Κυριακή της Σαμαρείτισσας, 4η Κυριακή από το Πάσχα...

 
Χριστός ανέστη!

  "Ο Σωτήρας μας Χριστός δεν έδωσε το ζων ύδωρ μό­νο στους Σαμαρείτες και τους Ιουδαίους. Το έδωσε κι εξακολουθεί να το δίνει μέχρι σήμερα σε κάθε άνθρωπο που έχει επίγνωση της πνευματικής του δίψας στην έρη­μο αυτής της ζωής. Κάποτε ο Κύριος στάθηκε στην Ιε­ρουσαλήμ «και έκραξε λέγων· εάν τις διψά, ερχέσθω πρός με και πινέτω» (Ιωάν. ζ’, 37). 
Πρόσεξε πως το αναφέρει ο ευαγγελιστής: έκραξε. Ο Καλός Ποιμήν δεν ψιθυρίζει. Φωνάζει, κράζει το ποίμνιό Του, το καλεί στο νερό. Από την αγάπη Του για το ανθρώπινο γένος ο Χριστός στέκεται στη μέση της ερήμου αυτού του κόσμου και κράζει σ' όλους τους ταξιδιώτες που είναι εξα­ντλημένοι από τη δίψα. Ευλογημένοι είναι όσοι ακούνε τη φωνή Του και τον πλησιάζουν με πίστη. 
Ο Χριστός δε θα τους ρωτήσει ούτε ποια γλώσσα μιλάνε ούτε σε ποιο έθνος ανήκουν. Ούτε την ηλικία τους θέλει να μά­θει ούτε αν είναι πλούσιοι ή φτωχοί. Θα δώσει σε όλους ύδωρ ζων για να τους ενισχύσει και να τους αναζωογο­νήσει, να τους ανανεώσει και να τους αναγεννήσει, να τους υιοθετήσει, να τους βγάλει από το πύρινο καμίνι αυτού του κόσμου και να τους οδηγήσει στη γη της επαγ­γελίας."

Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς (Αχρίδος).

Από: Ιερέας της Ανατολικής Εκκλησίας

Δείτε επίσης

Διψάς; - Κυριακή της Σαμαρείτισσας, 4η Κυριακή από το Πάσχα...

Αγίες Φωτεινή, Ανατολή, Φωτώ, Φωτίς, Παρασκευή και Κυριακή, άγιοι Βίκτωρ, Ιωσής και Σεβαστιανός ο Δούκας (26 Φεβρ.)

Κυριακή Σαμαρείτιδος - Οι αληθινοί προσκυνητές 

Sunday of the Samaritan woman (5th Sunday of Pascha): "Close to God is he who in his daily life becomes the light of Christ who enlightens his neighbours..."

Ο Χριστός γνώριζε ότι εκεί υπήρχε ένα διαμάντι, πεταμένο στη λάσπη. Γι' αυτό προτίμησε να περάσει από μια εχθρική χώρα, για να το βρει.

«Κύριε, δός μοι τοῦτο τό ὕδωρ, ἵνα μή διψῶ μηδέ ἔρχομαι ἐνθάδε ἀντλεῖν».

 

ΝΕΟΜΑΡΤΥΡΩΝ ΤΡΙΑΣ ΑΓΙΑ

Ὁ Ἰησοῦς Χριστός, Ἀγαπητοί μου, βρίσκεται στήν Ἰουδαία καί θέλει νά πάει στήν Γαλιλαία. Ὁ συντομότερος δρόμος περνάει ἀναγκαστικά ἀπό τήν Σαμάρεια. Τό πρόβλημα ὅμως εἶναι ὅτι ἡ Σαμάρεια ἦταν ἕνας κόσμος ξένος καί ἐχθρικός γιά τούς Ἰουδαίους. Οἱ Ἰουδαῖοι τόσο πολύ ἀντιπαθοῦσαν τούς Σαμαρεῖτες, ὥστε, γιά νά ἀποφύγουν συνάντηση μαζί τους, ἔκαναν ὁλόκληρο κύκλο. Ὁ Χριστός ὅμως προτιμάει νά περάσει ἀπό τήν Σαμάρεια ἔστω κι ἄν αὐτή ἦταν χώρα ἐχθρική.
Ὅταν ἔφτασε στήν πόλη Συχάρ, καθώς ἦταν μεσημέρι, κουρασμένος ἀπό τήν ὁδοιπορία, κάθισε σέ ἕνα πηγάδι πού βρισκόταν ἔξω ἀπό τήν πόλη. Τό πηγάδι αὐτό ἦταν τό πηγάδι τοῦ Ἰακώβ. Ἀπ᾽ αὐτό, λοιπόν, τό πηγάδι ἦλθε γιά νά πάρει νερό μία Σαμαρείτιδα.

Μιά γυναίκα πού οἱ ἄλλοι Ἑβραῖοι δέν θά καταδέχονταν ὄχι ἁπλῶς νά συνομιλήσουν μαζί της, ἀλλά οὔτε κάν νά τήν πλησιάσουν. Καί αὐτό, γιά δύο λόγους: πρῶτον γιατί ἦταν Σαμαρείτιδα καί δεύτερον γιατί ἦταν πολύ ἁμαρτωλή.
Ὅλοι λοιπόν, τήν ἀγνοοῦσαν, τήν περιφρονοῦσαν καί τήν ἀποστρέφονταν γιά τήν ἁμαρτωλή διαγωγή της. Ὅλοι, ἐκτός ἀπό τόν Σωτήρα Χριστό, ὁ Ὁποῖος βαδίζει μέσα στήν ζέστη τοῦ καλοκαιριάτικου μεσημεριοῦ, γιά νά ἔλθει νά τήν συναντήσει καί νά τῆς χαρίσει τήν λύτρωση. Κουρασμένος ἀπό τήν ὁδοιπορία καί διψασμένος, κάθισε στήν πηγή τοῦ Ἰακώβ νά ξαποστάσει.Ἔστειλε τούς μαθητές του στήν πόλη νά ἀγοράσουν τρόφιμα καί περίμενε τήν ταλαίπωρη ἐκείνη γυναίκα, πού εἶχε γίνει θύμα τοῦ διαβόλου. Πόση εἶναι ἡ ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ καί ἡ δίψα του γιά τήν σωτηρία κάθε ἁμαρτωλῆς ψυχῆς!
Ὡς Θεός, ὁ Χριστός, γνώριζε ὅτι σ᾽ ἐκείνη τήν δυστυχισμένη χώρα τῆς Σαμάρειας ὑπῆρχε ἕνα διαμάντι. Διαμάντι, πού εἶχε πέσει μέσα στήν λάσπη, καί κανένας δέν τό πρόσεχε. Διαμάντι ἦταν αὐτή ἡ ἁμαρτωλή γυναίκα, ἡ Σαμαρείτιδα. Παρ᾽ ὅλη τήν κατάπτωση καί τήν διαφθορά τῆς, μέσα της ἔκρυβε κάτι τό πολύτιμο. Ἐρχόταν ὥρα πού σιχαινόταν τόν ἑαυτό της. Ἔβλεπε πόσο χαμηλά εἶχε πέσει. Ποθοῦσε μιά ἀνώτερη ζωή. Ποθοῦσε νά γνωρίσει τήν ἀλήθεια. 

Αὐτήν τήν γυναίκα περίμενε ὁ Ἰησοῦς στό φρέαρ τοῦ Ἰακώβ. Καί νά, σέ λίγο καταφθάνει, μέ τήν στάμνα στό χέρι. Ὁ Θεάνθρωπος τῆς ζήτησε νά τοῦ δώσει λίγο νερό. Ἐκείνη ἀπόρησε: «πῶς ἕνας Ἰουδαῖος τολμάει νά μιλᾶ σέ μιά Σαμαρείτιδα;» Γι' αὐτό καί τοῦ λέει: «πῶς ἐσύ, πού εἶσαι Ἰουδαῖος, ζητᾶς νά πιεῖς νερό ἀπό ἐμένα πού εἶμαι γυναίκα Σαμαρείτιδα;» Οἱ Ἰουδαῖοι, ὅπως εἴπαμε, δέν εἶχαν καμία ἐπικοινωνία μέ τούς Σαμαρεῖτες «οὐ γὰρ συγχρῶνται Ἰουδαῖοι Σαμαρείταις».
Βέβαια, ἄν ἤμασταν ἐμεῖς οἱ «θεοφοβούμενοι», κι ἐγώ δέν ξέρω τί θά ἄκουγε ἡ γυναίκα ἐκείνη! Κι ὅμως, ὁ Χριστός δέν τήν περιφρονεῖ, δέν τήν ἀποστρέφεται, δέν τήν προσβάλλει καί δέν τήν ταπεινώνει γιά τήν ζωή πού κάνει. Ἀλλά σάν ἔμπειρος γιατρός προσπαθεῖ νά τήν θεραπεύσει. Καί σάν καλός ποιμένας νά τήν ὁδηγήσει στήν μάνδρα τοῦ Θεοῦ.
Ὁ Ἰησοῦς δέν τήν ἀποστόμωσε, δέν τῆς εἶπε ἐγώ εἶμαι ὁ Θεός, καί ἐσύ μιά γυναίκα μολυσμένη ἀπό τίς ἁμαρτίες ἀρνεῖσαι νά μοῦ δώσεις λίγο νερό;
Ἀντίθετα, παίρνοντας ἀφορμή ἀπό τά λόγια της, τῆς ἀποκαλύπτει θεμελιώδεις οὐράνιες ἀλήθειες. Ναί, σ᾽ αὐτήν τήν ἁμαρτωλή γυναίκα, πού οἱ συγχωριανοί της τήν περιφρονοῦσαν, σ᾽ αὐτήν πού ἦταν βουτηγμένη στίς σαρκικές ἁμαρτίες, τίς ὁποῖες ὁ Θεός τόσο πολύ βδελύσσεται καί καταδικάζει, σ᾽ αὐτήν τήν πόρνη γυναίκα, ὁ Ἰησοῦς ἀποκαλύπτει τήν θεότητα του!
Στήν ἀμηχανία τῆς Σαμαρείτιδας, λοιπόν, νά προσφέρει λίγο νερό σ᾽ ἕναν Ἰουδαῖο, ὁ Χριστός ἀπαντᾶ: «Ἐάν ἤξερες τήν δωρεά τοῦ Θεοῦ καί ποιός εἶναι αὐτός πού σοῦ λέγει, δῶσε μου νά πιῶ, τότε ἐσύ θά τόν παρακαλοῦσες κι ἐκεῖνος θά σοῦ ἔδινε νερό ζωντανό».
Ὁ νοῦς της ἀδυνατεῖ νά συλλάβει καί νά ἐννοήσει αὐτές τίς θεῖες ἀλήθειες, γι᾽αὐτό καί Τοῦ λέγει: «Κύριε, οὔτε δοχεῖο ἔχεις, ἀλλά καί τό πηγάδι εἶναι βαθύ. Ἀπό ποῦ, λοιπόν, ἔχεις τό νερό τό ζωντανό; Μήπως ἐσύ εἶσαι ἀνώτερος ἀπό τόν πατέρα μας τόν Ἰακώβ, πού μᾶς ἔδωκε τό πηγάδι, καί ἤπιε ἀπό αὐτό ὁ ἴδιος καί τά παιδιά του καί τά ζῶα του;» 

Ἡ γυναίκα καί πάλι ἀδυνατεῖ νά ἐννοήσει ὅλα αὐτά. Ἄλλωστε, θά ἦταν ἴσως ἡ πρώτη φορά πού τῆς δόθηκε ἡ εὐκαιρία νά συζητήσει καί νά ἀκούσει τέτοια οὐράνια καί θεϊκά λόγια. Νομίζοντας, ἀκόμη, ὅτι τό νερό πού ἔχει αὐτός πού τῆς μιλᾶ εἶναι διαφορετικό ἀπό τά ἄλλα καί ἔχει τήν ἱκανότητα νά κόβει τήν δίψα μιά γιά πάντα, καί ἐπιπλέον ὅτι ἔτσι θά ἀπαλλασσόταν ἀπό τόν κόπο τῆς μεταφορᾶς, τοῦ λέει: «Κύριε, δός μου αὐτό τό νερό γιά νά μήν διψῶ, οὔτε νά ἔρχομαι ἐδῶ στό πηγάδι νά παίρνω».
Ὁ Χριστός, ὡς καρδιογνώστης, βλέποντας ὅτι ἦρθε ἡ ὥρα νά δεχθεῖ ἡ Σαμαρείτιδα τό φάρμακο τῆς μετανοίας καί τό σωτήριο καί λυτρωτικό μήνυμα, τῆς λέει μέ ἀγάπη καί διάκριση: «Πήγαινε, φώναξε τόν ἄνδρα σου καί ἔλα ἐδῶ». Ἡ γυναίκα ἀποκρίθηκε: «Δέν ἔχω ἄνδρα». Ὁ Χριστός τῆς λέει: «Αὐτό, πού λές εἶναι ἀλήθεια, γιατί πέντε ἄνδρες πῆρες, καί τώρα αὐτόν πού ἔχεις δέν εἶναι ἄνδρας σου».
Βλέποντας ἡ ἁμαρτωλή γυναίκα ἕναν ἄγνωστο ἄνθρωπο νά γνωρίζει τά μυστικά τῆς ζωῆς καί τῆς καρδιᾶς της, τοῦ λέει: «Κύριε, βλέπω ὅτι ἐσύ εἶσαι προφήτης». Καί ἀμέσως – ἀλήθεια ποιός τό περίμενε! – ἡ πόρνη ἄρχισε νά ρωτάει τόν Χριστό σέ ποιόν τόπο πρέπει νά λατρεύεται ὁ Θεός. Στά Ἱεροσόλυμα, ὅπως ὑποστηρίζουν οἱ Ἰουδαῖοι ἤ στό ὄρος Γαριζείν, ὅπως δέχονται οἱ Σαμαρεῖτες;
Στήν συνέχεια, ὁ Ἰησοῦς ἀποκαλύπτει σέ μιά ἄσωτη γυναίκα τί εἶναι ὁ Θεός καί πῶς θέλει νά Τόν λατρεύουν καί νά Τόν προσκυνοῦν οἱ ἀληθινοί προσκυνητές.
«Πίστεψέ με, γυναίκα», τῆς λέει τότε ὁ Ἰησοῦς, «πλησιάζει ὁ καιρός πού οὔτε σ΄αὐτό τό ὄρος οὔτε στά Ἱεροσόλυμα θά λατρεύετε τόν Θεό. Ἐσεῖς, οἱ Σαμαρεῖτες, λατρεύετε ἐκεῖνον πού δέν ξέρετε, ἐμεῖς ὅμως λατρεύουμε ἐκεῖνον πού γνωρίζουμε, γιατί ἡ σωτηρία ἔρχεται στόν κόσμο ἀπό τούς Ἰουδαίους. Πλησιάζει ὅμως ὁ καιρός, καί μάλιστα ἦρθε, πού οἱ ἀληθινοί προσκυνητές θά λατρεύσουν τόν Θεό πνευματικά καί ἀληθινά, γιατί τέτοιοι θέλει ὁ Θεό νά εἶναι ἐκεῖνοι πού τόν λατρεύουν. Ὁ Θεός εἶναι πνεῦμα, καί ἐκεῖνοι πού τόν λατρεύουν πρέπει νά τόν λατρεύουν πνευματικά καί ἀληθινά». 

Ἀκούγοντας αὐτά ἡ Σαμαρείτιδα, ξέχασε καί τό νερό, ξέχασε καί τίς δουλειές της, ξέχασε ἀκόμη καί τό «οὐ συγχρῶνται Ἰουδαῖοι Σαμαρείταις», ξέχασε κάθε βιοτική καί κοσμική μέριμνα, καί ἐνδιαφέρεται τώρα νά μάθει περισσότερα γιά τόν Θεό. Γι' αὐτό καί Τοῦ λέει: «Ξέρω ὅτι θά ἔλθει ὁ Μεσσίας, δηλαδή, ὁ Χριστός, ὅταν ἔλθει ἐκεῖνος, θά μᾶς τά διδάξει ὅλα».
Βλέποντας τήν θεία ἀλλοίωση τῆς ψυχῆς της, καί παίρνοντας ἀφορμή ἀπό τά λόγια της ὁ ἄγνωστος γι᾽ αὐτήν Χριστός, ὁ κουρασμένος καί διψασμένος στρατοκόπος πού τῆς ζήτησε λίγο νερό, τῆς λέει: «ὁ Μεσσίας πού περιμένετε νά ἔλθει, γιά νά σᾶς διδάξει καί νά σᾶς ἀποκαλύψει τίς οὐράνιες καί σωτήριες ἀλήθειες, ὁ Μεσσίας αὐτός, εἶμαι ἐγώ, ἐγώ πού σοῦ μιλῶ αὐτήν τήν στιγμή».
Ὁ ἱερός Χρυσόστομος, σχολιάζοντας τά λόγια αὐτά τοῦ Κυρίου, λέγει: «Μεγάλα καί παράδοξα θαύματα. Αὐτό πού ἔκρυψε, ὁ Χριστός, στούς Ἀποστόλους, τό ἀποκαλύπτει φανερά σέ μιά πόρνη  γυναίκα».  
Στό μεταξύ ἔρχονται οἱ μαθητές καί Τόν βρίσκουν νά μιλᾶ μέ τήν Σαμαρείτιδα. Ἀπόρησαν πού μιλοῦσε μέ γυναίκα καί μάλιστα ἠθικά διεφθαρμένη. Ἐκείνη ὅμως ἄφησε τήν στάμνα της ἄδεια, γιατί γέμισε ἡ ψυχή της μέ «ὕδωρ ζῶν», καί ἔτρεξε πίσω στήν πόλη της, λέγοντας στούς συμπολίτες της: «Ἐλᾶτε νά δεῖτε κάποιον πού μοῦ εἶπε ὅλα ὅσα ἔκανα. Μήπως εἶναι αὐτός ὁ Χριστός;» Δέν εἶπε, ἐλᾶτε νά δεῖτε τόν Θεό, γιά νά μήν τῆς ποῦν: αὐτή εἶναι τρελή. Πότε εἶδε κανείς τόν Θεό νά περπατᾶ; Πότε εἶδε κανείς τόν Θεό νά συναναστρέφεται μέ τούς ἀνθρώπους;
Τούς ξυπνᾶ τήν ἐπιθυμία νά βγοῦν γιά νά τόν συναντήσουν. Αὐτή ἡ ἁμαρτωλή γίνεται  Ἀπόστολος πρίν ἀπό τούς Ἀποστόλους. Γιατί οἱ Ἀπόστολοι περίμεναν νά συμπληρωθεῖ ὁλόκληρη ἡ Θεία οἰκονομία, τό σχέδιο τοῦ Θεοῦ, καί τότε ἄρχισαν τά ἀποστολικά τους κηρύγματα. Ἡ ἁμαρτωλή ὅμως αὐτή γυναίκα  πρίν ἀπό τό πάθος καί τήν Ἀνάσταση, εὐαγγελίζεται τόν Χριστό. Διαλαλεῖ τά ἁμαρτήματά της, γιά νά ὁδηγήσει τούς συμπατριῶτες της κοντά στόν Θεό. Διαπομπεύει τά σφάλματά της γιά νά τούς ἀποκαλύψει τόν Θεό πού ἦρθε στόν κόσμο. 

Προσέξτε τήν σοφία τῆς γυναίκας, προσέξτε τήν εὐγνωμοσύνη τῆς ἀνήθικης γυναίκας. Ἕνα  ἁμάρτημα τῆς ἀποκάλυψε ὁ Χριστός, κι ἐκείνη ἄφησε τήν στάμνα κι ἔτρεξε στήν πόλη λέγοντας: «Ἐλᾶτε νά δεῖτε κάποιον πού μοῦ εἶπε ὅλα ὅσα ἔκανα». Κηρύττει αὐτόν πού γνωρίζει τά πάντα, κηρύττει πιό ἔνθερμα ἀπό τούς Ἀποστόλους. Δέν τόν εἶδε νά ἀναστένεται ἀπό τούς νεκρούς. Δέν εἶδε τόν τετραήμερο Λάζαρο νά προσφωνεῖται ἀπό τόν τάφο. Δέν εἶδε τήν θάλασσα νά χαλιναγωγεῖται μέ ἕναν ἁπλό  λόγο. Δέν εἶδε τόν πλάστη τοῦ Ἀδάμ, στήν περίπτωση τοῦ τυφλοῦ, νά ἀναπληρώνει μέ τόν πηλό τό μάτι πού ἔλλειπε. Κι ὅμως διαλαλοῦσε μέ τόν λόγο της τόν δημιουργό τοῦ κόσμου καί Κύριο τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου.  
Ἄς μιμηθοῦμε, Ἀγαπητοί μου, κι ἐμεῖς αὐτήν τήν Σαμαρείτιδα. Τί ἀπομένει νά κάνουμε; Διψασμένη σάν τήν Σαμαρείτιδα ἡ ψυχή μας, μέ  τό ἄντλημα τῶν πόθων της ἀδειανό, νά ἀπευθυνθεῖ πρός τόν Κύριο καί νά τοῦ πεῖ: «Δός μοι, Κύριε, πιεῖν». «Δός μου, Κύριε, τήν Χάρη σου, δός μου τόν αἰώνιο λόγο σου, δός μου τόν ἴδιο τόν Ἑαυτό σου.
Καί ὅταν ἀκοῦμε τόν ψάλτη στήν Ἀκολουθία τοῦ Ὄρθρου νά λέγει: «Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ, Κυριακὴ Πέμπτη ἀπὸ τοῦ Πάσχα, τὴν τῆς Σαμαρείτιδος ἑορτὴν ἑορτάζομεν»,νά ξέρουμε ὅτι πρόκειται γι᾽ αὐτήν τήν πρώην πόρνη καί ἁμαρτωλή γυναίκα ἡ ὁποία πλέον εἶναι ἡ Ἁγία, Μεγαλομάρτυς καί Ἰσαπόστολος Φωτεινή.

«Ταῖς, τῆς σῆς Μάρτυρος Φωτεινῆς, πρεσβείαις, Χριστὲ ὁ Θεός, ἐλέησον ἡμᾶς».

Της Αλώσεως...

 

 

Τι μας αφορά πιο πολύ; Η Άλωση της Βαστίλης ή της Κωνσταντινούπολης;

29 Μαΐου: “Επίθεση” στους Τούρκους!... 

Οι ορθόδοξες ρίζες της Δύσης ως παράγοντας πανευρωπαϊκής ενότητας

Μαΐου μνήμες...

Συμπληρωματικά

Πάντα η Πόλη... 2009

Υπέρ πίστεως και πατρίδας; Πώς έτσι;

Της Αλώσεως...

Θυμάμαι την Πόλη μου, γράφω γι' αυτήν - 2008

Ο τελευταίος λόγος του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου λίγες ώρες πριν από την Άλωση της Κωνσταντινούπολης το 1453

Ιστορικά θέματα για τη Ρώμη (Βυζάντιο)      

"Η Επισκοπή Γκόμα προσεύχεται για το ηφαίστειο στο Κονγκό..."

Φίλοι Ιεραποστολής Μπουκόμπα Τανζανίας

ΣΤΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΑΜΠΕΛΩΝΑ ΤΗΣ ΑΦΡΙΚΗΣ
 

Από ηφαίστειο κινδυνεύει η περιοχή της Ιεράς Επισκοπής Γκόμα του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας, καθώς από το Σάββατο (22 Μαΐου 2021) έχει αρχίσει τις εκρήξεις. Με επίκαιρη ανάρτηση στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης ζητείται η προσευχή των πιστών, καθώς μετά τα χρόνια του εμφυλίου πολέμου η φυσική καταστροφή της περιοχής από το ηφαίστειο θα προκαλέσει μεγαλύτερα προβλήματα.
Χαρακτηριστικά αναφέρεται στην ανάρτηση:

«Η περιοχή της ιεράς μας Επισκοπής Γκόμα περνά δύσκολα με το φαινόμενο της φύσεως που ζούμε από το Σάββατο. Ηφαίστειο στη Γκόμα άνοιξε τις θύρες. Να εύχεστε για μας. Ήταν το μόνο που μας έλειπε μετά από τόσα χρόνια εμφυλίου πολέμου. Χριστός Ανέστη, αδελφοί εν Χριστώ».

Η Ιερά Επισκοπή Γκόμα στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό ιδρύθηκε τη Δευτέρα 26 Nοεμβρίου 2018 από την Ιερά Σύνοδο του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας και Πάσης Αφρικής. Η Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, χώρα με έκταση 2345000 τετραγ. χιλ., βρίσκεται στον κέντρο της Αφρικής και έχει Τρεις Μητροπόλεις: Κινσάσα με το Σεβ. Νικηφόρο, Κατάνγκα με το Σεβ. Μελέτιο και Κανάνγκα με το Σεβ. Θεοδόσιο, και δύο Επισκοπές: Γκόμα με πατριαρχικό επίτροπο τον αρχιμανδρίτη π. Χαρίτονα (φωτο) και Επισκοπή Κισανγκάνι.

 

Έκκληση για βοήθεια στην Ι.Επισκοπή Γκόμα του Κονγκό (Σάββατο 29 Μαΐου 2021)

Αγαπητοί εν Χριστώ αδελφοί Χριστός Ανέστη.

Από το Σάββατο που μας πέρασε, η περιοχή μας περνά δύσκολα με την έκρηξη του ηφαιστείου που έγινε. Ο κόσμος δεν ξέρει τι να κάνει . Τρέχει δεξιά και αριστερά για να βρει καταφύγιο. Η λάβα του ηφαιστείου έχει διαπεράσει το έδαφος προκαλώντας σεισμούς μέχρι 8 Ρίχτερ. Καταγράφονται πάνω από 100 την ημέρα. Κοιμόμαστε έξω, χειρότερα από περίοδο πολέμου είναι η κατάσταση εδώ. 

Θέλουμε τη βοήθειά σας. Η Ιερά μας Επισκοπή που είναι νέα εκκλησιαστική οντότητα, δε μπορεί. Πρώτον η ίδια η επισκοπή δεν έχει οικοδομές, μακάρι να είχαμε. Το σπίτι που ενοικιάζουμε, όπου μένει ο πατήρ μας Χαρίτων, πατριαρχικός επίτροπος της ιεράς Επισκοπής έχει γίνει τόπος φιλοξενίας για τους πιστούς της περιοχής. Πώς να το καταφέρει εφόσον δεν έχει έσοδα, παλεύει για να επιβιώσει ο ίδιος... 

Ζητάμε την αγάπη σας για να μπορέσουμε ως άνθρωποι και ως εκκλησία να προσφέρουμε έστω κι ένα ποτήρι νερό... Ζητάμε ταπεινά συγγνώμη για την ενόχληση αλλά οι καταστάσεις είναι τραγικές από το Σάββατο έως σήμερα.

Όποιος μπορεί να βοηθήσει, εφόσον δεν κυκλοφορεί ούτε πλοίο,ούτε αεροπλάνο, ας μας βοηθήσει στους λογαριασμούς

Εθνική τράπεζα της Ελλάδος

Λογαριασμός 13900151484

ΙΒΑΝ GR7301101390000013900151484

ILUNGA MUSUNGAYI CHARITON

Η

EQUITY BANK CONGO

00018000031200000029302.

Σας ευχαριστούμε πολύ"

Éruption du volcan à Goma en RD Congo (frontières avec le Rwanda / Ouganda) // Volcano eruption in Goma of DR Congo (borders with Rwanda/Uganda) // Mlipuko wa volkano huko Goma ya DR Congo (inapakana na Rwanda / Uganda)
 

Η σελίδα της επισκοπής Γκόμα, με φωτο & βίντεο από το ηφαίστειο

 

 

Ανθή Βούλγαρη: Το θαύμα του αγ. Ιωάννη του Ρώσου πριν το μεγάλο χειρουργείο της στο κεφάλι

 

megatv (εκεί μπορείτε να παρακολουθήσετε το βίντεο). Οι φωτο από εδώ, όπου αναλυτικά το θέμα στα αγγλικά.

06.03.2021: Σήμερα στην παρέα των συγκατοίκων βρέθηκε το δίδυμο του «Κοινωνία Ώρα MEGA», ο Ιορδάνης Χασαπόπουλος και η [δημοσιογράφος] Ανθή Βούλγαρη!

Η Ανθή Βούλγαρη, μεταξύ άλλων, μίλησε και για το θαύμα που έζησε πριν από ένα μεγάλο χειρουργείο στο κεφάλι.

«Όταν είχε έρθει η ώρα να κάνω το χειρουργείο, είχε πει ο γιατρός ότι πρέπει να μπω στην εντατική. Ήταν ένα 8ωρο χειρουργείο. Όταν μπήκα και βγήκα κατάλαβα ότι είχαν τελειώσει όλα, και είδα μια πολύ όμορφη μορφή, δεν έχω δει πιο όμορφο άντρα, πολύ φωτεινό, και κατάλαβα ότι είναι ο Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος, χωρίς να έχω πάει ποτέ στο μοναστήρι του. Όταν βγήκα από το χειρουργείο δεν μπήκα στην εντατική, και όταν βγήκα είδα την εικόνα του Αγίου Ιωάννη του Ρώσου. Είναι προστάτης μου από τότε», είπε η ίδια.

Πληρέστερα από εδώ (συνέντευξη στην Ελεονώρα Μελέτη):

Αναφερόμενη στην μορφή του Αγίου Ιωάννη του Ρώσου που είδε, είπε: «Είμαι στο χειρουργείο και πριν ξυπνήσω, ξέρω ότι είμαι καλά. Γιατί βλέπω μία μορφή, ξέρω ότι κοιμάμαι. Δεν έχω ξαναδεί πιο όμορφο άνδρα στη ζωή μου. Μια μορφή τόσο λαμπερή, ένα χαμόγελο απίστευτο και μου γνέφει ότι όλα είναι καλά. Αλλά καταλαβαίνω ότι δεν είναι γιατρός και μου έρχεται στο κεφάλι ότι είναι ο Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος. Ήταν η μόνη μορφή που δεν ήξερα. Ήταν ο μόνος άγιος που δεν είχα πάει ποτέ να προσκυνήσω. Και ξυπνάω και λέω στην μάνα μου: ‘Μαμά, έχουμε εικόνα του Αγίου Ιωάννη του Ρώσου;’ μέσα στην ζάλη. Η μάνα μου νόμιζε ότι τα ’χασα. Όταν συνήλθα την επόμενη ημέρα λέω ‘αποκλείεται, κάπου είναι η εικόνα του’. Και διηγούμαι το τι έχει συμβεί. Ήταν πολύ ζωντανό όλο αυτό. Ξέρω πολύ καλά ποιος ήταν δίπλα μου εκείνη την στιγμή».

Επίσης είπε: Η δημοσιογράφος αφηγείται πως μέχρι να έρθει η ώρα του χειρουργείου, είχε επισκεφθεί όποιο μοναστήρι έβρισκε. Όπως είπε, πίστευε πάντα στον Θεό, αλλά τώρα είχε έναν παραπάνω λόγο. Όπως είπε: «Είχα γυρίσει όλα τα μοναστήρια. Πήγαινα παντού, θυμάμαι ότι έμενα μόνη μου για να προσευχηθώ ουσιαστικά, να αφοσιωθώ σε αυτό. Και άλλαξε ο τρόπος που σκεφτόμουν. Μέχρι τότε με ένοιαζε το πώς θα δουλέψω, τι θα κάνω, πώς θα πληρώσω τους λογαριασμούς. Από τότε έχω γίνει ζαμάν φου».

Το σχόλιό μας: Ευχόμαστε ΚΑΘΕ ΚΑΛΟ στην αδελφή μας, με τις πρεσβείες του αγίου που αγαπά και όλων των αγίων (και της αγίας Ανθίας, μητέρας του αγίου Ελευθερίου, καθώς και της αγίας μάρτυρος Αθηνάς της 1ης Σεπτεμβρίου). Φυσικά, για να είναι πλήρης η σχέση της με την αλήθεια του Χριστού μας και με τους αγίους της χρειάζονται κι άλλα πράγματα, που η ίδια μόνο ξέρει αν και πόσο έχει προχωρήσει και σε αυτά. Εμείς ούτε ρωτάμε, ούτε κρίνουμε.

Παραθέτουμε μόνο αυτά τα links σχετικά:

Γίνε κι Εσύ Πολεμιστής του Φωτός

Ένα μυστήριο που μας κυνηγάει από παιδιά

Για τον άγιο Ιωάννη το Ρώσο, εδώ:

Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος: πώς οι δούλοι γίνονται ελεύθεροι...

Δόξα τω Θεώ. ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ!

Τότε, σε μια άλλη Eurovision...

ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ

Με τον Μιχάλη (Μάικ) Ροζάκη, ήμασταν κάθε βράδυ μαζί, επί δυο χρόνια. Τον συνοδεύαμε, με την ορχήστρα μας, στο “On The Rocks”, το υπέροχο εκείνο νυχτερινό κέντρο των αδελφών Κανέλλη και του Νίκου Κουζή, πάνω από τα βράχια τη Βάρκιζας...
Ο Μάικ τότε σπούδαζε ακόμη μουσική. Ανέβαινε στο πάλκο, τραγουδούσε κι ύστερα κλεινόταν στο καμαρίνι του και μελετούσε. “Σπασίκλας” πραγματικός, προχώρησε και εξελίχθηκε σε έναν σπουδαίο μαέστρο.
Ο Μάνος Χατζιδάκις τον ξεχώρισε για το ταλέντο του και τον πήρε μαζί του, στενό συνεργάτη, στην ΕΡΤ. Ο Μάικ πήρε κι εμένα μαζί του κι έτσι βρέθηκα να μετέχω σε εκείνα τα υπέροχα χρόνια της ελληνικής ραδιοφωνίας...
Έζησα, λοιπόν, χάρη στον Μάικ, εκείνη την επεισοδιακή συμμετοχή μας στην Eurovision” το 1976...

Ξαφνικά, λοιπόν, ο Μάνος αποφασίζει να συμμετάσχουμε στον διαγωνισμό! Μιλάει στο τηλέφωνο με την Μαρίζα Κωχ (την σπουδαία αυτή δημιουργό και τραγουδίστρια) και τον Μάικ. Η εντολή είναι σαφής. “Φτιάξτε τραγούδι και πηγαίνετε”...
Βεβαίως, μια εντολή Χατζιδάκι δεν μπορεί παρά να ήταν ριζοσπαστική! Ήθελε ένα τραγούδι-θρήνο για την τούρκικη εισβολή και κατοχή στην Κύπρο! “Πάρε ένα μαντολίνο και φεύγα!¨λέγεται ότι είπε στην Μαρίζα. Κι εκείνη, με τον Μάικ, μέσα σε ένα βράδυ (μιλώντας από το τηλέφωνο) ετοίμασαν αυτό που “διέταξε” ο Χατζιδάκις!
“Παναγιά μου-Παναγιά μου” ο τίτλος. Απλή ,λιτή, ελληνικότατη μελωδία, με την φωνάρα της Μαρίζας και την ενορχήστρωση του Μάικ, το κομμάτι ταξίδεψε στην Ολλανδία και...άναψαν τα τέλια!
Μου έλεγε, αργότερα, ο Μάικ. “Θα μπορούσαμε να τους πούμε “Χαίρετε, ήρθαμε να σας θυμίσουμε αυτά που δεν θέλετε να θυμάστε!” και περίπου έτσι μας αντιμετώπισαν. Με επιφύλαξη και συγκεκαλυμένο θυμό. Αλλά εμείς είχαμε πάει για να μείνουμε!”...

Φυσικά, ο στίχος του τραγουδιού, που μιλούσε για την κυπριακή τραγωδία, προκάλεσε την “οργή” των σφαγέων .
Η Τουρκία απέσυρε την συμμετοχή της (τί δουλειά έχει, αλήθεια, η Τουρκία στην Ευρώπη;) και το βράδυ του διαγωνισμού, η τουρκική κρατική τηλεόραση διέκοψε τη μετάδοση την ώρα της ελληνικής συμμετοχής και μετέδωσε στην θέση του ένα πολεμοχαρές τούρκικο κατασκεύασμα, που είχαν φτιάξει τα μεμέτια στην πρώτη επέτειο της εισβολής!
Η EBU, έκανε ”ντα” τους Τούρκους και τους έριξε δυο χρόνια αποκλεισμό ενώ ταυτόχρονα έβγαλε φιρμάνι που “απαγόρευε τα πολιτικά τραγούδια στον διαγωνισμό”...
“Μας ειδοποίησαν στο ξενοδοχείο ότι είχαν πληροφορίες πως κάποιοι απειλούσαν με βομβιστική επίθεση. Η Μαρίζα μου είπε “θα κάνουμε “μπαμ” με το τραγούδι” και γελάσαμε” μου είπε ο αξέχαστος Μάικ.

Πράγματι, το βράδυ του διαγωνισμού, είχαν ληφθεί έκτακτα μέτρα. Αλλά ποιός νοιαζόταν...
“Και βγαίνει η Μαριζάρα με εκείνο το φόρεμα-αυλαία, κατάμαυρο, έμπνευση της Νίκης Γουλανδρή ,συνοδευόμενο από ένα αυθεντικό βυζαντινό κόσμημα, χρυσάφι μισό κιλό, το οποίο φυλασσόταν στη θυρίδα μας, στο ξενοδοχείο. Και εγώ διευθύνω την ορχήστρα και έχω ανατριχιάσει καθώς την βλέπω ,στα μαύρα, σαν να φωνάζει πριν ακόμη αρχίσει “Τώρα θα ακούσετε αυτά που δεν σας λέεει κανένας!” μου αφηγείται ο Ροζάκης, στο κυλικείο του κτιρίου της Αγίας Παρασκευής και, γελώντας, μου λέει πως οι Ολλανδοί τους είχαν πει ότι υπήρχε φήμη για ”ελεύθερους σκοπευτές” στην αίθουσα!
“Σκεφτόμουν ότι ήθελαν να μας κάνουν να αποσυρθούμε, αλλά είχαμε πάει σαν “καμικάζι” μου είπε...
Και εκείνο το βράδυ, τρεις Απριλίου του 1976, ο Μάικ σηκώνει την μπακέτα, η Μαρίζα κάνει δυο βήματα μπροστά και αρχίζει το μοιρολόι...

“Κάμπος γεμάτος πορτοκάλια, ώι μάνα μ'
που πέρα ως πέρα απλώνετ' η ελιά...
Γύρω χρυσίζουν τ' ακρογιάλια, ώι μάνα μ'
και σε θαμπώνει, θαμπώνει η αντηλιά.
Στον τόπο αυτό όταν θα πάτε, ώι μάνα μ'
σκηνές αν δείτε, αν δείτε στη σειρα.
Δε θα 'ναι καμπινγκ για τουρίστες, ώι μάνα μ'
θα 'ναι μονάχα, μονάχα προσφυγιά!
Παναγιά μου, Παναγιά μου, παρηγόρα την καρδιά μου!
Κι αν δείτε ερείπια γκρεμισμένα, ώι μάνα μ'
δεν θα 'ναι απ' άλλες, απ' άλλες εποχές.
Από ναπάλμ θα 'ναι καμένα, ώι μάνα μ'
θα 'ναι τα μύρια χαλάσματα του χτες!
Κι αν δείτε γη φρεσκοσκαμμένη, ώι μάνα μ'
δεν θα 'ναι κάμπος, 'ναι κάμπος καρπερός.
Σταυροί θα είναι φυτεμένοι, ώι μάνα μ'
που τους σαπίζει, σαπίζει ο καιρός!
Παναγιά μου, Παναγιά μου, παρηγόρα την καρδιά μου! "

Πήραμε είκοσι πόντους (οκτώ από τη Γαλλία) και ήρθαμε δέκατοι τρίτοι. Αλλά πήραμε τα κεφάλια πολλών! Πέντε μας έδωσε η Ιταλία, τέσσερις η Ισλανδία, δύο το Βέλγιο κι έναν η Πορτογαλία.
Κι ο Χατζιδάκις, που είχε δώσει εντολή στη Μαρίζα “Να ανοίξεις τα χέρια σαν να πετάς, για να φανεί το πένθος μας!” έκανε την επομένη την επική εκείνη δήλωση, απαντώντας σε όσα είχαν γραφεί στα ελληνικά και ξένα ΜΜΕ:
“Διάβασα πολλές επικρίσεις εναντίον της Ραδιοφωνίας, για το ότι δεν εναρμονίστηκε με το επίπεδο της Eurovision και για το ότι δεν έγινε “δημοκρατικότερα” η επιλογή, ώστε “να πετύχουμε”. Πουθενά δεν διάβασα τη μόνη, τη μία και τη σωστή άποψη. Ότι δε διαθέτουμε ηλίθιο τραγούδι και είμαστε μια χώρα που έχει τεράστια και αξιόλογη μουσική παράδοση. Λάβαμε μέρος, διότι έπρεπε να δηλώσουμε παρουσία. Διαλέξαμε ένα τραγούδι που μας ταιριάζει και δε μας έκαμε εκ των υστέρων να ντραπούμε. Αν πετυχαίναμε, ίσως να ντρεπόμουν, μια κι εγώ προσωπικά σαν υπεύθυνος, πρώτη φορά συνειδητοποίησα το επίπεδο του θορυβώδους αυτού διαγωνισμού“...
Αυτά, τότε, στην δεκαετία του ΄70, στα ωραία χρόνια του ραδιοφώνου...

facebook

"Ν": Ακούστε το τραγούδι εδώ.

Saint John the Russian and Confessor, whose relics are on the island of Euboia, Greece (May 27)

 

The Healing of the Unbelieving Physician suffering from cancer

See here please:  

Saint John the Russian and Confessor, whose relics are on the island of Euboia, Greece (May 27)

& here 

Μεσοπεντηκοστή 2021 - Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος: πώς οι δούλοι γίνοναι ελεύθεροι...

 

Μεσοπεντηκοστή - μια γιορτή στην αγκαλιά του Πάσχα & της Πεντηκοστής

Άγιος Ιωάννης ο Ρώσος (27 Μαΐου), ένας παράξενος δούλος...

Η ιστοσελίδα του προσκυνήματος του αγίου στο Νέο Προκόπι Ευβοίας (από εκεί η εικόνα)


Μια οικογένεια δούλων νικά τις εξουσίες του κόσμου...

Άγιος Αλέξανδρος ο Δερβίσης

Άγιος απόστολος Κάρπος (26 Μαΐου): Το λάθος ενός αγίου
 

Ο Θεός ανέχεται, υπομένει, κατανοεί... Εμείς;

Προσκυνητής

Πολλοί από μας ζητάμε οι κλέφτες να πάνε φυλακή, οι φονιάδες να εκτελεστούν, οι παραβάτες να τιμωρηθούν... Όταν με το κακό χτυπάς το κακό, το κακό πολλαπλασιάζεται. Όταν βλέπεις κάποιον να τιμωρείται δίκαια κι εσύ χαίρεσαι, αυτό δείχνει σκληρό άνθρωπο... Όταν κρίνεις τους άλλους με καθαρά εξωτερικά κριτήρια δεν είσαι δίκαιος. Όταν δεν τους ανέχεσαι, δυσκολεύεις τη ζωή σου στο όνομα της Δικαιοσύνης σου και θα έχεις την ίδια αντιμετώπιση για τα δικά σου εγκλήματα.
Ο Θεός ανέχεται, περιμένει, κατανοεί, συμπονάει, σταυρώνεται για κάθε άνθρωπο. Ξέρει μόνο να αγαπά, να μιλάει στη συνείδησή μας διακριτικά, να εμποδίζει με ευγένεια. "Μακάριοι οι πράοι, οι ήρεμοι, οι ταπεινοί κι αυτοί που κλαίνε για τις δικές τους αμαρτίες, γιατί αυτοί θα κληρονομήσουν τη γη..." είπε ο Χριστός. Αγάπησε, συγχώρησε, δικαιολόγησε, υπόμεινε για να αγαπηθείς, να συγχωρηθείς, να γίνεις αποδεκτός, να γαληνεύσεις βαθιά από αυτή τη ζωή. Ζήσε σαν τελευταίος απ' όλους, σαν τη γη που την πατάμε, αλλά μας βαστάει όλους.
Ένας Άγιος των ημερών μας έλεγε:
«Μην κατηγορήσεις ποτέ κανένα ιερωμένο ή αφιερωμένο στον Θεό, αλλά ούτε τους κοσμικούς, ούτε τους μεγαλύτερους αμαρτωλούς, και αν ακόμα τους βλέπεις να αμαρτάνουν. Όλους τους ανθρώπους, που κατοικούν στη γη και τους κοιμηθέντας από κτίσεως κόσμου να τους βλέπουμε αγίους και δικαίους και μόνο τον εαυτό μας να βλέπομε αμαρτωλό, τελευταίο όλου του κόσμου και άξιο κατακρίσεως και πολλών τιμωριών. Είναι καλό και θεάρεστο να πεθάνουμε για τον κόσμο και να ζήσουμε αιωνίως με το Θεό»

πατήρ Ευμένιος Σαριδάκης

Αρκεί να κάνουμε το πρώτο βήμα εμείς, το βήμα της μετάνοιας

 

Ο Παράδεισος είναι γεμάτος από αμαρτωλούς που μετανόησαν.Είναι και για μας ανοικτός ο Παράδεισος. Αρκεί να κάνουμε το πρώτο βήμα εμείς, το βήμα της μετάνοιας. Τότε σπεύδει ο Θεάνθρωπος Κύριος να κάνει δέκα βήματα για να μας αγκαλιάσει...

Γέροντας Εφραίμ της Αριζόνας

Τη ΚΕ' Μαΐου, μνήμη του Οσίου Πατρός ημών Ιεουνίου του Νηστευτού, εν Ιέρακι της Καλαβρίας

Έζησε ερημητικό βίο τον 10ο αιώνα κοντά στη μονή του Αγίου Φιλίππου στο Locri της επαρχίας Gerace, την εποχή που κατέφυγε εκεί και ο όσιος Αντώνιος και ο όσιος Νικόδημος της Mammola.
Ονομαζόταν Ιωάννης, όμως λόγω της αυστηρής νηστείας του έμεινε γνωστός ώς "Ιεούνιος" νηστευτής), λόγω του ότι στα λατινικά η νηστεία λέγεται Ieiunium. Εκοιμήθη περί το 1000 μ.Χ. Σήμερα η μνήμη του έχει σχεδόν ξεχαστεί...

ΦΙΛΟΖΩΟΙ ΜΟΝΑΧΟΙ ΤΟΥ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ

"Δίκαιος οἰκτίρει ψυχὰς κτηνω̃ν αὐτου̃ τὰ δὲ σπλάγχνα τω̃ν ἀσεβω̃ν ἀνελεήμονα" (Παροιμ. 12,10).
Ένας μοναχός της Μονής Εικοσιφοινίσσης του 18ου αιώνα με περισσή χαρά ταΐζει τα σκυλάκια της Μονής. Τοιχογραφία στον εξωνάρθηκα του Καθολικού (δηλ. του κεντρικού ναού).

facebook

Κυριακή του Παραλύτου 2021

 

Βηθεσδά

Βικιπαίδεια (φωτο από εδώ)

Με την ονομασία Βηθεσδά ή προβατική κολυμβήθρα αναφέρεται στη Βίβλο δεξαμενή, η οποία βρισκόταν στη λεγόμενη «Προβατική Πύλη» της Ιερουσαλήμ. Είχε 5 στοές και το όνομά της είχε συνδεθεί με θεραπείες ασθενών που αποδόθηκαν σε θαύματα, όπως η θεραπεία του παραλυτικού στο Ευαγγελιο του Ιωάννη. Τον 5ο αιώνα, ανεγέρθηκε ναός εις μνήμην του εν λόγω θαύματος. Η κολυμβήθρα εντοπίστηκε, μετά από αρχαιολογική έρευνα, το 1871 (Εγκυκλοπαίδεια Πάπυρος Larousse Britannica (2007), Τ. 11, σ. 495-6).

 

Για τους παλιούς και νέους φίλους της μπλογκονησίδας μας, η σχετική ανάρτησή μας: Είσαι ο άνθρωπός μου; Και το παρακάτω, από τον π. Θεμιστοκλή Μουρτζανό:

«Ἀνέβη ὁ Ἰησοῦς εἰς Ἰεροσόλυμα ἐπί τῇ Προβατικῇ κολυμβήθρᾳ, τῇ λεγομένῃ κατά Ἰουδαίους Βηθεσδᾶ, πέντε στοάς ἐχούσῃ. Ἐν ταύταις γάρ κατέκειτο πλῆθος τῶν ἀσθενούντων. Ἄγγελος γάρ τοῦ Θεοῦ κατά καιρόν ἐπιφοιτῶν διετάραττεν αὐτήν καί ῥῶσιν ἐχαρίζετο τοῖς προσιοῦσιν ἐν πίστει. Καί ἰδών ὁ Κύριος χρονιοῦντα ἄνθρωπον λέγει πρός αὐτόν: θέλεις ὑγιής γενέσθαι; ὁ ἀσθενών ἀπεκρίνατο: Κύριε, ἄνθρωπον οὐκ ἔχω, ἵνα ὅταν ταραχθῇ τό ὕδωρ, βάλῃ με εἰς τήν κολυμβήθραν. Ἰατροῖς κατηνάλωσα τόν ἅπαντά μου βίον καί ἐλέους τυχεῖν οὐκ ἠξιώθην. Ἀλλ’ ὁ ἰατρός τῶν ψυχῶν καί τῶν σωμάτων λέγει πρός αὐτόν: ἆρον σου τόν κράββατον καί περιπάτει, κηρύττων μου τήν δύναμιν καί τό μέγα ἔλεος ἐν τοῖς πέρασιν»  (Δοξαστικό των στιχηρών του Εσπερινού της Κυριακής του Παραλύτου σε ήχο πλάγιο του πρώτου).

«Ανέβηκε ο Ιησούς στα Ιεροσόλυμα στην προβατική κολυμβήθρα, η οποία σύμφωνα με τους Ιουδαίους ονομαζόταν Βηθεσδά και είχε πέντε στοές. Σ’ αυτές ήταν κατάκοιτοι πολλοί άνθρωποι που ήταν ασθενείς. Διότι κατά καιρούς κατέβαινε από τον ουρανό ένας άγγελος του Θεού και τάραζε το νερό της κολυμβήθρας και χάριζε υγεία σε όσους προσέρχονταν με πίστη. Και βλέποντας ο Κύριος έναν άνθρωπο που είχε πολλά χρόνια εκεί, του λέει: θέλεις να γίνεις υγιής; και ο άρρωστος του αποκρίθηκε: Κύριε, δεν έχω άνθρωπο, ώστε όταν ταραχθεί το νερό να με βάλει στην κολυμβήθρα. Ξόδεψα όλη μου την περιουσία στους γιατρούς και δεν αξιώθηκα να ελεηθώ. Αλλά ο ιατρός των ψυχών και των σωμάτων του λέει: πάρε στους ώμους σου το κρεβάτι σου και περπάτα, και διακήρυξε την δύναμή μου και το μέγα έλεος που ήρθα να δώσω στους ανθρώπους στα πέρατα της γης».

  

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός / BHMATA

 

Όταν ασθενούμε οι άνθρωποι καταφεύγουμε στους γιατρούς, στην ιατρική επιστήμη. Αντιμετωπίζουμε τους γιατρούς ως αυτούς που ξέρουν την αλήθεια για την κατάστασή μας, μπορούν να βρούνε τρόπους να μας επαναφέρουν στην υγεία μας, να αποτρέψουν ή να αναστείλουν τον θάνατο. Ο γιατρός για τον άνθρωπο είναι ένας μικρός σωτήρας. Το ίδιο και τα φάρμακα, τα οποία τα έχουμε ανάγκη ώστε ο οργανισμός μας να έρθει σε ισορροπία και να μπορούμε να ζήσουμε κατά πώς επιθυμούμε. 

 

     Υπάρχουν όμως και ασθένειες στις οποίες οι γιατροί μπορούν να λειτουργήσουν κάπως ανακουφιστικά, αλλά δεν είναι τόσο οι γνώσεις που δεν είναι επαρκείς, όσο η κατάσταση του ασθενούς που δεν επιτρέπει σε κανένα φάρμακο να δράσει αποτελεσματικά και να οδηγήσει στην θεραπεία. Οι γιατροί γνωρίζουν, βλέπουν, προβλέπουν, αλλά αισθάνονται και αυτοί ανίσχυροι μπροστά στην δύναμη της ασθένειας, στην φθορά που αυτή επιφέρει στον άνθρωπο. Σηκώνουν τα χέρια ψηλά και, αν πιστεύουν στον Θεό, αφήνουν τα πάντα στο έλεός Του. Νιώθουν τα μέτρα τους, ότι όσο κι αν επιθυμούν, δεν μπορούν να νικήσουν έναν οργανισμό που καταστρέφεται είτε από μόνος του είτε από τον χρόνο είτε από κάποιον αόρατο εχθρό που λέγεται μικρόβιο ή ιός. Και σπουδάζουν μαζί μ’ αυτόν που πεθαίνει την φθορά της ανθρώπινης φύσης. Και δεν είναι θέμα χρημάτων και κόστους. Είναι το ότι τελικά έναντι της φθοράς και του θανάτου είναι βέβαιο ότι θα ηττηθούμε. Όσο κι αν μας πονά. Και το ερώτημα ξαναγυρνά στην ζωή που ζούμε. Διότι αυτός είναι ο κοσμικός τρόπος θέασης των πραγμάτων, που μοιάζει μοναδικά ανθρώπινος.

 

     Για την πίστη μας όμως υπάρχει το «μετά». Είναι σταυρός ο πόνος, η φθορά, η ασθένεια. Είναι μαρτύριο η προσδοκία του θανάτου και το ανίσχυρο του ανθρώπου. Είναι δοσμένο σε όλους μας από τον Θεό το λογικό. Και το λογικό συνδυάζεται με το «άρχειν», δηλαδή με την επιθυμία και την δυνατότητα να βρούμε τρόπους να εξουσιάζουμε επί της φύσεως, αλλά και επί του εαυτού μας. Και όταν διαπιστώνουμε πως όση δύναμη κι αν έχει ο νους μας, όσα κι αν γεννήσει ως προς τις γνώσεις, δεν  μπορεί να εξουσιάσει τη ύπαρξη ώστε να μην πάψει να υφίσταται, ο πόνος είναι ανεκλάλητος. Κι όμως, ενώ υπάρχει το «έλεος του Θεού», το οποίο μας δείχνει πως η αγάπη είναι ο τρόπος, η εμπιστοσύνη στον Θεό που αναστήθηκε και θα μας αναστήσει, ότι η αγάπη είναι ο δρόμος αυτής της ζωής, ότι η αγάπη είναι αυτή που ελεεί την και μετά θάνατον υπάρχουσα ψυχή μας, εντούτοις οι άνθρωποι επιμένουμε να έχουμε τα δικά μας, τα ανθρώπινα, τα κοσμικά μέτρα ως βάση της πορείας μας.

 

    Τριανταοκτώ χρόνια περίμενε ο παράλυτος της Βηθεσδά. Ξόδεψε την περιουσία του στους γιατρούς, αλλά την φθορά δεν την νίκησε. Έλεος από τον κόσμο δεν βρήκε. Και βρίσκει ίαση σε μία στιγμή, όταν τον συνάντησε ο ιατρός των ψυχών και των σωμάτων. Του δίνει την σωματική γιατρειά. Τον αφήνει να συλλογιστεί την ανάγκη για ίαση όλης της ύπαρξης. Και τον προτρέπει να διακηρύξει το δώρο που έλαβε. Η συνάντηση με τον Χριστό είναι το κλειδί. Αυτός μας ελεεί. Αυτός είναι η ελπίδα μας. Αυτός νικά την τυπολατρία και τα θρησκευτικά συνταγολόγια που δεν επέτρεπαν καμία εργασία το Σάββατο, ούτε την ίαση του ανθρώπου, δείχνοντας την ανάγκη που φτάνει στον παραλογισμό η κάθε εξουσία να ελέγχει και την τελευταία λεπτομέρεια της ζωής του ανθρώπου, ακόμη και το πώς και πότε και με ποιον τρόπο θα γιατρευτεί.  Και ο Χριστός νοιάζεται για τον ιαθέντα. Τον βρίσκει και τον προτρέπει να προσέχει στην ζωή του, για να μην χάσει τελικά την πνευματική του υγεία και παραδοθεί στην αιώνια φθορά.

 

    Η ίαση του παραλύτου της Βηθεσδά μας δείχνει ότι μπροστά στον αναστάντα Κύριο όσοι πιστεύουμε συνειδητοποιούμε τα όριά μας: χωρίς να αρνούμαστε τα ανθρώπινα μέσα, δεν πιστεύουμε στην σωτηρία εκ της ζωής ταύτης, στην σωτηρία εκ της επιστήμης. Ακούμε, υπακούμε, αλλά δεν απολυτοποιούμε. Μέσα μας γνωρίζουμε ότι το έλεος του Θεού δίνει απαντήσεις και για το κατά και για το μετά της ζωής. Και με εμπιστοσύνη στον Θεό παλεύουμε την ήττα μας από το να ελέγχουμε και να εξουσιάζουμε τα πάντα. Αποδεχόμαστε εν ταπεινώσει τα μέτρα μας. Κοιτούμε τα πάθη και τα λάθη μας. Και με γενναιότητα ψυχής περιμένουμε την συνάντηση με τον Χριστό. Την προγευόμαστε στην Εκκλησία και στα μυστήριά της. Επιλέγουμε όμως η ζωή μας να μην θεοποιεί τα του κόσμου, αλλά να αφήνεται στο έλεος του Θεού. Και δεν λησμονούμε τον ψαλμικό λόγο: «το έλεός σου, Κύριε, καταδιώξει με πάσας τας ημέρας της ζωής μου».

Χριστός Ανέστη! 

 

Κέρκυρα, 23 Μαΐου 2021 

Κυριακή του Παραλύτου

 

Συμπλήρωμα

Ιατρική και Χριστιανισμός 

Πόνος και Φως

Ο Λόγος ανακαίνιση των πάντων (άρθρο για την Κυριακή του Παραλύτου)

Το επίγειο τέλος του αγίου γέροντα του Λεπροκομείου Αθηνών π. Ευμένιου Σαριδάκη († 23-5-1999)

Τι & πώς
 

(...) Τα δύο τελευταία χρόνια της ζωή του τα πέρασε στο Νοσοκομείο Ευαγγελισμός, στον 6ο όροφο, στο θάλαμο 653, που τον είχε μετατρέψει σε Εκκλησία.
Οι γιατροί και το νοσηλευτικό προσωπικό τον αγαπούσαν πολύ και έδειχναν μεγάλο ενδιαφέρον. Και μόνο που έμεινε δύο χρόνια εκεί μέσα και με τόσο κόσμο κάθε μέρα και τόση ενόχληση, λέει πολλά. Ο θάλαμος 653 σαν να ήταν καλογερικό κελί. Τις τελευταίες εικοσιδύο μέρες ο Γέροντας είχε πέσει σε κώμα και ούτε μιλούσε, ούτε εκινείτο. Εκτός τα μάτια, είχαν πάθει και άλλα ζωτικά όργανα όπως τα νεφρά, η καρδιά και το συκώτι και πλησίαζε το τέλος.
Τελευταία, τον είχαν βάλει και στο τεχνητό νεφρό, αλλά ο οργανισμός του δεν δεχόταν την αιμοκάθαρση και υπέφερε πολύ. Το αίμα που καθάριζε, σε δυο ώρες είχε ξανά μολυνθεί, και έτσι περιήλθε, όπως μας είπε ο καθηγητής, σε σηψαιμικό κώμα και επήλθε ο θάνατος. Ήταν 23 Μαΐου του 1999, ημέρα Κυριακή.

Το σκήνωμα του αγίου γέροντα Ευμενίου μεταφέρθηκε στην εκκλησία των Αγίων Αναργύρων, όπου εψάλη τρισάγιο και στη συνέχεια εκτέθηκε σε λαϊκό προσκύνημα. Το τι γινόταν εκεί όλη τη νύχτα της 23ης Μαΐου, δεν περιγράφεται. "Κλαυθμός και οδυρμός πολύς". Προεξάρχων του κλήρου ήταν ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Νικαίας κ. Αλέξιος.
Επίσης, ευρισκόμενοι στην Αθήνα για την επίσκεψη του Οικουμενικού Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου ήλθαν και προσκύνησαν ο Σεβ. Αρχιεπίσκοπος Κρήτης κ. Τιμόθεος, ο οποίος είχε τη μεγάλη τιμή από τον Θεό να τον χειροτονήσει κληρικό, ο Σεβ. Μητροπολίτης Γορτύνης και Αρκαδίας κ. Κύριλλος, καθώς και ο πανοσιολογιώτατος Πρωτοσύγκελλος της παραπάνω Μητροπόλεως Αρχιμ. Χρυσόστομος Παπαδάκης, οι οποίοι τέλεσαν τρισάγια στο ιερό του σκήνωμα. Ο τελευταίος κατ' εντολήν του Αγίου Γορτύνης έφυγε αμέσως για Κρήτη για να παραστεί στην κηδεία και να εκφωνήσει τον επικήδειο λόγο.
Όντως είχαμε ένα νεοφανή άγιο μπροστά μας. Το σώμα του ήταν ζεστό, φωτεινό, μαλακό και ελαστικό, που νόμιζες ότι κοιμόταν και όχι ότι ήταν νεκρός. Έτσι διατηρήθηκε μέχρι τέλους. Ήταν ένα θαύμα και μια απόδειξη αγιότητας, που πρώτη φορά έβλεπα στη ζωή μου. (...)

Λόγοι του Γέροντα Ευμένιου

Να αγαπούμε τον άνθρωπο, μα πιο πολύ να αγαπούμε τον Θεό. "Ν": Δεν πρέπει να παρεξηγηθούν αυτά τα λόγια, γιατί ο γέροντας ήταν όλος αγάπη για ΚΑΘΕ άνθρωπο.

Ο Θεός τα θέλει όλα και όχι ό,τι μας περισσεύει.

Αν κανείς έχει κάποιο χάρισμα να μην υπερηφανευτεί, γιατί θα του το πάρει ο Θεός για να ταπεινωθεί.

Κάθε ταπεινός είναι και πράος, αλλά κάθε πράος μπορεί να μην είναι και ταπεινός.

Άμα δεν έχεις ταπείνωση, δεν έχεις καμμιά αρετή.

Αν κάτι σε στενοχωρεί, να λες: "Καλά να πάθω για τις αμαρτίες μου".

(Από το βιβλίο του Αντωνίου Σαριδάκη "Ο Άγιος Γέροντας Ευμένιος - Ο πράος και ταπεινός τη καρδία", σελ. 166 και 195)

Επιμέλεια Έκτακτο Παράρτημα

Δείτε, παρακαλώ, και:

23 Μαΐου: μνήμη γέροντα Ευμένιου Σαριδάκη & νεομάρτυρος Ευγένιου Ροντιόνωφ (δείτε & εδώ)

Ο άγιος φίλος των λεπρών - Ο κρυφός γελαστός άγιος του Αιγάλεω (π. Ευμένιος Σαριδάκης, 23 Μαΐου 1999)

Κυκλοφόρησαν οι τόμοι Ε' και ΣΤ' του μνημειώδους έργου «Το ελληνικό κοσμοσύστημα» του Γ. Κοντογιώργη

Πέρα από το άτομο

Γεώργιος Δ. Κοντογιώργης, Το ελληνικό κοσμοσύστημα, τόμος Ε': Η Βυζαντινή οικουμενική κοσμόπολη, ο ευρωπαϊκός Μεσαίωνας και ο νεότερος κόσμος - Από τον ελληνικό στον ευρωπαϊκό δρόμο προς τη «νεοτερικότητα», εκδόσεις Ι. Σιδέρης, Αθήνα 2021, ISBN: 978-960-08-0883-4.

Στον παρόντα Ε´ τόμο, πυρήνα αποτελεί η διαπίστωση ότι στη βυζαντινή οικουμένη ολοκληρώνεται η ανθρωποκεντρική μεθάρμοση του ελληνικού κοσμοσυστήματος και αναδύονται οι θεμέλιες προϋποθέσεις για τη μεταβολή κλίμακας, εντέλει για τη μετάβαση από τη μικρή στη μεγάλη κλίμακα που ορίζει το κράτος έθνος.

Υπό το πρίσμα αυτό, κληθήκαμε να αναζητήσουμε το περιεχόμενο, το πλαίσιο, τα όρια των εξελίξεων αυτών καθώς και τους όρους, δηλαδή τα αίτια, που επέτρεψαν στις δυνάμεις του παλαιού καθεστώτος να ορθώσουν αναχώματα στο εσωτερικό της βυζαντινής κοσμόπολης, έτσι ώστε να οδηγήσουν εντέλει στην ανάσχεση του ελληνικού δρόμου προς τη μεγάλη κλίμακα και στην επιδιαιτησία των δυνάμεων της ευρωπαϊκής περιφέρειας.

Η αναζήτηση μιας απάντησης στο συγκεκριμένο ερώτημα μας φέρνει αντιμέτωπους αφενός με τις νέες πραγματικότητες που διαμορφώνονται στη δεσποτική περιφέρεια της ανθρωποκεντρικής οικουμένης ως αποτέλεσμα της μετακένωσης των παραμέτρων της μεγάλης κλίμακας σε αυτήν και αφετέρου με τη διαφορά φύσεως που υποκρύπτει η πρόσληψή της από την Εσπερία σε σύγκριση με την αντίστοιχη από τους Σλάβους και τους Άραβες.

 

Εκτιμάμε ότι η συγκεκριμένη προσέγγιση είναι από μόνη της ικανή να εξηγήσει γιατί η μετακένωση των παραμέτρων της μεγάλης ανθρωποκεντρικής κλίμακας στην Εσπερία επέτρεψε στην ιδιωτική δεσποτεία να επανέλθει στην Ιστορία με δίαυλο την κρατική/απολυταρχική δεσποτεία. Μας φέρνει παράλληλα αντιμέτωπους με το διακύβευμα της μεθάρμοσης ηγεσίας καθοδόν προς τη μεγάλη κλίμακα, συνακόλουθα και στην αναζήτηση των αιτιών που σε βάθος χρόνου οδήγησαν στην ήττα του ελληνικού δρόμου.

Η διαλεκτική σχέση μεταξύ της ανθρωποκεντρικής/βυζαντινής μήτρας και της ευρωπαϊκής περιφέρειας επαναφέρει για μια ακόμη φορά το ζήτημα της λειτουργίας της δεσποτικής περιφέρειας ως εμβρυουλκού στις μεγάλες μεταβατικές φάσεις του ανθρωποκεντρικού κοσμοσυστήματος. Όντως, στην περίπτωση της Εσπερίας θα επαναληφθεί το προηγούμενο της Μακεδονίας και της Ρώμης, οι οποίες προσήλθαν να διαιτητεύσουν στις υποθέσεις της ανθρωποκεντρικής μήτρας, δίδοντας λύση στο εσωτερικό πρόβλημα που υπαγορεύει η ομόλογη κοσμοσυστημική βιολογία.

Εντούτοις, σε αντίθεση με τις προγενέστερες παρεμβάσεις της περιφέρειας, οι επιπτώσεις που είχε η ανάληψη της πρωτοβουλίας των κινήσεων από την εσπεριανή περιφέρεια θα αποδειχθούν κοσμοϊστορικές, καθόσον έμελλε να απολήξουν στην ανατροπή της ίδιας της ανθρωποκεντρικής βιολογίας. Η εν λόγω πρωτοβουλία θα οδηγήσει εντέλει στη μεγάλη κλίμακα, πλην όμως με την εξ ανάγκης ακύρωση του κεκτημένου της ανθρωποκεντρικής οικουμένης που διήγε ο ελληνικός κόσμος –και υποσχόταν ο ομόλογος δρόμος– και τη συνεπακόλουθη ανθρωποκεντρική επανεκκίνηση της νεοτερικότητας από τη μηδενική αφετηρία που βίωνε η ευρωπαϊκή περιφέρεια.

Οπωσδήποτε, παραμένει γεγονός ότι η «Ευρώπη» γεννήθηκε στο Βυζάντιο, προϋπέθετε δε την απόσειση του Μεσαίωνα.

isideris.gr

***

 

Γεώργιος Δ. Κοντογιώργης, Το ελληνικό κοσμοσύστημα, τόμος ΣΤ':  Η Βυζαντινή οικουμενική κοσμόπολη, ο ευρωπαϊκός Μεσαίωνας και η «νεοτερικότητα» - Η νεοτερική «επιστήμη» στη δοκιμασία της Κοσμοσυστημικής Γνωσιολογίας, εκδόσεις Ι. Σιδέρης, Αθήνα 2021, ISBN: 978-960-08-0884-1.

Στις σελίδες που προηγήθηκαν καταδείξαμε πώς η κοσμοσυστημική γνωσιολογία, και κυριολεκτικά το ανθρωποκεντρικό κοσμοσύστημα που ξεδιπλώσαμε με θεμέλια αφετηρία τον ελληνικό κόσμο, προσφέρεται να λειτουργήσει ως επιστημονικός αποκωδικοποιητής του κοινωνικού φαινομένου, ως ταξιθέτης της έλλογης βιολογίας του και, σε τελική ανάλυση, ως διαγνώστης των λύσεων που προσιδιάζουν στα πράγματα.

Η γνωσιολογική αυτή επιλογή μάς φέρνει αντιμέτωπους με την «επιστήμη» της νεοτερικότητας, την οποία υποβάλαμε στη δοκιμασία της κοσμοσυστημικής γνωσιολογίας δίκην σταθεράς σε όλη την έκταση του ανά χείρας έργου με σημείο αναφοράς την αποδεικτική ικανότητα των πηγών.

Εντούτοις, η περίπτωση του Βυζαντίου εγείρει πλήθος άλλων ζητημάτων που επέβαλαν έναν πιο διεξοδικό διάλογο της κοσμοσυστημικής γνωσιολογίας με τη νεοτερική «επιστήμη», από τον οποίο ακριβώς αναδεικνύεται εναργέστερα το γνωσιολογικό αβαθές της φερόμενης ως κοινωνικής επιστήμης που διακινεί η νεοτερικότητα και το ιδεολογικό φορτίο που, σε τελική ανάλυση, την αποτρέπει να συναντηθεί με τις πραγματικότητες της ίδιας της εποχής της.

Από τον εν λόγω διάλογο αναμένεται να προκύψει η συνειδητοποίηση της ανάγκης για ένα νέο γνωστικό εγχείρημα που θα δίνει απαντήσεις στα κρίσιμα ερωτήματα της επιστήμης και θα επικεντρώνεται στη θέση που κατέχει η εποχή μας στην ταξινομία της ανθρωποκεντρικής βιολογίας, κατ’ επέκταση, και στην προβληματική της μετάβασης προς την εποχή που θα ακολουθήσει.

 

Η ανάγκη μιας νέας επιστήμης αποβαίνει επιτακτική λόγω της διαπιστούμενης ήδη και με ραγδαίους ρυθμούς υπέρβασης του κόσμου που οικοδόμησε η φάση της μετάβασης από τη δεσποτεία στον ανθρωποκεντρισμό. Υπέρβαση η οποία μάλιστα γίνεται ιδιαίτερα εμφανής στο πεδίο των αξιών και των θεσμών που στις ημέρες μας παραμένουν ερμητικά εγκλεισμένοι στο σπήλαιο του 18ου αιώνα, το οποίο οικοδόμησαν οι πνευματικοί θύλακες του Διαφωτισμού.

Ώστε η συγκρότηση ενός γνωσιολογικού επιχειρήματος που θα απαντά στις απαιτήσεις της επιστήμης αποβαίνει στις ημέρες μας περισσότερο από αναγκαία προκειμένου ο χειμαζόμενος κόσμος της νεοτερικότητας να αποσείσει τις βεβαιότητές του με τον ίδιο τρόπο που έπραξε στη φάση της μετάβασης από τη δεσποτεία στον ανθρωποκεντρισμό με όχημα τον Διαφωτισμό.

Διακύβευμα της νέας επιστήμης είναι η άρση των δύο μεγάλων ρήξεων που πραγματοποίησε η νεοτερικότητα με την κλασική και την βυζαντινή «αρχαιότητα» προκειμένου να νομιμοποιήσει κρίσιμες επιλογές καθοδόν προς τη μετάβαση από τη δεσποτεία στον πρώιμο ανθρωποκεντρισμό.

Ο τελικός στόχος της κοσμοσυστημικής γνωσιολογίας είναι να εγκατασταθεί ο νεότερος κόσμος σε ένα νέο διανοητικό περιβάλλον, ομοθετικό με την εποχή του και με τη δυναμική της εξέλιξης προς το μέλλον.

isideris.gr