Θα ανοίξουν οι Εκκλησίες, θα ανοίξουν και οι καρδιές;

 

π. Σπυρίδων Σκουτής
Ευχή
 
Μήπως τελικά στις ενορίες είχαμε πάντα τις θύρες κλειστές; Μήπως τελικά οι κλειστές θύρες των εκκλησιών έδειξαν ότι τόσα χρόνια είχαμε κλειστές και τις καρδιές μας;

Υπάρχει ενοριακή ενότητα και αγκαλιά ή απλά μια ατομική θρησκευτικότητα και τίποτε άλλο; Μήπως αυτό που βιώναμε μέσα στην εκκλησία τόσα χρόνια ήταν ένας ατομισμός που απλά φέτος κάτω από ιδιαίτερες συνθήκες το νιώσαμε σπίτι μας;
Σε πολλές ενορίες οι άνθρωποι εκκλησιάζονται αλλά πολλοί δεν μιλάνε μεταξύ τους. Άλλοι θα έρθουν μόνο το Πάσχα για ικανοποίηση μιας καθαρά ιδιωτικής θρησκευτικότητας: Να βάλω ένα λουλουδάκι στον επιτάφιο, να δώσω ένα πρόσφορο αλλά να μην μιλάω με κανέναν μέσα στον Ναό. Αν μας πει ο Ιερέας να συμμετέχουμε κάπου η απάντηση είναι : “Εγώ δεν ανακατεύομαι , είμαι στο σπίτι και δεν μιλάω και δεν ενοχλώ κανέναν”. Μήπως σας θυμίζει το “μένουμε σπίτι” αλλά στην ουσία μένω με τον εγωϊσμό μου ;
Δυστυχώς η ενοριακή αγκαλιά και ενότητα είναι πολύ σπάνια. Το βίωμα των πρώτων Χριστιανών τελικά μένει απλά στην ιστορία. Η ενορία καταργείται από τη στιγμή που ο ιερέας λέει από την ωραία πύλη κάτι και η απάντηση από κάτω είναι : “Οτι και να λες εσύ εγώ θα κάνω το δικό μου”. Νιώθουμε αδέρφια στην ενορία μας; Μήπως προσπαθεί ο ένας να βγάλει το μάτι του άλλου ή ο ένας να δείξει πόσο περισσότερο θρήσκος είναι από τον άλλον και τελικά εκεί χάνουμε το νόημα και την ουσία;
Ενορία που γεμίζει Μεγάλη Πέμπτη, Μεγάλη Παρασκευή και Δεκαπενταύγουστο αλλά είναι άδεια μια Κυριακή του Σεπτεμβρίου ή του Ιουνίου δεν είναι ενορία.
Συγγνώμη, ας μην παρεξηγηθώ, αλλά οι ενορίες πολλές φορές μετατρέπονται σε ένα super market κάλυψης θρησκευτικών πεποιθήσεων. Όταν βαπτίζεις ένα παιδί και δεν ξαναβλέπεις στον Ναό ούτε εκείνο ούτε τους γονείς του, αυτό δεν είναι ενορία.
Στην επαρχία αλλά και στις μεγάλεις πόλεις εκκλησιάζεται ένα 10 % - 20 % των κατοίκων της ενορίας και από αυτό το ποσοστό ένα 5% είναι συνειδητοί πιστοί. Αυτό είναι ενορία;; Οι υπόλοιποι βαπτισμένοι που είναι ; Πολλοί θα πουν πάλι ότι φταίνε οι παπάδες. Οι παπάδες κάνουν τον αγώνα τους και την προσπάθειά τους εγώ σαν Ορθόδοξος πιστός τι κάνω; Μόνο να κατηγορώ τον ιερέα και την Εκκλησία; Μόνο για εκεί είμαι πιστός, Ορθόδοξος;
Πήγα ποτέ να βοηθήσω τον Παπά, την ενορία μου ; Να ενταχθώ σε μια εθελοντική βοήθεια ή απλά το παίζω Πόντιος Πιλάτος σε ό,τι συμβαίνει;  
Όλα στο δόγμα “Παπά θέλω να μου κάνεις αυτό!”. Απλά μια ατομική θρησκευτική ικανοποίηση και ο αδερφός μου απουσιάζει. Έκανα αυτό που θέλω και γουστάρω και τώρα άντε γεια , τα ξαναλέμε το Πάσχα για λίγο Επιτάφιο. Αυτό δεν είναι ενορία... είναι θεατρική σκηνή.
Πόσες ενορίες ιδιαίτερα στην επαρχία βουλιάζουν μπροστά στο δόγμα :”Εμείς έτσι τα μάθαμε έτσι θα μείνουν”. Πόσες φορές συμπεριφερόμαστε στον παπά σαν να είναι από τσιμέντο και τον χτυπάμε αλύπητα με τα κουτσομπολιά μας χωρίς καν να τον σεβαστούμε σαν άνθρωπο; Ξεχνάμε στην ενοριακή ζωή ότι υπάρχει και προσωπική ευθύνη, αλλά δυστυχώς φταίνε όλοι οι άλλοι εκτός από μένα. 
Μας έλειψε τελικά πραγματικά η Εκκλησία; Μας έλειψε πραγματικά το πρόσωπο του Χριστού, η ευλογία των ακολουθιών ή τελικά μας έλειψε ότι χάσαμε την ευκαιρία να δείξουμε τον ναρκισσισμό μας;
Είδαμε και κάτι άλλο αυτές τις μέρες: τη ρουφιανιά να πηγαίνει σύννεφο. Να ξέρετε πως όλοι αυτοί είναι που κουβαλάνε σταυρούς τη Μ.Πέμπτη ή στολίζουν Επιταφίους, απλά ήθελαν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους με άλλον τρόπο.
Πόσοι ενορίτες μας κάνουνε μπροστά μας μεγάλους σταυρούς ή εδαφιαίες μετάνοιες αλλά από κάτι τέτοιους έχουμε μαχαιριές στις πλάτες μας...  
Θέλω να δω όλους αυτούς που τελικά φωνάζουν για τις εκκλησίες αν θα εκκλησιάζονται όταν θα ανοίξουν...
Το ερώτημα της επόμενης μέρας είναι το εξής : Οι ενορίες θα ανοίξουν , οι καρδιές μας ; Θα παραμείνουν κλειστές ή θα κοιτάξουμε να τις ανοίξουμε και αυτές; Θα αποφασίσουμε να νιώσουμε όλοι μια οικογένεια ή θα συνεχίσουμε το “Μένουμε σπίτι” ως “Μένω με τον εγωισμό μου και δεν θέλω κανέναν.”;
Η επόμενη μέρα μετά τον πειρασμό θέλει αποφάσεις. . . Θα τις πάρουμε άραγε;
Το σύνθημα της επόμενης ημέρας είναι να “ΜΕΙΝΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΟ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΕΝΩΜΕΝΟΙ’’..... Μακάρι να το παλέψουμε και να το τηρήσουμε.

Το φετινό Πάσχα ως διάβαση από την καραντίνα στην κανονικότητα!

π. Αντώνιος Χρήστου
Ευχή

Αγαπητοί μου Αναγνώστες, Χριστός και Αληθώς Ανέστη! 
Βιώνουμε τη διακαινήσιμο εβδομάδα το λαμπρό φως της Αναστάσεως του Σωτήρος Χριστού, την νίκη Του έναντι της φθοράς και της αμαρτίας και την ουσιαστική κατάργηση των δεσμών του διαβόλου και του θανάτου του ανθρωπίνου γένους. Το Πάσχα της λαμπράς πανηγύρεως ήρθε για άλλη μια φορά και άλλη μια χρονιά, έστω και αν περάσαμε και ζήσαμε το πιο λιτό Πάσχα της ζωής μας, με κλειστούς Ιερούς Ναούς για τον κόσμο, χωρίς έξοδο στην επαρχία, χωρίς σούβλισμα και επισκέψεις.

Η Εκκλησία πριν ξεσπάσει η πανδημία του Κορονοϊού, χρόνια και αιώνες τώρα, είναι η ίδια που έλεγε πάντα στους πιστούς ότι το Πάσχα δεν είναι μόνο στα πασχαλινά αυγά, στην πασχαλινή λαμπάδα, την μαγειρίτσα  και τον οβελία. Αυτά είναι έθιμα και γύρω από το Πάσχα. Η ουσία όμως και το νόημα της εορτής είναι να συμπαθούμε, να συσταυρωθούμε, να συνταφούμε και να συναναστηθούμε με τον Κύριο! Να ευφρανθούμε με το φως της Αναστάσεως, αφού προηγουμένως έχουμε καθίσει στο πραγματικό πασχαλινό τραπέζι την Θεία Κοινωνία με «τον μόσχο τον σιτευτό» και όχι να φεύγουμε πέντε λεπτά μετά το άκουσμα του Χριστός Ανέστη, για το σπίτι μας για το υλικό τραπέζι περιφρονώντας τον ίδιο τον Χριστό που παρατίθεται προς βρώσιν και πόσιν!
Στο τίτλο του σημερινού μας άρθρου, μεταφερόμαστε στο σήμερα και τις ιδιαίτερες ειδικές συνθήκες που βιώνουμε όλοι! Πιστεύουμε ότι με τον τίτλο που επιλέξαμε, συνοπτικά περιγράφουμε τον πόθο και τον πόνο του κάθε πιστού-πολίτη, οι οποίοι εδώ και ένα μήνα με τα περιοριστικά μέτρα των κυβερνώντων πραγματικά αισθάνονται σαν τον τότε  λαό του Ισραήλ στη σκλαβιά της Αιγύπτου, δηλαδή με τον περιορισμό  στα σπίτια και τα διαμερίσματά τους και αναζητούν αυτή την έξοδο ως λύτρωση προς την ελευθερία, αλλά και την μετάβαση στην κανονικότητα! Εκκλησιαστικά δε ιδιαιτέρως, να έχουμε και πάλι τον κόσμο μας στις Ιερές Ακολουθίες αλλά και όλες τις ποιμαντικές δραστηριότητες (Κατηχητικά, Κηρύγματα, Εκδρομές σε Προσκυνήματα κ.α.) οι οποίες έχουν ανασταλεί εδώ και πάνω από μήνα.
Για όλα τα παραπάνω εννοείται ότι τα ευχόμαστε το συντομότερο, αφού άλλωστε προσευχηθήκαμε και δεηθήκαμε πάρα πολλές φορές γι αυτό! Ελπίζουμε σύντομα να είναι όλα όχι απλά όπως πριν, αλλά και καλύτερα από αυτό που ζούσαμε πριν.

Η εμπειρία της πανδημίας σίγουρα μας ταλαιπώρησε, αλλά μακροπρόθεσμα η διαχείρησή της, μας έκανε όλους να βγούμε κερδισμένοι. Στο χέρι μας είναι όλη αυτή η παγκόσμια κρίση να αποτελέσει μια πρώτης τάξεως  ευκαιρία να κάνουμε όλοι μια επανεκκίνηση όχι απλά για την οικονομία και την τσέπη μας, που η αλήθεια είναι μετά το κομμάτι της υγείας έχει πλήξει τους περισσότερους (εκτός από τα σούπερ μάρκετ τους προμηθευτές τους και ίσως τα φαρμακεία που αντίθετα αύξησαν τα κέρδη τους από αυτή την πρωτοφανή κρίση), αλλά σε όλους τους τομείς των αναγκών μας και την ιεράρχηση των προτεραιοτήτων μας. Η θαλπωρή της οικογένειας, η μείωση των ρυθμών της ζωής μας στις αστικές περιοχές, η λαχτάρα για επικοινωνία και η εφαρμογή στοιχειωδών κανόνων υγιεινής, είναι κάτι που πρέπει να διατηρήσουμε όσο το δυνατόν και μετά την κατάσταση της πανδημίας. Να εκτιμήσουμε γενικότερα το αγαθό που λέγεται ζωή, όταν αναλογιστούμε τους νεκρούς που έφυγαν από την Πανδημία τόσο στη χώρα μας, αλλά και σε παγκόσμιο επίπεδο.
Από εκκλησιαστικής πλευράς, ευχόμαστε όλοι να συνειδητοποιήσουμε ότι οι άδειες καρέκλες στους Ιερούς Ναού μας ανήκουν και δεν πρέπει πλέον από εδώ και πέρα χωρίς σοβαρό λόγο, να είναι αδειανές ποτέ ξανά! Οι ήχοι των καμπαναριών μας, πόσο μας έλειψε, να μη σιγήσουν ποτέ ξανά και ιδιαίτερα όσοι μένουν κοντά στους Ναούς και γκρίνιαζαν και διαμαρτύρονταν τόσο καιρό για τον θόρυβο. Εμείς ως πιστοί να μην αμφιβάλλουμε ποτέ ξανά για την χάρη και την ευλογία των Μυστηρίων που μας  μεταδίδουν ζωή και όχι μικρόβια! Τους κληρικούς και γενικότερα την Εκκλησία που τόσο συκοφαντήθηκαν όλο αυτό το διάστημα, να καταλάβουμε όλοι την ειδική ευθύνη και τον σταυρό που κουβαλούν και να δώσουμε ξανά την θέση και τον σεβασμό που τους αρμόζει, γιατί δια των ιερέων στον ίδιο το Θεό αποδίδουμε τον σεβασμό ως λειτουργοί του υψίστου. Ελπίζουμε επίσης όλοι γενικότερα να είμαστε και πιο ενωμένοι πλέον, γιατί πολλές φωνές και απόψεις ακούστηκαν και μάλιστα τόσο αντίθετες μεταξύ τους. Έχω υπόψη μου ότι οι συγκρούσεις ήταν τόσο έντονες που χάλασαν ακόμη και φιλίες μακροχρόνιες.
Τέλος θέλουμε να πιστεύουμε ότι όσα επέτρεψε ο Θεός όλες αυτές τις ημέρες, αλλά και όσα οι άνθρωποι μέσα στην ατέλειά μας δημιούργησαν, σε συνδυασμό με την ανακάλυψη φαρμάκου ή και σχετικού εμβολίου που θα μας προφυλάσσει από τον Κορονοϊό στο άμεσο μέλλον, θα είναι κάτι που θα μας βάζει στα όρια μας. Τα όρια που πολλές φορές ακόμη και από καλή προαίρεση ξεπερνάμε και μπλεκόμαστε. Γιατί πολύ απλά, όπου υπάρχει Σταυρός και ταπείνωση, θα υπάρχει Ανάσταση και σωτηρία! Όλοι μας και ιδιαίτερα όσοι είχαν την ευθύνη και ήταν στη πρώτη γραμμή αυτό το διάστημα, σταυρώθηκαν, δυσκολεύθηκαν αλλά είδαν και ευλογία από όλο αυτό και όλοι εμείς να μην αρκεστούμε μόνο στα ανθρώπινα μέτρα μας, αλλά να διακρίνουμε τι σημαίνει απλά επιβιώνω και τι σημαίνει ότι όντως ζω!
Πάσχα και Ανάσταση-διάβαση και ανόρθωση από κάθε πτώση δηλαδή και αστοχία μας. Όλοι ενωμένοι για το κοινό καλό αλλά και με επίγνωση των ορίων μας, θα είναι το καλύτερο για όλους!
Χριστός Ανέστη-Αληθώς Ανέστη αδελφοί μου!