Έντγκαρ Άλλαν Πόε: "Ύμνος στην Θεοτόκο"
Οι γιορτές της Παναγίας μέσα στο έτος (& τα Εγκώμιά Της)
Τετάρτη 31 Αυγούστου 2022
“ΟΜΟΡΦΕ ΚΟΣΜΕ, ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ”
ΒΙΒΛΙΑ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΣΑΜΕ 101 - ΣΑΛΛΥ ΡΟΥΝΕΫ, “ΟΜΟΡΦΕ ΚΟΣΜΕ ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ”, μτφρ. Στέλλα Κάσδαγλη, εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός / ΒΗΜΑΤΑ
Διαβάσαμε το βιβλίο μιας νέας συγγραφέως, της Σάλλυ Ρούνεϋ, η οποία αποτυπώνει με τη γραφή της την γενιά των millenials. Δύσκολη η επικοινωνία με αυτή τη γενιά για όσους από εμάς είμαστε μεγαλύτεροι. Έχοντας μεγαλώσει με κάποιες σταθερές, κυρίως για το τι είναι σωστό και τι είναι λάθος, ασχέτως αν στις επιλογές μας ακολουθούμε του δρόμους που μας υποδεικνύουν, έχοντας μάθει να σκεφτόμαστε συμβατικά και συστημικά, με βάση αυτές τις σταθερές, που διαμορφώνουν και διαμορφώνονται από συγκεκριμένες ηθικές κατευθύνσεις, δεν μπορούμε να εξηγήσουμε την συμπεριφορά αυτής της γενιάς απέναντι αυτού που ονομάζουμε ύπαρξη και νόημα ζωής.
Συνήθως λειτουργούμε διαπιστωτικά και περιγραφικά. Η γενιά των millenials δεν θέλει την δέσμευση, δεν θέλει τον γάμο και την οικογένεια, δεν έχει πρόβλημα με τους gay, ίσα-ίσα το αντίθετο, αδιαφορεί για την θρησκευτική πίστη, δεν μπορεί εύκολα να αγαπήσει, βλέπει τον έρωτα στο πεδίο της σεξουαλικότητας και της υπέρβασης της μοναξιάς για όσο διαρκεί, δεν είναι διατεθειμένη να κάνει θυσίες, υπεραπασχολείται με την ψυχική της κατάσταση, θέλοντας να δώσει απαντήσεις για την αστάθειά της, δεν νοιάζεται για την πολιτική, βλέπει τον κόσμο, κατά βάθος, μέσα από μια μελαγχολική ματιά, θέλει να ξεπεράσει το άγχος της με τεχνικές βελτίωσης της αυτοεκτίμησης, με γιόγκα και διαλογισμό, απογυμνώνοντας την θρησκευτική τους διάσταση από την τεχνική τους, ενώ τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης παίζουν μεγάλο ρόλο στην καθημερινότητα αυτής της γενιάς.
Οι διαπιστώσεις αυτές στο επίπεδο των ανθρώπων της Εκκλησίας γίνονται αφορμή για ιερεμιάδες, για κινδυνολογίες, για άνθηση θεωριών συνομωσίας και καταστροφής, για επίθεση εναντίον του πνεύματος της αμαρτίας και της αθεΐας που έχει συντρίψει τον κόσμο. Μάλιστα, πολλοί, ιδίως επιφανείς, δεν διστάζουν να κηρύττουν επιστροφή στο χτες, έχοντας αποκρύψει από την σκέψη τους την απουσία συναισθημάτων, την κεκρυμμένη βία στις οικογενειακές σχέσεις, την απουσία διαλόγου και επικοινωνίας, την ύπαρξη ενός κόσμου πολέμου και θανάτου, τις μεγάλες ταξικές ανισότητες. Επειδή οι άνθρωποι εκκλησιάζονταν από συνήθεια (χωρίς να κοινωνούν) και επειδή τηρούσαν επιφανειακά μία ηθική του θρησκευτικού υπερεγώ (συχνά χωρίς αληθινή αγάπη), οι ταγοί μας υμνούνε το χτες, αντί να ζητήσουν τον μπολιασμό του σήμερα (την εκκοσμίκευση του οποίου χρησιμοποιούν ανεπίγνωστα, κάποτε και ασύστολα) με τα ωραιότερα στοιχεία της πνευματικής μας παράδοσης: κοινότητα, αγάπη, ανάσταση, συνάντηση, Χριστός.
Διαβάσαμε λοιπόν το βιβλίο της Σάλλυ Ρούνεϋ, ιρλανδικής καταγωγής, “Όμορφε κόσμε πού είσαι;” (τίτλος παρμένος από έναν στίχο του Σίλλερ), σε μετάφραση Στέλλας Κάσδαγλη, εκδόσεις ΠΑΤΑΚΗ. Η συγγραφέας γράφει αντλώντας τις μορφές των ηρώων της από τον σύγχρονο κόσμο. Τέσσερις τριαντάρηδες, δύο γυναίκες, η Άλις και η Αϊλίν, και δύο άντρες, ο Φίλιξ και ο Σάιμον, προσπαθούν να χτίσουν σχέσεις που θα κρατήσουν, προβληματιζόμενοι για το σεξ, την φιλία, τον κόσμο στον οποίο ζούνε.
Η Ρούνεϋ γράφει τολμηρά σε ό,τι αφορά στο ερωτικό κομμάτι, ίσως περισσότερο από ό,τι χρειάζεται. Δεν είναι όμως εκεί η ουσία του μυθιστορήματος. Είναι ότι τολμά να θέσει ενώπιον μιας politically correct εποχής το μεγάλο ερώτημα: η ύπαρξη έχει νόημα ζωής; Μπορεί αυτό το νόημα να ιδωθεί εκτός της δημιουργίας; Πόσο τολμηρή μπορεί να είναι μια συγγραφέας που δεν φοβάται να μιλήσει για την αναζήτηση της πίστης σε έναν κόσμο ειρωνικής αθεΐας; Να προβάλλει ως ηρωΐδα της μια κοπέλα που επιθυμεί να γίνει μάνα, αλλά το παιδί της να έχει πατέρα τον άντρα που εκείνη αγαπά και παντρεύεται; Να αρνηθεί οποιαδήποτε συζήτηση για έκτρωση, διότι η γυναίκα αγαπά και δεν βλέπει τον εαυτό της ως μοντέρνα φεμινίστρια;
Να δείξει ως αιτίες της ψυχικής κατάρρευσης την απουσία του έρωτα όχι ως περιστασιακής σαρκικής επαφής, αλλά στα πλαίσια μιας σχέσης όπου ο ένας νοιάζεται για τον άλλον, αλλά και την αδυναμία της φήμης και της πρόσκαιρης δόξας να καλύψουν το υπαρξιακό κενό; Να επισημάνει το αναλώσιμο της διασημότητας, με σαρκαστικό τρόπο για τον ίδιο της τον εαυτό; Να δείξει ότι χωρίς φιλία, χωρίς εμπιστοσύνη δηλαδή στον άλλο, καμία ζωή με φωτογραφίες στο Facebook και στο Instagram δεν έχει νόημα; Να φτάσει τελικά να ξαναδεί μία θρησκευτική πίστη, η οποία στο παρελθόν κατηγορήθηκε για όλες τις αμαρτίες που οδήγησαν στην εκκοσμίκευση, όπως είναι ο ρωμαιοκαθολικισμός, ότι όχι μόνο δεν είναι άχρηστη στους καιρούς τους μηδενισμού, αλλά ότι διασώζει ελπίδα, αγάπη, κοινωνία με το πρόσωπο του Χριστού που κάνει τον άνθρωπο ένα με τον πλησίον του και δίνει απαντήσεις στην ανάγκη της ύπαρξης να μη μένει στο τώρα;
Δυνατό βιβλίο, με ωραίες αφηγηματικές εναλλαγές, στηριγμένες στην αλληλογραφία της Άλις με την Αϊλίν, τις περιγραφές της ζωής των τεσσάρων ηρώων και της συμπλοκής τους, μία πρόζα ρέουσα, με διαλόγους που βγαίνουν από την καθημερινότητα, χωρίς όμως να την καθιστούν βαρετή, μυθιστόρημα για ενήλικες που δεν μένουν στα επιφανειακά, συχνά, συμπεράσματα μιας πρώτης ανάγνωσης, αλλά που θέλουν να δούνε την ζωή τους και την ζωή της γενιάς που είναι αυτή που έρχεται στο προσκήνιο της ζωής μέσα από μιαν άλλη ματιά. Αξιοσημείωτη η αναφορά της Ρούνεϋ στην κατάρρευση του πολιτισμού της εποχής του χαλκού (16ος αιώνας π.Χ.) στον ελλαδικό χώρο, ως αναφορά στον σύγχρονο πολιτισμό, ο οποίος στηρίζεται στην δόξα της ύλης, την κυριαρχία της οικονομίας και των συστημάτων, μόνο που έχει ξεχάσει να αγαπά. Και συγκλονιστικό το ερώτημα που θέτει:
“Τα πλούσια και σύνθετα διεθνή δίκτυα παραγωγής και διανομής που κατασκευάζουμε έχουν καταρρεύσει ξανά στο παρελθόν. Κι όμως, να 'μαστε τώρα κι εσύ κι εγώ και η ανθρωπότητα. Μήπως τελικά το νόημα της ζωής δεν είναι η αέναη πρόοδος προς κάποιον απροσδιόριστο στόχο- μέσα από τον σχεδιασμό και την υλοποίηση όλο και πιο ισχυρών τεχνολογιών, την ανάπτυξη όλο και πιο σύνθετων και στρυφνών πολιτιστικών μορφών; Μήπως όλα αυτά απλώς αναδύονται και υποχωρούν με τρόπο φυσικό, σαν τις παλίρροιες, ενώ το νόημα της ζωής παραμένει πάντα το ίδιο- να ζούμε και να συμβιώνουμε με τους άλλους;” (σελ. 195)
Η χριστιανική πίστη είναι ελπίδα, δίνει νόημα, είναι πρόταση αληθινής ελευθερίας, όταν είναι στηριγμένη στην αγάπη για τον άλλον, που γίνεται ενσυναίσθηση, και στην σχέση με τον Χριστό, που μας δείχνει έναν δρόμο για μια ζωή που η καθημερινότητα φωτίζεται και μέσα από την ταπεινότητα και την απλότητα ανα-νοηματοδοτείται, χωρίς να παραιτηθούμε από τον κόσμο. Χρειάζεται όμως να ξαναβρούμε την ομορφιά του, που χάνεται όταν ο άνθρωπος θεοποιεί τον εαυτό του και μόνο αυτόν, με αποτέλεσμα να μην μπορεί να νιώσει ότι το κλειδί είναι η αγάπη. Ευχή μας και η γενιά των millenials, αλλά και η δική μας να βρούμε, ει δυνατόν, και μέσα από την πίστη αυτό το κλειδί.
Δευτέρα 29 Αυγούστου 2022
Κυριακή 28 Αυγούστου 2022
Αντιχριστιανικός ο Καπιταλισμός. Νέα μορφή δουλείας.
Μακαριστού Επισκόπου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτη († 28 Αυγούστου 2010)
Μία μορφή δουλείας, πού για ένα μεγάλο διάστημα κυριάρχησε κατά το παρελθόν, ήταν και ο φεουδαρχισμός.
Τα ακίνητα πλούτη
ΤΙ ΗΤΑΝ ο φεουδαρχισμός; Ήταν η συγκέντρωσις τεραστίων εκτάσεων γης στα χέρια λίγων ανθρώπων. αυτοί οι λίγοι μεταχειρίζονταν ως ανδράποδα τούς άλλους, τούς πολλούς, πού ήταν ακτήμονες και δεν εξουσίαζαν μια λωρίδα γης ούτε για να ταφούν. τα πλούσια εισοδήματα των γαιών μαζεύονταν και κλείνονταν στις αποθήκες των γαιοκτημόνων, πού ήταν πιστά αντίγραφα τού άφρονος πλουσίου τού Ευαγγελίου. Και οι δουλοπάροικοι, πού δούλευαν ακατάπαυστα στα κτήματα, δεν απολάμβαναν τίποτε σχεδόν και ζούσαν χωρίς κάποια στοιχειώδη άνεση. Έτσι οι κόποι έπεφταν στους πολλούς, και τα κέρδη στους ολίγους.
Ο φεουδαρχισμός, το ανελεύθερο και άδικο αυτό σύστημα, κυριάρχησε επί αιώνες και με την επικράτησή του συνέθλιψε την ανθρώπινη ελευθερία και άφησε αλγεινή ανάμνηση. Μετά όμως από τη διανομή τής γης στους πολλούς ο φεουδαρχισμός διαλύθηκε και φάνηκε ότι η ανθρωπότης θα ανέπνεε πλέον ελεύθερη· ή δουλεία εκείνη είχε πέσει, είχε εξαφανισθεί. Αλλά το κακό δεν βρίσκεται στην επιφάνεια, ώστε να είναι εύκολο να ξεριζωθεί.Κρύβεται στα βάθη. Και απ’ εκεί, όταν βρίσκει ευκαιρία, βγαίνει στην επιφάνεια, όπως ο λεβιάθαν των θαλασσών. Η πλεονεξία είναι εύστροφη, πολυμήχανη, πολυδαίδαλη…Μετά λοιπόν την κατάλυση του φεουδαρχικού συστήματος η πλεονεξία στράφηκε προς άλλη κατεύθυνση, προς άλλη πηγή πλουτισμού: το χρήμα. Οι πλεονέκτες είπαν:
ΔΕΝ ΜΑΣ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ να κατέχουμε απέραντες εκτάσεις γης; Πολύ καλά. θα συνεχίσουμε το έργο μας με άλλη μέθοδο. Τώρα η αγέλη των ανθρώπων θ’ αρμέγεται και θα κουρεύεται με άλλο τρόπο, επιστημονικώτερο. Αντί για ακίνητα, πού εύκολα μπορούν να κατασχεθούν, θα επιδιώξουμε να έχουμε στην κατοχή μας κάτι μικρά στρογγυλά κομμάτια πολυτίμου μετάλλου! Μ’ αυτά, μπορεί να μην έχουμε ούτε ένα στρέμμα γης, αλλά θα είμαστε ασυγκρίτως πλουσιώτεροι και ισχυρότεροι από τούς παλαιούς φεουδάρχες πού κατείχαν χιλιάδες στρέμματα. Ο πλούτος μας αυτή τή φορά θα είναι ρευστός. Έτσι, στην πρώτη εμφάνιση του κινδύνου, εύκολα θα μετακινήται και θα ταξιδεύει από χώρα σε χώρα. Ο πλούτος μας, σαν λεπτότατη άμμος, θα εισχωρήσει ανεπαίσθητα σε όλους τούς αρμούς τού κοινωνικού συστήματος.
Η γη φαινομενικά θ’ ανήκει στους γεωργούς. Αλλά τα διάφορα έργα πού θα γίνονται επάνω στην επιφάνειά της (αρδεύσεως και λοιπών εγγείων βελτιώσεων, ηλεκτρισμού κ.ά.), με τα όποια θ’ αξιοποιούνται τα εδάφη, θ’ ανήκουν σ’ εμάς. θα εισπράττουμε για το νερό και για το ηλεκτρικό ρεύμα όσο θέλουμε… Όσο για τα προϊόντα; Και σ’ αυτά θ’ απλώνεται το χέρι μας. Όταν έρχεται η ώρα της πωλήσεως των προϊόντων, εμείς σε συσκέψεις θα κανονίζουμε έτσι τα πράγματα, ώστε οι χωρικοί αντί πινακίου φακής να παραδίδουν σ’ εμάς τούς κόπους τους. Θ’ αδειάζουμε τις αποθήκες των αγροτών και θα γεμίζουμε τις δικές μας. Θ’ αγοράζουμε σε χαμηλές τιμές, και θα πουλάμε σε τιμές πού εμείς με το σύστημα μας ξέρουμε να υψώνουμε στην κατάλληλη στιγμή. Εν ανάγκη ρίχνουμε στα ποτάμια το γάλα και καίμε το σιτάρι για να μην πέσουν οι τιμές… με το χρήμα, το άφθονο χρήμα πού θα ‘χουμε στα χέρια μας, θα ρυθμίζουμε τις τιμές τής αγοράς σύμφωνα με τα συμφέροντα μας.
Ως εξουσιασταί τής γεωργίας, τής κτηνοτροφίας, του εμπορίου, θα είμαστε ταυτοχρόνως και εξουσιασταί τής βιομηχανίας. Η βιομηχανία δεν θ’ ανήκει στο λαό αλλά σ’ εμάς πού κατέχουμε το κίτρινο νόμισμα. Μ’ αυτό θα χτίσουμε εργοστάσια, θα φτιάξουμε μηχανήματα πού θ’ αχρηστέψουν πλήθος εργατικά χέρια, για τα όποια τώρα φεύγουν τόσα περιττά έξοδα…
Θα συμβληθούμε με άλλους κεφαλαιούχους, θα συμπήξουμε εταιρείες, ενώσεις εταιρειών. θα κλείσουμε μυστικές συμφωνίες, θα οργανώσουμε ενιαίο μέτωπο, μεγάλα «τραστ», και έτσι τα πλούσια κέρδη θα τα μοιράζουμε μεταξύ μας. Οι εργάτες θα πάρουν μερικά ψίχουλα, και γι’ αυτά πρέπει να μας ευγνωμονούν. Διότι να, χιλιάδες άνεργοι νέοι χτυπούν τις πόρτες των εργοστασίων μας…
«Το τρομερώτερο αντικείμενο»
Αυτός ΕΙΝΑΙ ο καπιταλισμός, ο άνευ Θεού θησαυρισμός, η νέα μορφή δουλείας, η αναίσχυντη κλοπή και ληστεία.
Με την κατοχή και εκμετάλλευση της γης κυριαρχούσε τα παλιά χρόνια ο φεουδάρχης. με την κατοχή και εκμετάλλευση του χρήματος κυριαρχεί σήμερα ο κεφαλαιοκράτης. Ποσά μεγάλα, μυθώδη, πού προκαλούν τον ίλιγγο, έχουν συγκεντρωθεί στα χέρια των ολίγων. αϊτοί είναι οι μεγιστάνες τού πλούτου, οι βασιλείς του χρήματος. Και ο καθένας απ’ αυτούς, ανάλογα με την οικονομική του δύναμη, παίρνει μια θέση στην κλίμακα, στην ιεραρχία τους.
Αλλά ο πυρετώδης οργασμός, πού αναπτύσσεται σέ όλους τούς τομείς τής παραγωγικής δραστηριότητος, ιδίως δε στη βιομηχανία, στην ανακάλυψη και εκμετάλλευση πηγών πλούτου (όπως π.χ. οι πετρελαιοπηγές, τα ορυχεία χρυσού, τα κοιτάσματα ουρανίου κ.ά.), στις χρηματιστικές και τόσες άλλες επιχειρήσεις, μπορεί να φέρει διάφορες αλλαγές και ανακατατάξεις στην κλίμακα των «διεθνών βασιλέων του χρήματος».
Πώς συσσωρεύεται τόσο χρήμα! Πώς το χρήμα γεννά νέο χρήμα! Πώς μ’ αυτό καταδυναστεύεται ή ανθρωπότης και διαφθείρεται ένας κόσμος ολόκληρος!
Ο διάσημος συγγραφεύς Τζιοβάννι Παπίνι, παρατηρώντας την επίδραση και τα φρικτά αποτελέσματα της φιλοχρηματίας στον κόσμο, ονομάζει το χρήμα κοπριά τού δαίμονος. μεταξύ των άλλων γράφει χαρακτηριστικά τα εξής:
«Ο Ιησούς δέν θέλησε ν’ αγγίξει με τα χέρια του νόμισμα… Από τα πιο ακάθαρτα πράγματα πού έφτιασε ο άνθρωπος για να μολύνεται και να μολύνει, το πιο ακάθαρτο είναι το νόμισμα.
Αυτές οι μεταλλικές στρογγυλές εικόνες, πού περνούν και ξαναπερνούν κάθε μέρα από χέρια πού δέν στέγνωσε ακόμα πάνω τους ο ιδρώτας και το αίμα, πού τις χαϊδεύουν τ’ αρπαχτικά χέρια των κλεφτών, των έμπορων, των τραπεζιτών, των τοκογλύφων, πού όλοι τις επιθυμούν, τις ζητούν, τις κλέβουν, τις ζηλεύουν, τις αγαπούν πάνω από κάθε άλλη αγάπη και συχνά πάνω κι από τη ζωή· αυτά τα βρώμικα κομμάτια τού μετάλλου με τα όποια ο πολιτικός πληρώνει τον δολοφόνο, ο τοκογλύφος τον πεινασμένο, ο ακόλαστος την πόρνη, ο εχθρός τον προδότη- αυτοί οι γλοιώδεις και μολυσμένοι φορείς τού εγκλήματος, πού αναγκάζουν το παιδί να σκοτώσει τον πατέρα, τη γυναίκα να προδώσει τον άντρα, τον αδελφό ν’ απατήσει τον αδελφό, τον κακό φτωχό να πνίξει τον κακό πλούσιο, τον υπηρέτη να ξεγελάσει τον αφέντη, τον κακοποιό να ξεγυμνώσει τον διαβάτη, τα έθνη να πολεμήσουν μεταξύ τους αυτά τα σύμβολα της ύλης τα μετάλλινα είναι, από τα τρομερώτερα, το τρομερώτερο αντικείμενο πού επινόησε ο άνθρωπος» (Ιστορία τού Χριστού, μετάφρασι Βασ. Μουστακη, έκδοσις «Αστέρος», σελ. 118 -120).
Αντιχριστιανικός ο καπιταλισμός
ΕΙΝΑΙ ΤΩΡΑ ΑΝΑΓΚΗ να πούμε, ότι η νέα αυτή μορφή πρωτοφανούς πλουτισμού, πού δεν εγνώρισαν οι παλαιότεροι αιώνες, είναι αντίθετη με το πνεύμα της Κ. Διαθήκης, με τή διδασκαλία τού Χριστού; Και μόνο η φωνή εκείνη τού Ιησού, «Ού δύνασθε Θεώ δουλεύειν και μαμμωνά» (Ματθ. 6, 24), φτάνει για να δείξει επάνω σέ ποιες αντιχριστιανικές βάσεις στηρίζεται το όλο οικοδόμημα τού καπιταλισμού.
Αλλά και ό απόστολος Παύλος επισημαίνει- «Ρίζα πάντων των κακών έστιν ή φιλαργυρία» (Α’ Τιμ. 6, 10). Η μανία συγκεντρώσεως όσο το δυνατόν περισσοτέρου χρήματος στα χέρια των ολίγων είναι η θανατηφόρος πηγή όλων των συμφορών της ανθρωπότητας.
Αυτές οι δύο μαρτυρίες είναι αρκετές για να φανεί καθαρά, πώς πρέπει να κρίνεται και να χαρακτηρίζεται ο καπιταλισμός με βάση το Ευαγγέλιο, τον θεόπνευστο λόγο της Γραφής. Αλλά με την θέση αυτή τού αλαθήτου θείου λόγου συμφωνεί και ο κοινός ανθρώπινος νους.
Αίτιος διακρίσεων ο καπιταλισμός
ΕΙΝΑΙ ΦΑΝΕΡΟ, ότι η συσσώρευση τόσου χρήματος στα χέρια των ολίγων και ή κυριαρχία, με το χρήμα, σε όλους τούς ζωτικούς χώρους τής οικονομικής ζωής εγκυμονεί κίνδυνο για την ενότητα τής κοινωνίας. Η κοινωνία αυτομάτως διαιρείται σε δύο παρατάξεις, σ’ αυτούς πού έχουν τα πλούτη και σ’ αυτούς πού μόλις κατορθώνουν να συντηρούνται.
Το αίσθημα τού δικαίου, πού υπάρχει έμφυτο στον άνθρωπο, επαναστατεί εναντίον μιας τέτοιας άνισης κατανομής τού χρήματος. Όπως το έδαφος τής γής μιάς χώρας, πού είναι για να εξυπηρετήται το σύνολο των πολιτών, δεν επιτρέπεται να περιέλθει στην κατοχή και εκμετάλλευση ολίγων ατόμων, έτσι και το χρήμα, πού υπάρχει για την διευκόλυνση όλων των ανθρώπων, δέν επιτρέπεται να περιέλθει στα χέρια μιάς προνομιούχου μειοψηφίας, πού αυτοί και μόνο θα διαχειρίζωνται τα πλούτη. Η ανθρωπότης δεν ανέχθηκε τούς φεουδάρχες κατά το παρελθόν. Πώς λοιπόν θα ανεχθεί τούς σημερινούς κεφαλαιοκράτες, πού δεν έχουν μεν μεγάλες κτηματικές περιουσίες, αλλ’ έχουν τόσο χρήμα, ώστε μπορούν μ’ αυτό ν’ αγοράσουν όχι πεντακόσια και χίλια στρέμματα αλλά νησιά και επαρχίες και νομούς ολόκληρους;
Το απάνθρωπο δίκτυο τής πλεονεξίας τους είναι ξαπλωμένο παντού. Φορολογούν ανελέητα και αδιάκριτα όλους. Διότι και ο πιο φτωχός από τούς ανθρώπους συνεισφέρει για την επαύξηση των κεφαλαίων των κυρίων αυτών, αφού είναι αναγκασμένος ν’ αγοράζει τα προϊόντα των επιχειρήσεών τους.
Άδικος ο καπιταλισμός
ΕΑΝ το εθνικό εισόδημα από τις διάφορες πηγές ανέρχεται στο ποσό Α, το ποσό αυτό πρέπει να κατανέμεται με δικαιοσύνη μεταξύ όλων των εργαζόμενων. Διαφορετικά, εάν δεν γίνεται δικαία κατανομή του εθνικού εισοδήματος, άλλα λίγοι καρπώνονται τα τεράστια κέρδη, τότε ο λαός, πού δεν διαθέτει μεν χρήμα, αλλά διαθέτει κάτι πολύ σπουδαιότερο από το χρήμα, τον εαυτό του, την εργασία του, αυτός ο λαός θα κοπιάζει, θα χτίζει οικοδομές και εργοστάσια, θα διπλασιάζει και θα τριπλασιάζει την γεωργική, κτηνοτροφική και βιομηχανική παραγωγή, αλλά ο ίδιος θα δυστυχή περισσότερο απ’ ό,τι δυστυχούσε όταν ή παραγωγή λόγω ελλείψεως μηχανικών μέσων ήταν μικρότερη.
Η πλεονεξία των ολίγων δέν αφήνει να διοχετεύεται το αυξανόμενο εθνικό εισόδημα στους πολλούς. το κρατούν και το νέμονται αυτοί. Εξαιτίας δε τής άνισης αυτής κατανομής ένα κράτος κινδυνεύει να πάθη ό,τι και το ανθρώπινο σώμα, όταν το αίμα, πού έχει προορισμό να τροφοδοτεί ολόκληρο τον οργανισμό μέχρι το τελευταίο κύτταρο, δεσμεύεται και συσσωρεύεται όλο στην καρδιά. Κινδυνεύει να πάθη συμφόρηση, σηψαιμία και να καταλήξει σέ θάνατο ο οργανισμός πού το αίμα του δέν έχει κανονική κυκλοφορία. Αλλά σέ μεγαλύτερα κακά θα περιπέσει το κράτος εκείνο, στο οποίο το χρήμα δεν κυκλοφορεί ομαλά.
Η ιστορία περιγράφει κοινωνικές διαταραχές και εμφυλίους σπαραγμούς πού συνέβησαν στο παρελθόν. Εναντίον εκείνων, πού κατέλαβαν τις πηγές του εισοδήματος και τις νέμονταν και τις εκμεταλλεύονταν για το συμφέρον τους, ξεσηκώθηκαν οι καταδυναστευόμενοι λαοί, άρπαξαν τα όπλα, και βάφτηκαν με αίμα δρόμοι και πλατείες πόλεων, και κράτη και αυτοκρατορίες πού θεωρούνταν πανίσχυρες διαλύθηκαν και καταστράφηκαν. Γιατί; Διότι δέν είχαν ως άσειστο θεμέλιο την κοινωνική δικαιοσύνη.
Ποια είναι η λύσις;
ΕΙΝΑΙ ΠΙΟ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΣ από τον φεουδαρχισμό ο καπιταλισμός. Είναι κρύφιος και ύπουλος. Πολλές φορές παρουσιάζεται και με τα κουρέλια τού ζητιάνου, για να ελκύσει τη συμπάθεια των ανόητων. Κηρύττει πτωχεύσεις, προβαίνει σε δόλιες χρεοκοπίες, για να καταβρόχθιση τις μικροκαταθέσεις εκείνων πού είχαν την αφέλεια να πιστέψουν στις υποσχέσεις του μαμωνά.
Έπειτα, η μεν γη εύκολα διανέμεται και περιέρχεται στους πολλούς, άλλα το χρήμα; Ποιος τρόπος μπορεί να βρεθεί, ώστε το χρήμα να μη συσσωρεύεται επικίνδυνα σε ορισμένα οικονομικά συγκροτήματα, αλλά ν’ ανοίγουν οι κρουνοί και με δικαία αναλογία να διασκορπίζεται και να διανέμεται σε όλη την κοινωνία; Εδώ σπάζουν τα κεφάλια τους οι μεγαλύτεροι κοινωνιολόγοι.
Πολλοί από τούς οικονομολόγους και κοινωνιολόγους φθάνουν μέχρι το σημείο να προτείνουν την τελεία κατάργηση του χρήματος ως μέσου συναλλαγής. Αλλ’ είναι αυτό εύκολο; Και ποιά κατάσταση θα προκύψει μετά απ’ αυτό; Νέες απορίες, νέα προβλήματα.
Να σβήσουν τα πάθη!
ΛΕΝΕ, ότι ο Λυκούργος, ο σοφός νομοθέτης τής αρχαίας Σπάρτης, θέλοντας να καταπολεμήσει τον εύκολο πλουτισμό, πού αποβαίνει εις βάρος του κοινωνικού συνόλου, θέσπισε ως προς τα νομίσματα της Σπάρτης να μην είναι μικρά και ελαφρά, αλλά μεγάλα και βαρειά. Μ’ αυτό τον τρόπο νόμιζε ότι θα λυθεί το πρόβλημα.
Αλλά το πρόβλημα είναι βαθύτερο. Χωρίς ν’ αρνούμεθα, ότι με νομοθετικά μέτρα θα μπορούσαμε να πετύχουμε κάποια μεταρρύθμιση των οικονομικών όρων και συνθηκών προς ανακούφιση τού συνόλου, εν τούτοις πρέπει να καταλάβουμε ότι: Εφόσον στην καρδιά όλων των ανθρώπων ελλοχεύει η ιδιοτέλεια, η φιλαργυρία και η πλεονεξία, το κοινωνικό κακό, πού επί αιώνες μαστίζει την ανθρωπότητα, μπορεί ίσως με ριζοσπαστικά και σκληρά μέτρα να περιστέλλεται αρκετά και μερικές εξωτερικές εκδηλώσεις του να κόβωνται, αλλά το κακό, πολυμήχανο, θα βρίσκει πάντοτε νέους τρόπους για να εξακολουθεί το έργο τής αδικίας υπό νέες μορφές.
Γι’ αυτό ακριβώς οι Χριστιανοί, όσοι δοκίμασαν την εν Χριστώ ελευθερία και ποθούν να δουν την δικαιοσύνη να νικά και να θριαμβεύει, δεν θα παύσουν, σ’ οποιονδήποτε αιώνα και αν ζουν, να αγωνίζονται και στον τομέα αυτόν, της κοινωνικής δικαιοσύνης, εναντίον κάθε μορφής δουλείας πού απειλεί να καταδυναστεύσει το ανθρώπινο γένος. Η δε ευστοχώτερη βολή είναι εκείνη πού αρχίζει από την εξόντωση των παθών πού φωλιάζουν στην καρδιά.
Δεν αλλάζουν οι κοινωνίες, αν δεν αλλάξουν οι καρδιές, και δεν ελευθερώνεται ο άνθρωπος αν δεν εξοντωθούν τα πάθη.
(Από το βιβλίο ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ; του τ. Επισκόπου Φλωρίνης Αυγουστίνου Καντιώτη, σελ. 89-106)
.jpg)
Σάββατο 27 Αυγούστου 2022
Σκληρότητα & συγχώρηση (η παραβολή των μυρίων ταλάντων)
Ιερά Μονή Παντοκράτορος (εικ. από εδώ)
Ένα από τα πιο βασικά Δόγματα της Ορθόδοξης μας Χριστιανικής Πίστης, είναι το Δόγμα της Δευτέρας Παρουσίας και της Τελικής Κρίσης του κόσμου. Σύμφωνα μ’ αυτό, ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, ο Υιός και Λόγος του Θεού, θα έλθει για δεύτερη φορά στη γη με σκοπό να κρίνει τους ζώντας και τους νεκρούς. Η Δευτέρα αυτή Παρουσία δεν θα είναι ταπεινή, όπως η πρώτη, αλλά ένδοξη και φοβερά. Ο Κύριος θα συνοδεύεται από τα αναρίθμητα τάγματα των αγίων Αγγέλων και θα καθίσει πάνω σε Θρόνο για να κρίνει όλα τα έργα των ανθρώπων. Τίποτα δεν θα μπορέσει να κρυφτεί από τα φλογερά μάτια του Δικαίου Κριτή, ο Οποίος θα κρίνει με δικαιοσύνη όλα τα έργα, κρυφά και φανερά, και δεν θα μπορέσει κανείς να αποφύγει αυτή την φοβερά Ημέρα. Οι πράξεις μας, τα λόγια μας, οι σκέψεις μας, ακόμα και τα πιο κρυφά συναισθήματά μας, θα εκτεθούν μπροστά στο αναρίθμητο πλήθος των ανθρώπων και των αγίων Αγγέλων, για να αποδοθεί στον καθένα η ανάλογη αμοιβή ή τιμωρία.
Έτσι, στη σημερινή ευαγγελική περικοπή, ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός, θέλοντας να μας διαβεβαιώσει για την πραγματικότητα αυτού του μελλοντικού γεγονότος μας δίδαξε την Παραβολή του Βασιλέα που θέλησε να λογαριαστεί με τους υπηρέτες του. Την ώρα της διαδικασίας, βρέθηκε κάποιος που του χρεωστούσε μύρια τάλαντα, δηλαδή ένα υπέρογκο χρηματικό ποσό. Ο υπηρέτης βρέθηκε σε δύσκολη θέση, γιατί δεν μπορούσε να επιστρέψει στον Κύριό του το ποσό αυτό. Ο Βασιλιάς διάταξε αμέσως να συλλάβουν την γυναίκα και τα παιδιά του και όσα περιουσιακά στοιχεία είχε, τον ίδιο να ριφθεί στις φυλακές μέχρις ότου αποδώσει κάθε λεπτό.
Ο δυστυχής υπηρέτης, στο άκουσμα της απόφασης του Κυρίου του, και βλέποντας την ολοκληρωτική του καταστροφή, πέφτει στα γόνατά του και παρακαλεί ικετευτικά τον Κύριό του να τον ευσπλαχνιστεί και δίδει την υπόσχεση, ότι θα αποδώσει όλο το χρέος. Ο Κύριος τον ευσπλαχνίστηκε και τον απαλλάσσει απ’ όλο το χρέος. Δεν χρεωστά πια τίποτε στον Βασιλιά του, όλα τα έσβησε ο καλοκάγαθος Κύριος.
Γεμάτος από ανέκφραστη χαρά, ο υπηρέτης βγαίνει από την αίθουσα του θρόνου και συναντά τυχαία ένα συνυπηρέτη του, ο οποίος του χρεωστούσε εκατό δηνάρια, δηλαδή ένα ασήμαντο χρηματικό ποσό. Μόλις τον αντικρίζει ο πονηρός υπηρέτης τον αρπάζει από τον λαιμό και απαιτεί επιτακτικά, να του αποδώσει ό,τι του χρεωστούσε. Ο συνυπηρέτης του, τον παρακαλεί να του δώσει λίγο καιρό και θα του ανταποδώσει το χρέος που του ωφελούσε. Σκληρός και άκαμπτος ο πρώτος υπηρέτης δεν ευσπλαχνίζεται τον δεύτερο και τον ρίχνει στη φυλακή. Οι άλλοι υπηρέτες, βλέποντες τα όσα έγιναν, τα αναφέρουν στον Βασιλέα, ο οποίος οργίστηκε και ανακαλεί την προηγούμενη απόφασή του, φυλακίζει τον πονηρό υπηρέτη και του κατάσχει όλη την περιουσία του. Την Παραβολή αυτή την κλείνει ο Κύριος με την διαβεβαίωση, ότι το ίδιο θα συμβεί και σε μας, εάν δεν αφήσουμε-συγχωρέσουμε μ’ όλη μας την καρδιά τα σφάλματα των αδελφών μας.
Συνεχίζεται παρακάτω, ως τελευταίο μέρος της ανάρτησης.
"ΑΠΕΛΘΩΝ ΕΒΑΛΕΝ ΑΥΤΟΝ ΕΙΣ ΦΥΛΑΚΗΝ..."
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός / ΒΗΜΑΤΑ28 Αυγούστου 2022
Κυριακή ΙΑ΄ Ματθαίου
”Ὁ δὲ οὐκ ἤθελεν, ἀλλὰ ἀπελθὼν ἔβαλεν αὐτὸν εἰς φυλακὴν ἕως οὗ ἀποδῷ τὸ ὀφειλόμενον” (Ματθ. 18,30)
“Εκεῖνος ὅμως δὲν δεχόταν, ἀλλὰ πῆγε καὶ τὸν ἔβαλε στὴ φυλακή, ὥσπου νὰ ξεπληρώσει ὅ,τι τοῦ χρωστοῦσε”
Γιατί οι άνθρωποι είμαστε σκληρόκαρδοι εις βάρος των συνανθρώπων μας; Το ερώτημα αυτό απασχολεί πολλούς χριστιανούς. Ζώντας, μάλιστα, σε μια εποχή στην οποία η βία θριαμβεύει, η εκδίκηση θεωρείται αυτονόητη ανταμοιβή για την όποια παρουσία του κακού που υφιστάμεθα οι άνθρωποι, ώστε να επικρατήσει το δίκιο, όπως πιστεύουμε, η ευσπλαχνία, η μακροθυμία, η ανοχή, η συγχώρηση θεωρούνται αρετές που δεν μπορούν να νοηματοδοτήσουν την ζωή μας. Ιδίως οι νεώτεροι έχουν μέσα τους περισσότερο από τους μεγαλύτερους αναπτυγμένο το αίσθημα του δικαίου και δύσκολα κάποιος μπορεί να το αμφισβητήσει. Δεν διστάζουν να στραφούν και εναντίον του Θεού που επιτρέπει την αδικία, που δεν παρεμβαίνει για να τιμωρήσει το κακό, υπερασπιζόμενος αυτούς που επιμένουν στην οδό της καλοσύνης, στην οποία εύκολα οι χριστιανοί τρέφουμε την ψευδαίσθηση ότι βαδίζουμε.
Η σκληροκαρδία πηγάζει από μία μυωπική αντίληψη θεοποίησης του εαυτού μας. Συχνά νομίζουμε ότι είμαστε αλάθητοι ή, ακόμη κι αν νιώθουμε ότι σφάλλουμε, επικαλούμαστε την επιείκεια των άλλων, διότι χρειαζόμαστε δεύτερες ευκαιρίες και “άνθρωποι είμαστε”. Αυτό δεν ισχύει όμως όταν οι άλλοι το ζητούν από εμάς. Εκεί μας πιάνει το παράπονο, ότι δεν μας καταλαβαίνουν, ότι δεν πρέπει να μας οφείλουν, ότι χρειάζεται να εκτιμήσουν ό,τι εμείς έχουμε κάνει για εκείνους και να μας δώσουν καλό, ακόμη κι αν δεν το αξίζουμε.
Η σκληροκαρδία πηγάζει ακόμη από την αίσθηση ότι ο Θεός δεν παρεμβαίνει υπέρ ημών και ότι χρειάζεται να πάρουμε την ζωή μας στα χέρια μας, να ελέγχουμε την πορεία μας και τους άλλους σύμφωνα με τις δικές μας αντιλήψεις. Το βλέπουμε αυτό στους γονείς που δεν αφήνουν τα παιδιά τους να κάνουν επιλογές ελευθερία σε σημαντικά ζητήματα. Που δεν διστάζουν να απορρίψουν, να αποκληρώσουν τα παιδιά τους, ή να βρίσκονται σε μία κατάσταση συνεχούς γκρίνιας, διότι δεν συμφωνούν με τις απόψεις τους. Στην πολιτική και την κοινωνία όπου ο καθένας θεωρεί μόνο τις δικές του απόψεις σωστές και επικαλείται και χρησιμοποιεί μηχανισμούς χειραγώγησης ή προπαγάνδας για να υποβαθμίσει και να ευτελίσει τις απόψεις των άλλων, χωρίς να θέτει τα πάντα στην προοπτική των επιχειρημάτων και της κριτικής και, επομένως, της ανάδειξης του αληθινού. Τα παραδείγματα αυτά, και άλλα, αναδεικνύουν καρδιές που δεν μπορούν να μπούνε στην θέση των άλλων, με αποτέλεσμα η αγάπη να περιθωριοποιείται ή να εκμηδενίζεται ή να θεωρείται ασήμαντη.
Η σκληροκαρδία πηγάζει και από το γεγονός ότι πιστεύουμε πως δεν έχουμε χρόνο και ότι το όποιο δίκιο πρέπει να επιβληθεί εδώ και τώρα. Και όντως, το “νυν” είναι σπουδαίο. Αν κάτι μπορεί να αναδειχθεί τώρα, καλό είναι να αναδειχθεί. Όμως στην ζωή υπάρχει και η υπομονή. Ο χρόνος του Θεού που μας δείχνει ότι, χωρίς να παραιτούμαστε από τον αγώνα για να δείξουμε τι είναι αληθινό, χρειάζεται να αφήνουμε χρόνο και στους άλλους να κατανοούν τι δεν πάει καλά, να τους δίνουμε δεύτερες ευκαιρίες, ώστε να παλέψουν να διορθώσουν ό,τι μπορεί να διορθωθεί. Κι ακόμα κι αν δεν διορθώνονται όλα, η προσπάθεια για μια καινούργια αρχή, το “βαλείν αρχήν μετανοίας” που ζητούνε οι ασκητές πατέρες της πίστης μας, είναι ήδη το ήμισυ του παντός.
Η χριστιανική πίστη δεν αρνείται την κριτική στον άνθρωπο. Δεν λειτουργεί στην αντιφατική προοπτική των καιρών μας που από την μία ζητούν ένα συνεχές “δεν πειράζει” και από την άλλη είναι έτοιμοι να κατακεραυνώσουν όποιον δεν πορεύεται σύμφωνα με τα κάθε λογής πρότυπα ή όποιον σφάλλει, είτε λόγω των παθών του είτε λόγω της στιγμής. Η χριστιανική πίστη μιλά για αμαρτίες και το εννοεί. Ταυτόχρονα, όμως, ζητά την αγάπη, την συγχώρεση, την υπομονή και την αναγνώριση ότι όποιος σφάλλει, όποιος χρωστά, είναι άνθρωπος. Αρκεί όμως και εκείνος να αναγνωρίζει τα λάθη του, να αναλαμβάνει τις ευθύνες γι’ αυτά και να δίνει δεύτερες ευκαιρίες και στους συνανθρώπους του.
Σε μία από τις πιο ωραίες παραβολές του ευαγγελίου ο Χριστός μιλά για τον δούλο εκείνον που έδειξε αχαριστία έναντι του Θεού. Ο Κύριος του έδωσε συγχώρεση, για ένα μεγάλο χρέος, με γενναιοδωρία. Εκείνος όμως δεν έδειξε ίχνος ευσπλαχνίας στον συνάνθρωπό του, που του χρωστούσε κάτι ελάχιστο, δείχνοντας τελικά στον Θεό ότι για τον εαυτό του υποκριτικά ζήτησε το έλεος του Θεού. Αν δεν ξεκινάμε από την αγάπη για τους άλλους, δεν μπορούμε να ζητούμε τελικά από τον Θεό, στον Οποίο, έτσι κι αλλιώς, οφείλουμε.
Μητροπολίτου Αντινόης κ. ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ
11η ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΑΤΘΑΙΟΥ
Ματθ. 18:23-35
Συνέχεια από την αρχή αυτής της ανάρτησης.
Στην καθημερινή μας ζωή, πολλές φορές σφάλομε απέναντι του Θεού. Με τα λόγια μας, με τις σκέψεις μας, με τα έργα μας παραβαίνομε τον Νόμο του Θεού και αμαρτάνομε. Ο καθένας από μας, εάν μετρήσει τα καθημερινά του αμαρτήματα, που διαπράττομε εναντίον του Θεού μας, θα διαπιστώσει ότι συγκεντρώνονται σε αναρίθμητα ποσά, σε μύρια τάλαντα. Ένα ποσό που από μόνοι μας δεν μπορούμε να εξοφλήσουμε, διότι δεν μπορούμε να προσφέρουμε κάτι αντάξιο για να λάβουμε την συγχώρηση των αμαρτωλών μας πράξεων. Μόνον η ευσπλαχνία του Αγίου Θεού είναι εκείνη που μπορεί να μας απαλλάξει από το χρέος. Μόνον ο Ουράνιος Βασιλέας Χριστός ο Θεός μας, ο Οποίος είναι και ο Δίκαιος Κριτής, μέσον των Ιερών Μυστηρίων, που Εκείνος συνέστησε και παρέδωσε στην Εκκλησία Του, μπορεί ο αμαρτωλός άνθρωπος να βρει την συγχώρηση των αμαρτιών του.
Ανάμεσα στα Ιερά Μυστήρια της Εκκλησίας, η Ιερά Εξομολόγηση αποτελεί ένα από τα υποχρεωτικά Μυστήρια για να επιτύχει κανείς την σωτηρία που προσφέρει ο Χριστός. Και όπως είναι υποχρεωτικό, για να γίνει κανείς μέλος του Σώματος του Χριστού, να γίνει Χριστιανός, οφείλει να βαπτιστεί· και όπως είναι υποχρεωτικό, για να λάβει κανείς την δωρεά του Αγίου Πνεύματος, πρέπει να μυρωθεί· και όπως είναι υποχρεωτικό, για να επισφραγίσει τα δύο προηγούμενα Μυστήρια και να μετάσχει στην αιώνια ζωή, πρέπει να κοινωνά το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου· και όπως είναι υποχρεωτικό, για να ευλογηθεί η σχέση του ανδρός με την γυναίκα, πρέπει να παντρευτούν μέσα στο Ιερό Μυστήριο του Γάμου· με παρόμοιο τρόπο, για να συγχωρεθούν οι αμαρτίες μας, πρέπει να πάμε να εξομολογηθούμε σ’ ένα ιερέα. Χωρίς την εξομολόγηση, δεν υπάρχει η συγχώρηση.
Μπορεί κανείς να φανταστεί κάποιους νέους να θέλουν να παντρευτούν χωρίς ιερέα; Ακόμα και αυτός ο πολιτικός λεγόμενος γάμος, δεν είναι ευλογημένος από τον Θεό, αλλά αποτελεί μία συμφωνία κοινωνική συμβίωσης. Επομένως, επειδή δεν έχει την ευλογία του Θεού αποτελεί αμαρτία, για τον λόγο διότι δεν επιτρέπεται σε Χριστιανούς να περιφρονούν τα Ιερά Μυστήρια. Ακόμα, μπορεί κανείς να φανταστεί κάποιο να θέλει να γίνει Ορθόδοξος, αλλά να μη βαπτιστεί από κανονικό ιερέα; Ή άλλους να θέλουν να κοινωνήσουν, αλλά να μη συμμετέχουν στη Θεία Κοινωνία, αλλά να τρώνε απλό ψωμί και να πίνουν απλό κρασί; Και μόνον που τα ακούει κανείς, προκαλείται το γέλιο. Έτσι, και με την συγχώρηση των αμαρτιών μας. Δεν μπορούμε να λάβουμε συγχώρηση, εάν δεν εξομολογηθούμε σε ιερέα.
Ο Κύριος μετά από την Ανάστασή Του έδωσε την εξουσία στους Αποστόλους να συγχωρούν ή να δεσμεύουν τις αμαρτίες των ανθρώπων. Αυτή την εξουσία μεταβίβασαν οι Άγιοι Απόστολοι στους Επισκόπους και Πρεσβυτέρους. Εάν, λοιπόν, δεν λάβομε συγχώρηση από τον πνευματικό, οι αμαρτίες μας δεν συγχωρούνται.
Μία πολύ βασική προϋπόθεση για να συγχωρεθούμε, είναι να συγχωρέσουμε εμείς τα σφάλματα εκείνων των συνανθρώπων μας που με τις πράξεις ή τα λόγια τους μας έβλαψαν, πίκραναν, πρόσβαλαν ή και μας μείωσαν. Εάν συγχωρούμε, θα συγχωρεθούμε· εάν δεν συγχωρούμε, τότε δεν θα συγχωρεθούμε.
Πολλοί προσέρχονται στην Εξομολόγηση, αλλά δεν είναι διατεθειμένοι να συγχωρέσουν τον συνάνθρωπό τους. Σ’ αυτή την περίπτωση πρέπει να γνωρίζει κανείς, ότι οι αμαρτίες που έχουν εξομολογηθεί ανακαλούνται και στο τέλος, εάν μένουν αμετανόητοι και δεν συγχωρούν τους συνανθρώπους τους, θα κριθούν αυστηρά για κάθε αμάρτημά τους από τον Δίκαιο Κριτή κατά την φοβερά Ημέρα της Τελικής Κρίσης. Η σημερινή Παραβολή μας αυτό μας επιβεβαιώνει και δεν χρειάζονται άλλα λόγια.
Μετάνοια, λοιπόν, και ειλικρινή εξομολόγηση με την προϋπόθεση να συγχωρούμε τους συνανθρώπους μας, είναι το σημερινό μήνυμα που όλοι πρέπει να ενθρονίσουμε στις καρδιές μας. Ο Θεός του ελέους και της ευσπλαχνίας, ας δώσει σ’ όλους εμάς ειλικρινή μετάνοια.
ΟΡΘΟΔΟΞΕΣ ΟΜΙΛΙΕΣ, Τεύχος 46
Υπό Σεβ. Μητροπολίτου Αντινόης κ.κ. ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ
Παρασκευή 26 Αυγούστου 2022
Αφιέρωμα στη Μικρασιατική Καταστροφή από τα Κατηχητικά του Αγίου Νείλου Πειραιώς
Επ' ευκαιρία της επετείου των 100 χρόνων από την Μικρασιατική Καταστροφή
Απόσπασμα από την εκπομπή "Ορθοδοξία και Βιωματικές Εμπειρίες", των στελεχών, αποφοίτων και φίλων του Ενοριακού Νεανικού Έργου του Ιερού Ναού Αγίου Νείλου Πειραιώς. Η εκπομπή αυτή μεταδόθηκε από τoν ραδιοφωνικό σταθμό "Πειραϊκή Εκκλησία 91,2fm".
Πέμπτη 25 Αυγούστου 2022
Δημογραφικό: Ἡ πατρίδα εἶναι σημαντικώτερη ἀπό τό ψευτοκέντρο
Γράφει ὁ Μανώλης Κοττάκης – Διευθυντής τῆς ἐφημερίδος «ΕΣΤΙΑ».
ΟΙ ΑΡΙΘΜΟΙ εἶναι καταλυτικοί. Ἡ ἔρευνα πού πραγματοποίησε τό Ἰνστιτοῦτο τοῦ Συνδέσμου Ἑλληνικῶν Βιομηχανιῶν γιά τό δημογραφικό μᾶς θέτει μπροστά σέ ἕνα ἐνδιαφέρον δίλημμα: Τί προτιμοῦμε καί πῶς φανταζόμαστε τήν Ἑλλάδα τό 2100; Χωρίς μετανάστες καί μέ ἀμιγῆ πληθυσμό μόλις 5,7 ἑκατομμυρίων Ἑλλήνων ἤ μέ μετανάστες καί μέ μικτό πληθυσμό 8,9 ἑκατομμυρίων πολιτῶν, Ἑλλήνων καί ξένων;
Ἡ λογική ἀπάντηση εἶναι τό δεύτερο. Καί γιά λόγους ἀριθμητικούς καί γιά λόγους παραγωγικούς καί γιά λόγους ἀνταπόκρισης στίς διεθνεῖς μας ὑποχρεώσεις. Ἀριθμητικούς, γιά νά διατηρηθεῖ τοὐλάχιστον ὁ παρών πληθυσμιακός συσχετισμός δυνάμεων μέ τίς γειτονικές χῶρες. Παραγωγικούς, διότι ἄλλα φορολογικά ἔσοδα παράγει ἕνας πληθυσμός 6 ἑκατομμυρίων σχεδόν ἀνθρώπων κι ἄλλα ἕνας πληθυσμός περίπου 9 ἑκατομμυρίων ἀνθρώπων. Ἔσοδα ἀπό τά ὁποῖα χρηματοδοτοῦνται οἱ δημόσιες κοινωνικές πολιτικές. Γιά λόγους ἀνταπόκρισης στίς διεθνεῖς ὑποχρεώσεις, διότι μέ βάση τόν παραχθέντα πλοῦτο, ἀπό τόν πληθυσμό θά μποροῦμε ἤ δέν θά μποροῦμε στό μέλλον νά ἐξυπηρετήσουμε τό δημόσιο χρέος μας. Ἀπό τό ὁποῖο, ἀπ’ ὅ,τι φαίνεται, θά μᾶς πάρει καιρό γιά νά ἀπαλλαγοῦμε.
Ὡστόσο ἀπό τήν ἀνάλυση αὐτή πού προκρίνει ὡς βασική ἐπιλογή τήν ἔνταξη τεσσάρων καί πλέον ἑκατομμυρίων μεταναστῶν στόν ἐθνικό κορμό, λείπει μία παράμετρος: ἡ Ἑλλάδα! Ἡ Ἑλλάδα εἶναι χώρα, δέν εἶναι χῶρος. Ἡ ἔνταξη τῶν μεταναστῶν σέ αὐτούς τούς ἀριθμούς σημαίνει ὅτι τό 2100 οἱ μισοί πολῖτες αὐτῆς τῆς χώρας θά εἶναι ἀλλοδαποί! Θά μιλᾶμε πλέον γιά τούς κατοίκους πού ζοῦν στήν γεωγραφική περιοχή πού ὀνομάζεται Ἑλλάδα, ἀλλά δέν θά μιλᾶμε γιά Ἕλληνες. Καί βεβαίως αὐτό δέν θά εἶναι Ἑλλάδα. Ὅσοι λοιπόν προκρίνουν ὡς πρώτη ἐπιλογή γιά τήν λύση τοῦ δημογραφικοῦ προβλήματος τήν ἔνταξη τῶν μεταναστῶν, θεωρῶ ὅτι ἁπλῶς προκρίνουν τήν εὔκολη αὐτήν τήν στιγμή λύση πού θά φέρει αὔριο δύσκολα καί μεγάλα προβλήματα. Μέ ὁρατό τόν κίνδυνο, αὐτοί πού θά ἀκολουθήσουν ἐμᾶς νά μήν ἀναγνωρίζουν τόν τόπο μας.
Ὑπάρχει καί ἄλλη ὁδός. Ἐπίπονη βεβαίως. Πού δέν εἶναι καί πολύ τῆς μόδας. Ἡ ἐνίσχυση τοῦ ἑλληνικοῦ πληθυσμοῦ. Αὐτή νά καταστεῖ ἡ προτεραιότητα τῆς ἑλληνικῆς Δημοκρατίας γιά τά ἑπόμενα χρόνια, καί ἔπειτα ἡ ἔνταξη τῶν ὅποιων μεταναστῶν πού ζοῦν ἐδῶ καί δεκαετίες στήν χώρα μας. Εἶναι βεβαίως μία λύση πού χρειάζεται ὑπομονή καί πειθώ. Ἀλλά καί ἀναπροσανατολισμό δαπανῶν. Δηλαδή: τά κονδύλια πού σήμερα ἁπλόχερα διαθέτει ἡ Πολιτεία γιά τήν ἔνταξη τῶν μεταναστῶν στήν ἑλληνική κοινωνία, παρόντων καί ἐπερχομένων, νά ἀξιοποιηθοῦν στό σύνολό τους γιά τήν ἀνάσταση τοῦ θεσμοῦ τῆς ἑλληνικῆς οἰκογένειας. Γιά νά γίνει ξανά μόδα αὐτό πού ἦταν παράδοση γιά δεκαετίες στήν πατρίδα μας, ἡ μητρότητα. Αὐτό σημαίνει ὅτι δαπάνες γιά τεσσερισήμισι ἑκατομμύρια μετανάστες θά χρησιμοποιηθοῦν γιά νά δημιουργήσουμε μέχρι τό 2100 τεσσερισήμισι ἑκατομμύρια Ἕλληνες.
Δέν εἶναι εὔκολη ὁδός βεβαίως αὐτή γιά νά τήν ἐπιλέξει κανείς. Χρειάζεται ὑπομονή καί πειθώ –τό ἄλλο μεγάλο μας πρόβλημα. Ὑπομονή, γιατί αὐτές οἱ πολιτικές δέν ἀποδίδουν μέσα σέ μία τετραετία γιά νά μπορεῖ μία κυβέρνηση νά τίς ἐκμεταλλευτεῖ ψηφοθηρικά. Ἀποτελοῦν ἐπένδυση μέσα στόν χρόνο. Πειθώ, διότι αὐτήν τήν στιγμή ἡ γέννηση ἑνός παιδιοῦ θεωρεῖται περιπέτεια. Τό κράτος μέ ἐξαίρεση ὁρισμένες ἀποσπασματικές ρυθμίσεις πού διευκολύνουν τήν οἰκογένεια καί τήν στηρίζουν γιά συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, οἰκονομικά δέν ἐπενδύει στίς γεννήσεις. Ἐπενδύει στίς εὔκολες λύσεις.
Αὐτό ὅμως σημαίνει –καί αὐτό ἀπευθύνεται προσωπικά στόν ἴδιο τόν Πρωθυπουργό, κύριο Μητσοτάκη– ὅτι στό μέλλον ἡ Πολιτεία θά προβάλλει τήν τεκνοποιία καί τήν οἰκογένεια ὡς στοιχεῖο ὁλοκλήρωσης τῆς προσωπικότητας καί ὡς βάση τῆς ἀνθρώπινης εὐτυχίας. Πέρα δηλαδή ἀπό τό ὑλικό ἀντάλλαγμα, σοῦ ἐξασφαλίζω ἐπιδόματα, σοῦ ἐξασφαλίζω φοροαπαλλαγές, σοῦ ἐξασφαλίζω ὁλοήμερα σχολεῖα γιά νά παρκάρεις τά παιδιά, σοῦ ἐξασφαλίζω ἐπίδομα τοκετοῦ, ἀπαιτεῖται μία γιγαντιαία ἐκστρατεία τῆς ἑλληνικῆς πολιτείας γιά τήν ἀνάσταση τοῦ θεσμοῦ τῆς ἑλληνικῆς οἰκογένειας.
Στίς μέρες μας, δυστυχῶς, εἶναι πικρή ἡ ἀλήθεια, ἡ ὁμάδα πού περιστοιχίζει τόν κύριο Πρωθυπουργό λανσάρει ὡς προοδευτικό πρότυπο τήν οἰκογένεια πού κτίζουν οἱ ΛΟΑΤΚΙ. Καί αὐτό κυριαρχεῖ καί στήν τηλεόραση καί στό διαδίκτυο καί στίς λαϊφστάυλ ἐφημερίδες καί στά τηλεπαιχνίδια, ἀκόμα καί στίς διαφημίσεις καλλυντικῶν. Μόνο πού αὐτό τό μοντέλο οἰκογένειας ὅσο καί νά θέλει κανείς νά τό συμπαθήσει –ἐλεύθερη ἐπιλογή τοῦ καθενός εἶναι πῶς θά ζήσει– δέν μπορεῖ νά λύσει τό δημογραφικό.
Εἶναι ἡ φύση, ἀνόητοι.
Ὅσες υἱοθεσίες κι ἄν νομοθετηθοῦν μεταξύ ὁμοφυλοφίλων, εἶναι οὐτοπία νά πιστεύει κανείς ὅτι θά μᾶς δώσουν τά 4 ἑκατομμύρια Ἕλληνες πού μᾶς λείπουν μέχρι τό 2100. Ἀντιθέτως, ἡ κλασσική οἰκογένεια πού βάλλεται σήμερα ἀπό παντοῦ καί περνᾶ βαθειά κρίση, μπορεῖ ὑπό προϋποθέσεις νά λύσει τό πρόβλημα. Ἀντί λοιπόν νά υἱοθετοῦμε τίς εὔκολες καί μοδᾶτες λύσεις τῆς ἔνταξης τῶν μεταναστῶν ὡς προτεραιότητά μας, μέ τό ἐπιχείρημα ὅτι μᾶς λείπουν ἐργατικά χέρια, καλό θά εἶναι νά ἀνασκουμπωθοῦμε καί νά χαράξουμε μία μακροπρόθεσμη πολιτική γιά τό μέλλον. Προφανῶς ὅποιος ἀκολουθήσει τόν δρόμο αὐτόν δέν θά περιμένει τά ψηφαλάκια τῶν ΛΟΑΤΚΙ, ὡστόσο ἐδῶ τό μέγα διακύβευμα εἶναι ἡ συνέχεια τοῦ ἔθνους καί ὄχι τό ἀποτέλεσμα τῶν ἐθνικῶν ἐκλογῶν τοῦ 2022. Διότι ἄν κάποτε φτάσουμε στό σημεῖο νά ἀποτελοῦν οἱ Ἕλληνες πρόσφυγες καί μειονότητα στόν τόπο τους τόν ὁποῖο δέν θά ἀναγνωρίζουν, κανείς δέν θά ἀναγνωρίσει ὡς μέγα ἱστορικό ἐπίτευγμα μιά ψευτο-προοδευτική πολιτική πού ἀκολουθήθηκε 80 χρόνια πρίν ἀπό τό 2100, γιά νά ἰσχυρίζεται κάποιος ὅτι εἶναι κεντρῶος καί προοδευτικός. Ἡ πατρίδα εἶναι σημαντικώτερη ἀπό τό κέντρο!
Ἄρθρο στήν «ΕΣΤΙΑ», Πα. 10 Ίουνίου 2022, φ. 42.278 σελ. 1, 3 (αναδημ. στην ηλεκτρονική έκδοση 11/6/2022).
Συμπλήρωμα
Κοιμήθηκε ο Μητροπολίτης Διοκλείας Κάλλιστος Ware († 24 Αυγούστου 2022)
Εκοιμήθη σήμερα, Τετάρτη 24 Αυγούστου 2022 και σε ηλικία 88 ετών ο Μητροπολίτης Διοκλείας Κάλλιστος Γουέαρ.
Ο
Μακαριστός Μητροπολίτης Διοκλείας κ. Κάλλιστος Ware, υπήρξε από τις
σημαντικότερες εκκλησιαστικές και θεολογικές φυσιογνωμίες του καιρού
μας, γεννήθηκε στην Αγγλία το 1934. Σπούδασε Αρχαία Ελληνικά, Λατινικά,
Φιλοσοφία και Θεολογία στην Οξφόρδη. Αγγλικανός από γέννηση και
ανατροφή, ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με την Ορθοδοξία το 1952,
γοητευμένος από την ορθόδοξη, θεία Λειτουργία και την παράδοση της
μυστικής θεολογίας.
Έγινε δεκτός στην Ορθόδοξη Εκκλησία το Πάσχα του 1958, ενώ το 1965 χειροτονήθηκε διάκονος· τον ίδιο χρόνο εκάρη μοναχός στην Μονή του Αγ. Ιωάννου του Θεολόγου στην Πάτμο. Επιστρέφοντας στην Οξφόρδη ανέλαβε καθήκοντα εφημερίου στην ελληνική ορθόδοξη ενορία, ενώ παράλληλα εξελέγη Λέκτωρ στον κλάδο των Ορθόδοξων Ανατολικών Σπουδών Πανεπιστήμιου της Οξφόρδης. Το 1970 γίνεται μέλος του Κολλεγίου Ρebroke της ίδιας πόλης.
Το 1985 εξελέγη επίσκοπος Διοκλείας από την Συνοδό του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, ο πρώτος Βρετανός που αναδεικνύεται επίσκοπος της Ορθόδοξης Εκκλησίας από την εποχή του Σχίσματος!
Έχουν μεταφραστεί στα ελληνικά τα βιβλία του Ο Ορθόδοξος Δρόμος, Η Ορθόδοξη Εκκλησία, Η δύναμη του Ονόματος. Η εντός ημών Βασιλεία. κ.α. Ο ίδιος ο επίσκοπος Κάλλιστος έχει μεταφράσει στα αγγλικά τα Μηναία, το Τριώδιο και την Φιλοκαλία (από κοινού με τον μακαριστό Ρhilip Sherrard), ενώ είναι ένας από τους συνεκδότες του γνωστού θεολογικού περιοδικού Sobornost.
Μακαριστός Μητροπολίτης Διοκλείας Κάλλιστος Ware: «Η πορεία μου προς την Ορθόδοξη Εκκλησία»
Αναρτήσεις του ιστολογίου μας σχετικές με τον Κάλλιστο Ware εδώ.
Αναρτήσεις του ιστολογίου ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ σχετικές με τον Κάλλιστο Ware εδώ.
 |
| https://vardavas.blogspot.com/2015/11/198-ware.html |
Ευχόμαστε από καρδιάς, ο Κύριος να τον κατατάξει μετά των αγίων. Καλή ανάσταση, αγαπημένε δάσκαλε. Δόξα τω Θεώ.
Τρίτη 23 Αυγούστου 2022
Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός: ο χτίστης της Ρωμηοσύνης
Γράφει ο Δημήτρης Νατσιός
Σ’ ένα βιβλίο του Φάνη Μιχαλόπουλου για τον Άγιο Κοσμά, από τα πρώτα που γράφτηκαν για τον βίο και την πολιτεία του, το 1940, διαβάζουμε στον επίλογο: “Ρώτησαν κάποιον 100χρονίτη, ευσεβή γέρο Ηπειρώτη, που ξεψυχούσε στο Γηροκομείο των Ιωαννίνων, το 1872, τι χαράχτηκε βαθύτερα στην ψυχή του απ’ όσο έζησε. Απάντησε ο πολιός γέροντας: «Ὅταν μικρός ἄκουσα τή διδαχή τοῦ πάτερ Κοσμᾶ καί φίλησα τό χέρι του».”
Με το στόμα του νομίζω μιλούσε όλη η Ρωμηοσύνη, εκφραζόταν η ευγνωμοσύνη του Γένους στον μεγάλο εθναπόστολο.
Ας μην το ξεχνούμε αυτό, τα λιοντάρια του ’21 ήταν, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, πνευματικοπαίδια του Αγίου. Ο αθάνατος Κατσαντώνης μαρτύρησε έχοντας το όνομά του στα χείλη του. Ο καλόγερος Σαμουήλ, ο μπουρλοτιέρης του Σουλίου, υπήρξε μαθητής του. Αλλά και Νεομάρτυρες, το «καινόν καύχημα της Ορθοδόξου Πίστεως», μαθήτευσαν παρά τους πόδας του Δασκάλου του Γένους, όπως ο εκ Σαμαρίνης νεομάρτυς Δημήτριος, τον οποίο οι Τούρκοι έκτισαν ζωντανό. Ο άγιος στάθηκε «ὁ χτίστης τῆς Ρωμηοσύνης», όπως πολύ ωραία ονομάζεται σ’ ένα ποίημα του 1960, γραμμένο από τον Γεώργιο Αθάνα. Το διαβάζω:
«Στό Μέγα Δένδρο ξεκινᾶ
στό Καλοντάει ἁγιάζει
χτίζει σχολειά, χτίζει ἐκκλησιές
χτίζει τήν Ρωμηοσύνη.
Πάτερ Κοσμᾶ, σά νά 'ταν χθές
τό κήρυγμά σου ἀχάζει (=βροντάει)
στήν Ρούμελη, στήν Ἥπειρο
στήν Ἀπεραντοσύνη».
Χτίζει, λέει ο ποιητής, πρώτα σχολειά και κατόπιν χτίζει και εκκλησιές, γιατί; Διότι
«καλύτερον, ἀδελφέ μου, νά ἔχης ἑλληνικόν σχολεῖον εἰς τήν χώραν σου, παρά νά ἔχης βρύσες καί ποτάμια, καί ὡσάν μάθης τό παιδί σου γράμματα, τότε λέγεται ἂνθρωπος. Τό σχολεῖον ἀνοίγει τάς ἐκκλησίας, τό σχολεῖον ἀνοίγει τά μοναστήρια».
Ναι, εκείνα τα σχολειά του Αγίου άνοιγαν εκκλησιές, τα τωρινά κλείνουν τις εκκλησιές και γκρεμίζουν μοναστήρια. Τα σχολεία του Αγίου δεν ήταν απλώς «τόποι προσκτήσεως γνώσεων, ἀλλά κυρίως φροντιστήρια ἠθικῆς, χριστιανικῆς καί ἠθικῆς ἀγωγῆς», όπως γράφει σε μία επιστολή του ο Ιω. Καποδίστριας, ο πρώτος και τελευταίος κυβερνήτης της Πατρίδας μας. Τον διαδέχτηκαν πρωθυπουργοί, ελάχιστοι κατέλειπαν καλό όνομα, οι περισσότεροι υπήρξαν φιλήκοοι των ξένων και «ὁ φιλήκοος τῶν ξένων εἶναι προδότης» μας λέει και πάλι ο αδικοχαμένος Κυβερνήτης.
Βλέποντας αυτά που γίνονται σήμερα στον τόπο μας, τις αναθυμιάσεις που μας πνίγουν, μου έρχεται στο νου η παροιμία που έλεγε και ο Πατροκοσμᾶς:
«Ἐκεῖ πού κρεμοῦν τώρα οἱ καπεταναῖοι τά καριοφίλια, θά ρθῆ καιρός πού θά κρεμοῦν οἱ γύφτοι τά νταούλια».
Λίγο πιο πάνω από την γενέτειρά μου, στην Άνω Μηλιά Πιερίας, υπάρχει ναός του Αγίου. Σε μία διχάλα ενός δέντρου, που δεν ψηλώνει, είναι καρφωμένος ένας σιδερένιος σταυρός από τον Πατροκοσμά. Εκεί χτίστηκε η εκκλησιά. Καμάρωναν οι παππούδες μας: «Πέρασε κι απ’ τά μέρη μας ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς», ήταν ευλογία, ευωδία μεγάλη το πέρασμά του. Κι απ’ όπου δίδασκε ο Πατροκοσμάς, όπου έστηνε το ταπεινό σκαμνί του, που ήταν ο τάφος του όπως έλεγε, το αντίχριστο Ισλάμ εκεί δεν στέριωνε.
Σε εποχή που οι κατακτητές μάς αφανίζουν, που, οι «ἀλώπεκες τοῦ σκότους», οι παπικοί μισσιονάριοι [=ιεραπόστολοι] προσηλυτίζουν, οι ραγιάδες υποκύπτουν και κατά επαρχίες αλλαξοπιστούν, ο Άγιος παίρνει στους ισχνούς ώμους του τον σταυρό του Κυρίου και χτίζει σχολεία γα να μαθαίνουν τα σκλαβόπουλα «τί εἶναι Θεός, τί εἶναι Ἁγία Τριάς, τί εἶναι ἄγγελοι, ἀρχάγγελοι, τί εἶναι οἱ καταραμένοι οἱ δαίμονες, τί εἶναι Παράδεισος, τί εἶναι κόλασις, τί εἶναι ἁμαρτία καί ἀρετή».
Στα σημερινά σχολειά των άθεων γραμμάτων, δεν μαθαίνουν οι μαθητές μας τι είναι οι καταραμένοι οι δαίμονες και η αμαρτία, αλλά καλούνται να μιμηθούν τους δαίμονες. (Θυμίζω στο βιβλίο Θεατρικής Αγωγής Ε-Στ Δημοτικού, την παρότρυνση του βιβλίου, σελ. 81, «είσαι δαιμόνιο», να υποδυθούν, δηλαδή, οι μαθητές, το δαιμόνιο).
«Το κακό», έλεγε ο άγιος σε μία προφητεία του, «θα σας έρθει από τους διαβασμένους». Δεν είπε μορφωμένους. Ο λαός μας τους μορφωμένους τους ονομάζει γνωστικούς, ενώ τους διαβασμένους πολύξερους. Πολύξεροι είναι οι ημιμαθείς που μεταρρυθμίζουν, αναγεννούν, «αναπτερώνουν» την Παιδεία, για να καταλήξουμε σήμερα, αντί να έχουμε σχολεία ρωμαίικα, με «ψυχή καί Χριστό», να καταντήσουν μάνδρες εκκλησιομαχίας, αφιλοπατρίας και γλωσσικής σύγχυσης.
***
Διδάσκω πάντοτε στους μαθητές μου, την ώρα των Θρησκευτικών, το Ευαγγέλιο της Κυριακής. Δεν προβλέπεται από το αναλυτικό πρόγραμμα, όμως - και το λέω χωρίς ίχνος έπαρσης, «ἕν οἶδα ὅτι οὐδέν οἶδα» - δεν σκύβω το κεφάλι στο ψευτορωμαίικο, γιατί «ὅταν μοῦ πειράζουν πατρίδα καί θρησκεία μου, θά μιλήσω, θά 'νεργήσω καί ὅ,τι θέλουν ἄς μοῦ κάμουν», όπως μας κανοναρχεί ο πατριδοφύλακας στρατηγός Μακρυγιάννης.
Μου λέει ένας μαθητής μου. «Γιατί, κύριε, την ώρα που μας διαβάζετε το Ευαγγέλιο επικρατεί απόλυτη ησυχία;». Τι να του πω του παιδιού; Θυμήθηκα τα λόγια του Αγίου:
«Δέν βλέπετε ὅτι ἀγρίευσε τό Γένος μας ἀπό τήν ἀμάθεια καί ἐγίναμεν ὡσάν τά θηρία»;
Και πώς να μην αγριέψουν τα παιδιά, να μην γίνουν ωσάν τα γουρουνόπουλα, όπως έλεγε ο Άγιος στους γονείς τους, που τ’ άφηναν χωρίς «τά γράμματα πού διαβάζουνε οἱ γράμματοι καί ἁγιάζουνε» (Ελύτης). Τα γράμματα αυτά είναι ο λόγος του Κυρίου και ο λόγος, ο ορμητικός αυτός σπόρος, δεν φτάνει εις την «γῆν τήν ἀγαθήν», τις ψυχές των παιδιών μας, γιατί τον πνίγουν τα ζιζάνια. Και τα δηλητηριώδη αγκάθια της αφιλοπατρίας και της εκκλησιομαχίας, φωλιάζουν στα σχολικά βιβλία γλώσσας, τα παλιά αναγνωστικά.
Και τα λέγαμε αναγνωστικά, διότι μέσω των βιβλίων «διάβαζε» ο μαθητής τον πολιτισμό μας, περιείχαν γνώσεις ιστορίας, λαογραφίας, θεολογίας, γεωγραφίας, μ’ ένα λόγο, βιβλία -να πω μία λέξη που ποινικοποιήθηκε- πατριδογνωσίας. Σε αντίθεση με τα νέα-περιοδικά ποικίλης ύλης, όπως απροκάλυπτα τα ονομάζω, που γελοιοποιούν τον δάσκαλο και υπονομεύουν την ίδια την υπόσταση του σχολείου.
Αγρίεψαν, τα παιδιά μας, γιατί τα καταδικάσαμε με την μεγαλύτερη τιμωρία που υπάρχει· να τα έχουν όλα, να μην τους λείπει τίποτε, χωρίς ποτέ να ορθώνουμε και το ευλογημένο ΟΧΙ. Τα έχουν όλα, μπούκωσαν από τις προσφορές και τους στερήσαμε το ανθρωποποιό λίπασμα της ανατροφής: Την αγάπη, την «ἐν Χριστῷ» νουθεσία, διότι «Ὅσον οὖν πλεονάζεις τῷ πλούτῳ, τοσοῦτον ἐλλείπεις τῇ ἀγάπῃ» (Μέγας Βασίλειος).
«Όταν τα μήλα είναι ξινά, δεν φταίνε τα μήλα, φταίνε οι μηλιές» μας διδάσκει και ο άγιος Κοσμάς. Και μηλιές είναι οι γονείς και οι δάσκαλοι. Σήμερα τα παιδιά μας αντιμετωπίζουν σοβαρό πρόβλημα στη γλώσσα, αδυνατούν να εκφραστούν! Γιατί; γιατί η ελληνική γλώσσα είναι πρώτα δουλειά της μάνας. Οι μαστοί της είναι τρεις. Οι δύο για το γάλα και ο τρίτος το στόμα της, η λαλιά της. Με την περιφρόνηση όμως της παράδοσής μας, την εκφράγκευσή μας ο τρίτος αυτός μαστός, αποξεράθηκε. (Και παράδοση σημαίνει «φωνή κεκοιμημένων διδάσκουσα τούς ζῶντας»).
Ενώ είναι γεμάτο το κελάρι του πατρογονικού μας σπιτιού με καλούδια και με τα τιμαλφή του Γένους και της ηλιόλουστης Ορθοδοξίας μας, αντί να ευφραίνονται τα παιδιά, που είναι Έλληνες και Χριστιανοί Ορθόδοξοι, εμείς τα καταδικάσαμε σε λιμοκτονία, τα «ταΐζουμε» ξυλοκέρατα.
Μόνο με το… αναλυτικό πρόγραμμα που ονομάζεται «διδαχές τοῦ Ἁγίου Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ», θα αναστηθεί η Πονεμένη Ρωμηοσύνη.
Δημήτρης Νατσιός
πρόεδρος της ΝΙΚΗΣ
«Υπάρχουν επίσης και εκείνοι, που όχι απλά αρνούνται να την τιμούν, αλλά την υβρίζουν με χυδαιότητα...»
Λάμπρου Κ. Σκόντζου, «Ιδού Γάρ απο του Νύν Μακαριούσι με Πάσαι αι Γενεαί» - Θεολογικό σχόλιο στην εορτή της εορτής της Αποδόσεως της Κοιμήσεως της Θεοτόκου
Ενωμένη Ρωμηοσύνη (διαβάστε εκεί ολόκληρο το άρθρο)
(...) Υπάρχουν επίσης και εκείνοι οι οποίοι, όχι απλά αρνούνται να την τιμούν, αλλά φτάνουν στην έσχατη κατάντια να την υβρίζουν με χυδαιότητα. Την υποτιμούν και την υβρίζουν σύγχρονοί μας νεοπαγανιστές, ονομάζοντας την «αγράμματη Εβραία», επειδή ο Υιός της διέλυσε τα σκοτάδια του αρχαίου παγανισμού και έφερε το πραγματικό φως στην ανθρωπότητα, αφού «Φως η τεκούσα Θεοτόκε, σκοτισθέντα με νυκτί αμαρτημάτων». Αν δεν υπήρχε αυτή δε θα ερχόταν ο Χριστός στον κόσμο, για να αποδιώξει τον πνευματικό εφιάλτη της ειδωλολατρίας και γι’ αυτό τη μισούν. Την συγκρίνουν με κάποιες μυθικές γυναίκες της αρχαίας Ελλάδος, δήθεν σπουδαίες, για να τη μειώσουν.
Την υβρίζουν ακόμα οι κατά συνήθεια βλάσφημοι, αναίτια σε κάθε φράση που βγάζουν από το στόμα τους. Εμείς οι «ορθόδοξοι» Έλληνες έχουμε το «προνόμιο», ένα από τα πολλά, να βλασφημούμε τα θεία και τα ιερά πρόσωπα της πίστεώς μας και περισσότερο απ’ όλα την Παναγία μας. Εκείνη, στην οποία χρωστάμε τα πάντα!
Εκείνη τη κάνει, μπροστά στις ασέβειές μας; Θυμώνει; Οργίζεται, Τιμωρεί; Τίποτε από όλα αυτά! Όπως δε μπορεί να λερωθεί η σελήνη από τις λάσπες που πετούν ψηλά, παίζοντας, τα παιδιά, έτσι και η Παναγία Θεοτόκος μένει ανεπηρέαστη από τις δικές μας κακότητες και αθλιότητες, οι οποίες δεν μπορούν να την αγγίξουν. Όχι μόνο δεν ανταποδίδει κακότητα στην κακότητά μας, αλλά δέεται αέναα για μας και μας ευεργετεί, όπως ευεργετεί η καλή μητέρα το παιδί της, έστω και αν αυτό δεν το αξίζει. Φτάνει να διαβάσει κάποιος τους υπέροχους Παρακλητικούς Κανόνες, οι οποίοι ψάλλονται προς τιμή της τις ημέρες του Δεκαπενταυγούστου να καταλάβει
πως η καρδιά της πάλλει από αγάπη και συμπόνια για κάθε ανθρώπινο πρόσωπο, ως εκχύλισμα της μετοχής της στην ακένωτη αγάπη της Θεότητας. Πως δεν υπάρχει χώρος στην ψυχή της για θυμό, μίσος και αντεκδίκηση, αλλά είναι ολόκληρη πληρωμένη από αγάπη και ευσπλαχνία για το κάθε ανθρώπινο πρόσωπο, ακόμα και για τους υβριστές της!
Επίσης:
Τα «εννιάμερα της Παναγίας» και το εορταστικό δεκαήμερο στην έξοδο του Αυγούστου...
Πώς είναι δυνατόν να συγχωρέσω τον εχθρό μου;
Ορθόδοξες Παναγίες απ' όλο τον κόσμο
Βιογραφία της Παναγίας
Εμφανίσεις και θαύματα της Παναγίας ανά τους αιώνες
Επιστημονική εξέταση σε δύο θαύματα της Παναγίας: εδώ & εδώ.
Μικροί Χαιρετισμοί στην Υπεραγία Θεοτόκο
Παναγία των Ελλήνων
Η τιμή της Παναγίας στην Αγία Γραφή
Η Παναγία των αλκοολικών
Εικόνες της Παναγίας
Παναγία (ενότητα στο blog μας)
Ορθόδοξες Παναγίες απ' όλο τον κόσμο
Βιογραφία της Παναγίας
Εμφανίσεις και θαύματα της Παναγίας ανά τους αιώνες
Επιστημονική εξέταση σε δύο θαύματα της Παναγίας: εδώ & εδώ.
Μικροί Χαιρετισμοί στην Υπεραγία Θεοτόκο
Παναγία των Ελλήνων
Η τιμή της Παναγίας στην Αγία Γραφή
Η Παναγία των αλκοολικών
Εικόνες της Παναγίας
Παναγία (ενότητα στο blog μας)
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)