Η πιο φρικτή ιστορία μετάνοιας στην Ορθοδοξία!...
St. James the Ascetic (Feast Day - January 28)
ΕΛΛΗΝΙΚΑ αμέσως κάτω από το αγγλικό
God sees His creatures, such as man, not from
what can be observed, but from the heart. And by His choices, He gives a loud
slap to our respectability and pietism. If such a man as Saint James lived
today, journalists would completely destroy him. Yet this man was recognized by
God, and God revealed him to be one of our saints.
Yes, actions are a sign of holiness
or evil. But not always. There are cases when saints have fallen, and fallen
hard. A well known example from ancient times of an adulterer and murderer is
King David, the man who "was after God's heart". But in later times,
God has allowed saints to have dramatic falls, for many reasons, of which the three
most important are:
1. That we may not rest on our laurels.
2. That our pietism and criticism of others may
be struck.
3. That we might experience the saving power of
repentance, and defeat despair.
God does not judge from what can be observed,
as people do. Nor is it beneficial for the Church to judge. Christians are not
judges of their brethren, but physicians and fellow sick. Their role is not to
condemn, but help, comfort and heal their fellow sick with God's help, no
matter how heavy their sickness may be.
Purification for Christians is a personal
matter, and applies to each person individually. It is not massively applicable
to a group, whether it is the Church or something else. Because in every group
there will always be someone who falls, and in the field of the Lord there will
always be weeds, till the end of time.
So let us not condemn our brethren, whatever
they may do. Instead, let us weep and pray for them, for whose sake Christ
died. And let us revive ourselves, saying: "Woe to me a sinner! For if
this my good brother fell, what kind of fall awaits me, the sinner and ungodly!"
For God "opposes the proud, but gives
grace to the humble", and with "the measure by which we measure, by
the same measure will we be measured".
Source: Translated by John Sanidopoulos.
Labels: Ethical and Moral Issues, Judging, Pietism, Repentance and Confession, Saints of January
Άγιος Ιάκωβος ο ασκητής, ο δολοφόνος και βιαστής που έγινε άγιος
"Ν": Η ιστορία του ανθρώπου αυτού, που διέπραξε φρικτό διπλό έγκλημα, αλλά κατέληξε άγιος:
είναι αυστηρώς ακατάλληλη για όποιον θεωρεί ότι δε θα την αντέξει,
δε σημαίνει ότι βλέπουμε σαν αγίους όλους τους εγκληματίες,
δεν είναι μια ιστορία εύκολης και πρόχειρης μεταμέλειας, αλλά μια ιστορία ΦΡΙΚΤΗΣ μετάνοιας,
δεν απαλλάσσει τον ένοχο από την ευθύνη και την ενοχή του,
δεν περιφρονεί τα θύματα,
δεν εκφράζει κάποιο φανταστικό αίτημα για κατάργηση των νόμων, των δικαστηρίων και των φυλακών (εκφράζει όμως το αίτημα για κατάργηση στις καρδιές μας του μίσους και της δίψας για εκδίκησης),
δεν προτρέπει τους ανθρώπους να εγκληματήσουν.
Απλώς, είναι μια άποψη για τον άνθρωπο πολύ πιο ανθρωπιστική και ελεύθερη από την άποψη οποιουδήποτε προοδευτικού, τύπου Charlie Hebdo.
Αντίθετα, προτρέπει όλους εμάς που είμαστε ήδη αμαρτωλοί και όλους εκείνους που έχουν διαπράξει ή συνεχίζουν να διαπράττουν εγκλήματα κάθε είδους, να μετανοήσουν, ν' αλλάξουν ζωή και να επιστρέψουν στο Χριστό. Τους λέει ότι υπάρχει ελπίδα, ότι ο δρόμος της επιστροφής είναι ανοχτός, αλλά χρειάζεται δύναμη και γενναιότητα. Ο Χριστός, μέσω της Εκκλησίας, προσφέρει τα απαραίτητα εφόδια. Ο άνθρωπος ας πάρει την απόφασή του κι ας επιλέξει το αιώνιο Φως ή το παντοτεινό σκοτάδι... (Από ΟΟΔΕ)
Ο Θεός δεν βλέπει τα πλάσματά του, όπως ο άνθρωπος, από το φαινόμενο, αλλά από την καρδιά. Και με τις επιλογές του, ρίχνει ηχηρά χαστούκια στον καθωσπρεπισμό και τον ευσεβισμό μας. Καθώς λοιπόν διανύουμε τον τρίτο μήνα αποκαλύψεων σκανδάλων, για πρόσωπα της Εκκλησίας, και καθώς πολλοί μιλούν για "κάθαρση", είπαμε να βάλουμε αυτό το άρθρο, για έναν άνθρωπο, που αν ζούσε σήμερα, οι δημοσιογράφοι θα τον είχαν διαλύσει κυριολεκτικά. Κι όμως, αυτόν τον άνθρωπο, ο Θεός τον θεώρησε και τον αναγνώρισε, και τον απεκάλυψε ως έναν από τους αγίους Του!
Ναι, οι πράξεις
είναι δείγμα αγιότητας ή κακίας. Όχι όμως πάντα! Υπάρχουν
περιπτώσεις, που ακόμα και ένας άγιος μπορεί να πέσει, και μάλιστα
να πέσει ΣΟΒΑΡΑ. Και το γνωστό παράδειγμα του μοιχού και φονιά
βασιλιά Δαυίδ, του "ανδρός κατά την καρδία του Θεού", μας το έχει
δείξει από αρχαίων χρόνων. Όμως και σε νεότερες εποχές, ο Θεός έχει
επιτρέψει τέτοιες δραματικές πτώσεις αγίων, για πολλούς λόγους, των
οποίων οι τρεις σπουδαιότεροι είναι αυτοί:
1. Για να μην
επαναπαυόμαστε στις δάφνες μας.
2. Για να
χτυπήσει τον ευσεβισμό μας και την επίκριση προς τους άλλους.
3. Για να δούμε
τη σωτήρια δύναμη της μετανοίας, και να νικάμε την απελπισία.
Το άρθρο αυτό,
το αναδημοσιεύουμε ως απόσπασμα από την επιφυλλίδα του Χρήστου
Γιανναρά στην εφημερίδα Καθημερινή, Ιανουάριος 2001. Και μας διδάσκει πολλά:
"Στις 28 Ιανουαρίου κάθε χρόνο
η Εκκλησία γιορτάζει (με την κυριολεκτική
σημασία της γιορτής) τη μνήμη Ιάκωβου του ασκητή, που ανεπιφύλακτα
τον έχει κατατάξει στους αγίους της.
Ο Ιάκωβος ασκήτευε δεκαπέντε χρόνια σε μια σπηλιά. Κάποτε, από την
κοντινή πολίχνη (την Πορφυριώνη) κάποιοι
ευφυείς και τότε πολέμιοι του θρησκευτικού
σκοταδισμού έστειλαν στη σπηλιά του μια πόρνη γυναίκα να του
προσφέρει προκλητικά τα θέλγητρά της: Ο
Ιάκωβος δεν ενέδωσε στην εύκολη ηδονή και η
συνάντηση λειτούργησε συγκλονιστικά για τη γυναίκα, που από τότε
εγκατέλειψε το επάγγελμά της και έζησε με
συνέπεια μέσα στην Εκκλησία.
Υστερα από κάποια χρόνια, «άρχων ένδοξος» της περιοχής πήγε στον
ασκητή τη θυγατέρα του που έπασχε από νόσο
βαριά. Ο Ιάκωβος προσευχήθηκε και ελευθέρωσε
το κορίτσι από την ασθένεια, δέχθηκε μάλιστα να το κρατήσει λίγες
μέρες στη σπηλιά, μαζί με τον αδελφό της, όπως επέμενε για
σιγουριά ο πατέρας της. Τότε όμως ο Ιάκωβος,
«ως άνθρωπος και αυτός» νικήθηκε από την
επιθυμία. Βίασε την κόρη και στη συνέχεια έντρομος, μήπως φανερωθεί
η πράξη του, τη σκότωσε μαζί με τον αδελφό
της, μόνο μάρτυρα των εγκλημάτων του.
Σε πανικό απόγνωστης φεύγει στην έρημο, σκάβει έναν τάφο και μπαίνει
μέσα ο ίδιος να πεθάνει δίχως ελπίδα ελέους
από τον Θεό. Ο τοπικός επίσκοπος μαθαίνει τα
συντρέξαντα και ξεκινάει μέρες πορείας στην έρημο για να τον
βρει. Κάποτε τον ανακαλύπτει και θρηνώντας του εξηγεί ότι η
απελπισία είναι αμάρτημα μεγαλύτερο από τον
βιασμό και τους φόνους. Ο Ιάκωβος δέχεται με
συντριβή την παραμυθία, αλλά δεν εγκαταλείπει τον τάφο ως ενδιαίτημα.
Θα μείνει εκεί σε σκληρότατη άσκηση
αυταπάρνησης ως την τελευτή του.
Παρεμβάλλεται μια τρομακτική ανομβρία στην περιοχή και ο επίσκοπος
έχει «πληροφορίαν καρδίας» ότι μόνο αν
προσευχηθεί ο Ιάκωβος μπορεί να νικηθούν της
φύσεως οι όροι. Κλήρος και λαός βγαίνουν στην
έρημο και φτάνουν στον τάφο όπου είναι
κλεισμένος ο εγκληματίας ασκητής. Τον πείθουν να προσευχηθεί
και η βροχή φτάνει αμέσως ευεργητική να βεβαιώσει την
αγιότητα του μετανοημένου". ("Επιφυλλίδα"
Χρ. Γιανναρά).
Δεν κρίνει ο
Θεός από το φαινόμενο, όπως ο άνθρωπος. Και έτσι οφείλει να μην
κρίνει και η Εκκλησία. Δεν είναι δικαστές οι Χριστιανοί των αδελφών
τους, αλλά γιατροί και συνασθενείς. Και ο ρόλος τους δεν είναι να
καταδικάσουν, αλλά να βοηθήσουν, να παρηγορήσουν και να γιατρέψουν
τους συνασθενείς τους με τη βοήθεια του Θεού. Όσο βαριά κι αν είναι
η αρρώστια τους.
Η "κάθαρση" για
τους Χριστιανούς, είναι ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΥΠΟΘΕΣΗ, και εφαρμόζεται στον
καθένα συνάνθρωπό μας ξεχωριστά. Δεν εφαρμόζεται ΜΑΖΙΚΑ σε μια
ομάδα, είτε αυτή είναι η Εκκλησία, είτε κάτι άλλο. Γιατί σε μια
ομάδα, πάντα θα υπάρχουν οι άνθρωποι που πέφτουν, και στο χωράφι του
Κυρίου, πάντα θα υπάρχουν ζιζάνια,
ως τη συντέλεια.
Ας μην
κατακρίνουμε λοιπόν τον αδελφό μας, ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ κι αν έχει κάνει.
Αντίθετα, ας κλάψουμε και ας προσευχηθούμε γι' αυτόν, χάριν του
οποίου ο Χριστός πέθανε. Και ας συνεφέρουμε τον εαυτό μας, λέγοντας:
"Αλλοίμονό μου του αμαρτωλού! Γιατί αν ο αδελφός μου αυτός ο καλός
έπεσε, τι πτώση περιμένει εμένα τον αμαρτωλό και ασεβή!"
Γιατί ο Θεός
"στους υπερηφάνους αντιτάσσεται, εις δε τους ταπεινούς δίδει χάριν",
και "με όποιο μέτρο μετράμε, με το ίδιο μέτρο θα μετρηθούμε"!
Επιδόρπιο:
Ο παπάς στη φυλακή, οι φονιάδες & οι σατανιστές
Η μοναξια της πολυκοσμίας (Μπορεί να είσαι κάθαρμα, αξίζεις όμως, γιατί είσαι εικόνα Χριστού)...
Η αγάπη του Θεού προς τους αμαρτωλούς και η σωτηρία τους
Υπέρ των αμαρτωλών
Το παιδί με τον κατάλογο των αμαρτιών (σκέψεις για την εξομολόγηση)
Γίνε κι Εσύ Πολεμιστής του Φωτός
Έχεις μπλέξει με τον υπόκοσμο και τις φυλακές; Ξέρω κάποιον δικό σου...
Οι φυλακές ανηλίκων, η παρακμή, ο Χριστός, τα δάκρυα της Παναγίας...
ΕΛΑ ΟΠΩΣ ΕΙΣΑΙ!
Ζήσε πέρα από τα όρια!
Η εσωτερική ειρήνη
Ο νέος που καταράστηκε το Θεό
Ιερός Χρυσόστομος: «Η Εκκλησία είναι θεραπευτήριο, όχι δικαστήριο»
Τα "Δάκρυα της Παναγίας", σχέδια αυτοκτονίας & πώς κάνουν εμπόριο οι Αγιορείτες...
Άντε και πίστεψα - τώρα τι κάνουμε;
Ηθικισμός; Όχι ευχαριστώ (ενότητα στο blog μας)
Δείτε επίσης: Αφιέρωμα στους Τρεις Ιεράρχες (30 Ιανουαρίου)
Άγιος Τρύφων ο Ανάργυρος, των αμπελιών και των πουλιών (1 Φεβρ.)
Ο επίσκοπος Παύλος ντε Μπαγεστέρ-Κονβαλλιέρ, που μεταστράφηκε στην Ορθοδοξία από τον Καθολικισμό το 1954, πυροβολήθηκε βγαίνοντας από την εκκλησία, στην πόλη του Μεξικού, στις 22 Ιανουαρίου 1984. Η ψυχή του ταξίδεψε για τους ουρανούς στις 31 του ίδιου μήνα.
One Turk hit him in the face with his rod so hard, that it
took out his right eye. Yet this bloodthirsty Turk was not satisfied, so
he hit him again in the mouth, and two of the Saint's teeth fell out.
Despite this pain, however, Auxentios remained steadfast in his faith in
Christ. When he boldly confessed his faith before the judge, the judge
ordered his men to beat the Saint's legs 300 times with rods. This
caused a river of blood to run from his legs. They then returned him to
prison, almost dead. His spiritual father, Gregory, came to encourage
him in prison and gave him communion of the Divine Mysteries.
