Ιωάννης Ελ. Σιδηράς
Θεολόγος – Εκκλησιαστικός Ιστορικός – Νομικός
Καστροπολίτες - Ιστορικός & Πολιτιστικός Σύλλογος Διδυμοτείχου // ΟΟΔΕ
Ιεράρχες και Ιερείς ως μέλη των Αντιστασιακών Οργανώσεων (ΕΑΜ,
ΕΛΑΣ, ΕΔΕΣ)
Η Σωτηρία των Ελλήνων Εβραίων από τους Έλληνες Ιεράρχες
«Διά του Χριστού την πίστιν την αγίαν και της πατρίδος την
ελευθερίαν»
Οι λέξεις «Έπος» και «Εθνική Εποποιΐα» εκφράζουν στον απόλυτο
βαθμό τους εθνικούς και αντιστασιακούς αγώνες του ελληνικού λαού
για το ύψιστο αγαθό της Ελευθερίας έναντι του φασισμού και του
Ναζισμού κατά τη φρικτή Γερμανοϊταλική Κατοχή (1941-1944). Οι
λέξεις αυτές, που η αδέκαστη ιστορία δια «πολλών τεκμηρίων»
απέδωσε και καθιέρωσε μέσα στις χρυσές σελίδες του «Έπους του
’40», εκφράζουν προσφυώς και δικαίως την απαράμιλλη ηρωική και
μαρτυρική αντίσταση του ελληνικού κλήρου και λαού, που προκάλεσε
τον θαυμασμό όλης της υφηλίου.
Οι Έλληνες Ορθόδοξοι κληρικοί υπήρξαν «πρόσωπα-σύμβολα» σε όλους
τους εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες της πατρίδος και σε πολλές
περιπτώσεις απετέλεσαν τα φωτεινά πρότυπα ηρωϊσμού και
αυτοθυσίας υπέρ του αγωνιζόμενου ελληνικού λαού. Ιεράρχες,
Ιερείς, Ιερομόναχοι ακόμη και Μοναχές πότισαν με το αίμα τους
την ευλογημένη ελληνική γη «δια του Χριστού την πίστιν την αγίαν
και της πατρίδος την ελευθερίαν». Και τούτο, όπως συνήθως
γράφεται, δεν συνέβη μόνο κατά την περίοδο του κορυφαίου αγώνος
για την εθνική Παλιγγενεσία (1821), αλλά και κατά τη διάρκεια
της Γερμανοϊταλικής κατοχής (1940-1944) στην Ελλάδα, όταν οι
παντός βαθμού Έλληνες Ορθόδοξοι κληρικοί, από τους
Αρχιεπισκόπους Αθηνών και μέχρι τον τελευταίο παπά και καλόγερο
υπέμειναν ανδροπρεπώς και γενναιοφρόνως «το εθνικόν μαρτύριον»
και έδωσαν αφόβως την «Ορθόδοξη μαρτυρία» υπέρ του δεινώς
δοκιμαζομένου και μαρτυρικώς καταδιωκόμενου ελληνικού λαού,
μπολιασμένοι «ως ένα σώμα και μια ψυχή» με τον λαό, ως τέκνα και
οι ίδιοι αυτού του περήφανου και αδούλωτου λαού.
Η αδέκαστη ιστορία λοιπόν στις σελίδες της έχει καταγράψει την
εθνική και αντιστασιακή δράση των Ελλήνων Ορθοδόξων κληρικών εκ
των οποίων πολλοί –ακόμη και ιεράρχες–συγκρότησαν και ενίσχυσαν
τις αντιστασιακές οργανώσεις γενόμενοι μάλιστα και μέλη αυτών
επιδεικνύοντας πρωτοφανή και πρωτόγνωρη συμμετοχή και στον
ένοπλο αγώνα για την αποτίναξη της «Γερμανοϊταλικής κατοχικής
μπότας» και την απελευθέρωση της Ελλάδος. Και αν για κάτι
περισσότερο θα μπορούσε να εγκαυχάται η Ορθόδοξη Εκκλησία της
Ελλάδος, αυτό είναι ο ανυπέρβλητος αγώνας των Ιεραρχών και
λοιπών κληρικών της για τη σωτηρία των Ελλήνων Εβραίων από τη
θηριωδία του Γερμανικού ναζισμού στα κρεματόρια, όπου οδηγούνταν
ως «πρόβατα επί σφαγήν» γενόμενοι «ολοκαύτωμα» θυσίας στον βωμό
της αρρωστημένης ναζιστικής ρατσιστικής και σωβινιστικής
ιδεολογίας και κοσμοθεωρίας.
Αρχιεπίσκοποι Χρύσανθος Α΄ (1938-1941) και Δαμασκηνός Α΄
(1941-1949)
Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρύσανθος Α΄ (1938-1941)
Τα
κατά την Εκκλησιαστική Ιεραρχία δύο πρώτα πρόσωπα που με την
όντως και αποδεδειγμένα ηρωϊκή εθνική στάση και δράση τους
σφράγισαν ανεξίτηλα την απαρχή και συνέχεια της αδούλωτης
ελληνικής εθνικής αντίστασης του λαού μας, ήταν οι Αρχιεπίσκοποι
Αθηνών, ο Κομοτηναίος την καταγωγή, Χρύσανθος Α΄ (1938-1941) και
Δαμασκηνός Α΄ (1941-1949).
Όταν κατέρρευσε το εθνικό μέτωπο και τα κατοχικά γερμανικά
στρατεύματα επρόκειτο να εισέλθουν θριαμβευτικά στην πρωτεύουσα
πόλη των Αθηνών, ακούστηκε τότε και ένα δεύτερο ηχηρό «όχι»,
ύστερα από εκείνο του Ιωάννου Μεταξά, το οποίο με παρρησία και
απαράμιλλο ψυχικό σθένος εξέφρασε ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών
Χρύσανθος όταν ευθαρσώς αρνήθηκε να συμμετάσχει στη συμβολική
παράδοση της πόλεως των Αθηνών και εδήλωσε ανδροπρεπώς ότι: «ο
αρχηγός της Εκκλησίας δεν παραδίδει την πρωτεύουσα της πατρίδος
του εις ουδένα ξένον. Ο αρχηγός της Εκκλησίας ένα καθήκον έχει:
να φροντίσει δια την απελευθέρωσιν αυτής».
Όταν επίσης εζητήθη από τον ίδιο να ορκίσει την πρώτη κατοχική
κυβέρνηση Τσολάκογλου, ο Αρχιεπίσκοπος Χρύσανθος και πάλι
αρνήθηκε μετ’ επιτάσεως, λέγοντας ότι: «Ο αρχηγός της Εκκλησίας
δεν δύναται να ορκίσει κυβέρνηση σχηματιζόμενη υπό την διοίκηση
του εχθρού της πατρίδος».
Αλλά και στον Γερμανό Στρατάρχη των κατοχικών δυνάμεων στην
Ελλάδα Φον Στούμε, τον οποίο εδέχθη ως επισκέπτη στην Ιερά
Αρχιεπισκοπή, «ορθός, ατάραχος και γαλήνιος με ψυχρό και
ανέκφραστο ύφος», δείχνοντας την έντονη δυσφορία του για την υπό
των ναζιστικών στρατευμάτων κατάκτηση της Ελλάδος, όταν εκείνος
(ο στρατάρχης) του είπε: «ο γερμανικός στρατός δεν έφθασε με
εχθρικές διαθέσεις», ο Αρχιεπίσκοπος Χρύσανθος του απάντησε
άφοβα και σταθερά: «Κύριε Στρατάρχα, πρωτίστως ο στρατός σας
εισέβαλε σε έναν τόπο του οποίου ο λαός αγωνίσθηκε με πραγματική
πίστη για την ελευθερία του… και εξακολουθεί πάντοτε να πιστεύει
στα ιδανικά του. Η ελλαδική Εκκλησία ευρέθη πάντοτε στο πλευρό
του ελληνικού λαού στους αγώνες του… και να είσθε βέβαιοι ότι
δεν θα λείψει να πράξει το καθήκον της και κατά την κρίσιμη αυτή
περίσταση».
Από δε τον Ιούλιο του 1941 νέος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών εξελέγη ο
από Κορίνθου Δαμασκηνός ο Α΄ (1941-1949). Ο Χρύσανθος έκτοτε
ιδιώτευσε, αλλά και εφυσηχάζων ενίσχυε κάθε πατριωτική και
αντιστασιακή δράση. Ο γνωστός ως «ασύρματος του Δεσπότη» στην
κατοχή εκρύπτετο και λειτουργούσε στην κατοικία του, επί της
οδού Σουμελά, στην Κυψέλη Αθηνών.
Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Δαμασκηνός Α΄ (1941-1949)
Όταν
ο Αθηνών Δαμασκηνός ανήλθε στον αρχιεπισκοπικό θρόνο ανέδειξε
και το μέγεθος της ακαταβλήτου ψυχικής δυνάμεως και γενναιότητός
του. Κράτησε στα χέρια του ένα ολόκληρο έθνος, το οποίο κρεμόταν
από τα χείλη του σαν τον άκουγε να εκφωνεί πύρινους λόγους
δίδοντας τις πρέπουσες απαντήσεις στις προκλητικές και
απειλητικές υποδείξεις των κατακτητών και των ενταύθα προδοτών
συνεργατών τους. Αρχικώς οργάνωσε ένα πανελλήνιο δίκτυο παροχής
βοήθειας στους δεινώς δοκιμαζομένους και πένοντες Έλληνες, τον
ΕΟΧΑ (Εθνικό Οργανισμό Χριστιανικής Αλληλεγγύης), που υπήρξε η
μεγαλύτερη αντιστασιακή οργάνωση των μετόπισθεν διότι αυτή
εξασφάλισε στον ελληνικό λαό διατροφή, περίθαλψη, προστασία,
σωτηρία, επιβίωση.
Ο Αθηνών Δαμασκηνός με το ατρόμητο θάρρος του συνέβαλε ώστε να
σωθεί η Θεσσαλονίκη από την αδηφάγο εθνικιστική πολιτική των
Βουλγάρων, οι οποίοι ζητούσαν από τους Γερμανούς την παραχώρησή
της στη γερμανική σφαίρα κατοχής, να αποφευχθεί η πολιτική
επιστράτευση του ελληνικού λαού και συνάμα απέρριψε τις επίμονες
και πιεστικές υποδείξεις των ναζιστών κατακτητών να καταδικάσει
και αποδοκιμάσει η Εκκλησία της Ελλάδος όλες τις αντιστασιακές
ομάδες και οργανώσεις. Καταλυτικός δε υπήρξε ο ρόλος του και στη
διάσωση και πολλών Ελλήνων Εβραίων, όπως θα αναπτύξουμε
παρακάτω.
Είναι μάλιστα χαρακτηριστική η στιχομυθία, που διαμοίφθηκε με
τον κατοχικό πρωθυπουργό Τσολάκογλου, όταν με αφορμή τις σκληρές
από άμβωνος ομιλίες του κατά των Γερμανών, του είπε: «Μακαριώτατε,
προσέχετε μήπως οι Γερμανοί σας τουφεκίσουν» ο Δαμασκηνός τότε
με αγέρωχο γνώριμο ύφος του απάντησε: «Οι στρατηγοί
τουφεκίζονται, οι αρχιερείς απαγχονίζονται και είμαι έτοιμος
προς τούτο». Όσες φορές πάλι η γερμανική διοίκηση ζητούσε
καταστάσεις με τα ονόματα των Ελλήνων αντιστασιακών για να τους
απαγάγουν ως ομήρους, ο αρχιεπίσκοπος Δαμασκηνός έγραφε πρώτο το
όνομά του στην κατάσταση, όπως και πολλοί άλλοι Αρχιερείς της
Εκκλησίας της Ελλάδος. Έτσι οι Γερμανοί ματαίωναν την εκτέλεση
των Ελλήνων αντιστασιακών αγωνιστών. Κάθε φορά που οι Γερμανοί
αρνούνταν να δώσουν στους συγγενείς τους τα ονόματα των
εκτελεσθέντων Ελλήνων αγωνιστών, ο Αρχιεπίσκοπος με κίνδυνο της
ζωής του απαιτούσε και ελάμβανε τα ονόματα και τα σώματα των
εκτελεσθέντων.
Κορυφαία έκφραση της φιλάνθρωπης και κοινωνικά αλληλέγγυας
ποιμαντικής δράσεως του Αθηνών Δαμασκηνού υπέρ του ελληνικού
λαού υπήρξε η απόφασή του, κατά τις αρχές του έτους 1942, να
διαθέσει όλη την περιουσία της Εκκλησίας της Ελλάδος για την
ανεύρεση τροφίμων, επειδή οι στερήσεις και η πείνα με σύμμαχο
τον βαρύ εκείνο χειμώνα αποδεκάτιζαν τον πληθυσμό κάθε ηλικίας
και κυρίως στα μεγάλα αστικά κέντρα της χώρας (Αθήνα, Πειραιά
κ.ά.). Τότε απέστειλε στον Πατριάρχη Αλεξανδρείας Χριστοφόρο το
παρακάτω τηλεγράφημα: «Ελληνικός λαός αποθνήσκει εκ πείνης.
Ελληνική φυλή εξολοθρεύεται. Ποιούμεθα έκκλησιν και ικετεύομεν
εκ βαθέως ψυχής ευρεθή τρόπος σταλούν οπωσδήποτε τρόφιμα, πάση
θυσία. Θέτομεν διάθεσιν υμών άπασαν περιουσίαν Εκκλησίας
Ελλάδος, άμφια ιερέων, αρχιερέων και τιμαλφή ναών και μονών». Το
Πατριαρχείο Αλεξανδρείας αντεπεκρίθη άμεσα, αποτρέποντας μάλιστα
την εκποίηση της περιουσίας της Εκκλησίας της Ελλάδος.
Αγωνιστές και Αντιστασιακοί Ιεράρχες της Εκκλησίας της Ελλάδος
Την ίδια περίοδο συμπαρίστανται στον δοκιμαζόμενο ελληνικό λαό,
το Οικουμενικό Πατριαρχείο, τα υπόλοιπα πατριαρχεία και οι
λοιπές αυτοκέφαλες Ορθόδοξες Εκκλησίες ανά την Οικουμένη. Είναι
χαρακτηριστική η κινητοποίηση εκ μέρους του Οικουμενικού
Πατριαρχείου για τη διενέργεια εράνων υπέρ του αποδεκατιζόμενου
ελληνικού λαού, οι οποίοι έλαβαν χώρα μεταξύ των Ελλήνων
ομογενών της Κωνσταντινουπόλεως και των Ελληνορθοδόξων
κοινοτήτων της διασποράς, σε όλες τις εκκλησιαστικές ανά τον
κόσμο επαρχίες που υπάγονται στη δικαιοδοσία της Μητρός Αγίας
Μεγάλης του Χριστού Κωνσταντινουπολίτιδος Εκκλησίας.
Οι Ιεράρχες της Εκκλησίας της Ελλάδος επέδειξαν παρόμοια εθνική
και αντιστασιακή δράση πρωτοστατώντας στο έργο της ΕΟΧΑ και
προφέροντας από τη μισθοδοσία τους στον πανελλήνιο έρανο
κοινωνικής πρόνοιας και στην κεντρική Επιτροπή Συσσιτίων.
Συμπαρίστανται στους στρατευμένους και τις οικογένειές τους,
στους φυλακισμένους, στους διωκόμενους, και διαμαρτύρονται με
παρρησία για τις απάνθρωπες βιαιότητες και εκτελέσεις αθώων
Ελλήνων πάσης ηλικίας εκ μέρους των κατακτητών. Παράλληλα
κρύβουν, περιθάλπουν και φυγαδεύουν με κίνδυνο της ζωής τους,
τους άνδρες της εθνικής αντιστάσεως και σε πολλές περιπτώσεις
συνεργάζονται ακόμη και ως ενεργά μέλη με τις αντιστασιακές
οργανώσεις και ομάδες.
Αξίζει να αναφέρουμε τα ονόματα των αγωνιστών και όντως
αντιστασιακών εκείνων Ιεραρχών της Εκκλησίας της Ελλάδος, οι
οποίοι συνέβαλαν καταλυτικά στην ενίσχυση του αντικατοχικού
αγώνα ως «αληθείς ποιμένες» του λαού. Αυτοί υπήρξαν: ο Ιωαννίνων
Σπυρίδων (μετέπειτα Αρχιεπίσκοπος Αθηνών), ο Αττικής Ιάκωβος
(μετέπειτα Αρχιεπίσκοπος Αθηνών), ο Φιλίππων και Νεαπόλεως
Χρυσόστομος (μετέπειτα Αρχιεπίσκοπος Αθηνών), ο Δημητριάδος και
Αλμυρού Ιωακείμ, ο Ζακύνθου Χρυσόστομος, ο Ζίχνων και
Νευροκοπίου Αλέξανδρος, ο Ηλείας και Ωλένης Αντώνιος, ο
Θεσσαλονίκης Γεννάδιος, ο Θηβών και Λεβαδείας Πολύκαρπος, ο
Καρυστίας και Σκύρου (μετέπειτα Χίου) Παντελεήμων (Φωστίνης), ο
Καστορίας Νικηφόρος, ο Κέρκυρας Μεθόδιος, ο Σερβίων και Κοζάνης
Ιωακείμ, ο εκ Μαρωνείας της Θράκης καταγόμενος Μητροπολίτης
Κορίνθου Μιχαήλ (μετέπειτα Αρχιεπίσκοπος Αμερικής), ο Λευκάδος
και Ιθάκης Δωρόθεος, ο Μαρωνείας και Θάσου Βασίλειος, ο
Μυτιλήνης Ιάκωβος, ο Παραμυθίας, Φιλιατών και Γηρομερίου
Δωρόθεος, ο Σάμου και Ικαρίας Ειρηναίος, ο Σιδηροκάστρου
Βασίλειος, ο Σύρου Φιλάρετος, ο Χαλκίδος Γρηγόριος, και ο τότε
νεαρός και μαχητής Αρχιμανδρίτης Σεραφείμ (μετέπειτα
Μητροπολίτης Άρτης, είτα Ιωαννίνων και μετέπειτα Αρχιεπίσκοπος
Αθηνών). Οι δε αριστεροί συγγραφείς συγκαταλέγουν στα κείμενά
τους και τους Μητροπολίτες Χίου Ιωακείμ (Στρουμπή),
Δρυϊνουπόλεως, Πωγωνιανής και Κονίτσης Δημήτριο, Λαρίσης
Καλλίνικο και Μηθύμνης Διονύσιο. Οι πλείστοι εκ των παραπάνω
Ελλήνων Ιεραρχών αγωνίσθηκαν πάση δυνάμει και ιερώ ζήλω να
διασώσουν και πολλούς Έλληνες Εβραίους, όπως λεπτομερώς
καταγράφουμε παρακάτω.
Δύο εκ των ως άνω ανθισταμένων ισχυρώς –ακόμη και ενόπλως–
Μητροπολιτών κατά των δυνάμεων κατοχής, ήτοι ο Σερβίων και
Κοζάνης Ιωακείμ (Αποστολίδης) και ο Ηλείας και Ωλένης Αντώνιος
(Πολίτης), οργανώθηκαν στη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής στο
ΕΑΜ και εξελέγησαν «εθνοσύμβουλοι» αναπτύσσοντας πρωτοφανή
αντιστασιακή δράση. Ο Ηλείας Αντώνιος στην πορεία της
αντιστασιακής δράσεώς του συναντήθηκε στη Γορτυνία, μεταξύ
άλλων, και με τον αρχηγό του ΕΛΑΣ, Άρη Βελουχιώτη. Ο
Μητροπολίτης Καρυστίας και Σκύρου, μετέπειτα Χίου, Παντελεήμων
Φωστίνης την 25η Φεβρουαρίου 1941 παραιτήθηκε της ενεργού
υπηρεσίας και διέφυγε στη Μέση Ανατολή, όπου ονομάσθηκε «Αρχιερεύς
των Ενόπλων Δυνάμεων». Ανέπτυξε πολυσχιδή εθνική δράση κατά την
εθνική αντίσταση και μεταγενέστερα ιδρύοντας το γνωστό «Τάγμα
Φωστίνη».
Μια όντως εμβληματική και «μπαρουτοκαπνισμένη» από τις μάχες
εκκλησιαστική μορφή της Εκκλησίας της Ελλάδος υπήρξε ο κατά την
περίοδο της Γερμανικής κατοχής αρχιμανδρίτης Σεραφείμ (Τίκας), ο
από Άρτης και είτα Ιωαννίνων, μετέπειτα Αρχιεπίσκοπος Αθηνών
(1974-1998), ο οποίος από το 1943 οργανώθηκε στην αντιστασιακή
οργάνωση ΕΔΕΣ υπό τον Στρατηγό Ναπολέοντα Ζέρβα. Ο Αθηνών
Σεραφείμ σε συνέντευξή του προ ετών εξιστορούσε τα εξής: «Από
την άλλη πλευρά ήσαν οι δύο Μητροπολίτες, ο Ηλείας Αντώνιος και
Κοζάνης Ιωακείμ. Αυτοί ήσαν με το ΕΑΜ. Ο Άρης Βελουχιώτης είχε
κι άλλους κληρικούς. Τον Ηγούμενο της Μονής Αγάθωνος Γερμανό.
Αυτός ήταν γνωστός ως «Καπετάν Ανυπόμονος». «Επίσημα όμως εγώ
ήμουν εκείνος που αντιπροσώπευα την Εκκλησία της Ελλάδος στην
Εθνική Αντίσταση. Αντιλαμβάνεσαι, μάχες από εδώ, μάχες από εκεί
εναντίον των Γερμανών, εναντίον των Ιταλών και δυστυχώς, αυτό
ήταν το άσχημο, και εναντίον των κομμουνιστών…».
Το τιμημένο «ορθόδοξο ράσο» των απλών κληρικών
Το τιμημένο «ορθόδοξο ράσο» στο πρόσωπο των απλών Ιερέων, οι
οποίοι στάθηκαν πλησίον των αγωνιστών Ιεραρχών της Εκκλησίας της
Ελλάδος, σήκωσε όλο το βάρος του διμέτωπου αγώνος, τόσο στη
διακονία του δοκιμαζομένου, πενομένου και αποδεκατιζόμενου
ελληνικού λαού, όσο και στο μέτωπο της αντιστασιακής δράσεως
εναντίον του δυνάστη κατακτητή. Στα «μαύρα και ανελεύθερα»
εκείνα χρόνια ο ρόλος και η όντως αυτοθυσιαστική προσφορά του
απλού κλήρου, των Ιερέων του λαού μας, υπήρξε καταλυτικής
σημασίας. Οι ιερείς προσεύχονταν για τους αγωνιζόμενους
στρατιώτες και τις δεινώς δοκιμαζόμενες οικογένειές τους.
Εκφωνούσαν πύρινους λόγους με τους οποίους ενθάρρυναν και
παρηγορούσαν, ενώ παράλληλα στέκονταν ως ακλόνητοι βράχοι
πλησίον των οικογενειών που σήκωναν το βαρύ πένθος της απώλειας
αγαπημένων προσώπων τους, τα οποία έπεσαν μαχόμενα «υπέρ πίστεως
και πατρίδος», «υπέρ βωμών και εστιών». Δεν παρέλειπαν να
συμμετέχουν με εθνικό ζήλο και στις διάφορες επιτροπές των
μετόπισθεν για την ανακούφιση και αρωγή του κατακρεουργημένου
ελληνικού λαού. Μετείχαν και γίνονταν κοινωνοί της κατοχικής
πείνας και ζοφερής ευτυχίας καθώς και πάσης άλλης δοκιμασίας του
ποιμνίου τους, αγωνιζόμενοι νυχθημερόν να ανεύρουν τρόφιμα και
φάρμακα για τους λιμοκτονούντες και ασθενείς.
Ουδείς δύναται να αμφισβητήσει ότι οι απλοί ιερείς της Εκκλησίας
υπήρξαν μεταξύ των πρωτεργατών για την απελευθέρωση της πατρίδος
και προς τούτο βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή του αγώνος, στο
πολεμικό μέτωπο, στις μυστικές αντιστασιακές ομάδες, στα
νοσοκομεία, στα σανατόρια, στα σχολεία, στις φυλακές, στα
υπόγεια της Γκεστάπο, στα στρατόπεδα, στους τόπους εκτελέσεων
των αντιστασιακών αγωνιστών και στους τόπους αναγνωρίσεων των
νεκρών και ενταφιασμού τους, στα ολοκαυτώματα, στα συσσίτια,
στις διαμαρτυρίες (βλ. Παναγιώτη Χατζόπουλου, Η Εκκλησία στους
Εθνικούς αγώνες 1940-1944).
Γιγάντια όμως υπήρξε και η προσφορά των Στρατιωτικών Ιερέων στην
ενίσχυση του αντιστασιακού και απελευθερωτικού αγώνος του λαού
μας και κυρίως των στρατευμένων ανδρών του έθνους στα μέτωπα των
πολεμικών επιχειρήσεων. Οι στρατιωτικοί ιερείς ως μόνιμοι ή ως
έφεδροι αλλά και ως εθελοντές βρέθηκαν πλησίον του μαχόμενου
Έλληνα φαντάρου, έγιναν μια καρδιά και μια ψυχή «με τα παιδιά,
της Ελλάδος τα παιδιά», τα οποία εμψύχωναν και ενθάρρυναν,
εξομολογούσαν και κοινωνούσαν, επευλογούσαν και κήδευαν. Οι
στρατιωτικοί ιερείς, οι οποίοι εστάλησαν υπό της Εκκλησίας της
Ελλάδος στα αιματοβαμμένα μέτωπα ήταν Διάκονοι, έγγαμοι
εφημέριοι, Αρχιμανδρίτες και Ιεροκήρυκες, εκ των οποίων πολλοί
θυσιάστηκαν στα μέτωπα των μαχών γενόμενοι «τύπος και
υπογραμμός» για τα «παιδιά της Ελλάδος» που πολεμούσαν τους
φασίστες και ναζιστές κατακτητές.
Ο Μήτσος Καΐλας στο ιστορικό πόνημά του, υπό τον τίτλο: «Ο
λαϊκός κλήρος στην Αντίσταση» γράφει χαρακτηριστικά: «Απλοί
κληρικοί εντάχθηκαν στο ΕΑΜ, πολέμησαν και πολλοί έπεσαν για την
πατρίδα. Η δημιουργία της παγκληρικής Ένωσης Ελλάδας –ανωτέρου
καθοδηγητικού οργάνου των συλλόγων κληρικών της Ορθοδόξου
Εκκλησίας της Ελλάδας– συνέβαλε στη συσπείρωση του κατώτερου
κλήρου στον αγώνα της Εθνικής Αντίστασης. Στις αποφάσεις της Β΄
ολομέλειας της Παγκληρικής τονίζεται: «Ο κλήρος θεωρεί τον
εθνικό αγώνα του Λαού σαν δικό του αγώνα γιατί γίνεται ενάντια
στον αντίχριστο φασισμό. Για την καλύτερη συμβολή του κλήρου
στον αγώνα επιβάλλεται η σύντομη και σφιχτή οργάνωση του κλήρου
της Ελλάδος στους συλλόγους κληρικών και στην Παγκληρική.
Επιβάλλεται μορφωμένοι ιδία κληρικοί να πλαισιώνουν τον Λαϊκό
Στρατό του ΕΛΑΣ, για να καθαγιάσουν και να δώσουν τον πνευματικό
μαχητικό χαρακτήρα στον αντιφασιστικό αγώνα του Λαού. Η
συνεργασία του οργανωμένου κλήρου με όλες τις αδελφές
απελευθερωτικές οργανώσεις πρέπει να είναι στενή και αποδοτική
για τον αγώνα…».
Σε άλλο σημείο ο συγγραφέας αναφέρεται λεπτομερώς στα πρόσωπα
των κληρικών που έλαβαν ενεργό μέρος στον αντιστασιακό αγώνα
εναντίον των κατακτητών, γράφοντας μεταξύ άλλων: «πρώτοι βγήκαν
στον αγώνα κληρικοί της Ρούμελης, ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα
του Άρη Βελουχιώτη, ο οποίος, εκτός των άλλων πολλών ικανοτήτων,
είχε και το χάρισμα να επικοινωνεί και να πείθει τους ιερωμένους
για το δίκιο του αγώνα. Ανάμεσα σ’ αυτούς τους πρώτους, οι
παπάδες Κώστας Τζεβελέκης (Παπακουμπούρας) από την Κολοκυθιά,
Νίκος Αυγερόπουλος από την Ανατολή, Λάϊος Δροσογιάννης από τη
Δάφνη, Παπαριστείδης από τη Στρώμη, Δημήτριος Χολέβας
(Παπαφλέσσας) από την Τσιούκα, ο Αρχιμανδρίτης Γερμανός Δημάκης
(Ανυπόμονος). Κι ύστερα πολλές εκατοντάδες άλλο κληρικοί στη
Θεσσαλία, στη Μακεδονία, στην Ήπειρο, στην Πελοπόννησο, στην
Κρήτη, σε όλη την κατεχόμενη Ελλάδα, γυρίζουν πόλεις και χωριά
εμψυχώνοντας τον λαό, πολεμώντας στα βουνά».
Δεν παραλείπει ν’ αναφερθεί επίσης στους «πεσόντες-ήρωες»
παπάδες του λαού μας, οι οποίοι θυσιάστηκαν προσφέροντας το αίμα
τους για την ελευθερία της πατρίδος. Γράφει λοιπόν ότι: «πάνω
από 140 αρχιμανδρίτες, παπάδες, διάκονοι, ηγούμενοι, καλόγεροι,
καλόγριες σκοτώθηκαν από τους κατακτητές. Το πρώτο θύμα, ήδη από
τις 4 Ιούνη 1941, υπήρξε ο αρχιμανδρίτης Φώτιος Θεοδοσάκης από
το Σκαλάνι Ηρακλείου Κρήτης. Ηρωϊκός ο θάνατος του Αρχιμανδρίτη
Κοζάνης Ιωακείμ Λιούλια, που βασανίστηκε άγρια πριν εκτελεστεί
στις 6 Ιούνη 1943. Ηρωϊκός και περήφανος ο θάνατος και του παπά
Δημήτρη Κουτσούμπα, ΕΑΜίτη και καθοδηγητή της οργάνωσης «Εθνική
Αλληλεγγύη», στο Δομοκό, όπου συνελήφθη μετά από προδοσία την
ώρα της θείας λειτουργίας μαζί με τον γιό του Κώστα. Αμφότεροι
φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν και εκτελέστηκαν, τον Απρίλη του 1944
στο Χρισσό της Άμφισσας. Οι εκτελέσεις συνεχίστηκαν μέχρι λίγο
πριν την απελευθέρωση και τα τελευταία θύματα ήσαν οι παπάδες
Δημήτριος Τομαράς από τον Χορτιάτη, Χρήστος Παπαδόπουλος από την
Καβάλα και Χρήστος Σιάνος από τη Φλώρινα…». (Βλ. Το ράσο στον
αγώνα για την πατρίδα. Εφήμ. «Ριζοσπάστης», της 26ης Απρίλη
1998).
Από τους παραπάνω ιερείς, που έλαβαν ενεργό δράση στην Εθνική
Αντίσταση, ο πλέον ονομαστός υπήρξε ο Αρχιμ. Γερμανός Δημάκης
(1912-2004), Ηγούμενος της Ιεράς Μονής Αγάθωνος, γνωστός και ως
«Πάπα-Ανυπόμονος». Άξια μνείας είναι μία αναφορά του σε
προσωπική του εξιστόρηση για τον Άρη Βελουχιώτη: «“Θα φοράς
πάντα το καλλυμαύχι. Το σταυρό δε θα το βγάλεις ποτέ”, μου έλεγε
ο Άρης. “Μα δεν με βολεύει. Να βάλω μαύρο σκουφί όπως όλοι;”,
“όχι, θα φοράς καλλυμάυχι”, μου απαντούσε».
Ανεκτίμητη υπήρξε επίσης η συμβολή και των Ιερών Μονών της
Εκκλησίας της Ελλάδος και των Εκκλησιών Κρήτης και Δωδεκανήσου,
που ανήκουν στη δικαιοδοσία του Οικουμενικού Πατριαρχείου, στην
ευόδωση του αγώνος της Εθνικής Αντιστάσεως. Στις ιερές μονές
εύρισκαν καταφύγιο οι αντιστασιακοί μαχητές τους οποίους οι
μοναχοί και οι μοναχές έτρεφαν, φιλοξενούσαν, περιέθαλπαν και
στη συνέχεια φυγάδευαν. Επειδή δε οι κατοχικές αρχές γνώριζαν
καλά τον ρόλο των μοναστηριών στην εδραίωση του αντιστασιακού
αγώνος, άλλοτε προέβαιναν σε έντονα και απειλητικά διαβήματα
προς τη Διοικούσα Εκκλησία και άλλοτε με βάρβαρο και προκλητικά
ασεβή τρόπο επιχειρούσαν επιθετικές ενέργειες πυρπολώντας τα
μοναστήρια, κλέβοντας τα ιερά κειμήλιά τους και συλλαμβάνοντας
τους μοναχούς και τις μοναχές, τους οποίους σε πολλές
περιπτώσεις φυλάκιζαν, βασάνιζαν και εκτελούσαν.
Η διάσωση των Ελλήνων Εβραίων από τους Έλληνες Ιεράρχες
Μία εν πολλοίς άγνωστη πτυχή της εθνικής, αντιστασιακής και
ανθρωπιστικής δράσεως των Ιεραρχών και εν γένει των κληρικών της
Εκκλησίας της Ελλάδος υπήρξε και η καθοριστικής σημασίας συμβολή
τους στη διάσωση των Ελλήνων Εβραίων καθ’ όλη τη διάρκεια του
ναζιστικού διωγμού.
Πρωτίστως ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Δαμασκηνός σε συνεργασία με τον
τότε αρχηγό της Ελληνικής Αστυνομίας Άγγελο Έβερτ εφάρμοσαν ένα
σχέδιο σωτηρίας των Ελλήνων Εβραίων. Έτσι, ο μεν Αρχιεπίσκοπος
έδωσε εντολή να εκδώσει η Εκκλησία ψευδή πιστοποιητικά βάπτισης
στους Εβραίους εκείνους οι οποίοι επρόκειτο να απελαθούν και να
οδηγηθούν στα κρεματόρια, ενώ ο Άγγελος Έβερτ, κατ’ εντολήν του
Αρχιεπισκόπου εξέδωσε ψευδείς ταυτότητες. Ο Αρχιεπίσκοπος
Δαμασκηνός σε πολλές περιπτώσεις αντέδρασε άμεσα και δυναμικά
προς τις γερμανικές κατοχικές αρχές απαιτώντας την αναστολή των
ρατσιστικών μέτρων σε βάρος των Εβραίων και όταν ο Γερμανός
Διοικητής τον απείλησε με τυφεκισμό, εκείνος αγέρωχα απάντησε:
«Οι Ιεράρχες της Ελλάδος δεν τυφεκίζονται αλλά απαγχονίζονται.
Σας παρακαλώ σεβασθείτε την παράδοση». Παρόμοια στάση ετήρησε
και ο πολιός Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Γεννάδιος, ο οποίος
διεμαρτυρήθη εντόνως στον Γερμανό Διοικητή Μαξ Μέρτεν για τα
σχέδια εξολοθρεύσεως των Ελλήνων Εβραίων. Τότε κρυφίως έλαβε την
πρωτοβουλία και εκδόθηκαν 500 περίπου ταυτότητες σε Εβραίους
στους οποίους απέδωσαν χριστιανικά ονοματεπώνυμα για να σωθούν.
Μεγάλη υπήρξε επίσης η ανθρωπιστική δράση υπέρ διασώσεως των
Εβραίων και από τους Μητροπολίτες Ιωαννίνων Σπυρίδωνα, Θηβών και
Λεβαδείας Πολύκαρπο, Καστοριάς Νικηφόρο, Κέρκυρας Μεθόδιο,
Κορίνθου Μιχαήλ, Δημητριάδος και Αλμυρού Ιωακείμ και Ζακύνθου
Χρυσόστομο, ο οποίος μάλιστα κατόπιν των εντόνων διαβημάτων του
στον Γερμανό Διοικητή, αρνήθηκε να υποκύψει στις απαιτήσεις του
και να παραδώσει έγγραφη κατάσταση (λίστα) με τα ονοματεπώνυμα
και τις διευθύνσεις των Ελλήνων Εβραίων της νήσου Ζακύνθου. Αντ’
αυτού του εγγράφου παρέδωσε ένα χαρτί στο οποίο είχε γράψει μόνο
δύο ονόματα, το δικό του και του γενναιόφρονος Δημάρχου Λουκά
Ζακύνθου Καρρέρ. Ο Φρεζής μάλιστα αναφέρει ότι ο Μητροπολίτης
Χρυσόστομος απευθυνόμενος στον Γερμανό Διοικητή εδήλωσε
ανδροπρεπώς: «Είμαι στις διαταγές σας. Μπορείτε να συλλάβετε
εμένα και όχι τους Εβραίους. Αν αυτό δεν σας ικανοποιεί, σας
δηλώνω ότι θα είμαι μαζί τους κι εγώ, ακολουθώντας τη μοίρα
τους». Ο Μητροπολίτης όμως δεν εφησύχαζε και λίγες μέρες
αργότερα επισκέφθηκε και πάλι τον Γερμανό Διοικητή προς τον
οποίον επέδωσε μια επιστολή προς τον Χίτλερ, τον οποίο είχε
γνωρίσει κατά τη διαμονή του στο Μόναχο κατά το έτος 1924.
Έπειτα από λίγες μέρες αναμονής και αγωνίας, έφθασε η διαταγή
του Χίτλερ, η οποία –μεταξύ άλλων– έγραφε: «Οι Εβραίοι θα
παραμείνουν στο νησί με την ευθύνη του Μητροπολίτη». Έτσι
σώθηκαν οι 275 Εβραίοι της Ζακύνθου. Αξίζει επίσης να αναφέρουμε
ότι στη μεν Λευκάδα ο Ιερεύς Δημήτριος Θωματζίδης έσωσε πολλούς
Εβραίους, στα δε Ιωάννινα ο κληρικός π. Αθανάσιος εμερίμνησε για
την έκδοση ταυτοτήτων σε Εβραίους με χριστιανικά ονοματεπώνυμα
(Βλ. Α. Ζώη, Η συμβολή των Ελλήνων στη διάσωση των Εβραίων
συμπολιτών τους στη διάρκεια του ναζιστικού διωγμού).
Όλα τα παραπάνω, τα οποία αψευδώς και δια πολλών τεκμηρίων έχουν
καταγραφεί από την αδέκαστη και απροσωπόληπτη ιστορία,
αποδεικνύουν ακραδάντως και πέραν πάσης κακόβουλης, μικρόψυχης
και πολιτικάντικης αντεκκλησιαστικής σκοπιμότητας ότι η Ορθόδοξη
Εκκλησία, το «τιμημένο», μπαρουτοκαπνισμένο και αιματόβρεχτο
ράσο, στο πρόσωπο των Ελλήνων Αρχιεπισκόπων, Ιεραρχών,
Αρχιμανδριτών, Ιερέων, Διακόνων, μοναχών και μοναζουσών, είπε
πολλά, αγέρωχα και περήφανα «όχι» απέναντι στους ναζιστές και
φασίστες κατακτητές, έχοντας πάντοτε ως γνώμονα τη σωτηρία όχι
μόνο του ελληνορθόδοξου ποιμνίου της αλλά και κάθε Έλληνα πολίτη
ανεξαρτήτως θρησκεύματος. Η ελευθερία της Πατρίδος και η σωτηρία
του ελληνικού λαού υπήρξαν οι πνεύμονες με τους οποίους ανέπνεε
η Ορθόδοξη Εκκλησία καθ’ όλη τη διάρκεια της Γερμανικής κατοχής
προσφέροντας και η ίδια τους κάθε βαθμίδος κληρικούς της ως
θυσία ευάρεστη στον Θεό, «υπέρ πίστεως και πατρίδος», «υπέρ
βωμών και εστιών».
Στους δε αρνητές της αναμφισβήτητης αυτής ιστορικής αλήθειας και
οι «λίθοι κεκράξονται».
Βασίλειος Μαρκάκης, ο αντιστασιακός Μητροπολίτης Κρήτης
Ιερά Μητρόπολις Γορτύνης και Αρκαδίας (απόσπασμα εκτενούς βιογραφικού του, όπου φαίνεται και η κοινωνική προσφορά του)
(...) Βαρειά απλωνόταν η φοβέρα της γερμανικής
κατοχής. Πικρότερη, στυγνότερη και φοβερή σκλαβιά πλάκωνε την Κρήτη.
Στους δυνατούς του ώμους απάνω κάθισε βαρύ το φορτίο μιας καινούργιας,
μεγάλης και ιστορικής αποστολής. Η φλογερή πατριωτική ψυχή του Σχολάρχη
της Σχολής του Αγίου Πνεύματος, αχτινοβολούσε από θέληση και
αποφασιστικότητα για δράση εναντίον των καταχτητών. Ύψωσε το γιγάντιο
από τη δράση του ανάστημα πάνω στο θρόνο το Μητροπολιτικό και η φωνή του
η συμπυκνωμένη όλων των φοβερών και μεγάλων κραυγών των ρασοφόρων
Εθνομαρτύρων Γρηγορίων, Παπαφλέσηδων, Χρυσοστόμων ξεχυνόταν βροντερή
συνέχεια των επαναστάσεων του ’21, του ’66, του ’97, του 1905 και
απλωνόταν σε όλο το νομό Ηρακλείου. Ο Μητροπολίτης κεραύνωνε τους
προδότες και δυνάμωνε την ψυχή των ανθρώπων για την Αντίσταση. Έβγαζε
Ποιμαντορικές εγκύκλιες και καλούσε παπάδες, λαϊκούς και καλογέρους να
διαφωτίσουν το λαό. Να οπλισθεί με θάρρος ν’ αντιμετωπίσει την σκλαβιά
και να αντιδράσει με κάθε τρόπο στον καταχτητή. Να κρατήσει ψηλά την
τιμή, την αξιοπρέπεια και τον πατριωτισμό του, για να περάσει η μπόρα.
Αυτός ο Ατρόμητος Ποιμενάρχης πάνω απ’
το θρόνο που λάμπρυνε η παρουσία του, βροντοφωνούσε μετά την λειτουργία
μέσα στις εκκλησίες θαρρετά παραδειγματίζοντας και δυναμώνοντας τα
πλήθη: «ΚΑΛΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ». Και σε κάθε μεγάλη γιορτή φώναζε «ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ
ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ». Ο Ιεράρχης ήταν συνεπής στην αποστολή του και ατράνταχτος
στο μεγάλο θεόπνευστο έργο του. Αλλά ο Ιούδας δεν έλειψε κι από δω.
Προδόθηκε ο Ιεράρχης υβρίστηκε αλλά έμεινε ατάραχος και μεγαλόπρεπος σαν
βράχος που κοίταζε με απάθεια τις καταιγίδες να ξεσπούνε απάνω του και
τις φουρτούνες να ξεφτίζουν στο γρανίτη του. Δικάστηκε από τους
γερμανούς σε θάνατο και τη τελευταία στιγμή ο τότε Γενικός Διοικητής
Κρήτης Εμμανουήλ Λουλακάκης κατόρθωσε να αποτρέψει την εκτέλεση.
Ο Ιεράρχης είχε οδηγηθεί στον τόπο της
εκτέλεσης περίφανος αλύγιστος και φλογερός κύτταζε με περιφρόνηση τους
καταχτητές και οραματιζόταν μπροστά του ολόφωτο το δρόμο της Δόξας που
τον περίμενε, ενώ του γνέφανε φιλικά και συναδελφικά ο Παπαφλέσας και ο
Χρυσόστομος της Σμύρνης. Στιγμές υπερούσιες συγκλονιστικές και Άγιες
ενός ανθρώπου και ενός Ιεράρχη που άρχισε ν’ ανεβαίνει τη σκάλα του
Ιακώβ και με το σεμνό του άσπιλο χέρι άγγιζε το Θεό.
Στις 25 Μαρτίου 1942 ελειτούργησε στον
Άγιο Μηνά και στο κήρυγμά του καταφέρθηκε ανοικτά εναντίον των
κατακτητών. Το επόμενο πρωί 26 Μαρτίου ο ατρόμητος Ιεράρχης
συλλαμβάνεται από μια ομάδα της Γκεστάμπο που τον οδηγεί στο αεροδρόμιο
Ηρακλείου, τον βάλανε σ’ ένα στρατιωτικό αεροπλάνο τον αποβίβασαν στο
Τατόϊ στην Αθήνα και γέροντα άρρωστο οι ανελέητοι τον πέταξαν έξω και
τον άφησαν να στρατοκοπά μ’ ένα μπόγο στην πλάτη για την Αθήνα. Έμεινε
εκεί σ’ όλη την υπόλοιπη διάρκεια της κατοχής μαζί με τον επίσης
εξόριστο και μεγάλο Πατριώτη Ιεράρχη Κισσάμου και Σελίνου Ευδόκιμο
Συγγελάκη ο οποίος εξορίσθη και αυτός δια την μεγάλην του στρατιωτική
δράσιν κατά την μάχη του Μάλεμε.
Από την εξορία ο Βασίλειος έγραφε,
μηνούσε και συμβούλευε με κάθε τρόπο την Μητρόπολή του για την Αντίσταση
στον καταχτητή και παρακολουθούσε τις εξελίξεις των κατοχικών γεγονότων
αδιάκοπα.
Στις αρχές Φεβρουαρίου 1945 πέρασε από
την κλινική Ευαγγελισμός (όπου νοσηλευόταν ο Σεβασμιώτατος μετά από
τόσες κακουχίες που πέρασε) ο αιδεσιμότατος ιερέας Νικόλαος Νεονάκης για
να πάρει την ευχή του να κατέβει στο ΡΙΜΙΝΙ εις την στρατιωτικήν
Διοίκησιν Κρήτης. Ο Σεβασμιώτατος με δακρυσμένα μάτια του λέγει: "Παιδί
μου μη φύγεις. Κάθησε να φροντίσεις να με πας στην Κρήτη, να μην πεθάνω
εδώ. Θέλω να πεθάνω στο ποίμνιό μου". Ο αιδεσιμώτατος πήγε στο Στρατηγείο
του [Βρετανού] Σκόμπυ το ανέφερε στον υπασπιστή FAOLER SIDON λέγοντας του ότι ο
εξόριστος Μητροπολίτης επιθυμεί να επανέλθει εις Κρήτην. Αφού τα
στρατεύματα Κατοχής διαθέτουν ειδικό πολεμικό αεροπλάνο και στις 12
Φεβρουαρίου 1945 μετεφέρθη εις Κρήτην. Του έγινε παλλαϊκή υποδοχή και
τιμές αντάξιες στο μεγάλο άνθρωπο. ["Ν": προφανώς τα βρετανικά στρατεύματα εννοεί, υπό τον στρατηγό Σκόμπυ, γιατί τότε οι ναζί είχαν φύγει από την Ελλάδα].
Λίγο πριν πεθάνει εκάλεσε το
συμβολαιογράφο και χάρισε το ιδιόκτητο σπίτι του στους Άγιους Δέκα (η
μόνη περιουσία που είχε) στον Τουρισμό. Θα το χάριζε στην επισκοπή αλλά η
έδρα είχε μεταφερθεί στις Μοίρες.
Έτσι με την τελευταία χειρονομία του
επεσφράγισε το πνεύμα της προόδου του εκπολιτισμού και της εξέλιξης που
τον διέκρινε σ’ όλο το δημιουργικό και σεμνό βίο του.
Ο Βασίλειος Μαρκάκης μπαίνει στην ιστορία της Κρήτης σαν φωτισμένος πρωτοποριακός ιεράρχης και άνθρωπος.
|
Άγιοι μάρτυρες κατά του
ναζισμού
Αναδημοσίευση από: Euxh.gr
Είναι γνωστό ότι σημαντικοί και σοβαροί άνθρωποι της Εκκλησίας
αντιστάθηκαν στους ναζί υπέρ του λαού. Παράδειγμα, ο
αρχιεπίσκοπος Αθηνών Δαμασκηνός, ο οποίος αγωνίστηκε με όλες
του τις δυνάμεις για να υπερασπιστεί τους υπόδουλους Έλληνες
(αλλά και τους Εβραίους) απέναντι στους κατακτητές. Λόγω των
προσπαθειών του για τη διάσωση των Εβραίων, απειλήθηκε με
τουφεκισμό από τον διοργανωτή της Γκεστάπο στην Αθήνα στρατηγό
Γιούρκεν Στρόοπ και απάντησε με μια φράση που έμεινε στην
ιστορία: «Οι Ιεράρχες της Ελλάδος δεν τουφεκίζονται,
απαγχονίζονται. Σας παρακαλώ να σεβασθήτε αυτήν την παράδοσιν».
(Προφανώς υπαινισσόταν τον απαγχονισμό του πατριάρχη αγίου
Γρηγορίου Ε΄ από τους Τούρκους το Πάσχα του 1821).
Ανάμεσα στις εκκλησιαστικές προσωπικότητες που αντιστάθηκαν
στους κατακτητές (όχι με τα όπλα, αλλά με παρεμβάσεις και με τη
γενικότερη δράση τους) διακινδυνεύοντας τη ζωή τους και μερικοί
καταζητούμενοι και καταδικασθέντες σε θάνατο, ας αναφέρουμε τον
άγιο γέροντα της Πάρου Φιλόθεο Ζερβάκο, το γέροντα της
Πάτμου Αμφιλόχιο Μακρή (ο οποίος αναγνωρίστηκε ως άγιος
από το Οικουμενικό Πατριαρχείο τα τέλη Αυγούστου 2018), τον
αρχιμανδρίτη και μετέπειτα επίσκοπο Φλωρίνης Αυγουστίνο
Καντιώτη, τον ιεροκήρυκα και μετέπειτα αρχιμανδρίτη των
Αθηνών π. Χαράλαμπο Βασιλόπουλο κ.ά. Φυσικά υπάρχουν και
πολλοί κληρικοί και άλλοι πιστοί χριστιανοί, που πήραν τα όπλα
και συμμετείχαν ένοπλα στην Αντίσταση κατά των ναζί, και φυσικά
στο λαό μας το θρησκευτικό συναίσθημα πάντοτε εμπλέκεται με τον
πόθο της ελευθερίας με τους αγώνες για τη διατήρηση και την
ανάκτησή της.
Υπήρξαν όμως και κάποιοι – σε διάφορες χώρες – που τελικά
θανατώθηκαν και αναγνωρίστηκαν από την Ορθόδοξη Εκκλησία ως
άγιοι και μάρτυρες. Όλα τα θύματα της Κατοχής είναι
εθνομάρτυρες. Ορισμένοι όμως από αυτούς (όχι μόνο οι επίσημα
αναγνωρισμένοι, αλλά ασφαλώς πολύ περισσότεροι – όπως η
γερόντισσα Στεφανίδα από το Κοσσυφοπέδιο, η οποία
ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου το 1945 από τους ναζί στην πόλη του
Μοναστηρίου, της σημερινής πΓΔΜ, επειδή διατηρούσε αναμμένο το
καντήλι στα εικονίσματα παρά τη διαταγή για γενική συσκότιση)
είναι επίσης μάρτυρες της πίστης και άγιοι. Τέτοιοι είναι:
 Ο
Άγιος Γκόραζντ, ορθόδοξος αρχιεπίσκοπος Τσεχίας, ο
οποίος, για να αποτρέψει τα ναζιστικά αντίποινα, ανέλαβε την
ευθύνη για τη δολοφονία του «Δήμιου της Πράγας» Ράινχαρντ
Χάιντριχ και εκτελέστηκε στις 4 Σεπτεμβρίου 1942 μαζί με τον
ιερέα του καθεδρικού ναού. Δυστυχώς, η θυσία του δεν απέτρεψε
τελικά την εκτέλεση άλλων 256 ιερέων, το κλείσιμο όλων των
ορθόδοξων ναών και την ισοπέδωση του χωριού Lidice, για τη
μεγάλη συμμετοχή των κατοίκων του στην αντίσταση. Η μνήμη του
τιμάται στις 4 Σεπτεμβρίου, ενώ υπάρχει εικόνα που τον
παρουσιάζει να κατανικά το φίδι του ναζισμού με τη μορφή του
«Δήμιου».
Οι ορθόδοξοι πνευματικοί αγωνιστές του Παρισιού (Ρώσοι στην
καταγωγή, με μεγάλο φιλανθρωπικό, συγγραφικό και γενικότερα
πνευματικό έργο) μοναχή Μαρία Σκόμπτσοβα (μια φλογερή
προσωπικότητα που ενέπνευσε πολλούς), Γιούρι Σκόμπτσωβ,
π. Δημήτριος Κλεπίνιν και Ηλίας Φονταμίνσκι, οι
οποίοι συνελήφθησαν από τους ναζί λόγω των μυστικών ενεργειών
τους για τη διάσωση των Εβραίων και θανατώθηκαν σε στρατόπεδα
συγκεντρώσεως. Η αγία Μαρία μάλιστα λέγεται ότι πήρε με τη
θέλησή της τη θέση μιας Εβραίας μάνας και πέθανε σε θάλαμο
αερίων. Εορτάζονται και οι τέσσερις στις 20 Ιουλίου.
Ο αρχιμανδρίτης και πανεπιστημιακός άγιος Γρηγόριος Περάντζε
από τη Γεωργία, που συνελήφθη για τον ίδιο λόγο και κάηκε
ζωντανός στο Άουσβιτς στις 6 Δεκεμβρίου 1942, όταν ανέλαβε την
ευθύνη για το θάνατο ενός Γερμανού αξιωματικού, για να γλιτώσει
τους άλλους κρατουμένους από τα βασανιστήρια. Τιμάται στις 6
Δεκεμβρίου.
 Ο
άγιος Αλέξανδρος Σμόρελ, ορθόδοξος Γερμανός ρωσικής
καταγωγής, φοιτητής Ιατρικής και ιδρυτικό μέλος της
αντιφασιστικής οργάνωσης «Λευκό Ρόδο», που αποκεφαλίστηκε στο
Μόναχο στις 13 Ιουλίου 1943 – αυτή την ημέρα τιμάται η μνήμη
του. Διασώζεται η αλληλογραφία του με τους γονείς του, ενώ ήταν
φυλακισμένος, που αποδεικνύει το υψηλό επίπεδο της χριστιανικής
του πίστης, της πνευματικότητας και του ήθους του.
Στο Νταχάου εξάλλου φυλακίστηκε ο άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς,
μεγάλος πνευματικός πατέρας της Σερβίας, και εκεί έγραψε
ορισμένες από τις πιο συγκλονιστικές σελίδες του, αν και δεν
πέθανε εκεί, αλλά το 1952 στις ΗΠΑ, όπου είχε εξοριστεί από το
αθεϊστικό καθεστώς της πατρίδας του. Όταν πήγαν να αλλάξουν τα
ρούχα του για την κηδεία του, αποκαλύφθηκαν αποτρόπαια σημάδια
από τα φρικτά βασανιστήρια που είχε υποστεί στο Νταχάου.
Τέλος, πρέπει να προσθέσουμε τους εκατοντάδες χιλιάδες
ορθόδοξους Σέρβους νεομάρτυρες, κάθε ηλικίας και φύλου, που
φυλακίστηκαν, βασανίστηκαν και σφαγιάστηκαν από την κροατική
φασιστική ταξιαρχία Ουστάσα, με τις ευλογίες της Ρωμαιοκαθολικής
Εκκλησίας, σε μια προσπάθεια επιβολής του καθολικισμού στην
κατεχόμενη Σερβία. Ανάμεσά τους και οι Σέρβοι επίσκοποι
Πλάτων της Μπανιαλούκα, Πέτρος του Σεράγεβο,
Σάββας του Γορνιο-Καρλοβάτσκι και Διονύσιος του Ζάγκρεμπ.
Ο σερβικός λαός ευλαβείται πολύ αυτούς τους μάρτυρες, οι οποίοι
τιμώνται στις 15 Ιουνίου. Στα χρονικά της εξόντωσής τους
διαβάζουμε και σελίδες που μας θυμίζουν τους αγίους των ρωμαϊκών
χρόνων, όπως η περίπτωση του ηλικιωμένου αγίου μάρτυρα
Βουκάσιν (τιμάται ιδιαίτερα στις 16 Μαΐου), που αντιμετώπισε
το μαρτύριο με χριστιανικό ήθος και φρόνημα αντάξιο της αγάπης
που τρέφει γι’ αυτόν ο σερβικός λαός.
 |
Μπορείτε να δείτε επίσης
Oι γερμανικές
εκτελέσεις
*
Οι Πατέρες της Εκκλησίας και
ο σεβασμός στην επίγεια πατρίδα *
Γερμανία και Ελλάδα τον
19ο αιώνα *
Η γενοκτονία των Σέρβων
1941-45. Τα στρατόπεδα εξόντωσης
*
Οι
γενοκτονίες των Ορθοδόξων Σέρβων από τον Παπισμό
*
Οι Έλληνες στην
Τουρκοκρατία *
Α΄ Μέρος: Η
συμβολή τής Ιεραρχίας τής Εκκλησίας στην αντίσταση
κατά τη Γερμανική Κατοχή *
Β΄ Μέρος: Εθνομάρτυρες
Κληρικοί και Μοναχοί στην αντίσταση κατά τη Γερμανική Κατοχή
Η 28η Οκτωβρίου δεν είναι μόνο μια επέτειος...
Άγιοι και ναζισμός
1940: Η Παναγία στο μέτωπο
Άγγελος Συρίγος: Γιατί εορτάζουμε την αρχή και όχι το τέλος του πολέμου
