Στην Καρδίτσα η κηδεία του σμηναγού Γιώργου Μπαλταδώρου. Ο Κύριος να τον αναπαύσει.
Χτυπήθηκε το Mirage κ. υπουργέ;
Ο Πατριάρχης Αντιοχείας κατά των ΗΠΑ για τις απειλές στη Συρία
Οι Έλληνες στρατιωτικοί εξακολουθούν να κρατούνται στην Τουρκία, Κύριος οίδε πόσο ακόμη.
Στον αέρα πλανώνται μυρωδιές πολέμου, από το Αιγαίο ώς τη Συρία. Τύμπανα πολέμου ηχούν στα όνειρά μας, ανάμικτα με τη μουσική υπόκρουση των συναισθηματικά φορτισμένων ρεπορτάζ των δελτίων ειδήσεων. Ακούμε και "αρειόφιλες" φωνές, φιλοπόλεμες δηλαδή φωνές, πού και πού...
Πρέπει όμως να γνωρίζουμε ότι κάθε λογικός άνθρωπος απεύχεται να γίνει πόλεμος. Το αίμα αξίζει πολύ περισσότερο από τα οποιαδήποτε συμφέροντα, και είναι σίγουρο πως κέρδος δεν θα έχει η πατρίδα μας ή ο λαός μας - γενικά, δεν θα έχουν κέρδος οι πατρίδες και οι λαοί - αλλά οι Παίχτες στη Διεθνή Σκακιέρα, που κινούν τα πιόνια πάντα με βάση τα ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ οικονομικά συμφέροντα.
Θεωρώ ταπεινά ότι πρέπει να είμαστε ετοιμοπόλεμοι και γενναίοι και να υπερασπιστούμε και την ΑΟΖ και τους ανθρώπους μας - με το δεξί χέρι να κάνουμε το σταυρό μας και το αριστερό να 'ναι ακουμπισμένο στο καριοφίλι μας, για να το πω "παλιομοδίτικα". Αλλά να προσπαθούμε να μη γίνει πόλεμος και να μη στείλουμε τα παιδιά μας στο στόμα του Λύκου, Γκρίζου ή άλλου.
Κι αν είναι να γίνει πόλεμος, να είναι πολιτικός και οικονομικός, όχι θερμός και αιματηρός. Άλλωστε, νομίζω πως ο πραγματικός εχθρός είναι η Δύση, ενώ η Ανατολή είναι πιόνι ή πάντως λιγότερο επικίνδυνη. Αλλά είναι μαντρόσκυλο που δαγκώνει και πρέπει να προσέχουμε, μήπως ήρθε η ώρα το βάλουν τ' αφεντικά του να κάνει αυτό ακριβώς, να μας δαγκώσει.
Την Πόλη, που ονειρεύονται ορισμένοι, ας την πάρουμε ως χριστιανοί, μεταλαμπαδεύοντας όσο γίνεται την Ορθοδοξία στους γείτονές μας. Όχι ως αιματοβαμμένοι πολεμιστές. Δε μας κάλεσε ο Θεός σε κανένα "ιερό πόλεμο" για να μας "τη δώσει πίσω". Ας κάνει Εκείνος ό,τι θέλει. Εμείς ξέρουμε ότι είμαστε χριστιανοί, άρα αγωνιζόμαστε με αγάπη και πόνο για όλους, φίλους και εχθρούς.
Ας είμαστε αληθινοί σταυροφόροι του Χριστού, έτοιμοι να πεθάνουμε, αλλά όχι να σκοτώσουμε. Να πεθάνουμε ως μάρτυρες, ως ήρωες κατά Χριστόν, όχι ως ήρωες κατά κόσμον.
Το να κάνεις πόλεμο είναι εύκολο. Και γρήγορο - είτε "νικήσεις", είτε χάσεις, όλα θα γίνουν γρήγορα. Ο δρόμος του σταυρού θέλει όχι μόνο θυσίες (θυσίες θέλει κι ο πόλεμος) αλλά και υπομονή. Και η υπομονή σπανίζει.
Οι πρώτοι χριστιανοί πέθαιναν ως μάρτυρες και τρεις αιώνες μετά (αφού χιλιάδες είχαν αγιάσει) πέτυχαν: ο αυτοκράτορας της Ρώμης έγινε χριστιανός.
Οι πρώτοι μουσουλμάνοι αιματοκύλισαν τον κόσμο και σαράντα χρόνια μετά την ίδρυση του Ισλάμ είχαν δημιουργήσει μια αχανή αυτοκρατορία.
Ας είμαστε οι χριστιανοί, όχι οι μουσουλμάνοι ή οι αποικιοκράτες και πλιατσικολόγοι σταυροφόροι του δυτικού Μεσαίωνα.
Ας έχουμε βλέμμα τρομερό χωρίς να τραβάμε ξίφος.
Λέμε τώρα, γιατί ούτε βλέμμα έχουμε, φοβάμαι, ούτε ξίφος. Μόνο περίγελως είμαστε.
Ε, ας πάψουμε να είμαστε περίγελως. Αυτό θα ήταν μια αρχή.
ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!
29 Μαΐου: “Επίθεση” στους Τούρκους!
Πικραμένες σκέψεις για την Άλωση του 1204
Τι μας αφορά πιο πολύ; Η Άλωση της Βαστίλης ή της Κωνσταντινούπολης;
Ο Σταυρός ως αξεπέραστο επίπεδο και μοντέλο Παιδείας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου