«...Το σημαντικότερο είναι όμως ότι όταν
θα νομοθετούμε οφείλουμε να προχωρήσουμε ένα πολύτιμο και ουσιαστικό
βήμα παραπέρα: να προνοούμε και να εξαφανίζουμε εξαρχής τα κίνητρα που
σπρώχνουν κυοφορούσες μητέρες σε μία πολύ κακή επιλογή, που τραυματίζει
ανεπανόρθωτα και το δικό τους ψυχισμό. Να δώσουμε ως Πολιτεία και
κοινωνία αποτελεσματική απάντηση στην τραγική ερώτηση "και τώρα;".
Πώς θα το κάνουμε αυτό;
Προστατεύοντας τη Μητέρα (...)
Προστατεύοντας το Παιδί (...)
Προστατεύοντας την Εφηβεία (...)
Ας διδάξουμε έμπρακτα την αγάπη και την ενότητα στον Ελληνικό Λαό με θερμή συμπαράσταση τόσο στις κυοφορούσες όσο και στα ανυπεράσπιστα, αγέννητα τέκνα τους».
Ακούστε τη θαυμάσια μελωδία του στίχου τούτου, αυτή την κραυγή που ξαφνικά γεμίζει την εκκλησία «…ότι θλίβομαι!» – και θα καταλάβετε το σημείο από το οποίο ξεκινάει η Μεγάλη Σαρακοστή: το μυστηριώδες μίγμα της ελπίδας με την απογοήτευση, του φωτός με το σκοτάδι.
Η όλη προετοιμασία έφτασε πια στο τέλος. Στέκομαι μπροστά στο Θεό, μπροστά στη δόξα και στην Ομορφιά της Βασιλείας Του. Συνειδητοποιώ ότι ανήκω σʹ αυτή, ότι δεν έχω άλλη κατοικία, ούτε άλλη χαρά, ούτε άλλο σκοπό. Συναισθάνομαι ακόμα ότι είμαι εξόριστος από αυτή μέσα στο σκοτάδι και στη λύπη της αμαρτίας γιʹ αυτό «θλίβομαι»! Τελικά παραδέχομαι ότι μόνο ο Θεός μπορεί να με βοηθήσει σʹ αυτή τη θλίψη, ότι μόνον σʹ Αυτόν μπορώ να πω «πρόσχες τη ψυχή μου». Μετάνοια, πάνω απ’ όλα, είναι το απελπισμένο κάλεσμα για τη Θεία βοήθεια.
Πέντε φορές επαναλαμβάνουμε αυτό το Προκείμενο. Και τότε να! η Μεγάλη Σαρακοστή αρχίζει. Τα φωτεινά χρωματιστά άμφια και καλύμματα του ναού αλλάζουν τα φώτα σβήνουν. Ο ιερέας εκφωνεί τις αιτήσεις, ο χορός απαντάει με τα «Κύριε ελέησον» την κατʹ εξοχήν σαρακοστιανή απάντηση. Για πρώτη φορά διαβάζεται η προσευχή του Αγίου Εφραίμ που συνοδεύεται από μετάνοιες. Στο τέλος της ακολουθίας όλοι οι πιστοί πλησιάζουν τον ιερέα και ο ένας τον άλλο, ζητώντας την αμοιβαία συγχώρεση.
Αλλά καθώς γίνεται αυτή η ιεροτελεστία της συμφιλίωσης, καθώς η Μεγάλη Σαρακοστή εγκαινιάζεται μʹ αυτή την κίνηση της αγάπης, της ενότητας και της αδελφοσύνης, ο χορός ψάλλει πασχαλινούς ύμνους. Πρόκειται τώρα πια να περιπλανηθούμε σαράντα ολόκληρες μέρες στην έρημο της Μεγάλης Σαρακοστής. Όμως από τώρα βλέπουμε να λάμπει στο τέλος το φως της Ανάστασης, το φως της Βασιλείας του Θεού.
Εικ. Ο Προπάτωρ Αδάμ & η Προμήτωρ Εύα (οι Πρωτόπλαστοι) ως άγιοι της Εκκλησίας μας (από εδώ), αφού σώθηκαν με την κάθοδο του Κυρίου στον Άδη και την ανάστασή Του. Γιορτάζονται την Κυριακή των Προπατόρων, για την οποία δείτε εδώ, ενώ μνημονεύονται και την Κυριακή πριν τα Χριστούγεννα.
Αμφοτεροδέξιος Απευθύνομαι για λίγο, σε όσους δεν συμφωνούν με όσα πιστεύω, όσα λέω ή όσα κάνω. Δεν αγαπάνε εμένα, δεν θέλουν την μουσική, τους στίχους μου και όλα όσα αντιπροσωπεύω και κατά καιρούς δηλώνω. Και με κατηγορούν. Χρόνια τώρα. Απευθύνομαι και σε όσους, κατά καιρούς, μου φοράν τα συνηθισμένα και τόσο βαρετά πια «αυτοκόλλητα», εύκολης λύσεως και καθημερινής πια χρήσεως. Γραφικός, δεξιός, φασίστας, ομοφοβικός, κοσμοκαλόγερος, χουντικός, βασιλικός, ατάλαντος και πολλά, πολλά άλλα, ών ουκ έστιν τέλος. Αμφισβητείτε, καλοί μου, τις προθέσεις μου, κατηγορείτε τον τρόπο ζωής μου, ειρωνεύεστε τα πιστεύω μου, αποκλείετε με λύσσα, εμένα, την μουσική και τον λόγο μου. Μα γιατί με παρεξηγείτε τόσο; Πιστέψτε με, δεν έχω τίποτε, εναντίον κανενός σας. Όλα τα ξεχνάω και βυθίζομαι στον «χώρο μυστικό» μου. Εκεί λοιπόν, σάς αισθάνομαι αδέλφια μου. Έλληνες. Έλα όμως που εσείς, δι’ ακατανόητον λόγο, μου είστε λίγο θυμωμένοι. Δεν πειράζει όμως. Κι ο αδελφός μου ο Γιώργος μου θυμώνει καμιά φορά και του θυμώνω, αλλά τον αγαπάω και με αγαπάει και τα βρίσκουμε, έστω και διαφωνώντας. Κατ’ αρχάς, ως Χριστιανός, δεν δικαιούμαι και δεν θέλω ποτέ να σας κρίνω. Ούτε να «ταμπελοποιήσω» κανέναν σας. Ούτε και θέλω να σας αλλάξω προς το «Χριστιανικότερον». Δεν είναι δική μου δουλειά αυτή. Πιστέψτε όπου εσείς θέλετε. Στον Βουδισμό, στην αρχαιολατρία, στον Ιεχωβά, στους Γιόγκι. Στον κομμουνισμό, στον φασισμό, στον εωσφόρο, στους γκουρού και σε ό,τι άλλο βάζει ο νους του κάθε ανθρώπου ανά τους αιώνες. Για μένα, ένας ειλικρινής βουδιστής πχ, που με συνέπεια και αγάπη μένει πιστός σ’ αυτό που ξέρει, είναι κοντά στον Χριστό, όσο κι’ ένας πιστός Χριστιανός. Και πώς να ξέρω εγώ, αν ο σημερινός «αναρχικός» (Τι λέξη κι’ αυτή; Τόσο κοντινή στον Άναρχο), δεν είναι εν δυνάμει ο αυριανός Άγιος; Ή και το ανάποδο. Ότι ο σημερινός «Χριστιανός» δεν θα ΄ναι ο αυριανός δολοφόνος; Αναγνωρίστε μου τουλάχιστον τα εξής: Χρόνια τώρα λέω και πιστεύω τα ίδια πράγματα. Δεν σας είπα ποτέ ψέμματα για το ποιος είμαι, δεν επωφελήθηκα καμίας πολιτικής η άλλης καταστάσεως προς ίδιον όφελος (Και πιστέψτε με, θα μου ήταν πανεύκολο και με όλα τα κόμματα). Δεν έχω ποτέ δεχτεί να γίνω υπουργός, βουλευτής, παράγων, να μπω σε συμβούλια, κριτικές επιτροπές, διοικήσεις και άλλα εφήμερα οφίτσια. Θα ΄ταν μια καλή αρχή για μένα αυτή η αναγνώρισή σας, όχι για να δικαιωθώ, αλλά για να ξανασυνεννοηθούμε. Να με καταλάβετε λίγο. Τελικά για να ξανααγαπηθούμε. Σαν συν-άνθρωποι. Σαν συν-Έλληνες. Μας χρειάζεται όλους η Ελλάδα. Πολεμιέται, πληγώνεται, την διαμελίζουν, την θέλουν στα μέτρα τους, υποταγμένη, αλυσοδεμένη πάλι. Και λέει, σαν μάννα: Αχ! γιατί τα παιδιά μου να είναι χωρισμένα, τσακωμένα, να μην μιλιούνται; Αλήθεια, γιατί; Ας αρχίσουμε με το εύκολο. Την ομιλία, τον διάλογο, την παραδοχή της μοναδικής προσωπικότητας του άλλου. Και περνάμε μετά, σ’ αυτά πού διαφωνούμε. Πίστη, ιδεολογία, τρόπο ζωής, συμπεριφορές, μετά θάνατον ζωή, προσωπική γαλήνη, ευτυχία και όσα κατά καιρούς απασχολούν κάθε λογικό άνθρωπο. Κι ίσως, τότε, μας ακολουθήσουν κι’ οι πολιτικοί μας και μάθουν να μιλάνε ώρες ατέλειωτες μεταξύ τους, για τον ευλογημένο κοινό σκοπό. Την αληθινή αποστολή τους. Τον λόγο που υπάρχουν και απολαμβάνουν όλα όσα ο απλός λαός στερείται. Δηλαδή, το καλό της χώρας τους και των ανθρώπων της, πάνω απ’ όλα και όλους. Και κυρίως πάνω από τον εαυτό τους. Σας καλώ λοιπόν, στον χώρο του ονείρου, της γλυκιάς φαντασίας, αλλά και μιας πραγματικότητας που χρόνια τώρα ονειρεύομαι, αγαπημένοι μου «εχθροί», να τα βρούμε, από την μεριά του ο καθένας και άντε, να πιούμε κι’ ένα καφεδάκι. Νομίζω ότι θα΄χουμε πολλά να πούμε και να μάθουμε, ο ένας από τον άλλον. Άσε που ίσως και να γελάσουμε επιτέλους λίγο... * η αρχική ανάρτηση: Stamatis Spanoudakis Σταμάτης Σπανουδάκης (OFFICIAL) ~ Σχετικές αναρτήσεις (όρεξη να΄χεις να διαβάζεις...): - "Σέβομαι και αποζητώ, τούς απλούς, τούς αμόρφωτους, τους ταπεινούς και τίς καθαρές καρδιές. Αυτοί μας λείπουν, αυτοί μας βαστάνε. Λόγω αυτών, υπάρχουμε ακόμα...." - Σταμάτης Σπανουδάκης.- - "Γιατί δεν ήμουν κι’ εγώ στο συλλαλητήριο;" Σταμάτης Σπανουδάκης.- Μικρή απολογία, προς «μη γνωρίζοντες»... - Είχαμε μείνει στο : "Με τον Σταμάτη είμαστε "κολλητοί"...". Σήμερα άρχισε σιγά-σιγά να το "ψυλλιάζεται" & ο ίδιος ο Σταμάτης..." (κι αν δεν σας φτάνουν αυτές, δείτε εδώ...) "συν αυτώ" ΥΓ: Η εικόνα-κάρτα στην αρχή της ανάρτησης ένα μικρό "δώρο" στον Σταμάτη, που εδώ και χρόνια δεν διστάζει να΄ναι (πριν από μας) ένας από μας...
Ο παππούλης που βλέπουμε πιο
κάτω, με το κεράκι στο χέρι και το γαλήνιο ύφος της εγκαρτέρησης ή της
αναμονής μυριάδων καλών που του υποσχέθηκαν οι ουρανοί ή της βιωμένης
χάριτος ή οτιδήποτε άλλου αγαθού πάντως και μυρίπνοου είναι ο Γέρων
Εφραίμ, Δικαίος, Καθηγούμενος της Ι. Σκήτης του Αποστόλου Ανδρέα και
πνευματικό τέκνο του μακαριστού Γέροντος Εφραίμ του Φιλοθεΐτη και Αριζονίτη.
Αυτός
λοιπόν ο άνθρωπος έγραψε την επιστολή που ακολουθεί, πριν τρεις ημέρες.
Εμείς την βρήκαμε την είδηση και το φωτογραφικό υλικό στον Αμφοτεροδέξιο. Κατ'
αρχήν υποκλινόμαστε και μετά γονατίζουμε και προσευχόμαστε γι' αυτό το
αστέρι του Παραδείσου επί γης, γι' αυτόν τον ασκητή της υπομονής και της
κατά Θεόν ελπίδας.
Κώστας Παναγόπουλος (από το ιστολόγιό του) / Ομιλία στην Παρουσίαση του βιβλίου του Κ. Γ. Παναγόπουλου "ΒΑΤΑΤΖΗΣ Ο Πατέρας των Ελλήνων", Εκδόσεις Άθως, Δημαρχείο Αμαρουσίου, 17 Φεβρουαρίου 2023.
Το Βυζάντιο είχε Θεό. Ο Θεός είχε Βυζάντιο.
Το Βυζάντιο είχε Θεό και άρα γλυκύτητα με ήθος και επομένως αρχοντιά με λεπτομερή τεχνοτροπία επιστήμης στη ζάχαρη μιας καλοσύνης.
Το Βυζάντιο δεν ήταν χοντροκομμένο όπως το προβάλλουν όσοι παρωχημένα το αντιγράφουν ή κάτι σκοτεινό του λαβυρίνθου όπως χωρίς ντροπή κάποιοι το διαβάλλουν. Ήταν κομψό, λεπτό, πνευματικό, χώρα του Θεού υψηλή, ωραία και παγκόσμια.
Ο Ιωάννης ήταν πολύ σπουδαίος. Ήταν τόσο σπουδαίος όσο και το Βυζάντιο. Είναι ο πιο σπουδαίος
Είναι όμως οξύμωρο που σημαίνει αντιφατικό και λίγο χαζό να παρουσιάζεις Βατάτζη και να αναφέρεσαι στον Μεγάλο Κωνσταντίνο την ώρα που αναπνέεις έναν μικρό και συνειδητά ντροπιασμένο Ελληνισμό ενώπιον σου μέσα στα τελευταία χρόνια της ντροπής.
Πραγματικά είναι χαζό. Είναι όμως και χρήσιμο, ιδιαιτέρως αυτήν την περίοδο που τα χρόνια της ντροπής επιθυμούν την επανεκλογή τους. Θα έλεγε κανείς ότι είναι μια ευκαιρία να μιλήσεις και πρέπει να μιλήσεις και να θέλεις να τους ντροπιάσεις μπροστά στον Βατάτζη και στον Κωνσταντίνο γιατί έκλεισαν ξεδιάντροπα τις εκκλησίες και ειπώθηκε από τα επισημότερα χείλη ότι η Θεία Κοινωνία κολλάει με το σάλιο.
Οι προηγούμενοι από αυτούς, θέλησαν να βγάλουν το Όνομα της Αγίας Τριάδος από την προμετωπίδα του Συντάγματος, κι ενώ αυτοί ήρθαν και δεν επέτρεψαν αυτή τη ντροπή, έπεσαν ύστερα σε ντροπές που ούτε καν φανταζόμασταν ως Έλληνες ότι υπάρχουν.
Εμείς είδαμε κι εσείς είδατε, Έλληνες ορθοδόξους εκκλησιαζομένους να φυγαδεύονται από την κάτω σκάλα και την πίσω πόρτα της εκκλησίας μέσα στα τελευταία χρόνια της ντροπής στην Ελλάδα της Ορθοδοξίας.
Το «από τότε» είναι 2000 χρόνια. Και το «ως πάντα» είναι μέχρι πάντα και τη συντέλεια των αιώνων. Τα ντροπιαστικότερα χρόνια «από τότε έως πάντα» είναι τα τελευταία συγκεκριμένα χρόνια.
Επί καλού Βυζαντίου, ο Βασιλέας θα τα είχε κάνει πάνω του και μόνο με τη σκέψη να κλείσει τους ναούς. Επί Αγίου Ιωάννη Βατάτζη ή επί Μεγάλου Κωνσταντίνου, ούτε γι’ αστείο τέτοιο πράγμα. Κανένας επίγειος λόγος και κανένας φόβος δεν κλείνει την εκκλησία και μάλιστα με τέτοιο τρόπο που δεν έχει τρόπους. Ήθος λέγεται αυτό που ο άπλετος Ιωάννης το είχε άπλετο.
Επί συγχρόνου βασιλείας, σφραγίζει ο ηγεμόνας τις εκκλησίες με tweet – με ποστάρισμα στο κοινωνικό δίκτυο twitter – απαξιοί ή ντρέπεται και ο ίδιος να ανακοινώσει με επισημότερο τρόπο αυτό που θα μας ντροπιάζει για αιώνες μπροστά ως τη συντέλεια των αιώνων, αλλά μετά αυτός αγαλλιάζει, φιλοσοφεί με σχήματα, ανακάθεται κι επιθυμεί χαμογελώντας την επανεκλογή του.
Μιλήσαμε και δεν ακούσανε. Αντιδράσαμε και συνέχισαν. Παραιτηθήκαμε από τις δουλειές μας γιατί δε συναινούσαμε στη θεματολογία και μας έσπρωξαν ακόμη πιο έξω στην εξώπορτα της κοινωνίας την οποία θεώρησαν αυθαίρετα ως δική τους με αποφάσεις που παραβίασαν κατάφωρα το Σύνταγμα μας.
Υποχρέωσαν ανθρώπους στην πείνα γιατί δε συμφωνούσαν μαζί τους σε αμφιλεγόμενες ιατρικές πράξεις, την ίδια ώρα που διέταζαν κάθε λουλούδι να ξεραθεί, να μαζέψει τα ροδοπέταλά του και να φύγει μαζί με τη ρίζα του, επειδή δε συμφωνούσε με αυτούς που υπάκουαν ιδιοτελώς στα παγκόσμια ή ντόπια αφεντικά τους ή απλώς στα μυαλά τους.
Τους είπαμε ότι έχουμε πνευματικά και ηθικά διλήμματα και γέλασαν. Τώρα όμως πρέπει να δείξουμε τα πρόσωπά μας και να τους πούμε ότι αντέξαμε και τώρα θα φύγουν όλοι τους για εκεί που έδειχναν με το δάχτυλο σε αδύναμους, τίμιους και αγαθούς συνανθρώπους μας.
Θα το κάνουμε; Θα τους διώξουμε; Δε γνωρίζουμε. Ο καθένας ασκεί τα δικαιώματά του. Πρόκειται γι' αυτούς που κυβέρνησαν και όσους συμφώνησαν σε μια ολόκληρη απερχόμενη κοινοβουλευτική σύνθεση που είπε αυταρχικά ότι δεν πρέπει να υπάρχει ανθισμένο λουλούδι πουθενά, εκτός από τα δικά τους που βρομοκοπάνε κοπριά και δε μοσχοβολάνε άνθος.
Αγαπητοί φίλοι
Αυτή είναι η στιγμή που απέχουμε περισσότερο από πότε για να είμαστε ένα καλό Βυζάντιο. Αυτήν τη στιγμή που τα χρόνια της μεγαλύτερης ντροπής επιθυμούν την επανεκλογή τους, είμαι σίγουρος και γι’ αυτό το κάνω ότι ο Βατάτζης δε θα ήθελε να ιστορούμε γι’ αυτόν και να δοξολογούμε γι’ αυτόν χωρίς να μιλάμε για τα άδικα και ανοσιουργήματα των τελευταίων ετών.
Βατάτζης και άδικο δεν πάνε μαζί. Βατάτζης και λίγο άδικο, ούτε αυτά πάνε μαζί. Βατάτζης και μουλωχτά άδικο είναι κάτι που το σιχαινόταν σαν να βρίσκεις σκουλήκι μέσα στην τυρόπιτα σου.
Δουλειά σου είναι να κάνεις το σωστό. Αλλά το σωστό είναι δύσκολο ακόμη και να λέγεται. Φανταστείτε κιόλας να γίνεται το σωστό, τι θυσία και πόνο έχει μέσα σε σένα και στην οικογένειά σου, τι προβλήματα επιφέρει στη δημόσια διοίκησή σου.
Είναι αδύνατον να έχεις γράψει Βατάτζη και να είσαι με αυτούς και να μην είσαι ενάντια σ’ αυτούς.
Αυτοί, όλοι μαζί ανεξαιρέτως, και οι πριν και οι νυν, διδάσκουν στα παιδιά σας Αγγλικά μαζί με Ελληνικά ήδη από νηπιακή ηλικία στα νηπιαγωγεία. Αυτοί διδάσκουν ομοφυλοφιλία από το κρατικό κανάλι και αναρωτιέται κανείς, τι στο καλό φάρμακο έχουν πάρει όλοι τους για να νομίζουν ότι η ελληνική κρατική τηλεόραση και οι γενικές γραμματείες των υπουργείων είναι προσωπικές λέσχες ενδεχόμενων προσωπικών παθών που κάποιοι θεωρούν ότι αφορούν έστω και γενικώς τα παιδιά σας και με μόνο πρόβλημα τους, το μόνο ένα που δεν μπορούν να λύσουν με τίποτα και για παρά πολλά χρόνια: Να μην αφορά τα παιδιά σας, Ο Χριστός. Ο Ιησούς Χριστός.
Τα αφηρημένα λόγια δε θα τα ήθελε ο Βατάτζης. Κουραφέξαλα, θα έλεγε ο Παπαφλέσσας. Ραγιάδες εσείς, ραγιάδες τα παιδιά σας, ραγιάδες και τα παιδιά των παιδιών σας. Δεν τα πάμε καλά στα τωρινά. Καθόλου καλά. Τα πράγματα αλλάξανε δραματικά. Ήρθατε εδώ για να ακούσετε για τον Βατάτζη. Όλα αυτά είναι Βατάτζης που ακούτε τώρα. Δε θα διαλύεται το τριαντάφυλλο κι εγώ θα σου λέω γενικά τι όμορφα τριαντάφυλλα είχε στο Βυζάντιο. Διάβασε όσο Βυζάντιο θες. Δεν είμαστε εντάξει. Δεν είναι υποχρεωτικό, αλλά δεν επιτρέπονται οι αναμνήσεις, όταν είναι να σηκωθείς και να πας να λύσεις το πρόβλημα όπως θα το έκανε ο Ιωάννης.
Ο Βατάτζης θα ήθελε να είμαστε αρχοντικά αντιδραστικοί και χαρισματικά ηγετικοί απέναντι στο παράλογο να θέλουν να σου στερήσουν την ελευθερία σου και τον Ιησού Χριστό σου. Το μήνυμα που θα πρέπει να λάβετε είναι ένα: Το πρόβλημα τους είναι ο Χριστός. Ο Ιησούς Χριστός. Δεν είναι η Ελλάδα που ίσως νομίζετε μερικοί. Η Ελλάδα είναι πρόβλημα γιατί κρατάει ακόμη μέσα της πάρα πολύ και ωραίο και γλυκύτατο Κύριο Ιησού Χριστό.
Αν δεν ήταν ο Χριστός, δε θα άλλαζαν την Ελλάδα και δε θα είχαν καταντήσει ορισμένους μαθητές και μαθήτριες στην Ελλάδα να θεωρούν τώρα πια ως μόδα και κλίμα και δοκιμή και μια ωραία βόλτα την ομοφυλοφιλία, το να δοκιμάζουν να είναι ομοφυλόφυλα τα παιδιά σας έστω για ένα βράδυ, για πλάκα. Αυτά, τα μαρτυρούν ευσεβείς ιατροί κι ας τα κρύβουν τα παιδιά από τους γονείς τους και οι γονείς από την κοινωνία, αν και για κάποιους γονείς αυτό συνιστά μια πολύχρωμη υπερηφάνεια.
Το μήνυμα του Βατάτζη είναι να μη βολεύεστε. Να μην λέτε, δεν πειράζει, όταν σας παίρνουν τον Χριστό σας και άρα την Ελλάδα σας και άρα τα παιδιά σας.
Πάθη έχουμε όλοι μας, αλλά ποτέ δεν απαιτήσαμε να γίνουν κάποια από αυτά αντικείμενο Παιδείας των παιδιών της Ελλάδας. Αυτοί το απαιτούν κι εσείς τους αφήνετε, την ώρα που κατασταλάζει στο βάθος των μικρών παιδιών σας, κάτι άγνωστο μέχρι στιγμής ως προς τις προεκτάσεις που θα έχει στις ατομικές και μελλοντικές συλλογικές συμπεριφορές τους.
Ο Βατάτζης πρόσεξε την Παιδεία του Γένους σαν τα ίδια τα μάτια του. Είχε για το πνεύμα, αλλά είχε και για την ύλη. Ποτέ δε θα γίνεις πνευματικός πατέρας, αν δε γίνεις πρώτα πρακτικός πατέρας. Υποστήριξε τους φτωχούς και τους έκανε αξιοπρεπείς Έλληνες ενός πλουσίου και δυναμικού κράτους που το σεβόταν ολόκληρη η οικουμένη γιατί το κράτος δόξαζε τον Θεό και ο Θεός αντιδόξαζε το κράτος και την εξόριστη Αυτοκρατορία.
Ο Ιωάννης υπήρξε το αντιδραστικότερο στοιχείο της Ανατολής μέσα στη μύτη της Δύσης αλλά και μέσα στο ρουθούνι της ίδιας της Ανατολής και του ίδιου του Ελληνισμού. Η ζήλεια έφαγε τον Βασιλέα. Οι Δυτικοί τον ήθελαν σκοτωμένο και οι Έλληνες αργότερα τύφλωσαν τον εγγονό του Ιωάννη και τον πέταξαν σαν το σκουπίδι για να μην υπάρχει Βατάτζης πουθενά.
Ο Ιωάννης βρίσκεται έτοιμος εκεί που το θέλει ο Θεός.
Το πρόβλημα είναι ότι φοβόμαστε πολύ και κάναμε φιλοσοφία μας το εδώ και το εγώ. Δηλαδή το κενό. Είναι αδύνατον να τα βάλεις με τους δυνατούς της εποχής σου, σε τέτοια κατάσταση απουσίας της ψυχής σου.
Ο Ιωάννης και ο γιος του, Θεόδωρος Β’ ο Λάσκαρης, τα έβαλαν με τους Δυνατούς της εποχής τους, χωρίς να φοβούνται ότι θα χάσουν το εδώ και το εγώ και χωρίς να φοβούνται γενικώς. Είπαν Όχι σε όλα, χωρίς κανένα Ναι. Έγειρε, μη φοβού. Γιατί φοβάσαι;
Θα σηκωθεί ο Βατάτζης;
Γίνονται αυτά;
ΓΙΝΟΝΤΑΙ, γιατί οι Άγιοι Επτά Παίδες εν Εφέσω κοιμήθηκαν επί Δεκίου και ξύπνησαν επί Θεοδοσίου του Μικρού διακόσια χρόνια μετά. Ο ένας απ’ αυτούς, ο Ιάμβλιχος περπάτησε μέσα στην Έφεσο και πήγε να πληρώσει για να πάρει ψωμιά με νόμισμα Δεκίου που ήταν διακόσια χρόνια πίσω. Αν οι Άγιοι Έπτα Παίδες ξύπνησαν και σηκώθηκαν κι αυτό αποτελεί γεγονός, γιατί άραγε να μην ξυπνήσει και περπατήσει ο Βατάτζης κι αυτό να αποτελεί ιστορικό γεγονός για τους επομένους;
Ο Βατάτζης θα σηκωθεί. Θα περπατήσει.
Η Πόλη ήταν ελληνική από τα γεννοφάσκια της και αποτελεί νεύμα και κληρονομιά του Αγίου και Μεγάλου Κωνσταντίνου προς τους Έλληνες για να είναι οι Έλληνες και Ρωμηοί κατά κληρονομιά του Μεγάλου Κωνσταντίνου και Έλληνες όπως πάντα και πάντοτε.
Μη σας μπερδεύουν και μη μπερδεύεστε.
Έλληνας σημαίνει αυτό που σημαίνει πάντοτε.
Ρωμηός σημαίνει ο παγκόσμιος Έλληνας που τον ευδοκεί ο Θεός να ηγείται και πάλι της παγκόσμιας πρωτοπορίας με την κατ’ ευδοκίαν Θεού Ρωμιοσύνη του.
Το Βυζάντιο είναι ο ίδιος ο Θεός που ψάχνει και βρίσκει τους Έλληνες και τους ξαναφοράει την πορφύρα στην πλάτη και τους ξαναφέρνει στο προσκήνιο των παγκοσμίων κοσμικών και πνευματικών αποφάσεων.
Είστε Έλληνες και θα είστε μπροστά. Σας πηγαίνουν πίσω. Σας αρπάζουν τα πάντα απ’ όσα προκόψατε. Θα τα ξαναπάρετε. Θα φορέσετε ξανά τα καλά σας και θα βγείτε για περίπατο στον κόσμο να τους διδάξατε ήθος. Να εκκλησιάζεστε. Να εξομολογείστε. Αν δεν είστε του Ιησού Χριστού, τι Έλληνες είστε και τι θα διδάξετε; Χωρίς εμού, ου δύνασθε ποιείν ουδέν, είπε ο Κύριος.
Οι Ευρωπαίοι ήρθαν σαν άγρια ζώα να φάνε πάνω στο μητρικό τραπεζομάντηλο του Ελληνισμού. Αυτό συνέβη το 12ο4. Έκλεψαν, τα έβαλαν στην τσέπη του ο καθένας ξεχωριστά και σε μεγάλα καράβια γενικά προς την Ευρώπη και έζησαν τους εαυτούς τους και τα παιδιά τους και τα παιδιά των παιδιών τους και όσο πάει μέχρι σήμερα με την κλοπή των δύο τρίτων (2/3) του υπαρκτού παγκοσμίου πλούτου που ήταν συλλογή και κόπος και δημιουργία Ελλήνων Ρωμηών, δικών σας προγόνων.
Παρεμπιπτόντως, κάποιος πρέπει να μάς εξηγήσει το γιατί δε γνωρίζουμε, ποιο ποτήρι με ανεκτίμητα διαμάντια, μπήκε σε ποια τσέπη ποιανού Δυτικού τις μέρες του 1204 μέχρι το 1261 και πλούτισε ποια οικογένεια της Δύσης που σήμερα οι απόγονοι της περιδιαβαίνουν τον κόσμο και προβάλλονται ως παγκόσμιοι ηγέτες. Στόλισαν τα σπίτια, τις πλατείες και τις εκκλησίες τους με μια ολόκληρη Κωνσταντινούπολη πακεταρισμένη σε καράβια. Είναι γνωστή η συνήθεια της Δύσης να κλέβει τα σπουδαία του Ελληνισμού και μετά να τα χειροτονεί ως δικά της.
Τα ηλιοβασιλέματα δεν κρύβονται και οι ανατολές παραπονιούνται μακριά από τη Βασιλεύουσα. Καλύτερα που δε μας αναφέρουν και δε μας θυμούνται γιατί όταν μιμούνται το Βυζάντιο στην Ευρώπη είναι αρπαγμένο απ’ αυτούς με δαγκώματα πτώσης και ίχνη διαστροφής. Αλλά τα αρπαγμένα θα τα επιστρέψουν ένα ένα γιατί έτσι θα το ευδοκήσει ο Θεός ένα ένα στην ώρα του.
Ένα ρητορικό ερώτημα.
Πού ανήκει, η Κωνσταντινούπολη, αν δεν ανήκει στους Έλληνες; Το να απαντήσεις στους Τούρκους είναι ιστορικό αστείο. Το να απαντήσεις στους Δυτικούς είναι ακόμη χειρότερα για μήνυση και ισόβια φυλάκιση με τους χειρότερους εγκληματίες, κλέφτες, βιαστές και ιερόσυλους της δραματικής περιόδου 1204 – 1261.
Το να απαντήσεις, ας πούμε, ότι η Κωνσταντινούπολη ανήκει στους Ρώσους είναι σαν παιδική χαρά ενός μικρού μαθητή που είναι μικρούλης και ανώριμος και λίγο χαζούλης και θέλει να γίνει βασιλιάς.
Θα έρθει η στιγμή που το παγκόσμιο ακροατήριο θα ερωτηθεί και είτε το θέλουν είτε όχι, θα απαντήσουν όλοι την κρίσιμη ώρα και θα παραδώσουν την Κωνσταντινούπολη στους Έλληνες, είτε με πόλεμο είτε δωρεάν χωρίς πόλεμο. Θα είναι αυτό που σημαίνει και λέγεται ΑΥΤΟΔΙΚΑΙΑ. Η Κωνσταντινούπολη θα επιστρέψει αυτοδίκαια στους Έλληνες.
Η Κωνσταντινούπολη είναι Ελληνική και όπως έλεγε και το συλλάβιζε με έμφαση ο μεγάλος Ανανίας Κουστένης: Η Επανάσταση του 1821 ΣΥ-ΝΕ-ΧΙ-ΖΕ-ΤΑΙ. Η Επανάσταση συνεχίζεται μέχρι να μάθουμε τη χαρμόσυνη είδηση ότι Πήραμε την Πόλη και ότι είναι ξανά Ελληνική και να οδηγηθούμε οι Έλληνες έξω από τα τείχη της και να γονατίσουμε και να πούμε με μετάνοιες εκατό φορές το Κύριε Ελέησον και πάλι εκατό φορές Κύριε Ελέησον και ξανά εκατό φορές το Κύριε Ελέησον.
Έπειτα θα μπει ο Βασιλέας περπατώντας έχοντας μπροστά την εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου και όλοι μαζί θα βαδίσουμε περπατητά όσο κρατήσει σε λιτανεία μέχρι την ποδιά της Μεγάλης Εκκλησίας της Αγίας Σοφίας. Θα κάνουμε Δοξολογία και η ζωή θα συνεχιστεί κανονικά με τους Έλληνες εκεί που ανήκουν από γενιά σε γενιά εδώ και περίπου χίλια εφτακόσια χρόνια.
Το τι έλεγε ο Βατάτζης το έχετε ξανακούσει, είναι γνωστό, αλλά δεν ξέρω, αν έχετε συνειδητοποιήσει το πόσο απόλυτος ήταν στα λόγια του:
«Ποτέ δε θα παύσουμε να μαχόμαστε και να πολεμούμε αυτούς που παρακρατούν την Κωνσταντινούπολη».
*****
Το ΠΟΤΕ του Μαρμαρωμένου Βασιλιά είναι το ΠΑΝΤΑ της πάσας πνοής του Ελληνισμού και της παγκοσμίου Ρωμιοσύνης του. Είναι ο ρυθμός της αναπνοής του Έλληνα αυτό. Θα γεννιόμαστε, θα μεγαλώνουμε, θα ζούμε και θα φεύγουμε με αυτήν την ιερή υποχρέωση, να μην παύσουμε ΠΟΤΕ να μαχόμαστε και να πολεμούμε αυτούς που παρακρατούν την Κωνσταντινούπολη.
Οι πληγές μας δεν είναι θεοί που θα μάς καταδυναστεύουν πάντοτε. Η Πόλη θα έρθει και θα είμαστε μέσα στη γιορτή χωρίς να θυμόμαστε τις πληγές του παρελθόντος.
Το να γεννιέσαι ξανά είναι το ωραιότερο και συνηθέστερο θαύμα στη διαδρομή της ανθρωπότητας ως απόδειξη ότι ο αληθινός Θεός αγκάλιαζε από πάντοτε πλούσια.
Αγαπητοί φίλοι
Η εθνική επίθεση για την Κωνσταντινούπολη δεν έπρεπε να είχε ξεχαστεί. Ξεχάστηκε, όμως. Τώρα θα σηκωθεί και θα διδάξει ήθος, πολιτική και αγιότητα. Ιωάννης θα πει να προλάβω να ζήσω για να τον ακολουθήσω κι αν δεν προλάβω εγώ, θα προλάβεις εσύ.
Εύχομαι να δώσει ο Θεός και να τον προλάβουμε τον Άγιο Ιωάννη τον Βατάτζη και να τον χαρούμε.
"Ν": Σε κάποιους θα φάνηκε σκανδαλιστική η άποψη που εκφράζει ο συγγραφέας ότι ο θρύλος του μαρμαρωμένου βασιλιά πρέπει να γίνει δεκτός κυριολεκτικά (ιδού μια προέκταση αυτής της άποψης, πώς το βλέπουν οι λεγόμενοι "χρησμοί του Γένους"). Δεν θα εκφέρουμε άποψη επ' αυτού. Θεωρούμε ότι μικρή σημασία έχει σε σχέση με τα υπόλοιπα. Ο μαρμαρωμένος βασιλιάς είναι (ή δεν είναι) στη συνείδηση και στην καρδιά μας, για την έξοδο από τα αδιέξοδα, με τις δικές μας δυνάμεις, συν Θεώ, κυρίως τις πνευματικές δυνάμεις, έστω και χωρίς κάποιον "από μηχανής θεό".
Λέγομαι π. Δημήτριος Αθανασίου και είμαι από την
Άρτα. Σας στέλνω την επιστολή αυτή προκειμένου να σας εκθέσω ένα σοβαρό
ανθρώπινο δράμα που βιώνει μία φτωχή οικογένεια. Η οικογένεια αυτή ζει σε χωριό
του Ανατολικού Ζαγορίου του νομού Ιωαννίνων
και τα προβλήματά της μας τα γνωστοποίησαν συγγενείς μας που ζουν σε κοντινή περιοχή.
Επισκεφτήκαμε με την πρεσβυτέρα την οικογένεια δύο φορές στο χωριό που μένει προκειμένου
να διαπιστώσουμε και να αξιολογήσουμε το μέγεθος των προβλημάτων. Πραγματικά
συγκλονιστήκαμε. Πριν προχωρήσω στην παρουσίαση των προβλημάτων της οικογένειας
θεωρώ απαραίτητο να διευκρινίσω τα εξής.
Ο ρόλος του γράφοντος είναι καθαρά συντονιστικός
στην προσπάθεια που γίνεται, μετά από παράκληση της ίδιας της οικογένειας.
Αρχικά απευθυνθήκαμε σε τοπικούς
παράγοντες για το θέμα, αλλά αυτό που συναντήσαμε ήταν ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ. Οπότε
αναγκαζόμαστε (πάλι με τη συγκατάθεση της οικογένειας) να προβούμε στην
ενέργεια ταχυδρομικού εράνου προκειμένου να λύσουμε τα βασικότερα προβλήματα
επιβίωσης των μελών αυτής της οικογένειας.
Ένα σύντομο ιστορικό
Η μοναχική οικογένεια αποτελείται από την κυρία
Σωτηρία 69 ετών, χήρα από τον περασμένο Σεπτέμβριο 2022 και την κόρη της
Δήμητρα άνεργη 37 ετών. Μένουν από το 2017 σε χωριό του Ανατολικού
Ζαγορίου από όπου καταγόταν ο
σύζυγος της Σωτηρίας και
πατέρας της Δήμητρας Κων/νος (απεβίωσε στις 14 Σεπτεμβρίου 2022).
Ο μακαριστός Κωνσταντίνος ήταν συνταξιούχος του ΙΚΑ και τα
περισσότερα χρόνια της ζωής του, μέχρι τη σύνταξη, τα έζησε στην περιοχή της
Κορίνθου, όπου εργαζόταν ως οικοδόμος. Με πολλή δυσκολία κατόρθωσε η οικογένεια
να αγοράσει ένα μικρό οικόπεδο σε οικισμό του χωριού Ταρσινά στην Κόρινθο, όπου
έκτισαν ένα μικρό σπίτι περίπου 65 τετραγωνικών μέτρων. Όμως μετά
τη συνταξιοδότηση του Κων/νου επιδεινώθηκε το πρόβλημα υγείας που είχε με την καρδιά του και συγχρόνως του
παρουσιάστηκε και καρκίνος. Προκειμένου να νοσηλεύεται αυτός σε τακτά χρονικά διαστήματα στο Πανεπιστημιακό
νοσοκομείο των Ιωαννίνων αναγκάστηκε η οικογένεια, εδώ και επτά χρόνια, να
μετακομίσει σε ένα φτωχόσπιτο στο χωριό καταγωγής του στο Ανατολικό Ζαγόρι,
όπου είναι το πατρικό σπίτι του Κωνσταντίνου.
Τα προβλήματα υγείας του
μακαριστού Κωνσταντίνου με τις
διαρκείς νοσηλείες και η οικονομική στενότητα της οικογένειας δεν επέτρεπαν σε
κανένα μέλος της να επισκέπτεται το σπίτι τους στην Κόρινθο. Έτσι το μικρό
σπίτι, επειδή ήταν κοντά σε οικισμό τσιγγάνων, στοχοποιήθηκε απ΄ αυτούς και το
έκαναν κυριολεκτικά « φύλλο και φτερό». Επικοινωνήσαμε με τον πρόεδρο
του χωριού ο οποίος μας επαλήθευσε αυτά που μας είπε η
οικογένεια. Ότι δηλαδή οι τσιγγάνοι αφαίρεσαν πόρτες, παράθυρα, πλακάκια ακόμα
και τη στέγη και δημιούργησαν προβλήματα στην ηλεκτρική εγκατάσταση του
σπιτιού. Επίσης μπορέσαμε και έχουμε στη διάθεσή μας φωτογραφίες από αυτό το
κατεστραμμένο σπίτι.(δημοσιεύονται στην συνέχεια)
.
Εν τω μεταξύ μετά τον θάνατο του Κωνσταντίνου
γνωστοποιήθηκε στη σύζυγό του Σωτηρία και την κόρη της Δήμητρα, ότι το
πατρικό σπίτι που μένουν ανήκει πλέον στην αδελφή του Κων/νου και θα πρέπει οι δύο γυναίκες το
συντομότερο να φύγουν.
Τα οικονομικά όμως της οικογένειας είναι άθλια. Η
σύνταξη χηρείας της Σωτηρίας . (περίπου 300 ευρώ) θα αργήσει να βγει και
υπάρχει πρόβλημα επιβίωσης των δύο αυτών γυναικών. Οι στενοί συγγενείς
τους στην πλειονότητα αδιαφορούν πλήρως για την κατάσταση αυτή, οπότε
αναλάβαμε εμείς τα έξοδα διαβίωσης των γυναικών και αντιμετώπισης των
άμεσων προβλημάτων υγείας της Σωτηρίας και έτσι γλύτωσε την οριστική τύφλωση.
Απ΄ ό,τι μας είπαν οι γυναίκες αυτές, επιθυμούν να
επιστρέψουν στο μοναδικό πλέον περιουσιακό τους στοιχείο, που είναι το
ευρισκόμενο σε άθλια κατάσταση σπίτι τους στο χωριό της Κορίνθου, όπου εκεί η Δήμητρα
μπορεί να βρει και δουλειά, όπως
παλιότερα. Για να γίνει όμως αυτό θα πρέπει το σπίτι εκεί να γίνει κατοικήσιμο.
Εξ άλλου η σύνταξη των 300 ευρώ (όταν θα βγει) δεν τους δίνει τη
δυνατότητα ούτε να νοικιάσουν σπίτι, ούτε να ασχοληθούν με την επισκευή του
κατεστραμμένου σπιτιού τους. Μέχρι και σήμερα τα βασικά είδη της επιβίωσης
των δυο αυτών γυναικών γίνονται με δωρεές ανθρώπων, στους οποίους
γνωστοποιήσαμε το πρόβλημα. Περιττό να σας αναφέρω ότι τις δύσκολες μέρες του
χειμώνα δεν είχαν ούτε στοιχειώδη θέρμανση. Αν δεν βρισκόταν κάποιοι εθελοντές
από την γύρω περιοχή να τους αγοράσουν ξύλα για την ξυλόσομπα που έχουν, σήμερα
θα είχαμε άλλα δράματα.
Τα βασικά είδη που απαιτούνται για την
επισκευή του σπιτιού
Προκειμένου να γίνει κατοικήσιμο το σπίτι της
οικογένειας στην Κόρινθο απαιτούνται σε πρώτη φάση.
-Αποκατάσταση στέγης και εσωτερικών τοίχων που τα
έχουν γκρεμίσει
-Βάψιμο των εσωτερικών χώρων
Ένας πρόχειρος υπολογισμός για τα
παραπάνω είναι περίπου 20.000 ευρώ
ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΕΤΕ
Επειδή ο γράφων είναι μόνο συντονιστής της όλης
προσπάθειας, όσοι θέλουν να βοηθήσουν στον έρανο αυτό με οποιοδήποτε ποσό, να
καταθέτουν την δωρεά τους στον παρακάτω λογαριασμό, όπου δικαιούχος είναι η
κόρη της οικογένειας Δήμητρα.
ΣΤΟΙΧΕΙΑ
ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΎ
ΑΡΙΘΜΟΣ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΥ: 41700259769
ΙΒΑΝ: GR 02 0110 4170 0000 41700259769
BIC:
ETHNGRAA
ΔΙΚΑΙΟΥΧΟΣ : ΜΠ... ΔΗΜΗΤΡΑ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ["Ν": Το αφαίρεσα εγώ. Νομίζω ότι αρκούν αυτά.]
ΘΕΡΜΗ
ΠΑΡΑΚΛΗΣΗ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΔΩΡΗΤΕΣ
Επειδή η πρόσβαση της οικογένειας σε κατάστημα της
ΕΘΝΙΚΗΣ ΤΡΑΠΕΖΑΣ της περιοχής είναι πολύ δύσκολη (δεν εξυπηρετεί η συγκοινωνία
και δεν υπάρχει πρόσβαση στο διαδίκτυο) γι΄ αυτό σας παρακαλώ να μας ενημερώνετε
για την κατάθεση οποιουδήποτε ποσού, προκειμένου να έχουμε ολοκληρωμένη εικόνα
του εράνου, για να αξιολογήσουμε τις προσφορές των κατασκευαστικών εταιριών
στις οποίες απευθυνθήκαμε.
Ο Ντοστογιέφσκι είναι ο ύψιστος ενσαρκωτής της αρχής του νεωτερικού
μυθιστορήματος που εξέφρασε ο Μιχαήλ Μπαχτίν ως «πολυφωνικότητα», ήτοι
του γεγονότος ότι ένα μυθιστόρημα δεν διέπεται από μία μόνο ιδεολογική
αρχή, αλλά είναι ο χώρος συνανάδυσης πολλών διαφορετικών αληθειών,
ενίοτε και σε σύγκρουση ή σε αντίστιξη μεταξύ τους. Το ντοστογιεφσκικό
μυθιστόρημα είναι, λοιπόν, ένας χώρος όπου θάλλει η αντίφαση: Ο ίδιος
Ιβάν στους Αδελφούς Καρμάζοφ κάνει προδρομικώς μία «θεολογία του θανάτου
του Θεού», πριν από τον Thomas Altizer και παράλληλα με τον Friedrich
Nietzsche, όταν διεκδικεί ότι δεν μπορεί να πιστέψει σε έναν Θεό που
στηρίζει τη μακαριότητα των αγίων του στην οδύνη, τα βάσανα και τον
θάνατο ενός μικρού κοριτσιού.
Και ο ίδιος Ιβάν γράφει τον «Μεγάλο
Ιεροεξεταστή» όπου μας φανερώνει έναν αντιεξουσιαστή Χριστό που αρνείται
τους τρεις πειρασμούς της εξουσίας: το ψωμί, το θαύμα και την αυθεντία.
Κατά αυτήν την έννοια, και πάλι με όρους του Μιχαήλ Μπαχτίν, ο
Ντοστογιέφσκι είναι ο συγγραφέας που θέτει το ερώτημα τι σημαίνει η
πίστη στον Χριστό μέσα στον κόσμο της νεωτερικότητας. Και το κυριότερο
ερώτημα που έχει και πολιτικές προεκτάσεις είναι η νεωτερική έννοια
ελευθερίας ως μία έννοια διαφορετική από την προνεωτερική.
Από φιλοσοφικής απόψεως η νεωτερικότητα ιδρύεται με το
κίνημα του νομιναλισμού το οποίο ισχυρίζεται ότι οι καθολικές ιδέες
(λ.χ. η ανθρωπότητα, η δικαιοσύνη, ένα ζωϊκό είδος, όπως ο ίππος κ.ο.κ.)
αποτελούν απλώς ονόματα (nomina), ενώ η αλήθεια βρίσκεται στα
άτομα. (Το αντίθετο του νομιναλισμού είναι ο ρεαλισμός, κατά τον οποίο
οι καθολικότητες αυτές είναι realia, δηλαδή απολύτως πραγματικές,
λ.χ. η ανθρωπότητα ή η δικαιοσύνη ή το είδος του ίππου είναι
πραγματικώς υπαρκτά στη συλλογικότητά τους είτε ως ιδέες με πραγματική
υπόσταση, είτε στην αντικειμενική υλική πραγματικότητα, είτε στον νου ή
τη θέληση ή την πρόθεση του Θεού κ.ο.κ. σύμφωνα με διαφορετικές εκδοχές
ρεαλισμού). Συνοδός του νεωτερικού νομιναλισμού υπήρξε ένα νέο είδος
βουλησιαρχίας σύμφωνα με το οποίο πηγή αλήθειας είναι η αυθαίρετη
βούληση του ατόμου.
Η νεωτερική έννοια ελευθερίας έγκειται ακριβώς στον
συσχετισμό της με την αυθαιρεσία. Ενώ στην προνεωτερική κατανόηση της
ελευθερίας υπήρχε μία ορισμένη τάξη του κόσμου, -είτε νατουραλιστική,
όπως στην αρχαία ελληνική σκέψη, η οποία προσπαθούσε να εντοπίσει
τέλη/σκοπούς μέσα στη φύση (τελεολογία), είτε θεολογική, όπως στους
Πατέρες της Εκκλησίας, οι οποίοι μιλούσαν για λόγους των όντων, που
συνιστούν θελήματα του Θεού για το εσχατολογικό μέλλον της φύσεως-,
οπότε η ελευθερία θεωρείται σε διάλογο με αυτήν την τάξη, η νεωτερική
ελευθερία είναι μία ελευθερία στο κενό. Μάλιστα αυτή η ελευθερία πρώτα
προβάλλεται στον Θεό, ο Οποίος κατά τη νομιναλιστική θεώρηση είναι ένας
απόλυτα αυθαίρετος ηγεμόνας: Σχηματικά, η διαφορά μεταξύ προνεωτερικής
(ρεαλιστικής) θεώρησης και νεωτερικής νομιναλιστικής είναι ότι κατά την
πρώτη ο Θεός θέλει κάτι επειδή είναι αγαθό, ενώ κατά τη δεύτερη κάτι
είναι αγαθό επειδή το θέλει ο Θεός.
Η πρωτομοντέρνα αυτή θεολογική
θεώρηση της ελευθερίας ως αυθαιρεσίας εκκοσμικεύεται με συνέπεια
ελεύθερος να θεωρείται κατ’ αρχήν ο ηγεμόνας που στο πλαίσιο του
πρωτονεωτερικού απολυταρχισμού τίθεται επέκεινα της φεουδαρχικής
κοσμολογικής τάξεως. Και στη συνέχεια το κάθε άτομο, το οποίο ως κατ’
εικόνα Θεού συμπηγνύει ως κυρίαρχο κατά βούληση την κοινωνία μέσω
κοινωνικών συμβολαίων χωρίς αναφορά σε κάποια κοσμική ιερότητα ή
κοσμολογική τάξη.
Ο Ντοστογιέφσκι πάλεψε στο έργο του με τρόπο προδρομικό
και πρωτοποριακό με αυτή τη νεωτερική έννοια ελευθερίας. Η τελευταία
βασίζεται σε ένα διαζύγιο με σκοπούς εγγενείς στη φύση, δηλαδή με ό,τι
φιλοσοφικώς αποκαλείται «τελεολογική ελευθερία», ήτοι ελευθερία σε
διάλογο με μια στοχοθεσία που υπάρχει μέσα στη φύση ή στη θέληση του
Θεού για αυτήν. Το αποτέλεσμα είναι ότι μακροπρόθεσμα η νεωτερική
ελευθερία εξέβαλε σε μια αίσθηση παραλόγου του κόσμου, οπότε κατά τον
υπαρξισμό, ο ελεύθερος άνθρωπος διαλέγεται όχι με την κοσμική τάξη, αλλά
με την έλλειψή της, δηλαδή με το παράλογο, με τον παραλογισμό, όπως
στον υπαρξισμό του Albert Camus και του Jean-Paul Sartre.
Αλλά και πριν
τους δύο αυτούς στοχαστές όπου εκβάλλει η νεωτερική νομιναλιστική έννοια
της ελευθερίας έχουμε λ.χ. τον χριστιανό υπαρξιστή Søren Kierkegaard,
κατά τον οποίο η πίστη απαιτεί μία αβρααμικού τύπου αναστολή των νορμών
της ηθικής αλλά και της φυσικής τελεολογίας. Σύμφωνα με αυτή τη
νεωτερική υπαρξιστική θεολογία το μεγαλειώδες της πίστεως είναι ακριβώς
ότι υπερβαίνει τις νόρμες της φυσικής και της ηθικής και όχι ότι
καταφάσκει και προσαρμόζεται σε αυτές.
Στον Ντοστογιέφσκι οφείλουμε ότι εξέφρασε μία Χριστολογική
εκδοχή της νεωτερικής έννοιας της ελευθερίας και κατά τον τρόπο αυτό
έδειξε ότι μπορούμε να είμαστε νεωτερικοί άνθρωποι ακριβώς μαζί με τον
Χριστό, και όχι χωρίς Αυτόν ή εναντίον Του. Όταν ο Ντοστογιέφσκι θέτει
ένα δίλημμα μεταξύ Χριστού και αλήθειας και βεβαιώνει ότι προτιμά να
είναι με τον Χριστό παρά με την αλήθεια, αυτό που μάλλον υπαινίσσεται
είναι ότι ο Χριστός αποτελεί μία αλήθεια μυστική και προσωπική η οποία
υπερβαίνει την αλήθεια της γνώσης της εξωτερικής πραγματικότητας από τις
θετικές επιστήμες, όπως είναι λ.χ. η ενιαία μαθηματικοποιημένη φυσική
της νεωτερικότητας ή η αντίστοιχη βιολογία κ.ο.κ. Για αυτό και η
συνάντηση με τον Χριστό γίνεται σε ένα πεδίο προσωπικής ελευθερίας που
αψηφά τους αντικειμενικούς κανόνες.
Περαιτέρω βρίσκουμε στον
Ντοστογιέφσκι τον Χριστό ως μία προσωπική μη αντικειμενική ομορφιά η
οποία θα σώσει τον κόσμο. Αν ο Εμμανουήλ Καντ είδε την αισθητική ως μία
εκκρεμή γέφυρα ανάμεσα στον κόσμο της επιστήμης που μελετά τα υπαρκτά
και σε αυτόν της ηθικής που συνιστά τους ορίζοντες των αξιών, με την
έννοια ότι με την αισθητική επενδύουμε με αξίες τον κόσμο πλην με τρόπο
μη επιστημονικώς αποδείξιμο, ο Ντοστογιέφσκι μεταβαίνει από την
εκκρεμότητα στην αντίστιξη με το να διεκδικήσει ότι ο Χριστός είναι ο
σωτήρας ως «ωραίος κάλλει» ενάντια στους κανόνες της επιστήμης ή και της
αντικειμενικής φυσικής αισθητικής ή ακόμη και ενάντια στην
αντικειμενική ηθική.
Από μία αρνητική άποψη, κάτι παρόμοιο διεκδικεί ο
άνθρωπος του Υπογείου, όταν λέει ότι οι μαθηματικές αλήθειες, όπως το
1+1=2 δεσμεύουν την ελευθερία του και τον καταπιέζουν. Στην
πολυφωνικότητα του έργου του Ντοστογιέφσκι οι διαφορετικές αυτές στιγμές
βρίσκονται σε διάλογο: Ο Χριστός έρχεται να μας προσφέρει μία ελευθερία
η οποία υπερβαίνει τους αντικειμενικούς κανόνες της επιστήμης, με την
τελευταία να εμπεριέχει τόσο την τυπική λογική όσο και τη λογική /
μαθηματική διατύπωση της φύσεως, όσο και αυτούς της ηθικής και της
αισθητικής, αν αυτές εννοηθούν αντικειμενικώς.
Με αυτήν την έννοια ο Χριστός είναι ο σωτήρας των ανθρώπων
από την αυθεντία του Μεγάλου Ιεροεξεταστή της επιστήμης και της
τεχνολογίας, αλλά και από τα μεταφυσικά δεκανίκια του θαύματος που
προϋποτίθενται ή του ψωμιού ως πρακτικής ωφελιμιστικής συνέπειάς τους. Ο
Ντοστογιέφσκι γίνεται έτσι και ο πρωτοπόρος των σημαντικών Ορθοδόξων
θεολόγων του 20ου αιώνα, οι οποίοι
εκλαμβάνουν την ελευθερία ως απελευθέρωση από την αναγκαιότητα, όπως
βλέπουμε λ.χ. στον Λέοντα Σεστώφ, τον π. Σέργιο Μπουλγκάκοφ, τον
Βλάντιμιρ Λόσκι, τον π. Γεώργιο Φλορόφσκι και σε επιγόνους τους. Με τον
τρόπο αυτό ο Ντοστογιέφσκι έθεσε υπαρξιακώς το ζήτημα της ελευθερίας σε
μία νέα εποχή, αυτή της εκβιομηχάνισης, της τυποποίησης, του θετικισμού
και εντέλει του αναπόφευκτου ολοκληρωτισμού που σφράγισε τον 20ο
αιώνα, όπως ο Ρώσος συγγραφέας είχε προΐδει.
Το καίριο, ωστόσο, είναι
ότι με το να δώσει μία Χριστολογική διέξοδο στη νεωτερική κατανόηση της
ελευθερίας, ο Ντοστογιέφσκι καταφάσκει εντέλει αντί να αρνείται τη
βυζαντινή παράδοση: Το αίτημα να υπερβούμε την τυποποίηση της επιστήμης
και της αντικειμενικής ηθικής δεν οδηγεί σε μία αθεϊστική καταδίκη να
είμαστε ελεύθεροι, αλλά στα πόδια του Χριστού όπου προσπίπτουμε,
επανευρίσκοντας όλα τα αγαπημένα μας πρόσωπα για να ξαναδιηγηθούμε τις
ζωές μας. Έτσι βρίσκει μπαχτινικώς ο άνθρωπος του υπογείου τον
Μαρμελάντοφ στο εσχατολογικό του όραμα. Όπως και ο Κυρίλοφ που διεκδικεί
την ελευθερία διά της μεταφυσικής αυτοκτονίας βρίσκει τον Αλιόσα που
την αναζητά ταπεινά διά του θανάτου του κόκκου του σίτου, ο οποίος
αναμένεται να φέρει αναστάσιμο καρπό.
"Η παράσταση του 2015, από την θεατρική μας ομάδα. Η μεγάλη αγάπη μας για την Αγία Φιλοθέη έγινε κίνητρο για να βγάλουμε τον καλύτερό μας εαυτό. Η ευλογία της Αγίας Φιλοθέης να μας σκεπάζει όλους" (εδώ).
.webp)
.
