Γεώργιος Αραμπατζόγλου
Ευχή
Δεν είναι λίγες οι φορές που παρατηρείται το φαινόμενο, να αποκρύπτεται η σοβαρότητα της κατάστασης της υγείας ενός συνανθρώπου μας, που μπορεί να είναι και ετοιμοθάνατος.
Αποτελεί αδιαμφισβήτητο εμπειρικό δεδομένο το γεγονός, ότι πολλές φορές πολλοί από αυτούς τους ανθρώπους
Ποιός μπορεί επίσης να αποκλείσει το ενδεχόμενο ενός θαύματος;
Ακόμη κι αν με βάση τα ιατρικά δεδομένα δεν έχει ελπίδες να ζήσει.
Η ειλικρίνεια και ο σεβασμός οφείλει να είναι μια θεμελιώδης στάση ενός χριστιανού και να συνδέεται με την αλήθεια. Ένα ουσιαστικό δεδομένο που πρέπει να διέπει τις διανθρώπινες σχέσεις. Λαμβάνοντας υπόψη πάντοτε την πνευματική κατάσταση του παθόντος, οφείλουμε να βρούμε τρόπο να του γνωστοποιήσουμε την κατάστασή του, ή ακόμη να το αναθέσουμε σε κάποιον που να μπορεί να το κάνει, με εξαίρεση βέβαια την αρκετά σπάνια περίπτωση που δεν επιθυμεί να μάθει.
Οι συμπλεγματικές συμπεριφορές (δήθεν να μην πληγωθεί αν μάθει την αλήθεια) ενδεχομένως να καταλήγουν σε καταστάσεις βασανιστικής ανασφάλειας και δεν διευκολύνουν την κατάσταση του ανθρώπου που υποφέρει.
Δεν είμαστε σε θέση (αφού δεν γνωρίζουμε το μέλλον) να αποκλείσουμε μία ενδεχόμενη μεταποίηση του γεγονότος της ασθένειας, σε ουσιαστική μετάνοια και σε πλήρη μεταστροφή του ανθρώπου σε πορεία προς την οντολογική του αποκατάσταση.
Πολλές φορές εμείς στερούμε σ'αυτούς τους ανθρώπους ένα πιθανό υπαρξιακό επαναπροσδιορισμό, έστω και την ύστατη στιγμή της ζωής τους. Ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάμε το ληστή στο σταυρό.
Από κάθε άποψη έχει υπαρξιακό δικαίωμα ο κάθε άνθρωπος να γνωρίζει την κατάστασή του, όποια κι αν είναι αυτή.
Ένα σημαντικό σημείο που θα πρέπει να επισημανθεί είναι ότι μόνο τα άλογα ζώα δεν γνωρίζουν ότι είναι θνητά και ότι κάποια στιγμή θα οδηγηθούν στον θάνατο.
Πώς είναι δυνατόν να ταυτίζουμε τον παθόντα με άλογο ζώο ["Ν": δηλ. ζώο χωρίς λογική], κάτι που φαίνεται να κάνουμε (ακούσια βεβαίως) με την εγκληματική επιπολαιότητά μας;
Δεν τολμώ να εκθέσω επί μακρόν το τι είναι ο άνθρωπος και την εσχατολογική του προοπτική, όμως ας καταλάβουμε τουλάχιστον ότι είναι έλλογα όντα οι άνθρωποι και θεοειδή.
Μήπως κι εμείς τελικά έχουμε αποκλείσει αυτήν την προοπτική;
Το λογικό συναγόμενο συμπέρασμα από τα παραπάνω, είναι ότι δεν έχουμε καμία εξουσιοδότηση να αποκρύπτουμε την σοβαρότητα της κατάστασης του συνανθρώπου μας, που σε σύντομο χρονικό διάστημα θα διαβεί το σκαλοπάτι του βιολογικού θανάτου.
Κανείς δεν έχει το δικαίωμα να αφήνει έναν άνθρωπο στο ψέμα και να του στερεί το δικαίωμα στην αλήθεια, που αφορά την ίδια του την ύπαρξη. Ποιός μπορεί να σηκώσει αυτό το βάρος εν ημέρα Κρίσεως;
Αποτελεί σφάλμα εγκληματικό και ανεπανόρθωτο, η επιπολαιότητα που συνθλίβει αναπότρεπτα κάθε ελπίδα μετανοίας. Ας γίνουμε πιο υπεύθυνοι λοιπόν.
Παρακαλώ και:
Όταν η Εκκλησία μιλάει για το θάνατο…
«Ευ ζην, ευ θνήσκειν»
Πόνος και Φως (ενότητα)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου