 |
| Από εδώ |
Κάποιοι θα δουν δεισιδαιμονία και προλήψεις στο περιεχόμενό του. Ίσως πουν πως δεν είναι καν ντοκιμαντέρ, αλλά ένα σκουπίδι χωρίς αξία. Εγώ όχι. Βλέπω σ' αυτό την αγνή ψυχή του λαού, που πλησιάζει το Χριστό και την Παναγία σαν παιδική ψυχή.
Εμένα με παρηγόρησε, μου έδειξε κάποια πρόσωπα που βρήκαν ξανά το δρόμο της Αγάπης και συμφιλιώθηκαν (ή συμφιλιώνονται σταδιακά) με την αγριεμένη συνείδησή τους, με την κοινωνία, με τον εαυτό τους και με το Θεό. Είναι από τις περιπτώσεις που μου λένε "υπάρχει ελπίδα - κάποιοι σώζονται!".
Μερικοί, που δεν έχουν ξαναδεί τέτοιες σκηνές, ίσως πουν πως οι Ρωσίδες κοπέλες που κάνουν μετάνοιες μπροστά στην εικόνα της Παναγίας (προς το τέλος της ταινίες), φορώντας όλες μαντήλια, θυμίζουν μουσουλμάνες. Πάντως σίγουρα δε θυμίζουν κορίτσια που εκπορνεύουν την ψυχή τους, ή και το σώμα τους, στα παρακμιακά στέκια του πολιτισμού μας... Ωστόσο αυτές οι κοπέλες, στο βαθμό που έχουν αγγίξει την ουσία της Ορθοδοξίας, είναι ελεύθερες -αν και φυλακισμένες- ενώ δε μπορώ να πω το ίδιο και για τις γυναίκες του Ισλάμ. Μέσα απ' αυτές τις γυναίκες, που διέπραξαν εγκλήματα, μπορεί να βγουν μία ή περισσότερες αγίες. Μακάρι.
Τέλος, οι προκατειλημμένοι θα εξοργιστούν παρακολουθώντας αυτή την ταινία. Δεν πειράζει. Ίσως τους ωφελήσει μακροπρόθεσμα... Πάντως, αν έχεις χάσει κι εσύ το δρόμο σου, όπως τα πρόσωπα που πρωταγωνιστούν σ' αυτή την αληθινή ιστορία, μην τις ξεχάσεις. Και μην Την ξεχάσεις.
Την ταινία τη βρήκαμε στο εξαιρετικό ιστολόγιο Άπαντα Ορθοδοξίας. Προέρχεται από το κανάλι του Νίκου2087 στο ΥΤ. Ας είναι ευλογημένοι οι αδελφοί, που εργάζονται αφιλοκερδώς προς όφελος των συνανθρώπων μας... Είναι στα ρωσικά, με ελληνική αφήγηση.
Μπορείτε μετά, αν θέλετε, να διαβάσετε και τα posts:
2 σχόλια:
Είναι συγκινητικό να βλέπεις πώς η αγάπη, η ευσπλαχνία, η χάρη του Χριστού άγγιξε αυτές τις ψυχές που παρασύρθηκαν από τις παγίδες του διαβόλου και τις οδήγησε στη μετάνοια. Είναι ελπιδοφόρο το ότι ο Χριστός θεραπεύει κάθε ψυχή που μετανοεί όποια αμαρτία και να έχει κάνει και όποιο πάθος και να έχει.
Μακάρι όλοι μας να μετανοήσουμε και να θεραπευτούμε από τα πάθη που αιχμαλωτίζουν την ψυχή μας.
Προς το φίλο με το κάπως εμπρηστικό σχόλιο - να πάμε να πνιγούμε κτλ - έχω να απαντήσω:
Ναι, μια και ρωτάς, υπάρχει και κάτι που δεν είναι αμαρτία: το να μας συγχωρέσεις που λέμε κάτι που δεν σου αρέσει και να ευχηθείς να βρούμε το δρόμο μας, αν πιστεύεις ότι τον έχουμε χάσει.
Δυνατότητες για τέτοιες πράξεις αγάπης είναι γεμάτη η ζωή και ασφαλώς αυτές δεν είναι αμαρτίες.
Φυσικά, στην Ορθοδοξία δεν υπάρχουν κατάλογοι αμαρτιών, παρά μόνο αν τους δούμε ως αντίστοιχους με τους καταλόγους συμπτωμάτων μιας νόσου. Η αμαρτία είναι ασθένεια και η πνευματική ζωή είναι η θεραπεία της. Τέτοιους δρόμους θεραπείας (με ή χωρίς εισαγωγικά) ο σύγχρονος άνθρωπος - που ασθενεί βαριά, γι' αυτό είναι απελπισμένος και οργισμένος - τις συμπαθεί όταν τον κολακεύουν ή τον κάνουν κάπως εγωιστή, αλλά τις μισεί όταν του ζητάνε να είναι ταπεινός, όπως ζητάνε ο Χριστός και οι άγιοι διδάσκαλοι της Ορθοδοξίας, οι πιο ταπεινοί απ' όλους. Αυτό είναι όλο, αδελφέ.
Δημοσίευση σχολίου