 |
| Φωτο από: Φωνή βοώντος αμαρτωλού ιερέως |
Καλώς ήρθες, παράξενε, στον τόπο μου
Στίχοι: Active Member
Μουσική: Active Member
Πρώτη εκτέλεση: Active Member
Μουσική: Active Member
Πρώτη εκτέλεση: Active Member
Βάζω λίγο σκοτάδι και λιγάκι βροχή
για να σου φτιάξω μια παράξενη αρχή
και να σε ξεμακρύνω λίγο από τη σκέψη σου,
που έτσι κι αλλιώς ξεσυνερίζεται το κέφι σου.
Σε πάω σε δρόμο μικρό, σε σοκάκι παλιό,
σ' ένα αιώνια ποτισμένο απ' το κρασί καπηλειό,
μέρος κακόφημο, ακόμα και για το στοχασμό μου
που ούτε κι ο φόβος δε με φέρνει στ' όνειρό μου.
Εδώ λοιπόν, θα μοιραστώ μια ιστορία μαζί σου
που 'ναι σα να συνέβη χθες και ορκίσου
αν σε πειράξει τόσο που ντραπείς
πουθενά να μην την πεις.
«Καλώς ήρθες, ξένε, στο τόπο μου
άραξε δίπλα να σου βάλω ένα κρασί να πιεις.
Συγχώρεσέ με λιγάκι για τον τρόπο μου,
μα με βρήκες στην αγκαλιά της ντροπής.
Ξέμεινα μόνος μου, πάρε και κάτσε όπου θες,
κουρασμένο σε βλέπω, πρέπει καιρό να γυρίζεις,
όμως μέσα στη ζαλάδα μου και πίσω απ' τις σκιές
σα να μου φαίνεται πως κάτι μου θυμίζεις».
«Γεια σου και σένα, έλειπα χρόνια, ήμουνα κάπου μακριά,
με φέραν πίσω δυνατές φωνές
και κάποιες τύψεις, που μου είπαν πως εδώ κοντά
έχω γεννηθεί κι έχω πεθάνει δυο χιλιάδες φορές».
«Ω, να τα μας, καλά είπα όταν σε είδα
πως σίγουρα παράξενα θα πρέπει να μιλάς,
από άλλο κόσμο έχεις απάνω σου σφραγίδα
αυτά τα αγκάθια στο κεφάλι και τα ρούχα που φοράς».
«Κάποτε κάποιοι μου το φόρεσαν για στέμμα
και με χλευάζανε μεγάλο βασιλιά,
ακόμα τρέχει από τότε φρέσκο αίμα
σ' αυτά που ανέβηκαν του χρόνου τα σκαλιά.
Γι' αυτό με βλέπεις μέσα στις σκιές,
σαν να φοβάμαι και να θέλω να γλιτώσω,
μια προσευχή σ' ένα περβόλι με ελιές
δε με αφήσανε ποτέ να την τελειώσω».
«Κι όμως μυρίζεις ουρανό και χώματα
κι αυτή την όμορφη δροσιά της σιωπής».
«Είναι που μ' έφεραν εδώ αλλόκοτα μαλώματα
άκου, λοιπόν, τι θα τους πεις:
Αφού φωνάζουν όλοι αυτοί
κι αφού σκοτώνουν στ' όνομά μου,
πες αναβάλλεται η γιορτή,
πάω να ξαπλώσω στα καρφιά μου.
Πες τους ο χρόνος πως τρελάθηκε,
δε κάνει στάση Γολγοθά,
πες ο παράξενος πως χάθηκε
κι έφυγε οριστικά».
«Μπερδεμένα μου τα λες, αλλά γουστάρω,
πρέπει να σπούδασες την τέχνη του μυαλού
ή σαν κι μένα όταν με πιάνει και σαλτάρω
και πίνω εδώ, με πιάνει αλλού».
«Γι' αυτό και εγώ ήρθα εδώ και σε διάλεξα πιωμένο,
για να μπορέσεις την αλήθεια να τους πεις.
Κάτω από το φως το μέτωπο έχεις ιδρωμένο,
μα το προσέχεις καθαρό, δε θα ντραπείς.
Οι άλλοι παίξανε μαζί μου στους αιώνες
αυτοκράτορα με χρίσανε, με κάναν στρατηγό,
τα απλά μου λόγια τα σκορπίσαν σαν κανόνες
και δεν ήξερα τίποτα εγώ».
«Που με βρήκες εδώ κάτω τι με θες;
Το μυαλό μου δε σαλεύει από κούνια.
Σα να γεννήθηκα μου φαίνεται χτες
ενώ έξω υπάρχουν έξυπνοι μιλιούνια».
«Αυτούς τους είδα, τους άκουσα, τους νιώθει το πετσί μου,
προτιμώ τα καρφιά που με κρατάνε στο σταυρό.
Αυτοί πουλήσαν ακριβά τη γέννησή μου,
αυτοί φυλάνε το σκοτάδι θησαυρό.
Πες στους εχθρούς μου ότι είχαν λόγο καλό
και θα τους σέβομαι γιατί πιο τίμια σταθήκαν.
Όταν με σκοτώναν, κοιτούσαν ουρανό
κι έτσι πρόλαβαν, από εκεί συγχωρεθήκαν».
«Ωραίος, παράξενε φίλε μου, απόψε
για την ανημποριά μου βρήκες σκοπό.
Πάρε μια κούπα, πάρε ψωμί και κόψε,
να τελειώσω το κρασί μου και θα πάω να τους πω:
Αφού φωνάζουν όλοι αυτοί
κι αφού σκοτώνουν στ' όνομά σου,
θα πω αναβάλλεται η γιορτή,
πας να ξαπλώσεις στα καρφιά σου.
Θα πω ο χρόνος πως τρελάθηκε
δε κάνει στάση Γολγοθά,
θα πω ο παράξενος πως χάθηκε
κι έφυγε οριστικά».
για να σου φτιάξω μια παράξενη αρχή
και να σε ξεμακρύνω λίγο από τη σκέψη σου,
που έτσι κι αλλιώς ξεσυνερίζεται το κέφι σου.
Σε πάω σε δρόμο μικρό, σε σοκάκι παλιό,
σ' ένα αιώνια ποτισμένο απ' το κρασί καπηλειό,
μέρος κακόφημο, ακόμα και για το στοχασμό μου
που ούτε κι ο φόβος δε με φέρνει στ' όνειρό μου.
Εδώ λοιπόν, θα μοιραστώ μια ιστορία μαζί σου
που 'ναι σα να συνέβη χθες και ορκίσου
αν σε πειράξει τόσο που ντραπείς
πουθενά να μην την πεις.
«Καλώς ήρθες, ξένε, στο τόπο μου
άραξε δίπλα να σου βάλω ένα κρασί να πιεις.
Συγχώρεσέ με λιγάκι για τον τρόπο μου,
μα με βρήκες στην αγκαλιά της ντροπής.
Ξέμεινα μόνος μου, πάρε και κάτσε όπου θες,
κουρασμένο σε βλέπω, πρέπει καιρό να γυρίζεις,
όμως μέσα στη ζαλάδα μου και πίσω απ' τις σκιές
σα να μου φαίνεται πως κάτι μου θυμίζεις».
«Γεια σου και σένα, έλειπα χρόνια, ήμουνα κάπου μακριά,
με φέραν πίσω δυνατές φωνές
και κάποιες τύψεις, που μου είπαν πως εδώ κοντά
έχω γεννηθεί κι έχω πεθάνει δυο χιλιάδες φορές».
«Ω, να τα μας, καλά είπα όταν σε είδα
πως σίγουρα παράξενα θα πρέπει να μιλάς,
από άλλο κόσμο έχεις απάνω σου σφραγίδα
αυτά τα αγκάθια στο κεφάλι και τα ρούχα που φοράς».
«Κάποτε κάποιοι μου το φόρεσαν για στέμμα
και με χλευάζανε μεγάλο βασιλιά,
ακόμα τρέχει από τότε φρέσκο αίμα
σ' αυτά που ανέβηκαν του χρόνου τα σκαλιά.
Γι' αυτό με βλέπεις μέσα στις σκιές,
σαν να φοβάμαι και να θέλω να γλιτώσω,
μια προσευχή σ' ένα περβόλι με ελιές
δε με αφήσανε ποτέ να την τελειώσω».
«Κι όμως μυρίζεις ουρανό και χώματα
κι αυτή την όμορφη δροσιά της σιωπής».
«Είναι που μ' έφεραν εδώ αλλόκοτα μαλώματα
άκου, λοιπόν, τι θα τους πεις:
Αφού φωνάζουν όλοι αυτοί
κι αφού σκοτώνουν στ' όνομά μου,
πες αναβάλλεται η γιορτή,
πάω να ξαπλώσω στα καρφιά μου.
Πες τους ο χρόνος πως τρελάθηκε,
δε κάνει στάση Γολγοθά,
πες ο παράξενος πως χάθηκε
κι έφυγε οριστικά».
«Μπερδεμένα μου τα λες, αλλά γουστάρω,
πρέπει να σπούδασες την τέχνη του μυαλού
ή σαν κι μένα όταν με πιάνει και σαλτάρω
και πίνω εδώ, με πιάνει αλλού».
«Γι' αυτό και εγώ ήρθα εδώ και σε διάλεξα πιωμένο,
για να μπορέσεις την αλήθεια να τους πεις.
Κάτω από το φως το μέτωπο έχεις ιδρωμένο,
μα το προσέχεις καθαρό, δε θα ντραπείς.
Οι άλλοι παίξανε μαζί μου στους αιώνες
αυτοκράτορα με χρίσανε, με κάναν στρατηγό,
τα απλά μου λόγια τα σκορπίσαν σαν κανόνες
και δεν ήξερα τίποτα εγώ».
«Που με βρήκες εδώ κάτω τι με θες;
Το μυαλό μου δε σαλεύει από κούνια.
Σα να γεννήθηκα μου φαίνεται χτες
ενώ έξω υπάρχουν έξυπνοι μιλιούνια».
«Αυτούς τους είδα, τους άκουσα, τους νιώθει το πετσί μου,
προτιμώ τα καρφιά που με κρατάνε στο σταυρό.
Αυτοί πουλήσαν ακριβά τη γέννησή μου,
αυτοί φυλάνε το σκοτάδι θησαυρό.
Πες στους εχθρούς μου ότι είχαν λόγο καλό
και θα τους σέβομαι γιατί πιο τίμια σταθήκαν.
Όταν με σκοτώναν, κοιτούσαν ουρανό
κι έτσι πρόλαβαν, από εκεί συγχωρεθήκαν».
«Ωραίος, παράξενε φίλε μου, απόψε
για την ανημποριά μου βρήκες σκοπό.
Πάρε μια κούπα, πάρε ψωμί και κόψε,
να τελειώσω το κρασί μου και θα πάω να τους πω:
Αφού φωνάζουν όλοι αυτοί
κι αφού σκοτώνουν στ' όνομά σου,
θα πω αναβάλλεται η γιορτή,
πας να ξαπλώσεις στα καρφιά σου.
Θα πω ο χρόνος πως τρελάθηκε
δε κάνει στάση Γολγοθά,
θα πω ο παράξενος πως χάθηκε
κι έφυγε οριστικά».
Και τώρα τα σχόλιά μας
Το τραγούδι αυτό (το πρωτοείδα σε ορθόδοξο blog εδώ), όπως φαίνεται και στο ΥΤ, είναι πια κάτι σαν προσευχή -κραυγή;- μιας μεγάλης μερίδας νέων, διαφόρων πεποιθήσεων.
Οι στίχοι του διαβάστηκαν αρχές της Σαρακοστής 2011 σε μια απογευματινή συγκέντρωση χριστιανών, σε κάποια ενορία. Το κοινό (αποτελούμενο κυρίως από ηλικιωμένες κυρίες) ένιωσε πολύ έντονα τη δίψα που εκφράζουν και κάποιες κυρίες (εντελώς παραδοσιακές χριστιανές, αυθεντικές όμως, όχι υποκρίτριες - και ποιος είμ' εγώ που θα κρίνω αν ο άλλος "είναι υποκριτής" ή όχι; μήπως μπορώ να κρίνω έγκυρα την αφεντιά μου;) ζήτησαν κι ένα αντίγραφο των στίχων.
Φυσικά, δε χρειάζονται σχόλια, για να καταλάβει κάθε υποψιασμένος χριστιανός (ή μη) πόση ΔΙΨΑ για Χριστό, για αλήθεια και ειλικρίνεια εκφράζει! Βλέποντας τα σχόλια κάτω απ' το βίντεο (στο παραπάνω link), καταλαβαίνεις πόσο απογοητευμένος είναι ο νέος απ' αυτό που νομίζει ότι βλέπει (ή στ' αλήθεια βλέπει) στις εκκλησίες, παπά μου.
Βέβαια, ο blogger που γράφει μέσα σε άλλα πως, τη Μ. Εβδομάδα, "οι παπάδες θα τα πάρουν χοντρά", κάνει λάθος, γιατί ειδικά τη Μ. Εβδομάδα δεν υπάρχει τίποτα που να δίνει ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ οικονομικά οφέλη στους παπάδες. Δεν τα παίρνουν λοιπόν ούτε χοντρά, ούτε... λιανά. Εκτός αν εννοεί ότι "λεφτά στο παγκάρι = ο παπάς κονομάει", πράγμα εντελώς λάθος. Υπάρχουν πολλοί παπάδες που "λένε" - πάντως, παπά μου, ξύπνα, σε σένα μιλάνε.
Μαμά, γιαγιά, γι' αυτό το Χριστό διψάνε τα παιδιά σου, τα εγγόνια σου, τα παιδιά της γειτονιάς σου. Μπορείς να τους τον προσφέρεις; Με αγάπη, όχι με κηρύγματα... Αν όχι, πάντως να το θυμάσαι όταν θα κάνεις την προσευχή σου και, σε παρακαλώ, να Του πεις κάτι γι' αυτή τη δίψα.
Από μας εδώ, παραπέμπουμε σ' αυτό το post μας και σε μερικούς άλλους "παράξενους" (δηλ. τελείως διαφορετικούς από εμάς τους δήθεν "φυσιολογικούς"), έτσι, σα μια πρόσκληση σε αλήθεια και ειλικρίνεια.Ας κοτσάρω και το δικό μας το Νυμφίο (στην αρχή είναι ένας πιο ροκ, αλλά καλός - κι από blog παπά), για να καταλάβει κάθε blogger (ροκάς ή μη, άθεος ή όχι, όποιος νά 'ναι, δε με νοιάζει, καλοδεχούμενος είναι) σε Ποιον Θεό πιστεύουμε και τι αναγνωρίζουμε ως "δόξα" για το Βασιλιά μας και τον εαυτό μας:
Καλή Ανάσταση.
ΥΓ. Πρόσκληση για μερικές βόλτες:
Ροκ, ροκάδες, χέβι μέταλ & Ορθοδοξία
Οι φυλακές ανηλίκων, η παρακμή, ο Χριστός, τα δάκρυα της Παναγίας... (ταινία)
Αυτογνωσία Χάσε την ψυχή σου (ή... σώσε την) Για την αγάπη του Θεού, τη μετάνοια, την κατάθλιψη ράπερς Jamster (Σεραφείμ) & Γιάννος Wu (Mastermind)Οι φυλακές ανηλίκων, η παρακμή, ο Χριστός, τα δάκρυα της Παναγίας... (ταινία)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου