Ιερά Μητρόπολις Λαρίσης (φωτο: Ρομφαία)
Το “ύστατο χαίρε” στον μακαριστό Μητροπολίτη Γόρτυνος και Μεγαλουπόλεως κυρό Ιερεμία είπαν το μεσημέρι της Πέμπτης στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό Αγίου Νικολάου Μεγαλόπολης κληρικοί, τοπικοί φορείς και πιστοί.
Με δάκρυα στα μάτια Αρκάδες από τις περιοχές που διαποίμανε επί δεκαπέντε έτη ο μακαριστός Ιεράρχης, πνευματικά του παιδιά και φίλοι προέπεμψαν για το ουράνιο θυσιαστήριο την καρδιά του απλού και ανεξίκακου Ιεράρχη.
Της Εξοδίου Ακολουθίας προεξήρχε ο Τοποτηρητής της Ιεράς Μητροπόλεως, Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μονεμβασίας και Σπάρτης κ. Ευστάθιος, ο οποίος εκπροσώπησε τον Μακαριώτατο Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ.κ. Ιερώνυμο.
Παρέστησαν πολλοί Αρχιερείς της Εκκλησίας της Ελλάδος, μεταξύ των οποίων και ο Ποιμενάρχης μας κ. Ιερώνυμος, ο οποίος τέλεσε τρισάγιο στη μνήμη του αγίου Ιεράρχου, πριν την έναρξη της εξοδίου ακολουθίας.
Ας είναι αιωνία η μνήμη του.
Ο Δημητριάδος Ιγνάτιος σε 60'' - Ιερεμίου Αρχιερέως αιωνία η μνήμη
Ο άγνωστος Πατέρας Ιερεμίας
Γράφει ο Βασίλης Τσιαμάκης θεολόγος ΕΚΠΑ / Ρομφαία
«Σύ εί Ιρεύς εις τον αιώνα κατά την τάξιν Μελχισεδέκ» ( Ψαλμ. 109,4)
Ως ύστατο χαίρε στον άξιο εργάτη του Ευαγγελίου Σεβασμιότατο Μητροπολίτη Γόρτυνος και Μεγαλοπόλεως κυρό Ιερεμία (Φούντα) καθηγητή στο τμήμα Κοινωνικής Θεολογίας και Θρησκειολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών (ΕΚΠΑ) ο οποίος αναχώρησε για την επουράνια Πολιτεία αυτά τα Χριστούγεννα, πορευμένος τη στενή και τεθλιμμένη οδό, που οδηγεί στην αληθινή Ζωή.
Ο Ιεράρχης που ο Θεός ευδόκησε να τον έχουμε Καθηγητή στη σχολή μας, στα μαθήματα της Παλαιάς Διαθήκης, ήταν ένας βαθύτατος σπουδαίος θεολόγος και μεγάλη μορφή στο χώρο της Βίβλου με πλούσια και αξιόλογη συγγραφική παραγωγή, που άνοιξε δρόμους σε νέους βιβλικούς επιστήμονες ώστε να μελετήσουν το έργο του.
Η συμβολή του στην μελέτη της Παλαιάς Διαθήκης, το ανοικτό και γόνιμό πνεύμα του, με το οποίο συνομιλούσε με τους φοιτητές του και οι προβληματισμοί για μεγάλα ζητήματα της εποχής μας, αποτελούν παρακαταθήκη για όλους.
Στο αμφιθέατρο του Πανεπιστημίου όταν δίδασκε είχε πάντα στόχο την κατανόηση από την πλευρά των φοιτητών του, των βασικών εννοιών της Βίβλου, εστιάζοντας στην ερμηνεία των Κειμένων, όπως αυτά ανταποκρίνονται στην σύγχρονη κοινωνία.
Ο καθηγητής της Βίβλου στο τμήμα Κοινωνικής Θεολογίας και Θρησκειολογίας κ. Σωτήριος Δεσπότης, στενός συνεργάτης του Ιεράρχη, πληροφορούμενος την εκδημία του Πατέρα Ιερεμία, μετά βαθύτατης συγκινήσεως και εν συνοχή καρδίας αναφέρθηκε σε ‘άγνωστες λεπτομέρειες για την ζωή του και της μακρόχρονη συνεργασίας τους.
«Είχα την χαρά να διδάσκω επί σειρά ετών στον ίδιο Τομέα με τον κυρό Σεβασμιότατο και μάλιστα να συνορεύουν τα γραφεία μας στον 1ο όροφο της Θεολογικής Σχολής» αναφέρει ο κ. Δεσπότης και συνεχίζει: «Θα καταθέσω κάποιες άγνωστες λεπτομέρειες για τη βιοτή του, πέρα από τη λιτότητα και την αφιλαργυρία του ή μάλλον τη φιλανθρωπία του, που όντως παροιμειώδεις. Κάθε πρωί ο διάδρομος του 1ου ορόφου ευοδίαζε από το θυμίαμα, καθώς ο απλούς και λιτός Επίσκοπος πολλές φορές διανυκτέρευε μελετώντας στο επίσης δωρικό γραφείο του (ενώ θα μπορούσε και με το υπηρεσιακό αυτοκίνητο να μεταβεί στο σπίτι του).
Συνεπώς, όρθρου βαθέος, έκανε και την ακολουθία στο κελλί - 'γραφείο" (νομίζω 108), προσευχόμενος για όλους μας.
Το μεσημέρι επίσης το γραφείο του και όλος ο διάδρομος πλημμύριζε από μυρωδιές φρεσκοψημμένου φαγητού, το οποίο έφερναν χαμογελαστές αδελφές από το μοναστήρι του στη Μάνδρα, βεβαίως όχι για να γευθεί ο ίδιος, καθώς, όπως βεβαίωνουν όσοι τον γνώρισαν, ήταν εξαιρετικά ασκητικός.
Προοριζόταν για όλους εμάς και ιδίως τους φοιτητές, οι οποίοι, προερχόμενοι σε ένα μεγάλο ποσοστό από περιβάλλοντα άσχετα με τη Θεολογία, ανεβαίνουν στα Ιλίσια και τη Σχολή όχι διότι διψούν για γνώση τόσο (την οποία ούτως ή άλλως πλέον μπορούν να αποκομίσουν πλούσια από μηχανές αναζήτησης), όσο διότι αναζητούν - λαχταρούν να "αγγίξουν" ζωντανά παραδείγματα - πρότυπα σαρκωμένης αγάπης και χαράς, οι οποίοι θα τους μυήσουν στον τρόπο ζωής και το νόημα ζωής, την οποία σε μια εποχή όχι life style αλλά death - style, όντως προσφέρει η πίστη (= αφοσίωση) του Ναζωραίου, η οποία είναι κάτι πέρα από "θρησκεία".
Αυτό που δεν γνωρίζουν πολλοί, ήταν ότι συγκεκριμένα βράδια της εβδομάδος, ο ίδιος αλλά και ο αεικίνητος πρωτοσύγκελος της Μητροπόλεως πατήρ Ιάκωβος Κανάκης, με φοιτήτριες/φοιτητές μαζί άλλες χαριτωμένες από το Πνεύμα υπάρξεις, νοίκιαζαν πουλμανάκια και περιδιάβαιναν τους δρόμους του κέντρου της Αθήνας (μέχρι και την Ελευσίνα) για να προσφέρουν φαγητό, λόγο ελπίδας και κυρίως χάδι στους "Ναζωραίους της Γαλιλαίας των αλλοδαπών", της Ομόνοιας και της πλατείας Βικτωρίας, εκεί και που φέτος θα γεννηθεί ο Εμμανουήλ.
Ως Πρόεδρος του Τμήματος Κοινωνικής Θεολογίας και Θρησκειολογίας βίωσα αυτή την εμπειρία και ήταν όντως καταιγιστική.
Ο καθηγητής κ. Δεσπότης τονίζει την αγάπη του Πατέρα Ιερεμία για την Παλαιά Διαθήκη, την λαχτάρα του για τον Θεό και τους Προφήτες, αλλά και για την παρούσα χρονική περίοδο που έφυγε.
«Ο "Σεβασμιώτατος" ή μάλλον σεβάσμιος Πατέρας Ιερεμίας αγαπούσε τόσο την Παλαιά ή μάλλον Πρώτη Διαθήκη, η οποία σήμερα είναι τόσο παρεξηγημένη και άγνωστη ακόμη και στους ανθρώπους της Εκκλησίας (καθώς σπάνια γίνεται αντικείμενο κηρύγματος και σχολιασμού) αλλά και ταυτόχρονα τόσο επίκαιρη (αφού έχει επανέλθει η εποχή της ειδωλολατρίας).
Ο Θεός των Πατέρων (του Αβραάμ, του Ισαάκ και του Ιακώβ) και των Μητέρων της (της Σάρρας, της Δαλιδά, της Εσθήρ) ήταν κυριολεκτικά "χαραγμένος" - τυπωμένος στη μορφή και το βλέμμα του, που συνδύαζαν ενίοτε και την έκρηξη / διαμαρτυρία (και προς τον προσωπικό Θεό !) του προφήτη του πάθους Ιερεμία, τον οποίο πραγματικά υπεραγαπούσε και "κοινωνούσε".
Η μεγάλη του λαχτάρα ήταν να μεταλάβουμε όλοι το προφητικό ευαγγέλιο ότι ένας είναι ο Θεός (του οποίου το Όνομα σήμερα έχει γίνει, όπως και η αγάπη, αντικείμενο κατάχρησης) και ότι (δεν πρέπει αλλά) αξίζει να τον λαχταράμε ως Αββά - Πατέρα με όλη την καρδιά και τη διάνοια και το είναι μας, αλλά και ταυτόχρονα να αγαπάμε τον "άλλο" που (σίγουρα δεν έτυχε να) βρίσκεται πλησίον μας, διότι ο "έτερος" άλλος είναι ακριβώς όπως ο εαυτός μας, μια μοναδική ανεκτίμητης αξίας εικόνα - σελφι του ίδιου του Κυρίου Μεσσία Ιησού, του σαρκωμένου Γιαχβέ.
Είμαι βέβαιος ότι ο "πατέρας Ιερεμίας" (όπως ήθελε να τον αποκαλούμε) έφυγε τη συγκεκριμένη περίοδο εορτής όλων των Προφητών για να ζήσει φέτος μοναδικά Χριστούγεννα στην αγκαλιά του Αβραάμ, τον οποίο τόσο αγάπησε για την πορεία του στο(ν) Άγνωστο, και σίγουρα θα "σκέφτεται" - μνημονευει αιώνια συνΑδέλφους και της Μητρόπολης, που διαποίμανε, της Σχολής, που δίδαξε (κατεξοχήν με το παράδειγμα) και της Ομόνοιας που διακόνησε.
Στην περίπτωσή του η συνήθης ευχή "Αιωνία μνήμη" αντιστρέφεται, καθώς (παρα)καλούνται να την προφέρουν οι κεκοιμημένοι για εμάς τους "ζώντες"! Καλό συναπάντημα στην Παρουσία του Κυρίου μας Ιησού -του Εμμανουήλ!»
Ο Μητροπολίτης Ιερεμίας υπήρξε υπόδειγμα Ιεράρχου, ήταν δίπλα στον πάσχοντα συνάνθρωπο, φιλακόλουθος σε όλη του τη ζωή.
Τώρα ο αληθινός αυτός εργάτης του Ευαγγελίου, κλήθηκε να ιερουργεί στο Ουράνιο Θυσιαστήριο του Μεγάλου Αρχιερέως Χριστού «Άγιοι έσονται τω Θεώ αυτών και ου βεβηλώσουσι το όνομα του Θεού αυτών, αυτοί προσφέρουσι και έσονται άγιοι..» (Λευιτ. 21,6).
Αρεστή γαρ ην Κυρίω η ψυχή αυτού...
†Ὁ Γουμενίσσης, Ἀξιουπόλεως & Πολυκάστρου Δημήτριος / Ρομφαία
Λυπημένος βαθύτατα γιά τήν μεταβίωση τοῦ Ἀδελφοῦ μας Συνιεράρχου Γόρτυνος & Μεγαλοπόλεως κυροῦ Ἰερεμίου, μετέχω νοερά καί ὁλοκάρδια στή λειτουργική συνεκφορά του.
Συμπροσφέρω
μετά πάντων “θυμίαμα” ὁλοψύχων δεήσεων στόν Κύριο τῆς ζωῆς καί τοῦ
θανάτου προσκλαίων γιά τήν ἀπώλειά του ἀπό τῶν ἐπιγείων συναθλημάτων καί
ὁριακῶν ταλαιπωριῶν τῆς Ἐκκλησίας μας καί συνευχόμενος τήν πορεία του
στά ἐπέκεινα τῆς θείας βασιλείας, τήν ἐπιπόθηση τῶν ὁποίων ἀγωνιζόταν νά
ἐμπνεύσει μέ μιάν τελειούμενη ἐκκλησιαστική πληρότητα σέ ὅλη του τήν
ἐπίγεια πορεία.
Καταβεβλημένος ζήτησε καί τοῦ ἔψαλλαν τήν Παράκληση στήν κατά χάριν Μητέρα πάντων, τήν Κυρία Θεοτόκο. Ἀπεβίωσε, ἐνῶ προσευχόταν πρός τήν Μητέρα τῆς ζωῆς του, ἐνῶ μάλιστα ψαλλόταν ὁ “εἱρμός τῆς ζωῆς του” πρός τόν Σωτήρα καί Κύριο: «Οὐρανίας ἁψῖδος, ὀροφουργὲ Κύριε, καὶ τῆς Ἐκκλησίας Δομῆτορ, σὺ με στερέωσον, ἐν τῇ ἀγάπῃ τῇ σῇ, τῶν ἐφετῶν ἡ ἀκρότης, τῶν πιστῶν τὸ στήριγμα, μόνε φιλάνθρωπε»!
Στή
φιλανθρωπία Του ἐναπέθετε μετά τήν Θεοτόκο τήν πᾶσάν του ἐλπίδα. Ἡ
λατρευτική του ἀγάπη πρός τόν Ἀρχηγό καί Τελειωτή τῆς πίστεώς μας
ὁλοτελής, ἀμιλλώμενη τήν ἐκκλησιαστική αὐτοσυνειδησία αἰώνων (καί συνάμα
ἡ πρός τούς ἀνθρώπους ἀγάπη του ἀξιοθαύμαστη, ὡσάν τῆς καρδιᾶς τίς
παλμώδεις κινήσεις).
Ἀπεβίωσε τήν 14η πρός τήν 15η Δεκεμβρίου, προσκλίνας τήν κεφαλή καί παραδούς τό πνεῦμά του, μέσα στό κλίμα τῆς ΙΕ΄ τοῦ μηνός, ὁπότε ἑορτάζουμε τόν ἅγιο ἱερομάρτυρα Ἐπίσκοπο Ἐλευθέριο μέ τήν μάρτυρα μητέρα του Ἀνθία, καί σύν τοῖς ἄλλοις τήν χειροτονία τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου εἰς Ἐπίσκοπον Κωνσταντινουπόλεως.
Δέν ξεύρω ἄν αὐτή ἡ εὐλογημένη σύμπτωση τιμᾶ τήν ἄθλησή του στήν ἀρχιερατεία καί πολύ πρό αὐτῆς τήν ἐκ παιδός ὀρφανία του. Πάντως ἔζησε ἐπισκοπούμενος παρά Κυρίου καί ἐπισκοπῶν λατρευτικά, κηρυγματικά καί ποιμαντικά τόν Ποιμένα καί Ἐπίσκοπο τῶν ψυχῶν μας, τόν Λόγο τοῦ Πατρός τόν ἀποκαλυπτόμενο στήν Π.Δ. ὡς Μεγάλης Βουλῆς Ἄγγελο, ὅπως Τόν ὑμνολογοῦμε αὐτόν τόν καιρό.
Ἡ σημερινή μνήμη τοῦ προφήτου Ἀγγαίου τόν ὁποῖο ἐπίσης ἀνέλυσε καί παρουσίασε θεολογικά ὁ ἀπελθών καί κηδευόμενος Ἱεράρχης ἀποτελεῖ γιά μᾶς ἕνα σημεῖο εὐαρεστήσεως τῆς χορείας τῶν Πατριαρχῶν καί τῶν Προφητῶν καί τῶν Δικαίων, τῶν ὁποίων τήν μαρτυρία προεχόντως ἀνεζήτησε καί ἀνέλυσε καί δίδαξε καί κήρυξε καί συνέγραψε καί προέβαλε.
Ἐπιποθῶν τόν
Σωτήρα καί κηρύσσων τό ἑνιαῖο τῆς θείας Ἀποκαλύψεως, ὡς ἐμπειρικῆς
φανερώσεως καί κοινωνίας καί ἐπιγνώσεως τοῦ Σωτῆρός μας Θεοῦ.
Πρός τό τελευταῖο ἱερό μυστήριο τῆς τελευτῆς καί τῆς κηδείας του ἀποτολμῶ ἐξομολογητικά νά περιγράψω ἀνθρωπίνως τήν εὐλογημένη μορφή του.
Συγχωρῆστέ μου τό ἀφελές ἐπιπλέον, πού “σχεδιάζω” στόν καμβά
τή μορφή τοῦ μακαρίου Ἱεράρχου καί τίς περί αὐτήν παραστάσεις τοῦ βίου
του πού θά ἤθελα νά διασώσω καί νά τόν ἐνοπτρίζομαι σ᾽ αὐτές ὡσάν σέ
καθρέπτη.
***
Ἕνας ἄνθρωπος παιδιόθεν πονεμένος καί πολύτλας…
Ἕνας ἄνθρωπος ἐξίσου ἀσκητικός ὅσο καί ἀποφασιστικός…
Ἕνας ἄνθρωπος ἀνυπόκριτος, εὐθύς καί διακριτικός…
Ἕνας ἄνθρωπος χρυσοστομικῆς παρομοιώσεως στό βίο καί τήν ἀφοβία…
Ἕνας ἄνθρωπος ταυτισμένος μέ τόν θρηνώδη Προφήτη τῆς ἀφοσιώσεώς του…
Ἕνας ἄνθρωπος βιβλικῆς μαθητείας καί κηρυγματικῆς μεταδόσεως…
Ἕνας ἄνθρωπος προσομιλῶν ἰσοβίως μέ τήν Διαθήκη τοῦ ζῶντος Θεοῦ…
Ἕνας ἄνθρωπος πολυτάλαντος, πολύπειρος καί πολλαπλῶς κατηρτισμένος…
Ἕνας ἄνθρωπος ἐμπνευσμένα κατηχητικός καί ἱεροκηρυκτικός…
Ἕνας ἄνθρωπος ἀρτιωμένος ἐπιστήμων καί πολυγράφος σημάντωρ…
Ἕνας ἄνθρωπος σωφρόνως μαχητικός καί ἀποφασιστικά μετριοπαθής…
Ἕνας ἄνθρωπος ἄπαυστα συναρπαστικός καί ἑλκυστικός διδάχος…
Ἕνας ἄνθρωπος ἀσίγαστης λατρευτικῆς εὐλάβειας καί ποιμαντορικῆς ἔμπνευσης…
Ἕνας ἄνθρωπος ἐκκλησιαστικῆς αὐτοσυνειδησίας καί ἀμετάθετης συνέπειας…
Ἕνας ἄνθρωπος ἀθλούμενος στήν καθαρτική καί ἁγιαστική ταπεινοσύνη…
Ἕνας ἄνθρωπος ἀκενόδοξης συναξαριακῆς συνέπειας…
Ἕνας ἄνθρωπος μαρτυρούμενος φιλόχριστος καί φιλάδελφος…
Ἕνας ἄνθρωπος μέ αὐθόρμητη ἡπιότητα καί ἱλαρότητα…
Ἕνας ἄνθρωπος λατρευτικά, διδακτικά, ποιμαντικά ἀρτιούμενος…
Ὁλοτελῶς στόν Σωτήρα προσβλέπων…
Ψυχωμένα ἐπισκοπῶν τήν Μητρόπολη…
Πολλούς θεοφρόνως ἁλιεύσας…
Ἀναριθμήτους καί πάμπλειστα καταρτίσας…
Ἐλεῶν καί τόν Ἐλεήμονα ἱλεούμενος…
Πρός μόνον χειραγωγῶν τόν πεποθημένον…
Νηπτικός καί λειτουργικός…
Διαλεκτικός καί ὑποδειγματικός…
Ἐξομολογητικός καί συναισθαντικός…
Δεητικός καί προσευχητικός…
Ἀκοίμητος καί ἀκάματος, ὥς τήν ὕστατη κοίμηση…
Ἐκκλησιάζων τό πλήρωμα…
Τό “Πιστεύω” συνομολογῶν, τήν Παντάνασσα ἱκετεύων…
***
Οὔτε ἀλάθητος ἦταν οὔτε θέλουμε νά τόν παραστήσουμε ὡραϊσμένο. Εἶχε τήν λεβεντιά τῆς μετάνοιας γιά τά ἐνθουσιώδη του λάθη ἑνός καθοδηγημένου ἐνθουσιασμοῦ.
Πιό πολύ ὅμως
διέθετε τήν ἀρχοντιά ὄχι τῆς ἐγωιστικῆς μεταμέλειας, ἀλλά τῆς
τρισευλογημένης ἐκκλησιοπρεποῦς μετάνοιας, τῆς εἰλικρινοῦς (καί κατά
τοῦτο ὁλοτελοῦς) εὐαρεστήσεως στήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καί δι᾽ αὐτῆς
στό Χριστό τῆς Ἐκκλησίας, στήν μόνη Κεφαλή τοῦ μόνου σώματος.
“Διά τοῦτο ἔσπευσεν ἐκ μέσου πονηρίας”. Διέφυγε ἀπό τούς τόσους ποιμαντορικούς κόπους καί μᾶς ἀφῆκε τό μερίδιο τοῦ συναγωνισμοῦ του.
Διέφυγε κι ἀπό τούς ἀγῶνές του νά κρατηθεῖ καί νά κρατήσει σέ ἕνα ὅριο Συνοδικῆς εὐπρέπειας τήν ἐκκλησιαστική αὐτοσυνειδησία πού τόσοι ἀφελῶς καταφρονοῦν στίς μέρες μας ἀπό ζῆλο οὐ κατ᾽ ἐπίγνωσιν.
Ὀρφανός ἐκεῖνος ἀπό τήν βρεφική του ἡλικία, μέ μιά μάνα ἡρωΐδα νά δουλεύει καθαρίστρια σέ σχολεῖο γιά νά τόν ἀναθρέψει, στάθηκε πάντοτε ἀνθρώπινος, σεμνός, μετριόφρων, προσηνής, γλυκύς, παρ᾽ ὅλη τήν παιδεία καί τήν ἀναγνώρισή του.
Παραμέρισε τόν πολύν ζῆλο καί ἀφοσιώθηκε στήν σώφρονα καί διακριτική ἱεροκηρυκτική διακονία τῆς Ἐκκλησίας.
Ἱεροπρεπῶς ἀφοσιωμένος στή λατρεία τοῦ Θεοῦ, αὐτό ἐπάσχισε νά μεταδίδει πάντοτε, εἴτε ἀπό τόν ἄμβωνα, εἴτε ἀπό τά ἕδρανα, προπαντός μέ τήν ἀσκητική του βιοτή καί τήν λατρευτική του ὁλοπροσφορά.
Ὅλη του ἡ ζωή
καί ὁ λόγος, ὅλη του ἡ παρουσία καί ἡ παρρησία, ἦταν ἀπολογισμός
λατρείας τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ μας, μιά ζωή θεολογίας καί μιά θεολογία
βιουμένη, λειτουργική. Χωρίς νά φαίνεται καί χωρίς νά κρύπτεται, μιά
ἰσορροπημένη συνανθρώπινη, συνεκκλησιασμένη, συνεπισκοπική, συνοδική
εὐδρομία.
Διατηρῶ στή μνήμη μου τήν συμπαράστασή του, ἐπί τῶν ἡμερῶν τῆς ἐναθλήσεως στή Λάρισα. Καί πολύ ἀργότερα ἀποθαύμασα τήν περισσή του εὐλάβεια πρός τούς Νεοφανεῖς Ἁγίους Ραφαήλ, Νικόλαο καί Εἰρήνη, τήν θαυμαστή ἀποκάλυψη τῶν ὁποίων ἐνδιαφερόταν καί ἐμμελετοῦσε στό βιβλίο μου “Ἡ ζωή ἐκ τάφων” και κυρίως στό νεότερο ἔργο μου “Ἡ ἀποκάλυψη καί οἱ ἐμφανίσεις τῶν νεοφανῶν Μαρτύρων Ραφαήλ, Νικολάου καί Εἰρήνης”.
Ὁ ἴδιος μοῦ εἶχε διηγηθεῖ ὅτι, μεταβαίνοντας ἀπό τή Μεγαλόπολη στή Δημητσάνα γιά κάποια ὑποχρέωση, λησμόνησε τό βιβλίο στήν ἄλλη κωμόπολη. Καί ἔστειλε τόν ὁδηγό νά τό παραλάβει καί νά τοῦ τό μεταφέρει αὐθημερόν, ὥστε νά συνεχίσει τήν ἀνάγνωση!
Αὐτό καί μόνο
ἔδειχνε τήν περίσσια εὐλάβεια πού διέθετε γιά τίς Συναξαριακές μορφές
καί, ὅπως μοῦ ἔλεγε, τήν διακρίβωση σ᾽ αὐτήν τήν ἐκφαντορική ἱστορία
μιᾶς ἀναλογίας πρός τίς περιφανεῖς θεῖες ἀποκαλύψεις τῆς Παλαιᾶς καί τῆς
Καινῆς Διαθήκης.
Αὐτές οἱ λιτές, μά τόσο χαρακτηριστικές μαρτυρίες, σέ συνδυασμό μέ τίς σπουδαῖες μαρτυρίες τοῦ Σεβασμιωτάτου Ναυπάκτου & Ἁγίου Βλασίου κ. Ἱεροθέου καί τίς ἀξιοσημείωτες δηλώσεις τῶν τοπικῶν πολιτικῶν παραγόντων, στεφανώνουν τήν εὐλογημένη μορφή καί τό σεπτό σκήνωμα τοῦ μακαριστοῦ Ἀδελφοῦ κυροῦ Ἰερεμίου.
«Ἀρεστή γάρ ἦν Κυρίῳ ἡ ψυχή αὐτοῦ».
***
"Ν": Εκ μέρους του πραγματικά ασήμαντου ιστολογίου μας κλίνουμε γόνυ ταπεινά στη μνήμη ενός Ιεράρχη που μας δίδαξε πολλά, μέσω των ραδιοφωνικών μεταδόσεων των σεμιναρίων του από το ραδιοσταθμό της Πειραϊκής Εκκλησίας, και κυρίως μας δίδαξε ήθος και μας έδειξε πώς είναι η σοφία ενός ανθρώπου, όχι μόνον τρομερά μορφωμένου, αλλά συγχρόνως γεμάτου ειλικρινή και ταπεινή αγάπη. Ο Κύριος, παρακαλούμε, ας τον κατατάξει μετά των αγίων Του και ας πρεσβεύει για όλο τον κόσμο και για μας πάντοτε!
Σεβασμιώτατε, Χριστός ανέστη!
ΥΓ. Δείτε και μικρό αφιέρωμα στη μνήμη του εδώ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου