Ο Γιάννης της Παναγιάς

Φωτο από εδώ

Το παρακάτω κείμενο, από το πολύ ωραίο ιστολόγιο Τι και πώς, φαίνεται να φανερώνει την ύπαρξη ενός άγιου ιερέα, ενός θεοφόρου γέροντα, που ζει ακόμη δίπλα μας και μπορείς να τον γνωρίσεις, να του μιλήσεις και να ψάξεις γι' αυτά που αναρωτιέσαι σ' ένα άλλο επίπεδο, αδελφέ μου μπλογκοναύτη... Έτσι, απαντάται η ερώτηση και η αγωνία πολλών: καλά, μιλάμε για αγίους γεροντάδες που έχουν κοιμηθεί. Ζωντανός εδώ, δίπλα μας, υπάρχει κάποιος;

Βέβαια, υπάρχουν αρκετοί, δόξα τω Θεώ. Ψάξε, ρώτα και θα μάθεις - ΑΝ βέβαια θες στ' αλήθεια να μάθεις... Είμαι βέβαιος πως υπάρχει κάποιος και πολύ κοντά σου.

Ανεβάζω το ποστάκι, μαζί με ένα από τα σχόλια που το συνοδεύουν. Όλα τα σχόλια συμφωνούν με αυτό που ανεβάζουμε εδώ. Κάποια λένε και λεπτομέρειες που θα σε βοηθήσουν να ψάξεις τον άξιο και ωραίο αυτό παπά, αν το θελήσεις. Μπες να τα δεις. Εύχομαι καλό δρόμο σε σένα, αλλά εύχομαι και τη βοήθεια της Παναγίας σ' αυτό τον παππούλη, γιατί όποιος γίνεται γνωστός έχει μεγαλύτερο πόλεμο στον αγώνα του. Κάνε μια προσευχούλα και γι' αυτόν, και για τον εαυτό σου και όλο τον κόσμο. Αξίζει.

Γράφει λοιπόν η συνάδελφος blogger: 

Είχαμε πάει χθές βράδυ στο Σέσκλο, για φαγητό.
Μου αρέσει πολύ αυτός ο τόπος: Η ανοιχτή του πλατεία, το αεράκι που φέρνει οσμή πηλού από τον διπλανό αρχαιολογικό χώρο, ο τρόπος που γράφονται διαδρομές αθέατες ανάμεσα στα υπομονετικά πλιθιά της νεολιθικής εποχής και τους νεοελληνικούς περί ψητού πρόβειου καημούς, οι Αρχιστράτηγοι Ταξιάρχες που εποπτεύουν, από τον παπαδιαμαντικής υφής ναό.
Ενας από τους πολλούς Μιχάληδες του χωριού, είναι γνωστός του άντρα μου και τον βρίσκουμε πάντα στην πλατεία και μας κερνάει πάντα κρασί και λέμε δυό κουβέντες.
Χθες, εκεί που οι άντρες έβλεπαν αγώνα, στην μεγάλη οθόνη του καταστήματος, τελείως εκτός θέματος και χωρίς συνεκτικό κρίκο με την επικρατούσα ατμόσφαιρα, ο Μιχάλης είπε -σαν αναγγελία περίπου κοσμοϊστορικού γεγονότος- "αύριο θα πάω στην Παναγία του Χρυσίνου".
Μετά άρχισε να πειράζει παρακαθήμενο συγχωριανό του, για το ποδοσφαιρικό αποτέλεσμα, σαν να μην είχε πει τίποτε παράταιρο...


Η αναφερθείσα Παναγία ωστόσο, αυτομάτως αλλά και αυτοδικαίως, εγκαταστάθηκε ως απορία, ως ανεξήγητος ρήσις, ως χρυσίζουσα (εκ του Χρυσίνου) ελπίδα σημαντικού, μέλλοντος να επισυμβεί.

Εγιναν οι σχετικές ερωτήσεις και ο Μιχάλης μας μίλησε για ένα μοναστήρι κοντά στο Κλεινοβό Καλαμπάκας, όπου ζει ένας παπα-Γιάννης μισότυφλος, κουτσός και με ιστορικό καρκίνου, που αγαπά την Παναγιά (κατα πως κατάλαβα τον αγαπά κι Αυτή) και δεν βαρύνεται να φροντίζει το ναό, τα καντήλια Της και έχει αρχίσει να ανασταίνει το μοναστήρι από τα βυζαντινά του ερείπια.

Ο παπα Γιάννης γεννήθηκε εκεί στην περιοχή, τυφλός.

Κάποτε οι γονείς του τον πήγαν στην Παναγία την Σπηλιώτισα και εκείνος παρακάλεσε για λίγο φως.....

Λίγο του έδωσε, όπως το ζήτησε, λες για να μην ξαφνιαστεί από το ξαφνικό και πλεονάζον και ξεστρατίσει από το μυστήριο του συγγενούς σκότους, στην ευκολία των ξεσυλλόγιστων φωτερών σχέσεων και ηδονών.......

Το λίγο των πολλών, πολύ και πάρα πολύ για τον Γιάννη. Τόσο που τον έκαμε να πάει στα Μετέωρα, καλόγηρος, για να ξοδεύει το φως που του χάρισε για να Την θωρεί...

Μόνο Εκείνη, τον Υιό και τους συντοπίτες τους στον Παράδεισο.

Ενα απόγευμα που η μάνα του καλόγηρου έκανε μασλάτι στην αυλή της με γειτόνισες, μπήκε μια ξένη γυναίκα μαυροφορεμένη. "Ελα κυρά" της είπαν οι γυναίκες και κείνη πήρε θάρρος και προχώρησε.
"Κάτσε να σε κεράσουμε".
"Δεν θέλω κέρασμα" αποκρίθηκε η γυναίκα με τα μαύρα, "μόνο θέλω να πεις του Γιάννη νάρθει στο σπίτι μου να μου ανάψει τα καντήλια που έχουν πολλά χρόνια σβηστά".

Το 'πε του Γιάννη η κυρούλα, εκείνος στον δεσπότη, βρήκαν το σπίτι της Κυράς και από τότε ο καλόγηρος δεν Της άφησε σβηστό καντήλι....

Μετά ο Μιχάλης σώπασε.

Κι εμείς επίσης.
Ηταν η ώρα της Κυράς και του Γιάννη.... 

Ένα από τα πολλά σχόλια του post:

Ό,τι και να πει κανεις για τον Πατερ Ιωάννη θα ειναι λιγο! Προσφατα τον επισκευτηκα κι εγω και καταλαβα γιατι ζει σε ενα τοπο που μονο αγιους μπορει να φιλοξενησει. Με το που τον φιλησα το χέρι φίλησε και αυτος το δικό μου, μου είπε να ζήσετε! και μας κερασε νερο, λουκουμι και καφε. 
Ό,τι ειπε ολη τη διαρκεια της επισκεψεως μας μονο ωφελιμο ήταν. Μου έδωσε συμβουλες για τη ζωη μου που δεν τις έχω ξανακούσει απο κάποιον άλλο. Μας σταύρωσε πριν φύγουμε με το σταυρο που φέρει και μας είπε να προσευχόμαστε γι' αυτον και εκεινος για εμας. 
Δεν μετακινειτε συχνα απο το μοναστηρι εκτος αν έχει σημαντικη δουλεια. Το μοναστηρι το έχτισε και το συνεχιζει (τωρα χτιζει τα κελια) μονος του απο τη δικη του περιουσια!!! Χωρις περιττα ντουβαρια και στολισμους. Καλο θα ήταν όποιος μπορεί να τον βοηθησει σε αυτο το έργο του να το κανει. Ξερω οτι θα τα καταφερει οπως καταφέρνει τοσα χρονια να ζει με τις αρκουδες εκει πανω και να τις δίνει νερο και τροφη με τα ιδια του τα χερια!!! 
Θα συνιστουσα σε ολους να πανε εκει και να παρουν την ευλογια του. Εγω παντως όταν πηγα, παρ' ολη τη ζεστη και την κουραση (ξεκινησα απο πολυ μακρια 2 1/2 ωρες δρομο), δεν ηθελα να φυγω. ΝΑ ΖΗΣΕΙΣ ΠΑΤΕΡ ΙΩΑΝΝΗ!!! 

Επισκεφτείτε και τα tags μας:

Σύχρονοι άγιοι
Παπάδες που λένε
Άγιοι της διπλανής πόρτας
Και: Παπά Φώτης, ο αντισυμβατικός
Ένας άστεγος, μια τυρόπιτα και μια πνευματική σόμπα...