EΛΛΗΝΙΚΑ, ΑΜΕΣΩΣ ΜΕΤΑ ΤΟ ΑΓΓΛΙΚΟ
www.kosovo.net
New Martyrs of Our Times
This page is dedicated to our monks Fr. Hariton and Fr. Stefan who were executed by Kosovo Albanian terrorists during the bloody aftermath of Kosovo war. They were abducted and killed only because they were Orthodox Serb monks. With their martyric death they suffered for Christ together with many other killed Christian Serbs and more than 100 destroyed or desecrated Orthodox churches in Kosovo and Metohija. May they rest in peace with the Lord whom they loved so much.
(1960-1999)
Fr. Chariton Lukic was a monk in the Holy Archangels Monastery near Prizren. He was born on November 21, 1960 in central Serbia and became a monk in Kosovo in 1995. Fr. Chariton was kidnapped by armed persons wearing UCK (KLA) uniforms and insignia on June 16 in the streets of Prizren. In the time of his disappearance the German KFOR troops have already entered Prizren area. Unfortunately they were followed by armed gangs of UCK extremists who have killed and kidnapped a dozen of Serbs in the city during the first days.
The body of Fr. Chariton was found near Prizren on August 8th, 2000. The body was decapitated and severely mutilated. The head of Fr. Chariton has not yet been found.
According to the forensic report the remains of Fr. Hariton was found in an unmarked individual grave in the cemetery of the Albanian village of Tusus near Prizren. There are many evidences that the body was left in the open air after the murder because only skeleton remains. Several ribs our found broken as well as the left hand. The head and a few vertebrae are missing. The body was found dressed in the clothes displayed on the photo (down). The sweater is found cut in the front side which might suggest that Fr. Hariton's belly was ripped. The holes around the area of heart are found which also might suggest that he was stabbed by knife. In any case it was a painful death. With his clothes the investigators have found his ID and the praying rope. All evidence and the forensic report have already been handed over to ICTY investigators who will procede with the investigation of this crime.
Real Video Recording of Fr. Hariton Before his Death
this video clip was taken during one church service in Crna Reka Monastery
 |  |
Fr. Chariton on the day of his tonsure
The clothing of Fr. Chariton found on his body
The ID of Fr. Chariton and his praying rope
Fr. Chariton (second from the left, standing)
MNEME AIONION - PAX AETERNAM - VJECNAJA PAMJAT
Requiem service in front of Fr. Hariton's remains,
Gracanica Monastery, Nov 12 2000 photo 1, (135 KB), photo 2, (280 Kb)
Fr. Stefan Puric
Beside Fr. Chariton one more cleric of our Diocese was abducted by the armed UCK rebels. This is Fr. Stephen, a priest-monk in Budisavci Monastery near Klina. He was abducted on July 19, 1999 and since then nothing is known about him. According to unconfirmed information from the Albanian side Fr. Stephen was muredered and his body was thrown in an empty well and covered with carcasses of animals.
These cases are not the first time the Orthodox clergy was exposed to murders and terror by the Albanian extremists and nationalist. Only during the Second World War Albanian Nazis belonging to the SS Skanderbey Division killed many priests and monks, desecrated numerous churches and killed more than 10.000 Orthodox Christians in Kosovo. As today at that time Kosovo was under protectorate of another country, Mussolini's Italy.
An Orthodox priest killed by an Albanian Nazi in WW2, Kosovo
Dozens of priests and monks were killed by Albanian Nazis including the Bishop of Raska and Prizren Rt. Rev Vladimir who was sent to prison in Albania and killed in a prison.
Martyr Archdeacon Gavrilo of Decani
tortured and killed by communist authorities in 1952
Archdeacon Gavrilo (Gabriel). Fr. Gavrilo, the monk of Decani Monastery, was arrested by communistsafter the Second World war and tortured in a prison in Pec. Finally the communist authorities sentenced him as a traitor and sent to infamous Sremska Mitrovica prison, near Belgrade where he died in most humiliating conditions. His only sin was that he openly resisted the new post-war ungodly rulers who launched persecution against the Orthodox Church which was branded as a reactionary and anti revolutionary force and had to disappear in a new communist society.
Ο νεομάρτυρας του Κοσόβου μοναχός Χαρίτων
ΑΠΑΝΤΑ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
Του ιερομόναχου Στέφανου της Ι.ΜΟΝΗΣ DECANI ΚΟΣΟΒΟΥ
Στις 10 Μαΐου 1998, πριν την αγρυπνία του αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς της Ζίτσας, έγινε η κουρά του π. Χαρίτωνος [δηλ. η τελετή με την οποία έγινε μοναχός] από τον επίσκοπο Αρτέμιο. Εφ' όσον έλαβε την κουρά ο π. Χαρίτων πρόσθεσε τώρα παραπάνω κόπους και έγινε περισσότερο ζηλωτής στην υπακοή. Του ανέθεσαν την σοβαρή διακονία της παραλαβής σημαντικών έγγραφων για τον επίσκοπο και τους βοηθούς του. Σ' αυτές τις δύσκολες αποστολές ήταν εξαιρετικά έμπιστος.
Οποιαδήποτε ώρα της ημέρας ή της νύχτας θυσιαζόταν χωρίς να σκέπτεται τον εαυτό του. Μια φορά ήταν έτοιμος να φύγει με το αυτοκίνητο μέσα στο βράδυ κατά τη διάρκεια των χειρότερων επιθέσεων από τον δήθεν Απελευθερωτικό Στρατό του Κοσόβου (KLA Kosovo Liberation Army) περνώντας το πιο επικίνδυνο μέρος του Dulje και Crnoljeva, προκειμένου να φέρη θεραπευτικό νερό για έναν άρρωστο εν Χριστώ αδελφό. Είχε ειρήνη και ήταν πλήρως προετοιμασμένος να κάνη αύτη την υπακοή. Ωστόσο τον σταμάτησαν πριν βάλει μπρος το αυτοκίνητο. Με την ίδια εσωτερική γαλήνη, χωρίς να μουρμουρίσει ή να σχολιάσει, δέχθηκε την εντολή να παραμείνει.
Δεν κρατούσε τίποτε περιττό στο κελί του, ακόμα και βιβλία. Εκτός από ένα προσευχητάριο και την αγία Γραφή, είχε λίγα βιβλία, τα οποία έλαβε ως δώρα από τον Γέροντά του. Στο κελί του, που ποτέ δεν αποκαλούσε δικό του, κρατούσε μονάχα τρεις εικόνες. Χειμώνα - καλοκαίρι φορούσε πάντα λαστιχένια opanke (χειροποίητα χωριάτικα πέδιλα) με μάλλινες κάλτσες και ένα γιλέκο πάνω από το ζωστικό του, και στις πιο κρύες μέρες πρόσθετε άλλο ένα γιλέκο, ολόιδιο με το πρώτο.
Προσεκτικός στη διδασκαλία του πνευματικού του πατέρα να παραμένει σιωπηλός στην τράπεζα [=τραπεζαρία] και να τρώει οτιδήποτε του 'βαζαν μπροστά του, έτρωγε ό,τι μπορούσε και ποτέ δεν έκανε παράπονα στον μάγειρα. Όταν διακονούσε τους φιλοξενουμένους ήταν ευγενικός, χωρίς να υπεισέρχεται στα πιστεύω του καθενός και χωρίς να κάνη φυλετικές διακρίσεις. Έβαζε τα δυνατά του να συμπαθή όλους τούς ανθρώπους. Ακόμα και όταν οι Shiptari – το όνομα που οι εθνικιστές Αλβανοί χρησιμοποιούν για τους εαυτούς τους – διέπρατταν εγκλήματα εναντίον του λαού μας [=Σέρβων], αυτός δεν τούς μισούσε. Αντιθέτως προσπαθούσε να δικαιολόγηση τις πράξεις τους με το να επιρρίπτει ευθύνες στο άθεο καθεστώς.
Αν και ο π. Χαρίτων δεν ήταν άμεσα συνδεδεμένος με τον έξω κόσμο, δεν αγνοούσε τα γεγονότα του. Παρ' όλα αυτά αγωνιζόταν να παραμένει απαθής: προσκολλήθηκε στον έναν, στον Κύριο ημών Ιησούν Χριστόν, χωρίς να κρατά τίποτε για τον εαυτό του, έχοντας ύπ' όψιν ότι μόνο αυτό πού μπορεί να σταλεί στο ουράνιο θησαυροφυλάκιο θα παραμείνει μαζί μας όταν συναντήσουμε τον Κύριο.
Δεν είναι δυνατόν να μην αναφερθούμε στην καρτερία του την ώρα της ασθένειας. Πάντα θυμότανε την ίασή του από τη Μητέρα του Θεού. Μετά από αυτό το συμβάν ποτέ δεν απευθύνθηκε σε επίγειο γιατρό. Κάποτε αρρώστησε, και απ' ό,τι φαινόταν ήταν ηπατίτιδα. Μη δεχόμενος καμία βοήθεια, αποσύρθηκε στο κελί του και στράφηκε προς τον Ουράνιο Ιατρό. Για αρκετές μέρες δεν έτρωγε τίποτα. Για ν' αποφυγή τον σκανδαλισμό των αδελφών, τους είπε ότι θα προμηθευόταν μόνος του την τροφή του. Λίγες μέρες αργότερα βγήκε από το κελί του χωρίς κανένα σημάδι της ασθένειας του ["Νεκρός": αυτή η στάση είναι κατάλληλη μόνο για πολύ προχωρημένους ασκητές και δεν πρέπει να εφαρμοστεί από τον καθένα που πιθανόν διαβάζει αυτές τις γραμμές - και οπωσδήποτε ένας ορθόδοξος χριστιανός δεν πρέπει ν' αναλαμβάνει ασκητικό αγώνα χωρίς την ευλογία του πνευματικού του].
Το ότι ήταν άνθρωπος που προσπαθούσε να είναι υπομονετικός με τούς άλλους γίνεται εμφανές στο ακόλουθο παράδειγμα.
Ένας από τους αδελφούς ζητούσε πάντα τον π. Χαρίτωνα να τον βοηθά στα διακονήματά του. Όλοι νόμιζαν ότι ό π. Χαρίτων τον βοηθούσε επειδή του άρεσε να το κάνει. Μια φόρα, ωστόσο, ό αδελφός αυτός ξεπέρασε τα όρια με τις απαιτήσεις του, και ό π. Χαρίτων έπρεπε να ομολογήσει στον ηγούμενο ότι πολλές φορές αγωνίστηκε και συγκρατήθηκε να μην του βάλει τις φωνές. Η κατάσταση αύτη για αρκετό καιρό ήταν ανυπόφορη. Παρ' όλα αυτά ο π. Χαρίτων συνέχιζε να βοηθά τον αδελφό με τις διάφορες απαιτήσεις του, χωρίς όμως να εξωτερικεύει την αγανάκτησή του. Μιλούσε και συμπεριφερόταν με απλό και ευθύ τρόπο, και δεν έλεγε περισσότερα απ' όσα έκανε. Όταν του πρότειναν να χειροτονηθεί ιερεύς, αρνήθηκε από ταπεινοφροσύνη. Ο πνευματικός του πατέρας το κατανόησε και δεν τον πίεσε.
Ήταν επίσης ευγενικός με τους μουσουλμάνους της περιοχής, τούς οποίους και βοηθούσε με πολλούς τρόπους, όπως άλλωστε έκανε και με τούς υπολοίπους φτωχούς. Με τη συμπόνια του συχνά τούς υποστήριζε, προκειμένου να πάρουν οτιδήποτε υλικά αγαθά χρειάζονταν. Κάποιες φορές μπορούσες να διακρίvnς την ευαισθησία του όταν έβλεπες να δακρύζει καθώς άκουγε ιστορίες για τα βάσανα και τούς διωγμούς των αθώων. Παρ' ότι υπέφερε στα χέρια εκείνων πού υπεράσπιζε, ποτέ δεν έδειξε μίσος, ακόμα και όταν την 1η Μάιου του 1999, καθώς οδηγούσε για να επισκεφθεί έναν άρρωστο στο νοσοκομείο της Πρίστινας, τον πυροβόλησαν με ένα αυτόματο όπλο. Επειδή δεν είχε μίσος στην καρδιά του, και πίστευε ότι και οι άλλοι είναι έτσι, σ' αυτές τις περιπτώσεις παρέμενε ήρεμος και άφοβος. Η αγνή του καρδιά του επέτρεπε να κυκλοφορεί ελεύθερα, ακόμα και όταν ο Σερβικός στρατός υποχώρησε (από το Κόσοβο και τα Μετόχια) και εισέβαλαν οι εγκληματικές ομάδες, γνωστές ως KLA (Απελευθερωτικός Στρατός Κοσόβου).
Τον Ιούνιο του 1999 πήγαινε κάθε μέρα τον ηγούμενο του στο Πρίζρεν (Prizren). Κάθε φορά έπρεπε να περνά ανάμεσα από τις άγριες ομάδες των Shiptari (Αλβανών), οι όποιοι γιόρταζαν τη «νίκη» τους εναντίον των Σέρβων. Μια άλλη φορά πάλι, μονός και χωρίς προστασία, άφοβα και ήρεμα οδήγησε έναν θανάσιμα τραυματισμένο άνθρωπο στο νοσοκομείο περνώντας πάλι ανάμεσα από την ίδια συμμορία. Μετά από αυτό το περιστατικό είπε στον επίσκοπο, ότι επιθυμούσε να παραμείνει στο δικό του Σερβικό μοναστήρι, στη γη των Σέρβων. Είπε, ότι δεν είχε πειράξει κανέναν και ήθελε να μείνει εκεί ζωντανός ή νεκρός· ήταν ήδη έτοιμος για οτιδήποτε.
 |
| Για το περιεχόμενο της φωτο, καθώς και άλλες, εδώ. |
Πραγματικά, στις 15 Ιουνίου 1999, ανέλαβε την τελευταία του υπακοή σ' αυτή τη γη. Στις 10.30' π.μ. έφτασε με αυτοκίνητο στην επισκοπή του Prizren και στη συνέχεια πήγε σε μια οικογένεια για να πάρει το φαγητό πού είχαν ετοιμάσει για τον επίσκοπο. Ως συνήθως αναχώρησε χαρούμενος, χωρίς παράπονο, και χωρίς ίχνος φόβου. Όμως δεν επέστρεψε ποτέ απ' αυτό το ταξίδι. Στο δρόμο, μπροστά στα μάτια των δυνάμεων του NATO που είχαν έρθει (στο Κόσσοβο και τα Μετόχια) για να φέρουν, «ειρήνη και ελευθερία», ό π. Χαρίτων συνελήφθη από την εγκληματική ομάδα και οδηγήθηκε στον τόπο του βασανισμού.
Στάλθηκαν μηνύματα σε αξιωματούχους προς όλες τις κατευθύνσεις, αλλά δεν μαθεύτηκε τίποτα για την τύχη του. Αν και οι εγκληματίες επιθυμούσαν το έγκλημά τους να μείνει στο σκοτάδι, ό Κύριος δεν ήθελε ό π. Χαρίτων να λησμονηθεί. Και καθώς οι μάρτυρες έχουν τη δυνατότητα να πληροφορούν τούς ανθρώπους στη γη, έτσι μπορούσε και ό π. Χαρίτων. Εμφανίστηκε στα όνειρα μερικών αδελφών και πληροφόρησε έναν ότι ήταν νεκρός.
Μετά από ένα χρόνο αυτά τα όνειρα επιβεβαιώθηκαν. Το μαρτυρικό του σώμα βρέθηκε κοντά στο Prizren, στην πόλη Τυευε, πίσω από το νοσοκομείο. Το σώμα του αναγνωρίσθηκε από το ράσο του, το κομποσκοίνι του και τα πιστοποιητικά. Η νεκροψία απεκάλυπτε βασανισμό. Μερικά από τα πλευρά του ήταν σπασμένα, καθώς και το αριστερό του χέρι. Το γιλέκο του ήταν σχισμένο, και υπήρχαν μαχαιριές κοντά στην καρδιά του. Το σώμα του ήταν ακέφαλο και μερικοί σπόνδυλοι έλειπαν. Γνωρίζουμε ότι ο π. Χαρίτων δεν αρνήθηκε την πίστη του. Υπέφερε, γιατί ήταν Ορθόδοξος Χριστιανός, μοναχός και Σέρβος.
Στις 11 Νοεμβρίου 2000 τα βασανισμένα του λείψανα δόθηκαν στον πνευματικό του πατέρα επίσκοπο Αρτέμιο στο μοναστήρι της Γκρατσάνιτσα (στο Κόσοβο). Την επομένη μέρα πήγαν την σορό του στο μοναστήρι Crna Reka (=Μαυροπόταμος), όπου ό π. Χαρίτων είχε ξεκινήσει τη μοναχική του ζωή. Στην Crna Reka ό επίσκοπος Αρτέμιος είπε στους μοναχούς και στους πιστούς πού συγκεντρώθηκαν τα ακόλουθα: «Πάτερ Χαρίτων, πριν λίγα χρόνια σε δεχθήκαμε εδώ ως δόκιμο, και τώρα σε δεχόμαστε ως μάρτυρα της Εκκλησίας...».
Η ολονύχτια αγρυπνία τελέσθηκε μαζί με την συνεχή ανάγνωση του Ψαλτηρίου πάνω από τον κεκοιμημένο. Την επομένη μέρα τελέσθηκε θεία Λειτουργία, συλλειτουργουντων τριάντα και πλέον ιερέων. Μετά την θεία Λειτουργία ακολούθησε μνημόσυνο, στο όποιο παρευρέθηκαν παραπάνω από 500 πιστοί. Στη συνέχεια, μετέφεραν τον π. Χαρίτωνα στο κοιμητήριο για τον τελευταίο συγκινητικό ασπασμό.
Ας ενωθεί η προσευχή μας έτσι, ώστε ο Κύριος να δοξάσει τον π. Χαρίτωνα τόσο στην επίγεια όσο και στην ουράνια Εκκλησία. Η ασκητική του θυσία και το αίμα του μάρτυρος ας γίνει πραγματικά ο καρπός των νέων Χριστιανών. Κι όλοι αυτοί που θα λάβουν έμπνευση από το παράδειγμα της αθόρυβης προσφοράς του και τα μαρτυρικά βάσανα του, ας πορευθούν με ακόμη περισσότερη αφοσίωση στο μονοπάτι των θεοδόχων και ιερών προγόνων, οι όποιοι υπέφεραν «για τον Τίμιο Σταυρό και την χρυσή ελευθερία». Όλοι ενωμένοι μαζί με την στρατευόμενη και θριαμβεύουσα Εκκλησία, ας κραυγάσουμε ολόψυχα «Άγιε πάτερ Χαρίτων, πρέσβευε τώ Θεώ υπέρ ημών!».
Πηγή: περιοδικό Orthodox Word [μετάφρασις ιερά μονή Αγ. Αυγουστίνου Φλωρίνης]
Ο αγνοούμενος π. Στέφανος Πούριτς
Από εδώ: Εκτός από π. Χαρίτωνα ένας ακόμη κληρικός της Μητροπόλεως απήχθη από τους ένοπλους αντάρτες του UCK. Αυτός είναι ο π. Στέφανος Πούριτς (φωτο), ιερομόναχος στη Μονή Budisavci, κοντά στο Klina. Απήχθη στις 19 Ιουλίου του 1999 και από τότε τίποτα δεν είναι γνωστό γι' αυτόν. Σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες από την αλβανική πλευρά, θανατώθηκε και το σώμα του ρίχτηκε σε ένα άδειο πηγάδι και καλύφθηκε με σφάγια ζώων.
Αυτές οι περιπτώσεις δεν είναι η πρώτη φορά που ο ορθόδοξος κλήρος ήταν εκτεθειμένες σε φόνους και τρομοκρατία από τους Αλβανούς εξτρεμιστές και εθνικιστικές. Μόνο κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου Αλβανοί Ναζί που ανήκαν στην SS Skanderbey Division σκότωσαν πολλούς ιερείς και μοναχούς, βεβήλωσαν πολυάριθμες εκκλησίες και σκότωσαν πάνω από 10.000 Ορθόδοξους Χριστιανούς στο Κοσσυφοπέδιο.
Ορθόδοξος ιερέας σκοτώνεται από Αλβανό Ναζί στο WW2, στο Κοσσυφοπέδιο Δεκάδες ιερείς και μοναχοί έχασαν τη ζωή τους από τους Αλβανούς Ναζί, συμπεριλαμβανομένου του Επισκόπου της Ράσκας και Πριζρένης Rt. Rev Vladimir, που εστάλη στη φυλακή στην Αλβανία και σκοτώθηκε σε μια φυλακή.
Αρχιδιάκονος Γκαβρίλο (Gabriel). Ο π. Γκαβρίλο, μοναχός της Μονής Ντέτσανι, σνελήφθη από το αθεϊστικό καθεστώς μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και υποβλήθηκε σε βασανιστήρια σε μια φυλακή στο Pec. Τέλος, οι κομμουνιστικές αρχές τον καταδίκασαν ως προδότη και αποστέλλεται στην διαβόητη φυλακή Sremska Mitrovica, κοντά στο Βελιγράδι, όπου και πέθανε το πιο ταπεινωτικές συνθήκες. Αμαρτία του ήταν μόνο ότι αντιστάθηκε ανοιχτά το νέο μεταπολεμικό αθεϊστικό καθεστώς, που ξεκίνησε διώξεις εναντίον της Ορθόδοξης Εκκλησίας, η οποία χαρακτηρίστηκε ως μια αντιδραστική και αντι-επαναστατική δύναμη και έπρεπε να εξαφανιστεί σε μια νέα κομμουνιστική κοινωνία.
Διευκρίνιση του "Νεκρού": το παραπάνω post δεν έχει καθόλου πολιτικό σκοπό, αλλά καθαρά πνευματικό. Ούτε και εμπνέεται από κάποιο μένος ενάντια στον αλβανικό λαό, που για το ορθόδοξο κομμάτι του έχουμε γράψει και στο παρελθόν. Το site της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Αλβανίας είναι αυτό: ελληνικά και αλβανικά.
Δείτε και: Διωγμοί και αγώνες των ορθοδόξων στην Αλβανία υπό το αθεϊστικό καθεστώς
Σύγχρονοι μάρτυρες στη Ρουμανία
Δείτε και: Διωγμοί και αγώνες των ορθοδόξων στην Αλβανία υπό το αθεϊστικό καθεστώς
Σύγχρονοι μάρτυρες στη Ρουμανία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου