Γιατί ΔΕΝ μεταδώθηκε κορωνοϊός από τη θεία κοινωνία στη Μητρόπολη Βοστώνης!...

Παρέμβαση Γενικού Εισαγγελέα του Νιου Χαμσάιρ στη Μητρόπολη Βοστώνης για τον κορωνοϊό

Εθνικός Κήρυκας

ΒΟΣΤΩΝΗ. Η Γενική Εισαγγελία της πολιτείας του Νιου Χαμσάιρ της οποίας προΐσταται ο Gordon J. MacDonald (Γκόρντον ΜακΝτόναλντ), με τρισέλιδη επιστολή της με ημερομηνία 25 Σεπτεμβρίου 2020, προς τον Μητροπολίτη Βοστώνης Μεθόδιο, τον πρωτοσύγκελό του Θεόδωρο Μπάρμπα και τον ιερέα Ρόμπερτ Αρχων (Χαράλαμπο Αρχοντάκη), τους εγκαλεί για παράβαση των Επειγουσών Εντολών 52 και 63 του κυβερνήτη του Νιου Χαμσάιρ, οι οποίες έχουν ισχύ νόμου, για την μη τήρηση των μέτρων προστασίας για τον κορωνοϊό. Αντίγραφο της επιστολής της Γενικής Εισαγγελίας βρίσκεται στην διάθεση του «Ε.Κ.».

Οι παραλήπτες της επιστολής φαίνεται να αγνόησαν τις προειδοποιήσεις των Αρχών Δημόσιας Υγείας αναφορικά με την τέλεση της Λατρείας και τη μετάδοση της Θείας Κοινωνίας από το ίδιο Ποτήριο και με την ίδια λαβίδα στην κοινότητα του Αγίου Νικολάου στην πόλη Πόρτσμουθ του Νιου Χαμσάιρ, στην οποία υπήρξε έξαρση κρουσμάτων του κορωνοϊού ανάμεσα στους ενορίτες. Αποκλειστικές πληροφορίες του «Ε.Κ.» αναφέρουν ότι νόσησαν τουλάχιστον έξι ενορίτες, ο ένας μάλιστα εκ των οποίων πολύ σοβαρά που χρειάσθηκε εισαγωγή στην Μονάδα Εντατικής Θεραπείας, πλην όμως ξεπέρασε τον κίνδυνο.

Το θέμα ξεκίνησε από τον περασμένο Ιούλιο, ενώ προσπάθειες μελών του κοινοτικού συμβουλίου για χρήση πολλαπλών λαβίδων για την Θεία Κοινωνία, έπεσαν στο κενό λόγω της απαγόρευσης από τον Μητροπολίτη Μεθόδιο. Εν τω μεταξύ, η κοινότητα έχει κλείσει εδώ και αρκετές εβδομάδες και φυσικά δεν τελείται η Θεία Λειτουργία, ενώ δεν έχουν συμμορφωθεί και οι υπόλοιπες δώδεκα κοινότητες του Νιου Χαμσάιρ αναφορικά με τις Εντολές του Κυβερνήτη, λόγω ακριβώς της εγκυκλίου του κ. Μεθοδίου, ο οποίος επιμένει στη χρήση της κοινής λαβίδας επικαλούμενος το ανακοινωθέν του Οικουμενικού Πατριαρχείου της 25ης Ιουνίου 2020, το οποίο εκδόθηκε κατά τη συνεδρίαση της Ιεράς Συνόδου στη Γενεύη. 

Ωστόσο, ο κ. Μεθόδιος κάνει μονομερώς επιλεκτική χρήση του Πατριαρχικού ανακοινωθέντος, το οποίο όμως αναφέρει και τα εξής: «Συγχρόνως, η Μήτηρ Εκκλησία, μεριμνώσα διά τας ιδιαιτερας ανάγκας των τέκνων αυτής εν τη Διασπορά, προτρέπει τους εν αυτή διακονούντας Ποιμενάρχας όπως, εν τη ποιμαντική αυτών ευαισθησία, ευθύνη και συνέσει, οικονομούν προσωρινώς τα ανακύψαντα εκ των τοπικών νόμων της Πολιτείας προβλήματα, πάντοτε εν συντονισμώ με το εν Φαναρίω Ιερόν Κέντρον, διά την μείζονα πνευματικήν ωφέλειαν του χριστωνύμου λαού».

Εν τω μεταξύ, ο π. Ρόμπερτ Αρχων ενώ στην αρχή φάνηκε πρόθυμος και συναινετικός ως προς τη χρήση πολλαπλών λαβίδων, έπειτα από λίγες μέρες και αφού μίλησε με τους Μπάρμπα και Μεθόδιο, άλλαξε στάση και επέμενε στη χρήση της μιας λαβίδας. Κατά συνέπεια έπειτα από ιερατεία δέκα ετών στην κοινότητα μετατέθηκε στην κοινότητα του Αγίου Αθανασίου του Αρλινγκτον Μασαχουσέτης, από την οποία έφυγε ο π. Αντώνιος Ευαγγελάτος, ο οποίος άντεξε σ’ αυτήν μόνο δυόμισι χρόνια, διαδεχθείς τον π. Νικόλαο Καστανά τον οποίον εξεδίωξε ο Μητροπολίτης Μεθόδιος πριν από τρία και πλέον χρόνια, τον Ιούλιο του 2017, θέτοντας έκτοτε την κοινότητα σε περιπέτεια.

Από όσο είναι σε θέση να γνωρίζει ο «Εθνικός Κήρυκας», η Μητρόπολη Βοστώνης δεν ενημέρωσε την Αρχιεπισκοπή και τον Αρχιεπίσκοπο Ελπιδοφόρο για τα διαμειβόμενα στο Νιου Χαμσάιρ, ενώ υπαιτιότητί του ελλοχεύει ο κίνδυνος διασυρμού ολόκληρης της Εκκλησίας μας ανά την Αμερική όταν γίνει ευρέως το θέμα γνωστό. [...]

Η συνέχεια εδώ.

Το σχόλιό μας:

Κατ' αρχάς, η ταπεινή μπλογκονησίδα μας τίθεται αλληλέγγυα στο Μητροπολίτη Βοστώνης Μεθόδιο, τον οποίο δεν γνωρίζουμε προσωπικά, αλλά τον συγχαίρουμε για τη σταθερότητά του στο αυτονόητο, ότι δηλ. είναι απολύτως ασφαλής η μετάδοση της θείας κοινωνίας με την κοινή λαβίδα. Θα παρακαλούσαμε και την εφημερίδα "Εθνικός Κήρυκας" να κάνει το ίδιο και να αφήσει, αν θέλει, κατά μέρος τα περί "κινδύνου διασυρμού της Εκκλησίας" κ.τ.λ., τα οποία έχουν βάση μόνον για εκείνους που έχουν μείνει μόνο στο όνομα ορθόδοξοι χριστιανοί. Ο Μητροπολίτης Μεθόδιος έπραξε ΤΟ ΑΥΤΟΝΟΗΤΟ και οι αμερικανικές αρχές (ως μη ορθόδοξες) πράττουν το αυτονότητο γι' αυτές. Το θέμα είναι εμείς, ως Έλληνες ορθόδοξοι χριστιανοί εδώ και αιώνες, τι θεωρούμε αυτονόητο;

Γιατί, τώρα, δεν μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι οι "τουλάχιστον έξι ενορίτες" του Πόρτσμουθ, που νόσησαν από κορωνοϊό, κόλλησαν μέσω της θείας κοινωνίας; Ο λόγος είναι ότι (α) μπορεί να κόλλησαν σε οποιοδήποτε μέρος της πόλης, με οποιονδήποτε τρόπο, όπως τόσοι άλλοι άνθρωποι. Γενικά στην πόλη δεν υπάρχουν άλλα (πολλές δεκάδες) καταγεγραμμένα κρούσματα;

(β) Αν ο κορωνοϊός - και οποιοσδήποτε ιός - μεταδιδόταν από τη θεία κοινωνία, θα έπρεπε να έχουν νοσήσει ΟΛΟΙ οι ορθόδοξοι κληρικοί (παγκοσμίως). Πόσοι ορθόδοξοι κληρικοί των ΗΠΑ βρίσκονται ανάμεσα στους ασθενείς; Προφανώς οι κληρικοί μπορεί να κολλήσουν οπουδήποτε, όπως όλοι οι άνθρωποι - εκτός από τη θεία κοινωνία. Αν κολλούσαν από τη θεία κοινωνία, θα έπρεπε να νοσούν ΟΛΟΙ, επειδή όλοι καταλύουν το άγιο ποτήριο με την κοινή λαβίδα. Πάντως θα θέλαμε να μάθουμε, στη Βοστώνη και σε όλο τον κόσμο, πόσοι ορθόδοξοι ιερείς έχουν διαγνωστεί με Covid-19 από την αρχή της εξάπλωσής του.

Η συμπεριφορά λοιπόν του Μητροπολίτη Βοστώνης είναι η σωστή και καλό θα ήταν, αν μη τι άλλο, να έχει συμπαραστάτες τους Έλληνες και όλους τους ορθόδοξους χριστιανούς (αναρωτιέμαι αν η Αρχιεπισκοπή Αμερικής και το Οικουμενικό Πατριαρχείο - και όλες οι Ορθόδοξες Εκκλησίες παγκοσμίως - θα τολμήσουν να πάρουν το μέρος του!!) και όχι επικριτές του.

Εν τω μεταξύ, τι γίνεται στη Γερμανία με την απαγόρευση της θείας κοινωνίας; Δεν έχουμε μάθει νεότερα...

Υπενθυμίζω και θα υπενθυμίζω πάντοτε την ανάρτησή μας Είναι ασφαλές να κοινωνούμε;, που νομίζω πως δίνει την τελική απάντηση (μέσω γιατρών) στο ζήτημα.

Βρες ζυγαριά για να ζυγίζεις τι αξίζει και τι δεν αξίζει στη ζωή σου...

Βρες ζυγαριά για να ζυγίζεις τι αξίζει και τι δεν αξίζει στη ζωή σου

Αὐτή εἶναι η εὐλογημένη ὥρα τῆς κάθε ψυχῆς.

Ας Τον αφήσουμε να μας μιλήσει και να μας πει ό,τι θέλει Αυτός και όχι ό,τι θέλουμε ν’ ακούσουμε εμείς

Όταν σπανίως έβγαινε στον κόσμο, ύστερα έκανε τρεις και τέσσερις μήνες να βρη ξανά την κατάσταση που είχε...

Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΠΟΥ ΓΙΝΕΤΑΙ ΧΑΡΑ (σχόλιο στο βίο του Αγίου Καλλίστρατου) 

Άγιος Γρηγόριος της Μεγάλης Αρμενίας - Άγιος Γοβδελαάς ο Πολύαθλος, ο Πέρσης πρίγκιπας (29 & 30 Σεπτ.) [εικ.]

Άγιοι στις 28, 29 & 30 Σεπτεμβρίου

Διαδικτυακή εκδήλωση: Αλεξάντερ Σμόρελ - Η γερμανική αντίσταση και το κίνημα του Λευκού Ρόδου, 14 Οκτωβρίου

Από τις εκδόσεις Πορφύρα

Ο Ανδρέας Αργυρόπουλος, η Όλγα Νικολαΐδου και ο Θανάσης Παπαθανασίου
παρουσιάζουν τον Άγιο Αλέξανδρο Σμόρελ και την περιπετειώδη ζωή του
με αφορμή το βιβλίο Αλεξάντερ Σμόρελ - Η Γερμανική Αντίσταση και το κίνημα του "Λευκού Ρόδου" της Elena Perekrestov.





Τετάρτη 14 Οκτωβρίου, 6:00 μ.μ.

Διαδικτυακή εκδήλωση μέσω της σελίδας μας στο Facebook (της Πορφύρας).

H Αγιότητα και το Μαρτύριο στον σύγχρονο κόσμο 

Ο Αλεξάντερ Σμόρελ αποκεφαλίστηκε σε ηλικία 25 ετών, καταδικασμένος σε θάνατο για «εσχάτη προδοσία» από το ναζιστικό καθεστώς. Ανήκε στους Γερμανούς που θεώρησαν χρέος τους τη σύγκρουση με τη χιτλερική εξουσία και αγωνίστηκαν με κάθε τρόπο για την ανατροπή της.
Σήμερα το έργο του «Λευκού Ρόδου» έρχεται στην επιφάνεια και ο ίδιος τιμάται ως μάρτυρας από την Ορθόδοξη Εκκλησία.


Μνημείο για το Λευκό Ρόδο στο πανεπιστήμιο του Μονάχου

Για τον Άγιο Αλέξανδρο Σμόρελ και το κίνημα του «Λευκού Ρόδου» θα μας μιλήσουν, με αλφαβητική σειρά οι:
Ανδρέας Αργυρόπουλος, Θεολόγος, Συγγραφέας
Όλγα Νικολαΐδου, Δημοσιογράφος, Συγγραφέας
και Θανάσης Ν. Παπαθανασίου, Θεολόγος, Διευθυντής του περιοδικού "Σύναξη".

Τη συζήτηση θα συντονίσει η εκδότρια Μαρία Κοκκίνου.
Στη συζήτηση θα συμμετέχει με παρέμβασή του ο Νικόλαος Κοσμίδης, τελειόφοιτος του Μεταπτυχιακού Προγράμματος «Σπουδές στην Ορθόδοξη Θεολογία» (ΕΑΠ), με αντικείμενο έρευνας τη χριστιανική προφητική μαρτυρία κατά τους δύο παγκόσμιους πολέμους.


Ανδρέας Αργυρόπουλος Όλγα Νικολαΐδου Θανάσης Παπαθανασίου

Βιογραφικά ομιλητών

Ο Ανδρέας Αργυρόπουλος εδώ και τρεις δεκαετίες εργάζεται στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση, ως θεολόγος καθηγητής. Υπηρέτησε ως Σχολικός Σύμβουλος Θεολόγων στις Περιφέρειες του Βορείου Αιγαίου και της Δυτικής Μακεδονίας και ως Διευθυντής στο Ελληνικό Λύκειο Waiblingen στη Γερμανία. Διετέλεσε Πρόεδρος του «Πανελληνίου Θεολογικού Συνδέσμου, ΚΑΙΡΟΣ για την Αναβάθμιση της Θρησκευτικής Εκπαίδευσης». Είναι κάτοχος δύο Μεταπτυχιακών Διπλωμάτων (Θεολογική Σχολή Α.Π.Θ.). Έχει εκδώσει τα βιβλία: Χριστιανοί και πολιτική δράση κατά την περίοδο της δικτατορίας (1967-1974), εκδ. Ψηφίδα, Αθήνα 2007, Το επαναστατικό μήνυμα των Τριών Ιεραρχών, Αθήνα 2009, Θρησκειολογική Βιβλιογραφία, εκδ. Αρμός, Αθήνα 2009, Η θεολογία της Απελευθέρωσης στο μάθημα των Θρησκευτικών, Αθήνα 2011, Θεολογία και Οικολογία, Συμβολή στην περιβαλλοντική αγωγή και την αειφόρο ανάπτυξη. Είναι διαχειριστής του ιστολογίου «Η θεολογία μεσοπέλαγα».

Η Όλγα Νικολαΐδου γεννήθηκε και ζει στην Αθήνα με τον σύζυγό της, Στέφανο Κούμπη. Οι σπουδές της ήταν στη Νομική Σχολή Αθηνών (νομικό τμήμα). Το 2008 αποφοίτησε από την Ανώτερη Σχολή Δραματικής Τέχνης «Δήλος», της Δήμητρας Χατούπη. Έχει εργασιακή εμπειρία ως δημοσιογράφος, στην τηλεόραση, στο ραδιόφωνο σε σάιτ, σε εφημερίδα και σε Γραφείο Τύπου. Ως ηθοποιός έχει κάνει αρκετές παραστάσεις στο θέατρο, παρουσιάσεις βιβλίων, ενώ έχει επίσης συμμετάσχει σε κινηματογραφικές ταινίες. Τον Φεβρουάριο του 2020 έπαιξε στην παράσταση «Λευκό Ρόδο», στο «Γυάλινο Μουσικό Θέατρο», σε διασκευή –σκηνοθεσία της Δέσποινας Σαμαρά, μια παράσταση βασισμένη στην αληθινή ιστορία της ομώνυμης φοιτητικής αντιναζιστικής οργάνωσης. Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια συγγραφής, ενώ με κείμενά της έχει συμμετάσχει σε συλλογικά έργα. Τον Μάιο του 2018- κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΑΡΜΟΣ το πρώτο της μυθιστόρημα με τίτλο «Άνεμος Ωραίος». Έχει διδάξει για πολλά χρόνια, σε Σχολές Δημοσιογραφίας. Είχε την τιμή και την χαρά να διδάξει ελληνικά στο Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών για τρία χρόνια. Αυτή την περίοδο, φοιτά στην Ελληνική Εταιρεία Αναλυτικής Ομαδικής και Οικογενειακής Ψυχοθεραπείας.

Ο Θανάσης Ν. Παπαθανασίου γεννήθηκε το 1959 και ζει στην Αθήνα με τη σύζυγό του Ελένη Ταμαρέση και τον γιο τους Αλέξανδρο-Αρέθα. Είναι διδάκτωρ θεολογίας (1991, στο γνωστικό αντικείμενο της Ιεραποστολικής), πτυχιούχος Θεολογίας (1986) και Νομικής (1982), και υπηρετεί ως διδάσκων (ΕΔΙΠ) στην Ανωτάτη Εκκλησιαστική Ακαδημία Αθήνας. Ένα φεγγάρι εργάστηκε στον χώρο της Νομικής (1984-1992) και κατόπιν θήτευσε επί 25 χρόνια (1992-2017) στη Δευτεροβάθμια εκπαίδευση, με οργανική θέση στο Λύκειο Ζεφυρίου της Δυτικής Αττικής και αποσπάσεις στην Τριτοβάθμια εκπαίδευση. Από το 1998 είναι αρχισυντάκτης του θεολογικού περιοδικού «Σύναξη» από δε το 2008 διδάσκει στο μεταπτυχιακό θεολογικό πρόγραμμα του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου. Είναι μέλος της European Society for Intercultural Theology and Interreligious Studies, και συγγραφέας πολλών αυτοτελών έργων.

Η εκδήλωση θα γίνει με την υποστήριξη του bookia.gr


www.porphyrabooks.gr | Επικοινωνία - Contact | Facebook

Η ΘΕΟΤΟΚΟΣ ΣΤΑ ΕΣΧΑΤΑ (την εποχή του Αντιχρίστου)

 

Λόγος στο Πανηγυρικό Εσπερινό του ναού τής Τιμίας Ζώνης  2020, ΔΑΒΙΔ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΠΕΤΡΑΣ

e-Θεοτοκάριο (εικ. από εδώ)

Η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ ΥΠΟ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

«Θεοτόκε αειπάρθενε, των ανθρώπων η σκέπη… επί σοι και φύσις καινοτομείται και χρόνος». Και πράγματι αδελφοί μου σε ότι αφορά τον χρόνο, με την παρουσία και την χάρη της Θεοτόκου, ο ιστορικός χρόνος, η ιστορία του κόσμου τούτου, δεν βαίνει απλώς σε ένα τέλος, ούτε και πρόκειται να καταργηθεί, αλλά τελούσα υπό την σκέπη της Παναγίας, μεταμορφώνεται και ενσωματώνεται στον χρόνο και την χρονική διάσταση της Βασιλείας του Χριστού. Το γεγονός ότι ο χρόνος καινοτομείται, δηλαδή ανανεώνεται, με την παρουσία και το πρόσωπο της Θεοτόκου, υποδεικνύει και υπενθυμίζει μία εξόχως σημαντική υπόσχεση, μία υπόσχεση γραμμένη στις καρδιές των πιστών, ότι η Παναγία, όπως και ο Υιός της θα είναι μαζί τους μέχρι συντελείας των αιώνων. Η Κυρία Θεοτόκος προνοώντας και επεμβαίνοντας έως το τέλος του χρόνου αυτού, βαδίζει χέρι-χέρι με τους πιστούς μέχρι τα έσχατα, την παρουσία του Αντιχρίστου και την Δευτέρα του Υιού της Παρουσία.

Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΒΑΡΟΜΕΤΡΟ ΤΩΝ ΕΣΧΑΤΩΝ

Επειδή όλοι γνωρίζουν, ότι κανείς δεν μπορεί να ξεχωρίσει και να αυτονομήσει την Μητέρα από τον Υιό και ότι Χριστός και Παναγία είναι Ένα και το Αυτό και πως δεν νοείται ο Χριστός χωρίς την Μητέρα του, ούτε η Θεοτόκος χωρίς τον Υιόν της, δια τούτο εύκολα συνάγεται το συμπέρασμα, ότι η Παναγία θα αποτελέσει το βαρόμετρο με το οποίο θα μετρώνται και θα αξιολογούνται πρόσωπα και καταστάσεις των εσχάτων και της εποχής του Αντιχρίστου. Πιστοί και άπιστοι, εραστές του Χριστού και οπαδοί του Αντιχρίστου, θα καθρεπτίζονται στο υπερτέλειο κάτοπτρο της Θεοτόκου, τον πανώριο καθρέπτη της Παναγίας και θα λαμβάνουν στην Ιστορία, αλλά και στην Βασιλεία του Χριστού, στην άλλη ζωή, την θέση που τους αξίζει.

ΗΛΙΑΣ ΚΑΙ ΕΝΩΧ ΜΙΜΗΤΕΣ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

Εικ. από την ανάρτηση: Γέροντα, όταν έρθουν οι προφήτες Ηλίας & Ενώχ και κηρύξουν μετάνοια, ο κόσμος θα καταλάβει; (άγιος Παΐσιος)

 

Επί παραδείγματι οι δύο μάρτυρες του Χριστού και πρόδρομοι των εσχάτων, ο Ηλίας και ο Ενώχ, που θα καταγγείλουν τον Αντίχριστο και θα προετοιμάσουν την ανθρωπότητα και κυρίως τους πιστούς για την τελική Κρίση, θα εμφορούνται και θα εμπνέονται από την φωτόλουστη δόξα και  το απαστράπτον  θεομητορικό μεγαλείο της Παναγίας μας και αυτήν θα προσπαθούν να ακολουθήσουν και θα μιμούνται όσο μπορούν, την αγάπη της Θεοτόκου για τον Χριστό, την αποστροφή της για τους εχθρούς του Υιού της και την ηθική της τελειότητα, μέσα σε έναν κόσμο γεμάτο από την δυσωδία της σαρκικής ακολασίας και αποστασίας. Παρθένος η Παναγία, παρθένοι και αυτοί, θα αγγίξουν δυσθεώρητα πνευματικά ύψη και θα είναι εγκρατείς, μετρημένοι, συνετοί. Η σοβαρότητα και η περίσκεψη της Θεοτόκου θα είναι μόνιμος συνοδός τους, η μνήμη της Βασίλισσας του παντός θα συντροφεύει την σκέψη τους, αδιαχώριστα από την μνήμη του Χριστού και ο ζήλος της Παναγίας για την Αλήθεια θα καίει συνεχώς στην καρδιά τους.

Η ΑΛΛΗ «ΠΑΝΑΓΙΑ» ΚΑΙ Ο ΨΕΥΤΙΚΟΣ «ΧΡΙΣΤΟΣ»

Προσέξτε όμως αδελφοί μου! Την Υπεραγία Θεοτόκο θα έχουν στη σκέψη τους και προ των οφθαλμών τους, όχι μόνον οι Άγιοι και πιστοί στρατιώται του Κυρίου, αλλά ακόμη και οι εχθροί του Χριστού και σκοτεινοί υπηρέτες του Εωσφόρου. Οι λυσσαλέοι πολέμιοι της Αληθείας και εισηγητές της χειρίστης πλάνης, θα φροντίσουν να παρουσιάσουν ως παρθένον αγνή, την πόρνη εκείνη που θα γεννήσει τον Αντίχριστο, έτσι ώστε να δώσουν|προβάλλουν στα πλήθη μία άλλη «παναγία», που θα αντικαταστήσει την αληθινή και θα γεννήσει δήθεν τον μεσσία του κόσμου.

Ο Αντίχριστος και το περιβάλλον του θα μιμηθούν- πιθηκίζοντας όπως επισημαίνει χαρακτηριστικά ο Άγιος Ιππόλυτος- την ζωή και το περιβάλλον του Χριστού. Άλλοστε αυτός ο ίδιος ο ψευδομεσσίας θα είναι παρθένος και ηθικά τέλειος και θα βδελύσσεται τις σαρκικές αμαρτίες, μιμούμενος έστω και ως κακέκτυπον (=κακό αντίγραφο) -διότι θα αντιγράφει με πονηρό τρόπο- την παρθενική καθαρότητα, τόσο του Χριστού, όσο και της Παναγίας.

ΑΚΑΤΑΝΙΚΗΤΗ Η ΕΠΙΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ (ΜΟΝΑΔΙΚΑ ΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ ΤΟΥΣ ΣΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ)

Η τόσο μεγάλη φροντίδα των σκοτεινών δυνάμεων και του Αντιχρίστου να μιμηθούν σχολαστικά, τα δομικά χαρακτηριστικά και τις αρετές του Θεανθρώπου Ιησού και της Παναγίας μητρός του, δείχνει και αποδεικνύει, το πόσο μεγάλο αντίκτυπο έχουν και πόσο ακατανίκητη έλξη ασκούν διαχρονικά, σε πιστούς και απίστους, οι Ουράνιες Προσωπικότητες και οι θεοειδείς αρετές του Χριστού και της Θεοτόκου. Είναι τόσο ισχυρή η επίδραση που ασκούν μυστικά στις καρδιές των ανθρώπων, ο Υιός του Θεού και η Πανάχραντη Μητέρα του, ώστε να μην μπορούν να την αγνοήσουν ο Διάβολος και οι υποτακτικοί του, όσο πολύ και αν το θέλουν.

Γιατί αγαπητοί μου αδελφοί, η Παναγία και ο Υιός της είναι μοναδικά Πρόσωπα σε ολόκληρη την ανθρώπινη ιστορία, που όμοιά τους δεν υπήρξαν στο παρελθόν και ούτε θα υπάρξουν ποτέ στο μέλλον και που τα ίχνη  από την παρουσία τους την ορατή και την αόρατη στον κόσμο τούτο, μένουν ανεξάλειπτα εις τους αιώνας και κανείς δεν μπορεί να τα αγνοήσει ή να σταθεί αδιάφορος, όσο πολύ και αν  μισεί τα πρόσωπα αυτά.

Ο ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ ΘΑ ΣΤΡΑΦΕΙ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΕΙΟΥ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ

 Ο ίδιος ο Αντίχριστος, στην προσπάθεια του να απομειώσει και να συρρικνώσει στα μάτια των ανθρώπων το απαράμιλλο μεγαλείο της Παναγίας μας, θα αρχίσει, όπως λέγει ο άγιος Ιωάννης ο θεολόγος να εκστομίζει λόγια που στο βάθος τους θα κρύβουν με πολύ μεγάλη πονηρία και δεξιοτεχνία, βλάσφημες εξάρσεις που θα στρέφονται ενάντια στον Θεό, τους αγίους του, αλλά και θα προσβάλλουν την σκηνή του θεού. «Και ήνοιξε το στόμα αυτού εις βλασφημίαν προς τον Θεόν, βλασφημήσαι το όνομα αυτού και την σκηνήν αυτού, τους εν τω ουρανώ σκηνούντας».(Αποκάλυψις ιγ΄,6) Σκηνή του Θεού είναι η Κυρία Θεοτόκος, γιατί στην γαστέρα της Παναγίας  ήλθε και εσκήνωσε ο Χριστός και έλαβε το σκήνωμα της Θεοτόκου, δηλαδή την σάρκα της Παναγίας. Λέμε άλλοστε και στους χαιρετισμούς της: «χαίρε σκηνή του Θεού και Λόγου».

ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΗ Η ΜΟΡΦΗ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΣΤΑ ΕΣΧΑΤΑ

Το πόσο σημαντική και καθοριστική θα είναι στα έσχατα, αλλά και πόσο διαχρονικά ανεπανάληπτη και μεγαλειώδης είναι σε όλες τις εποχές, για τους πιστούς καθώς και για ολόκληρη την ανθρωπότητα, η μορφή της Θεοτόκου, φαίνεται και από ένα άλλο εδάφιο της ιεράς Αποκαλύψεως. Στο δωδέκατο κεφάλαιο ο άγιος Ιωάννης ο θεολόγος περιγράφει ένα μεγάλο σημείο, που εμφανίσθηκε στον ουρανό. Μια γυναίκα που έλαμπε ολόκληρη, καθώς ήταν περιβεβλημένη τον ήλιο και λουσμένη όλη στο φως του, κάτω από τα πόδια της βρισκόταν η σελήνη και στο κεφάλι της είχε στεφάνι, στέμμα με δώδεκα αστέρια, ενώ η ίδια ήταν έγκυος.

Εικ. από εδώ
 

Η ΘΕΟΤΟΚΟΣ ΤΑΥΤΙΖΕΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Όπως ερμηνεύουν οι πατέρες της Εκκλησίας (Αρέθας και Ανδρέας Καισαρείας), η γυναίκα είναι η Παναγία, αλλά ταυτόχρονα και η Εκκλησία του Χριστού. Παναγία  και Εκκλησία ταυτίζονται στην θεολογία των πατέρων, αφού η Θεοτόκος έδωσε την πάναγνη σάρκα της και το πανάχραντο αίμα της  στον Χριστό, ενώ η Εκκλησία είναι το Σώμα του Χριστού, η άσπιλη νύμφη του Κυρίου. Το ότι η γυναίκα αυτή είναι στον ουρανό, δείχνει το ουράνιο μεγαλείο και ύψος, τόσο της Παναγίας, όσο και της Εκκλησίας και το γεγονός ότι η Παναγία είναι υπεράμωμη και υπέραγνη, καθαρή, ψυχή και σώματι, ισάγγελος, ουρανοπολίτης και απαλλαγμένη από τα γήινα, έχοντας μετατρέψει την γη σε ουρανό με την θεάρεστη βιοτή της.

Η ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΗΣ ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΩΣ ΜΕ ΤΟΝ ΗΛΙΟ, ΤΟ ΣΤΕΦΑΝΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΕΛΗΝΗ - Η ΘΕΟΤΟΚΟΣ ΚΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ

 Η γυναίκα περιβάλλεται τον Ήλιο της δικαιοσύνης, που είναι ο Χριστός και κατ’ ουσίαν ενώνεται και γίνεται ένα με αυτόν, τόσο η Παναγία που γεννάει τον Κύριο και καθίσταται Θεοτόκος, όσο και η Εκκλησία που η κεφαλή της είναι ο Κύριος και που γεννάει τον Χριστό, σε κάθε έναν από τους πιστούς, που αναγεννά πνευματικώς. Ο στέφανος με τα δώδεκα αστέρια, είναι όπως λέγει ο άγιος Αρέθας οι δώδεκα απόστολοι, που με το ασίγητο στόμα που τους χάρισε η Θεοτόκος, τιμούν την Παναγία και δοξάζουν την Εκκλησία. Η σελήνη που βρίσκεται κάτω από τα πόδια της γυναικός, συμβολίζει την συναγωγή των Ιουδαίων που αρνήθηκαν τον Κύριο και εσταύρωσαν τον Βασιλέα της Δόξης, αλλά εικονίζει επίσης και το σύνολο των αντιχρίστων και αντιθέων δυνάμεων, του κόσμου, του διαβόλου και των υποτακτικών του, που η Θεοτόκος κονιορτοποιεί και συντρίβει κάτω από τα πόδια της. Αυτό δείχνει την δύναμη της Παναγίας και της Εκκλησίας, τις οποίες δεν μπορούν να  βλάψουν οι λυσσαλέοι πολέμιοι του Χριστού και της Αληθείας. Στη συνέχεια αφού γίνεται αναφορά στην γέννηση του υιού της γυναικός, ο οποίος ηρπάγη, ανελήφθη στον ουρανό, τονίζεται ότι η γυναίκα έφυγε στην έρημο σε τόπο που ετοίμασε γι’ αυτήν ο Θεός.

Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΩΝ ΕΣΧΑΤΩΝ ΜΕ ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΟ

Ο δράκων ο αρχαίος, ο Διάβολος και το θηρίο ο Αντίχριστος, κυνηγούν την γυναίκα, την Παναγία και την Εκκλησία, η οποία καταφεύγει στην έρημο, «όπου έχει εκεί τόπον ητοιμασμένον από του Θεού, ίνα εκεί τρέφωσιν αυτήν ημέρας χιλίας διακοσίας εξήκοντα» (Απ. ιβ΄, 3-6). Το πρώτο που έχουμε να παρατηρήσουμε εδώ είναι, ότι στα χρόνια της βασιλείας του Αντιχρίστου, η Εκκλησία θα καταφύγει στην έρημο(μεταφορικά και κυριολεκτικά). Την πνευματική έρημο από την μία, μακριά δηλαδή από τους θορύβους και τις ηδονές του κόσμου, αλλά και από την σαγήνη και τα δέλεαρ του υιού της ανομίας και την αισθητή έρημο από την άλλη, στα όρη δηλαδή και τα βουνά, τις οπές και τις σπηλιές της γης. Θα καταφύγει όμως σε τόπον ιδικόν της, τον οποίον ετοίμασε αποκλειστικά και ειδικά για αυτήν ο Χριστός. Έναν τόπο του οποίου τα όρια έχει χαράξει ο ίδιος ο Κύριος και όπου εντός των ορίων αυτού, θα είναι πλουσία η χάρις του και η προστασία του. Αυτό σημαίνει, πως μόνον όσοι ακολουθήσουν την Εκκλησία θα καταφύγουν σε τόπον και  έρημον, εγκεκριμμένην και επιλεγμένην υπό του Θεού.

Η ΘΕΟΤΟΚΟΣ ΜΕ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΝΥΠΟΤΑΚΤΟΥΣ ΚΑΙ ΙΔΙΟΡΡΥΘΜΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ

Οι δε λοιποί που θα κάνουν του κεφαλιού τους και δεν θα ακολουθήσουν την Εκκλησία, θα καταλήξουν σε δικούς τους τόπους, σε δικές τους ερήμους, έξω από την πορεία της Εκκλησίας, χωρίς καμία ασφάλεια από Θεού και με τεράστια επικινδυνότητα, η οποία δεν θα αφήνει την παραμικρή ελπίδα για κάτι καλό. Η Παναγία θα ακολουθήσει την Εκκλησία και όχι αυτούς τους ιδιόρρυθμους χριστιανούς. Ή μάλλον η Παναγία θα ηγείται της Εκκλησίας, ανοίγοντας τον δρόμο για την πορεία της στην έρημο. Εκείνος ο οποίος δεν ταπεινώνεται, προκειμένου να ακολουθήσει την Εκκλησία ως απλός στρατιώτης Χριστού και από την θέση τελοσπάντων στην οποία θα τον τοποθετήσει η Εκκλησία, αργά ή γρήγορα θα διαπιστώσει, ότι τα οψώνια της ανυποταγής και της παρακοής, είναι ο θάνατος, τουλάχιστον ο πνευματικός και η εγκατάλειψη υπό Θεού.

Έχει λοιπόν τεράστια σημασία να επισημάνουμε, ότι η Παναγία θα παραμείνει κοντά στους πιστούς, που θα παραμείνουν εντός της Εκκλησίας. Και αυτό δεν νοείται αλλιώς, παρά μόνον με έντονη μυστηριακή ζωή και τακτικό εκκλησιασμό ή όπου δεν μπορούν να υπάρχουν αυτά στον βαθμό που πρέπει, τουλάχιστον να υπάρχει η αποδοχή και ο στοιχειώδης σεβασμός στην Εκκλησία, τα Μυστήρια και τους εκπροσώπους της. Είναι βασική και απαραίτητη προϋπόθεση να μην αναπτύσσει ο πιστός μια δική του, παραεκκλησιαστική εκκλησιολογία και σωτηριολογία.

Εκείνος ο οποίος δεν εξομολογείται, δεν εκκλησιάζεται, δεν μεταλαμβάνει και γενικότερα δεν συμμετέχει στις εκδηλώσεις της Εκκλησίας, δεν θεωρείται πραγματικό και αναπόσπαστο μέλος της και ως εκ τούτου η Κυρία Θεοτόκος δεν μπορεί να ταυτιστεί μαζί του, διότι όπως είπαμε, Παναγία ίσον Εκκλησία και Εκκλησία ίσον Παναγία.

ΑΝΕΛΕΗΤΟΣ ΔΙΩΓΜΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΟ

Όπως η Παναγία κατέφυγε στην Αίγυπτο με τον Ιωσήφ, προκειμένου να σώσει το νήπιο Χριστό από τα νύχια του Ηρώδη, έτσι και οι πιστοί στα έσχατα θα δραπετεύσουν στην έρημο, μαζί με την Παναγία, προκειμένου να γλυτώσουν από τις φονικές διαθέσεις του υιού της ψεύτικης κορώνας, της ψεύτικης βασιλείας, του Αντιχρίστου. Κυνηγώντας ο αρχέκακος όφις την γυναίκα στην έρημο, θα βγάλει από το στόμα του ορμητικούς χειμάρους και ποτάμια ύδατα, ποταμούς ολόκληρους, προκειμένου να την πνίξει. Θα κινητοποιήσει ο Διάβολος μέσω του Αντιχρίστου, πλήθη δαιμόνων και στρατιές πονηρών ανθρώπων, εξαπολύοντας απηνείς διωγμούς και εκτοξεύοντας ανηλεείς πειρασμούς κατά των πιστών, θλίβοντας και στενοχωρώντας τους υπέρμετρα, με δοκιμασίες και παθήματα πρωτοφανή και απερίγραπτα.

Εικ. από εδώ, σελ. 6 (ιερά μονή Πρέβελη, Κρήτη)
 

ΒΙΩΣΗ ΥΠΟ ΤΩΝ ΠΙΣΤΩΝ ΤΩΝ ΠΑΘΩΝ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ

 Και τότε οι πιστοί θα θυμηθούν τα Πάθη του Χριστού, αλλά και τον απερίγραπτο πόνο, την ανείπωτη οδύνη που ένιωσε η Θεοτόκος, όταν ρομφαία διήλθε την παναγία της ψυχή, κατά τη διάρκεια του σταυρικού Πάθους του Υιού της. Το Θείο Δράμα θα εκτυλίσσεται ολοζώντανο, κατά μυσταγωγικό τρόπο, στις καρδιές των παιδιών της Εκκλησίας, που θα πάλλονται από αγωνία, αλλά και γλυκιά προσμονή για τη σωτηρία τους. Δεν θα αμφιταλαντεύονται, αλλά θα είναι σίγουροι για την επερχόμενη λύτρωσή τους από τον Χριστό και την Παναγία, λαμβάνοντας θάρρος από τα Δεσποτικά παθήματα και τις Θεομητορικές δοκιμασίες.

ΟΙ ΠΤΕΡΥΓΕΣ ΤΟΥ ΑΕΤΟΥ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ

Θα τους παρηγορούν υπέρμετρα οι δύο πτέρυγες του αετού του μεγάλου, που θα έχουν δοθεί στη γυναίκα-Εκκλησία κατά την πορεία της στην έρημο. Ο μεγάλος Αετός είναι ο Θεός, ενώ οι πτέρυγές του, είναι η πανσθενουργός θεία χάρις.  Η αλεξίκακη χάρις του Θεού(κατά το αλεξικέραυνο, που σημαίνει, ότι η χάρις του Θεού είναι απρόσβλητη από το κακό, προστατεύει τον άνθρωπο από κάθε κακό) και η στοργική πρόνοια και προστασία της Υπεραγίας Θεοτόκου, που σαν ευχάριστη πνευματική δροσιά θα τους δροσίζει και θα τους ευφραίνει κατά την πορεία τους στην έρημο.

 Οι δύο πτέρυγες που θα σκεπάζουν την Εκκλησία των εσχάτων, ερμηνεύονται μεταξύ των άλλων και ως οι δύο διαθήκες, η Παλαιά και η Καινή, η Αγία Γραφή δηλαδή, την οποία τόσο καλά εγνώριζε και μελετούσε ισοβίως η Παναγία και με τα βαθιά και μεστά νοήματά της, τα φωτοπάροχα και χριστοκεντρικά, θα τρέφει μυστικά η Θεοτόκος τον καιρό εκείνο, τις καρδιές των παιδιών της και θα φωτίζει τις ψυχές τους, προκειμένου να τις ετοιμάσει για το μαρτύριο, τον αγιασμό και την θέωση.

 Με τις δύο φτερούγες, του Χριστού και της Παναγίας, η Εκκλησία στην έρημο θα είναι ευκίνητη και ανάλαφρη, σαν νεφέλη κούφη, απαλλαγμένη από το υπερβολικό βάρος της ταλαιπωρίας, παρά τον κόπο και τις δυσκολίες. Ασύλληπτα θαύματα θα συντελούνται μπροστά στα μάτια των πιστών, βουνά και όρη θα μετακινούνται, προκειμένου να διευκολύνουν την διέλευσή τους, τέρατα και σημεία, ουράνιες αποκαλύψεις και οπτασίες, θα είναι το καθημερινό τους εντρύφημα. Η Μεγαλόχαρη θα κάνει σε κάθε τους βήμα, αισθητή την παρουσία της και θα καθιστά την Εκκλησία πιο γρήγορη από τους εχθρούς της, πάντοτε ένα βήμα πιο μπροστά από αυτούς, έτσι ώστε να αποφεύγει τον πόλεμο μαζί τους και να καταφέρνει να μην βρεθεί αντιμέτωπή τους. Και παρά τα μέσα που θα διαθέτει ο Αντίχριστος, την προηγμένη σε ασύλληπτο βαθμό τεχνολογία, τις σατανικές του ικανότητες και το άγρυπνο μάτι του Εωσφόρου, η Εκκλησία με την χάρη της Παναγίας δεν θα εντοπίζεται από τους διώκτες της.

Η ΘΕΟΤΟΚΟΣ ΜΥΕΙ ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΟ ΤΟΥΣ ΠΙΣΤΟΥΣ ΣΤΗΝ ΝΟΕΡΑ ΗΣΥΧΙΑ

Εκεί στην έρημο, η Θεοτόκος θα μυήσει όλους τους πιστούς στα εκφαντορικά μυστήρια της νοεράς ησυχίας.(Εκφαντορικά επειδή εκφαίνουν=αποκαλύπτουν, εξαγγέλουν, ερμηνεύουν). Την νοερά ησυχία(ησυχία του νου και της καρδιάς), την οποία με αξιοθαύμαστη πιστότητα και συνέπεια άσκησε η Παναγία στη ζωή αυτή, όσο κανείς άλλος, φθάνοντας σε υπεράνθρωπα μέτρα, θα την εγκολπωθούν τα παιδιά της στην έρημο. Με αυτήν οι πιστοί θα λησμονήσουν τα κάτω, τα γήινα και θα μυηθούν στα άνω, στα ουράνια.

 Με την βοήθειά της νοεράς ησυχίας, θα καθαρίσουν τον νουν τους από τους λογισμούς , τις φαντασίες, τις προλήψεις και τους περισπασμούς και με την φώτιση του Αγίου Πνεύματος θα ανυψώσουν την καρδιά προς τον Θεόν. Θα ασκηθούν στην νοερά προσευχή και την ακατάπαυστη επίκληση του θείου ονόματος, ώστε να διώχνουν μακριά την θλίψη και την αδημονία των ημερών και να πλημμυρίζουν μέσα τους από ανεκλάλητη χαρά και  άρρητη ευφροσύνη, προσμένοντας την Βασιλεία του Ανατέλλοντος Ηλίου Χριστού.

ΘΕΑ ΤΟΥ ΑΚΤΙΣΤΟΥ ΦΩΤΟΣ ΚΑΙ ΝΟΗΤΗ ΣΙΓΗ

 Και έτσι βαθμιαία, σιγά-σιγά και ανεπαίσθητα τα μέλη της Εκκλησίας θα φθάσουν στην θεοπτία και την θέα του ακτίστου Φωτός και θα ενωθούν με τον Θεόν, ερχόμενοι σε κοινωνία μετ’αυτού πρόσωπον προς πρόσωπον. Όταν πλέον με την νοητή σιγή θα έχει ησυχάσει και ειρηνεύσει όλο τους το είναι, θα έχουν κατορθώσει να  αποδεσμεύσουν τον νου τους από την αιχμαλωσία στα πάθη, θα πάψουν να είναι ευάλωτοι στις επιδράσεις του  περιβάλλοντος και τις επιταγές της λογικής και πλέον δεν θα θεωρούν τίποτε αδύνατο και αξεπέραστο, καθώς με την υπέρλογη πίστη θα ξεπερνούν κάθε εμπόδιο της λογικής. Και αυτό θα γίνει, διότι εκεί που τελειώνει η λογική, αρχίζει η πίστη, που δεν συγκρούεται με την λογική, αλλά την ξεπερνά, είναι πάνω από αυτήν.

Εικ. από εδώ
 

ΑΒΛΑΒΕΙΣ ΚΑΙ ΑΠΡΟΣΒΛΗΤΟΙ ΟΙ ΠΙΣΤΟΙ ΣΤΑ ΒΕΛΗ ΤΗΣ ΛΟΓΙΚΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ

 Και έτσι η πίστη θα ελευθερώσει τους πιστούς από τις παγίδες και τα προσκόμματα της λογικής, μια λογική που εκείνες τις ημέρες θα είναι ένα από τα μεγάλα όπλα του Αντιχρίστου και των δυνάμεών του, στην προσπάθειά τους να καταβάλλουν το αγωνιστικό σθένος και τα ψυχικά αποθέματα, το κουράγιο και το θάρρος των πιστών. Επί παραδείγματι, κατά την πορεία της Εκκλησίας στην έρημο, η λογική θα αμφιβάλλει και θα αναρωτιέται, που θα βρεθούν τα απαραίτητα για την επιβίωση, τροφή και νερό στη μέση του πουθενά, ενώ η πίστη θα είναι βεβαία για την προνοητική και θαυμαστή διατροφή των πιστών υπό του Θεού.

 Παράλληλα τα πιστά τέκνα της Εκκλησίας δεν θα προσβάλλονται  από τα φανταστικά σημεία και τις μεθοδευμένες φαντασίες του Αντιχρίστου και του ψευδοπροφήτη , ούτε από την ενέργεια πλάνης που θα υπάρχει στα λόγια και τα έργα του ψευδομεσσία. Δεν θα νιώθουν το αίσθημα του φόβου από τις άγριες διαθέσεις των οργάνων του Αντιχρίστου, ούτε όμως και θα θέλγονται από την κατά τα φαινόμενα μελιστάλαχτη, στην πραγματικότητα όμως δηλητηριώδη διδασκαλία του, από τα απίστευτα θαύματά του, που όμοιά τους δεν θα έχει ξαναδεί η ανθρωπότητα, την φιλανθρωπία και την σπάνια καλοσύνη του (γνωρίσματα που θα επιδείξει, προκειμένου να παραπλανά τους ανθρώπους), τα χαρίσματά και τις αρετές του και την ασύγκριτη εξωτερική ωραιότητα του ψευδομεσσία. ‘Όλα τα παραπάνω βέλη του πονηρού δεν θα μπορούν να προσβάλλουν και να πληγώσουν τους πιστούς, καθώς η μέθεξη της θείας χάριτος και η εντρύφηση στα θεία κάλλη, δεν θα παραχωρεί έδαφος και δεν θα αφήνει περιθώριο  στον πειρασμό να εισχωρήσει στη συνείδησή τους.

Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΔΙΑΤΡΕΦΕΙ ΘΑΥΜΑΣΤΩΣ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΟ

Και όπως η Θεοτόκος ετρέφετο από αγγέλους εις τα Άγια των Αγίων και συνομιλούσε με αυτούς, όταν ήταν μικρή παιδούλα εις τον ναόν, έτσι και η Εκκλησία, ωσάν τον παλαιό Ισραήλ στην έρημο, οδεύοντας για την γη της Επαγγελίας, θα τρέφεται με θαυμαστό τρόπο από τον Χριστό, την Παναγία, τους Αγίους και τους Αγγέλους και θα συνομιλεί με αυτούς. Πέτρες σε άγονα μέρη, θα αναβλύζουν γλυκύτατα ύδατα και θα ξεδιψάνε τους πιστούς, όπως στην Παλαιά Διαθήκη, επί Μωυσέως. Κόρακες θα τους τρέφουν με άρτον το πρωί και κρέας το δειλινό, όπως τον προφήτη Ηλία στο σπήλαιο. Μάννα εξ ουρανού θα αποστέλλεται στα μέλη της Εκκλησίας και τεράστιες ορτυγομήτρες θα εμφανίζονται από ψηλά, αμέτρητα σμήνη πουλιών, που θα πίπτουν εις τα πόδια των πιστών και θα τους τρέφουν πλουσιοπάροχα. ["Ν": Προσοχή: όλα αυτά ασφαλώς δεν σημαίνουν ότι οι χριστιανοί θα ζουν με άνεση και αφθονία και ότι δεν θα γνωρίσουν στερήσεις, ταλαιπωρίες και βάσανα - σίγουρα η κατάσταση θα είναι τρομερά δύσκολη, όπως συνέβη σε όλους τους διωγμούς, αρχαίους και σύγχρονους].

 Θα επιστρατευθούν οι ουράνιες στρατιές των αγγέλων και των αγίων, προκειμένου να διατρέφουν τους πιστούς σωματικά και να τους παρηγορούν πνευματικά με ουράνια τροφή και διδασκαλία, η οποία θα ανατείνει τον νουν και θα εξυψώνει  την ψυχή τους εις τα σκηνώματα του Παραδείσου. Με αυτούς, αλλά και πολλούς άλλους αναρίθμητους τρόπους, ο ίδιος ο Κύριος και η Παναγία Μητέρα του, θα φροντίζουν, θα προνοούν και θα παρέχουν στους πιστούς τα απαραίτητα για την συντήρησή τους αγαθά, χωρίς να τους στερούν τίποτα, την ίδια στιγμή, που οι οπαδοί του Αντιχρίστου, θα αρχίσουν να έχουν τεράστια προβλήματα, λόγω της λειψυδρίας και της έλλειψης τροφών. Οι πιστοί των εσχάτων θα προκρίνουν και θα ζητήσουν πρώτα την Βασιλεία του Θεού και την Δικαιοσύνην Αυτού και γι’αυτό ο Χριστός θα τους προσθέσει και όλα τα υπόλοιπα, τα υλικά αγαθά, τα λιγότερο σημαντικά.

Η ΣΦΡΑΓΙΔΑ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΣΤΗΝ ΕΡΗΜΟ

Η Βασίλισσα του παντός Υπεραγία Θεοτόκος, θα σφραγίσει με την άμεμπτη και απαράμιλλη προσωπικότητά της, ολόκληρη την Εκκλησία των εσχάτων, καθώς τα μέλη της μέσα στην έρημο θα ζουν με εγκράτεια σαρκική, εν παρθενία και ασκήσει και έτσι η Εκκλησία στο τέλος της ιστορίας, θα ζει όπως και στην αρχή της, με παρθενία και ηθική καθαρότητα, αναμένοντας την συντέλεια των αιώνων. Το γεγονός αυτό, θα είναι ένα ακόμη μέσο που θα συμβάλλει στη δημιουργία|διαμόρφωση του κατάλληλου κλίματος, με την βοήθεια του οποίου η Εκκλησία των εσχάτων, θα κατορθώσει κάτι αδιανόητο για οποιαδήποτε άλλη εποχή, δηλαδή τον καθολικό αγιασμό των μελών της. Τον αγιασμό όλων εκείνων, που θα παραμείνουν πιστοί σε Αυτήν μέχρι το τέλος.

 Λόγω των ιδιαιτέρων συνθηκών της εποχής του Αντιχρίστου, όλοι οι πιστοί των εσχάτων θα αγιάσουν και θα γίνουν είτε Όσιοι, είτε Μάρτυρες. Ανάλογα με την δύναμη και την προάιρεση του καθενός, άλλοι θα προστατευθούν από την Παναγία μέχρι τέλους και θα έχουν οσιακή κατάληξη-ίσως δε και να μην πεθάνουνε ποτέ ζώντας μέχρι την Δευτέρα Παρουσία του Κυρίου- ενώ σε κάποιους άλλους, λόγω της δύναμης της προαιρέσεώς τους, θα δοθεί το δώρο του μαρτυρίου και θα επιτρέψει η Θεοτόκος να εντοπιστούν και να συλληφθούν από τους διώκτες τους, προκειμένου να αναδειχθούν στους μεγαλύτερους μάρτυρες όλων των εποχών και όλων των αιώνων και σε αθλοφόρους, που θα τους έχει οπλίσει η Πάναγνος Μητέρα του Εμμανουήλ με ανίκητον θάρρος, έτσι ώστε να καταγγείλουν τον Αντίχριστο ως ψεύτικο μεσσία και να ομολογήσουν τον Ιησού, ως το Αρνίον το Εσφαγμένον και Εστηκός. Το Αρνίον που ως εθελούσιο θύμα  έδωσε την ζωή του και εσφάγη, θυσιάζοντας Εαυτόν και όμως είναι και πάλι εστηκός, όρθιο δηλαδή και  ζωντανό με την Αγία του Ανάσταση.

Η ΚΥΡΙΑ ΘΕΟΤΟΚΟΣ ΤΟ ΠΡΟΤΥΠΟ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ ΑΙΩΝΟΣ

Η Αειπάρθενος Μαριάμ, αγαπητοί μου, αποτελεί με την ζωή και την κοίμησή της, προάγγελο και προοίμιο, για το τι πρόκειται να συμβεί στα πρόθυρα του μέλλοντος αιώνος. Όπως εκείνη, πέθανε και ανεστήθη, έτσι και όλοι οι νεκροί, πρόκειται να αναστηθούν κατά την ημέρα της Κρίσεως. Και όπως εκείνη ανελήφθη στους ουρανούς και εισήλθε σωματικά στην Βασιλεία του Υιού της, έτσι και οι δίκαιοι, οι σεσωσμένοι και οι άγιοι θα αναληφθούν σωματικά στην ίδια Βασιλεία, προκειμένου να απολαμβάνουν πάντοτε το υπερκόσμιο κάλλος και την άφθιτη δόξα της Θεοτόκου, μαζί με όλους τους πιστούς των εσχάτων, δίχως τέλος και παύση, εις τους ατελευτήτους αιώνας των αιώνων. Αμήν!  

Δείτε επίσης:

• 1ο Μέρος: Η Παναγία ως "γυνή η περιβεβλημένη τον ήλιο" της Αποκάλυψης 12/ιβ
• 2ο Μέρος: Η γυναίκα του Αποκάλυψις 12/ιβ, κατά την ερμηνεία των 8 πρώτων αιώνων
• 3ο Μέρος: «Γυνή περιβεβλημένη τον ήλιον»: Η Παναγία ως παράλληλο τής Εκκλησίας στην όραση

Για τον αληθινό χριστιανό δεν έχει σημασία πότε θα έλθει ένας πόλεμος ή ένας διωγμός!

Η Αποκάλυψη του Ιωάννη, στη ζωγραφική του Αγίου Όρους. Αθωνικές παραστάσεις της Αποκάλυψης 

Μελέτες στην Αποκάλυψη

Στο ιστολόγιό μας

Αποκάλυψις Ιωάννου

Αντίχριστος 

Ο Αντίχριστος (το Θηρίο) & οι Αντίχριστοι της γενιάς μας

Αντίχριστος, 666, τσιπάκια στον ορίζοντα!…

 

Η Δευτέρα Παρουσία, η ανάσταση των νεκρών & η κρίση του κόσμου

Ο άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης σε κόμικ! // Starets Silouane. Un moine du Mont Athos d'apres la biograpgie du pere Sophrony

 

 

Ο βίος του αγιορείτη αγίου σε comic, με βάση τη βιογραφία του από τον Γέροντα Σωφρόνιο του Έσσεξ.

Σελίδες νοσταλγίας

"Ν": Αναδημοσιεύεται σήμερα με αφορμή την εορτή του αγίου (24 Σεπτ.), μαζί με την εορτή της Παναγίας Μυρτιδιώτισσας, της αγίας Θέκλας και άλλων αγίων (δες στο τέλος της ανάρτησης).

Ο Συμεών Ιβάνοβιτς Αντώνωφ γεννήθηκε το 1866, στην επαρχία Ταμπώφ της Ρωσίας.

Ήταν ένας φτωχός χωρικός, σχεδόν αγράμματος. Μετά τη στρατιωτική του θητεία, έφυγε το 1892 για το Άγιον Όρος, το Περιβόλι της Παναγίας, και εισήλθε στο ρωσικό Μοναστήρι του Αγίου Παντελεήμονος, όπου εκείνη την εποχή ζούσαν 2000 μοναχοί.

Όταν έγινε μοναχός, έλαβε το όνομα Σιλουανός, και έζησε στο Μοναστήρι ως απλός μοναχός, μέχρι το θάνατό του, το 1938.

Ο Γέροντας Σιλουανός είναι ένας αυθεντικός μάρτυρας του Χριστού, ένας πνευματικός άνθρωπος της εποχής μας. Η απλή και δυνατή γλώσσα του Γέροντα αγγίζει την καρδιά. Η μαρτυρία του έσωσε πολλούς ανθρώπους από την απόγνωση.

Στις 26 Νοεμβρίου 1987 ο Γέροντας Σιλουανός αναγνωρίστηκε ως Άγιος από το Οικουμενικό Πατριαρχείο της Κωνσταντινουπόλεως.

Στην Πράξη της αγιοκατατάξεως, ο νέος Άγιος παρουσιάζεται ως "αποστολικός και προφητικός διδάσκαλος της Εκκλησίας και του χριστιανικού πληρώματος".

"Σε ικετεύω, Ελεήμον Κύριε, να Σε γνωρίσουν όλοι οι λαοί της γης, εν Πνεύματι Αγίω" (Άγιος Σιλουανός).

Η πρώτη έκδοση του βιβλίου έγινε τον Μάρτιο του 2009 στην γαλλική γλώσσα από τον βελγικό εκδοτικό οίκο «Coccinelle BD» (Durbuy - Belgique) με σκίτσα του Gaëtan Evrard. Την επόμενη χρονιά το βιβλίο τιμήθηκε με ειδική μνεία στο διεθνές φεστιβάλ χριστιανικών comics της Angouleme στην Γαλλία.

Ο δημιουργός του comic εμπνεύστηκε το θέμα από το ομώνυμο βιβλίο του Αρχιμανδρίτη Σωφρόνιου. Το βιβλίο απευθύνεται σε παιδιά και έφηβους, περιγράφοντας τα κύρια στάδια της ζωής του Αγίου στο Άγιον Όρος αλλά και πριν από αυτό, παρέχοντας ουσιαστικές περιλήψεις και αποσπάσματα από τη μαρτύρια και τη διδασκαλία του. Τα γραφικά είναι απλά και αρμονικά, χρησιμοποιώντας παστέλ χρώματα με το μπεζ και το γκρι να κυριαρχούν, δίνοντας έναν ειρηνικό χαρακτήρα. Τα σχέδια σέβονται την αγιορείτικη αρχιτεκτονική, τόσο στους εσωτερικούς χώρους όσο και στα εξωτερικά τοπία.

Στην ελληνική γλώσσα μεταφράστηκε και εκδόθηκε από την Ι. Μ. Τιμίου Προδρόμου Έσσεξ, στην Αγγλία.

Ξενόγλωσσος τίτλος: Starets Silouane. Un moine du Mont Athos d'apres la biograpgie du pere Sophrony

Εικονογράφηση: Evrard Gaetan

Ημερομηνία έκδοσης: Μάιος 2016

Αριθμός σελίδων: 82

Διαστάσεις: 32 x 24

Τιμή: 20,00€

 

Μπορείτε να δείτε επίσης

 

Παναγία Μυρτιδιώτισσα, άγιοι Θέκλα, Κόπρις, Σιλουανός ο Αθωνίτης (24 Σεπτεμβρίου) - Panagia "of the Myrtle Tree" - Saint Silouan

Διαμάντια από τη διδασκαλία του αγίου Σιλουανού του Αθωνίτη

 

The miraculous icon of Panagia Myrtidiotissa ("of the Myrtle Tree"), Kythera
Monastery of Saint Silouan the Athonite in Saint-Mars-de-Locquenay, France

 

"Saint Siluan of Mount Athos" in Swahili, Kikuyu and Masai // Ο "Άγιος Σιλουανός" σε τρεις αφρικανικές γλώσσες

 

 

 

Elder Tychon the Athonite
The Last Days of Elder Tychon the Athonite
Γέροντας Τύχων, η αγνή ψυχή των δασών

Elder Tychon. Photo from here

Theosis, St. Silouan and Elder Sophrony
A Deer Lost in Paradise
LIVE, BEYOND THE LIMITS!

«Μελένιος Δράκος ― Ένα παραμύθι για τα εξαφανισμένα παιδιά» στο Διαδίκτυο

 

Φωτο από εδώ

Άρχισε τμηματικά στο ιστολόγιο xryseniabook.blogspot.gr η δημοσίευση της παιδικής και εφηβικής νουβέλας «Μελένιος Δράκος – Ένα παραμύθι για τα εξαφανισμένα παιδιά», δίνοντας τη δυνατότητα στους ενδιαφερόμενους να τη διαβάσουν δωρεάν.

Μια παιδική και μια εφηβική συντροφιά, ανεξάρτητα η μία από την άλλη, αναζητούν από ένα εξαφανισμένο παιδί. Το μόνο στοιχείο που διαθέτουν είναι οι αναφορές τους σε κάποιον «Μελένιο Δράκο», για τον οποίο μιλούσαν μετά μανίας τα δυο παιδιά πριν χαθούν. Κινητοποιούν όλα τα παιδιά της Αττικής, διαδίδοντας το μήνυμά τους και προφορικά, αλλά και μέσω σελίδων κοινωνικής δικτύωσης. Έτσι, σύντομα αρχίζει μια έρευνα του παιδόκοσμου, που επεκτείνεται και σε άλλες πόλεις, ακόμη και εκτός Ελλάδος.

Η αναζήτησή τους θα τους εμπλέξει με δυνάμεις που ανταγωνίζονται μεταξύ τους στα σκοτεινά μονοπάτια του μυστηρίου και της φαντασίας, όπου το Κακό έχει πάρει νέες μορφές, προσαρμοσμένες στις ανάγκες και τις επιθυμίες της καινούργιας γενιάς, σαν θηρίο που αναζητά την τροφή του.

Ο κόσμος γίνεται παραμύθι μέσα από τα μάτια των παιδιών και σκληρό πεδίο ρεαλιστικής μάχης μέσα απ’ τα μάτια των εφήβων, ενώ οι μεγάλοι εξακολουθούν να μην ξέρουν και να μην αντιλαμβάνονται τίποτα.

Αναποδοσταυροφόροι και ψυχοκάντζαροι, Πειρατές των Υπονόμων και Λιλιπούτιοι Καταφερτζήδες και οι Ιππότες της Παναγίας Γαλακτοτροφούσας ανοίγουν πανιά, συντροφιά με φεγγαροπρόβατα και ρομαντικούς θείους που έχουν τις τσέπες γεμάτες αστέρια, μαζεμένα μια νύχτα από τον καλοκαιριάτικο ουρανό της Κρήτης, μαζί μ’ ένα επτάχρονο κορίτσι που κάτι ήξερε για ένα δεντροκοριτσάκι.

Τα παιδιά του νηπιαγωγείου ανεβαίνουν στις ταράτσες για να σώσουν το συμμαθητή τους κι ένας παπάς, δεύτερης γενιάς μετανάστης σε μια παράξενη Αθήνα, προσπαθεί να βοηθήσει ορισμένους που δεν τον γουστάρουν και δεν τον καταλαβαίνουν.

Πρόλογος

Χρυσένια

... Θα σας πω τώρα την ιστορία του Μελένιου Δράκου, την ιστορία του φίλου μας του Χρήστου, που, χωρίς να το θέλει ή να το ξέρει, άλλαξε τη ζωή μας· όχι μόνο τη δική μας ζωή, αλλά και πολύ περισσότερα στον κόσμο μας.

Σκοπεύω να ξενυχτίσω για να τη γράψω κι ελπίζω να ξενυχτίσετε κι εσείς μαζί μου, για να τη διαβάσετε. Να της αφιερώσετε τουλάχιστον μια νύχτα από τη ζωή σας, όπως εμείς αφιερώσαμε πολλές νύχτες από τη δική μας για να τη ζήσουμε.

Ποιο παιδί δε θέλει να ζήσει μια περιπέτεια; Να μπει βαθιά μέσα της και να βγει διαφορετικό, ώριμο και σοφό, πεπειραμένο περισσότερο απ’ τους μεγάλους, αλλά πάντα παιδί… Όμως αυτή που ζήσαμε εμείς ήταν πέρα από κάθε φαντασία, χωρίς προηγούμενο – και το καλύτερο, ή το χειρότερο, δεν ήταν απ’ αυτές που γράφονται στα βιβλία, ούτε κι απ’ αυτές που δημιουργεί η ζωή· ήταν η περιπέτεια ενός κόσμου παιδιών, ενός πληρώματος πειρατών, ενός στρατού ιπποτών… Η περιπέτεια του Μελένιου Δράκου.

Πρόλογος για τους μεγάλους

Αυτό το βιβλίο αφηγείται ένα παραμύθι, άρα ο σκοπός του πρωτίστως είναι να ψυχαγωγήσει και να συναρπάσει τους αναγνώστες του. Δε θα ήθελα να εκληφθεί ως ηθικοπλαστικό βιβλίο, αν και η αλήθεια είναι ότι κάθε ιστορία, κάθε συγγραφέα, περιέχει κάποια μηνύματα, έστω και υποσυνείδητα.

Επίσης, θα ήταν λάθος να θεωρηθεί ότι προωθεί κάποια τεχνοφοβία (δηλ. φοβία προς τη σύγχρονη τεχνολογία), γιατί τότε το ίδιο θα μπορούσε να ειπωθεί για τα αμέτρητα λογοτεχνικά και κινηματογραφικά έργα επιστημονικής φαντασίας που μιλούν για αυτονόμηση των ρομπότ και επίθεσή τους κατά των ανθρώπων.

Τέλος, πρέπει να διευκρινίσω ότι, κατά τους Πατέρες της Εκκλησίας, τα ζώα δεν έχουν αθάνατη ψυχή (αλλά θνητή), δεν αναμένεται η ανάστασή τους κατά τη Δευτέρα Παρουσία του Χριστού και δεν υπάρχουν μαρτυρίες για κάποιον «παράδεισο των ζώων», όπως αυτός που αναφέρεται στην ιστορία μας. Στην Καινή Διαθήκη ο απόστολος Παύλος γράφει ότι όλη η Κτίση (τα δημιουργήματα του Θεού) υποφέρει και περιμένει τη λύτρωσή της μαζί με τον άνθρωπο (προς Ρωμαίους, 8, 19-22), αλλά δεν ξέρουμε με ποιον τρόπο θα γίνει αυτό. Επίσης, στους βίους των αγίων συναντούμε άφθονες περιπτώσεις σύνδεσης ανθρώπων και ζώων, ενώ ο σύγχρονος ορθόδοξος διδάσκαλος π. Σεραφείμ Ρόουζ είπε κάποτε ότι «τα ζώα σχετίζονται με τον παράδεισο». Ωστόσο, όπως είπαμε, το συγκεκριμένο μέρος της ιστορίας μας θα προτιμούσα να εκληφθεί ως εντελώς φανταστικό.

Εικ. από εδώ, όπου σχετική διήγηση

 

(...) Σας ευχαριστώ από καρδιάς που βρεθήκατε σ’ αυτή την αφετηρία.

Καλή ανάγνωση!

ΥΓ. Ότι, κατά τη γνώμη μου, δεν υπάρχουν δράκοι, νομίζω ότι δε χρειάζεται καν να το αναφέρω.

Η αρχική εικόνα είναι από εδώ, όπου άρθρο για τους δράκους στην αρχαία ελληνική μυθολογία.

Ρέθυμνο 1 Οκτωβρίου 2017

Εορτή της Παναγίας Γοργοεπηκόου και Ελευθερώτριας

Αγίων Ανανία του αποστόλου (που θεράπευσε και βάφτισε τον απόστολο Παύλο), Ρωμανού του Μελωδού και Ιωάννη του Κουκουζέλη, των μεγάλων ποιητών και μουσικών, που τα έργα τους ψάλλονται ακόμα και σήμερα στις εκκλησίες μας.

Με αγάπη

Κεφάλαιο 1α

Χρυσένια

«Γιατί αυτό το γιαούρτι είναι ροζ;».

«Δεν είναι γιαούρτι, βρε χαζούλιακα! Σάλτσα είναι!».

«Σσσστ!» έκανε ο θείος Άρης, βάζοντας το δάχτυλο μπροστά στα χείλια του. «Και βέβαια είναι γιαούρτι».

Ο Χρηστάκης, ο πιο μικρός απ’ τ’ αγόρια, άφησε ένα επιφώνημα ικανοποίησης.

«Είναι ροζ, γιατί είναι φτιαγμένο από φεγγαροπρόβατα», συνέχισε ο θείος Άρης.

Τα παιδιά τον κοίταξαν με δυσπιστία· ξέρανε βέβαια πως ήτανε πλακατζής και παραμυθάς. Εκείνος συνέχισε απτόητος:

«Τα φεγγαροπρόβατα ζούνε στο φεγγάρι. Έρχονται στις πλατειές φεγγαροκοιλάδες και βόσκουνε φεγγαρολούλουδα. Τα φεγγαρολούλουδα είναι ροζ, γι’ αυτό και τα φεγγαροπρόβατα κάνουνε γάλα ροζ».

«Ναι, καλά!» φώναξε γεμάτος αγανάκτηση ο Μιχαλάκης, που ήταν ο πιο μεγάλος απ’ όλους, δηλαδή εννιά χρονών.

Ο θείος έδειξε, μέσα στη νύχτα, τη σιλουέτα των βουνών, που διαγραφόταν αμυδρά έξω απ’ τον αυλότοιχο του κέντρου, όπου έτρωγαν κι έπιναν οι καλεσμένοι του γάμου, μεταξύ των άλλων κι ο θείος Άρης μ’ εμάς τ’ ανηψάκια του και τους γονείς μας.

«Σ’ αυτά τα βουνά», είπε με σιγουριά, «ζει ένας βοσκός, που ξέρει ένα ειδικό σφύριγμα. Μ’ αυτό μαζεύει τα φεγγαροπρόβατα και τ’ αρμέγει».

«Κατεβαίνουν από το φεγγάρι;» ρώτησε η Λένια, η δίδυμη αδερφή του Χρηστάκη, με μάτια νυσταγμένα που έμοιαζαν να έχουν αρχίσει να πείθονται.

«Βέβαια. Μόνο όταν το φεγγάρι είναι γεμάτο ή ολόκληρο· όταν έχει λίγωση, δε βρίσκουνε το δρόμο να κατεβούνε και, αν τύχει και τον βρούνε, σίγουρα δεν τον ξαναβρίσκουν για να γυρίσουνε. Αρμέγει λοιπόν το φεγγαρόγαλο, που είναι, όπως είπαμε, ροζ, το δίνει στους γιαουρτάδες κι αυτοί φτιάχνουνε αυτό το ροζ γιαούρτι».

«Λες να ’ναι μαγικό;» ρώτησε η Μελίνα, και τα δικά της νυσταγμένα ματάκια σπίθισαν.

«Δεν ξέρω. Ας φάμε, να δούμε».

Όλα φάγαμε μπόλικο ροζ γιαουρτάκι – ή μήπως ήτανε σος; – με ψωμάκι και λίγα μεζεδάκια. Δίπλα, οι μαμάδες παρατηρούσαν το θείο Άρη – αδερφό τους, γαμπρό τους – που μας γοήτευε με τις ιστορίες του, μας προστάτευε, να μη βαρεθούμε στον κόσμο των μεγάλων, και μας έκανε να φάμε το φαγητό μας, να μεγαλώσουμε.

«Και γιατί να μεγαλώσουν;» έλεγε ο ίδιος. «Για να γίνουν κι αυτά βαρετοί μεγάλοι; Εγώ τα προστατεύω ακριβώς απ’ αυτή την κακή συνήθεια, που βάζετε όλοι σας στα παιδιά σας: να μεγαλώνουν».

Μα σαράντα χρονών είχε γίνει κι ακόμα ζούσε σε μαγεμένα δάση με φεγγαροπρόβατα και φεγγαρόγαλο, σκέφτονταν ενδόμυχα οι μαμάδες, λίγο χαμογελαστές, λίγο γλαρωμένες. Όμως ο θείος Άρης το απολάμβανε και διεκδικούσε με σθένος το δικαίωμά του να μένει πάντα παιδί.

«Μια μέρα», συνέχισε, «ένα φεγγαροπροβατάκι έχασε το δρόμο και ξέμεινε σ’ αυτά τα βουνά. Το βρήκε ένα κοριτσάκι, που το λέγανε Μηλίτσα».

«Σιγά μην το λέγανε και Κυδωνίτσα!» αμφισβήτησε ο Μιχάλης.

«Μπορεί να το λέγανε και Κυδωνίτσα», είπε ο θείος Άρης, σα να προσπαθούσε να θυμηθεί, «ή Λεμονίτσα – όπως το δικό μας επίθετο, Λεμονάκης».

«Κοριτσάκι ήτανε ή δέντρο;» απόρησε, κάπως αμφιβάλλοντας κι αυτός, ο Χρηστάκης.

«Δεντροκοριτσάκι· με πράσινα…»

«Φύλλα;» ρώτησε γουρλώνοντας τα ματάκια της η Λένια.

«Όχι, καλέ, μάτια!» γέλασε ο θείος. «Το προβατάκι, λοιπόν, την ακολουθούσε όπου και να πήγαινε».

«Και πώς ήτανε;» ρώτησε η Μελίνα.

«Σαν τα κανονικά προβατάκια, μόνο που είχε ροζ μαλλί».

«Σαν το μαλλί της γριάς!» φωνάξαμε όλα μ’ ένα στόμα.

«Ακριβώς! Τώρα ξέρετε πώς βγήκε το ροζ μαλλί της γριάς! Η Μηλίτσα μια μέρα έχασε το προβατάκι· το κλέψανε φεγγαροκλέφτες! Κι από τότε βρήκε ροζ ζάχαρη κι έφτιαξε το ροζ μαλλί της γριάς, για να θυμάται κι η ίδια και όλα τα παιδάκια του κόσμου το ροζ προβατάκι της».

«Και τότε γιατί δεν το λένε μαλλί του προβατακιού;» ρώτησε ο μόνιμος αντιρρησίας, ο Μιχάλης.

«Επειδή υπήρχε ήδη το άσπρο μαλλί της γριάς, πήρε τ’ όνομά του, σαν μια παραλλαγή του. Άλλωστε, θα έτρωγες εσύ ένα γλυκό, που θα το λέγανε μαλλί του προβάτου;».

«Μπλιαξ!» κάναμε όλα ξινίζοντας τα μουτράκια μας. Οι μαμάδες χαμογέλασαν κάτω από τα φώτα της κατάμεστης και στολισμένης αυλής.

«Θείε, βαριέμαι», έκανε σε λίγο η Μελίνα, τραβώντας τον απ’ το πουκάμισο.

Οι άλλοι είχαμε βαλθεί να παίζουμε κυνηγητό στην αυλή, ακριβώς δίπλα στα τραπέζια με τους καλεσμένους, αυτή δεν ήθελε.

«Πάμε να βρούμε ένα μέρος χωρίς φώτα, να δούμε τ’ αστέρια;» πρότεινε ο Άρης.

«Αμέ! Έλα, τρέξε!».

Τον άρπαξε απ’ το χέρι και τρέξανε έξω απ’ την πύλη με την καμάρα, εκεί που απλωνόταν το ευρύχωρο πάρκιν. Εκεί φαίνονταν μπόλικα αστέρια· μερικά μάλιστα ήτανε πορτοκαλί. Ο θείος σήκωσε το χέρι κι έκανε πως έπιανε με τα δάχτυλά του αστεράκια και τα ’βαζε στην τσέπη του πουκαμίσου του.

Η Μελίνα, παιχνιδιάρικα, του τα ’κλεβε απλώνοντας το χεράκι της και τα ’βαζε στη φανταστική της τσάντα. Μετά του λέει:

«Κοίτα πόσα αστεράκια μάζεψα!».

Ο θείος κοίταξε την άδεια τσέπη του.

«Πού είναι τα δικά μου; Μήπως μου τα έκλεψε κανείς;».

Το κοριτσάκι έσκασε στα γέλια κι εκείνος τ’ άρπαξε στην αγκαλιά του και γύρισαν στο τραπέζι…

***

«Θέλω να πάμε να βρούμε το προβατάκι» είπε η Μελίνα, η αδερφή μου, το άλλο πρωί, σε μένα και στα ξαδερφάκια μας, το Χρηστάκη και τη Λένια, το Μιχάλη και τον Κωστάκη.

«Πώς να το βρούμε;» προσπάθησα να τη μεταπείσω. Ήταν ακόμα μωρό κι εγώ είχα φτάσει κιόλας οχτώ χρονών. «Τώρα δεν είμαστε στο κέντρο, είμαστε στο σπίτι».

«Άλλωστε, αυτό ήταν μόνο ένα παραμύθι του θείου Άρη», βεβαίωσε ο Μιχάλης. «Δεν υπάρχουν φεγγαροπρόβατα, ούτε ροζ γάλα! Ούτε κορίτσια που τα λένε Μηλίτσες!».

«Υπάρχουν!» φώναξε η Μελίνα σφίγγοντας τις γροθιές της. «Υπάρχουν, υπάρχουν, υπάρχουν!».

Τα ματάκια της βούρκωσαν. Ο Χρηστάκης κι η Λένια με τον Κωστάκη πήγαν κοντά της και την πήραν στην αγκαλιά τους.

«Εμείς σε πιστεύουμε, Μελίνα», είπε η Λένια.

Και, γυρνώντας σ’ εμάς τους αντιρρησίες:

«Τι κι αν είμαστε στο κέντρο, τι στο χωριό; Τα ίδια δάση έχουμε γύρω γύρω».

«Και τα ίδια βουνά» συμπλήρωσε ο Κωστάκης, συνομήλικός μου κι ένα χρόνο μικρότερος απ’ τον αδερφό του το Μιχάλη.

«Και το ίδιο φεγγάρι!» ολοκλήρωσε ο Χρηστάκης δείχνοντας με το δαχτυλάκι του το χλομό φεγγάρι, που περπατούσε στον ουρανό περιμένοντας το φως του ήλιου, να λάμψει.

«Καλά· ας πάμε».

Πιαστήκαμε χέρι χέρι και βγήκαμε απ’ την αυλή της γιαγιάς μας. Δίπλα στο σπίτι, απ’ την πάνω μεριά, ήταν ένα χωράφι, που η μια του πλευρά ήτανε βράχος και στο βράχο αυτόν είχανε φυτρώσει φραγκοσυκιές και κληματαριές. Ή ίσως τις είχε φυτέψει ο παππούς, όταν ήταν νέος, ή κάποιος παλιός συγγενής, που δεν τον είχαμε καν ακουστά. Ή κάποιος βοσκός φεγγαροπρόβατων ή γητευτής νυχτερίδων ή συλλέκτης μαργαριτών, που από μαργαρίτες γίνονται μαργαριτάρια τη νύχτα της Μεγάλης Πέμπτης, όταν σταυρώνεται ο Χριστός…

Τα καλοκαίρια, που ερχόμασταν στο χωριό, ποτέ δεν πηγαίναμε προς τα εκεί. Μα, τώρα που πήγαμε, είδαμε ανάμεσα σ’ αυτά τα παράξενα δέντρα ένα μονοπάτι, σχεδόν κρυμμένο από θάμνους.

«Λες να είναι εδώ πέρα;» ρώτησε με έξαψη η Μελίνα.

«Εγώ φοβάμαι» κλαψούρισε η Λένια.

Μα τώρα ήταν η σειρά των αγοριών να πρέπει να δείξουμε θάρρος και πίστη:

«Θα πάμε» είπε αποφασιστικά, σαν αρχηγός, ο Μιχάλης, αφού ήτανε ο μεγαλύτερος.

Και δε βρήκαμε το φεγγαροπροβατάκι με το ροζ μαλλί, αλλά βρήκαμε κάτι σα σπηλιά – ένα μικροσκοπικό κοίλωμα στο βράχο – και μέσα από κει, σκύβοντας, ανασύραμε κάτι τυλιγμένο σε μουσαμάδες, σαν θησαυρό.

Το βάλαμε στη μέση και γονατίσαμε γύρω του εκστασιασμένα.

«Βρήκαμε θησαυρό!»

«Ποιος θα τον ανοίξει;»

«Να τον πάμε στους μεγάλους; Στον παππού; Στη γιαγιά;».

«Δε χρειάζεται», είπε ο Μιχάλης. «Θα τον ανοίξουμε εδώ και τώρα».

Αντιστάθηκε στην παρόρμηση να έχει αυτός την τιμή.

«Η Μελίνα να τον ανοίξει», είπε σε μια στιγμή μεγαλοψυχίας, «αυτή είχε την ιδέα να ψάξουμε προς τα εδώ».

Δε φέραμε αντίρρηση, αν και η Μελίνα ενδιαφερόταν για προβατάκι. Η αδερφή μου, δειλά, άπλωσε το χεράκι της κι άρχισε να ξετυλίγει το μουσαμά. Σχεδόν αμέσως την ακολουθήσαμε όλοι. Κι εκείνη χάρηκε, γιατί φοβόταν να το κάνει μόνη της.

Τι υπήρχε μέσα στους μουσαμάδες; Τι ήταν ο θησαυρός;

Μια εικόνα, παλιά και λίγο φθαρμένη, που έδειχνε την Παναγίτσα, με το ένα στήθος να θηλάζει το μικρό Χριστούλη!

Μπροστά σ’ αυτή την εικόνα, που την πήγαμε στον παππού και τη γιαγιά και τώρα αναπαύεται στο εικονοστάσι του σπιτιού μας, δώσαμε το λόγο μας να μην εγκαταλείψουμε ποτέ ο ένας τον άλλο, σε όλη μας τη ζωή, ό,τι κι αν γίνει.

Δε φανταζόμασταν πόσο σύντομα θα χρειαζόταν να δοκιμαστεί το θάρρος και η αγάπη μας για να κάνουμε πράξη αυτή την υπόσχεση. 

 

***

Ο Χρηστάκης εξαφανίστηκε ένα απόγευμα όταν ήταν εφτά χρονών· εγώ κι ο Κωστάκης εννιά, ο Μιχάλης δέκα· τα κορίτσια έξι και εφτά – και οι φίλοι μας… εκεί γύρω.

Παίζανε στα αγγλικά· στο φροντιστήριο δηλαδή, όπου μαζί με τη Λένια και πολλά παιδάκια ακόμη παρακολουθούσε την pre-junior, την πιο μικρή τάξη. Βγήκε απ’ την αυλίτσα κι έστριψε στη γωνία, δέκα μέτρα πιο πέρα, να πάρει μια σοκολάτα ή κάτι τέτοιο από το περίπτερο. Και δεν ξαναγύρισε.

Αναστάτωση, αστυνομία· έρευνα, πανικός· ανακρίσεις.

Οι συμμαθητές του δεν είδαν τίποτα. Η Λένια δεν είδε τίποτα. Οι δασκάλες δεν είδαν τίποτα. Ο περιπτεράς δεν είδε τίποτα.

«Ο Χριστούλης δεν είδε τίποτα;» ρώτησε η Λένια σκουπίζοντας με τα χεράκια της τα δάκρυά της.

Κανείς δεν της απάντησε· ίσως κατά βάθος κανείς δεν πίστευε πως είχε απάντηση να της δώσει.

Εμάς στην αρχή μας κρατήσανε μακριά απ’ την υπόθεση. Παιδιά… Ποιος τους δίνει σημασία; Είναι σαν μπιμπελό· δεν έχουν γνώμη, δεν έχουν μνήμη, δεν έχουν συναισθήματα… Έτσι νομίζουν οι μεγάλοι – γι’ αυτό κι εγώ είχα αποφασίσει να μη μεγαλώσω. Το ’χα εκμυστηρευτεί στο θείο Άρη, που με μια δυνατή χειραψία (αμερικάνικη, με χτύπημα των χεριών) μου ’δωσε συγχαρητήρια και την ευθύνη να πραγματοποιήσω την υπόσχεσή μου.

Ο θείος Άρης ήταν στην Κρήτη, εμείς στην Αθήνα. Ίσως δε θα μπορούσε να μας βοηθήσει, αλλά εμείς μπορούσαμε να βοηθήσουμε ο ένας τον άλλο.

Μαζευτήκαμε στο δωμάτιό μου. Πήρα αγκαλιά τη Λένια και της είπα την πρώτη ιστορική φράση της ζωής μου:

«Λένια μου, ο Χριστούλης τα είδε όλα. Γι’ αυτό μας έστειλε την εικόνα το καλοκαίρι, για να υποσχεθούμε πως δε θα εγκαταλείψουμε ο ένας τον άλλο».

«Αλήθεια;» με κοίταξε γουρλώνοντάς τα μάτια το κοριτσάκι. «Μήπως με τιμωρήσει που άφησα το Χρηστάκη να πάει στο περίπτερο μοναχούλης του;».

«Όχι βέβαια, Λένια μας!» διαμαρτυρήθηκε ο Κωστάκης, εννιά χρονών σαν κι εμένα, λίγους μήνες μεγαλύτερός μου. Κατά βάθος κι εκείνος δεν ήξερε ποια ήταν η αλήθεια. Συνειδητοποιούσαμε όμως όλοι πως κάτι αόρατο σαν μαγική μαχαιριά είχε ανοιχτεί και πλήγωνε την καρδούλα της. Δεν ξέραμε ακόμη πώς λέγεται, αλλά το νιώθαμε.

«Δεν ήταν δική σου δουλειά να τον προστατεύεις» είπε ο Μιχάλης κι όλοι κουνήσαμε το κεφάλι – όλοι εκτός απ’ τη Μελίνα, την πιο μικρή, που άκουγε κι έβαζε μέσα της κάθε λεξούλα, μικρή ή μεγάλη. «Ήταν δουλειά της κυρίας. Αλλά…».

Σταμάτησε· μέσα του δεν ήθελε να κατηγορήσει και τη δασκάλα.

«Τέλος πάντων», είπε, «ο Χριστούλης μόνο μας βοηθάει. Τιμωρεί μόνο τους κακούς ανθρώπους· τους μεγάλους, όχι τα παιδάκια. Αυτοί που λένε πως τιμωρεί τα παιδάκια, λένε ψέματα για να είμαστε φρόνιμοι».

«Και τα κακά παιδάκια;» επέμεινε η Λένια.

«Δεν υπάρχουν κακά παιδάκια» απάντησε περισπούδαστα ο Κωστάκης. Δεν ξέραμε τότε – ίσως κανείς δεν το ήξερε, ούτε οι γονείς μας, που βέβαια δε μας άκουγαν – πόσο σοφή και σπουδαία κουβέντα είχε ξεστομίσει.

«Λοιπόν», συνέχισα παίρνοντας βαθιά ανάσα, «τώρα, αυτός που δεν πρέπει να εγκαταλείψουμε είναι ο Χρηστάκης».

Κοιταχτήκαμε με σοβαρότητα.

«Κι όχι μόνο» συμπλήρωσε ο Μιχάλης. «Ψάχνοντας για το Χρηστάκη, ίσως χρειαστεί να μην εγκαταλείψουμε και κάποιον από μας».

«Θα τον βρούμε δηλαδή;» ρώτησε με ελπίδα η Μελίνα.

«Θα προσπαθήσουμε» είπε ο Κωστάκης. «Αλλά εσείς τα μικρά κοριτσάκια πρέπει να μείνετε ασφαλή».

«Μα κι εμείς θέλουμε να τον βρούμε!» διαμαρτυρήθηκε η Λένια.

Ίσως δεν έπρεπε να έχουμε κάνει αυτή τη συζήτηση μπροστά τους.

«Εξάλλου», συνέχισε η Λένια, «εσείς δεν ξέρετε από πού ν’ αρχίσετε. Εγώ ξέρω!».

«Σοβαρά; Από πού;».

«Από το Μελένιο Δράκο» απάντησε με στόμφο το κοριτσάκι.