Rétttrúnaðarkirkjan - The Orthodox Church in Iceland

A video of John Tavener's 'Prayer of the Heart' which he wrote especially for Bjork. It is a stunning setting of the 'Jesus Prayer' - "Lord Jesus Christ, Son of God, have mercy on me" (from here).

Ανάρτηση, στα ισλανδικά, για την Ορθόδοξη Εκκλησία στην Ισλανδία και για την Ορθοδοξία γενικώς. Αν έχετε φίλους Ισλανδούς, σας παρακαλούμε να τη μοιραστείτε μαζί τους... Ίσως είναι το καλύτερο δώρο που μπορείτε να τους κάνετε.
Δείτε επίσης τα αντίστοιχα αφιερώματά μας Den Ortodoxa Kyrkan i Sverige (Σουηδία), Den ortodokse Kirke i Norge (1) & (2) (Νορβηγία), Suomen ortodoksinen kirkko (Φινλανδία), Den Ortodokse Kirke i Danmark (Δανία). Επίσης, αν θέλετε, τις ενότητές Ορθοδοξία στη Σκανδιναβία, Κεντρική Ευρώπη &, καθώς και το αγγλόφωνο 2ο μέρος του παρόντος.
 
Rétttrúnaðarkirkjan
 
is.wikipedia.org

Rétttrúnaðarkirkjan, einnig verið kölluð Austurkirkjan, er kristið samfélag sem telur sig vera runnið beint frá fyrsta kristna söfnuðinum, sem stofnaður var af Jesú og postulunum, og hafa varðveitt órofið samband milli embættismanna kirkjunnar og postulanna gegnum postullegu erfðakenninguna. Hún telur sig einnig hafa best varðveitt siði og hefðir fyrsta safnaðarins og fylgja nánast þeim kennisetningum sem samþykktar voru á fyrstu sjö kirkjuþingunum sem haldin voru á tímanum frá 4. til 8. aldar. Rétttrúnaðarkirkjan er ekki miðstýrð eins og sú kaþólska, heldur eru kirkjudeildirnar sjálfstæðar þjóðkirkjur. Yfir hverri kirkjudeild er patríarki og nýtur patríarkinn í Konstantínópel af hefð meiri virðingar en hinir en er þó einungis álitinn vera „fremstur meðal jafningja“. Á flestum málum er kirkjan kölluð orþodox, en það er orð sem kemur úr grísku orðunum ορθός „rétt“ og δόξα „trú“, það er að segja „hin rétta kenning“.

 Kristur hinn almáttugi, Kristos Pantokrator. Íkon frá Klaustri heilagrar Katarínu á Sínaí-skaga, frá 6. eða 7. öld

Saga
 
Kristni náði fyrst fótfestu í austurhluta rómaveldis þar sem gríska var aðal samskiptatungumálið. Páll postuli og postularnir tólf ferðuðust víða um Rómaveldi og stofnuðu söfnuði. Þeir fyrstu í Antiokkíu, Alexandríu og Jerúsalem og fljótlega einnig í pólitísku aðalstöðunum Róm og Konstantínópel. Með stofnun þessara safnaða skapaðist hinn postullegi arfur en þessi hugmynd hefur skipt meginmáli í sjálfsímynd kirkjunnar sem verndara hinar réttu trúar. Ofsóknir gagnvart kristnum mönnum hættu árið 313 þegar Konstantín mikli veitti þeim trúarfrelsi. Konstantín flutti höfuðborg Rómaveldis frá Róm til Konstantínópel 330. Frá stjórnartíma Theodosiusar I (379 – 395) fóru keisarar Austrómverska ríkisins í vaxandi mæli að ráðskast með málefni kirkjunnar þó þeir væru ekki formlegir yfirmenn.
Rétttrúnaðarkirkjan viðurkennir einungis þessi sjö kirkjuþing:

1. Fyrsta kirkjuþingið sem kallað var saman af Konstantín keisara í Níkeu í Litlu-Asíu árið 325. Þar var kenningu Aríusar um að Jesús væri aðeins sköpuð vera, æðst slíkra og að Kristur væri önnur himnesk vera ótengd Jesú hafnað. Var þar Jesús Kristur viðurkenndur sonur Guðs, jafn Guði föður að eðli til og ætti að tilbiðja hann sem slíkan.
2. Annað kirkjuþingið sem var haldið í Konstantínópel árið 381 sem staðfesti Níkeujátninguna. Aðalmál þingsins var að skilgreina Heilagan anda sem jafnan hinum tveimur í Heilagri þrenningu sem hafði verið umdeilt.
3. Þriðja kirkjuþingið í Efesos árið 431 samþykkti að María mey væri „móðir Guðs“ (sem á grísku er nefnt Theotokos), andstætt kenningum Nestoriusar.
4. Fjórða kirkjuþingið sem haldið var í Kalkedon árið 451 sem ályktaði að eðli Jesú væri samtímis guð og maður án þess að það blandaðist saman andstætt kenningum eineðlissinna (mónófýsíta).
5. Fimmta kirkjuþingið í Konstantínópel árið 553 staðfesti og skilgreindi nánar Kalkadon-þingsins um tvíeðli Jesú og afneitaði kenningum Origenesar um líf sálarinnar fyrir fæðingu.
6. Sjötta kirkjuþingið sem haldið var í Konstantínópel árið 681 lýsti því yfir að Kristur hefði tvo vilja tengda tvíeðli hans, andstætt kenningum eineðlissinna (mónófýsíta).
7. Sjöunda kirkjuþingið árið 787 sem þekktara er sem Annað Níkeu-þingið. Þar var samþykkt að það væri rétt sýna trúarlegum myndum (íkonum) virðingu en bannaði samtímis gerð þrívídda mynda og dýrkun mynd.

Klofningur Rómaríkis í Austrómverska og Vestrómverska ríkið á 5. öld leiddi meðal annars af sér að kirkjan skiptist í austur og vesturhluta. Biskupinn í Róm hafði aukið völd sín smám saman og varð embætti hans að því sem kallað er páfaveldi. Páfinn krafðist þess að allar kristnar kirkjur viðurkenndu embætti hans sem leiðtoga og yfirmann kristni. Austurkirkjurnar neituðu að sætta sig við það og ákærðu latnesku kirkjuna um rangtúlkanir á ýmsum trúaratriðum. Klofningurinn varð algjör árið 1054 þegar sendimaður páfa skildi eftir bannlýsingu á patríarkanum í Konstantínópel á altarinu í Hagia Sofia kirkjunni. Enn verra verð sambandið þegar krossfarar í fjórðu krossförinni árið 1204 rændu og rupluðu Konstantínópel. Allt frá þeim tíma hafa kaþólska kirkjan og rétttrúnaðarkirkjan verið aðskildar þó samtöl og samskipti milli þeirra hafi verið tekin upp á nýtt á síðustu áratugum.
Árið 1453 féll Kostantínópel, síðasta vígi Býsansríkisins, í hendur Ottómana. Þegar þetta gerðist hafði stærsti hluti þess svæðis í Asíu og Norður-Afríku sem áður hafði fylgt rétttrúnaðarkirkjunni snúist að mestu til íslam, meðal annars Egyptaland. Kristnar kirkjudeildir héldust þó við sem minnihlutahópar og hafa gert allt fram á vora daga í miðausturlöndum. Gríska rétttrúnaðarkirkjan undir stjórn partíarkans í Konstantínópel fékk sérstöðu í Ottómanska veldinu sem sérstakt millet (trúfélag).

Rétttrúnaðarkirkja í Ulan Ude, Rússlandi

Á 9. og 10. öld stundaði rétttrúnaðarkirkjan mikið trúboð í Austur-Evrópu og hafði mikinn framgang. Andstætt kaþólsku kirkjunni notuðu trúboðarnir og hinir nýju söfnuðir tungumál innfæddra við helgigerðir og þýddu fljótlega helgiritin. Kirkjurnar urðu sjálfstæðar einingar, nánast þjóðkirkjur þó tunga og ekki ríkismörk settu mörkin.
Fyrir Októberbyltinguna hafði rétttrúnaðarkirkjan sérstöðu í rússneska keisaradæminu. Hún var hluti af ríkisvaldinu með sérstakt ráðuneyti sem kallað var Heilaga synódan sem heyrði beint undir keisarann sjálfan. Í upphafi sovéttímans var kirkjan hins vegar ofsótt og Stalín lét meðal annars byggja um margar kirkjur sem gripahús og geymslur. Eftir því sem tíminn leið fékk kirkjan meira svigrúm þó svo að stjórnvöld litu hana hornauga og sérlega allt samband við kristna erlendis.
Eftir fall kommúnistastjórnanna í Austur-Evrópu og sérlega í Rússlandi hefur rétttrúnaðarkirkjan endurfengið mikið af fornri stöðu í þjóðfélaginu. Rússneska kirkjan er stærsta kirkjudeild rétttrúnaðarkirkjunnar.

Trú

Rómversk-kaþólska kirkjan og rétttrúnaðarkirkjan álíta sig vera, hver um sig, hin „eina, heilaga, almenna og postullega kirkja“ sem nefnd er í Níkeujátningunni,^[1] það er alþjóðakirkjan („hin almenna kirkja“ heitir á grísku kaþolikē ekklēsia). Deilumál milli þessara kirkjudeilda hafa verið fjölmörg, meðal annars hvort altarisbrauðið eigi að vera gerjað (rétttrúnaðarkirkjan) eða ógerjað (kaþólska kirkjan og mótmælendakirkjurnar) og eins hvort Heilagur andi gangi einungis út frá Föðurnum (rétttrúnaðarkirkjan) eða bæði Föðurnum og Syninum (kaþólska kirkjan). Rétttrúnaðarkirkjan leyfir giftum mönnum að vera prestar en það bannar kaþólska kirkjan.
Rétttrúnaðarkirkjan álýtur sig varðveita sömu trú og fyrsta kristna kirkjan og leggur þess vegna mikla áherslu á að viðhalda helgihaldi óbreyttu. Á sama hátt og kaþólska kirkjan leggur rétttrúnaðarkirkjan mikla áherslu á helgi og rétt postullegu erfðakenningarinnar.
Það er einungis hægt að skilja Biblíuna, sem er þungamiðja í trúarkenningunni, í samhengi við Hina heilögu hefð. Rétttrúnaðarkirkjan álítur, andstætt mótmælendakirkjunum, að lestur og íhugun á Biblíunni einni og sér á parti, hið svo nefnda sola scriptura, taki hana úr samhengi við þann heim sem hún skapaðist í og geri hana óskiljanlega. Það er því einungis hægt að skilja ritninguna á réttan hátt innan rétttrúnaðarkirkjunnar.^[2] Þar sem aðrir hafa fundið mótsagnir í frásögum Biblíunnar álítur rétttrúnaðarkirkjan að báðar frásagnir séu jafn sannar og séu jafn mikilvægar. „Mótsagnirnar“ eru heilög dulúð sem menn geta ekki skilið.
Altarisganga er einn mikilvægasti þátturinn í trúarlífinu og ganga flestir til altaris ekki sjaldnar en einu sinni í mánuði. Þegar sá sem gengur til altaris bergir brauðið og víninu við altarisgöngu verður brauðið bókstaflega að holdi og vínið að blóði Krists gegnum Heilagan anda. Rétttrúnaðarkirkjan hefur aldrei gert tilraun til að útsýra nánar hverning þetta gerist.^[3]
Ætíð er fastað fyrir altarisgöngu en það er misjafnt hversu löng fastan er eða allt frá nokkrum klukkustundum (í grísku rétttrúnaðarkirkjunni) upp í tvo daga, það er frá og með föstudegi til sunnudags (í rússnesku rétttrúnaðarkirkjunni). Börn, hafandi konur og sjúklingar eru undanþegnir föstu. Fasta þýðir hér að þeir sem fast borða hvorki kjöt né mjólkurafurðir meðan á föstu stendur. Kirkjan hafur gefið út ákveðnar reglur um föstu en það er val einstaklingsins hvort hann fastar eða ekki.
Á sama hátt og kaþólikkar, en andstætt mótmælendum, álíta rétttrúarsinnar að dýrlingar, píslarvættir og sérlega guðrækið fólk, geti verið milligöngumenn milli Guðs og manna.

Íkonar

Guðsmóðirin frá Vladimir, Theotokos frá Vladimir eða Vladimirskaya er einn af virtustu íkonunum frá 1131

Íkonar eru helgimyndir, oftast málaðar á tréplötur. Á þeim eru myndir af Jesú, Maríu mey, postulunum og dýrlingum eða sögur úr Biblíunni. Algengastir eru íkonar sem sýna Maríu Guðsmóður. Gerð íkona eru háð ströngum myndbyggingarlegum reglum og hafa aldrei verið ætlað að vera raunsæisverk. Hver íkoni er meira og minna nákvæm eftirmynd þekktrar fyrirmyndar. Þessi hefð helgast af því myndirnar eru taldar búa yfir kynngi og kraftaverkamætti. Íkonar eru mikilvægur þáttur í öllum guðshúsum réttrúarkirkna en þeir eru einnig algengir á heimilum. Mörg kraftaverk eru rakin til áhrifamáttar íkona og sumir þeirra hafa orðið víðfrægir.
Heitið íkon kemur af gríska nafnorðinu εἰκών „eikon“ sem þýðir mynd og sagnorðinu „eikenai“, að líkjast. Íkon er ekki mynd „af“ einhverju heldur er raunveruleiki, andlegur gluggi. Sá sem horfir á það er talinn vera viðstaddur atburðina. Íkoninn á því rétt á sömu virðingu og er heiðraður á sama hátt og persónurnar sem eru á honum.^[4]

Krossinn

Venjulegasta krossgerð rétttrúnaðarkirkjunnar

Rétttrúnaðarkirkjan notar margar gerðir af krossum, ein sú algengasta er þriggja þversláakrossinn sem sjá má á mynd hér til hliðar. Efsta þversláin táknar merki það sem Pontíus Pilatus lét negla fyrir ofan höfuð Jesú en í stað latnesku skammstöfunarinnar INRI (Iesus Nazarenus Rex Iudaeorum, það er „Jesus frá Nasaret, Konungur gyðinga“) þá er notuð gríska INBI eða slavneska samsvörunin ІНЦІ. Neðsta þversláin, sem ekki finnst á svo kölluðum latnesku krossum, hallar ætíð. Sögulegar og biblíulegar heimildir eru fyrir því að slík þverslá hafi verið notuð við krossfestingar í Rómarveldi til að taka þunga af handleggjunum og þar með lengja dauðastríðið. Ástæðan fyrir því að krossgerðin sýnir alltaf að sláin hallar er annars vegar til að sýna píningu Jesú og hins vegar táknrænt að þjófurinn á hægri hönd Jesú kaus réttu leiðina og sá á vinstri hönd gerði það ekki.

Skipulag

Rétttrúnaðarkirkjan er skipulögð að mestu sem þjóðkirkjur. Patríarkinn í Konstatntínópel er viðurkenndur sem fremstur meðal jafningja og hefur úrskurðarvald í ýmsum málum. Yfir hverri þjóðkirkju er patríark, erkibiskup eða metrópólít.
Prestar í rétttrúnaðarkirkjunni geta verið giftir hins vegar verða munkar að stunda skírlífi. Einungis munkar geta orðið biskupar og patríarkar.

Rétttrúnaðarkirkjan á Íslandi

Tveir söfnuðir á Íslandi tilheyra rétttrúnaðarkirkjunni, Söfnuður heilags Nikulásar úr Moskvupatríarkatinu í Reykjavík ( Rússneska Rétttrúnaðarkirkjan á Íslandi )með 144 safnaðarmeðlimum og Fæðing Heilagrar Guðsmóður (serbneska rétttrúnaðarkirkjan) með 163 safnaðarmeðlimum.

Heimildir

Níkeujátningin á vef Þjóðkirkjunnar.

Ware, Timothy. The Orthodox Church. (Penguin Books, 1997): Blaðsíður 199-200.

Ware, Timothy. The Orthodox Church. (Penguin Books, 1997): Blaðsíður 283-285.

4. Ólafur H. Torfason. Íkon - og býsanska arfleifðin að fornu og nýju, á Íslandi og annars staðar. (Reykjavík, 1998).

Allmennar heimildir

• Harakas, Stanley H. The Orthodox Church; 455 Questions and Answers. (Light and Life Publishing Company, 1988). ISBN 0-937032-56-5
• Jaroslav, Pelikan. The Spirit of Eastern Christendom (University of Chicago Press, 1974). ISBN 0-226-65373-0
• Oeldemann, Johannes. Die Kirchen des christlichen Ostens (2006). ISBN 3-7867-8577-5
• Ware, Timothy. The Orthodox Church (Penguin Books, 1997). ISBN 0-14-014656-3

Tenglar

• Rússneska rétttrúnaðarkirkjan á Íslandi (á rússnesku)
• Serbneska rétttrúnaðarkirkjan á Íslandi (á serbnesku)
• Orthodox Christianity, yfirlit yfir rétttrúnaðarkirkjur og kenningar þeirra á netinu
• Trúfræðslurit rétttrúnaðarkirkjunnar
• Orthodox Research Institute
• List of most patriarchates
• Eastern Orthodox Christianity
• Orthodox Life Info Portal: catalog of resources

 

Find an Orthodox church/parish in Iceland. Finna Rétttrúnaðar Christian samfélag á Íslandi. Uppgötvaðu forna kristna trú á Íslandi. Rétttrúnaðar Christian kirkjusóknum á Íslandi.

 

ierapostoli.wordpress.com
 

Find an Orthodox Christian parish in Iceland. Discover ancient christian faith in Iceland, Orthodox christian parishes in Iceland.

Finna Rétttrúnaðar Christian samfélag á Íslandi. Uppgötvaðu forna kristna trú á Íslandi. Rétttrúnaðar Christian kirkjusóknum á Íslandi. Fagna Rétttrúnaðar kristnu páska (12 apríl 2015) ásamt Rétttrúnaðar kristnir Íslands.

ORTHODOX ICELAND
Öldugata 44, 101 Reykjavik, Iceland
ph: +354-6991212
e-mail: info@orthodox.is
www.orthodox.is
www.facebook.com/orthodox.is

Βρείτε μια ορθόδοξη χριστιανική κοινότητα στην Ισλανδία. Ανακαλύψτε την αρχαία χριστιανική πίστη στην Ισλανδία, Ορθόδοξες χριστιανικές ενορίες στην Ισλανδία.
Найдите церковь православную в Исландии.Откройте для себя древнюю христианскую веру в Исландии. православных церквей в Исландии.
Финд ан цркву православна хришћанска на Исланду. Откријте древну хришћанску веру у Исланду. Православна црква у Исланду.
Găsiți o biserică creștin ortodox din Islanda. Descoperiți credința creștină antică în Islanda. Creștin ortodox biserici din Islanda.
Русская Православная Церковь в Исландии * Rússneska Rétttrúnaðarkirkjan á Íslandi * Russian Orthodox Church in Iceland
Приходской совет и регистрация в приход
В субботу, 20 декабря 2014 года в 19.00 в помещении библиотеки Культурно-духовного центра при Свято-Никольском приходе состоялось Приходское собрание, на котором был выбран новый состав Приходского совета под председательством настоятеля прихода священника Тимофея Золотуского:
Маргарита Фахрутдинова
Анна Кузьмина
Роман Захарий
Любовь Ривина
Станислав Огурцов,
Владимир Антонов
Елена Труфан
Сергей Филиппов.
Приходской совет Свято-Николаевского православного прихода, обращается ко всем, кто проживает в Исландии и считает себя православным, независимо от национальности или страны, из которой вы родом.
Даже если вы приходите в православный храм только по праздникам, большинство из нас родом из православных семей. Сейчас мы можем вспомнить о наших корнях, о нашей общей духовности и зарегистрироваться в Национальном Регистре Исландии как православные, выразив таким образом свою принадлежность к православной христианской традиции. Так мы поддержим нашу общину в стране, где мы живем и уже скорое начало строительства нашего храма. Пропорционально количеству взрослых членов общины также начисляется государственная дотация религиозным организациям, а ведь русскоговорящих в Исландии горазда больше, чем 590 человек, зарегистрированных в приходе на декабрь 2014г.

Если вы тоже захотите зарегистрироваться, необходимо зайти по ссылке на страницу Национального Регистра http://www.skra.is/Eydublod и заполнить форму A-280-trufelag-lifsskodunarfelag.pdf
Если будут вопросы или трудности с заполнением анкеты в он-лайн – приходите, пишите на или звоните!

GSM: 6991212 отец Тимофей
7775212 Анна, секретарь прихода
на Facebook
https://www.facebook.com/retttrunadarkirkja
http://www.facebook.com/timur.zolotuskiy
http://www.facebook.com/anna.v.kuzmina
http://www.orthodox.is/p/blog-page_4.html
Српска Православна Црква на Исланду – Serbian Orthodox Parish in Iceland.
Postovani vernici SPC na Islandu

Zelimo blagovremeno da vas obavestimo o dolasku svestenika za Vaskrs koji je ove godine 12. aprila. I za Vaskrsnje praznike ce svetu liturgiju sluziti svestenik Radomir Acimovic iz Londona, koji ce boraviti na Islandu od petka navece 10. aprila do ponedeljka 13. aprila 2015g.

Vaskrsnja liturgija sluzice se u nedelju 12. aprila u Friðrikskapeli sa pocetkom u 10:00 casova.

I ove godine farbace se jaja i bice odrzano takmicenje u tucanju vaskrsnjih jaja. Ukoliko neko zeli razgovor sa svestenikom, da ga ugosti, da osvesta stan ili vodicu molimo da se javi clanovima odbora Milanu Simicu na tel. 777-5629 ili Slobodanu Racunici na tel. 864-0556.

S verom u Boga i postovanjem
Dana 24.01.2015
COUO SPC na Islandu

http://spc.is/

Biserica Ortodoxa Romana din Islanda – Romanian Orthodox Community in Iceland
Preot Timofey Zolotuskiy
GSM: +354-6991212
Öldugötu 44, 101 Reykjavík
http://www.orthodox.is
info@orthodox.is

Preot Marcel Oprisan
GSM: +44 – 7817762075 marceloprisan@yahoo.com
bisericii “Intampinarea Domnului” din Glasgow
http://www.rocscotland.org/contact/
http://romanianorthodoxiceland.blogspot.gr/
Við bjóðum öllum íbúum landsins til að fagna Dymbilvika (Holy Fimmtudagur, 9 apríl, Holy föstudagur 10 apríl, Holy laugardagur og páska 11 og 12 apríl) og Rétttrúnaðar kristinn Páskar Orthodox kirkja Íslands. 

 

ORTHODOX EUROPE - ICELAND

 

Orthodox England
 
It is a little-known fact that Iceland is the only country in the world to have been uninhabited until its discovery and settlement by Orthodox Christian monks. For the first inhabitants of Iceland were Irish hermits at some time in the late eighth century. How did this happen? 

Orthodox Christianity was first brought to Ireland from the monasteries of south Wales. Welsh monasticism had in turn come from Gaul, brought from Egypt and Palestine, where it had developed from the example of St John the Baptist and the Gospel. However, Irish monasticism was unique, for it was based not only on withdrawal from the world, but also on penitential exile.
This brought Irish monks to travel all over the known, and unknown, world. It brought them to live on isolated rocks off the Irish coast or make long voyages to the lonely islands of the North Atlantic, sailing in simple boats, made of skins stretched over a wooden framework, the so-called curach or coracle. The most famous example of this is, of course, St Brendan, called ‘the Voyager’. In primitive but seaworthy craft they voyaged to the Hebrides and Orkneys, then sailed on to Shetland, the Faeroes and Iceland, and finally, perhaps, even further, to Greenland and Vinland (North America). The extent of their voyages can be seen from the occurrence of place-names in Pap on these Atlantic islands, and, in some instances, from the traces of their habitation in caves and cell-like houses.

In Norse a hermit of this kind was called papi, in Irish pap, pupa (cf. pobba), from the Greek papas, meaning ‘father’. From the Hebrides in the south, to Iceland in the north, there is a whole series of place-names which has this word as an element. Very often such names refer to smaller islands, inaccessible places away from regular routes: Pabbey in the Outer Hebrides, Papa Vestray, one of the remotest and loneliest of the Orkneys, Papa Stour in Shetland and Papey off Alftafjordr, on the east coast of Iceland, an island with precipitous cliffs where landing is difficult. This last was just the sort of place to which the Irish hermits were drawn. Other names in Iceland also bear witness to their isolated dwellings, usually in caves or rock-clefts.
References are made to these anchorites in the Icelandic chronicles, the Islendingabok and the Landnamabok. Here it is recorded that when Norsemen first landed in Iceland, they found Christians, ‘whom the Norsemen call papar, but they went away because they would not stay here and share with heathen men’. It goes on to say that they ‘left behind them Irish books, bells and croziers; from this one could understand that they were Irish’. 

However, the earliest reference to them comes from about the year 825, when the Irish monk Dicuil, then living in France, wrote a book called De mensura orbis terrae. Here, speaking of the islands north of Scotland and the location of Thule, he refers to Irish monks in Iceland. Thirty years before, in c. 795, when Dicuil was probably still in Ireland, monks had given him an account of their experiences in the far North. Hermits told him of an island in the North Atlantic. They told him that they had been on the island from late January to late July and that the summer nights there were remarkably light; the sun went down but only as if it were hiding behind a hill. It did not get dark, and one could see to work just as well as if it were bright daylight. One may imagine, he continued, that if one went up onto the highest mountain, one would perhaps see that the sun never disappeared at this time. They related further, he says, that there was open sea around the country but that north of the island, a day’s sail away, they had met the frozen sea. This is the earliest account of Iceland and it confirms what later Icelandic literary sources tell us about Irish anchorites there. 

We also find other early traces of Christianity in Iceland. A number of the first Norse colonists came from Norse areas in Ireland and the Hebrides and some of them had been instructed in the Christian faith of the Celtic population among whom they had lived. One of them was Helgi the Lean, the forefather of all the most distinguished families in and around Eyjafjordr, who called his farmstead Christian - Eyjafjordr Kristnes. 

Another is a man called Orlygr Hrappsson. According to the account in the Landnamabok, he was a Norwegian who had been brought up by an Irish bishop in the Hebrides. When he decided to go to Iceland, the bishop gave him consecrated earth, an iron bell, a service-book and other things, and described to him the place where he should build both his farm and a church dedicated to St Columba. Orlygr was blown off course and first made land in the Vestfirbir. From there he sailed south and on Kjalarnes, below Mount Esja, he found the place he was seeking. There he built his home and a church dedicated to St Columba in accordance with his instructions. The text says that Orlygr and his kinsmen put their faith in St Columba, and a later tradition added that the treasures from his first church, the bell and the book, were still in existence in the thirteenth century.

Yet another settler of the heathen age, Asolfr Alskik, appears to have attempted to introduce Irish Christianity into Iceland. The account of him in the Landnamabok is unfortunately not entirely clear. It seems that on account of his faith, the heathen shunned him and drove him from one place to another in the south of the country. He seems to have been a quiet, peace-loving man, one who would rather give way than fight. Finally, he settled on Akranes and ended his days there as a hermit, taken care of by a friend who was also a Christian. 

More details concerning these first Christians in Iceland and others like them could be given from literary sources. In conclusion it can be said that these hermits must have been influential in some areas, especially in the south and just north of Reykjavik. However, their Faith was not sufficient to make headway against organized pagan cults and the social order associated with them. It was to be only in 999 (traditionally, though incorrectly, 1000), under pressure from King Olaf Tryggvason in Norway, that Christianity was officially accepted in Iceland. King Olaf, brought up in Russia, baptised in the Isles of Scilly off the Cornish coast and confirmed at Andover in southern England in 994 or 995 by the future St Alphege, insisted that all his people become Christian. Thus, in June 999, ‘one hundred and thirty years after the slaying of Edmund’, the Althing or Icelandic popular assembly, met and officially accepted the demands of the Norse King. 

It is then the glory of Iceland that it is the only country in the world whose first inhabitants were Orthodox Christian monks. However, it is also the tragedy of Iceland that it only officially came to the Orthodox Faith at the beginning of the Second Millennium, just as that Faith was changing course and so drying up in Western Europe. However, today, at the beginning of the Third Millennium, a Russian Orthodox church is planned for Reykjavik. It remains to be seen whether Icelanders will be able to see into Russian emigrant Orthodoxy and find there the same spirit which enthused the first settlers of Iceland, the Irish monks of the First Millennium. The spirit of St Columba and St Seraphim are indeed one. If Icelanders do come to this understanding, then they will find their Orthodox roots and thus spiritual renewal.

Holy Columba and Seraphim, pray to God for the Icelandic Folk!

 

See also:

Theosis, St. Silouan and Elder Sophrony of Essex

The ancient Christian Church - About Orthodox Church in the West World...  

The Way - An introduction to the Orthodox Faith

Travelers on the Way to the Light

Find an Orthodox Church in...

Orthodox Europe 

 

Η θρησκευτική κατάσταση στην Ισλανδία και η παρουσία της Ορθόδοξης Εκκλησίας ! Íslendingar leita að Rétttrúnaðar kristna trú! The Orthodox Christian Church á Íslandi !