Άγιος Ιωακείμ Αγιαννανίτης, ο πρώην ληστής

 

"Ν": Ο όσιος αυτός μοναχός του 19ου αιώνα έχει αναγνωριστεί ως άγιος από την Ορθόδοξη Εκκλησία της Ρωσίας. Δυστυχώς δεν έχουμε βρει πότε τιμάται, ούτε κάποια εικόνα του.

Ας εχουμε την ευχή του.

 

Το σπήλαιο όπου έμενε ο μοναχός Ιωακείμ

ΑΗΔΟΝΙ

 

Ο μοναχός Ιωακείμ Αγιαννανίτης γεννήθηκε στο χωριό Καλλικράτης Σφακίων της Κρήτης στα μέσα του 19ου αιώνος. Ως λαϊκός ήταν ληστής φοβερός και αποτε­λούσε τον φόβο και τον τρόμο των Τούρκων. Βοηθούσε στα κρυφά τους χριστιανούς. Ο Τούρκος αγάς του έδινε τα πάντα μόνο να φύγει από την Κρήτη.

Με την παρουσία καί βοήθεια της Αγίας Άννας ήλθε στην αγιορείτικη σκήτη της κι εκάρη μοναχός με το όνομα Ιωακείμ. Επί πεντα­ετία έμεινε πλησίον του Κυριακού σ’ ένα κελλάκι νουθετούμενος ταπεινά από τους πατέρες της σκήτης. Κατόπιν πήγε σ’ ένα σπήλαιο, για να συνεχίσει τους ασκητικούς του αγώνες, υπομένοντας τον παγετό του χειμώνα καί τον καύσωνα του θέρους. Κατά την επίσκε­ψη του σε αυτόν ο Γέροντας Ιωακείμ Σπετσιέρης γράφει: «Ουδέν είδον να έχη το σπήλαιον του ειμή μίαν στάμναν με νερόν, ούτε κλίνην ούτε ρούχα ύπνου, ει μη εκείνα άτινα εφόρει, μεθ’ ων καί εκοιμάτο, αν καί το πλείστον της νυκτός ηγρύπνει προσευχόμενος. Ως δε εννόησα έπαιρνεν ολίγον ύπνον καθήμενος καί ακουμβών εις τον τοίχον του σπηλαίου».

Υπομένοντας με αξιοθαύμαστη αυταπάρνηση τίς δύσκολες καιρικές συνθήκες, την πείνα καί τη δίψα, τ’ αντίθεα πάθη και τους μοχθηρούς καί ύπουλους δαίμονες εξήλθε νικητής. Φωτιά δεν άναψε ποτέ, καινούργια καί καθαρά ρούχα δεν φόρεσε, ανάπαυση δεν έδωσε στο σαρκίο του. Έμεινε να μετρά τα κομποσχοίνια του με πετραδάκια πού έριχνε από τον ένα κουβά στον άλλο. Είχε επίσης καλή συνήθεια να περιδιαβαίνει τα δύσκολα εκείνα μονοπάτια, καθαρίζο­ντάς τα, για να διευκολύνει λίγο τους οδοιπόρους. Στά σταυροδρό­μια τοποθετούσε σταυρούς, για να μη χάνουν οι προσκυνητές τον δρόμο.

Αν και αγράμματος είχε αποστηθίσει πολλά τροπάρια και τα έλεγε με πολλή κατάνυξη. Τον λόγο του οσίου Ιωάννου της Κλίμακος «μοναχός αληθής εστίν βία φύσεως διηνεκής καί φυλακή αισθήσεων ανελλιπής» τον είχε κάνει πράξη. Αδιάκοπη νηστεία, συνεχής αγρυ­πνία, ατελεύτητη εγκράτεια, απαράμιλλη ακτημοσύνη, καταπληκτική σκληραγωγία και ανελέητη βία ("Ν": κατά των παθών του εννοείται). Στούς ελάχιστους επισκέπτες του πρόσφερε λίγο μπαγιάτικο παξιμάδι καί νερό καί τους παρακαλούσε να γευθούν, ώστε καί χορτασμένοι να ήταν δεν μπορούσαν ν’ αρνη­θούν την ευλογία της φιλοξενίας. Είχε μόνιμη καί δυνατή τη συναί­σθηση της αμαρτωλότητός του. Συνεχή την ευχαριστία στον Θεό, την Θεοπρομήτορα για τη μεταστροφή του καί την ειλικρινή του μετά­νοια.

Λίγο πριν τα τέλη του επέστρεψε στο κελλάκι που βρισκόταν στην Σκήτη, συμμετέχοντας στίς ιερές ακολουθίες καί μεταλαμβάνοντας στις θείες λειτουργίες με άκρα συντριβή καρδίας. Ο Θεός τού δώρισε διόραση, διάκριση, προόραση. Η προσευχή του θαυματουργούσε. Οι Ρώσοι τον είχαν ιδιαίτερη ευλάβεια. Όταν πέρασαν από την Καλύβη του τρεις Ρώσοι, έδωσε στον πρώτο τρία κουκιά, στον δεύτερο λίγο θυμίαμα καί στον τρίτο ένα λουλούδι. Όταν τον ρώτησαν οι πατέ­ρες, γιατί τους έδωσε αυτά, τους απάντησε: Ο πρώτος θα γίνει καλόγερος, του δεύτερου θα πεθάνει ο πατέρας καί ο τρίτος θα παντρευ­τεί. Έτσι κι έγινε.

Προείδε το τέλος του. Αρρώστησε ελαφρά από γεράματα. Όλοι οι πατέρες τον σέβονταν καί ήθελαν όσο μπορούσαν να τον περιποιηθούν. Εκείνος έπινε μόνο νεράκι. Παρά τη σωματική εξασθένιση οι δυνάμεις της ψυχής του ήταν ακμαίες, ο νους του διαυ­γής και η προσευχή του αδιάπτωτη. Ο ήλιος έδυε. Οι πατέρες έψαλ­λαν τον εσπερινό της εορτής της Ζωοδόχου Πηγής. Ό Γέροντας Ιωα­κείμ φώναξε δυνατά «Παναγία μου, Παναγία μου» και τελείωσε τον πολύαθλο βίο του. Μετά την οσιακή κοίμησή του αναφέρονται πολ­λές θαυματουργίες του σε διάφορους Ρώσους ασθενείς. Ανεπαύθη εν Κυρίω το 1889.

Μοναχός Μωυσής αγιορείτης

Λέγεται πως όταν πήγε στη σκήτη, μετά από το όραμα στο οποίο είδε την Αγία Άννα να τον προτρέπει γι αυτό, ζήτησε να του δώσουν το όνομα Άννα. Μάταια οι καλόγεροι του εξηγούσαν πως αυτό δεν γίνεται γιατί το Άννα είναι γυναικείο όνομα. Αυτός επέμενε και τους έλεγε να μη του λένε ψέματα, αφού τον Χριστό τον πήγαιναν από τον Άννα στον Καϊάφα. Τελικά πείστηκε και δέχτηκε το Ιωακείμ.

 

Δείτε επίσης:

 

Η Σκήτης της Αγίας Άννας (αγίας Άννης) και το τηλέφωνό της

Ιωακείμ Αγιαννίτης (άλλο πρόσωπο, 1895-1950), ο Ελληνοαμερικανός Κολλυβάς
Ο νέος Οσιομάρτυς Νεκτάριος ο Αγιαννανίτης ο εκ Βρυούλλων της Μικράς Ασίας († 1922)

Ο αγιασμένος γέροντας Άνθιμος Αγιαννίτης (1913-1996) 

Ενότητα άρθρων σχετικών με τη Σκήτη της Αγίας Άννας

Βίντεο από τη Σκήτη

 

Άρθρα κρητικού ενδιαφέροντος, για αγίους και οσιακές μορφές (βλ. link στο τέλος της ανάρτησης) 

Ιερά Σύνοδος προς υπουργό Παιδείας

Κλικ στα:

Η επιστολή της Συνόδου στον Φίλη για τα Θρησκευτικά και το άγνωστο παρασκήνιο της συνάντησης

Επιστολή Ιερώνυμου σε Τσίπρα και κόμματα με αιχμές για Φίλη και Θρησκευτικά

Aρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος προς Ν.Φίλη: Η Εκκλησία είναι υπόθεση ενός Λαού και όχι ενός Υπουργού

ΣΧΟΛΙΟ ΓΙΑ ΤΑ ΝΕΑ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΑ ΣΠΟΥΔΩΝ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ ΤΟΥ ΛΥΚΕΙΟΥ

Η σχέση του Εσπερινού και του Όρθρου με τη Δημιουργία του Κόσμου και τη Σωτηρία μας (& την καθημερινή μας ελπίδα)

Ένα συγκλονιστικό κείμενο του πατρός Αλέξανδρου Σμέμαν, που μας προσφέρει υπέροχα στοιχεία από τη βαθιά πνευματική και ελπιδοφόρα σημασία των δύο αυτών αρχαίων ακολουθιών, δηλαδή τελετουργιών της Εκκλησίας μας, του Εσπερινού (που γίνεται το βράδυ, και εσπέρα = βράδυ) και του Όρθρου, που γίνεται το πρωί, πριν τη θεία λειτουργία (όρθρος = πολύ πρωί). 

Κλικ εδώ!

Για την ακολουθία του Όρθρου κάπως περισσότερα στοιχεία δείτε εδώ.

Ιεραποστολικά περιοδικά, διαβάστε τα online...

 
Ένα κλικ αγάπης & ορθόδοξης αυτοσυνειδησίας, παρακαλώ, στα:

Διαβάστε ONLINE το νέο τεύχος του ιεραποστολικού περιοδικού » Εξωτερική Ιεραποστολή» ( Σεπτ. 2016 ).
 
Συνέντευξη του Μητροπολίτη Ειρηνουπόλεως και Σευχελλών κ. Δημητρίου ( Τανζανία ) στη τηλεόραση Θάρρι της Ρόδου ( βίντεο )
 
Κυκλοφόρησε το νέο τεύχος της «Εξωτερικής Ιεραποστολής». Νέα από την Ορθόδοξη Εκκλησία της Ινδονησίας.
 
Διαβάστε αποσπάσματα από το νέο τεύχος του ιεραποστολικού περιοδικού ΦΩΣ Εθνών, β’ τρίμηνο 2016.
 
Διαβάστε ONLINE το ιεραποστολικό περιοδικό ΠΑΝΤΑ ΤΑ ΕΘΝΗ της Αποστολικής Διακονίας, 2 τεύχη του 2016.

Ένα Όραμα για τον Ελληνισμό της παρακμής

Άρδην - Ρήξη

Του Γιώργου Καραμπελιά, δημοσιεύτηκε στο www.huffingtonpost.gr

Επαναλαμβάνω αδιάκοπα -ad nauseam- πως ποτέ άλλοτε ο ελληνισμός, από την άποψη του συνόλου των μεγεθών του, -δημογραφία, οικονομική και πνευματική παραγωγή, ρόλος στο παγκόσμιο γίγνεσθαι- δεν βρισκόταν σε κατώτερο σημείο από σήμερα. Πράγματι το ελληνικό κράτος κινδυνεύει πλέον να μη διαθέτει τα απαραίτητα μεγέθη για την αναπαραγωγή του ως αυτόνομο ιστορικό υποκείμενο. Γιατί αν, επί παραδείγματι, μετά την Άλωση του 1453 χάσαμε και κράτος και πληθυσμούς, ωστόσο ο ελληνισμός παρέμεινε αποφασιστικός πνευματικός παράγοντας για την ίδια τη δυτική Αναγέννηση και μέχρι το 1922 αποτελούσε καθοριστικό οικονομικό και γεωπολιτικό παράγοντα της καθ’ ημάς Ανατολής, σε αντίθεση με τη σημερινή δραματική συρρίκνωση μας. Και παρά το ότι έχουμε ιστορία 3.000 ή 4.000 χρόνων, κανείς δεν έχει κερδίσει την ιστορική αθανασία, ιδιαίτερα σε ένα, γεωπολιτικό σταυροδρόμι όπου η παραμικρή υποχώρηση πληρώνεται με ακριβό αντίτιμο.

Καλούμαστε, λοιπόν, να απαντήσουμε σε μια τιτάνια πρόκληση. Να βάλουμε, έστω ως ένα μικρό έθνος πλέον, τέλος σε μια μακρά καθοδική πορεία. Και η πρόκληση εμφανίζεται τόσο «ασήκωτη» ώστε κάποτε φαντάζει τελεσίδικο εκείνο το finis Greciae -του Χρήστου Γιανναρά- σε πολλούς και ίσως τους πλέον σκεπτόμενους συμπολίτες μας. Από πού να αντλήσουμε κουράγιο και αισιοδοξία, αν το ιστορικό διακύβευμα είναι τόσο επισφαλές ή η έκβαση προδιαγεγραμμένη;
Παρότι δεν τρέφουμε αυταπάτες και αντικρίζουμε κατάματα την πραγματικότητα, επειδή γνωρίζουμε τον βαθμό αποσύνθεσης των ελίτ και την βαθειά παρακμή του ίδιου του λαϊκού σώματος, επειδή ξέρουμε πως είμαστε «πολιορκημένοι από στεριά και θάλασσα», ωστόσο, ισχυριζόμαστε πως ακόμα και σήμερα ο αγώνας δεν είναι χαμένος. Αρκεί να αποκτήσουμε επί τέλους ένα συνεκτικό όραμα και μέσα από έναν «εκσυγχρονισμό της παράδοσής» μας, να διασώσουμε την πρόταση πολιτισμού που φέρει ακόμα αυτή η παράδοση για τον σύγχρονο κόσμο.

Η ιστορία του 20ου αιώνα σφραγίστηκε από μια πολλαπλή αποτυχία, την αποτυχία του δυτικού εργαλειακού λόγου, που θα καταλήξει στο Άουσβιτς και την Χιροσίμα, ή θα πνιγεί στους παγωμένους βάλτους του Γκουλάγκ. Και η ανθρωπότητα έμεινε κυριολεκτικώς χωρίς κανέναν όραμα πέρα από την απλή επιβίωσή της «μέσα στην ευρωστία της σαρκός». Ως εκ τούτου ανοίγεται εκ νέου μια περίοδος αναζήτησης για τον ανθρώπινο πολιτισμό και την πορεία του. Σε μια τέτοια αναζήτηση, ο «ελληνικός δρόμος», της σύνθεσης συναισθήματος και διανοίας, – που είχε εκφραστεί τόσο στην αρχαία Ελλάδα, όσο σε ένα κατ’ εξοχήν ελληνικό δημιούργημα, τον χριστιανισμό-, εμφανίζεται και πάλι ως η μοναδική απάντηση πέραν της δυτικής νοησιαρχίας και του ανατολικού ανορθολογισμού.

Συχνά, η γραμμική αντίληψη, την οποία μας κληροδότησε ο καπιταλισμός, ο δυτικός ρωμαιο-διαφωτιστικός λόγος, και η μαρξιστική τους παραλλαγή, μας εμποδίζουν να αντιληφθούμε πως οι «πολιτισμικοί» δρόμοι, δεν ταυτίζονται ούτε περιορίζονται στις ιστορικές μορφές με τις οποίες εμφανίζονται. Δηλαδή, παρά την εναλλαγή των παραγωγικών συστημάτων και των κοινωνικών μορφών, από την αρχαία Αίγυπτο, την Περσία, την αρχαία Ελλάδα ή την Ρώμη και την Κίνα, μέχρι σήμερα, οι μεγάλοι πολιτισμοί αφήνουν το «ίχνος» τους πάνω στις διαδοχικές ιστορικές μορφές για χιλιάδες χρόνια. Ο «ελληνικός δρόμος» συνεθλίβη μεν ανάμεσα στη ρωμαϊκή εργαλειακή αποτελεσματικότητα και την ανατολική θεοκρατία, ωστόσο εξακολουθεί να επιβιώνει ως ο κατ’ εξοχήν αιμοδότης των δημοκρατικών θεσμών, του χριστιανισμού, της φιλοσοφίας του 20ου αιώνα, από τον Χάϊντεγκερ έως τον Καστοριάδη και τον Παπαϊωάννου…

Και οι σύγχρονοι Έλληνες, παρότι στο επίπεδο της κουλτούρας, των παραγωγικών δομών, της φιλοσοφικής επεξεργασίας, των εκπαιδευτικών δομών, των γνώσεων, βρίσκονται όντως σε κατώτερο επίπεδο από άλλους κληρονόμους της ελληνορωμαϊκής παράδοσης, δηλαδή τους δυτικούς, εντούτοις ως προς την «αυθόρμητη ιδεολογία» τους, τον τρόπο του βίου, τον ψυχισμό τους, βρίσκονται πιο κοντά από οποιονδήποτε άλλον με τον «ελληνικό δρόμο». Γι’ αυτό και η προτίμηση στις μικροϊδιοκτητικές δομές, στο εμπόριο και τη ναυτοσύνη· η άρνηση της νοησιαρχίας και του άτεγκτου εβραϊκού προφητισμού, η εμμονή στη σύνθεση νόησης και συναισθήματος, φύσης και πνεύματος, η ισορροπία μεταξύ μυστικισμού και ορθολογισμού, η «σωματική» σχέση με τη δημοκρατία, από την αρχαιότητα μέχρι τις κοινότητες, η απόρριψη του ολοκληρωτισμού, κ.λπ. κ.λπ.

Σήμερα, καθώς ο δυτικός δρόμος οδηγεί στον βαθμό μηδέν του πολιτισμού του μετανθρώπου και του… Γιαν Φαμπρ και ο ανατολικός στο Ισλαμικό Κράτος, η ελληνική σύνθεση αποκτά μια δραματική επικαιρότητα για την ίδια τη διάσωση του πλανήτη και του ανθρώπινου πολιτισμού.

Προφανώς, δεν ισχυριζόμαστε πως αυτός ο δρόμος μπορεί να «εκπροσωπηθεί» από την Ελλάδα αποκλειστικά, που δεν διαθέτει ούτε τα μεγέθη, ούτε τα μέσα για έναν τέτοιο ρόλο, παρά μόνο μαγικο-απατεωνίστικα αλά Αρτέμη Σώρρα. Αυτός ο δρόμος προσλαμβάνει πολλαπλές μορφές και συσσωματώσεις, σε όλο τον πλανήτη, στην οικολογική μέριμνα, σε κοινωνικά κινήματα, χώρες και περιοχές, φιλοσοφικά και πνευματικά ρεύματα, κ.ο.κ. Η Ελλάδα όμως ως η ζωντανή έκφραση μιας συνέχειας θα μπορούσε να αποκτήσει ένα όραμα στα μεγέθη μιας κυριολεκτικά παγκοσμίας «αποστολής», να μεταβληθεί σήμερα σε ένα σημείο πύκνωσης μια πρότασης με παγκόσμιες διαστάσεις και σημασία, να περάσει από το σημερινό ναδίρ της καταισχύνης σε μια νέα ακμή.

Η Ελλάδα όμως ως η ζωντανή έκφραση μιας συνέχειας θα μπορούσε να αποκτήσει ένα όραμα στα μεγέθη μιας κυριολεκτικά παγκοσμίας «αποστολής», να μεταβληθεί σήμερα σε ένα σημείο πύκνωσης μια πρότασης με παγκόσμιες διαστάσεις και σημασία, να περάσει από το σημερινό ναδίρ της καταισχύνης σε μια νέα ακμή.

Γιατί άραγε έρχονται εκατομμύρια προσκυνητές στους αρχαιολογικούς χώρους της Ελλάδας, αν όχι για να έρθουν σε μια άμεση επαφή με την κοιτίδα του ευρωπαϊκού και του σύγχρονου πολιτισμού; Γιατί η Ολυμπιακή φλόγα εγκαινιάζει κάθε τέσσερα χρόνια το ταξίδι της από τη Ολυμπία και οι Έλληνες αθλητές παρελαύνουν πρώτοι κατά την έναρξη των αγώνων; Για ποιο λόγο εκατοντάδες χιλιάδες προσκυνητές, ο ίδιος ο Πούτιν και ο πατριάρχης της Μόσχας ταξιδεύουν στο ιερό όρος του Άθω, αν όχι για να κοινωνήσουν με μια ζωντανή ακόμα και σήμερα πνευματική παράδοση;

Μπορούμε άραγε να συστηματοποιήσουμε αυτή την υπαρκτή παράδοση και να τη μεταβάλλουμε σε πρόταγμα για τη σημερινή Ελλάδα ως υλοποίηση αυτού του «εκσυγχρονισμού της παράδοσης» που ευαγγελιζόμαστε;

Η νεοελληνική Αναγέννηση (1700-1922) έθετε ως αίτημα της την ανασύσταση, στην Ευρώπη, ενός κράτους συνεχιστή του Βυζαντίου («πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θα ΄ναι») με ένα κράτος αρκετά ισχυρό ώστε να ηγεμονεύσει πολιτισμικά και πολιτικά στον ιστορικό χώρο δράσης του ελληνισμού. Σε περίπτωση επιτυχίας αυτού του εγχειρήματος ο νεώτερος ελληνισμός θα μπορούσε να ξαναστείλει «στην Κόκκινη Μηλιά» τους παρείσακτους Οθωμανούς και να συνεχίσει από εκεί που είχε μείνει η ελληνική ιστορία το 1204. Ο «ελληνικός δρόμος» θα αποκτούσε μια ισχυρή οικονομική και πολιτειακή βάση και θα μπορούσε να τοποθετηθεί, ως ο κληρονόμος του ιστορικού και βυζαντινού ελληνισμού, ισότιμα με τις άλλες δυνάμεις στην ευρωπαϊκή κονίστρα.

Η Μικρασιατική Καταστροφή έθεσε τέλος σε μια τέτοια αξίωση. Το ελληνικό κράτος δεν απέκτησε τα μεγέθη και τις προϋποθέσεις για να λειτουργήσει ως αυτόνομος γεωπολιτικός και πολιτισμικός πόλος. Και οι ιστορικές περιπέτειες που ακολούθησαν, η Κατοχή, ο Εμφύλιος και η απώλεια της Κύπρου, επιδείνωσαν αυτή την γεωπολιτική αδυναμία. Έτσι ο ελληνισμός που ως τα 1922 ζούσε με την «Μεγάλη Ιδέα», βρέθηκε πια χωρίς ουσιαστικά νέο όραμα και εν συνεχεία θα περιπέσει σε μια ατελείωτη διελκυστίνδα εσωτερικών διενέξεων και εμφυλίων συγκρούσεων.

Ο Πόλεμος του 1940 και ο Εμφύλιος που ακολούθησαν, έθεσαν στο επίκεντρο της αντιπαράθεσης όχι πλέον τη διαμόρφωση ενός ελληνοκεντρικού οράματος, αλλά την επιλογή στρατοπέδου (αμερικανική Δύση ή σοβιετική Ανατολή) και την εσωτερική παραταξιακή και ταξική αντιπαράθεση. Έτσι για εβδομήντα χρόνια, μέχρι την μεγάλη κρίση του 2010, θα πάψει να υπάρχει κάποιο συνεκτικό και καθολικό όραμα μεγάλης πνοής, για τον ελληνικό λαό, η δε «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση» θα ιδωθεί με τρόπο παρασιτικό και επομένως χωρίς καθολικότητα. Αντίθετα θα κυριαρχούν οι αποκλίνουσες κατευθύνσεις και οράματα στενά, «παραταξιακά».

Το αποτέλεσμα είναι πως σήμερα, μετά από έναν μεγάλο ιστορικό κύκλο, κατεξοχήν εμφυλιοπολεμικού χαρακτήρα, αντιμετωπίζουμε για πρώτη φορά τον κίνδυνο της οριστικής έκπτωσης. Γι’ αυτό και η γενίκευση της απογοήτευσης, η εθνική κατάθλιψη, η φυγή στον ανορθολογισμό ή τον παρασιτικό εκσυγχρονισμό.

Σε αυτή την ιστορική στιγμή κατά την οποία οι Έλληνες κινδυνεύουν να απολέσουν την δυνατότητα της συγκρότησης ενός στοιχειωδώς ανεξάρτητου κρατικού πολιτικού υποκειμένου, ξαναμπαίνει και πάλι , ίσως για τελευταία φορά, το ζήτημα της διαμόρφωσης ενός καθολικού οράματος ικανού να επανενώσει τους Έλληνες. Και σε αυτό δώσαμε τον γενικό ορισμό «εκσυγχρονισμός της παράδοσης». Δηλαδή ανατρέχοντας στην μακρά ιστορική παράδοσή μας να διατυπώσουμε μία σύγχρονη πρόταση για το σήμερα η οποία να διαθέτει μια όντως πλανητική εμβέλεια και να επιτρέψει μια ισότιμη παρουσία στην Ευρώπη.

Για εβδομήντα χρόνια, μέχρι την μεγάλη κρίση του 2010, θα πάψει να υπάρχει κάποιο συνεκτικό και καθολικό όραμα μεγάλης πνοής, για τον ελληνικό λαό, η δε «ευρωπαϊκή ολοκλήρωση» θα ιδωθεί με τρόπο παρασιτικό και επομένως χωρίς καθολικότητα. Αντίθετα θα κυριαρχούν οι αποκλίνουσες κατευθύνσεις και οράματα στενά, «παραταξιακά».

 

Πράγματι ο «ελληνικός δρόμος», ως σύνθεση ανάμεσα στην τεχνόσφαιρα και τη φύση, ανάμεσα στον νου και την καρδιά, μπορεί να συμβάλει ουσιαστικά στη διαμόρφωση μιας πρότασης για τα αδιέξοδα του σημερινού κόσμου. Και επειδή οι Έλληνες δεν διαθέτουν τα μεγέθη, όπως η Κίνα π.χ., για να εκφράσουν αυτή την πρόταση αυτόνομα, είναι υποχρεωμένοι να το πράξουν ως κατεξοχήν πολιτισμικό υποκείμενο – και δεν έχουν τίποτα άλλο να πράξουν επί ποινή εξαφανίσεως.

Εξηγήσαμε ήδη πως κάτι τέτοιο δεν πρόκειται να το κάνουμε μόνοι μας, αλλά αποτελεί μία κίνηση με παγκόσμιες διαστάσεις, η οποία εκφράζεται μέσα από οικολογικά κινήματα, οικονομικές προτάσεις για την χαλιναγώγηση και επανένταξη της οικονομικής διάστασης στην κοινωνία, κ.λπ, κ.λπ. Απλώς, εμείς μπορούμε και πρέπει να μεταβληθούμε σε ένα εργαστήρι αυτού του δρόμου. Πράγμα που σημαίνει για παράδειγμα τη δημιουργία μιας Διεθνούς Φιλοσοφικής Περιπατητικής Σχολής στην πατρίδα του Αριστοτέλη στα Στάγειρα, ενός Παγκόσμιου Ιατρικού συνεδριακού κέντρου στην πατρίδα του Ιπποκράτη την Κω. Ένα Ορθόδοξο Διεθνές Πανεπιστήμιο θα έπρεπε να εγκατασταθεί στη Θεσσαλονίκη συνδεδεμένο με το Άγιο Όρος, και να διαδραματίζει για τις Ορθόδοξες σπουδές έναν ρόλο ανάλογο με αυτόν που είχε άλλοτε το Ινστιτούτο του Αγίου Σέργιου στο Παρίσι. Για τι όχι η δημιουργία ενός κέντρου για την συνεταιριστική ιδέα στα Αμπελάκια, για τη ναυτοσύνη στην Ύδρα ή τον Πειραιά, για την μηχανουργία και τη ναυπηγική στην Ερμούπολη, για την οικολογική αρχιτεκτονική στα Ζαγοροχώρια κ.λπ…

Κάτι τέτοιο προϋποθέτει βεβαίως την ανάδειξη της παιδείας σε κύρια μέριμνα του ελληνικού κράτους (αντ’ αυτού τα ελληνικά Πανεπιστήμια έχουν μεταβληθεί σε αχούρια, και οι Έλληνες φοιτητές συνεχίζουν να φεύγουν στο εξωτερικό αντί η Ελλάδα να συγκεντρώνει φοιτητές από όλα τα Βαλκάνια και τη Μ. Ανατολή). Σημαίνει έναν διαφορετικό προσανατολισμό της παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας, όπου το επίκεντρο μπαίνει στην παραγωγή προϊόντων και υπηρεσιών υψηλής ειδίκευσης και όχι βέβαια στην παραγωγή προϊόντων με ανειδίκευτο εισαγόμενο εργατικό προσωπικό.

Σε μια τέτοια κατεύθυνση είναι δυνατό να αναδιαμορφωθεί ριζικά ακόμα και ένας τομέας τόσο εξωστρεφής και εξαρτώμενος από την διεθνή συγκυρία, όπως ο τουρισμός, εάν συνδεθεί αποφασιστικά με την ιστορική παράδοση της χώρας από την Κνωσό έως το Άγιον Όρος όπως ήδη γίνεται εμβρυακά, και έτσι να μετασχηματιστεί σ’ έναν πολλαπλασιαστή της πολιτισμικής πυκνότητας. Δεν είναι δυνατόν για παράδειγμα, ή Ζακύνθος, -που κάποτε είχε το υψηλότερο πολιτισμικό επίπεδο της Ελλάδας, πατρίδα του Σολωμού και του Κάλβου-, να είναι σήμερα μια πολιτισμική έρημος και ο τουρισμός να συνίσταται σε μεθυσμένες αγέλες νεαρών και κραυγαλέα μπιτς μπαρ.

Δυστυχώς ή ευτυχώς, δεν μας έμεινε καμία άλλη δυνατότητα, αλλά ήδη αυτή είναι τεράστιας σημασίας. Προϋπόθεση όμως είναι να ξεφύγουμε από τον στενό οικονομισμό και τον ψευδοταξικισμό της ιδεολογίας της μεταπολίτευσης, κατ’ εξοχήν της αριστεράς, και να κατανοήσουμε πως ο εκσυγχρονισμός της παράδοσής μας, αποτελεί εγχείρημα όχι απλώς εγχώριο αλλά διεθνές. Ίσως αυτό εκφράζουν με διεστραμμένο και ανορθολογικό τρόπο οι Έλληνες που καταφεύγουν στο κλέος των προγόνων, ακολουθώντας ακόμα και απατεώνες όπως ο Σώρρας. Το ζητούμενο είναι να μετατρέψουμε το ανορθολογικό σε όραμα και ρεαλιστική πρόταση.

Αυτή η πρόταση είναι όντως ρεαλιστική, δεν απαιτεί τεράστιες δαπάνες και πόρους, δεν απαιτεί καν να έχουμε ξεφύγει από την εποχή των μνημονίων, απαιτεί απλώς(sic!)… έναν αναπροσανατολισμό του φαντασιακού των Ελλήνων, οι οποίοι θα πρέπει να επιβάλουν και σε θεσμούς και κόμματα αυτόν τον νέο προσανατολισμό. Απαιτεί δηλαδή μια Πολιτιστική Επανάσταση μεγάλης κλίμακας που θα στραφεί πριν απ’ όλα ενάντια στο εμφυλιοπολεμικό υπόστρωμα του νέου ελληνισμού, που μετά το 1915 καθίσταται κυρίαρχο και ακυρώνει κάθε μεγάλη συλλογική προσπάθεια.

Εξάλλου στην ύστερη μεταπολιτευτική περίοδο, από τη δεκαετία του 1990, η εμφύλια διαμάχη καθίσταται ουσιαστικά άνευ αντικειμένου και διακυβεύματος, μετά την αποτυχία του υπαρκτού σοσιαλισμού, τη σύγκλιση σοσιαλδημοκρατίας και δεξιάς στην Ευρώπη και την διασφάλιση, ακόμα και μέσω της Πασοκικής κοινωνικοποίησης της διαφθοράς, της… ισότητας αριστεράς και δεξιάς στην Ελλάδα! Γι’ αυτό και η εμφυλιοπολεμική ροπή επιβιώνει πλέον αποκλειστικά ως μηδενισμός. Προνομιακός χώρος εκδήλωσής του η κυριαρχία των κάθε είδους μηδενιστικών ρευμάτων στη νεολάια και η μεταβολή του εθνομηδενισμού σε κυρίαρχη ιδεολογία των ελίτ.

Μιαν κατεξοχήν μηδενιστική εξέγερση, εκείνη του Δεκεμβρίου του 2008, θα την ακολουθήσει και η εξίσου μηδενιστικού χαρακτήρα υποστροφή του κινήματος των «αγανακτισμένων». Οι ενυπάρχουσες σε αυτό το κίνημα δυνατότητες μιας επανεδαφικοποίησης της ελληνικής -κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής- πραγματικότητας, κατακλύστηκαν από τον κυρίαρχο μηδενισμό που ανέδειξε στο πολιτικό προσκήνιο την Χρυσή Αυγή, τον Πάνο Καμμένο, ή τον… Βασίλη Λεβέντη και, προπαντός, επέτρεψαν στον ΣΥΡΙΖΑ να αναρριχηθεί στην κυβέρνηση.

Σήμερα λοιπόν, μετά την ολοκλήρωση ενός ιστορικού κύκλου, πραγματικά και φαντασιακά, μια και όλες οι παρατάξεις του εμφυλίου βρέθηκαν στην εξουσία κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης, με γλίσχρο απολογισμό, η δε αριστερά απεδείχθη η χειρότερη απ’ όλες, πιστεύουμε πως ο εμφυλιοπολεμικός μηδενισμός έχει εξαντλήσει την όποια δυναμική διέθετε. Το δημοψήφισμα αποτέλεσε, κυριολεκτικώς, το κύκνειο άσμα του και έκτοτε αρχίζει η άμπωτις. Και τα πρώτα συμπτώματά της είναι η αποστράτευση, ο στρουθοκαμηλισμός, η κατάθλιψη. Δεν ξεφορτώνεσαι εύκολα μνήμες ή έστω φαντασιώσεις, για τους νεωτέρους, συμπεριφορές, αυτοματισμούς, που σφράγισαν τα τελευταία εκατό χρόνια της εθνικής ζωής. Πόσω μάλλον, δε, να αναζητήσεις ή να ενστερνιστείς μια νέα οραματική πρόταση για τον ελληνισμό που βρίσκεται σε κατατονία.

Και όμως δεν υπάρχει καμία άλλη διέξοδος καμία άλλη προοπτική. «Ή όλα ή τίποτε». Είτε θα σβήσουμε ως αυτόνομο πολιτειακό υποκείμενο είτε θα συνεχίσουμε δημιουργικά, με έναν νέο ρόλο, την μεγάλη παράδοση του ελληνισμού.

*Προδημοσίευση από το βιβλίο «Πέραν της Αριστεράς και της Δεξιάς, η Υπέρβαση» που θα κυκλοφορήσει τον Οκτώβριο (Εναλλακτικές Εκδόσεις)

Και:
 
Γιώργος Καραμπελιάς, "1204 - Η διαμόρφωση του νεώτερου Ελληνισμού"
Διακήρυξη Άρδην - συλλογή υπογραφών

Κάνοντας το Θεό να χαμογελάει...

Τι και πώς

Ἀναφέρει ὁ π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος (†1989):

«Ἐπισκέφθηκα πρό ἐτῶν μεγάλη γυναικεία Μονή. Μεταξύ τῶν μοναζουσῶν, τίς ὁποῖες γνώριζα, ἦταν καί μία σχεδόν αἰωνόβια.Ὕπαρξη ὀλιγογράμματη, ἀλλά ἁγιασμένη.
Λόγῳ τοῦ γήρατος δέν σηκωνόταν πλέον ἀπ’ τό κρεβάτι. Καθόταν μόνο πάνω σ’ αὐτό. Πῆγα στό κελλί της.
Κλαίγοντας μοῦ εἶπε τό… παράπονό της: 
“Ἄχ, αὐτή ἡ Γερόντισσα! Τήν παρακαλῶ νά μοῦ δίνη δουλειά νά κάνω ἐδῶ πάνω στό κρεβάτι, ἀφοῦ δέν μπορῶ νά σηκωθῶ ἄν δέν μέ κρατοῦν, καί αὐτή δέν μοῦ δίνει. Μπορῶ νά τυλίγω κουβάρια. Δέν μέ ἀφήνει, ὅμως. Μοῦ λέει ὅτι δούλεψα ὀγδόντα χρόνια στό Μοναστήρι. (Εἶχε μεταβῆ ἐκεῖ σέ ἡλίκα 16 ἐτῶν.) Ἀλλά ἔτσι ἐγώ τρώω δωρεάν τό ψωμί μου. Δουλεύουν ἄλλες καί ταΐζουν ἐμένα. Τί νά κάνω, ὅμως; Ἡ Γερόντισσα δέν ὑποχωρεῖ. Στενοχωρήθηκα τόσο πού δέν ἤθελα νά τρώω.
Ἀλλά μετά σκέφθηκα κάτι καί ἀναπαύθηκα. Σκέφθηκα νά κάνω συνέχεια προσευχή γιά ὅλους. Ἔτσι μοῦ φαίνεται σάν νά δουλεύω κι ἐγώ. Βλέπεις αὐτό τό κομποσχοίνι; (Μοῦ ἔδειξε ἕνα κομποσχοίνι πού εἶχε πολύ μεγάλους κόμπους.) Δέν τό ἀφήνω καθόλου ἀπ’ τά χέρια μου μέρα-νύκτα, ἐκτός ἀπό δύο-τρεῖς ὧρες κατά τίς ὁποῖες κοιμᾶμαι. Κάνω συνέχεια προσευχή γιά τή Γερόντισσα καί γιά τίς Καλόγριες πού δουλεύουν γιά νά τρώω ἐγώ. Ἀλλά κάνω καί γιά ἄλλους. Γιά τό Δεσπότη μας καί γιά τούς ἄλλους Ἀρχιερεῖς, γιά τούς Ἱερεῖς, γιά τούς Κήρυκες, γιά τούς Ἄρχοντες, γιά τούς Δικαστές, γιά τό Στρατό, γιά τούς Χωροφύλακες, γιά τούς Δασκάλους, γιά τούς Μαθητές, γιά τίς χῆρες, γιά τά ὀρφανά, γιά ὅλους ὅσους θυμηθῶ. Ἔτσι αἰσθάνομαι λιγότερο βάρος στή ψυχή μου πού τρώω δίχως νά δουλεύω…”.

Δακρύζω ὅσες φορές φέρνω στή μνήμη μου τή σκηνή αὐτή. Ἔκτοτε δέν ξαναεῖδα τήν ὁσία ἐκείνη Μοναχή. Μετά ἀπό λίγους μῆνες ἀπῆλθε σέ ἄλλους κόσμους, γιά νά συνεχίζη ἐκεῖ τίς “ἐκ βαθέων” προσευχές της “γιά ὅλους ὅσους θυμηθῆ” (ἐλπίζω καί γιά μένα…), ἄν καί χωρίς πλέον τό χονδρό κομποσχοίνι της, τό ὁποῖο τάφηκε μαζί μέ τό ἱερό σκῆνος της…».

Από το βιβλίο: Ἀρχιμ. Ἰωάννου Κωστώφ, «Τό Χαμόγελο τοῦ Θεοῦ», ἐκδ. Ἁγ. Ἰωάννης ὁ Δαμασκηνός, Ἀθήνα 2012.
πηγή: https://workersectingreece.wordpress.com

Σημ.: Στη φωτο είναι η γερόντισσα Αγάθη της μονής αγίου Στεφάνου Μετεώρων († 29 Απριλίου 2011). Δεν είναι η μοναχή, που αναφέρεται στο άρθρο.

Δείτε επίσης:

Έτσι πεθαίνουν (δηλ. έτσι αρχίζουν να ζουν) οι αληθινοί άνθρωποι
Το κελλί μας διανυκτερεύει - Ποιοι προσεύχονται για μας απόψε; 
Παράλυτος νέος γίνεται μεγαλόσχημος μοναχός
Mount Athos, a Sleepless Vigil Lamp - Άγιο Όρος, μια ακοίμητη κανδήλα 
Τα "Δάκρυα της Παναγίας", σχέδια αυτοκτονίας & πώς κάνουν εμπόριο οι Αγιορείτες...
Μάρθα μοναχή, η Γερόντισσα του Ρεθύμνου († 14 Απριλίου 2016) - Μια γυναίκα σε ανδρικό μοναστήρι
 
Θεραπεία της μοναξιάς (ΑΝ ΕΙΣΑΙ ΜΟΝΟΣ...)
ΠΩΣ ΝΑ ΠΕΡΑΣΕΙΣ ΤΗ ΝΥΧΤΑ…
ΕΛΑ ΟΠΩΣ ΕΙΣΑΙ !
Η αρμονία των πλασμάτων & η κληρονομιά του γέροντα Παΐσιου

Ένα μυστήριο που μας κυνηγάει από παιδιά
Η θρησκεία της χαράς - Γελαστοί άγιοι
"Μαγεία! Ευλογία! Μέθη!": Η εξομολόγηση ενός μοναχού

Η χάρη του Τιμίου Σταυρού ας μας ενισχύει και φωτίζει όλους μας, και όλο τον κόσμο...

Στις 14 Σεπτεμβρίου η Ορθόδοξη Εκκλησία γιορτάζει την Παγκόσμια Ύψωση του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού. Αυτή η ημέρα είναι αντίστοιχη με τη Μεγάλη Παρασκευή, γι’ αυτό οι χριστιανοί νηστεύουν και το λάδι (τρώνε μόνο φυτική τροφή, αλάδωτη), εκτός αν πέσει Σάββατο ή Κυριακή, ημέρες που δεν νηστεύεται το λάδι (εκτός από το Μέγα Σάββατο, το μόνο Σάββατο που νηστεύεται το λάδι).

Η γιορτή αυτή τιμά δυο γεγονότα: την πρώτη ύψωση του Τιμίου Σταυρού (δηλαδή του σταυρού, στον οποίο σταυρώθηκε ο Ιησούς Χριστός), από την αγία Ελένη, στα Ιεροσόλυμα, όταν τον βρήκε μετά από ανασκαφές στον 4ο αιώνα μ.Χ., και τη δεύτερη ύψωση, από τον αυτοκράτορα Ηράκλειο, τον 7ο αιώνα μ.Χ., πάλι στα Ιεροσόλυμα, όταν τον πήρε πίσω από τους Πέρσες, που τον είχα πάρει με επιδρομή τους.

Ο σταυρός αυτός δεν υπάρχει ολόκληρος σήμερα, γιατί έχει κοπεί και το ξύλο του (το «τίμιο ξύλο») έχει μοιραστεί ήδη από τα βυζαντινά χρόνια σε πολλές εκκλησίες και μοναστήρια σε όλο το χριστιανικό κόσμο (από εδώ).

Ο άνθρωπος θέλει να ανεβεί ψηλά. Να προχωρήσει στη ζωή του. Με το μυαλό του και τα χαρίσματά του, με το «έχειν» του, με τη δυνατότητα να παρακολουθεί την πρόοδο του πολιτισμού, με την επιλογή της εύκολης ηδονής την οποία θεωρεί δικαίωμά του, αισθάνεται ότι όχι μόνο θέλεις, αλλά και μπορεί να ανεβεί ψηλά. Να «φτάσει στον Θεό», όπως λέει ένα σύγχρονο τραγούδι.
Δε συνειδητοποιεί όχι ότι ο Θεός είναι ψηλά, αλλά ότι έχει ήδη κατεβεί στη γη. Έχει γίνει άνθρωπος, για να ανεβάσει τον άνθρωπο στον ουρανό. Και δεν είναι μεταφορική αυτή η εικόνα. Είναι πραγματική (απόσπασμα από εδώ).

Ένα κλικ, παρακαλώ, στα:

π. ΔΗΜ. ΜΠΟΚΟΥ, Η ΕΥΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ 

"Σταυρός: τό σκάνδαλο, ἡ μωρία, ἡ ἐλευθερία"

Παγκόσμια Ημέρα του Τιμίου Σταυρού (14 Σεπτ.) 

Ο Σταυρός του Θεού είναι η αγάπη Του, που είναι η άκτιστη ενέργειά Του

Ιστορικοί και θαυματουργοί σταυροί στο Ρέθυμνο (από εκεί η διπλανή φωτο, ο ιστορικός σταυρός της Ιεράς Μονής Πρέβελη) 

Elevation of the Holy Cross (φωτο με τα λουλούδια)

Τίμιος Σταυρός (ενότητα άρθρων) 

Τα Θρησκευτικά στο "Νέο Σχολείο" του υπουργού Παιδείας Ν. Φίλη

Θα βρείτε τα προγράμματα και τους οδηγούς σπουδών εδώ & εδώ.

Ας μη γελιόμαστε! Με σωστούς θεολόγους και δασκάλους, αυτά τα Θρησκευτικά ίσως να είναι καλύτερα από τα προηγούμενα. Τα παιδιά ίσως τώρα μπουν στο πνεύμα της Ορθοδοξίας με όμορφο βιωματικό τρόπο, συνδεδεμένο με τη σημερινή ζωή, και όχι με ξερή αποστήθιση όπως πριν.
Και το ότι θα μαθαίνουν κάποια πράγματα για τις άλλες θρησκείες (μπείτε να δείτε, δεν γίνεται θρησκειολογία, ούτε λέει πουθενά ότι "όλα τα θρησκεύματα είναι το ίδιο" ή "εξίσουν αληθινά ή ψεύτικα" κτλ) δεν είναι κακό, μάλιστα είναι και χρήσιμο (και για να γνωρίσουν τον διπλανό τους, που κατά πάσα πιθανότητα είναι αλλόθρησκος, και για την προσωπική τους κατάρτιση).
Πότε η Ορθόδοξη Εκκλησία αρνήθηκε το μόρφωση; Ποτέ. Αντίθετα, οι μεγάλοι Πατέρες την προήγαγαν!
Τα παιδιά μας δεν πρόκειται να γίνουν μουσουλμάνοι ή βουδιστές με αυτά τα θρησκευτικά. Ας κάνει όμως λίγο το χρέος της και η οικογένεια, αλλά και η θεσμική Εκκλησία, γιατί μέχρι τώρα ήδη τα παιδιά μας γίνονται άθεα ή πέφτουν στα χέρια αιρέσεων και παραθρησκευτικών ομάδων, και τα Θρησκευτικά που έκαναν στο σχολείο καθόλου δεν τα προστάτευαν!
Ας μη βιαζόμαστε λοιπόν να γκρινιάζουμε γιατί το νέο μάθημα της άθεης ή ημιάθεης (και οπωσδήποτε ξενόδουλης και κατοχικής - όπως και ΟΛΕΣ ή σχεδόν όλες οι προηγούμενες) κυβέρνησης ίσως αποδειχθεί καλύτερο, συν Θεώ, από το παλιό.
Διαβάστε και το σχόλιο καλού θεολόγου αμέσως παρακάτω, παρακαλώ.
Ευχαριστώ. Καλή σχολική χρονιά και προσοχή στους μαθητές, είναι εύθραυστοι και πολύτιμοι. Και έχουν απόλυτη ανάγκη γονείς και δασκάλους (και πνευματικούς, πάτερ μου).
Ο Θεός μαζί μας/σας.

ΥΓ. Η φωτο είναι από εδώ.

Το σχόλιο του θεολόγου που λέγαμε:

Μεταξύ θεολόγων ειλικρίνεια… 

 

Εκπαιδευτικές και θεολογικές αταξίες

Τα Θρησκευτικά αλλάζουν. Αυτό ανακοίνωσε πρόσφατα η ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας. Για όσους γνωρίζουν, η ανακοίνωση αυτή αναφέρεται στην υλοποίηση των νέων προγραμμάτων σπουδών που είχαν δρομολογηθεί επί υπουργίας της κυρίας Διαμαντοπούλου.

Μεταξύ θεολόγων ειλικρίνεια; Σίγουρα; Πάμε…

- Όλο αυτό το χρονικό διάστημα δεν σταθήκαμε όλοι στο ύψος και στην ουσία της αποστολής μας. Ουκ ολίγοι – και μάλιστα μεγαλόσχημοι και με θέσεις – επιδόθηκαν σε ένα φαύλο κύκλο καταγγελιών, διχασμού και αλληλοφαγωμάρας. Άλλοι ανακάλυπταν παντού προδοσίες των ιερών και των οσίων και άλλοι έχτιζαν τη φήμη τους ως προχώ και updated, φέρνοντας μάλιστα και κουβάδες με το νερό που ανακάλυψαν στο φεγγάρι.

- Δόθηκε αφορμή και χώρος στους κάθε λογής ΓΟΧ, ιδεοληπτικούς και περιφερόμενους του διαδικτύου να εκμεταλλευτούν και να διαστρεβλώσουν την έννοια «μάθημα των Θρησκευτικών».

- Θυμηδία και οίκτος μόνο μπορεί να συνοδεύει σχόλια του τύπου «το 666 επιβάλει το νέο μάθημα των Θρησκευτικών» ή «ας τελειώνουμε με τους χριστιανοταλιμπάν. Μπράβο στο Φίλη που τους καταργεί». Η περίπτωσή τους θα ήταν ενδιαφέρον θέμα διδακτορικής διατριβής στην Ψυχιατρική. Δυστυχώς όμως, συχνά μονοπωλούν και προβάλλονται.

- Όλοι μεταξύ μας συμφωνούμε για τα ελλιπή και προβληματικά βιβλία και για την ανάγκη αναμόρφωσης και βελτίωσης του μαθήματος. Στην ερώτηση «τι προτείνεις, συνάδελφε;» βγάζουμε συχνά το ραγιά που κρύβουμε μέσα μας: «δεν ξέρω… μια απλή διαπίστωση έκανα». Η λογική του νέου προγράμματος σπουδών είναι σε άλλη βάση από το παλαιό. Περισσότερη ελευθερία και ευελιξία για τον εκπαιδευτικό. Έχει όμως και πολλά προβλήματα. Αντί να τα συζητήσουμε, δες στην πρώτη παύλα τι κάναμε…

- Εντύπωση κάνει σε όλους μας η ελευθερία, η ομορφιά και ο σεβασμός στο ανθρώπινο πρόσωπο που συναντά κανείς στην Αγία Γραφή, στα Πατερικά κείμενα, στη Φιλοκαλία. Σε αντίθεση με τη σιδερόφρακτη θρησκευτικότητα στην προσέγγιση του Θεού που συναντά κανείς στη θρησκευτική αγωγή του 20^ου αιώνα. Θα το πω απλά και αυτοκριτικά: Αν είσαι μάγκας θεολόγος, άρπαξε τη νέα ευκαιρία της ευελιξίας και απογείωσε την τάξη σου και το μάθημά σου.

- Δεν σπουδάσαμε ούτε θρησκευτικοί μεταπράτες ούτε φερέφωνα στείρας και ανέραστης θρησκευτικότητας. Σπουδάσαμε θεολόγοι, αν και οι περισσότεροι καταλάβαμε αυτό το δώρο μετά το πτυχίο και ειδικά όταν μυρίσαμε ξανά κιμωλία. Ακόμη κι αν έχει αντικατασταθεί με μαρκαδόρο και λευκοπίνακα, η πρόκληση είναι ακόμη στις τάξεις. Για γερά στομάχια…

- Προσωπικά, στο μνημόσυνο και στον καφέ της γκρίνιας και της κακομοιριάς δεν θα έρθω. Έχω πάρτυ…

Παναγιώτης Ασημακόπουλος
Θεολόγος καθηγητής

«Ευ ζην, ευ θνήσκειν», 9 Σεπτεμβρίου 2016

 

Πεμπτουσία
ierapostoli.wordpress.com  

Μετά από μια κοπιαστική μάχη με τον καρκίνο, η Αναπληρώτρια Καθηγήτρια της Θεολογικής Σχολής του ΑΠΘ, Μαρία Καζαμία-Τσέρνου αναπαύθηκε σήμερα (9 Σεπτ.) το απόγευμα.

Η εκλιπούσα ακαδημαϊκός υπήρξε άοκνη ερευνήτρια της Βυζαντινής Αρχαιολογίας με σπουδαίο συγγραφικό έργο, ενώ δραστηριοποιήθηκε ιδιαίτερα στο χώρο της Εξωτερικής Ιεραποστολής (διετέλεσε μέλος του Διοικητικού Συλλόγου της Αδελφότητας Εξωτερικής Ιεραποστολής Θεσσαλονίκης και δίδαξε στην Ορθόδοξη Θεολογική Σχολή του Κογκό). 

Η Μαρία Καζαμία-Τσέρνου είχε γεννηθεί στην Αθήνα το 1959. Σπούδασε στη Φιλοσοφική (Τμήμα Αρχαιολογίας και Τέχνης) και στη Θεολογική Σχολή του Α.Π.Θ. Πραγματοποίησε μεταπτυχιακές σπουδές στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης (Paris IV), στο γνωστικό αντικείμενο της Βυζαντινής Τέχνης, απ’ όπου και έλαβε το D.E.A. το 1987. Έγραψε πλήθος βιβλίων και μελετών σχετικά με τη Βυζαντινή Αρχαιολογία και Τέχνη.


 
Η νεκρώσιμη ακολουθία τελέστηκε το Σάββατο 10 Σεπτεμβρίου 2016 στον Ιερό Ναό του Αγίου Φωτίου, στην Νέα Παραλία Θεσσαλονίκης.
Επιθυμία της, αντί στεφάνων και λουλουδιών, να σταλούν χρήματα στην Ορθόδοξη Εξωτερική Ιεραποστολή.
Αιωνία η μνήμη της. Καλό Παράδεισο! Καλή Ανάσταση !

Kαι:

Η Λινέτ Χοπ & η αντιμετώπιση του καρκίνου 
Πόνος και Φως (ενότητα) 
Μια προσευχούλα για τον Αλέξανδρο Βέλιο...

Μια προσευχούλα για τον Αλέξανδρο Βέλιο...

...και όλους τους αδελφούς μας που φεύγουν απ' τη ζωή απελπισμένοι, αποκομμένοι από το Θεό!

Ο δημοσιογράφος Αλέξανδρος Βέλιος επέλεξε να πεθάνει κάνοντας ευθανασία, μη υποφέροντας την ασθένειά του.
Ζήτησε (και μάλιστα ως "βασική του επιθυμία", υπογραμμισμένο στο ιδιόχειρο σημείωμά του) να μην υπάρχει σταυρός ή καντήλι στον τάφο του. Μόνο το όνομά του, με τις χρονολογίες του, και η φράση "ευ ζην, ευ θνήσκειν":

“Θέλω το φέρετρό μου να είναι λιτό, από φυσικό ξύλο. Η αίσθηση της πολυτέλειας στον θάνατο μου φαίνεται άκρως κακόγουστη. Η βασική μου επιθυμία είναι να μην υπάρχει σταυρός στον τάφο μου. Μια απλή στήλη, στην οποία θα αναγράφεται το όνομα και οι χρονολογίες γέννησης και θανάτου μου. Πάνω στη μαρμάρινη πλάκα, να χαραχθεί η εξής φράση: Ευ ζην, ευ θνήσκειν. Αν υπάρχει μια φωτογραφία μου σε λιτή κορνίζα. Όχι καντηλάκια και άλλα παρόμοια. Λίγα φρέσκα λουλούδια κάπου – κάπου, για να φαίνεται πως δεν έχω λησμονηθεί” (εδώ, όπου και το ιδιόχειρο σημείωμα).

Για το θάνατό του διαβάζουμε:

Ο Αλέξανδρος Βέλιος έφυγε από τη ζωή στις 3 τα ξημερώματα της περασμένης Δευτέρας, από ανακοπή, διαχειριζόμενος ο ίδιος την τύχη του, μέσα στο πλαίσιο που του όρισε το παιχνίδι της μοίρας. Είχε δηλώσει δημόσια ότι θα έκανε ευθανασία στη Ζιρίχη προτού τον συνθλίψει κυριολεκτικά ο καρκίνος. Τελικά κατέφυγε στη λύση της μη υποβοηθούμενης ευθανασίας, στο σπίτι του, στον Γέρακα, κυρίως για οικονομικούς λόγους.

ΑΠΟ ΤΗΝ
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΑ ΓΑΡΝΕΛΗ

Το πρωινό της προηγούμενης (τελευταίας όπως αποδείχτηκε) ημέρας του θύμιζε μια συνηθισμένη Κυριακή. Ημέρα ξεκούρασης και μάζωξης όλης της οικογένειας γύρω από το τραπέζι. Αλλωστε δεν είχε περάσει ούτε ένα 24ωρο από τη στιγμή που ο δημοσιογράφος είχε επιστρέψει στην αγκαλιά των οικείων του μετά το εξιτήριο που πήρε από ιδιωτικό θεραπευτήριο, στο οποίο είχε κάνει εισαγωγή την προηγούμενη Τρίτη για εξετάσεις και ενδυνάμωση. Μια όμορφη ημέρα.
Ο ήλιος άπλωνε τις ακτίνες του, που τρύπωναν όπου έβρισκαν χαραμάδα και παράθυρο ανοιχτό. Στο σπίτι του Αλέξανδρου Βέλιου τίποτα δεν πρόδιδε ότι αυτή θα ήταν μια εντελώς διαφορετική ημέρα. Εκείνος μαζί με τα δύο παιδιά του, την 8χρονη Αιμιλία και τον 20χρονο Νικόλα, φοιτητή της Νομικής, βρίσκονταν στο σαλόνι. Η μικρή χάζευε κινούμενα σχέδια στην τηλεόραση την ώρα που η σύζυγός του Νάντια ετοίμαζε το καθιερωμένο κυριακάτικο φαγητό. Η οικογένεια το μεσημεράκι κάθισε γύρω από το τραπέζι και κατά τη διάρκεια του γεύματος οι συζητήσεις έδωσαν και πήραν. Στην παρέα βρέθηκε λίγο μετά και ο Δημήτρης Ριζούλης, διευθυντής σύνταξης της εφημερίδας «δημοκρατία», φίλος και παλιός συνεργάτης του Αλέξανδρου Βέλιου. «Ο Αλέξανδρος συζητούσε με τον γιο του και του έλεγε ιστορίες τις οποίες δεν του είχε αναφέρει ξανά για τις εκπομπές που έκανε στην τηλεόραση. Γελούσαν, αστειεύονταν και το κλίμα ήταν πολύ καλό. Σαφώς ήταν αδυνατισμένος και καταβεβλημένος από την ασθένεια, όμως δεν έχασε ούτε το κέφι του ούτε την καλή του διάθεση. Δεν έφαγε πολύ, δεν μπορούσε, άλλωστε, τσιμπολόγησε 2-3 σοκολατάκια, αλλά παρέμεινε στο οικογενειακό τραπέζι για την παρέα».
Ο δημοσιογράφος μετά το φαγητό κατευθύνθηκε στο γραφείο του, όπου και κάθισε αρκετή ώρα διορθώνοντας κάποια κείμενα. Ωστόσο, όπως φάνηκε αργότερα, είχε πάρει τις αποφάσεις του. Η μέρα του κύλησε γλυκά και ήσυχα σαν μια συνηθισμένη Κυριακή.

Καληνύχτισε τη γυναίκα του

Αργά το βράδυ καληνύχτισε τη γυναίκα του και τα παιδιά του - ή, καλύτερα, τους αποχαιρέτησε για πάντα. Το αντίο ήταν συναισθηματικά έντονο, κάτι που οι ίδιοι εκείνη τη στιγμή δεν αντιλήφθηκαν, θεώρησαν ότι επρόκειτο για συγκίνηση της στιγμής.
Κλείστηκε στο δωμάτιό του για να κάνει αυτό που είχε, απ' ό,τι φάνηκε, προσχεδιάσει με κάθε λεπτομέρεια από καιρό. Αν και είχε πει ότι θα ταξιδέψει ως την Ελβετία, προκειμένου να υποβληθεί σε ευθανασία, προτίμησε να μείνει στην Ελλάδα, κοντά στους αγαπημένους του και να μην τους αποχωριστεί έως το τέλος του. Το είχε γράψει, άλλωστε, και για όλους όσους δεν πρόλαβε να δει και να χαιρετήσει σε ένα ιδιόχειρο σημείωμα, το οποίο είχε εσωκλείσει σε έναν φάκελο με τίτλο «Το αντίο μου». Τον άφησε ανοιχτό πάνω στο κομοδίνο του...

Δ. Ριζούλης: Τι μου είπε πριν «φύγει»

Ολα έμοιαζαν φυσιολογικά στο σπίτι του Αλέξανδρου λίγες ώρες προτού βάλει τέλος στη ζωή του με τον τρόπο που επιθυμούσε. Η επιβάρυνση της υγείας του ήταν εμφανής, όμως συνέχιζε να συμπεριφέρεται και να λειτουργεί κανονικά.
Πέρασα δύο ώρες μαζί του την Κυριακή το μεσημέρι. Σε κλίμα οικογενειακής θαλπωρής, η μικρή κόρη του έπαιζε και τραγουδούσε, ενώ ο εικοσάχρονος γιος του ήθελε να μάθει παλιές δημοσιογραφικές ιστορίες. Δίπλα του, η σύζυγός του Νάντια, ο ορισμός της αξιοπρέπειας.
Ο Αλέξανδρος, καθισμένος στο γραφείο, διόρθωνε ένα κείμενο που ήθελε να μου δώσει, συζητούσε και δεν έχανε ευκαιρία να αστειευτεί. Πνευματικά ακμαίος έως την τελευταία ανάσα.
Ο αποχαιρετισμός μας και η έντονη συγκίνησή του μου έδωσαν να καταλάβω ότι «κάτι» θα συμβεί πολύ σύντομα. Πρώτη φορά τον είδα να «λυγίζει». «Φρόντισέ με! Η μνήμη μου είναι στα χέρια τα δικά σου και άλλων δύο τριών φίλων» μου είπε. Αυτή, όπως αποδείχτηκε, ήταν η τελευταία επιθυμία του. Η ζωή, το έργο του (άγνωστο στους περισσοτέρους) και κυρίως ο τρόπος που επέλεξε να πεθάνει δύσκολα θα ξεχαστούν. «Εφυγε» ασυμβίβαστος. Σαν Βέλιος!

Βλέπουμε εδώ ότι είχε ανακοινώσει στο Διαδίκτυο την πρόθεσή του να πεθάνει με αυτό τον τρόπο και είχε δώσει και σχετική συνέντευξη:

«Με βάση τις προβλέψεις των γιατρών και την παθολογική κόπωση που έχει αρχίσει να με καταλαμβάνει, οι 100 μέρες λειτουργικής ζωής μοιάζουν αυτή τη στιγμή με όνειρο απατηλό». Με τα λόγια αυτά ο δημοσιογράφος και λογοτέχνης Αλέξανδρος Βέλιος εξομολογείται στην συνέντευξη του στην εφημερίδα Espresso ότι έχει μπει στην τελική ευθεία για την διαδικασία της ευθανασίας.
Συγκεκριμένα αναφέρει, μεταξύ άλλων:

Πώς είναι η υγεία σας αυτό το διάστημα;

Όχι καλή. Κόπωση. Δραστηριότητα με το σταγονόμετρο. Αλλά ακόμη γράφω, διαβάζω, λειτουργώ.

Θα πάτε στη Ζυρίχη για να κάνετε ευθανασία, όπως είχατε δηλώσει, ή κάνετε δεύτερες σκέψεις;

Ήμουν εξαρχής σαφής: Θα κάνω ότι απαιτείται για να έχω έναν γαλήνιο, ανώδυνο και αξιοπρεπή θάνατο. Σε αυτό εμμένω.

Έχετε αποδεχθεί τον θάνατο;

Απολύτως. Δεν είχα, άλλωστε και άλλη επιλογή! Οι κλαυθμοί δεν με χαρακτηρίζουν.

Πώς ζείτε την κάθε ημέρα σας; Εξακολουθείτε να κάνετε ό,τι και πριν ή αναπληρώνετε τον χαμένο χρόνο για πράγματα που κατά καιρούς αναβάλλατε;

Έζησα σε πυρετώδη δραστηριότητα τις 2-3 εβδομάδες πριν από την παρουσίαση του βιβλίου μου. Τώρα προσπαθώ να ανταποκρίνομαι στις βασικότερες υποχρεώσεις μου, αλλά σε συντομογραφία. Οι μπαταρίες μου αδειάζουν. Με βάση τις προβλέψεις των γιατρών και την παθολογική κόπωση που έχει αρχίσει να με καταλαμβάνει, οι 100 μέρες λειτουργικής ζωής μοιάζουν αυτή τη στιγμή με όνειρο απατηλό.

Ποιος σκότωσε το Βέλιο;

Όντας στον κόσμο μου, δεν το γνώριζα. Και, αν το γνώριζα, προφανώς τίποτα δε θα είχα κάνει, εκτός ίσως από μια ισχνή προσευχή ενός δευτερολέπτου, και θα το ξεχνούσα την άλλη κιόλας στιγμή.
Ποιος λοιπόν σκότωσε το Βέλιο;
Μήπως εμείς, που δεν κάναμε τίποτα για να τον σώσουμε; Μήπως εσύ, πάτερ, όποιος κι αν είσαι, αν ήξερες την υπόθεση, που δε σηκώθηκες από το σπίτι σου ή το ναό σου, να πας να τον βρεις και να προσπαθήσεις να τον μεταπείσεις;

Βλέπουμε εδώ ότι ο Αλ. Βέλιος κηδεύτηκε εκκλησιαστικά. Παρόλα αυτά, φαίνεται πως δεν ένιωθε χριστιανός, αφού ζήτησε - και μάλιστα με τόση έμφαση - να μη μπει στον τάφο του σταυρός και καντήλι. Και η επιγραφή "ευ ζην, ευ θνήσκειν" αντικατοπτρίζει τη θλιβερότητα του ανθρώπου που επιλέγει να πεθάνει, όντας μακριά από το Θεό (εκεί τον αφήσαμε εμείς, το ξαναλέω).
Νόμιζε πως φεύγει ασυμβίβαστος (και μάλιστα πως αποτελεί υπόδειγμα, "σαν Βέλιος"), ενώ έκανε τον πιο επονείδιστο συμβιβασμό, συμβιβάστηκε με το θάνατο και με το διάβολο.
Ίσως και να ένιωθε χριστιανός, αλλά δεν ήξερε τι σημαίνει αυτό, δηλαδή να του συνέβαινε ό,τι συμβαίνει στην πλειοψηφία των ανθρώπων.
Για να είμαστε ακριβείς, η Εκκλησία δεν κηδεύει αυτόχειρες - όχι επειδή τους "απορρίπτει" (ορίστε σχετικό άρθρο), αλλά για να αναθέσει αποκλειστικά στο Θεό τη σωτηρία τους και για να δώσει το μήνυμα στους ζωντανούς, ότι είναι η χείριστη πράξη η αυτοκτονία (τώρα φτάσαμε σε τέτοια παρανοϊκή εποχή, που θεωρείται καλό πράγμα η αυτοκτονία "για λόγους... αξιοπρέπειας"!!!). Αν ο νεκρός είναι και μη χριστιανός, ακόμα χειρότερα!  
Όμως κατά βάθος, αφού η Εκκλησία επέλεξε να τον κηδέψει (και αφού και ο ίδιος ή η οικογένειά του το επέλεξαν ομοίως), χαίρομαι, γιατί η ταλαίπωρη ψυχούλα του ίσως ανακουφίστηκε με την κηδεία. Ξέρω κι εγώ; Το εύχομαι.

Αυτό, για το οποίο σας ικετεύω, είναι να τον θυμάστε, να τον θυμόμαστε, στις προσευχές μας, καθώς και στο κερί και στο καντήλι μας, αλλά και στο μεριδοχάρτι (το χαρτάκι με τα ονόματα που δίνουμε στους ιερείς να μνημονεύσουν), αφού η Εκκλησία τον κήδεψε εκκλησιαστικά.
Ας θυμόμαστε όχι μόνο εκείνον, που η περίπτωσή του πήρε διαστάσεις (με λάθος τρόπο βέβαια: διαφημίστηκε σαν ηρωισμός), αλλά κάθε απελπισμένο αδελφό μας, που πεθαίνει ή σκέφτεται να πεθάνει με παρόμοιο τρόπο!
Κάντε κάτι, ας κάνουμε όλοι κάτι, αδελφοί και πατέρες, για να μη χαθούν πολλές ψυχούλες! Είναι αδελφοί & αδελφές μας!
Πάτερ, συγγνώμη που ξαναρίχνω το μπαλάκι σε σένα, αλλά εσύ έχεις και τη θέση και την εξουσία να παρεμβαίνεις εκεί, όπου ίσως δεν μπορούμε εμείς οι λαϊκοί. Πρόλαβε, κάποιοι ετοιμάζονται ν' αυτοκτονήσουν! Τρέξε, κάνε κάτι, μάθε ποιοι είναι τουλάχιστον στην ενορία σου και προσπάθησε να τους σώσεις! Αυτή δεν είναι η αποστολή σου; Αυτό δε συμβολίζουν τα κρόσια στο πετραχήλι σου;
Ο Θεός να σε δυναμώσει και να σε βοηθήσει σ' αυτό το έργο - βρες συνεργάτες, άμα δεν έχεις, αλλά κάνε κάτι. Επείγει!

"Ευ ζην, ευ θνήσκειν"
 
Ο χριστιανός, "ευ θνήσκειν" θεωρεί το να πεθάνει κοντά στο Χριστό. Αν μάλιστα μαρτυρήσει για το Χριστό, είναι ακόμα πιο "ευ". Θάνατος όπως του Βέλιου είναι θλιβερός, δεν συνιστά "ευ θνήσκειν". 
"Ευ ζην" είναι για μας η ζωή κοντά στο Χριστό. Δείτε παρακαλώ μερικά αληθινά ευ ζην (αλλά και ευ θνήσκειν), ανθρώπους πραγματικά ασυμβίβαστους με την ασθένεια, ενώ ο Βέλιος, όπως είπαμε, δυστυχώς έκανε το χειρότερο συμβιβασμό, συμβιβάστηκε με το θάνατο και με το διάβολο, που εύχομαι να μην του αφήσει ο Θεός εξουσία πάνω του!...
Ας αναπαύσει ο Ιησούς Χριστός την ψυχή του και την ψυχή κάθε αυτόχειρα, παρακαλώ, διά της Υπεραγίας Θεοτόκου και όλων των αγίων & των ιερών αγγέλων, και ιδιαίτερα των αγίων & των ιερών αγγέλων του σπιτιού του και της οικογένειάς του. Αμήν.

Δυο φωτεινές ψυχές σε πονεμένα σώματα

Μια ορθόδοξη μάνα για την κοίμηση της 8χρονης κόρης της

Τα πνεύματα των νεκρών και εμείς

Η Λινέτ Χοπ & η αντιμετώπιση του καρκίνου

Παύλος Κουλής (ένας σύγχρονος Ιώβ - με σκλήρυνση κατά πλάκας)

Αναστάσιος Μ. ("Σαν το χρυσάφι στο καμίνι")

Νικηφόρος, ο λεπρός άγιος

 

Άγιοι με αναπηρία 

Έτσι γνώρισα την Τατιάνα...

Η Έλενα - μοναχή Φιλαρέτη, η αχθοφόρος του πόνου

Ένας παράλυτος άγιος στη Ρώμη

Ελεύθεροι & ωραίοι (& άγιοι) τύποι

 

How an Atheist Cancer Patient Came to Believe in God (ΕΛΛΗΝΙΚΑ: Ένας άθεος καρκινοπαθής)

Πόνος και Φως (ενότητα)

 

Επίσης, παρακαλώ:

 

Η κατάργηση του θανάτου - Αποχαιρετώντας τα παιδιά μας για τον Ουρανό… 

Tα τελευταία Χριστούγεννα της 8χρονης Laney, μια πρόσκληση & μια ικεσία...

 

Για την αυτοκτονία:

 

Πώς να αυτοκτονήσω; 
«Θα αυτοκτονήσω»: Μήνυμα προς απελπισμένους, που σκέφτονται την αυτοκτονία 

Γιατί πολλά παιδιά και έφηβοι παρουσιάζουν αυτοκτονική συμπεριφορά;  

Ενότητα στο blog μας για την αυτοκτονία

 

Για την ευθανασία

 

Ο Ένας και ο Άλλος (σχόλιο πάνω στην ευθανασία) 

Ευθανασία: μερικές σκέψεις από Ορθόδοξη προοπτική