ΑΝ ΠΕΘΑΝΕΙΣ ΠΡΙΝ ΠΕΘΑΝΕΙΣ, ΔΕ ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ ΟΤΑΝ ΠΕΘΑΝΕΙΣ

(ΠΑΡΟΙΜΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΜΟΝΑΧΩΝ)

Σάββατο 31 Ιανουαρίου 2015

1 Φεβρουαρίου 2015: Καλό Τριώδιο - & ο άγιος των αμπελιών!


Καλό Τριώδιο! - Καλή Σαρακοστή! - Καλή Ανάσταση! 

Κλικ εδώ!...
Και:
 
Και πάλι Τριώδιο και πάλι ταπείνωση υψοποιός...


Πίστις, ελπίς, αγάπη (Όσιος Σεραφείμ του Σάρωφ)
 
Γιατί όσοι θέλουν να ζήσουν με ευσέβεια, σύμφωνα με το θέλημα του Ιησού Χριστού, θα αντιμετωπίσουν διωγμούς και μόνο οι πονηροί και οι απατεώνες θα προκόβουν στο χειρότερο...

Άγιος Τρύφων ο Ανάργυρος, των αμπελιών και των πουλιών (1 Φεβρ.)

Ενότητες για το Τριώδιο στο blog μας & στον Προσκυνητή


Διανυκτερεύοντας στο νεκροταφείο (Ή: Η μοναχή Βαρσανουφία και το δισάκι με τα χιλιάδες ονόματα!)



ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ
 

Στο μοναστήρι της Όπτινα ζούσε μια μοναχή σχεδόν ενενήντα ετών.Το όνομά της ήταν Βαρσανουφία και περιπλανιόνταν με ένα ραβδί στο χέρι από το ένα μοναστήρι στο άλλο.

Όλη της η περιουσία ήταν δυο δισάκια τα οποία κουβαλούσε μαζί της. Στο ένα δισάκι είχε κάποια ξεροκόμματα ψωμί, ενώ τα υπόλοιπα ήταν χαρτιά μνημόνευσης, η πλειοψηφία των οποίων ήταν παλιά και φαγωμένα.
Η προσκυνήτρια ερχόνταν στην Όπτινα συνήθως το βράδυ και χτυπούσε με το ραβδί στο παράθυρο: «Αφήστε με να διανυκτερεύσω»!
Άλλοι την άφηναν και άλλοι όχι, γνωρίζοντας την συνήθεια της μοναχής να μην κοιμάται το βράδυ, προσευχόμενη γονατιστή όλη νύχτα.

Δεν θα ήταν τίποτα εαν μόνο αυτή δεν κοιμόνταν, κατά τα μεσάνυχτα όμως ξύπναγε όσους κοιμόνταν: «Γιατί κοιμάσαι υπναρά; Σκέψου την Τελική Κρίση και σήκω να προσευχηθείς!».

Εδώ να σημειώσουμε ότι επέμενε πολύ μέχρι να σηκωθούν, γι' αυτό πολλές φορές το ξημέρωμα την έβρισκε στον σταύλο ή σε καμιά αποθήκη, μαζί με τα πολύτιμα πράγματά της (τα δισάκια). Εκτιμούσε πολύ τα δισάκια της, αντιθέτως τα ζεστά ρούχα που τις έδιναν τα χάριζε ή τα παρατούσε.
Η μοναχή Βαρσανουφία ήταν παρθένος και είχε καρεί μοναχή από πολύ νεαρή. Κανείς δεν ήξερε γιατί περιπλανιόνταν,όχι πάντως επειδή δεν είχε καταφύγιο.

Παλαιότερα ερχόνταν σπάνια στην Όπτινα και μόνο στα βαθιά γεράματα εγκαταστάθηκε εκεί. Τα χρόνια είχαν αρχίσει να την βαραίνουν και οι περιπλανήσεις είχαν μειωθεί, ενώ στις ακολουθίες (εκκλησιαστικές τελετές) καθόνταν σ' ένα στασίδι. Βασικά δεν καθόταν μόνο στις ακολουθίες αλλά ερχόνταν στον ναό από τις πέντε το πρωί. Έβγαζε τα χαρτάκια της από το δισάκι της και όλη την ημέρα καθόνταν εκεί προσευχόμενη και μνημονεύοντας ονόματα.
Δεν πήγαινε στην τράπεζα (=τραπεζαρία) της μονής για να φάει, αφού το φαγητό δεν την ενδιέφερε. Εάν την σέρβιρες κάτι ψευτομασουλούσε, εάν όχι έβγαζε ένα ξεροκόμματο από το δισάκι της, δάγκανε λίγο και το υπόλοιπο το ξαναφύλαγε με μεγάλη προσοχή....

...Πριν πεθάνει παρακάλεσε όσους ήρθαν να την δουν, να πάρει κάποιος το δισάκι με τα ονόματα, έτσι ώστε μετά τον θάνατό της να συνεχιστεί η μνημόνευση των ονομάτων.
«Αυτή είναι μια μεγάλη αρετή των χριστιανών, να μνημονεύουν τους κεκοιμημένους!» έλεγε ταπεινά και κοίταζε με ελπίδα στα μάτια τον καθέναν ξεχωριστά.
Όλοι όμως κοίταζαν αλλού και κανένας δεν αναλάμβανε να πάρει τα δισάκια με τα ονόματα των κεκοιμημένων, που ζύγιζαν τουλάχιστον δέκα-δεκαπέντε κιλά.
Λένε πως η μοναχή Βαρσανουφία ήξερε όλα τα ονόματα απέξω. Είχε πολύ καλή μνήμη και να πως το κατάλαβα αυτό:
Μετά τον θάνατο της μητέρας μου, μοίραζα στην εκκλησία φρούτα και γλυκά για το συγχώριο. Όταν είδα την μοναχή Βαρσανουφία σε μια γωνία να προσεύχεται, ήδη τα είχα μοιράσει όλα. Βρήκα ωστόσο δυο μικρές ντομάτες στην τσάντα μου. Της τις έδωσα και την παρακάλεσα να προσεύχεται για την ψυχή της κεκοιμημένης δούλης του Θεού Αναστασίας. Μετά από πέντε χρόνια και ενώ βρισκόμουν έξω από τον ναό, με φώναξε και μου είπε: ''Την μητέρα σου Αναστασία την μνημονεύω πάντοτε...''



Θυμάμαι μιαν ακόμη ιστορία που σχετίζεται με το κοιμητήριο της πόλης Κοζέλσκ. Στα χρόνια των διωγμών, όταν έκλεισαν τα μοναστήρια, εδώ έθαβαν τους μοναχούς της Όπτινα και τις μοναχές του Σαμορντίνο, αλλά κανείς δεν γνώριζε τα ονόματά τους. Αρχεία δεν διατηρήθηκαν, ενώ οι επιγραφές των τάφων με τον καιρό ξεθώριασαν. Οι ιερομόναχοι της Όπτινα συχνά έκαναν εδώ μνημόσυνα, μνημονεύοντας τους κεκοιμημένους με αυτόν τον τρόπο:«Κύριε, Εσύ γνωρίζεις τα ονόματά τους».
Μια φθινοπωρινή ημέρα ήρθαν στο κοιμητήριο για το μνημόσυνο. Τα χρυσοκίτρινα φθινοπωρινά φύλλα του σφένδαμου είχαν σκεπάσει τα μνήματα και στα στενά δρομάκια είχαν σχηματιστεί ολόκληροι σωροί. Ξαφνικά μέσα από έναν σωρό πετάχθηκε χαρούμενη η μοναχή Βαρσανουφία.
"Αδελφή Βαρσανουφία, τι κάνεις εκεί;" ρώτησαν όλοι έκπληκτοι. Περνάς το βράδυ σου στο κοιμητήριο;
"Εμένα οι νεκροί με αγαπάνε" τους απάντησε η μοναχή και ταυτόχονα οδήγησε τους αδελφούς στο κοιμητήριο λέγοντάς τους ποιος και πού είναι θαμμένος!

Έτσι οι μοναχοί της Όπτινα ερχόνταν συχνά στο κοιμητήριο για να φτιάξουν τις επιγραφές στους τάφους με την καθοδήγηση της μοναχής. Ταυτόχρονα τους διηγούνταν το θάρρος και το σθένος των ομολογητών που υπέφεραν για τον Χριστό στα χρόνια των διωγμών. Τους θυμόνταν όλους, τους γνώριζε, τους αγαπούσε και το βράδυ προσευχόνταν γι' αυτούς.
Σπάνια την έβλεπε κάποιος να κοιμάται.
"Αδελφή Βαρσανουφία", την ρωτούσαμε, "πώς αντέχεις χωρίς ύπνο;"
"Με βοηθούν οι νεκροί" απαντούσε αυτή με χαρά...!

...Τώρα στα μνημόσυνα στην Όπτινα μνημονεύουν την μοναχή Βαρσανουφία.
Η μοναχή τους αγαπούσε όλους, όμως αγαπούσε τους κεκοιμημένους πιο πολύ και από τους ζωντανούς. Αυτοί της φαινόνταν πιο ενδιαφέροντες αφού ΕΚΕΙ όλα είναι ΑΛΗΘΕΙΑ. Στην γη η ψυχή αισθάνεται στριμωγμένη στην ματαιότητα και μας πιέζουν οι έγνοιες και οι φροντίδες για τα φθαρτά και τα περαστικά. Γι' αυτό ίσως σε όλη της την ζωή περιπλανιόνταν, μακριά από τις έγνοιες για τα φθαρτά, ξεχνώντας τις ανάγκες της ζωής έτσι όπως ένας μεγάλος ξεχνά τα παιδικά του παιχνίδια. Η πίστη της μοναχής Βαρσανουφίας ήταν απλή.
Εμείς μόνο ζητάμε στα μνημόσυνα - μας εξηγούσε - οι κεκοιμημένοι να προσεύχονται για εμάς στο Θεό. Και αυτά δεν είναι κούφια λόγια αλλά η πραγματικότητα. Προσεύχονται για εμάς, μας θυμούνται και μας αγαπούν. Όλα τα επίγεια θα φθαρούν, το μόνο που θα μείνει είναι η αγάπη...

Από το βιβλίο της Нина павлова-михайлов день (Νίνας Πάβλοβα, Η ημέρα του Αρχαγγέλου Μιχαήλ)
Απόδοση στα ελληνικά π. Γεώργιος Κονισπολιάτης (proskynitis.blogspot)


Επισκεφτείτε επίσης:

Θάνατος και πένθος στην Ορθόδοξη θεολογία
Η Αγία Γραφή για τη μετά θάνατον ζωή των ψυχών


Ο όσιος Μακάριος της Όπτινα (& links για άλλους αγίους της Όπτινα, αλλά και για τους τρεις νεομάρτυρες του 1993)
Γερόντισσες (ενότητα)
Διά Χριστόν σαλοί (ασκητές με προσποιητή τρέλα και αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά, που θυμίζουν τη συμπεριφορά της γερόντισσας Βαρσανουφίας)

Παρασκευή 30 Ιανουαρίου 2015

Οι Τρεις Ιεράρχες και η σημερινή κατάσταση στην Παιδεία (βίντεο)


Το παρακάτω βίντεο (από το Ιστολόγιο Κατάνυξις, με εισήγηση του κ. Ιωάννη Μαρκά σε σχετική εκδήλωση του ιερού ναού προφήτη Ηλία Θεσσαλονίκης) υποθέτω ότι θα φανεί δύσπεπτο σε πολλούς φίλους μπλογκοναύτες, που ίσως θεωρήσουν το περιεχόμενό του υπερζηλωτικό, παρατραβηγμένο, κινδυνολογικό και γενικώς... "θεούσικο".
Άσχετα από τις όποιες διαφωνίες μπορεί να έχει κάποιος με όσα λέγονται εκεί, ας το ακούσουμε. Ίσως μας βοηθήσει να προβληματιστούμε, αλλά και ίσως - ας το κρίνει ο καθένας βλέποντας τον κόσμο και την κοινωνία γύρω μας - να λέει περισσότερες και τρομακτικότερες αλήθειες απ' αυτές που έχουμε συνηθίσει να συζητάμε. Πιάνει θέματα ταμπού, δυσάρεστα σε πολλούς σημερινούς χριστιανούς, θέματα με τα οποία ασφαλώς κάποιοι έχουν εμμονή, αλλά από την εμμονή ώς την πλήρη απόρριψη υπάρχει μεγάλη απόσταση.



Δυο παρατηρήσεις μόνο:
Κάπου γίνεται αναφορά στα θρυλικά "Πρωτόκολλα των Σοφών της Σιών". Σήμερα γενικά θεωρείται σίγουρο ότι τα "Πρωτόκολλα" είναι πλαστά, γραμμένα όχι από Εβραίους συνωμοτες, αλλά από μη Εβραίους συνωμοσιολόγους, πιθανόν από τη μυστική αστυνομία της τσαρικής Ρωσίας των αρχών του 20ού αιώνα, με μεγάλα κομμάτια αντιγραμμένα από μια πολιτική σάτιρα του 1860 με στόχο το Ναπολέοντα Γ΄.
Δε μπορώ να ξέρω αν είναι έτσι. Ίσως. Όμως, όποιος κι αν τα έγραψε, σήμερα βλέπουμε να επαληθεύονται σε τρομακτικές διαστάσεις (όπως και το 1984 του Όργουελ φυσικά, που δεν έχει σχέση με Εβραίους) και κατά τη γνώμη μου αποτελούν ένα είδος ακτινογραφίας της Νέας Τάξης Πραγμάτων, που έχει εισβάλει και κυριεύσει όχι μόνο τον τόπο μας, αλλά και το σπίτι μας, την καθημερινή μας ζωή (και των παιδιών μας) και τον τρόπο σκέψης μας (και των παιδιών μας).
Επίσης, κάποιος στο βίντεο λέει ότι η οικονομική ανεξαρτησία της γυναίκας οδήγησε στη διάλυση του θεσμού της οικογένειας. Για να μην παρεξηγούμαστε, όλα έχουν δύο όψεις. Η γυναίκα, που είναι ο στύλος της οικογένειας, διαχρονικά υπέστη καταπίεση, που την εξανάγκασε να "βγει από το σπίτι". Αυτό το επιτείνουν σήμερα οι αυξημένες οικονομικές ανάγκες των οικογενειών. Όταν όμως φτάνουμε στο άλλο άκρο, και πλέον η ίδια η γυναίκα δεν αναγνωρίζει ως κάτι σημαντικό το ρόλο της μέσα την οικογένεια (που είναι διαφορετικός από το ρόλο του συζύγου και πατέρα και πρέπει και οι δύο - άντρας και γυναίκα - να έχουν ρόλους προσφοράς), τότε τα παιδιά (αν γεννιούνται καν) μπορεί να μεγαλώνουν σχεδόν χωρίς οικογένεια (έχουν, αλλά "δεν έχουν"). Ποιοι τα μεγαλώνουν; Στην καλύτερη περίπτωση, οι επαγγελματίες (στους παιδικούς σταθμούς κ.τ.λ.), στη χειρότερη η τηλεόραση και το διαδίκτυο.
Δε φταίει σ' αυτό "η γυναίκα" (που συχνά παλεύει μόνη της σ' ένα σπίτι με αδιάφορο σύζυγο και πελαγωμένα - τουλάχιστον - παιδιά). Ολόκληρη η κοινωνία, μεθοδευμένα, οδηγήθηκε εκεί, ώστε να μην υπάρχουν πλέον οικογένειες, αλλά μόνο εκτροφεία αριθμημένων εργαζομένων και καταναλωτών. Ακριβολογώ ή υπερβάλλω;
Ας δούμε και ένα κείμενο του γέροντα Σωφρόνιου με θέμα Η μητρότητα ως διακονία της γυναίκας, που θεωρώ ότι τοποθετεί το ζήτημα σε σωστή βάση.
Επίσης, αν θέλετε, δείτε και μια παλιότερη ανάρτησή μας: Ο Αντίχριστος (το Θηρίο) & οι αντίχριστοι της γενιάς μας.
Ευχαριστώ.

Από τους Τρεις Ιεράρχες στο νέο ιερομάρτυρα του Μεξικού Παύλο ντε Μπαγεστέρ (30+31 Ιαν.)...



Αφιέρωμα στους Τρεις Ιεράρχες (30 Ιανουαρίου)
 
Τρεις Ιεράρχες - Δωρεάν ηλεκτρονικό βιβλιο


Η μεγάλη αγία της Ρωσίας Πελαγία Ιβάνοβνα, η διά Χριστόν σαλή (30 Ιαν.)

Ο επίσκοπος Παύλος ντε Μπαγεστέρ-Κονβαλλιέρ, που μεταστράφηκε στην Ορθοδοξία από τον Καθολικισμό το 1954, πυροβολήθηκε βγαίνοντας από την εκκλησία, στην πόλη του Μεξικού, στις 22 Ιανουαρίου 1984. Η ψυχή του ταξίδεψε για τους ουρανούς στις 31 του ίδιου μήνα.
Διαβάστε γι' αυτόν εδώ.

The Orthodox New-Martyr of Mexico: Paul de Ballester-Convallier

Οι άγιοι & ηρωικοί ανάργυροι ιατροί Κύρος και Ιωάννης (31 Ιανουαρίου)
 
Άγιοι στις 30 & 31 Ιανουαρίου

Τα βίντεο: α΄ από Kostas Stef & β΄ Αβραάμ Σαλασίδη
 

Πέμπτη 29 Ιανουαρίου 2015

Saint James the Ascetic, Rapist and Murderer - Άγιος Ιάκωβος ο ασκητής, ο δολοφόνος και βιαστής που έγινε άγιος

Η πιο φρικτή ιστορία μετάνοιας στην Ορθοδοξία!...

james ascetic
St. James the Ascetic (Feast Day - January 28) 
ΕΛΛΗΝΙΚΑ αμέσως κάτω από το αγγλικό

God sees His creatures, such as man, not from what can be observed, but from the heart. And by His choices, He gives a loud slap to our respectability and pietism. If such a man as Saint James lived today, journalists would completely destroy him. Yet this man was recognized by God, and God revealed him to be one of our saints.

Yes, actions are a sign of holiness or evil. But not always. There are cases when saints have fallen, and fallen hard. A well known example from ancient times of an adulterer and murderer is King David, the man who "was after God's heart". But in later times, God has allowed saints to have dramatic falls, for many reasons, of which the three most important are:

1. That we may not rest on our laurels.

2. That our pietism and criticism of others may be struck.

3. That we might experience the saving power of repentance, and defeat despair.


God does not judge from what can be observed, as people do. Nor is it beneficial for the Church to judge. Christians are not judges of their brethren, but physicians and fellow sick. Their role is not to condemn, but help, comfort and heal their fellow sick with God's help, no matter how heavy their sickness may be.

Purification for Christians is a personal matter, and applies to each person individually. It is not massively applicable to a group, whether it is the Church or something else. Because in every group there will always be someone who falls, and in the field of the Lord there will always be weeds, till the end of time.

So let us not condemn our brethren, whatever they may do. Instead, let us weep and pray for them, for whose sake Christ died. And let us revive ourselves, saying: "Woe to me a sinner! For if this my good brother fell, what kind of fall awaits me, the sinner and ungodly!"

For God "opposes the proud, but gives grace to the humble", and with "the measure by which we measure, by the same measure will we be measured".

Source: Translated by John Sanidopoulos.


Άγιος Ιάκωβος ο ασκητής, ο δολοφόνος και βιαστής που έγινε άγιος

"Ν": Η ιστορία του ανθρώπου αυτού, που διέπραξε φρικτό διπλό έγκλημα, αλλά κατέληξε άγιος:
είναι αυστηρώς ακατάλληλη για όποιον θεωρεί ότι δε θα την αντέξει,
δε σημαίνει ότι βλέπουμε σαν αγίους όλους τους εγκληματίες,
δεν είναι μια ιστορία εύκολης και πρόχειρης μεταμέλειας, αλλά μια ιστορία ΦΡΙΚΤΗΣ μετάνοιας,
δεν απαλλάσσει τον ένοχο από την ευθύνη και την ενοχή του,
δεν περιφρονεί τα θύματα,
δεν εκφράζει κάποιο φανταστικό αίτημα για κατάργηση των νόμων, των δικαστηρίων και των φυλακών (εκφράζει όμως το αίτημα για κατάργηση στις καρδιές μας του μίσους και της δίψας για εκδίκησης),
δεν προτρέπει τους ανθρώπους να εγκληματήσουν.
Απλώς, είναι μια άποψη για τον άνθρωπο πολύ πιο ανθρωπιστική και ελεύθερη από την άποψη οποιουδήποτε προοδευτικού, τύπου Charlie Hebdo.
Αντίθετα, προτρέπει όλους εμάς που είμαστε ήδη αμαρτωλοί και όλους εκείνους που έχουν διαπράξει ή συνεχίζουν να διαπράττουν εγκλήματα κάθε είδους, να μετανοήσουν, ν' αλλάξουν ζωή και να επιστρέψουν στο Χριστό. Τους λέει ότι υπάρχει ελπίδα, ότι ο δρόμος της επιστροφής είναι ανοχτός, αλλά χρειάζεται δύναμη και γενναιότητα. Ο Χριστός, μέσω της Εκκλησίας, προσφέρει τα απαραίτητα εφόδια. Ο άνθρωπος ας πάρει την απόφασή του κι ας επιλέξει το αιώνιο Φως ή το παντοτεινό σκοτάδι... (Από ΟΟΔΕ)

Ο Θεός δεν βλέπει τα πλάσματά του, όπως ο άνθρωπος, από το φαινόμενο, αλλά από την καρδιά. Και με τις επιλογές του, ρίχνει ηχηρά χαστούκια στον καθωσπρεπισμό και τον ευσεβισμό μας. Καθώς λοιπόν διανύουμε τον τρίτο μήνα αποκαλύψεων σκανδάλων, για πρόσωπα της Εκκλησίας, και καθώς πολλοί μιλούν για "κάθαρση", είπαμε να βάλουμε αυτό το άρθρο, για έναν άνθρωπο, που αν ζούσε σήμερα, οι δημοσιογράφοι θα τον είχαν διαλύσει κυριολεκτικά. Κι όμως, αυτόν τον άνθρωπο, ο Θεός τον θεώρησε και τον αναγνώρισε, και τον απεκάλυψε ως έναν από τους αγίους Του!

Ναι, οι πράξεις είναι δείγμα αγιότητας ή κακίας. Όχι όμως πάντα! Υπάρχουν περιπτώσεις, που ακόμα και ένας άγιος μπορεί να πέσει, και μάλιστα να πέσει ΣΟΒΑΡΑ. Και το γνωστό παράδειγμα του μοιχού και φονιά βασιλιά Δαυίδ, του "ανδρός κατά την καρδία του Θεού", μας το έχει δείξει από αρχαίων χρόνων. Όμως και σε νεότερες εποχές, ο Θεός έχει επιτρέψει τέτοιες δραματικές πτώσεις αγίων, για πολλούς λόγους, των οποίων οι τρεις σπουδαιότεροι είναι αυτοί:
1. Για να μην επαναπαυόμαστε στις δάφνες μας.
2. Για να χτυπήσει τον ευσεβισμό μας και την επίκριση προς τους άλλους.
3. Για να δούμε τη σωτήρια δύναμη της μετανοίας, και να νικάμε την απελπισία.
 
Το άρθρο αυτό, το αναδημοσιεύουμε ως απόσπασμα από την επιφυλλίδα του Χρήστου Γιανναρά στην εφημερίδα Καθημερινή, Ιανουάριος 2001. Και μας διδάσκει πολλά:
 
"Στις 28 Ιανουαρίου κάθε χρόνο η Εκκλησία γιορτάζει (με την κυριολεκτική σημασία της γιορτής) τη μνήμη Ιάκωβου του ασκητή, που ανεπιφύλακτα τον έχει κατατάξει στους αγίους της.
Ο Ιάκωβος ασκήτευε δεκαπέντε χρόνια σε μια σπηλιά. Κάποτε, από την κοντινή πολίχνη (την Πορφυριώνη) κάποιοι ευφυείς και τότε πολέμιοι του θρησκευτικού σκοταδισμού έστειλαν στη σπηλιά του μια πόρνη γυναίκα να του προσφέρει προκλητικά τα θέλγητρά της: Ο Ιάκωβος δεν ενέδωσε στην εύκολη ηδονή και η συνάντηση λειτούργησε συγκλονιστικά για τη γυναίκα, που από τότε εγκατέλειψε το επάγγελμά της και έζησε με συνέπεια μέσα στην Εκκλησία.


Υστερα από κάποια χρόνια, «άρχων ένδοξος» της περιοχής πήγε στον ασκητή τη θυγατέρα του που έπασχε από νόσο βαριά. Ο Ιάκωβος προσευχήθηκε και ελευθέρωσε το κορίτσι από την ασθένεια, δέχθηκε μάλιστα να το κρατήσει λίγες μέρες στη σπηλιά, μαζί με τον αδελφό της, όπως επέμενε για σιγουριά ο πατέρας της. Τότε όμως ο Ιάκωβος, «ως άνθρωπος και αυτός» νικήθηκε από την επιθυμία. Βίασε την κόρη και στη συνέχεια έντρομος, μήπως φανερωθεί η πράξη του, τη σκότωσε μαζί με τον αδελφό της, μόνο μάρτυρα των εγκλημάτων του.

Σε πανικό απόγνωστης φεύγει στην έρημο, σκάβει έναν τάφο και μπαίνει μέσα ο ίδιος να πεθάνει δίχως ελπίδα ελέους από τον Θεό. Ο τοπικός επίσκοπος μαθαίνει τα συντρέξαντα και ξεκινάει μέρες πορείας στην έρημο για να τον βρει. Κάποτε τον ανακαλύπτει και θρηνώντας του εξηγεί ότι η απελπισία είναι αμάρτημα μεγαλύτερο από τον βιασμό και τους φόνους. Ο Ιάκωβος δέχεται με συντριβή την παραμυθία, αλλά δεν εγκαταλείπει τον τάφο ως ενδιαίτημα. Θα μείνει εκεί σε σκληρότατη άσκηση αυταπάρνησης ως την τελευτή του.


Παρεμβάλλεται μια τρομακτική ανομβρία στην περιοχή και ο επίσκοπος έχει «πληροφορίαν καρδίας» ότι μόνο αν προσευχηθεί ο Ιάκωβος μπορεί να νικηθούν της φύσεως οι όροι. Κλήρος και λαός βγαίνουν στην έρημο και φτάνουν στον τάφο όπου είναι κλεισμένος ο εγκληματίας ασκητής. Τον πείθουν να προσευχηθεί και η βροχή φτάνει αμέσως ευεργητική να βεβαιώσει την αγιότητα του μετανοημένου".  ("Επιφυλλίδα" Χρ. Γιανναρά).

 
Δεν κρίνει ο Θεός από το φαινόμενο, όπως ο άνθρωπος. Και έτσι οφείλει να μην κρίνει και η Εκκλησία. Δεν είναι δικαστές οι Χριστιανοί των αδελφών τους, αλλά γιατροί και συνασθενείς. Και ο ρόλος τους δεν είναι να καταδικάσουν, αλλά να βοηθήσουν, να παρηγορήσουν και να γιατρέψουν τους συνασθενείς τους με τη βοήθεια του Θεού. Όσο βαριά κι αν είναι η αρρώστια τους.
Η "κάθαρση" για τους Χριστιανούς, είναι ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΥΠΟΘΕΣΗ, και εφαρμόζεται στον καθένα συνάνθρωπό μας ξεχωριστά. Δεν εφαρμόζεται ΜΑΖΙΚΑ σε μια ομάδα, είτε αυτή είναι η Εκκλησία, είτε κάτι άλλο. Γιατί σε μια ομάδα, πάντα θα υπάρχουν οι άνθρωποι που πέφτουν, και στο χωράφι του Κυρίου, πάντα θα υπάρχουν ζιζάνια, ως τη συντέλεια.

Ας μην κατακρίνουμε λοιπόν τον αδελφό μας, ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ κι αν έχει κάνει. Αντίθετα, ας κλάψουμε και ας προσευχηθούμε γι' αυτόν, χάριν του οποίου ο Χριστός πέθανε. Και ας συνεφέρουμε τον εαυτό μας, λέγοντας: "Αλλοίμονό μου του αμαρτωλού! Γιατί αν ο αδελφός μου αυτός ο καλός έπεσε, τι πτώση περιμένει εμένα τον αμαρτωλό και ασεβή!"
Γιατί ο Θεός "στους υπερηφάνους αντιτάσσεται, εις δε τους ταπεινούς δίδει χάριν", και "με όποιο μέτρο μετράμε, με το ίδιο μέτρο θα μετρηθούμε"!

Επιδόρπιο:
 
Ο παπάς στη φυλακή, οι φονιάδες & οι σατανιστές

Η μοναξια της πολυκοσμίας (Μπορεί να είσαι κάθαρμα, αξίζεις όμως, γιατί είσαι εικόνα Χριστού)...
Η αγάπη του Θεού προς τους αμαρτωλούς και η σωτηρία τους 

Υπέρ των αμαρτωλών
Το παιδί με τον κατάλογο των αμαρτιών (σκέψεις για την εξομολόγηση) 
Γίνε κι Εσύ Πολεμιστής του Φωτός
Έχεις μπλέξει με τον υπόκοσμο και τις φυλακές; Ξέρω κάποιον δικό σου... 
Οι φυλακές ανηλίκων, η παρακμή, ο Χριστός, τα δάκρυα της Παναγίας... 
  
ΕΛΑ ΟΠΩΣ ΕΙΣΑΙ!
Ζήσε πέρα από τα όρια!
Η εσωτερική ειρήνη
Ο νέος που καταράστηκε το Θεό
Ιερός Χρυσόστομος: «Η Εκκλησία είναι θεραπευτήριο, όχι δικαστήριο»
Τα "Δάκρυα της Παναγίας", σχέδια αυτοκτονίας & πώς κάνουν εμπόριο οι Αγιορείτες...
Άντε και πίστεψα - τώρα τι κάνουμε;

Ηθικισμός; Όχι ευχαριστώ (ενότητα στο blog μας)

Δείτε επίσης: Αφιέρωμα στους Τρεις Ιεράρχες (30 Ιανουαρίου) 

Holy New Martyr Auxentios of Bellas († 1720)


St. Auxentios of Bellas (Feast Day - January 25), Π. Κούβαρη και Ι. Χ. Θωμάς©  

MYSTAGOGY 
ΕΛΛΗΝΙΚΑ: Άγιος νεομάρτυρας Αυξέντιος - ένας βαρκάρης μάρτυρας Χριστού († 25-1-1720)

Saint Auxentios was born into a devout and poor family from Bellas in Epirus. As a young man, he traveled to Constantinople and entered the fur business, but grew dissatisfied with his prospects. Beguiled by the devil to hold more esteem for the pleasures and vain pursuits of the world rather than the things of God, he began to keep bad company and enlisted in the Ottoman navy. 

However, when his shipmates began, untruly, to claim that he had denied Christianity in order to become a Muslim, he regretted keeping company with such young men of ill will, and with the spark of Christ that always remained in his heart, he fled and returned to Constantinople, where he earned his living for a time as an oarsman, carrying people on a small vessel from one part of Constantinople to another. 

Then, seized with remorse for his past mistakes, his heart burned with the desire for martyrdom. This inspired him to pray for a spiritual father to guide him.  Soon after a hieromonk from Mount Athos, Gregory of Xeropotamou, entered his boat, and full of gratitude he took advantage of the opportunity and sought his advice. Having revealed his desire for martyrdom, Gregory advised him that there are other means of salvation besides martyrdom, and urged him to return with him to Mount Athos to lead a life of martyrdom against the will as a monastic. 

Auxentios was insistent in his desire for martyrdom, however, so he remained an oarsman and he began to lead a life of asceticism and prayer in order to test his resolve, while everything he made from his occupation he gave to the poor.  Then, armed with the power of the Holy Spirit, he made his way to the harbor where the Sultan's barge lay at anchor. The sailors, who recognized him at once, seized him as an apostate and dragged him to the court. 

One Turk hit him in the face with his rod so hard, that it took out his right eye. Yet this bloodthirsty Turk was not satisfied, so he hit him again in the mouth, and two of the Saint's teeth fell out. Despite this pain, however, Auxentios remained steadfast in his faith in Christ. When he boldly confessed his faith before the judge, the judge ordered his men to beat the Saint's legs 300 times with rods. This caused a river of blood to run from his legs. They then returned him to prison, almost dead. His spiritual father, Gregory, came to encourage him in prison and gave him communion of the Divine Mysteries.

Five days later, on Tuesday the 25th of January 1720, after a final appearance before the judge in chains as if he was a criminal, he was asked for a final time why he refused to accept Islam. Auxentios responded: "I was born a Christian, and I want to die a Christian. I will not deny my faith for any reason, even if you torture me, because this faith is good and true. I pray that you also believe in it, that you may not be damned." Seeing the steadfast faith of Auxentios, the judge ordered him to be beheaded. Kneeling down Auxentios prayed for the Christians and the entire world, then he was beheaded. He was thirty years of age.  The next day a heavenly light came to rest upon Auxentios' holy relics. 

A certain Christian who had a high seat in the Sultan's government asked if he could have his body to properly bury it. This was granted, and after receiving the body he prepared it and buried it in the Church of the Life-Giving Spring. Two years later his relics were to be transferred, and when they opened his grave a beautiful fragrance came from it, which left everyone astonished. Miracles were ascribed to the sacred relics as well.  His sacred skull can be venerated at the Monastery of Xeropotamou in Mount Athos, where it is kept as a valued treasure. 

See in MYSTAGOGY:

Islam and Orthodoxy, Mount Athos, New Martyrs Under Turks, Relics, Saints of January

See in our Weblog:

Paul, the Christian equivalent to Mohammed
The Penalties for Apostasy in Islam

From Islam to Christianity: Saints in the Way to the Lihgt   
Orthodoxy and Islam 
Islam (tag)
New martyrs (tag)
Answering Islam (site)
Orthodoxy's Worship: The Sanctification of the Entire World
LIVE, BEYOND THE LIMITS!
Travelers on the Way to the Light 
Theosis, St. Silouan and Elder Sophrony

Άγιος νεομάρτυρας Αυξέντιος - ένας βαρκάρης μάρτυρας Χριστού († 25-1-1720)

ΕΤΣΙ ΠΟΥ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΟΥ ΡΗΜΑΞΑ.jpg
Φωτο από εδώ
Προσκυνητής, Αγιοκέρι

Ὁ Άγιος Νεομάρτυς Αὐξέντιος γεννήθηκε σ’ ἕνα χωριό τῆς ἐπαρχίας Βελλᾶς τῆς Ἠπείρου. Νέος ἀκόμη, ὅπως τόσοι ἄλλοι συμπατριῶτες του, ἔφυγε ἀπό τό φτωχό χωριό του καί πῆγε μακριά. Ἔφτασε στή μεγάλη πόλι, τήν Κωνσταντινούπολι. Ἐκεῖ ὑπῆρχαν τότε πολλοί Ἠπειρῶτες. Ὁ Αὐξέντιος ἔμαθε τήν τέχνη τοῦ γουνοποιοῦ καί ἔκανε ἐργαστήριο στό χάνι τοῦ Μαχμούτ πασᾶ. Ἔβγαζε τό ψωμί του καί θα ἔπρεπε νά μένη εὐχαριστημένος. Ἀλλ’ ὅπως γράφει ὁ βιογράφος του, ὁ διάβολος, πού πάντοτε πολεμεῖ τούς νέους μέ διαφόρους τρόπους, δέν ὑπέφερε νά βλέπη τόν Αὐξέντιο νά ζῆ μιά ἁγνή καί χριστιανική ζωή. Ἔβλεπε ὁ Αὐξέντιος στή μεγάλη αὐτή πόλι νά ζοῦν οἱ περισσότεροι νέοι μέ διασκεδάσεις καί ἀσωτίες. Καί μέσα στό διεφθαρμένο αὐτό περιβάλλον τῆς Κωνσταντινουπόλεως διεφθάρη καί ὁ Αὐξέντιος. Ζήλεψε τήν κοσμική ζωή. Ἄφησε τήν ἥσυχη ἐργασία τῶν γουναράδων, ἔμπλεξε μέ ἄλλους κακούς καί διεστραμμένους νέους καί ἀνέλαβε δουλειά στό ναυτικό, σ’ ἕνα ἀπό τά τούρκικα πολεμικά καράβια.

Ἐκεῖ μέσα μαζί μέ Τούρκους ναύτες ταξίδευε καί διασκέδαζε. Σέ κάποια διασκέδασι κάποιος εἶπε, ὅτι ὁ Αὐξέντιος εἶνε χριστιανός. Στ’ ἀστεῖα τό εἶπε, ἀλλά τό πίστεψαν οἱ ἄλλοι ναῦτες καί ὁ λόγος αὐτός κόντευε νά φθάση μέχρι τόν καπετάνιο. Καί ὁ Αὐξέντιος φοβήθηκε. Γιατί, ἄν καί εἶχε μπλέξει μέ κακές παρέες, ὅμως μέσα στά βάθη τῆς καρδιᾶς του διατηροῦσε τή σπίθα τῆς πίστεως πού διδάχτηκε ἀπ’ τούς φτωχούς εὐσεβεῖς γονεῖς του. Τοῦρκο τόν φώναζαν οἱ συνάδελφοί του στό πλοῖο, μά αὐτός δέν ἦταν Τοῦρκος, ἀλλά χριστιανός· χριστιανός, πού παρασύρθηκε σέ γλέντια, ἔτρωγε καί ἔπινε μέ τούς Τούρκους.
Γιά νά μήν τό μάθη λοιπόν ὁ πλοίαρχος κι ἔχη περιπέτειες, ἔφυγε κρυφά, ἔβγαλε τή φανταχτερή στολή τοῦ ναύτη τοῦ τουρκικοῦ πολεμικοῦ στόλου καί φόρεσε τά ταπεινά ροῦχα. Ἀγόρασε ἕνα μικρό πλοιάριο καί μ’ αὐτό δούλευε μέσ’ στό λιμάνι τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί μετέφερε ἀνθρώπους ἀπό τό ἕνα μέρος στό ἄλλο. Εἶχε πιά μετανοήσει γιά τόν ἄσωτο βίο πού εἶχε ζήσει, ἔκλαιγε καί ἀναστέναζε γιά τό ἄθλιο παρελθόν του καί μέσα στήν καρδιά του ἄναψε ὁ πόθος νά μαρτυρήση γιά τό Χριστό. Παρακαλοῦσέ δέ τόν Κύριο νά τοῦ φανερώση ἕναν ἔμπειρο πνευματικό πατέρα, γιά νά τόν συμβουλευθῆ.

Ὁ Θεός ἄκουσε τή θερμή του προσευχή. Μιά μέρα στή βάρκα του μπῆκε ἕνας ἱερομόναχος ἀπό τό Ἅγιον Ὄρος, Γρηγόριος στό ὄνομα. Ὁ Αὐξέντιος μόλις τόν εἶδε συγκινήθηκε καί ἀποφάσισε νά τοῦ ἐκμυστηρευθῆ τόν πόθο του. Πράγματι ὁ Αὐξέντιος φανέρωσε σ’ αὐτό τόν ἱερο μόνάχο τόν πόθο του νά μαρτυρήση. Ὁ ἱερομόναχος ἐπαίνεσε τόν Αὐξέντιο γιά τόν πόθο του, ἀλλά ἐπειδή φοβόταν μήπως ὁ νέος καμφθῆ ἀπό τά μαρτύρια καί ἀρνηθῆ τό Χριστό, τοῦ εἶπε:
– Παιδί μου, ἀντί τοῦ μαρτυρίου, πού ζητᾶς, μπορεῖς καί μέ ἄλλο τρόπο νά σωθῆς, χωρίς νά ἐκτεθῆς σέ τόσο μεγάλο κίνδυνο. Σοῦ συνιστῶ νά ἔρθης μαζί μου στό Ἅγιον Ὄρος καί νά γίνης μοναχός καί ἐλπίζω ὁ Θεός νά σέ ἀξίωση τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν.
Ὁ Αὐξέντιος, παρ’ ὅλο τό σεβασμό πού ἔτρεφε πρός τον ἐξομολόγο, δέν ἄκουσε τή συμβουλή του. Δέν ἄφησε τήν ἐργασία του. Συνέχισε νά κάνη τό βαρκάρη καί ὅ,τι ἀπ’ τή δουλειά του τοῦ περίσσευε τό μοίραζε στούς φτωχούς. Νήστευε, προσευχόταν καί εἶχε ἀληθινό πόθο νά μαρτυρήση γιά τό Χριστό.
Ὁ Αὐξέντιος, ὅταν εἶδε ὅτι εἶχε ὁπλισθῆ μέ τή χάρη τοῦ Θεοῦ καί ἦταν ἕτοιμος ν’ ἀντιμετωπίση κάθε κίνδυνο καί πειρασμό, ἀποφάσισε νά ξαναγυρίση στό βασιλικό πολεμικό καράβι. Ὄχι ὅμως γιά νά διασκεδάζη πάλι μαζί μέ τούς Τούρκους ὅπως πρῶτα, ἀλλά γιά νά ὁμολογήση ἐκεῖ τό Χριστό. Τολμηρή πράγματι ἀπόφασις! Πῆγε λοιπόν στό πολεμικό καράβι. Ἀλλά μόλις τόν εἶδαν οἱ παλιοί του φίλοι ὥρμησαν πάνω του σάν ἄγρια θηρία. Τόν χτυποῦσαν καί τόν ἔσυραν στό κριτήριο λέγοντας:
– Αὐτός ἦταν Τοῦρκος καί τώρα παρουσιάζεται σάν χριστιανός.
Ὁ Αὐξέντιος μέ θάρρος ἀπάντησε:
– Ἐγώ πάντοτε ἤμουνα χριστιανός καί εἶμαι. Εἶμαι δέ ἕτοιμος γιά ὅλα τά μαρτύρια χάριν τοῦ Χριστοῦ.


Τότε ἕνας Τοῦρκος, ἀκούγοντας τή θαρραλέα ὁμολογία, ὡργίστηκε καί μέ τό ραβδί του χτύπησε τό μάρτυρα καί τοῦ ἔβγαλε τό δεξί του μάτι. Ὁ μάρτυρας εὐχαρίστησε τόν Κύριο, πού τόν ἀξίωσε νά ὑποφέρη γιά τό ὄνομά του. Ἀλλά ὁ Τοῦρκος ἐκεῖνος πάλι τόν χτύπησε στό στόμα· τόν χτύπησε τόσο δυνατά, ὥστε ἔπεσαν δύο δόντια του. Ὁ Αὐξέντιος, μ’ ὅλο τόν πόνο πού αἰσθανόταν, συνέχιζε νά ὁμολογῆ τήν πίστι του. Τέλος ἔφτασαν στό κριτήριο. Ὁ Τοῦρκος δικαστής τόν ρώτησε, γιατί ἄλλαξε γνώμη καί ἀσπάστηκε τή θρησκεία πού εἶχε ἄλ λοτε ἀρνηθῆ. Ὁ Αὐξέντιος εἶπε:
– Ἐγώ ποτέ δέν ἀρνήθηκα τόν γλυκύτατο Χριστό μου, ἀλλά πιστεύω καί ὁμο λογῶ, ὅτι αὐτός εἶνε ὁ παντοδύναμος ποιητής τοῦ κόσμου, κι εἶμαι ἕτοιμος γι’ αὐτόν νά χύσω τό αἷμα μου καί ὄχι νά τουρκέψω. Μή γένοιτό μοι, Κύριε!…
Ὁ δικαστής, ὅταν ἄκουσε τή θαρραλέα αὐτή ἀπάντηση τοῦ Αὐξεντίου, ὠργίστηκε καί διέταξε νά τόν δείρουν σκληρά. Τοῦ ἔδωσαν λοιπόν τριακόσια ραβδίσματα στά πόδια. Ἀπ’ τά χτυπήματα ἄνοιξαν οἱ φλέβες τῶν ποδιῶν καί τό αἷμα ἔτρεχε ποτάμι. Ἀπό κεῖ, σχεδόν νεκρό, τόν πῆραν καί τόν ἔκλεισαν στή φυλακή, γιά νά τόν ξαναδικάσουν ἄλλη μέρα. Ὁ Αὐξέντιος ζήτησε καί μετάλαβε γιά τελευταία φορά τά ἄχραντα μυστήρια.
Ὕστερα ἀπό πέντε μέρες ἔφεραν τό μάρτυρα στο ἀνώτερο δικαστήριο δεμένο μέ ἁλυσίδες, σάν νἄτανε κα κοῦργος. Ὁ δικαστής μέ ἄγριο βλέμμα τόν κοιτάζει καί τοῦ λέει:
– Γιατί ἐσύ δέν ὁμολογεῖς τή δική μας θρησκεία, ἀλλα τήν ἀποστρέφεσαι καί τήν περιφρονεῖς;
Ὁ Αὐξέντιος ἀπάντησε:
– Ἐγώ χριστιανός γεννήθηκα καί χριστιανός θέλω νά πεθάνω, καί δέν ἀρνοῦμαι τήν πίστι μου ὁσοδήποτε καί ἄν μέ βασανίσετε. Γιατί αὐτή ἡ πίστις εἶνε καλή καί ἀληθινή. Εὔχομαι δέ κι ἐσεῖς νά πιστέψετε σ’αὐτήν, γιά νά μήν κολαστῆτε.
Ὁ δικαστής, βλέποντας ὅτι ἡ γνώμη τοῦ μάρτυρα εἶνε σταθερή, ἔβγαλε τήν ἀπόφασι, ὁ Αὐξέντιος ν’ ἀποκεφαλισθῆ.
Τότε τόν ἅρπαξαν οἱ δήμιοι καί τόν ἔφεραν στόν τόπο τῆς καταδίκης του. Ἐκεῖ ὁ μάρτυρας γονάτισε, ἔκανε τήν προσευχή του καί παρακάλεσε τό Θεό γιά τούς χριστιανούς καί γιά ὅλο τόν κόσμο. Τότε ὁ δήμιος ἔκοψε τήν ἁγία κεφαλή του.


Άγιος Αυξέντιος ο Νεομάρτυρας (Ι. Ν. Αγ. Σπυρίδωνα Νεοχωρόπουλο Ιωαννίνων) - Π. Κούβαρη και Ι. Χ. Θωμάς©

Ἦταν 25 Ἰανουαρίου τοῦ 1720, ἡμέρα Τρίτη. Ἕνας χριστιανός πού εἶχε κάποια θέσι στ’ ἀνάκτορα τοῦ σουλτάνου παρα κάλεσε τό σουλτάνο καί τοῦ ἔδωσε τό σῶμα τοῦ μάρτυρος καί ὅπως ὁ Νικόδημος ἄλειψε τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ μέ ἀρώματα, ἔτσι καί ὁ φιλόχριστος αὐτός χριστιανός ἔπλυνε τό σῶμα τοῦ μάρτυρος μέ πολύτιμα ἀρώματα καί τό ἔθαψε στό ναό τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς. Μετά ἀπό δυό χρόνια ἔγινε ἡ ἀνακομιδή τῶν ὀστῶν του.
Καθώς δέ ἄνοιξε ὁ τάφος, βγῆκε μιά εὐωδία, πού ὅλοι θαύμασαν. Καί τά ἱερά του λείψανα ἔκαναν θαύματα. Ἡ κάρα (κρανίο) τοῦ μάρτυρα βρίσκεται σήμερα στήν ἱερά μονή Ξηροποτάμου (Αγίου Όρους) σάν πολύτιμο κειμήλιο.
Ἕνας γουνοποιός πρῶτα, ναύτης ἔπειτα καί τέλος βαρκάρης ἁγίασε καί μαρτύρησε. Ἔχουν λοιπόν καί οἱ βαρκάρηδες, πού ἐργάζονται στά διάφορα λιμάνια τῆς πατρίδος μας, ἔχουν τόν ἅγιό τους. Εἴθε ὁ Θεός διά πρεσβειῶν τοῦ μάρτυρος Αὐξεντίου, νά τούς προστατεύη καί νά τούς ἁγιάζη.

AΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ
«ΑΓΙΟΙ ΑΠ' ΟΛΑ ΤΑ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΑ» ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΦΛΩΡΙΝΗΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΗ

Δείτε και:

Σχολικός Επαγγελματικός Προσανατολισμός... άλλου τύπου
Νεομάρτυρες, Σύγχρονοι μάρτυρες (ενότητες)
Σύγχρονοι μάρτυρες στη Συρία
Μουσουλμάνοι που αγίασαν ως χριστιανοί

Έχει σημασία; Χαιρετίζούμε τη χριστιανική ορκωμοσία του νέου υπουργού Υγείας Π. Κουρουμπλή

 Η πιο συγκινητική στιγμή της ορκωμοσίας της νέας κυβέρνησης

Το σχόλιο αυτό το ανεβάζουμε επειδή μας συγκίνησε το γεγονός ότι ο νέος υπουργός υγείας Παναγιώτης Κουρουμπλής (διδάκτωρ κοιν. επιστημών, δικηγόρος και τυφλός, ως γνωστόν, από 10 ετών λόγω έκρηξης γερμανικής χειροβομβίδας που είχε ξεμείνει από το Β΄ Παγκ. Πόλεμο) δεν ακολούθησε τη γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ, στον οποίο ανήκει, αλλά ορκίστηκε στο ευαγγέλιο.
Η παρουσία κυβερνητικών στελεχών που ορκίστηκαν χριστιανικά, θεωρώντας ότι δεν υποκρίνονται βέβαια, μας ενθαρρύνει.
Ευχόμαστε σε όλα τα στελέχη της νέας κυβέρνησης να διοικήσουν την Ελλάδα με σύνεση, γενναιότητα και θεία φώτιση, όπως κι αν ορκίστηκαν, ό,τι κι αν πιστεύουν.
Ο όρκος, ως γνωστόν, είναι μια πρακτική αντίθετη με την Ορθοδοξία. Συμφωνούμε ότι θα ήταν σωστό να καταργηθεί. Απλώς, είναι διαφορετικό να ορκίζεσαι "πολιτικά" επειδή είσαι χριστιανός και διαφορετικό επειδή είσαι άθεος. Εμείς πάντως ακόμα ελπίζουμε να πάνε όλα κατ' ευχήν.
Το κειμενάκι από εδώ. Η φωτο από εδώ, όπου αναφορά στον Π. Κουρουμπλή. Βιογραφία του εδώ.

Ποιοι επέλεξαν το θρησκευτικό και ποιοι τον πολιτικό όρκο; Διαβάστε για την ορκωμοσία της κυβέρνησης.
Οι εννιά της νέας κυβέρνησης που ορκίστηκαν με θρησκευτικό όρκο στην Προεδρεία της Δημοκρατίας:
Πρόκειται για τους πέντε των ΑΝΕΛ (Πάνος Καμμένος, Τέρενς Κουίκ, Μαρία Κόλλια, Ελενα Κουντουρά, Παναγιώτης Σγουρίδης), ο Παναγιώτης Κουρουμπλής του ΣΥΡΙΖΑ, ο καθηγητής Δημήτρης Μάρδας και ο Γιάννης Πανούσης.
Ενώ οι υπόλοιποι υπουργοί της νέας κυβέρνησης επέλεξαν την πολιτική ορκωμοσία.

Τρίτη 27 Ιανουαρίου 2015

Η συνάντηση του Ελληνισμού με το Χριστιανισμό (σειρά: Δεν είσαι μόνος)


Επεισόδιο από τη σειρά ντοκιμαντέρ της Ελληνικής Τηλεόρασης "Δεν είσαι μόνος". Άλλα επεισόδια μπορείτε να δείτε εδώ.
Πηγή Απρογραμμάτιστα



Δείτε επίσης:

Φιλόσοφοι και αρχαία θρησκεία 
Αρχαία ελληνική φιλοσοφία και χριστιανισμός
O χριστιανισμός επικράτησε με αίμα;

Επιστολή σε αγγλόφωνη νεαρή φίλη της αρχαίας Ελλάδας
Ένθεοι περίπατοι στην Ομήρου Οδύσσεια
Η παγκόσμια προσδοκία Θεανθρώπου Λυτρωτού
Ιησούς Χριστός και μυθικά αρχέτυπα
ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ Ο ΠΑΡΑΒΑΤΗΣ (ιστορική μελέτη)


Συνοδεύουμε με το παρακάτω βίντεο του καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών π. Γ. Μεταλληνού: 

Δευτέρα 26 Ιανουαρίου 2015

İlahiyatçı ve İman İkrarcısı, Şehit Peder Daniel Sysoev (1974–2009)

Tanrı’nın gücünü insanlara anlatmak istiyorsanız, ilk önce Tanrı’nın gücünü kendinizde hissetmelisiniz.

Peder Daniel



“İyi çoban koyunları uğruna canını verir.”
Aziz Yuhanna İncil’i 10:11

Ortodokslar Toplulugu

Τουρκόφωνο άρθρο για το νεομάρτυρα π. Δανιήλ Συσόεφ. Ελληνικά γι' αυτόν εδώ. Ενότητα στο blog μας εδώ.

Saygıdeğer Peder Daniel Alekseyevich Sysoev, 12 Ocak 1974 tarihinde, Aleksei Nikolaevich Sysoev ve Anna Midkhatovna Amirova çiftinin çocukları olarak Sosvyetler Birliği döneminde Moskova’da doğar. Babası ve annesi o dönemde sanat öğretmenidirler ve Peder Daniel’in doğumundan sonra vaftiz olurlar. Ailesinin geç vaftiz olmasının tek sebebi büyükannesidir. İyi bir komünist olan büyükannesi, vaftizleri engellemek için çok iyi çalışır ve çeşitli tehditlerle buna hep engel olur. Ailesinin vaftizinden sonra, ateizmin hızla yayıldığı Sovyet Sosyalist Cumhuriyetler Birliğinde, çeşitli tehlikeler sezildiğinden küçük Daniel’in vaftizi bir kaç yıl yapılmaz ve ailesi onu kendileriyle birlikte Kiliseye götürmezler. Fakat bir kaç yıl sonra küçük Daniel hastalanır. Çok ciddi bir hastalıktır, ailesi onun yaşamı için telaşlanmaya başlar ve vaftizine karar verirler. Küçük Daniel 31 Ekim 1977 günü, Moskova’nın Vorobievy tepelerinde bulunan Kutsal Üçlük Kilisesinde vaftiz edilir. Ve zamanla hastalığından eser kalmaz.

Küçük yaşlarından itibaren Rahip olmayı arzulamaya başlar. Hatta arkadaşları oyunlar oynarken o bir peder olduğunu hayal ederek sürekli düşüncelere dalar. Vaazlar verdiğini, insanlarla sürekli Hıristiyanlık hakkında bişeyler paylaştığını hayal eder. Bu dönemde ailesi düzenli olarak Kuznetskaya Sloboda Aziz Nikolas Kilisesine katılmaya başlar. Zaman içerisinde babası Kilisede çeşitli görevler alır ve sonunda Kilisede peder olarak hizmet etmeye başlar. Böylece küçük Daniel hem Kilise korosuna katılır hemde Altar’da babasına yardım eder.

Küçüklüğünden itibaren, diğer aktivitelerden ziyade, Azizlerin yaşamlarını ve onlara dair anlatıları dinlemeyi ve resim yapmayı çok sever. Zaten sanatçı bir ailede büyüdüğü için güzel resim yapması hiç kimseye garip gelmez. Sürekli cenneti betimlercesine resimler çizer; doğa, hayvanlar, dağlar, köyler, gökyüzü çizer ama her çiziminin içerisinde mutlaka tapınaklar yer alır.

Eğitim hayatına başladığında hiç zorlanmaz. Öğretmen bir aileye sahip olmasından dolayı, daha okula başlamadan hızlı bir şekilde okuyamaya başlamıştır. Hatta bu, ileride, ilahiyat fakültesinde ve vaaz uygulamalarında da kendisine çok fayda sağlamıştır. Yaşamı boyunca okumaktan hiç bir zaman vazgeçmemiştir.

Bir Hıristiyan olarak inancını ilk kez daha okulun ilk yıllarında açıkça savunmuştur; bir gün küçük Daniel hastalanınca okula gidemez ve birkaç gün evde yatması gerekir. Öğretmenleri zeki öğrencilerini merak ederek, evine ziyarete giderler fakat Dainel’in odasına girdiklerinde, ikonalarla ve Hıristiyan inancına dair kitaplarla karşılaşırlar. Eve çok sevecen bir şekilde gelen öğretmenlerin bir anda morali bozulur ve sinirlenerek Daniel’e öğütler vermeye başlarlar. Ona iyi bir ateist ve Marksist olması gerektiğini anlatarak Hıristiyan inancının yanlışlarından bahsederler. Hastalığından kurtulan Daniel okula gittiğinde yine öğretmenlerinin tepkileri ile karşılaşır çünkü sosyalist bir ülkede dini inanç olmaması gereken bir şeydir. Fakat o cesaretle öğretmenlerine karşı çıkarak, tüm sınıfın önünde “Kiliseye gidiyorum, Tanrı’ya inanıyorum ve dua ediyorum” der. Ve bu tavrını ömrü boyunca hep korur.

1991 yılında, Moskova İlahiyat Fakültesine başlar. O yıllar ailesi ve Daniel için zor yıllardır. Eğitim masraflarını kendisinin karşılaması gerekir ve o ders notları zayıf olan öğrencilere ders vererek masraflarını karşılamayı başarır. Fakültede zamanının çoğunu kütüphanede geçirir. Okumak onun için vazgeçilemez bir ihtiyaçtır. 1994 yılında, Kilisede okuyucu olarak görev alır ve 1995 yılının başında eşi Julia Mikhailovna Brykina ile evlenirler. Mayıs ayında Diyakon olarak taktis edilir. Moskova’ya yerleşirler. Diyakon olarak, Moskova’daki Bulgar temsilciliğinde hizmet etmeye başlar. Kısa bir süre sonra ilk kızları Iustina doğar. 2001 yılana kadar Bulgar temsilciliğindeki hizmetinde devam eder ve sonra peder olarak kutsanarak Aziz Petrus ve Aziz Pavlos Kilisesinde (Yasenova, Moskova), misyonerlik ve eğitim bölümünde sekreter olarak hizmete başlar. Aynı zamanda, totaliter inançların kurbanlarıyla rehabilitasyon merkezinde de hizmet eder. Yine 1995 yılında, Yasenevo’daki Klasik Ortodoks Okulunda öğretmenlik yapmaya başlar. 1996 yılında Moskova Patriği tarafından kutsanarak, farklı inançlardan ve gizli faliyetlerden zarar görmüş insanlar için misyonerlik adında bir sınıf açar. 1997’de İncil vaazları ile ilgili bir sınıf daha başlatır. 2000 yılında tüm bu çalışmaları Patrikhane tarafından saygıyla karşılanır ve bir taktir mektubu alır.

2001 yılında Başrahip Melkisedek denetiminde başladığı pederlik görevi, Rusya ve eski Sovyet ülkelerine yaptığı yolculuklarla doludur. Özellikle islam ülkeleri olan Tataristan ve Kırgızistan’ı sık sık ziyaret eder. Bunun dışında yine Makedonya ve Sırbistan’da sık gittiği yerlerdendir. Gittiği yerlerde, müslüman, ateist ve Ortodoks olduğuna inanan topluluklar içerisinde korkusuzca Hrıistiyan Ortodoks inancını anlatır. Müslümanlarla ve paganlarla birçok tartışma yaşamıştır. Hizmetleri duyuldukça birçok televizyon ve radyo programına konuk edilir. Bu dönemde bir çok insan Mesih’e döner.



2006 yılında Kantemirovskaya Aziz Tomas Kilisesinde düzenli vaazlar vermeye başlar. Bu Kilise ve cemaat peder tarafından oluşturulur. Bir süre sonra bu Kilisede, müslümanlar, ateistler, paganlar, diğer inançlar ve mezhepler için misyonerlik kursları başlatır. Peder Daniel aracılığı ile iman etmiş olan insanların birçoğu iyi birer Ortodoks misyoner haline gelir. Peder Daniel gittiği her yerde, “Herkes Tanrı tarafından, O’nun tek ve doğru Kilisesine katılmaya ve sonsuz yaşamı almaya davet edilmiştir. Irkı, kültürü, ten rengi, dili ne olursa olsun, herkes Ortodoks Kilisesinde Mesih’in halkı olur.” der. Çağdaş konularda halkı sürekli uyarır. Özellikle, yogo ve yogo alıştırmaları, karate, latin amerika dansları, göbek dansları ve özelikle bir Hıristiyanın Hıristiyan olmayan biri ile evlilik yapması konularında çok dikkatli olunması gerektiğini, bunların içlerinde barındırdıkları kültürle insanları günaha ve hatta sapkınlığa sürekleyebileceğini söyler.

Günümüzde birçok insan, şehitliğin eski tarihlerde kaldığına, artık insanların rahatlıkla Kiliselere giderek ibadetlerini yapabildiklerine inanırlar. Oysa Mesih İsa’nın sözünü doğru bir şekilde takip eden insanlar için her zaman tehlike vardır çünkü onlar tıpkı Peder Daniel gibi, Mesih İsa’nın Kutsal Müjdesini dünyanın dört bir yanına yaymak için savaşırlar.

Bilindiği kadarıyla Peder Daniel hizmet ettiği yıllarda sayısız kez ölüm tehditi alır. Bunların birkaçı Sırp ve Rus milliyetçi paganlardandır ama çoğu müslümanlardan gelir. Çünkü o Mesih’in sözünü tüm yaratılışa duyurabilmek için tüm gücü ile çalışmıştır. Birçok tehdit dolu e-mail almıştır, hatta bazılarında, kafasını kesecekleri ve bağırsaklarını dışarı akıtacakları dahi yazılıdır. Bazı islami gruplar, bu Ortodoks pederin bir an önce öldürülmesi gerektiğini söylemeye başlarlar. 2008 yılında pederin hizmet ettiği Kiliseye gelen bir telefon, pederin bir an önce müslümanlar arasında Hırıistiyanlığı yaymaktan vazgeçmesi gerektiğini aksi taktirde öldürüleceğini söyler. Yine 2008 yılında, islami terör örgütü içerisinde şeyh olarak adalandırılan ve Rusya’da bombalı saldırılar düzenleyerek birçok insanın ölmesine neden olan Said Buryatsky, cemaatine pederin öldürülmesinin vacip olduğunu çünkü müslümanlar içerisinde misyonerlik yaptığını ve onları vaftiz ettiğini söyler. Fakat Peder Daniel, bütün bunlara rağmen, ömrünün sonuna kadar gittiği her yerde Mesih İsa’nın sözlerini kokusuzca duyurur ve gelecek olan tehlikelere aldırış etmez ve eşine, artık benim için şehit olma zamanı yaklaştı der.

19 Kasım 2009 günü, Peder Daniel güne İlahi Lüturji ve Komünyon ile başlar. Ayin sonrası bir çocuğun vaftizini yapar ve kötü güçlere kapılmış bir adam ile ilgilenir. Sonrasında, İncil Vaazları dersine başlar ve dinleyicilerin sorularını cevaplar. Ders bitiminde, insanlar Kiliseden çıkmaya başlarken, o günah itirafında bulunmak isteyen kişilerle ilgilenir. O sırada tapınağa eli silahlı ve maskeli biri girer ve “nerede Sysoev” diye bağırarak sağa sola ateş eder. Bu sırada koro şefi yaralanır. Silah seslerini duyan peder Daniel hızla adamın bulunduğu yere gelerek, “ ben buradayım” der ve korkusuzca adamın yanına doğru yürümeye başlar. Maskeli adam bir kaç kez pedere ateş ederek tapınaktan çıkar. Peder Daniel ağır yaralanmıştır. 35 yaşında, üç çocuk babası olan peder bir kaç saat içerisinde ölür.

Tapınakta yankılanan silah sesi adeta, “Peder Daniel bir çok tehdit aldığı halde misyonerlik faaliyetlerine son vermedi ve bu kurşunlar onun hizmetlerine sıkılmıştır.” diye bağırır. Yaşamı boyunca, Kutsal Tanrı’nın Sözlerini paylaşmak kendi güvenliğinden hep daha önemli olmuştur. O çok sevdiği Kilisesinde, boynunda bir Haç ile şehit edilmiştir.



20 Kasım 2009 günü, şehit edildiği Aziz Tomas tapınağında, arkadaşları, ailesi ve öğrencileri tarafından bir anma töreni düzenlenir. Misyonerlik okulunun tüm hizmetkarları, öğrencileri ve çevresinde bulunanlar, orada pederi görebilmek için gelirler. 23 Kasım günü tüm Moskova, şehit edilen Peder Daniel Sysoev’e son kez veda eder. Peder Daniel’in naaşı, babasının hizmet ettiği Kilise olan Yasenevo Aziz Petrus ve Aziz Pavlos Kilisesinde tutulur. Metropolit Arseni yönetiminde bir cenaze merasimi düzenlenir ve pedere veda etmek için binlerce insan gelir.



Beyaz elbiseleriyle yüzden fazla ruhban, ellerinde yanan mumlarla pederin naaşının etrafında yer alır. Beyazların arasında, siyah yas elbiseleri ile ailesi bulunur. Cenaze merasimi sonrası Patrik Kiril hazretleri kısa bir konuşma yapar. Üç saat sonra cenaze Kuntsevo mezarlığına doğru yola çıkar ve Moskova, Kuntsevo Kutsal mendil mezarlığına defnedilir. Ölümünden 40 gün sonra pederin isim günüdür, Kutsal Peygamber Daniel günü.

Peder Daniel’in Tanrı’ya hizmetleri koca bir kitap yazmaya yeter aslında. O insanların ortaya çıkmasına ve gerçeği anlamasına yardım etti. Onun hayali, ulaşabildiği her yere gitmek ve insanlara Tanrı sözünü öğretebilmekti. İyi bir vaiz ve iyi bir misyonerdi. O modern hayatın ahlaki ve manevi yönlerini ortaya koyarak, insanları Elçilerin ilkelerine uymaya davet etti, “Mümkünse, elinizden geldiğince herkesle barış içinde yaşayın” (Romalılar 12:18).

Peder Daniel Tanrı’yı biliyordu ve onu tüm yüreği ve tüm aklıyla seviyordu. Onun sevgisi gerçekti ve kendisini hiç düşünmeden bu yolda kurban edebilirdi, ki Mesih yolunda şehit oldu. O arkasında, bizlere bir çok iş bıraktı. Bu işlerden en önemlisi, Mesih’te yaşamayı başarabilmektir. Bu iyi niyet için (Mesih’te yaşamak) Peder Daniel’den bizlere büyük destek vardır çünkü tüm Ortodokslar bilir ki, o yaşıyor ve bizler için dua ediyor. Aziz Kartacalı Kiprian’ın söylediği gibi, “o şehitler ki, Mesih yolunun savaşçıları, öldürülmemiş aksine taçlandırılmışlardır”. O yüzden 19 Kasım günü, Peder Daniel’in taçlandırılarak uğurlandığı sonsuzluktaki doğum günüdür.

Peder Daniel’in ölümünden sonra insanları trafik kazalarından koruması, inançsız insanlara yol göstermesi gibi mucizeler görülmüştür fakat gerçekleşen en büyük mucize, birçok müslümanın Kiliselere gelerek vaftiz olması ve misyonerlik faliyetlerine katılmak istemeleridir.

“Her kim Tanrı’dan mucizeler görmeyi bekliyorsa, mucizeleri bir an önce görebilmek için çok iyi bir misyoner veya şehit olmalıdır.” (Peder Daniel)

http://www.oodegr.com/tourkika/asynith_eidiseis/sysoev_muslim_baptisms.htm

Peder Daniel tarafından yazılan Kitaplar:
İlahi Vahiy ve modern bilim (Divine revelation and modern science)
Soru cevap sohbetleri (Catechetical Talks)
Tutkular üzerine sohbetler (Talks on the Passions)
Neden her Pazar Kiliseye gideriz (Why go to church every sunday)
İmansızlarla evlilik (Marriage to a Nonbeliever)
Ortodoks Kilisesinde bir protestanla yürüyüş (A Protestant`s walk through an Orthodox Church)
Ne sıklıkla Komünyon almalıyız (How often should one commune)
Ölümsüzlük için bilgiler, hala ölüyseniz ne yapmalısınız (Instructions for the Immortal, Or What to Do if You Still Die)

Hazırlayan: Pavlos Ulaş

Kaynakça:
http://www.pravmir.com/article_793.html
http://orthodoxwiki.org/Daniel_Sysoev
http://mission-center.com/en/daniil-sisoev

Памяти отца Даниила Сысоева

*****

Ortodokslar Toplulugu

ŞEHİT AHMET - Two Turkish Saints
Türkçe dilinde Ortodokslukla ilgili metinler - Orthodoxy in Turkish


From Islam to Christianity: To our brethren who converted from Islam to Protestantism or Roman Catholicism