ΑΝ ΠΕΘΑΝΕΙΣ ΠΡΙΝ ΠΕΘΑΝΕΙΣ, ΔΕ ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ ΟΤΑΝ ΠΕΘΑΝΕΙΣ

(ΠΑΡΟΙΜΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΜΟΝΑΧΩΝ)

Τρίτη 31 Μαΐου 2016

Θρησκευτικά: Η ώρα του παιδιού; Ναι, η ώρα που χαίρεται το παιδί.



[Με αφορμή αυτή την είδηση: Υπουργός: Τα Θρησκευτικά είναι η ώρα του παιδιού. Δεν υπάρχει ελληνορθοδοξία, υπάρχει ορθοδοξία]

 
Όταν η ιδεοληψία κυριαρχεί τότε είναι αδύνατο να αποδείξει κανείς πως δεν είναι ελέφαντας. Η επανάληψη κοινότοπων στερεοτύπων δίκην θεσφάτου (του τύπου: "τα θρησκευτικά είναι η ώρα του παιδιού") το μόνο που επιτυγχάνει είναι να αγνοεί τις εργώδεις προσπάθειες των μάχιμων εκπαιδευτικών, γεγονός που συνιστά απαράδεκτη διάκριση και αντίστροφο ρατσισμό.
Αυτό ουδόλως σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και στο χώρο των ΠΕ 01, όπως και σε όλες τις ειδικότητες, συνάδελφοι ανεπαρκείς. Άλλο όμως η επισήμανση των αδυναμιών και άλλο η απαξιωτική γενίκευση.

Γ. Μ. Βαρδαβάς

Ανοικτή επιστολή στον Υπουργό της Παιδείας.
 

H Θεολογία μεσοπέλαγα

Άκουσα με θλίψη κ.Υπουργέ της Παιδείας να λέτε στη συγκέντρωση που έγινε στην Καλλιθέα: "Τα Θρησκευτικά η ώρα του παιδιού είναι. Αυτή είναι η πραγματικότητα".

Λάθος πληροφόρηση έχετε κ.Υπουργέ. Σίγουρα στα Θρησκευτικά αλλά και σε όλα τα μαθήματα υπάρχουν καθηγητές και καθηγήτριες που δεν ανταποκρίνονται στα "θέλω" των παιδιών. Δε μου αρέσει να ωραιοποιώ τα πράγματα. Σε όλους του κλάδους υπάρχουν συνάδελφοι με ακραίες συμπεριφορές και αντιλήψεις. Σας προκαλώ όμως κ.Υπουργέ να κάνετε μία έρευνα στις Διευθύνσεις της Δευτεροβάθμιας και εκεί θα διαπιστώσετε ότι άλλη είναι η εικόνα που έχουν για τα Θρησκευτικά και τους θεολόγους οι κατά τόπους εκπαιδευτικές κοινότητες.
Να ρωτήσετε κ.Yπουργέ το ποσοστό των θεολόγων που χρησιμοποιούν τις Τεχνολογίες Πληροφορίας και Επικοινωνίας στη Διδακτική πράξη.
Να πληροφορηθείτε κ.Υπουργέ για τις διακρίσεις των θεολόγων καθηγητών και καθηγητριών στις διάφορες καινοτόμες δράσεις, προγράμματα και δραστηριότητες.
Υπηρετώ κοντά μια δεκαετία ως σχολικός σύμβουλος και έχω επισκεφθεί 300 περίπου σχολεία της νησιωτικής και ηπειρωτικής Ελλάδας. Από τα Ψαρά, τη Λήμνο και την Ικαρία μέχρι την Καστοριά τη Φλώρινα και την Αριδαία. Αυτό που διαπίστωσα στα περισσότερα είναι ότι το μάθημα των Θρησκευτικών είναι η ΩΡΑ του ΠΑΙΔΙΟΥ... είναι η ώρα που το παιδί πολλές φορές βρίσκει νόημα στο να βρίσκεται στο σχολείο.


Ανδρέας Χ. Αργυρόπουλος

Από εμάς, κάτι άλλο:
Ανοικτή επιστολή προς τον εκάστοτε υπουργό Παιδείας και Θρησκευμάτων (νομίζουμε, ίσως, ακόμη επίκαιρη)
Εκκλησία, Κράτος, σύμφωνο συμβίωσης & μάθημα Θρησκευτικών...

Επισκεφτείτε και τα ιστολόγια 

Εκπαιδευτικές και θεολογικές αταξίες
Θρησκευτικά... αλλιώς!
Η ιστοσελίδα του Παγκρητίου Συνδέσμου Θεολόγων 

Επιδόρπιο

"Αν είσαι Θεός..." (Χάρης & Πάνος Κατσιμίχας): μια ροκ προσευχή γεμάτη αγωνία...
Ο Χριστός στο Club

Κυριακή 29 Μαΐου 2016

Jim Forest, Αγαπώντας τον εχθρό μου - Σκέψεις πάνω στην πιο δύσκολη εντολή (βιβλίο)



Πρόλογος: π. Βασίλειος Θερμός / Μετάφραση: Θάνος Κιοσόγλου
ISBN: 978-618-5197-01-8, Σελ.:292
Λιανική τιμή: 13€

«Ακούσατε ότι ειπώθηκε: Να αγαπήσεις τον πλησίον σου και να μισήσεις τον εχθρό σου.
Εγώ όμως σας λέω, αγαπάτε τους εχθρούς σας και προσεύχεστε για όσους σας καταδιώκουν, για να γίνετε γιοι του Πατέρα σας που είναι στους ουρανούς, γιατί τον ήλιο του τον ανατέλλει πάνω σε κακούς και καλούς και βρέχει πάνω σε δίκαιους και άδικους. Γιατί αν αγαπήσετε όσους σας αγαπούν, ποιο μισθό θέλετε να έχετε; Και οι τελώνες το ίδιο δεν κάνουν; Και αν χαιρετήσετε τους αδελφούς σας μόνο, τι περισσότερο κάνετε; Και οι εθνικοί το ίδιο δεν κάνουν; Να είστε λοιπόν εσείς τέλειοι όπως ο Πατέρας σας ο ουράνιος είναι τέλειος».

Δεν θα πρέπει να εκλάβουμε ως εντολή κάθε διδαχή του Ιησού.
Ενδεικτικά, η παραίνεση για απόλυτη πτωχεία ή για αγαμία αφορά μια μικρή μειοψηφία όσων ακολουθούν στην ζωή τους τον Χριστό.
Όχι, όμως, και η αγάπη για τους εχθρούς. Η αγάπη αυτή δεν εμπίπτει στην κατηγορία του "εί θέλεις τέλειος είναι". Αντιθέτως, ανήκει στα θεμελιώδη του Χριστιανισμού. Ο Χριστός μάς την δίδαξε και άμεσα και με τις παραβολές Του και με την ίδια Του την ζωή. Ωστόσο, παραμένει η πιο δύσκολη όλων, αφού αντίκειται στις φυσικές ροπές του ανθρώπου και αξιώνει προσευχή, διάκριση και καθημερινή εξάσκηση.
Παράλληλα με μια στοχαστική εμβύθιση  στην Αγία Γραφή, στους βίους των αγίων και στην σύγχρονη ιστορία, ο Jim Forest  μάς δωρίζει " εννιά αρχές ζώσας αγάπης", μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονται η "προσευχή για τους εχθρούς", η "συγχώρηση", η "αναγνώριση του Ιησού στο πρόσωπο των άλλων" και το κάλεσμα να "γυρνάμε και το άλλο μάγουλο". Ακόμη κι αν οι αρχές αυτές δεν ελαφραίνουν το βάρος που φέρει η εντολή ν' αγαπάμε τους εχθρούς μας, τουλάχιστον την καθιστούν έναν στόχο που αξίζει να παλέψουμε στην καθημερινή μας ζωή.

Ο Jim Forest είναι ένας Χριστιανός ορθόδοξος συγγραφέας της Δύσης. Με το βιβλίο του αυτό μας προσφέρει μια εκ βαθέων ματιά στην πιο δύσκολη από όλες τις εντολές του Χριστού: να αγαπάμε τον εχθρό μας. Όχι να τον τιμωρούμε, όχι να τον κρίνουμε. Να τον αγαπάμε. Μία στάση εκ διαμέτρου αντίθετη με την σημερινή λογική ακόμη και των πιο ήπιων από εμάς, μία απόφαση ζωής που έρχεται να διαλύσει τα θεμέλια και την βεβαιότητα του σύγχρονου πολιτισμού. Ένα βιβλίο που λείπει από την ελληνική βιβλιογραφία. Μία κατάθεση πίστης που προσεγγίζει τον κάθε ένα από εμάς απλά και άμεσα, φέρνοντάς μας αντιμέτωπους με το πιο δύσκολο κομμάτι του εαυτού μας.

Παρουσίαση (από εδώ)

«Σκέψεις πάνω στην πιο δύσκολη εντολή»:
Το βιβλίο αυτό δεν αποτελεί απλώς ένα πνευματικό εποικοδομητικό εγχειρίδιο για τη συγχώρηση. Ουσιαστικά ξεδιπλώνει ένα μανιφέστο ευαγγελικής επαναστατικότητας μέσα σε έναν υπερμοντέρνο κόσμο.
Ο Forest ξαναμελετά και αναλύει το μήνυμα του Χριστού περί αγάπης στους εχθρούς, επιστρατεύοντας
πλήθος συγγραφικών αρετών, φυσικών για εκείνον, σπάνιων για εμάς.
Σε μια εποχή θεσμοποιημένης έξαρσης του ατομισμού η έγνοια για τον αντίπαλο ακούγεται παράταιρη.
Σε καιρούς που εμπεδώνουν και ενισχύουν τα εθνικά μίση, η αγάπη προς τον εχθρό φαίνεται εξωπραγματική. Σε μια Εκκλησία στην οποία όλοι φροντίζουμε να βολευτούμε, ο καθένας με τον δικό του προσωπικό τρόπο, η υπενθύμιση όσων μάς παρέδωσε ο Χριστός αναστατώνει. Το αυτονόητο φαντάζει επαναστατικό.
Είναι στ' αλήθεια πολύ απαιτητικό αυτό το καινούργιο που ο Χριστός εκόμισε, αλλά, είτε μας αρέσει είτε όχι, σε αυτό έχουμε κληθεί, αυτό μας καθιστά όντως Χριστιανούς. Και δεν υπάρχει καμιά εγγύηση ότι όσοι το κηρύττουμε επιτυγχάνουμε να το βιώσουμε στην πράξη. (Από τον πρόλογο του π. Βασίλη Θερμού)

Το εξώφυλλο του βιβλίου στα αγγλικά.
Πληροφορίες και αγορά, εδώ.

Περιεχόμενα

Πρόλογος π. Βασίλη Θερμού
Εισαγωγή
Μέρος Πρώτο: Τρίβολοι και σύκα
Επί τόπου επιστροφή: Χτίσε μια νέα ζωή
Δηλαδή, τι σημαίνει να αγαπάς;
Ποιος είναι ο εχθρός μου;
Το Ευαγγέλιο κατά τον John Wayne
Η ιστορία του ελεήμονος εχθρού
Ας σχετιστούμε αλλιώς με τον χρόνο: Δάσκαλος μας ένας ?χτίστης
"Αυτών δε διηνοίχθησαν οι οφθαλμοί". Οι δικοί μας;
Άγιοι ή... μαχητές των δράκων, έμπιστοι των λύκων, φίλοι των λιονταριών!
Εισβολέας της μιας στιγμής, μεταμορφωτής ολόκληρης ζωής: η Χάρη του Αγίου Πνεύματος
Ο φόβος στη ζωή μας
Τραπεζώνετε τους εχθρούς υμών
Στη δίνη του πολέμου
Το παράδειγμα του Ναπολέοντα
Πρώτα θα συμφιλιωθούμε και μετά θα κοινωνήσουμε
Αγάπη στην πράξη
 

Μέρος Δεύτερο: Εννιά αρχές για την ενεργό αγάπη
Προσευχή για τους εχθρούς
Ευεργετώντας τους εχθρούς μας
Ε, όχι και το άλλο μάγουλο! Κι όμως!
Συγχώρηση
Γκρεμίζουμε τα διαχωριστικά τείχη της εχθρότητας
Απορρίπτω το "οφθαλμόν αντί οφθαλμού"
Ας αναζητήσουμε μη βίαιες εναλλακτικές λύσεις
Αγία ανυπακοή
Σ' όλη μας τη ζωή τον Χριστό ν' αναγνωρίζουμε στο πρόσωπο των άλλων
Επίλογος. Οι δύο ηλικιωμένοι κι ο ένοπλος νεαρός


"Ν": Η εικόνα του εξώφυλλου αποδίδει τη θρυλική προφητεία του Ησαΐα για τη Βασιλεία των Ουρανών, όπου το λιοντάρι και το ελάφι να συνυπάρχουν ειρηνικά και ένα μωρό θα βάζει χωρίς κίνδυνο το χεράκι του στη φωλιά των φιδιών.

Δείτε επίσης, αν θέλετε: 

Jim and Nancy Forest (το ιστολόγιο του συγγραφέα και της συζύγου του)  



Για την Ορθοδοξία στη Δύση, στα αρχαία χρόνια, αλλά και σήμερα, δείτε εδώ & εδώ, καθώς και σχετική ενότητά μας.

Roman Catholics met Orthodoxy

Τα βιβλία του Τζιμ Φόρεστ (δείτε εδώ)

''Ο γιος μου έγινε μοναχός στο Άγιο Όρος''


Η εξομολόγηση ψυχής της ηθοποιού Γιάννας Σταυράκη




"O μοναχός δεν επικοινωνεί μόνο με το Θεό. Φεύγει από τα στενά όρια της οικογένειάς του και ανοίγεται στη μεγάλη οικογένεια του κόσμου".

Δείτε επίσης, αν θέλετε:

Άρης Σερβετάλης: "Διαβάζω τον γέροντα Παΐσιο – Εμπιστεύομαι τον Θεό" 
Νίκος Αναδιώτης, Jonathan Jackson & ορθόδοξη πίστη

Miley Cyrus - ή: γιατί επείγει να ενταθεί η Ορθόδοξη Ιεραποστολή στο δυτικό κόσμο
Ταξί για τον παράδεισο 

Παρασκευή 27 Μαΐου 2016

«Είμαι πολύ καλά. Κάνω ρέικι, γιόγκα, μιλάω με αγγέλους…»


Φωτο από το Διαδίκτυο

Θεόδωρος Ι. Ρηγινιώτης

Η εποχή μας βρίσκεται στο «τρίτο στάδιο της αθεΐας», όπως το περιγράφει ο μεγάλος Γάλλος ορθόδοξος θεολόγος Ολιβιέ Κλεμάν.
Στο α΄ στάδιο, γράφει, οι άνθρωποι επιτίθενται κατά της θρησκείας. Στο β΄ στάδιο, απλά αδιαφορούν για τη θρησκεία, δεν ασχολούνται πια μ’ αυτήν. Και στο γ΄ στάδιο, βάζουν στη ζωή τους μια καινούργια δεισιδαιμονία, με την οποία αντικαθιστούν τη θρησκεία που εγκατέλειψαν.
Σήμερα η κοινωνία μας έχει περάσει στο γ΄ στάδιο και σ’ αυτό οφείλεται η χιονοστιβάδα της ενασχόλησης με τη γιόγκα και το διαλογισμό, το φενγκ σούι, τα μέντιουμ, τους αστρολόγους, τις τράπουλες ταρώ, τις κρυσταλλοθεραπείες και γενικά τις «ενεργειακές θεραπείες», τη «θετική ενέργεια», τις «τεχνικές αυτοβελτίωσης», την «αύρα», το κάρμα και τη μετενσάρκωση, ακόμη και τη μαγεία, τις ασιατικές πολεμικές τέχνες (περιλαμβάνοντας διαλογισμό, παραψυχολογικές δυνάμεις και άλλα στοιχεία από τις θρησκείες της Άπω Ανατολής) και τους εξωγήινους (ενασχόληση με μορφή «πνευματικών επαφών» και όχι αληθινής επιστημονικής έρευνας).

Όλα αυτά που ψάχνουν οι άνθρωποι σ’ αυτές τις πρακτικές, υπάρχουν με άριστη μορφή στην πνευματική κληρονομιά των πατέρων μας, την Ορθοδοξία. Όμως δεν το ξέρουμε και δεν τα αναζητούμε ποτέ εκεί. Ευτυχώς, αρκετοί άνθρωποι, μετά από «πνευματικά ταξίδια» στο βουδισμό, τον ινδουισμό, τον πνευματισμό, τις θρησκείες των Ινδιάνων και ένα σωρό άλλους εξωτικούς δρόμους (που έχουν γίνει μόδα πλέον), ανακάλυψαν την Ορθοδοξία και επέστρεψαν σ’ αυτήν. Όμως η μόδα παραμένει και διαρκώς ενισχύεται, διαφημιζόμενη με κάθε μέσον και τρόπο…
Υποτίθεται ότι όλα τα παραπάνω «δεν έχουν σχέση με καμιά θρησκεία», απλώς είναι τεχνικές αναβάθμισης του εαυτού μας και βελτίωσης της ζωής μας. Δυστυχώς, δεν είναι έτσι. Ένας πραγματικός ορθόδοξος χριστιανός (που όχι μόνο πηγαίνει στην εκκλησία, νηστεύει, εξομολογείται, μεταλαβαίνει, προσεύχεται κ.τ.λ., αλλά και συνδέει τη ζωή του μ’ αυτά και ξέρει πολύ καλά τι νόημα έχουν) δεν έχει ποτέ την ανάγκη ν’ ασχοληθεί με αυτές τις πρακτικές, γιατί καλύπτεται 100% από το Χριστό.

Τα άλλα είναι υποκατάστατα της θρησκείας, που έχουν στόχο να προσφέρουν στον άνθρωπο αγάπη, γαλήνη, ειρήνη, αυτογνωσία, σοφία, αρμονική ζωή, σύνδεση με όλα τα πλάσματα κ.λ.π., δηλαδή ακριβώς αυτά που, εκ πρώτης όψεως, προσφέρει και η θρησκεία. Ο ασχολούμενος με κάποια από αυτά, κατά κανόνα δεν συνδέει τη θρησκεία με το βάθος της ζωής του και δεν αναζητά την πνευματική και ηθική του αναβάθμιση σ’ αυτήν, αλλά περιορίζεται στις «μοντέρνες πρακτικές», τις εισαγόμενες από άλλες θρησκευτικές παραδόσεις. Ίσως παράλληλα πηγαίνει και στην εκκλησία, αλλά συνήθως αυτό το κάνει είτε τυπικά (ως έθιμο), είτε παρερμηνεύοντάς το με βάση τις ξένες διδασκαλίες που ακολουθεί: «Πηγαίνω στα ξωκλήσια, γιατί έχουν καλούς κραδασμούς», μου έλεγε μια κυρία κάποτε…

Δυο απλά λόγια για το ρέικι και τη γιόγκα.
Τι ακριβώς είναι το ρέικι; Ένας πνευματικός δρόμος, με τον οποίο ο άνθρωπος καλλιεργεί μέσα του την αγάπη, την ειλικρίνεια, την ανιδιοτέλεια κ.τ.λ., βρίσκει τη γαλήνη, εξισορροπείται ψυχοσωματικά, και, αν προχωρήσει σε «ανώτερα στάδια», αρχίζει να έχει επαφές με όντα από «ανώτερους κόσμους».
Τι είναι η γιόγκα; Μια μέθοδος, με την οποία οι ινδουιστές αυτοσυγκεντρώνονται, αποκόπτονται από τον εξωτερικό κόσμο (τον οποίο θεωρούν αυταπάτη) και βυθίζουν το νου τους στον «εσωτερικό εαυτό τους», για να συναντήσουν εκεί αυτό που πιστεύουν πως είναι η «ψυχή του σύμπαντος» (το Μπράχμαν) ή οι θεοί τους. Σκοπός της γιόγκα, να σταματήσει να μετενσαρκώνεται ο άνθρωπος, όπως πιστεύουν οι ινδουιστές, και το πνεύμα του να αφομοιωθεί στο Μπράχμαν όπως μια σταγόνα στον ωκεανό.
Εκτός αυτών, έχει πάρει διαστάσεις και η δήθεν «επαφή με αγγέλους», που «καθοδηγούν και συμβουλεύουν» τους «εκλεκτούς», θεραπεύουν ασθένειες κ.τ.λ.

Εικ. από εδώ

Το πρόβλημα όλων αυτών: ναι, έχουν αποτέλεσμα, αλλά δεν έχουν το Χριστό. Ο Χριστός δεν εξαφανίζει ως διά μαγείας όλα τα προβλήματα και τα ελαττώματα των ανθρώπων, αλλά μεταμορφώνει τους ανθρώπους έτσι (με έντονη προσπάθεια του ανθρώπου βέβαια, προσπάθεια που ονομάζεται «μετάνοια» στη γλώσσα της Εκκλησίας και αποσκοπεί στην καλλιέργεια πρωτίστως της ταπείνωσης και στη συνέχεια της αγάπης προς όλους), ώστε τα προβλήματά μας γίνονται το αγώνισμα της ζωής μας, που θα μας οδηγήσει σε μικρό ή μεγάλο βαθμό ένωσης με τον ίδιο το Χριστό, δηλαδή αγιότητας.
Όμως ο σύγχρονος άνθρωπος δεν θέλει ν’ αγωνιστεί. Θέλει εύκολα και αμέσως (χωρίς μετάνοια, χωρίς ταπείνωση, χωρίς εξομολόγηση, χωρίς θεία κοινωνία) «να αλλάξει», να φύγουν τα προβλήματα και τα ελαττώματά του και να ζήσει και σπουδαίες εμπειρίες με αγγέλους, «ανώτερες οντότητες» και «πνευματικά χαρίσματα». Αυτά στην Ορθόδοξη παράδοση ξέρουμε ότι τα ζουν οι άγιοι, αλλά για να γίνεις άγιος χρειάζεται πράγματι μεγάλος αγώνας με αυταπάρνηση και στροφή προς το Χριστό. Δεν γίνεται εφαρμόζοντας κάποιες «τεχνικές», που προσφέρουν μόνο υποκατάστατα ειρήνης, αρμονίας και «πνευματικών επαφών».

Ξέρουμε επίσης ότι αυτές οι «πνευματικές επαφές», που φαίνονται επαφές με φωτεινά πνεύματα, συχνά κρύβουν δαίμονες μεταμφιεσμένους. Στην ιστορία του χριστιανισμού υπάρχουν αμέτρητες περιπτώσεις ανθρώπων, που νόμιζαν ότι καθοδηγούνται από αγγέλους, αγίους ή τον ίδιο το Χριστό και εκ των υστέρων αποδείχθηκε ότι τους ξεγελούσαν οι δαίμονες.
Στο ίδιο κλίμα ανήκουν και οι χριστιανοί που εντάσσονται στις λεγόμενες «Εκκλησίες της πεντηκοστής» ή στο «χαρισματικό κίνημα» ή τους «αναγεννημένους χριστιανούς», και νομίζουν ότι έρχεται μέσα τους το Άγιο Πνεύμα και τους οδηγεί σε προφητικές και θαυματουργικές καταστάσεις, ιδίως κατά τις λατρευτικές τελετουργίες τους…

Το να ζει κάποιος την πνευματική ζωή της Ορθόδοξης Εκκλησίας με ειλικρίνεια και απλότητα, όπως τη ζούσε η αγία γερόντισσα Μάρθα του Αρκαδίου, που κοιμήθηκε λίγο πριν το Πάσχα του 2016, προϋποθέτει ταπεινή καρδιά. Σημαίνει ότι κάνει πράγματα που έκανε και η αγράμματη γιαγιά του, καθώς και εκατομμύρια ορθόδοξοι χριστιανοί πολλών λαών και εποχών. Αυτό πολλούς από εμάς τους δυσαρεστεί. Ενώ το να κάνουμε ρέικι ή γιόγκα και τα δεκάδες άλλα που έχουν εισχωρήσει στη ζωή μας, τονώνει και τον εγωισμό μας ότι κάνουμε κάτι «ιδιαίτερο» και «προχωρημένο», αν και στην πραγματικότητα δεν υπάρχει πιο ιδιαίτερο και προχωρημένο από το να ζει κάποιος ως αυθεντικός ορθόδοξος χριστιανός, δηλαδή μέλος της Ορθόδοξης Εκκλησίας, άσχετα από το πόσα ακούει για κακούς και πονηρούς παπάδες (ας κοιτάξει στην ενορία του ή στη διπλανή ενορία και είμαι βέβαιος ότι θα ανακαλύψει καλούς παπάδες και καλούς πιστούς χριστιανούς).

Σταματάω εδώ, γιατί γράψαμε ήδη πολλά. Είναι δικαίωμα καθενός να πιστεύει ότι ο ίδιος ξέρει καλύτερα. Όμως παρακαλώ κάθε ενδιαφερόμενο να αναζητήσει τα άρθρα:
«Ρέικι: θεραπεία ή αποκρυφισμός;» (της Ελένης Ανδρουλάκη).
«Ιστορίες πλάνης – Ψεύτικα θαύματα και οράματα στην Ορθοδοξία» (περιπτώσεις πνευματικής απάτης με σκοτεινά πνεύματα που εμφανίστηκαν ως φωτεινά).
Παρακαλώ επίσης να κάνει μια βόλτα ώς το ορθόδοξο χριστιανικό βιβλιοπωλείο της πόλης του, για να αναζητήσει τα βιβλία (ή να τα αναζητήσει στο Διαδίκτυο):
«Γίνονται θαύματα σήμερα;». Περιπτώσεις σύγχρονων ΑΜΕΑ, που, χωρίς να θεραπευτούν θαυματουργικά, έφτασαν τόσο κοντά στο Θεό, ώστε ήταν ευτυχισμένοι, παρά την αναπηρία τους (εκδόσεις Ορθόδοξος Κυψέλη).
«Η Ορθοδοξία και η θρησκεία του Μέλλοντος», κλασικό βιβλίο του πρώην άθεου φιλόσοφου και τελικά ορθόδοξου μοναχού στην Καλιφόρνια π. Σεραφείμ Ρόουζ. Μελετά τα πνευματικά ρεύματα και φαινόμενα της εποχής μας, όπως αυτά που μας απασχολούν εδώ.
Αξίζει επίσης να διαβάσετε και τη βιογραφία του π. Σεραφείμ Ρόουζ, που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μυριόβιβλος.
«Θεοί, είδωλα, γκουρού», του πνευματικού αναζητητή στο χώρο όλων των θρησκειών Κλάους Κένεθ, εκδ. Εν Πλω.
«Οι γκουρού, ο νέος και ο γέροντας Παΐσιος», του Διονυσίου Φαρασιώτη (Αθανασίου Ρακοβαλή, καθηγητή φυσικής και πρώην ινδουιστή). Εκδόσεις Παναγόπουλος.
«Οψώμεθα τον Θεόν καθώς εστί» του σύγχρονου αγίου Γέροντα Σωφρόνιου Σαχάρωφ.

Πέμπτη 26 Μαΐου 2016

Μάρθα μοναχή, η Γερόντισσα του Ρεθύμνου (14 Απριλίου 2016) - Μια γυναίκα σε ανδρικό μοναστήρι


ΜΑΡΘΑ ΜΟΝΑΧΗ
ΠΕΝΗΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΦΟΣΙΩΣΗΣ ΣΤΟ ΑΡΚΑΔΙ

"Ν": Η Γερόντισσα Μάρθα πήγε στο μοναστήρι με σκοπό να το υπηρετήσει, μετά από φλογερή προσευχή και τάμα για να μην πεθαίνουν τα αδέλφια της (είχαν πεθάνει πέντε). Αρχικά έμεινε εκεί ως λαϊκή, αλλά την έκανε μοναχή (την «έκειρε μοναχή», όπως λέμε) ο τότε μητροπολίτης Ρεθύμνης Τίτος Σιλιγαρδάκης. Ήταν εντελώς αναλφάβητη και, από τη γέννησή της, είχε μόνο ένα χέρι (το αριστερό). Όμως είχε αθώα ψυχή μικρού παιδιού, γεμάτη αγάπη και καλοσύνη, και αυτό ακριβώς είναι που μετράει ο Χριστός.
Δεν φορούσε ράσα μοναχής, αλλά μαύρα χωριάτικα ρούχα, σαν αυτά που φοράνε (όσες έχουν απομείνει) οι παραδοσιακές γιαγιάδες στα κρητικά χωριά (δες τη φωτογραφία της παρακάτω).
Μετά την κοίμησή της γνωρίζω από καλούς & αξιόπιστους φίλους ότι το σώμα της ευωδίαζε μέσα στο νεκροθάλαμο του Νοσοκομείου Ρεθύμνου και η ευωδία ακουγόταν έξω από την κλειστή πόρτα, στο διάδρομο.
Μια μέρα, που την επισκεφτήκαμε με τη γυναίκα μου, μας είπε: «Ν' αγαπιέστε όπως ο Χριστός αγάπησε την Εκκλησία». Η κουβέντα αυτή, από τον απόστολο Παύλο, δείχνει ότι εκείνη η αναλφάβητη, που δεν μπορούσε να διαβάσει την Αγία Γραφή, είχε προσέξει και εμβαθύνει στην ακολουθία του μυστηρίου του γάμου, όπου διαβάζονται αυτά τα λόγια.
Μια άλλη φορά, κάποιοι φίλοι μας, πολύ ευσεβείς, από Αθήνα, είχαν πάει για διακοπές στο Ρέθυμνο και μας ρώτησαν αν υπάρχει εκεί κάποιος γέροντας να τον επισκεφτούν. Τους στείλαμε στη Γερόντισσα. Μετά, μας πήραν τηλέφωνο ενθουσιασμένοι! «Σας ευχαριστούμε για το δώρο που μας κάνατε, να γνωρίσουμε τη Γερόντισσα Μάρθα!» μας είπαν.
Ας είναι αιώνια η μνήμη του ενός εξ αυτών, που έχει κοιμηθεί, και ας έχει κι εκείνος κι εσείς, και εμείς και όλος ο κόσμος, πιστοί και «άπιστοι», τις πρεσβείες της Γερόντισσας... 
 
"Δεν φτωχύναμε - Κερδίσαμε μια πρέσβειρα στον ουρανό"


Της Βάλιας Πετράκη

Για τους ανέσπερους λειμώνες του ουρανού, εκεί όπου «ουκ έστι πόνος, ου λύπη, ου στεναγμός, αλλά ζωή ατελεύτητος», «πέταξε» την Πέμπτη 14 Απριλίου 2016 η μακαριστή μοναχή Μάρθα. Η αγία αυτή ψυχή που πήγε ταγμένη στο Αρκάδι και αφιερώθηκε στο Θεό, αφού είχε χάσει δυο μικρά της αδέλφια ["Ν": το σωστό είναι πέντε]. Ζήτησε λοιπόν να σταματήσει το θανατικό στο σπίτι τους και να θυσιαστεί η ίδια, όπως είπε ο Επίσκοπός μας κ. Ευγένιος στον συγκινητικό επικήδειό του.

Και ένιωσα άσχημα και της ζήτησα συγγνώμη, έστω και την ύστατη ώρα, που αν και έζησε στο Αρκάδι μισό αιώνα, δεν την πλησίασα ποτέ. Δεν ενδιαφέρθηκα να μάθω πώς βρέθηκε σε ένα ανδρικό μοναστήρι και τι ήταν εκείνο που την οδήγησε στον μοναχισμό. Γιατί πάντα όταν πήγαινα, ήταν είτε στην Επέτειο του Ολοκαυτώματος είτε σε μια επίσκεψη υψηλού προσώπου. Πολλές φορές κάνουμε το λάθος να κυνηγάμε τους λεγόμενους «επώνυμους» για μια δήλωση, την ίδια στιγμή που δίπλα μας μπορεί να υπάρχουν ξεχωριστοί άνθρωποι, άγιοι άνθρωποι, και εμείς να τους αγνοούμε. Εγώ προσωπικά το έκανα αυτό το λάθος με την μακαριστή Μάρθα. Αλλά και η μακαριστή Μάρθα δεν επιδίωκε την προβολή, ήταν πάντα διακριτική στην επίγεια ζωή της και στην εν γένει παρουσία της στο Αρκάδι. Και ο επικήδειος του Ιεράρχη μας πέρα από την συγκίνηση με γέμισε ενοχές.

Η εξόδιος ακολουθία

   Από το πρωί της Παρασκευής βρισκόταν στο Καθολικό της Ιεράς Μονής το σκήνωμα της μακαριστής γερόντισσας, όπου τέθηκε σε προσκύνημα. Επίσης το πρωί τελέσθηκε από τον Σεβ. Μητροπολίτη Ρεθύμνης και Αυλοποτάμου κ. Ευγένιο Προηγιασμένη Θεία Λειτουργία και στις δώδεκα το μεσημέρι η εξόδιος ακολουθία, στην οποία προεξήρχε ο Επίσκοπός μας και συμμετείχαν Ηγούμενοι, Αρχιμανδρίτες, Ιερομόναχοι, Κληρικοί της Μητροπόλεώς μας, Μοναχοί και Μοναχές. Το πένθος της Ιεράς Μονής Αρκαδίου κρατούσε ο Ιεροεπιστάτης της Μονής, Παν. Αρχιμ. Τίτος Βαμβακάς.

Μια ιδιαίτερη εικόνα

   Όση ώρα έψαλλαν την νεκρώσιμο ακολουθία χελιδόνια που έχουν την φωλιά τους στο Καθολικό πετούσαν συνέχεια από πάνω από το σεπτό σκήνωμα της Μοναχής Μάρθας, τιτιβίζοντας, λες και την αποχαιρετούσαν και αυτά με το δικό τους τρόπο.

   Στον επικήδειο του ο Σεβ. Μητροπολίτης κ. Ευγένιος είπε:

Το έκανε το θαύμα του πάλι το Αρκάδι

   «Τούτο το Βασιλομονάστηρο το έκανε πάλι το θαύμα του. Πήρε ένα άνθρωπο από την γη και τον ανέβασε στον ουρανό. Πήρε μια ψυχή από τα χαμερπή, τα πενθήρη και τα θυμήρη, και την ανέβασε στα υψηλά. Πήρε ένα άνθρωπο με ατέλειες και τον οδήγησε στην τελειότητα. Πήρε ένα άνθρωπο από την πτώση και του χάρισε την Ανάσταση. Πήρε ένα άνθρωπο από την φθαρτότητα και του χάρισε την πνευματική ελευθερία, τη μετοχή στη Βασιλεία του Θεού. Δόξα τω Θεώ, και για αυτή την προσφορά του Αρκαδιού σε αυτόν τον ευλογημένο τόπο. Γιατί στέγασε την ψυχή αυτής της αγιασμένης γυναίκας και της έδωσε φτερά».

Δεν περίμενα πως ο Θεός θα μου χάριζε την ευλογία  να κηδεύω έναν άγιο

   «Όλοι μας το αισθανόμαστε σήμερα πως δεν έχομε πένθος αλλά χαρά γι’ αυτό που βλέπομε μπροστά μας. Η καλή μας Μάρθα τα κατάφερε πάλι, για μια ακόμη φορά, να μας γεμίσει την ψυχή μας χαρά και να μας φέρει το Πάσχα λίγο νωρίτερα. Το εξομολογούμαι στην αγάπη σας, αυτό αισθάνομαι. Όπως εξομολογούμαι πως ο Θεός μου χάρισε πολλές ευλογίες στην ζωή μου, πάμπολλες, αλλά δεν περίμενα ποτέ πως θα μου δώσει και ετούτη την ευλογία, να κηδεύω έναν άγιο».

Η Μάρθα ήταν αγία και στην σιωπή κηδεύονται οι Άγιοι

   «Η Μάρθα ήταν αγία. Και αν δεν είναι οι Άγιοι σαν την Μάρθα, τότε δεν ξέρω πώς είναι οι Άγιοι. Δόξα τω Θεώ, λοιπόν. Και έτσι κηδεύονται οι Άγιοι, μέσα στην σιωπή, ταπεινά και αθόρυβα, όπως ζουν. Και όταν ακούτε «αγίους» να πολυδιαφημίζονται, να φεύγετε μακριά. Είναι ψευτο-άγιοι, κατασκευάσματα των ανθρώπων».

Η αγία Μάρθα ήξερε να κρύβεται

   «Οι Άγιοι κρύβονται. Η αγία Μάρθα ήξερε να κρύβεται, ήξερε να κρύβει την αρετή, ήξερε να είναι ταπεινή, ήξερε να είναι ανεξίκακη, ήξερε να είναι συγχωρητική, ήξερε να είναι εργατική. Πολλές φορές κάποιους παραξένευε πως μια γυναίκα βρισκότανε σε ένα ανδρικό μοναστήρι, αλλά αν την συναναστρέφονταν λίγο καταλάβαιναν πως αυτή είχε ανδρικό φρόνημα. Αυτή η γυναίκα, δόξα τω Θεώ, ήταν αυτό που ήταν για όλους μας».

Ανάπαυε την ψυχή μου από τους πόνους της διακονίας μου

   «Προσωπικά θα διηγούμαι για χρόνια πόσες φορές ανάπαυε την δική μου ταραγμένη ψυχή. Όταν ερχόμουνα εδώ, καταφεύγοντας σε αυτό το Μοναστήρι για να απαλυνθούν οι πόνοι της διακονίας μου, που δεν είναι λίγοι. Εκείνη είχε ένα μοναδικό τρόπο, χαρισμένο από τον Θεό, να επικοινωνεί με τις ψυχές των ανθρώπων, να τους παρηγορεί, να τους δίνει δύναμη, ελπίδα. Ένας άνθρωπος φαινομενικά αδύναμος, ένας άνθρωπος φαινομενικά χωρίς την αρτιμέλεια του σώματός της, αλλά όμως με εντατικοποιημένες όλες τις ψυχικές της δυνάμεις. Αυτή ήταν η Μάρθα μας».

Πλουτίσαμε γιατί κερδίσαμε μια πρέσβειρα στον ουρανό

Η Γερόντισσα (από εδώ)
   «Δεσπότη μου, μού είπε μια μέρα, εγώ δεν ξέρω γράμματα, από τον Πιστεύω ξέρω τον εμισό... Και ήρθε σήμερα η ώρα να της απαντήσω. Μακάρι, Μάρθα μου , νά ᾿ξερα και εγώ τον μισό και νά ᾿χα λίγη από την αρετή σου. Εσύ κέρδισες τον Παράδεισο, όπως μου το έδειξες απόψε την νύχτα. Η τοπική μας Εκκλησία δεν έχασε αλλά κέρδισε.
Χθες το μεσημέρι στο νοσοκομείο, μόλις έφυγε η Μάρθα, έκαμα το μεγάλο λάθος να πω φτωχύναμε... Για να αναθεωρήσω μετά από λίγο, γιατί πλουτίσαμε. Πλουτίσαμε γιατί κερδίσαμε μια πρέσβειρα στον ουρανό. Αυτό που έκανε τόσα χρόνια εδώ μέσα και γινόταν λαμπάδα αναμμένη, ένα με τα κεριά, τα χιλιάδες κεριά που έπιασε το χέρι της, αυτό θα συνεχίσει να είναι και να κάνει μπροστά στον θρόνο του Θεού, για όλους εμάς και για την τοπική μας Εκκλησία. Μαζί με τον γερο-Άνθιμο, μαζί με όλους τους καλούς πατέρες ετούτης της Μονής. Δόξα τω Θεώ, λοιπόν, που δεν φτωχύναμε αλλά πλουτίσαμε, που δεν χάσαμε αλλά κερδίσαμε».

Μισό αιώνα έζησε κάτω από τους θόλους αυτού του Μοναστηριού

   «Αξιωνόμαστε να την θαυμάζομε σήμερα, προπέμποντας την στην αιωνιότητα, γι᾿ αυτό που ήταν, για αυτό που εβίωνε εδώ μέσα. Για τον αφτιασίδωτο μοναχισμό, μισό αιώνα κάτω από τους θόλους ετούτου του Καθολικού, από τότε που έλαβε το αγγελικό σχήμα και ντύθηκε καλόγρια. Που άλλαξε η ζωή της κυριολεκτικά και κατάλαβε ποιος τελικά ήταν ο σκοπός της αφιέρωσής της, ποιος ήταν ο στόχος της αφοσίωσής της. Το ζούσε καθημερινά και το έλεγε. Δεσπότη μου, μού είπε μια άλλη φορά, με βάλανε μια μέρα στου Μοναστήρι του Κουμπέ και με κάνανε καλόγρια, ο μακαρίτης ο Τίτος. Και μου βάζανε ρούχα και με στολίζανε, και όσο μου βάζανε ρούχα, τόσο πιο ανάλαφρα αισθανόμουνα. Αυτός είναι αληθινά ο τρόπος που δέχονται το ζυγό του Χριστού οι άνθρωποι που πραγματικά επιθυμούν να γίνουν μοναχοί. 
Εκείνη ήρθε εδώ ταγμένη στον Άγιο, όταν έχασε δυο αδέλφια της μικρά και παρακάλεσε και είπε να σταματήσει το κακό στο σπίτι, και να πάω εγώ να θυσιαστώ για το σπίτι μας. Ποιος το κάνει; Θυσία, αγάπη, προσφορά. Ηρωική έξοδος από την καρδιά, για να πλησιάσεις τους άλλους και τον Άλλον, με κεφαλαίο Α. Αυτή ήταν η Μάρθα μας και αυτή θα είναι για πάντα. Γιατί για εμάς δεν άλλαξε τίποτα. Και στο παγκάρι θα την βλέπομε και στα μανουάλια θα την βλέπομε και σε εκείνη την κολόνα από κάτω, στο στασίδι της, θα την βλέπομε. Δική της είναι η κολόνα, εκείνη ήταν μια από τις κολόνες αυτού του τόπου. «Μάρθα» θα την λέμε την κολόνα, αυτή ήταν η κολόνα αυτού του μοναστηριού. Και θα είναι και εκεί που είναι με την προσευχή της, και το πιστεύω απόλυτα. Γι’ αυτό δεν λυπούμαι, γι’ αυτό δεν στεναχωρούμαι, γι᾿ αυτό δεν απελπίζομαι, έχω χαρά μεγάλη. Γιατί εκεί που πάει θα φροντίσει και για την ανανέωση ετούτου του Μοναστηριού, που τόσο την έχομε ανάγκη. Το όνομά της δεν θα ξεχαστεί εδώ μέσα, όπως δεν ξεχνιέται και του Ανθίμου, του καλού της συνοδοιπόρου και αδελφού».

Αυτοί οι άνθρωποι μας χάρισαν μαθήματα γνήσιου Ορθόδοξου Μοναχισμού

   «Και όσο σε τούτο τον ναό θα μπαίνουν τα χελιδόνια να φτιάχνουν τις φωλιές τους, εμείς δεν θα τους ξεχνούμε. Γιατί αυτοί οι άνθρωποι, με την αγία τους απλότητα, μας χάρισαν παραδείγματα γνήσιου Ορθόδοξου Μοναχισμού. Ευχαριστούμε τον Θεό που χάρισε στην τοπική μας Εκκλησία αυτήν την αγία ψυχή. Την ευχαριστούμε γι᾿ αυτό που ήταν, την ευχαριστούμε για αυτό που θα εξακολουθεί να είναι για όλους εμάς. Είμαι βέβαιος, βεβαιότατος, ότι όλοι που βρίσκεστε εδώ σήμερα έχετε να διηγείστε χιλιάδες περιστατικά, χιλιάδες συμβουλές, χιλιάδες παροτρύνσεις, από αυτό το στόμα που σίγησε πριν από λίγες ώρες στον κόσμο, για να ανοιχτεί μπροστά στον θρόνο του Θεού».

Να της ζητάτε να πρεσβεύει στον Θεό, γιατί έχει αποκτήσει παρρησία κοντά Του

   «Εγώ έχω χαρά και δεν το κρύβω, πως εκεί σήμερα η Μάρθα μας κάνει Πάσχα και δεν έχει ξεχάσει κανένα από εμάς. Εκεί από πάνω βρίσκεται παρακλητικά δίπλα μας, όπως βρισκόταν πάντα. Και μπορούμε να της αναθέτομε τα προβλήματά μας και τους προβληματισμούς μας. Το λέω μετά βεβαιότητος και σας ζητώ να το κάνετε. Να της ζητάτε να πρεσβεύει στον Θεό, με την βεβαιότητα ότι έχει αποκτήσει παρρησία κοντά Του. Καλή μου Μάρθα, σε ευχαριστώ γι’ αυτή την Αναστάσιμη ημέρα που μας χάρισες σήμερα στο Αρκάδι. «Χριστός Ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας, και τοις εν τοις μνήμασι ζωήν χαρισάμενος», με έκανες να πω δεκαπέντε μέρες πιο μπροστά από την ώρα του, αλλά χαλάλι σου».

Στην τελευταία κατοικία

   Το φέρετρο με το σκήνωμά της σήκωσαν στα χέρια οι μοναχοί και το μετέφεραν στην τελευταία του κατοικία. Εκεί έψαλαν ξανά ένα Τρισάγιο και ο Επίσκοπός μας γονάτισε, έπιασε το χέρι της και της έκανε το σημείο του Σταυρού, ύστερα το φίλησε ευλαβικά βάζοντάς του ένα κομβοσχοίνι, και προέπεμψε την μακαρία ψυχή της στην Βασιλεία του Ουρανού.

Τα Τρισάγια

   Στο τέλος, ο Μητροπολίτης μας δεν παρέλειψε επίσης  να σταθεί και να ψάλει τρισάγιο στον τάφο του μακαριστού Ηγουμένου Ανθίμου αλλά και του προκατόχου του, Μητροπολίτου Αθανάσιου Αποστολάκη.

Δείτε επίσης:
 
Μοναχός Μανασσής, ένας σύγχρονος άγιος του Ρεθύμνου (εκεί και links προς άλλα άρθρα για σύγχρονους οσίους ασκητές και ασκήτριες της Κρήτης)