"Αγαπώ άρα υπάρχώ"

29 Σεπτ. 2024, ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΛΑΟΔΗΓΗΤΡΙΑΣ Ή ΛΑΓΟΥΔΙΑΝΗΣ ...με τον δικό μας τρόπο, αλλά αυτός ο τρόπος είναι αδιέξοδος. Μας έδειξε ο Χριστός την υπέρβαση αυτών των πραγμάτων που δίνει έναν αέρα ελευθερίας. Η πραγματική αγάπη λέει είναι να...

π. Βαρνάβας ομιλίες

 

Η Βία των εφήβων και των νέων στην Εποχή μας: Μια Θεολογική προσέγγιση

 

π. Αντώνιος Χρήστου / Ευχή

  Όλη η ελληνική μας κοινωνία δυστυχώς συνταράχθηκε για άλλη μια φορά αγαπητοί μου Αναγνώστες, με την απίστευτή βία και τον άγριο ξυλοδαρμό που δέχθηκε δεκατετράχρονη έφηβη στην Γλυφάδα από συνομήλικες της και το χειρότερο ακόμη ήταν η απάθεια των τόσων θεατών εφήβων που μαζεύτηκαν μέσω μηνύματος σε κοινωνική δικτύωση. Όπως έλεγε και ο Μακαριστός Μητροπολίτης Σιατίστης Παύλος : Τέτοια φαινόμενα είναι στοιχεία αποσύνθεσης μιας κοινωνίας ήδη νεκρής! Θα προσπαθήσουμε όπως λέει και ο τίτλος μας να φωτίσουμε το καυτό αυτό θέμα με την θεολογική μας ματιά! Ας ξεκινήσουμε !  

   Είναι γεγονός ότι η βία μεταξύ των εφήβων και των νέων είναι ένα φαινόμενο που έχει αυξηθεί δραματικά τα τελευταία χρόνια, προκαλώντας εύλογη ανησυχία και προβληματισμό τόσο στις οικογένειες όσο και στην νεοελληνική κοινωνία γενικότερα. Τα αίτια αυτής της βίας είναι πολύπλοκα και πολυδιάστατα, αλλά μέσα από την συμβολή της Θεολογίας και της Εκκλησιαστικής εμπειρίας, μπορούμε να ρίξουμε φως στην οντολογία της ανθρώπινης φύσης, την  ευθύνη των πραγματικά υπευθύνων αλλά και στην ελπίδα για πρόσληψη και  θεραπεία αυτών των φαινομένων.

   Σύμφωνα με τη χριστιανική θεολογία, η ανθρώπινη φύση είναι κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση του Θεού, κάτι που σημαίνει ότι ο άνθρωπος καλείται να ζήσει σε ειρήνη και αγάπη με τον πλησίον του. Ωστόσο, λόγω της Πτώσης, ο άνθρωπος απομακρύνθηκε από τη θεϊκή αγάπη και την πληρότητα που προοριζόταν γι' αυτόν. Η αμαρτία και η απομάκρυνση από τον Θεό δημιούργησαν συνθήκες διαφθοράς της ανθρώπινης φύσης, η οποία εκδηλώνεται μεταξύ άλλων και με τη μορφή της βίας.

   Η βία των νέων αποτελεί αντανάκλαση αυτής της απομάκρυνσης από την αγάπη του Θεού. Στη θεολογική παράδοση, η βία αναγνωρίζεται ως μια πράξη που παραβιάζει την ιερότητα της ανθρώπινης ζωής και την αξία του προσώπου. Κάθε άνθρωπος, ανεξαρτήτως ηλικίας, φέρει την εικόνα του Θεού και η βία καταστρέφει αυτή την εικόνα.

   Οι κοινωνικές, πολιτιστικές και οικογενειακές συνθήκες συχνά παράγουν και προωθούν τη βία στους εφήβους και τους νέους. Ο σύγχρονος κόσμος, με την έλλειψη πνευματικότητας και απομάκρυνσης από τον εκκλησιαστικό τρόπο ζωής και την προώθηση μιας καταναλωτικής και ατομικιστικής κουλτούρας, αποξενώνει τους ανθρώπους και ιδιαίτερα τους νέους, από την αληθινή και ουσιαστική ανθρώπινη επικοινωνία και την αγάπη προς τον συνάνθρωπο. Αυτή η αποξένωση, σε συνδυασμό με την ενασχόληση των παιδιών μας συνεχώς με το διαδίκτυο, τα κοινωνικά μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τα videogames και έχοντας ερεθίσματα από την τραμπ μουσική και κουλτούρα, τις εικονικές  οδηγεί πολλές φορές σε επιθετικότητα, θυμό και τελικά σε βίαιες ξεσπάσεις και συμπεριφορές.

   Η ευθύνη για την βία δεν ανήκει φυσικά μόνο στους έφηβους και νέους που εκδηλώνουν βία, ίσα ίσα που αυτά είναι θύματα και ο καθρέπτης αυτών που τους οδήγησε σε αυτής της συμπεριφοράς αλλά και στην κοινωνία μας στο σύνολό της. Οι οικογένειες, τα σχολεία, οι αθλητικοί σύλλογοι και οι ευρύτεροι κοινωνικοί θεσμοί έχουν την ευθύνη να διαπαιδαγωγούν τους νέους σε αξίες και ιδανικά όπως η ειρήνη, η αγάπη, η δικαιοσύνη,  η συνεργασία, η ενσυναίσθηση κ.α. Επειδή οι ενήλικες δεν αφιερώνουν πλέον ποιοτικό χρόνο με τους νέους που ζητούν να τους ακούσουμε και να τους αφουγκραστούμε στις ανάγκες και τα προβλήματά τους, σε συνδιασμό με την έλλειψη χορήγησης σωστής παιδείας (και όχι μόνο απομνημόνευσης παπαγαλίας) και πνευματικής καθοδήγησης αφήνει τα παιδιά ευάλωτα στις επιρροές της βίας, της αδικίας και της απογοήτευσης.

   Η Ορθόδοξη Εκκλησία διαδραματίζει αλλά μπορεί να συμβάλλει ακόμη περισσότερο στην αντιμετώπιση της βίας των νέων, προσφέροντας μια διέξοδο από την απογοήτευση και την εσωτερική πάλη που οδηγούν στη βία. Ο Χριστός δίδαξε την αγάπη προς τον πλησίον, ακόμη και προς τον εχθρό, και αυτή η διδασκαλία αποτελεί την θεμελιώδη απάντηση και το καλύτερο αποτρεπτικό για  την βία.

    Η Εκκλησία από την φύση της είναι ένας θεανθρώπινος οργανισμός που προσφέρει στα συνειδητά μέλη της πνευματική καθοδήγηση και υποστήριξη. Μέσα από την ενοριακή ζωή, την προσευχή, τα μυστήρια και την ποιμαντική δράση, οι νέοι μπορούν να βρουν ένα νόημα ζωής που δεν βασίζεται στην καταστροφή και την επιθετικότητα, αλλά στην ειρήνη, την αγάπη και την ομαλή συνεργασία.

   Η λειτουργία της Εκκλησίας και του κύτταρο της την Ενορία ως «κοινότητα αγάπης» μπορεί να αποτελέσει έναν παράγοντα ανατροπής των βίαιων τάσεων. Οι Κατηχητικές και Νεανικές Συνάξεις, οι συζητήσεις και οι δραστηριότητες που εμπνέουν τους νέους να ζήσουν με ευθύνη απέναντι στον Θεό και στους άλλους μπορούν να λειτουργήσουν ως πρότυπα αντίστασης στη βία και ένα όραμα για ένα καλύτερο μέλλον χωρίς τέτοια φαινόμενα που μας κάνουν όλους να ντρεπόμαστε και να ανησυχούμε.

   Η χριστιανική πίστη προσφέρει ελπίδα για θεραπεία και μετάνοια. Η μεταστροφή του ανθρώπου δεν είναι μια απλή ηθική βελτίωση, αλλά μια βαθιά εσωτερική μεταμόρφωση που επιτυγχάνεται μέσω της κοινωνίας με τον Θεό. Η βία των νέων είναι, σε τελική ανάλυση, ένα σύμπτωμα της βαθύτερης αποξένωσης από τον Θεό και τις αιώνιες αξίες Του, που απλά οι άλλες ανθρωπιστικές και κοινωνικές επιστήμες έρχονται με το πρίσμα τους και την ορολογία τους να περιγράψουν χωρίς όμως να δίνουν ουσιαστικές λύσεις.

Η Εκκλησία, λοιπόν, καλείται να δώσει έμφαση στην πνευματική διάσταση της ζωής, προσκαλώντας τους νέους να αναζητήσουν την αληθινή χαρά και πληρότητα μέσα από την ένωση με τον Χριστό. Η πνευματική καλλιέργεια, η συμμετοχή στα μυστήρια και η βαθιά μελέτη της Αγίας Γραφής μπορούν να οδηγήσουν στη μεταμόρφωση της ζωής των νέων, βοηθώντας τους να ξεπεράσουν την εσωτερική σύγκρουση και να απορρίψουν τη βία ως τρόπο έκφρασης.

  Κλείνοντας συμπερασματικά το άρθρο μας, πρέπει όλοι να κατανοήσουμε ότι βία των εφήβων και νέων σήμερα αποτελεί μια πολυδιάστατη πρόκληση που δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο με κοινωνικές, ψυχολογικές ή εκπαιδευτικές πολιτικές. Η θεολογική προσέγγιση αναδεικνύει την ανάγκη για πνευματική καθοδήγηση και επιστροφή στις αξίες της αγάπης, της ειρήνης και της δικαιοσύνης που δίδαξε ο Χριστός. Μέσα από την πνευματική ζωή, τη διδασκαλία της Εκκλησίας και την αναζήτηση του θείου νοήματος, οι νέοι μπορούν να βρουν τον δρόμο τους μακριά από τη βία, ανακαλύπτοντας τη χαρά της ειρηνικής συνύπαρξης και της προσωπικής ολοκλήρωσης. Επομένως να δώσουμε χώρο στην αγάπη για να βρούμε τον Θεό στη ζωή μας αλλά και τον σεβασμό μας και την ειρηνική συνύπαρξη με τους συνανθρώπους μας ! Αμήν!

Άγιοι (& Παναγίες) τις πρώτες μέρες του Οκτώβρη

 

 

Κλικ:

Η Παναγία η Γοργοϋπήκοος (1 Οκτ.) [εικ.]

Η Παναγία η Ελευθερώτρια στο Ρέθυμνο (1 Οκτ.)

Δυο κορυφαίοι & άγιοι μουσικοί: Ρωμανός ο Μελωδός & Ιωάννης ο Κουκουζέλης (1 Οκτ.)  

Ο άγιος απόστολος Ανανίας, που βάφτισε τον απόστολο Παύλο (1 Οκτ.)

Ο μάγος και η μοναχή: Η ευλογημένη απορία του αγίου Κυπριανού (2 Οκτ.)

Η γιορτή του αγίου Κυπριανού, η μαγεία και ο αποκρυφισμός στην εποχή μας   

Ιστορική τεκμηρίωση του αγίου Κυπριανού

 

Μια μικρή μάγισσα, ένας έφηβος, ο άγιος Κυπριανός (2 Οκτ.) & ένας άστεγος με μια πρόχειρη καλύβα στο πάρκο...

Ο «άγιος Ραφαήλ του Πόντου», μεγαλομάρτυρας Θεόδωρος Γαβράς (2 Οκτ.)!

Άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης (3 Οκτωβρίου) 

   

"Όταν σταμάτησες να έρχεσαι στο πάρκο ανησυχήσαμε"

"Πόσο όμορφο να νιώθουμε ότι για κάποιους είμαστε σημαντικοί...!!
Πάντα υπάρχουν κάποιοι που ενδιαφέρονται για εμάς και, αν δεν το βλέπουμε, ίσως να χρειαστεί να τους ψάξουμε και να τους βρούμε!!..."

Myrto Tsigoni
Χρύσα Κοκκινοπούλου, Συμβουλευτική & Ψυχοθεραπεία

Τι κοινό έχει το χιόνι με την Αγάπη του Θεού;

"Τι κοινό έχει το χιόνι με την Αγάπη του Θεού;

Όπως το χιόνι πέφτει αθόρυβα τα σκεπάζει όλα... τα παγώνει όλα ...
αλλά ομορφαίνει το τοπίο και το αλλάζει.

Έτσι και η Αγάπη και η Χάρη Του Θεού
έρχεται αθόρυβα τα σκεπάζει όλα.

Παγώνει τα πάθη μας,
ομορφαίνει τη ζωή μας και τα αλλάζει
όλα μέσα μας και γύρω μας..."

Όσιος Αμφιλόχιος Μακρής της Ιεράς Νήσου Πάτμου.

Ι. ναός αγίου Νικολάου του Νέου Θηβών

Χώρα του Αχωρήτου

 Εικ. από το άρθρο Παράδεισο χωρίς εσάς δεν τον θέλω! Όσιος Αμφιλόχιος Μακρής

«Έμφυλα στερεότυπα» – «σεξιστικά πρότυπα»: η σεξουαλική διαπαιδαγώγηση και η ανάγκη για ένα μάθημα οικογενειακής αγωγής

 

Θεόδωρος Ρηγινιώτης

υπεύθυνος Θεματικής Ομάδας Πολιτισμού της ΝΙΚΗΣ

αέναη επΑνάσταση

«“Έχουμε αναγκαστεί να μάθουμε πράγματα για τη σεξουαλική αγωγή που μέχρι τώρα δεν μας τα είχε διδάξει κανένας και έχουμε λάθος αντιλήψεις, λάθος πρότυπα”, είπε μαθητής» (από την ανάρτηση «10-03-21 Σεξουαλική διαπαιδαγώγηση: από πέρυσι πιλοτικά και από τον Σεπτέμβριο σε όλα τα σχολεία»).

Ποια είναι αυτά τα «λάθος πρότυπα» και οι «λάθος αντιλήψεις» που πιστεύει το παιδί ότι έχουν καλλιεργηθεί στη νέα γενιά, από τα οποία την απαλλάσσει η σχολική σεξουαλική αγωγή; Μήπως ο υπερσεξουαλισμός που κυριαρχεί παντού, η εμπορευματοποίηση της σεξουαλικότητας για λόγους διαφήμισης ή τηλεθέασης, οι ημίγυμνοι «ποπ σταρς», τα ανορεξικά μοντέλα, το κυνήγι της μόδας, η εναλλαγή ερωτικών συντρόφων χωρίς όρια, με αποκλειστικό στόχο τη σωματική ηδονή, όλα αυτά άραγε επισημαίνονται ως «λάθος πρότυπα»; Ή μήπως, αντίθετα, ως λάθος πρότυπα αφήνονται να θεωρηθούν η σεμνότητα, η διαφύλαξη της αγνότητας για να προσφερθεί το σώμα μας ανέγγιχτο στον ή στη σύζυγό μας, η σύνδεση της σεξουαλικότητας με την αγάπη και τη δημιουργία οικογένειας;

Γίνεται καθόλου λόγος για γάμο και οικογένεια ως καταξίωση του έρωτα και της σεξουαλικότητας; Αναφέρεται καν ως ένα θετικό στοιχείο στη ζωή τους η συζυγία, η μητρότητα και η πατρότητα; Επισημαίνεται ως θετική στάση η συζυγική πίστη και ως πρόβλημα η συζυγική απιστία;

Επισημαίνεται ότι η ημίγυμνη και «αισθησιακή» εμφάνιση υποβαθμίζει την προσωπικότητα του ανθρώπου και τον μετατρέπει σε αντικείμενο, αντί για ανθρώπινο πρόσωπο, στα μάτια του άλλου; Επισημαίνεται ότι τα μικρά παιδιά, καθώς και οι έφηβοι (αγόρια και κορίτσια), μετατρέπονται σε σεξουαλικά αντικείμενα – ακόμη και στα μάτια ενηλίκων – όταν ντύνονται προκλητικά; Επισημαίνονται οι κίνδυνοι για την υγεία και τη γονιμότητα των κοριτσιών που αφήνουν γυμνή την κοιλιά τους, ιδίως τους φθινοπωρινούς και χειμερινούς μήνες που η ατμόσφαιρα ψυχραίνει;

Αν σε όλα τα παραπάνω η απάντηση είναι «όχι», τι ακριβώς προσφέρει στα παιδιά του νηπιαγωγείου και του δημοτικού σχολείου η περίφημη και διεθνώς επιβαλλόμενη σεξουαλική αγωγή;

Τη λειτουργία του αναπαραγωγικού συστήματος και την ανάπτυξη της σεξουαλικότητας κατά την εφηβεία, μπορούν τα παιδιά να τα πληροφορηθούν και μέσω του μαθήματος της βιολογίας, όπως τόσες και τόσες γενιές. Το ίδιο ισχύει και για τα σεξουαλικώς μεταδιδόμενα νοσήματα. Τις «επιστημονικές ονομασίες» των γεννητικών οργάνων μπορούν να τη μάθουν επίσης μέσω της βιολογίας, στο γυμνάσιο. Ποιος λόγος υπάρχει να την πληροφορηθούν στο δημοτικό;

Η προστασία τους από κάθε είδους επίβουλους παιδόφιλους ασφαλώς είναι αναγκαία, αλλά:

(α) Το λογικό θα ήταν να ευαισθητοποιηθούν και να επιμορφωθούν οι γονείς για το θέμα, ώστε να θωρακίζουν και να προστατεύουν τα παιδιά τους, και όχι τα παιδιά, για να «αυτοπροστατεύονται» ερήμην των γονέων. Η πρακτική αυτή εμφανώς θεωρεί τους γονείς όχι μόνον ανίκανους και αναρμόδιους να προστατεύουν τα παιδιά τους, αλλά και κατ’ αρχάς ύποπτους για πιθανή σεξουαλική κακοποίησή τους.

(β) Θα ήταν πολύ πιο αποτελεσματικό αν αυτό συνδυαζόταν με μια αγωγή σεμνότητας και με ένα μάθημα οικογενειακής αγωγής και όχι σεξουαλικής αγωγής σε τόσο μικρές ηλικίες (βλ. παρακάτω).

Ο καταιγισμός πληροφοριών για τις παραλλαγές του σεξουαλικού προσανατολισμού και η υποβολή της ιδέας ότι μπορεί να μην ταυτίζονται με το «βιολογικό φύλο τους» και ότι όλες οι διαφοροποιήσεις της σεξουαλικής ταυτότητας είναι υγιείς και φυσιολογικές, δεν χρειάζεται να σχολιαστεί καν. Περιττεύει επίσης να υπογραμμίσουμε ότι δεν χρειάζεται όλη αυτή η εξαντλητική «πληροφόρηση» για να μάθουν τα παιδάκια να σέβονται τον συμμαθητή και γενικά τον συνάνθρωπό τους, όποιος κι αν είναι.

Μητέρα και πατέρας: ξεπερασμένα «σεξιστικά» πρότυπα;

Ας επιτραπεί να παρατηρήσουμε εδώ ότι η μητέρα και ο πατέρας μας, στις περισσότερες περιπτώσεις, δεν αποτελούν συντηρητικά και ξεπερασμένα πρότυπα, ακατάλληλα για την εποχή μας, αλλά διαχρονικά πρότυπα, που διαμόρφωσαν καλούς ανθρώπους, με σεβασμό προς τον εαυτό τους και τους άλλους, αγάπη στον συνάνθρωπο, φιλομάθεια, εργατικότητα, διάθεση προσφοράς στην οικογένειά τους, στην κοινωνία και την πατρίδα και πίστη στον Θεό, η οποία τους οδήγησε στην ηθική και πνευματική εξέλιξη. Όλοι οι άνθρωποι του παρελθόντος, αλλά και της γενιάς μας (γυναίκες και άνδρες), όσοι διέθεταν και διαθέτουν τις αρετές αυτές, μεγάλωσαν σε παραδοσιακές οικογένειες, στις οποίες άνδρες και γυναίκες αναλάμβαναν συγκεκριμένους ρόλους, διαφορετικούς κατά κανόνα, που όμως αλληλοσυμπληρώνονταν και συμπορεύονταν.

Φυσικά στην κοινωνία του παρελθόντος δυστυχώς υπήρχαν και άφθονες περιπτώσεις ανθρώπων με προβληματική συμπεριφορά (όπως και σήμερα), οι οποίοι μετέτρεπαν τους πιο αδύναμους σε δυστυχισμένα θύματα, συχνά και μέσα στην οικογένειά τους. Όμως επίσης πάντα υπήρχαν συνετοί και σοφοί άνθρωποι (μεταξύ αυτών και οι άγιοι και αγίες της Ορθοδοξίας, που είναι κορυφαίοι διδάσκαλοι του πολιτισμού μας), που αγωνίζονταν για τη διόρθωση των χαρακτήρων και την επίλυση των προσωπικών, κοινωνικών, οικογενειακών και φυσικά και ηθικών προβλημάτων, και πάρα πολλές φορές τα αποτελέσματα ήταν θεαματικά και αξιοθαύμαστα.

Όλα αυτά τα θετικά στοιχεία, που περιλαμβάνονται στην πολιτισμική μας κληρονομιά και την πνευματική μας παράδοση, αγνοούνται εντελώς και παραλείπονται πλήρως από το εκπαιδευτικό υλικό που βλέπουμε να προσφέρει κατ’ εξοχήν το εκπαιδευτικό πρόγραμμα «Ευ ζην», στο οποίο κατά βάσιν περιλαμβάνεται η «σεξουαλική διαπαιδαγώγηση». Ολόκληρος ο πολιτισμός μας, με τη σοφία των αρχαίων προγόνων μας, του ευαγγελίου και των αγίων, αλλά και με τη λαϊκή και βιωματική σοφία των άμεσων προγόνων μας, ανδρών και γυναικών, τοποθετείται στον κάλαθο των αχρήστων ως πολιτισμός στερεοτυπικός και ακατάλληλος για τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών μας.

Φυσικά, αξίες θεμελιώδεις για τον πολιτισμό μας, όπως η σεμνότητα, η σωματική και πνευματική αγνότητα (ανδρών και γυναικών) μέχρι το γάμο (που σημαίνει ολοκληρωτικό ερωτικό δόσιμο στο «ένα και μοναδικό» πρόσωπο που θα είναι συνοδοιπόρος μας στη ζωή) και η δημιουργία οικογένειας μέσω του γάμου (και μάλιστα του χριστιανικού γάμου, που δεν τελειώνει με το πέρας της εκκλησιαστικής τελετής αλλά συνεχίζεται ως ταξίδι αγάπης, αλληλοσεβασμού και αμοιβαίας υποστήριξης των δύο συζύγων εφ’ όρου ζωής), είναι αντίθετες με το μοντέρνο «παγκόσμιο αξιακό σύστημα» που καλλιεργούν τα συγκεκριμένα «εργαστήρια δεξιοτήτων», γι’ αυτό και, όπως είναι φυσικό, δεν γίνεται κανείς απολύτως λόγος γι’ αυτές. 

Το να ελπίζουμε να παρουσιάζουν και καθαρά χριστιανικές αξίες, όπως η αγιότητα ή η επιλογή του μοναχισμού, για παράδειγμα, θα ήταν όνειρο θερινής νυκτός. Άλλωστε δεν τις καταλαβαίνουν καν οι σημαιοφόροι της «μοντέρνας παιδαγωγικής», αλλά τις συγχέουν με μεσαιωνικές προκαταλήψεις, απάνθρωπη σκληρότητα και μίσος προς το σώμα, πράγματα που καμία σχέση δεν έχουν με την Ορθοδοξία.

Η ανάγκη για  ένα μάθημα οικογενειακής αγωγής

Είναι αξιοσημείωτο ότι, ενώ το διεθνές πολιτικό και κοινωνικό σύστημα επιμένει ότι το παιδί μας πρέπει να διδάσκεται σεξουαλική αγωγή από το νηπιαγωγείο, κανείς υπουργός Παιδείας δεν έχει προτείνει να ενταχθεί στα σχολεία ένα μάθημα οικογενειακής αγωγής. Δηλαδή ένα μάθημα, στο οποίο το παιδί, από μικρή ηλικία, με μοντέρνο τρόπο (δηλ. με τον τρόπο της αγάπης και της καλλιέργειας προτύπων, που πρότειναν και οι Τρεις Ιεράρχες ήδη από τον 4ο αιώνα μ.Χ.):

·         Θα μαθαίνει να αγαπά τους γονείς του, να τους σέβεται, να τους βοηθάει αναλόγως της ηλικίας του και φυσικά να τους υπακούει. Θα μαθαίνει να αγαπά, να σέβεται και να υπακούει τους δασκάλους του, να σέβεται τους μεγαλύτερους, να βοηθάει τους ηλικιωμένους και όχι να περιμένει να δει «αν θα το σεβαστούν» όλοι οι παραπάνω, για να κρίνει μετά «αν αξίζουν τον δικό του σεβασμό».

·         Θα μαθαίνει να αγαπά τ’ αδέρφια του, να προστατεύει τα μικρότερα και να βασίζεται στα μεγαλύτερα. Να είναι ευγενικό, να μιλάει όμορφα και όχι χυδαία, να ακούει όμορφα τραγούδια και να παίζει όμορφα παιχνίδια, που μπορεί να έχουν και ηρωικό στοιχείο, αλλά δεν θα έχουν βία, χυδαιότητα, παράνοια και σκοτάδι (όπως πλείστα και εθιστικά ηλεκτρονικά παιχνίδια, από τα οποία η Πολιτεία δεν κάνει καμία προσπάθεια να απομακρύνει τα παιδιά).

·         Θα μαθαίνει επίσης να σέβεται το άλλο φύλο, να αγαπάει αληθινά, να συμπεριφέρεται με τρυφερότητα, καλοσύνη, κατανόηση και συγχωρητικότητα στο μελλοντικό του ταίρι (με το οποίο θα είναι σύζυγοι για μια ζωή, πέρα από τις αντιξοότητες, και όχι ευκαιριακοί «σύντροφοι»), αλλά και στα παιδιά που πιθανόν θα αποχτήσουν και θα είναι ο ευλογημένος καρπός της αγάπης τους.

Ρομαντικά πράγματα, σε μια χυδαία εποχή. Κι όμως πιστεύουμε πως αυτά αποζητά στην πραγματικότητα ο άνθρωπος για να μην υποφέρει μέσα στη μοναξιά και τη μιζέρια.

Θα ζητάμε πολλά, αν ονειρευόμαστε ότι θα μαθαίνει και να αγαπά την πατρίδα του και να πιστεύει ή έστω να σέβεται τον Θεό των πατέρων του (ο οποίος για μας εδώ είναι ο Ιησούς Χριστός); Ας μην το «τερματίσουμε» φτάνοντας μέχρις εκεί. Αλλά ο σύγχρονος άνθρωπος, έχοντας για «πατρίδα» και «θρησκεία» το Facebook και τις προσφορές των πολυκαταστημάτων, έχει καταντήσει άπατρις και ανέστιος – ξεριζωμένος και εξόριστος ακόμη και στη γη των προγόνων του.

Η πραγματική ανάγκη που υπάρχει στο εκπαιδευτικό σύστημα δεν είναι μαθήματα ή «εργαστήρια» σεξουαλικής αγωγής, αλλά ένα μάθημα οικογενειακής αγωγής, που θα διδάσκει στα παιδιά ανθρώπινες σχέσεις και όχι σεξουαλικές σχέσεις. Και για ένα τέτοιο μάθημα υπάρχει ένα πλήρες πνευματικό οπλοστάσιο στο θησαυροφυλάκιο του πολιτισμού και της παράδοσής μας, αρκεί να κάνουν τον κόπο να το αξιοποιήσουν οι αρμόδιοι – ή να αναθέσουν την αξιοποίησή του σε ειδήμονες.

Το περίφημο «δημοκρατικό σχολείο», που επαγγέλλεται η ελληνική κυβέρνηση, ας αφουγκραστεί επιτέλους την αγωνία των οικογενειών, όπως κάνει για τα μάθημα των Θρησκευτικών. Το περίφημο «συμπεριληπτικό σχολείο», για το οποίο υπερηφανεύεται η κυβέρνηση, δεν «συμπεριλαμβάνει» εκείνους που διαφωνούν για πολύ σοβαρούς λόγους συνείδησης με την ιδεολογική γραμμή του! Τους καταπιέζει και τους εξαναγκάζει να παραδώσουν τα παιδιά τους σε μια ιδεολογική εκπαίδευση που δεν θέλουν!

Και σημειώνουμε ότι δεν αναφερόμαστε σε οικογένειες βαρβάρων, που επιθυμούν να αναθρέψουν τα παιδιά τους ως βίαιους και αδίστακτους σεξιστές, αλλά για οικογένειες φιλήσυχων ανθρώπων, που είναι φορείς του ίδιου του δικού μας πολιτισμού, του πολιτισμού που άνθισε στον δικό μας τόπο εδώ και αιώνες και προάγει όλα τα πραγματικά αιτήματα του σύγχρονου ανθρώπου για αγάπη, χαρά και ελευθερία. Αυτός ο πολιτισμός είναι καιρός να ληφθεί υπόψιν και οι φορείς του, που συνεχίζουν να τον μεταφέρουν στην εποχή μας, να γίνουν σεβαστοί.

Αν συμβεί αυτό, και ιδιαίτερα αν αξιοποιηθεί το αξιακό σύστημα του πολιτισμού μας στην ελληνική Παιδεία, τα θετικά αποτελέσματα, κατά την ταπεινή μου γνώμη, σε λίγα μόλις χρόνια θα γίνουν φανερά στην κοινωνία, στη ζωή των οικογενειών και στην ψυχική υγεία των σημερινών παιδιών και εφήβων και των αυριανών ενηλίκων.

Συμπλήρωμα

Βοηθώντας τα παιδιά μας να τα βγάλουν πέρα με την «Ιδεολογία των φύλων»: Τα χρόνια του Δημοτικού Σχολείου, του Γυμνασίου και του Λυκείου.

Σεξ στην εφηβεία

Σεξουαλική «αγωγή» μέσω πορνογραφίας – Οι επιπτώσεις στα παιδιά

Πρώην ιδιοκτήτρια κλινικής αμβλώσεων: “Υποστηρίζουμε τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση στα παιδιά για να δημιουργούμε αγορά για τις αμβλώσεις”

Κύπρος: Άναψε φωτιές το βιβλίο Βιολογίας της Γ’ Γυμνασίου

Κύπρος: Αντιδράσεις για τη δήλωση της Επιτρόπου Προστασίας των Δικαιωμάτων του Παιδιού Δέσπως Μιχαηλίδου «Τα παιδιά δεν ανήκουν στους γονείς» (για τη "σεξουαλική διαπαιδαγώγηση")

Μην είσαι sexy… 

Έφηβοι, έρωτας, σχέσεις και γάμος... Αναζητώντας την αγάπη, την αιωνιότητα και τη ζωή!

Η πιο sexy απ' όλες...

ΝΙΚΗ & «σεξουαλική διαπαιδαγώγηση»:

Ειδικό ενημερωτικό φυλλάδιο

Ασπασία Κουρουπάκη, Προωθούνται ύπουλα οι «οικογένειες» ομοφυλοφίλων στα σχολεία!

 

Δημήτρης Νατσιός, Δεξί χέρι του Υπουργείου Παιδείας το "Πολύχρωμο Σχολείο"

 

Δημήτρης Νατσιός, Θέλουμε σχολεία που να μορφώνουν «ελεύθερους και υπεύθυνους» Έλληνες, όχι πολύχρωμα ΛΟΑΤΚΙ σχολεία

 

Νικόλαος Παπαδόπουλος, Σεξουαλική διαπαιδαγώγηση, μασονία και φλέγουσα επικαιρότητα

 

Ιωάννης Καποδίστριας, † 27 Σεπτεμβρίου 1831: «Ο φιλήκοος των ξένων είναι προδότης!» (άρθρο του Δ. Νατσιού)

Δημήτρης Νατσιός
Πρόεδρος ΝΙΚΗΣ (πηγή)

27 Σεπτεμβρίου 1831, ημέρα Κυριακή, ώρα 6.35 το πρωί. Εξω από τον ναό του Αγίου Σπυρίδωνος, πέφτει νεκρός, από χέρια ελληνικά, ο Ιωάννης Καποδίστριας.
Συνήθιζε ο Κυβερνήτης να λειτουργιέται νωρίς, «όρθρου βαθέος», από την «πρώτη καμπάνα», όπως λέει ο λαός. Ο θάνατό του θεωρήθηκε «συμφορά διά την Ελλάδα».

«Ο κακούργος όστις εδολοφόνησε τον Καποδίστριαν, εδολοφόνησε την πατρίδα του» θα πει θρηνώντας ο φίλος του και μεγάλος ευεργέτης της πατρίδος μας, Ελβετός Φιλέλληνας Εϋνάρδος. Διηγείται και ο Κολοκοτρώνης στην «Διήγησιν Συμβάντων» για την αντίδραση του λαού στο φρικτό νέο: «Την αυγήν όπου το έμαθαν οι πολίται της Τριπολιτσάς, έμειναν νεκροί, άφησαν τα εργαστήριά των, τες δουλειές τους και επερπατούσαν εις τους δρόμους ωσάν τρελλοί». («Απαντα, περί Κολοκοτρωναίων», έκδ. «ΔΕΒ», σελ. 239).
Ο απλός λαός «έχασε τα λογικά του» από την οδύνη. Κάποιοι όμως… πανηγύριζαν. Ο ευρισκόμενος στην παρισινή θαλπωρή, Αδαμάντιος Κοραής, είχε την κακόγουστη ιδέα να κατηγορήσει τους δολοφόνους ότι έσωσαν τον Καποδίστρια από την τύχη που του άξιζε περισσότερο: να τον διώξουν από την Ελλάδα.

Έχω ένα μικρό, ολιγοσέλιδο βιβλίο, έκδοση του 1976. Περιέχει κείμενα, επιστολές του Καποδίστρια. Είναι του προ λίγων ετών καταργηθέντος «Οργανισμού Εκδόσεως Διδακτικών Βιβλίων», του γνωστού ΟΕΔΒ, αρκτικόλεξο, που μαζί με το σύμβολό του, την κουκουβάγια, το πουλί της γνώσεως, κοσμούσε τα οπισθόφυλλα των σχολικών βιβλίων. Ο εν λόγω «Οργανισμός» τολμούσε να εκδίδει και να μοιράζει στα σχολεία βιβλία εθνικού περιεχομένου, για να συμβάλλει στην ιστορική παιδαγωγία μαθητών και δασκάλων. Με την κατάργησή του, την εισβολή ιδιωτικών εκδοτικών οίκων και την άλωση της Εκπαίδευσης από τους ποικιλώνυμους «Γραικύλους της σήμερον», παρεισδύουν στα σχολεία κουρελουργήματα τύπου «Ρεπούση» ή βιβλία «Γλώσσας», που «μορφώνουν» τα Ελληνόπουλα με συνταγές μαγειρικής.
Ερανίζομαι από το θαυμάσιο τευχίδιο κάποια κείμενα του Κυβερνήτη – ο μοναδικός που έμεινε στην ιστορία μ’ αυτόν τον περιούσιο τίτλο – τα οποία επιβεβαιώνουν το γιατί υπήρξε συμφορά για το Γένος η απώλειά του.

Είχε συλλάβει εναργέστατα ο Κυβερνήτης την ιδέα ότι για να ανορθωθεί ο λαός, χρειάζεται σωστή Παιδεία, «η ροδόχρους ελπίδα του Εθνους», όπως την αποκαλεί. Τι σχολείο ονειρεύεται; «Τα σχολεία δεν είναι απλώς τόποι προσκτήσεως γνώσεων, αλλά κυρίως φροντιστήρια ηθικής, χριστιανικής και εθνικής αγωγής». Δεν διαφεύγει από τον ανύστακτο ζήλο του για την Παιδεία, το ποιόν των δασκάλων. Γράφει «… αν η παρούσα γενεά δεν ενδυναμωθεί από ανθρώπους μορφωμένους εν καλή διδασκαλία και μάλιστα προς τον κανόνα της αγίας ημών πίστεως και των ηθών μας θα είναι δυσοίωνο το μέλλον της Ελλάδος και η διακυβέρνηση της αδύνατη».

Η παρούσα κρίση που μας «τηγανίζει» είναι, συν τοις άλλοις, και απόρροια μιας Παιδείας, η οποία πράττει τα αντίθετα από αυτά που μας κανοναρχούσε ο Καποδίστριας. Πρώτα «αιχμαλώτισε» τις παιδαγωγικές σχολές, τοποθετώντας «ξιπασμένους οψίπλουτους» της μάθησης, καθηγητές χωρίς ιθαγένεια, για να υπονομεύσει το ποιόν των δασκάλων και στη συνέχεια ανέλαβε να καταστήσει τα σχολεία τόπους προσκτήσεως πληροφοριών. Σχολεία χωρίς «ψυχή και Χριστό», σχολεία… «ευρωπαϊκά», φραγκολεβαντίνικα. Ελάχιστη υπόληψη έτρεψε ο Κυβερνήτης για την Ευρώπη: «Και εγώ αναγκαιότατον κρίνω να συλλέξωμεν και επαναγάγωμεν εις την Ελλάδα τους νέους Ελληνας, όσοι επί προφάσει μαθήσεως διαφθείρωνται εν Ευρώπη».
Αυτό όμως που για τον Κυβερνήτη είναι εστία διαφθοράς – η Ευρώπη και οι αντίχριστες θεωρίες της – για τον υπερτιμημένο Αδαμάντιο Κοραή είναι «τόπος επαγγελίας».

Δυστυχώς για την πατρίδα μας δεν εισακούσθη ο Καποδίστριας, αλλά οι εκ Παρισίων απανταχούσες του Κοραή, που επείχαν θέση βασιλικού διατάγματος την εποχή των πρώτων βημάτων του νεοελληνικού κράτους. Ο Κοραής, άγευστος της Ορθοδόξου πίστεως και των χριστοειδών ηθών της, προκρίνει την «μετακένωσιν» των φώτων. Να μιμηθούμε την Ευρώπη, τα «πεφωτισμένα έθνη της Εσπερίας» για να συγκαταριθμηθώμεν μεταξύ των «πεπολιτισμένων» εθνών.

«Εκείνος που ήρχισε τον πόλεμον κατά την Ρωμηοσύνης ήτο ο Αδαμάντιος Κοραής», γράφει ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης. («Κωστής Παλαμάς και Ρωμηοσύνη», εκδ. «Ρωμηοσύνη», σελ. 12), και παραπέμπει στην γνωστή φράση του Κοραή ότι «επρόκρινα το όνομα Γραικός επειδή ούτω μας ονομάζουσι και όλα τα φωτισμένα έθνη της Ευρώπης». Ζώντας στο Παρίσι ο Κοραής, βιώνοντας και υιοθετώντας τον αντικληρικαλισμό και αντιχριστιανισμό του λεγόμενου Διαφωτισμού και το μένος του κατά της Ρωμηοσύνης (Βυζάντιο), αποκόπτει με το κύρος του, σύρριζα την αδιάσπαστη συνέχεια του Γένους, και το στρέφει στην στείρα, αρχαιολατρία. 

(Από την οποία ανέκυψε και η καθαρεύουσα, γλώσσα άγνωστη στον λαό. Φόρτωσαν στον αγράμματο λαό μια γλώσσα όλο στόμφο και επιτήδευση, τις «ελληνικούρες» και αποσιωπήθηκαν ο ζωντανός, πηγαίος, «βουνίσιος» λαϊκός λόγος, η γλώσσα του Μακρυγιάννη, πράγμα που είχε τραγικές συνέπειες για την πνευματική αναγέννηση της πατρίδας μας). Ο Κοραής είναι εν πολλοίς υπεύθυνος για την υποτίμηση του «Βυζαντίου», για το στήσιμο «αερογέφυρας» όπως προσφυώς ειπώθηκε μεταξύ των Νεοελλήνων και των αρχαίων. Είμαστε παιδιά του παππού μας και όχι του πατέρα μας, του Ρωμηού της αυτοκρατορίας της Νέας Ρώμης.

«Ουαί, ουαί», γράφει, «τέκνα μου αγαπητά, δυστυχείς απόγονοι των Ελλήνων. Εσυντρίβη τέλος πάντων και ο ρωμαϊκός ζυγός και οι Ρωμαίοι αυτοκράτορες εκρημνίσθησαν από του Βυζαντίου θρόνου» (Αδ. Κοραής: «Άπαντα, εκδ. Μπίρη, Αθήναι 1970, σελ. 30).
Και αλλού «Η κατάρατος αύτη φιλαρχία εγέννησε την διχόνοιαν, διήγειρε τας πόλεις και τους πολίτας κατ’ αλλήλων, άναψε των εμφυλίων πολέμων την πυρκαϊάν και υπέταξε τους Ελληνας πρώτον εις τους Μακεδόνας, έπειτα εις ξένον έθνος τους Ρωμαίους και τελευταίον εις το βαρβαρώτερον και αγριώτατον όλων των εθνών του κόσμου, τους Τούρκους» «Αυτόθι, σελ. 173) (Η υποταγή «εις τους Μακεδόνας» ολίγον απέχει της προδοσίας). Αλλού ειρωνεύεται τους Ορθοδόξους, τους απλοϊκούς κυρίως μοναχούς, αυτούς τους χυδαίους όπως λέγει, «οι οποίοι δι’ άλλο δεν επιθυμούν την καταστροφήν των Τούρκων, παρά διά να ακούσωσιν την λειτουργίαν εις τον ναόν της Αγίας Σοφίας. (σελ. 100). Προτείνει την διάλυση του μοναχισμού, την σύντμηση των Ακολουθιών, την κατάργηση της αγαμίας των Επισκόπων, της νηστείας.

Ο Κοραής «πέθανε και ετάφη», ζώντας μέχρι τα βαθιά γέρματα στο Παρίσι στις 6 Απριλίου 1933. Ο Καποδίστριας που έδωσε τα πάντα για την «ματοκυλισμένη» του πατρίδα, δολοφονήθηκε ανάνδρως και πότισε με το αίμα του την γη μας. Έγινε όμως το μεγάλο κακό. Ό,τι δεν πέτυχαν οι εχθροί του Γένους, τότε που ο μεγαλομάρτυς λαός μας βίωνε τα «αγαθά» του Ισλάμ, το πέτυχαν ο Κοραής και τα εκγονά του, στους χρόνους της… Ελευθερίας, υπό την βαυαροκρατία και τους συνεχιστές της. Περιφρονήσαμε την μάνα μας την «Πονεμένη Ρωμηοσύνη» και γονατίσαμε στις «αλώπεκες του σκότους», (Ε. Βούλγαρης), στις Φραγκομητριές, που μας άφησαν χωρίς πίστη, χωρίς πατρίδα, «αρετή και τιμιότη». (Δυστυχώς και στα σχολικά βιβλία κυριαρχεί η ίδια νοοτροπία. Στο βιβλίο «Ιστορία Νεοελληνικής Λογοτεχνίας», Α’, Β’ και Γ’ Γυμνασίου, ο Κοραής τιμάται με τρισέλιδη επαινετικότατη παραπομπή, ενώ ο πολύαθλος «άγιος» της πολιτικής, Ιω. Καποδίστριας, διαπομπεύεται – για πρώτη φορά στην ελληνική εκπαίδευση – μέσω ενός σατυρικού ποιήματος του Αλ. Σούτσου). («Κείμενα Νεοελληνικής Λογοτεχνίας», Γ. Γυμνασίου, σελ. 72). 

Κλείνω παραπέμποντας σ’ έναν σπουδαίο Ελληνα, τον Δημ. Βερναρδάκη (1834 – 1907), που γράφει και περιγράφει το εθνικό μας «παραστράτημα», για το ψευτορωμαίικο χαρτοβασίλειο, το οποίο σήμερα ψυχορραγεί: «… αφήκαμεν παν ό,τι εκληρονομήσαμεν παρά των πατέρων ημών και εγκαταλιπόντες το πάτριον έδαφος μετεπηδήσαμεν δι’ ενός βιαίου άλματος εις το μέσον της Ευρώπης του ΙΘ’ αιώνος. Απηρνήθημεν λοιπόν τα πάτρια και εδανείσθημεν ολόκληρον σχεδόν τον βίον ημών εκ της Δύσεως. Και πρώτον μεν απηρνήθημεν κατ’ ουσίαν, αν όχι κατά τύπους, το πάτριον θρήσκευμα και ελατρεύσαμε την θεότητα της γαλλικής επαναστάσεως… Εάν δε και δεν εξέπνευσεν ακόμη όλως παρ’ ημίν η εις Χριστόν πίστις, ψυχορραγεί όμως. Αφήκαμεν την πάτριον δίαιταν και ενδυμασίαν, και εδανείσθημεν την των Φράγκων. Αφήκαμεν την εθνικήν ημών ποίησιν και φιλολογίαν και εδανείσθημεν τα γαλλικά μυθιστορήματα… Ιδού λοιπόν από της αναγεννήσεως και εφεξής ολόκληρος ο ευρωπαϊκός βίος εισέρρευσεν εις ημάς ακωλύτως… και άφθονος. Ήτο τούτο ορθόν και φρόνιμον; Εγώ μεν διστάζω να αποκριθώ μετά βεβαιότητος, αλλ’ η ιστορία μαρτυρεί ότι οσάκις ξένος πολιτισμός εισέρρευσεν βιαίως και αδιακρίτως εις ξένον έθνος, ουδέποτε είχεν αγαθά αποτελέσματα την δε αλήθειαν ταύτην δεν διέψευσε μέχρι σήμερον… Ουδέποτε επείσθην ότι ο ευρωπαϊκός πολιτισμός, ακόμη και εκ της καλλίστης αυτού όψεως εξεταζόμενος, ήτο όλως αρμόδιος εις το ημέτερον έθνος». (Κ. Σαρδελή, «Η προδομένη Παράδοση», εκδ. «Τήνος», σελ. 22).

Παρακαλώ, και:

Το φαινόμενο και η νοημοσύνη του Ιωάννη Καποδίστρια (video)

Οι Άγιοι Τιμόθεος και Μαύρα και η διάσωση του Ιωάννη Καποδίστρια