ΑΝ ΠΕΘΑΝΕΙΣ ΠΡΙΝ ΠΕΘΑΝΕΙΣ, ΔΕ ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ ΟΤΑΝ ΠΕΘΑΝΕΙΣ

(ΠΑΡΟΙΜΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΜΟΝΑΧΩΝ)

Δευτέρα 31 Αυγούστου 2015

The Mystery of the Forerunner

 
Glory 2 God for all things
st_john_the_baptist_iconThere is a unanimous witness in the Christian gospels concerning the place of St. John the Baptist. In the Orthodox world he is generally referred to as the Forerunner. All of the gospels agree that he plays a key role in the coming of the Messiah. It is a role that is largely ignored by most of the Christian world.
The gospels make reference to two Scriptures when they mention St. John. The first is from Malachi 3:
Behold, I send My messenger,
And he will prepare the way before Me.
The second is from Isaiah 40:
 The voice of one crying in the wilderness:
“Prepare the way of the Lord;
Make straight in the desert
A highway for our God.
Every valley shall be exalted
And every mountain and hill brought low;
The crooked places shall be made straight
And the rough places smooth;
The glory of the Lord shall be revealed,
And all flesh shall see it together;
For the mouth of the Lord has spoken.”
Both Scriptures make reference to the fact of the Forerunner. Before the coming of the Christ, God will send a messenger to prepare the way. John is the messenger. It is here that most Christians leave St. John. He is a voice and a messenger – as such he simply becomes part of the furniture in the drama of Christ’s coming.
But why is there a messenger? How does John prepare the way? What is the mystery of the Forerunner?
For me, the question is important. Nothing in the story of our salvation is merely incidental. John does not appear because of the prophecy – the prophecy is spoken because John is coming. The Christian gospel, when rightly understood, has a “seamless” quality. It fits together. What is the seamless role of the Forerunner?
The first aspect of his role in Christ’s coming is its simple historical fact. Though the gospel gives John a minor role within the drama, historically his place was very important. John was clearly more important than Christ at the beginning of Christ’s ministry. John had the general approval of the nation of Israel. Even King Herod who arrested John and ordered his death is said to have “feared” him:
knowing that he was a just and holy man, and he protected him. And when he heard him, he did many things, and heard him gladly (Mark 6:20).
It is to Herod’s shame that he lacked the character to protect John from the wicked demands of Herodias and Salome. Herod’s greatest fear of Christ was that Jesus was somehow John the Baptist come back from the dead (Matt. 14:2).
In Luke’s gospel, Christ is linked with John even before their birth. They are cousins. John, filled with the Holy Spirit in the womb, leaps with joy at the sound of Mary’s voice. His role as Forerunner has already begun.
It is John himself who offers an insight into the mystery of his role. In the fourth gospel, St. John describes himself as the Friend of the Bridegroom.
‘I am not the Christ,’ but, ‘I have been sent before Him.’ He who has the bride is the bridegroom; but the friend of the bridegroom, who stands and hears him, rejoices greatly because of the bridegroom’s voice. Therefore this joy of mine is fulfilled (Jn. 3:28-29).
In the other three gospels, Christ speaks of his disciples as “friends of the bridegroom,” and makes a contrast between their joyful lack of fasting and the strict fasting of the Baptist’s followers. But the gospel of John raises the image of the Friend of the Bridegroom to a mystical level.
The Forerunner’s theological action in the gospels is to preside at the mystical Pascha, the union of heaven and earth: Christ’s Baptism in the Jordan. The full force of this event is lost on many Christians. At best, it is seen as an action in which Christ is revealed as Messiah. It’s place in Orthodox liturgical life is in the company of Christmas and Pascha. The three feasts have a common shape and common iconography. Christmas and Theophany (Christ’s Baptism) are revealed as “little Paschas.”
The Baptism of Christ is the death and resurrection of Christ, in a mystical form. It is the meaning given to Christian Baptism. In Orthodox liturgical language, Christ’s enters the waters of the Jordan and “crushes the heads of the dragons who lurked there.” The image of the dragons, drawn from Psalm 74 (73), reveal the waters of Jordan to be a foreshadowing of Hades. Christ’s death is an entrance into Hades and the crushing of the devil and his minions. It is the union of Christ with those who had been held in bondage, and, through that union, their resurrection from the dead. This is the mystical marriage, the union of God with His creation.
The identification of the Forerunner as the Friend of the Bridegroom also points to the Baptism as a mystical marriage. It is the role of the Bridegroom’s friend to witness the marriage. It is also necessary for someone to perform the Baptism itself. John hesitates before such a role and protests that he is unworthy. But Christ, the true Bridegroom, counters, “It is fitting for us to fulfill all righteousness” (Matt. 3:15).
The imagery of Christ as Bridegroom has many echoes within the Old Testament. God as the husband of Israel is the primary image within Hosea; the Song of Songs is incomprehensible without it; Psalm 45 (44) is a rich commentary on the topic. In Orthodoxy, the Bridegroom is a beloved title for Christ. It is a primary theme in the Holy Week as the Church moves towards the spiritual climax of Pascha. Everything begins to be described in wedding imagery.
Come from the vision, O ye women, bearers of glad tidings, and say to Sion: receive from us the glad tidings of the Resurrection of Christ; adorn thyself, exult, and rejoice, O Jerusalem, for thou hast seen Christ the King come forth from the tomb like a bridegroom in procession.
The Church sees beyond the Jordan to an even greater role for the Forerunner. John, beheaded by Herod, enters into Hades and continues there his mission of preparation for Christ. There, in Hades, the man whom Christ describes as “the greatest born among women,” carries on his work of self-emptying. John says of Christ, “He must increase, but I must decrease.” Just as Christ’s self-emptying carries him into the emptiness of death that he might fill it with Himself, so John enters first into the same emptiness, that he might proclaim the coming Fullness.
He is the Friend of the Bridegroom. How could he not have been present to witness such a victory by his Friend?

August 29 is the feast of the Beheading of St. John. Glory to God!

(*) Fr. Stephen is a priest of the Orthodox Church in America, serving as Rector of St. Anne Orthodox Church in Oak Ridge, Tennessee. He is also author of Everywhere Present and the Glory to God podcast series.

Κυριακή 30 Αυγούστου 2015

Βάρβαρη καταστροφή ορθόδοξης εκκλησίας στην Αλβανία


Τεράστιες καταστροφές στον Ναό του Αγ. Αθανασίου στη Χειμάρρα

Πέρα από το άτομο


φωτό: himara.gr

πηγή: ΕΣΤΙΑ, αρ. φυλ. 40236, 22-23/8/2015, σελ.5 (απόσπασμα)

Εισβολή Αλβανών αστυνομικών σε εκκλησία

Εργαζόμενοι του Δήμου Χειμάρρας, με την στήριξη ανδρών της αστυνομίας εισέβαλαν στο ναό του Αγίου Αθανασίου στους Δρυμάδες, αφαίρεσαν τις εικόνες και τα άλλα ιερά με στόχο την καταστροφή της εκκλησίας. Αυτό αναφέρεται σε ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου της Αυτοκέφαλης Εκκλησίας της Αλβανίας και, όπως τονίζεται, η επέμβασις έγινε αιφνιδιαστικά. Η ορθόδοξη κοινότης της περιοχής δεν γνώριζε τίποτα, καθώς δεν υπήρχε κάποια προειδοποίησις, ούτε κάποιο επίσημο έγγραφο. Χρειάστηκε μάλιστα η αντίδρασις των πιστών, με επικεφαλής τον ιερέα της ενορίας για να σταματήσουν οι ανωτέρω ενέργειες. Στην ανακοίνωση της η Αρχιεπισκοπή Τιράνων χαρακτηρίζει το γεγονός ιεροσυλία και άκρως προκλητικό, όταν μάλιστα σημειώνεται την περίοδο της εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου. [...]

Δείτε και:
Πρόκληση! Γκρεμίζουν ορθόδοξο ναό στην Χειμάρρα
Η Ορθόδοξη Αυτοκέφαλη Εκκλησία της Αλβανίας για τα επεισόδια στον Άγιο Αθανάσιο Δρυμάδων


*****
 
Τετάρτη, 26 Αυγούστου 2015
Έντονη αντίδραση του υπουργείου Εξωτερικών για την κατεδάφιση ορθόδοξου ναού στην Αλβανία


φωτό: himara.gr

πηγή: naftemporiki.gr

 
Την έντονη αντίδραση του υπουργείου Εξωτερικών προκάλεσε η κατεδάφιση του ιερού ναού Αγίου Αθανασίου στους Δρυμάδες Χειμάρρας, στην Αλβανία.
Ο εκπρόσωπος του υπουργείου Εξωτερικών Κωνσταντίνος Κούτρας, απαντώντας σε σχετικές ερωτήσεις δημοσιογράφων, δήλωσε σε επικριτικό τόνο ότι «ουδείς αχαριστότερος του ευεργετηθέντος» και πρόσθεσε ότι η καταστροφή ιερών τόπων και αντικειμένων λατρείας ελάμβανε χώρα, μέχρι πρότινος τουλάχιστον, στον ευρύτερο χώρο της Μέσης Ανατολής και της Β. Αφρικής από τους τζιχαντιστές, σήμερα, είδαμε αυτό να γίνεται πράξη και στην Αλβανία.

Περισσότερα εδώ

*****

Ν. Λυγερός, Η βάρβαρη καταστροφή της Εκκλησίας


φωτό: himara.gr

πηγή: ιστότοπος Νίκου Λυγερού

Στην Αλβανία, η βάρβαρη καταστροφή της εκκλησίας του Αγίου Αθανασίου δεν έγινε τυχαία και θυμίζει άλλες εποχές όπου αυτές οι πρακτικές ήταν συνηθισμένες. Δεν είναι ένα γεγονός που οφείλεται σε λανθασμένες, αλλά εσκεμμένες κινήσεις. Και το κόλπο του άλλου αγίου είναι καθαρά γελοίο ["Ν": δεν ξέρω τι εννοεί]. Η αλαζονεία κρύβει επίσης και μια παράδοση, αφού παλαιότερα με τις συστηματικές καταστροφές των εκκλησιών γινόταν ταυτόχρονα και ένα λαθρεμπόριο στο εξωτερικό με τις εικόνες. Έχει ενδιαφέρον να σημειωθεί ότι ακόμα και η οικογένεια του πρωθυπουργού της Αλβανίας έχει κατηγορηθεί μέσω του προσώπου του πατέρα του για τέτοιες καταδικαστέες πράξεις εναντίον του Χριστιανισμού.

Έχουμε δει και σε άλλες περιοχές του κόσμου βαρβαρότητες τέτοιου τύπου και δεν πρόκειται να κλείσουμε το στόμα μας διότι ξέρουμε ότι αλλιώς θα συνεχιστεί η ίδια μεθοδολογία. Αντιθέτως λοιπόν και για την Αλβανία που είναι χώρα δημοκρατική και μάλιστα υποψήφια για την ένταξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση, είναι άκρως απαράδεκτη αυτή η πράξη βαρβαρότητας. Δεν πρόκειται να σωπάσουμε για αυτό το θέμα όσο δεν έχει αποκατασταθεί η εκκλησία του Αγίου Αθανασίου και δεν είναι λόγια χωρίς σκέψη που θα μας εμποδίσουν γι’ αυτόν τον αγώνα αφού ξέρουμε ποιο είναι το πρέπον. Αυτή η εκκλησία δεν είναι μία, αλλά ένα παράδειγμα αντίστασης που πρέπει να δείξει σε όλους τι πρέπει να γίνει για να μην υπάρξει επανάληψη αλλά για να γίνει και η απαραίτητη διόρθωση έτσι ώστε αυτό το γεγονός να μετατραπεί σε μια τοπική καταστροφή που δεν θα έχει άλλες επεκτάσεις αλλού κι άλλες επιπτώσεις σε άλλους τομείς των σχέσεών μας.

"Ν": Παρακαλώ όσους αντέχουν, μακριά από μίση και εθνικισμούς (και πάνω από οποιαδήποτε αγανάκτηση, έστω και δίκαιη), για μια επίσκεψη στο:
Πρόσκληση Ορθοδοξίας στους Αλβανούς αδελφούς μας
Ευχαριστώ.

Σάββατο 29 Αυγούστου 2015

Η εύρεση των λειψάνων του Τιμίου Προδρόμου στη Βουλγαρία & σχετικό ντοκιμαντέρ


(Απόσπασμα – χωρίς τις υποσημειώσεις – από την προς δημοσίευσιν μελέτη του Βασιλείου Ταμιωλάκη "Ιστορική Έρευνα περί των Τιμίων Λειψάνων και των Θαυμάτων του Τιμίου Ενδόξου Προφήτου Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννου")

Η ανακάλυψη τιμίων λειψάνων του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου στο νησί «Άγιος Ιωάννης» στη Βυζαντινή Σωζόπολη, στη σημερινή Βουλγαρία

Παρουσίαση της ανακάλυψης, σκέψεις, κρίσεις, σχόλια


Πηγές: ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ ΘΕΟΛΟΓΙΚΩΝ ΜΕΛΕΤΩΝ
ΠΕΝΤΑΠΟΣΤΑΓΜΑ

Η ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ


Το νησί «Άγιος Ιωάννης»

Στις αρχές του 2010 έγινε μια σημαντική αρχαιολογική ανακάλυψη. Στο νησί «Άγιος Ιωάννης» («Sveti Ivan»), που βρίσκεται στη Μαύρη Θάλασσα, απέναντι από την αρχαία Απολλωνία και βυζαντινή Σωζόπολη, στη σημερινή Βουλγαρία, έγιναν ανασκαφές στον ναό της Μονής του Αγίου Ιωάννου του Βαπτιστού, που χρονολογείται τον πέμπτο αιώνα. Ο αρχηγός της αρχαιολογικής αποστολής που έκανε την ανασκαφή και βρήκε τα λείψανα ήταν ο KazimirPopkonstantinov. Στις ανασκαφές βρέθηκε κάτω από το ιερό μια μαρμάρινη λειψανοθήκη, που περιείχε κάποια οστά, και μια μικρότερη άδεια πέτρινη λειψανοθήκη. Η επιγραφή στη μικρή λειψανοθήκη έφερε το όνομα του Αγίου Ιωάννου του Βαπτιστού, την ημέρα της εορτής των γενεθλίων του (24 Ιουνίου) και αίτηση βοήθειας προς τον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο για χάρη κάποιου Θωμά (ΚΥΡΙΕ ΒΟΗΘΕΙ ΤΟΝ ΔΟΥΛΟΝ ΣΟΥ ΘΩΜΑΝ… ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ 24 ΙΟΥΝΙΟΥ). Τα ευρήματα, λοιπόν, έδειχναν πως επρόκειτο για τα τίμια οστά του Προδρόμου και Βαπτιστού Ιωάννου. 


Ένθουσιασμός προκλήθηκε στο Ορθόδοξο πλήρωμα. Τα λείψανα μεταφέρθηκαν στη Σωζόπολη. Η λειψανοθήκη ανοίχτηκε ενώπιον του πλήθους σε μια μεγαλόπρεπη τελετή. Περιείχε έξι τμήματα ανθρώπινων οστών. Ένα τμήμα σιαγόνας, ένα δόντι, ένα τμήμα οστέος πλευράς, ένα οστούν καρπού, ένα οστούν από το δεξί πόδι και ένα οστούν από το δεξί χέρι. Πλήθη Χριστιανών μετέβησαν για να συμμετάσχουν στις ιερές τελετές. Η υπόθεση έλαβε μεγάλη δημοσιότητα. Ο πρόεδρος της Βουλγαρίας Boyko Borisov δώρησε μια λειψανοθήκη από χρυσό και άργυρο, για να τοποθετηθούν τα οστά. Η ανακάλυψη παρουσιάστηκε σε πολλά διεθνή μέσα ενημέρωσης. Βέβαια, όλη αυτή η δημοσιότητα είχε και μια ατυχή συνέπεια. Τα οστά εκλάπησαν. Ο τοπικός Επίσκοπος έκανε δημόσια έκκληση για την επιστροφή τους, εξαπολύοντας και φοβερά επιτίμια στους ανώνυμους ληστές. Τελικά, η λειψανοθήκη επιστράφηκε με πέντε από τα έξι οστά. Το ένα οστούν δεν επιστράφηκε.


Αεροφωτογραφία, όπου διακρίνονται τα ερείπια των δύο ναών ( του πέμπτου αιώνα και του νεώτερου )

Οι τοπικές εκκλησιαστικές αρχές δεν αρκέστηκαν στις αρχαιολογικές μαρτυρίες. Αποφάσισαν να προχωρήσουν σε μια λεπτομερή επιστημονική εξέταση των οστών, προκειμένου να επιβεβαιωθεί η ταυτότητα και αυθεντικότητα των λειψάνων. Συγκάλεσαν μια επιστημονική ομάδα με ειδικούς διαφόρων ειδικοτήτων. Στην όλη προσπάθεια συνεισέφερε ηNational Geographic Society. Το Discovery Channel παρακολούθησε την όλη διαδικασία και την παρουσίασε σε σχετικό ντοκιμαντέρ, που κυκλοφόρησε το 2012. Το ντοκιμαντέρ παρουσιάζει η ιστορικός Candida Moss, ειδικός στην πρώιμη χριστιανική ιστορία.



Η ΕΞΕΤΑΣΗ ΤΩΝ ΕΥΡΗΜΑΤΩΝ

Όλα τα ευρήματα εξετάστηκαν διεξοδικά. Οι λειψανοθήκες εξετάστηκαν στο Εθνικό Ιστορικό Μουσείο της Σόφιας από την Rossina Kostova, που ειδικεύεται στην πρώιμη αρχαιολογία, και τον Al. Sultanov. Η μικρή πέτρινη λειψανοθήκη διαπιστώθηκε πως αποτελείται από μαλακή ηφαιστειογενή πέτρα, και, πιθανότατα, προήλθε από την Καππαδοκία, όπου υπάρχει τέτοιο υλικό. Η μαρμάρινη σαρκοφάγος ανήκει σ’ ένα τύπο λειψανοθήκης, που, σύμφωνα με ιστορικές και αρχαιολογικές μαρτυρίες, αναπτύχθηκε και χρησιμοποιήθηκε στην Κωνσταντινούπολη τον πέμπτο και έκτο αιώνα, την ίδια εποχή, που υπολογίζεται πως τα οστά του Αγίου Ιωάννου του Βαπτιστού μεταφέρθηκαν στο νησί « Άγιος Ιωάννης ». Το μάρμαρο, απ’ το οποίο κατασκευάστηκε η λειψανοθήκη, είναι πολύ πιθανόν να προέρχεται από κάποιο νησί του Αιγαίου Πελάγους. Η επιγραφή, που εξετάστηκε απ’ τον ειδικό στην Αρχαία Ελληνική Γλώσσα Νικολάι Σαράνκοφ, έδειξε και αυτή μια χρονολογία γύρω στον 5ο με 6ο αιώνα.



Οι επιστήμονες κατέληξαν στο συμπέρασμα πως τον 5ο ή 6ο αιώνα ο Θωμάς, άρχοντας της Κωνσταντινούπολης, δώρησε τα οστά στη μονή της νήσου « Άγιος Ιωάννης », ως πάτρωνας, ή, ίσως, και ιδρυτής της Μονής. Τα μετέφερε μέσα στη μικρή πέτρινη λειψανοθήκη. Κατόπιν, τα οστά τοποθετήθηκαν στη μαρμάρινη λειψανοθήκη.



 

Η ΕΞΕΤΑΣΗ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΛΕΙΨΑΝΩΝ

Ο πρώτος που εξέτασε τα ανθρώπινα οστά, που βρέθηκαν στη λειψανοθήκη, ήταν ο Γιόρνταν Γιορντάνοφ, ειδικός στην ανθρώπινη ανατομία, με περισσότερες από 20.000 εξετάσεις οστών στο ενεργητικό του. Απ’ το μέγεθος των οστών και τη φθορά του δοντιού συμπέρανε πως τα οστά ανήκαν στον ίδιο άνδρα, περίπου 40 ετών. Στη συνέχεια τα οστά μεταφέρθηκαν στη Σόφια, όπου εξετάστηκαν από δικανικό ανθρωπολόγο. Με τη βοήθεια μηχανημάτων λέιζερ σχηματίστηκαν τρισδιάστατες εικόνες των οστών, που βοήθησαν στην εξαγωγή σχετικών επιστημονικών συμπερασμάτων.

Στη συνέχεια, τα τίμια λείψανα υποβλήθηκαν σε ραδιοχρονολόγηση και εξέταση DNA. Και οι δύο αυτές εξετάσεις χρηματοδοτήθηκαν απ’ το National Geographic Society’ s Expedition’ s Council (στην εταιρεία ανήκει και το National Geographic News και, βέβαια, τοNational Geographic Channel).



Η ραδιοχρονολόγηση έγινε σε πανεπιστημιακό εργαστήριο της Οξφόρδης απ’ τουςThomas Higham και Christopher Ramsey, καθηγητές του Πανεπιστημίου της Οξφόρδης. Τρία οστά μπήκαν σε ειδικό οξύ, ώστε να διαχωριστεί το χρονολογήσιμο υλικό, η πρωτεΐνη, απ’ το οστούν. Απ’ αυτά, τελικά, μόνο ένα οστούν είχε αρκετό κολλαγόνο, ώστε να γίνει ραδιοχρονολόγηση. Η ραδιοχρονολόγηση αυτού του οστέος έδωσε μια χρονολογία μεταξύ 5 και 75 μ.Χ., με πιθανότερο σημείο το μέσον αυτής της περιόδου, δηλαδή το 30-35 μ.Χ.. Ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος μαρτύρησε περί το 30 μ.Χ.. Τα δεδομένα ταιριάζουν.

Οι Dr Hannes Schroeder και Pr. Eske Willerslev, του Πανεπιστημίου της Κοπενχάγης, κλήθηκαν να φτιάξουν το γενετικό προφίλ του ανθρώπου, τα οστά του οποίου βρέθηκαν στην ανασκαφή. Οι δύο επιστήμονες αναπαρέστησαν τη μιτοχονδριακή γενετική ακολουθία από τρία ανθρώπινα οστά ( δόντι και δύο οστά ). Διαπιστώθηκε πως και τα τρία οστά ανήκαν στον ίδιο άνδρα. Η μιτοχονδριακή γενετική ακολουθία, που έδειξε η εργαστηριακή εξέταση, είναι πολύ συχνή στην εγγύς Ανατολή. Τα δεδομένα, όχι μόνο δεν αποκλείουν το ενδεχόμενο τα οστά να είναι του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, αλλά, αντίθετα, το στηρίζουν.


ΣΚΕΨΕΙΣ ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗ ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΣΧΕΤΙΚΗΣ ΕΥΡΕΣΗΣ

Η εύρεση οστών του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου είναι ένα γεγονός σημαντικότατο για την Ορθοδοξία. Δεν είναι τυχαίο πως στο Ορθόδοξο Εορτολόγιο εορτάζoνται τρεις ευρέσεις της Τιμίας Κάρας του Βαπτιστού Ιωάννου. Στο ρωσικό εορτολόγιο εορτάζεται στις 12 Οκτωβρίου η μεταφορά της χείρας του Βαπτιστού απ’ τη Μάλτα στη Gatchina (το 1799). Και είμαστε βέβαιοι πως στην τοπική Βουλγαρική Εκκλησία θα εορτάζεται και η πρόσφατη εύρεση των οστών αυτού που υπήρξε ο «Μεῖζων ἐν γεννητοῖς γυναικῶν».

Επίσης, η επιστημονική εξέταση των ευρημάτων της ανασκαφής γενικά, και των ιερών λειψάνων του Τιμίου Προδρόμου ειδικότερα, ανέδειξε την ιστορικότητα του Χριστιανισμού. Αλλά και κατέδειξε την αυθεντικότητα των ιερών κειμηλίων της Ορθοδοξίας. Οι επιστήμονες που εξέτασαν τα ιερά οστά εντυπωσιάστηκαν απ’ την – αναπάντεχη γι’ αυτούς – συμφωνία των πορισμάτων της επιστημονικής έρευνας με την εκκλησιαστική παράδοση, που κληροδότησε ως αυθεντικά τα ιερά κειμήλια. Υπ’ αυτή την έννοια, η όλη προσπάθεια είχε θετικά και εποικοδομητικά αποτελέσματα.

Ειδικότερα, δεικνύεται η αυθεντικότητα των κειμηλίων, που η ιστορία τους φτάνει στο Βυζάντιο. Αυτό έχει ιδιαίτερη σημασία για μας, αφού τα κειμήλια που υπάρχουν στην Ορθόδοξη Ανατολή ανάγονται στους βυζαντινούς χρόνους. Πολλά κειμήλια, που φυλάσσονται στο Άγιον Όρος, είναι δωρεές Βυζαντινών Αυτοκρατόρων. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι ο Τίμιος Σταυρός της Ι.Μ. Σουμελά και οι Σταυροί με τεμάχια Τιμίου Ξύλου, που φυλάσσονται στην Ιερά Μονή Ξηροποτάμου. Η Τιμία Ζώνη, που φυλάσσεται στην Ι.Μ. Βατοπαιδίου, είναι δώρο του Αυτοκράτορα Ιωάννου του Καντακουζηνού, ο οποίος μόνασε στην Ιερά Μονή. Το ζήτημα της πλαστότητας των κειμηλίων αφορά, κυρίως, στην Ευρώπη, όπου οι Σταυροφόροι κόμισαν λείψανα απ’ την Ανατολή, που υποτίθεται πως ήταν αυθεντικά. Και, βέβαια, κάποια, πράγματι, ήταν. Κάποια, όμως, ήταν πλαστά. Αντίθετα, τα περισσότερα κειμήλια που φυλάσσονται στο Άγιο Όρος, τα Ιεροσόλυμα και τις διάφορες αρχαίες μονές, δωρήθηκαν σ’ αυτούς τους τόπους απ’ την Κωνσταντινούπολη. Και αυτά είχαν αυθεντική προέλευση. 


Συγκεντρώθηκαν εκεί μια εποχή κοντά στα γεγονότα δημιουργίας των κειμηλίων. Η Αγία Ελένη επισκέφτηκε τους Αγίους Τόπους τρεις μόλις αιώνες μετά τα γεγονότα της ιεράς ιστορίας. Και η Κωνσταντινούπολη ήταν κοντά στους Αγίους Τόπους. Και, βέβαια, είχε την κυριότητα αυτών των περιοχών. Ο τόπος και ο χρόνος της εύρεσης των ιερών κειμηλίων της Ορθοδοξίας είναι πολύ κοντά ή ακόμη και ταυτίζεται με τον τόπο και χρόνο της δημιουργίας τους. Έτσι, ο Τίμιος Σταυρός βρέθηκε εκεί που σταυρώθηκε ο Χριστός, τρεις μόλις αιώνες μετά τη Σταύρωση του Κυρίου. Ο τόπος, όπου φυλάσσεται σήμερα ο Άγιος Αθανάσιος ο Αθωνίτης, είναι ο ίδιος, όπου ετάφη πριν 11 περίπου αιώνες. Το ιερό σκήνωμα ποτέ δεν μετακινήθηκε. Δεν είναι διόλου παράδοξο να φυλάσσονται οστά του Αγίου Θεοδοσίου του Κοινοβιάρχου στο σκευοφυλάκιο του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων, αφού η Μονή του Αγίου βρίσκεται τόσο κοντά στα Ιεροσόλυμα και ανήκει στη δικαιοδοσία του Πατριαρχείου. Πολλά κειμήλια δεν γνώρισαν παρά ελάχιστες μετακινήσεις και η δωρεά τους συνοδεύτηκε με επίσημα έγγραφα. Είναι λείψανα με ιστορία. Αλλά και στη Δύση δεν είναι όλα τα λείψανα πλαστά. Ειδικά, τα λείψανα Αγίων της Δυτικής Χριστιανοσύνης έχουν, προφανώς, αυθεντική προέλευση. Δεν υπάρχει τίποτε παράδοξο στο να φυλάσσονται τα οστά του βρετανού Αγίου Βέδα στην Βρετανία.



Ένα ντοκιμαντέρ για τα λείψανα του Τιμίου Προδρόμου (video)


"Ν": Το ακόλουθο απόσπασμα (που κατά βάσιν υπάρχει και στις αρχικές πηγές, αλλά χωρίς υποσημειώσεις) το αναδημοσιεύουμε από το Αγιορείτικο Βήμα, μέχρι & τις υποσημειώσεις κάτω από το βίντεο. Στη συνέχεια επιστρέφουμε στην αναδημοσίευση από τις αρχικές πηγές.


Η μελέτη του Δρος Β. Ταμιωλάκη για τις εκδοχές των ευρέσεων των ιερών λειψάνων του Τιμίου Προδρόμου πραγματεύεται πλέον την αναφορά στις μαρτυρίες για τη Βουλγαρία.

Επιπλέον, μάς παραθέτει την περίπτωση ενός σχετικού ντοκιμαντέρ, καταδεικνύοντας τον – αν μη τι άλλο – επιπόλαιο τρόπο με τον οποίο τα μέσα ενημέρωσης προσεγγίζουν τα θρησκευτικά ζητήματα.

Κάτι άλλο που πρέπει να διευκρινίσουμε, σχετικό με την παραπάνω ψευδή αναφορά, έχει να κάνει με τον από αφελή έως ανόητο ισχυρισμό, που, συχνά, προβάλλεται, για να αμφισβητηθεί η αυθεντικότητα των ιερών λειψάνων, πως δεν μπορεί να φυλάσσονται σε διάφορους τόπους λείψανα από κάποιο συγκεκριμένο μέλος κάποιου Αγίου και να είναι όλα αυθεντικά. Η ένσταση αυτή οφείλεται στην αίσθηση πως κάθε μοναστήρι η ναός που φέρεται να έχει την χείρα η την κεφαλή του Μεγάλου Βασιλείου επί παραδείγματι, έχει ολόκληρη την τιμία χείρα η κεφαλή του Αγίου.

Αυτό είναι αναληθές. Συνήθως, οι μονές έχουν ένα μικρό τμήμα οστέος η κάρας κάποιου Αγίου, το οποίο, όμως, τοποθετούν σε μεγάλη λειψανοθήκη, που έχει το σχήμα π.χ. χείρας η κεφαλής, ώστε να καταλαβαίνει ο προσκυνητής πως το οστούν που προσκυνά προέρχεται απ’ το συγκεκριμένο μέρος του σκηνώματος του Αγίου. Εκ πρώτης όψεως, δημιουργείται η εντύπωση πως στη λειψανοθήκη φυλάσσεται ολόκληρη η χείρα η η κεφαλή του Αγίου. Αυτό, όμως, δεν ισχύει. Μια ερώτηση σε κάποιον υπεύθυνο αρκεί για να διαλυθεί αυτή η εντύπωση.

Κάτι ανάλογο ισχυριζόταν με ειρωνεία ο Καλβίνος για τον Τίμιο Σταυρό. Ο Καλβίνος έλεγε πως αν συγκεντρώνονταν όλα τα τμήματα του Τιμίου Σταυρού, που εκτίθεντο σε προσκύνηση, θα ήταν αρκετά για να αποτελέσουν το φορτίο ενός ολόκληρου πλοίου. Όμως, ο Charles Rohault de Fleury, σε επιστημονική του έρευνα, απέδειξε πως ακόμη και το διπλάσιο όλων των τμημάτων Τιμίου Ξύλου που σώζονται, δεν θα αρκούσε για να καλύψει έστω και το εν δέκατον ενός Ρωμαϊκού Σταυρού[53]. H Anatole Frolow, σε πρόσφατη έρευνά της, κατέληξε σε ανάλογα συμπεράσματα[54].

ΤΟ ΝΤΟΚΙΜΑΝΤΕΡ ΤΟΥ DISCOVERY CHANNEL

Χρήσιμο είναι να κάνουμε και κάποια σχόλια για το σχετικό ντοκιμαντέρ του Discovery Channel. Η όλη διαδικασία της εξέτασης των λειψάνων περιγράφεται στο ντοκιμαντέρ με επάρκεια. Και το ντοκιμαντέρ είναι χρήσιμο, γιατί παρουσιάζει έναν επιστημονικό τρόπο διερεύνησης της αυθεντικότητας ενός κειμηλίου. Αρχαιολογική και ιστορική έρευνα, επιστημονική εξέταση. Βέβαια, υπάρχουν ελλείψεις. Επί παραδείγματι, δεν αναφέρονται οι αρχαίες μαρτυρίες, σχετικά με το που φυλάσσονταν τα οστά του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, και πως, τελικά, κατέληξαν στην Κωνσταντινούπολη, από όπου, προφανώς, μεταφέρθηκαν στο νησί «Άγιος Ιωάννης». Παρόμοιες ελλείψεις έχουμε διαπιστώσει και σε άλλα ξένα ντοκιμαντέρ, ελλείψεις στο πεδίο της ιστορικής εξέτασης των αρχαίων μαρτυριών.

Ακόμη περισσότερο, το ντοκιμαντέρ νοσεί στο πεδίο της Θεολογίας, και, πιο συγκεκριμένα, στον τρόπο παρουσίασης της προσωπικότητας του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου. Τα διάφορα σχόλια του αφηγητή και κάποιων άλλων σχολιαστών που εμφανίζονται στο ντοκιμαντέρ (αυτά τα σχόλια έχουν αφαιρεθεί από το βίντεο που παρουσιάζουμε) δίνουν μια, τελείως, εσφαλμένη θεώρηση για το πρόσωπο του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου. Αγνοούνται πολλά ιστορικά στοιχεία που αναφέρονται στην Καινή Διαθήκη, ενώ αυτά που αναφέρονται, αναφέρονται αποσπασματικά και παρερμηνεύονται. Το αποτέλεσμα είναι κάθε άλλο παρά συμβατό με τα πραγματικά στοιχεία που έχουμε για τον Άγιο Ιωάννη τον Βαπτιστή.

Σε τελική ανάλυση, τα στοιχεία που δίνουν τα Ευαγγέλια για τον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο είναι τα κύρια και σημαντικότερα στοιχεία που έχουμε, ενώ μια σχετική αναφορά του Ιώσηπου δεν έρχεται σε αντίθεση με τις ευαγγελικές μαρτυρίες. Γιατί αυτά τα στοιχεία αγνοούνται τόσο συστηματικά; Γιατί παρερμηνεύονται; Και γιατί, αντί αυτών των στοιχείων, προτιμάται μια σειρά από παντελώς αστήρικτες εικασίες; Και σ’ αυτή την περίπτωση, όπως και σε τόσες άλλες, η αιτία και ο στόχος συμπλέκονται. Και, για άλλη μια φορά, ο τελικός στόχος είναι το πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα δεν είναι άλλο παρά η αμφισβήτηση της θεότητάς του.

Η εικόνα που δίνει το ντοκυμαντέρ για τον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο είναι παρόμοια με αυτήν που δίνει ο άθεος Ρενάν στο έργο του Ο βίος του Ιησού [55]. Άλλωστε, και η Candida Moss, που παρουσιάζει το ντοκιμαντέρ, κινείται στο χώρο της αναθεωρητικής θεολογίας[56]. Τελικά, το αποτέλεσμα που προκύπτει είναι, άκρως, παραπλανητικό. Οι παραγωγοί παίρνουν αφορμή από την εύρεση των λειψάνων του τιμίου Ιωάννου του Προδρόμου, για να κάνουν το, ακριβώς, αντίθετο από αυτό που έκανε ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος. Ο τίμιος Πρόδρομος έδειξε τον Ιησού ως τον Χριστό, ως τον Μεσσία. Αυτοί κάνουν το αντίθετο. Μιλώντας για τον Πρόδρομο, επιχειρούν να αποδομήσουν το έργο του Προδρόμου. Μιλώντας γι’ αυτόν που, δείχνοντας τον Ιησού Χριστό, είπε: «Ίδε ο αμνός του Θεού… Ούτός εστιν ο Υιός του Θεού»[57], αυτοί λένε πως δεν είναι.

Εν πάση περιπτώσει. Είμαστε βέβαιοι πως οι εκκλησιαστικές αρχές, που κάλεσαν τη National Geographic Society να συντονίσει την όλη προσπάθεια και επέτρεψαν στο Discovery Channel να την παρουσιάσει, είχαν καλές προθέσεις. Επεδίωξαν την απόδειξη της αυθεντικότητας των λειψάνων του Αγίου Ιωάννου του Βαπτιστού. Και θεώρησαν πως η εμπλοκή του Discovery Channel στην όλη διαδικασία θα συνέβαλλε στη γνωστοποίηση του θέματος στο ευρύ κοινό.


Πιστεύουμε, όμως, πως η Εκκλησία θα έπρεπε, ταυτόχρονα, να ζητήσει να έχει και κάποιο λόγο στο τελικό αποτέλεσμα που θα προέκυπτε. Και, αν δεν δεχόταν το Discovery Channel μια τέτοια ανάμειξη της Εκκλησίας, τότε υπήρχε και άλλη λύση. Θα μπορούσε η Εκκλησία να συνεργαστεί με κάποιον άλλο τηλεοπτικό η κινηματογραφικό οργανισμό, ώστε η παραγωγή να είναι κοινή και η παρουσίαση του θέματος να γίνει με τους σωστούς, με τους δικούς της όρους. Αυτό θα εξασφάλιζε τη σωστή, και από θεολογική άποψη, παρουσίαση της όλης υπόθεσης.

 

[53] Βλ. Charles Rohault de Fleury, Memoire sur les instruments de la passion de N. S. J. C., Paris 1870.

[54] Βλ. Anatole Frolow, « The Veneration of the Relics of the True Cross at the End of the Sixth and the Beginning of the Seventh Centuries », St. Vladimir’ s Seminary Quarterly, 2, 1 ( Χειμώνας 1958 ) και AtlaReligion ( 22 Φεβρουαρίου 2004 ). Βλ. και Anatole Frolow, La relique de la Vraie Croix: recherches sur le developpement d’ un culte, Paris 1961.

[55] Βλ. Εrnest Renan, Βίος του Ιησού, Μεταφρασθείς εκ της 13ης οριστικής γαλλικής εκδόσεως υπό Αρίστου Καμπάνη, Εκδόσεις Δωδώνη, Αθήνα 2003, σελ. 142-155 και 210-217. Η εικόνα του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου που δίνει το ντοκιμαντέρ, θυμίζει, επίσης, διδασκαλίες της ιουδαΐζουσας και γνωστικίζουσας θρησκείας των Μανδαίων, που υπερτόνιζαν την αξία του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, σε βάρος του Θεανθρώπου. Για την περί Ιωάννου του Προδρόμου διδασκαλία των Μανδαίων βλ. Γεωργίου Στογιόγλου, « Μανδαίοι », Θ.Η.Ε., τ. 8, 551, και Γερασίμου-Χρυσοστόμου Σ. Ζαφείρη, Μητροπολίτου Γαρδικίου, Τα προευαγγελικά κείμενα, Η μαρτυρία των Πατέρων περί της αρχικής μορφής της Ευαγγελικής Παραδόσεως και η αξία των Πατερικών Βιβλικών Παραθέσεων, Ανάτυπον εκ της « Θεολογίας », Αθήναι 1978, σελ. 135-136. Σχετικά στοιχεία παρατίθενται και στο έργο του Γεωργίου Γρατσέα, Ιωάννης ο Βαπτιστής βάσει των Πηγών, Αθήνα 1968.

[56] Μόλις πριν μερικούς μήνες κυκλοφόρησε το έργο της Candida Moss, The Myth of Persecution, How Early Christians Invented a Story of Martyrdom, HarperOne, London 2013. Σ’ αυτό η συγγραφεύς υποστηρίζει πως οι διωγμοί των Χριστιανών από τους ειδωλολάτρες δεν είναι παρά ένας μύθος.

[57] Βλ. Ιω. 1,29.34.



ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΕΞΕΤΑΣΗ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΚΕΙΜΗΛΙΩΝ
ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΟΡΙΑ;

Ένα άλλο θέμα, που δεν θα ήταν άσκοπο να θίξουμε, είναι αν θα πρέπει να υπάρχουν όρια στην επιστημονική εξέταση των ποικίλων εκκλησιαστικών κειμηλίων. Το θέμα είναι καυτό και είναι επίκαιρο. Η σχέση μεταξύ Επιστήμης και Πίστης πάντοτε κινούσε, κινεί και θα κινεί το ενδιαφέρον των ανθρώπων. Έχουν γίνει και άλλες επιστημονικές εξετάσεις εκκλησιαστικών κειμηλίων, και σκοπεύουμε να παρουσιάσουμε και άλλα τέτοια θέματα. Ένα είναι βέβαιο. Η επιστημονική εξέταση των ιερών κειμηλίων είναι ένα θέμα που ενδιαφέρει τον κόσμο και, επομένως, και τις κινηματογραφικές εταιρείες και τους δημοσιογράφους. Το θέμα είναι δημοφιλές.
Οι παραδοσιακές τεχνικές της ιστορικής, αρχαιολογικής και γραμματολλογικής εξέτασης εφαρμόζονταν, ανέκαθεν, στην εξέταση των εκκλησιαστικών κειμηλίων. Στις μέρες μας προσετέθησαν και άλλες μέθοδοι, όπως π.χ. η ιατροδικαστική μέθοδος. Και, ουδέποτε, τέθηκε θέμα. Όμως, με τη ραδιοχρονολόγηση ιερών λειψάνων υπάρχει ένα ζήτημα. Πιστεύουμε πως η ραδιοχρονολόγηση ορθοδόξων κειμηλίων δεν ενδείκνυται για τους εξής λόγους.



Κατ’ αρχήν, υπάρχει το ζήτημα της καταστροφής ιερών κειμηλίων. Για την τέλεση της όλης διαδικασίας απαιτείται η καταστροφή ενός τμήματος του κειμηλίου. Για την εξαγωγή ασφαλών αποτελεσμάτων απαιτείται η καταστροφή κάποιων γραμμαρίων του προς χρονολόγησιν υλικού. Στην περίπτωση της χρονολόγησης του ξύλου π.χ. απαιτείται υλικό βάρους 13,6 γραμμαρίων. Όμως, ποιός θα αναλάμβανε την ευθύνη για την καταστροφή π.χ. 13 γραμμαρίων Τιμίου Ξύλου; Η Εκκλησία μας παρέδωσε τα ιερά κειμήλια για να τα τιμούμε και όχι για να τα καταστρέφουμε. Αν οι παπυρολόγοι και οι έφοροι μουσείων είναι απρόθυμοι να καταστρέψουν έναν πάπυρο, για να τον χρονολογήσουν, εμείς δεν θα έπρεπε να είμαστε πιο απρόθυμοι να καταστρέψουμε ιερά κειμήλια; Για τους Χριστιανούς, τα τίμια λείψανα είναι ανεκτίμητα, πιο πολύτιμα και από τον μεγαλύτερο θησαυρό. Η ενδεχόμενη καταστροφή ιερών κειμηλίων εγείρει ακόμη και νομικά ζητήματα, αφού η σύγχρονη νομολογία απαγορεύει την καταστροφή τους.

Επίσης, θα πρέπει να τονίσουμε πως στην Ορθόδοξη Παράδοση, ανέκαθεν, η αυθεντικότητα των κειμηλίων καταδεικνυόταν όχι μόνο με ανθρώπινα μέσα, όπως είναι π.χ. η αρχαιολογική και ιστορική έρευνα, αλλά και με ουράνια σημεία. Απόδειξη της αυθεντικότητας των ιερών κειμηλίων είναι και οι θαυματουργικές ιάσεις, η υπερκόσμια ευωδία, τα ουράνια οράματα. Ας μην ξεχνάμε πως η πρώτη βιβλική αρχαιολόγος, αν όχι η πρώτη αρχαιολόγος γενικά, η Αγία Ελένη, στηρίχτηκε όχι μόνο σε ιστορικά και αρχαιολογικά στοιχεία αλλά και σε ένα θεϊκό σημάδι για να βρει τον Τίμιο Σταυρό του Κυρίου, το κατ’ εξοχήν κειμήλιο της Χριστιανοσύνης, και να τον διακρίνει από τους δύο σταυρούς των ληστών. Με υπόδειξη του Πατριάρχη Ιεροσολύμων Μακαρίου, τοποθέτησε διαδοχικά τους τρεις σταυρούς, που είχαν βρεθεί στο Γολγοθά, στο κρεβάτι ενός βαρύτατα ασθενούς. Ο ασθενής θεραπεύτηκε αμέσως μόλις ήρθε σε επαφή με τον Τίμιο Σταυρό. Οι τρεις ευρέσεις της Τιμίας Κάρας του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου συνδέονται με οράματα και θαυματουργίες… Έχουμε, όμως, και πολλά νεότερα ή και σύγχρονα παραδείγματα. Πριν δύο περίπου αιώνες, η εύρεση της Τιμίας Εικόνας της Παναγίας της Μεγαλόχαρης στην Τήνο ήταν αποτέλεσμα θείων εμφανίσεων της Μητέρας του Θεού στην Αγία Πελαγία την Τηνία και άλλα πρόσωπα, και συνδέθηκε με την παύση ενός φοβερού λοιμού και πολυάριθμα άλλα θαύματα. Τον προηγούμενο αιώνα, οι ανασκαφές στις Καρυές Μυτιλήνης αλλά και στο όρος των Αμώμων, στη Μάκρη Ατικής, κυριολεκτικά, καθοδηγούνταν από τους Αγίους Ραφαήλ, Νικόλαο και Ειρήνη στην πρώτη περίπτωση, και τον Άγιο Εφραίμ τον Νεοφανή στη δεύτερη. Επισφραγίστηκαν από πολλά και εντυπωσιακά θαύματα. Στην Ορθοδοξία το θαύμα δεν είναι, απλά, υπόθεση ιστορικής έρευνας, αλλά είναι συνεχής πραγματικότητα και καθημερινό βίωμα. Πρέπει να τονιστεί πως τα ουράνια πράγματα δεν μπορεί να εξετάζονται αποκλειστικά με γήινα μέσα.

Δείτε επίσης:


 
 
Επιστημονική εξέταση ιερών λειψάνων του αγίου Νικολάου και του αγίου ευαγγελιστή Λουκά (τελ. μέρος του αφιερώματος).

Επιστημονική εξέταση θαυμάτων της Θεοτόκου εδώ & εδώ.


Επιστημονική εξέταση σώματος και αίματος του Κυρίου από θεία μετάληψη του 8ου αιώνα μ.Χ. στην Ιταλία

Η Σινδόνη του Τορίνο


28 Αυγούστου: μνήμη μητροπολίτη Αυγουστίνου Καντιώτη († 2010) & Νικολάου Σωτηρόπουλου († 2014)


Μνήμη μητροπολίτη Φλωρίνης π. Αυγουστίνου Καντιώτη: 

Η εικ. του π. Αυγουστίνου αναδημοσιεύεται από εδώ, όπου σχολιάζεται αρνητικά (μάλλον από φόβο, επειδή προκάλεσε αντιδράσεις, μια και ο γέροντας ήταν κόκκινο πανί για πολλούς). Εμείς, ταπεινά, τη χαιρετίζουμε. Ας έχουμε τις πρεσβείες και των δύο ορθοδόξων διδασκάλων που μνημονεύουμε εδώ, αφού είμαστε πεπεισμένοι πως έχουν παρρησία στον Κύριο.

Η ασήμαντη και ανάξια ανάρτησή μας την ημέρα της κοίμησής του (λίγες μέρες μετά την ίδρυση του blog μας)

Χρονολόγιο του βίου του



Μνήμη του θεολόγου και ομολογητή Νικολάου Σωτηρόπουλου

Άγιοι στις 28 Αυγούστου

Πέμπτη 27 Αυγούστου 2015

Νεομάρτυρες με την εικόνα του αγίου Φανουρίου;;


Η παρακάτω φωτογραφία δημοσιεύεται εδώ, στην ανάρτηση 34. Μας την είχε στείλει προ μηνών ένας καλός αδελφός. Σύμφωνα με την πηγή, προέρχεται από την Αίγυπτο και πρόκειται για Κόπτες χριστιανούς.


Κάτω δεξιά βλέπουμε τη μικρή εικόνα ενός στρατιωτικού αγίου. Δεν ξέρουμε ποιος είναι, αλλά μας θυμίζει τον άγιο Φανούριο. Τη δημοσιεύουμε λοιπόν σήμερα, στη γιορτή του.
Απ' όσο γνωρίζουμε, οι Κόπτες δεν ξέρουν τον άγιο Φανούριο. Ο άγιος αποκαλύφθηκε το 14ο αιώνα (ή τέλος του 15ου), σχεδόν χίλια χρόνια μετά το διαχωρισμό των Κοπτών από την Ορθόδοξη Εκκλησία (για το θέμα, εδώ). Συνεπώς, συμπεραίνω ταπεινά ότι ή είναι άλλος άγιος ή οι μάρτυρες της φωτογραφίας είναι ορθόδοξοι.
Ο Θεός μόνο ξέρει την αλήθεια (αν κάποιος αδελφός έχει πληροφορίες, ας μας πει). Όποιοι κι αν είναι, ας είναι δοξασμένες οι ψυχές τους μαζί με τους αγίους.

***
Εδώ μπορείτε να δείτε φωτογραφίες σύγχρονων μαρτύρων, όχι μόνο από τη Συρία (απ' όπου ξεκίνησε η αναζήτηση), αλλά απ' όλη την ανατολή. ΑΝ ΑΝΤΕΧΕΤΕ, περάστε την πόρτα - θα παρελάσει μπροστά σας η φρίκη της σύγχρονης σφαγής.
Θα ήθελα να υπενθυμίσω σε όλους και στον εαυτό μου ότι πάντα ο κόσμος ήταν έτσι. Ακόμη κι όταν στον τόπο μας δεν είχαμε τέτοιες σκηνές φρίκης (εκτός από μεμονωμένα εγκλήματα, που όμως ποτέ δεν έλειψαν, αλλά ήταν και είναι άφθονα!), όμως ακόμη και τότε κάθε στιγμή συνέβαιναν κάπου αλλού. Σήμερα, το Διαδίκτυο, μέσα στα αρνητικά του, δίνει τη δυνατότητα να κυκλοφορούν όλα αυτά - και πολλά ψέματα και πολλή σαβούρα βέβαια, αλλά και τα γεγονότα.
Αυτά...
Για το φαινόμενο των σύγχρονων μαρτύρων από αιρετικές χριστιανικές κοινότητες, γράφαμε δειλά τις σκέψεις μας εδώ από το 2011 (τώρα η κατάσταση είναι απείρως χειρότερη). Υπενθυμίζουμε και την περίπτωση: Αποκεφαλισμός χριστιανού μπροστά στις κάμερες (το 2012 - τώρα με τους τζιχαντιστές του Χαλιφάτου συμβαίνει συνεχώς!).

Ένα μικρό κέρασμα, για να σας γλυκάνω, από τη φτωχή παράγκα μας:
Για τον άγιο Φανούριο:
Η ιστορία του και το πρόβλημα της ιστορικής ύπαρξής του
Saint Phanourios the Great Martyr and Newly-Revealed of Rhodes


Την ίδια μέρα γιορτάζει:
Όσιος Ποιμήν ο Μέγας: Ο ποιμένας των ψυχών - Saint Poimen the Great: The pastor of souls

Επίσης:
Τα «εννιάμερα της Παναγίας» και το εορταστικό δεκαήμερο στην έξοδο του Αυγούστου

(εδώ θα βρείτε και την παράκληση προς τον άγιο Φανούριο, σε βίντεο)
 
Έτη πολλά και ευλογημένα, καλό παράδεισο σε όλους μας & ο Θεός να στηρίζει τους πάσχοντες αδελφούς μας κάθε λογής, με τις πρεσβείες της Παναγίας και των αγίων μας...

Saint Phanourios the Great Martyr and Newly-Revealed of Rhodes

St. Phanourios the Newly-Revealed Great Martyr of Rhodes (Feast Day - August 27)
 
ΕΛΛΗΝΙΚΑ για τον άγιο και το πρόβλημα της ιστορικής ύπαρξής του εδώ.

An Overview of the Life and Veneration of Saint Phanourios

By Fr. George Poulos

The flexibility of the Orthodox Church in its selection of saints is made evident in the canonization of a saint about whom next to nothing is known.

What little there is remains shrouded in mystery, all of which makes this particular saint the most unique, certainly, in the annals of Christendom. His name is known, at least, but even if it were not, the same reverence could be accorded him because, like the unknown soldier at whose grave a wreath is placed annually, he lies in honored glory “known but to God.”

This saint’s name, however, is known. It happens to be Phanourios, which, though it may not be a household word, is much better remembered by the faithful of Orthodoxy and the Eastern sector of Christianity than a good many more obscure saints whose biographies have been written in detail and who fill mere pages in Church literature than the mysterious Phanourios.

Phanourios has been revered as a saint (his feast day has been celebrated for more than 500 years) considerably longer than the lesser saints, and his name invoked in prayer quite possibly as often as some of the major saints. This is all the more remarkable when it is considered that it is not known when or where he was born, what he did in his lifetime, in what manner he served the Lord, or what he did for his fellowman. But there is mute testimony that he died the death of a martyr after having been horribly tortured, and in addition to mystery there is a aura of divine manifestation in the man whom nobody knows.

A fortuitous discovery by nomadic pagans, not Christians, brought to light this unheralded saint when a roving band of Arabs, who had pillaged the island of Rhodes, uncovered amid the ruins of an ancient church a group of icons, among other artifacts. All of the icons were in a state of decay or near ruin with the exception of one, which appeared as new and as fresh as though it had been painted the day before. This icon was discarded by the Arabs, who failed to attach any importance to it. At a safe distance a group of monks hiding in the rubble observed this phenomenon and waited patiently until the Arabs had left the scene, whereupon they rushed to reclaim this fantastic image in its remarkable state of preservation.

They beheld a clearly outlined face of a saint with the name inscribed in what appeared to be fresh lettering that spelled out “Phanourios” and on closer examination fell on their knees at what they saw. Drawn about the saint were twelve distinct frames in each of which Phanourios was shown enduring a cruel form of torture in a realism that suggested the artist must have been witness to the atrocity. They rushed back to see if any of the other icons were in as perfect a state, but although they were all of the same basic design, size, and shape, all of them were quite ancient and quite indistinct. After careful scrutiny it was finally concluded that this icon of Phanourios had, indeed, been one of a group that had been exhumed after untold centuries and that its freshness was a divine manifestation of the complete saintliness of this man about whom they were now determined to learn more.

But years of research, scanning the archives of centuries and questioning the leading authorities of the day, yielded nothing, and no more was known about Phanourios than the day on which his icon was snatched from the ruins of that ancient Greek church. The torture scenes of the icon provided no clues, and examination of which showed Phanourios being stoned, on the rack, being slashed, behind bars, standing before a judge, tied to a frame, being burned with candles, tied to a post, thrown to wild animals, crushed by a boulder, holding hot coals, and a demon hovering against a background of flames. All of these horrors conveyed that Phanourios was an apparently indestructible instrument of God and that in itself was sufficient evidenced of his sainthood.

Archbishop Milos of Rhodes concluded that the unblemished icon itself was testimony enough to prove that Phanourios was a man of divine grace, and he petitioned the Patriarch to convene a synod which would officially proclaim Phanourios a saint, after which there was erected in the saint’s memory a cathedral which enshrined the holy icon.

Phanourios, lost for centuries in the ruins of a church, became the patron saint of things lost. To this day his name is invoked when prayers are asked for the recovery of lost items. He is commemorated on August 27th, the day his icon was found.

Source


The Twelve Scenes on the Icon of St. Phanourios

1. The Saint is present in front of the Roman magistrate, standing and looking like he is boldly testifying and defending his Christian faith.

2. Here the soldiers are intervening and striking Phanourios’ head and the mouth with stones to force him to succumb and deny the Lord.

3. The soldiers have thus far become enraged by the persistence of Phanourios, throwing him to the ground and beating him mercilessly with sticks and clubs to break his steadfast resistance.

4. Phanourios is in jail and is being tortured in a most abominable way. He appears totally naked and the surrounding soldiers are tearing his flesh with sharp metal instruments. The Saint is silently enduring his frightful martyrdom.

5. Phanourios is back in jail praying to God to strengthen him to the end of his tortures.

6. The Saint is again brought before the Roman magistrate to give a defense for his position. By the peaceful expression on his face it appears that neither the tortures he suffered nor the future threats of the tyrant can shake his faith, and thus being undeterred he is waiting for further tortures.

7. The torturers of Phanourios with rage and cruelty are burning his naked body with lit torches, thus showing his insuperable sacrifice for the Crucified One. The Saint wins again with his indomitable will and fortitude for the Lord.

8. Here his savage torturers are making use of mechanical means to achieve the worse of his tortures. They have tied the Saint on a press which crushes his bones when rotated. He is suffering without grumbling, but on his beautiful face there is an inexpressible exultation since he is suffering for the sake of the Lord.

9. Phanourios is cast into a pit to become prey to wild beasts and his torturers are watching from above to witness his end. The beasts, however, are totally docile through the grace of God and silently surround him like lambs to enjoy his magnificent company.

10. The torturers were not satisfied by the latest result so they removed him from the hole and are crushing him under a huge rock, convinced that they will finish him off. However, even this time they do not succeed.

11. The scene presents the Saint in front of an altar, where the torturers are urging him to sacrifice, placing burning coal in his hands. Phanourios also passes this test victoriously and a devil in the form of a dragon is shown flying in the air and crying over its failure.

12. The last scene is the end of his martyrdom, with Phanourios being cast into a large furnace standing on a stool and surrounded by flames and smoke. The Saint seems to be praying intently to God, without complaining or grumbling, and thus unwavering and without giving in, he flew to heaven, full of contentment for all the tortures he had suffered for the sake of the Lord.

 
 
Icon from here
 
The Folk Cult of St Phanourios in Greece and Cyprus, 
and Its Relationship With the International Tale Type 804

Abstract

This paper discusses, from a historical perspective, the basic elements of the folk cult of St Phanourios in Greece and Cyprus - namely, the custom of preparing phanouropita (literally, "St Phanourios pie"), which is connected with the belief that one can find something lost or obtain good luck in general - and the oral narratives associated with St Phanourios and his mother, which seem to constitute the Greek adaptation of the international folktale type 804. The investigation is based on recently collected material as well as the manuscript collections of the public folklore archives.

Read the entire study here.

Who Really Is St. Phanourios?

Is St. Phanourios really St. George, and is his identification a misreading of the inscription of the icon, such as was that of St. Salsa of Typasa and St. Philomena? It could be that the word "phanourios" is just a surname of St. George that expresses a certain quality or story, much like as was done to the ancient Greek gods or the Virgin Mary. In my opinion, this just adds to the fascinating mystery that we should all celebrate, though no definite opinion can really be sure either way. More can be read in the study above, and also here.
[Note of our weblog: This view is not correct, because the martyrdom of St. Fanourios is completely different from the martyrdom of St. George. Also, the miracles of St. Fanourios are so many that are sure to be a real person.]

In his 1948 book Αγιος Φανούριος, Ezekiel Velanidiotis writes of a conflict between the Holy Synod of Greece and certain pious faithful in Pagkrati, Athens in 1947. Metropolitan Methodios of Syros decided to dedicate a chapel to St. Phanourios. In response to this, the Holy Synod decided to issue an encyclical that St. Phanourios does not exist and that houses of worship should not be dedicated to him. As a result of this encyclical, Metropolitan Meletios of Messinia changed his mind about dedicating a chapel at the Holy Monastery of Velanidias (of the Oak) to St. Phanourios and instead dedicated it to St. George. However, in Pagkrati the people insisted in honoring the memory of St. Phanourios and hence his memory is still honored there today.

How about the relics of St. Phanourios in Cyprus?

It seems like this folk custom, not authorized by the Church, is in reality the bones of the Cyprus Dwarf Hippopotamus. Read more here.

The Church of St. Phanourios in Rhodes


The Life and Miracles of Saint Phanourios From The Great Synaxaristes

Phanourios bestoweth light upon all the faithful,
Even though he long lay in the darkness of the earth.

From whence Phanourios, the splendid athlete of the Lord and invincible marty, came, and of what parentage he was, and even in what age he lived and under the reign of which emperors he waged his struggle and fought his fight, we have been unable to ascertain, for the account of his life has been lost owing to the vicissitudes of time, as many other things also have been lost or become obscure or unclear. This only do we know, that when the Hagarenes (Muslims) ruled the renowned island of Rhodes, having conquered it because of our sins, he that became ruler of the island wished to rebuild the ramparts of the city that past sieges had ravaged. On the outskirts of the fortress were several ruined dwellings that had been abandoned by reason of their association with the old fortress, which was located a furlong to the south. From these ruins the Hagarenes were wont to gather stones for their construction.

It so happened that, while excavating and reinforcing that place, they discovered a most beautiful church, which was partly buried in ruins. Excavating as far as the floor of the temple, they found many holy icons, all decayed and crumbling, yet the icon of the holy Phanourios was whole and entire; indeed, it seemed as though it had been painted but that very day. And when this all-venerable temple was uncovered, together with its sacred icons, the hierarch of that place, Nilus by name, a man of great sanctity and learning, came and read the inscription of the icon, which said, "The Holy Phanourios."

The saint was depicted upon the icon as follows: He was shown as a young man, arrayed as a soldier, holding a cross in his right hand, and at the upper part of the cross there was a lighted taper. Round about the perimeter of the icon were twelve scenes from the holy one's martyrdom, which showed the saint being examined before the magistrate; then in the midst of soldiers, who were beating him about the mouth and head with stones; then stretched out upon the ground while the soldiers flogged him; then, stripped naked while they rent his flesh with iron hooks; then incarcerated in a dungeon; and again standing before the tyrant's tribunal; then being burned with candles; then bound to a rack; then cast amidst wild beasts; then crushed with a great rock; then standing before idols holding burning coals in his hands, whilst a demon nearby wept and lamented; and finally he is shown standing erect in the midst of a fiery furnace, his hands, as it were, uplifted towards Heaven.

 
From these twelve scenes depicted upon the icon, the holy hierarch perceived that the saint was a martyr. Then straightway that good and pious man sent deputations to the rulers of that place, asking that they consign to him that temple for restoration, but this they declined to do. Therefore, the hierarch traveled to Constantinople alone and there obtained a decree empowering him to rebuild the church; thus it was restored to that state in which it can be seen even to this day, outside the city. And is has become the source of many miracles, of which I shall relate one for the profit of many, that all who love and venerate the saint may rejoice.


At that time the isle of Crete had no Orthodox hierarch, but a Latin bishop, for it was ruled then by the Venetians, who had shrewdly refused to permit an Orthodox hierarch to be consecrated whenever one died. This they did with evil intent, thinking that with time they could thus convert the Orthodox to the papist dogmas. If Orthodox men wished to obtain ordination, they had to go to Cythera. It came to pass that there went forth from Crete three deacons, traveling to Cythera to be ordained priests by the hierarch there; and when this had been accomplished, and they were returning to their own country, the Hagarenes captured them at sea and brought them to Rhodes, where they were sold as slaves to other Hagarenes. The newly-consecrated priests lamented their misfortune day and night.

But in Rhodes, they heard tell of the great wonders wrought by the Great Martyr Phanourios, and straightway they made fervent supplication to the saint, beseeching him with tears to deliver them from their bitter bondage. And this they did each separately, without knowing ought of what the others were doing, for they had each been sold to a different master. Now, in accordance with the providence of God, however, they were all three permitted by their masters to go and worship at the temple of the saint, and, guided by God, they came all together and fell down before the sacred icon of the saint, watering the ground with the streams of their tears, entreating him to deliver them out of the hands of the Hagarenes. Then they departed, somewhat consoled, each to his own master, hoping that they would obtain mercy, which in fact did come to pass; for the holy one had compassion upon their tears and hearkened unto their supplication. That night he appeared to the Hagarenes who were the masters of the captive priests, and commanded them to permit the servants of God to go and worship in his temple lest he bring dreadful destruction upon them. But the Hagarenes, thinking the matter sorcery, loaded them with chains and made their torments more onerous.

Then the Great Martyr Phanourios went to them that night and brought them forth from their bonds, and encouraged them, saying that the following day he would, by all means, free them. He then appeared to the Hagarenes and, reproaching them with severity, said: "If by tomorrow ye have not set your servants at liberty, ye shall behold the power of God!" Thus saying, the holy one vanished. And, O, the wonder! As many as inhabited those houses all arose blind and paralyzed, tormented with the most dreadful pangs, the least with the greatest. But, though bedridden, with the help of their kinfolk they considered what to do, and finally decided to send for the captives. And when the three wretched priests were come, they inquired of them if they were able to heal them; and they answered, "We shall beseech God. Let His will be done."

But the saint appeared again to the Hagarenes on the third night and said to them: "If ye do not send to my house letters of manumission for the priests, ye shall have neither the health, nor the light [of sight] which ye desire." And when they had again conferred with their kinfolk and friends, each one composed a letter of emancipation for his own slave, which were left before the icon of the saint. And O, the wonder! Even before the messengers sent to the temple returned, those, who before were blind and paralyzed, were healed; and marveling they set the priests free and dispatched them to their homelands amicably. The priests, though, had a copy of the icon of St. Phanourios painted and took it with them to their own country, and each year the memory of the holy one is piously celebrated amongst them. By the prayers of the martyr may Christ God have mercy upon us. Amen!

Source: Orthodox Life, Vol. 32, No. 4 (July-August 1982). Translated by George Lardas from the Great Synaxaristes of the Orthodox Church (in Greek), 4th Ed. (Athens, 1974), Vol. VIII, pp. 470-474.


About Prayers to the Saint and for His Mother

There is a tradition concerning him and his mother, who was a harlot and great sinner. His love for his mother caused him to pray for her incessantly. At the time of his martyric death by stoning, he could not even then forget his mother, and with the boldness that is peculiar to athletes of Christ, prayed: "For the sake of these my sufferings, Lord, help all those who will pray to Thee for the salvation of Phanourios' sinful mother".

St. Phanourios in turn prays for the salvation and enlightenment of heterodox relatives and friends.

Many to this day pray for his mother, and have her listed in their personal diptychs used for commemorations in the Divine Liturgy as "The Mother of St Phanourios" since her name is not known.

On the day of the Saint, there is a tradition that the faithful bake a special bread, and according to some accounts, give it to the poor as alms in the name of his mother, and others, share it with at least seven other people.

The Saint of Lost Things

St Phanourios' name gives a hint about another tradition concerning the Saint. "Phanourios" comes from the Greek word, φανερώνω "phanerono", meaning "I reveal". He is know to help people find lost things. Some have therefore also referred to him as the "Saint of lost and found"!

This is not just an idle story repeated without basis, as the editor of this piece has experienced incidents himself, and know many people who have also been helped by St Phanourios to find lost items. After the lost item is found, one should bake a Phanouropita, (basically a loaf of sweet bread) in memory of St. Phanourios' mother, and give to the poor, as above.

If the bread is first brought to church to be blessed, a Litya blessing service with a prayer specially composed for the Saint may be used.


Φανουρόπιτα - Phanouropita: St. Phanourios' Bread

The following recipes are supplied by the kindness of Presvytera Anna Lardas, who posted them to a mailing list some time ago.

The fasting bread (with oil for those days that a a little less strict) actually tastes very good, and whose preparation makes an excellent father-daughter "special time" that the whole family benefits from. In other words, the recipe is quite easy and forgiving, and kitchens can always be cleaned.

Easy St. Phanourios Bread Fasting (with oil)

Preheat oven to 350.
1 cup sugar
1 cup oil
2 cups orange juice
3/4 cup raisins
3/4 cup chopped walnuts
1 tsp. baking soda
4 cups flour
Mix oil and sugar, and beat until it's a creamy yellow. This may take a long time.

Put the baking soda IN the orange juice, and stir until dissolved. [NB: this can be spectacularly dramatic if you use a two cup measuring cup with two cups of o.j. in it. (Please don't ask how I found out.) It might be easier to hold a two cup measuring cup OVER the bowl full of oil and sugar and pour in *one* cup of o.j., mix in 1/2 tsp. baking soda, watch the fireworks, pour it into the bowl, and again mix *one* cup of o.j. with 1/2 tsp. baking soda, stir and pour again. If you don't dissolve the baking soda completely, you get lumps of it in the cake. So, stir well.]

Add the flour, then the raisins and nuts.

Pour the batter into an ungreased 9"x13" pan and bake at 350 degrees F. for 45 minutes (or until a clean toothpick dipped in the cake emerges clean.)

I use a bundt pan instead of one 9" x 13", and my kids prefer this with chocolate chips in the place of the raisins and nuts. It doesn't really need a frosting, but if you wanted to drizzle a stiff glaze made out of, say, powdered sugar and lemon juice and a little water over it, that would be okay, too.

If you wanted to put spices in the batter, I'd go with a tiny amount (1/4 tsp. or less) of ground cloves.

Modified from a recipe in Greek Traditions and Customs in America, by Marilyn Rouvelas

Fancy St. Phanourios Bread (Phanouropita - Φανουρόπιτα)

Not even close to fasting!

This recipe originally came from a cookbook for a Greek parish in Chicago, but I've tampered with it, mostly by editorializing.

Doubles well; the recipe given is for one loaf pan worth, but Doubled it makes a bundt pan's worth.

Preheat oven to 325 degrees F.

In a large, heavy bottomed saucepan, combine:

1 cup orange juice
1/2 cup brandy
2 Tablespoons unsalted butter
1/2 teaspoon salt
2 cups golden raisins
3/4 cup sugar
1/2 cup honey
1 Tablespoon ground cinnamon
1/2 teaspoon ground cloves
Bring to a boil. Reduce heat, and simmer for exactly ten minutes -- any longer, and you'll have a good caramelized smelling door stop instead of a cake.

Set pot in cold water to cool mixture completely.

Sift into cooled syrup:

2 cups all-purpose flour
2 teaspoons double-acting baking powder
1/2 teaspoon baking soda.
Beat vigorously for eight to ten minutes (Takes muscles! We use a wooden spoon for this) or until batter is smooth and bubbly.

Stir in: 2 Tablespoons grated orange peel

Turn into well greased 7" fluted pan or 8" loaf pan.

Sprinkle with 1/2 sesame seeds (optional; skip if you like).

Bake for 1 to 1 1/2 hours, until a knife inserted in the center comes out clean.

Sprinkle with 1/4 cup brandy and cool cake in pan.

Bring to church to have blessed, and then share with parishioners or the poor.

Smells amazingly wonderful while cooking.

Source


Apolytikion (in Tone Four)
 
A heavenly song of praise is chanted radiantly upon the earth; the company of angels now joyfully celebrateth an earthly festival, and from on high with hymns they praise thy contests, and from below the Church doth proclaim the heavenly glory which thou hast found by thy labors and struggles, O glorious Phanourios.

Kontakion (in the Third Tone)
 
From a vile captivity, thou didst deliver the Lord's priests, and, O godly-minded one, didst break their bonds by divine might; thou didst bravely shame the tyrants' audacious madness, giving joy unto the Angels, O thou Great Martyr. O Phanourios most glorious, we all revere thee as a true warrior of God.

Megalynarion
 
To those who embrace your sacred icon with faith and asking your assistance, Martyr, heirs of the Heavenly Kingdom, Phanourios, to all your entreaties provide.