Ο π. Σ. Ρόουζ ως εκδότης & συντάκτης περιοδικού

Απόσπασμα από το αφιέρωμα

Σχολικός Επαγγελματικός Προσανατολισμός

(άγιοι από πολλά επαγγέλματα)

[...] Στην εποχή μας, εκδότης περιοδικού (αλλά και μεταφραστής και συντάκτης πολλών σημαντικών άρθρων) ήταν ο άγιος αγωνιστής ιερομόναχος Σεραφείμ Ρόουζ, ένας νέος της Αμερικής, πρώην άθεος, που έγινε ορθόδοξος μετά από σοβαρή έρευνα και εγκατέλειψε την περιπλάνηση στην αθεΐα, το βουδισμό ζεν και την αμαρτωλή ζωή, την παραδομένη στα πάθη. Αξιοσημείωτο είναι ότι αρνήθηκε μια λαμπρή καριέρα στο πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας και προτίμησε να δουλέψει ως σερβιτόρος, επειδή δε βρήκε στους κύκλους των πανεπιστημιακών την αγάπη για την αλήθεια, που ήταν «το μόνο που ήθελε πραγματικά να γνωρίσει».
Κάποια στιγμή, μαζί με το Ρώσο φίλο του Γκλεμπ Ποντμοσένσκυ, άνοιξαν ένα βιβλιοπωλείο στο Σαν Φρανσίσκο και άρχισαν να τυπώνουν το περιοδικό The Orthodox Word, που μετέφερε τη γνώση της ορθόδοξης πνευματικής κληρονομιάς στην αγγλική γλώσσα και στο αμερικάνικο κοινό. Οι δυο φίλοι εγκαταστάθηκαν σ’ ένα δασωμένο βουνό της Καλιφόρνιας κι από εκεί τύπωναν το περιοδικό τους, επιλέγοντας μάλιστα παμπάλαιες τεχνικές και δίνοντας έτσι ένα παράδειγμα αυτοσυγκράτησης απέναντι στην εκρηκτική τεχνολογική πρόοδο, αυτοσυγκράτησης απόλυτα απαραίτητης στην εποχή μας, λόγω του καταναλωτισμού, της αλλοτρίωσης των ανθρώπων και της καταστροφής του περιβάλλοντος.
 

Η βιογραφία του π. Σεραφείμ ΑΞΙΖΕΙ να διαβαστεί από κάθε νέο άνθρωπο (ιδίως αν ΔΕΝ πιστεύει στο Θεό) και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μυριόβιβλος (δες & το σημερινό site του The Orthodox Word, που συνεχίζει να κυκλοφορεί).

Εκδότης εφημερίδας, συγγραφέας και αγιασμένος δημοσιογράφος ήταν και ο π. Χαράλαμπος Βασιλόπουλος, που αγωνίστηκε όσο λίγοι για την πνευματική ωφέλεια των συνανθρώπων του. Δες γι’ αυτόν λίγα εδώ, με link προς αναλυτικότερη βιογραφία του.

Συμπλήρωμα: εκδότης, με σημαντική πνευματική προσφορά, ήταν και ο άγιος Ηλίας Φονταμίνσκυ, που έζησε και εργάστηκε στο Παρίσι και θανατώθηκε από τους Ναζί το 1942. Ήταν έντονα πολιτικοποιημένος αριστερός και βαφτίστηκε ορθόδοξος λίγο πριν την αποστολή του στο Άουσβιτς. Δες γι' αυτόν εδώ.

Αυτοί είναι και οι άγιοι συνάδελφοί σου, αν επιθυμείς ν’ ασχοληθείς με εκδόσεις (βιβλίων, εφημερίδων, περιοδικών) σε οποιοδήποτε πόστο:

Η αίσθηση του π. Σεραφείμ για την επείγουσα ανάγκη για εργασία κατευθυνόταν περισσότερο στην εκδοτική δραστηριότητα της αδελφότητας [του Αγίου Γερμανού της Αλάσκας, που είχε ιδρύσει μαζί με το Γκλεμπ]. Η κύρια μέριμνά του ήταν να παραγάγει όσο το δυνατόν περισσότερο ψυχωφελές υλικό σε περιορισμένο χρόνο και με περιορισμένα μέσα. […]
Η βαρύτητα που έδωσε ο π. Σεραφείμ στην εκτυπωτική δραστηριότητα της αδελφότητας γέννησε μια τεράστια λογοτεχνική παραγωγή. Αμέσως μετά από την ανάπαυσή του [=την κοίμησή του, δηλ. το θάνατό του σε ηλικία 49 χρονών το 1982], ο αναδεξιμιός του, αδελφός Λαυρέντιος, σημείωσε ότι «ο π. Σεραφείμ ήταν σε θέση να παραγάγει έναν χείμαρρο άρθρων και βιβλίων σε σχετικό σύντομο χρονικό διάστημα – μόνο δεκαεπτά χρόνια – καλύπτοντας κάθε θέμα που θα μπορούσε να έχει ενδιαφέρον για τον ορθόδοξο αναγνώστη».
Ο π. Σεραφείμ πραγματοποιούσε το μεγαλύτερο μέρος του γραψίματός του στο ταπεινό κελί του [=μια ξύλινη καλύβα στα δάση], με μια παλιά χειρωνακτική γραφομηχανή, συχνά κάτω από το φως ενός κεριού. Επάνω από το γραφείο του κρέμασε τις φωτογραφίες δυο σεβάσμιων ανδρών που είχαν προπορευτεί στη διάδοση της ορθόδοξης πατερικής θέσης για τον κόσμο μέσω των εκδόσεων: του Ιβάν Κιριέφσκι και του αρχιμανδρίτη Κωνσταντίνου από το Τζόρντανβιλ. Αντίθετα προς μερικούς συγγραφείς, ο π. Σεραφείμ δεν χρειαζόταν χρόνο για να προθερμανθεί κάνοντας περιπάτους κ.λ.π. προκειμένου να γράψει. Όποτε εύρισκε χρόνο πήγαινε γρήγορα στο κελί του και άρχιζε αμέσως την εργασία. Πρώτα έκανε ένα σχέδιο ή έφτιαχνε τη δομή χειρόγραφα και έπειτα δακτυλογραφούσε ένα άρθρο με βάση αυτό το προσχέδιο. Έγραφε γρήγορα, ρίχνοντας μια ματιά στο προσχέδιο περιστασιακά. Και όπως έγραφε, συχνά έκανε το σταυρό του. […]
Με πνεύμα μοναχικής ταπείνωσης, ο π. Σεραφείμ απέφευγε να υπογράφει τα κείμενά του. […] Όταν οι πατέρες Σεραφείμ και Γερμανός [=όνομα του Γκλεμπ, όταν έγινε μοναχός] μετακινήθηκαν στην έρημο [=στα δάση της Καλιφόρνιας], ακολούθως δεν αναφέρονταν ως συντάκτες στις σελίδες του περιοδικούς τους. Τα περισσότερα χρόνια, παρόλο που ο π. Σεραφείμ τύπωνε το περιοδικό-φαινόμενο για την ορθόδοξη λογοτεχνία, το όνομά του δεν εμφανιζόταν σε αυτό. […]
Η μετάφραση καταλάμβανε τουλάχιστον ίσο μέρος του χρόνου του π. Σεραφείμ με το γράψιμο. […] «Αυτή είναι η χαρά μου» συνήθιζε να λέει στον π. Γερμανό. Προ πάντων, οι πατέρες προσπάθησαν να διατηρήσουν μια αίσθηση ταπείνωσης μπροστά στα κείμενα που μετέφραζαν και σεβασμού προς τα θέματα και τους συγγραφείς.
Ο π. Σεραφείμ δεν περιόριζε τη μεταφραστική του εργασία στο κελί του ή στο γραφείο του, αλλά εργαζόταν και στην τράπεζα [=τραπεζαρία]. Στα γεύματα, μετέφραζε δυνατά από κάποιο πνευματικό θησαυρό από τη Ρωσία. καθώς οι αδελφοί άκουγαν και ωφελούνταν από την ανάγνωση, η μετάφραση καταγραφόταν σε κασέτα. Αργότερα, η κασέτα μεταγραφόταν σε χαρτί από κάποιον από τους βοηθούς των πατέρων και έπειτα η μεταγραφή ελεγχόταν προσεκτικά από τους ίδιους…» (π. Δαμασκηνού Κρίστενσεν, π. Σεραφείμ Ρόουζ, Η ζωή και τα έργα του, εκδ. Μυριόβιβλος, τόμ. Β΄, σελ. 426-429).