Λίγη χρυσόσκονη στην καρδιά...

Τι και πώς

Από εδώ

Τι έμειναν; Πέντε μέρες κι αυτές όχι ολόκληρες.

Αναζητάς την ζάχαρη άχνη που καθόταν στα όνειρά σου…

Αναζητάς τα μαύρα λουστρίνια παπούτσια και τα λευκά σοσόνια, το καλό σου το φουστάνι, τις μυρωδιές της γιορτής, τα ξύλα που έφερνες μέσα το βράδυ μήπως χιονίσει και μείνετε με σβηστή την ξυλόσομπα, τα τριμμένα καρύδια πάνω στα μελομακάρονα, τις φωνές που έλεγαν κάλαντα αχνιστά στην παγωνιά και την φωνή της γιαγιάς που τραγουδούσε «τα σύκα, τα καρύδια και το γλυκό κρασί τα ήθελε η μάνα σου τα ήθελες κι εσύ».

Γύρω σωπαίνουν τα παράπονα, το καλοριφέρ δεν χρειάζεται ξύλα, ποιος να σπάσει πια καρύδια, τα πρησμένα πόδια σου δεν χωράνε ούτε σε σοσόνια, ούτε σε λουστρίνια και καθόλου δεν ξέρεις αν από τον Παράδεισο επιτρέπεται να σου πει το τραγούδι η γιαγιά. Και το βασικότερο: Δεν χιονίζει παρά μόνο εκεί που το χιόνι φέρνει ακαμψία, στις καρδιές δηλαδή.

Όμως έχεις εντός σου κρατήσει τα χάρτινα αγγελάκια που κάποτε κολλούσες στα τζάμια και την χαρτονένια φάτνη με Κείνον που έλεγες Χριστούλη και δίπλα την μαμά (Παναγίτσα την έλεγες) και αν εσύ δεν βρεις την γιορτή, όλα τούτα θα μείνουν ορφανά και αναίτια ύπαρξης.

Τόσα χρόνια σου έκαναν παρέα, τώρα δεν μπορείς να τα καταδικάσεις.

Έπειτα δεν είναι τυχαίο που έβλεπες τον κόσμο να αλλάζει και δεν το έβαζες κάτω αλλά έλεγες «πάντα νικούν οι τρυφεροί». Ήταν επειδή κάποια βραδιά Χριστουγέννων είχε ξεφύγει μια μικρή χρυσόσκονη και αθέατη εγκαταστάθηκε στην καρδιά σου και έμεινε εκεί χρόνια ολόκληρα για την κακιά στιγμή, για τώρα δηλαδή που ο κόσμος δεν είναι ο κόσμος σου….

Σπατάλησέ την λοιπόν ετούτη την σκόνη την χρυσή, σκόρπισέ την στο σκότος των οδών σου και περίμενε να ακούσεις:

Μην πεις πως ο παράξενος ήχος είναι ένα πουλί που πετάει νύχτα. Οι άγγελοι είναι που ανεβοκατεβαίνουν.

Μην πεις πως στον κήπο φυσάει βραδινό αεράκι. Το κόκκινο τριαντάφυλλο είναι που χρόνια περίμενες το άνθος του και τώρα είδε τους αγγέλους, είπε «νυν επέστη ο καιρός» και άνθισε.

Μην φανταστείς πως ο θόρυβος στον δρόμο είναι των αυτοκινήτων. Φτάνει η Μαρία με το Παιδί  για να κρυφτεί στην τρυφεράδα των ανθρώπων και το γαϊδουράκι τους χτυπάει τα πόδια ανυπόμονα, όσο εσύ δεν ανοίγεις τις εσώτερες πύλες.

Κι όλα τούτα επειδή λίγη χρυσόσκονη κάποτε κρύφτηκε μέσα σου…

Δεν σε πιστεύω όταν λες πως αυτά πάνε, χάθηκαν γιατί τους ακούω κι εγώ τους θορύβους και επιπλέον είχα τότε επισημάνει το γεγονός ότι από το στόλισμα του δένδρου έλειπε λίγη χρυσή σκόνη. Ήταν όταν είπες «δεν βαριέσαι, σιγά το πράγμα».

Το θυμήθηκες τώρα;

Ήταν την χρονιά που είχαμε κλέψει δυο κουραμπιέδες από την στολισμένη πιατέλα του σαλονιού και κρυφτήκαμε στο κελάρι να τους φάμε. Δεν θυμάσαι που δίπλα μας μύριζε στο πάνινο σακούλι του ο τραχανάς και που γελούσαμε πνιχτά να μην μας ακούσουν οι μεγάλοι;

Θυμήθηκες… Εγώ δεν ξέχασα ποτέ.

Έλα τώρα, ίσα που προλαβαίνουμε.

Άφησε τους αγγέλους. Πάντα εγώ τους έβαζα στα τζάμια. Πάρε εσύ την φάτνη. Διώξε την σκόνη. Έτσι μπράβο!

Όχι δεν θα κλέψουμε γλυκίσματα. Μεγαλώσαμε πια και επιπλέον το γκρεμίσαμε το παλιό σπίτι που είχε κελάρι.

Την άχνη μόνο θα φυσήξουμε να καλύψει τα πάντα, ακόμη και τους κακούς.

Απαλά να φυσάς, μην χάσουμε τον ρυθμό της αρμονίας. Απαλά και σταθερά μέχρι που να ασπρίσει και να γλυκάνει ακόμη και το σκοτάδι.

Ξέμαθες, είπες, πως φυσούν την άχνη;

Να, κάνε τα χείλη σου έτσι σαν να φιλάς, σαν να ρουφάς νέκταρ από λουλούδι, σαν να παίζεις φυσαρμόνικα….Μέχρι όλα γύρω να χαθούν μέσα στη λευκή πάχνη και μετά, όταν τα γευτούμε, να είναι όπως τότε που λιγώνονταν η καρδιά μας από τη γλύκα.

Και να που την βρήκαμε τελικά. Την γλύκα λέω…

Μα είναι φυσικό αφού είχαμε κρατημένη χρυσόσκονη. Συμβαίνει σε όλους, βλέπεις, γι’ αυτό δεν πρόκειται να λείψει η τρυφεράδα από τον κόσμο!

Και ο κόσμος (μας) θα συνεχίσει να ζει… όσο κρατάμε χρυσόσκονη στην πιο αντάρτισσα γωνιά της καρδιάς μας.

Δες επίσης:

Η αγία Αναστασία και τα Δέκα Κρητικά Παλικάρια των Χριστουγέννων!

Η Μαρία μας είναι καλά! Δόξα τω Θεώ, αίσιο τέλος στη δοκιμασία για το κορίτσι με το σοβαρό τραυματισμό, που είχαμε αναφέρει εδώ.