Η φανέρωση του Αγίου Ιωάννη Μαξίμοβιτς στη ζωή μου

Σαλογραία

Με ρώτησες ως ευφυής και ευγενής ηλεκτρονικός φίλος, από πού κατάλαβα ότι ο άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς (Μαξιμόβιτς είναι το ορθότερο αλλά εμείς οι Έλληνες πήραμε λίγο λάθος τον τόνο) ήταν αυτός που βοήθησε τη μάνα μου, στην αρρώστια της.
Δύσκολο να το εξηγήσει κάποιος.
Πολύ δύσκολο να το εξηγήσω συνοπτικά σε άνθρωπο με σπουδές και λογική Δυτικού τύπου.
Πολύ δύσκολο έως και αδύνατο, θα έλεγα, όμως... μια και μου έθεσες το ερώτημα θα προσπαθήσω να αρθρώσω δυο λόγια και αν με χαρακτηρίσεις ως τρελή για δέσιμο - καμία κακία δεν θα κρατήσω!

Είχα πρωτοακούσει απο το σύνευνο Πέτρο για τον άγιο Ιωάννη Μαξιμόβιτς.

Είχα ακούσει ότι οι Αμερικανορώσοι που τον γνώρισαν, τον ευλαβούνταν ως άγιο, ωστόσο
κ α μ ί α απολύτως σημασία δεν έδινα.
Ομολογώ την αδιαφορία μου.
-Εντάξει τώρα!
Δεν ήταν παρά ένας γέρος ρασοφόρος.
Εντάξει.
Δεν θα δεχτώ ότι όποιος είναι γέρος και ρώσος παπάς ότι είναι αυτομάτως και άγιος, μην τρελαθούμε, κυρία μου!
Είμαι χαζή και γραία, αλλά τόοοσο ηλίθια πια δεν είμαι!

Έτσι προσπερνούσα το θέμα και δεν το έκανα ζήτημα.
Το πιο βασικό μου εμπόδιο, νομίζω πως ήταν, η αίσθηση που είχα για τους αγίους, παιδιόθεν.
Οι άγιοι, ας πούμε, για την παιδική μου συνείδηση, έπρεπε να έχουν ζήσει τουλάχιστον πριν απο τριακόσια χρόνια, ήταν μάλλον αγέλαστοι και σχεδόν, όταν θα ζούσαν - δεν θα πήγαιναν καν στην τουαλέτα!

Ο Ιωάννης Μαξιμόβιτς εκοιμήθη εν Κυρίω το 1966, στο Σαν Φρανζίσκο

(το άγιο σώμα του σώζεται ακέραιο στο ναό της ΠΑΝΤΩΝ ΘΛΙΒΟΜΕΝΩΝ Η ΧΑΡΑ, που έχτισε ο ίδιος στην ίδια πόλη).

Ο Άγιος Ιωάννης βρέθηκε πολύ κοντά στην εποχή μου, πώς να πιστέψω ότι ήταν άγιος;

Μα υπάρχουνε άγιοι σήμερα;

-Οχι, όχι, δεν το πίστευα ότι ήταν άγιος, που να με κρέμαγες απο το σύρμα με μανταλάκια!

Κατά την ταπεινή μου άποψη, απ;o το 1981 που πρωτοάκουσα γι αυτόν, μέχρι το 2001 - που ζήτησα τη βοήθειά του με πόνο ψυχής - ήταν απλώς, ένας καλός, ίσως, πλην εντελώς πεθαμένος, γέρος δεσπότης.

Εδώ, γιατρέ μου, να ανοίξω μια παρένθεση και να εξηγήσω, ότι δεν υπάρχει ιστορικό ψυχασθένειας στην οικογένειά μου, ότι δεν μου έχουν χρειαστεί ποτέ χάπια, ότι έχω άριστες σχέσεις με τους συνεργάτες στη δουλειά, και τους γείτονες, ότι έχω φίλους που με αγαπάνε και ότι γενικά, αυτό που λέμε αλαφροίσκιωτη, ποτέ δεν υπήρξα.

Αν άκουγα από κάπου καμιά μεταφυσική αναφορά περίεργη, περιγελούσα από μέσα μου τη νοσηρή φαντασία του θρησκειόπληκτου.

Απέξω μου, δεν έδειχνα, βέβαια μεγάλη αγένεια.

Άκουγα απλά, με επιφύλαξη, όπως οι ψυχίατροι που ακούνε τα μύρια, κουνώντας το κεφάλι τους, ευγενικά και με άπειρη -δήθεν- κατανόηση...

Εις πείσμα, όμως, όλων των προηγούμενων παραμέτρων, ο Ιωάννης ο Μαξιμόβιτς, παρότι πεθαμένος, ήταν πιο ζωντανός και πιο δυνατός απο την αφεντιά μου και με προσέγγισε και με συγκίνησε με μια σειρά απο απίστευτες συμπτώσεις που μόνο απλές συμπτώσεις δεν ήταν.
Η μεταστροφή του συναισθήματος που επιτεύχθηκε μέσω αυτών, υπήρξε για μένα, εντυπωσιακή και απροσδόκητη...

Λίγο καιρό, αφότου άρχισα να εξετάζω το ενδεχόμενο της γνήσιας αγιότητας του πεθαμένου ρώσου δεσπότη, συνέβη η ασθένεια της μητέρας μου.
Για ένα ολόκληρο μήνα σφάδαζε με ασταμάτητους πόνους.
Κανένα παυσίπονο δεν μπορούσε να την ανακουφίσει.
Ίσως έπρεπε να πάρει μορφίνες...
Ο πατέρας μου είχε περιέλθει σε απελπισία.
Ισα που δεν έκλαιγε, καθώς μου διεκτραγωδούσε την κατάσταση τηλεφωνικά.
Κλείνοντας τη συνομιλία μαζί του, η ψυχή μου ήταν βαριά.
Σκεπτόμενη τους αφόρητους πόνους της μάνας μου, έπεσα στα πατώματα, μπροστά στις εικόνες μου, με δάκρυα ποτάμι και φώναξα αυθόρμητα αυτόν
(πώς μου ήρθε η μορφή του στη μνήμη; ήταν τα προηγηθέντα θαυμαστά σκηνικά που τα παραλείπω)
τον άγνωστο μέχρι χτες, για μένα, ταπεινότατο ρώσο επίσκοπο, του φώναξα να βοηθήσει τη μητέρα μου και να της σταματήσει τους πόνους που την βασάνιζαν.

Ηταν βράδυ που έκανα αυτή την επώδυνη προσευχή.

Κοιμήθηκα έτοιμη για τα χειρότερα.

Την άλλη μέρα, χτύπησε το τηλέφωνο.

-Κόρη έγινε θαύμα! άκουσα την εκστατική φωνή του πατέρα μου.

-Η μάνα σου ξύπνησε σήμερα και είναι απολύτως καλά!

Δεν την πονάει τίποτα!

Πραγματικά, δεν πίστευα αυτό που άκουγα!

Καθυστέρησα λίγες μέρες μέχρι να το πιστέψω...

Η μητέρα μου, μετά από έναν περίπου ατελείωτο μήνα νυχθήμερης οδύνης, μετά την επίκληση του Αγίου Ιωάννη του Μαξιμόβιτς, σηκώθηκε χωρίς κανένα πόνο!

Τις επόμενες μέρες, κάναμε την αξονική και το σπινθηρογράφημα και ενώ η αξονική και το σπινθηρογράφημα, όπως και οι ακτινογραφίες, έδειχναν έναν άγριο καρκίνο στα κόκκαλα, εκείνη για πέντε επόμενα έτη ήταν όρθια, χωρίς κανένα πόνο, κανένα παυσίπονο και απολύτως λειτουργική σε όλα της!

Εζησε άλλα τρεισήμισι χρόνια -μετά απο συντριπτικό κάταγμα λεκάνης- κατάκοιτη, ειρηνική, χαρούμενη θα έλεγα, πλην όμως χωρίς πόνο...

Έτσι και παρέδωσε το φιλόσοφο πνεύμα της...

Το πιστεύεις;
Μέχρι και ο ορθολογιστής επιστήμονας ο άντρας μου, είπε ότι έγινε θαύμα μέγα

(όλοι κολυμπάμε στα θαύματα,αδιαλείπτως, απλά κάποια θαύματα, είναι ...θαυμασιότερα!).

Επειδή επικαλέστηκα το όνομα του Αγίου Ιωάννη και προέκυψε το λυτρωτικό αποτέλεσμα απροσδόκητα, και ανέλπιστα, γι' αυτό, η ψυχή μου έχει την
ε σ ω τ ε ρ ι κ ή βεβαιότητα, ότι ο Άγιος Ιωάννης ήταν εκείνος που τη βοήθησε...

Αυτή είναι η εμπειρία των απλών πιστών της Ορθόδοξης Εκκλησίας διά μέσου των αιώνων...

Αργότερα συνδέθηκα συναισθηματικά με τον άγιο Ιωάννη, ακόμη περισσότερο, καθώς διάβασα το βίο του, καθώς είδα ότι αγαπούσε και αυτός πολύ τους διά Χριστόν Σαλούς και ότι είχε κι αυτός, για κολλητό, ένα περιστεράκι...

Οι Άγιοι, είναι τα μεγαλύτερα αδέρφια μας, αν θες, είναι οι πνευματικοί οδηγοί μας.

Προετοιμάζουν το δρόμο μας, για την εντός ημών Βασιλεία, θέλω να με πιστέψεις...

Τώρα, θα μου πεις, γιατρέ μου:

-Μανδάμ Σαλογραία! τι κάθεσαι και μας λές!
Γιατί να ασχολούνται οι Άγιοι μαζί μας;

-Είναι απλό.
Επειδή σχεδόν - κατά το υπόδειγμα του απείρως Αγαπήσαντος ημάς- μέχρι θανάτου, μας αγαπάνε!
Και όταν αγαπάς κάποιον και σου ζητάει βοήθεια, τρέχεις -αν πρέπει, διότι πάντα υπάρχει και ένα μυστικό πρέπει που ρυθμίζει τα μύρια αιτήματα των ανθρώπων- και κάνεις για κείνον το καλύτερο.

Και η Αγάπη ζει και πέρα από τον τάφο, για όσους έχουν μετατρέψει την καρδιά τους σε Ναό του Παναγίου Πνεύματος.

Η Αγάπη του Αναστημένου Χριστού και των Αγίων Του είναι πιο δυνατή από το θάνατο.

Μέχρι μυελού των οστέων της μάνας μου, αυτό

το ψηλάφησα!

Προσθήκη του blog μας

Βιογραφία του αγίου Ιωάννη Μαξίμοβιτς εδώ. Blog γι' αυτόν εδώ. Γενικά για τους αγίους της Αμερικής, δες αναρτήσεις εδώ και συγκεντρωτικό αφιέρωμα εδώ!...

Λείψανο άγνωστου νεομάρτυρα ανάβλυσε μύρο σε θέατρο της Ρουμανίας

...τρίτη συνεχόμενη χρονιά

ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ

Στις 19 Μαρτίου 2009, στο θέατρο Λουτσεάφαρουλ του Ιασίου της Ρουμανίας, παρουσία μερικών εκατοντάδων χριστιανών είχε γινει μια ομιλία με τελικό σκοπό να ξεκινησει μια καμπανια για να μαζευθούν υπογραφές υπέρ της αγιοποιησης των μαρτύρων των κομμουνιστικών φυλακών, από τη Ρουμανική Ιερά Σύνοδο (η οποία, σε αντίθεση με τους Ρώσους, αρνείται να το κάνει, για πολιτικούς λόγους)
Στο τέλος της ομιλίας οι παρευρισκόμενοι προσκλήθηκαν να προσκυνήσουν ένα λειψανάκι κάποιου από τους μάρτυρες-ομολογητές του Αϊούντ. Ξαφνικά άρχισε να αναβλύζει από αυτό μύρο!

Στις 19 Μαρτίου 2010 επαναλήφθηκε η συνάντηση στο ίδιο μέρος, στο θέατρο Λουτσεάφαρουλ του Ιασίου. Στο τέλος, όταν πήγαν να προσκυνήσουν τα ίδια λειψανα, άρχισε να τρέχει πάλι μύρο!
Τα λειψανάκια αυτα έχουν βρεθεί στους ομαδικούς τάφους όπου οι κομμουνιστές έριχναν τα θύματά τους, τους κρατουμένους των τρομερών φυλακών του Αϊούντ. Εκεί ο π. Ιουστίνος έχει φτιάξει προς τιμήν τους και ένα μνημείο (Διαβάστε εδώ και Εδώ). Τα λειψανάκια τα μοιράζει ως ευλογία σε ιερείς και όπου αυτός κρίνει ότι πρέπει.

Φέτος (2011) για τρίτη χρονιά στις 19 Μαρτίου έγινε στο ίδιο μέρος η συνάντηση με πολλούς ομιλητές. Μόλις τελείωσαν όλοι οι ομιλητές και οι περίπου χίλιοι παρευρισκόμενοι άρχισαν να προσέρχονται για να προσκυνήσουν τα λείψανα αυτά άρχισαν και πάλι να μυροβλύζουν. Φέτος μάλιστα ήταν δύο λειψανοθήκες!!

Ας είναι οι άγιοι αυτοί μάρτυρες ένα παράδειγμα για εμάς τους χριστιανούς των έσχατων καιρών.

Ίσως να είναι ένα σημάδι από το Θεό.

ΠΡΟΣΘΗΚΗ ΑΠΡΙΛΙΟΥ 2012: Η μυροβλυσία επαναλήφθηκε την επόμενη χρονιά, στις 19 Μαρτίου 2012.
 

Στο 2,24,16 βλέπετε τις 2 λειψανοθήκες κατά την διάρκεια των ομιλιών.

Παραπάνω η εικόνα των αγίων νεομαρτύρων & ομολογητών του Αϊούντ (ομολογητής = άνθρωπος που βασανίστηκε για το Χριστό, αλλά επιβίωσε, γι' αυτό δεν ονομάζεται μάρτυρας). Παρακάτω μια ζωγραφιά-εικόνα από το κολαστήριο Πιτέστι, όπου πλήθος ορθόδοξοι χριστιανοί βασανίστηκαν ή θανατώθηκαν και αγίασαν (λεπτομέρειες ΕΔΩ).

Άλλες περιπτώσεις ιερών λειψάνων που μυρόβλυσαν αναπάντεχα (εδώ) ή ευοδίασαν κ.λ.π. (εδώ). 
Χάρτινη εικόνα του αγίου νεομάρτυρα Ρώσου φαντάρου Ευγένιου Ροντιόνωφ μυρόβλυσε (εδώ).
Πειράζει που τα αποδέχομαι όλα αυτά, έστω μέχρι αποδείξεως του εναντίου, αντί να τα αρνούμαι με πείσμα και φανατισμό; Γενικότερο post για τα σύγχρονα θαύματα εδώ. 

Νεομάρτυρες & διωγμοί επί αθεϊστικού καθεστώτος στην Αλβανία. 

Το ιστολόγιό μας αντιπροσφέρει ταπεινά στους αγίους νεομάρτυρες της Ρουμανίας το παρακάτω τροπάριο, ποίημα φίλου, που δεν είναι άγιος αλλά αγαπά τους αγίους:

Τον συνάναρχον Λόγον. Ήχος πλ. α΄.

Ρουμανίας ενδόξου τους Νεομάρτυρας, την εσοδείαν Κυρίου την εν εσχάτοις καιροίς, ορθοδόξων οι λαοί σεμνώς τιμήσωμεν. Ότι κατήσχυναν λαμπρώς εις του αίματος αγρόν αθέους αυτών σφαγέας, κατέστησαν οδοδείκται και ενισχύουσι προς μίμησιν.

Η μύγα και η μέλισσα

LOCKHEART  WORLD

Του Γέροντα Παΐσιου

Ρωτήσαμε μιὰ μέρα τὸν Γέροντα γιὰ τὸ ἑξῆς πρόβλημα ποὺ ἀντιμετωπίζουμε: «Γέροντα, μᾶς λέτε συνέχεια νὰ ἔχουμε καλὸ λογισμό, θὰ σᾶς ποῦμε ὅμως, μία περίπτωση, γιὰ νὰ δοῦμε τί μᾶς συμβουλεύετε νὰ ἀπαντοῦμε. Ἔρχονται μερικοὶ ἄνθρωποι καὶ μᾶς λένε:

Ὁ τάδε ἱερέας παίρνει πολλὰ λεφτὰ ἀπὸ... τὰ μυστήρια, ὁ δεῖνα καπνίζει πολλλὰ τσιγάρα καὶ πηγαίνει στὰ καφενεῖα, ὁ ἄλλος λένε πὼς εἶναι ἀνήθικος καί, γενικά, βγάζουν ἕνα δριμὺ κατηγορητήριο ἐναντίον τῶν κληρικῶν καὶ μάλιστα παρουσιάζουν μαζὶ κι ἀποδείξεις τῶν ὅσων λένε. Σ' αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους τί μποροῦμε νὰ λέμε;»

Τότε, ὁ Γέροντας ἄρχισε νὰ μᾶς λέει: «Γνώρισα ἐκ πείρας ὅτι σ' αὐτὴ τὴ ζωὴ οἱ ἄνθρωποι εἶναι χωρισμένοι σὲ δύο κατηγορίες. Τρίτη δὲν ὑπάρχει -ἢ στὴ μία θὰ εἶναι ἢ στὴν ἄλλη.

Ἡ μία, λοιπόν, κατηγορία τῶν ἀνθρώπων μοιάζει μὲ τὴ μύγα. Ἡ μύγα ἔχει τὴν ἑξῆς ἰδιότητα: νὰ πηγαίνει πάντα καὶ νὰ κάθεται σὲ ὅ,τι βρώμικο ὑπάρχει. Γιὰ παράδειγμα, ἂν ἕνα περιβόλι εἶναι γεμάτο λουλούδια, ποὺ εὐωδιάζουν, καὶ σὲ μία ἄκρη τοῦ περιβολιοῦ κάποιο ζῶο ἔχει κάνει μία ἀκαθαρσία, τότε μιὰ μύγα, πετώντας μέσα σ' αὐτὸ τὸ πανέμορφο περιβόλι, θὰ πετάξει πάνω ἀπὸ ὅλα τὰ ἄνθη καὶ σὲ κανένα δὲν θὰ καθίσει. Μόνο ὅταν δεῖ τὴν ἀκαθαρσία, τότε ἀμέσως θὰ κατέβει καὶ θὰ καθίσει πάνω σ' αὐτὴν καὶ θὰ ἀρχίσει νὰ τὴν ἀνασκαλεύει, ἀναπαυόμενη στὴ δυσωδία ποὺ προκαλεῖται ἀπὸ τὸ ἀνακάτεμα αὐτὸ καὶ δὲ θὰ ξεκολλᾶ ἀπὸ ἐκεῖ. Ἂν τώρα ἔπιανες μιὰ μύγα, καὶ αὐτὴ μποροῦσε νὰ μιλήσει καὶ τὴ ρωτοῦσες νὰ σοῦ πεῖ μήπως ξέρει ἂν πουθενὰ ὑπάρχουν τριαντάφυλλα, τότε ἐκείνη θὰ ἀπαντοῦσε πὼς δὲ γνωρίζει κἄν τί εἶναι αὐτά. Ἐγώ, θὰ σοῦ πεῖ, ξέρω πὼς ὑπάρχουν σκουπίδια, τουαλέτες, ἀκαθαρσίες ζώων, μαγειρεῖα, βρωμιές. Ἡ μία λοιπὸν μερίδα τῶν ἀνθρώπων μοιάζει μὲ τὴ μύγα. Εἶναι ἡ κατηγορία τῶν ἀνθρώπων ποὺ ἔχει μάθει πάντα νὰ σκέφτεται καὶ νὰ ψάχνει νὰ βρεῖ ὅ,τι κακὸ ὑπάρχει, ἀγνοώντας καὶ μὴ θέλοντας ποτὲ νὰ σταθεῖ στὸ καλό.

Οι σύγχρονοι μεγάλοι & άγιοι δάσκαλοι της Ορθοδοξίας Πορφύριος και Παΐσιος (πολλά γι' αυτούς εδώ)

Ἡ ἄλλη κατηγορία τῶν ἀνθρώπων μοιάζει μὲ τὴ μέλισσα. Ἡ ἰδιότητα τῆς μέλισσας εἶναι νὰ βρίσκει καὶ νὰ κάθεται σὲ ὅ,τι καλὸ καὶ γλυκὸ ὑπάρχει. Ἂς ποῦμε, γιὰ παράδειγμα, πὼς σὲ μία αἴθουσα, ποὺ εἶναι γεμάτη ἀκαθαρσίες ἔχει κάποιος τοποθετήσει σὲ μία γωνιὰ ἕνα λουκούμι. Ἂν φέρουμε ἐκεῖ μία μέλισσα, ἐκείνη θὰ πετάξει και δὲν θὰ καθήσει πουθενὰ ἕως ὅτου βρεῖ τὸ λουκούμι καὶ μόνον ἐκεῖ θὰ σταθεῖ.

Ἂν πιάσεις τώρα τὴ μέλισσα καὶ τὴ ρωτήσεις ποῦ ὑπάρχουν σκουπίδια, αὐτὴ θὰ σοῦ πεῖ ὅτι δὲ γνωρίζει, θὰ σοῦ πεῖ ἐκεῖ ὑπάρχουν γαρδένιες, ἐκεῖ τριανταφυλλιές, ἐκεῖ θυμάρι, ἐκεῖ μέλι, ἐκεῖ ζάχαρη, ἐκεῖ λουκούμια καὶ γενικὰ θὰ εἶναι γνώστης ὅλων τῶν καλῶν καὶ θὰ ἔχει παντελῆ ἄγνοια ὅλων τῶν κακῶν. Αὐτὴ εἶναι ἡ δεύτερη ὁμάδα, τῶν ἀνθρώπων ἐκείνων ποὺ ἔχουν καλοὺς λογισμοὺς καὶ σκέπτονται καὶ βλέπουν τὰ καλά.

Ὅταν σ' ἕνα δρόμο βρεθοῦν νὰ περπατοῦν δύο ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι ἀνήκουν στὶς δύο αὐτὲς κατηγορίες, τότε φτάνοντας στὸ σημεῖο ἐκεῖνο ὅπου ἕνας τρίτος ἔκανε τὴν «ἀνάγκη» του, ὁ ἄνθρωπος τῆς πρώτης κατηγορίας, θὰ πάρει ἕνα ξύλο καὶ θ' ἀρχίσει νὰ σκαλίζει τὶς ἀκαθαρσίες. Ὅταν, ὅμως περάσει ὁ ἄλλος, τῆς δεύτερης κατηγορίας, ποὺ μοιάζει μὲ τὴ μέλισσα, προσπαθεῖ νὰ βρεῖ τρόπο νὰ τὶς σκεπάσει μὲ χῶμα καὶ μὲ μία πλάκα, γιὰ νὰ μὴν αἰσθανθοῦν καὶ οἱ ἄλλοι περαστικοὶ τὴ δυσωδία αὐτή, ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὶς βρωμιές». Καὶ κατέληξε ὁ Γέροντας:

«Ἐγὼ σὲ ὅσους ἔρχονται καὶ μοῦ κατηγοροῦν τοὺς ἄλλους -καὶ μὲ δυσκολεύουν- τοὺς λέω αὐτὸ τὸ παράδειγμα καὶ τοὺς ὑποδεικνύω νὰ διαλέξουν σὲ ποιὰ κατηγορία θέλουν νὰ βρίσκονται καὶ ἀναλόγως νὰ ψάξουν νὰ βροῦν καὶ τοὺς ἀνάλογους ἀνθρώπους τῆς κατηγορίας τους».

Δείτε τις αναρτήσεις στην ενότητα "Παπάδες που λένε".

Φωτο από εδώ

Σχετικό (λόγω της μέλισσας) είναι κι αυτό το post (από Vatopaidi):

ΜΟΝΟ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ

Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου 

Όπως ακριβώς η μέλισσα όταν πετάει στα λιβάδια, δεν παίρνει ό,τι βρει, αλλά αφού διαλέξει τα χρήσιμα, αφήνει τα υπόλοιπα, έτσι να κάνεις και εσύ· αφού πλησιάσεις και εξετάσεις με ακρίβεια το γένος των αλόγων [=χωρίς λογική] ζώων, αν υπάρχει κάτι χρήσιμο σ’ αυτά, φρόντισε να το μιμηθείς· και όσα χαρίσματα έχουν από τη φύση τους, εσύ προσπάθησε να τα αποκτήσεις με την ελεύθερη θέληση σου. Γιατί, έχεις τιμηθεί μ’ αυτή από το Θεό, για να μπορείς να κατορθώνεις με την ελεύθερη απόφασή σου, όσα τα ζώα έχουν μέσα στη φύση τους, και να πάρεις έτσι και βραβεία. 

Γιατί στην περίπτωση των ζώων, τα κατορθώματα δεν είναι αποτέλεσμα ελεύθερης εκλογής και σκέψεως, αλλά μόνο αποτέλεσμα των δυνάμεων με τις οποίες είναι προικισμένη η φύση τους… Η μέλισσα κάνει το μέλι, όχι γιατί το διδάχθηκε με λόγια ή το ανακάλυψε με το νου της, αλλά γιατί η φύση την εκπαίδευσε… Από τότε που δημιουργήθηκε ο κόσμος μέχρι σήμερα, κανείς δεν είδε μέλισσες που να ησυχάζουν και να μη κάνουν μέλι. Γιατί τέτοια είναι τα φυσικά χαρακτηριστικά που είναι κοινά σε όλους, ενώ τα έργα που γίνονται με την ελεύθερη θέληση του ανθρώπου, δεν είναι κοινά, γιατί έχουν ανάγκη από κόπο, για να κατορθωθούν.

(Εις Ανδριάντας, Ομιλία ΙΒ΄, 3)

Σχολικός Επαγγελματικός Προσανατολισμός (3)

...άλλου τύπου!

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΠΟ (1) και (2)

Κάθισε, φίλη μου/φίλε μου!
Το καφεδάκι σου είναι έτοιμο - ξέρω πως έχεις σκληρή δουλειά και δεν έχεις καθόλου ώρα για καφέ, αλλά, αν χαλαρώσεις λίγα λεπτά, έχω να σου πω κάτι που νομίζω πως θα σ' ενδιαφέρει, κι ακόμη πιο πολύ, νομίζω πως θα σου είναι πολύ χρήσιμο. Είσαι;

Φωτο από εδώ

Σ' αυτό το τεύχος γίνεται αναφορά στα επαγγέλματα:

ΒΙΟΛΟΓΟΣ και τα συναφή, ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ, ΕΚΔΟΤΗΣ, ΤΥΠΟΓΡΑΦΟΣ, ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ, ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ, ΚΤΗΝΙΑΤΡΟΣ.

Συνεχίζουμε την ξενάγησή μας -μ' έναν πολύ μυστήριο τύπο ξεναγό!!- στον κόσμο των επαγγελμάτων!!... Λοιπόν, τι θέλεις να δεις;
 

Μήπως θέλεις να γίνεις βιολόγος; Νευρολόγος; Ανθρωπολόγος; Φυσιολόγος;

Λοιπόν, τον 4^ο αιώνα μ.Χ., ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης, που χαρακτηρίστηκε «Πατήρ Πατέρων και φιλόσοφος φιλοσόφων», έγραψε ένα από τα πιο κλασικά έργα βιολογίας και ανθρωπολογίας της αρχαιότητας, το Περί κατασκευής του ανθρώπου (ολόκληρο εδώ). Μ’ αυτό συμπλήρωσε το μεγάλο έργο Εξαήμερος του αδελφού του, του αγίου Βασιλείου, που μιλούσε για όλη τη δημιουργία (συνδύαζε την επιστήμη της εποχής του με τη διήγηση της Παλαιάς Διαθήκης για τη δημιουργία του κόσμου και έθετε και τις σωστές βάσεις για τη σχέση επιστήμης και θρησκείας), αλλά κοιμήθηκε (πέθανε) και δεν πρόλαβε να γράψει για τη δημιουργία του ανθρώπου. Έτσι ο αδελφός του, ο άγιος Γρηγόριος, έγραψε αυτό το έργο, που περιέχει τις πιο εξελιγμένες –για την εποχή του–  επιστημονικές πληροφορίες για το σώμα και την ψυχή του ανθρώπου. [Δες μια εξαιρετική μελέτη, που αναδεικνύει σύγχρονες επιστημονικές και βιοηθικές επισημάνσεις από αυτό το έργο του αγίου Γρηγορίου].

Βέβαια, σχετικοί με το επάγγελμα που λαχταράς είναι και όλοι οι άγιοι γιατροί, για τους οποίους γράψαμε αναλυτικότερα εδώ, ενώ στην εποχή μας υπάρχουν και άγιοι γιατροί (π.χ. ο άγιος Λουκάς, κορυφαίος Ρώσος χειρούργος, καθηγητής του πανεπιστημίου της Τασκένδης) αλλά και άλλοι ορθόδοξοι γιατροί, που συνδύασαν επιστημονική έρευνα και βαθιά μελέτη της ορθόδοξης πνευματικής κληρονομιάς. Αυτό δεν είναι ασήμαντο, γιατί τους δείχνει το δρόμο, ώστε να μην παγιδευτούν στα όρια της επιστήμης ξεχνώντας τον άνθρωπο, αλλά και τον ουρανό.

Ένας τέτοιος γιατρός στην εποχή μας (που ζει ακόμη – Μάρτης 2011) είναι ο Γεώργιος Πιπεράκις, καθηγητής της Ιατρικής Αθηνών, που εκτός από τα επιστημονικά του έργα, έγραψε και έργα για τις ασθένειες που κυριαρχούν σε χώρες της Ορθόδοξης Ιεραποστολής, αλλά έκανε και σημαντικές έρευνες για τη ζωή αγίων από διάφορες χώρες, όπως η Αλάσκα, η Ισπανία, η Κίνα κ.ά. Έγραψε επίσης το Πανάγιον, ένα μνημειώδες έργο, κατάλογο όλων των καταγεγραμμένων ορθόδοξων αγίων όλων των λαών της Γης.

 

Είναι επίσης και αγιογράφος, όπως ο άγιος γιατρός Λουκάς ο ευαγγελιστής, και απέδωσε ζωγραφικά τη μορφή πολλών αρχαίων αγίων, συνοδεύοντας τις βιογραφίες τους.

Μήπως θέλεις να γίνεις δημοσιογράφος;

Ξέρεις βέβαια πως η δημοσιογραφία μπορεί να γίνει ένα ιερό επάγγελμα (μάλλον «λειτούργημα»), για το καλό των ανθρώπων, που θα πολεμάει την αθλιότητα και την ανηθικότητα απ’ όπου κι αν προέρχεται, αλλά κι ένα τρομερά ανήθικο και διεφθαρμένο επάγγελμα, που θα τα κάνει πλακάκια με την εξουσία και με τα κυκλώματα του πλούτου (μεγάλες εταιρίες), για να γεμίζει η τσέπη του δημοσιογράφου, αλλά να αδειάζει η ψυχή του! Και, στη μέσω όλων αυτών, μπορεί να γίνει κι ένα κουτσομπολίστικο επάγγελμα, που θ’ ασχολείται με τα προσωπικά των διάσημων, δηλαδή στην ουσία θα τους διασύρει, για να γελάει σε βάρος τους ο καθένας…

Στις δυο τελευταίες περιπτώσεις, δύσκολα ο δημοσιογράφος θα κερδίσει τη μεγαλύτερη αποκλειστικότητα, τον ουρανό. κάποιος «περίεργος τύπος», που τον έλεγαν Ιησού, είπε κάποτε στους ανθρώπους: 

«Τι θα ωφεληθεί ο άνθρωπος, αν κερδίσει όλο τον κόσμο, αλλά χάσει την ψυχή του; Ή τι μπορεί ο άνθρωπος να δώσει αντάλλαγμα για την ψυχή του;» (κατά Ματθαίον ευαγγέλιο, κεφ. 16, στίχος 26). 

Και είπε επίσης: 

«Μη θησαυρίζετε θησαυρούς στη Γη, όπου φθείρονται ή μπαίνουν κλέφτες και τους κλέβουν, αλλά συγκεντρώστε θησαυρούς στον ουρανό, όπου δεν υπάρχει φθορά και κλέφτες – γιατί όπου είναι ο θησαυρός σου, εκεί είναι και η καρδιά σου» (κατά Ματθαίον, κεφ. 6, στίχοι 19-21).  

Αυτά βέβαια ισχύουν για όλα τα επαγγέλματα!

Ας διαλέξει λοιπόν ο καθένας τι τον ενδιαφέρει κι ας ζήσει (αλλά κι ας ασκήσει το επάγγελμά του) ανάλογα.

Πάντως έχω να σου προτείνω μια καλή σχολή δημοσιογραφίας. Τη σχολή του πατέρα της δημοσιογραφίας, του αγίου ευαγγελιστή Λουκά, που έγραψε το κατά Λουκάν ευαγγέλιο και τις Πράξεις των αποστόλων, δυο τρομερά ρεπορτάζ, τόσο τρομερά που μπήκαν μέσα στην Καινή Διαθήκη και βοήθησαν ν’ αλλάξει ο κόσμος και χιλιάδες άνθρωποι προς το καλύτερο! Το πρώτο απ’ αυτά τα ρεπορτάζ μιλάει για τη ζωή του Χριστού και το δεύτερο για τη ζωή των πρώτων χριστιανών (από πρώτο χέρι, γιατί κι ο ίδιος ήταν ένας απ’ αυτούς) και τις περιπέτειες των αποστόλων Πέτρου και Παύλου, του οποίου ήταν συνεργάτης και τον έζησε από κοντά.

Ο άγιος Λουκάς είναι πατέρας της δημοσιογραφίας, όχι μόνο γιατί έγραψε αυτά τα δύο βιβλία, αλλά και γιατί είναι φανερό πως έγραψε τα δύο πρώτα κεφάλαια του κατά Λουκάν ευαγγελίου παίρνοντας μια από τις πιο σπουδαίες συνεντεύξεις που έχουν γίνει ποτέ, ή ίσως την πιο σπουδαία: συνέντευξη από την Παναγία! Έτσι έγραψε πολλές πληροφορίες για τη ζωή της, τη γέννηση του Χριστού και τα παιδικά Του χρόνια, αλλά και την ιστορία της γέννησης του αγίου Ιωάννη του Προδρόμου, που η μητέρα του, η αγία Ελισάβετ, ήταν συγγενής της Παναγίας και οι δύο άγιες μητέρες είχαν συναντηθεί όταν ήταν έγκυοι.

Η αρχαία παράδοση του χριστιανισμού λέει πως ο άγιος Λουκάς ζωγράφισε την Παναγία, μάλιστα έφτιαξε τρεις εικόνες της, για τις οποίες δες εδώ. Ήταν λοιπόν κι ένας καλλιτέχνης, αλλά και ένας πολύ ευσυνείδητος δημοσιογράφος: δεν είχε φωτογραφική μηχανή (αφού ήταν αρχαία εποχή), αλλά ζωγράφισε το πρόσωπο που του έδωσε τη μεγάλη συνέντευξη. Επίσης πρόσεξε πάρα πολύ να είναι ακριβής και αληθινός σ’ αυτά που γράφει, γι’ αυτό και έδωσε πολλά χρονολογικά και άλλα ιστορικά στοιχεία για τα διάφορα γεγονότα που εξιστορεί (δες π.χ. τους δύο πρώτους στίχους των κεφαλαίων 2 και 3 του κατά Λουκάν).

Κατά μία άποψη, αν και δεν είναι σίγουρο, ο Λουκάς είχε γνωρίσει και το Χριστό και είχε γίνει μαθητής του. Στο ευαγγέλιό του μιλάει για δύο μαθητές, που αγαπούσαν πολύ το Χριστό και τον συνάντησαν μετά την ανάστασή του στο δρόμο για τους Εμμαούς, όπου είχαν μια πολύ σημαντική συζήτηση. Το όνομα του ενός από τους δυο μαθητές δεν το γράφει και ίσως να ήταν ο ίδιος ο Λουκάς, αλλά το έκρυψε από ταπείνωση.

Προς Εμμαούς, ο Ιησούς συζητά με 2 μαθητές του, το Λουκά και τον Κλεόπα (από εδώ). Υπάρχει και πολύ ενδιαφέρον διαδικτυακό club Emmaous.

 

Αλλά ήταν και επιστήμονας (γιατρός), που άφησε την επιστήμη του για να κάνει αυτό που αγαπούσε, να ακολουθήσει τον απόστολο Παύλο και να βοηθήσει στη διάδοση του μηνύματος του Χριστού, για χάρη των ανθρώπων όλων των λαών. Ο Παύλος λέει γι’ αυτόν προς τους χριστιανούς από τις Κολοσσές της Φρυγίας: «σας ασπάζεται ο Λουκάς ο ιατρός ο αγαπητός» (προς Κολοσσαείς, κεφ. 4, στίχος 14), πράγμα που φανερώνει και πόσο αξιαγάπητος χαρακτήρας ήταν. Και τελικά έδωσε και τη ζωή του για το Χριστό, αφού θανατώθηκε για τη χριστιανική του πίστη στη Θήβα. Για τον τάφο του στη Θήβα και τα ιερά λείψανά του (που μεταφέρθηκαν στην Πάδοβα της Ιταλίας) έχει γίνει σοβαρή επιστημονική έρευνα που αξίζει να τη διαβάσεις εδώ.

Κατάλαβες λοιπόν τώρα τι θα μάθει όποιος φοιτήσει στη «σχολή δημοσιογραφίας» του αγίου Λουκά του ιατρού, του αγαπητού, του καλλιτέχνη, του ιστορικού ερευνητή, του δημοσιογράφου, του μάρτυρα. Και πώς θα φοιτήσει σ’ αυτή τη σχολή; Μελετώντας (παράλληλα με τις συμβατικές σπουδές του) τα βιβλία και τη βιογραφία του διαχρονικού αγίου δασκάλου της δημοσιογραφίας, θα καταλάβει μόνος του τι πρέπει να κάνει.

Θέλω πολύ όμως να σου μιλήσω και για μερικούς άλλους συναδέλφους σου που άφησαν εποχή.

Ένας απ’ αυτούς είναι ο άγιος Νέστορας ο Χρονικογράφος της Ρωσίας, που έζησε το 12^ο αιώνα και έγραψε την ιστορία της Ρωσίας κατά τα έτη 850-1110 μ.Χ. Εκεί περιγράφει και το βάφτισμα των Ρώσων, υπό τον άγιο Βλαδίμηρο, στιγμή που σηματοδοτεί την ουσιαστική αρχή της ρωσικής ιστορίας και του υψηλού και αγιασμένου ρωσικού πολιτισμού (δες Ν. Ζερνώφ, Οι Ρώσοι και η Εκκλησία τους, εκδ. Αστήρ 1972, αλλά και Η Θηβαΐδα του Βορρά, έργο των μοναχών Σεραφείμ Ρόουζ και Γερμανού Ποντμοσένσκυ, που θα αναφέρουμε παρακάτω). Ο άγιος Νέστορας ήταν μοναχός στο μοναστήρι των σπηλαίων του Κιέβου (Λαύρα των Σπηλαίων, ένα από τα πιο σημαντικά ορθόδοξα μοναστήρια παγκοσμίως) και το σώμα του φυλάσσεται εκεί άφθαρτο.

Το βάπτισμα του ρωσικού λαού (από εδώ). Κάτω δεξιά εικονίζεται ο άγ. Νέστωρ να το καταγράφει. Η τοποθέτησή του στην εικόνα φυσικά είναι καλλιτεχνικός αναχρονισμός, αφού έζησε δύο αιώνες μετά.

Επίσης ταξιδιωτικά χρονικά εξαιρετικής σημασίας άφησαν οι άγιοι Ιωάννης Μόσχος (το Λειμωνάριο), Παλλάδιος Ελενουπόλεως (το Λαυσαϊκόν) κ.ά., που ταξίδεψαν σε τόπους με πολλούς ασκητές και κατέγραψαν τη ζωή τους, τις περιπέτειές τους, τις αρετές και την αγιότητά τους – αλλά και πολλές ιστορίες αμαρτωλών, που έχασαν το δρόμο τους και την ψυχή τους, και άλλων που μετανόησαν και την κέρδισαν.

Τη δημοσιογραφία άσκησαν, με τρόπο εξαιρετικά σημαντικό για τους συνανθρώπους τους, και εκείνοι που κατέγραψαν τα μαρτύρια αγίων, έκαναν δηλαδή ρεπορτάζ του μαρτυρίου τους! Τέτοιοι καταγραφείς υπήρξαν από την αρχαιότητα (μαρτυρούνται π.χ. στη βιογραφία του αγίου μεγαλομάρτυρα Γοβδελαά, που πρίγκηπα της Περσίας), αλλά και στα νεότερα χρόνια, όπως ο Καισάριος Δαπόντες, που κατέγραψε μέσα στη φυλακή το μαρτύριο του Αλβανού αγίου Χρήστου του Κηπουρού.

Αλλά και οι βιογράφοι των αγίων επίσης είναι συνάδελφοί σου, όπως ο άγιος Συμεών ο Μεταφραστής, για τον οποίο ήδη μιλήσαμε, που μάλιστα παραιτήθηκε από τη δουλειά του ως υψηλόβαθμους υπαλλήλου της βυζαντινής αυτοκρατορίας για ν’ αφοσιωθεί σ’ αυτό που τόσο αγαπούσε, αλλά και ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, ένας μεγάλος συγγραφέας και άγιος, που βοήθησε πνευματικά τους υπόδουλους Έλληνες επί Τουρκοκρατίας και, ανάμεσα στα άλλα βιβλία του, κατέγραψε τη βιογραφία πολλών νεομαρτύρων, δηλαδή ηρωικών ορθόδοξων απ’ όλους τους λαούς των Βαλκανίων, που προτίμησαν βασανιστήρια και θάνατο από το ν’ αρνηθούν το Χριστό και να γίνουν μουσουλμάνοι.

Ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης (από το post Ο άγ. Νικόδημος, οι σύγχρονοι Γέροντες & η παγκοσμιοποίηση)

Στην εποχή μας, εκδότης περιοδικού (αλλά και μεταφραστής και συντάκτης πολλών σημαντικών άρθρων) ήταν ο άγιος αγωνιστής ιερομόναχος Σεραφείμ Ρόουζ, ένας νέος της Αμερικής, πρώην άθεος, που έγινε ορθόδοξος μετά από σοβαρή έρευνα και εγκατέλειψε την περιπλάνηση στην αθεΐα, το βουδισμό ζεν και την αμαρτωλή ζωή, την παραδομένη στα πάθη. Αξιοσημείωτο είναι ότι αρνήθηκε μια λαμπρή καριέρα στο πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας και προτίμησε να δουλέψει ως σερβιτόρος, επειδή δε βρήκε στους κύκλους των πανεπιστημιακών την αγάπη για την αλήθεια, που ήταν «το μόνο που ήθελε πραγματικά να γνωρίσει». 
Κάποια στιγμή, μαζί με το Ρώσο φίλο του Γκλεμπ Ποντμοσένσκυ, άνοιξαν ένα βιβλιοπωλείο στο Σαν Φρανσίσκο και άρχισαν να τυπώνουν το περιοδικό The Orthodox Word, που μετέφερε τη γνώση της ορθόδοξης πνευματικής κληρονομιάς στην αγγλική γλώσσα και στο αμερικάνικο κοινό. Οι δυο φίλοι εγκαταστάθηκαν σ’ ένα δασωμένο βουνό της Καλιφόρνιας κι από εκεί τύπωναν το περιοδικό τους, επιλέγοντας μάλιστα παμπάλαιες τεχνικές και δίνοντας έτσι ένα παράδειγμα αυτοσυγκράτησης απέναντι στην εκρηκτική τεχνολογική πρόοδο, αυτοσυγκράτησης απόλυτα απαραίτητης στην εποχή μας, λόγω του καταναλωτισμού, της αλλοτρίωσης των ανθρώπων και της καταστροφής του περιβάλλοντος.

Η βιογραφία του π. Σεραφείμ ΑΞΙΖΕΙ να διαβαστεί από κάθε νέο άνθρωπο (ιδίως αν ΔΕΝ πιστεύει στο Θεό) και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μυριόβιβλος (δες & το σημερινό site του The Orthodox Word, που συνεχίζει να κυκλοφορεί).

Εκδότης εφημερίδας, συγγραφέας και αγιασμένος δημοσιογράφος ήταν και ο π. Χαράλαμπος Βασιλόπουλος, που αγωνίστηκε όσο λίγοι για την πνευματική ωφέλεια των συνανθρώπων του. Δες γι’ αυτόν λίγα εδώ, με link προς αναλυτικότερη βιογραφία του.

Αυτοί είναι και οι άγιοι συνάδελφοί σου, αν επιθυμείς ν’ ασχοληθείς με εκδόσεις (βιβλίων, εφημερίδων, περιοδικών) σε οποιοδήποτε πόστο:

Η αίσθηση του π. Σεραφείμ για την επείγουσα ανάγκη για εργασία κατευθυνόταν περισσότερο στην εκδοτική δραστηριότητα της αδελφότητας [του Αγίου Γερμανού της Αλάσκας, που είχε ιδρύσει μαζί με το Γκλεμπ]. Η κύρια μέριμνά του ήταν να παραγάγει όσο το δυνατόν περισσότερο ψυχωφελές υλικό σε περιορισμένο χρόνο και με περιορισμένα μέσα. […]

Η βαρύτητα που έδωσε ο π. Σεραφείμ στην εκτυπωτική δραστηριότητα της αδελφότητας γέννησε μια τεράστια λογοτεχνική παραγωγή. Αμέσως μετά από την ανάπαυσή του [=την κοίμησή του, δηλ. το θάνατό του σε ηλικία 49 χρονών το 1982], ο αναδεξιμιός του, αδελφός Λαυρέντιος, σημείωσε ότι «ο π. Σεραφείμ ήταν σε θέση να παραγάγει έναν χείμαρρο άρθρων και βιβλίων σε σχετικό σύντομο χρονικό διάστημα – μόνο δεκαεπτά χρόνια – καλύπτοντας κάθε θέμα που θα μπορούσε να έχει ενδιαφέρον για τον ορθόδοξο αναγνώστη».

Ο π. Σεραφείμ πραγματοποιούσε το μεγαλύτερο μέρος του γραψίματός του στο ταπεινό κελί του [=μια ξύλινη καλύβα στα δάση], με μια παλιά χειρωνακτική γραφομηχανή, συχνά κάτω από το φως ενός κεριού. Επάνω από το γραφείο του κρέμασε τις φωτογραφίες δυο σεβάσμιων ανδρών που είχαν προπορευτεί στη διάδοση της ορθόδοξης πατερικής θέσης για τον κόσμο μέσω των εκδόσεων: του Ιβάν Κιριέφσκι και του αρχιμανδρίτη Κωνσταντίνου από το Τζόρντανβιλ. Αντίθετα προς μερικούς συγγραφείς, ο π. Σεραφείμ δεν χρειαζόταν χρόνο για να προθερμανθεί κάνοντας περιπάτους κ.λ.π. προκειμένου να γράψει. Όποτε εύρισκε χρόνο πήγαινε γρήγορα στο κελί του και άρχιζε αμέσως την εργασία. Πρώτα έκανε ένα σχέδιο ή έφτιαχνε τη δομή χειρόγραφα και έπειτα δακτυλογραφούσε ένα άρθρο με βάση αυτό το προσχέδιο. Έγραφε γρήγορα, ρίχνοντας μια ματιά στο προσχέδιο περιστασιακά. Και όπως έγραφε, συχνά έκανε το σταυρό του. […]

Με πνεύμα μοναχικής ταπείνωσης, ο π. Σεραφείμ απέφευγε να υπογράφει τα κείμενά του. […] Όταν οι πατέρες Σεραφείμ και Γερμανός [=όνομα του Γκλεμπ, όταν έγινε μοναχός] μετακινήθηκαν στην έρημο [=στα δάση της Καλιφόρνιας], ακολούθως δεν αναφέρονταν ως συντάκτες στις σελίδες του περιοδικούς τους. Τα περισσότερα χρόνια, παρόλο που ο π. Σεραφείμ τύπωνε το περιοδικό-φαινόμενο για την ορθόδοξη λογοτεχνία, το όνομά του δεν εμφανιζόταν σε αυτό. […]

Η μετάφραση καταλάμβανε τουλάχιστον ίσο μέρος του χρόνου του π. Σεραφείμ με το γράψιμο. […] «Αυτή είναι η χαρά μου» συνήθιζε να λέει στον π. Γερμανό. Προ πάντων, οι πατέρες προσπάθησαν να διατηρήσουν μια αίσθηση ταπείνωσης μπροστά στα κείμενα που μετέφραζαν και σεβασμού προς τα θέματα και τους συγγραφείς.

Ο π. Σεραφείμ δεν περιόριζε τη μεταφραστική του εργασία στο κελί του ή στο γραφείο του, αλλά εργαζόταν και στην τράπεζα [=τραπεζαρία]. Στα γεύματα, μετέφραζε δυνατά από κάποιο πνευματικό θησαυρό από τη Ρωσία. καθώς οι αδελφοί άκουγαν και ωφελούνταν από την ανάγνωση, η μετάφραση καταγραφόταν σε κασέτα. Αργότερα, η κασέτα μεταγραφόταν σε χαρτί από κάποιον από τους βοηθούς των πατέρων και έπειτα η μεταγραφή ελεγχόταν προσεκτικά από τους ίδιους…» (π. Δαμασκηνού Κρίστενσεν, π. Σεραφείμ Ρόουζ, Η ζωή και τα έργα του, εκδ. Μυριόβιβλος, τόμ. Β΄, σελ. 426-429).

Ορίστε κι ο τρόπος που κανόνισε μια αντιδικία με υπάλληλό του ο άγιος αγωνιστής και εκδότης παπά Χαράλαμπος Βασιλόπουλος:

Η οικονομική κατάσταση δεν ήταν ρόδινη. Αρκετές φορές ο Γέροντας [ο π. Χαράλαμπος] ζήταγε πίστωση χρόνου για να εξοφλήσει τα οφειλόμενα στους εργαζομένους. Κι εκείνοι έκαναν πάντα υπομονή, γιατί ξέρανε πως δεν επρόκειτο να χάσουν ούτε δραχμή. Ένας λινοτύπης όμως ακολουθεί άλλη τακτική. Καταγγέλλει την Πανελλήνιον Ορθόδοξον Ένωσιν, στην οποία ανήκαν οι «εκδόσεις Ορθοδόξου Τύπου», με πνευματικό προϊστάμενο τον αρχιμανδρίτη π. Χαράλαμπο Βασιλόπουλο, για καθυστέρηση καταβολής δεδουλευμένων. Δεν τον έπεισε η υπόσχεση του π. Χαράλαμπου ότι θα ετακτοποιείτο το ζήτημα.

Αυτή η καταγγελία ήτανε βέβαια προσβολή για το Γέροντα. Έγιναν όμως τα προβλεπόμενα και εξοφλήθηκε ο λινοτύπης, και στη συνέχεια εγκατέλειψε και την εργασία του στο τυπογραφείο.

Μετά από ένα χρονικό διάστημα ο λινοτύπης αυτός, που είχε διακόψει τη σχέση εργασίας με την Π.Ο.Ε., εμφανίστηκε στο τυπογραφείο. Ήτανε βράδυ. Επισκέφτηκε τον αείμνηστο Γέροντα και του είπε πως είχε ανάγκη από δουλειά κι ότι από αρκετό καιρό είναι άνεργος. Ήμουν παρών στη συνάντηση εκείνη και γνώριζα πόσο είχε στεναχωρήσει το Γέροντα […]. «Ε» λέω μέσα μου, «τώρα θα του τα ψάλει ο π. Χαράλαμπος».

Δε συμβαίνει όμως κάτι τέτοιο. Τον υποδέχεται με καλοσύνη. Τον ρωτάει για την υγεία του, το σπίτι του, την οικογένειά του. δεν του κάνει διόλου λόγο για την προγενέστερη συμπεριφορά του. δεν προσπαθεί να τον αποφύγει και να τον αποπέμψει με τυπική ευγένεια, αλλά αμνησίκακος [=χωρίς κρατάει κακία], με ανεξίκακη καλοσύνη, τον ρωτάει: «Ποια βάρδια σ’ εξυπηρετεί;». «Θα προτιμούσα βραδινή» απαντάει εκείνος. «Ε, τότε κατέβα κάτω και πιάσε δουλειά τώρα!» του λέει ο Γέροντας (Μιχ. Τσώλης, Ο μακαριστός Γέροντας αρχιμανδρίτης Χαράλαμπος Βασιλόπουλος, εκδ. «Ορθοδόξου Τύπου», Αθήναι 1996, σελ. 96-97).

Ο π. Χ. Βασιλόπουλος, με το ξεφτισμένο ράσο, τα σκισμένα παπούτσια και την παλιο-τσάντα, που όταν την έψαχνε στο λεωφορείο (όπου την είχε ξεχάσει με τα χειρόγραφα ενός βιβλίου μέσα) οι υπάλληλοι του ΚΤΕΛ γελούσαν: "Αυτή είναι για πέταμα, παπά μου! Ποιος θα σου την κλέψει;". Ας έχεις την ευχή του, συνάδελφέ του, ώστε να του μοιάσεις...

Τι θέλεις να γίνεις;

Μαθηματικός;

Μεγάλη μαθηματικός στην Αίγυπτο τον 3^ο αιώνα μ.Χ. (ώς τις αρχές του 4^ου) υπήρξε η αγία Αικατερίνα. Γι’ αυτό μάλιστα την ονόμαζαν έτσι (κατά μία εκδοχή, Al Katarin = η πάνσοφη), ενώ το πραγματικό της όνομα ήταν Πανδώρα. Στις εικόνες της ζωγραφίζεται να κρατάει μαθηματικά όργανα, ενώ το πανεπιστήμιο του Παρισιού την είχε αναγορεύσει προστάτιδα αγία του.

Το γενναίο αυτό κορίτσι, που είχε σπουδάσει όλες τις γνώσεις της Αιγύπτου, παρουσιάστηκε στον αυτοκράτορα Μαξιμίνο και του ζήτησε να σταματήσει ο διωγμός εναντίον των χριστιανών. Συνελήφθη αμέσως και αντιμετώπισε σε δημόσιο διάλογο 50 (ή 150) ρήτορες και φιλοσόφους της Αιγύπτου, που είχαν πάρει εντολή να την πείσουν να γυρίσει στην ειδωλολατρία. Όχι μόνο δεν την έπεισαν, αλλά εκείνη τους έπεισε να γίνουν χριστιανοί, μιλώντας τους με επιχειρήματα από την αρχαία ελληνική γραμματεία, αρχίζοντας από τον Όμηρο. Οι άνθρωποι αυτοί συνελήφθησαν επίσης και θανατώθηκαν μαζί με την αγία, και είναι άγιοι της Ορθοδοξίας.

Όσο ήταν στη φυλακή, η γενναιότητά της έκανε τον εκατόνταρχο Πορφύριο με 500 ειδωλολάτρες Ρωμαίους στρατιώτες να γίνουν χριστιανοί, το ίδιο και τη Φαυστίνα, σύζυγο του αυτοκράτορα. Όλοι αυτοί κέρδισαν το φωτεινό στεφάνι του μαρτυρίου, ακολουθώντας την αγία στον παράδεισο.

Η αγία Αικατερίνα, με τον τροχό του μαρτυρίου της (είχε γύρω γύρω λεπίδες) και με βιβλία & μαθηματικά όργανα. Εικόνα του μεγάλου σύγχρονου αγιογράφου Φώτη Κόντογλου, από εδώ. Βρίσκεται στο παρεκκλήσι του Ερυθρού Σταυρού.

Αυτή λοιπόν η νεαρή μαθηματικός, η τόσο μορφωμένη, δε μετρούσε μόνο αριθμούς και σχήματα, αλλά έσωζε ανθρώπους, αποκαλύπτοντάς τους τη σοφία που έρχεται από τα βάθη των αιώνων και αγιάζει τον άνθρωπο. Το σώμα της ανακαλύφθηκε στο Σινά, άφθαρτο, γύρω στον 9^ο αι. μ.Χ., όπου το μετέφεραν άγγελοι, γιατί μετά τον αποκεφαλισμό της κάποιοι θέλησαν να την ατιμάσουν, και τότε το μοναστήρι του Σινά άλλαξε και, από μοναστήρι της Μεταμόρφωσης του Χριστού, έγινε αφιερωμένο σ’ αυτήν. Εκεί φυλάσσεται ακόμα το σώμα της ως πολύτιμο κειμήλιο.

Ατυχώς, κάποιοι ισχυρίζονται ότι η αγία Αικατερίνα «δεν είναι πραγματικό πρόσωπο», παρά το σώμα της που φυλάσσεται στο Σινά, επειδή πριν τον 9^ο αιώνα δεν έχουμε πληροφορίες γι’ αυτήν. Ο ισχυρισμός αυτός όμως δεν είναι σοβαρός, γιατί κι άλλοι άγιοι αποκαλύπτονται μετά από αιώνες μέσα από όνειρα και οράματα σε πολλούς ανθρώπους, όπως ο άγιος Ραφαήλ, που μαρτύρησε στη Μυτιλήνη το 15^ο αιώνα, για τον οποίο δεν ξέραμε τίποτα πριν τα μέσα του 20^ού αιώνα, παρόλο που ήταν σημαντικός στρατιωτικός γιατρός, με σπουδές στην Ευρώπη, υψηλόβαθμος αξιωματικός του Βυζαντίου (παραιτήθηκε από το στρατό και έγινε μοναχός στη Μυτιλήνη) και μεγαλομάρτυρας.

Λοιπόν, τι θέλεις να γίνεις;

Ψυχολόγος;

Η επιστήμη της μελέτης της ανθρώπινης ψυχής (κι όχι απλά της συμπεριφοράς) έφτασε σε μεγάλα ύψη στην Ορθοδοξία. Γίγαντες του πνεύματος την υπηρέτησαν, ιδιαίτερα μοναχοί και ασκητές. Δύο από τους σημαντικότερους μπορώ να πω πως είναι ο άγιος Μάξιμος, που έγραψε Περί Θελήσεως και τα Κεφάλαια περί αγάπης (τα έργα του εδώ!), και ο άγιος Ιωάννης ο Σιναΐτης, συγγραφέας της Κλίμακας. 
Όμως και πολλοί άλλοι ορθόδοξοι άγιοι, όχι μόνο Βυζαντινοί, αλλά και Ρώσοι και από άλλα έθνη, έγραψαν πολλά και σημαντικά έργα στα οποία μελετούν την ψυχή του ανθρώπου.

Ο σκοπός βέβαια αυτής της μελέτης είναι θεραπευτικός. Η θεραπευτική τους μέθοδος αποσκοπεί στην απελευθέρωση του ανθρώπου από τα πάθη (δηλ. απ’ ό,τι του προκαλεί εξάρτηση, όχι μόνο σωματική, όπως π.χ. το αλκοόλ, αλλά και πνευματική, όπως ο εγωισμός, το μίσος, η ζήλεια, η ιδιοτέλεια, η κακία, ο φανατισμός κ.τ.λ.), για να μπορέσει να εγκατασταθεί στη «νοερή καρδιά» του η αγάπη. Έτσι, για το σκοπό αυτό, ανέλυσαν τα πάθη και τις διάφορες μορφές τους, την αγάπη, τα χαρακτηριστικά της και το δρόμο προς αυτήν, με τρόπο (ας μου επιτραπεί να το πω) αξεπέραστο.

Ίχνη της ιδέας των αγίων Πατέρων για την ανθρώπινη ψυχή βρίσκουμε στην ψυχανάλυση. Μόνο που η ψυχανάλυση, επειδή είναι θεμελιωμένη σε αθεϊστικές βάσεις, θεωρεί φυσική κατάσταση του ανθρώπου αυτή στην οποία ζούμε τώρα (μαζί με τα πάθη μας, που εδρεύουν στο υποσυνείδητο), ενώ οι άγιοι θεωρούν κατάσταση ασθένειας την κοινή κατάσταση του ανθρώπου (του «εμπαθούς», που δηλ. ακόμα κυριαρχούν μέσα του τα πάθη) και φυσική κατάσταση θεωρούν το να είσαι άγιος, δηλαδή σε ενότητα αγάπης με τον Τριαδικό Θεό και με όλα τα όντα. Είναι μια άλλη ψυχοθεραπεία, που αξίζει να τη σπουδάσεις και να τη γνωρίσεις –και, πιστεύω, και να την εφαρμόσεις.

Τι θέλεις να γίνεις;

Κτηνίατρος;
Οι πνευματικοί διδάσκαλοι της Ορθοδοξίας, που έγιναν κυριολεκτικά "ένα με τα πλάσματα", πολλές φορές θεράπευσαν, βοήθησαν ή και ανέστησαν ζώα!... Παραδείγματα:

Στον άγιο Μάρκο τον ασκητή, κορυφαίο διδάσκαλο της ορθοδοξίας με παγκόσμια εμβέλεια (οι Βυζαντινοί είχαν μια παροιμία, ότι πρέπει ν' αποχτήσεις βιβλίο του ακόμα κι αν χρειαστεί να το πληρώσεις με όλα τα υπάρχοντά σου - εδώ η βιογραφία και τα έργα του), ήρθε μία ύαινα και έφερε τον τυφλό σκύμνο της (το παιδάκι της) και έδειχνε σαν να παρακαλούσε τον άγιο για θεραπεία. Ο άγιος αφού προσευχήθηκε, έφτυσε στα μάτια του σκύμνου και θεραπεύθηκε. Μετά από λίγες ημέρες η ύαινα του έφερε δώρο το δέρμα μεγάλου κριού. Ο ασκητής το πήρε, αφού έδωσε στην ύαινα να καταλάβει ότι δεν πρέπει να βλάπτει τα πρόβατα των φτωχών.

Ο άγιος Μάρκος ο ασκητής μελετώντας και γράφοντας

Στην φυλακή, όπου ευρίσκονταν φυλακισμένος ο άγιος Γεώργιος από τον συγκάθεδρο του Διοκλητιανού, τον Μαγνέντιο, προσήλθε ο γεωργός Γλυκέριος παρακαλώντας τον άγιο να αναστήσει τον βούν [=βόδι], που του ήταν απαραίτητος στην εργασία του. Η ανάσταση του ζώου που ενήργησε ο άγιος Γεώργιος οδήγησε τον ειδωλολάτρη Γλυκέριο σε άφοβη ομολογία πίστης στον Θεό των Χριστιανών, η οποία είχε ως αποτέλεσμα τη σύλληψη και το μαρτύριό του. Ο Γλυκέριος εγκατέλειψε την προτέρα πίστη του και κατέστη ουσιαστικά κληρονόμος της αιωνίου ζωής χάριν του θαύματος που ενεργήθη. 
Τον άγιο Μόδεστο, πατριάρχη Ιεροσολύμων, αξίωσε ο Θεός να ενεργήσει άπειρα θαύματα. [...] Άλλωστε πάλι διερχόμενος το κέντρο της Ιερουσαλήμ συνάντησε φτωχό να θρηνεί την δυστυχία του, επειδή ψόφησε ο μόσχος του [=το μοσχάρι του]. Ο Μόδεστος τον λυπήθηκε και, αφού προσευχήθηκε, ανέστησε το ζώο. Η φήμη των θαυμάτων του διαδίδονταν στην πόλη πιστοποιώντας την αγιότητα του αρχιεπισκόπου και τη χάρη που έλαβε από τον Θεό. Τα θαύματα ανάστασης οδήγησαν Ιουδαίους στην πίστη στο πρόσωπο του Ιησού, στο όνομα του οποίου επιτελούνταν φανερώνοντας την θεία Του δόξα, έγιναν όμως η αιτία να κατηγορηθεί ο άγιος ως μάγος, να συλληφθεί και να μαρτυρήσει (335 μ.Χ.). Ο άγιος Μόδεστος θεωρείται προστάτης των γεωργών και ιατρός των ζώων, γι' αυτό υπάρχουν και κτηνιατρικές κλινικές που φέρουν τ' όνομά του.

Ο άγιος Μόδεστος (εικόνα από εδώ)

ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...

ΑΝΑΣΤΑΣΕΙΣ ΖΩΩΝ ΣΤΟΥΣ ΒΙΟΥΣ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ

---

Σουλτάνα Λάμπρου  Λέκτωρ Θεολογικής Σχολής Α.Π.Θ

Ιερά μονή Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου 

---

1. Άλογος [=μη λογική] φύση και ανάσταση.

 

       Ο Θεός έπλασε τον άνθρωπο στο τέλος της δημιουργίας, αφού πρώτα δημιούργησε ολόκληρο τον άλλον κόσμο, τον έπλασε όμως «κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσίν» Του, «ουχ ως απόβλητος εν εσχάτοις απορριφθείς αλλ' ως άμα τη γενέσει βασιλεύς είναι των υποχειρίων προσήκων»¹. Ο άνθρωπος αν και πολύ κατώτερος στη δύναμη από τα άλογα ζώα, ωστόσο είναι διορισμένος βασιλεύς των αλόγων [=μη λογικών] και των αψύχων και με το λογικό που κατέχει δύναται να υψωθεί μέχρι και τον ουρανό². Η δημιουργία του κόσμου από τον Θεό προ της πλάσεως του ανθρώπου απέβλεπε στην ετοιμασία του βασιλείου, του οποίου ηγεμών επρόκειτο να εγκατασταθεί ο άνθρωπος³. Η άλογος κτίση αποκτά την αξία της μόνο ως έργο του Δημιουργού και αναφέρεται στον Θεό και στον άνθρωπο, που είναι η εικόνα Του στον κόσμο. Ο κόσμος δεν αποτελεί αυτοαξία και αυτοσκοπό, δημιουργήθηκε με σκοπό  να προσφέρει τις υπηρεσίες του στον άνθρωπο στις ποικίλες ανάγκες του, στην διακονία του οποίου βρίσκεται το νόημα της υπάρξεώς του, διότι η ιστορία αυτού προσδιορίζει την ιστορία και την μοίρα του κόσμου⁴. Η κυριαρχία του ανθρώπου στην κτίση δεν έχει μόνο δικαιώματα, αλλά και υποχρεώσεις, του δόθηκε η εντολή του «εργάζεσθαι αυτόν (κόσμον) και φυλάσσειν»⁵, να προστατεύει δηλαδή και να αγαπά την δημιουργία, να συμβιώνει αρμονικά μαζί της.
       Οι Πατέρες της Εκκλησίας διδάσκουν ότι ο άνθρωπος αποτελεί κρίκο μεταξύ του Θεού και του υλικού κόσμου, ενσωματώνοντας ως είδος «μικρόκοσμου» ολόκληρο την υλική δημιουργία, τον «μακρόκοσμο» και συνδέοντάς την με τον Θεό⁶. Η αρμονική όμως σχέση του ανθρώπου και της φύσεως διαταράχθηκε με την πτώση των πρωτοπλάστων. Έπαψε πλέον ο άνθρωπος να αποτελεί το κέντρο, όπου ενώνονται το φυσικό και το θεϊκό στοιχείο. Το «καλά λίαν»⁷ της δημιουργίας αλλοιώθηκε πρωτογενώς στον άνθρωπο και μέσω αυτού, ως κακό, φθορά, εξαχρείωση και θάνατος πέρασε και σ' ολόκληρο την κτίση. Οι συνέπειες της πτώσεως δεν περιορίσθηκαν μόνο στο ανθρώπινο γένος, αλλά επεκτάθηκαν και στην άλογο κτίση. Η κτίση υποτάχθηκε στην ματαιότητα, στην φθορά και αναμένει την απελευθέρωση από την δουλεία της φθοράς, συστενάζουσα και συνωδίνουσα μετά του πεπτωκότος και αμαρτάνοντος ανθρώπου⁸. Ο φυσικός κόσμος οδηγήθηκε σε κατάσταση πτώσεως και αποστασίας και τα ζώα άρχισαν να αρνούνται την υποταγή στον άνθρωπο⁹. Ο δε άνθρωπος εμμένοντας στην αμαρτία αντιμετωπίζει την κτίση ωφελιμιστικά με αποτέλεσμα να αυξάνεται επικίνδυνα η έλλειψη αγάπης και σεβασμού προς τη φύση και να συμβάλλει στην εκμετάλλευση και τη φθορά της. Δεν την αντιμετωπίζει πλέον ως ιερέας που οφείλει να την αναφέρει στον Δημιουργό, αλλά ως δυνάστης και καταστροφέας¹⁰.
       Η συμφιλίωση του ανθρώπου με την άλογο κτίση επανακτάται με την εν Χριστώ ανακαίνιση του ανθρώπου και την αποκατάσταση της προς τον Θεόν κοινωνίας του. Ο Χριστός ενηνθρώπησε για να λυτρώσει τον άνθρωπο και να τον αποκαταστήσει στην αρχέγονο προπτωτική του κατάσταση¹¹. Η σωτηρία του ανθρώπου βέβαια και όχι του κόσμου είναι ο τελικός στόχος της θείας οικονομίας. Ο κόσμος αποτελεί το αναγκαίο πλαίσιο για την πνευματική τελείωση και σωτηρία του ανθρώπου με τελικό σκοπό την δόξα του Θεού. Η μοίρα του κόσμου ακολουθεί την ιστορία του ανθρώπου και αν δεν υπάρξει πνευματική αναστροφή και διάσωση του ανθρώπου, η διάσωση της δημιουργίας καθίσταται αδύνατος. Ο Θεός έγινε άνθρωπος, κατά τον άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή, διότι διά του ανθρώπου μόνον η φύσις δύναται να αποκτήσει την ενότητα με το Θεό, και με την Ανάσταση του Σωτήρα φανερώνεται ότι η φύσις μπορεί να έχει την αιωνιότητα μόνο στην ένωση του Θεού με τον άνθρωπο¹².
       Κατά το σχέδιο του Θεού η παρούσα ζωή δεν αποτελεί τον αιώνιο του ανθρώπου κλήρον, αποτελεί προσωρινό στάδιο αγώνος με σκοπό την επικάρπωση των αγαθών της μελλούσης. Η σκοπιμότητα της υπάρξεως στον κόσμο των ζώων δεν υπερβαίνει τα όρια της παρούσης ζωής¹³. Είναι σαφές σύμφωνα με την Αγία Γραφή και την Παράδοση της Ορθοδόξου Εκκλησίας ότι ο κόσμος θα οδηγηθεί εις το τέλος του. Η συντέλεια του κόσμου συμπίπτει με την ανάσταση των νεκρών και την καθολική κρίση και δεν πρόκειται περί εξαφανίσεώς του, αλλά περί ανακαινίσεως και ανανεώσεώς του. 

Ο άγιος Μαρτίνος σε συζήτηση που είχε με ειδωλολάτρη του είπε ότι μόνο οι άνθρωποι έρχονται σε κρίση και ανασταίνονται και όχι τα άλογα [=μη λογικά] ζώα¹⁴. Όμως επειδή η κτίση εξαιτίας του ανθρώπου έγινε φθαρτή εξαιτίας αυτού θα καταστεί άφθαρτη, θα ακολουθήσει την ευμορφία και την φύση των ανισταμένων ανθρωπίνων σωμάτων¹⁵. Αυτήν την τελική ανακαίνιση του κόσμου κατανοεί και προγεύεται ο άνθρωπος μέσα στο μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Με την ευχαριστιακή προσφορά και χρήση της ύλης μεταμορφώνεται η κτίση, αφού με δικά της στοιχεία ιερουργείται το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας.

2. Θαύματα ανάστασης ζώων.

 

       Ο άνθρωπος που πορεύεται στην κατά Χριστόν τελείωση, όταν δεχθεί την χάρη του Θεού, καθίσταται πηγή αγιασμού ολοκλήρου της φύσεως. Ο κόσμος επηρεάζεται από την συμπεριφορά του ανθρώπου και παρουσιάζεται γαληνεμένος και υπάκουος ενώπιον ισορροπημένων πνευματικών ανθρώπων. Η μελέτη των βίων των αγίων καθιστά ευδιάκριτη την σχέση σεβασμού των αγίων προς την φύση και αντίστροφα. Πολλές και ποικίλες αφηγήσεις είναι γνωστές περί των ζώων, αγρίων θηρίων μάλιστα, τα οποία ήταν στενά συνδεδεμένα με τους αγίους και βρίσκονταν σε αρμονική και πιστή σχέση μαζί τους, τους υπάκουαν και τους υπηρετούσαν άγρια θηρία, όπως λιοντάρια, αρκούδες, κροκόδειλοι κ.α.  οι άγιοι αντιμετωπίζουν την κτίση σε σχέση με τον Θεό. Ζώντας την προπτωτική κατάσταση διατηρούν αρμονική σχέση με όλη την κτίση. Νοιώθουν τους στεναγμούς και τις οδύνες της κτίσεως.
       Στους βίους των αγίων αναφέρονται αναστάσεις ζώων, που βέβαια ενεργούνται έχοντας συγκεκριμένο σκοπό πάντα υψηλό και ανώτερο. Οι άγιοι παρεμβαίνουν φυσικά θανατώνοντας τα ζώα, όταν αυτά στρέφονται εναντίον του ανθρώπου και του προξενούν καταστροφές, ή ανασταίνοντάς τα, όταν καθίστανται απαραίτητα προς ανακούφιση του πόνου και της ταλαιπωρίας των αφεντικών τους.
       Στην φυλακή, όπου ευρίσκονταν φυλακισμένος ο άγιος Γεώργιος από τον συγκάθεδρο του Διοκλητιανού, τον Μαγνέντιο, προσήλθε ο γεωργός Γλυκέριος παρακαλώντας τον άγιο να αναστήσει τον βούν [=βόδι], που του ήταν απαραίτητος στην εργασία του. Η ανάσταση του ζώου που ενήργησε ο άγιος Γεώργιος οδήγησε τον ειδωλολάτρη Γλυκέριο σε άφοβη ομολογία πίστης στον Θεό των Χριστιανών, η οποία είχε ως αποτέλεσμα τη σύλληψη και το μαρτύριό του¹⁶. Ο Γλυκέριος εγκατέλειψε την προτέρα πίστη του και κατέστη ουσιαστικά κληρονόμος της αιωνίου ζωής χάριν του θαύματος που ενεργήθη. 

Ο άγιος Μαρτίνος, επίσκοπος Φραγκίας, όδευε προς επίσκεψη χώρας που κατοικούσαν ειδωλολάτρες για να διδάξει τον Χριστιανισμό. Στον δρόμο συνάντησε έναν από τους κατοίκους της χώρας, ο οποίος καθόταν πάνω στο νεκρό ονάριό του και συλλογιζόταν το πόσο μάταια ήταν η διδασκαλία των Χριστιανών. Δεν μπορούσε να κατανοήσει το πώς του νεκρού ανθρώπου το σώμα, που θα φθαρεί στη γη, είναι δυνατόν να αναστηθεί άφθαρτο. Ο άγιος του μίλησε για την παντοδυναμία του Θεού και ο ειδωλολάτρης ζήτησε, για να πιστέψει, να αναστηθεί το ονάριό του. Παρ' όλο που ο άγιος του δίδαξε ότι μόνο οι άνθρωποι έρχονται σε κρίση και ανασταίνονται και όχι τα άλογα ζώα, ο ειδωλολάτρης επέμενε να αναστηθεί το ονάριό του [=το γαϊδουράκι του] για να πεισθεί. Ο άγιος Μαρτίνος έστρεψε το βλέμμα του προς τον ουρανό, ύψωσε τα χέρια του και προσευχήθηκε: 

«Κύριε ο Θεός μου, ο αίτιος σωτηρίας γενόμενος πάσιν ανθρώποις, ανάστησον και τούτο το ζώον, προς επιστροφήν και επίγνωσιν του ανθρώπου τούτου, διότι δια τούτου του θαύματος θέλει γνωρίσει την παντοδυναμίαν σου και πιστεύσει εις σε». 

Το ονάριο αμέσως αναστήθηκε και περπάτησε. Το θαύμα αυτό είχε ως αποτέλεσμα να πιστέψουν και να βαπτισθούν Χριστιανοί όλοι οι κάτοικοι εκείνης της χώρας¹⁷.

Ο άγιος Μόδεστος (εικόνα από εδώ)

       Τον άγιο Μόδεστο, πατριάρχη Ιεροσολύμων, αξίωσε ο Θεός να ενεργήσει άπειρα θαύματα  Μεταξύ τούτων λέγεται πως όταν τα ζώα κάποιου Ιεροσολυμίτη ψόφησαν από το νερό πηγής που δηλητηρίασε φίδι, συνεργεία του δαίμονος, ο άγιος, μετά από προσευχή , τα ανέστησε, θανάτωσε το φίδι και φανέρωσε τον δαίμονα στους παρευρισκομένους¹⁸. Άλλωστε πάλι διερχόμενος το κέντρο της Ιερουσαλήμ συνάντησε φτωχό να θρηνεί την δυστυχία του, επειδή ψόφησε ο μόσχος του [=το μοσχάρι του]. Ο Μόδεστος τον λυπήθηκε και, αφού προσευχήθηκε, ανέστησε το ζώο. Η φήμη των θαυμάτων του διαδίδονταν στην πόλη πιστοποιώντας την αγιότητα του αρχιεπισκόπου και τη χάρη που έλαβε από τον Θεό¹⁹. Τα θαύματα ανάστασης οδήγησαν Ιουδαίους στην πίστη στο πρόσωπο του Ιησού, στο όνομα του οποίου επιτελούνταν φανερώνοντας την θεία Του δόξα, έγιναν όμως η αιτία να κατηγορηθεί ο άγιος ως μάγος, να συλληφθεί και να μαρτυρήσει (335 μ.Χ.). Ο άγιος Μόδεστος θεωρείται προστάτης των γεωργών και ιατρός των ζώων.
       Ο άγιος Σίλβεστρος, πάπας Ρώμης, σύμφωνα με την παράδοση κατήχησε  και βάπτισε τον Μ. Κωνσταντίνο. Οι Εβραίοι κατηγόρησαν τον άγιο στη μητέρα του Μ. Κωνσταντίνου, την αγία Ελένη, ως υπεύθυνο της πλάνης του Χριστιανισμού, στην οποία είχε πέσει ο Κωνσταντίνος. Ο βασιλιάς ζήτησε από τη μητέρα του να έλθει στη Ρώμη συνοδευομένη από τους σοφώτερους διδασκάλους των Εβραίων, με σκοπό να διαλεχθούν με τους Χριστιανούς επισκόπους. Ανάμεσα στους Φαρισαίους, που πήγαν στη Ρώμη, ήταν ένας μάγος ο Ζαμβρής. 

Ο άγιος Σίλβεστρος διαλέχθηκε μαζί τους και επειδή τους κατατρόπωσε, ο Ζαμβρής ζήτησε από τον βασιλιά να αποδείξουν τη δύναμη του Θεού τους με έργα. Παρακάλεσε και έφεραν μπροστά του τον αγριώτερο ταύρο. Ισχυρίστηκε μάλιστα ότι ο Θεός του φανέρωσε μαγικές λέξεις, με τις οποίες μπορούσε να θανατώσει το ζώο και προκάλεσε τον άγιο να φανερώσει τη δύναμη του Θεού του κατά τον ίδιο τρόπο. Ο Ζαμβρής, λοιπόν, με έπαρση πλησίασε τον ταύρο, ψιθύρισε τις μαγικές του λέξεις και αμέσως το ζώο έπεσε νεκρό. Οι Ιουδαίοι χάρηκαν και περιγελούσαν τον άγιο. Ο Σίλβεστρος ανέβηκε σε τόπο υψηλό και, αφού πρώτα κήρυξε ότι ο Ιησούς Χριστός γιατρεύει κάθε ασθένεια, εγείρει νεκρούς και δεν δίνει τον θάνατο, ζήτησε από τον Ζαμβρή να αναστήσει το ζώο, για πιστεύσουν στο θεό του. Ο μάγος όμως δήλωσε μπροστά στο βασιλιά την αδυναμία του να κάμει κάτι τέτοιο. Ενώ ο άγιος βεβαίωσε ότι, επικαλούμενος το όνομα του Ιησού Χριστού, θα το αναστήσει. Οι Ιουδαίοι υποσχέθηκαν να πιστέψουν στον Χριστό, αν συμβεί κάτι τέτοιο, νομίζοντας αυτό ως αδύνατο να επιτευχθεί. Τότε ο άγιος γονάτισε, ύψωσε προς τον ουρανό τα χέρια του και τα μάτια του και προσευχήθηκε κλαίγοντας. Έπειτα σηκώθηκε και μεγαλόφωνα παρακάλεσε τον Ιησού Χριστό να αναστήσει το ζώο, για να πιστεύσουν όλοι οι παρευρισκόμενοι. Στη συνέχεια στράφηκε προς τον ταύρο και του φώναξε, στο όνομα του Ιησού Χριστού, να σηκωθεί και να ημερεύσει. Ο ταύρος σηκώθηκε και ο άγιος τον ελευθέρωσε. Οι Ιουδαίοι και οι άρχοντες, πέφτοντας στα πόδια του αγίου, ζητούσαν να τους βαπτίσει. Ομοίως προσκύνησαν τον άγιο ο βασιλιάς και η βασίλισσα. Ο άγιος Σίλβεστρος, αφού κατήχησε Ιουδαίους και ειδωλολάτρες, τους βάπτισε Χριστιανούς²⁰.

3. Σκοπός επιτέλεσης των θαυμάτων ανάστασης ζώων.
  

        Ο ρόλος του θαύματος²¹, είναι βασικής και ουσιώδους σημασίας. Η σπουδαιότητα του ρόλου του έγκειται στο ότι το θαύμα αποδεικνύει ότι ο Χριστιανισμός δεν είναι κάποια υποκειμενική θρησκευτική εμπειρία, αλλά η ίδια η παρουσία του Θεού στην ιστορία, το θαύμα καθιστά ευληπτότερη την είσοδο του κόσμου στη Θεία Αποκάλυψη. Τα θαύματα επισυμβαίνουν χάριν ακριβώς τονισμού της αγάπης του δημιουργού και έλξεως της προσοχής του ανθρώπου προς το σχέδιο της σωτηρίας αυτού. Η ουσία του θαύματος δεν έγκειται στο καταπληκτικό του γεγονότος καθ' εαυτό, αλλά στο ότι το θαύμα οδηγεί σε συνάντηση μετά του Θείου.

Φίδι στο τραπέζι έξω απ' το κελί του σύγχρονου θαυματουργού αγίου Γέροντα Παΐσιου (σχετικό άρθρο εδώ)

       Τα θαύματα ανάστασης ζώων, που προαναφέρθησαν, ενεργούνται με σκοπό να ωθήσουν η να στηρίξουν στην προς τον Χριστό πίστη, στο όνομα του οποίου επιτελούνται φανερώνοντας την θεία Του δόξα, συγχρόνως δε να φανερώσουν την ιδιότητα κι' αποστολή των αγίων, επιβεβαιώνοντας κατ' αυτόν τον τρόπο το περιεχόμενο της διδασκαλίας τους, της οποίας αποτελούν προϋπόθεση, συνύφανση και προέκταση. Η εσωτερική διάθεση και συγκεκριμένα η βούληση του ανθρώπου να δει το θαύμα αποτελεί σημείο αξιοπρόσεκτο για τον άγιο, ίσως μάλιστα αποτελεί την προϋπόθεση για την μετέπειτα πίστη του²³. Το θαύμα συνιστά πρόκληση την δημιουργία του σπινθήρος της πίστεως. Ωστόσο η πίστη δεν εκβιάζεται δια του θαύματος, διότι τότε καθίσταται εξ απόψεως θρησκευτικής άνευ αξίας και ουσιαστικού περιεχομένου²³, αλλά αποτελεί προσωπική απόφαση, η οποία οδηγεί στην ζωή της αληθείας, στην πλήρη προσοικείωση της εν Χριστώ απολυτρώσεως.
       Οι αυτόπτες και αυτήκοοι μάρτυρες της θαυματουργίας των αγίων καλούνται δια της εμπειρίας του θαύματος να αποδεχθούν η να απορρίψουν τούτο, ως άτομα υπεύθυνα δια την ορθή εκτίμηση της πράξεως που τελέσθηκε υπερφυσικώς. Αναγκάζονται να πάρουν στάση θετική η αρνητική απέναντι στην πίστη των Χριστιανών. Τόσο προκλητικό είναι το θαύμα αφ' ενός ως προς το ανήκουστο του μεγέθους του και αφ' ετέρου λόγω της συνδεδεμένης με αυτό παραβιάσεως των επικρατούντων θρησκευτικών θεσμών, ώστε να μην είναι δυνατόν παρά να ταχθεί κανείς υπέρ η κατά του προσώπου που το ενεργεί. Με αποτέλεσμα κάποιοι να μένουν εγκλωβισμένοι στις κοινωνικές και θρησκευτικές τους δεσμεύσεις τους αρνούμενοι οποιανδήποτε μετατροπή, ενώ κάποιοι άλλοι να γίνονται κληρονόμοι της αιωνίου βασιλείας δεχόμενοι ως μόνον αληθινό Θεό τον Ιησού Χριστό.

  

Διάβασε και: Οι άγιοι και τα ζώα

ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ

 

1. ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΝΥΣΣΗΣ, Περί κατασκευής του ανθρώπου 2, PG 44, 133A.

2. ΜΕΓΑΛΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ, Εις την Εξαήμερον Ομ.6,1, PG 29, 117D-120A.

3. Πρωτοπρεσβυτέρου ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΖΗΣΗ, Η σωτηρία του ανθρώπου και του κόσμου, [Πατερικά], Θεσσαλονίκη 1997³, σελ. 67. Του ιδίου. «Ο σκοπός και η χρήση του κόσμου κατά τη διδασκαλία της Εκκλησίας», Πρακτικά Συμποσίου με θέμα Ορθοδοξία και φυσικό περιβάλλον (3-4 Απριλίου), Θεσσαλονίκη 1997, σελ. 34.

4. ΙΩΑΝΝΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ, Εις Γέν.Ομ.6,5-6, PG 53,60.Πρβλ. Πρωτοπρεσβυτέρου ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΖΗΣΗ, Η σωτηρία, ένθ' ανωτ.,σελ63. Του ιδίου, Ορθοδοξία και Οικολογία, [Καιρός], Θεσσαλονίκη 1994, σελ. 9. Βλ. σχετ. ΒΑΣ. ΓΙΟΥΛΤΣΗ, «Κοινωνικές συνέπειες της οικολογικής καταστροφής», Πρακτικά συμποσίου ένθ' ανωτ., σελ.53.

5. Γεν. 2,15.

6. ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΝΥΣΣΗΣ, Περί ψυχής και αναστάσεως, PG 46, 286 «Λέγεται φησί, παρά των σοφών μικρός τις είναι κόσμος ο άνθρωπος, ταύτα περιέχων εν εαυτώ τα στοιχεία οις το παν συμπεπλήρωται» και ΙΩΑΝΝΟΥ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ, Περί των εν Χριστώ δύο θελημάτων 15, PG95, 144B «Ο άνθρωπος τοίνυν μικρόκοσμός εστιν, έχει γαρ και ψυχήν και σώμα, και μέσος έστηκε νου και ύλης, σύνδεσμος γαρ εστιν ορατής και αοράτου, ήτοι αισθητής τε και νοητής κτίσεως¨». Βλ. σχετ. ΙΩΑΝΝΟΥ ΖΗΖΙΟΥΛΑ, μητροπολίτου Περγάμου, «Θεολογική θεώρηση του οικολογικού προβλήματος», Πρακτικά συμποσίου, ένθ' ανωτ., σελ 34. ΧΡ. ΒΑΝΤΣΟΥ, Η μέριμνα της Εκκλησίας για την προστασία του περιβαλλοντος, Θεσσαλονίκη 1997, σελ. 16.

7. Γεν. 1,31.

8. Ρωμ. 8, 20 και 22,»τη γαρ ματαιότητι η κτίσις υπετάγη, ουχ εκούσα, αλλά δια τον υποτάξαντα, επ' ελπίδι», ¨οίδαμεν γαρ ότι η κτίσις στενάζει και συνωδίνει άχρι του νυν».

9. ΣΥΜΕΩΝ ΝΕΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ, Λόγος Ηθικός 1,2, Sources Cretiennes 122 (1966) 190. Βλ. σχετ. ΣΩΤ. ΜΠΑΛΑΤΣΟΥΚΑ, Οι άγιοι και το φυσικό περιβάλλον, (Διδακτορική διατριβή) Θεσσαλονίκη 1996, σελ. 51.

10. ΓΕΩΡ. ΜΑΝΤΖΑΡΙΔΗ, «Εκκλησία και οικολογική κρίση», Άνθρωπος και περιβάλλον, [Συνάντηση 3], Πάφος 1994, σελ. 59.

11. ΣΥΜΕΩΝ ΝΕΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ, Λόγος Ηθικός 1,2.3.4, Sources Cretiennes 122 (1966) 190-198.

12. ΜΑΞΙΜΟΥ ΟΜΟΛΟΓΗΤΟΥ, Περί διαφόρων αποριών των αγίων Διονυσίου και Γρηγορίου προς Θωμάν ηγιασμένον, PG 91, 1304D1308C.

13. Πρβλ. Πρωτοπρεσβυτέρου ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΖΗΣΗ, η σωτηρία, ένθ' ανωτ., σελ 139.

14. ΟΣΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ, Νέον Εκλόγιον, σελ.137. ΜΑΤΘ. ΛΑΓΓΗ (εκδ.), Μέγας συναξαριστής, τόμ. ΙΑ', σελ. 402- 403.

15. ΙΩΑΝΝΟΥ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ, Εις Ρωμαίους Ομιλ. 14, 4-5, PG 60, 529-530 «'Ελευθερωθήσεται γαρ', φυσίν, ‘από της δουλείας της φθοράς' , τουτέστιν, ουκέτι έσται φθαρτή, αλλά ακολουθήσει τη του σώματος ευμορφία του σου. Ώσπερ γαρ γενομένου φθαρτού, γέγονε φθαρτή και αύτη, ούτως αφθάρτου καταστάντος και αυτή ακολουθήσει και έψεται πάλιν, όπερ ουν και δεικνύς επήγαγεν ‘Εις την ελευθερίαν της δόξης των τέκνων του Θεού'». ΣΥΜΕΩΝ ΝΕΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ, Λόγος Ηθικός 1,5, Sources Cretiennes 122 (1966) 218, « Η γαρ άπασα κτίσις, ως είρηταί μοι πολλάκις, ανακαινισθείσα, συν αυτώ παραδείσω όλη γενομένη πνευματική, εις άυλον και άφθαρτον, άτρεπτόν τε και αΐδιον και νοερόν μετασκευασθήσεται οικητήριον».

16. ΣΥΜΕΩΝ ΤΟΥ ΜΕΤΑΦΡΑΣΤΟΥ, Μαρτύριον αγίου Γεωργίου του τροπαιοφόρου 20-21, PG 115, 156B-D. ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ Β' ΑΥΤΟΚΡ., Μηνολόγιον 3, PG 117, 420B . ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΚΥΠΡΙΟΥ, ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ,Λόγος εις τον άγιον Γεώργιον 35, PG 142, 333B. ΑΓΑΠΙΟΥ ΚΡΗΤΟΣ, Νέος Παράδεισος , σελ. 125, Synax. CP, στ. 625. «Μαρτύριον αγίου Γεωργίου», Αγιορειτική Βιβλιοθήκη 21 (1956) 215-216. Μηναίον Απριλίου, σελ.95. AASS Aprilii III, σελ. 121. ΜΑΤΘ. ΛΑΓΓΗ, Μέγας Συναξαριστής, τομ. Δ' σελ. 476. ΟΣΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ, Συναξαριστής, τομ. Β' σελ. 21. ΟΣΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ,Συναξαριστής, τομ. Δ', σελ. 263. ΠΟΠΗ ΧΑΛΚΙΑ-ΣΤΕΦΑΝΟΥ, Οι άγιοι Γεώργιοι, σελ. 26-27.

17. ΟΣΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ, Νέον Εκλόγιον, σελ. 137. ΜΑΤΘ.ΛΑΓΓΗ, Μέγας Συναξαριστής, τομ. ΙΑ', σελ. 402-403.

18. Μηναίον Δεκεμβρίου, σελ. 112. ΟΣΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ, Συναξαριστής, τόμ. Β', σελ. 336.ΠΟΠΗ ΧΑΛΚΙΑ-ΣΤΕΦΑΝΟΥ, Οι άγιοι της Χίου, σελ. 368. Νέον Χιακόν Λειμωνάριον, σελ. 165.

19. ΚΩΝ. ΔΟΥΚΑΚΗ, Μέγας Συναξαριστής, τόμ. Δ',σελ431. ΜΑΤΘ. ΛΑΓΓΗ, Μέγας Συναξαριστής, τόμ.ΙΒ', σελ. 522.

20. ΑΓΑΠΙΟΥ ΚΡΗΤΟΣ, Νέος Παράδεισος, σελ. 265-266. Βλ. σχετ. Synax.CP, στ. 366. ΜΑΤΘ. ΛΑΓΓΗ, Μέγας Συναξαριστής, τόμ. Α', σελ. 73. ΟΣΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ, Συναξαριστής, τόμ Γ', σελ.15.

21. Για την θεολογική σημασία του θαύματος βλέπε σχετικές μελέτες: ΣΕΡ. ΠΑΠΑΚΩΣΤΑ, Τα θαύματα του Κυρίου, Αθήνα 1940². ΑΘ. ΔΕΛΗΚΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ, Το θαύμα Συμβολή εις την σύγχρονον απολογητικήν του Χριστιανισμού, εν Αθήναις 1971. ΧΡ. ΚΑΡΑΚΟΛΗ. Η θεολογική σημασία των θαυμάτων στο κατά Ιωάννην ευαγγέλιο, Θεσσαλονίκη 1997. ΣΟΥΛΤ. ΛΑΜΠΡΟΥ, Αναστάσεις νεκρών στους βίους των αγίων, [Διπλωματική εργασία], Θεσσαλονίκη 1998.

22. ΙΩΑΝΝΟΥ ΧΡΙΣΟΣΤΟΜΟΥ, Ότι ουκ ακίνδυνον τοις ακροαταίς το σιγάν τα λεγόμενα εν Εκκλησία Ομ. PG 51, 106, ‘Η γαρ των σημείων επίδειξις χειραγωγεί σε προς την της πίστεως θεωρίαν'.

23. Αυτή την σημασία έχουν τα λόγια που απευθύνει ο Κύριος στον τυφλό εκ γεννητής, Ιω 9,39: ‘Εις κρίμα εγώ εις τον κόσμον τούτον ήλθον, ίνα οι μη βλέποντες βλέπωσι και οι βλέποντες τυφλοί γένονται'.