Πρωτοχρονιάτικο πάρτι - ρεβεγιόν στο blog μας με τον άγιο Βασίλη και άλλους φίλους!...

Εικ. από ιστορικό αφήγημα του καθηγητή Στυλ. Παπαδόπουλου για το Μέγα Βασίλειο

Ναι, υπάρχει άη Βασίλης! 

Καλώς να 'ρθεις, άγιε Βασίλη! Καλή κι ευλογημένη νέα χρονιά! 

Γέροντας Τιμόθεος Τζαννής: Ο σύγχρονος άγιος του Ηρακλείου († 30 Δεκεμβρίου 1991)

Αγία Μελάνη η Ρωμαία, η φιλάνθρωπη (31 Δεκεμβρίου) 
[Κάποτε είχα διαβάσει σε μεγάλη αθηναϊκή εφημερίδα ότι είναι προστάτιδα αγία των δημοσιογράφων, προφανώς λόγω ονόματος. Δεν το έχω επιβεβαιώσει έκτοτε].

Ο άγιος Ζωτικός ο Ορφανοτρόφος, που θανατώθηκε από τον αυτοκράτορα επειδή προστάτευε τους λεπρούς (31 Δεκ.) 

Άγιοι στις 30 & 31 Δεκεμβρίου!

Βιβλία για την Κέλτικη Ορθοδοξία

Κασσιανή Γ. Μαζαράκη, Ορθόδοξη Βρετανική και Κελτική Εκκλησία - Βίοι Αγίων της Ουαλίας

(από εδώ)

Η Ορθόδοξος Εκκλησία μας περιλαμβάνει στους κόλπους της πιστούς όλων των εθνοτήτων χωρίς φυλετικές διακρίσεις και οι συμπατριώτες μας που είναι εξοικειωμένοι σ’ αυτό, ασφαλώς δεν θα εκπλαγούν από το πλήθος των Ουαλών και των Ιρλανδών αγίων, από την θερμή αγάπη τους στο Χριστό μας και από τη μεγάλη θαυματουργική τους δύναμη.
Περιεχόμενα
A. Η ιστορία της Βρετανικής Ορθοδόξου Εκκλησίας και η κυοφορία της Κελτικής Εκκλησίας

Β. Η γέννηση της Εκκλησίας των Κελτών στην Ουαλία, την Κορνουάλη, τη νήσο του Ανθρώπου, τη Σκωτία, την Ιρλανδία και τη Βρεττάνη της Β. Γαλλίας
Γ. Οι πρώτες εκκλησίες στις βρεττανικές νήσους 105
Δ. Μοναστηριακή ζωή
Ε. Η παιδεία την εποχή της Βρετανικής και Κελτικής Εκκλησίας

ΣΤ. Βίοι Αγίων της Ορθοδόξου Κελτικής Εκκλησίας της Ουαλίας από τη χρυσή εποχή των Αγίων της (Golden Age of the Saints)
Z. Το νησί Μπάρτζι (Bardsey, Ynys, Enlli), Νήσος Αγίων, Η Αϊόνα της Ουαλίας το μεγάλο προσκύνημα της Κελτικής Εκκλησίας
Η. Αγιοκατατάξεις και συναξάρια των Ορθοδόξων Αγίων των βρετανικών νήσων
Βιβλιογραφία

ΟΙ ΕΡΑΣΤΕΣ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ
Συνάντηση Κελτικού & Βυζαντινού μοναχισμού

Χρυσοστόμου Κουτλουμουσιανού, Ιερομονάχου
(από εδώ)

Ο αρχαίος Κελτικός Χριστιανισμός, θαμμένος και άγνωστος, αποκαλύπτει ένα άλλο πρόσωπο της Ορθοδοξίας, στο οποίο ο Έλληνας της Ανατολής δεν αργεί να γνωρίσει τον εαυτό του. Από την ταυτότητα των θεολογικών προϋποθέσεων σμιλεύεται μια κοινή στάση ζωής, καθώς μαρτυρούν οι μοναστικές πηγές της Ιρλανδίας και της Μικράς Ασίας. Κέλτες και Έλληνες, τόσο διαφορετικοί και τόσο όμοιοι, μοιράζονται ένα κόσμο κάλλους και φωτός, δυνάμεως και ευαισθησίας, χάριτος και ελευθερίας, όπου η κτιστή πραγματικότητα θεραπεύεται και αναπλάθεται στην πανταχού παρουσία του ακτίστου. Η ζωή έτσι γίνεται ένα προσκύνημα μέσα στο θείο και εράσμιο κάλλος από τους εραστές της βασιλείας.

Περιεχόμενα: 
Έξοδος και Προσκύνημα. Τα τρία μαρτύρια. Από την μετάνοια στον φωτισμό. Έρημος και Κοινόβιο. Η δύναμη της ασκήσεως. Η πνευματική πατρότης. Τα επιτίμια. Η οργάνωση του μοναστηριού. Η μυστική και μυστηριακή διάσταση της θεώσεως. Μεταμόρφωση και δοξασμός. Ποιήματα από την αρχαία Ιρλανδική παράδοση και φωτογραφικό υλικό.


Ο ΘΕΟΣ ΤΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ
Η Θεολογία των Κελτών στο φώς της Ελληνικής Ανατολής
Χρυσοστόμου Κουτλουμουσιανού, Ιερομονάχου
(από εδώ)

Η αρχαία Κελτική Χριστιανική παράδοση συγκινεί το σύγχρονο άνθρωπο, που

αναζητά τις αρχέγονες ρίζες. Ταυτόχρονα αποκαλύπτει μιά συγγένεια πρώτου βαθμού με τον μοναχισμό της Ανατολής. Το έργο αυτό αποτελεί συγκριτική σπουδή της θεολογίας και πνευματικότητας του αρχαίου Ιρλανδικού μοναχισμού και του μοναχισμού της Μικράς Ασίας κατά τους πρώτους βυζαντινούς αιώνες, όπως αποκαλύπτεται στα κείμενα των μεγάλων ασκητών και πατέρων των δύο χωρών. Από τη διαφορετική πολιτισμική ταυτότητα ανασύρεται η κοινή εμπειρία στην προσέγγιση του Θεού και φανερώνεται η κοινή ρίζα της πνευματικής ζωής, που αρδεύεται από ανάλογες θεολογικές προϋποθέσεις.

Περιεχόμενα: 
Ιστορικό και πνευματικό περίγραμμα. Η απαρχές και η άνθηση του μοναχισμού. Η ιδιοπροσωπία του Ιρλανδικού Χριστιανισμού και οι πολιτισμικές συγκλίσεις. Υπερβατικότητα και εγκοσμιότητα του Θεού. Ο τριαδικός ορίζοντας. Η συνεκτική του παντός ενέργεια. Η υπαρκτική ενότητα. Ο άνθρωπος ως εικόνα και ομοίωση. Το μυστήριο της διά Χριστού σωτηρίας. Οι δρόμοι της γνώσεως του Θεού. Τα χαρακτηριστικά και ο ρόλος του αγίου. Η σχέση θεσμού και χαρίσματος στην Κελτική και Ανατολική παράδοση. Το βιβλίο περιέχει και φωτογραφικό υλικό.

Αρχική πηγή της παρουσίασης των δύο τελευταίων βιβλίων είναι η ιστοσελίδα της Ιεράς Μονής Κουτλουμουσίου, όπου μπορείτε και να τα παραγγείλετε.

Δρόμοι Κελτών, δρόμοι Σαξόνων
Αναζητώντας χνάρια της χριστιανικής ιεραποστολής στη Βρετανία
Θανάση Ν. Παπαθανασίου, Ελένη Ταμαρέση - Παπαθανασίου
Αποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδος, 2002

(από εδώ - το βιβλίο στην Αποστολική Διακονία εδώ)

Η Ιεραποστολή δεν είναι απλώς μία από τις πολλές πρωτοβουλίες στις οποίες μπορεί να προβαίνει ή να μην προβαίνει μια εκκλησιαστική κοινότητα. Είναι κάτι που σχετίζεται με την ίδια τη φύση της Εκκλησίας, δηλαδή με το τι είναι Εκκλησία. 

Με το μικρό αυτό βιβλίο -το οποίο θα μπορούσαμε να το χαρακτηρίσουμε ως εισαγωγή σε μια γνωριμία με τη βρετανική Ορθοδοξία- ψηλαφούμε δυο πτυχές της ιεραποστολικής οδοιπορίας και δημιουργικότητας στην πολιτιστική συνάφεια των βρετανικών νησιών. Οι πτυχές αυτές σημαίνονται και στον τίτλο του βιβλίου: είναι αφ' ενός η κέλτικη και αφ' ετέρου η (αγγλο)σαξονική παρουσία, που άλλοτε βρέθηκαν σε σχέση σύγκρουσης κι άλλοτε σε σχέση αλληλοτροφοδοσίας.

Δείτε επίσης:

Στα ίχνη του αρχαίου (ορθόδοξου) κέλτικου μοναχισμού

Οι ορθόδοξες ρίζες της Δύσης ως παράγοντας πανευρωπαϊκής ενότητας

Οι Ορθόδοξοι Άγιοι που ευαγγέλισαν τη Δυτική Ευρώπη και τις Σκανδιναβικές χώρες

 
Orthodox England

Early Christian Ireland 

Ορθόδοξοι άγιοι στις χώρες της Δύσης (& άρθρα για την Ορθοδοξία στη Δύση)

Ορθόδοξοι άγιοι της δύσης (περιεκτικό αφιέρωμα με αρκετά άρθρα) 

Οι άγιοι και οι μάρτυρες της αρχαίας Βρετανορθόδοξης Εκκλησίας
Ιστολόγιο για την Ορθοδοξία στις Βρετανικές Νήσους

Η Παναγία του Glastonbury (Αγγλία). Από εδώ.

Δείτε και το αφιέρωμά μας

Ορθόδοξες Παναγίες απ' όλο τον κόσμο. 

Οι άγιοι Ρωμανός και Λουπινίκιος (28 Φεβρ.) και η κληρονομιά των αρχαίων ορθόδοξων μοναχών της Γαλατίας

(ενότητα στο blog μας) 

Άρθρα για την Ορθόδοξη Εκκλησία στη Βρετανία

Ιστοσελίδες της Ορθόδοξης Εκκλησίας στη Βρετανία:

 

http://www.thyateira.org.uk/ (Μητρόπολη Θυατείρων & Μ. Βρετανίας, του Οικουμενικού Πατριαρχείου)
http://www.antiochian-orthodox.co.uk/index.html (Πατριαρχείου Αντιοχείας)

Και:

Άνοιγμα Νεανικής Καρδιάς: Η Ορθόδοξη Εκκλησία στο Ηνωμένο Βασίλειο (Αγγλία, Σκωτία, Ουαλία, Β. Ιρλανδία)

Ένας σύγχρονος Σκωτσέζος Γέροντας. π. Ιωάννης Maitland Moir: ο Γέροντας της αγάπης (1924 – 17 Απριλίου 2013)

«Ο Χριστός είναι φίλος μας και το φωνάζει» (άγιος Πορφύριος † 1991)

Από την ιστοσελίδα για τον Άγιο Πορφύριο

Ο γέροντας Πορφύριος ένα βράδυ, στις 3 το πρωί, στο Ησυχαστήριο της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος μιλάει σε λίγα πνευματικά του παιδιά για την αγάπη του Χριστού:

Λοιπόν, ζωή χωρίς Χριστό δεν είναι ζωή. Πάει, τελείωσε. Αν δε βλέπεις το Χριστό σε όλα σου τα έργα και τις σκέψεις, είσαι χωρίς Χριστό. [...] 

Λοιπόν, έτσι πράγματι πρέπει να βλέπομε το Χριστό. Είναι φίλος μας, είναι αδελφός μας, είναι ό,τι καλό και ωραίο. Είναι το Παν. Αλλά είναι φίλος και το φωνάζει: «Σας έχω φίλους, βρε, δεν το καταλαβαίνετε; Είμαστε αδέλφια. [...] Δεν βαστάω την κόλαση στο χέρι, δεν σας φοβερίζω, σας αγαπάω. Σας θέλω να χαίρεστε μαζί μου τη ζωή». 

Κατάλαβες; Έτσι είναι ο Χριστός. Δεν έχει κατήφεια, ούτε μελαγχολία, ούτε ενδοστρέφεια, που ο άνθρωπος σκέπτεται ή βασανίζεται από διάφορους λογισμούς και διάφορες πιέσεις, που κατά καιρούς στη ζωή του τον τραυμάτισαν. Ο Χριστός είναι νέα ζωή. Πώς το λέω; Ο Χριστός είναι το Παν. Είναι η χαρά, είναι η ζωή, είναι το φως, το φως το αληθινό, που κάνει τον άνθρωπο να χαίρεται, να πετάει, να βλέπει όλα, να βλέπει όλους, να πονάει για όλους, να θέλει όλους μαζί του, όλους κοντά στο Χριστό. 

Όταν εμείς βρίσκουμε κάποιον θησαυρό ή ό,τι άλλο, δεν θέλομε να το λέμε πουθενά. Ο Χριστιανός όμως, όταν βρει το Χριστό, όταν γνωρίσει τον Χριστό, όταν ο Χριστός εγκύψει μέσα στην ψυχούλα του και τον αισθανθεί, θέλει να φωνάζει και να το λέει παντού, θέλει να λέει για το Χριστό, τι είναι ο Χριστός. Αγαπήσατε το Χριστόν και μηδέν προτιμήστε της αγάπης Αυτού. 

Φωτο από εδώ

Ο Χριστός είναι το πάν, είναι η πηγή της ζωής, είναι το άκρον των εφετών, είναι το Παν. Όλα στο Χριστό υπάρχουν τα ωραία. Και μακράν του Χριστού η θλίψις, η μελαγχολία, τα νεύρα, η στεναχώρια, οι αναμνήσεις των τραυμάτων της ζωής, των πιέσεων, των αγωνιωδών, έτσι, ωρών. Όλα, ζούμε εκείνα εκεί της ζωής μας. Και πάμε εδώ και πάμε εκεί, και τίποτα, και πουθενά δεν στεκόμαστε. Όπου βρούμε το Χριστό, ας είναι μια σπηλιά, καθόμαστε εκεί και φοβούμαστε να φύγουμε, να μη χάσουμε το Χριστό.

Διαβάστε να ιδείτε. Ασκηταί, που γνώρισαν το Χριστό, δεν ήθελαν να φύγουν από τη σπηλιά, ούτε έβγαιναν έξω να κάνουνε πιο πέρα θελαν να είναι εκεί που αισθανόντουσαν το Χριστό μαζί τους. Ο Χριστός είναι το Παν. Ο Χριστός είναι η πηγή της ζωής, της χαράς. Το Παν. 

Από το βιβλίο "Ο Χριστός είναι το παν"  Άγιος Πορφύριος

Και:

Ο άγιος της Ομόνοιας, οι χίπις & οι πόρνες...

"Δε μας παρατάς με το Γέροντα!!" - Η έφηβη & ο άγιος: μια ιστορία για την αγάπη, το σεβασμό και την αιωνιότητα

Ένας πανεπιστημιακός γιατρός για ένα σύγχρονο άγιο (όταν ο άγιος Πορφύριος έβλεπε τις μάχες που γίνονταν στη Ρουμανία)

Άντε και πίστεψα - τώρα τι κάνουμε;
Miley Cyrus - ή: γιατί επείγει να ενταθεί η Ορθόδοξη Ιεραποστολή στο δυτικό κόσμο...

Μαρία Τσάλλα, μια εφηβική φωνή για τον ξυπόλυτο άγιο Ιωάννη Μαξίμοβιτς

Ελεωνόρα Ζουγανέλη, "Έλα!" - Σαν προσευχή του μοντέρνου ανθρώπου...  

ΕΛΑ ΟΠΩΣ ΕΙΣΑΙ!
Ζήσε πέρα από τα όρια!

Μια αγία στο στόμα του Λύκου και της Φτώχιας!...

Ο Άγνωστος Πλούτος (που δεν συσσωρεύουμε)

Λίγη χρυσόσκονη στην καρδιά...

Άγιος Πορφύριος http://www.porphyrios.net/%CE%BF-%CF%87%CF%81%CE%B9%CF%83%CF%84%CF%8C%CF%82-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%BF-%CF%80%CE%B1%CE%BD/

Ξωτικά στη μπλογκόσφαιρα!

Εικ. από εδώ

Συγχωρέστε με, αν σας πικράνω. Καμιά φορά πικραίνεις, για να γλυκάνεις...

Από την εποχή της κινηματογραφικής μεταφοράς του εξαίρετου μυθιστορήματος επικής φαντασίας Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών, αυξήθηκε κατακόρυφα η ενασχόληση των ανθρώπων με τις νεράιδες και τα ξωτικά.

Η ενασχόληση αυτή είναι όντως ενδιαφέρουσα και αποτελεί και για μένα γοητευτική ψυχαγωγία. Παρατηρούμε όμως σε αρκετούς συνανθρώπους μας μια εμμονή στην ενασχόληση με τα «μικρά πράσινα ανθρωπάκια» των αγρών (ή όπως αλλιώς τα περιγράφει κάθε λαϊκή μυθολογία), καθώς και πίστη στην πραγματική ύπαρξή τους.

Η πίστη αυτή, που τείνει να λάβει (ή έχει ήδη λάβει) χαρακτηριστικά ιδιαίτερης θρησκείας (μια μορφή «λατρείας της Γης», πνεύματα της οποίας θεωρούνται τα «αερικά»), είναι μια από τις πολλές εκφάνσεις του κινήματος της «νέας πνευματικότητας», της «νέας εποχής», που υπόσχεται στον άνθρωπο «εδώ και τώρα» πνευματικές εμπειρίες και «φώτιση» ή «αυτοπραγμάτωση» χωρίς τη συμμετοχή του σε κάποια θρησκεία. Το κίνημα ανακατεύει ιδέες όλων των θρησκειών προσφέροντας στους ανθρώπους νέες μορφές δεισιδαιμονίας, συχνά με το προσωπείο της «επιστήμης». Η χιονοστιβάδα του ενδιαφέροντος για τη γιόγκα και το διαλογισμό, το φενγκ σούι, τους «θεραπευτικούς κρυστάλλους», τον πνευματισμό, τη μαγεία κ.π.ά. λαμβάνει και τη μορφή του ενδιαφέροντος για τα «όντα του αλλόκοσμου», που πολλοί πιστεύουν ότι υπάρχουν, ότι επιδρούν στη ζωή μας, μας προστατεύουν και μπορούμε να επικοινωνήσουμε με αυτά.

Από εδώ & εδώ

Η Ελλάδα δεν διαθέτει μόνο τη λαϊκή παράδοση, ούτε μόνο την αρχαία ελληνική παράδοση. Έχει και δύο χιλιετίες ορθόδοξης παράδοσης, η οποία περιέχει το «δρόμο το λιγότερο ταξιδεμένο» προς το Φως. Χιλιάδες άνθρωποι – ακόμη και στην εποχή μας – σε πολλούς λαούς έχουν ενωθεί με το Θεό και έχουν φτάσει σε κατάσταση θέωσης (ενώ ακόμη ζουν στη Γη, όχι μετά θάνατον) ακολουθώντας το δρόμο που δίδαξε ο Χριστός, τον ορθόδοξο δρόμο. Ο δρόμος αυτός δεν έχει διαμορφωθεί από κάποιες «ομάδες ρασοφόρων» αμφίβολης εγκυρότητας, αλλά από αγίους κάθε κοινωνικής τάξης, φύλου, ηλικίας και μορφωτικού επιπέδου.

Επειδή λοιπόν είμαι Έλληνας, δηλ. μετέχω σ’ αυτή την πανανθρώπινη παράδοση της Ορθοδοξίας, δε μπορώ να αγνοήσω τους σοβαρούς αγίους διδασκάλους μου και διδασκάλους των προγόνων μου, να εκλάβω ως απλά έθιμα την ορθόδοξη χριστιανική ζωή και να θεωρήσω έγκυρους και αληθινούς τους μύθους.

Με βάση λοιπόν τη μεγάλη αυτή πνευματική κληρονομιά, βλέπουμε τα εξής:

Η πίστη στις νεράιδες και τα ξωτικά οδηγεί τον άνθρωπο σε προβληματικούς δρόμους και σε πνευματική σύγχυση. Κατ’ αρχάς, προκαλούν την ψευδαίσθηση ότι ο άνθρωπος ικανοποιεί τις πνευματικές του ανάγκες και αναζητήσεις ασχολούμενος με αυτά και εκτοπίζει από τη ζωή του κάθε σοβαρή ενασχόληση με το Χριστό, τους αγίους και τα άγια μυστήρια, δηλ. με τον πραγματικό δρόμο προς το Φως και τη Φώτιση. Ή υποβιβάζει το Χριστό και τη διδασκαλία των αγίων στο ίδιο επίπεδο με τα (μυθικά) διδάγματα που νομίζει ότι αντλεί από τα «πνεύματα της Γης».

Εκτός αυτού, εκτίθεται στον κίνδυνο ν’ αρχίσουν πράγματι να επικοινωνούν μαζί του «πνευματικές οντότητες», που θα εμφανίζονται ως νεράιδες και ξωτικά (κατά κανόνα, καλά), αλλά στην πραγματικότητα θα είναι δαίμονες. Θα συμβεί δηλαδή κάτι παρόμοιο με την εκτός ορίων ενασχόληση μερίδας των ανθρώπων με τους εξωγήινους, αλλά ακόμη και με τους αγγέλους – παρότι οι άγγελοι εξ ορισμού είναι καλοί, αλλά αυτοί που εμφανίζονται σαν άγγελοι δεν είναι πάντα άγγελοι.

Ακόμη κι από τον εορτασμό των Χριστουγέννων τείνουν να εξοβελιστούν οι άγγελοι (κι ας εμφανίστηκε ολόκληρη «ουράνια στρατιά» στους ταπεινούς βοσκούς ψάλλοντας «Δόξα εν υψίστοις…») και να αντικατασταθούν από τα «ξωτικά του άη Βασίλη». Όλα τα παιδάκια ξέρουν πλέον τα ξωτικά του άη Βασίλη. Τους αγγέλους και τους αγίους; Μπα… (Για τον αληθινό Μέγα Βασίλειο, ούτε λόγος να γίνεται αν τον ξέρουν – «δεν υπάρχει» λέει «άη Βασίλης». Μωρ’ τι μας λέτε; Τότε ποιος έχτισε τη Βασιλειάδα; Ποιος τάισε τόσους φτωχούς; Ποιος τα ’βαλε με αυτοκράτορες; Ποιος καθοδήγησε το λαό; Ποιος σύνδεσε την επιστήμη της εποχής του και τη θρησκεία με αξεπέραστο τρόπο; Ο άγιος υπάρχει, τον γιορτάζουμε και μας ακούει, αλλά φέρνει την ευλογία του Χριστού στις ψυχές μας κι όχι φθαρτά δώρα, που αύριο θα πάνε στον κάλαθο).

Ότι αμέσως πριν αρχίσει η λειτουργία στις ορθόδοξες εκκλησίες κάθε Κυριακή οι ψάλτες ψέλνουν τον ύμνο των αγγέλων («Δόξα σοι τω δείξαντι το Φως. Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκία») και αμέσως μετά ευλογούμε το Θεό και αρχίζουμε τη θεία λειτουργία, που είναι η αληθινή επανάληψη του μυστικού δείπνου, με πρόσκληση να συμμετέχουμε όλοι, ποιος το ξέρει;

Και γιατί να το ξέρει; Δεν αποφέρει χρήμα στις εταιρίες, ούτε οπαδούς στις νεοεποχίτικες παραθρησκευτικές ομάδες και σέχτες – με το συμπάθιο…

Εδώ βλέπουμε ένα άρθρο που προσπαθεί να δώσει κάποιο σοβαρό νόημα για τη ζωή μας μέσα από τους μύθους για νεράιδες και ξωτικά, στηριζόμενο στη διδασκαλία του «εσωτερισμού». Μεταξύ άλλων γράφει:

Στην Εσωτερική Παράδοση ο κόσμος των ξωτικών περιγράφεται ως «στοιχειακό βασίλειο». Πρόκειται για οντότητες που υπάρχουν επάνω στη Γη από την αυγή της δημιουργίας της και είναι πιο αρχαίες και από τον άνθρωπο. Ουσιαστικά είναι εγγενείς δυνάμεις της φύσης, που ζουν και εργάζονται επάνω στη Γη. Η ύπαρξή τους αποτελεί μορφή έκφρασης και δράσης εκείνων των θεμελιωδών αρχών της Εκδήλωσης που αναφέρονται ως Τέσσερα Στοιχεία (Αέρας, Φωτιά, Νερό, Γη), παρόλο που δεν ταυτίζονται με τα τελευταία, αλλά αποτελούν μια κατώτερη αντανάκλασή τους. Τα στοιχειακά στο έργο τους, το οποίο αφορά στην ανοικοδόμηση, την υλοποίηση, τη διαμόρφωση και τη συντήρηση ολόκληρου του «φυσικού πεδίου» ύπαρξης, καθοδηγούνται από τους Αρχαγγέλους και τους Αγγέλους. 

Εικ. (& η επόμενη) από εδώ

Πρόκειται για μορφές ύπαρξης οι οποίες χαρακτηρίζονται ως «δημιούργημα του δημιουργήματος», καθώς συνιστούν ενεργειακά εργαλεία, τα οποία δομήθηκαν από το αγγελικό βασίλειο. Ως «τεχνητές» οντότητες, συνεπώς, στερούνται εκείνης της πνευματικής αρχής που ενυπάρχει, για παράδειγμα, στον άνθρωπο και την οποία οι εσωτερικές παραδόσεις αναφέρουν ως «πνευματικό σπινθήρα». Ωστόσο, τους έχει δοθεί η δυνατότητα να αποκτήσουν αυτόν τον πνευματικό σπινθήρα, μοχθώντας και μαθητεύοντας δίπλα στον άνθρωπο, ο οποίος έχει, για αυτόν το λόγο, τεράστιες ευθύνες. Παραδοσιακά, τα στοιχειακά όντα τα οποία έχουν αποκτήσει αυτόν τον πνευματικό σπινθήρα αναφέρονται ως «στοιχειακοί βασιλιάδες» και αποτελούν ένα είδος γέφυρας με τον κόσμο των ανθρώπων, αλλά και καθοδηγητές των υπόλοιπων στοιχειακών. Τα στοιχειακά είναι άφθαρτα και η ζωή τους δεν διέπεται από τους κύκλους γέννησης και θανάτου που χαρακτηρίζουν την ανθρώπινη ύπαρξη, αλλά διαρκεί όσο και η ίδια η Εξέλιξη. Όταν, για παράδειγμα, ένα άνθος, ένα δέντρο ή οτιδήποτε άλλο με το οποίο συσχετίζονται πεθαίνει, εκείνα εξακολουθούν να ζουν, έστω και αν δεν φαίνονται πουθενά, συνεχίζοντας αλλού το έργο της δημιουργίας. 
Συνδέονται με κάθε μορφή ύπαρξης επάνω στη Γη, συμπεριλαμβανομένων των βουνών, των ποταμών, των δέντρων, των θάμνων, των λουλουδιών, της χλόης, των γκρεμών και των βραχωδών σχηματισμών. Είναι παρόντα στη δημιουργία των κλιματολογικών φαινόμενων, όπως βροχές, άνεμοι, καταιγίδες, ανεμοστρόβιλοι, αλλά και ουράνια τόξα. 

Η δική τους εξελικτική πορεία είναι διαφορετική, αλλά παράλληλη με την ανθρώπινη. Βρίσκονται σε μια άλλη διάσταση, από όπου όμως υπάρχει η δυνατότητα να επικοινωνούν μαζί μας. Οι πύλες που οδηγούν σε αυτούς τους κόσμους είναι αόρατες, χωρίς συγκεκριμένες γεωγραφικές διαστάσεις και ανοίγουν σε διαφορετικές επικράτειες συνείδησης, πέραν αυτής του φυσικού επιπέδου ύπαρξης. Σε ορισμένες περιπτώσεις τα στοιχειακά μπορούν να γίνουν ορατά από ψυχικά ευαίσθητους ανθρώπους και υπάρχουν πλήθος τέτοιων αναφορών σε όλο τον κόσμο. 

Και προς το τέλος γράφει:

Εκείνο που χρειάζονται αυτά τα όντα από τον άνθρωπο είναι αγάπη, σεβασμός και συνεργασία. Ξαναβρίσκοντας τη χαμένη μας επαφή μαζί τους, βοηθάμε τη διαδικασία θεραπείας τόσο των εαυτών μας όσο και της Γης πάνω στην οποία ζούμε. Και μια τέτοια ουσιαστική σύνδεση με αυτά τα βασίλεια αναπτύσσεται όταν προσεγγίζουμε το περιβάλλον μας με λεπτότερο και βαθύτερο τρόπο. Πραγματοποιείται όταν, μέσα σε κλίμα αγάπης και γαλήνης, ανοίγουμε την καρδιά μας και αφήνουμε ελεύθερη και δεκτική την ύπαρξή μας στις ενέργειες της ζωής, πέρα από κάθε λογική και σκέψη. Μέσα σε νοητική σιγή, βιώνουμε τότε την παρουσία των λεπτότερων κόσμων, άμεσα και πέρα από κάθε ερμηνεία.
Για το σκοπό αυτό, πολλοί άνθρωποι ανέκαθεν αναζητούσαν να φέρουν τον εαυτό τους πιο κοντά στη σοφία της φύσης, σε μια βαθύτερη εσωτερική αντίληψη των ενεργειών και των μηνυμάτων της. Αυτή η προσπάθεια ανοίγει τα κανάλια επικοινωνίας μεταξύ των ανθρώπων και των στοιχειακών πνευμάτων της φύσης, με αποτέλεσμα, μέσα στο ταξίδι της ζωής, να νιώθουμε όλοι μας τα αδιόρατα νήματα που μας συνδέουν με αυτούς τους μαγευτικούς και παράξενους λεπτούς κόσμους ύπαρξης. Τελικά, εκείνο που φαινόταν μύθος, λαϊκή παράδοση, όνειρο και φανταστικό διαπιστώνεται ότι αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της Μίας Ζώης, στην οποία όλοι συμμετέχουμε ως ζωντανά και δημιουργικά κύτταρα.

Ορίστε και ένα σχόλιο (ανάμεσα σε πολλά άλλα) σε ιστοσελίδα παρόμοιου ενδιαφέροντος:

Είναι απίστευτο αυτό το site για τις Νεράϊδες! Εγώ πιστεύω οτι υπάρχουν. Και υπάρχουν σε ένα κόσμο με άλλα, μυθικά πλάσματα, ξωτικά, περίεργους, μυστηριώδεις κόσμους, αόρατους στο ανθρώπινο -απασχολημένο από την επίπεδη καθημερινότητα- μάτι.
Ευτυχώς είμαι Σαββατογεννημένη, κι έτσι πιστεύω οτι κάποια μέρα θα δώ αυτά τα φανταστικά πλάσματα. Το λέω με σιγουριά, γιατί όταν ήμουν μικρή, “έβλεπα” και ζούσα περίεργα, παραφυσικά φαινόμενα, που μεγαλώνωντας, τα παρέβλεψα, χάρην της επίπεδης πραγματικότητας. Και ξαφνικά, συνάντησα κατα τύχη αυτό το υπέροχο site, που με ξύπνησε απ’το λήθαργο, και θυμήθηκα να ονειρεύομαι ξανά! 

Όλα τα παραπάνω πρέπει να επισημάνουμε ότι είναι πλήρως αβάσιμα και παραπλανητικά, με βάση τη σοφία των αγίων διδασκάλων μας, που γνωρίζουν από την εμπειρία τους όλες τις πνευματικές καταστάσεις, θείες, δαιμονικές και ψυχικές, αλλά και την πλάνη, δηλ. την ψευδή εμφάνιση κακών πνευμάτων ως δήθεν «αγαθών».

Τώρα ας θέσουμε το ερώτημα: υπάρχουν πράγματι νεράιδες και ξωτικά;

Άγγελοι και δαίμονες ξέρουμε πέρα από κάθε αμφιβολία ότι υπάρχουν, όχι μόνο λόγω των αναφορών τους στην Αγία Γραφή, αλλά και λόγω των αναρίθμητων συναντήσεών τους με ανθρώπους κάθε εποχής.

Αν υπάρχουν οι νεράιδες και τα ξωτικά, τι είδους όντα είναι; Αγαθά ή κακοποιά;

Στις Ελληνικές Παραδόσεις του Νικολάου Πολίτη συναντάμε ένα σωρό διηγήσεις για νεράιδες, που συμφωνούν σε ένα: ότι οι νεράιδες είναι κακοποιά όντα.

Παραθέτουμε μια κλασική διήγηση, αλιευμένη από το διαδίκτυο (από εδώ):

Από εδώ

Οι αρκαδιανές νεράιδες υμνήθηκαν από το λαό μας περίσσια. Σύμφωνα με μαρτυρία μιας γερόντισσας στο Νεραϊδοβούνι Αρκαδίας έχουνε το λημέρι τους και γυρίζουν αναγύρω και μαζεύονται ύστερα εκεί πάνου κάθε μεσημέρι και κάθε βράδυ. Οι νεράιδες μπορεί να γίνουνε ό,τι θες. Γυναίκες είναι, μα μεταμορφώνονται και σε άλλα αερικά. Φορούνε όμορφα σκουτιά χρυσά κι ουλοένα γλεντάνε, τραγουδάνε και χορεύουνε. Έχουνε λογιώνε όργανα, νταούλια, σιουρίχτρες, χίλια δυο. Δεν κοτάει να ζυγώσει κανείς κατά το Νεραϊδοβούνι.
Όγιος τις γλέπει, λαβώνει. Ή γίνεται ζουρλός ή αρρωσταίνει καμπόσο καιρό κι αν δεν τουδιαβάσουνε ευκέλαιο, δε γιατρεύεται. Όσοι περνάνε από μακριά, ακούνε ναι βουή. Έχω κι εγώ ακουσμένα μια αντάρα που σειέται ούλος ο τόπος. Αν κάνει και μιλήσει κανείς κοντά τους, πάει δουλειά του. Θα του πάρουνε τη φωνή και θα μείνει άλαλος και μουγγός.
Έχουνε την Κυρά τους, τάχατες να πούμε, που τις διευθύνει, εδώ να πάτε, εκεί να πάτε, τους λέει ["Ν": παρόμοιες παραδόσεις υπάρχουν και για τους δαίμονες]. Όγιος περάσει νύχτα ή ντάλα μεσημέρι από το Νεραϊδοβούνι δίχως να ξέρει πως βγαίνουνε νεράιδες και τον ιδούνε, πάει! Του πέφτουνε κοντά και τον παίρνουνε μαζί τους. Από τότενες πλια χάνεται ο άνθρωπος. Τόνε κρατούνε δυο τρεις ημέρες και λένε τάχατες, ξέρω κι εγώ; Πως κάνουν αμαρτία και γεννάνε και παιδιά. Τόνε ταΐζουνε κει μέσα κάτι δικά τους φαγιά και τόνε ξελογιάζουνε με δικά τους κρασιά. Και κοιμώνται λέει αντάμα κι ο άνθρωπος τελεύεται από τις αγκαλιές τους. Υστερινά τον απολάνε και κείνος τότενες γυρίζει τα όρη και τα βουνά σαν τρελλαμένος. Γίνεται κατακίτρινος, ισχνός και ξεραγκιανός σαν τσίρος. Αρχινάει πλια και σώνεται και θα πεθάνει, αν δεν τον ξορκίσουνε οι μαγίστρες. Ετούτα τά ‘παθε ένας από τη Βυτίνα, μα εγίνηκε καλά, γιατί τον ξορκίσανε οι μαΐστρες. Τον παίρνουνε τον άρρωστο στο σπίτι τους και τον ξαπλώνουνε κατάχαμα, απάνου σ’ ένα κόκκινο σκουτί. Ύστερα παίρνουνε μέλι κι αλείβουνε γύρω γύρω το πάτωμα, γιατί μιλάνε των νεράιδωνε κι εκείνες έρχονται κι αν δεν τις γλυκάνεις, δεν ξαμποδένουνε τον άρρωστο, φεύγουνε. Εκεί καθόνται μοναχές οι μαΐστρες και κλειούνε τα παραθύρια και κάτι λένε μέσα τους κι ερχόνται οι νεράιδες με την Κυρά τους εκεί, ξέρω κι εγώ τι κουβεντιάζανε και σε λιγούλι βγαίνει όξω μια μαΐστρα και λέει στους συγγενείς του άρρωστου:
Μας είπε η Κυρά να μας φέρουτε το τάδε, ένα τουλούμι τυρί να ειπούμε, πέντε τουλούπες μαλλιά, έν’ αρνί, πενήντα δραχμές. Ό,τι θέλουν εκείνες, λένε τάχατες πως τα παίρνουνε οι νεράιδες για πλερωμή, μα δε με συχωράς, τα τρώνε οι μαΐστρες οι άτιμες. Άμα πλια πάρουνε ό,τι τις βαστάξει η ψυχή τους, κάνουν τα γητέματα και ποτίζουνε τον άρρωστο ένα γιατρικό από κάτι ρίζες, που λένε πως λάμπουνε σαν κωλοφωτιά τη νύχτα και γίνεται πλια ο άρρωστος καλά.

Ξόρκια και φυλαχτά
Οι Νεράιδες δίνουνε και πάθος στον άνθρωπο, που γιατρεύεται με ξόρκια και μαγικά. Με τους καλούς είναι καλές, τους δίνουν φυλαχτά και τους μαθαίνουν πολλά μαγικά γιατροσόφια. Για να προστατευτούν απ’ την κακή ώρα των νεράιδων οι άνθρωποι φοράνε φυλαχτά με ψωμί, μπαρούτι, σκόρδο, κόκκαλα χελώνας ή φιδιού τυλιγμένα σε άσπρο πανάκι. Στην Αρκαδία αν θέλει κανείς να δει τη νεράιδα της ανεμοξουριάς, να φανερωθεί μπροστά του μ’ όλη της την ομορφιά, πρέπει το καλοκαίρι να σούρνει πάντα κοντά του αλάτι κι όταν δει ανεμοξουριά να ρίξει τ’ αλάτι και η νεράιδα θα ξεφυτρώσει και θα τη δει. Μπορεί κανείς, αν κάνει όσα πρέπει, κι από μέσα απ’ την ανεμοξουριά να της αρπάξει το κόκκινο φεσάκι ή το μεταξωτό μαντήλι που φορεί στο κεφάλι της και να της γυρέψει ό,τι θέλει, ό,τι χάρη της ζητήσει του την κάνει και μετά τον αφήνει και γυρίζει στο σπίτι του. Το καλύτερο απ’ ούλα είναι να της γυρέψει το αθάνατο νερό ή κανένα ρούχο της νεράιδας, γιατί αυτό γιατρεύει κάθε λογής αρρώστια.
Λαβώματα
Οι νεράιδες γνέθουν και υφαίνουν κατάλευκα υφάσματα λεπτότατα σαν τον ιστό της αράχνης. Πλένουν στα ποτάμια και απλώνουν τα άσπρα αραχνοΰφαντα ρούχα τους στους γύρω θάμνους να στεγνώσουν. Αν κάποιος περάσει από κει τον πειράζουν, τον λαβώνουν και μόνο με μαγικά ξόρκια θεραπεύεται.

ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΥ
Δρ. Λαογραφίας Πανεπιστημίου Αθηνών

Η διήγηση αυτή συνοψίζει πράγματι τα πιο βασικά στοιχεία που δίνει η λαϊκή μας παράδοση για τη νεράιδα, εκτός από το παραμύθι για το «μαντήλι της νεράιδας», που αν της το κλέψεις γίνεται γυναίκα και σε παντρεύεται (εδώ δίνεται με άλλη εκδοχή). Παρόμοιες παραδόσεις υπάρχουν πάρα πολλές, όπως και πολλές που μπλέκουν νεράιδες και αρσενικά, βάρβαρα δαιμόνια, αλλά και άλλες που, με την ίδια διήγηση, σε μια περιοχή της Ελλάδας αναφέρουν νεράιδες και σε άλλη δαίμονες.

Αν λοιπόν τα παίρνεις στα σοβαρά όλ' αυτά, καλύτερα να προσέχεις (περί των "αρχαίων παραδόσεων" της Αρκαδίας δες, αν θέλεις, και εδώ - έχει όμως και αγίους η Αρκαδία και σπουδαία μοναστήρια κ.τ.λ., που είναι η αληθινή πνευματική όψη της).

Σ’ αυτά πρέπει να προσθέσουμε το θρύλο ότι οι νεράιδες κλέβουν ή πνίγουν μωρά ή μαγεύουν τα ρούχα των νεογέννητων κ.λ.π. Επίσης υπάρχουν και μύθοι για τερατόμορφες νεράιδες, μαύρες, με πόδια γαϊδάρου κ.τ.λ.

 

Εικ. από εδώ

Αλλά και για παραδόσεις άλλων λαών διαβάζουμε παρόμοια στοιχεία. Είναι χαρακτηριστική η κέλτικη ιστορία με τα ξωτικά που το 'βαλαν στα πόδια - ενώ αρχικά εμφανίζονταν ως αγαθά - όταν τους είπε ο παπάς ενός χωριού ότι θέλει να τα συναντήσει (στο Θαν. Παπαθανασίου - Ελένης Ταμαρέση, Δρόμοι Κελτών - Δρόμοι Σαξόνων).

Και μια σύνοψη (από εδώ):

Ανάμεσα στις δραστηριότητες των ξωτικών αναφέρονται οι γιορτές, οι μάχες, ο έρωτας, η θεραπεία, ο χορός και η μουσική, που τόσο όμορφα ξέρουν να παίζουν. Στις περισσότερες χώρες η μουσική έχει συνδεθεί με τα ξωτικά και πολλοί άνθρωποι την έχουν διδαχτεί από αυτά τα όντα. Αναφέρεται, μάλιστα, πως η μουσική τους ασκεί μαγική επίδραση στους θνητούς, ρίχνοντάς τους συχνά σε μια κατάσταση έκστασης, μεταφέροντάς τους σε άλλους κόσμους. Πιθανά κάποιο ξόρκι να επαναφέρει τους μαγεμένους πίσω στον κόσμο, παρόλα αυτά θα είναι για πάντα αλλαγμένοι. Όσο για το χορό τους, είναι τόσο απαλός και αέρινος ώστε αφήνει άθικτα, αν και όχι πάντα, τα ξερά φύλλα του φθινοπώρου κάτω από τα πόδια τους.

Ορίστε και ο φόβος των ζώων για τις νεράιδες, στοιχείο που υπάρχει και για τους δαίμονες (εδώ):

Ουλούθε όπου βγαίνει νερό, εκεί μένει και νεράιδα. Για τούτο, ο άνθρωπος, τη νύχτα που ήθελε να περάσει κοντά από τρεχούμενο νερό, δε μίλαγε, για να μην του πάρει η νεράιδα τη φωνή. Αλλά κάποσες βολές, και τούτο ακόμα το λένε μερικές γυναίκες ότι το είδανε, το νερό τη νύχτα κοιμάται, όπου λέμε, μένει χωρίς να κουνηθεί ολότελα, και τότε πλια η νεράιδα έναι κει στο νερό. Αλλά για να φύγει η νεράιδα και να τρέξει πάλε το νερό, είναι ετούτο: ο άνθρωπος πετάει μια πέτρα μες το νερό, και τότες αμέσως η νεράιδα φεύγει και το νερό τρέχει.
Τη νεράιδα τότε ούλοι δεν τη γλέπουνε. Μομ' τα άλογα τη γλέπουνε και φρουμάζουνε και ξαφνιάζονται, και δε θέλουνε να περάσουνε από κει, καθώς και τα σκυλιά – όσα όμως είναι τεσσερομάτικα, δηλαδή έχουν σημάδι απού πάνω από τα φρύδια, τα μαύρα άσπρο, τα άσπρα μαύρο. Τα άλλα δεν τη γλέπουνε.

πηγή : Aπό τις Παραδόσεις του Νικολάου Πολίτη (Εκδόσεις γράμματα)
(Λάστα του Δήμου Μυλάνοτος της Γορτυνίας)

Ας σταματήσω εδώ. Αγαπώ τα παραμύθια και τη σχετική λογοτεχνία, τις ταινίες κ.τ.λ. Αγαπώ κι εκείνους που ασχολούνται μαζί τους και, στα διαλείμματα του χρόνου μου, συχνά ασχολούμαι κι εγώ. Αλλά, συγχωρέστε με, δεν είναι αληθινά. Οι άνθρωποι που τα πιστεύουν είναι αληθινοί και αγαπητοί μου αδελφοί, όποιοι κι αν είναι, ακόμη κι αν δεν τους ξέρω. Όμως οι νεράιδες και τα ξωτικά, τα «όντα του αλλόκοσμου», τα «πνεύματα των αγρών», δεν είναι αληθινά.

Όμως ο Χριστός και οι άγιοι είναι αληθινοί. Τα δάση μας (όπως & οι πόλεις μας) είναι αγιασμένα, επειδή είναι γεμάτα ξωκλήσια και μοναστήρια, επειδή έχουν ασκητέψει και σε πολλά σημεία ακόμη ασκητεύουν άγιοι άνθρωποι. Δεν είναι «μαγικά» επειδή, δήθεν, κατοικούνται από νεράιδες και ξωτικά.

Ο Χριστός και οι άγιοί μας είναι αληθινοί. Η Παναγία μας είναι αληθινή. Τα άγια μυστήρια της Εκκλησίας μας είναι αληθινά. Οι άγγελοι και οι δαίμονες είναι αληθινοί. Αλλά δεν είναι δουλειά μας να ψάχνουμε για «επικοινωνία» μαζί τους. Μας είναι αρκετή η θεία κοινωνία του σώματος και αίματος του Ιησού Χριστού, για να μας μεταμορφώσει σε μικρούς Χριστούς. Μας είναι αρκετός ο πνευματικός και ηθικός αγώνας που μας δίδαξαν και μας διδάσκουν οι άγιοί μας για να ενωθούμε με το Θεό εν Χριστώ.

Ας προτείνω τώρα και τρία βιβλία:

Το Γεροντικό, το Γεροντικό του 20ού αιώνος και το π. Σεραφείμ Ρόουζ, Η ζωή και τα έργα του. Γι’ αρχή. Και μετά, ίσως οδηγηθείς μόνος σου, νεραϊδομπλογκοναύτη μου, στη φωτεινή θάλασσα της αγιότητας.

Ο Χριστός και η Παναγία και οι άγιοι που έχεις το όνομά τους ας είναι μαζί σου.

Επιδόρπιο:

Γίνε κι Εσύ Πολεμιστής του Φωτός

Ο θεός που καλείται "Γη" - ακρωτηριασμοί & εκτρώσεις στο όνομά του

Η οικολογική καρδιά του πολιτισμού μας

Ένα μυστήριο που μας κυνηγάει από παιδιά...

Κάτι τύποι με μαύρα που ζουν στον κόσμο τους 

Πώς ξέρουμε σίγουρα ότι υπάρχει Θεός;
Η ιστορία της σχέσης ανθρώπου & Θεού 
 
Αμερικανίδα καλλιτέχνις, ερημίτισσα των δασών

Αληθινοί μοναχοί και άγιοι κρυμμένοι στα δάση και τις μονές του Αγίου Όρους

"Αόρατοι ασκητές" σε όλη την Ορθοδοξία...

Άγιοι Βρετανίας & Ιρλανδίας (και άλλα)

Ελεωνόρα Ζουγανέλη, "Έλα!" - Σαν προσευχή του μοντέρνου ανθρώπου...

ΕΛΑ ΟΠΩΣ ΕΙΣΑΙ!
Ζήσε πέρα από τα όρια!
Η εσωτερική ειρήνη
Είσαι ο άνθρωπός μου;
Η αρμονία των πλασμάτων & η κληρονομιά του γέροντα Παΐσιου
Ο Δρόμος προς το Φως: οι άγιοι διδάσκαλοι της Ορθοδοξίας & οι αντίστοιχοι των θρησκειών
O ζητιάνος που δίνει τα λεφτά του σε ορφανοτροφεία

Η ευθύνη της μοναξιάς μας

Μας το έστειλε φίλος. Τον ευχαριστούμε.
π. Χαράλαμπος Παπαδόπουλος (π. Λίβυος)
«Όλα είναι δρόμος - ευκαιρίες συμφιλίωσης με τον χαμένο μας εαυτό», Εκδόσεις ΑΡΜΟΣ

            Tις περισσότερες φορές, ζώντας μέσα στην μοναξιά και την απόρριψη, στην ερήμωση και στην λησμονιά της ανθρώπινης παρουσίας, στρέφουμε την οργή μας σε εκείνους που μας εγκατέλειψαν. Στην αδιαφορία της κοινωνίας. Στην αναλγησία και την σκληροκαρδία των ανθρώπων. Αυτή είναι η εύκολη λύση. Να επιλέγουμε την αναζήτηση ευθυνών έξω από εμάς. Στους άλλους. Άλλωστε πάντα φταίνε οι άλλοι. Η κακή κοινωνία.

            Οι εποχές και οι άνθρωποι που άλλαξαν. Άλλοτε φοράμε το κουστούμι του θύματος, και ανεβαίνοντας στο σανίδι της ψυχής υποδυόμαστε τον ρόλο του μεγάλου αδικημένου. Εκείνου που πάντα αδικείται. Που αγαπάει, αλλά δεν αγαπιέται. Που προσφέρει ανιδιοτελώς, ενώ πάντες τον εκμεταλλεύονται. Που σταυρώνεται για τους άλλους, αλλά όλοι τον προδίδουν. Και το παιγνίδι του ψυχισμού μας δεν έχει τέλος.

            Ωστόσο, όποια κι αν είναι η αιτία που ο ψυχισμός μας υποδύεται ρόλους επαιτώντας με ανώριμο τρόπο μια ματιά, πρέπει κάποια στιγμή να ωριμάσουμε την πείνα μας. Να σιωπήσουμε την εγωπαθή φλυαρία. Τα υπαρξιακά μοιρολόγια. Την θυματολογία και την αναζήτηση ή κατασκευή «βαρβάρων», και να ομολογήσουμε στον εαυτό μας την αλήθεια. Με λόγια λιτά και ξεκάθαρα, όπως «πεινώ», «διψώ» «θέλω», «έχω ανάγκη...».

            Ναι, φταίω κι εγώ για την μοναξιά μου. Ίσως όχι πάντα εγώ, αλλά πολλές φορές μπορεί να φταίω μονάχα εγώ. Γιατί απομάκρυνα από κοντά μου όλους εκείνους που με είχαν πλησιάσει. Δεν άφησα να έρθουν κάποιοι άλλοι και εκείνους που το θέλησαν τους εκδίωξα με τον τρόπο μου.

            Ο παραλυτικός του Ευαγγελίου που τριανταοκτώ χρόνια δεν είχε άνθρωπο να τον βοηθήσει ώστε να μπει στα νερά της κολυμβήθρας και να θεραπευτεί, αντιμετωπίζεται από τον Χριστό ως «υπεύθυνος» της κατάστασής του.

            Η ευαγγελική αυτή ιστορία μάς φανερώνει το αναμφισβήτητο γεγονός ότι μία από τις βασικότερες ανάγκες του ανθρώπου για την υγιή ανάπτυξη και ολοκλήρωσή του είναι η δυνατότητα να αγαπάει και να αγαπιέται, να ζει και να υπάρχει μέσα σε κοινωνία προσώπων.

            Γι’ αυτό το λόγο οι Πατέρες της Εκκλησίας παρομοίασαν την κόλαση σαν την αιώνια καιαπόλυτη μοναξιά, τον τόπο όπου δεν πραγματοποιείται συνάντηση και σχέση. Όπου το βλέμμα έχει ξεραθεί σε κόγχες κενές και οι έρωτες είναι προδομένοι στην λήθη του χθες, νεκροί και απραγματοποίητοι στην οδύνη του ανεκπλήρωτου.

            Όταν λοιπόν ακούμε την «θλιβερή» αυτή υπόθεση της ευαγγελικής περικοπής, αυτομάτως δημιουργούνται μέσα μας συναισθήματα αγάπης και συμπάθειας προς το πρόσωπο του δυστυχισμένου παραλυτικού.

            Αυτή είναι η συνήθης συναισθηματική προσέγγιση και ενοχική ερμηνευτική ανάλυση της περικοπής. Είναι όμως όλη η αλήθεια αυτή; Ποιος άραγε είναι ο λόγος που ο παραλυτικός βρίσκεται επί τόσα χρόνια μόνος του;

            Αιτία είναι μόνο το φαινόμενο της ανθρώπινης αδιαφορίας και αναλγησίας; Ή μήπως και ο ίδιος ο «παραλυτικός» είναι υπεύθυνος για την κατάστασή του, για την όντως αληθή τραγωδία που ζει;

            Εάν κανείς παρακολουθήσει τις ιαματικές θεραπείες του Χρίστου, αυτό που θα αντιληφθεί είναι ότι σε καμία των θλιβερών περιπτώσεων που αντιμετώπισε, δεν απέδωσε την ίδια αιτία παθογένειας.

            Πολλές φορές θεωρεί την αιτία της ασθένειας ενέργεια του Σατανά, άλλες φορές για να φανερωθεί η «δόξα» του Θεού, και αρκετές υπαιτιότητα του ίδιου του πάσχοντος ή ακόμη του γενικότερου κοινωνικού και πολιτισμικού περίγυρου.

            Στην προκειμένη περίπτωση του επί τριανταοκτώ χρόνια παραλυτικού, αιτία τόσο της παραλυσίας όσο και της πολυχρόνιας μοναξιάς είναι ο ίδιος. Δηλαδή η αμαρτία του. Όχι βέβαια με την έννοια της νομικής παράβασης και ανταπόδοσης «εξ ουρανού δικαιοσύνης», αλλά της υπαρξιακής αστοχίας να ολοκληρωθεί ως πρόσωπο και μοναδική ετερότητα.

            Ο Ιησούς για ακόμη μια φορά μάς εισάγει σε μια νέα ερμηνευτική του κακού και των συνεπειών του στην ζωή μας. Το κακό δεν είναι μια απρόσωπη αυτόνομη έννοια και πραγματικότητα. Είναι η προσωποποιημένη άρνηση στο κάλεσμα του Θεού για ολοκλήρωση και πληρότητα ζωής.

            Άρνηση στην κλήση του Θεού να ανοίξουμε τα όρια της υπάρξεώς μας. Να πλατύνουμε τον χώρο της καρδιάς μας.

            Ο Χριστός θα ρωτήσει τον παραλυτικό εάν θα ήθελε να γίνει καλά: «Θέλεις υγιής γενέσθαι;». Ορθολογικά κρινόμενο το ερώτημα δεν είναι και τόσο πετυχημένο. Ποιος δεν θέλει την υγεία του; Στην γλώσσα όμως της ψυχής είναι απολύτως ορθό, διότι ο Ιησούς με αυτό τον τρόπο προσπαθεί να ενεργοποιήσει το εσώτερο κέντρο της υπάρξεως του παραλυτικού. Τον βοηθάει να αρθρώσει το αίτημα της ίασης. Προσπαθεί να ανοίξει την ύπαρξη στο θαυμαστό, στην δυνατότητα της συνάντησης, στην πίστη ως άφημα και ολοκληρωτική αυτοπαράδοση στον τρόπο και τις ενέργειες του «Αλλιώς ».

            Άξιο θαυμασμού επίσης είναι το γεγονός ότι, μετά την θεραπεία του παραλυτικού, ο Χριστός τον αποχαιρετά τονίζοντάς του με απόλυτο και κατηγορηματικό τρόπο ότι, εάν δεν αλλάξει και δεν προσέξει τον τρόπο ζωής του, θα πάθει τα ίδια και χειρότερα της παραλυσίας. «’Ίδε, υγιής γέγονας, μηκέτι άμάρτανε, ίνα μή σοι χείρον τι γένηται» (Ιω. 5, 14). Τι σημαίνουν τα λόγια αυτά;

            Τις περισσότερες φορές η κοινωνική «παραλυσία» μας, η «αναπηρία» μας να υπάρξουμε στην δυνατότητα της σχέσης, στην ολοκλήρωση να υπάρχω με τον «άλλο», οφείλεται στην δική μας κλειστή ατομικότητα. Στο ότι δεν ανοίγουμε τα σύνορα του Εγώ μας, δεν έχουμε μάθει και δεν έχουμε την παραμικρή διάθεση να μάθουμε να ζουμε για τους άλλους και με τους άλλους.

            Στο οδυνηρό γεγονός της μοναξιάς μας, διερωτηθήκαμε άραγε εάν ο τρόπος ζωής μας, οι ενέργειές μας και η όλη παρουσία μας αφήνουν χώρο να υπάρξουν άλλοι άνθρωποι δίπλα μας;

            Όπως μάς λέει ο π. Φιλόθεος Φάρος, «για να υπάρχουν στη ζωή ενός ανθρώπου κάποιοι άνθρωποι που θα συμβάλουν στην ικανοποίηση των αναγκών του, είναι απαραίτητο να μπορεί και να θέλει και εκείνος να συμβάλει στην ικανοποίηση των δικών τους αναγκών...».

            Ο παραλυτικός της ευαγγελικής περικοπής ίσως να ευθυνεται για την απελπιστική μοναξιά του. Είναι μόνος διότι επί χρόνια αρνήθηκε κάθε ανάπτυξη σχέσεως με τους συνανθρώπους του. Πολλές φορές η φίλαυτη εγωκεντρική ανάπτυξη της προσωπικότητας ή ο φόβος απέναντι στον «άλλο» δεν αφήνει περιθώρια να αναπτυχθούν στην ζωή μας ουσιαστικές ανθρώπινες σχέσεις.

            Οι «παραξενιές» και οι υπερβολές μας, οι συνεχείς και πολλές φορές παράλογες απαιτήσεις μας, οι άδικες πράξεις και κρίσεις, οι ισοπεδωτικές παρατηρήσεις και η εν γένει πληθωρική παρουσία του «Εγώ» καταπνίγει και εξοβελίζει κάθε πρόσωπο που με καλή διάθεση προσπαθεί να μας πλησιάσει. Το αποτέλεσμα όλης αυτής της άρνησης είναι να μένουμε μόνοι στη ζωή. Να βιώνουμε την κόλαση της μοναξιάς ως ναρκισσιστικό κοίταγμα στον καθρέπτη της υπάρξεώς μας, στην απουσία του διαφορετικού στην ζωή μας.

            Ο παραλυτικός δεν μπορεί να κατανοήσει ότι η αιτία της ασθένειάς του αλλά και της μοναξιάς του είναι ο ίδιος ο εαυτός του, ο τρόπος που υπάρχει. Παίζει το ρόλο θύματος· της αυτολύπησης και ετερολύπησης.

            «Το ίδιον της ψυχικής ανωριμότητος δεν είναι τόσο η εξάρτηση από το περιβάλλον, όσο η απόδοση στα αρνητικά του περιβάλλοντος της εσωτερικής μας διασπάσεως και του υπαρξιακού μας κενού. Όταν δεν διακρίνουμε μέσα μας, προβάλλουμε τις εσωτερικές μας συγκρούσεις στους τρίτους. Μιλούμε για “συνωμοσίες” ή “καταπιεστικό” σύστημα και πασχίζουμε να τα ανατρέψουμε. Όμως δεν αλλάζουμε τίποτα αν δεν αρχίσουμε από τον εαυτό μας».

            Ο Ιησούς, τόσο μέσα από την ζωή Του όσο και μέσα από τους λόγους Του, μας δίνει την λύση στο δράμα της ανθρώπινης μοναξιάς, που δεν είναι άλλο από το άνοιγμα της υπάρξεως.

            Μια πλάτυνση των ορίων μας, που μετατρέπει το παρόν σε αιωνιότητα και Βασιλεία του Θεού. Το να δίνεις ή να δίνεσαι, όσο και αν πολλές φορές δεν έχει την ανάλογη ανταπόκριση, όσο και αν συχνά πληγώνει, είναι για τον Χριστό κέρδος ζωής και πληρότητα υπάρξεως.

            Η μοναξιά δεν υπάρχει, όταν σπάσουμε την κλειστή ατομικότητά μας στο άνοιγμα του συνανθρώπου και της κτίσης ολόκληρης, ως κοινωνίας του διαφορετικού και συγχρόνως αποκαλυπτικού. Στην ομορφιά να υπάρχεις σε κοινωνία με την δημιουργία του Θεού, με αυτόν ή αυτό που ο Θεός σού έδωσε.

            Δεν φτάνει να λέμε ότι θέλουμε να μας αγαπάνε. Πρέπει και να το αντέχουμε ή να το επιτρέπουμε στους «άλλους». Γιατί η αγάπη είναι ζωή. Και η ζωή είναι η μέγιστη τέχνη που δυστυχώς δεν την γνωρίζουμε όλοι επιτυχώς. Δεν φτάνει να λέμε ότι δεν μας αρέσει η μοναξιά- πρέπει ώριμα να βαστάζουμε την παρουσία του «άλλου».

            Δεν αρκεί να διακηρύσσουμε την επιθυμία μας να υπάρχει ο «άλλος» στην ζωή μας. Πρέπει να του δώσουμε χώρο για να υπάρξει. Να τον «συγχωρήσουμε» μέσα μας. Να τον χωρέσουμε υπαρξιακά.

Και:
Θεραπεία της μοναξιάς (ΑΝ ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΟΣ...)
Ο Άγνωστος Πλούτος (που δεν συσσωρεύουμε)

Η αρμονία των πλασμάτων & η κληρονομιά του γέροντα Παΐσιου
Ο Δρόμος προς το Φως: οι άγιοι διδάσκαλοι της Ορθοδοξίας & οι αντίστοιχοι των θρησκειών

Ορθόδοξη Ψυχοθεραπεία 

Σχετική ενότητα στο blog μας

29 Δεκεμβρίου: μνήμη των αγίων Νηπίων, που σκοτώθηκαν από τον Ηρώδη