Ο πρωτομάρτυρας της ΕΣΣΔ π. Ιωάννης Κοτσούρωφ († 31 Οκτ. 1917)

Το πρώτο θύμα των σκληρών αθεϊστών αμέσως μετά την Οκτωβριανή Επανάσταση. Η περιπέτειά του είναι, κατά τη γνώμη μου, συγκλονιστική.
Αξίζει με χίλια ένα ΚΛΙΚ ΕΔΩ!

Έλληνες Νεομάρτυρες ιερείς στην Κατοχή και τον Εμφύλιο

ΠΡΟΣΦΟΡΑ ΑΙΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΚΛΗΡΟΥ ΣΤΗ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ 1940 

"Βαράτε. Είμαι Έλληνας Παπάς. Πεθαίνω για το Χριστό και την Πατρίδα" 

(π. Ιωακείμ Λιόλιας)

Του π. Κωνσταντίνου Δ. Βαστάκη

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ «ΤΟΛΜΗ» ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2001

Αντιαιρετικό Εγκόλπιο

«Επορεύοντο χαίροντες... ότι υπέρ τού ονόματος Αυτού (του Χριστού) κατηξιώθησαν ατιμασθήναι» (Πράξ. 5, 41)

[...] Η στρατευόμενη και ποιμαίνουσα τότε Εκκλησία, πέρα από την κύρια ποιμαντική και λατρευτική της αποστολή, ανέλαβε να στηρίξει και τον Στρατό και το λαό τού Θεού. Πράγματι, με τον δοξασμέ­νο μας Στρατό συμπορεύθηκε μέχρι την πρώτη γραμμή του μετώπου, κι άφησε εκεί δεκάδες από αγίους κληρικούς της να την εκπροσωπούν και να συμπολεμήσουν με τους γενναίους φαντάρους μας, ως Ιερο­κήρυκες και Στρατιωτικοί Ιερείς... Για το λαό δε του Θεού τα έδωσε όλα, ό,τι είχε και δεν είχε. 

Πέρα από την παρηγοριά και ενί­σχυσή του στις θλίψεις των ημερών εκεί­νων, πρωτοστάτησε στον καιρό της φο­βερής πείνας για την περίθαλψη των αδυ­νάτων, ενίσχυσε τις οικογένειες των πολε­μιστών και εκείνων που έπεσαν στο πεδίο της τιμής, ίδρυσε δια νόμου την ευεργετική ΕΟΧΑ, περιέλθαψε τραυματίες και αναπήρους, έσωσε Εβραίους, βοήθησε με κάθε τρόπο τους αδικοκαταδικαζομένους αντιστασιακούς μελλοθανάτους και όσους είχαν την ανάγκη τους, συμμετείχε στον αντιστασιακό αγώνα, τόσο στην επάρατη κατοχή όσο και στη μετέπειτα εθνική συμ­φορά.... και, τέλος, πρόσφερε για την ελευ­θερία της δούλης Πατρίδας Εκατόμβες Ιε­ρομαρτύρων από τους λειτουργούς της και χιλιάδες Εθνομαρτύρων από τους αγνούς και αθώους πιστούς της.

Για χάρη της ιστορίας και των νέων μας θα επαναλάβω παρακάτω ειδήσεις από παλαιότερο σχετικό έργο μας, με το υπό διαπραγμάτευση θέμα και με τίτλο: «Η προσφορά της Εκκλησίας στη δεκαε­τία τον '40», έκδ. της Εταιρείας Ευρυτάνων Επιστημόνων, Αθήνα 1996, σελ. 75 και εξής:

«Όλοι τότε οι κακούργοι και δυνάστες της δούλης Πατρίδας μας: Γερμανοί, Ιτα­λοί, Βούλγαροι, Αλβανοτσάμηδες και Ρουμανίζοντες, στους οποίους, ως μη όφειλε, προστέθηκαν δυστυχώς και εκ των ημετέρων αντιστασιακών Κομμουνιστές και Αντικομμουνιστές, συμμάχησαν ενα­ντίον της. 

Συναγωνίζοντο μεταξύ τους για το ποιος απ' αυτούς θα επινοήσει και θα επιφέρει περισσότερα και ειδεχθέστερα τραύματα και καταστροφές σε ιερούς ναούς, μονές, σκεύη και εικόνες και απανθρώπους βασανισμούς σε αγίους λειτουρ­γούς της. Όσοι λοιπόν εκ των λειτουργών της συλλαμβάνονταν τότε για οποιοδήποτε αντιστασιακό λόγο κι έπεφταν στα απαί­σια χέρια τους, σπάνια διέφευγαν τις ομηρίες, τις φυλακίσεις, τους φρικτούς βασανισμούς και εξευτελισμούς προς το ιερατικόν τους σχήμα και, τέλος, και αυτόν τον μαρτυρικό θάνατο. Πάνοπλοι οι παραπά­νω εχθροί, χωρίς οίκτο, «σώριαζαν -όπως προσφυώς ελέγχθη- αλύπητα τη ζωή, σαν το πιο φτηνό και άχρηστο πράγμα...».

Η διαπίστωση αυτή μαρτυρείται: α) στα όσα συνέβαιναν στις φυλακές και στα στρατό­πεδα συγκεντρώσεων, που, μεταξύ του μαρτυρικού φυλακισμένου λαού, πρώτος στόχος των εχθρών ήσαν οι Ιερείς. Χαϊδάρι..., Νταχάου...., Άουσβιτς., κλπ., όταν ακούονται προξενούν ανατριχίλα και αισθήματα συγκινήσεως για όλους τους φυλακισμένους σ' αυτά, μεταξύ των οποί­ων δεκάδες ήσαν και οι «φιλοξενηθέντες» κληρικοί μας. «... Σε όλες τις φυλακές - γράφει ο αείμνηστος Αχιλλέας Κύρρου- ήταν αρκετοί Παπάδες και Καλόγεροι, που είχαν συλληφθεί από τους Ιταλούς, τους Γερμανούς και τους Βουλγάρους για τη συμμετοχή τους στην Εθνική Αντίσταση, σαν για να αποδείξουν μια φορά ακόμα ότι ποτέ η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν είχε μείνει μακριά από τους Εθνικούς αγώνες τού Ελληνικού λαού».

Και β) στο ότι πέρα από τις κακουχίες των Κληρικών μας στις φυλακές, η Εκκλησία για την απελευθέρωση της Πα­τρίδας πρόσφερε και πολύ αίμα. «Ιερείς και Μοναχοί που εκρατούντο στις φυλα­κές ως όμηροι ή ως κατάδικοι, ή που συλλαμβάνονταν για αντίποινα σε κάποια αντιστασιακή δράση [σύμφωνα μάλιστα με το σατανικό γερμανικό εφεύρημα ‘περί συλλογικής ευθύνης’ για όλους τους κατεχόμενους υπ' αυτών λαούς], βασανίσθηκαν απάνθρωπα και μαρτύρησαν με διάφορους ανατριχιαστικούς τρόπους, όπως οι ένδο­ξοι Μάρτυρες των πρωτοχριστιανικών χρόνων και οι Νεομάρτυρες επί τουρκο­κρατίας.

Έτσι, εκ της μακράς φάλαγγας των νέ­ων τούτων Νεομαρτύρων Κληρικών που έμειναν πιστοί στο Χριστό και στην Ελλά­δα: «...άλλοι κατακρεουργήθηκαν και δια­μελίσθηκαν, άλλοι έμειναν ημέρες μετέω­ροι στην αγχόνη, άλλους τους έθαψαν ζω­ντανούς ή τους έριξαν στη φωτιά, τους κρήμνισαν σε χαράδρες και βάραθρα, τους έριξαν στη θάλασσα, τους άρπαξαν στα βουνά και πήγαν μ' άγνωστο σε μας θάνα­το, άλλους τους έσφαξαν, άλλους τους σταύρωσαν, αφού προηγουμένως τους βα­σάνισαν βάρβαρα...». Όλοι έμειναν «πι­στοί άχρι θανάτου». Όλοι «εβάστασαν τα στίγματα τού Κυρίου εν τοις σώμασιν αυτών».

 

Η τριπλή κατοχή της Κεντρικής & Βόρειας Ελλάδας, ιταλική, γερμανική και βουλγαρική (από εδώ)

Και για την αλήθεια τού λόγου, ιδού και οι αριθμοί:

Οι ηττημένοι και καταντροπιασμένοι Ιταλοί στο πόλεμο 1940-41, που αναπά­ντεχα, χάρη στις πλάτες των προστατών τους, έγιναν και «κατακτητές», χωρίς να ντρέπονται βέβαια για την άδικη θέση που πήραν, θανάτωσαν μαρτυρικά, όπως οι κακούργοι πρόγονοί τους Ρωμαίοι... σαρά­ντα (40) κληρικούς μας.

Το ίδιο και οι Γερμανοί κατακτητές... Θανάτωσαν με τους πιο φρικιαστικούς τρόπους εκατόν τριάντα (130) κληρικούς μας. Επίσης και οι Αλβανοτσάμηδες με τους Ρουμανίζοντες, άλλοτε βοηθούμενοι ή βοηθώντας τους Γερμανοϊταλούς, θανά­τωσαν κι αυτοί είκοσι εννέα (29) κληρι­κούς μας.

Ατυχώς -γράφει σύγχρονος ιστορικός, ο Ι. Αναστασάκης στο έργο του: «Η Εκκλησία στη Μάχη της Κρήτης... 1941- 45», Χανιά 1994- ποταμός αίματος των κληρικών μας έρευσε και με τους κομμουνι­στές, οι οποίοι με την γνωστή διδασκαλία τους: «Δεν θέλουμε παπάδες, δεν θέλουμε Εκκλησίες...», σκότωσαν κι αυτοί με απάν­θρωπους και οικτρούς βασανισμούς διακόσιους σαράντα δύο (242) κληρικούς... 

Με την παράθεση τού παραπάνω αποσπάσματος δεν αποβλέπω να αναξέσω οδυνηρές πληγές... Άλλωστε, και εκ μέ­ρους των αντικομμουνιστικών, δεξιών ανταρτικών ομάδων, φανατικών στρατο­δικών και από άλλες ανεξερεύνητες αιτίες της ανώμαλης τότε εποχής, βρήκαν οικτρό. ταπεινωτικό και μαρτυρικό θάνατο τριά­ντα (30) ακόμη κληρικοί μας.

Παρακάτω παραθέτω, επιλεκτικά και περιληπτικά, αναφορές από το σύγχρονο Συναξάρι που συνέταξα, Ιεροεθνομαρτύρων Κληρικών τού 40, συνδημοσιευόμενο ως Επίμετρον στο προαναφερθέν έργο μας, σελ. 94-160.

Στο μέτωπο έπεσαν: ο Αρχιμ. Χρυσό­στομος Τσοκώνας, ο επικαλούμενος «άγιος παπάς», και ο Αρχιμ. Ιερόθεος Μπαζιώτης.

Στις 9 Μαρτίου 1943, ο Ιερέας π. Δημήτριος Σταμπουλής, εφημέριος Σκοπιάς Φλωρίνης, επειδή αρνήθηκε να λειτουργή­σει στο βουλγαρικό - σλαβικό γλωσσικό ιδίωμα πιεζόμενος από τους όρχαν/τες, παραδόθηκε στους Γερμανούς, οι οποίοι τον απαγχόνισαν μαζί με άλλους πατριώτες (βλ. «Οι θυσίες των Κληρικών της Ελλάδος», έκδ. Ορθ. Ιεραποστ. Αδελ­φότητος "Ο ΣΤΑΥΡΟΣ", Αθήναι 1995, σελ. 126-127).

Επίσης στο ίδιο βιβλίο, σελ. 129-130, σημειώνεται ο σταυρικός θάνατος, έπειτα από φρικτούς βασανισμούς, τού ιερέα π. Κωνσταντίνου Τούλια, εφημερίου Σιταριάς Φλωρίνης, την 23 Απριλίου 1943, Μεγάλη Παρασκευή...

Παρόμοιο σταυρικό θάνατο υπέστη επίσης τη Μεγάλη Παρασκευή 11 Απριλί­ου 1947, ο ιερέας π. Γεώργιος Σκρέκας, εφημέριος Μεγάρχης Τρικάλων.

Ο Κων. Βοβολίνης στο γνωστό βιβλίο του: «Η Εκκλησία εις τον αγώνα της Ελευθερίας» (1453-1953), Αθήναι 1952, σελ. 266-267, αναφέρεται σε 80ντούτη Βο­ρειοηπειρώτη Ιερέα της Δερβιτσάνης, ο οποίος μετά την υποχώρηση τού Στρατού μας (Απρ. 1941) κατεσφάγη από τους Αλβανοτσάμηδες.

Στις 23 Ιουλίου 1943, ο ιερέας εφημέ­ριος τού χωριού Αγία Αναστασία Ιωαννίνων π. Γεώργιος Σιούλης εκάη ζωντανός σε αχυροκαλύβα από τους Γερμανούς, με­τά από φρικτά βασανιστήρια, χωρίς να αποτεφρωθεί το μαρτυρικό του σώμα, στο οποίο ευρέθη ανέπαφο από τη φωτιά το μι­κρό βιβλίο της Καινής Διαθήκης που έφερε μαζί του, οι δε συμμάρτυρές του απετεφρώθησαν παντελώς. Ο Ιεροεθνομάρτυρας τούτος, προ της θυσίας του, είδε να τυ­φεκίζονται: η σύζυγος - πρεσβυτέρα του, ο υιός του και οι θυγατέρες του...

Στις 3 Ιουλίου 1943, ο Αρχιμ. Ιεροκή­ρυκας της Μητροπόλεως Κοζάνης π. Iωακείμ Λιόλιας συνελήφθη από τους Γερμα­νούς, ενεκλείσθη στις φοβερές φυλακές της Θεσσαλονίκης, όπου εβασανίζετο απάνθρωπα, απαντώντας στους βασανιστές του με παρρησία: «Βαράτε, είμαι Έλληνας Παπάς. Πεθαίνω για τον Χριστό και την Πατρίδα». Τέλος, εξετελέσθη μαζί με άλλους πενήντα (50) αθώους Έλληνες πο­λίτες.

Στις 9 Ιουλίου 1944, ο Ιεροδιάκονος - Μοναχός και αδελφός της Ι. Μονής Αγί­ου Γεωργίου Φενεού της Μητροπόλεως Κορινθίας συνελήφθη, εβασανίσθη και, τέλος, εσφάγη από αντάρτες αριστερών κομ­μουνιστικών ομάδων.

Επίσης στις 7 Αυγ. 1948, ο ιερέας Γεώργιος Αρ. Νικόπουλος, εφημέριος Βουτύρου της Μητροπόλεως Καρπενησιού, κατεδικάσθη και εξετελέσθη στη Λαμία, ως θύμα φα­νατισμού στρατοδικών της εποχής.

Ακόμη, ιερό λείψανο, αποδεικτικό και αντιπροσωπευτικό της μαρτυρικής θυσίας όλων των μαρτυρησάντων ιερέων, είναι επιστήθιος σταυρός που ανήκει στην πα­τρική μου οικογένεια. Είναι λείψανο που διασώθηκε μέσα στις στάχτες, από τη μαρτυρική θυσία τού μακαριστού πατέρα μου Ιεροδιδασκάλου Οικονόμου Δημητρίου Κ. Βαστάκη, εφημερίου του Μεγάλου Χωριού της Μητροπόλεως Καρπενησιού, ο οποίος τελικά μετά από φρικτούς βασανισμούς εκάη ζωντανός από τους Ιταλούς την πα­ραμονή των Χριστουγέννων, 24-12-1942.

Η Εκκλησία μας, λοιπόν, «ως πορφύ­ραν και βύσσον με τα αίματα και των νέων τούτων Ιερομαρτύρων στολισαμένη», δί­καια καυχάται ότι και στους πρόσφατους χρόνους οι λειτουργοί της: «εν υπομονή πολλή..., εν στεχωρίαις, εν πληγαίς και φυλακαίς... και εν λιμώ και θλίψει» (Β' Κορ. 6,4-5, 10,27), συνέβαλαν στην εθνική αντίσταση και απελευθέρωση της Ελληνικής Πατρίδας.

Τέλος, η Εκκλησία μας δεν αποβλέπει σε δάφνες και υστεροφημίες, από την εκτεθείσα προσφορά της. Η Εκκλησία μας είναι πάντα ένα διαρκές παρόν, όπως και ο Θείος Ιδρυτής της. Και σαν Στρατευομένη που είναι, ένα καθήκον έχει: Να θυσιά­ζεται... Κι αυτό έκαμε στο μεγάλο ΕΠΟΣ της ΔΕΚΑΕΤΙΑΣ τού ΣΑΡΑΝΤΑ. Κι αυτό εξακολουθεί να κάνει, όταν το απαιτούν οι περιστάσεις.

Διαβάστε και:

Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρύσανθος απέναντι στους Ναζί

Δαμασκηνός, ο Αρχιεπίσκοπος της Κατοχής

Ο Μ. Γλέζος για την Εκκλησία και την Αντίσταση
Έλληνες νεομάρτυρες από αθεϊστές (στον Εμφύλιο)
Ένας άγιος από Νταχάου προς Ευρώπη

Ρώσοι άγιοι της Γαλλίας κατά των ναζί

Δυο άγιοι, μάρτυρες από τους Ναζί
Η Εκκλησία ευλογεί τα όπλα; 

Η Παναγία στο μέτωπο (1940)

Η Παναγία και τα τανκς των Ναζί
Ο άγιος Χαράλαμπος, οι Ναζί & τα Φιλιατρά
Το θαύμα του αγίου Νικολάου του Νέου στην Κατοχή
Ο σταυρός, οι Ναζί & ο πατριάρχης Ιεροσολύμων που του έκοψε τα χέρια η εξουσία!

1821 - Πώς τολμά η Εκκλησία να διεκδικεί μερίδιο;

How an Atheist Cancer Patient Came to Believe in God

By Antonios Tenedios (Skalohori, Mytilini, Greece)

MYSTAGOGY, ΑΠΑΝΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ 

ΕΛΛΗΝΙΚΑ: Ένας άθεος καρκινοπαθής

Quite a few years ago the following real-life story took place. This story was told to me by my good friend, Fr. Demetrius, the parish priest of the St. Vasilios Greek Orthodox Church located at Sahtouri Street, Piraeus, Athens, Greece. I present this story to you just as it was narrated to me by Fr. Demetrius himself.

“One morning after the Divine Liturgy, I went to the Church office. A fifty year old man came in to talk to me. I did not know him neither had I ever seen him before in my Church. He spoke to me about a forty-two year old man who was admitted to the hospital in Piraeus, Athens, Greece. He was diagnosed with cancer. The disease had spread throughout his body and had metastasized into his brain. Following an examination, the doctors had told him that there nothing that could be done to save his life. He was taking large doses of medicine but they did not help him. This gentleman told me that the hospitalized man was a close relative of his. He requested that I go to the hospital as soon as possible in order to give him Holy Communion.

As requested, I went to the hospital to fulfill this obligation to administer Holy Communion to the sick man. As soon as I entered the patient’s room, it became apparent to me that he was in bad shape. It was further verified to me that the disease had spread to the brain and there was no chance of survival. His days were numbered. The patient was the only person in the room. The other bed was empty. At a certain point, the patient awakened from his coma and opened his eyes. He immediately saw me and with great difficulty told me the following story:

“My family admitted me to this hospital facility thirty-five days ago. An eighty year old man was already in the room that I was assigned to. This patient was suffering from bone cancer. He was suffering horrific pains. In spite of his pain, he would continuously pray: “Glory to you Oh God, Glory to you, Oh God” and this would be followed by a series of prayers. I was an atheist and I was hearing this for the first time in my life. I had never in my life stepped foot in a Church. This is why I became so startled when I observed that after saying his prayers he would calm down and sleep peacefully for two or three hours. But when he woke up again he would groan from unbearable pain. And then he continued to pray “Glory to You, Oh God!”

I was also groaning suffering from immense pain and yet he, in spite of his pain, continued to glorify God. But I, in my frustration from my pain blasphemed the name of Christ and His Holy Mother. The old man was actually thanking God for giving him cancer. Hearing him go on like this constantly and I, suffering my own pain, became upset with him. In addition to his constant praying, he would daily request to receive Holy Communion.

I, the filthy one, swore at him constantly. I would say to him “shut up, shut up finally! Can’t you see that the God that you glorify is torturing us severely with this cursed illness? What God? There is no God!” The old man would calmly hear me and reply: “He exists, my child, God does truly exist and He is a loving Father. Through the illness that He has given us, we are being cleansed of our many sins.” These replies of the old man made me angrier and I began once again to blaspheme both God and demons. I started yelling out and saying: “God does not exist! I don’t believe in anything; neither in God, His Heavenly Kingdom nor in the other world.”

 

Following this exchange between us, the old man would calmly reply: “Wait and you will see with your own eyes how the soul of a believing Christian is separated from his body. I am a sinner but the Grace of God will save me. Wait, you will see and believe!” He continued to glorify God and His Holy Mother. He would say a specific prayer that repeated the word “hail” for the Virgin Mary (taken from the Salutations of the Akathist Hymn). He also chanted the hymns “Oh Virgin, Birth-Giver of God” and “It is truly meet to bless you.”

At one point, he suddenly stopped praying and I heard him say: “Welcome, my guardian angel! I thank you for coming with such a resplendent party of angels to take my soul.” In great shock, I opened my eyes to see before me the heavenly host. The old man then made the sign of the Cross; crossed his arms on his chest and took his last breath. Suddenly the hospital room was filled with brilliant light that was brighter than ten suns. I, the unbeliever, the atheist, the materialist, saw this miracle with my own eyes. Then an extremely beautiful fragrance filled the room. I was dumbfounded by what I saw because I realized at that point that the old man was right all along.

I then called my parents and told them everything that I had witnessed and experienced. I angrily told them off because they had never spoken to me about the existence of God. I then invited my friends and relatives to come close to me and asked them to tell me everything about faith in God which I had never been taught by anyone. Dear Father, I now believe that God truly exists. This is why I am asking you to hear my confession and for you to give me Holy Communion.

GLORY TO GOD IN HIS SAINTS

 

Click:

Death! Death! DEATH! (The Mystery and the Process of Death)

ATHEISM (tag)

We and the spirits of the departed 

A revelation on the torments of hell & the unworthy priest

Why’s the smile of elder Joseph of Vatopedi from eternity?
"Death to the World"

LOVERS OF TRUTH: THE LIFE OF HIEROMONK SERAPHIM ROSE

A Deer Lost in Paradise
LIVE, BEYOND THE LIMITS!

Literature, Culture and the Western Soul

OUR TALENT OF FREEDOM & SOME PITFALLS

Orthodox America - By Issue Number
Orthodox England
"The Orthodox World"

Orthodox Outlet for Dogmatic Enquiries

Τεκμήρια του μαρτυρίου στο ιερό λείψανο της 19χρονης αγίας...

...Αναστασίας της Μεγαλομάρτυρος της Ρωμαίας!

Εκλεκτός φίλος (ο Θεός να τον έχει καλά) μου είπε απόψε, στον εσπερινό της Αγίας Αναστασίας της Ρωμαίας:
- Ακούς το τροπάριο που λέει "στρεβλώσεις του σώματος"; Λοιπόν, όταν πήγα στη Μονή Γρηγορίου, στο Άγιο Όρος, είδα κάτι που με συγκλόνισε. Το σώμα της σώζεται με το δέρμα και φυλάσσεται εκεί σχεδόν ολόκληρο, εκτός από την κάρα (το κεφάλι). Είδαμε λοιπόν, όσοι είχαμε πάει, τα δάχτυλα στο πόδι της να είναι γυρισμένα και να βρίσκονται στην ίδια ευθεία με τη γάμπα! Και τα νεύρα να πετιούνται από εδώ κι από κει!
Και λέω "μα τι γίνεται εδώ;". Αλλά μετά μάς εξήγησε ένας μοναχός πως, όταν τη βασάνιζαν, την είχαν βάλει σε μια μηχανή, που της στρέβλωσε το σώμα έτσι!

Ας προσθέσουμε κι εμείς ότι αυτά είναι τεκμήρια για όσους νομίζουν πως οι διωγμοί των χριστιανών είναι παραμύθια ή ότι καταγράφονται παραφουσκωμένοι κι ότι οι μάρτυρες είναι μυθικά και ανύπαρκτα πρόσωπα...
Αναλυτικά η βιογραφία της αγίας εδώ. Ας έχετε/έχουμε τις πρεσβείες της προς το Χριστό για όλο τον κόσμο.
Άλλες ηρωικές νεαρές μάρτυρες εδώ & εδώ.
Και: Αγίες θύματα σκληρής οικογενειακής βίας

Η φωτο από εδώ, προερχόμενη από την Ιστοσελίδα της μονής της Αγίας Αναστασίας στο Ρέθυμνο. Από εκεί αυτά τα βίντεο.
Διαβάστε και: Η Αναστασία η Ρωμαία και η άλλη
 

Δυο άγιοι, μάρτυρες από τους Ναζί

Άγιος Αλέξανδρος Schmorell, φοιτητής Ιατρικής

 

ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ
ΠΗΓΗ (αγγλικά)

Αγιοκατατάχθηκε από τη Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία της Διασποράς ο Άγ. Αλέξανδρος Schmorell.
Γεννήθηκε στη Ρωσία το 1917 και βαπτίστηκε στην Ορθόδοξη εκκλησία. Η οικογένειά του έφυγε για τη Γερμανία για να γλυτώσει από τους μπολσεβίκους. Ήταν πολύ πιστός και κατά τη διάρκεια της σύντομης ζωής του προσπαθούσε να εφαρμόζει τις εντολές του Κυρίου.

 

Εκτός από προικισμένος καλλιτέχνης ήταν και φοιτητής της Ιατρικής. Τον κάλεσαν στο μέτωπο, για να βοηθήσει τους σοβιετικούς κατά την ναζιστική επίθεση. Εκεί, στο ανατολικό μέτωπο, βαθιά συγκλονισμένος έβλεπε την κακομεταχείριση προς τους αιχμαλώτους πολέμου αλλά και προς τους αμάχους.

 

Έπειτα επέστρεψε στο Μόναχο, όπου συνέχισε τις ιατρικές του σπουδές και βοήθησε στην οργάνωση της αντιναζιστικής ομάδας μη-βίας ''Λευκό Ρόδο'' (White Rose), που αντιστάθηκε στο ναζιστικό καθεστώς. Κατά τη διάρκεια της αντιναζιστικής τους δραστηριότητας συνελήφθησαν από τη Γκεστάπο.
Μετά από δίκη, ο Άγ. Αλέξανδρος Schmorell καταδικάστηκε σε θάνατο και εκτελέστηκε στις 23 Ιουλίου 1943.

"Ν": Συγκλονιστικές λεπτομέρειες για τη ζωή και τη δράση του αγίου αυτού νέου αγωνιστή, καθώς και αποσπάσματα από γράμματά του στους γονείς του, αξίζει να διαβάσετε εδώ!

Η Νεομάρτυς Στεφανίδα από το Κόσοβο (†1945)

ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ /ΑΠΑΝΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Στο βάπτισμα, αυτό το αγαπημένο παιδί του Θεού ονομάσθηκε Στέφκα Ντιούρτσεβιτς.
Γεννήθηκε το 1887 ατό χωριό Βράκα, κοντά στην πόλη Σκάνταρ, στην Αλβανία. Όταν ήταν ακόμη παιδί, οι Αλβανοί εκδίωξαν την Στέφκα και την οικογένειά της, εξαναγκάζοντας τους να μετακομίσουν στο χωριό Ντρένοβατς του Κοσσυφοπεδίου. Όταν ενηλικιώθηκε, η Στέφκα ζούσε μόνη σε ένα μικρό σπίτι στο Ντρένοβατς, αφιερώνοντας τον εαυτό της στον Κύριο και Σωτήρα Ιησού Χριστό μέσω της προσευχής, της νηστείας και της ησυχίας. Πήγαινε τακτικά για εξομολόγηση και Θεία Κοινωνία στην Μονή Ντέτσανι, όπου την ανακάλυψε ο Επίσκοπος Νικόλαος [ίσως αυτός ο άγιος], ο οποίος τής ζήτησε να μετακομίσει στην Μονή της Ζίτσα για να την έχει για παράδειγμα σε όλες τις μοναχές εκεί.

Αυτή, επειδή υπέφερε από τα πόδια της, λόγω της ορθοστασίας στις πολύωρες ακολουθίες, δεν μπορούσε πια να κάνει την εξαντλητική πορεία μέχρι το Ντέτσανι και επομένως δέχθηκε την κλήση του Επισκόπου Νικολάου. 
Επιθυμώντας την κατά μόνας προσευχή, η Στέφκα δέχθηκε αργότερα την πρόσκληση της Νάντα Αντγιτς — της μετέπειτα Μητέρας Άννας — και ταξίδεψε στην Μπίτολα (Μοναστήρι), όπου πέρασε τα τελευταία χρόνια τής ζωής της σε ένα απομονωμένο σπιτάκι στον κήπο του βρεφικού σταθμού «Μπόγκνταϊ».
 
Στο τέλος τής ζωής της φανέρωσε ένα διπλό μαρτύριο. Υπομονετικά υπέμεινε τον πόνο των ανοιχτών πληγών στα πόδια της από τις πολλές ώρες της προσωπικής της προσευχής στο σπιτάκι της. Επιπλέον, οι Γερμανοί στρατιώτες επιδείνωσαν την κατάσταση τής υγείας της, όταν την έδειραν, επειδή δεν έσβηνε την κανδήλα που έκαιγε συνεχώς στο δωμάτιο της, ενώ εκείνοι είχαν δώσει διαταγή να γίνει στην πόλη γενική συσκότιση. Υπήρξαν αυτόπτες μάρτυρες που είπαν ότι ενόσω την χτυπούσαν, το αίμα από τις πληγές της ξεχύνονταν και γέμιζε το πάτωμα και τούς τοίχους του δωματίου της. Πέθανε ως μάρτυς το 1945. Λίγο μόνο πριν τον θάνατο της, κάποιος Βούλγαρος επίσκοπος δέχτηκε την Στέφκα στις μοναστικές τάξεις δίνοντας της το όνομα Στεφανίδα, το οποίο προέρχεται από την ελληνική λέξη «στέφανος». Η Αδελφή Στεφανίδα η Νεομάρτυς θάφτηκε τιμητικά στην Μονή του Αγ. Χριστόφορου, κοντά στην Μπίτολα.

Η Αδελφή Στεφανίδα μας άφησε ένα Ορθόδοξο πνευματικό κλασσικό έργο των καιρών μας, τις Εξομολογήσεις της. Αυτές οι 92 εξομολογητικές επιστολές, τις όποιες συνέθεσε λόγω της υπόσχεσης της ησυχίας που είχε δώσει, συγκεντρώθηκαν από τον πνευματικό της πατέρα Βίκτωρα, τον Σέρβο Ορθόδοξο Επίσκοπο του Σκάνταρ. Οι επιστολές περιέχουν, κατά τον Επίσκοπο Άμφιλόχιο Ράντοβιτς, «την φωτεινή λάμψη όπως επίσης και την απλή πνευματική εμπειρία αυτής τής Αγίας του καιρού μας. Σε αυτές παρατηρούμε ότι, με τη φλογερή πίστη για τον Χριστό και την αγάπη της για το Θεό, συμμετείχε στη Θεία Ευχαριστία κάθε εβδομάδα, και μερικές φορές δύο φορές την εβδομάδα. Νήστευε αυστηρά όλον τον χρόνο, χρησιμοποιώντας το λάδι κυρίως για το κανδήλι της, και τρώγοντας ψάρι μόνον στην Γέννηση του Χριστού και το Πάσχα, από αγάπη για τους άλλους. Οι Εξομολογήσεις της είναι διαποτισμένες από μία βαθειά παραδοσιακή θλίψη, που χαρακτηρίζει εν γένει τον λαό μας, αλλά με μία ακόμη βαθύτερη χαρά, που γεννιόταν μέσα της από την διαρκή ένωσή της με τον Χριστό». Αληθινά ψυχωφελείς για όλους τούς Σέρβους Ορθοδόξους ζηλωτές, αυτές οι εξομολογητικές επιστολές, όταν μεταφρασθούν, θα γίνουν για όλους πηγή ύδατος ζώντος.

Πηγή: ΣΕΡΒΙΚΟ ΠΑΤΕΡΙΚΟ, Τόμος Α, Εκδόσεις Αγίου Σεραφείμ του Σαρώφ

Άλλοι νεομάρτυρες από τους Ναζί:
Άγιος Γκόραζντ της Τσεχίας
Άγιοι του Παρισιού (και αγγλικά, πιο αναλυτικά) 
 
Και:  Αγωνία & αγώνες Ορθοδόξων στο Κόσοβο
Ένας άγιος από Νταχάου προς Ευρώπη!
Η Παναγία και τα τανκς των Ναζί
Η Παναγία στο μέτωπο 
Ο άγιος Χαράλαμπος, οι Ναζί & τα Φιλιατρά
Το θαύμα του αγίου Νικολάου του Νέου στην Κατοχή
Οι άγιοι νεομάρτυρες του Ρεθύμνου (28 Οκτ. 1824)
Ο σταυρός, οι Ναζί & ο πατριάρχης Ιεροσολύμων που του έκοψε τα χέρια η εξουσία!

Ιερώνυμος για Χρυσή Αυγή και "αραπάδες"!

Δόξα τω Θεώ. 

Ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών π. Ιερώνυμος μίλησε για τη Χρυσή Αυγή.

Είπε λίγα, αλλά σταράτα. Δε χρειάζονται και πολλά, άλλωστε. Ενώθηκε έτσι με τους μητροπολίτες Σιατίστης Παύλο, Γόρτυνος Ιερεμία & Μεσσηνίας Χρυσόστομο, καθώς και τους λοιπούς κληρικούς και λαϊκούς (στη συνέχεια προστέθηκαν και αρκετοί ακόμη επίσκοποι) που επισημαίνουν την παγίδα στήριξης του προβατόσχημου νεοναζισμού από εξαπατημένους ορθόδοξους χριστιανούς.

Το ρεπορτάζ από εδώ:

Επισημαίνοντας ότι η Εκκλησία δεν έχει ανάγκη από προστάτες και σωτήρες, ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος, Ιερώνυμος, καταδικάζει κάθε μορφή βίας και ρατσισμού, στρέφοντας τα πυρά του κατά της Χρυσής Αυγής.

Σύμφωνα με συνεργάτες του, ο Ιερώνυμος προτρέπει ιδιαίτερα τους νέους να μελετήσουν την ιστορία της Χρυσής Αυγής, τα ιδεολογικά της πιστεύω και τα σύμβολά της, όπως αναφέρει η εφημερίδα ''Επενδυτής''.
''Η Χρυσή Αυγή και ο οποιοσδήποτε, αφού εκθέσει με σαφήνεια τις θέσεις του στο λαό, έχει κάθε δικαίωμα να ζητήσει την ψήφο του'' λέει ο Αρχιεπίσκοπος.
Επισημαίνει, παράλληλα, ότι η Εκκλησία ως πνευματικός οργανισμός έχει απέραντο σεβασμό στο ανθρώπινο ''πρόσωπο'' έχει σεβασμό στις δημοκρατικές διαδικασίες και δεν επιτρέπει σε κανένα κόμμα, είτε αριστερό, είτε δεξιό, είτε ακροδεξιό, να αναλάβει τη στήριξή της.
Σε απάντησή της η Χρυσή Αυγή αναφέρει: ''Ουδέποτε η Χρυσή Αυγή διεκδίκησε τον ρόλο του προστάτη της Εκκλησίας. Είναι θλιβερό η Ιεραρχία να κατηγορεί την Χρυσή Αυγή, συμπλέοντας έτσι με άθεους και βλάσφημους πολιτικούς, που ανήκουν σε μυστικές εταιρίες, σκοτεινές λέσχες και δόγματα'' ["Ν": ενώ οι νεοναζί Χρυσαυγίτες & λοιποί συγγενείς... δεν ανήκουν! Δες εδώ, εδώ & εδώ].

***

Με την ευκαιρία βρήκα ένα (άγνωστο σε μένα) βίντεο από την παραμονή των εκλογών του Ιουνίου 2012, όπου ο αρχιεπίσκοπος είχε δώσει άλλη μια γροθιά στο ρατσισμό και το φασισμό, είτε "εθνικισμός" τιτλοφορείται είτε όπως αλλιώς!
Μάλιστα, το λεβεντόπαιδο που το ανάρτησε στο ΥΤ το σχολιάζει με τα εξής σοβαρά:

Το βίντεο είναι από την συνέντευξη του τουρκαλβανού Αρχιεπισκόπου Αθηνών Ιερώνυμου Λιάπη, στις 9 το πρωΐ του Σαββάτου 16 Ιουνίου 2012 στην ΝΕΤ, στους κουμμουνιστές δημοσιογράφους Σκάλκο και.... Ο Ανθέλλην Ιερώνυμος διάλεξε την Παραμονή των Εκλογών της 17ης Ιούνη 2012 να διαλαλήσει πως ο Εβραίος Ραββίνος Ιησούς Χριστός τον διέταξε να συνεχίσει να ταΐζει τους Νέγρους Λαθρομετανάστες που έχουν κατακλύσει την Ελλάδα.

Καλή 28 Οκτωβρίου, αδελφέ.
Πριν το δώσουμε, ας επισημάνουμε κάποιες δηλώσεις του αρχιεπισκόπου για την Οικονομική Κρίση και την ξένη κατοχή στη χώρα μας: 
1) Επιστολή στον τότε πρωθυπουργό Λ. Παπαδήμο, Φεβρ. 2012.
2) Συνέντευξη στο Σκάι στις 27 Οκτ. 2012 (το βρίσκω εδώ):

«Οι Έλληνες βιώνουμε έναν περίεργο πόλεμο, νιώθω ότι βρισκόμαστε υπό κατοχή, η κυριαρχία μας υποχωρεί και έχουμε γίνει θύματα μίας τραγικής περίπτωσης τοκογλυφίας», δήλωσε στο ΣΚΑΪ ο αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμος.
«Δε θέλω να έχω έναν σύμβουλο που να υπογράφει πριν από εμένα», δήλωσε χαρακτηριστικά ο κ. Ιερώνυνος. Έκανε λόγο για «καθοδηγούμενη δημοκρατία» και κάλεσε αυτούς που – όπως είπε- δηλώνουν φίλοι μας, να σεβαστούν την αξιοπρέπεια και την ιστορία μας.
Ακόμα ο αρχιεπίσκοπος επισήμανε ότι αυτό που συμβαίνει στην Ευρώπη σήμερα αποτελεί εκτροπή από τις ρίζες και τις αρχές της Ευρωπαϊκής Ένωσης, επισημαίνοντας ότι μεγάλο λάθος είναι ότι έχει απο-ιεροποιηθεί και ευτελιστεί η αξία του ανθρώπου, με αποτέλεσμα να μετατρέπεται σε αντικείμενο εκμετάλλευσης.
Καταλήγοντας, ο κ, Ιερώνυμος ανέφερε ότι το φιλότιμο του Έλληνα αποτελεί ελπίδα αισιοδοξίας και εξέφρασε τις ευχαριστίες του στο ΣΚΑΪ, τον Ιατρικό Σύλλογο, αλλά και όλους τους συνανθρώπους μας για την πρωτοβουλία «Όλοι μαζί Μπορούμε».

Αξίζει να διαβάσετε τη μελέτη του π. Ιερόθεου Βλάχου, μητροπολίτη Ναυπάκτου, Έθνος και Εθνικισμός, όπου αναλύεται η καταδίκη του φυλετισμού από την Ορθόδοξη Εκκλησία το 1872 και δίνεται μια πραγματική, κατά τη γνώμη μου, ορθόδοξη τοποθέτηση για τα συναφή θέματα.
Απολαύστε το βίντεο, όσοι αγαπάτε εκείνους τους ελαχίστους:

Ορθόδοξος ιερέας βρίσκει μαρτυρικό θάνατο από ισλαμιστές στη Συρία

πατήρ Σωτήρης Χαντάντ: ένας νέος μάρτυρας του Χριστού
 
Διάβασα γι' αυτόν αρχικά εδώ. Μετά έψαξα λίγο και βρήκα τα παρακάτω στο πολύ αξιόλογο blog NOCTOC. 
Δε λέω ότι είναι άγιος, γιατί δε γνωρίζουμε ακριβώς τις συνθήκες υπό τις οποίες θανατώθηκε. Ο Θεός θα δείξει. Ασφαλώς όμως, αν ήθελε, θα γλίτωνε μέσα σε μια εβδομάδα αιχμαλωσίας και φρικτών βασανιστηρίων, αν έλεγε ότι γίνεται μουσουλμάνος!
 


Σήμερα η Ορθόδοξη Εκκλησία μας πρόσθεσε ακόμη ένα μάρτυρα στην αγκαλιά του Χριστού μας. Πρόκειται για τον Ελληνορθόδοξο ιερέα Σωτήρη (Φάντι)  Χαντάντ ο οποίος υπηρετούσε στον ιερό ναό του Προφήτη Ηλία στη μικρή πόλη Κανάτα με 15.000 κατοίκους, 20 χιλιόμετρα έξω από την Δαμασκό ["Ν": Χωρίς να θυμώσουν οι πατριώτες, θεωρώ ότι "Ελληνορθόδοξος της Συρίας" = χριστιανός του Ορθόδοξου Πατριαρχείου Αντιοχείας. Ονομάζονται έτσι, διαφοροποιούμενοι από τις μονοφυσιτικές χριστιανικές κοινότητες της ευρύτερης περιοχής, που αυτοαποκαλούνται "Ανατολικές (Oriental) Ορθόδοξες Εκκλησίες". Οι ορθόδοξοι αδελφοί μας εκεί, στην καταγωγή, είναι Ρωμιοί (Βυζαντινοί), χωρίς αυτό να σημαίνει πως είναι οπωσδήποτε και φυλετικά Έλληνες. Αυτό προς αποφυγήν παρεξηγήσεων για "εθνικισμό" & "ιμπεριαλισμό"].
Ο μάρτυρας ιερέας βρέθηκε στραγγαλισμένος και με τα μάτια του βγαλμένα, ενώ το σώμα του ήταν γεμάτο από μώλωπες που δημιουργήθηκαν από τα φρικτά βασανιστήρια που πέρασε.

Το μαρτύριο του 43χρονου ιερά Σωτήρη Χαντάντ άρχισε στις 19 Οκτωβρίου όταν απήχθη από ισλαμιστές αντάρτες, καθώς πήγε για να τους συναντήσει και να διαπραγματευθεί την απελευθέρωση ενός Χριστιανού γιατρού της ενορίας του που είχαν απαγάγει από πριν. Οι απαγωγείς ζητούσαν 50 εκατομμύρια συριακές λίρες (660 χιλιάδες δολάρια) λύτρα για την απελευθέρωση του γιατρού. Ο π. Σωτήρης κατάφερε να μειώσει το ποσό περίπου στα μισά ($350,000) από αυτά που ζητούσαν αρχικά. Την περασμένη Παρασκευή πήγε μαζί με τον πεθερό του γιατρού για να τους δώσει τα λεφτά και να απελευθερώσει τον όμηρο. Αντί αυτού, οι ισλαμιστές αντάρτες τους απήγαγαν και αυτούς.
Οι απαγωγείς ζητούσαν τώρα 750 εκατομμύρια λίρες Συρίας για να απελευθερώσουν και τους τρεις. Τέτοιο μεγάλο ποσό χρημάτων δεν μπορούσε να βρεθεί πουθενά, και έτσι σήμερα  το πρωί βρέθηκε η σορός του ιερέα στην Εθνική Οδό μεταξύ Δαμασκού και Κανάτα ["Ν": οι άλλοι προφανώς αγνοούνται. Ο Θεός να τους βοηθήσει!].

Ο πατήρ Σωτήρης Χαντάντ γεννήθηκε στην πόλη της Κανάτα στις 2 του Φλεβάρη του 1969 από ευλαβείς Χριστιανούς γονείς. Μετά την απόκτηση του απολυτηρίου δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, σπούδασε στη Θεολογική σχολή Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός στο Μπαλαμάντ του Λιβάνου, από όπου και αποφοίτησε το 1994. Παντρεύτηκε και χειροτονήθηκε διάκονος στον καθεδρικό ναό της Παναγίας στη Δαμασκό κατά τη διάρκεια του εορτασμού της ονομαστικής εορτής του Μακαριωτάτου Πατριάρχη Ιγνάτιο Χαζίμ IV.

Στις 14 Ιουλίου του 1995 χειροτονήθηκε ιερέας και εστάλη να υπηρετήσει την ενορία του Προφήτη Ηλία στη γενέτειρά του Κανάτα. Ο πατέρας Σωτήρης υπηρετούσε με ζήλο την ενορία του και συμμετείχε στην ίδρυση του Ορθόδοξου Κατηχητικού Σχολείου της πόλης μαζί με άλλους ευσεβείς πιστούς της ενορίας. Σήμερα βρίσκεται μαζί με τους αγγέλους. Αιωνία του η μνήμη.

Διαβάστε, παρακαλώ, και:
Ο ηρωικός παπάς Δανιήλ Συσόεφ, νεομάρτυρας της Μόσχας του 2009 
Άλλοι σύγχρονοι μάρτυρες ιερείς: Ρωσία - ΗΠΑ
Αίμα ορθοδόξων (και όχι μόνο) στη Συρία

Αποκεφαλισμός χριστιανού μπροστά στην κάμερα

Χριστιανικό αίμα σε όλο τον κόσμο
29 Μαΐου: "Επίθεση" στους Τούρκους!
 

Όταν ο άγιος Δημήτριος διαφώνησε με το Χριστό!

Στην ιστορία του αγίου μεγαλομάρτυρα Δημητρίου του Μυροβλύτη (για τη μυροβλυσία του - δηλ. το άρωμα που ρέει από τον τάφο του - δες εδώ), όπως καταγράφεται στο Μέγα Συναξαριστή του Ματθαίου Λάγγη (τόμος Οκτωβρίου), αναφέρεται το παρακάτω αξιοπρόσεκτο επεισόδιο:

Άβαροι (από εδώ)

Στα βυζαντινά χρόνια, δηλ. κάμποσους αιώνες μετά το μαρτύριο του αγίου, η Θεσσαλονίκη πολιορκήθηκε από τους Άβαρους. Τότε φύλακας του ναού και του τάφου του αγίου ήταν ένας ενάρετος μοναχός. Μια νύχτα εμφανίστηκαν δυο νέοι στο μοναχό και του ζήτησαν να μπει στο ναό και να ειδοποιήσει "τον αφέντη του" ότι του φέρνουν ένα μήνυμα από το Βασιλιά.
Ο αδελφός μπήκε μέσα, πήγε στον τάφο του αγίου και του μετέφερε την ειδοποίηση. Τότε ο άγιος, σαν όραμα, βγήκε από τον τάφο του, προχώρησε & συνάντησε τους δύο νέους. Εκείνοι του είπαν: "Ο Βασιλιάς των όλων σε διατάζει να φύγεις από αυτή την πόλη τώρα, γιατί θα πέσει στα χέρια των βαρβάρων".
Τότε ο άγιος έσκυψε το κεφάλι του, τα μάτια του δάκρυσαν και παρέμεινε πολλή ώρα σ' αυτή τη στάση. Ο μοναχός λυπήθηκε πολύ και είπε στους νέους, που προφανώς ήταν άγγελοι: "Αν ήξερα πόσο θα λυπηθεί ο αφέντης μου από το μήνυμά σας, δε θα τον ειδοποιούσα".
Τελικά, ο άγιος σήκωσε το κεφάλι και τους είπε: "Ώστε ο Βασιλιάς και Κύριος των όλων έκρινε το λαό αυτής της πόλης άξιο να σφαχτεί από τους βάρβαρους; Τότε, πείτε Του πως Εκείνος με έβαλε φύλακα σ' αυτή την πόλη. Δε θα φύγω λοιπόν, αλλά θα κάνω αυτό που έκανε κι Εκείνος: θα δώσω τη ζωή μου για τους ανθρώπους. Αν χαθούν αυτοί, ας χαθώ κι εγώ μαζί τους". "Αυτό να Του πούμε;" ρώτησαν οι άγγελοι. "Δε φοβάσαι μήπως οργιστεί εναντίον σου;". "Αυτό να Του πείτε" απάντησε ο άγιος και επέστρεψε, πάντα σαν όραμα, στον τάφο του.
Οι δυο νέοι έφυγαν. Την άλλη μέρα ο μοναχός διηγήθηκε τη συγκλονιστική εμπειρία του και ο λαός της Θεσσαλονίκης κατάλαβε πως θα έχει τη βοήθεια του αγίου στον αγώνα του.

Ο άγιος φυλακίζεται στο βόθρο του δημόσιου λουτρού (από εδώ). Πίσω, με φωτοστέφανο, κρυφοκοιτάζει ο άγιος Λούπος, δούλος του αγίου, αλλά στην πραγματικότητα φίλος και αδελφός του, που, όταν τον θανάτωσαν, βούτηξε ένα μαντήλι στο αίμα του και μ' αυτό έκανε πολλά θαύματα και δίδασκε τους ανθρώπους για το Χριστό. Έτσι, αν και δούλος, έγινε δάσκαλος όλης της κοινωνίας και θαυματουργός. Φυσικά συνελήφθη και θανατώθηκε. Γιορτάζεται μια μέρα μετά τον άγιο Δημήτριο (27 Οκτ.), μαζί με τον άγιο Νέστορα, το φίλο τους. Έτσι, "δούλος" και "αφέντης" αδελφώνονται όταν είναι αληθινοί χριστιανοί (περί δουλείας εδώ).
 
Η ιστορία αυτή, με τους αγγέλους και το μήνυμα του Χριστού, ακόμα κι αν κάποιος τη θεωρήσει μύθο (ή επινόηση του μοναχού για να δώσει κουράγιο στους συμπολίτες του), έχει μια κρυφή σημασία, που με συγκίνησε και θά 'θελα να τη μοιραστώ μαζί σου:
Αυτός λοιπόν, αδελφέ μου, είναι ο Θεός μου: όχι ο σκοτεινός θεός της αιρετικής Ιεράς Εξέτασης ή ο εξίσου σκοτεινός θεός που έχουν στην καρδιά τους πολλοί σκληρόκαρδοι "ορθόδοξοι", αλλά ο Θεός της Εκκλησίας, των μαρτύρων και των αγίων διδασκάλων του χριστιανισμού. Ένας Βασιλιάς, που δέχεται να παρακούνε την εντολή Του οι άγιοί του και να κάνουν αυτό που τους λέει η καρδιά τους κι όχι αυτό που τους διατάζει Εκείνος! 
Άραγε, ο Χριστός οργίστηκε με τον άγιό Του; Δεν υπονοείται κάτι τέτοιο στην ιστορία. Ο Θεός μου, ο Ιησούς Χριστός, προτιμάει να αγαπάς τους ανθρώπους παρά να υπακούς στις εντολές Του. Άλλωστε, η μόνη εντολή Του, στην Καινή Διαθήκη, είναι το "αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου... και τον πλησίον σου ως σεαυτόν". Όποιος τηρεί αυτές τις δύο εντολές, λέει, τις έχει τηρήσει όλες.
Μπορεί στο μυαλό σου ή στην καρδιά σου να έχεις πολλή πίκρα για το θεό των χριστιανών, όπως τον έχεις στη φαντασία σου. Μπορεί να είσαι οργισμένος ενάντια στην Εκκλησία, στο ράσο, στους παπάδες ή και στον ίδιο το Θεό. Αλλά να τι Θεό έχουμε - γι' αυτό χαίρομαι που είμαι χριστιανός.

Σ' ευχαριστώ, αδελφέ μου/αδελφή μου, που διάβασες αυτό το άρθρο.
Αν θέλεις, δες και:
Είναι μυροβλύτης ο άγιος Δημήτριος;
Θαύματα του αγίου Δημητρίου στους μουσουλμάνους (& εδώ).

Θαύματα του Αγίου Δημητρίου στά 1906, στον τότε Πασά της Θεσαλονίκης

Άντε και πίστεψα - τώρα τι κάνουμε;

Είναι ή όχι μυροβλύτης ο άγιος Δημήτριος;

Κλικ εδώ, για μια πολύ ενδιαφέρουσα ανάλυση!

Ρώσος ιερέας σώζει 2000 βρέφη από άμβλωση

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / LifeSiteNews

Ένας ορθόδοξος ιερέας από την περιοχή του Βόλγκογκραντ (πρώην Στάλινγκραντ) της Ρωσίας επαινέθηκε από το ρωσικό Υπουργείο Υγείας, για το έργο του στη μείωση του αριθμού των αμβλώσεων στην περιοχή του. Με τις προσωπικές του προσπάθειες με παροχή συμβουλών και βοηθώντας τις γυναίκες να κρατήσουν τα μωρά τους, τα ποσοστά αμβλώσεων έχουν μειωθεί στην περιοχή Volgograd κατά 25 τοις εκατό κατά τα τελευταία πέντε χρόνια.

Ο πατέρας Alexis Tarasov άρχισε το έργο διάσωσης ανθρωπίνων ζωών στη δική του ενορία στην πόλη Voljsk, όπου είπε ότι πέρασε ώρες μιλώντας με γυναίκες που σκέφτονταν να κάνουν άμβλωση. Μετά από μία περίοδο με επισκέψεις στο τοπικό νοσοκομείο, αποφάσισε μαζί με άλλους ομοϊδεάτες του ιερείς, να δημιουργήσει ένα κέντρο κρίσης εγκυμοσύνης.

Με την υποστήριξη της επισκοπής του, πλησίασε τις τοπικές αρχές για να συμβάλουν στη διεύρυνση του έργου.

«Το πρόγραμμα εγκρίθηκε το 2002 από τη διοίκηση του Voljsk», δήλωσε ο πατέρας Αλέξης. "Στη συνέχεια, αναπτύχθηκε η ιδέα για τη δημιουργία ενός περιφερειακού κέντρου, με την υποστήριξη της διοίκησης του Volgograd."

Το αποτέλεσμα ήταν η δημιουργία του Κέντρου για την Προστασία της Μητρότητας και της Παιδικής Ηλικίας, υπό την εποπτεία της Ορθόδοξης Ιατρικής Εταιρείας "Αρχάγγελος Ραφαήλ".

Σύμφωνα με το Υπουργείο Υγείας, πάνω από 2.000 γυναίκες του Volgograd έχουν επιλέξει να εγκαταλείψουν την αρχική τους πρόθεση να προβούν σε άμβλωση από την εποχή εκείνη.

 

Ο πατέρας Alexis εξήγησε ότι το επίκεντρο του έργου του είναι απλό: να παρέχει στις γυναίκες εκπαιδευμένους ανθρώπους που με συμπάθεια θα ακούσουν τις ανησυχίες τους και θα δώσουν πλήρεις πληροφορίες σχετικά με τη διαδικασία της άμβλωσης και τις πιθανές επιπτώσεις στην υγεία και την ευημερία τους, και θα τους προσφέρουν το υλικό που χρειάζονται για να βοηθηθούν.

«Αρκετά συχνά, το μόνο πράγμα που απαιτείται για να αποτρέψουμε μια μητέρα από αυτή την τρομερή απόφαση είναι απλά να μιλήσει σε κάποιον με ανοιχτή καρδιά», είπε ο πατέρας Αλέξης.

Η Ναταλία Ermishkina, 31 ετών, είναι μια από τις γυναίκες που ο πατέρας Αλέξης απέτρεψε από την άμβλωση. Η νεαρή μητέρα είπε ότι είχε χάσει το δωμάτιό της στις εργατικές κατοικίες, αφού εγκαταλείφθηκε από τον άνθρωπο που υποσχέθηκε να την παντρευτεί και να μεγαλώσει το παιδί τους. Από απόγνωση, η Ναταλία αποφάσισε να ξεφορτωθεί το παιδί.

«Ο ψυχολόγος στην προγεννητική με άκουσε και με συμβούλεψε να μιλήσω στον πατέρα Αλέξη», δήλωσε η Ναταλία. «Πήγα σ 'αυτόν και δεν το μετανιώνω. Γέννησα την Αλεξάνδρα, και το Κέντρο με βοήθησε όσον αφορά τη στέγαση και τα ρούχα για το παιδί. Έχω μια κόρη, και τώρα αρχίζω να πιστεύω και να προσβλέπω σε μια καλύτερη ζωή».

"Σήμερα, όλες οι γυναίκες που επιζητούν την έκτρωση αποστέλλονται από τους γυναικολόγους για διαβουλεύσεις με ψυχολόγους που εργάζονται σε κάθε προγεννητικό νοσοκομείο", δήλωσε ο Νικολάι Zarkin, επικεφαλής ιατρός του Κεντρικού Μαιευτηρίου Νο 2 στο Volgograd.

Ο Zarkin δήλωσε ότι μετά τις διαβουλεύσεις αυτές, το 20 τοις εκατό από τις γυναίκες αρνούνται την άμβλωση και θέλουν να γεννήσουν τα παιδιά τους.

 

Ο πατέρας Αλέξης παρέχει βοήθεια για τις μητέρες, αφού γεννήσουν τα παιδιά τους, με την παροχή νομικής βοήθειας, καθώς και με ρούχα στο Κέντρο για την Προστασία της Μητρότητας και της Παιδικής Ηλικίας, και προσβλέπει στην παροχή περισσότερων κατοικιών.

"Όπου είναι δυνατό, προσπαθούμε να βοηθήσουμε τις γυναίκες που έχουν ανάγκη. Υπάρχει τώρα μια οξεία ανάγκη για τη δημιουργία περισσότερων σπιτιών για μητέρες που χρειάζονται στέγαση. Είναι σημαντικό να χτίσουμε σπίτια και να τα εξοπλίσουμε, έτσι ώστε οι γυναίκες να μπορούν να ζουν με τα παιδιά τους μέχρι το στεγαστικό τους πρόβλημα να επιλυθεί", δήλωσε ο πατέρας Αλέξης. "Αλλά είναι δύσκολο χωρίς τη βοήθεια από τις αρχές και, χωρίς ευεργέτες, να μπορέσουμε να το κάνουμε."

Η Pravoslavie News αναφέρει ότι στον πατέρα Αλέξη έχει δοθεί ένα βραβείο από το Παγκόσμιο Συνέδριο των Οικογενειών για τον πολυετή αγώνα του υπέρ της ζωής.

  

"Νεκρός": Προσθέτουμε το παρακάτω, από εδώ:

Θα ξεκινήσω με τα καλά νέα: ένα απόσπασμα από κείμενο του γέροντα Εφραίμ της Αριζόνας για τα άγνωστα θύματα των εκτρώσεων, τις μανάδες (βέβαια κάποιες δε θεωρούν πως έκαναν κάτι κακό, άρα δεν υποφέρουν - εκείνες ας σταθμίσουν πόσο τις αφορά αυτό το κείμενο· ίσως και καθόλου, αλλά ίσως τις αφορά και δεν το έχουν συνειδητοποιήσει ακόμη).

 

Ο Γέροντας Εφραίμ της Αριζόνας

Γράφει ο γέροντας (από εδώ):

Βέβαια το αμάρτημα συγχωρείται, αφ' ης στιγμής κατατεθή στην Ιερά, στην παντοδύναμη Εξομολόγησι, όπου δεν μένει τίποτε ασυγχώρητο. Ο Θεός είναι αγάπη και «ο μένων εν τη αγάπη εν τω Θεώ μένει και ο Θεός εν αυτώ» (Α' Ιωαν. 4, 17). Είναι όμως και δικαιοσύνη. Γι' αυτό οι γυναίκες που έχουν κάνει αυτό το αμάρτημα, ας μην επαναπαύωνται ότι εξομολογήθηκαν τις εκτρώσεις, που έχουν ήδη κάνει. Θα πρέπει σε όλη τους την ζωή να χύνουν δάκρυα μετανοίας. Πολλές απ' αυτές νιώθουν ανικανοποίητες καίτοι εξομολογήθηκαν. Γιατί; Διότι ακόμη δεν μετενόησαν εσωτερικά, δεν έχυσαν το αναλογούν δάκρυον, το οποίον θα ξεπλύνη το αίμα της εκτρώσεως ή των εκτρώσεων. Η μετάνοια είναι πολύ μεγάλη, απέραντη. Απόδειξις της αγάπης και της ευσπλαχνίας του Θεού είναι αυτό το «ζην», το ότι ζει ο άνθρωπος και μετά το έγκλημα. Ζει και αυτό σημαίνει ότι τον περιμένει ο Θεός, κι αφού τον περιμένει δεν πρέπει να χάση την ευκαιρία, πρέπει να την εκμεταλλευθή. [...]

Όσον περισσότερον μετανοεί ο άνθρωπος, κι όσον περισσότερον χύνει δάκρυα μετανοίας, τόσον περισσότερον η καρδιά του Θεού αλλοιώνεται. Εις βάθος γίνεται η καταλλαγή [=συμφιλίωση] του Θεού μετά του αμαρτωλού ανθρώπου, και ιδιαίτερα στην περίπτωσι αυτού του εγκλήματος της εκτρώσεως, όπου επιβάλλεται η ροή των δακρύων να μη σταματήση το δάκρυ μέχρι τελευταίας αναπνοής....

Γι' αυτό κι εμείς δεχόμεθα τους πάντες σ' αυτό το σωτήριο λουτρό, σ' αυτό το λιμάνι που λέγεται εξομολόγησις. Κι εκεί αράζει το κάθε τσακισμένο καράβι από τις φουρτούνες του ωκεανού. Είτε το έχουν δείρει άνεμοι ή φουρτούνες ή ληστές, ο,τιδήποτε κι αν είναι αυτό, έρχεται και γωνιάζει σιγά - σιγά. Του έχουν φύγει τα κατάρτια, τα πανιά και το μόνο που περισώζεται είναι το σκάφος, ο σκελετός. Και μπαίνει μέσα στα συνεργεία τα διορθωτικά, διορθώνονται όλα αυτά τα πράγματα και γίνεται πάλι καινούριο το καράβι αυτό.

Έτσι μία ήμερα ήλθε ένα τέτοιο καραβοτσακισμένο πλάσμα· ήλθε μία γυναίκα στο μυστήριο -εγώ βέβαια τη λυπήθηκα τρομερά- και μου παρουσιάζει η καημένη πενήντα εκτρώσεις! Βάλε τώρα το γεγονός αυτό να τίθεται στην κρίσι του πνευματικού· πενήντα φόνοι παιδιών! Φυσικά εφ' όσον ο Θεός την έχει στην ζωή ακόμη, είναι εγγύησις του Θεού ότι την ανέχεται και την περιμένει, οπότε ποιος πνευματικός είναι εκείνος, ο οποίος θα της φερθή κατ' άλλον τρόπον; Την πήρα βέβαια με πολλή στοργή, με πολλή αγάπη, προσπάθησα να την βολέψω και της έδωσα εκείνο το φάρμακο που της χρειαζότανε.

Σκεφθήτε πόσα χρόνια περάσανε· την βασάνιζε το αμάρτημα αυτό και δεν είχε την τόλμη να το πη! Και γύρισε πίσω με την ελπίδα της σωτηρίας. Πόσο τρομερή είναι η αγάπη του Θεού! Αλλά και η χαρά των Αγγέλων! «Επί ενί αμαρτωλώ μετανοούντι μεγάλη χαρά γίνεται εν τω ουρανώ» (Λουκάν 15, 7). Δεν είναι μόνον το ότι μετανοεί ο άνθρωπος και κλαίει και οδύρεται την κατάντια του και ο Θεός τον σώζει, αλλά και ότι παραχρήμα [=αμέσως] γίνεται και στον ουρανό χαρά. Ολόκληρος ο ουρανός πανηγυρίζει και οι Άγγελοι υμνούν και αινούν τον Θεό για την σωτηρία μιας αθανάτου ψυχής!

«Μακάριοι ων αφέθησαν αι ανομίαι και ων επεκαλύφθησαν αι αμαρτίαι» (Ψαλμ. 31, 32)· δηλαδή είναι ευτυχής ο άνθρωπος, ο οποίος αξιώθηκε να συγχωρηθούν οι αμαρτίες του. Τι ευχαριστία να αποδώση κανείς στον Θεό! Σκέψου· εγώ να έχω ζήσει χίλια χρόνια, να έχω κάνει όλα τα εγκλήματα του μεγαλύτερου εγκληματία και τελικά να με φωτίση το έλεος του Θεού, να επιστρέψω, για μια στιγμή να τα καταθέσω όλα και μέσα σε δύο λεπτά, σε λίγη ώρα να βρεθώ δίκαιος, να βρεθώ λουσμένος, να βρεθώ στους ουρανούς! Μα εκείνα τα χίλια χρόνια τι γίνονται; Πάνε εκείνα· μην τα λογαριάζεις, δεν υπάρχουν τώρα, έχουν σβήσει, δεν ζητούνται αυτά πλέον, βγήκαν από τα κατάστιχα των δαιμόνων αμέσως, πάραυτα! Είναι διαταγή του Θεού! Με το κάθε αμάρτημα που καταθέτεις, πατάει το κουμπάκι του «κομπιούτερ», τακ, άφεσις! Τακ, άφεσις! Άφεσις! Με άθροισμα από κάτω «μηδέν». Λευκό μητρώο! Ύστερα, είναι να μην προσκυνής αυτόν τον Θεό, να μην πέσης κάτω και να κλαις από αγάπη και έρωτα και πόθον Θεού;...

Εύχομαι η Χάρις του Αγίου Πνεύματος να μας επισκιάζη όλους και να μας διατηρή εν Χριστώ. Αμήν.

Διαβάστε (αν θέλετε):

Μήνυμα ελπίδας & αγώνα: Η θαυμαστή εγκυμοσύνη μιας καρκινοπαθούς
Πόσο κοστίζει μια έκτρωση;

Προγεννητική διάγνωση - μερικοί επιτρεπτοί προβληματισμοί

 

Προτεινόμενα:

Γυναικεία ιστοσελίδα για την έκτρωση

Ιστοσελίδα για την έκτρωση
Αν δεν κάνω άμβλωση, τι να κάνω;
Επιστολή σε γονιό που η έφηβη κόρη του έμεινε έγκυος
Συγχαρητήρια! Δολοφονήσατε τον Μπετόβεν!

Αλίκη, η μικρή μαμά (νουβέλα) 
Δυο φωτεινές ψυχές σε πονεμένα σώματα

Ρώσος ιερέας βοηθά πόρνες να βελτιώσουν τη ζωή τους 

Ορθόδοξη Ρωσία 

Παπάδες που "λένε"!