ΑΝ ΠΕΘΑΝΕΙΣ ΠΡΙΝ ΠΕΘΑΝΕΙΣ, ΔΕ ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ ΟΤΑΝ ΠΕΘΑΝΕΙΣ

(ΠΑΡΟΙΜΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΜΟΝΑΧΩΝ)

Τρίτη 26 Φεβρουαρίου 2019

Ας κάνουμε τις διακοπές μας στα Ορθόδοξα Βαλκάνια, αντί για την αποικιοκρατική Δύση...


Μονή Kovilj στη Φρούσκα Γκόρα - το Άγιο Όρος της Σερβίας (από εδώ)

Προς τους αδελφούς μας που σκέφτονται να ταξιδέψουν στο εξωτερικό για τις διακοπές του Πάσχα ή το καλοκαίρι, και γενικά για διακοπές σε κάθε περίσταση, θα ήθελα να εκφράσω ταπεινά την παράκλησή της μπλογκονησίδας μας να προτιμούν τα Ορθόδοξα Βαλκάνια αντί για την αποικιοκρατική (και αιρετική) δύση.
Όλοι ταξιδεύουμε στη δύση. Τα ταξιδιωτικά γραφεία διοργανώνουν εκδρομές εκεί. Κι όμως δίπλα μας βρίσκονται οι πραγματικοί αδελφοί μας, όχι μόνο λόγο ορθοδοξίας, αλλά και λόγω κοινής ιστορίας και μακραίωνης ελληνικής παρουσίας, οι ορθόδοξες βαλκανικές χώρες - ιδίως η Σερβία, η Βουλγαρία και η Ρουμανία. Και τις αγνοούμε, σα να μην υπάρχουν. Το ίδιο και η Ορθόδοξη Ρωσία, Γεωργία, αλλά και η ταλαίπωρη Ουκρανία.
Ας τις γνωρίσουμε, ας τις επισκεφτούμε. Έχουμε πολλά να πάρουμε από μια τέτοια επίσκεψη.
Από το ιστολόγιό μας παραθέτουμε τις ακόλουθες αναρτήσεις:

Σερβία   

Σερβία: αφιέρωμα (μέρος Α΄: γενική εισαγωγή, κλίμα και περιβάλλον)
Σερβία, β΄μέρος: ιστορία & πολιτική κατάσταση
Σερβία, γ΄: Πληθυσμός, θρησκεία, επιστήμες, οικονομία, τουριστικοί προορισμοί κ.ά.
Σερβία, αφιέρωμα, μέρος δ΄ (τελευταίο): πολιτισμός

Φρούσκα Γκόρα: το Άγιο Όρος της Σερβίας


Παύλος, ο άγιος πατριάρχης των Σέρβων
Σέρβοι άγιοι - Το σερβικό εθνόσημο & η πνευματική σημασία του
Άγιος Σάββας, ο μεγάλος άγιος της Σερβίας και ιδρυτής της Μονής Χιλανδαρίου, του οποίου το άφθαρτο λείψανο έκαψαν οι Τούρκοι
Οι άγιοι Σέρβοι νεομάρτυρες του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου
Ο σύγχρονος άγιος πανεπιστημιακός Ιουστίνος Πόποβιτς (14 Ιούνη)
Ενότητα για τον άγιο Νικόλαο Βελιμίροβιτς
Απίστευτη χαρά η προσευχή (γέροντας Θαδδαίος)

Ματέγια Κέζμαν, ένας Σέρβος ποδοσφαιριστής ομολογητής σε τουρκικό γήπεδο! Μια άγνωστη "αγία" μέσα στον κόσμο
Η γριούλα που δίδαξε έναν άγιο καθηγητή Πανεπιστημίου...
Επικοινωνία/επαφή με τους νεκρούς (γέροντας Θαδδαίος)
Holy New Martyrs of Jasenovac Concentration Camp
Saint Bishop Teodor being skinned alive by Muslims (1595)!
Patriarch Pavle of Serbia: "a saint who walks"

OUR HOLY FATHER JUSTIN POPOVIC
Serbian Christmas traditions

A Serbian Christmas Song
La canonisation de l’archimandrite Sébastien (Dabović) a eu lieu à Alhambra (Californie). Η διακήρυξη της αγιότητας ενός Σέρβου ιερέα της Αμερικής.

Да ли је Христос пророковао о Мухамедовом доласку? – Виталиј Питанов Σερβικό άρθρο από ιεραποστολικό ιστότοπο αφιερωμένο στο νεομάρτυρα π. Δανιήλ Συσόεφ.


Βουλγαρία  

Βούλγαροι νεομάρτυρες του 1876
 
Категории светци, които Църквата почита (οι άγιοι της Βουλγαρίας) 
Светото тайнство Причащение (Евхаристия) (η θεία κοινωνία), Светото тайнство Изповед (Покаяние) (η εξομολόγηση), Светото тайнство Кръщение (το άγιο βάπτισμα + τα δύο προηγούμενα) 

Питър Гилкуист, Санта Барбара, Калифорния, САЩ: Завръщане у дома – Защо протестантските пастори стават православни?


Ρουμανία
 
Άγιοι της Ρουμανίας
Γεροντάδες και "κρυφοί" ασκητές στη Ρουμανία

Έργα Ρουμάνων Πατέρων από τις εκδόσεις Ορθόδοξος Κυψέλη
Ρουμάνοι νεομάρτυρες και ομολογητές επί αθεϊστικού καθεστώτος: Μέρος α΄, Μέρος β΄, αγγλικά (The anti-human)
Ένας παράξενος πολεμιστής, ο άγιος Στέφανος ο Μέγας, βοεβόδας Μολδαβίας (2 Ιουλίου) 

Στις φυλακές της Ρουμανίας είδα τον Ιησού Χριστό (Νικολάε Στάινχαρτ)

Mărturii zguduitoare din viaţa muceniţei Daniela din Bucureşti
Νεομάρτυρες δείχνουν σημάδια: εμφάνιση κηλίδων αίματος στον τόπο της σφαγής μοναχών από τους Τουρκους, μετά τη μάχη με το Γεωργάκη Ολύμπιο (Μονή Σέκου, 1821)



Το θαυμαστό τέλος του μοναχού Δομέτιου του Κωφού
Οι άγιοι Γέροντες Κλεόπας Ελίε, Παΐσιος Ολάρου και Αρσένιος Μπόκα

Ο μεγάλος άγιος της Γεωργίας Γαβριήλ ο διά Χριστόν σαλός και Ομολογητής († 1995)
Hardest of the Hardcore - The story of John the Romanian


Αγιοπνευματική σοφία από τον π. Ραφαήλ Νόικα
π. Δημήτριος Στανιλοάε: Η σύμπτωση και η διάκριση των δύο αποκαλύψεων του Θεού στον άνθρωπο (φυσικής & υπερφυσικής) 
Όσιος Παΐσιος Βελιτσκόφσκυ, ο πατέρας της σλαβικής Φιλοκαλίας (15 Νοεμβρίου)   
Άγρια δολοφονία ιερέα σε εκκλησία της Ρουμανίας μετά τη Θεία Λειτουργία
 
Η ρουμάνα χωρική και το άκτιστο φως
Μια Μητέρα (Ορθόδοξη)...
Ο ποδοσφαιρικός αγώνας που άρχισε με το ''Πάτερ Ημών"...
Αλεξάντρου Τούντορ: Η πίστη ενός διαιτητή ποδοσφαίρου
Τεράστια συγκέντρωση Ορθόδοξης Νεολαίας στη Ρουμανία (Σεπτέμβριος 2017)
Η Ιερά Μονή Νέρα, όπου εφαρμόζεται στην πράξη η Ορθόδοξη Ψυχοθεραπεία
ORTHODOX ROMA: The Liturgy in Rromanes (Gypsy language) - Η ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΣΤΗ ΓΛΩΣΣΑ ΤΩΝ ΡΟΜΑ (από το Πατριαρχείο Ρουμανίας)
Οι Γκαγκαούζοι και οι Καραμανλήδες μας, οι ορθόδοξοι
"Unde este Dumnezeu, mamă? Unde este Dumnezeu, tată? Nu vedeţi că înnebunim fără El?" (scrisoare de adio): "Πού είναι ο Θεός, μαμά; Πού είναι ο Θεός, μπαμπά; Δε βλέπετε ότι είμαι τρελή χωρίς Αυτόν; Σώστε τις ψυχές μας, S.O.S."  

π. Δημ. Στανιλοάε: Ο Σταυρός ως μέσον αγιασμού και μεταμόρφωσης του κόσμου

The Dionysian Authorship of the "Corpus Areopagiticum" According to Fr. Dumitru Stăniloae

"Να σας φάει ο παράδεισος!"


Ορθόδοξη Ρωσία 

Ορθόδοξη Γεωργία 

Βέβαια και στη δύση έχουμε ορθόδοξους χριστιανούς, ακόμη και ιερούς τόπους, όπως η μονή του Έσσεξ, η μονή του αγίου Αντωνίου στην Αριζόνα κτλ. Αλλά και πάλι, αυτό που πραγματικά ΕΠΕΙΓΕΙ (συγχωρέστε μου τον τόνο) είναι η σύνδεσή μας με τους ορθόδοξους γείτονες και αδελφούς μας.
Ας δούμε:

Ορθόδοξες ρίζες στη Δύση 
Ορθόδοξοι άγιοι στις χώρες της Δύσης - Η Ορθοδοξία στους σύγχρονους δυτικούς λαούς

Καλές διακοπές - Καλό ταξίδι. 

Δίνοντας ενέργεια στην Ιεραποστολή, στο Ορθόδοξο Πανεπιστήμιο της Κινσάσας. Energizing the Mission , the Orthodox University of Kinshasa.


Ορθόδοξη Ιεραποστολή

Ήθελα από καιρό να γράψω σαν άνθρωπος της Εξωτερικής Ιεραποστολής κάποιες σκέψεις. Πάνε χρόνια που ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κινσάσας με δάκρυα και πόνο πολύ και με προσευχή θερμή παρακαλάει και χτυπάει πόρτες για το πρόβλημα αυτό. Ζητάει το αυτονόητο. Να μπορέσει να κρατηθεί ανοιχτή η Θεολογική Σχολή του Αγίου Αθανασίου του Αθωνίτου, η μόνη που υπάρχει στην Αφρική, στην πόλη Κινσάσα. Αυτό το πολύτιμο πνευματικό μελίσσι, που δημιουργήθηκε με τη χάρη του Χριστού στο κεντρικό Κογκό. Αυτό το μοναδικό πνευματικό κέντρο, όπου νέοι σπουδάζουν Ορθόδοξη θεολογία, είναι το μέλλον της Μαύρης Ηπείρου και το καύχημα της Εκκλησίας.



Τα έξοδα πολλά! Ξεπερνούν τις 9.000 ευρώ το μήνα, μαζί με τον μοναδικό Ορθόδοξο ραδιοφωνικό σταθμό της περιοχής. Η αγωνία μας κορυφώθηκε, όταν ο Σεβ. π. Νικηφόρος μάς ανακοίνωσε ότι η σχολή και ο σταθμός κινδυνεύουν να κλείσουν. Το ηλεκτρικό ρεύμα στην περιοχή κάνει την παρουσία του αργά το βράδυ και για λίγες ώρες, και είναι ανάγκη να λειτουργούν για τις ανάγκες της σχολής όλη μέρα γεννήτριες με πετρέλαιο και έτσι αυξάνει κατά πολύ το κόστος των λειτουργικών αναγκών τους.
Είναι λυπηρό και ταυτόχρονα εξευτελιστικό για μια Ορθόδοξη Ιεραποστολή μετά από τόσα χρόνια παρουσίας να μην μπορέσει να συντηρήσει μια σχολή θεολογική, που διδάσκουν σε αυτήν και Καθηγητές Πανεπιστημίου, και έναν ραδιοφωνικό σταθμό. Θα γίνουμε παράδειγμα προς αποφυγή και περίγελως των άλλων δογμάτων. Γι’ αυτό, με τη βοήθεια του Θεού, βάλαμε στόχο να συγκεντρώσουμε τις δυνάμεις μας για να αγοραστούν και να κατασκευαστούν πάνελ, ούτως ώστε να παράγεται ρεύμα δωρεάν για τις ανάγκες των ομοδόξων αδελφών μας.
Σ’ αυτό το έργο, που είναι τόσο σημαντικό, ζητάμε τη βοήθειά σας.
Χαράλαμπος Μεταλλίδης
Πρόεδρος Δ.Σ.
 

https://ierapostoles.gr

More :

https://orthodoxmission2018.blogspot.com/
 

As a man of Overseas Mission, I have long wanted to write down a few thoughts of mine. It has been years since His Eminence Metropolitan of Kinshasa -with tears of anguish and pain accompanied by fervent prayer- started to knock on doors imploring assistance in a matter that is self-evident: the financial sustainability of the only Theological School that exists in Africa, in the city of Kinshasa. All this time his sole concern has been to keep it open, as this precious spiritual beehive, created in Central Congo by the grace of Christ, this unique spiritual center where young people are studying Orthodox Theology, is the future of the Black Continent and the pride of the Church.
The operating costs are unmanageable. Along with the region’s only Orthodox radio station, they exceed the amount of € 9,000 per month. Our anguish peaked when His Eminence Archbishop Nikiforos told us that the School and the station were on the verge of closure. Electric power in the area is available during the late evening and for only a few hours; as a result, the daily needs of the School can only be met with the help of oil generators, the use of which greatly increases the operational costs.
It is sad and at the same time humiliating for an Orthodox Mission after so many years of presence to be unable to maintain a Theological School whose teaching staff includes University Professors as well, and a radio station. We will end up as an example to be avoided and as the laughing stock of the other denominations. This is why, with the help of God, we have set a sacred goal : that of gathering our forces to get solar panels bought and built so that free electric power will be generated for the needs of our orthodox brothers.
In this project, which is of vital importance, we seek your support and make an earnest appeal to you for assistance. 


Charalampos Metallidis
President of the Board 


https://orthodoxmission.org.gr/2019/02/energizing-the-mission/
 

ΠΡΟΣΚΑΛΟΥΜΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥΣ, ΙΕΡΕΙΣ, ΜΟΝΑΧΟΥΣ/ΕΣ ΚΑΙ ΜΕΛΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΣΕ ΟΛΟ ΤΟ ΚΟΣΜΟ ΝΑ ΣΤΗΡΙΞΟΥΝ ΤΗΝ ΑΓΟΡΑ ΠΑΝΕΛ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΟΧΗ ΗΛΕΚΤΡΙΚΗΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΟΡΘΟΔΟΞΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΤΗΣ ΚΙΝΣΑΣΑΣ ΣΤΟ ΚΟΝΓΚΟ. ΜΠΕΙΤΕ ΣΤΟΥΣ ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥΣ ΚΑΙ ΚΑΝΤΕ ΜΙΑ ΓΕΝΝΑΙΟΔΩΡΗ ΠΡΟΣΦΟΡΑ.
 

https://ierapostoles.gr

Για την Ορθοδοξία στη Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό, περισσότερα στο:
Orthodox Democratic Republic of Congo

Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου 2019

«παπά ΠΑΟΚ»: Αναζητώντας το συνάνθρωπο μέσα στο γήπεδο...



π. Χρήστος Μήτσιος, γνωστός και ως «παπά ΠΑΟΚ»

ΑΜΦΟΤΕΡΟΔΕΞΙΟΣ

«Πηγαίνεις στα μέρη που δεν πηγαίνουν μόνο χριστιανοί» του είπε ο Γρηγόρης Αρναούτογλου. «Μα αυτούς ψάχνουμε. Τους χριστιανούς τι να τους κάνουμε; Ο παπάς θα ψάξει τον τελευταίο, τον μακρινό, που βασανίζεται, αγχώνεται, σκανδαλίστηκε, έφυγε και παιδεύεται μόνος του. Αυτό το μοναχικό πρόβατο μας είπε ο Χριστός να ψάξουμε» απάντησε.

~ "συν αυτώ" ΥΓ:

Μην βιαστείς ν΄απαντήσεις στις αρχικές ερωτήσεις της ανάρτησης (
Μα καλά, παπάς μέσα στο γήπεδο με τα "παλιόπαιδα"; Εκεί είναι η θέση του;).

Αποκρυπτογράφησε το χαμόγελο, που φωτίζει όλο το πρόσωπό του και δες τον ίδιο να στο εξηγεί...
Ακόμα κι δεν συμφωνείς σε όλα μαζί του.
Δεν είναι απαραίτητο.
Παρεμπιπτόντως, έχεις δει πολλές εκπομπές στο χαζοκούτι που ακούστηκε λόγος Θεού;
(Αν δεν έχεις πολύ χρόνο, άκουσε μόνο τα πρώτα 10΄της συνέντευξης).


"Ν": Διαβάστε και: Προσευχές από τους "τελειωμένους"

Man and his Fall - Analysis of the Parable of the Prodigal Son


Click:

Man and his Fall - Analysis of the Parable of the Prodigal Son

—Metropolitan Hierotheos of Nafpaktos
Entering the Orthodox Church 
 
Outline.

The Word (Logos) is the Son of God according to Nature, whereas Men are Sons of God according to grace.

The Creation of the World.

Man in the Image and Likeness of God.

Original Paradise

The Fall of Man.

The Consequences of the Fall.
 

Κυριακή 24 Φεβρουαρίου 2019

ΤΑ ΘΕΛΩ ΟΛΑ (Κυριακή του Ασώτου)


π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός - ΒΗΜΑΤΑ
 
“Συναγαγών ἅπαντα ὁ νεώτερος υἱός ἀπεδήμησεν εἰς χώραν μακράν… τέκνον σύ πάντοτε μετ᾽ έμοῦ εἶ, καί πάντα τά ἐμά σά ἐστιν” (Λουκ. 15, 13 καί 31)
“Ο μικρότερος γιος τα μάζεψε όλα κι έφυγε σε χώρα μακρινή…παιδί μου, εσύ είσαι πάντοτε μαζί μου και ό,τι είναι δικό μου είναι και δικό σου”

Οι άνθρωποι έχουμε έντονο μέσα μας το αίσθημα της κτητικότητας. Μετράμε τι μας ανήκει και όχι μόνο ως προς τα υλικά. Μετράμε δικαιώματα. Την θέση που έχουμε στην ζωή, την εκτίμηση, την καρδιά των άλλων. Τα θέλουμε όλα δικά μας. Δεν συμβιβαζόμαστε εύκολα με κάτι λιγότερο από το “τα πάντα”. Συχνά ασφυκτιούμε μέσα σε περιβάλλοντα στα οποία αισθανόμαστε ότι η αξία μας δεν αναγνωρίζεται. Ότι αυτό που μας ανήκει, δεν μας δίδεται: από την ελευθερία, την οποία ταυτίζουμε με το δικαίωμα να κάνουμε ό,τι μας ευχαριστεί πραγματικά και να έχουμε όποιον και ό,τι θέλουμε, μέχρι και την δυνατότητα να αξιοποιήσουμε αυτό που μας υπόσχονται, όσοι γνωρίζουμε ότι έχουν ρυθμιστικό ρόλο στην ζωή μας: οι γονείς αρχικά, οι συνάδελφοι στην εργασία, οι προϊστάμενοί μας, οι φίλοι, αυτοί που συνυπάρχουμε. 


Γι᾽ αυτὀ και συχνά αισθανόμαστε τον πειρασμό είτε να τα μαζέψουμε όλα και να φύγουμε από το περιβάλλον στο οποίο ζούμε είτε με μισή καρδιά να παραμένουμε, διότι δεν τολμούμε ή υπολογίζουμε σε μελλοντικά κέρδη διά της υπομονής, που δεν είναι όμως της καρδιάς, αλλά του συμφέροντος. 

Ανάλογη κάποτε είναι και η σχέση μας με τον Θεό. Αισθανόμαστε σ᾽ αυτήν την σχέση ότι ο Θεός ζητά και μόνο με την παρουσία Του τα πάντα, αποστερώντας μας από την δυνατότητα να χαρούμε την ζωή. Να αξιοποιήσουμε το μυαλό μας. Να κάνουμε το σώμα μας να χαρεί. Να μετάσχουμε στα αγαθά του πολιτισμού. Να έχουμε ως γνώμονά μας τις επιθυμίες μας. Να μην φοβόμαστε τον έλεγχό Του. 


Έτσι, συνειδητά ή ασυνείδητα, μαζεύουμε τα πάντα από όσα δικαιούμαστε, διότι και ο Θεός μας έχει δώσει δικαιώματα, μόνο που εμείς δεν κατανοούμε ότι κονά Του μπορούμε να τα ζήσουμε, χωρίς και να χάσουμε ό,τι μας αναλογεί από πραγματική χαρά της ζωής που είναι η αγάπη, και φεύγουμε στην χώρα του κόσμου. Δεν μπορούμε να αντέξουμε την αγάπη του Θεού, την αισθανόμαστε έλεγχο, και πλέουμε στο πέλαγος του πολιτισμού, της επιστήμης, της επιθυμίας για ηδονή, θέλοντας να κρύψουμε από την καρδιά μας ότι ο Θεός δεν μας στερεί, αλλά νοηματοδοτεί κάθε τι που υπάρχει στον κόσμο και το διαφυλάσσει από το να γίνει αυτάρκεια, δηλαδή να το θεωρήσουμε ότι υπάρχει για πάντα. Κλείνουμε την πόρτα στο σπίτι του Θεού που είναι η Εκκλησία και απολαμβάνουμε την άσωτη ζωή μας. Μόνο που η αυτάρκεια έχει τέλος: την στέρηση νοήματος καθώς βλέπουμε τον χρόνο να περνά, την ζωή να τελειώνει και την μοναξιά της ύπαρξης να μην μπορεί να λυτρωθεί στα ξυλοκέρατα των καιρών. 

Υπάρχει όμως πάντοτε και μια άλλη κατηγορία ανθρώπων. Είναι εκείνοι που ενώ δεν φεύγουν από τον Θεό, εντούτοις δεν μπορούν να χαρούν την ζωή που ζούνε κοντά Του. Φοβούνται να δοκιμάσουν την χαρά της κοινωνικότητας, της αγάπης, του μοιράσματος. Έχουν μέσα τους ένα διαρκές “πρέπει”, ένα διαρκές “μη”, μην τυχόν και χαλάσει η εικόνα τους έναντι του Θεού, αν φανούν χοϊκοί (χωματένιοι). Αν φανούν παιδιά που αποκαλύψουν τις επιθυμίες των καρδιών τους στον πατέρα τους. 


Φοβούνται έναν Θεό, ο Οποίος στην πραγματικότητα δεν υπάρχει όπως τον σκέπτονται, γιατί είναι Θεός συγκατάβασης, αγάπης, ελπίδας και όχι άτεγκτης δικαιοσύνης. Θα Τον ήθελαν δίκαιο, για να ανταμείβει συνεχώς τους κόπους τους να καταπνίξουν το πρόσωπό τους. Θα Τον ήθελαν δίκαιο, για να καταδικάζει τους άλλους, τους αμαρτωλούς, τους άσωτους, και να δικαιώνει τους ίδιους. Θα Τον ήθελαν δίκαιο, για να τους επιτρέπει αυτό που δικαιούνται, ενώ δεν τους το έχει απαγορεύσει ποτέ. Τα έχουν όλα δικά τους, αλλά φοβούνται να τα χαρούν! 

Και οι δύο κατηγορίες ανθρώπων τα έχουν όλα εκ του Θεού. Το κυριότερο: την σωτηρία να είναι είναι παιδιά Του. Την δωρεά της υιοθεσίας κατά χάριν. Στην μία λείπει η ταπείνωση να μείνουν κοντά Του και να χαρούνε την πληρότητα της αγάπης. Η περιπέτεια της ζωής όμως αφήνει περιθώρια για επιστροφή. Ακόμη κι αν έχουν χάσει τα πάντα, ο Θεός-Πατέρας τους τα ξαναδίνει, όχι για την μετάνοια μόνο, αλλά για την ταπείνωση που δείχνουν να Τον εμπιστευθούν καρδιακά, κυρίως στα πάντα των λαθών τους. Στην άλλη η ταπείνωση της παραμονής είναι ψεύτικη, διότι την αισθάνονται ως καταναγκασμό. Και γι᾽ αυτό κατακρίνουν. 


Έτσι, ενώ έχουν τα πάντα, δεν αγαπούνε τον Δωρεοδότη, αλλά Τον θεωρούν ως μέσο για να διατηρήσουν τα προνόμια, χωρίς να μπορούν να ξεφύγουν από ένα αίσθημα μιζέριας, διότι είναι αναγκασμένοι να είναι παιδιά Του. Κι έτσι είναι ικανοί να απαιτούν την πρωτοκαθεδρία κοντά Του, χωρίς τελικά να Τον αγαπούν αληθινά. Απλώς, υπολογίζουν την μέλλουσα ζωή και το όνομά τους. 

Η παραβολή του Ασώτου Υιού είναι μία διαρκής υπενθύμιση σε όλους μας να αφηνόμαστε στην αγάπη, την ταπείνωση, την μετάνοια, να μπορούμε να χαρούμε την σχέση μας με τον Θεό ως παιδιά Του, να μην αυτοδικαιωνόμαστε, αλλά να πλαταίνει η καρδιά μας και να χωρά όλο τον κόσμο, ιδίως τους ασώτους, και να μην διαλέγουμε θρησκευτικά τον Θεό ως δικαστή και τηρητή του νόμου, αλλά ως Πατέρα που αγαπά, συγχωρεί και περιμένει δίπλα Του τους πάντες. 


Αυτός είναι και ο δρόμος για γνήσιες ανθρώπινες σχέσεις. Η αγάπη είναι τα πάντα, δίνει τα πάντα, συγχωρεί τα πάντα, αφήνει την περιπέτεια της ελευθερίας και μας αφήνει να χαρούμε γι᾽ αυτό που είμαστε και γι᾽ αυτό που μπορούμε να γίνουμε: παιδιά στην καρδιά, αποφασισμένα για να επιστρέφουμε εκεί όπου μας αγαπούνε αληθινά!


Και:
 
Ο π. Νικόλαος Λουδοβίκος για την Κυριακή του Ασώτου

Η παραβολή του ασώτου είναι μυσταγωγική (& εδώ)

Η περίοδος και οι Κυριακές των Απόκρεω
 

Η μεταστροφή του Ντοστογιέφσκι ή αλλιώς η επιστροφή του Ασώτου
 

Όπου κι αν έχεις πέσει, σε περιμένει. Έλα πίσω!

Το κρανίο του Γιόρικ (Άμλετ) & η κάρα του Τιμίου Προδρόμου



Ένα εξαιρετικό άρθρο από τη Φωνή Κυρίου, το εβδομαδιαίο φυλλάδιο που εκδίδει, δεκαετίες τώρα, η Αποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδος.
Σήμερα 24 Φεβρουαρίου η Εκκλησία μας τιμά την 1η & 2η Εύρεση της τιμίας κεφαλής του αγίου Ιωάννη του Προδρόμου.  
Με αφορμή την εορτή αυτή, παρακαλώ, διαβάστε αυτό το άρθρο
Ο γελωτοποιός που αναφέρει είναι ο Γιόρικ και ο πρίγκιπας ο Άμλετ, από την ομώνυμη τραγωδία του Ουΐλλιαμ Σέξπιρ. Ο πίνακας που δημοσιεύουμε είναι του Ευγένιου Ντελακρουά και τον λαμβάνουμε από εδώ.
Για την πορεία της τιμίας κάρας (κρανίου) του αγίου Ιωάννη του Προδρόμου, καθώς και πού βρίσκεται σήμερα, μπορείτε να διαβάσετε εδώ, στο 2ο μέρος του αφιερώματος.

Εξαιρετική εικόνα της πορείας της κεφαλής του αγ. Ιωάννη του Προδρόμου. Προέρχεται από εδώ.

Δείτε επίσης, παρακαλώ:

Η διδασκαλία του αγίου Ιωάννη του Βαπτιστή, η δραματικά επίκαιρη (και πώς θα ένιωθαν οι σημερινοί ισχυροί της Ελλάδας και του κόσμου αν εκείνος εμφανιζόταν ξαφνικά μπροστά τους!

Oxford Historians Find The Bones of St John the Baptist - Επιστημονικές επιβεβαιώσεις σε λείψανα του τιμίου Προδρόμου - Ποια τα σωζόμενα σήμερα λείψανά του

Προδρομικά, του Αγιασμού & της Φυλακής, και όταν οι μάρτυρες τελούσαν τη θεία λειτουργία πάνω στο στήθος τους...

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΠΡΟΔΡΟΜΟΣ: Ο ΠΡΟΣΤΑΤΗΣ ΤΩΝ ΜΟΝΑΧΩΝ ...

Χαιρετισμοί & Παράκληση του αγίου Ιωάννη του Προδρόμου

ΤΟ ΙΩΑΝΝΟΥ ΒΑΠΤΙΣΜΑ


Άλλοι άγιοι στις 24 Φεβρουαρίου

Όσιος Boisil εκ Σκωτίας


Άγιος Ethelbert βασιλιάς της Αγγλίας
 

Όσιος Έρασμος εκ Ρωσίας
 

Όσιος Ιωάννης ο Θεριστής ο εν Καλαβρία (εικ.)
 

Άγιος Cumein

Πέμπτη 21 Φεβρουαρίου 2019

Ο Άδης και οι κακοδοξίες γύρω από αυτή την έννοια



Η κάθοδος του Κυρίου στον Άδη, Πρωτάτο, Άγιο Όρος (από εδώ)

Μιχάλης Μαυροφοράκης
ΟΟΔΕ
Κλικ:
 
1. Σύνδεση με τις προηγούμενες μελέτες

2. Οι θέσεις των Μαρτύρων του Ιεχωβά περί Άδου

3. Η σύγχυση των ξενόγλωσσων στις έννοιες του Άδη και της Κόλασης

4. Η συκοφαντία από τους Μάρτυρες του Ιεχωβά

5. Η παραπλάνηση με τον ορισμό

6. Αναίρεση του παραπλανητικού ορισμού

7. Η απάτη αναίρεσης ψευδών θέσεων στη θέση της αληθινής


Β΄ Μέρος

1. Σύνδεση με τα προηγούμενα

2. Τι λένε τα αξιολογότερα λεξικά για τη λέξη: Άδης

3. Θεολογική προσέγγιση του θέματος του Άδη


Συμπλήρωμα

Όταν η Εκκλησία μιλάει για το θάνατο… 
 
Τα πνεύματα των νεκρών και εμείς
 
Η κατάργηση του θανάτου - Αποχαιρετώντας τα παιδιά μας για τον Ουρανό…
 

Η Αγία Γραφή για τη μετά θάνατον ζωή των ψυχών
 

Και βέβαια θ' αναστηθούμε!
 

«Ευ ζην, ευ θνήσκειν» 

Τρίτη 19 Φεβρουαρίου 2019

π. Ευάγγελος Γκανάς, O χριστιανισμός ως έσχατο εξιλαστήριο θύμα


 
[Εισήγηση του π. Ευαγγέλου Γκανά κατά την παρουσίαση του βιβλίου του Ρενέ Ζιράρ, Βία και Θρησκεία: Αιτία ή αποτέλεσμα; μετάφραση Αντώνιος Καλατζής, εκδόσεις Νήσος, Αθήνα 2017, Άγιος Παύλος (Αγγλικανική Εκκλησία Αθηνών) 30/11/2018]

Ένα παράθεμα, κάπως εκτενές, το οποίο δεν προέρχεται από τον Ζιράρ, θα μας βάλει στο θέμα:

«Επιτρέψτε μου… να επαναλάβω πως ο Θεός, ενώ πάντα υπήρξε ένα πρόβλημα, τώρα είναι το πρόβλημα… Όταν μιλάμε για συμμαχία πολιτισμών, σκεφτόμαστε ειδικά τους χριστιανούς και τους μουσουλμάνους, αυτούς τους εχθρούς αδελφούς που εναλλάσσονται, στη διάρκεια της Ιστορίας, μια ο ένας, μια ο άλλος, στους τραγικούς και κατά τα φαινόμενα ατέρμονους ρόλους του δήμιου και του θύματος. Επομένως, είτε το θέλουμε είτε όχι, ο Θεός ως πρόβλημα, ο Θεός ως εμπόδιο στη μέση του δρόμου, ο Θεός ως πρόσχημα για το μίσος, ο Θεός ως φορέας διχόνοιας… Αυτό το Θεό δεν μπορούμε να τον ξεριζώσουμε απ’ τα κεφάλια μας, δεν το μπορούν καν οι άθεοι, μεταξύ των οποίων με συγκαταλέγω. Τουλάχιστον όμως ας τον αμφισβητήσουμε... Ας αμφισβητήσουμε αυτή την επινόηση, ας λύσουμε αυτό το πρόβλημα, ας αναγνωρίσουμε έστω πως υπάρχει. Προτού τρελαθούμε όλοι. Κι έπειτα — ποιος ξέρει; — ίσως υπάρξει τρόπος ώστε να μη συνεχίσουμε να σκοτωνόμαστε μεταξύ μας». 

Και λίγο παρακάτω ο ίδιος συγγραφέας θα δει τον Θεό της Βίβλου ως τον αποχρώντα λόγο της απάνθρωπης πολιτικής του σύγχρονου κράτους του Ισραήλ απέναντι στους Παλαιστινίους: «Καταλαβαίνουμε καλύτερα τον βιβλικό θεό όταν γνωρίζουμε τους οπαδούς του. Ο Ιεχωβάς, ή Γιαχβέ, ή όπως τον λένε, είναι ένας θεός μνησίκακος κα άγριος που οι Ισραηλινοί κρατούν διαρκώς επίκαιρο».

Ο συγγραφέας των παραπάνω γραμμών δεν ανήκει στους κάπως μονόχνωτους και δίχως επαρκή φιλοσοφικά εύσημα συγγραφείς που απαρτίζουν το ρεύμα των λεγόμενων Νέων Αθεϊστών, τους Ditchkins, όπως συμπτύσσει και παρωδεί τους Dawkins και Hitchens ο Terry Eagleton. Οι γραμμές που σας διάβασα ανήκουν στον διάσημο για την φαντασία του και βραβευμένο με Νόμπελ Λογοτεχνίας Ζοζέ Σαραμάγκου και προέρχονται από ένα βιβλίο των τελευταίων χρόνων της ζωής του που βρίθει από καθ’ όλα ειλικρινείς εκκλήσεις για καλοσύνη, δικαιοσύνη και συμπόνια. Με αυτή τη σειρά προτίμησης, όπως ο ίδιος δηλώνει.

Τα προέταξα για να δείξω πόσο έντονα μπορεί να διαβρώσει και τις ευγενέστερες και πιο ευφάνταστες συνειδήσεις η άποψη πως μια ανθρωπότητα απαλλαγμένη από το προπατορικό αμάρτημα της προσκόλλησης στη θρησκεία, και δη την ιουδαιοχριστιανική παράδοση, σίγουρα θα έχει ωφεληθεί πολλαπλά, αν δεν έχει αγγίξει την ίδια την ουτοπία επί της γης. Αρκεί, λοιπόν, μονάχα οι απλοί και ανεπιτήδευτοι άνθρωποι να παραμείνουν ελεύθεροι από το καταθλιπτικό βάρος της θρησκείας.

Τέτοιες τοποθετήσεις, οι οποίες δεν αποτελούν καθόλου την εξαίρεση στους μοντέρνους και μεταμοντέρνους καιρούς που ζούμε, φανερώνουν πόσο μεγάλο είναι το επίτευγμα το Ρενέ Ζιράρ, ακόμα και όταν αποτυπώνεται με τον πιο μινιμαλιστικό τρόπο, όπως συμβαίνει στο μικρό αυτό βιβλίο που σήμερα παρουσιάζουμε.

Από τα πολλά θέματα στα οποία ανοίγεται το πολύπλευρο έργο του Ζιράρ, του οποίου το βιβλίο που παρουσιάζουμε συνιστά μια χρησιμότατη σύνοψη, επιλέγω να ασχοληθώ με ένα μόνο που φέρει όμως δυο όψεις: το εξιλαστήριο θύμα ως σταθερό τοπόσημο της αρχαίας οδού των ασεβών και τον χριστιανισμό ως έσχατο εξιλαστήριο θύμα. Κάνω αυτή την επιλογή όχι γιατί εμφορούμαι από διάθεση απολογητική, αλλά γιατί το θεωρώ θέμα ιδιαίτερα για την αυτοσυνειδησία της εποχής μας. Και θα αναφερθώ σ’ αυτό χρησιμοποιώντας ως επί το πλείστον λόγια του ίδιου του Ζιράρ.

Το εξιλαστήριο θύμα

Γράφει ο Ζιράρ: «[O]ι αρχαϊκές θρησκείες δεν είναι (ή καλύτερα: ήταν) με κανέναν τρόπο η αιτία της βίας, αλλά από τη μια πλευρά ήταν επακόλουθα αυτής της βίας και από την άλλη προσέφεραν προστασία από αυτή. Για τις μεγαλύτερες περιόδους της ιστορίας και της προϊστορίας μας οι αρχαϊκές θρησκείες βοήθησαν τις ανθρώπινες κοινότητες να επιβιώσουν από την ίδια τους τη βία. Οι αρχαϊκές θρησκείες είναι κατά βάση ο συνδυασμός θυσιών και απαγορεύσεων. Οι απαγορεύσεις απέτρεπαν την άμεση βία, αλλά συχνά αποδεικνύονταν μη δραστικές και γι’ αυτόν τον λόγο οι αρχαϊκοί πολιτισμοί κατέφευγαν στη δεύτερη γραμμή άμυνάς τους: τη θυσία… Πίστευαν εσφαλμένα ότι ήταν οι θεοί αυτοί οι οποίοι έπρεπε να εξευμενιστούν και όχι η ίδια τους η κοινότητα». Την αλήθεια αυτή αποτυπώνει με διαύγεια και εμβρίθεια και το κλασικό έργο του Walter Burkert Homo Necans, έργο με το οποίο ο Ζιράρ βρίσκεται σε διάλογο, και το οποίο σχετικά πρόσφατα μεταφράστηκε και στη γλώσσα μας.

Κατά τον 19ο αιώνα οι μελετητές της συγκριτικής θρησκειολογίας έδιναν μεγάλη έμφαση στις εντυπωσιακές, όπως θεωρούσαν, ομοιότητες ανάμεσα στη Βίβλο και τους μύθους από όλο τον κόσμο κι αυτό τους οδηγούσε στο βιαστικό και επιπόλαιο συμπέρασμα πως η Βίβλος δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μια συλλογή μύθων παρόμοια με κάθε άλλη. 

Κατά τον Ζιράρ, όμως, μπορεί μεν όλες οι θρησκείες να αποσκοπούν στον περιορισμό της βίας, αλλά μονάχα ο ιουδαιοχριστιανισμός αποκαλύπτει τον βαθύτερο μηχανισμό της βίας και δημιουργεί έτσι τις προϋποθέσεις για την εξουδετέρωσή του θέτοντας τα προγενέστερα θρησκευτικά συστήματα στο περιθώριο:

«Όλες οι θρησκείες αποτελούν κατά κάποιο τρόπο νίκες απέναντι στη βία». «Όταν εισχωρεί [όμως] ο χριστιανισμός τα μυθικοτελετουργικά συστήματα παρακμάζουν και εκλείπουν». Με άλλα λόγια: εισερχόμαστε στην εποχή Μετά Χριστόν, όρο που χρησιμοποιούμε χωρίς να συνειδητοποιούμε το εύρος της σημασίας του. 

Στους ποικίλους αυτούς θρησκευτικούς μύθους η λύση που προκρίνεται όταν η μιμητική αντιπαλότητα πυροδοτεί τη βία είναι να επικεντρώνεται το φονικό μίσος σ’ ένα εξιλαστήριο θύμα, το οποίο αναλαμβάνει, ως αποδιοπομπαίος τράγος, την ενοχή και θυσιάζεται προς χάριν της κοινότητας. Με τα λόγια του Καϊάφα προς τους Ιουδαίους, τα οποία ο Ζιράρ συχνά-πυκνά μας υπενθυμίζει, όταν αναφέρεται στην περίπτωση του Ιησού: «Συμφέρει ένα άνθρωπον αποθανείν υπέρ του λαού» (Ιω. 18, 14).

Ο Ιουδαϊσμός, αρχικά, (ας θυμηθούμε τον Ισαάκ, τον Ιωσήφ, τον Ιώβ) και ο χριστιανισμός, εντέλει και εναργέστερα, αποκαλύπτουν πως τα θύματα της συλλογικής βίας είναι αθώα. Η λέξη Παράκλητος, που αποδίδεται στο Πνεύμα του Θεού, είχε ως αρχική σημασία τον δικηγόρο υπεράσπισης στο δικαστήριο, αντιθέτως με τον Διάβολο που σήμαινε τον κατήγορο ενός δικαστηρίου. Ο Παράκλητος μαρτυρεί για την αθωότητα των θυμάτων ενώ ο Διάβολος εμμένει στην ενοχή και στη δίκαιη, άρα, καταδίκη τους.

«Η Ανάσταση δεν είναι απλώς και μόνο θαύμα, υπερφυσικό φαινόμενο, καταστρατήγηση των φυσικών νόμων, είναι το θεαματικό σημάδι της εισόδου στην παγκόσμια σκηνή μιας δύναμης ανώτερης από τις μιμητικές εξάρσεις. Αντίθετα απ’ αυτές, την εν λόγω δύναμη δεν τη διακρίνει κανένα παραισθησιακό ή κίβδηλο στοιχείο. Αντί να παραπλανεί τους πιστούς, τους δίνει τη δυνατότητα να καταλάβουν αυτό που δεν διέκριναν προηγουμένως και να ψέξουν εαυτούς για την αξιοθρήνητη παρελθοντική φυγομαχία τους, να παραδεχτούν την ενοχή τους εξαιτίας της συμμετοχής τους στη μιμητική έξαρση με στόχο τον Ιησού».

Κάθε άνθρωπος υπεισέρχεται έτσι στη θέση του αποστόλου Παύλου όταν στην πορεία προς τη Δαμασκό ανακαλύπτει πως διώκει τον Ιησού. «Είμαστε όλοι συνένοχοι στη Σταύρωση μόνο και μόνο επειδή ζούμε σε έναν κόσμο που δομείται πάνω σε μιμητικές και τελετουργικές διαδικασίες, από τις οποίες όλοι μας επωφελούμαστε εν αγνοία μας».

Εντελώς ανάλογα ο απόστολος Πέτρος ενώ αρχικά χρησιμοποιεί το μαχαίρι του νομίζοντας πως έτσι θα υπερασπιστεί τον Ιησού, που απειλείται από την ανθρώπινη βία, πολύ σύντομα καταλήγει να τον προδώσει ο ίδιος.

«Η Ανάσταση διδάσκει στον Πέτρο και τον Παύλο, καθώς και σε όλους τους πιστούς που έπονται, πως κάθε οχύρωση πίσω από την ιερή βία ισοδυναμεί με βία κατά του Χριστού. Ο άνθρωπος δεν πέφτει ποτέ θύμα του Θεού, ο Θεός είναι πάντοτε θύμα του ανθρώπου».

Ο χριστιανισμός ως εξιλαστήριο θύμα

Κατά φαινομενικά παράδοξο τρόπο ο Ζιράρ πιστεύει πως η εποχή μας είναι μακράν η καλύτερη, αλλά και η χειρότερη κάθε άλλης εποχής. Η χειρότερη, γιατί καμία άλλη δεν μέτρησε περισσότερα θύματα. Η καλύτερη, γιατί ποτέ η μέριμνα για τα θύματα δεν ήταν πιο εμφανής. Ταυτοχρόνως όμως η μέριμνα για τα θύματα λειτουργεί και ως όπλο στη δημόσια σφαίρα καθώς ποτέ στην ιστορία οι άνθρωποι δεν αφιέρωσαν περισσότερο χρόνο επιτιθέμενοι ο ένας στον άλλο αντικαθιστώντας τα όπλα με τη μνήμη των θυμάτων. Μονάχα εντός ενός χριστιανικού κόσμου κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει δυνατόν. 

Ο Ζιράρ θεωρεί πως οι δυτικές κοινωνίες στο βαθμό που αποδέχονται, άλλοτε συνειδητά, αλλά συνήθως ασυνείδητα, τη (μετα)νιτσεϊκή κληρονομιά βρίσκονται σε μια παράδοξη θέση. Ενώ ονομαστικά υπερασπίζονται τα θύματα στην πραγματικότητα επιλέγουν ένα νέο εξιλαστήριο θύμα, τον χριστιανισμό, στον οποίο αποδίδουν, όπως είδαμε και στην περίπτωση του Σαραμάγκου, πλήθος δεινών, εξάγοντας το κατ’ αυτούς αναντίρρητο συμπέρασμα πως ένας κόσμος χωρίς τον χριστιανισμό θα ήταν ένας κόσμος σαφώς καλύτερος, ένας κόσμος ακόμα πιο φιλόξενος και φιλικός προς τα θύματα, ίσως ακόμα-ακόμα ένα κόσμος δίχως καν θύματα. 

Ο Ζιράρ ονομάζει αυτή την πνευματική τάση, που τοποθετεί τον χριστιανισμό στη θέση του έσχατου εξιλαστήριου θύματος, «άλλο ολοκληρωτισμό» της αριστεράς. Πιο συγκεκριμένα γράφει: «Η βασική στρατηγική αυτού που χαρακτηρίζω ως «άλλο ολοκληρωτισμό» της αριστεράς συνίσταται στην ανακήρυξη ως θυμάτων της κοινωνίας όλων αυτών που η συμπεριφορά τους, οι πράξεις τους και οι πεποιθήσεις τους αποτελούν αμαρτία με βάση τις θεμελιώδεις αρχές της εκκλησίας».

«Στην αρχή θρηνούμε τα θύματα τα οποία αλληλοκατηγορούμαστε ότι πλήξαμε ή αφήσαμε να πληγούν. Κατόπιν θρηνούμε την υποκρισία κάθε θρηνολογίας. Τέλος, θρηνούμε το χριστιανισμό, απαραίτητο αποδιοπομπαίο τράγο αφού δεν υπάρχει τελετουργία δίχως θύμα και, στις μέρες μας, το θύμα είναι πάντοτε αυτός: είναι the scapegoat of last resort, και σε έναν τόνο ευγενούς θλίψης διαπιστώνουμε ότι δεν έκανε τίποτα για να «λύσει το πρόβλημα της βίας»».

«Στην ουσία πρόκειται περί της επιθυμίας να απωθηθεί μια για πάντα η ιουδαιοχριστιανική σκέψη. Αυτή η επιθυμία εκφράζεται σε τελείως διαφορετικές παραλλαγές. [Η χειρότερη εξ αυτών είναι η] σημερινή καταδίκη του μονοθεϊσμού από ανθρώπους που ούτε καν πιστεύουν στον Θεό, εκτός από τη στιγμή που τον καθιστούν υπεύθυνο για τη δική τους βιαιότητα… Καθιστούμε το θείο το μοναδικό και αποκλειστικό εξιλαστήριο [θύμα], για να το συκοφαντήσουμε»

Η στρατηγική αυτή υποτίθεται πως καταλήγει σε μια ολόπλευρη αντιπαράθεση με τον μονοθεϊσμό, ο οποίος γίνεται αντιληπτός ως πηγή της μισαλλοδοξίας και βασική αιτία της έλλειψης ανεκτικότητας, στην πραγματικότητα όμως αντίπαλος είναι η ιουδαιοχριστιανική παράδοση. Αντ’ αυτής προκρίνεται ένας «χαρούμενος» παγανισμός που θεωρείται κοινωνικά συμπεριληπτικός και πνευματικά γενναιόδωρος.

«Από την εποχή του Ολοκαυτώματος… δεν τολμούμε πλέον να θίξουμε τον ιουδαϊσμό, κι έτσι ο χριστιανισμός προήχθη στο ρόλο του υπ’ αριθμόν ένα αποδιοπομπαίου τράγου. Όλοι εκστασιάζονται μπροστά στη χάρη και τον αέρα, στην υγιή αθλητική πνοή του ελληνικού πολιτισμού, σε αντίθεση με το κλειστό, καχύποπτο, μουντό καταπιεστικό κλίμα του ιουδαϊκού και χριστιανικού σύμπαντος».

Η τελική ετυμηγορία του Ζιράρ είναι ριζικά διαφορετική: «Ο χριστιανισμός είναι η μοναδική δύναμη στον σημερινό κόσμο που κατονομάζει την αλήθεια, και γι’ αυτό ακριβώς είναι αντικείμενο τέτοιου μίσους, γιατί αναγκάζει τους ανθρώπους να έρθουν αντιμέτωποι με τις ευθύνες τους».

Η μυστική πηγή αυτής της πνευματικής αντιδικίας είναι, κατά τον Ζιράρ, η νιτσεϊκή αντιπαράθεση Χριστού και Διονύσου. Ο Νίτσε το διατύπωσε με αφοπλιστική και τρομακτική ακρίβεια:

«Το άτομο ελήφθη τόσο πολύ στα σοβαρά, καθιερώθηκε τόσο πολύ ως απόλυτη αξία από το χριστιανισμό, ώστε ήταν πλέον αδύνατον να θυσιαστεί: το είδος όμως δεν επιβιώνει παρά μόνο χάρη στις ανθρωποθυσίες… Η πραγματική φιλανθρωπία απαιτεί τη θυσία για το καλό του είδους — είναι σκληρή, επιβάλλει τον αυτοέλεγχο επειδή χρειάζεται την ανθρωποθυσία. Κι αυτός ο ψευδοανθρωπισμός που τιτλοφορείται χριστιανισμός θέλει ακριβώς να επιβάλει το ότι κανείς δεν θα θυσιάζεται».

Στην τοποθέτηση αυτή του Νίτσε ο Ζιράρ αντιπαραθέτει τη δική του εκτίμηση για τις ιστορικές εξελίξεις στον ευρωπαϊκό κόσμο:

«Ο πνευματικός σκοπός του χιτλερισμού ήταν, κατά τη γνώμη μου, να απομακρύνει τη Γερμανία και κατόπιν ολόκληρη την Ευρώπη από τον προορισμό που τους καθορίζει η θρησκευτική τους παράδοση, τη μέριμνα για τα θύματα».

Για τον Ζιράρ ο θρίαμβος του Σταυρού ενάντια στη μιμητική βία είναι οριστικός και μη αναστρέψιμος. Όμως ο Ζιράρ ταυτοχρόνως συνειδητοποιεί ότι το σύγχρονο κίνημα του φιλανθρωπισμού θεωρεί έναν τέτοιο ισχυρισμό αλαζονικό και παράλογο, αποδίδοντας σ’ αυτή την πίστη των χριστιανών τη μομφή του «θριαμβευτισμού» (triumphalism). Ο Ζιράρ δίνοντας φωνή στο ρεύμα αυτό των σύγχρονων «ανθρωπιστών» φιλανθρώπων διατυπώνει την ένστασή τους ως εξής:

«Γιατί η πραγματική αρχή του αποφενακισμού δεν διατυπώθηκε παρά μόνο σε μια θρησκευτική παράδοση, τη δική μας; Δεν πρόκειται για μια αβάσταχτη αδικία, την εποχή μάλιστα του «πλουραλισμού» και της «πολυπολιτισμικότητας»; Το σημαντικότερο δεν είναι να μην προκαλούμε το φθόνο; Δεν πρέπει άραγε να θυσιάζουμε την αλήθεια στο βωμό της ειρήνης του κόσμου. Ώστε να αποφύγουμε τους τρομερούς θρησκευτικούς πολέμους που ετοιμάζομε, κατά πώς φημολογείται παντού, εφόσον υπεραμυνόμαστε αυτού που θεωρούμε αληθές;»

Η τελική θέση του Ζιράρ σχετικά με την ανάδειξη του χριστιανισμού ως έσχατο εξιλαστήριο θύμα της εποχή μας είναι η εξής: «Το κραταιότερο αντιχριστιανικό κίνημα είναι αυτό που αναλαμβάνει εκ νέου και «εκτραχύνει» τη φροντίδα των θυμάτων με σκοπό να την καταστήσει ειδωλολατρική. Οι εξουσίες και οι αρχές εμφανίζονται ως «επαναστατικές» και προσάπτουν στο χριστιανισμό έλλειψη θέρμης στην υπεράσπιση των θυμάτων. Στο χριστιανικό παρελθόν δεν βλέπουν παρά μόνο διωγμούς, καταστολές, ιερές εξετάσεις. Ο άλλος απολυταρχισμός παρουσιάζεται ως ελευθερωτής της ανθρωπότητας και θέλοντας να σφετεριστούν τη θέση του Χριστού, οι εξουσίες τον μιμούνται με τρόπο ανταγωνιστικό: καταγγέλλουν τη χριστιανική φροντίδα των θυμάτων για υποκριτική και άτονη μίμηση της αυθεντικής σταυροφορίας ενάντια στην καταπίεση και τις διώξεις, της οποίας οι ίδιοι αποτελούν το επίλεκτο σώμα… Ο νεοπαγανισμός θέλει να παρουσιάσει τον Δεκάλογο καθώς επίσης και κάθε ιουδαιοχριστιανική ηθική ως μια αβάσταχτη βιαιότητα, ενώ η ολοσχερής εξάλειψή της είναι ο υπ’ αριθμόν ένα στόχος της… Ο εν λόγω νεοπαγανισμός εντοπίζει την ευτυχία στον αμετροεπή κορεσμό των επιθυμιών και, κατά συνέπεια, στην κατάργηση όλων των απαγορεύσεων. Η αντίληψη αυτή κερδίζει μια πλασματική αληθοφάνεια στον περιορισμένο τομέα των καταναλωτικών αγαθών, των οποίων η υπερπροσφορά, χάρη στην τεχνολογική πρόοδο [και τη συνακόλουθη υπέρβαση της σπάνης των αγαθών μοιάζει να] αμβλύνει ορισμένες μιμητικές αντιπαλότητες, με αποτέλεσμα να καθιστά φαινομενικά αποδεκτή την άποψη σύμφωνα με την οποία κάθε ηθικός νόμος είναι καθαρά ένα όργανο καταπίεσης και καταδίωξης». 

Συμπέρασμα

Η Βίβλος, κατά τον Ζιράρ δεν μας παρέχει μια πολιτική συνταγή για να ξεφύγουμε μια για πάντα από τη βία μετατρέποντας έτσι τον κόσμο σε πραγματοποιημένη ουτοπία. Η Βίβλος αποκαλύπτει συγκεκριμένες αλήθειες σχετικά με τη βία τις οποίες οι άνθρωποι οφείλουν να θέσουν σε εφαρμογή. Γεγονότα κεκρυμμένα από καταβολής κόσμου, όπως μας θυμίζει ο Ζιράρ. Η αποκάλυψη της αλήθειας και η πρόσληψή της από τους ανθρώπους είναι όμως δυο διαφορετικά πράγματα, Έτσι δεν είναι καθόλου απίθανο η επίκληση της Βίβλου να γίνεται, και όντως έγινε και συνεχίζει να γίνεται, από ανθρώπους που πιστεύουν πως η βία είναι κοινωνικά απαραίτητη, πως αποτελεί ιδίωμα του ίδιου του Θεού της Βίβλου ως θεού τιμωρού. Ο ντοστογιεφσκικός Μεγάλος Ιεροεξεταστής μάς έδειξε πως η θρησκευτική αλήθεια και η κοινωνική χρησιμότητα δεν βαδίζουν κατ’ ανάγκην χέρι με χέρι. Η ανάγκη για εξεύρεση θυμάτων που θα οδηγηθούν στην πυρά προς ικανοποίηση του όχλου, χάριν δηλαδή μιας προσωρινής καταλλαγής της κοινότητας, δεν εξαλείφεται αυτομάτως επειδή το ημερολόγιο μας θυμίζει πως ζούμε στη μετά Χριστόν εποχή. Η Καινή Διαθήκη μας λέει πως η αλήθεια δεν είναι ανθρώπινη υπόθεση. Η αλήθεια εισέρχεται εντός του πολιτισμού άνωθεν και πρέπει να εισαχθεί κόντρα στο κυρίαρχο ρεύμα του πολιτισμού.

Θα κλείσω λέγοντας πως θεωρώ πως είναι απόλυτα αρμόζον και συνιστά ευτυχή συγκυρία να σας απευθύνω τον λόγο, εγώ ένας χριστιανός ιερέας, εντός ενός χριστιανικού ναού. Οι ιερείς όπως μας θύμισε τόσο εμφατικά ο Ζιράρ, αλλά και ο Μπούρκερτ, ήταν αυτοί που τελούσαν τις θυσίες, οι σφαγιαστές των ζώων, στην, πάντοτε ατελέσφορη, προσπάθεια να μην χρειαστεί να θυσιαστούν άνθρωποι, μια που η ανάγκη για ποικίλων μορφών ανθρωποθυσίες συνεχώς ερχόταν στο προσκήνιο. Εντός όμως του χριστιανικού ναού τελείται μια θυσία που είναι αναίμακτος, μια θυσία της οποίας ο προσφέρων και προσφερόμενος μας κοιτά πάνω από το σταυρό και μας δίνει την αιωνίως, απολύτως και αδιακρίτως ισχύουσα εντολή: ου φονεύσεις.
 
Συμπλήρωμα
 
Η άμεση γνώση του Θεού από τους ανθρώπους