Οπαδική βία: Πόσες φορές σου φώναξαν οι αδικοχαμένοι νεκροί πως αυτή η χώρα έχει γίνει σφαγείο για το χατίρι μιας μπάλας;

 

Ελευθέριος Ανδρώνης

Sportime

Ούτε το ανύπαρκτο κράτος, ούτε οι εισαγόμενοι Κροάτες ναζί δεν μπορούν να κρύψουν την αρρώστια της κοινωνίας μας που συντηρεί την οπαδική βία.

Οπαδική βία: Πόσες φορές σου φώναξαν οι αδικοχαμένοι νεκροί πώς αυτή η χώρα έχει μετατραπεί σε σφαγείο για το χατίρι μιας μπάλας; Σου το φώναξε ο 22χρονος Μιχάλης Φιλόπουλος στην Παιανία το 2007. Δεν τον άκουσες. Σου το φώναξαν από την Κρήτη ο 21χρονος Γιάννης Ρουσάκης το 2011 και ο 46χρονος Κώστας Κατσούλης το 2014. Δεν έφτασαν στα αυτιά σου οι φωνές τους. Σου το φώναξε ο 24χρονος Κύπριος Νάσος Κωνσταντίνου, το 2017. Δεν άκουσες. Σου το ούρλιαξε λέγοντας «μη με χτυπάτε άλλο, βοήθεια», ο 19χρονος Άλκης Καμπανός, μόλις πέρυσι. Έκλεισες πάλι τα αυτιά σου. Τώρα ακούσαμε την κραυγή του Μιχάλη που ξεψύχησε μέσα στην αντάρα ενός ραντεβού θανάτου. Πάλι δεν ακούς;

Η ερώτηση απευθύνεται προς εσένα, προς εμένα, προς την Πολιτεία, προς όλους μας. Εδώ βρίσκει απόλυτη εφαρμογή ο λόγος του Χριστού: «άφησε τους νεκρούς να θάψουν τους νεκρούς τους». Απονεκρώθηκαν οι αξίες μας και εισπράττουμε το τίμημα. Θερίζουμε τον «πολιτισμό» που σπείραμε. Μια πνευματικά νεκρή κοινωνία, παράγει όλο και περισσότερο θάνατο. Τον εισάγει και τον εξάγει. Τον προσκαλεί από άλλες χώρες και τον μεταδίδει παντού.

Για το γόητρο μιας φανέλας, για την υπηρέτηση ενός αρρωστημένου πάθους και τη λατρεία μιας στρογγυλής «θεάς», σφάζονται νέα παιδιά για να εξευμενιστεί το θηρίο της αχόρταγης ικανοποίησης. Επιχειρηματικά αλισβερίσια, νοσηρές ιδεολογίες, πολιτικές σκοπιμότητες, τυφλός οπαδισμός, όλα μαζί περιπλέκονται και συνθέτουν ένα κοινωνικό καρκίνωμα με μεταστάσεις σε όλη την Ελλάδα, σε όλη την Ευρώπη, σε όλον τον κόσμο.

Ακόμα και σε περίοδο ειρήνης, φροντίσαμε να φέρουμε τον πόλεμο στις γειτονιές μας. Δεχόμαστε επιδρομές από αλλοεθνείς και ντόπιους δολοφόνους. Κι όμως εξακολουθούμε να δηλώνουμε σκλάβοι του επαγγελματικού αθλητισμού. Ονομάζουμε «γιορτές» του αθλητισμού, τα αθλητικά events ενός συστήματος που κυριαρχούν οι αυτοκρατορίες των βαρόνων και τα φυτώρια των δολοφόνων, επειδή μας τάζουν για το τέλος της σεζόν ένα αστραφτερό μέταλλο σε μορφή Κυπέλλου. Μνημείο για την εγωμανία μας, με ετήσια ανανέωση ή έστω ελπίδα ανανέωσης.

Σε εμένα το λέω, σε εσένα το λέω, σε όλους μας το λέω.

Ας μην κρύβουμε τη νοσηρή νοοτροπία της ελληνικής κοινωνίας, πίσω από τις κροατικές σβάστικες. Το μίσος μας έχει «αδελφοποιήσει». Η μανία καταστροφής μας «ενώνει». Παράγουμε τα ίδια τέρατα. Εξάγουμε τον ίδιο θάνατο. Δεν χρειάζονταν 150 Κροάτες χούλιγκαν για να μας διδάξουν την οπαδική δολοφονία. Τα καταφέρνουμε μια χαρά και μόνοι μας, τόσα χρόνια. Έχουμε δολοφονίες «σεναριακού επιπέδου», και το αδερφικό αίμα δεν στεγνώνει ποτέ.

Άραγε συλλογιστήκαμε καλά αυτό που έγινε στη Νέα Φιλαδέλφεια; Δεν είναι μόνο η ανυπαρξία του κράτους και η αδράνεια των Αρχών. Αυτό είναι το ένα μεγάλο ζήτημα. Το άλλο είναι ότι έχουμε φτάσει σε σημείο κοινωνικής σήψης, ώστε να προσκαλούμε ξένους για να μας βοηθήσουν να σφάξουμε συμπατριώτες μας. Το καταλαβαίνουμε αυτό; Συνειδητοποιούμε σε τι ύψη διαστροφής έχουμε φτάσει;

Είχαμε «εμφύλιο» χάριν των ομάδων, και τώρα έχουμε και «εμφύλιο» δι’ αντιπροσώπων. Βρίσκουμε περισσότερα κοινά να μας ενώνουν με έναν «αδελφοποιημένο» μαχαιροβγάλτη από την Κροατία, παρά με τον συμπατριώτη μας που φοράει μια κίτρινη, κόκκινη, πράσινη ή ασπρόμαυρη φανέλα.

Ξέρεις, η βία δεν περιορίζεται στην αφαίρεση ζωής. Είναι μια αλυσίδα βημάτων που οδηγεί τον άνθρωπο στο δολοφονικό ξέσπασμα. Πριν σκοτώσεις τον συνάνθρωπό σου, τον είχες χτυπήσει. Πριν τον χτυπήσεις, τον είχες βρίσει. Πριν τον βρίσεις, τον είχες υποβιβάσει στα μάτια σου. Πριν τον υποβιβάσεις στα μάτια σου, είχες πιστέψει πως είσαι ανώτερος από αυτόν λόγω επιλογής ομάδας, ιδεολογίας, άποψης κλπ. Πριν πιστέψεις ότι είσαι ανώτερος, έψαχνες κάτι να κάνεις το «κομμάτι» σου, γιατί δεν βρήκες καμία αξία να γεμίζει τη δίψα σου για κοσμική αναγνώριση.

Αναγνωρίζουμε τη συνενοχή μας μέσα σε όλα αυτά;

Φωνάζουμε για ανύπαρκτο κράτος – Πότε ήταν… υπαρκτό;

Δίκαιες οι φωνές για απόδοση ευθυνών, άλλα εμείς ως κοινωνία τί έχουμε να απαντήσουμε στην οικογένεια του Μιχάλη ή στην οικογένεια του Άλκη; Ποιος θρέφει το τέρας της οπαδικής βίας τόσα χρόνια; Ποιος εκλέγει αυτούς που αναλαμβάνουν να το συντηρούν και να το νταντεύουν;

Ακούγεται έντονα ότι μετά από αυτή τη φονική επίθεση, ετοιμάζονται να ανοίξουν οπαδικές βεντέτες με τη συμμετοχή ξένων και ελληνικών ομάδων. Ακόμα και αν είχαμε έναν αστυνομικό να τρέχει πίσω από κάθε θερμοκέφαλο οπαδό, έχουμε την ψευδαίσθηση ότι θα κλείσει αυτός ο κύκλος αίματος χωρίς να αλλάξει η παιδεία μας και η νοοτροπία μας;

Ναι, το κράτος ήταν άφαντο (και) σε αυτήν την υπόθεση. Άφησε έναν ολόκληρο στρατό από νεοναζί χούλιγκανς να διασχίσουν τη μισή Ελλάδα. Άφησε τους πολίτες απροστάτευτους. Όμως γιατί πέφτουμε από τα σύννεφα; Νομίζαμε ότι έχουμε κράτος που αντιλαμβάνεται συνταγματική ευθύνη να προστατεύει τους πολίτες;

Ποιο κράτος προστάτεψε τους Έλληνες στον καιρό της πανδημίας, όταν τους εξανάγκαζε σε εμβολιασμούς με πειραματικά σκευάσματα που αποδεικνύονται φονικά, χάριν των σκοτεινών συμφωνιών με τις φαρμακευτικές;

Ποιο κράτος προστατεύει τους Έλληνες από τις πυρκαγιές και τις ορέξεις των εμπρηστών, όπου η χώρα αφήνεται ανοχύρωτη να κατακαίγεται και οι περιουσίες να καταστρέφονται;

Ποιο κράτος προστατεύει τους Έλληνες στον Έβρο και στα ακριτικά νησιά, όπου αφήνεται ανεξέλεγκτη η λαθρομετανάστευση να καταστρέφει τοπικές κοινωνίες και οι διακινητές κάνουν διαδρομές θανάτου στην Εγνατία οδό;

Ποιο κράτος προστατεύει τους πολίτες που χάνουν τα σπίτια τους και πετιούνται στον δρόμο, χάριν της ευημερίας των funds και των τραπεζών;

Για όλα αυτά είδαμε αυξημένη αστυνόμευση και δρακόντεια μέτρα, ώστε να επιβληθούν στον Έλληνα. Για την επιδρομή μιας συμμορίας αλλοδαπών που ξεκίνησε από την άλλη άκρη των Βαλκανίων για να έρθει στην Αθήνα και να σκοτώσει, το κράτος δεν έκανε τίποτα, και ας γνώριζε τα πάντα. Και για τους ντόπιους μαχαιροβγάλτες το κράτος δεν κάνει τίποτα, και ας γνωρίζει ποιοι τους στρατολογούν.

Και η εξήγηση είναι απλή. Δεν υπάρχει κράτος. Υπάρχει μια ανώνυμη εταιρεία που προσποιείται το κράτος και κυβερνά τη χώρα με προσχηματική «δημοκρατία». Και δεν υπάρχει κράτος, διότι δεν υπάρχει υγιής κοινωνία για να το απαιτήσει και να το ελέγξει. Είμαστε κατακερματισμένοι και απορροφημένοι από τις ιδιωτικές «Σειρήνες» μας, που άλλοτε μας τραγουδάνε οπαδικά συνθήματα, άλλοτε ιδεολογικά μανιφέστα, άλλοτε καταναλωτικά σλόγκαν, άλλοτε δικαιωματιστικά φληναφήματα και πάει λέγοντας. Και η φασαρία από αυτά τα «τραγούδια» που μας υπνωτίζουν, δεν αφήνουν να φτάσουν στα αυτιά μας τα καλέσματα για βοήθεια. Του Μιχάλη, του Άλκη και όλων των άλλων παιδιών…

Παρακαλώ και:

Νεκρός 29χρονος οπαδός της ΑΕΚ: Οδύνη και θυσία στο βωμό της κρατικής ανεπάρκειας

"Αν μπορούσαν οι κληρικοί να γίνουν ζητιάνοι, θα ήταν το καλύτερο που τους έπρεπε, μέχρις ότου εξαφανιστούν από προσώπου γης"

"Τίς στρατεύεται ἰδίοις ὀψωνίοις ποτέ; Τίς φυτεύει ἀμπελῶνα καὶ ἐκ τοῦ καρποῦ αὐτοῦ οὐκ ἐσθίει; ῍Η τίς ποιμαίνει ποίμνην καὶ ἐκ τοῦ γάλακτος τῆς ποίμνης οὐκ ἐσθίει;" (Α' Κορ. 9, 7)

"Ποιὸς πάει ποτὲ στρατιώτης στὸν πόλεμο μὲ δικά του ἔξοδα; ποιὸς φυτεύει ἀμπέλι καὶ δὲν τρώει ἀπὸ τὸν καρπό του; ἢ ποιὸς βόσκει πρόβατα καὶ δὲν τρώει ἀπὸ τὸ γάλα τοῦ κοπαδιοῦ;"

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
ΒΗΜΑΤΑ

Από την αρχή της παρουσίας της Εκκλησίας στον κόσμο οι άνθρωποι, πρώτα οι εντός, και αργότερα, όταν η Εκκλησία έγινε επικρατούσα, και οι εκτός, σχολίαζαν το αν θα έπρεπε οι εργάτες του Ευαγγελίου, οι απόστολοι, οι επίσκοποι και οι ιερείς, να εξασφαλίζουν την επιβίωσή τους χωρίς να κάνουν άλλη εργασία, πλην αυτής της διακονίας του λόγου του Θεού, της ιεραποστολής δηλαδή. Η απάντηση που δίνει ο απόστολος Παύλος είναι απλής, στηριγμένη στην παράδοση της Παλαιάς Διαθήκης, όπως επίσης και στην συνήθη πρακτική των θρησκειών: ότι κανείς στρατιώτης δεν πάει στον πόλεμο πληρώνοντας με δικά του έξοδα την επιβίωσή του σ' αυτόν. Πρέπει να είναι απαλλαγμένος από την έγνοια του τι θα φάει και τι θα πιει και πού θα κοιμηθεί και τι θα φορέσει, για να μπορέσει να δώσει όλον του τον εαυτό στις μάχες, οι οποίες είναι για το κοινό καλό. 

Ο ίδιος ο Παύλος αναφέρει ότι δεν ήθελε να αξιοποιήσει αυτό το προνόμιο και γι' αυτόν τον λόγο εργάστηκε με τα ίδια του τα χέρια ως σκηνοποιός στην Κόρινθο, προκειμένου να φιμώσει τα στόματα των ευκόλως επικρινόντων. Αυτό όμως ήταν προσωπική του επιλογή και, προφανώς, δεν συνεχίστηκε στην διάρκεια της ζωής του, καθότι έφευγε σχετικά γρήγορα από τον έναν τόπο πηγαίνοντας σε άλλον, με αποτέλεσμα κάπως να έπρεπε να εξασφαλιστεί η επιβίωσή του. Στην Κόρινθο έμεινε κάπου τρία χρόνια, οπότε εκεί είχε την δυνατότητα να εργαστεί.

Αυτή η θέαση όσον αφορά στους εργάτες της Εκκλησίας δεν έχει αλλάξει, ιδίως στους καιρούς μας. Κατ' αρχάς, χρειάζεται να καταγράψουμε το γεγονός ότι οι άνθρωποι σήμερα θεωρούν την διακονία του λόγου του Θεού, το κήρυγμα του Ευαγγελίου, τα μυστήρια της Εκκλησίας, την συμπαράσταση σ' αυτούς που πονούν και υποφέρουν, μη παραγωγικά έργα. Στην πραγματικότητα, όλο το μέρος του πολιτισμού που σκεπάζεται κάτω από την ομπρέλα των ανθρωπιστικών επιστημών θεωρείται αμελητέο. Γιατί να είναι η Εκκλησία εξαίρεση; 

Όντας σε έναν κόσμο χρησιμοθηρίας, όπου τα πάντα βιώνονται στην προοπτική της αντικειμενοποίησης, της χρήσης χωρίς ταυτότητα και αγάπη και των ανθρώπων και των ζώων και των πραγμάτων, που γίνονται αντικείμενα και αριθμοί, οι άνθρωποι αναζητούν πρακτικές λύσεις και βοήθειες. Το βλέπουμε και στην παιδεία. Να μάθουν τα παιδιά πώς να προσαρμόζονται στον κόσμο τούτο, να βρούνε δουλειά, να ανταποκριθούν στην τεχνολογική πρόοδο, να είναι δηλαδή έτοιμα για ρομποτάκια στην παραγωγή, έτοιμα για μηχανές στην σαρκική χρήση και ηδονή, χωρίς σκέψη, προβληματισμό, αγώνα για ένα νόημα ζωής που ξεπερνά την επιβίωση, είναι το ζητούμενο για τους πολλούς. Πώς λοιπόν να εξαιρεθεί η Εκκλησία από μια τέτοια νοοτροπία; Είναι αρκετό να διασώζει κάποια έθιμα και γιορτές, να βοηθά τους λιγότερο ικανούς να επιβιώσουν και να μην έχει άποψη για τίποτα.

Στην Ελλάδα, μάλιστα, επειδή υπάρχει η συναλληλία κράτους και Εκκλησίας και η Εκκλησία παραχώρησε, ηθελημένα ή όχι δεν έχει σημασία, το μεγαλύτερο μέρος της περιουσίας της, η οποία προήλθε σ' αυτήν για ιστορικούς λόγους, σήμερα οι κάθε λογής επικριτές επικαλούνται το ότι ο Χριστός δεν είχε περιουσία, περπατούσε ή πήγαινε με το γαϊδουράκι, κυκλοφορούν το μύθευμα ότι η Εκκλησία έχει ακόμη τεράστια περιουσία, ότι η αξιοπρεπής επιβίωση των κληρικών δεν είναι δουλειά του κράτους και των φορολογούμενων πολιτών, λες και η Εκκλησία και οι λειτουργοί της δεν φορολογούνται εξίσου και για όλες τις ανάγκες του κράτους, και με θρασύτητα προσπαθούν να δείξουν ότι αν μπορούσαν οι κληρικοί να γίνουν ζητιάνοι, θα ήταν το καλύτερο που τους έπρεπε, μέχρις ότου εξαφανιστούν από προσώπου γης. 

Αυτή η εμπάθεια θεωρείται μάλιστα ιδεολογική κριτική. Η Εκκλησία όμως υπάρχει στην ιστορία και στον χρόνου του κόσμου τούτου και οφείλει να διαφυλάξει τη θέση της και ό,τι χρειάζεται, για να μπορέσει να πράξει το έργο της όσο καλύτερα γίνεται, σκεπτόμενη και όσους το διακονούν.

Από την άλλη, και οι εντός της Εκκλησίας δεν δείχνουν να συνειδητοποιούν ότι ο αγώνας για το Ευαγγέλιο χρειάζεται χρόνο, αυταπάρνηση, αφιέρωση, κόπο που δεν μετριέται με το αν ένα μυστήριο κρατά μια ώρα, αλλά αυτό προϋποθέτει δόσιμο των δυνάμεων του ανθρώπου, που δεν τον αφήνει να έχει πολλά περιθώρια για άλλη εργασία επιβίωσης. "Ή παπάς παπάς ή ζευγάς ζευγάς", έλεγαν οι παλιοί. Είχαν δίκιο, διότι τότε η Εκκλησία ήταν μείζονος σημασίας για την ζωή του κόσμου.

Σήμερα, ακριβώς επειδή υπάρχει η απαξίωση, ο ιερέας είναι μη ζηλευτό λειτούργημα και η πρεσβυτέρα ακόμη λιγότερο αποδεκτή αποστολή, οι ίδιοι οι χριστιανοί είναι έτοιμοι να επικρίνουν την ιερατική διακονία και να απαιτούν από τους ιερείς να είναι πειθήνια όργανά τους, να τους ακολουθούν, να συμφωνούν με τις όποιες ιδεοληψίες ή θρησκοληψίες τους και να μην είναι σε θέση να ανοίγουν δρόμους, όταν αυτοί δυσαρεστούν τις όποιες "παραδόσεις". Και παρατηρούν οι χριστιανοί τους ιερείς τους μη τυχόν και προσπαθήσουν να βελτιώσουν την ζωή τους, να βοηθήσουν τα παιδιά τους, όπως όλοι οι άνθρωποι, μη τυχόν και χαρούν κι αυτοί λίγο τα λίγα περιθώρια που το λειτούργημά τους τούς αφήνει.

Οφείλουν όμως και οι λειτουργοί του Θεού να κάνουν την αυτοκριτική τους. Ο απόστολος Παύλος αναφέρει ότι η Εκκλησία και οι πιστοί οφείλουν να εξασφαλίσουν στους λειτουργούς την επιβίωση και την αξιοπρέπεια, όχι τον πλουτισμό, την επίδειξη και την πολυτέλεια. Αν συμβαίνει κάτι τέτοιο, τότε γεννιούνται πολλά ερωτηματικά για την επίγνωση της αποστολής που οι κληρικοί κάθε βαθμίδος έχουν. Μείζον το μέτρο. Την ίδια στιγμή, κάτι που ισχύει για όλους τους πιστούς, μείζων η πρόνοια του Θεού. Η όποια εργασία, η όποια έγνοια, δεν πρέπει να γίνεται αγωνία, διότι ο Θεός φροντίζει για όλους, όσο χρειάζεται.

Στη σχέση των διακόνων του Ευαγγελίου με τον κόσμο εντός της Εκκλησίας και τον κόσμο εκτός το τελικό κριτήριο ήταν και είναι η αγάπη. Κι αυτό είναι ό,τι πρέπει να βλέπει ο κόσμος στους διαδόχους των αποστόλων. Η εμπάθεια είναι ένας μικρός σταυρός. Δεν μπορούν να τον σηκώσουν όλοι. Γι' αυτό και η ιερωσύνη δεν είναι για τον τυχόντα, αλλά γι' αυτόν που έχει την κλήση του Θεού. Η επιβίωση θα έρθει, διότι πάντοτε θα υπάρχουν πιστοί που αγαπούνε τους κληρικούς, όπως επίσης και σύμπασα η Εκκλησία θα κινητοποιεί όσους θέλουν η αγάπη να απλώνεται προς όλους, ξεκινώντας από τους εμπερίστατους και αναγκεμένους και καταλήγοντας στον έσχατο άνθρωπο. Πίστη και μέτρο λοιπόν.

Κυριακή 20 Αυγούστου 2023 ΙΑ' Ματθαίου

Παρακαλώ και:

Το χάρισμα της Ιεροσύνης

Το χάρισμα της Ιερωσύνης δεν το έχουν οι άγγελοι, αλλά άνθρωποι...

Αυγουστίνος Καντιώτης: Η χρυσοστομική φωνή της Εκκλησίας που συνεχίζει να μας αφυπνίζει

 

Ελευθέριος Ανδρώνης

Sportime / Περίβλεπτος

Ο π. Αυγουστίνος Καντιώτης είναι φωνή αφύπνισης που λείπει από τις μέρες μας, όμως ο ίδιος συνεχίζει να μας καθοδηγεί με το αγιασμένο έργο του.

 

Όσο ξεδιπλώνονται τα γεγονότα των χαλεπών καιρών μας, τόσο περισσότερο αναδεικνύεται το μέγεθος του κενού που άφησε πίσω του το άστρο της Ορθοδοξίας που ονομάζεται Αυγουστίνος Καντιώτης.

Ο ομολογητής Επίσκοπος, ο φλογερός ιεροκήρυκας, ο χαρισματικός προφήτης, ο πολυγραφότατος συγγραφέας και λόγιος, ο φιλάνθρωπος ποιμένας, η χρυσοστομική φωνή της Εκκλησίας, το ράσο που σκέπασε προστατευτικά όλη την Ελλάδα, η ψυχωμένη καρδιά του γένους, ο αντίλαλος του Κοσμά του Αιτωλού, του Προφήτη Ηλία, του Ιωάννη του Βαπτιστή, αυτός είναι ο πατέρας Αυγουστίνος.

Έσειε τον άμβωνα. Κεραυνοβολούσε τις συνειδήσεις. Πύρωνε τις καρδιές. Ύψωνε τα φρονήματα. Θεράπευε κοινωνικές πληγές. Προκαλούσε σεισμό σε όλες τις Αρχές και τις Εξουσίες που έβαζαν το μπόι τους πιο ψηλά από τον Θεό.

Ο Αυγουστίνος Καντιώτης στην εποχή μας έχει γίνει συνώνυμος με τη λέξη: «Αφύπνιση». Ο λόγος του κρυστάλλινος, όχι απλά δεν θολώνει με το πέρας του χρόνου, άλλα γίνεται ολοένα και πιο λαμπερός, πιο διαυγής, πιο επίκαιρος μπροστά στο σκοτάδι του κόσμου. Ο π. Αυγουστίνος συνεχίζει να ξυπνάει ψυχές από τον λήθαργο, και να επιτελεί άφταστο ποιμαντικό έργο, ακόμα και 13 χρόνια αφότου αναχώρησε η ψυχή του για την Άνω Ιερουσαλήμ.

Ο Άγιος Παΐσιος έλεγε ότι «έχουν οι άνθρωποι τα σχέδιά τους έχει και ο Θεός τα δικά Του». Σε όλα τα ανθρώπινα μέτρα, υπάρχουν πνευματικά αντίμετρα. Ενώ προοδεύει η κήρυξη της διαφθοράς, προοδεύει και η διάδοση του θείου λόγου. Μέσω της τεχνολογίας επιδιώκει η Νέα Τάξη Πραγμάτων να υποτάξει ανθρώπους στη σκλαβιά – μέσω της τεχνολογίας διασπείρεται και ο λόγος του Θεού στο διαδίκτυο, με τις ομιλίες του πατρός Αυγουστίνου να έχουν γίνει ανάρπαστες εδώ και χρόνια.

Και αυτό το ποτάμι έχει τέτοια ορμή που δεν σταματά πουθενά. Όσοι γνωρίζουν το έργο του πατρός Αυγουστίνου, εμβαθύνουν στους αδαμάντινους λόγους του. Όσοι δεν το γνωρίζουν, σπεύδουν να το μάθουν και γοητεύονται από τη μαχητικότητά του. Ένα ολόκληρο θησαυροφυλάκιο με πνευματικά εφόδια μας παρέδωσε ο π. Αυγουστίνος ταυτόχρονα με την κοίμησή του, και έδωσε το κλειδί στον κάθε καλοπροαίρετο χριστιανό να μπαίνει και να αντλεί τους ανεκτίμητους θησαυρούς που μας κληροδότησε.

Βλέπεις μέχρι και σήμερα, διάφοροι «ευαίσθητοι» ένθεν και ένθεν, ακούνε το όνομα «Αυγουστίνος» και ταράζονται. Τους πιάνει σύγκρυο. Τους «προοδευτικούς», τους ενοχλεί το βαθιά Πατερικό πνεύμα του. Τους «νερωμένους», τους ενοχλεί η ευαγγελική ακρίβειά του. Τους προσκυνημένους, τους ενοχλεί το ασυμβίβαστο του. Τους «ρεαλιστές», τους ενοχλεί η ιερή «τρέλα» του. Τους «μεταμοντέρνους», τους ενοχλεί η προσκόλλησή του στις αιώνιες αλήθειες. Τους άπιστους και τους άθεους, τους ενοχλεί η ακατάπαυστη καρποφορία της ιεραποστολής του.

Κάθε κακοπροαίρετος και σκοτισμένος νους, βρίσκει τουλάχιστον έναν λόγο για να νοιώθει τον πατέρα Αυγουστίνο ως ενοχλητικό αγκάθι που τον κεντάει στον πυρήνα της συνείδησής του. Και κάθε χριστιανός που συντονίζεται με τον αιώνιο παλμό της Εκκλησίας, βρίσκει πλήθος λόγων για να αισθάνεται τον πατέρα Αυγουστίνο ως καύχημα της Ορθοδοξίας και όαση πνευματικής ανάπαυσης και ανάτασης.

Και αυτό το «αντιλεγόμενο σημείο» δείχνει πόσο ανεξίτηλη έμεινε η σφραγίδα του μεγάλου Ποιμενάρχη, στο νοητό βιβλίο της Ελλάδας. Σε αυτό το βιβλίο δεν ανήκει στον π. Αυγουστίνο μόνο ένα μεγάλο κεφάλαιο της σύγχρονης ιστορίας μας, άλλα η χάρη του μας ακολουθεί και στα παρακάτω κεφάλαια, σε όλες τις προκλήσεις που βρίσκουμε μπροστά μας, είτε αυτές είναι πνευματικές, είτε κοινωνικές, είτε εθνικές. Οι νουθεσίες του παραμένουν καίριες και «χειρουργικές» στην ακρίβειά τους. Οι ελεγκτικοί λόγοι του είναι βέλη που λαβώνουν τον παχυδερμισμό μας. Οι προφητείες του είναι αστραπές που μας ξυπνούν από τη νάρκωσή μας, και μας προειδοποιούν για τις καταιγίδες του μέλλοντος.

Όπως ο πάνσοφος Πλάστης έβαλε τα υλικά άστρα στο στερέωμα του ουρανού για να προσανατολιζόμαστε, έτσι μας παρέδωσε και τα πνευματικά άστρα, τους «Στάρετς» της Χάριτος, για να κοσμούν τον ουράνιο θόλο της Εκκλησίας και να προσανατολίζουν τις ψυχές προς τη Βασιλεία του Θεού. Ένα τέτοιο άστρο είναι και ο μακαριστός Αυγουστίνος Καντιώτης.

 

Δείτε παρακαλώ:  

Μητροπολίτης Αυγουστίνος Καντιώτης: ο "άγιος των Ρομά"

Μνήμη του θεολόγου και ομολογητή Νικολάου Σωτηρόπουλου
Άγιοι στις 28 Αυγούστου

«Οι άνθρωποι θανατώνονται, οι ιδέες όχι». Λόγος μακαριστού Μητροπολίτη Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτη (+28/8/2010) εις την Αποτομήν της Τιμίας Κάρας του Προδρόμου

ΠΕΡΙΒΛΕΠΤΟΣ

Ἀποτομὴ τῆς κεφαλῆς τοῦ Προδρόμου

Σάββατο 29 Αὐγούστου

Του Μητροπολίτου Φλωρίνης Αυγουστίνου

Οι άνθρωποι θανατώνονται, οι ιδέες όχι

«Ἔλεγε γὰρ ὁ Ἰωάννης τῷ Ἡρῴδῃ· Οὐκ ἔξεστί σοι ἔχειν γυναῖκα τοῦ ἀδελφοῦ σου» (Μᾶρκ. 6,18)

Σήμερα, ἀγαπητοί μου, εἶνε ἡμέρα πένθους καὶ αὐστηρῆς νηστείας, σὰν τὴ Μεγάλη Παρασκευή. Τὴ Μεγάλη Παρασκευὴ ἄγγελοι καὶ ἄνθρωποι κι αὐτὰ ἀκόμη τὰ ἄψυχα θρηνοῦν τὴν ἄδικη σφαγὴ τοῦ Υἱοῦ τῆς Παρθένου· καὶ σήμερα 29 Αὐγούστου θρηνοῦν οἱ Χριστι­ανοὶ τὴν ἄδικη σφαγὴ τοῦ υἱοῦ τοῦ Ζαχαρία καὶ τῆς Ἐλισάβετ, τοῦ Ἰωάννου τοῦ Προδρόμου, ὁ ὁποῖος κατὰ τὴ μαρτυρία τοῦ Κυρίου ἡ­μῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ὑπῆρξε ἡ ὑψηλότερη φυσι­­ογνωμία τοῦ ἀρχαίου κόσμου (βλ. Ματθ. 11,11. Λουκ. 7,28).

Τὸ ἱστορικὸ τῆς ἑορτῆς εἶνε γνωστό. Τὸ ἀ­κούσατε στὸ εὐαγγέλιο. Ἐδῶ θὰ πῶ τοῦτο μόνο.

Μακαριστός Μητροπολίτης Φλωρίνης 

Αυγουστίνος Καντιώτης (20/4/1907 – 28/8/2010)

 

* * *

 

Ὁ Πρόδρομος ἔζησε σὲ δύσκολη ἐποχή. Ἡ πολιτικὴ καὶ ἡ θρησκευτικὴ ἡγεσία τοῦ Ἰσρα­ὴλ εἶχε διαφθαρῆ. Κολακεία, ἰδιοτέλεια, συμ­φέ­ρον, ψέμα, ἀπάτη, ἀσέβεια, ὑποκρισία, αὐτὰ τὴ χαρα­κτήριζαν. Εἶχαν στὰ χείλη τὸ Θεὸ καὶ στὴν καρ­διὰ τὸ διάβολο. Καὶ κέντρο τῆς διαφθορᾶς ἦ­ταν τὰ ἀνάκτορα. Ἐκεῖ ἦταν ὁ βασιλιᾶς Ἡρῴ­δης· ὄχι ἐκεῖνος ποὺ ἔσφαξε τὰ 14.000 νήπια τῆς Βη­θλεέμ, ἀλλὰ ἕνας γυιὸς ἐκείνου μὲ τὸ ἴδιο ὄ­νομα, ὁ Ἡρῴδης Ἀντίπας. Ἦταν λύ­κος γεννημέ­νος ἀπὸ λύκο, παιδὶ πιὸ ἄγριο καὶ πιὸ ἀκόλαστο ἀπ᾿ τὸν πατέρα του. Αὐτὸς ἔδιω­ξε τὴ νόμι­μη γυναῖκα του καὶ πῆρε ὡς σύζυγο τὴ γυναῖκα τοῦ ἀδελφοῦ του, τὴν Ἡρῳδιάδα. Αἱμομειξία, δημόσιο σκάνδαλο! Καὶ «τὰ δημοσίως πραττόμενα πρέπει καὶ δημοσίως νὰ ἐλέγχωνται».

Ποιοί ἦταν ἁρμόδιοι νὰ ἐλέγξουν τὸ ἔγκλημα αὐτό; Οἱ φύλακες τοῦ δικαίου, οἱ διδάσκα­λοι τοῦ μωσαϊκοῦ νόμου, οἱ ἀρχιερεῖς καὶ ἱερεῖς, οἱ γραμματεῖς καὶ φαρισαῖοι. Ἀλλ᾿ αὐτοὶ ἦταν οἱ «διυλίζοντες τὸν κώνωπα, τὴν δὲ κάμηλον καταπίνοντες» (Ματθ. 23,24). Αὐτοί ἔπρεπε νὰ διαμαρτυρηθοῦν, κανείς ὅμως ἀπ᾿ αὐτοὺς δὲ᾿ μίλησε. Σιγὴ νεκροταφείου.

Ἕνας μόνο βρέθηκε στὸ δικτατορικὸ ἐκεῖνο καθεστὼς νὰ ἐλέγξῃ τὸν αἱμομείκτη βασιλέα· ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος. Τί εἶχε νὰ φοβηθῇ; Μήπως τοῦ πάρουν τὴν περιουσία; Ὅλα του τὰ ὑπάρχοντα ἦταν μιὰ κάππα ἀπὸ τρίχες καμήλας· φαγητό του ἦταν ἀκρίδες καὶ μέλι ἄγριο, ποτό του νερὸ ἀπὸ τὸν Ἰορδάνη, στρῶμα του ἡ ἄμμος, κατοικία του οἱ σπηλιές, συντροφιά του τὰ ἄγρια θηρία. Αὐτὸς ἦταν ὁ Ἰωάννης· ἕ­νας ἄγγελος στὴν ἔρημο. Ὅταν λοιπὸν ἔμαθε τὸ δημόσιο σκάνδαλο, ἄφησε τὴν ἔρημο καὶ σὰν ἀετὸς κατέφθασε στὰ ἀνάκτορα. Ἀνέβηκε τὰ σκαλιά, παρουσιάστηκε στὸ βασιλιᾶ, καὶ ὁ ἐρη­μί­της ἀσκητὴς ἔρριξε τὸν κεραυνό· «Οὐκ ἔξ­εστί σοι ἔχειν τὴν γυναῖκα τοῦ ἀδελφοῦ σου», δὲν σοῦ ἐπιτρέπεται νὰ διώξῃς τὴ νόμι­μη γυναῖκα σου καὶ νὰ πάρῃς ξένη, καὶ μάλι­στα τὴ γυναῖκα τοῦ ἀδελφοῦ σου (Μᾶρκ. 6,18).

Ἐννέα λέξεις εἶπε, τὸ πιὸ σύντομο κήρυγμα. Σπανίως μικρὸ κήρυγμα εἶχε τόσο μεγάλη δύ­ναμι. Ἡ ἀξία ἑνὸς κηρύγματος ἐξαρτᾶται ὄχι ἀ­πὸ τὸ μῆκος τοῦ λόγου, ἀλλ᾿ ἀπὸ τὶς ἀλήθειες ποὺ περιέχει. Τὸ κήρυγμα τοῦ Ἰωάννου ἦ­ταν κεραυνός. Λόγοι ἱεροκηρύκων καὶ ῥητόρων ἔχουν λησμονηθῆ. Ποιός θυμᾶται σήμερα λόγους τοῦ Δημοσθένους, τοῦ Κικέρωνος, τῶν φιλοσόφων; Οἱ ἐννέα ὅμως αὐτὲς λέξεις ἔμειναν ἀλησμόνητες· «Οὐκ ἔξεστί σοι ἔχειν τὴν γυναῖκα τοῦ ἀδελφοῦ σου».

Πῶς ἄκουσε τὸν ἔλεγχο ὁ Ἡρῴδης, ποὺ ἦ­ταν συνηθισμένος ν᾿ ἀκούῃ κολακεῖες; Σκλη­ρὸς ὁ λόγος, πικρὴ ἡ ἀλήθεια. Ἐν τούτοις ὁ βα­σιλιᾶς στάθηκε κατὰ κάποιο τρόπο πειθήνι­ος· ἤθελε ν᾿ ἀκούσῃ τὸν Ἰωάννη. Δίπλα του ὅ­μως ἦ­ταν δυστυχῶς ἡ διεφθαρμένη ἀνδροχωρίστρα, καὶ δὲν τὸν ἄφηνε ἥσυχο. Ἔτσι ὁ Ἡρῴ­δης ἀ­ναγκάστηκε, μὲ λύπη πολλή, νὰ ὑπογρά­ψῃ διαταγή, νὰ φυλακιστῇ ὁ Ἰωάννης στὶς φυ­λακὲς τοῦ φρουρίου τῆς Μαχαιροῦντος, ποὺ ἐρείπιά τους σῴζονται πέρα ἀπ᾽ τὴ Νεκρὰ θάλασσα. Σιώπησε τότε ἆραγε; Ὄχι. Καὶ μέσα ἀπὸ τὰ κάγκελλα τῆς φυλακῆς ἐρχόταν δυνατὴ ἡ φωνὴ τοῦ προφήτου «Οὐκ ἔξεστί σοι ἔχειν τὴν γυναῖκα τοῦ ἀδελφοῦ σου» καὶ δὲν ἄφηνε τὴν Ἡρῳδιάδα νὰ κοιμηθῇ. Γι᾿ αὐτὸ ζητοῦ­σε εὐκαιρία νὰ ἐξοντώσῃ τὸν Πρόδρομο.

Καὶ ἡ εὐκαιρία δόθηκε. Γιὰ τὰ γενέθλια τοῦ Ἡρῴδη ἔγινε στὰ ἀνάκτορα χορός. Χορὸς ἀν­ήθικος, λάγνος, ἀπὸ ἐκείνους ποὺ μέχρι σήμε­ρα χορεύουν λαοὶ τῆς Ἀνατολῆς. Ὁ Ἡρῴδης διασκέδαζε καὶ εἶχε καλέσει ὅλους τοὺς ἀξιωματούχους τῶν Ἰεροσολύμων. Κι ὅταν παρου­σι­άστηκε ἡ Σαλώμη –ἀντάξια κόρη τῆς Ἡρῳ­διάδος!– καὶ χόρεψε, τότε πλέον τοὺς ἔπιασε ντε­λίριο, δὲν ἤξεραν τί κάνουν. Τέτοιες ὧρες χάνεται πλέον ἡ ἀξιοπρέπεια. Στρατηγοί, κυβερ­νῆτες, βασιλιᾶδες γίνονται μηδέν, σκουλή­κια. Καὶ πάνω στὴ μέθη καὶ τὴν ἀπώλεια τῶν φρε­νῶν, ὁ Ἡρῴδης ὑποσχέθηκε μεγάλο βραβεῖο στὴν αἰσχρὴ χορεύτρια. –Σοῦ δίνω, λέει, «ἕως ἡμίσους τῆς βασιλείας μου» (ἔ.ἀ. 6,23), μέχρι καὶ τὸ μισὸ βασίλειό μου… Ἰδοὺ εὐκαιρία. Μπο­ροῦ­σε πολλὰ νὰ ζητήσῃ· χρήματα, ροῦχα, κοσμήμα­τα, διαμάντια, κτήματα, πεδιάδες, σπίτια, ἀνάκτορα… Δὲν ζήτησε τίποτε ἀπ᾿ αὐτά. Τί ζήτησε; –Θέλω, εἶπε, τὸ κεφάλι Ἰωάννου τοῦ βα­πτιστοῦ!… Ὤ κακία καὶ μοχθηρία γυναικός! Πρὸς στιγμὴν ὁ Ἡρῴδης κλονίστηκε· δὲν ἤ­θε­λε νὰ ἐκπληρώσῃ τὴν ἀπαίτησί της, ποὺ ἦ­ταν ἔξω ἀ­πὸ ὅσα τῆς ὑποσχέθηκε. Ἀλλ᾿ ἕνα αὐστηρὸ βλέμμα τῆς Ἡρῳδιάδος τὸν ἔκανε ἀ­μέσως νὰ ὑποχωρήσῃ. Καὶ νά τον, μὲ τρεμάμε­νο χέρι ὑ­πογράφει διάταγμα, νὰ ἐκτελεσθῇ ὁ Ἰωάννης. Στρατιωτικὸ ἀπόσπασμα πηγαίνει στὶς φυλακές, καὶ ἐκεῖ σπεκουλάτωρ, δήμιος, κόβει τὴν τιμία κεφαλὴ τοῦ Ἰωάννου.

Ἡσύχασε ἆραγε τὸ ἄνομο ζεῦγος; Ὄχι. Ὁ Ἰ­­ωάννης δὲν ὑπῆρχε πλέον στὸν κόσμο· ἀλλὰ ἡ φωνή του, καὶ μετὰ θάνατον, ἀκούστηκε ἀκό­μη πιὸ ἠχηρή. Ὁ Ἡρῴδης δὲν εἶχε ὕπνο, λὲς καὶ τὸ προσκέφαλό του εἶχε καρφίτσες καὶ τὸ στρῶμα του ἀγκάθια. Πήγαινε νὰ κοιμηθῇ, καὶ ξαφνικὰ τί ἀκούει; Ἀκούγεται μιὰ φωνὴ ἀκόμη ἰσχυρότερη· ἦταν ἡ φωνὴ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὅταν τό ᾿μαθε εἶπε· –Ἡρῳδι­άδα, χαθήκαμε· ὁ Ἰωάννης ἀναστήθηκε ἐκ νεκρῶν! (βλ. ἔ.ἀ. 6,16)… Τὸ πίστευε καὶ ἔτρεμε.

* * *

Μεγάλο δίδαγμα μᾶς δίνει ἡ σημερινὴ ἡμέρα· οἱ ἄνθρωποι θανατώνονται, ἀλλὰ οἱ ἰδέες δὲν θανατώνονται. Κήρυκες τῆς ἀληθείας, τοῦ δικαίου καὶ τῆς ἠθικῆς φυλακίζονται καὶ ἐκτελοῦνται, ἀλλὰ οἱ ἰδέες ὄχι. Συνέλαβαν οἱ Αὐ­στριακοὶ στὸ Βελιγράδι τὸ Ῥήγα Φεραῖο καὶ τὸν ἔπνιξαν στὸ Δούναβι, μὰ ἡ φωνή του ἔ­σει­­σε τὰ Βαλκάνια. Ἐπαναλαμβάνω μιλώντας ἐκ πείρας· οἱ ἄνθρωποι ἐκτοπίζονται ἢ κλείνον­ται σὲ τρελλοκομεῖα, ἀλλὰ οἱ ἰδέες ὄχι. Ἡ ἰδέα εἶνε σεισμός, εἶνε κεραυνός, κι ἀλλοίμονο σ᾿ ἐκείνους ποὺ πέφτουν οἱ κεραυνοὶ τῆς θείας ἀ­ληθείας.

Τέτοια εἶνε ἡ μοῖρα τῶν κακούργων καὶ δολο­φόνων. Ὁ Κάϊν φόνευσε τὸν ἀδελφό του· ἀλλ᾿ ἀ­πὸ τότε δὲν ἡσύχασε. Κάϊν Κάϊν, ἄκουγε, ποῦ εἶνε ὁ ἀδελφός σου; (βλ. Γέν. 4,9), κ᾿ ἔτρεμε σὰν φύλ­­λο στὸν ἄνεμο. Ὁ Ἰούδας πρόδωσε τὸ Χριστό· ἀλλ᾿ ὅταν ἔμαθε ὅτι σταυρώθηκε, «ἀπελθὼν ἀ­πήγξατο» (Ματθ. 27,5). Στὴν ἱστορία τοῦ Βυζαντίου ἀναφέρεται, ὅτι κάποιος σκότωσε τὸν ἀδελφό του γιὰ νὰ γίνῃ αὐτὸς βασιλιᾶς, καὶ ἔγινε. Ὅ­ταν τὴ νύχτα πῆγε νὰ κοιμηθῇ στὰ ἀνάκτορα, βλέπει μέσα στὸ δωμάτιό του τὴ μορφὴ τοῦ ἀ­δελφοῦ του νὰ κρατάῃ ἕνα ποτήρι μὲ αἷμα ποὺ ἄχνιζε καὶ νὰ τοῦ λέῃ· Ἀδελφέ, πίε τὸ αἷμα τοῦ ἀ­δελφοῦ σου!… Τὸν ἔπιασε φόβος. Ἄλλαξε δω­μά­­τιο, ἔφυγε ἀπὸ τὸ Βυζάντιο, πῆγε σὲ ἄλλα μέρη, ἀλλὰ ἡ σκιὰ ἐκείνη παρουσιαζόταν καὶ τοῦ ἔλεγε· Ἀδελφέ, πίε τὸ αἷμα τοῦ ἀδελφοῦ σου…

Ἀλλὰ καὶ σήμερα νέα αἵματα ἀθῴων ἔρχον­­ται νὰ προστεθοῦν στὰ παλαιὰ καὶ στὸ αἷμα τοῦ Προδρόμου. Στὸν Πόντο οἱ Τοῦρκοι ἐνεργοῦν γενοκτονία, στὴ Σμύρνη καῖνε καὶ καταστρέφουν, στὴ μεγαλόνησο Κύπρο ὁ Ἀττίλας σφάζει καὶ ἀτιμάζει… Νέοι πρόσφυγες, νέοι αἰ­χμάλωτοι, νέοι ὅμηροι, νέοι ἀγνοούμενοι βαδί­ζουν δρόμο αἱματοβαμμένο. Καὶ μὲ τὰ μάτια τῆς φαντασίας βλέπω ἄγγελο Κυρίου μὲ λευκὰ φτε­ρὰ νὰ πετᾷ πάνω ἀπὸ τὰ μαρτυρικὰ μέρη. Κρα­τεῖ ποτήριο καὶ συλλέγει σταλαγματιὰ – σταλαγματιὰ τὸ αἷμα ὅλων τῶν ἀθῴων θυμάτων. Ἐν συνεχείᾳ τὸ παίρνει, πετᾷ ὑπεράνω τῆς Εὐ­ρώπης, τῆς Ἀγγλίας καὶ τῆς Ἀμερικῆς, σείει τὸ ποτήριο αὐτὸ καὶ φωνάζει· Δολοφόνοι διπλωμάται, πίετε τὸ αἷμα τῶν λαῶν…

Θὰ πῆτε· Δὲν ὑπάρχουν πλέον αὐτιὰ τιμίων ἀνθρώπων ν᾿ ἀκούσουν· Σόδομα καὶ Γόμορρα ἔγινε ἡ ἀνθρωπότης… Ἀλλ᾿ ἂς εἶνε βουλωμέ­να ὅλα τ᾿ αὐτιὰ μὲ βουλοκέρι τοῦ σατανᾶ· ἕνα αὐτί, τὸ αὐτὶ τοῦ Θεοῦ, μένει πάντοτε ἀνοιχτό. Ὁ Θεὸς τῶν δυνάμεων καὶ τοῦ δικαίου ἀκούει τὰ θύματα ποὺ κλαῖνε καὶ προσεύχονται. Ἡ φωνή τους φθάνει μέχρι τὸ θρόνο του. Μὲ ὑ­πομονή, λοιπόν, ἐγκαρτέρησι καὶ πίστι στὴν αἰωνιότητα ἂς ἀντλήσουμε δύναμι ἀπὸ τὸ μαρ­τύριο τοῦ τιμίου Προδρόμου γιὰ νὰ προχωροῦ­με, καὶ ὁ Θεὸς τῆς δικαιοσύνης καὶ τῆς ἀγάπης θὰ εἶνε μετὰ πάντων ἡμῶν· ἀμήν.

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Γ. Αποστολάκης (ΝΙΚΗ): "Είμαστε αντιρρησίες δημοκρατικής συνείδησης"

 

ΠΟΙΟΝ ΡΩΤΑΜΕ ΓΙΑ ΤΟ ΣΩΣΤΟ ΔΡΟΜΟ;

 

Αποσπασματικές αναρτήσεις από το βιβλίο του αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς
"Μέσα από το παράθυρο της φυλακής", εκδόσεις "Ορθόδοξη Κυψελη"

Ρωμιοί της Πόλης

Οδοιπόρος είμαι και φιλοξενούμενος σ’ αυτή τη ζωή. Έτσι μιλούσαν παλαιότερα οι ηλικιωμένοι. Το όραμά τους ήταν διαυγές και τα αισθήματά τους για τη ζωή ήταν ξεκάθαρα. Αυτό το όραμα στα χρόνια μας θάμπωσε.

Η αντίληψη της πραγματικότητας στην εποχή μας θόλωσε. Αδερφοί μου! Και τα δύο παραπάνω είναι σημαντικά, πολύ σημαντικά… Για ποιο λόγο το όραμά μας, για τη ζωή, θάμπωσε όπως θαμπώνει το τζάμι του παραθύρου και δεν διακρίνεται τίποτε;

Για ποιο λόγο βυθιστήκαμε σε μια τέτοια κατάσταση, ώστε να μην μπορούμε να καταλάβουμε ποιοι άνεμοι φυσούν από την Ανατολή και από την Δύση; Ξεχάσαμε ότι είμαστε οδοιπόροι σ’ αυτή τη ζωή, και ούτε που ρωτάμε κανένα για τον δρόμο που πρέπει να πάρουμε.

Φτιάξαμε την εστία του σπιτιού μας στην μέση του δρόμου έχοντας την ελπίδα ότι η φωτιά της θα κρατήσει για χιλιάδες χρόνια… Λησμονήσαμε πως είμαστε φιλοξενούμενοι. Αφεθήκαμε στο ξένο σπίτι σαν να βρισκόμασταν σε ξενοδοχείο, φωνάζοντας τόσο δυνατά μέσα σ’ αυτό, σαν να ήμασταν εμείς οι ιδιοκτήτες του.

Γι’ αυτό το λόγο το χέρι του αόρατου Οικοδεσπότη μας ραπίζει, και μας πονάει. Παραπονιόμαστε στο Θεό αλλά συνεχίζουμε τα ίδια. Θα πείτε: Μα εμείς ρωτάμε για το σωστό δρόμο. Ποιόν ρωτάτε;

Εάν δύο οδοιπόροι πορεύονταν σ’ έναν άγνωστο τόπο, για πρώτη φορά, δίχως να ρωτάνε κανένα, για το σωστό δρόμο, θα λέγατε πως αυτοί παραφρόνησαν. Το ίδιο συμβαίνει και με τους ανθρώπους σήμερα. Όλοι οι μοντέρνοι λαοί συμπεριφέρονται με τον ίδιο τρόπο.

Οι λαοί αυτοί αρέσκονται περισσότερο να λέγονται μοντέρνοι παρά χριστιανικοί. Για τους λαούς αυτούς ο δρόμος του Θεού μετατράπηκε σε δρόμο για σουλάτσο. Αυτοί οι λαοί, τον ιερό τόπο του Κυρίου, το πέρασαν για το χάνι που διασκεδάζουν οι μεθυσμένοι.

Ποιος θα μας υποδείξει τον δρόμο; Για ποιο δρόμο ρωτάμε; Στην Βίβλο οι δρόμοι δεν είναι άπειροι. Υπάρχει ο δρόμος του Θεού και ο δρόμος της κακίας, ο ίσιος δρόμος και ο στραβός δρόμος, ο δρόμος της αλήθειας και ο δρόμος του ψέματος,

ο δρόμος της δικαιοσύνης και ο δρόμος της αδικίας, ο δρόμος του φωτός και ο δρόμος του σκοταδιού, ο δρόμος της σωτηρίας και ο δρόμος της καταστροφής, ο δρόμος της ελεημοσύνης και της ασπλαχνίας, ο δρόμος των ευσεβών και ο δρόμος των εχθρών του Θεού.

Εμείς με λίγα λόγια θα ονομάζουμε τον πρώτο δρόμο, δρόμο του Θεού, και τον άλλο δρόμο, δρόμο της κακίας. Για ποιο δρόμο εσείς ρωτάτε; Αν ρωτάτε για τον δρόμο του Θεού, τότε ρωτήστε μόνο τον Κύριο.

Αυτός θα σας δείξει τον δρόμο του Θεού. Αν όμως ρωτάτε για τον δρόμο της κακίας, τότε ρωτήστε τον εαυτό σας και τους συνοδοιπόρους σας οι οποίοι γνωρίζουν όσο και εσείς. Ρωτήστε τις μάντισσες και τις χαρτορίχτρες, οι οποίες παίρνουν πληροφορίες από εκείνον τον αποστάτη του Θεού, για να κοροϊδεύουν τον κόσμο.

Αδερφοί μου, η δική μας γενιά, εμείς, μοιάζουμε με ταξιδευτές που βρίσκονται κάτω από την επιρροή κάποιας μαγγανείας – μαγείας.

Το φυσικό είναι, όταν οι οδοιπόροι πορεύονται σ’ έναν άγνωστο δρόμο, να ρωτάνε κάποιον που γνωρίζει, κάποιον που πέρασε τον ίδιο δρόμο από την αρχή μέχρι το τέλος.

Αυτό είναι εύλογο για όσους δεν βρίσκονται κάτω από την επιρροή κάποιας μαγγανείας. Οι σημερινοί όμως οδοιπόροι επηρεασμένοι από κάποια υπερφυσική επιρροή συνταξιδεύουν, και παρόλο που δεν γνωρίζει κανείς τους τίποτε, δεν ρωτάνε κανένα και τίποτε για το δρόμο.

Αδερφοί μου, για ποιο λόγο η Ευρώπη έχασε τον σωστό δρόμο και χάθηκε στη δύσβατη έρημο; Επειδή απέστρεψε το βλέμμα της από τον Χριστό, τον μεγάλο οδηγό, και άρχισε να συμβουλεύεται για το σωστό δρόμο τους φιλοσόφους της, τους πολιτικούς της, τους διανοούμενούς της και όλους τους άλλους που ήταν απαίδευτοι και ψευδοπροφήτες.

Η Ευρώπη πήρε την απόφαση να μην αποτείνεται σ’ Εκείνο, τον Χριστό. Έπαψε ν’ απευθύνεται σ’ Εκείνον που κατέβηκε από τα ουράνια και στα ουράνια αναλήφθηκε, αφού σταυρώθηκε και έχυσε το αίμα Του γι’ αυτήν.

Πήρε την απόφαση να αποτείνεται σ’ εκείνους που από μόνοι τους αποκλήθηκαν οδηγοί και εισέσπρατταν χρήματα για τις συμβουλές τους. Ο προφήτης Ησαΐας εμπνευσμένος από το πνεύμα του Θεού προφητεύει το μέλλον της ανθρωπότητας:

και τι βλέπει; – Εκεί θα υπάρξει οδός καθαρά, οδός, η οποία θα ονομασθεί αγία… Δεν θα υπάρξει πλέον φόβος να παραπλανηθούν (Ησαΐας 35,)

Η Ευρώπη αποφάσισε, ήδη από παλιά, πριν από χίλια χρόνια, να φύγει από τον δρόμο του Θεού. Δεν μπορεί εύκολα να ξαναγυρίσει σ’ αυτόν τον δρόμο επειδή ο δρόμος του Θεού έχει μόνο οδηγό τον Χριστό.

Ένας μόνον είναι ο δρόμος του Θεού, οι δρόμοι της κακίας είναι εκατοντάδες. Το χέρι του Κυρίου ραπίζει τον άνθρωπο στους δρόμους της κακίας και μόνον στο δρόμο του Θεού "χαϊδεύει" τον άνθρωπο.

Στους δρόμους της κακίας συντροφιά του ανθρώπου είναι ο σατανάς, ενώ στον δρόμο του Θεού ο άνθρωπος έχει σύντροφο τον Χριστό. Αδελφοί μου, η ιερή οδός του Κυρίου δεν είναι δύσβατη, και έχει οδοδείκτες, γι’ αυτό ας μην παραπονιόμαστε για αυτήν, που δεν την βλέπουμε, δεν την ξέρουμε κτλ…

Επειδή απ’ αυτήν την οδό πορεύτηκαν οι άγιοι μάρτυρες και ομολογητές, οι άγιοι ασκητές και ερημίτες, και χιλιάδες και εκατομμύρια χριστιανοί. Την ίδια οδό πορεύτηκαν οι καλύτεροι πρόγονοί σας και πριν τον Άγιο Σάββα και μετά τον Άγιο Σάββα.

Δεν πρέπει να λέτε: δεν γνωρίζουμε την οδό αυτή. Αυτή η οδός είναι η πιο γνωστή οδός στη χριστιανική ιστορία και στη δική σας εθνική ιστορία. Στην ιερή οδό του Κυρίου ο Θεός ευλογεί τον ιερό λαό Του. Αμήν.

Πυρκαγιές. Η νέα μορφή πολέμου;

 

ΝΙΚΗ

Αποσβολωμένος παρακολουθεί ο ελληνικός λαός την νέα πύρινη τραγωδία που αντιμετωπίζει η Πατρίδα μας, με κύριο συναίσθημα ότι δεν υπάρχει πρόληψη, σχέδιο, έλεγχος ή νόμος, παρά μόνο γη που κάηκε και γη που περιμένει να καεί.

Φωτιές από τον ακριτικό Έβρο μέχρι το λεκανοπέδιο της πρωτεύουσας, σε δάση ανυπολόγιστης αξίας και κάλλους, σε στρατόπεδα, σε αποθήκες πυρομαχικών και σε αεροδρόμια. Εκκενώσεις οικισμών, χωριών, τώρα και νοσοκομείων. Στρατιωτικές περίπολοι που δρουν εντός αστικού ιστού, καθώς ανυπολόγιστα πολλοί λαθρομετανάστες, οι οποίοι μέχρι τώρα κρύβονταν στην ύπαιθρο αλλά πλέον λόγω των φωτιών συρρέουν στις ακριτικές μας πόλεις αναζητώντας ασφάλεια. Τιτάνιο αγώνα δίνουν άλλη μία φορά οι Πυροσβέστες μας, αλλά και ηρωικοί κάτοικοι που παραμένουν στα χωριά τους και χωρίς μέσα προσπαθούν να περισώσουν ότι σώζεται από το βιός τους. Οι εικόνες της καταστροφής ταξιδεύουν στον κόσμο απομυθοποιώντας όχι μόνο το περίφημο επιτελικό κράτος της κυβέρνησης, αλλά διασύροντας και την Ελλάδα.

Ο πρωθυπουργός μοιάζει αποστασιοποιημένος από τη ζοφερή πραγματικότητα και προτιμά να προσκαλεί «ηγέτες των Βαλκανίων» με άγνωστο θέμα και σκοπό, πάντως σίγουρα όχι με θέμα κάποιο ορθόδοξο αμυντικό τόξο απέναντι στην κοινή τουρκική απειλή.

Μια κυβέρνηση που αγαπά και νοιάζεται για τον λαό της, θα διέθετε σοβαρά κονδύλια για ανάπτυξη ισχυρής δασοφυλακής και μέσων επιτήρησης των δασών μας, αντί να παραγγέλνει tablet για τους οπλίτες. Θα έδινε εντολή στην ΕΥΠ να ασχοληθεί με την αποστολή της που είναι η εσωτερική  ασφάλεια, αντί να υποκλέπτει συνομιλίες «αντιφρονούντων». Θα έστελνε πίσω στις πατρίδες τους τις ορδές των παρανόμων  εισβολέων, που σε τίποτα δε μοιάζουν με φιλήσυχες οικογένειες που κάποιος πόλεμος ξερίζωσε από τις εστίες τους. Θα προβληματιζόταν γιατί τόσοι Έλληνες ακρίτες  σπρώχνονται στην κάκιστη, αναμφίβολα, επιλογή της αυτοδικίας, προτού τους κουνήσει το δάχτυλο.

Ο αρμόδιος Υπουργός Πολιτικής Προστασίας, που τόσο προβλήθηκε επί εποχών εγκλεισμών, και που προπονεί διαρκώς τον ελληνικό λαό με μηνύματα φυγομαχίας από το 112, ας σκεφθεί πόσο θάρρος χρειάζεται να πει μία ειλικρινή συγνώμη και να παραδώσει τον ρόλο σε καταλληλότερο πρόσωπο.

Η κυβέρνηση δεν πήρε λευκή επιταγή από τον ελληνικό λαό ώστε να δρα με το ακαταλόγιστο ή να ξεκλειδώνει το χάος. Φέρει ευθύνες και κυρίως την προσδοκία ότι θα σέβεται τον λαό, θα προστατεύει τις ελευθερίες του, τον ιδρώτα του, τον εθνικό μας πλούτο. Αντί να μονοπωλεί το ενδιαφέρον μας η κλιματική αλλαγή, ήρθε η ώρα για επιτελική αλλαγή.

Να κηρυχθεί η χώρα σε κατάσταση εκτάκτου ανάγκης 

 

Η ΝΙΚΗ ζητά από την Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου ενέργειες για τις πυρκαγιές

Υπόμνημα στην Εισαγγελέα του Αρείου Πάγου κ. Γεωργία Αδειλίνη κατέθεσε πριν από λίγο εκ μέρους του Κινήματος ΝΙΚΗ ο Πρόεδρος της ΝΙΚΗΣ Δημήτριος Νατσιός και ο βουλευτής Επικρατείας κ. Γ  Αποστολάκης, με θέματα:

1. τη διερεύνηση της έκρηξης στην αποθήκη πυρομαχικών της Πολεμικής Αεροπορίας της 111 ΠΜ, που δε μπορεί παρά να είναι προϊόν δολιοφθοράς, δεδομένων των δρακοντείων μέτρων που αποκλείουν τυχαίο γεγονός,
2. του ενδεχόμενου δόλου από τουρκικό παράγοντα στις καταστροφικές πυρκαγιές της Ρόδου, όπως προκύπτει και από τοποθετήσεις του Υπουργού Επικρατείας της Κυβέρνησης, καθώς και
3. τη διερεύνηση των συμπτώσεων μεταξύ περιοχών όπου προγραμματίζονται αιολικές εγκαταστάσεις (όπως Δερβενοχώρια, Κέρκυρα, Εύβοια, Βόλος) και περιοχών όπου εκδηλώνονται πολύ έντονες πυρκαγιές με εκτεταμένη καταστροφή δασικών εκτάσεων.

 Η ΝΙΚΗ ζητά από την Εισαγγελέα να προβεί σε όλες τις αρμόζουσες ενέργειες απόδοσης ευθυνών προς το συμφέρον του ελληνικού λαού.

Μεγάλος ανήφορος

Μανώλης Κοττάκης / newsbreak

Όταν ξέσπασε η φωτιά στη Νέα Αγχίαλο και τη Ρόδο, τολμήσαμε να γράψουμε από αυτήν εδώ τη θέση ότι επρόκειτο, ειδικώς για την πρώτη, για πολεμική ενέργεια. Και παραθέσαμε συγκεκριμένες πληροφορίες που είχαμε από στρατιωτικές πηγές για τις φωτιές που έβαλαν άγνωστοι περιμετρικά του στρατοπέδου σε τέσσερα σημεία προκειμένου να φτάσουν μέχρι και τα μαχητικά αεροσκάφη F-16.

Τελικώς, επέτυχαν να ανατινάξουν την αποθήκη πυρομαχικών. Ουδείς τόλμησε να διαψεύσει την εκτίμησή μας ότι επρόκειτο περί πολεμικής ενέργειας. Ουδείς τόλμησε να φέρει αντίρρηση στο συμπέρασμά μας ότι η ενέργεια αυτή συνδέεται με το γεγονός ότι οι στρατιωτικές βάσεις που είναι εγκατεστημένες στον νομό Μαγνησίας στο Στεφανοβίκειο συνδέονται με τον πόλεμο της Ουκρανίας. Ουδείς, επίσης, τόλμησε να μας φέρει αντίλογο για την εκτίμηση που διατυπώσαμε ότι η φωτιά στη Ρόδο συνδέεται με το γεγονός ότι το νησί μας θεωρείται αποστρατιωτικοποιημένο για κάποιους που πιέζουν να το υπογράψουμε κι εμείς αυτό. Από τον δορυφόρο ήταν καθαρό ότι το νησί περικυκλώθηκε από φωτιές αριστοτεχνικά. Και αξιολογήθηκε η αντίδραση των ελληνικών Αρχών στην ταχύτητα κατάσβεσής τους.

Επισήμανα σε άπειρους φίλους εκείνες τις ημέρες ιδιωτικώς, ενώ άφησα και μερικούς υπαινιγμούς στα κείμενά μου, ότι το επόμενο μέτωπο θα είναι στην Αλεξανδρούπολη. Ισως και μετά τον Δεκαπενταύγουστο. Και να που ήρθε. Μεγάλες φωτιές σε απόσταση από την πόλη, σχετικά κοντά όμως στο αεροδρόμιο της πόλης. Το οποίο μαζί με τη σιδηροδρομική γραμμή και το λιμάνι παίζουν κομβικό ρόλο στην τροφοδοσία της Ουκρανίας σε όπλα και πρώτες ύλες. Η εικόνα που δώσαμε πάλι δεν ήταν καλή. Ο περιφερειάρχης μιλούσε στα κανάλια σε προφανή σύγχυση και δεν ήξερε τι του γινόταν. Και σε αυτό το διαγώνισμα έγκαιρης αντίδρασης που κάποιοι μας έβαλαν αποτύχαμε.

Δεν είχα κάποια πληροφορία όταν διατύπωνα την εκτίμηση. Δεν είχα υπόψη μου κάτι συγκεκριμένο. Έχοντας όμως μελετήσει βαθιά τις φωτιές του 2007, τις οποίες κάποιοι ανόητοι απέδιδαν τότε στην κλιματική αλλαγή, έχω «εκπαιδευτεί» να γνωρίζω άριστα τη χορογραφία. Και τότε τα ίδια είχαν συμβεί. Μία μεγάλη πρόβα πριν από το Δεκαπενταύγουστο με τις φωτιές στην Πάρνηθα και στον Υμηττό, και μια μεγάλη πύρινη επέλαση μετά τον Δεκαπενταύγουστο σε όλη την Πελοπόννησο. Οι ίδιοι εξτρεμιστές τις έβαζαν τότε, οι ίδιοι τις βάζουν μάλλον και τώρα, η διαφορά είναι ότι έχουν αλλάξει στρατόπεδο και ίσως υπηρετούν άλλες δυνάμεις.

Οι φωτιές, λοιπόν, και πείτε με όσες φορές θέλετε συνωμοσιολόγο, δεν πέφτουν από τον ουρανό. Κάποιοι τις βάζουν. Ακόμα και συμβάντα στις εθνικές οδούς, όπως το πρόσφατο στην εθνική οδό Αθηνών – Κορίνθου (που μπορεί να οφείλεται σε προβοκάτσια), στην πραγματικότητα ελέγχουν πόσο χρόνο μπορεί να πάρει στις Αρχές για να επαναφέρουν την κυκλοφορία στο εθνικό δίκτυο που παρέμεινε κομμένο στη συγκεκριμένη περίπτωση για 10 ολόκληρες ώρες. Στην πραγματικότητα, όλο το καλοκαίρι κάποιοι άγνωστοι βάζουν τεστ στον κρατικό μηχανισμό σε όλη τη χώρα σε κρίσιμες υποδομές, σε εθνικά οδικά δίκτυα, παντού, για να τον τεστάρουν πόσο γρήγορα θα αντιδράσει σε μια εθνική κρίση Αυτό συμβαίνει! Δυστυχώς, όπως αποδεικνύεται, το επιτελικό κράτος είναι μόνο βιτρίνα. Κατά βάθος είναι σάπιο.

Και στις συγκεκριμένες περιοχές (Θράκη, Μαγνησία, Δωδεκάνησα) καλό είναι να το λέμε ψύχραιμα, χωρίς να υπάρχει πανικός, ότι οι πύρινες επιθέσεις συνδέονται μάλλον με τη βαθιά εμπλοκή της Ελλάδας στον πόλεμο της Ουκρανίας. Χθες στο διαδίκτυο δημοσιεύονταν, μάλιστα, φωτογραφίες από τις οποίες φαινόταν δορυφορικά ότι ο καπνός της φωτιάς της Αλεξανδρουπόλεως έφθανε μέχρι τη Μαγνησία! Από τη μία βάση μέχρι την άλλη! Είμαστε, άραγε, έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε αυτή τη νέα πραγματικότητα;

Εμείς από αυτήν εδώ τη θέση, την οποία ουδέποτε εγκαταλείψαμε μέσα στο καλοκαίρι, δύο και τρεις φορές γράψαμε ότι ο πόλεμος… κατηφορίζει στην Αφρική και στα Βαλκάνια. Και εις ό,τι μας αφορά, φαίνεται ότι με το πρώτο κύμα των φωτιών δοκιμάστηκε η εσωτερική μας άμυνα και η συνοχή μας.

Όπως δοκιμάζεται τώρα στη νεκρή ζώνη και η εσωτερική άμυνα στην Κύπρο μας. Και θα δοκιμαστεί ακόμα περισσότερο από γεγονότα, εσωτερικά και εξωτερικά, τα οποία μόλις τώρα η κυβέρνηση άρχισε να αξιολογεί. Οταν λέω εσωτερικά, εννοώ τη βαθιά κρίση ψυχικής ενότητας που επικρατεί σε ορισμένα Οπλα των Ενόπλων Δυνάμεων -όπως οι χθεσινές πρωτοφανείς μαζικές παραιτήσεις υποπλοιάρχων και ανθυποπλοιάρχων στο Πολεμικό Ναυτικό, για τις οποίες όλοι ξέρουν ποιος ευθύνεται- και θα έχει ως αποτέλεσμα κατά πάσα πιθανότητα τη σύγκληση του ΚΥΣΕΑ και αιφνίδιες κρίσεις των αρχηγών των Δυνάμεων στο ανώτατο επίπεδο μέσα σε αυτή την εβδομάδα.

Το ίδιο ισχύει και για την αστυνομία που δοκιμάστηκε και στην υπόθεση των χούλιγκαν και στην υπόθεση με το βυτιοφόρο στην εθνική οδό. Οταν, πάλι, λέω εξωτερικά γεγονότα, αναφέρομαι στο ότι, ενώ η Δύση κάνει ό,τι μπορεί για να ρυμουλκήσει την Τουρκία ξανά στο λιμάνι της με το ζόρι, μεθαύριο, στο Γιοχάνεσμπουργκ, συγκαλείται η σύνοδος των BRICS, όπου Ρώσοι, Κινέζοι και λοιπές δυνάμεις θα αξιολογήσουν τη στάση τους απέναντι στους Γάλλους, στους Αμερικανούς και στη Δύση γενικότερα. Οι Γάλλοι επιμένουν, μάλιστα, να γίνει πόλεμος στον Νίγηρα και με βάση τη συμφωνία αμυντικής συνδρομής που έχουμε υπογράψει μαζί τους, αν θέλουμε να μας στηρίξουν στο Αιγαίο, πρέπει να εμπλακούμε κι εμείς στο πλευρό τους στην Αφρική!

Προσέξτε λίγο τη χορογραφία: Την Δευτέρα συγκαλείται ξαφνικά στην Αθήνα σύνοδος των κρατών των δυτικών Βαλκανίων με αντικείμενο την προοπτική ένταξής τους στην Ε.Ε. (μεταξύ αυτών οι μουσουλμανικές Βοσνία και Κοσσυφοπέδιο), ενώ οι Ρώσοι αφήνουν να διαρρέυσει μέσω των ειδησεογραφικών πρακτορείων τους (επικαλούμενοι τον πρόεδρο του Μαυροβουνίου, χωρίς να έχει διαψευστεί από την ελληνική κυβέρνηση αυτό) ότι είναι πιθανό να παραστεί σ’ αυτή και ο πρόεδρος της Ουκρανίας Ζελένσκι, ο οποίος προηγουμένως θα επισκεφθεί τη Σουηδία. Μεθαύριο στην Αφρική συγκαλείται μία κοσμοϊστορική, όπως φαίνεται, σύνοδος των BRICS, που δείχνει πως θα αποφασίσουν να κλιμακώσουν τη σύγκρουσή τους με τη Δύση: νομισματικά και στρατιωτικά.

Υπό το φως όλων αυτών των δεδομένων, το ερώτημα είναι ποια πρέπει να είναι η στάση της χώρας μας σε έναν νέο κόσμο που αλλάζει. Υπάρχουν σοβαρά ερωτήματα και μεγάλες μεγάλες ανησυχίες στο μέτρο που αναπτύσσονται εξωτερικές απειλές για την εθνική ασφάλεια για την αγκίστρωσή μας σε ένα συγκεκριμένο μπλοκ δυνάμεων. Για το γεγονός ότι έχουμε ποντάρει όλα τα λεφτά μας σε μία μάρκα. Αν τυχόν έρθει ο Ζελένσκι, θα μετατραπεί η χώρα, εκτός από στρατιωτική βάση εμπλοκής στον πόλεμο στην Ουκρανία, και σε ατζέντη μεσολαβητή δυτικών συμφερόντων στον ρωσοουκρανικό πόλεμο. Με ποιο αντάλλαγμα; Υπάρχει αντάλλαγμα;

Και πώς εμείς ξαφνικά, που λέμε σε όλους ότι θα βάλουμε βέτο για τη χρηματοδότηση της Αλβανίας από την Ευρωπαϊκή ένωση τον Δεκέμβριο λόγω Μπελέρη και ότι θα ελέγξουμε την πορεία εφαρμογής της Συνθήκης των Πρεσπών για να δώσουμε πράσινο φως στους Σκοπιανούς τώρα πολιτευόμαστε όπως ο Σημίτης το 2003;

Σοβαροί διπλωμάτες λένε ότι η Ελλάδα έχει πάρα πολλά προβλήματα στα Βαλκάνια και πρέπει να παραμείνει αξιόπιστος πόλος ειρήνης και σταθερότητας. Οχι να εμφανίζεται ως ατζέντης των δυτικών δυνάμεων στο Ουκρανικό με αμφίβολα εθνικά κέρδη!

Δεν θα πω περισσότερα ούτε θα προεξοφλήσω. Μόνο ένα έχω να πω διαβάζοντας τον εκπληκτικό «Ανήφορο» του Νίκου Καζαντζάκη αυτή την περίοδο, ο οποίος είναι απολύτως επίκαιρος και συγχρονισμένος με την εποχή μας. Εχουμε μπροστά μας ως έθνος από το φθινόπωρο και μετά μεγάλο Ανήφορο, πράγματι: οικονομικό ανήφορο, θεσμικό ανήφορο και εθνικό ανήφορο.

Τα «εννιάμερα της Παναγίας» (23 Αυγούστου) και το εορταστικό δεκαήμερο στην έξοδο του Αυγούστου...

 Παρακαλώ, εδώ

 

Το αρχιτεκτονικό μέτρο στην ελληνική θρησκευτικότητα (περί του ύψους των ναών)

 

Γερομοριάς

Στην Ελλάδα υπάρχουν πολλοί ναοί, αλλά δεν υπάρχουν ψηλοί ναοί, τουλάχιστον σε σύγκριση με την υπόλοιπη Ευρώπη. Ακόμα και η παράδοση των βορειότερων ορθόδοξων χωρών με ψηλούς και επιβλητικούς επίχρυσους τρούλους, στον ορθόδοξο νότο δεν βρήκε απήχηση. Στο Βουκουρέστι αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε εξέλιξη η κατασκευή ενός πελώριου ναού του Σωτήρος με ύψος 127 μέτρα, που μοιάζει να προσπαθεί να ξεπεράσει το παλάτι του Τσαουσέσκου. Θα υπερβεί τον μητροπολιτικό ναό Πέτρου και Παύλου στην Αγία Πετρούπολη κατά 5 μέτρα ως τον ψηλότερο ορθόδοξο ναό στον κόσμο.

Η θρησκευτικότητα σε αυτόν τον τόπο μπορεί να έχει γνωρίσει στρεβλώσεις, αλλά δεν έχασε το αρχιτεκτονικό μέτρο. Ήδη από την εποχή της κλασικής αρχαιότητας οι Αθηναίοι δίσταζαν να ολοκληρώσουν τον ναό του Ολυμπίου Διός, γιατί δεν ήξεραν αν ένας τόσο μεγάλος ναός θα ευαρεστούσε τον Δία ή θα αποτελούσε "ύβριν". Είχε άλλωστε ξεκινήσει να τον κτίζει ο Πεισίστρατος, δηλαδή ένας τύραννος – μάλιστα ο Αριστοτέλης το φέρνει ως παράδειγμα στα Πολιτικά για να δείξει πώς ένα απολυταρχικό καθεστώς χρησιμοποιεί τη μνημειακή αρχιτεκτονική για να αποπροσανατολίσει τους πολίτες του από την ανελευθερία τους. 

Η Αθήνα της δημοκρατίας τον άφηνε ημιτελή και αφιέρωνε τους πόρους της στην κατασκευή του Παρθενώνα, με σαφώς μικρότερες διαστάσεις από του ναού του Διός, αυτές που του χάρισαν την απαράμιλλη αρμονικότητά του. Τον ναό του Διός θα ολοκλήρωνε πέντε αιώνες μετά ο αυτοκράτορας Αδριανός και θα αποκαλούνταν “μέγα του χρόνου γύμνασμα”.

Το σκεπτικό των γοτθικών ναών, ότι πρέπει να φτάσουν τον ουρανό, για τους Βυζαντινούς θα ήταν αλλαζονικό. Μόνον η Αγία Σοφία τόλμησε να φτάσει σε ύψος τα 56 μέτρα, ακολουθούσε πιθανότατα ο ναός των Αγίων Αποστόλων που χτίστηκε επίσης από τον Ανθέμιο και τον Ισίδωρο, αλλά γκρεμίστηκε από τους Οθωμανούς, και η Αγία Ειρήνη έρχονταν μάλλον τρίτη στα 35 μέτρα.

Οι οπλαρχηγοί του '21 είχαν κάνει το περίφημο “τάμα του Έθνους” για την κατασκευή ενός τεράστιου Ναού του Σωτήρος. Το σχέδιο, αν και έτυχε πολιτικής υποστήριξης από τον Καποδίστρια μέχρι και την περίοδο της Δικτατορίας, δεν υλοποιήθηκε ποτέ.

Y. N. Harari: «Στο μέλλον δεν θα σας χρειάζονται ούτε ως σκλάβους!» (θα μας θέλει ο Χριστός όμως, και είναι αρκετό!)

iskra.gr

Ο βασικός συνεργάτης του Κλάους Σβάαμπ Yuval Noah Harari, σε πρόσφατη συνέντευξή του (βίντεο) παραδέχτηκε δημοσίως τα εφιαλτικά σενάρια που ετοιμάζουν για το μέλλον της Ανθρωπότητας.

Όπως λέει χαρακτηριστικά, στη «νέα» Ανθρωπότητα που ευαγγελίζονται, πολλές δουλειές θα εξαφανιστούν και συνεπώς αυτοί που τις έκαναν θα καταστούν ασήμαντοι και άρα θα «περισσεύουν».

Δεν θα χρησιμεύουν ούτε ως σκλάβοι ή υπηρέτες γιατί ακόμα και για αυτά τα «καθήκοντα» θα πρέπει να είναι «αναβαθμισμένοι» για να τα εκπληρώσουν, αφού, όπως λένε, ακόμα και ο εγκέφαλος θα αντικατασταθεί από «ανόργανη ύλη» και νανορομπότ.

«Εάν μείνεις πίσω θα αντιμετωπίσεις κάτι πολύ χειρότερο, θα είσαι αόρατος, άνευ ουσίας, δεν θα σε χρειάζονται ούτε καν ως υπηρέτη ή σκλάβο» είπε ο Yuval Noah Harari. «Μπορούν πλέον να διαβάσουν τις συνάψεις του εγκεφάλου και να αντικαταστήσουν το ανοσοποιητικό σύστημα με ένα ανόργανο ανοσοποιητικό σύστημα αποτελούμενο από εκατομμύρια νανορομπότς».

Αν κατανοήσουμε πώς λειτουργούν τα κέντρα του εγκεφάλου και παράγουν τα συναισθήματα όπως αγάπη και θυμός, τότε δεν θα υπάρχει πρόβλημα να αναπαράγουμε τις συναισθηματικές αυτές καταστάσεις βασισμένοι πάνω στη σιλικόνη και όχι τον άνθρακα (ανόργανη ύλη αντί οργανικής), βασισμένοι πάνω σε υπολογιστές και όχι μυαλά».

«Δυστυχώς θα καταστρέψουμε πολλές δουλειές» πρόσθεσε στην ίδια συνέντευξη ο μέντοράς του Κλάους Σβάαμπ.

*****

Το σχόλιό μας: Δεν πειράζει, ο Χριστός θα εξακολουθήσει, όχι να μας χρειάζεται βέβαια, αλλά να μας θέλει. Και αυτό είναι υπεραρκετό! Σωστά;

Παρακαλώ, ας θυμηθούμε:

 

Γέροντας Ιουστίνος Πίρβου: Για τον αληθινό χριστιανό δεν έχει σημασία πότε θα έλθει ένας πόλεμος ή ένας διωγμός!

Είμαστε οπαδοί του Χριστού ή μαθητές του Χριστού;

 

Θ' αρνιόμουν το Χριστό, αν ήταν να σκοτώσουν τα παιδιά μου;
Μια άγνωστη σύγχρονη μάρτυρας του Πόντου (που έσφαξαν τα παιδιά της μπροστά στα μάτια της)!...
 

Εκτός νόμου Εκκλησία με κρυφούς Ιερείς! (Το παράδειγμα της "Εκκλησίας των Κατακομβών" στη Ρωσία)

2023: Αδιανόητη η σφαγή των χριστιανών στη Νιγηρία!

 

Φωτο από εδώ, όπου σχετικό ρεπορτάζ

Ηλίας Καλλιώρας

newsbreak.gr

Σφαγιασμός χριστιανών 2023:

Περισσότεροι από 2.500 Χριστιανοί σφαγιάστηκαν από τους Φουλάνι Τζιχαντιστές και άλλους συμμάχους τους πρώτους έξι μήνες του 2023.

350 θάνατοι καταγράφηκαν σε 18 μόλις ημέρες μεταξύ 12 και 30 Ιουνίου.

Οι ισλαμιστές επίσης έκαψαν 1.400 σπίτια και συνέλαβαν 3.700 αμάχους.

Διαπιστώθηκε επίσης ότι τουλάχιστον 18.200 εκκλησίες, 1.000 παραδοσιακά θρησκευτικά ιερά και 800 συναγωγές και 2.200 χριστιανικά σχολεία έχουν καεί ή καταστραφεί άσκοπα.

Με 1100 χριστιανικές κοινότητες να έχουν ξεριζωθεί, εκατομμύρια χριστιανούς να αναγκάζονται να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους και τους προγόνους τους.

Εκατοντάδες χιλιάδες Χριστιανοί έχουν ασπαστεί το Ισλάμ, ενώ δεκάδες χιλιάδες χριστιανές γυναίκες έχουν πέσει θύματα βιασμού ή σεξουαλικής κακοποίησης ή υποδούλωσης.

Τουλάχιστον 15 εκατομμύρια χριστιανοί είναι εσωτερικά εκτοπισμένοι ή πρόσφυγες.

Πρόκειται για μία γενοκτονία, για την οποία δεν μιλάει κανείς…

 

orthodoxostypos.gr

Έκθεση Ευρωκοινοβουλίου: Οι ψηφιακές πλατφόρμες προκαλούν εθισμό

Διαβάστε το στην

Χώρα του Αχωρήτου

 

Συμπλήρωμα

 

Πώς ο εθισμός στην οθόνη αλλοιώνει τη σκέψη των παιδιών

Εξάρτηση από τα ηλεκτρονικά παιχνίδια

 Είναι το παιδί σας έτοιμο για Smartphone;

 Έρευνα: Τα παιδιά και οι έφηβοι που χρησιμοποιούν κινητά τηλέφωνα, τάμπλετ και άλλες συσκευές, κοιμούνται λιγότερο

Καμπανάκι από τους ειδικούς: Πολλοί έφηβοι κάνουν bullying στον εαυτό τους στο διαδίκτυο

Από το Facebook, στο Telegram και το TikTok: Η σκοτεινή πλευρά των social media του μέλλοντος

 Τα Εξαρτημένα Παιδιά του 21ου Αιώνα – Η γενιά που δεν έμαθε ποτέ πώς να ζει...

Η κουλτούρα της κατάθλιψης

Ελεωνόρα Ζουγανέλη, "Έλα!" - Σαν προσευχή του μοντέρνου ανθρώπου...
Προσευχές από τους «τελειωμένους»...

Να θυμάσαι το δρόμο του γυρισμού (για ώρα ανάγκης)…

 Πόσο ἁρμονικότερα θά διαμορφωνόταν ἡ κοινωνία, ἄν...

ΗΠΑ: 13χρονος απέτρεψε ατύχημα με λεωφορείο γιατί… δεν είχε κινητό!

 "Όταν τα παιδιά κλείσουν τις οθόνες... H συμβολή των γονιών για το βιβλίο..."

 ΜΑΛΩΝΟΝΤΑΣ ΜΕ ΜΗΝΥΜΑΤΑ

 

 Η συνδεδεμένη κοινωνία στη νέα εποχή της πρόσβασης

 «Βαρετοί» ήρωες – Συναρπαστικοί υπερήρωες!...

 Μη σε τρομάζει η πείρα των παππούδων...

Άγιος Ιωσήφ ο Ησυχαστής (16 Αυγούστου): Μην ξεθαρρεύεις στους λογισμούς – Λέγε διαρκώς την ευχή

 

Περίβλεπτος / Σημεία καιρών

Λοιπόν βιάσου. Λέγε διαρκώς την ευχή. Να μη σταματά καθόλου το στόμα. Έτσι θα την συνηθίσεις μέσα σου και κατόπιν θα την παραλάβει ο νους. Μη ξεθαρρεύεις στους λογισμούς, διότι γίνεσαι μαλθακός και μολύνεσαι.

«Ευχή, βία φύσεως διηνεκής», και θα δεις πόση Χάρη θα λάβεις.

Η ζωή του ανθρώπου, παιδί μου, είναι θλίψη, διότι είναι στην εξορία. Μη ζητείς τελεία ανάπαυση. Ο Χριστός μας σήκωσε το σταυρό, και μεις θα σηκώσουμε. Όλες τις θλίψεις εάν τις απομένουμε, βρίσκομε Χάρη παρά Κυρίου. Γι’ αυτό μας αφήνει ο Κύριος να πειραζόμαστε, για να δοκιμάζει το ζήλο και την αγάπη που έχουμε προς αυτόν. Γι’ αυτό χρειάζεται υπομονή. Χωρίς υπομονή δεν γίνεται ο άνθρωπος πρακτικός, δεν μαθαίνει τα πνευματικά, δεν φθάνει σε μέτρα αρετής και τελειώσεως.

Αγάπα τον Ιησού και λέγε αδιάλειπτα την ευχή και αυτή θα σε φωτίζει στο δρόμο του.

Πρόσεχε να μην κατακρίνεις. Διότι από αυτό παραχωρεί ο Θεός και φεύγει η Χάρη και σε αφήνει ο Κύριος να πέφτεις, να ταπεινώνεσαι, να βλέπεις τα δικά σου σφάλματα. Αλλ’ όταν υποχωρεί η Χάρη για να δοκιμαστεί ο άνθρωπος, τότε γίνονται όλα σαρκικά και πέφτει η ψυχή. Συ όμως τότε μη χάνεις την προθυμία σου, αλλά φώναζε διαρκώς την ευχή με βία, με το ζόρι, με πόνο πολύ. «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Και πάλι και πολλές φορές, το ίδιο συνεχώς. 

 

Και σαν να ατενίζεις νοερά τον Χριστό να του λέγεις· «…Δόξα σοι, δόξα σοι, ο Θεός μου». Και υπομένοντας, πάλι θα έλθει η Χάρη, πάλι η χαρά. Όμως και πάλι ο πειρασμός και η λύπη, η ταραχή και τα νεύρα. Αλλά και πάλιν αγώνας, νίκη, ευχαριστία. Και αυτό γίνεται μέχρις ότου σιγά-σιγά καθαρίζεσαι από τα πάθη και γίνεσαι πνευματικός…

Η άσκηση, παιδί μου, θέλει στερήσεις. Θέλει αγώνα και κόπο πολύ. Θέλει να φωνάζεις μέρα και νύκτα στον Χριστό. Θέλει υπομονή σε όλους τους πειρασμούς και τις θλίψεις. Θέλει να πνίξεις θυμό και επιθυμία.

Θα κουρασθείς πολύ, μέχρι να καταλάβεις ότι προσευχή χωρίς προσοχή και νήψη είναι χάσιμο χρόνου· κόπος χωρίς πληρωμή. Πρέπει σε όλες τις αισθήσεις μέσα έξω να βάλεις άγρυπνο φύλακα την προσοχή διότι χωρίς αυτήν ο νους και οι δυνάμεις της ψυχής διαχέονται στα μάταια και συνήθη, σαν το άχρηστο νερό που τρέχει στους δρόμους. Ποτέ κανένας δεν βρήκε προσευχή χωρίς προσοχή και νήψη. Κανένας ποτέ δεν αξιώθηκε να ανεβεί προς τα άνω χωρίς πρώτα να καταφρονήσει τα κάτω.

(«Έκφρασις Μοναχικής εμπειρίας», έκδ, Ι.Μ.Φιλοθέου, Άγ. Όρος - αποσπάσματα σε νεοελληνική απόδοση)

https://simeiakairwn.wordpress.com/

Συμπλήρωμα

Αγίου Σωφρονίου Σαχάρωφ, Η ΑΣΚΗΣΙΣ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ

"Μιλάω στον πατέρα μου"

Το καλάθι του μοναχού, γεμάτο νερό...

Κανόνας προσευχής. Οι Ψαλμοί. Το κομποσχοίνι.

Οι φυλακές ανηλίκων, η παρακμή, ο Χριστός, τα δάκρυα της Παναγίας... 

Τα "Δάκρυα της Παναγίας", σχέδια αυτοκτονίας & πώς κάνουν εμπόριο οι Αγιορείτες

Ο κρυφός γελαστός άγιος του Αιγάλεω