Αγαπημένοι μας άγιοι & μνήμες στις 30 & 31 του Γενάρη (& το θαύμα του αγίου Αρσενίου της Πάρου στο Βέλγιο)!...

Αφιέρωμα στους Τρεις Ιεράρχες

Μνήμη της εύρεσης της θαυματουργής εικόνας της Παναγίας της Τήνου (30 Ιανουαρίου 1823)

The Orthodox New-Martyr of Mexico: Paul de Ballester-Convallier: Ο επίσκοπος Παύλος ντε Μπαγεστέρ-Κονβαλλιέρ, που μεταστράφηκε στην Ορθοδοξία από τον Καθολικισμό το 1954, πυροβολήθηκε βγαίνοντας από την εκκλησία, στην πόλη του Μεξικού, στις 22 Ιανουαρίου 1984. Η ψυχή του ταξίδεψε για τους ουρανούς στις 31 του ίδιου μήνα. [...]

Οι αγίες Μητέρες των Τριών Ιεραρχών (γιορτάζουν την 1η Κυριακή του Φλεβάρη)

Άγιοι Κύρος και Ιωάννης οι Ανάργυροι και η αγία Αθανασία με τις τρεις θυγατέρες της, Θεοδότη, Θεοκτίστη και Ευδοξία

Όσιος Αρσένιος ο Νέος εν Πάρω (εικ.)

Το θαύμα του αγίου στο Βέλγιο (ανάσταση νεκρού βρέφους), Ιανουάριος 2018

Ο άγιος νεομάρτυρας Ηλίας Αρδούνης (και άλλοι άγιοι που μεταστάφηκαν στην Ορθοδοξία από το Ισλάμ)

Άλλοι άγιοι στις 30 & 31 του Γενάρη!...

Corporatism or Commonweal?

by Archbishop Lazar Puhalo
Incommunion - Website for the Orthodox Peace Fellowship

"This is the rule of the most perfect Christianity, its most exact definition, its highest point, namely, the seeking of the common good, for nothing can so make a person an imitator of Christ as caring for his neighbors. "St. John Chrysostom

The concept of the “common good” has fallen out of favor in recent years. Over the past two decades, it has become increasingly common to dismiss the notion that we all share an interest in the broader community, that society is more than simply a collection of individuals pursuing their individual material self-interest.

In Socrates’ Apology, he tells a story that illustrates the tension between corporatism and commonweal. Zeus, Socrates relates, decided to help mankind create a human society. He sent Hermes to distribute the necessary technical and managerial skill to certain people. The result was a society based on self-interest and expertise. Such a society was centrifugal and fragmented. As the philosopher John Ralston-Saul observed, Zeus had created a society based on the corporatist model, with economic and social structures based on professional self-interest. People were defined by what they did. In more contemporary terms, this would be the corporatism of consumer capitalism, also based on self-interest and self-centeredness: defining people by what and how much they consume.

Zeus sees his error and decides to remedy it by having Hermes distribute social reverence (aidos) and right-mindedness (diki) to each person. Social reverence signifies a sense of “community,” a shared awareness, a shared knowledge of selfconstraint and belonging. Right-mindedness relates to a sense of social justice, integrity, freedom, and social order: a shared sense of responsibility. This is what we refer to as “commonweal.” It defines people simply as “fellow human beings,” as members of a community that we call “humanity.”

Corporatism, a fundamental aspect of our modern consumerist economic system, is inimical to Christianity and a violation of God’s Law. (See, for example, Deuteronomy 24:19-21)

Corporatism reorganizes society with the reduction of the individual to the status of consumer. To consume is regarded as patriotic while to consume in excess raises’s one’s social status. This new economic world order presents us with intense moral and ethical contradictions, arguing that greed, self-gratification, and excess consumption are simply aspects of human nature. This argument, taken from the doctrines of Social Darwinism, is certainly questionable. As Linda McQuaig observed in her essay, “Lost in the Global Shopping Mall”:

The rapaciousness of certain business leaders has been much in the spotlight…. Even conservative pundits appear shaken by the astounding greed and dishonesty at the heart of … corporate culture. Still, some shrug it off as simple human nature, saying that we are inherently a competitive, acquisitive species, naturally inclined to push our own self-interest as far as we possibly can. But is this the whole picture? Is our society really nothing more than a loose collection of shoppers, graspers and self-absorbed swindlers? Perhaps we are in danger of becoming such a culture, but it is important to remember that culture itself is a learned set of rules.” 

Photo from here

At this point we may examine the corporatization of morality and, to some extent, of the Christian Church.

The concept of commonweal the common good is fundamental to authentic Christianity. A clear and profound doctrine of commonweal permeates the Old Testament. It is made law in the book of Deuteronomy and constantly enjoined by the Holy Prophets.

Jesus Christ reaffirms this “law of commonweal” with his two great moral imperatives, (“love your neighbor as yourself” and “do unto others as you would have them do unto you”). Christ makes the love of neighbor together with unconditional love of God the very foundation and essence of the Law and the Prophets. The fulfillment of such a moral imperative certainly requires a direct encounter and interaction with culture and society.

Unfortunately, this is an encounter that has been either abandoned, corporatized or reduced to outbursts of moralism by many Christian bodies.

Contrary to this trend, the Christian community must address society and interact in the shaping of our culture. However, this interaction must consist of something more than merely scolding politicians and demanding the law enforce on all citizens the sort of behavior we consider to be correct. We must avoid the inner contradictions of moralism and address the whole scope of true morality.

Morality or Moralism? How can Christians consider it to be an authentic expression of morality to oppose the killing of unborn children while ignoring the killing of children who are already born? Is it truly moral to protect the lives of unborn children but ignore or trivialize the fact that they will have to grow up in a world where, because of our own excess, they may not have sufficient food and many of the necessary natural resources will have been squandered and climate change will have made their lives precarious and uncertain? Is it actually moral to demand that governments enforce the sort of correct personal behavior that our own ideologies demand while turning consumer capitalism into a religious doctrine that cannot be subjected to critique and criticism?

One fatal flaw in the preaching of Christianity that has had negative effects in North America is the failure to distinguish between morality and moralism. From an authentic Christian point of view, true morality has to do not only with salvation but with every aspect of our inter-human relations; it is not simply a system of correct behavior.

True morality is not a system of law which, if obeyed, makes one a moral person. It is necessary to have such laws for the sake of society, but that has little to do with the change of a person’s heart and an inner transformation into the image of Christ’s love. Morality is not a form of bondage but a path of liberation. When we speak of “the law of God,” we are not speaking of an ordinary, worldly notion of “law.” God’s law is not given to repress us but to protect us.

If we are driving along a dangerous highway and the signs warn us to slow down because there is a dangerous curve in the road, that is a “law.” The speed limit is set by law. If we disregard that law and crash over a cliff because we are driving too fast, we do not claim that the government punished us by making us crash. On the contrary, the government tried to save us from serious injury or death by making that law.

This is precisely the meaning of the “law of God,” of our system of morality. God has revealed to us a manner of life that can keep us from much pain and suffering and from many disasters. He has called upon us to realize that his law is a law of love, and that we should obey it out of love and trust in him, not from fear of punishment. Moreover, such true morality constrains us to imitate God’s love in our dealings with the world. This is the essence of true morality.

We cannot equate morality with behavior that is acceptable to a given society, because often a society accepts behavior that we know is contrary not only to our salvation but is also inimical with the concept of commonweal. If we preach only a legal morality that does not encompass the moral imperatives of Jesus Christ then we are mere moralists. Moralism is cold, unforgiving, full of hatred, and spiritually destructive. It is self-centered, and it deforms the idea of morality for the advantage of one or another class in society to the detriment of others. 

  

From here

When we speak of true morality, we are not referring to simple obedience to a system of law but a free accord with a system of spiritual healing. The authentic Christian spiritual life really does provide us with the means for moral healing, but even among our own people, we see so many who never experience such healing. This is because they encounter only moralism: “Obey this law or God will do something bad to you.”

Moralism does not take into account what is necessary to actually heal a person and deliver them from the bondage of their inner suffering so they can lead a moral life; it thinks only about condemnation and punishment. But let us indicate how these ideas have a direct bearing on our subject.

Our modern consumerism inclines a society not only to excess but also to self-centeredness and indifference. One can opt to blame such attitudes on Satan, but when one does, let him remember that the power of Satan in our lives can be defeated only by means of unselfish love, by adopting a sincere sense of commonweal to love your neighbor as yourself in place of a desensitized self-interest. There is no such thing as Christian morality without an inner struggle toward unselfish love, self-constraint, and a sincere concern for the welfare not only of those around us but even for future generations.

Moralism condemns, usually with arrogant self-righteousness, while a spirit of true Christian morality seeks one’s own moral healing and the moral healing of those around us so they might be liberated from bondage. This is the concept of morality that can keep us alive spiritually in our consumerist and secular culture; this is the image of morality that will attract others to Christ and to authentic faith, a concept that can help form in us a truly Christian sense of commonweal.

The Corporatization of Morality: The corporatization of morality may be a product of radical individualism. It arises almost automatically when Christianity is transformed from a living faith into an ideology informed by such categories as liberal, conservative, leftist, right wing, and so forth. Morality then becomes corporatized into various categories of correct behavior, defined by an essentially political mindset of one or another religio-political ideology.

This narrows the concepts, so clearly stated in the Old Testament, down to horror at those things condemned with little regard for those things enjoined: social justice, non-condescending care for the poor and all those in need, and a powerful sense of mutual responsibility for the common good of the nation, of all the inhabitants of that nation. 

 

From here

In the Old Testament law, there are clearly ecological provisions for the care and nurturing of the land: a Sabbath for the agricultural land is just as much a part of the Law as a Sabbath for man (Leviticus 25:4-6). This care of the land, which must be cherished and nurtured, is surely as much a moral law as any in the Old Testament. Just as surely, it shows a deep concern for the common good of the whole population which must be fed from that land. This concern so obviously extends to future generations.

Organizing and spending large sums of money to protest and lobby against certain forms of personal behavior may be useful, but there is an inner contradiction that is inexcusable when the same organizers refuse to condemn corporate immorality or organize and finance lobbying about environmental issues that relate to the very survival of whole populations and the health, welfare, and survival of future generations. The destruction of the environment is every bit as immoral and kills just as many children as abortion. Any truly Christian concept of morality will encompass corporate and environmental immorality with the same fervor that it addresses personal morality.

We may have a “fallen human nature,” but it is clear that humankind is essentially good and, as the image and likeness of God, has an innate inclination toward virtue. We will all live in the new world order of consumer capitalism and secularism. We will all partake of the benefits of consumer capitalism and enjoy its positive aspect.

But as Christians, we will also have to face the moral challenges of its negative side. It is urgent for us, as moral human beings, to recognize that future generations will pay a terrible price for the excess and overindulgence of our era. We cannot separate spirituality from moral responsibility and here, consumerism poses yet another challenge.

Since consumerism thrives on over-consumption, not only must products not be durable, as we mentioned before, but they should not be reasonably “upgradable” either. Computers, for example, are discarded and replaced regularly. People are shocked to learn that, in our monastery print shop, we are still using a computer that we purchased in 1988, yet it is perfectly adequate for our typesetting needs. Let us look at the moral tragedy of this problem.

In Canada alone, 140,000 tons of computer equipment, cell phones, and other types of electronic equipment are discarded into waste disposal yards every year. That is the weight of about 28,000 fully-grown adult African elephants. This results in 4,750 tons of lead, 4.5 tons of cadmium, and 1.1 tons of mercury being leached into the water system and food chain every year.

These toxic heavy metals are already creating havoc on people’s health and causing a loss of drinking water reserves. Future generations will pay a devastating price for all this. Whether we care enough to do something about it or to resist this aspect of consumerism is a moral issue. It is also a barometer of our spirituality.

Yet we need not succumb to what Jürgen Habermas calls “personality systems without any aspiration to subjective truth nor secure processes for communal interpretation.” This is why it is so important for us to consider the role authentic Christian morality can play in this unfolding drama of our present era. We cannot have such a role if we opt out of the political dialogue and refuse to engage culture and interact with the society around us in a creative and healing way.

Archbishop Lazar Puhalo is abbot of the Monastery of All Saints of North America in Deroche, British Columbia, Canada, and leads the Orthodox Peace Fellowship in Canada.
Winter 2009 issue of In Communion / IC 52


See also

Building The New City: St. Basil’s Social Vision
Three Holy Hierarchs: Synaxis of the Ecumenical Teachers and Hierarchs Basil the Great, Gregory the Theologian, and John Chrysostom (January 30)
Orthodox Church & Capitalism: Orthodox Fathers of Church on poverty, wealth and social justice 
Is capitalism compatible with Orthodox Christianity?
Grace and “the Inverted Pyramid”
Weak, Sick, Poor, Tired: A Story for Losers 
The Life and Legacy of Blessed Father Cosmas of Grigoriou (†January 27)
LIVE, BEYOND THE LIMITS!

π. Γ. Μεταλληνός, Παράδοση και Ανακαίνιση: Η Ορθοδοξοπατερική εκδοχή (βίντεο)

Στα πλαίσια του Κύκλου Διαλέξεων της Εταιρείας Μελέτης Ελληνικού Πολιτισμού με τίτλο: "Παράδοση και εκσυγχρονισμός–Δίλημμα ή σύνθεση;" στις 23/1/2018 ο π. Γ. Μεταλληνός εισηγήθηκε το θέμα: "Παράδοση και Ανακαίνιση: Η Ορθοδοξοπατερική εκδοχή". Youtube / Stratos Ioannidis

ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ

Επίσης, παρακαλώ:

ΔΙΑΦΩΤΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΑΡΑΔΟΣΗ 
H πρόκληση του Διαφωτισμου και οι Κολλυβαδες
Το κίνημα των Κολλυβάδων και η προσφορά του   
Τι είναι οι Πατέρες της Εκκλησίας 
Τρεις Ιεράρχες 2018
Αντάρτες πόλεων, κάτω απ' τη Σημαία των Τριών Ιεραρχών (ας γίνουμε) !! 
Μνήμη (αγίου) Χριστοφόρου Παπουλάκου (18 Ιαν. 1861)

Η βιομηχανική επανάσταση και εμείς 
Θρήνος για την Ευρώπη!... 
Ένας άγιος από Νταχάου προς Ευρώπη
Ορθόδοξοι άγιοι στις χώρες της Δύσης
Οι ορθόδοξες ρίζες της Δύσης ως παράγοντας πανευρωπαϊκής ενότητας  
Miley Cyrus - ή: γιατί επείγει να ενταθεί η Ορθόδοξη Ιεραποστολή στο δυτικό κόσμο
Έτος 2030 μ.Χ. - και ένα σχόλιο!...

Τρεις Ιεράρχες 2018

Εορτή των Τριών Ιεραρχών 2018 – Εορτή της Παιδείας σ’ έναν κόσμο χωρίς παιδεία

Εορτή της αγάπης σ’ έναν κατακτημένο και ερειπωμένο κόσμο, που αναζητά την αγάπη

 

Εικ. από εδώ, όπου ωραίο άρθρο για τους Τρεις Ιεράρχες

 

Ομιλία θεολόγου σε επαρχιακό σχολείο

Οι πυλώνες του ελληνικού πολιτισμού μπορούμε να πούμε πως είναι τρεις: η αρχαία Ελλάδα, οι Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας και οι νεότεροι και σύγχρονοι Έλληνες λογοτέχνες και στοχαστές.

Από τους τρεις αυτούς πνευματικούς χώρους ο άνθρωπος μπορεί να αντλήσει εφόδια για μια ζωή ελεύθερη και ποιοτική – και είναι επείγον να το κάνει, γιατί, όσο περνούν τα χρόνια, οι ισχυροί του κόσμου στερούν την ελευθερία μας και υποβαθμίζουν την ποιότητα της ζωής μας.

Για την αρχαία Ελλάδα, στο σχολείο κάτι μαθαίνουμε. Για τους νεότερους και σύγχρονους Έλληνες πνευματικούς δημιουργούς, επίσης κάτι.

Βέβαια, το σχολείο είναι σαν πολιορκημένο κάστρο. Δέχεται βολές από παντού, με αποτέλεσμα οι μαθητές μας να μη βλέπουν την αξία του και να μην απλώνουν το χέρι, να πάρουν τα δώρα της παιδείας που, παρά τις αντιξοότητες, τους προσφέρει. Πάντως, εκείνος ο χώρος, για τον οποίο δε μαθαίνουμε σχεδόν τίποτε, είναι οι Πατέρες της Εκκλησίας (δηλαδή οι άγιοι διδάσκαλοι του χριστιανισμού), που τις ελάχιστες αναφορές τους τις έχουμε περιορίσει στο μάθημα των Θρησκευτικών, ενώ έχουν θέση και στα φιλολογικά και τα κοινωνιολογικά μαθήματα. Τους αντιμετωπίζουμε μόνο σαν θρησκευτικούς στοχαστές, ενώ εκείνοι ήταν πυρπολητές ψυχών, μελετητές των βαθύτερων κινήτρων της ανθρώπινης συμπεριφοράς, μελετητές των κοινωνικών φαινομένων και διδάσκαλοι ειρηνικών επαναστάσεων.

Αν έστω ξέραμε γι’ αυτούς και, πολύ περισσότερο, αν λαμβάναμε υπόψιν τα κείμενα και το παράδειγμά τους, η ζωή και η κοινωνία μας θα ήταν εντελώς διαφορετικές. Ο ίδιος ο άνθρωπος, ως οντότητα, θα ήταν εντελώς διαφορετικός, γιατί εκείνοι τον ήθελαν βασιλιά, με κορώνα από φως, στη βασιλεία των ουρανών, και όχι ζητιάνο στο έλεος ενός καταπιεστικού Θεού, ούτε όργανο στα χέρια των ισχυρών του πλούτου και της εξουσίας.

Οι ίδιοι οι Πατέρες της Εκκλησίας αντιστάθηκαν στην εξουσία της εποχής τους άοπλοι, μέχρι θανάτου.

Κάποιοι από αυτούς υπήρξαν φιλόσοφοι, όπως ο άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής και ο άγιος Ιωάννης της Κλίμακος. Κάποιοι ήταν παιδαγωγοί και οργανωτές μεγάλης κλίμακας ανθρωπιστικών δράσεων, όπως οι Τρεις Ιεράρχες. Κάποιοι ήταν ποιητές και μουσικοί, που μας κληροδότησαν αριστουργήματα απαράμιλλης καλλιτεχνικής αξίας  και φιλοσοφικού βάθους, όπως ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, ο άγιος Ρωμανός ο Μελωδός, ο άγιος Κοσμάς ο Μελωδός, η αγία Κασσιανή η Υμνογράφος και πολλοί άλλοι, τα έργα των οποίων ψάλλονται ακόμη και σήμερα στην εκκλησία, ακριβώς όπως γράφτηκαν.

Άλλοι, τέλος, υπήρξαν ερημίτες και ερημίτισσες, που έσπασαν κάθε στερεότυπο, έζησαν μια ζωή αυταπάρνησης και αγάπης και δίδαξαν στους ανθρώπους τη σοφία και την αυτογνωσία που αποκόμισαν με τον αγώνα τους.

Ανάμεσά τους υπάρχουν όχι μόνο Έλληνες, αλλά και Αιγύπτιοι (όπως ο Μέγας Αντώνιος, ο άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος, η αγία Μαρία η Αιγυπτία), Σουδανοί, Αιθίοπες, Σύριοι (όπως ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος και ο άγιος Εφραίμ ο Σύρος, που γιορτάζουν 28 Ιανουαρίου), Πέρσες, αλλά και Ιταλοί, Γάλλοι, Βρετανοί, Ισπανοί, από τις αρχαίες εποχές, τότε που ολόκληρη η Ευρώπη είχε ενιαία χριστιανοσύνη. Η αγία Γενεβιέβη του Παρισιού, ο άγιος Μαρτίνος της Τουρ, ο άγιος Γρηγόριος της Ρώμης ο Μέγας, ο άγιος Πατρίκιος της Ιρλανδίας, ο άγιος Δαβίδ της Ουαλίας και αμέτρητοι άλλοι (σ' αυτούς προστέθηκαν και Ρώσοι και από όλες τις βαλκανικές χώρες), συνθέτουν ένα πανευρωπαϊκό μωσαϊκό, μια πραγματικά Ενωμένη Ευρώπη, που δεν έχει άξονα το οικονομικό συμφέρον των ολίγων, αλλά την αγάπη και την καλοσύνη, που – κατά το Ευαγγέλιο – αρχίζει τώρα και διαρκεί στην αιωνιότητα.

Και είχαν να παλέψουν αδίστακτους αυτοκράτορες, βάρβαρους επιδρομείς, συμμορίες φανατικών, απατεώνες που εξαπατούσαν τα πλήθη με δήθεν εξελιγμένες πνευματικές διδασκαλίες, ακριβώς όπως στις μέρες μας.

Η εποχή μας είναι ανησυχητικά όμοια με την εποχή των αρχαίων Πατέρων της Εκκλησίας, γι’ αυτό και επείγει να δούμε τι είπαν και τι έκαναν σε κάθε δύσκολη περίσταση.

 

Εικ. από εδώ

Υπάρχουν αναρίθμητα επεισόδια από τη ζωή των αγίων, που θα ’θελα να σας αφηγηθώ. Επεισόδια για αγίους που θυσίασαν τη ζωή τους για να σώσουν άλλους – θυμάμαι αυτό που αναφέρει ο ιστορικός Ευσέβιος, για την επιδημία του 251 μ.Χ., όπου οι ειδωλολάτρες πέταγαν έξω από φόβο τους άρρωστους συγγενείς τους κι οι χριστιανοί τους μάζευαν από τους δρόμους, τους περιέθαλπαν και δεν τους ένοιαζε αν κολλούσαν οι ίδιοι – ή που μοίρασαν όλη τους την περιουσία στους φτωχούς, όπως ο άγιος Γεώργιος, ο Μέγας Βασίλειος, η αδελφή του αγία Μακρίνα η Φιλόσοφος, ο άγιος Φιλάρετος ο Ελεήμων, ο Μέγας Αντώνιος, η αγία Μελάνη η Ρωμαία, η αγία Φιλοθέη η Αθηναία, η αγία Ελισάβετ της Ρωσίας (οι δύο τελευταίες μαρτύρησαν κιόλας από ανθρώπους που δεν καταλάβαιναν το μεγαλείο της αγάπης τους) κ.π.ά.

Για αγίους γιατρούς, που θεράπευαν τους ανθρώπους χωρίς αργύρια (γι’ αυτό ονομάστηκαν Ανάργυροι – ανάμεσά τους είναι και τέσσερις αγίες γιάτρισσες, η αγία Ερμιόνη, Ζηναΐδα, Φιλονίλλα και Σοφία η Ιατρός, αλλά και η σημερινή γερόντισσα Γαβριηλία, που ταξίδεψε στον κόσμο για να προσφέρει τις ιατρικές της φροντίδες στους πιο βασανισμένους ανθρώπους), αγίους που αντιστάθηκαν στην εξουσία της εποχής τους, όπως όλοι οι μάρτυρες, ανάμεσα στους οποίους και μικρά κορίτσια, που συγκρούστηκαν με ανελέητους αυτοκράτορες, όπως ο άγιος Αμβρόσιος του Μιλάνου, ο άγιος Γερμανός Κωνσταντινουπόλεως, ο άγιος Μαρτίνος Ρώμης, ο άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης, ο άγ. Φίλιππος της Μόσχας (ο εχθρός του τσάρου Ιβάν του Τρομερού, ο οποίος και τον θανάτωσε), που συγκρούστηκαν ακόμα και με το εκκλησιαστικό κατεστημένο της εποχής τους, όπως ο άγ. Ιωάννης ο Χρυσόστομος (ο γίγαντας της φιλανθρωπίας), ο άγ. Μάξιμος ο Ομολογητής, ο άγ. Μάξιμος ο Γραικός στη Ρωσία, ο άγ. Νείλος της Σόρα και πολλοί άλλοι…

Θα αναφέρω όμως μόνο μερικές περιπτώσεις, που ιδιαίτερα με αγγίζουν.

• Ο άγιος Νικηφόρος, την εποχή των διωγμών, παρέδωσε τον εαυτό του στις ρωμαϊκές λεγεώνες, ομολόγησε ότι είναι χριστιανός και θανατώθηκε, για χάρη του φίλου του, ιερέα Σαπρίκιου, ο οποίος είχε αρνηθεί το Χριστό. Για να σωθεί ο αρνητής στην αιωνιότητα, θυσιάστηκε ο άγιος. Το έκανε αυτό, παρότι ο Σαπρίκιος είχε πάψει να τον θεωρεί φίλο του και τον μισούσε κι όλες οι προσπάθειες του αγίου Νικηφόρου να συγχωρεθούν είχαν αποβεί άκαρπες.
• Οι Ρώσοι άγιοι πρίγκηπες Μπόρις και Γκλεμπ, το 1015, γνώριζαν ότι ο μοχθηρός αδερφός τους Σβιατοπόλκος σχεδίαζε να τους δολοφονήσει, αλλά δέχτηκαν το θάνατο χωρίς αντίδραση, και μάλιστα με διαφορά ενός μήνα ο ένας από τον άλλο. Θεώρησαν αταίριαστο στο χριστιανικό βάπτισμά τους να βάλουν τους στρατιώτες τους να πεθάνουν ή να σκοτώσουν άλλους για χάρη τους.
• Ο άγιος Μακάριος ο Αιγύπτιος, που αργότερα εξελίχθηκε σ’ έναν από τους σημαντικότερους πνευματικούς ανθρώπους, τουλάχιστον της δικής μας ιστορίας, όταν ήταν ακόμη νέος ασκητής και μόναζε κοντά σε μια πόλη, συκοφαντήθηκε από μια κοπέλα, που είχε μείνει έγκυος από κάποιον κρυφό εραστή, ότι το παιδί ήταν δικό του. Εκείνος το δέχτηκε, υπέμεινε κάθε είδους προσβολές από τον πληθυσμό εκείνου του τόπου και άρχισε να δουλεύει διπλάσια, για να συντηρήσει και τη γυναίκα με το παιδί της. Και, όταν αργότερα έμαθε ότι αποκαλύφθηκε η συκοφαντία, έφυγε κρυφά για να μη φέρει τους ανθρώπους στη δύσκολη θέση να του ζητήσουν συγχώρεση.
• Ο άγιος Παυλίνος, επίσκοπος Καμπανίας, τον 5^ο αι. μ.Χ., αφού δαπάνησε μέχρι δεκάρας τα χρήματα της Εκκλησίας και τα δικά του, εξαγοράζοντας αιχμαλώτους από τους Βανδάλους επιδρομείς, έδωσε και τον εαυτό του ως δούλο, για να ελευθερωθεί ο μοναχογιός μιας χήρας.
• Ο άγιος Λέων ο Μέγας, πάπας της Ρώμης τον 5^ο αιώνα μ.Χ. (χωρίς καμία σχέση με τους παντοδύναμους πάπες του δυτικοευρωπαϊκού μεσαίωνα), κατέβηκε άοπλος μαζί με τους ιερείς της πόλης και συναντήθηκε με το στράτευμα του Αττίλα, που ετοιμαζόταν για πολιορκία. Τι του είπε, δεν είναι γνωστό. Πάντως, μετά τη συνομιλία τους, ο Αττίλας ματαίωσε την πολιορκία και έφυγε.
• Τον άθλο αυτό επανέλαβε δύο αιώνες αργότερα ο πάπας άγιος Νικόλαος ο Β΄, ματαιώνοντας την πολιορκία της Ρώμης από το βασιλιά των Λομβαρδών Λιουτπτάνδο.

Ας γνωρίζουμε όμως πως τέτοιοι άνθρωποι υπάρχουν στην Ορθόδοξη Εκκλησία και σήμερα. Ο π. Θεμιστοκλής στη Σιέρρα Λεόνε, η γερόντισσα Νεκταρία στην Καλκούτα, ο π. Ιωνάς στην Ταϊβάν, ο π. Ιωάννης Κιμπούκα στην Ουγκάντα και αναρίθμητοι άλλοι, στην Ελλάδα και στο εξωτερικό (ναι, και στην Ελλάδα), αγωνίζονται ενάντια στις εξουσίες του κόσμου για να κάνουν πράξη την αγάπη του Χριστού.

«Ο αγώνας για το Θεάνθρωπο είναι αγώνας για τον άνθρωπο» είχε γράψει ο σύγχρονος Σέρβος άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς, ο εξόριστος καθηγητής του πανεπιστημίου Βελιγραδίου.

 

Εικ. από εδώ

Με το χαρακτηρισμό «Τρεις Ιεράρχες» έχει επικρατήσει να ονομάζονται τρεις σημαντικοί επίσκοποι του 4ου αιώνα μ.Χ., που έζησαν στη ρωμαϊκή αυτοκρατορία, μόλις που είχε αρχίσει να επικρατεί ο χριστιανισμός. Είναι ο Μέγας Βασίλειος, ο Γρηγόριος ο Θεολόγος και ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος.

Ο Βασίλειος και ο Γρηγόριος ήταν αδελφικοί φίλοι μεταξύ τους και συμφοιτητές στη Φιλοσοφική Σχολή των Αθηνών. Ο Χρυσόστομος έζησε μια γενιά μετά από τους δύο προηγούμενους, ήταν δηλαδή ακόμη νέος όταν εκείνοι έφυγαν από τη ζωή και δεν φαίνεται να τους είχε γνωρίσει. Και οι τρεις αυτοί ιεράρχες ήταν πολύ μορφωμένοι  και η προσφορά τους στα γράμματα και στην κοινωνία ήταν μεγάλη και πολύπλευρη, γι’ αυτό και θεωρήθηκαν ως τρεις από τους σημαντικότερους Πατέρες της Εκκλησίας όλων των εποχών. Επειδή μάλιστα έγραψαν πολλά σχετικά με την παιδεία, η ημέρα της γιορτής τους καθιερώθηκε στο νεότερο ελληνικό κράτος ως ημέρα εορτής των σχολείων.

Φέτος επιλέξαμε να πούμε λίγα γι’ αυτούς και λίγα ακόμη και κάμποσους άλλους άγνωστους, μα σημαντικούς – σημαντικούς, αλλά άγνωστους – ειρηνικούς επαναστάτες και φωτεινούς νικητές. Του χρόνου να είμαστε καλά, να πούμε και για τους Τρεις Ιεράρχες περισσότερα.

Θα προσθέσω μόνο ότι ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος είναι ο συγγραφέας της θείας λειτουργίας, που τελείται στις ορθόδοξες Εκκλησίες κάθε Κυριακή όλο το χρόνο, εκτός από τις περιπτώσεις όπου τελείται η λειτουργία του Μεγάλου Βασιλείου. Οι δύο άγιοι την έφτιαξαν έτσι, που μέσα της να κυλάνε δυο ποταμοί: η συμβολική επανάληψη της ζωής του Χριστού (από τη γέννηση μέχρι τη σταύρωση και την – κατά τους χριστιανούς – ανάσταση και την ανάληψή Του) και ο συμβολισμός της δευτέρας παρουσίας, της ανάστασης των νεκρών (δηλαδή της νίκης εναντίον του θανάτου) και της βασιλείας των ουρανών, που προορίζεται για όλους μας.

Και τη λειτουργία αυτή (γράφει ο Χρυσόστομος) δεν την τελεί μόνο ο ιερέας, αλλά ολόκληρος ο λαός, άντρες και γυναίκες, χωρίς διακρίσεις και προκαταλήψεις, γιατί όλοι είμαστε βασιλείς και ιερείς, κληρονόμοι και συμβασιλείς στη βασιλεία του Θεού, όπως τονίζει σε πολλά σημεία και η Καινή Διαθήκη.

Συνεπώς, αύριο, Τρίτη, 30 Ιανουαρίου 2018, ας είμαστε όλοι στην Εκκλησία, να τελέσουμε αυτήν την αρχαία θεία λειτουργία, την επανάληψη του μυστικού δείπνου και πρόγευση της βασιλείας των ουρανών. Οι Τρεις Ιεράρχες θα είναι εκεί. Ο Χριστός και η Παναγία, οι άγγελοι και οι άγιοι θα είναι εκεί. Εκεί θα είναι επίσης χιλιάδες απλοί άνθρωποι, ορθόδοξοι χριστιανοί, που δε συγκινούνται από το Facebook και το Survivor, γιατί έχουν μεγαλύτερες προσδοκίες στη ζωή τους και στη ζωή των παιδιών τους: την προσδοκία της αγάπης και της αιωνιότητας.

Είναι κάτι παππούδες και γιαγιάδες, μερικές νοικοκυρές, άνθρωποι πιθανόν μέτριας μόρφωσης (ανάμεσά τους και μερικοί πολύ μορφωμένοι), που «αντιστέκονται ακόμα και θ’ αντιστέκονται πάντα στον κατακτητή». Αυτοί για μένα είναι οι ήρωές μου. Θα πάω να τους δω, να τους σφίξω το χέρι, να τους ευχηθώ και να μου ευχηθούνε «χρόνια πολλά». Γιατί «όταν σφίγγουν το χέρι, ο ήλιος είναι βέβαιος για τον κόσμο», όπως λέει και ο ποιητής.

Εσείς αύριο δε θα ’χετε σχολείο. Η θέση σας λοιπόν είναι εκεί, δίπλα σ’ αυτούς τους απλούς ήρωες, κάποιοι από τους οποίους ίσως είναι μέλη της οικογένειάς σας (το ξέρατε ότι στην οικογένειά σας έχετε ήρωες;). Εκείνο το πλοίο, της λειτουργίας, σαλπάρει για τον ουρανό – και υπάρχουν θέσεις για όλους και για όλες σας, για όλους και για όλες μας.

Επειδή έδωσα έναν προσωπικό τόνο σ’ αυτό το κείμενο, συγχωρήστε με, να το υπογράψω:

Ένας καθηγητής

Απόγονος ενός μετανάστη και ενός κατασκευαστή σαμαριών

Επίσης, απόγονος του Ομήρου, των Τριών Ιεραρχών, του Σολομού και του Ελύτη.

Υ.Γ. Οι μητέρες των Τριών Ιεραρχών, αγίες Εμμέλεια, Νόνα και Ανθούσα, τιμώνται από την Ορθόδοξη Εκκλησία την πρώτη Κυριακή του Φλεβάρη.

«Οι Τρεις Ιεράρχες ας γίνουν όπλα στα χέρια μας»

Από εδώ

Αρχιμανδρίτης της Ι. Μητροπόλεως Ρόδου, Αθανάσιος Μισσός
Εκκλησία online

Η μνήμη των Τριών Ιεραρχών στην σημερινή εποχή δεν φαντάζει ως μια λατρευτική σύναξη της Εκκλησίας μας.
Σε μια εποχή μάλιστα με τις απαξίες να επέχουν θέση αξιών, όπου όλοι μας λόγω της ηθικής – οικονομικής κρίσης έχουμε απωλέσει την ιδιαίτερη ταυτότητα μας, που ως φάρος κατηύθυνε αιώνες τώρα τα διαβήματα μας προς αποφυγή των σκοπέλων του πολύπαθου βίου, οι τρεις αυτές φαεινές προσωπικότητες είναι σωτήριες και προσφέρουν ανάψυξη στο καύμα της καθημερινότητας μας.
Η εορτή τους ανάγεται στον 11ο αιώνα μ.χ. με τον Ιωάννη Μαυρόποδα, Επίσκοπο Ευχαϊτών, να συνθέτει την αιματική τους ακολουθία. Η Βυζαντινή Αυτοκρατορία την περίοδο εκείνη ήταν στο απώγειο της δόξας της και την πνευματική κίνηση της στο ζενίθ.
Οπότε ο εορτασμός τους ξεκίνησε ως επινίκιος ωδή και ελάχιστο δείγμα ευγνωμοσύνης προς τον ενάρετο τους βίο και την συμβολή τους στην παιδεία και την παίδευση του λαού.
Η ζωή τους ήταν πρότυπο, το δε συγγραφικό τους έργο μοναδικό και αξεπέραστο. Εξάλλου και το Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών τους έχει προστάτες και έμβλημα.

Ας δούμε όμως τώρα ποια μπορεί να είναι η απήχηση τους στις μέρες μας και ειδικότερα στην μαθητιώσα νεολαία. Διαβάζοντας τους βίους τους βλέπουμε ξεκάθαρα την επαναστατικότητα του χαρακτήρα τους.
Ουδέποτε έκυψαν αυχένα, ως άλλοι οσφυοκάμπτες στην πολιτική εξουσία. Όλο αυτό βέβαια όχι από στείρα αντίδραση αλλά από συμμόρφωση με τον ευαγγελικό λόγο. Ούτε εξορία, ούτε κακουχία, ούτε κατατρεγμός στάθηκε ικανός να φιμώσει τον λόγο και την δράση τους.
Επίσης και η μόρφωση τους ήταν τόσο πολύπλευρη και εμβριθής δεν αρκέσθησαν στο να ζήσουν κινούμενοι στα στεγανά του ασφαλούς ακαδημαϊκού κύκλου, αλλά εξωτερικεύθηκαν δίχως να εκκοσμικευθούν.
Φρόντισαν μάλιστα μαζί με την κατά Θεόν παιδεία να εντρυφήσουν και στην θύραθεν παιδεία και προέβησαν σ’ έναν καρποφόρο και δόκιμο συγκρητισμό.
Η Επισκοπική τους ιδιότητα ήταν μια απέραντη απαρχή διακονίας και αγάπης προς τον πλησίον. Μοναδικό τους μέλημα, η ενότητα και η ειρήνη στην Εκκλησία. Οι συνειδήσεις τους παρέμειναν ακέραιες και δεν επήρθησαν λόγω της αποδοχής τους από τον λαό.
Αλλ’ αντιθέτως ενεφάνησαν διακονητές με Βασιλειάδες και πλειάδα φιλανθρωπικών έργων. Η γλώσσα τους πάντοτε ελεγκτική και δίκαιη και συνάμα μέλιτος πλήρης, αφού ουδεμία υστεροβουλία υπέβοσκε στα κίνητρα τους.
Λόγος επομένως, καθαρά «Χρυσοστομικός» όπως συνήθιζε να λέει χαριτολογώντας ο Άγιος Επίσκοπος του καιρού μας Αυγουστίνος Καντιώτης.

Είναι όμως τόσο δύσκολο να τους μιμηθούμε σήμερα ;
Η απάντηση τόσο απλή κι ας φαίνεται σύνθετη. Ένα «ΟΧΙ» βροντερό κραυγάζει στα μύχια της ψυχής μας, που είναι ίσως το μόνο ένστιχτο που δεν μας ξεγελά και πάντοτε συμφωνεί με την πραγματική αλήθεια που απεκάλυψε στον κόσμο ο Χριστός.
Και ποιος νέος δεν συγκινείται διαβάζοντας τις εξορίες του Χρυσοστόμου ή τις απαντήσεις του Μεγάλου Βασιλείου προς τον έπαρχο της περιφέρειας του ;
Ποιος μαθητής, φοιτητής, επιστήμων δεν θαυμάζει τις περίλαμπρες σπουδές τους και την ευρύτητα του πνεύματος τους;
Ποιος Επίσκοπος ή Πρεσβύτερος ή Διάκονος ή σεμνός Χριστιανός μπορεί να μείνει απαθής από την Αγία Βιοτή Τους ;
Ή ποιος ηγέτης δεν ζηλεύει την επαναστατικότητα και την παρρησία τους ;
Μια παράμετρος ταπεινή μας συγκρατεί να μην τους μοιάσουμε αγαπητοί μου. Η υποκρισία και η βόλεψη μας, την οποία ορίζουμε ως αυτοσκοπό.
Απευθύνομαι στην νέα γενιά και την προτρέπω να μελετήσει την ζωή των τριών Φωστήρων της Τρισηλίου Θεότητος.
Ας μην παρασυρόμαστε εντελώς άκριτα από τα κελεύσματα των καιρών μας.
Οι Σειρήνες πάντα θα ηχούν στ’ αφτιά μας. Οι προκλήσεις και τα διλήμματα πάντα υπήρχαν σαν απορρυθμιστικοί παράγοντες στην ζωή μας.
Σ’ εμάς εναπόκειται να αποκτήσουμε πνεύμα αγωνιστικό και θυσιαστικό και να διεξέλθουμε ομαλά το στάδιο της ζωής.

Οι Τρεις Ιεράρχες ας γίνουν εις έκαστον ημών σφενδόνη του Δαβίδ ώστε να απεμπολήσουμε αφ΄ ημών κάθε ζυγόν δουλείας και δυναστείας.

Οι Τρεις Άγιοι της Παιδείας είησαν φωτισταί μας !
Έτη Πολλά και Ευλογημένα

Δείτε, παρακαλώ:

Αφιέρωμα στους Τρεις Ιεράρχες

Συνέντευξη από τους Τρεις Ιεράρχες

Οι Τρεις Ιεράρχες και η Ιατρική Επιστήμη
Οι Τρεις Ιεράρχες και η Ελληνική Φιλοσοφία 
Αντάρτες πόλεων, κάτω απ' τη Σημαία των Τριών Ιεραρχών (ας γίνουμε) !!

Άνοιγμα του Τριωδίου 2018 & μερικοί άγιοι & μνήμες των ημερών

Καλωσορίσατε στην καλύβα μας, αγαπητοί μου αδελφοί.
Ένα κλικ αγάπης, παρακαλώ, στα:
 
Το Τριώδιο της Εκκλησίας και των Μασκαράδων

Η Κυριακή του Τελώνη και του Φαρισαίου (1η του Τριωδίου)  

Στου Πεντηκοστού (Ψαλμού) το Φως..!

Κήρυγμα ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΕΛΩΝΟΥ και ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ

π. Κοσμάς Γρηγοριάτης († 27 Ιανουαρίου 1989), ο ιεραπόστολος του Ζαΐρ

Δυο μεγάλοι Σύριοι άγιοι, Εφραίμ & Ισαάκ, ο μετανοημένος άγιος Ιάκωβος (ο βιαστής & δολοφόνος) & οι άγιοι στις 28 του Γενάρη

Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χριστόδουλος († 28 Ιανουαρίου 2008) 

Φωτο από εδώ

Και:

Όλες οι Κυριακές δεν είναι ίδιες…
Ο κόσμος γίνεται διαφορετικός όταν...
Άντε και πίστεψα - Τώρα τι κάνουμε;

Υπέρ των αμαρτωλών 

Αυτογνωσία 

ΕΛΑ ΟΠΩΣ ΕΙΣΑΙ!

ΖΗΣΕ ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΑ ΟΡΙΑ!

Φρικιά στην Εκκλησία!...

Η συγκλονιστική ιστορία των αγίων Ξενοφώντος, Μαρίας και των γιων τους, αγίων Αρκάδιου & Ιωάννη (26 Ιανουαρίου)

ΑΝΤΕΧΟΥΜΕ
Ορθόδοξη Πορεία

Η εκκλησία μας σήμερα εορτάζει και τιμά την ιερή μνήμη του οσίου Ξενοφώντος και της οικογένειάς του. Ο όσιος Ξενοφών, η σύζυγός του Μαρία και τα δύο του παιδιά Αρκάδιος και Ιωάννης, είν’ ένα παράδειγμα άγιας οικογένειας πολύ διδακτικό και μάλιστα στον καιρό μας.
Γενική είναι η γνώμη και η ανησυχία ότι ο θεσμός της οικογένειας περνάει μεγάλη κρίση, κι όλοι όσοι σκέφτονται σωστά, ζητούν στηρίγματα για να ενισχύσουν το κύτταρο του κοινωνικού βίου, που είναι η οικογένεια. Παραδείγματα σαν των αγίων, που εορτάζει σήμερα η εκκλησία μας, είναι πολύ διδακτικά για τους χριστιανούς. Γι’ αυτό το λόγο άλλωστε και προβάλλει η εκκλησία το βίο και την πολιτεία των αγίων.

Ο άγιος Ξενοφών και η σύζυγός του Μαρία ήσαν κατά τους χρόνους του βασιλέα Ιουστινιανού, πλούσιοι και ευσεβείς χριστιανοί στην Κωνσταντινούπολη. Όχι πως πάντα η ευσέβεια συνοδεύει τον πλούτο, μα ο Ξενοφών και η Μαρία ήσαν καλοί χριστιανοί και νοικοκυρεμένοι άνθρωποι. Είχαν δυο παιδιά, τον Αρκάδιο και τον Ιωάννη και φρόντιζαν για την καλή τους αποκατάσταση, όπως αυτή είναι η φροντίδα και το όνειρο των καλών γονέων. Ο Ξενοφών λοιπόν και η Μαρία ανάθρεψαν πρώτα κι έβαλαν στο δρόμο του Θεού τα παιδιά τους και φρόντισαν ύστερα να τους δώσουν καλά εφόδια και για το βίο τους. Σήμερα ίσως αυτό το καταλαβαίνουμε περισσότερο από κάθε άλλη εποχή, αφού τόσο απασχολεί τους γονείς η επαγγελματική αποκατάσταση των παιδιών.

Αφού λοιπόν ο Αρκάδιος και ο Ιωάννης έκαμαν τις πρώτες σπουδές των στην Κωνσταντινούπολη, οι γονείς των, μια και είχαν τα μέσα, αποφάσισαν να τα στείλουν στη Βηρυτό, για να σπουδάσουν τη νομική επιστήμη˙ η Βηρυτός τότε ήταν κέντρο ανώτερων σπουδών. Πήραν λοιπόν τα παιδιά την ευχή των γονέων τους και ξεκίνησαν για την πόλη, όπου θα έβρισκαν ανώτερες Σχολές και δασκάλους, για να σπουδάσουν την επιστήμη, που είχε τότε μεγάλη πέραση, και που θα τους εξασφάλιζε μια καλή σταδιοδρομία στις δημόσιες υπηρεσίες του μεγάλου Βυζαντινού Κράτους. Θα ταξίδευαν από θάλασσα, μα πρέπει να σκεφτούμε ποια ήσαν τα πλοία του καιρού εκείνου και να μη μας φανεί παράξενο ότι το πλοίο ναυάγησε κι ο Ξενοφών κι η Μαρία έχασαν τα ίχνη των παιδιών τους.
Όχι μόνο ένα πλοίο του καιρού εκείνου κινδύνευε εύκολα σε μια θαλασσοταραχή να ναυαγήσει, αλλά κι όλα τα άλλα μέσα που ξέρουμε τώρα δεν υπήρχαν, για να μάθει κανείς και να πληροφορηθεί τι απόγιναν οι ναυαγοί. Χάθηκαν λοιπόν πραγματικά τα ίχνη των δύο αδελφών κι οι γονείς των δεν είχαν τρόπο να τα αναζητήσουν και να τα βρουν. Ξεκίνησαν λοιπόν από την Κωνσταντινούπολη για τα μέρη της Συρίας και της Παλαιστίνης, μήπως βρουν τα παιδιά τους. 

Αυτή ήταν μια απόφαση πολύ τολμηρή και, σαν από την αρχή, καταδικασμένη σε αποτυχία. Μα οι δυο χριστιανοί σύζυγοι ξεκίνησαν με την αγάπη στα παιδιά τους και με την ελπίδα στο Θεό. Και δεν γελάστηκαν, γιατί όσα δεν μπορούν οι άνθρωποι τα μπορεί ο Θεός, και «η ελπίς ου καταισχύνει».
Περιπλανώμενοι και αναζητώντας τα παιδιά τους, ο Ξενοφών και η Μαρία έφτασαν στα Ιεροσόλυμα. Η αγία Πόλη τότε ήταν εκκλησιαστικό πνευματικό κέντρο, με λαμπρές εκκλησίες που είχε κτίσει η αγία Ελένη και με πολλά μικρά και μεγάλα μοναστήρια, στα οποία ασκήτευαν σπουδαίοι μοναχοί και Πατέρες. Εκεί λοιπόν, οδηγούμενοι από το Θεό, οι δυο χριστιανοί σύζυγοι Ξενοφών και Μαρία βρήκαν τα παιδιά τους , τον Αρκάδιο και τον Ιωάννη. Και πώς τα βρήκαν τάχα; Όχι δυο Το ναυάγιο στη θάλασσα ήταν η επιτυχία των δύο αδελφών στη στεριά! Αντί να σπουδάσουν στη Βηρυτό, έγιναν μοναχοί στα Ιεροσόλυμα. Ίσως την ώρα του κινδύνου να έταξαν και να αφιέρωσαν τον εαυτό τους στο Θεό.
ναυαγησμένους και αποτυχημένους νέους, να γυρίζουν εξαθλιωμένοι στο δρόμο, αλλά δυο νέους ντυμένους το μοναχικό ένδυμα.
Αλλά είναι αντάξιος κι ο τρόπος, με τον οποίο οι γονείς χαιρέτισαν και πανηγύρισαν την ανακάλυψη των παιδιών τους. Τάχα λυπήθηκαν, που τους είδαν μοναχούς; Τάχα θέλησαν να τους πάρουν από το μοναστήρι και να γυρίσουν στο σπίτι τους; Τέτοια κάνουν πολλοί, όταν δουν τα παιδιά τους μοναχούς. Αλλά ο Ξενοφών και η Μαρία, σαν ευσεβείς χριστιανοί, έκαμαν κάτι άλλο. Γεμάτοι χαρά για την ανεύρεση των παιδιών τους και γεμάτοι ευγνωμοσύνη στο Θεό, έγιναν κι εκείνοι μοναχοί. Έτσι ο Ξενοφών και η Μαρία, ο Αρκάδιος και ο Ιωάννης έκαμαν τώρα μια πρότυπη μοναστική αδελφότητα. Η σωφροσύνη και η αγιότητα είναι ο κανόνας και η παράδοση της Ορθοδοξίας. Αμήν.

Από το βιβλίο:
ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ
ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ Λ. ΨΑΡΙΑΝΟΥ
ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΣΕΡΒΙΩΝ ΚΑΙ ΚΟΖΑΝΗΣ
ΕΙΚΟΝΕΣ ΕΜΨΥΧΟΙ
(Εξαπλά β’)
ΚΗΡΥΓΜΑΤΑ ΑΓΙΟΛΟΓΙΚΑ
Η/Υ επιμέλεια, Σοφίας Μερκούρη.

Σχόλιο του π. Γεωργίου Παπαβαρνάβα 

στο βίο της αγίας αυτής οικογένειας

ΔΙΑΚΟΝΗΜΑ (εικ. από εδώ)

 

Στην χορεία των αγίων συναντούμε όχι μόνο όσους εβίωσαν την κατά Χριστόν παρθενία, αλλά και πολλούς εγγάμους και μάλιστα ολόκληρες οικογένειες. Μια από αυτές είναι και η οικογένεια του οσίου Ξενοφώντος. Ο άγιος αυτός άνθρωπος έζησε τον 6ον μ. Χ. αιώνα. Ήταν αριστοκρατικής καταγωγής με πολλά υλικά αγαθά, τα οποία όμως δεν τον εμπόδισαν να ζήση πνευματική ζωή. Με την ελεημοσύνη και την αγάπη τα αποθήκευσε στην τράπεζα του ουρανού και απόκτησε πλούτο πνευματικό. Μαζί με την ευλαβέστατη σύζυγό του Μαρία ανάθρεψαν τα παιδιά τους, τον Αρκάδιο και τον Ιωάννη, με τα ζωήρρυτα νάματα της ευαγγελικής ζωής. 

Τα δύο παιδιά, όταν ήλθεν η κατάλληλη ώρα, με την ευχή των γονέων τους πήγαν στην Βηρυτό για να σπουδάσουν νομικά. 

Στην πορεία το πλοίο τους ναυάγησε και πολλοί πνίγηκαν. Τα δύο αδέλφια σώθηκαν, από θεία παραχώτηση, και τελικώς βρέθηκαν στα Ιεροσόλυμα. Εκεί χωρίς να γνωρίζη ο καθένας τί απέγινε ο άλλος, συναντήθηκαν στο ίδιο Μοναστήρι όπου πήγαν για να εγκαταβιώσουν. Οι γονείς τους μόλις έμαθαν για το ναυάγιο άρχισαν, όπως ήταν φυσικό, να τους αναζητούν. Μετά την χαρά της συνάντησης έλαβαν την μεγάλη απόφαση να μοιράσουν όλη τους την περιουσία στους φτωχούς και να ενδυθούν και αυτοί το μοναχικό Σχήμα. Εβίωσαν με ζήλο και υπακοή την ορθόδοξη ευαγγελική ζωή και αξιώθηκαν και οι τέσσερεις να φτάσουν στην Θεοκοινωνία. Των “αγίων ο χορός” αυξήθηκε κατά τέσσερα μέλη και οι ορθόδοξες οικογένειες απέκτησαν άλλο ένα πρότυπο και πρεσβευτάς προς τον Θεό. Στο αγιολόγιο της Ορθοδόξου Εκκλησίας συναντούμε αρκετές τέτοιες οικογένειες, καθώς και πολλά αγιασμένα ανδρόγυνα.

Ο βίος και η πολιτεία των τεσσάρων μελών της αγίας αυτής οικογένειας μας δίδουν την αφορμή να κάνουμε κάποιες προεκτάσεις και να τονίσουμε τρία σημεία:

Πρώτον, ότι τα παιδιά μας είναι δώρα του Θεού. Οι γονείς έτσι πρέπει να τα βλέπουμε και όχι σαν κάτι δικό μας, σαν κτήμα μας που μπορούμε να το κάνουμε ό,τι θέλουμε. Δεν ανήκουν σε μάς, αλλά στον Δημιουργό τους. Εμείς είμαστε διαχειριστές των χαρισμάτων Του. Η αλήθεια αυτή, το ότι δηλαδή ο Θεός δίνει τα παιδιά, φαίνεται καθαρά στην Αγία Γραφή, αλλά και στην καθημερινή ζωή. Πόσα υγιή ανδρόγυνα αδυνατούν να κάνουν παιδιά, παρά το ότι δεν έχουν κανένα απολύτως σωματικό πρόβλημα, αλλά και πόσα άλλα απόκτησαν παιδιά παρά το ότι αυτό ήταν ανθρωπίνως αδύνατο και οι γιατροί το είχαν αποκλείσει.

Ο ιερός Χρυσόστομος τονίζει αυτή την αλήθεια με τρόπο χαρακτηριστικό: “τό τεκείν άνωθεν έχει την αρχήν από της του Θεού προνοίας και ούτε γυναικός φύσις ούτε ανδρός συνουσία ούτε άλλο τι τούτων αύταρκες προς τούτο εστι”. Ο Θεός δημιουργεί και οι γονείς γινόμαστε συνεργάτες του Θεού στο έργο της δημιουργίας. Επομένως, ως δώρα του Θεού να τα αγαπούμε χωρίς να θέλουμε να επιβάλλουμε σε αυτά το θέλημά μας με τρόπο βίαιο. Η ανθρώπινη ελευθερία, το ύψιστο αυτό δώρο του Θεού, δεν πρέπει να παραβιάζεται εν ονόματι της αγάπης. Άλλωστε η αληθινή αγάπη είναι εκείνη που σέβεται και διαφυλάσσει την ανθρώπινη ελευθερία. Τα παιδιά μπορούν να καταλάβουν πότε τους δείχνουμε αληθινή αγάπη και πότε, εν ονόματί της, βγάζουμε τα πάθη και τα απωθημένα μας.

Δεύτερον, ότι ο γάμος δεν αποτελεί εμπόδιο για την σωτηρία. Υπάρχουν έγγαμοι άγιοι, όπως και μοναχοί ανάξιοι της αποστολής τους και το αντίθετο φυσικά. Και μέσα στην οικογένεια μπορεί να βιώση κανείς τις εντολές του Χριστού και να φτάση στον αγιασμό και την θέωση. Σύμφωνα με την Πατερική διδασκαλία ο γάμος είναι πατήρ αγίων. Αρκεί η ζωή των μελών της οικογενείας να εναρμονίζεται με την ζωή της Εκκλησίας. Τα παιδιά μέσα στον χώρο της Εκκλησίας μαθαίνουν να επικοινωνούν με τον Θεό, αλλά και με τους άλλους ανθρώπους και έτσι αποκτούν κοινωνικότητα. Γίνονται κοινωνικά στοιχεία και αυτό είναι πολύ σπουδαίο, αφού όλοι γνωρίζουμε το πόσο υποφέρει η κοινωνία μας από αντικοινωνικά άτομα. Αποκτούν σωστό προσανατολισμό και την αληθινή σοφία και παιδεία, αφού από μικρά μαθαίνουν τα ιερά γράμματα “τά δυνάμενα σοφίσαι εις σωτηρίαν”.

Τρίτον, ότι σκοπός της ζωής του ανθρώπου δεν είναι ο γάμος, αλλά η θέωση. Πολλοί λένε ότι σκοπός της ζωής μας είναι ο γάμος. Αλλά και άλλοι υποστηρίζουν ότι για να σωθή κανείς πρέπει να γίνη μοναχός. Σύμφωνα με την ορθόδοξη θεολογία και τα δύο είναι λάθος. Ο Θεός ευλόγησε τον γάμο και την αύξηση του ανθρωπίνου γένους με τον τρόπο που γνωρίζουμε, γιατί προέβλεψε την πτώση του ανθρώπου στην αμαρτία. Διαφορετικά ο πολλαπλασιασμός του ανθρωπίνου γένους θα γινόταν με άλλο τρόπο, που ο Θεός γνωρίζει. Αλλά και ο μοναχισμός είναι μέσον και όχι σκοπός της ζωής. Η συνάντηση με τον Θεό επιτυγχάνεται και με τους δύο τρόπους, αρκεί κανείς να ζη ορθόδοξα, να υπακούη στην Εκκλησία και να αγωνίζεται να βιώνη την αληθινή μετάνοια που οδηγεί στην θεραπεία, ήτοι στην κάθαρση της καρδιάς από τα πάθη, στον φωτισμό του νού και την θέωση.

Το Ευαγγέλιο του Χριστού είναι ένα για όλους τους ανθρώπους. Η βίωσή του μέσα στην Εκκλησία, με ορθόδοξη καθοδήγηση, οδηγεί στην Θεοκοινωνία.. Στην απόκτηση του αγίου Πνεύματος που ενοποιεί την ύπαρξη, ειρηνεύει και χαροποιεί την καρδιά, αναπαύει την ψυχή και οδηγεί στην σωτηρία.

Υμνογραφικά (από εδώ)

 

Ἀπολυτίκιον  (Κατέβασμα)
Ήχος δ'. Ό υψωθείς εν τω Σταυρώ.
 

Ως γενεά ευλογητή τω Κυρίω, της ουρανίου ηξιώθησαν δόξης, ασκητικώς δοξάσαντες Χριστόν επί της γης. Ξενοφών ο Όσιος, και η τούτου συμβία, συν τοις αριστεύσασιν, ιεροίς αυτών τέκνοις, ους ευφημούντες είπωμεν φαιδρώς χαίροις Οσίων χορεία τετράριθμε.

Κοντάκιον
Ήχος δ’. Επεφάνης σήμερον
 

Την του βίου θάλασσαν διεκφυγόντες, Ξενοφών ο δίκαιος, συν τη συζύγω τη σεπτή, εν ουρανοίς συνευφραίνονται, μετά των τέκνων, Χριστόν μεγαλύνοντες.

Ἕτερον Κοντάκιον
Ἦχος δ’. Ἐπεφάνης σήμερον 

Ἐν αὐλαῖς ἠγρύμνησας ταῖς τοῦ Δεσπότου, τοῖς πτωχοῖς σκορπίσας σου, τόν πλοῦτον Μάκαρ ἱλαρῶς, σύν τῇ συζύγῳ καί τέκνοις σου· διό κληροῦσθε τήν θείαν ἀπόλαυσιν.

Και:

 

Ασματική ακολουθία εις τον Όσίον Πατέρα ημών Ξενοφώντα και την συνοδείαν αυτού – Νικολάου Καλοσπύρου.
Παρακλητικός Κανών εις τον Όσιον πατέρα ημών Ξενοφώντα και την συνοδείαν αυτού – Χ. Μπούσια.

Περί γάμου & μοναχισμού
Αγαπημένοι μας άγιοι & μνήμες στις 24-28 του Γενάρη...

Άλλοι άγιοι στις 26 Ιανουαρίου

 

Οι νεόνυμφοι σταυρωμένοι άγιοι Τιμόθεος και Μαύρα και η αγία Μεγαλομάρτυς Ξενία (ή Ξένη ή Ξένια) από την Καλαμάτα (3 Μαΐου)
Οι πρωτοχριστιανοί άγιοι σύζυγοι Ακύλας και Πρίσκιλα (13 Φεβρουαρίου)
Άγιοι Αδριανός και Ναταλία: ένα άγιο ζευγάρι που άντεξε τα πάντα! (26 Αυγούστου)
Άγιοι Χρύσανθος και Δαρεία: δύο από τους κορυφαίους! (19 Μαρτίου)
Δυο σύζυγοι απόστολοι: οι άγιοι Ανδρόνικος και Ιουνία (17 Μαΐου)
Άγιοι Έσπερος & Ζωή και τα παιδιά τους, άγιοι Κυριακός & Θεόδουλος: μια οικογένεια δούλων νικά τις εξουσίες του κόσμου! (2 Μαΐου)
Άγιοι Γαλακτίων και Επιστήμη: υπόδειγμα για παντρεμένους και μοναχούς (5 Νοεμβρίου)
Άγιοι Ευστάθιος και Θεοπίστη & τα παιδιά τους άγιοι Αγάπιος και Θεόπιστος οι μάρτυρες, που κάηκαν ζωντανοί μέσα σε χάλκινο βόδι (20 Σεπτεμβρίου)
Γάμος, κατά τον άγιο Ιωάννη τον Χρυσόστομο
Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος: Η χριστιανική συζυγία. (Συμβουλές προς τον σύζυγο)
Γιατί παντρεύονται οι άνθρωποι; από αγάπη, από έρωτα ή για να κάνουν πολλά παιδιά;
Ένας νέος ερωτεύεται...