Black Voices in the Orthodox Church
by Fr. Matthew Brown | ქართული | Ελληνικά (& here) | Русский
Επίσης ελληνικά βλ. παρακάτω, αμέσως μετά το αγγλικό.
Black Americans make up a tiny percentage of Orthodox Christians in the United States. Considering how difficult it is for someone from our American culture to convert to the Orthodox faith, it makes the stories of the seven Black individuals in the most recent issue of Jacob’s Well—a magazine of the Diocese of New York and New Jersey (OCA)—rather amazing. Orthodoxy, from the outside looking in, can seem foreign, complicated, and confusing. But perhaps Black Americans are better positioned than any ethnic group in this country to traverse the convert’s journey. They are a people experienced in being “the stranger.”
Earlier this month, Jacob’s Well published a special issue featuring seven interviews with Black Orthodox Americans. It may be the first publication in more than 20 years devoted to Orthodox Christians who are Black Americans (the last we’re aware of was the essay collection, An Unbroken Circle, published by the Fellowship of St. Moses the Black in 1998). The issue was noteworthy both for the diversity of its interviewees and for the commonality among the stories. There were men and women of different ages, some descendants of American slaves, others recent African immigrants or of Afro-Latino backgrounds. They spoke English, Spanish, and French. Some came from Catholic backgrounds, and others from Pentecostal or traditional Black churches. Yet, threads of shared experience ran through them all.
One common theme was encounters with racism: some mild, some disturbing. Rev. Samuel Davis, for instance, the rector of St. Simon the Cyrene Orthodox Mission in New Brunswick, New Jersey, described being pulled over and detained by the police when he was younger because he had a white girlfriend. And Ronald Rosaliere, a newly chrismated convert, described attending a golf tournament that featured Tiger Woods. Rosaliere and his colleagues all worked for the golf course. His boss and all his co-workers were allowed in, but he (the only Black man among them) was denied entry. The security officer refused to believe he was supposed to be there; a co-worker had to help clear up the “confusion.” “I was used to it,” Rosaliere said, “because it happens to me all the time.”
Another common theme was how each convert’s encounter with Orthodoxy transcended their race. They all described falling in love with the faith, in much the same way any convert from any ethnic group might. But some also said discovering Orthodoxy put them in better touch with their African ancestry. Their Orthodox faith enriched their ethnicity, rather than diminishing it.
The impetus for the issue, of course, was the unrest that followed the death of George Floyd. It seemed important to ask: How can the Orthodox Church constructively contribute to a dialogue of racial reconciliation? What can we offer from our own faith to help heal and bring justice to the wider society? We could start by lifting up our Black Orthodox brothers and sisters, by listening to them, and by meditating on their stories.
Listening well is perhaps the first step in seeing the image of God in another. If there is anything we can offer to our society at this moment, it may be the ability to see and to hear the stranger, the outsider. To be heard and seen is to have the image of God recognized in you.
There is much in the Black experience in America unknown to those outside of it. We can fix that. Talking about race can be difficult, but our ascetic tradition is about embracing the difficult and finding God in it. For example, how many white Christians know that in addition to having “the talk” about the birds and bees, Black parents typically also have “the talk” with their teenage boys about how not to get arrested or shot by police? I didn’t. How many know that many Black Americans who are descendants of American slaves feel as if their ancestry is unknowable to them? I didn’t. Many feel like something precious—an ethnic history—was stolen from them. Most cannot identify a little village in the old country where their great-grandparents came from.
Those parishioners can also teach the rest of us how to more effectively reach out to the Black community. Most Orthodox outreach in this country has been targeted to people with economic and educational resources. I have been in Protestant churches that are filled with poor people, but I have never been in an Orthodox church that fits that description. Many people mistake poverty for a lack of money, as if a broke college student is “poor.” Poverty is a lack of opportunity. It is being trapped. Few of us are intimately acquainted with such poverty, because in our country, the poor are sequestered away.
Study after study reminds us that Black families in America are far more likely than white ones to be poor. As the parishioner Femi Olutade says in his interview, exploring a faith tradition that’s associated with a foreign ethnic group is a luxury the poor cannot afford. “To the extent that Black people are oppressed,” he adds, “they don’t have access to secondary education, they don’t have extra time—they cannot learn about the Orthodox Church. They cannot, if those things are not addressed! It’s just not possible.” Reaching the poor, and reaching much of the Black community, will require an intentional dedication of resources to those who are not able to find the Church. It is reminiscent of Christ, who laid aside the ninety-nine in search of the one who had gone astray.
Olutade closed his interview by saying that as a Nigerian man who has found the true faith, he has a responsibility to all Black people to share his discovery with them, a conviction we should all share regardless of our race or class: “I feel like I have a responsibility to African Americans, based on my understanding that Orthodoxy is the one true Church. If you claim that you’re the one true church, you have this responsibility to make it so that people who have been deprived of the Church actually get to hear about it. All the mentions in the Gospels about the poor, the rejected—that is the African American community!”
Fr. Matthew Brown is Editor-in-Chief of Jacob’s Well, Secretary of the Diocese of New York and New Jersey (OCA), and Rector of Holy Apostles Orthodox Church in Saddlebrook, New Jersey.
Public Orthodoxy seeks to promote conversation by providing a forum for diverse perspectives on contemporary issues related to Orthodox Christianity. The positions expressed in this essay are solely the author’s and do not necessarily represent the views of the editors or the Orthodox Christian Studies Center.
See also
African Saints, African Americans, Native Americans (tags)
African Initiated Churches in Search of Orthodoxy…
ΟΙ ΦΩΝΕΣ ΤΩΝ ΜΑΥΡΩΝ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ
Από τον π. Matthew Brown
Οι μαύροι Αμερικανοί αποτελούν ένα μικρό ποσοστό των Ορθόδοξων Χριστιανών στις Η.Π.Α., ενώ γενικότερα είναι δύσκολο κάποιος άνθρωπος μεγαλωμένος με την αμερικανική κουλτούρα να μεταστραφεί στην Ορθοδοξία. Αυτό το γεγονός καθιστά πραγματικά συναρπαστικές τις ιστορίες επτά μαύρων, οι οποίες περιλαμβάνονται στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού της Επισκοπής της Νέας Υόρκης και του Νιου Τζέρσεϊ Jacob’s Well (Το φρέαρ του Ιακώβ). Η Ορθοδοξία για όσους στέκονται «απ’ έξω» μοιάζει ξένη, περίπλοκη και ακατανόητη. Πιθανότατα όμως, οι Αφροαμερικανοί είναι πιο κατάλληλοι από οποιαδήποτε άλλη εθνοτική ομάδα σ’ αυτή τη χώρα να πορευτούν την οδό του προσήλυτου, ίσως επειδή έχουν βιώσει τι σημαίνει να είσαι «ξένος».
Αυτό το μήνα, το περιοδικό Jacob’s Well κυκλοφόρησε ένα ειδικό τεύχος με επτά συνεντεύξεις από Αφροαμερικανούς ορθοδόξους. Ίσως είναι η πρώτη δημοσίευση, μετά από 20 ολόκληρα χρόνια, αφιερωμένη σε Αφροαμερικανούς Ορθόδοξους Χριστιανούς (η τελευταία που γνωρίζουμε ήταν μια συλλογή δοκιμίων με τίτλο: Ένας αδιάκοπος κύκλος [An Unbroken Circle], η οποία εκδόθηκε απ’ την Αδελφότητα του Αγ. Μωυσή του Αιθίοπα το 1998). Το θέμα είναι αξιοσημείωτο τόσο για την ποικιλομορφία των ερωτηθέντων όσο και για την ομοιότητα των ιστοριών τους. Πρόκειται για άντρες και γυναίκες διαφορετικών ηλικιών, μερικοί από τους οποίους είναι απόγονοι σκλάβων, άλλοι πάλι Αφρικανοί που μετανάστευσαν πρόσφατα ή άνθρωποι με μεικτή καταγωγή από την Αφρική και τη Λατινική Αμερική. Μιλούσαν αγγλικά, ισπανικά και γαλλικά. Μερικοί προέρχονταν από Ρωμαιοκαθολικό περιβάλλον, άλλοι από προτεστάντες Πεντηκοστιανούς ή από παραδοσιακές εκκλησίες μαύρων. Ωστόσο, τους συνέδεαν τα νήματα μιας κοινής εμπειρίας.
Ένα κοινό ζήτημα ήταν οι αναμετρήσεις με τον ρατσισμό: μερικές πιο ήπιες, άλλες πιο ενοχλητικές. Για παράδειγμα, ο πρεσβύτερος Σάμιουελ Ντέιβις, εφημέριος της Ορθόδοξης Ιεραποστολικής Οργάνωσης Αγ. Σίμων ο Κυρηναίος στο Νιου Μπράνσγουικ του Νιου Τσέρσεϊ, περιέγραψε τη σύλληψη και την κράτηση του από την αστυνομία επειδή είχε σχέση με μια λευκή κοπέλα. Ο Ρόναλντ Ροζαλιέρ, νεοφώτιστος στην Ορθοδοξία, διηγήθηκε τη συμμετοχή του σε ένα τουρνουά γκολφ, στο οποίο συμμετείχε ο Tάιγκερ Γουντς. Ο Ροζαλιέρ και οι συνάδελφοί του ήταν όλοι εργαζόμενοι στο γήπεδο του γκολφ και ενώ επιτράπηκε στο αφεντικό και στους συναδέλφους του να εισέλθουν στο χώρο του γηπέδου, σ’ αυτόν (ο μόνος μαύρος μεταξύ των υπολοίπων) απαγορεύτηκε η είσοδος. Ο υπάλληλος ασφαλείας αρνήθηκε να πιστέψει ότι είχε το δικαίωμα να βρίσκεται εκεί και τελικά ένας συνάδελφος επενέβη για να λυθεί η παρεξήγηση. Ο Ροζαλιέρ δήλωσε τα εξής: «Το έχω συνηθίσει πια, μου συμβαίνει συνέχεια».
Ένα άλλο κοινό θέμα ήταν ότι η συνάντηση με την Ορθοδοξία υπερβαίνει την αίσθηση ότι ανήκουν σε κάποια φυλή. Όλοι περιέγραψαν την βαθιά αγάπη προς την πίστη τους, με τον ίδιο τρόπο που κάθε νεοφώτιστος νιώθει, ανεξάρτητα από την εθνοτική ομάδα που ανήκει. Ορισμένοι πάντως εξέφρασαν τη γνώμη ότι, η ανακάλυψη της Ορθοδοξίας τους έκανε να προσεγγίσουν την αφρικανική καταγωγή τους. Τελικά η μεταστροφή στην Ορθοδοξία εμπλούτισε τη φυλετική τους συνείδηση αντί να τους αποξενώσει απ’ αυτήν.
Φυσικά αυτό που ώθησε προς την έκδοση του συγκεκριμένου τεύχους ήταν οι αναταραχές που ακολούθησαν τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ. Θεώρησα σημαντικό να θέσω το εξής ερώτημα: Πώς μπορεί η Ορθόδοξη Εκκλησία να συμβάλλει εποικοδομητικά σε έναν διάλογο φυλετικής συμφιλίωσης; Τι μπορούμε να προσφέρουμε από την πίστη μας για να βοηθήσουμε, να θεραπεύσουμε και να προσφέρουμε δικαιοσύνη στην ευρύτερη κοινωνία; Θα μπορούσαμε να ξεκινήσουμε με το να τιμήσουμε τους Μαύρους Ορθόδοξους αδελφούς μας, να τους ακούσουμε και να στοχαστούμε πάνω στις ιστορίες τους.
Το να ακούμε προσεκτικά κάποιον είναι ίσως το πρώτο βήμα για να διακρίνουμε την εικόνα του Θεού στον άλλο. Εάν υπάρχει κάτι το οποίο μπορούμε να προσφέρουμε στην κοινωνία μας αυτή την στιγμή, ίσως είναι η ικανότητα να αντικρίσουμε και να ακούσουμε τον ξένο. Όταν κάποιος άλλος σε προσέχει και σε ακούει προσεχτικά σημαίνει ότι αναγνωρίζει την εικόνα του Θεού στο πρόσωπο σου.
Υπάρχουν πολλά, σχετικά με τα βιώματα των μαύρων στην Αμερική, τα οποία παραμένουν άγνωστα σε όσους βρίσκονται εκτός αυτής της πραγματικότητας. Είναι δύσκολο να συζητάμε για φυλετικά ζητήματα, αλλά η ασκητική μας παράδοση μάς επιβάλλει να επιλέξουμε τη δύσκολη οδό και να συναντήσουμε εκεί τον Θεό. Για παράδειγμα, πόσοι λευκοί Χριστιανοί γνωρίζουν ότι, εκτός από τη «συζήτηση» για τα πουλιά και τις μέλισσες, οι μαύροι γονείς συζητούν με τους έφηβους γιους τους πώς να προσέχουν να μην τους συλλάβει και να μην τους πυροβολήσει κάποιος αστυνομικός; Εγώ δεν το γνώριζα. Πόσοι γνωρίζουν ότι πολλοί μαύροι Αμερικανοί, απόγονοι Αμερικανών σκλάβων, δεν έχουν ιδέα για την καταγωγή τους; Ούτε αυτό το ήξερα. Πολλοί νιώθουν ότι κάτι πολύτιμο —η εθνική τους ιστορία— τους έχει κλαπεί. Οι περισσότεροι δεν μπορούν καν να ταυτοποιήσουν το μικρό χωριό της μακρινής χώρας απ’ όπου κατάγονταν οι παππούδες τους.
Αυτοί οι ενορίτες μπορούν να διδάξουν εμάς τους υπόλοιπους πώς να προσεγγίσουμε αποτελεσματικότερα τη μαύρη κοινότητα. Οι περισσότερες αναζητήσεις των Ορθοδόξων σχετίζονται με πληθυσμιακές ομάδες που διαθέτουν οικονομικούς και εκπαιδευτικούς πόρους. Έχω βρεθεί σε ναούς προτεσταντών γεμάτους με φτωχούς ανθρώπους, αλλά δεν έχω βρεθεί σε έναν τέτοιο ορθόδοξο ναό. Πολλοί άνθρωποι συγχέουν τη φτώχεια με την έλλειψη χρημάτων, π.χ. όταν θεωρούν έναν απένταρο φοιτητή «φτωχό». Λίγοι από εμάς γνωρίζουμε τι σημαίνει πραγματική φτώχεια, επειδή στη χώρα μας οι φτωχοί διαχωρίζονται και απομονώνονται.
Οι έρευνες, μας υπενθυμίζουν ότι, είναι πολύ πιο πιθανό οι οικογένειες των μαύρων να υποφέρουν απ’ την φτώχεια απ’ ό,τι αυτές των λευκών. Όπως επισημαίνει και ο ενορίτης Φέμι Ολουτάντε στη συνέντευξη του, για τους φτωχούς είναι πολυτέλεια να έρθουν σε επαφή και να εξερευνήσουν τη θρησκευτική παράδοση μιας ξένης εθνοτικής ομάδας. Προσθέτει επίσης ότι, «εφόσον οι μαύροι καταπιέζονται, δεν έχουν ελεύθερο χρόνο ούτε πρόσβαση στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση και δεν μπορούν να μάθουν για την Ορθόδοξη Εκκλησία. Απλά δεν μπορούν, αν τα παραπάνω ζητήματα δεν αντιμετωπιστούν. Είναι αδύνατον!». Η προσέγγιση των φτωχών και της κοινότητας των μαύρων απαιτεί μια περαιτέρω διάθεση πόρων για εκείνους που δεν είναι σε θέση να γνωρίσουν την Εκκλησία. Πρέπει να θυμηθούμε την παραβολή του Χριστού για το χαμένο πρόβατο, όπου ο ποιμένας αφήνει τα ενενήντα εννέα για να αναζητήσει το ένα που έχει χαθεί (Μτ. 18:12-14, Λκ. 15:1-7).
Ο Ολουτάντε ολοκλήρωσε τη συνέντευξή του λέγοντας ότι, ως Νιγηριανός που έχει βρει την αληθινή πίστη, έχει ευθύνη απέναντι σε όλους τους μαύρους να μοιραστεί μαζί τους αυτή την ανακάλυψη. Πρόκειται για μια πεποίθηση που πρέπει όλοι μας να μοιραστούμε μαζί του ανεξάρτητα από τη φυλή ή την κοινωνική μας τάξη: «Έχω ευθύνη απέναντι στους Αφροαμερικανούς, επειδή πιστεύω ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι η μόνη αληθινή Εκκλησία. Εάν ισχυρίζεσαι ότι είσαι η μόνη αληθινή Εκκλησία, τότε έχεις την ευθύνη να διαδόσεις αυτή την αλήθεια στους ανθρώπους που δεν έχουν τη δυνατότητα να τη γνωρίσουν. Όλες οι αναφορές στα Ευαγγέλια για τους φτωχούς και τους περιθωριοποιημένους αφορούν άμεσα την Αφροαμερικανική κοινότητα!».
Ο π. Matthew Brown είναι αρχισυντάκτης του περιοδικού Jacob’s Well, γραμματέας της Επισκοπής της Νέας Υόρκης και του Νιου Τζέρσεϊ (Ορθόδοξη Εκκλησία στην Αμερική –OCA) και εφημέριος στον Ορθόδοξο Ναό των Αγ. Αποστόλων στο Σάντλμπρουκ του Νιου Τζέρσεϊ.
To ιστολόγιο Δημόσια Ορθοδοξία (Public Orthodoxy) επιδιώκει να προωθήσει συζήτηση και συνδιάλεξη, παρέχοντας ένα φόρουμ για διαφορετικές απόψεις σε σχέση με σύγχρονα ζητήματα που αφορούν τον Ορθόδοξο Χριστιανισμό. Οι απόψεις που εκφράζονται σ’ αυτό το άρθρο είναι αποκλειστικά του συγγραφέως και δεν αντιπροσωπεύουν τις απόψεις των εκδοτών,των μεταφραστών, ή του Κέντρου Ορθοδόξων Χριστιανικών Σπουδών.
Δείτε και:
Η τιμή του Σίμωνος Κυρηναίου ως αγίου από τους Ορθοδόξους Αφρικανούς της Αμερικής
Ουγκάντα – Κένυα: Η συμβολή της Ορθόδοξης Εκκλησίας στον αγώνα για την ανεξαρτησία της Αφρικής
Ορθόδοξοι άγιοι στις χώρες της Δύσης - Η Ορθοδοξία στο δυτικό κόσμο σήμερα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου