίσης, παρακαλώ, αν θέλετε:

Για μητέρες, μανούλες, μαμάδες και τα παιδιά τους...
Για την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας (8 Μαρτίου)
Γίνε κι Εσύ Πολεμιστής του Φωτός
Η οικολογική καρδιά του πολιτισμού μας
Η αρμονία των πλασμάτων & η κληρονομιά του γέροντα Παΐσιου
Δίψα και άμεση γνώση του Θεού, Ειρήνη και Αγάπη 
 
Ένα μυστήριο που μας κυνηγάει από παιδιά
Η θρησκεία της χαράς - Γελαστοί άγιοι
"Μαγεία! Ευλογία! Μέθη!": Η εξομολόγηση ενός μοναχού
Αν δεν είχε γίνει το προπατορικό αμάρτημα, θα ερχόταν ο Χριστός;
Ο Δρόμος προς το Φως: οι άγιοι διδάσκαλοι της Ορθοδοξίας & οι αντίστοιχοι των θρησκειών 
Επιστολή ορθόδοξου χριστιανού προς τους αδελφούς μας Ινδιάνους   

Οι άγιοι και τα ζώα

Αναστάσεις ζώων στους βίους των αγίων
Ο γέροντας Ισίδωρος και η πλάση - Τα «σιωπηλά και ήσυχα παιδιά της γης»

Do You Ever Think About Being A Hobbit?

Glory to God for all Things // Fr. Stephen Freeman

 

 

I stumbled into the Tolkien novels as a teenager (in the 60’s). They were a gift from an Aunt and so collected dust on a shelf for a year or more. A virus turned me into a shut-in for a short season, and I dusted them off out of sheer boredom. I extended my illness for a couple of weeks until the whole series was finished. It was a journey into another world, one that had a way of changing the world I lived in. There were no elves that suddenly appeared nor was there an army of orcs invading my town. But there was an ache that I felt as I read that seemed to match an ache in my life. It took some years to discover the connection.
People have told stories from the earliest days of our existence. We do not have the words of the earliest stories, but we have seen their illustrations, recorded on the walls of caves. No one knows what how the stories went, but they seem to involved animals. The beauty of those animals tells us that the stories included wonder.
People have a way of seeing the world as a story. Israel was God’s chosen people, whose very presence in their land was an on-going saga of purpose. The Greeks had the Iliad and the Odyssey that described their own lives as intertwined with the gods. Poor Rome, lacking a great story, found its voice in the Aeneid, a work of pure fiction written into the ancient Greek stories, and imagining Rome as a new inheritor of that divine drama.
We live in a story that calls itself the “modern world.” It is about the “time” we live in. It invented terms such as the “Classical Period,” the “Dark Ages,” and the “Middle Ages,” naming history in such a way that it inevitably yielded modernity. It is the story of progress and evolution, not the unfolding of a divine plan, but the successive work of increasing understanding, science and compassion.
It is not surprising that the “modern” world plays host to a growing number of people who identify as atheists or non-religious. The narrative of modernity has no place for religion, other than a condescending tolerance for people who “like that sort of thing.” Religion is frequently cast as the villain of the “Middle Ages,” and, thus, something that does not belong to our own day and age.

Of course, the narrative that is the story of modernity is fictional. It’s power and strength come from repetition. Modernity did not end war; human suffering has changed but not disappeared; prosperity has come to some but very unevenly; democracy has created universal suffrage to little or no effect; human dignity is a popular slogan, but largely without content. Has the world truly left behind superstition and ignorance in an ageless march towards a consumer paradise?
Modernity is only a story: it is a narrative disguised as history. The emptiness and pointlessness of the modern narrative begs for questions. I suspect it’s why our hearts ache from time to time and dream of Hobbits. The narrative of Middle Earth, though fictional, has a transcendent meaning and purpose, something that calls for the deepest courage and makes every sacrifice to be significant. That Mordor and Isengard both embody elements of the industrial revolution, endangering even the Shire, are not accidental. They intentionally represent the flaws of modernity. Tolkien’s mythology imagines that such forces can be defeated.
In Tolkien’s world, the characters of Sauron and Saruman make it easy to discern the dark and evil hand behind the engines of change. The diffuse and hidden character of modern powers, masked by the institutions that claim legitimacy, presents only the face of propaganda, the relentless cry of freedom, human liberation and prosperity. There is no spiritual center. Modernity offers freedom for an unknown purpose, liberation for the latest popular cause and a prosperity whose banality mocks the public welfare. The very same mantra has also given the world weapons of mass destruction and placed them in the hands of madmen (including our own). War has become a ceaseless business unlike anything in human history.

The most insidious part of the modern world order is its claim to normalcy. Its myth of progressive history casts modernity as the “natural” outcome of historical processes, something that is inevitable. It ignores and obscures the clear philosophical commitments that underpin it that are arbitrary and anything but “natural.” Its account of the world as a self-existing, secularized neutral-zone, in which any reference to God or transcendent values are viewed as suspect, is contrary to the human instinct of every era and time. Worse still, modernity’s narrative hides the economic and political powers that manipulate the present order, describing them as “market forces,” or other purely natural processes.
The genius of Tolkien’s Shire was its ability to live as though the larger world need not trouble their way of life. Of course, there were guardians who made that possible. There comes a time when even the guardians cannot stand against the opposing powers. The defeat of those powers depended not on a reply in kind – one of force and power. It depended on the very virtues forged in the Shire itself: kindness, comradeship, an ability to endure, and, above all, the love of something greater than power. That alone made the journey towards Mount Doom possible.
The technological consumerism of modernity is not the stuff of paradise, even though it advertises itself as such. The Shire is much closer to a proper ideal. Life is not made for managing but for living. It is this tender reality that whispers to the hearts of modern folk when they pick up Tolkien. It is not a demand that there be no technology, but that the spiritual center of the world be restored. We do not need to become Hobbits. We do need, however, to return to being human.

See also

"True freedom is to choose the better in the light of truth..."
Miley Cyrus, or: why Orthodox Mission in the West is an urgent need...

LIVE, BEYOND THE LIMITS! 

Why I’m not an atheist
Punks to Monks: Effects of the Last True Rebellion (Video)
False Black: Gothic Orthodox?

Father Moses Berry: From Hippie Bad-Boy Cool-Cat to Humble…

A Different Light: Youthful Travelers in Contemporary America 

Klaus Kenneth, the spiritual traveler   
Strange, Yet Familiar: My Journey (by Bishop Kallistos (Ware), Bishop of Diokleia)
Jamie Moran, “The Daemonic God”, “Earth Wisdom”, “The Battle for Person in the Heart”    

Road to Emmaus

ATHEISM 

VALERIU GAFENCU - The Saint of the Prisons and Prisoners
Through Closed Doors
"THE WAY" - An Introduction to the Orthodox Faith
Theosis (deification): The True Purpose of Human Life
The holy anarchists... in the Egyptian Desert