Εκκλησία, Κράτος, σύμφωνο συμβίωσης & μάθημα Θρησκευτικών

 (Μερικές λυπημένες σκέψεις μέσα στην εβδομάδα της Λαμπρής)

Φωτο από εδώ

Διαβάζουμε αυτές τις μέρες (Απρίλης – Μάης 2016) στην εκκλησιαστική επικαιρότητα, ότι η Εκκλησία της Ελλάδος χαρακτηρίζει «αιτία πολέμου» το σύμφωνο συμβίωσης και ιδιαίτερα την επέκτασή του στα ομόφυλα ζευγάρια, και ότι θεσπίζει κάποια αυστηρά μέτρα για να αποτρέψει τους χριστιανούς από το να συζούν βασισμένοι σε σύμφωνο συμβίωσης αντί για το μυστήριο του γάμου. Μεταξύ των άλλων βλέπουμε ένα μέτρο, που λέει ότι, για να παντρέψει ένας ιερέας κάποιο ζευγάρι, που έχει υπογράψει σύμφωνο συμβίωσης, πρέπει να λύσουν  το σύμφωνο και μετά η Εκκλησία θα τους παντρέψει.

Διαβάζουμε ακόμη κάποιες αντιδράσεις ορθοδόξων χριστιανών (μεταξύ αυτών, της Πανελλήνιας Ένωσης Θεολόγων) ενάντια στον υπουργό Παιδείας κ. Φίλη για τη διαφαινόμενη υποβάθμιση του μαθήματος των Θρησκευτικών στο νέο σχολείο που επαγγέλλεται η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ (εκτός των άλλων να επισημάνω και ότι εδώ και κάμποσα χρόνια το Κράτος δεν διορίζει θεολόγους, εκτός αν πάρει κανένα αναπληρωτή). Δικαιολογημένη ανησυχία φυσικά.

Ας μου επιτραπεί να εκφράσω τους λογισμούς μου για όλα αυτά, με πόνο ψυχής αλλά και σεβασμό προς την Εκκλησία μας.

Κατά τη γνώμη μου, η θεσμική Εκκλησία σφάλλει σε ορισμένα σημεία ως προς αυτά τα θέματα.

Για το σύμφωνο συμβίωσης
 

Φωτο από την ανάρτηση: Ο παραμυθένιος γάμος και το σέξι νυφικό. Τι άλλο είναι ένας γάμος, παρά μόνο αυτό, δεσπότη μου & παπά μου; Είναι τίποτε άλλο; Είπες τίποτε άλλο (με σωστό τρόπο) σε αυτούς τους ανθρώπους και σε οποιουσδήποτε ανθρώπους;

 
1. Πότε κατήχησε σωστά και μεθοδικά η Εκκλησία μας το λαό της (το λαό μας) για την αξία και τη σημασία του μυστηρίου του γάμου; Πότε πήρε από το χεράκι τους μελλόνυμφους και τους νιόπαντρους, να τους καθοδηγήσει στο δρόμο του Χριστού; Οι άνθρωποι αγνοούν εντελώς όλα τα σχετικά με το μέγα αυτό μυστήριο και δεν υποπτεύονται καν τη σημασία του για την παρούσα ζωή και για την αιωνιότητα. Είναι απολύτως δικαιολογημένοι να νομίζουν ότι «η κουλούρα» (το γαμήλιο στέφανο) είναι κάτι τυπικό, που είτε υπάρχει είτε όχι, δεν αλλάζει τίποτα.

Δεν εννοώ μια «κατήχηση» με βιβλία στα εκκλησιαστικά βιβλιοπωλεία και άρθρα που δεν τα διαβάζει ο πολύς λαός, αλλά να απευθυνθεί προσωπικά στον καθένα και στην κάθε οικογένεια η Εκκλησία (μέσω όλων των μητροπόλεων, των ενοριών, αλλά ακόμη και των μονών) και να μας κάνει μάθημα σαν να είμαστε νήπια – γιατί αυτό ακριβώς είμαστε.

Με διακηρύξεις περί αμαρτίας και… μέτρα καταστολής, η Εκκλησία απλώς θα εξοργίσει τον κόσμο, δεν θα τον σώσει. Άλλα πράγματα εννοεί η Εκκλησία όταν μιλάει, άλλα καταλαβαίνει ο λαός, που δεν του έχει εξηγήσει κανείς τίποτε.

Επίσης, τα «μέτρα» της Εκκλησίας αφορούν μόνο στους ορθόδοξους χριστιανούς. Μα ποιος είναι ορθόδοξος χριστιανός; Η πλειοψηφία του λαού – ας μου επιτραπεί να το πω – δεν ξέρει τι είναι,το ψάχνει. Και αυτοί που αυτοπροσδιορίζονται ως ορθόδοξοι, ελάχιστα ξέρουν για την ουσία της ιδιότητας αυτής.

2. Δυστυχώς, η Εκκλησία δίνει την εντύπωση ότι «κάνει πόλεμο» μόνο για θέματα κρεβατοκάμαρας ή για «κεκτημένα» της (όπως τα Θρησκευτικά ή η μισθοδοσία του κλήρου - η οποία είναι κάτι σωστό, σημειωτέον)! Γιατί δεν θεωρεί «αιτία πολέμου» το ασφαλιστικό και γενικά τα μνημόνια, αλλά και την εξουθένωση των μαθητών και των οικογενειών τους από αυτό το φρικτό σύστημα παιδείας, την έκθεση του κοινού στην τηλεοπτική και διαδικτυακή βία και πορνογραφία, τον καταναλωτισμό και ένα σωρό άλλα, που καταστρέφουν το λαό του Θεού; Αν η Εκκλησία δεν υπερασπιστεί το λαό, ματώνοντας η ίδια σε ανοιχτές συγκρούσεις με τα κατεστημένα κάθε λογής, πώς περιμένει να της δώσει σημασία ο πολίτης;

Τα συσσίτια δεν αρκούν.

Φωτο από εδώ

Για το μάθημα των Θρησκευτικών

Νομίζω ταπεινά πως είναι καιρός η θεσμική Εκκλησία να αναλάβει 100% τη συστηματική και εξ απαλών ονύχων κατήχηση (θεολογική και λειτουργική, και φυσικά και ηθική-ασκητική, πώς να το πω;) όλου του πληρώματός της (και στα μελλόνυμφα ζεύγη και στους αναδόχους και παντού, σε κάθε ευκαιρία), καθώς και ιεραποστολή για τον επανευαγγελισμό του λαού μας. Να μην περιμένει πια από το ΑΘΕΟ κράτος να κάνει τη δική της δουλειά μέσα από το κρατικό σχολείο!

Οι θεολόγοι ασφαλώς είναι στο πλευρό της Εκκλησίας. Να τους επιστρατεύσει για να επιτελέσουν μεγάλο έργο, αλλά έξω από το σχολείο. Φυσικά και μέσα στο σχολείο κάθε θεολόγος έχει ηθικό χρέος να μεταδώσει στους μαθητές του Χριστό. Αλλά το σχολείο έχει άλλο ρόλο, είναι κρατικό, δηλ. κοσμικό, όχι εκκλησιαστικό.

Αν η Εκκλησία νομίζει ότι το κράτος πρέπει να κατηχεί τη νέα γενιά – που οι μισοί έφηβοι (μόνο οι μισοί;) είναι άθεοι ή έστω αμφιβάλλοντες, έχοντας βέβαια άγνοια της Ορθόδοξης κληρονομιάς τους, όπως και οι οικογένειές τους – ας βαλθεί πρώτα να πείσει τους κυβερνώντες να γίνουν χριστιανοί. Αλλιώς, συγχωρέστε με, αλλά φοβούμαι ότι γινόμαστε γελοίοι.

Αν η Εκκλησία έκανε ό,τι πρέπει, τότε στα Θρησκευτικά το κράτος ας δίδασκε και θρησκειολογία και ό,τι άλλο επιθυμεί. Δεν θα μας πείραζε. Τώρα όμως η Εκκλησία φαίνεται να θέλει να επιβάλει στο κράτος να κάνει τη δική της δουλειά! Τέλειωσαν αυτά τα όνειρα.

Ακούει κανείς;

Ευχαριστώ.