Με αφορμή την Κυριακή της Σταυροπροσκύνησης (για την οποία δες εδώ)
Είναι παρατηρημένο το ενδιαφέρον φαινόμενο, σε διάφορα φόρουμ και μπλογκς, να συνασπίζονται Νεο-ειδωλολάτρες με Αιρετικούς, για την αντιμετώπιση τού "κοινού εχθρού" τους, τής αληθούς πίστεως τής Ορθοδοξίας. Και ενώ θα περίμενε κανείς, να μάχονται μεταξύ τους, λόγω τής διαφορετικότητάς τους, τους βλέπουμε να συμπλέουν και να ομονοούν, σε μια προσπάθεια κατά αυτού που φοβούνται περισσότερο, της ΑΛΗΘΕΙΑΣ της Εκκλησίας!
Από ένα μπλογκ λοιπόν, συλλέξαμε και συμπληρώσαμε στοιχεία, από συζήτηση που έγινε, στην οποία ένας Μάρτυς τού Ιεχωβά και ένας Αθεο-Παγανιστής προσπαθούσαν από κοινού, να κατηγορήσουν την Ορθόδοξη Εκκλησία για... ειδωλολατρεία! Και κάποιες επεξηγήσεις που δόθηκαν εκεί, θεωρήσαμε ότι θα είναι χρήσιμο να μαζευτούν και να συμπληρωθούν εδώ, ως διαρκής μαρτυρία για όσους ενδιαφέρονται.
1. Αναπολόγητοι για τις καταγγελίες τους περί ειδωλολατρείας
Οι ισχυρισμοί τών Προτεσταντών και τών... ειδωλολατρών, ότι οι Ορθόδοξοι είμαστε δήθεν ειδωλολάτρες, επειδή προσκυνάμε τις άγιες εικόνες έχουν απαντηθεί επαρκώς σε παλαιότερα άρθρα μας, είτε περί αγίων εικόνων, είτε περί προσκύνησης, είτε περί τής έννοιας τής ειδωλολατρείας. Εκεί (εν συντομία) αποδείξαμε, ότι άλλο πράγμα είναι η απεικόνιση όσων είδαμε, και άλλο η απεικόνιση τής Θεϊκής φύσεως, η οποία είναι όντως ειδωλολατρεία. Ότι άλλο η τιμητική προσκύνηση, που μπορεί να γίνεται και σε κτίσματα και άλλο η λατρευτική, που ανήκει μόνο στον Θεό. Ότι άλλο το να τιμάς την ύλη, ή το πρόσωπο, ως φορέα τής Θείας Χάριτος, ή την εικόνα, ως αντιπροσωπευτική ενός προσώπου, και άλλο να λατρεύεις την ύλη αυτή καθεαυτή ως "θεό", ή να πιστεύεις ότι μια εικόνα ή άγαλμα είναι ζωντανά και έμψυχα, όπως οι αρχαίοι ειδωλολάτρες. Και έτσι εξηγήσαμε ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία τα έχει ξεκαθαρίσει αυτά, κυρίως στην 7η Οικουμενική της Σύνοδο.
Μάλιστα, ζητήσαμε από τους Προτεστάντες, να μας δείξουν, έστω και ένα χωρίο τής Αγίας Γραφής, που να αποκαλεί "είδωλο", κάποια απεικόνιση που δεν απεικονίζει την Θεϊκή Φύση, παρά μόνο όσα είδαμε. Και κάτι τέτοιο, ουδέποτε μπόρεσε να μας παρουσιάσει οποιοσδήποτε Προτεστάντης.
Όταν κάποιος θεωρεί ότι αυτό που κάνουμε εμείς οι Χριστιανοί είναι ειδωλολατρεία, τότε ΑΥΤΟΣ ΟΦΕΙΛΕΙ ΝΑ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙ ότι η τιμητική προσκύνηση είναι ειδωλολατρεία (πράγμα που αποτελεί δικό του αυθαίρετο ισχυρισμό), προσκομίζοντας ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΕΝΑ χωρίο της Αγίας Γραφής, όπου να λέει ότι η τιμητική προσκύνηση είναι ειδωλολατρεία, και ότι η προσκύνηση τιμητικά κτισμάτων, είναι επίσης ειδωλολατρεία. Διαφορετικά οφείλει να ζητήσει συγνώμη που συκοφάντησε ως ειδωλολατρεία μία πράξη κατά πάντα Χριστιανική. Το βάρος της απόδειξης, πέφτει στον ισχυριζόμενο κάτι. Όχι στον αποδέκτη της συκοφαντίας.
Όμως, παρά το ότι παραμένουν αναπολόγητοι για τον άδικο και αυθαίρετο ισχυρισμό τους περί "ειδωλολατρείας", όχι μόνο δεν τον αναιρούν, ή δεν ζητούν συγνώμη για τη συκοφαντία τους, αλλά αντιθέτως ψάχνουν να βρουν "ασθενή σημεία" στις Ορθόδοξες θέσεις περί ειδωλολατρείας. Με μια σειρά από επίσης αυθαίρετες ερμηνείες για την έννοια τών Ορθοδόξων ύμνων και πρακτικών, προσπαθούν να "αποδείξουν", ότι δήθεν στην πράξη ως Εκκλησία, δεν ακολουθούμε αυτά που τόσο ξεκάθαρα και αναλυτικά έχουμε διατυπώσει στη λατρεία μας. Ότι δηλαδή υπάρχουν "παράθυρα" ειδωλολατρείας στην Ορθόδοξη πίστη.
Εμείς από την πλευρά μας, θα απαντήσουμε ΚΑΙ σε αυτούς τους αυθαίρετους και κακοπροαίρετους ισχυρισμούς. Παράλληλα όμως, (για να μη ξεχνιόμαστε), δεν παύουμε να τους ζητάμε να μας δείξουν ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΕΝΑ Αγιογραφικό χωρίο, που να χαρακτηρίζει "είδωλο" οτιδήποτε ΔΕΝ απεικονίζει τη Θεϊκή φύση, ή αν δεν έχουν, να μας ζητήσουν συγνώμη για τη συκοφαντία τους!
2. Ύλη και μετάδοση της Θείας Χάριτος
Για την προσκύνησή μας στον Σταυρό, ήδη έχουμε απαντήσει ακόμα και σε εκτενέστατη μελέτη, για την ιστορική βεβαιότητα τού σχήματός του, για το κατά πόσον είναι αποδεκτό να προσκυνάται ένα όργανο βασανισμού, που έχει γίνει πλέον θυσιαστήριο, για το ότι έχει γίνει πλέον όπλο κατά τών δαιμονίων, και φορέας προστασίας τής Θείας Χάριτος, όπως ήταν προφητευμένο ήδη από την Παλαιά Διαθήκη για τον Σταυρό, για το πώς με το σχήμα τού Σταυρού έρχεται η Χάρις, σε όσους Χρίονται με το μυστήριο τού Χρίσματος σταυροειδώς, και πολλά άλλα ακόμα. Παρ' όλα αυτά, διάφοροι εχθροί τής Εκκλησίας, (κυρίως Μάρτυρες τού Ιεχωβά και Νεοπαγανιστές, που είναι εχθροί τού Σταυρού), εμμένουν να προσπαθούν να βρουν ελλείψεις και "ειδωλολατρεία" στην τιμή τού Σταυρού από τους Χριστιανούς. Και κυρίως οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά, που με μια τακτική "μάρκετινγκ", προσπαθούν να διαφοροποιηθούν από τις άλλες Χριστιανικές ομολογίες, αρνούμενοι ακόμα και το σχήμα τού Σταυρού! Ειδικά αυτοί, προσπαθούν να εστιάσουν τις επιθέσεις τους κατά τού Σταυρού, ΚΑΙ στο θέμα τού σχήματός του!
Επειδή λοιπόν έχουμε ήδη δείξει με συνέπεια και συγκροτημένα επιχειρήματα, ότι δεν είναι ειδωλολατρεία να προσκυνάς ΤΙΜΗΤΙΚΑ το σχήμα του Σταυρού, ούτε την ύλη, ψάχνουν σε επί μέρους σημεία αυτής τής πρακτικής μας, για να βρουν "κενά".
Για παράδειγμα, Αθεο-παγανιστές και Μάρτυρες τής Σκοπιάς, απαντώντας σε χωρίο από τον Άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό, λένε διάφορες σοφιστείες. Ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, στο εν λόγω χωρίο του λέει τα εξής: "Πρέπει λοιπόν να προσκυνούμε ως αληθινά σεβαστό αυτό το τίμιο ξύλο, πάνω στο οποίο ο Χριστός πρόσφερε για μας θυσία τον εαυτό του, διότι αγιάσθηκε με την αφή του αγίου σώματος και αίματός του· πρέπει να προσκυνούμε τα καρφιά, τη λόγχη, τα ενδύματα και τους αγίους τόπους του, όπως είναι η φάτνη, το σπήλαιο".
Προσπαθώντας να απαντήσουν σε αυτό λοιπόν, οι αρνητές τού Σταυρού μας λένε το εξής:
"Τι έχουμε εδώ; Υψηλού επιπέδου θεολογια ή κουκούλωμα των παγανιστικών εθίμων που αδυνατούσαν να ξεριζώσουν από τον λαό οι "εκχριστιανιστές" της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας; Δηλαδή όπου ακουμπάει το σώμα του Χριστού και όπου πιτσιλιέται το αίμα του, αυτό αγιάζεται και είναι άξιο προσκύνησης! Άρα: εκτός από καρφιά, ίσως πρέπει να προσκυνάτε και το σφυρί που τα κάρφωσε, μήπως επίσης και τα χέρια που τα κρατούσαν, μπορεί να πιτσιλίθηκε από το αίμα του Χριστού και ο στρατιώτης που τον σταύρωνε... σίγουρα πρέπει να προσκυνάτε και το φραγγέλιο που τον άγγιξε και πλύθηκε στο αίμα του..."
Όπως μπορεί να δει ο καθένας, εμμένουν στα περί "ειδωλολατρείας", έστω και αν δεν έχουν να μας παρουσιάσουν ούτε μία απάντηση στα επιχειρήματα που τους έχουμε δώσει περί τού "τι είναι ειδωλολατρεία", ούτε ένα Αγιογραφικό χωρίο που να συμφωνεί με τις απόψεις τους, περί σύγχυσης ειδωλολατρείας με οποιαδήποτε απεικόνιση ή τιμή κτιστών. Πρόκειται για ανθρώπους που δεν τους ενδιαφέρουν οι απαντήσεις, αλλά μόνο η διαρκής επανάληψη τής δικής τους αστήρικτης συκοφαντίας.
Και βεβαίως, αν είχαμε οποιοδήποτε από τα αντικείμενα που αναφέρουν, στα οποία πιτσίλισε το αίμα τού Κυρίου, φυσικά θα ήταν αυτά αντικείμενα τιμής. Γιατί βεβαίως ο Κύριος (συνήθως) ό,τι αγγίζει του μεταδίδει Χάρη, η οποία ευεργετεί και ευλογεί όσους τιμούν δια τών αντικειμένων αυτών, το πρόσωπο που τα αγίασε, τον Θεό.
Η αγία Γραφή μας αναφέρει σαφώς παραδείγματα τιμής τέτοιων αντικειμένων, τα οποία ήταν φορείς τής Χάριτος τού Θεού και ευεργετούσαν τους πιστούς. Και δεν αλλάζει κάτι, από το αν είναι σφυρί, ή καρφί, ή παντόφλα, ή πέτρα. Αρκεί σε αυτό το αντικείμενο, να έχει θέσει ο Θεός τη Χάρη Του. Όπως βλέπουμε στις Πράξεις 19: 11,12: "Και ο Θεός, διαμέσου του Παύλου, έκανε μεγάλα θαύματα· ώστε και επάνω στους ασθενείς φέρνονταν από το σώμα του μαντήλια η περιζώματα, και έφευγαν απ' αυτούς οι ασθένειες, και τα πονηρά πνεύματα έβγαιναν απ' αυτούς". Δηλαδή το μαντήλι είναι παραδεκτό ως φορέας της Χάριτος, ενώ οι παντόφλες όχι; Και μάλιστα βλέπουμε ότι η Χάρις δινόταν σε αυτά τα αντικείμενα από τον απόστολο Παύλο! Σκεφθείτε πόσο μάλλον περισσότερο, από τον Ίδιο τον Θεάνθρωπο! Και όπως τα τιμούσαν τότε οι πρώτοι Χριστιανοί, έτσι τα τιμάμε και σήμερα οι Χριστιανοί τής αληθινής Εκκλησίας. Σε αντίθεση με τις Προτεσταντικές αιρέσεις, που αυτά τα λένε: "ειδωλολατρεία"! Ειδωλολατρεία δηλαδή αυτό που έκαναν και οι πρώτοι Χριστιανοί και ο απόστολος Παύλος, όπως μας το λέει σαφέστατα η Αγία Γραφή!
Φυσικά δεν συμβαίνει το ίδιο και με τα ΠΡΟΣΩΠΑ που άγγιξαν το αίμα τού Κυρίου, όπως συμβαίνει και με τα αντικείμενα. Γι' αυτό και το συμπέρασμα τού Αθεο-Παγανιστή που τα είπε αυτά, είναι λάθος. Ας θυμηθούμε ότι είπε τα εξής:
"πρέπει να προσκυνάτε και το σφυρί που τα κάρφωσε, μήπως επίσης και τα χέρια που τα κρατούσαν, μπορεί να πιτσιλίθηκε από το αίμα του Χριστού και ο στρατιώτης που τον σταύρωνε".
Η διαφορά όμως εδώ, είναι η εξής πολύ σημαντική διαφορά: Τα αντικείμενα, είναι ΑΨΥΧΑ, και δεν έχουν ούτε συνείδηση, ούτε προαίρεση. Και η Χάρις τού Θεού, τα ευλόγησε και τα διαπότισε, όταν το άγιο αίμα Του τα άγγιξε. Ο άνθρωπος όμως που άγγιξε αυτό το ίδιο αίμα, έχει ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΒΟΥΛΗΣΗ, και έχει και ΠΡΟΑΙΡΕΣΗ, αγαθή ή πονηρή. Γι' αυτό ο Θεός, σεβόμενος την προαίρεση τού ανθρώπου και την ελευθερία του, ΔΕΝ τον διαποτίζει με τη Χάρη Του, αν ο ίδιος ο άνθρωπος ΔΕΝ το επιθυμεί. Έτσι έχουμε ανθρώπους που άγγιξαν το αίμα τού Κυρίου και αγιάσθηκαν με τη βοήθεια τής Χάριτος, όπως οι πιστοί μαθητές και μαθήτριές Του. Αλλά έχουμε και ανθρώπους που τον άγγιξαν, αλλά που επειδή είχαν κακή προαίρεση και ΔΕΝ επιθυμούσαν τη Χάρη τού Θεού, αυτό ο Θεός το σεβάσθηκε, και η Χάρις Του δεν τους άγγιξε. Αυτή είναι η διαφορά, την οποία φυσικά ένας αθεο-Παγανιστής, συνηθισμένος από τους δικούς του ψευτο-θεούς, που δεν σέβονταν καμία ελευθερία, δεν μπορεί να τη συλλάβει.
Στην Αγία Γραφή, είναι σαφέστατες οι περιγραφές, για το πώς, όπου αγγίζει ο Κύριος, η Χάρις Του αγιάζει τα αντικείμενα. Όπως ο άγιος τόπος τού όρους Χωρήβ, όπου ο Μωυσής είδε το άγιο Φως, τη Χάρη τού Κυρίου να καίει χωρίς να κατακαίει τη βάτο: "Και είπε (ο Θεός στον Μωυσή): Μη πλησιάσεις εδώ· λύσε τα υποδήματά σου από τα πόδια σου· επειδή, ο τόπος επάνω στον οποίο στέκεσαι, είναι άγια γη" (Έξοδος 3/γ: 5). Ή όπως με το "χριστήριο έλαιο", ως ΥΛΙΚΟ φορέα τής Χάριτος, ο Μωυσής αγίασε τη Σκηνή τού Μαρτυρίου και τα αντικείμενά της:
"Και θέλεις λάβει το χριστήριον έλαιον και χρίσει την σκηνήν και πάντα τα εν αυτή, και θέλεις αγιάσει αυτήν και πάντα τα σκεύη αυτής και θέλει είσθαι αγία. Και θέλεις χρίσει το θυσιαστήριον του ολοκαυτώματος και πάντα τα σκεύη αυτού και θέλεις αγιάσει το θυσιαστήριον· και θέλει είσθαι θυσιαστήριον αγιώτατον. Και θέλεις χρίσει τον νιπτήρα και την βάσιν αυτού και αγιάσει αυτόν" (Έξοδος μ/40: 9-11).
Καθόλου παγανιστικό δεν είναι λοιπόν, το ότι εμείς οι Χριστιανοί θεωρούμε άγιο, ό,τι αγιάσθηκε, όχι απλώς από "χριστήριο έλαιο", αλλά από το ίδιο το αίμα τού Υιού τού Θεού! "Στοχάζεστε πόσο χειρότερης τιμωρίας θα κριθεί άξιος αυτός που καταπάτησε τον Υιό τού Θεού, και νόμισε κοινό το αίμα τής διαθήκης με το οποίο αγιάστηκε, και έβρισε το πνεύμα τής χάρης;" (Εβραίους 10/ι: 29). Εάν αγίασε το μαντήλι και η ζώνη τού Παύλου από τη Χάρη τού Παύλου, αν αγίασαν τα σκεύη τής Σκηνής τού Μαρτυρίου από το Χριστήριο Έλαιο, πόσο μάλλον αγιάζονται τα αντικείμενα που χρίονται με το αίμα τού Θεανθρώπου;
Και πιο κάτω στο μπλογκ οι εχθροί τού Σταυρού έγραψαν:
"Και αν τα όργανα (σταυρός, καρφιά, σφυριά, μαστίγια) είναι άγια και άξια τιμητικής προσκύνησης επειδή έγιναν όργανα σωτηρίας, τότε και οι ηθικοί αυτουργοί πρέπει να είναι άγιοι και άξιοι τιμητικής προσκύνησης, δηλαδή ο Πιλάτος που έδωσε την εντολή της εκτέλεσης και οι Φαρισαίοι, που πίεσαν τον Πιλάτο".
Συνεχίζουν λοιπόν να προσβάλλουν τη λογική και την ορθή πίστη, συγχέοντας ανόητα αντικείμενα, με νοήμονες και ελεύθερους ανθρώπους, οι οποίοι αρνήθηκαν τη Χάρη και εγκλημάτισαν κατά τού Υιού τού Θεού. Στην προσπάθειά τους να βρουν κάποιο κενό στην πληρότητα και τη λογικότητα τών Χριστιανικών επιχειρημάτων, έφθασαν σε ύψη παραλογισμού και σύγχυσης! Και εδώ για χάρη τού επιχειρήματος, συγχέουν τα άψυχα με τα έμψυχα, και τα θεωρούν ως "αντικείμενα ίδιας αντιμετώπισης" παρά το (όπως θα δείτε στη συνέχεια), οι ίδιοι αυτοί εχθροί τού Σταυρού, κάνουν σαφή διάκριση προσώπου και αντικειμένου, σε αντίθεση με αυτό τους το επιχείρημα, για να χρησιμοποιήσουν ένα άλλο, αντίθετο επιχείρημα! Και ρωτάμε: Εκεί πώς αντιλήφθηκαν τη διαφορά προσώπου και αψύχου αντικειμένου, ενώ εδώ το βλέπουν ως "λογική" συνεπαγωγή, το να συγχέουν την αντιμετώπισή τους από τους Χριστιανούς; Τόσο τους τυφλώνει το μίσος τους για την αλήθεια!
Τα ψυχοφάρμακα της Σκοπιάς και τού Νεοπαγανισμού, είναι προφανές ότι τους έχουν κάνει μεγάλο κακό στην διανοητική τους ικανότητα. Γιατί δεν είναι ίσα κι όμοια ένα αντικείμενο, στο οποίο ευδόκησε να κατοικήσει η Χάρις του Κυρίου, με τον εκτελεστή που σκότωσε τον Κύριο, ο οποίος αποδίωξε τη Χάρη! Αυτός ο εκτελεστής, (επειδή σ' αυτόν ενυπάρχει η ηθική ευθύνη), μόνο αν μετανοήσει (όπως ο Σαούλ που έγινε απόστολος των εθνών), κατοικεί σ' αυτόν η Χάρις του Κυρίου. Μόνο αν τη θέλει! Και δεν είναι "πιόνια" τού Θεού όσοι εγκλημάτισαν. Και χωρίς αυτούς, ο Θεός θα είχε τον τρόπο να κάνει το θέλημά Του. Αλλά προγνωρίζοντας ο Θεός τι θα έκαναν αυτοί, ως Παντογνώστης, χρησιμοποίησε ακόμα και το ΚΑΚΟ που έκαναν αυτοί, για να δημιουργήσει αργότερα ΚΑΛΟ, με τρόπο διαφορετικό, απ' ό,τι θα το επιτύγχανε, αν αυτοί δεν αμάρταναν. Ο Θεός λοιπόν ήταν ο Ευεργέτης, επειδή είχε τον τρόπο να επιτύχει από το κακό τους έγκλημα κάτι καλό, και όχι αυτοί, που εγκλημάτισαν. Ο Θεός είναι που έκανε το καλό, και όχι αυτοί, που φυσικά κακό ετοίμαζαν, αλλά απέτυχαν να το κάνουν μόνιμο και αιώνιο.
Και πιο κάτω, γράφουν οι εχθροί τής Εκκλησίας:
"Η προσκύνηση λειψάνων και αξεσουάρ αγίων ήταν άλλη μια ειδωλολατρική παράδοση που ενδύθηκε χριστιανικό μανδύα. Ως γνωστόν οι Ιουδαίοι δεν τα συνήθιζαν κάτι τέτοια, διαφορετικά το Ιουδαϊκό ιερατείο θα είχε κάνει χρυσές δουλειές με καμιά παντόφλα του Αβραάμ, με τα οστά του Ελισαίου και τη σφεντόνα του Δαβίδ".
Και αυτός που τα λέει αυτά, (Αθεο-Παγανιστής ον), συνηθισμένος από τους ηγέτες του, που όλα τα κάνουν για το χρήμα, και θησαυρίζουν πλανώντας με τα βιβλία και τα περιοδικά απάτης τους, στους αφελείς, ψάχνει και στην Αγία Γραφή να βρει παντού "χρυσές δουλειές". Και δεν θυμάται ότι (όπως είδαμε), υπήρχαν στη Σκηνή τού Μαρτυρίου ΑΓΙΩΤΑΤΑ αντικείμενα, και μέσα στην Κιβωτό τής Διαθήκης φυλάσσονταν οι Πλάκες τού Μωυσή, η ράβδος τού Ααρών και το Μάννα, όπως σήμερα οι Χριστιανοί φυλάμε και τιμούμε τα αγιώτατα ιερά κειμήλια τής εποχής τού Κυρίου! Άρα όχι ειδωλολατρική συνήθεια, αλλά Αγιογραφική είναι η φύλαξη τέτοιων κειμηλίων και η τιμή τους.
Ούτε θυμούνται ότι ακόμα και αν τα οστά τού Προφήτη Ελισαίου ανέστησαν νεκρό (Β΄ Βασιλέων 13/ιγ΄ 21) επειδή τα άγγιξε, (άλλη μια απόδειξη φορέως τής Χάριτος μέσα στην ύλη), τα οστά τών Χριστιανών Μαρτύρων και αγίων, είναι αγιότερα ακόμα, γιατί στα σώματα τής μετά Χριστόν Εκκλησίας, ΚΑΤΟΙΚΕΙ το Πνεύμα τού Θεού, και είναι Ναός Θεού: "Δεν ξέρετε ότι είστε ναός τού Θεού, και το Πνεύμα τού Θεού κατοικεί μέσα σας;" (Α΄ Κορ. 3/γ: 16). Κάτι που δεν είχαν οι προφήτες τής Παλαιάς Διαθήκης, επειδή δεν είχαν το Πνεύμα "εν αυτοίς", αλλά μόνο "επ' αυτών".
3. Η αγιότητα του σχήματος του Σταυρού
Στην ίδια συζήτηση, οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά έβαλαν στο στόχαστρο το σχήμα τού Σταυρού, (το οποίο παρά τις αποδείξεις, εξακολουθούν να το αρνούνται), ως εξής:
ΕΧΕΤΕ ΑΠΟΔΩΣΕΙ ΣΩΤΗΡΙΑΚΗ ΑΞΙΑ ΣΤΟ ΣΧΗΜΑ ΚΑΙ ΣΤΟ ΥΛΙΚΟ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ. Νομίζουν ότι αν κάποιος δεν δέχεται το σχήμα + για τον σταυρό είναι εχθρός του σταυρού!!! [«πολλοί γαρ περιπατούσιν, - ους πολλάκις έλεγον υμίν, νυν δε και κλαίων λέγω, τους εχθρούς του σταυρού του Χριστού» (Φιλιππισίους 3:18).] Μια τέτοια εφαρμογή του εδαφίου είναι βλακώδης και αποδεικνύει πόσο άσχετοι είναι από το πνεύμα του Ευαγγελίου και πόσο επηρεασμένοι από τον παγανισμό.Η λέξη σταυρός σε αυτό το εδάφιο σημαίνει όχι το όργανο θανάτωσης αλλά τον θυσιαστικό θάνατο του Ιησού. Στο λεξικό του Μητροπολίτη Σωφρονίου Ευστρατιάδη λέει ότι πολλές φορές η λέξη σταυρός σημαίνει μεταφορικά τον "σταυρικό θάνατο του Χριστού" και συγκεκριμένα στο Φιλιππισίους 3:18 η λέξη "σταυρός" σημαίνει "την απολυτρωτικήν δύναμιν του σταυρικού θανάτου του Χριστού". (σελ. 767). Ο ίδιος ο Παύλος στα συμφραζόμενα εξηγεί ποιοι είναι οι εχθροί του σταυρού: είναι εκείνοι που ζουν υλιστικά, ηδονιστικά. Αυτοί απαξιώνουν μέσα τους την απολυτρωτική αξία του θανάτου του Χριστού.Φυσικά, η απολυτρωτική αξία του θανάτου του Χριστού ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΟ ΠΩΣ ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΑΝ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΠΑΝΩ ΣΤΟ ΟΡΓΑΝΟ ΕΚΤΕΛΕΣΗΣ Η ΑΠΟ ΤΙ ΥΛΙΚΟ ΗΤΑΝ ΤΟ ΟΡΓΑΝΟ ΕΚΤΕΛΕΣΗΣ. Είτε βάζανε τα χέρια του από πάνω είτε από κάτω, ο θάνατος του Χριστού θα είχε την ίδια απολυτρωτική αξία. Φαντάζομαι ότι είναι περιττό να πω πως ούτε το ξύλο του οργάνου εκτέλεσης του σταυρού δεν προσέδωσε αξία στην θυσία του Ιησού...Η φαγωμάρα που πιάνει τους Ορθοδόξους επειδή οι Μάρτυρες δεν δέχονται ότι ο σταυρός είχε σχήμα + και ότι τάχα δεν είναι χριστιανοί όσοι δεν δέχονται το σχήμα + οφείλεται στο ότι λόγω του παγανισμού έχετε προσδώσει σωτηριακή αξία στο σχήμα και στο υλικό του οργάνου!!! Ενώ η αξία της θυσίας είναι στο πρόσωπο και όχι στο όργανο!!! Νομίζεται ότι άρνηση του ΣΧΗΜΑΤΟΣ του οργάνου σημαίνει άρνηση της θυσίας!!!
Με τα λόγια αυτά, ο Μάρτυρας τού Ιεχωβά εδώ, προσπαθεί να ξεφύγει από το ότι όλα τα ιστορικά ντοκουμέντα διαψεύδουν τη θρησκεία του, για το ποιο ήταν το σχήμα τού Σταυρού. Και προσπαθεί αφ' ενός να προσβάλλει το σχήμα τού σταυρού έμμεσα, και αφ' ετέρου να απολογηθεί για το ότι η θρησκεία του τον αρνείται.
 |
| Από το post Γιατί κάνουμε το σταυρό μας; |
Η επίθεσή του εδώ εναντίον τού Σταυρού έχει τρεις άξονες, με αρκετές άλλες παραμέτρους:
1. Θεωρεί ότι δεν έχει σημασία το σχήμα τού Σταυρού τού Χριστού για τη σωτηρία μας. Μα αν είναι έτσι, τότε γιατί η θρησκεία του (και ο ίδιος) αρνείται αυτό το σχήμα με τόση λύσσα, παρά τις αποδείξεις για το αντίθετο; Γιατί η θρησκεία του διδάσκει, ότι όποιος τιμάει τον Σταυρό είναι δήθεν ειδωλολάτρης, και θα πεθάνει από το χέρι τού Θεού, αν ο Σταυρός δεν σχετίζεται καθόλου με τη σωτηρία; Ποιος λοιπόν δίνει σωτηριολογική αξία στο σχήμα τού Σταυρού; Εμείς ή αυτοί;
2. Προσπαθεί να απολογηθεί για το χωρίο εκείνο που τους αναφέρουμε συχνά οι Χριστιανοί, το οποίο λέει: «πολλοί γαρ περιπατούσιν, - ους πολλάκις έλεγον υμίν, νυν δε και κλαίων λέγω, τους εχθρούς του σταυρού του Χριστού, ων το τέλος απώλεια» (Φιλιππισίους 3:18, 19). Και αυτό το κάνει, αναφέροντας αποσπάσματα από Ορθοδόξους, προκειμένου να μας πείσει ότι το χωρίο ΔΕΝ μιλάει για τον σταυρό, (τον οποίο φυσικά το χωρίο αναφέρει ευθέως), αλλά ΜΟΝΟ για τη θυσία τού Χριστού. Άρα, (θέλει να μας πει), οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά που είναι ΕΧΘΡΟΙ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ, δεν είναι και εχθροί τής Θυσίας τού Χριστού. Φυσικά, το ότι αναφέρεται ΕΜΜΕΣΑ στη θυσία τού Χριστού, δεν αναιρεί και την άμεση αναφορά Του, στον Σταυρό, στο σύμβολο αυτής τής θυσίας! Λέει επίσης, ότι εκεί μιλάει για αυτούς που "ο θεός τους είναι η κοιλιά τους", όπως λέει το συμφραζόμενο τού χωρίου. Αλλά δεν μας λέει και τη συνέχεια τού συμφραζομένου, που αναφέρεται και στους "φρονούντες τα επίγεια", που δεν περιμένουν να λάβουν το άφθαρτο σώμα τού Χριστού, όπως λέει στη συνέχεια. Και φυσικά όλοι γνωρίζουν, ότι οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά, είναι οι κατ' εξοχήν ΥΛΙΣΤΕΣ τών Χριστιανικών αιρέσεων, γιατί στη συντριπτική τους πλειοψηφία, περιμένουν, όχι ουράνια, αλλά επίγεια ελπίδα, φθαρτό ανθρώπινο σώμα, με το οποίο θα καλοπερνάνε στον παράδεισο και θα τρώνε φρουτάκια. Τυχαίο, ότι ειδικά αυτοί που αρνούνται τον Σταυρό, έχουν τέτοιες φθαρτές και επίγειες ελπίδες; Δεν νομίζω!
3. Ταυτόχρονα επιτίθεται προς τους Χριστιανούς, ότι είμαστε παγανιστές, επειδή δήθεν θεωρούμε ότι το σχήμα και το υλικό τού Σταυρού, έδωσαν... αξία στη θυσία τού Χριστού! Μία ακόμα πλήρη διαστροφή τής πραγματικότητας, από τους μπροστάρηδες αυτούς τής απάτης! Γιατί το λένε αυτό, γνωρίζοντας πολύ καλά, ότι εμείς λέμε το αντίθετο! (Άλλωστε, το θέμα αυτό τονίσθηκε και στην αρχή τής ίδιας συζήτησης κατ' επανάληψιν). Το λένε γνωρίζοντας πολύ καλά, ότι εμείς δίνουμε αξία στον Σταυρό, επειδή αυτός είναι που αγιάσθηκε από το αίμα τού Κυρίου, και όχι το αντίθετο, όπως ισχυρίζονται στο επιχείρημά τους αυτό.
Ας δούμε όμως τα όσα έγραψε εδώ ο Μάρτυρας τού Ιεχωβά (και τα όσα υπονόησε), πιο προσεκτικά, και ας εισχωρήσουμε βαθύτερα στο θέμα, για να γίνει ακόμα πιο έκδηλη η απάτη αυτής της θρησκείας:
Α. Το σχήμα τού Σταυρού προσελκύει τη Χάρη
Ας αρχίσουμε κατ' αρχήν με τη σαφέστατη δήλωση ημών τών Ορθοδόξων, ότι τιμάμε το ΣΧΗΜΑ τού Σταυρού, ως φορέα τής Χάριτος, και όχι την ύλη που τον απαρτίζει. Γι' αυτό και αν διαλυθεί ένας σταυρός, και δεν έχει πλέον αυτό το σχήμα, τον μεταχειριζόμαστε ως κοινό αντικείμενο. Εδώ φορέας τής Χάριτος, είναι το (άυλο) σχήμα! Όχι αυτή καθεαυτή τη ύλη.
Έχουμε άραγε στην Καινή Διαθήκη, άλλο παράδειγμα, σχήματος που γίνεται φορέας τής Χάρης τού Θεού; Φυσικά! Ο άγιος Λουκάς μας διασώζει στο βιβλίο τών Πράξεων, την εξής πληροφορία, για την πρώτη Χριστιανική και Αποστολική Εκκλησία τής εποχής του:
"έφερναν έξω στις πλατείες τούς ασθενείς, και τους έβαζαν σε κλίνες και κρεβάτια, για να επισκιάσει έστω κάποιον απ' αυτούς η σκιά τού Πέτρου, καθώς ερχόταν. Συγκεντρωνόταν δε και ένα πλήθος από τις πόλεις γύρω από την Ιερουσαλήμ, φέρνοντας ασθενείς και εκείνους που ενοχλούνταν από ακάθαρτα πνεύματα· οι οποίοι όλοι θεραπεύονταν" (Πράξεις 5/ε: 15,16).
Όχι η σκιά τού Κυρίου, αλλά η σκιά τού Πέτρου, τού Αποστόλου τού Κυρίου, ήταν ο άυλος φορέας τής Χάριτος που θεράπευε τους ασθενείς. Το σχήμα τού Πέτρου, ακόμα και διαστρεβλωμένο, (όπως διαστρεβλώνει συχνά τα σχήματα η σκιά)! Γιατί λοιπόν αν η σκιά τού αποστόλου τού Κυρίου, τού Πέτρου, άυλη ούσα, θεράπευε ασθενείς με τη Χάρη τού Θεού, δεν μπορεί να μεταφέρει τη Χάρη αυτή και η εικόνα τού Σταυρού τού Κυρίου, που ως εικόνα διατηρεί το σχήμα τού Σταυρού χωρίς διαστρέβλωση; Γιατί να είναι φορέας τής χάριτος ή σκιά, και όχι η εικόνα, που είναι ακόμα πιστότερη απεικόνιση τού σχήματος από τη σκιά;
Και γιατί, ενώ οι πρώτοι Χριστιανοί όπως είδαμε κατ' επανάληψιν, πίστευαν στην ύλη ή στο σχήμα ως φορείς τής Χάριτος, (και ο Θεός πράγματι ενεργούσε μέσω αυτών τών μέσων μετάδοσης τής Χάριτος), γιατί οι σημερινοί Προτεστάντες αρνούνται αυτή την Αγιογραφική αλήθεια και πρακτική;
Β. Σχήμα ή ύλη τού Σταυρού;
Στο σημείο αυτό όμως, ένας Μάρτυρας τού Ιεχωβά θα απαντήσει το εξής:
"Τότε, γιατί τιμάτε τον Σταυρό τού Κυρίου, και φυλάσσετε ακόμα και σήμερα την ύλη του, εφ' όσον έχει διαλυθεί από τους αιώνες, και έχετε μόνο τμήματά του, και όχι ολόκληρο το σχήμα; Άρα τιμάτε εδώ την ύλη, το ξύλο, και όχι τον Σταυρό".
Εδώ η απάντηση έχει ήδη δοθεί από την αρχή, αλλά ας την κάνουμε πιο συγκεκριμένη:
Έχουμε ξεκαθαρίσει, ότι ό,τι άγγιξε το σώμα τού Κυρίου και το αίμα Του, φέρει τη Χάρη τού Κυρίου. Στην περίπτωση τού Σταυρού τού Κυρίου λοιπόν, δεν έχουμε ΜΟΝΟ το σχήμα, όπως στους κοινούς σταυρούς, αλλά έχουμε αγιασμένη και την ύλη του, επειδή αυτή άγγιξε το τίμιο Σώμα τού Κυρίου, και το τίμιο Αίμα Του. Και κατά τον ίδιο τρόπο, τιμούμε και το τίμιο ξύλο εκείνο, που τοποθετήθηκε πλάι στον Σταυρό τού Κυρίου, και έλαβε Χάρη από τη Χάρη Του. Γιατί σαφώς έχουμε ξεκαθαρίσει, ότι δεν τιμούμε την ύλη, αλλά τη ΧΑΡΗ, την οποία φέρει αυτή η ύλη, είτε επειδή άγγιξε τον Κύριο, και σε αυτή την ύλη απόθεσε ο Θεός τη Χάρη Του, είτε επειδή ο Κύριος έτσι θέλησε, να αποθέσει τη Χάρη Του σε κάποιο οποιοδήποτε αντικείμενο Εκείνος θέλησε.
Όπως στο παρελθόν κατά τη μαρτυρία τής Αγίας Γραφής, ο Θεός απέθεσε τη Χάρη Του σε συγκεκριμένες κολυμβήθρες, σε λάσπη, σε χώμα, σε χρυσό ή σε ξύλο, ή σε ύφασμα, έτσι και σήμερα. Όπου ο Θεός θέλει, εκεί αποθέτει τη Χάρη Του. Κι εμείς αυτό το αντικείμενο το τιμούμε, όχι λόγω τής ύλης, αλλά λόγω τής Χάρης. Γιατί εμείς οι Χριστιανοί "δια πίστεως γαρ περιπατούμεν, ου δια είδους" (Β΄ Κορινθίους 5/ε: 7). Εμείς δεν βλέπουμε την ύλη όταν τιμάμε ένα αντικείμενο, ούτε το τιμάμε εξ αιτίας τού σχήματός του αυτού καθεαυτού. Αλλά αυτό που αντιλαμβανόμαστε, είναι τη Χάρη που υπάρχει σ' αυτό. Η Χάρις αγιάζει το αντικείμενο, και όχι η ύλη ή το σχήμα. Η ύλη και το σχήμα, είναι ΑΦΟΡΜΕΣ για να δοθεί σ' αυτό η Χάρις από τον Θεό. Σε αντίθεση, οι αιρετικοί τού Προτεσταντισμού δεν τιμούν τα αγιασμένα αντικείμενα, επειδή βλέπουν μόνο την όψη, μόνο την ύλη τού αντικειμένου, και όχι τη Χάρη. Δεν αντιλαμβάνονται δια τής πίστεως την ΑΟΡΑΤΗ Χάρη που έχει θέσει σε αυτό ο Θεός, και το αποκαλούν "είδωλο".
Τέτοιοι είναι και οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά, οι "εχθροί τού Σταυρού, οι τα επίγεια φρονούντες, τών οποίων θεός είναι η κοιλιά" (Φιλιππισίους 3/γ: 18,19). Περιμένουν την ΕΠΙΓΕΙΑ Βασιλεία τού Θεού, όχι για να είναι με τον Κύριο, όπως λέει το ανωτέρω χωρίο, αλλά για να ζήσουν σε μια φθαρτή γη, και να τρώνε και να πίνουν και να καλοπερνάνε. Όλη τους η "πίστη", εξαντλείται στην ελπίδα καλοπέρασης, στην ιδιοτελή τους επιθυμία για "Παραδείσια καλοπέραση". Όχι στο Χριστιανικό φρόνημα τών επουρανίων και πνευματικών, τα οποία γίνονται αισθητά στους Χριστιανούς με τη Χάρη τού Κυρίου, ακόμα και μέσα από την ύλη ή το σχήμα!
Το να κατηγορεί λοιπόν κάποιος τους Χριστιανούς, ως ειδωλολάτρες, επειδή τιμούν το αντικείμενο εκείνο, το οποίο αγίασε ΠΡΩΤΟΣ ο Κύριος, δια τής Χάρης Του, συκοφαντούν και τον Θεό ως αίτιο ειδωλολατρείας που ευδοκεί να αγιάσει διάφορα αντικείμενα, από την πλασμένη "λίαν καλά" ύλη Του.
Γ. Αγιαζόμενος ή αγιάζων;
Μέσα στα λόγια τού Μάρτυρα τού Ιεχωβά όμως, υπονοείται σαφώς και μία ακόμα παράμετρος, όταν ισχυρίζεται ότι θεωρούμε εμείς, ότι δήθεν ο Σταυρός είναι που δίνει αξία στη θυσία. Γιατί με τα λόγια του υπονοεί και ένα ψευδοδίλημμα προς εμάς τους Χριστιανούς. Ουσιαστικά είναι σαν να μας λέει τα εξής:
"Εάν θεωρείτε ότι ο Σταυρός αγιάσθηκε από τη θυσία τού Χριστού, τότε αυτός είναι ο αγιαζόμενος, και όχι ο αγιάζων, ώστε να τον τιμάτε ως κάτι που έχει αξία και σας αγιάζει. Εάν πάλι θεωρείτε ότι ο Σταυρός δίνει αξία στη θυσία τού Χριστού, και είναι αυτό που την αγιάζει, είσαστε βλάσφημοι!" Έξυπνα στημένο ψεδοδίλημμα, που όμως αποτελεί μία ακόμα απάτη, για τους εξής λόγους:
Ποιος τους είπε όμως, ότι κάτι που αγιάζεται, δεν μπορεί και αυτό να αγιάσει μετά με τη σειρά του; Θυμηθείτε τα μανδήλια και τις ζώνες τού Παύλου, που είδαμε προηγουμένως, που θεράπευαν ασθενείς στην πρώτη Χριστιανική Εκκλησία. Ήταν άγια από μόνα τους τα μανδήλια και οι ζώνες; Φυσικά όχι! Πώς αγιάσθηκαν; Από πού τους μεταδόθηκε η Χάρις; Μα φυσικά από τον Παύλο! Και ο Παύλος ήταν άραγε αφ' εαυτού του άγιος; Φυσικά όχι! Αγιάσθηκε δια τού Ιησού Χριστού!
Άρα προσέξτε τι έχουμε: Ο Παύλος αγιάζεται από τον Χριστό, και με τη σειρά του αγιάζει τα ρούχα που φορούσε, τα οποία ρούχα, με τη σειρά τους μεταφέρουν αυτή τη Χάρη θεραπεύοντας τους ασθενείς! Έχουμε όχι μόνο έναν "κόμβο" μετάδοσης τής Θείας Χάριτος εδώ, αλλά τρεις! Από τον ίδιο τον Χριστό στον Παύλο, από τον Παύλο προς τα ρούχα του, και από τα ρούχα του προς τους τελικούς αποδέκτες, τους ασθενείς! Και τόσο ο Παύλος, όσο και τα ρούχα του, είναι και αγιαζόμενα, όσο και αγιάζοντα! Είναι φορείς τής Θεία Χάριτος!
Το ίδιο λοιπόν συμβαίνει και με τον σταυρό, τινάζοντας στον αέρα το ψευδοδίλημμα που έχει στήσει εδώ προσεκτικά ο Μάρτυρας τού Ιεχωβά: Ο αρχικός Σταυρός αγιάζεται από τη Θυσία τού Κυρίου, και με τη σειρά του αγιάζει τους πιστούς. Είναι και αγιάζων, αλλά και αγιαζόμενος. Και δεν είναι αυτός που δίνει αξία στη θυσία τού Χριστού, αλλά αντιθέτως, λαμβάνει την αξία του από τη θυσία τού Χριστού, και μεταφέρει αυτή τη Χάρη προς τους πιστούς.
Δ. Κι αν ο Χριστός πέθαινε διαφορετικά;
Ένα σύνηθες ερώτημα, (το πιο συνηθισμένο) που κάνουν οι εχθροί του Σταυρού στους Χριστιανούς, είναι το εξής:
"Εάν δηλαδή ο Χριστός πέθαινε με πιστόλι θα τιμούσατε το πιστόλι; Αν πέθαινε με ηλεκτρική καρέκλα θα τιμούσατε τις καρέκλες; Ή αν πέθαινε με λιθοβολισμό θα τιμούσατε τις πέτρες;"
Και πρόκειται για ένα ερώτημα, που στην ουσία ΔΕΝ έχει απάντηση, γι' αυτό και το χρησιμοποιούν. Γιατί είναι ΥΠΟΘΕΤΙΚΟ. Και με το πού ο Θεός θέλει να θέσει τη Χάρη Του, και ποιες είναι οι προαιώνιες βουλές Του, δεν μπορούμε εμείς να το γνωρίζουμε. Εμείς γνωρίζουμε, αυτά που ο Θεός μας απεκάλυψε, για τι έχει συμβεί στον πραγματικό κόσμο, και όχι σε έναν υποθετικό κόσμο τής φαντασίας τών αιρετικών. Το ερώτημα αυτό μοιάζει με το ερώτημα: "Αν δεν αμάρταινε ο Αδάμ και η Εύα, θα ενανθρώπιζε ο Χριστός;" Και τέτοιες ερωτήσεις, έχουν μόνο υποθετική μορφή και δεν έχουμε άνωθεν απάντηση γι' αυτές.
Εάν ο Θεός ήθελε να τιμούμε κάτι διαφορετικό από τον Σταυρό, αυτό θα απεκάλυπτε στην Εκκλησία Του, και όχι τον Σταυρό, που τελικά μας απεκάλυψε. Και ό,τι και αν ήταν αυτό, θα το τιμούσαμε, εάν Αυτός μας το απεκάλυπτε, όπως Αυτός μας απεκάλυψε να τιμούμε τον Σταυρό. Γιατί τον Σταυρό δεν τον τιμούμε ούτε από φιλοσοφική λογίκευση, ούτε από παράδοση, αλλά επειδή ο Ίδιος ο Θεός μας το απεκάλυψε, στην Εκκλησία Του, και άμεσα, και έμμεσα. Η Εκκλησία βλέπετε, δεν έχει με τον Θεό σχέση έμμεση μόνο, μέσω κειμένων και παραδόσεων, όπως οι Προτεστάντες, αλλά ΑΜΕΣΗ σχέση, Κεφαλής και Σώματος τού Χριστού. Και ο Θεός μας είναι Ζωντανός και μας απεκάλυψε την πίστη που διατηρούμε αιωνίως, και μέσα σ' αυτή την πίστη, και την τιμή τού Σταυρού.
Το ότι η ιστορία πήρε τελικά την παρούσα μορφή που ξέρουμε, και ο Χριστός πέθανε σε Σταυρό και όχι σε Ηλεκτρική Καρέκλα, ή σε Λαιμητόμο, ή με Πολυβόλο, για τους Χριστιανούς μπορεί να σημαίνει μόνο ένα πράγμα: Ότι ο Παντογνώστης Θεός, στην αιώνια βουλή Του, αυτόν τον τρόπο θέλησε να ακολουθήσει η ιστορία, και τον Σταυρό να τιμούμε, και τίποτα άλλο. Γιατί αν ήθελε κάτι άλλο, υπήρχαν και τρόποι και μέσα για να το επιτύχει ο Παντοδύναμος. Μάλιστα η αγία Γραφή, μας δίνει και μία ένδειξη για την πρόθεση τού Θεού να πεθάνει ο Χριστός σε Σταυρό, στα χωρία Ιωάννης 10/ι: 31,39: "Οι Ιουδαίοι έπιασαν, πάλι, πέτρες, για να τον λιθοβολήσουν.... Οι Ιουδαίοι, λοιπόν, ζητούσαν ξανά να τον πιάσουν· και ξέφυγε από το χέρι τους".
Προσέξτε, ότι στην περίπτωση αυτή δόθηκε η ευκαιρία στον Χριστό, αν ήθελε, να πεθάνει από λιθοβολισμό. Αλλά ΔΕΝ θέλησε. Τους απάντησε, επιχειρηματολόγησε και τους ξέφυγε. Στην περίπτωση τού Σταυρού όμως, ουσιαστικά ΠΑΡΑΔΟΘΗΚΕ χωρίς καμία αντίσταση. Κράτησε το στόμα του κλειστό στην ανάκριση που του έγινε, και δεν επιχείρησε να διαφύγει, όπως στην περίπτωση τού λιθοβολισμού. Και ο λόγος είναι, ότι αυτό τον θάνατο έπρεπε να υποστεί, θάνατο δια Σταυρού, στην αιώνια βουλή τού Θεού.
Μένουμε λοιπόν σ' αυτό, εμείς οι Χριστιανοί, και όχι σε υποθέσεις. Τον Σταυρό τον τιμούμε, επειδή αυτό μας απεκάλυψε ο Θεός, και επειδή ο Θεός θέλησε να γίνει έτσι. Γι' αυτό εμείς οι Χριστιανοί στο υποθετικό αυτό ερώτημα τών εχθρών τού Σταυρού, απαντάμε με τα λόγια τού αποστόλου Παύλου: "Εγώ, όταν ήρθα σε σας, ήρθα όχι με υπεροχή λόγου ή σοφίας, κηρύττοντας σε σας τη μαρτυρία τού Θεού. Επειδή, αποφάσισα να μη ξέρω ανάμεσά σας τίποτε άλλο, παρά μονάχα τον Ιησού Χριστό, κι αυτόν σταυρωμένον" (Α΄ Κορινθίους 2/β: 1,2).
Ε. Σημαντικοί λόγοι που η θυσία ήταν Σταυρική
Στην πραγματικότητα, υπάρχει μια σειρά από αμέτρητους λόγους, που ο Σταυρικός θάνατος κρίθηκε από τον Θεό καταλληλότερος για τον Υιό και Λόγο Του. Ας δούμε ενδεικτικά μερικούς τέτοιους λόγους:
1) Επειδή στο σχήμα τού Σταυρού υπάρχουν πλήθος συμβολισμοί, που διδάσκουν τη Χριστιανική πίστη. Το κάθετο ξύλο του, συμβολίζει τη σχέση Θεού και ανθρώπων, και στο οριζόντιο συμβολίζει την μεταξύ μας σχέση αγάπης που πρέπει να έχουμε ως άνθρωποι. "Επειδή, ο Πατέρας ευδόκησε μέσα σ' αυτόν (Στον Χριστό) να κατοικήσει ολόκληρο το πλήρωμα, και διαμέσου αυτού, να συμφιλιώσει τα πάντα με τον εαυτό του, αφού ειρηνοποίησε διαμέσου τού αίματος του σταυρού του, διαμέσου αυτού, είτε αυτά που είναι επάνω στη γη είτε αυτά που είναι μέσα στους ουρανούς" (Κολοσσαείς 1/α: 20)
2) Ένας άλλος συμβολισμός, τον οποίο θέλησε ο Θεός να μας μεταδώσει δια τού Σταυρού, είναι ότι απλώνοντας ο Χριστός τα χέρια του στον Σταυρό, κατάφερε "να συνδιαλλάξη αμφοτέρους (Ιουδαίους και Εθνικούς) εις εν σώμα (την Εκκλησία) προς τον Θεόν διά του σταυρού, θανατώσας δι' αυτού την έχθραν" (Εφεσίους 2/β: 16).
3) Κατά τον ίδιο τρόπο, απλώνοντας τα χέρια, απάντησε στον προφητικό λόγο τού Ιώβ που είπε αιώνες προ Χριστού για τον Θεό: "δεν είναι άνθρωπος ως εγώ, διά να αποκριθώ προς αυτόν, και να έλθωμεν εις κρίσιν ομού. Δεν υπάρχει μεσίτης μεταξύ ημών, διά να βάλη την χείρα αυτού επ' αμφοτέρους ημάς" (Ιώβ 9/θ: 33). Ο Χριστός ως Θεάνθρωπος, άπλωσε τα χέρια του συμφιλιωτικά προς τον άνθρωπο και τον Θεό, γιατί ήταν και Θεός και άνθρωπος. Και δια τής Σταυρικής θυσίας Του, συμφιλίωσε τον Θεό και το άνθρωπο στο πρόσωπό Του, σαν να έβαζε το ένα του χέρι στον ώμο τού ανθρώπου, και το άλλο στον "ώμο" τού Θεού.
4) Ομοίως, ο Σταυρός προσκιάσθηκε στην Παλαιά Διαθήκη, και έγινε ΣΗΜΕΙΟ προφητικό για τη Σταυρική θυσία τού Κυρίου, για όσους έχουν πνευματικά αισθητήρια για να το δεχθούν. Και έχουμε δείξει πλήθος παρόμοιων συμβολισμών από την Παλαιά Διαθήκη στο σχετικό μας άρθρο.
5) Αλλά ο Σταυρός υπήρξε και θυσιαστήριο, πάνω στο οποίο προσφέρθηκε θυσία ο Κύριος Ιησούς Χριστός, σύμβολο αιώνιο στη Θεία Λειτουργία τής Εκκλησίας μας. Ένας συμβολισμός που δε θα μπορούσε να υπάρξει και αυτός, αν ο Κύριος είχε πεθάνει δια λιθοβολισμού, ή από βλητικό όπλο. Γι' αυτό και ένας τέτοιος θάνατος δεν επελέγη από την προαιώνια βουλή τού Θεού.
6) Και πέρα απ' όλα τα προηγούμενα, ο Σταυρός επίσης, καθίσταται σύμβολο εκείνης ακριβώς τής θυσίας, που θα έπρεπε να δοθεί, για να απομακρύνει την κατάρα τού Νόμου από τους ανθρώπους: "Ο Χριστός μάς εξαγόρασε από την κατάρα τού νόμου, καθώς έγινε κατάρα για χάρη μας· επειδή, είναι γραμμένο: «Επικατάρατος καθένας που κρεμιέται επάνω σε ξύλο»." (Γαλάτας 3/γ: 13). Ένας προφητικός νόμος τής Παλαιάς Διαθήκης, που δεν θα είχε ισχύ αν ο Χριστός είχε πεθάνει διαφορετικά, όπως υποθέτουν οι εχθροί τού Σταυρού ότι δήθεν θα μπορούσε να γίνει.
7) Και για να κλείσουμε κάπου αυτό το δειγματοληπτικό αφιέρωμα στην αξία τής Σταυρικής θυσίας, αντί για κάποια άλλη, ας κλείσουμε και με ένα 7ο στοιχείο για την αξία τού Σταυρού. Λέει ο απόστολος Παύλος για τον Κύριο Ιησού Χριστό: "εξάλειψε το χειρόγραφο με τα διατάγματα, (τού Νόμου) που ήταν εναντίον σας, και το αφαίρεσε από το μέσον, καρφώνοντάς το επάνω στον σταυρό· και αφού απογύμνωσε τις αρχές και τις εξουσίες, (τα δαιμόνια), τις καταντρόπιασε δημόσια, όταν, επάνω του, θριάμβευσε εναντίον τους" (Κολοσσαείς 2/β: 14). Φράσεις και συμβολισμοί που δεν θα είχαν καμία αξία, ούτε θα μπορούσαν ποτέ να εκπληρωθούν από τον Κύριο, αν δεν είχε πεθάνει πάνω στον Σταυρό, και αν δεν τον είχε μετατρέψει, από όπλο βασανισμού, σε θυσιαστήριο, και σε όπλο ντροπής κατά τών δαιμόνων. Γι' αυτό και δαιμονοκίνητες θρησκείες σαν τής Σκοπιάς, μισούν τον Σταυρό ως είδωλο, και προσπαθούν να καταργήσουν μεταξύ τών Χριστιανών, αυτό το όπλο κατά τών δαιμονικών δυνάμεων που τους πλανούν και τους κατευθύνουν εναντίον του. Δεν αντέχουν την τιμή τού όπλου αυτού κατά τών δαιμονικών κυρίων τους.
Άρα, δεν "σύρθηκε" ο Θεός από τα γεγονότα, στο να "αποδεχθεί" μία τυχαία Σταυρική θυσία, επειδή "έτσι προέκυψε", αλλά ήταν ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΕΠΙΛΟΓΗ ΚΑΙ ΒΟΥΛΗΣΗ να γίνει η Θυσία τού Κυρίου ειδικά πάνω στον Σταυρό. Για όλους τους ανωτέρω λόγους, και για πολλούς ακόμα, που θα έλειπε ο χώρος και ο χρόνος για να αναλυθούν πλήρως.
Βεβαίως η αξία τής θυσίας τού Κυρίου βρίσκεται στο πρόσωπο, και όχι στον Σταυρό. Αλλά στην υπέρτατη αυτή θυσία τού Κυρίου, ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΑΤΟ ρόλο έπαιξε και η παραμικρή λεπτομέρεια, προεγνωσμένη από τον ίδιο τον Θεό, και φυσικά ο Σταυρός! Και εμείς την δεχόμαστε, όπως ο Θεός θέλησε να γίνει, χωρίς υποθετικές σοφιστείες, και με πλήρη εμπιστοσύνη στο ισχυρότατο αυτό όπλο κατά τών δαιμόνων που ανέδειξε έτσι ο Κύριος. Γιατί μπορεί η θυσία να ίσχυε και διαφορετικά. Αλλά αν οι Χριστιανοί δεν είχαμε το όπλο τού Σταυρού στην πίστη μας, όπως ο Θεός θέλησε να έχουμε, τότε η πίστη μας δεν θα ήταν ίδια, ούτε ο αγώνας μας θα είχε το σημαντικότατο αυτό όπλο κατά τών δαιμονίων, και υπέρ τής σωτηρίας μας.
 |
| Σταυροί πεταμένοι στα σκουπίδα, στη σκληρή αθεϊστική Ρουμανία του Τσαουσέσκου |
4. Ο Σταυρός ως σύμβολο τής Χριστιανικής πίστης
Ας επανέλθουμε όμως στο θέμα τού χωρίου Φιλιππισίους 3/γ: 18,19: «πολλοί γαρ περιπατούσιν, - ους πολλάκις έλεγον υμίν, νυν δε και κλαίων λέγω, τους εχθρούς του σταυρού του Χριστού, ων το τέλος απώλεια».
Θυμίζουμε, ότι ο Μάρτυρας τού Ιεχωβά, προσπαθώντας να ξεφύγει από το καταλυτικό αυτό χωρίο, που δείχνει ότι οι εχθροί τού Σταυρού βαδίζουν προς την απώλεια, προσπάθησε να το παρουσιάσει ως "μεταφορικό", και ότι δεν μιλάει δήθεν για τον Σταυρό, (όπως τόσο καθαρά το λέει), αλλά ότι μιλάει ΜΟΝΟ για την θυσία τού Χριστού. Θυμίζουμε ότι ο Μάρτυρας τού Ιεχωβά έγραψε στο μπλογκ τα εξής:
"Η λέξη σταυρός σε αυτό το εδάφιο σημαίνει όχι το όργανο θανάτωσης αλλά τον θυσιαστικό θάνατο του Ιησού. Στο λεξικό του Μητροπολίτη Σωφρονίου Ευστρατιάδη λέει ότι πολλές φορές η λέξη σταυρός σημαίνει μεταφορικά τον "σταυρικό θάνατο του Χριστού" και συγκεκριμένα στο Φιλιππισίους 3:18 η λέξη "σταυρός" σημαίνει "την απολυτρωτικήν δύναμιν του σταυρικού θανάτου του Χριστού". (σελ. 767). Ο ίδιος ο Παύλος στα συμφραζόμενα εξηγεί ποιοι είναι οι εχθροί του σταυρού: είναι εκείνοι που ζουν υλιστικά, ηδονιστικά. Αυτοί απαξιώνουν μέσα τους την απολυτρωτική αξία του θανάτου του Χριστού.".
Επίσης θυμίζουμε, ότι σε μια σύντομη προκαταρκτική απάντηση προηγουμένως, αναφέραμε τα εξής:
"Προσπαθεί να απολογηθεί για το χωρίο εκείνο που τους αναφέρουμε συχνά οι Χριστιανοί, το οποίο λέει: «πολλοί γαρ περιπατούσιν, - ους πολλάκις έλεγον υμίν, νυν δε και κλαίων λέγω, τους εχθρούς του σταυρού του Χριστού, ων το τέλος απώλεια» (Φιλιππισίους 3:18, 19). Και αυτό το κάνει, αναφέροντας αποσπάσματα από Ορθοδόξους, προκειμένου να μας πείσει ότι το χωρίο ΔΕΝ μιλάει για τον σταυρό, (τον οποίο φυσικά το χωρίο αναφέρει ευθέως), αλλά ΜΟΝΟ για τη θυσία τού Χριστού. Άρα, (θέλει να μας πει), οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά που είναι ΕΧΘΡΟΙ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ, δεν είναι και εχθροί τής Θυσίας τού Χριστού. Φυσικά, το ότι αναφέρεται ΕΜΜΕΣΑ στη θυσία τού Χριστού, δεν αναιρεί και την άμεση αναφορά Του, στον Σταυρό, στο σύμβολο αυτής τής θυσίας! Λέει επίσης, ότι εκεί μιλάει για αυτούς που "ο θεός τους είναι η κοιλιά τους", όπως λέει το συμφραζόμενο τού χωρίου. Αλλά δεν μας λέει και τη συνέχεια τού συμφραζομένου, που αναφέρεται και στους "φρονούντες τα επίγεια", που δεν περιμένουν να λάβουν το άφθαρτο σώμα τού Χριστού, όπως λέει στη συνέχεια. Και φυσικά όλοι γνωρίζουν, ότι οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά, είναι οι κατ' εξοχήν ΥΛΙΣΤΕΣ τών Χριστιανικών αιρέσεων, γιατί στη συντριπτική τους πλειοψηφία, περιμένουν, όχι ουράνια, αλλά επίγεια ελπίδα, φθαρτό ανθρώπινο σώμα, με το οποίο θα καλοπερνάνε στον παράδεισο και θα τρώνε φρουτάκια. Τυχαίο, ότι ειδικά αυτοί που αρνούνται τον Σταυρό, έχουν τέτοιες φθαρτές και επίγειες ελπίδες; Δεν νομίζω!"
Ας εξετάσουμε όμως εδώ εκτενέστερα το θέμα αυτό, για να δείξουμε και εδώ, πόσο μυωπική και πρόχειρη είναι αυτή η δικαιολογία τών Μαρτύρων τού Ιεχωβά, όταν κατά τη συνήθειά τους, διαστρεβλώνουν κείμενα Χριστιανών, για να κρυφτούν πίσω από αυτούς, και να μη φανεί η δυσωδία τής απάτης τους.
Φυσικά μιλάει για τη Σταυρική Θυσία τού Κυρίου το χωρίο. Αλλά γιατί άραγε χρησιμοποιεί τον "Σταυρό" ο απόστολος, και δεν λέει ευθέως: "θυσία"; Δεν μπορούσε να το πει έτσι αν ήθελε; Είναι τυχαίο; Γράφει η Αγία Γραφή πράγματα "στο βρόντο"; Ή είναι Θεόπνευστη, και ό,τι γράφει έχει τη σημασία του; Αυτά είναι ερωτήματα που δεν καλύπτει σε καμία περίπτωση ο ισχυρισμός τού Μάρτυρα τού Ιεχωβά, που ισχυρίζεται ότι η Αγία Γραφή μιλάει για "εχθρούς τού Σταυρού", αλλά δεν εννοεί "εχθρούς τού Σταυρού", αλλά εννοεί "μόνο εχθρούς τής θυσίας τού Χριστού", και δεν πειράζει να είναι κάποιος "εχθρός τού Σταυρού". Αυτούς ακριβώς τους ισχυρισμούς, υπονοεί το επιχείρημα τού Μάρτυρα τού Ιεχωβά, που προσπαθεί να περιορίσει το νόημα τού χωρίου μόνο στη θυσία τού Χριστού, και να βγάλει τον Σταυρό εντελώς έξω από το νόημα τού εδαφίου, ως "μεταφορική" αναφορά.
Εδώ λοιπόν, έχουμε το βασικό ερώτημα, που δίνει και τη λύση στην παρερμηνεία τού Μάρτυρα τού Ιεχωβά: "γιατί άραγε χρησιμοποιεί τον "Σταυρό" ο απόστολος, και δεν λέει ευθέως: "θυσία";"
Η απάντηση σε αυτό, είναι σαφέστατη και προφανής: Επειδή ο Σταυρός αποτελεί ΣΥΜΒΟΛΟ τής θυσίας αυτής, και όχι μόνο τής θυσίας αυτής, αλλά και τού Χριστού, και τής Χριστιανικής πίστης εν γένει!
Η Αγία Γραφή, σε πολλά σημεία, χρησιμοποιεί τον Σταυρό ως σύμβολο τής θυσίας τού Χριστού (και όχι μόνο), όπως αυτό που αναφέραμε, και από το οποίο προσπαθεί να ξεφύγει ο Μάρτυρας τού Ιεχωβά, ως "εχθρός τού Σταυρού" που είναι, καθώς τον αποκαλεί "παγανιστικό σύμβολο".
Μήπως γνωρίζετε, τι σημαίνει, αν κάποιος κάψει, ή βρίσει, ή κατηγορήσει τη σημαία (το σύμβολο) ενός κράτους; Η ύβρις, πάει από το σύμβολο στο ίδιο το κράτος! Εάν λοιπόν ο Σταυρός στη σκέψη τού Παύλου, εκπροσωπεί, (συμβολίζει) τη θυσία τού Χριστού, και χρησιμοποιεί ο Παύλος τη λέξη: "σταυρός", στη θέση τής φράσης: "θυσία τού Χριστού", μήπως μπορείτε να σκεφθείτε, τι σημαίνει όταν κάποιος είναι εχθρός αυτού τού συμβόλου, και το αποκαλεί "παγανιστικό", "ειδωλολατρικό", "όπλο βασανισμού που δεν πρέπει να τιμάται", και άλλα τέτοια; Σαφέστατα, η βλασφημία του προς το σύμβολο, διαβαίνει προς την ίδια τη θυσία, στον Χριστό που τίμησε αυτό το σύμβολο, και φυσικά στην ίδια τη Χριστιανική πίστη! Μήπως οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά, δεν αναγνωρίζουν τον Σταυρό ως σύμβολο τής Χριστιανικής πίστης, και ως εκ τούτου, η βλασφημία τους προς τον Σταυρό, δεν απευθύνεται προς τη Χριστιανική πίστη;
Προσέξτε την εικόνα δεξιά, από το περιοδικό τους "Ξύπνα!" (που ο Θεός μακάρι να τους κάνει να ξυπνήσουν!) Θα δείτε στο εξώφυλλο τού περιοδικού αυτού κάποια σύμβολα. Τι είναι αυτά τα σύμβολα; Είναι σύμβολα θρησκειών. Και ανάμεσα σε αυτά, θα παρατηρήσετε ΤΟΝ ΣΤΑΥΡΟ. Χρειάζεται να μας εξηγήσει κάποιος, τι θέλουν οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά εδώ, να συμβολίσουν με τον Σταυρό; Προφανέστατα και ξεκάθαρα, εδώ οι ίδιοι οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά, με τον Σταυρό συμβολίζουν τη Χριστιανική πίστη! Όπως με την ημισέληνο το Ισλάμ, με το άστρο τού Δαβίδ τον Ιουδαϊσμό, με το Γιν και το Γιανγκ τον Ταοϊσμό, κλπ. Δεν θέλει σοφία για να καταλάβει κάποιος, ότι εδώ ο Σταυρός, συμβολίζει τον Χριστιανισμό, δια χειρός τών ιδίων τών Μαρτύρων τού Ιεχωβά.
Λοιπόν, ο Σταυρός, σαφέστατα αποτελεί σύμβολο τών Χριστιανών, τού Χριστιανισμού, τού Χριστού, και τής θυσίας τού Χριστού. Διαχρονικά! Από τον απόστολο Παύλο, ως τους ίδιους τού Μάρτυρες τού Ιεχωβά! Όπως είδαμε, ο ίδιος ο Παύλος χρησιμοποιεί τον Σταυρό ως σύμβολο τής ίδιας τής θυσίας τού Χριστού. Αυτό σημαίνει ότι ΔΕΝ ΔΙΑΧΩΡΙΖΕΙ τον Σταυρό, από τη θυσία τού Χριστού, όπως κάνουν οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά, ρωτώντας μας ειρωνικά: "Και αν πέθαινε σε ηλεκτρική καρέκλα, θα φορούσαστε καρεκλάκι;" Η βλασφημία τους προς τον Σταυρό, προς το σύμβολο τής θυσίας τού Χριστού, διαβαίνει προς το πρωτότυπο, προς την ίδια τη θυσία, που στην αιώνια βουλή τού Θεού, ήταν ταυτισμένη με τον Σταυρό, και με όσα ο Σταυρός συμβολίζει και συμβόλισε, και με όλα όσα επιτεύχθηκαν με αυτό τον συγκεκριμένο τρόπο θυσίας, και με όλα όσα η Χάρις η εξερχόμενη προς τους πιστούς από τον Σταυρό, επιτυγχάνει και ενεργεί στη ζωή τού κόσμου.
Ακόμα και ο Ίδιος ο Χριστός, τον (προεγνωσμένο στη βουλή τού Θεού) Σταυρό εννοούσε, (πριν ακόμα σταυρωθεί), όταν έλεγε στους μαθητές του: "και τότε φανήσεται το σημείον του υιού του ανθρώπου εν τω ουρανώ" (Ματθαίος 24/κδ: 30). Το "σημείο τού Υιού τού Ανθρώπου", τού Ιησού Χριστού, είναι ένα και μόνο: "ο Σταυρός"! Με αυτό συμβολίζουν οι Χριστιανοί διαχρονικά, από τους αποστόλους και τις κατακόμβες μέχρι σήμερα, την πίστη τους!
Στη σκέψη τού αποστόλου Παύλου (που γράφει το χωρίο αυτό), ο εχθρός τού Σταυρού, ταυτίζεται με τον εχθρό τής θυσίας τού Χριστού. Δεν κάνει ο Παύλος διάκριση, ώστε να εννοεί δήθεν "μόνο" τη θυσία. Ο εχθρός τής σημαίας ενός κράτους, είναι εχθρός τού ίδιου τού κράτους. Και ο εχθρός τού Σταυρού, είναι εχθρός τής ίδιας τής θυσίας τού Χριστού, έστω και αν ο ίδιος θέλει να το αρνείται. Ή μήπως οι Μάρτυρες τού Ιεχωβά, δεν είναι εχθροί τής Εκκλησίας τού Χριστού, και είναι μόνο εχθροί τού Σταυρού; Δεν τη συκοφαντούν, λέγοντάς την "πόρνη Βαβυλώνα"; Δεν την λένε "Αποστατημένη"; Δεν είναι εχθροί τής θυσίας τού Χριστού, λέγοντας ότι η θυσία αυτή, δήθεν "πλήρωσε λύτρα στη δικαιοσύνη τού Θεού"; Δεν είναι εχθροί τού Χριστού, κατονομάζοντάς τον "κτίσμα";
Οι εχθροί τού Σταυρού λοιπόν, έχουν "όλο το πακέτο" έχθρας προς τη Χριστιανική πίστη. Ακόμα και τον υλισμό και το "επίγειο φρόνημα" που ανέφερε ο Παύλος στα συμφραζόμενα τού χωρίου του, όπως είδαμε! Βρίσκονται απ' όλες τις πλευρές, σε οδό απωλείας.
Ο Ιησούς Χριστός, δεν νοείται χωριστά από το σύμβολο τού Σταυρού. Λέει ο απόστολος Παύλος: "Αποφάσισα να μη ξέρω ανάμεσά σας τίποτε άλλο, παρά μονάχα τον Ιησού Χριστό, κι αυτόν σταυρωμένον" (Α΄ Κορινθίους 2/β: 2). Προσέξτε! Όχι οποιονδήποτε Ιησού Χριστό! Όχι με οποιαδήποτε θυσία! "Σταυρωμένο" μόνο τον αναγνωρίζει ο Παύλος ως τον αληθινό Χριστό. Ιησούς Χριστός χωρίς τον Σταυρό, ΔΕΝ είναι ο αληθινός Χριστός.
Και "χριστιανοί" χωρίς αυτό τον Σταυρό, ΔΕΝ είναι αληθινοί Χριστιανοί, αλλά είναι απατεώνες, και ΕΧΘΡΟΙ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ.
Και αυτό απαντά πλήρως και στο επιχείρημα τού Μάρτυρα τού Ιεχωβά που λέει:
"Η φαγωμάρα που πιάνει τους Ορθοδόξους επειδή οι Μάρτυρες δεν δέχονται ότι ο σταυρός είχε σχήμα + και ότι τάχα δεν είναι χριστιανοί όσοι δεν δέχονται το σχήμα + οφείλεται στο ότι λόγω του παγανισμού έχετε προσδώσει σωτηριακή αξία στο σχήμα και στο υλικό του οργάνου".
Όχι απλά και μόνο αυτό. Δεν είναι Χριστιανοί, όχι απλώς για το σχήμα (με όλους του τους συμβολισμούς και με όλη τη Χάρη που έχει δοθεί από τον Θεό σε αυτό το σχήμα), αλλά και για την άρνηση τού αληθινού Χριστού, τής αληθινής σημασίας τής θυσίας Του, για την άρνηση τού "σημείου τού Υιού τού Ανθρώπου", (τού συμβόλου τής Χριστιανικής πίστης), για την άρνηση (και ύβρη) τού αληθινού σταυρού τού Κυρίου.
Γι' αυτό και υπό το φως αυτών τών δεδομένων, τώρα το χωρίο που εξετάζουμε, παίρνει πληρέστερο νόημα, που διαψεύδει πλήρως τις σοφιστείες τών εχθρών τού Σταυρού δια στόματος αποστόλου Παύλου:
"Αδελφοί, γίνεστε συμμιμητές μου, και παρατηρείτε όσους απ' αυτούς περπατούν έτσι, όπως έχετε εμάς ως υπόδειγμα. Επειδή, πολλοί περπατούν, για τους οποίους πολλές φορές σάς έλεγα, τώρα και κλαίγοντας σας λέω, ότι είναι οι εχθροί τού σταυρού τού Χριστού· το τέλος των οποίων είναι η απώλεια, των οποίων ο Θεός είναι η κοιλιά, και η δόξα τους μέσα στη ντροπή τους, οι οποίοι φρονούν τα επίγεια. Επειδή, το πολίτευμά μας είναι στους ουρανούς, απ' όπου και προσμένουμε Σωτήρα, τον Κύριο Ιησού Χριστό· ο οποίος θα μετασχηματίσει το σώμα τής ταπείνωσής μας, ώστε να γίνει σύμμορφο με το σώμα τής δόξας του, σύμφωνα με την ενέργεια με την οποία μπορεί και να υποτάξει τα πάντα στον εαυτό του" (Φιλιππισίους 3/γ: 17-21).
Όσοι γνωρίζουμε τους Μάρτυρες τού Ιεχωβά, δύσκολα θα μπορούσαμε να διατυπώσουμε καλύτερη περιγραφή αυτών τών εχθρών τού Χριστού και κάποιων βασικών δογμάτων τους!
5. Γιατί μιλάμε στον Σταυρό;
Αλλά όπως είπαμε, μία ακόμα επίθεση κατά τής Εκκλησίας και τού Σταυρού έγινε στην ίδια εκείνη συζήτηση τού μπλογκ, από τον Αθεο-Παγανιστή αυτή τη φορά, που όπως είπαμε, είχε συμμαχήσει κατά τής Εκκλησίας με τους Μάρτυρες τού Ιεχωβά.
Προσέξτε την ευρηματικότητα τής νέα αυτής επίθεσης προς τον Σταυρό, στα λόγια τού Αθεο-παγανιστή:
"Όταν απευθύνεσαι σ’ ένα κομμάτι ξύλο και του μιλάς σε πρώτο πρόσωπο λέγοντάς του “Ω τριμακάριστε και πανσεβάσμιε, σε προσκυνούμεν οι πιστοί... Πανάγιε, σώζε κινδύνων, και του λοιμού και λιμού, βοώντας σοι... Διάσωσον Σταυρέ Κυρίου την ποίμνην σου από βλάβης”, τότε ναι, είσαι ειδωλολάτρης ως το μεδούλι"
Απαντώντας σε αυτό, οι Χριστιανοί του απάντησαν, ότι όταν κατηγορούν κάποιοι, όποιον απευθύνεται προς τον Σταυρό, είναι προφανές ότι οι κατηγορούντες δεν έχουν ακούσει ποτέ για ποιητικές εκφράσεις και προσωποποιήσεις, ούτε ότι έχουν διανοηθεί, ότι στην ουσία η προσευχή επευθύνεται προς τον Κύριο, που ενεργεί δια του Σταυρού, έχοντας αποθέσει σ' αυτόν τη Χάρη Του. Όπως ακριβώς δεν απευθυνόμαστε άμεσα σε κάθε άγιο, μια και δεν είναι πανταχού παρών για να ακούει τις προσευχές μας, αλλά προς το Πνεύμα το Άγιο που τον πληροφορεί γι' αυτές.
Παρά την απάντηση, ο Αθεο-παγανιστής συνέχισε να εμμένει στη συκοφαντία του, λέγοντας:
" "Πάντες προσκυνούμεν πανευλαβώς, και φόβω και πόθω, συν αγάπη τε και χαρά, τιμώντες υμνούμεν το Πανάγιον ξύλον, χείλεσιν αναξίοις κατασπαζόμενοι.” Ποιητική έκφραση είναι αυτό; Προσκυνάτε με ευλάβεια και φόβο ένα κομμάτι ξύλο... ποιητική αδεία; Αφού το προσκυνάτε κανονικότατα στην πράξη. Η προσκύνηση του Σταυρού, δεν μεταβαίνει στον Κύριο, μεταβαίνει στο πρωτότυπο, το οποίο είναι ο Σταυρός που κατασκεύασαν οι Ρωμαίοι".
Και εδώ, είναι προφανές ότι ο Αθεο-Παγανιστής εχθρός τού Σταυρού, εσκεμμένα προσπάθησε να δημιουργήσει σύγχυση για να μη φανεί ότι εκτέθηκε με την απάντηση. Από το θέμα συζήτησης, που ήταν το ότι σε ψαλμούς μας μιλάμε προς τον Σταυρό εκφραζόμενοι ποιητικά, μεταπήδησε στο θέμα τής προσκύνησης και τής τιμής! Απλώς για να φανεί ότι κάτι είπε!
Φυσικά του υποδείχθηκε ότι το θέμα είναι το ότι απευθυνόμαστε προς τον Σταυρό ποιητικά, και όχι ότι τον προσκυνάμε, που αυτό είναι κάτι πολύ διαφορετικό, και είναι τιμή προς το αντικείμενο που αγίασε ο Κύριος.
Όσο για το αν η τιμή μεταβαίνει προς τον Κύριο, ή προς το πρωτότυπο, που είναι ο αρχικός σταυρός στον οποίο σταυρώθηκε ο Κύριος, αυτό ήδη το ξεκαθαρίσαμε προηγουμένως, ότι η Χάρις μεταδίδεται πολλαπλώς από το ένα αντικείμενο στο άλλο, όπως από τον Χριστό στον Παύλο, από τον Παύλο στα ρούχα του, και από τα ρούχα του στους ασθενείς που θεραπεύονταν όταν τους πήγαιναν αυτά τα ρούχα. Και εδώ το ίδιο συμβαίνει. Η τιμή μεταβαίνει από την εικόνα τού Σταυρού, (δηλαδή από τα αντίτυπα τού αρχικού Σταυρού) προς το πρωτότυπο, και από το πρωτότυπο τού Σταυρού προς τον Χριστό, τη θυσία τού Οποίου συμβολίζει. Και αντιστρόφως, η Χάρις τού Θεού, μεταδίδεται από τη Θυσία τού Κυρίου (και φυσικά από τον Κύριο), προς τον αρχικό Σταυρό, και από εκεί προς τα αντίτυπά του, και μετά προς τους πιστούς.
Τέλος, για να επανέλθουμε στο θέμα τής "ποιητικής αδείας", καθώς απευθυνόμαστε στον Σταυρό σε ύμνους τής υμνολογίας τής Εκκλησίας, στην απάντηση που του δόθηκε στο μπλογκ, υπομνήσθηκε στον Αθεο-Παγανιστή, ένα πασίγνωστο τραγουδάκι, που μας έμαθαν στο Δημοτικό:
Μάνα μου τα, μάνα μου τα κλεφτόπουλα,
τρώνε και τραγουδάνε, άιντε πίνουν και γλεντάνε.
Μα ένα μικρό, μα ένα μικρό κλεφτόπουλο,
δεν τρώει, δεν τραγουδάει, βάι δεν πίνει, δεν γλεντάει.
Μόν' τ' άρματα, μόν' τ' άρματα του κοίταζε.
Του ντουφεκιού του λέει: «Γεια σου Κίτσο μου λεβέντη!»
Τόσες φορές, τόσες φορές με γλύτωσες
απ' των εχθρών τα χέρια κι απ' των Τούρκων τα μαχαίρια.
Και τώρα με, και τώρα με παράτησες
σαν καλαμιά στον κάμπο. Βάι δε ξέρω τι να κάνω.
τρώνε και τραγουδάνε, άιντε πίνουν και γλεντάνε.
Μα ένα μικρό, μα ένα μικρό κλεφτόπουλο,
δεν τρώει, δεν τραγουδάει, βάι δεν πίνει, δεν γλεντάει.
Μόν' τ' άρματα, μόν' τ' άρματα του κοίταζε.
Του ντουφεκιού του λέει: «Γεια σου Κίτσο μου λεβέντη!»
Τόσες φορές, τόσες φορές με γλύτωσες
απ' των εχθρών τα χέρια κι απ' των Τούρκων τα μαχαίρια.
Και τώρα με, και τώρα με παράτησες
σαν καλαμιά στον κάμπο. Βάι δε ξέρω τι να κάνω.
Στο πασίγνωστο αυτό τραγουδάκι, έχουμε το κλεφτόπουλο να απευθύνεται προς το τουφέκι του, (στο οποίο έχει βγάλει και το όνομα "Κίτσος"), και να του μιλάει σαν να είναι ζωντανό. Να του λέει ότι είναι "λεβέντης", ότι τον γλύτωσε, και ότι μετά τον παράτησε! Έχουμε λοιπόν μια γνήσια ποιητική μεταφορική έκφραση, μια προσωποποίηση, που είναι συνηθέστατη στην ποίηση.
Όμως οι εχθροί τού Σταυρού, αυτή ακριβώς την ΠΑΣΙΓΝΩΣΤΗ ΓΕΝΙΚΗ ΠΟΙΗΤΙΚΗ ΣΥΝΗΘΕΙΑ, δεν την γνωρίζουν, ούτε την αναγνωρίζουν, όταν πρόκειται για τον Σταυρό. Γι' αυτούς, όταν πρόκειται για ύμνους τής Εκκλησίας, δεν υπάρχει ούτε "ποιητική αδεία", ούτε μεταφορικές εκφράσεις, ούτε προσωποποιήσεις. Γι' αυτούς, τα πάντα στη λατρεία τής Εκκλησίας, ακόμα και η ποίηση, είναι παρεξηγήσιμα και ειδωλολατρικά!
6. Εξίσωση Σταυρού και Παναγίας;
Και η επίθεση κατά τού Σταυρού, συνεχίσθηκε από τους εχθρούς τού Σταυρού, αναφέροντας δύο ακόμα ύμνους, ως εξής:
«Έχομεν πιστοί, προστασίαν προς τον Κύριον, την Παναγίαν Παρθένον και τον Σταυρόν, ων καταπλήττει και τους δαίμονας η δύναμις.Του Βασιλέως των Ουρανών την Μητέρα, και Σταυρόν του Σωτήρος εν πίστει, πάντες προσκυνούμεν, ώσπερ κοινούς προστάτας.»".
Και καταλήγει σε μια νέα συκοφαντία:
"Ένα αντικείμενο, ένα κομμάτι ξύλο στην ίδια θέση μ’ ένα πρόσωπο, την Παναγία"
Η Χριστιανική απάντηση σε αυτό, ήταν ότι το να βάλουμε στη ίδια προσευχή την Παναγία και τον Σταυρό, δεν αποτελεί υποτίμηση, εφ' όσον η προσευχή ουσιαστικά στον Θεό πάει, και την μεν Παναγία πληροφορεί να πρεσβεύσει, για τον δε Σταυρό ενεργεί άμεσα δια της Χάρης Του.
Αλλά ο εχθρός τού Σταυρού συνέχισε με την ίδια επιμονή λέγοντας:
"Δεν βάζετε απλώς την Παναγία και το Σταυρό στην ίδια προσευχή. Αυτό δεν θα ήταν πρόβλημα. Εξισώνετε ένα αντικείμενο με ένα πρόσωπο. Αναγνωρίζετε εξίσου ένα ξύλινο κατασκεύασμα κι ένα πρόσωπο ως προστάτες σας και ως ισάξια στην προσκύνηση".
Και έτσι, μετά από αυτό τον ισχυρισμό, τού έγινε η απαραίτητη ερώτηση:
Μπορείς να μας δείξεις σε ποιο ακριβώς σημείο της υμνολογίας που μας υπέδειξες, αναγράφεται ότι εξισώνουμε το πρόσωπο με το ξύλο;
Και απάντησε με τα παρακάτω 4 παραδείγματα από την υμνολογία μας:
1. «Του Βασιλέως των Ουρανών την Μητέρα, και Σταυρόν του Σωτήρος εν πίστει, πάντες προσκυνούμεν, ώσπερ κοινούς προστάτας.»
Ένα πρόσωπο, η Παναγία, κι ένα αντικείμενο ξύλινο, ο σταυρός, είναι οι προστάτες σας.
2. Χαίρε, του Αδάμ και της Εύας ανάκλησις (ο σταυρός)
Χαίρε, του πεσόντος Αδάμ η ανάκλησις (η Παναγία)
3. Χαίρε, ο τον Σωτήρα των απάντων βαστάσας (ο σταυρός)
Χαίρε, ότι βαστάζεις τον βαστάζοντα πάντα. (η Παναγία)
4. Χαίρε, δι' ου ευλογείται η κτίσις (ο σταυρός)
Χαίρε, δι’ ης νεουργείται η κτίσις (η Παναγία)
Λέγονται τα ίδια πράγματα για μία ξύλινη κατασκευή και για την Θεοτόκο.
Ο αντίπαλος τού Σταυρού συνομιλητής τών Χριστιανών δηλαδή, εξέλαβε την ομοιότητα τών φράσεων, ως ισότητα τιμής. Επειδή και για τον Σταυρό και για την Παναγία, υπάρχει σε υμνολογίες η φράση: "προστάτης", "ανάκλησις τού Αδάμ και τής Εύας", "βαστάζεις τον βαστάσαντα", και "ευλογείται" και "νεουργείται" η κτίσις.
Σε αυτά τα 4 παραδείγματα, η Χριστιανική συντριπτική απάντηση ήρθε με μια σειρά από άλλα 4 ανάλογα παραδείγματα από την καθημερινή ζωή, ένα για κάθε ζευγάρι υποτιθέμενης εξίσωσης τού Σταυρού με την Παναγία, ένα για κάθε ανάλογη φράση τής υμνολογίας μας:
1. Εάν δηλαδή κάποιο παιδί έχει "προστάτη" τον πατέρα του, και τον Θεό, σημαίνει κατά τη γνώμη σου ότι εξισώνουμε τον Θεό με τον πατέρα του; Τόση λογική έχεις;
2. Εάν ανακαλέσει κάποιον ένας φίλος του, και η Αστυνομική αρχή, σημαίνει ότι εξισώνεται ο πολίτης φίλος του με την Αστυνομική αρχή;
3. Εάν κάποιος βαστάζεται από ένα σωσίβιο όταν πνίγεται, και μετά τον βαστάσει και ο ναυαγοσώστης, σημαίνει ότι εξισώνεται ο ναυαγοσώστης με το σωσίβιο;
4. Εάν ευλογηθεί μία γυναίκα από τον Θεό, και αυτή η γυναίκα πάει και κάνει "μπότοξ" και "νεουργηθεί", και φανεί νεότερη, σημαίνει ότι εξισώνεται ο πλαστικός χειρούργος με τον Θεό;
Τα παραδείγματα αυτά, εκτός από συντριπτική αναίρεση τής συκοφαντίας αυτής, περί δήθεν "εξίσωσης" τής Παναγίας με τον Σταυρό, αποτελούν και σαφέστατη καταγγελία, για το πώς οι εχθροί τού Σταυρού διαστρεβλώνουν οτιδήποτε έχει σχέση με τη λατρεία τής Εκκλησίας, μόνο και μόνο για να κατηγορήσουν. Στην καθημερινή τους ζωή όμως, τα ίδια ακριβώς πράγματα, οι ίδιες ακριβώς εκφράσεις, δεν τους προξενούν καμία απολύτως απορία, καμία απολύτως αντίρρηση. Μόνο όσα έχουν σχέση με την Εκκλησία είναι γι' αυτούς παρεξηγήσιμα και τα κατηγορούν.
Φυσικά η απάντηση αυτή, παρά την σαφήνεια τών παραδειγμάτων, δεν σήμανε και την παραδοχή τού εχθρού τού Σταυρού ότι έκανε λάθος. Αλλά εκείνος εμμένοντας στην άρνηση τής αλήθειας, με τη σειρά του παρουσίασε μια νέα σειρά με παραδείγματα για τις ίδιες φράσεις, αλλά παραδείγματα στα οποία εξισώνονταν τα αναφερόμενα υποκείμενα.
Τελειώνοντας εκείνη η συζήτηση, οι Χριστιανοί δεν χρειάσθηκε να απαντήσουν κάτι περισσότερο σε αυτή τη νέα επίθεση κατά τού Σταυρού, εκτός από το να καταγγείλουν την κακοπροαίρετη τακτική, να χρησιμοποιούν ΠΑΝΤΟΤΕ οι εχθροί της Εκκλησίας, μια διαστρεβλωμένη έννοια για το κάθε τι, μια έννοια που ΟΥΔΕΠΟΤΕ οι Χριστιανοί διανοήθηκαν να αποδώσουν στις πράξεις και τα λόγια τους.
Από όλα αυτά που δημοσιεύουμε, είμαστε βέβαιοι ότι οι καλοπροαίρετοι αναγνώστες, θα δουν και θα καταλάβουν ακριβώς το αληθές νόημα τών λόγων και τών πράξεων τών Χριστιανών, καθώς και το πόσο κακοπροαίρετες είναι τέτοιου είδους επιθέσεις, από εχθρούς τής Εκκλησίας.
Είμαστε όμως επίσης πεπεισμένοι, ότι οι κακοπροαίρετοι εχθροί τής Εκκλησίας, όσο λογικές απαντήσεις και αν τους δώσεις στις συκοφαντίες τους, όχι μόνο δεν θα πείθονται, αλλά θα εφευρίσκουν περισσότερες συκοφαντίες. Ακόμα και όταν θα τους εξηγούμε τι ακριβώς εννοούμε, όταν λέμε ή κάνουμε κάτι, αυτοί πάντοτε θα απορρίπτουν αυτό που τους λέμε, και θα αναζητούν κάτι διαφορετικό, κακοπροαίρετο, και εντελώς αταίριαστο με την πραγματικότητα. Κάτι που να διαστρεβλώνει τη Χριστιανική πίστη και να τη συκοφαντεί. Κάτι που να αποδίδει στους Χριστιανούς κίνητρα και αιτίες, που ΟΥΔΕΠΟΤΕ οι Χριστιανοί διανοηθήκαμε.
Μόνο και μόνο για να δημιουργήσουν ψευδή και τεχνητά "προβλήματα" εκεί που δεν υπάρχουν, στην τέλεια λατρεία τής αληθινής Εκκλησία, ώστε να συκοφαντηθεί η Εκκλησία και η Χριστιανική λατρεία προς τρίτους απληροφόρητους ανθρώπους!
Ν. Μ.
Δες και: Αναζητώντας την αλήθεια (ΔΕΙΤΕ ΤΟ ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ!!)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου