ΝΕΚΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ: Άναρχος Θεός και αναρχικός Χριστιανός

Τετάρτη 21 Ιανουαρίου 2015

Άναρχος Θεός και αναρχικός Χριστιανός

Του Παναγιώτη Ασημακόπουλου, θεολόγου
Αγιορείτικο Βήμα, ΟΟΔΕ blog

Δεν πάει πολύς καιρός που γιορτάσαμε τη γέννηση του Χριστού. «Ο άναρχος αρχήν λαμβάνει και σαρκούται ο Θεός». Και έζησε ανάμεσα σε ανθρώπους και εξουσίες, φέρνοντας μια ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσα αναρχική πρόταση. Η διττή έννοια της λέξης «αρχή» είναι η ουσία της. Ως αρχή (εξουσία) αναγνωρίζει ό,τι δίνει αρχή (έναρξη).

Και αυτός δεν είναι άλλος από τον άναρχο Θεό.
Όταν ο Χριστός απειλήθηκε από τον Πόντιο Πιλάτο ότι έχει πάνω Του εξουσία, ο Κύριος δεν αμφισβήτησε την εξουσία. Απλώς τού υπενθύμισε από πού προέρχεται αυτή. Επίσης, επισημαίνει στους μαθητές του την αναποδιά του κηρύγματός Του. Την επιδίωξη να είναι οι τελευταίοι και οι υπηρέτες ανάμεσα στους ανθρώπους. Και ο ίδιος αδιαφόρησε πλήρως για τις απολαύσεις και τις ανέσεις που προέρχονταν από την «εξουσία» ως διδασκάλου του νόμου και λόγω της φήμης των θαυμάτων. Εκτός από μία. Της πλύσης των ποδιών Του με μύρο από μία πόρνη γυναίκα, η οποία Τού αναγνώρισε μία και μόνη εξουσία: να αγαπάει και να συγχωρεί. Αυτήν ακριβώς την εξουσία που είναι και η βάση της χριστιανικής αναρχίας.

Έτσι και ο αναρχικός Χριστιανός παρακάμπτει το εξουσιαστικό κόμπλεξ της θρησκειοποίησης, αδιαφορεί για τα οδοφράγματα των εξουσιών και οδεύει ανάμεσα σε άπορους και απορημένους.

Δεν κουβαλάει τη μολότωφ στην τσέπη ή σε σακίδιο πλάτης, αλλά στην καρδιά. Και αυτοπυρπολείται για να ζήσει ο κόσμος. Ζει μέσα στο σχήμα του κόσμου και του χρόνου, αλλά δεν συσχηματίζεται. Ζει στην πολιτεία, αλλά «την μέλλουσαν επιζητεί». Ο αναρχικός Χριστιανός είναι Χριστιανός μόνο όταν είναι αναρχικός. Αλλιώς, είναι ένας ακόμη θρήσκος. Και είναι αναρχικός μόνο όταν είναι Χριστιανός. Αλλιώς, επιδιώκει την αντικατάσταση της καθεστωτικής εξουσίας με την εξουσία της δικής του ιδεολογίας. Και αυτό με ημερομηνία λήξης.

Αρνείται τη βία προς τον άλλο ως ανούσια πάλη εξουσιών και διαφεύγει από το φαύλο κύκλο ποιος θα επιβάλει τη φθορά του, καλλιεργώντας τη βία προς τον εγωισμό του. «Η βασιλεία των ουρανών βιάζεται, και βιασταί (που πιέζουν τον εαυτό τους) αρπάζουσιν αυτήν». Η βία της εξουσίας μυρίζει θάνατο, η βία της χριστιανικής αναρχίας είναι η Ανάσταση. Μια άκρως βίαιη κατάσταση που δεν γνωρίζει σκοτεινές γωνιές για να κρυφτεί κάποιος. Τα λούζει όλα στο φως.
Ακτινοβολεί τη βία της αγάπης ως μοναδική απάντηση στα εξουσιαστικά υπόστεγα για να μη βλέπουμε το Θεό. Θέλει καθαρούς στην καρδιά αυτή η θέα και είναι σίγουρα ευκολότερο να βολευτούμε «υπό την στέγην του καταπετάσματος».

Σε περίπτωση σωματικής πάλης και σύγκρουσης των εξουσιών μας, προσπαθούμε να διαφυλάξουμε το ζωτικό μας χώρο, τα αυτονόητα κεκτημένα μας. Μόνο στο Ευαγγέλιο παραγγέλλει ο Χριστός να γυρίσουμε και το άλλο μάγουλο. Να θεμελιώνει έτσι μια στρατιά χρήσιμων ηλιθίων καρπαζοεισπρακτόρων; Μπα… Μάλλον αναφέρεται στην αντεπίθεση της αντιεξουσιαστικής, αναρχικής αγάπης…