ΑΝ ΠΕΘΑΝΕΙΣ ΠΡΙΝ ΠΕΘΑΝΕΙΣ, ΔΕ ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ ΟΤΑΝ ΠΕΘΑΝΕΙΣ

(ΠΑΡΟΙΜΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΜΟΝΑΧΩΝ)

Σάββατο 5 Μαΐου 2012

Έλληνες νεομάρτυρες από αθεϊστές


Ως γνωστόν, ο μαρξισμός και οι ιδεολογικοί του απόγονοι θεωρούν τη θρησκεία «όπιο του λαού», δηλ. πνευματικό ναρκωτικό, που εξαπατά τους ανθρώπους και που πρέπει να εκλείψει απ’ τον κόσμο. 
Πρόκειται για πλάνη, αφενός γιατί προϋποθέτει ως σίγουρο ότι δεν υπάρχει Θεός, περιφρονώντας ως ψεύδη τις εμπειρίες όλων των αγίων, και, αφετέρου, γιατί η θρησκεία γενικά και ο χριστιανισμός ειδικότερα έχει παρακινήσει χιλιάδες ανθρώπους ν’ αγωνιστούν με αυτοθυσία για τον πλησίον, αλλά και πλούσιος να μοιράσουν την περιουσία τους στους φτωχούς – το αγιολόγιο της Ορθοδοξίας είναι γεμάτο τέτοιες περιπτώσεις. Εξαιτίας αυτής της πλάνης όμως, όπου επικράτησε κομουνιστικό καθεστώς, ίσως με κάποιες εξαιρέσεις, ξέσπασε διωγμός κατά της θρησκείας, άλλοτε ήπιος και άλλοτε ανελέητος. Αναρίθμητοι χριστιανοί μαρτύρησαν στη Ρωσία (ΕΣΣΔ), στη Ρουμανία, την Αλβανία κ.α.
Η Ελλάδα δεν ξέφυγε απ’ το γενικό κανόνα. Οι κομουνιστές αντάρτες, κατά τον Εμφύλιο Πόλεμο (1945-1949), εξολόθρευσαν αρκετούς παπάδες, κάποιους απ’ τους οποίους (και όχι μόνο) θα γνωρίσουμε με συντομία παρακάτω.
Ήταν επόμενο οι ιερείς, και γενικά οι πιστοί χριστιανοί, να θεωρήσουν τον κομουνισμό εχθρικό. Στην Ελλάδα βέβαια υπάρχει μια ιδιόρρυθμη κατάσταση, γιατί είχαμε και έχουμε και πολλούς κομουνιστές που είναι και ορθόδοξοι πιστοί, καθώς και ιερείς που συμπαθούν την ευρύτερη αριστερά. Οι άνθρωποι αυτοί βρίσκουν στην κοινωνική ηθική του κομουνισμού τα κοινά στοιχεία με το χριστιανισμό και συνδυάζουν τα δύο, παρόμοια όπως οι χριστιανοσοσιαλιστές του εξωτερικού. Προσωπικά, συμπαθώ αυτή τη στάση, στο βαθμό που καθαρίζει την αριστερή πολιτική ιδεολογία από αυτά που θεωρώ αδυναμίες της…
Οι παρακάτω μαρτυρίες προέρχονται από το συγκλονιστικό βιβλίο του π. Γρηγορίου, ηγουμένου της μονής Δοχειαρίου Αγίου Όρους, Μορφές που γνώρισα να ασκούνται στο σκάμμα της Εκκλησίας, Σεπτέμβριος 2010, στις σελ. 149-166. Είναι διηγήσεις για ανθρώπους –σχεδόν πάντα ιερείς– που βασανίστηκαν και θανατώθηκαν κατά τον Εμφύλιο εξαιτίας της χριστιανικής ή της ιερατικής τους ιδιότητας. Τις αναδημοσιεύουμε για λόγους καθαρά πνευματικούς, χωρίς καμιά απολύτως διάθεση πολιτικού φατριασμού ή σκοπιμότητας. Μακάρι ο Θεός να συγχωρέσει και να αναπαύσει και τους δήμιους, με τις πρεσβείες των μαρτύρων-θυμάτων τους. Και μακάρι οι ιδεολογικοί τους επίγονοι, κάθε μορφής, να έχουν θεία φώτιση και ευλογία στις επιλογές τους.

Α. Το μαρτύριο του π. Χρυσόστομου Παπαχρήστου

Η ιστορία καταγράφηκε από το συγγραφέα το Πάσχα του 1966 στο Μεγαλοχώρι των Τρικάλων. Διηγείται η αδελφή του Αριάδνη, που συνάντησε σε κάποιο εστιατόριο έναν άνθρωπο, ο οποίος φορούσε ρούχα που ανήκαν στον αδελφό της.
«…Κάθομαι στο τραπέζι απέναντί του. Το γκαρσόν φωνάζει: “Βάβω, δεν είναι αυτού η θέση σου”. Έκανα τον κουφό. Γεμίζω από θάρρος ανδρίκιο και του λέγω:
–Ξένε, το κουστούμι, τα ρούχα που φοράς τα ’χω εγώ ραμμένα. Τα παρατήρησα καλά και είδα τις δαχτυλιές μου επάνω. Θα μου πεις πού τα βρήκες. Δεν θα μου κρύψεις τίποτες. Κι εγώ, σου υπόσχομαι στο Χριστό μου, δεν θα σε προδώσω. Αλλιώς, τούτη την ώρα θα κράξω και θα φωνάξω.
–Θα σου πω όλη την αλήθεια, αλλά μη με καταδώσεις· κι εγώ διαταγές εκτελούσα. Άκουε λοιπόν. Εκεί που μέναμε έφεραν έναν, μάλλον πρέπει να ήταν παπάς. Δεν είχε όμως καλυμμαύχι και δεν φορούσε ράσα. Δεμένος πισθάγκωνα, δέχτηκε τόσες κακοποιήσεις που δεν λέγονται. Ειρωνείες τρομερές, κλωτσιές, σαν μπάλα τον έστελναν από τη μια μεριά στην άλλη. Μ’ ό,τι εύρισκαν τον χτυπούσαν στο κεφάλι, στο πρόσωπο, στην κοιλιά.
Εμένα πόνεσε η ψυχή μου και είπα να τον τελειώσω. Μου τον παρέδωσαν με τέσσερις άλλους να τον εκτελέσουμε. Τον σύραμε στο χείλος ενός λάκκου με βρωμόνερα. Τον εγδύσαμε, τον πασσαλώσαμε σε τέσσερα παλούκια και με πρόσταξαν να τον γδάρω ζωντανό. Όταν έφθασα στα μπούτια (σ.σ. αρχίζοντας από τις πατούσες), οι φωνές του και τα βογγητά του ήτανε πράγμα φοβερό. Δεν άντεχα να τον ακούω και του έδωσα με το τσεκούρι στο κεφάλι και τον πέταξα στα βρωμόνερα του λάκκου.
“Ο αδελφός μου ο παπα-Χρυσόστομος” πρόλαβα να του πω και συνήλθα στο νοσοκομείο των Τρικάλων. Να γιατί έχω την καρδιά μου και φορώ πάντα μαύρα και ποτέ δεν θα τα αποχωριστώ.»

Ο συγγραφέας, στη συνέχεια, ρώτησε τη γυναίκα:
«–Κυρα-Αριάδνη, μήπως δεν ήταν στ’ αλήθεια άνθρωπος κι ήταν διάβολος για να σε ταράξει;
–Τα λες αυτά, παιδί μου, για να με παρηγορήσεις, αλλ’ ήταν άνθρωπος κυριευμένος από το διάβολο.
–Τότε, αν έτσι έχουν τα πράγματα, είναι μάρτυρας ο αδελφός σου, άγιος αληθινός. … Αυτού αγίαις πρεσβείαις, ελέησέ με, Κύριε».

Β. Οι κόκκινοι παραστάτες της εξωκλησιάς

Διηγείται ένας ηλικιωμένος βοσκός έξω απ’ το ξωκλήσι του αγίου Δημητρίου, κοντά στη μονή Μυρτιάς, περιοχή Τριχωνίδας της Αιτωλοακαρνανίας. Η καταγραφή έγινε τη δεκαετία του ’70.

«Ένα απομεσήμερο έφτασαν εδώ μπροστά που μιλούμε τώρα ομάδα ανταρτών. Είχαν μαζί τους ένα παπά. Το τι τον βασάνιζαν δεν μπορώ να σου περιγράψω· λιγώνεται η ψυχή μου. Μου ’ρθε να βάλω φωτιά στον τόπο, αλλά φοβήθηκα.
Το πιο τρομερό απ’ όλα ήταν πως τα βασανιστήρια τα ’φτιαχναν γυναίκες… Στο τέλος τον έγδυσαν, τον διαπόμπευσαν, τον έδεσαν κάτω σ’ αυτήν την αυλή του Αγίου Δημητρίου και οι άσπλαχνοι άντρες έκαναν χάζι μαζί τους. Μια σκύλα τού απέκοψε με τσεκούρι τα γεννητικά όργανα και έβαψε τους παραστάτες της εκκλησίας. Δεν είναι, παιδί μου, χρώμα αυτό που θωρείς. Είναι αίμα μαρτυρικό και μάλιστα λευϊτικό (=ιερέα). Διάβασα όλους τους βίους των Αγίων εδώ που βόσκω τα πρόβατά μου. τέτοιο μαρτύριο δεν βρήκα στα συναξάρια. από τότε κανείς δεν άσπρισε ούτε έβγαλε αυτό το βάψιμο.»
Ο αφηγητής άρχισε να κλαίει και ο συγγραφέας τον ρώτησε:
«–Γιατί κλαις;
–Δεν κλαίω τον μάρτυρα, αλλά τους ανθρώπους, που χωρίς το Θεό γίνονται των θηρίων αγριότεροι. Αλλά γιατί, δέσποτα (=πάτερ), η Εκκλησία δεν τους τιμά τους μάρτυρες αυτούς ως Αγίους; Λένε: “Για να μην ανάβουν τα μίση”. Αυτοί άναψαν και έκαψαν και τώρα που θα δροσίσουν την Εκκλησία, αφήνουμε τη μαρτυρία και τα μαρτύρια και καταπιανόμαστε με χωρατά και παραμύθια; Αλλοίμονό μας, πάτερ, όποιος και να είσαι.»

Γ. Ο παπα-δάσκαλος με τα πληγωμένα χείλη

Αφηγητής εδώ είναι ο ίδιος ο παθών, που επιβίωσε από την αιχμαλωσία. Καταγράφηκε στην Παναγία την Προυσιώτισσα, όπου ο ιερέας αρνήθηκε να φιλοξενηθεί στο κελί όπου, όπως αποκάλυψε, τον κρατούσαν φυλακισμένο οι αντάρτες το 1944, μαζί με άλλους, «χωροφύλακες, παπάδες και δασκάλους».

«…Το καθημερινό μας φαγητό ήταν κολοκύθια ανάλαδα και ανάλατα. Ο ηγούμενος, παλιός γνώριμος, προσπαθούσε κάτι να μου προσφέρει. Οσάκις γινόταν αντιληπτό, ερχόντουσαν στο κελί μου και μου ’βγαζαν με την κάνη του όπλου τα δόντια. Όσες φορές με φίλεψε ο ηγούμενος, τόσα δόντια μου έβγαλαν και τόσες πληγές μου προξένησαν στα χείλη, που ακόμη δεν θεραπεύτηκαν. Ίσως αυτές οι πληγές μου κόψουν το νήμα της ζωής.»
«Έτσι κι έγινε» συνεχίζει ο συγγραφέας. «Εξελίχθηκαν σε καρκίνο και πολύ γρήγορα μετέστη ο μαρτυρικός παπάς».

Οι κρατούμενοι απελευθερώθηκαν όταν οι αντάρτες πληροφορήθηκαν πως πλησιάζει γερμανική φάλαγγα. Τους φόρτωσαν στην πλάτη από ένα γεμάτο τσουβάλι και τους έστειλαν στο χωριό Καστανιά. Όταν έφτασαν κι άνοιξαν τα τσουβάλια διαπίστωσαν πως περιείχαν τούβλα και παλιοσίδερα.
«Και έλεγε ο παπα-δάσκαλος:
–Δόξα τω Θεώ, τα ξεχάσαμε σήμερα και ζούμε και γελούμε και λέμε: “Κύριε, μη στήσης την αμαρτίαν αυτών”· δεν ξέρανε τι κάνανε».

Δ. Ο μπαρμπα-Κωστής ο ευλαβής

«Πίσω, στα βόρεια του όρους Δίρφης (Εύβοιας), στις απόκρημνες ακτές του νησιού, βρίσκονται κάποια χωριουδάκια· σήμερα θα τα πούμε συνοικισμούς. Σ’ ένα από αυτά κατοικούσε κι ο μπαρμπα-Κωστής ο ευλαβής.
Ζούσε με την οικογένειά του, ασχολούμενος με την κτηνοτροφία και την καλλιέργεια της λιγοστής γης. Η τυραννισμένη ζωή του αγροτοκτηνοτρόφου, το ξεροβόρι που τον θαλασσόδερνε, η νηστεία και η αγρυπνία τον έκαναν να φαντάζη των ασκητών ασκητικώτερος. Ποιος ξέρει πόσες φορές, με το κέρινο πρόσωπό του στραμμένο στο Αιγαίο, θωρούσε τα καράβια ν’ αρμενίζουν στο ανοιχτό και ατέρμονο πέλαγος και προσευχόταν γι’ αυτά, λιμάνι γρήγορα να πιάσουμε, στα σπίτια τους και στις φαμελιές τους γρήγορα τα παλληκάρια να γυρίσουνε […]
Ο μπαρμπα-Κωστής ήταν άνθρωπος της προσευχής. Όταν επρόκειτο να κοινωνήση, όλη την νύχτα σαν νυχτοκόρακας την έβγαζε στο δάσος προσευχόμενος. Την αυγή παρουσιαζόταν να φορέση τα καλά του για την εκκλησιά και την μεταλαβιά. Και άλλοι χάνονται τις νύχτες στις μέρες μας, αλλά σαν φέξη εμφανίζονται σαν φρικιά.
Ο γέρος ήταν φιλόξενος· το σπίτι του πάντα ανοιχτό για όλους. Ακόμη και οι πολυθρύλητοι γύφτοι στο δικό του κονάκι ακουμπούσαν να ξημερώσουν και να πιάσουν ψωμί. Καθόλου δεν φοβόταν μη τον κλέψουν ή τον αϊτέψουν με τις μαγείες και τα ξόρκια τους. η τέλεια αγάπη του Κωστή για τον Θεό και τον πλησίον έδιωχνε κάθε φόβο. Ρωτούσαν οι περίοικοι:
–Δεν τους φοβάσαι τους τσιγγάνους, που έχουν μακριά χέρια και κουβαλούν δαιμονικά;
Και απαντούσε ήρεμα και καλά:
–Όταν έχουμε τον Θεό μαζί μας, κανένας δεν μπορεί να μας κάνη κακό. “Ιησούς Χριστός νικά κι όλα τα κακά σκορπά” δεν λέμε στην προσευχή μας;
Ο Κωστής ζούσε στα δύσκολα χρόνια του εμφύλιου σπαραγμού, που αδελφός τον αδελφό σκότωνε για το κόμμα και την ιδέα της λαοκρατίας. Παρ’ όλο που ποτέ δεν σύχναζε σε μαγαζιά και ποτέ δεν έμπαινε σε συζητήσεις που εξάπτουν τα πάθη, κάποιου από το χωριό τού είχε “καθίσει”, επειδής είχε γιο στον στρατό, να τον ξεβγάλη τον δίκαιο. Κάποια βολά που τον βρήκε μόνο του να βόσκη τα ζωντανά του, αφού τον τυράννησε με μύρια βασανιστήρια […], στο τέλος, αφού τον έδεσε χειροπόδαρα και του κρέμασε μεγάλη πέτρα στον αγιασμένο του τράχηλο, τον γκρέμισε στη θάλασσα. Έτσι, η θάλασσα, που τον συντρόφευε νύχτα και μέρα, δέχθηκε το μαρτυρικό του σώμα και ο καταγάλανος ουρανός την κεκαθαρμένη του ψυχή.
Η θάλασσα σεβάστηκε το σώμα του και δεν επέτρεψε να το καταπιή η άβυσσος ούτε το ’δωσε τροφή στα κήτη. Το έβγαλε στην παραλία, όχι όμως με τους φυσικούς όρους πλαγιασμένο, αλλά όρθιο φάνταζε από την μέση κι επάνω, όπως το λείψανο του αγίου Κοσμά του Αιτωλού στον ποταμό. Οι δικοί του και οι χωριανοί το εξέλαβαν ως θαύμα και το κήδευσαν με τιμές μάρτυρος.
Ο δε φονιάς και ληστής, πιεζόμενος από διάφορες καταστάσεις και ελέγχους συνειδήσεως, από τον ίδιο γκρεμό έρριψε τον εαυτό του στην θάλασσα, σαν άλλος Ιούδας, και εξεμέτρησε το ζην (=πέθανε)»…

Ε. Το μαρτύριο του ανώνυμου παπά

Καταγράφηκε στο Άγιο Όρος το 2006, με αφηγητή έναν ηλικιωμένο κτηνοτρόφο από το Μέτσοβο.

«…Τα χρόνια του εμφύλιου σπαραγμού, το ’47, με τα μικρότερα αδέλφια μου σε μια πλαγιά που ξεσαλαγίζαμε τα πρόβατα, τι να δούμε και πώς να το πούμε τώρα; Σε μια ελάτη είχαν δέσει ένα παπά. Τα ράσα και το καλυμαύχι του ήταν πιο πέρα πεταμένα και ποδοπατημένα, σαν να είχαν πάρει φωτιά και τα πάτησαν για να σβήσουν. Είχαν φτιάξει με ξύλα λόγχες και είχαν τρυπήσει τα μάτια του, τα αυτιά του, το στόμα του, τη φύση του [=τα γεννητικά του όργανα], την καρδιά του. Το δε σώμα του ολόκληρο είχε μπλαβιάσει σαν το συκώτι.
Αυτές τις μέρες έλαχε το εγγονάκι μου να έχη μια εικόνα του μάρτυρα Σεβαστιανού με λογχευμένο το σώμα και θυμήθηκα τον άγνωστο παπά του ’47 στης Πίνδου τα βουνά, γι’ αυτό σας το διηγούμαι φρέσκο σαν να είναι αυτή η στιγμή που τον βλέπω μπροστά μου».

Ο νεομάρτυρας π. Γεώργιος Σκρέκας, που σταυρώθηκε τη Μ. Παρασκευή του 1947


Την 27η Μαρτίου 1947, ο ιερέας Γιώργος Σκρέκας, εφημέριος του χωριού Μεγάρχης Τρικάλων, πληροφορήθηκε οτι οι εαμοκομμουνιστές Μεγάρχης έκαμαν συμβούλιο, στο οποίο αποφασίστηκε να τον απογυμνώσουν από κάθε περιουσιακό στοιχείο. Όντως, τη νύχτα της 27ης προς 28η Μαρτίου μετέβηκαν οι λησταντάρτες στο σπίτι του και του αφαίρεσαν τα πάντα.

Μη αρκούμενοι όμως σε αυτά, αφού άδειασαν τους στάβλους από τα ζώα και ανάγκασαν τον πατέρα και τον θείο του ιερέα να πάνε τα ζώα στο χωριό Πρόδρομος μαζί με δύο λησταντάρτες, έκλεισαν τον ιερέα μέσα στον στάβλο και άρχισαν να τον δέρνουν άγρια, ζητώντας του κι άλλα χρήματα.
Η γυναίκα του, ακούγοντας τις φωνές και τις κραυγές του άνδρα της, έτρεξε στον Αθανάσιο Ίτσιο, κομμουνιστή απο τα σπουδαιότερα στελέχη του ΚΚΕ, καθώς και σε άλλα μέλη της "αυτοάμυνας" Μεγάρχης. Με δάκρυα τους εκλιπαρούσε να ελευθερώσουν τον σύζυγό της και να πάψουν να τον χτυπούν. Δυστυχώς, ο εν λόγω Ιούδας και οι άλλοι δεν θέλησαν να ακούσουν τα παρακάλια της και δεν έκαναν τίποτα για τον συλληφθέντα.
Την ίδια νύχτα παρέλαβαν τον ιερέα Γιώργο Σκρέκα αιμόφυρτο, ημίγυμνο και ξυπόλητο και τον οδήγησαν στο χωριό Γοργογύριο. Ο μελλοθάνατος ζήτησε να δει τον εκεί ιερέα. Με δάκρυα στα μάτια είπε στον ιερέα που ήρθε να τον παρηγορήσει: "Ο Θεός γνωρίζει τι θ'απογίνω. Αν με το μαρτύριο με καλεί δίπλα Του, ας είναι ευλογημένο το όνομά Του, ας γίνει το θέλημά Του".
Κατόπιν τον παρέλαβαν έφιπποι λησταντάρτες και τον έσυραν πεζό μέχρι το χωριό Τύρνα. Δεν σταμάτησαν εκεί, αλλά τον μετέφεραν σε άθλια κατάσταση πρώτα στο Ξυλοπάροικο και μετά στο Νεραϊδοχώρι. Εκεί τον βασάνιζαν από τις 29/3, Σάββατο του Λαζάρου, μέχρι την Μ. Παρασκευή.
Γυναίκες συμμορίτισες του έλεγαν: "γιατί δεν προσεύχεσαι στο Χριστό να έρθει να σε σώσει;", οι δε δήμιοι πιό ωμά: "Εσύ που πιστεύεις στο Χριστό, θα σε σταυρώσουμε σαν Εκείνον την ίδια μέρα".
Αυτό που έγινε πριν 2 χιλιετηρίδες στον Γολγοθά, επαναλήφθηκε στην Πίνδο. Μεγάλη Παρασκευή, και οι συμμορίτες έσυραν τον βασανισμένο ιερέα στον Σταυρικό θάνατο. Τον σταύρωσαν επάνω σε ένα έλατο που είχε το σχήμα σταυρού. Του τρύπησαν τη δεξιά πλευρά με ξιφολόγχη και άνοιξαν πληγές στο μέτωπο του με περόνια.
Οταν ξεψύχησε, έριξαν το γυμνό σώμα του σε μια χαράδρα και το σκέπασαν με πέτρες και κλαδιά, για να κρύψουν το έγκλημά τους.
Οταν απελευθερώθηκε το Νεραϊδοχώρι από τον Ελληνικό στρατό, ο αξιωματικός Νικόλαος Χόνδρος αναζήτησε και βρήκε το λείψανο του Μάρτυρα. Το μετέφερε στα Τρίκαλα, όπου έγινε πάνδημη κηδεία.
Το φέρετρό του συνόδευαν 60 ιερείς, ψάλλοντας "Εγώ γαρ τα στίγματα του Κυρίου εν τω σώματί μου βαστάζω" [απόστολος Παύλος, από το τέλος της προς Γαλάτας].
Ο ιερέας Γεώργιος Σκρέκας, στα πλαίσια της "συμφιλίωσης" δεν ανακηρύχθηκε Άγιος από την Εκκλησία, μέχρι σήμερα.
Μακάρι από εκεί ψηλά που βρίσκεται να μας βοηθάει και να μας προστατεύει από τον Σατανά και τους οπαδούς του.

Τα παραπάνω συγκλονιστικά γεγονότα επιβεβαιώνει και ο Μακαριστός Μητροπολίτης Φλώρινας Αυγουστίνος Καντιώτης:

"῞Οταν ήμουν ἱεροκή­ρυκας —σας ομιλώ μὲ παραδείγματα που αν­τλώ από μία ἱστορία πενήντα ἐτῶν, μισού αἰῶνος— ἔφθασα σ᾿ ἕνα χωριό των Γρεβε­νῶν. Βρίσκω τον ἱερέα θλιμμένο, πονεμένο, κλαμέ­νο. —Τί ἔχεις; —Το χωριό μου δὲν πιστεύει πια στο Χριστό. —Μην απογοητεύεσαι, λέω, ἔχε θάρρος· κάτω από τη σταχτη υπάρχει η σπίθα κρυμμένη. —Θέλεις νὰ δῇς; μοῦ λέει· ἔλα. Μὲ πάει στο νεκροταφεῖο. Ἐκεί τα παιδιά του Μάρξ και του Λένιν, που κυριαρχούσαν τό­­τε, εἶχαν ξερριζώσει όλους τους σταυρούς από τους τάφους καὶ στὴ θέσι τους εἶχαν βά­λει σφυροδρέπανα καὶ γροθιές! Μισοῦσαν τὸ σταυρό. Καὶ μόνο σε μια περίπτωσι τὸν «θυμή­θηκαν». Ενώ η σταύρω­σις ὡς τρόπος θανα­τικῆς καταδίκης ἔχει πρὸ πολλοῦ καταργηθῆ, ἐπὶ τῶν ἡμερῶν μας τὴν ξαναχρησιμοποίησαν· σταύρωσαν ἄνθρωπο! ῏Η­ταν ἕνας ἱερεὺς τοῦ ῾Υψίστου ευλαβής, πιστός καὶ πο­λύ­τεκνος, ὁ π. Γεώργιος Σκρέκας ἐφημέριος τοῦ χωριοῦ Μεγάρχη – Τρικάλων. Ἄθεοι καὶ άπιστοι τον άρπαξαν από την αγία τραπεζα που ἱ­ερουργούσε, τον οδήγησαν σαν άκακο αρνίο έξω απο το χωριό, κ᾿ εκεί τον σταυρωσαν πά­νω σ᾿ ἕνα δέντρο· καὶ ήταν Μεγάλη Παρασκευή, του ἔτους 1947"!


Δύο νεομάρτυρες στη Βερδικούσα Λαρίσης

Εντάσσουμε στο άρθρο τα στοιχεία από σχόλιο αναγνώστη (δες μετά το post). Ας έχει τις ευχές των αγίων. Γράφει:
"Και δεν είναι μόνο αυτά. Ο καθένας από τον τόπο καταγωγής του θα έχει να διηγηθεί ιστορίες. Στο δικό μου χωριό (Βερδικούσα Λαρίσης) οι αντάρτες περιέφεραν στην πλατεία, ετοιμοθάνατο, τον δάσκαλο Ιωάννη Σούμα με τα έντερά του στα χέρια μόνο και μόνο γιατί ήταν χριστιανός, τον δε προπάππου μου Θωμά Δαούλα, ο οποίος ήταν καντηλανάφτης στο εικονοστάσι των παλαιοημερολογιτών (δεν είχαν εκκλησία ακόμη και μαζεύονταν σε ένα εικονοστάσι για προσευχή), τον έκοψαν σε 14 κομμάτια και βρήκαν στο δεξί του χέρι τα τρία δάχτυλα ενωμένα στο σημείο του Σταυρού.
Αν ο κομμουνισμός (ο μαρξισμός πιο σωστά) δεν βασιζόταν στην αθεΐα, θα ήταν όντως δίκαιο πολίτευμα. Όμως αποτελεί σάρκα από τη σάρκα του άλλου υλιστικού τέρατος, του καπιταλισμού. Μόνο στην Ορθοδοξία υπάρχει αληθινή ελευθερία"...


Ο Θεός να αναπαύσει τους βασανιστές και δολοφόνους των αγίων, και εμάς. Οι άγιοι ας πρεσβεύουν για μας και γι' αυτούς. Καλή ανάσταση.

8 σχόλια:

δάσκαλος είπε...

Συγκλονιστικά στοιχεία. Και δεν είναι μόνο αυτά. Ο καθένας από τον τόπο καταγωγής του θα έχει να διηγηθεί ιστορίες. Στο δικό μου χωριό (Βερδικούσα Λαρίσης)οι αντάρτες περιέφεραν στην πλατεία, ετοιμοθάνατο, τον δάσκαλο Ιωάννη Σούμα με τα έντερά του στα χέρια μόνο και μόνο γιατί ήταν χριστιανός, τον δε προπάππου μου Θωμά Δαούλα, ο οποίος ήταν καντηλανάφτης στο εικονοστάσι των παλαιοημερολογιτών (δεν είχαν εκκλησία ακόμη και μαζεύονταν σε ένα εικονοστάσι για προσευχή), τον έκοψαν σε 14 κομμάτια και βρήκαν στο δεξί του χέρι τα τρία δάχτυλα ενωμένα στο σημείο του Σταυρού.
Αν ο κομμουνισμός (ο μαρξισμός πιο σωστά) δεν βασιζόταν στην αθεΐα, θα ήταν όντως δίκαιο πολίτευμα. Όμως αποτελεί σάρκα από τη σάκρα του άλλου υλιστικού τέρατος, του καπιταλισμού. Μόνο στην Ορθοδοξία υπάρχει αληθινή ελευθερία

Ανώνυμος είπε...

Χριστός Ανέστη!

Εχω μια απορια:

Τι ειναι οι 'παραστάτες της Εκκλησιας" που αναφερονται πιο πανω στο κειμενο;

Μυρμιδόνας

ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΑ είπε...

Πάρα πολύ ωραίο post...
Άγνωστες πτυχές της ιστορίας που έχουν σκόπιμα(?)μείνει στο σκοτάδι...

ΝΕΚΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ είπε...

Σας ευχαριστώ για τα στοιχεία. Άλλος ένας νεομάρτυρας. Ας έχουμε τις πρεσβείες του, και εμείς και οι δήμιοί του...
Οι παραστάτες της πόρτας, απ' ό,τι καταλαβαίνω (και φαίνεται και στην εικόνα), είναι το πέτρινο πλαίσιο ("κούφωμα") που περιβάλλει την πόρτα και τη συνδέει με τον τοίχο.

Ανώνυμος είπε...

Ο κομμουνισμός έχει σαν αφετηρίες την μη ύπαρξη του Θεού και την θεωρία της εξέλιξης. Γι' αυτό οι αριστεροί μιλούν συνέχεια για αγώνες. Γιατί πιστεύουν ότι η εξέλιξη μιας κοινωνίας (όπως και αυτή των ειδών) προϋποθέτει την ανελέητη και αιματηρή σύγκρουση μεταξύ των τάξεων (και όχι μόνο).

Γι' αυτό ακριβώς το λόγο δε μπορεί να νοηθεί χριστιανός που είναι αριστερός. Είναι για γέλια και για κλάματα. Φυσικά στην Ελλάδα έχουμε πρωτεία στην βλακεία οπότε είναι φυσικό να έχουμε και αριστερούς χριστιανούς. Και κανένας ιερέας δεν τολμά να βγει να πει ότι δε γίνεται να είσαι αριστερός και χριστιανός γιατί δεν έχουμε ιερείς αλλά ρασοφόρους.

Έπειτα, η όλη θεώρηση του κομμουνισμού είναι εντελώς αφιλοσόφητη. Αν δεν υπάρχει Θεός, δεν υπάρχουν και απόλυτοι ηθικοί νόμοι (άρα δεν υπάρχει απόλυτο καλό και κακό) και η ανθρώπινη ζωή και ο άνθρωπος δεν έχουν καμιά αξία αφού στο τέλος γίνονται λίπασμα. Επομένως, όλες αυτές οι ανθρωπιστικές σαχλαμάρες που ξεφουρνίζουν οι "ανθρωπιστές" αριστεροί είναι είτε γιατί έχουν νοητική τύφλα, είτε γιατί θέλουν να τους ψηφίσει κόσμος και λένε παραμύθια. Η αλήθεια είναι ότι οι μόνοι αριστεροί ηγέτες που ήταν πιστοί και συμβατοί στην κομμουνιστική θεώρηση των πραγμάτων είναι ο Στάλιν, ο Μάο, και κάνα δυο άλλοι υπερ-φονιάδες και διεστραμμένοι που παρήγαγε ανθρωπότητα. Όσο για τα εγκλήματα που έκαναν οι απλοί τυφλοί υπήκοοι τέτοιων υπερ-φονιάδων τα παραδείγματα είναι πολλά και από πολλές χώρες. Από την Παπαρήγα και τους υπόλοιπους αριστερίζοντες της Ελλάδας, ακόμα και ο Χίτλερ ήταν πιο αριστερός. Τουλάχιστον εκείνος ήξερε τι συνεπάγονταν η αριστερή ιδεολογία που είχε επιλέξει και την έβαζε σε εφαρμογή.

Δε συμφωνώ καθόλου με την αρχή του άρθρου. Ο χριστιανισμός και ο κομμουνισμός (ή ο αριστερός χώρος γενικότερα) δεν έχουν ΤΙΠΟΤΑ κοινό. Ο Χριστός όταν ήρθε δεν ήρθε να βελτιώσει το σύστημα αλλά τους ανθρώπους. Ο κομμουνισμός πάει να κάνει το αντίθετο: να βελτιώσει (υποτίθεται) το σύστημα και να εξαχρειώσει τους ανθρώπους. Η αλήθεια είναι ότι οι άνθρωποι ΕΙΝΑΙ το σύστημα. Αν δεν αλλάξουν αυτοί δεν έχει κανένα νόημα να αλλάξει το σύστημα. Η αλλαγή θα είναι μόνο επιφανειακή. Εκτός αυτού, είναι γνωστό ότι καμιά κοινωνική αλλαγή δεν είναι μόνιμη (ούτε νόμιμη και και ηθική) αν δεν την θέλουν οι άνθρωποι. Και όπως είπα και πριν, ο ανθρωπισμός του κομμουνισμού είναι προϊόν καθαρής ανοησίας και δεν στέκει λογικά (προφανώς άτομα σαν τον Στάλιν δεν είχαν την ίδια νοητική τύφλα για να μη το δουν αυτό).

Εγώ έχω ένα πολύ διασκεδαστικό χόμπι: όταν έχω έναν αριστερό άθεο μπροστά μου πάω και του ζητάω να μου εξηγήσει με καθαρή λογική γιατί είναι κακό να σκοτώνεις ανθρώπους. Αν μπορέσει κάποιος από δαύτους κάποτε να μου βρει μια λογική εξήγηση στα πλαίσια του κομμουνισμού εγώ ίσως πάω να γίνω κομμουνιστής!

Και ειδικά σήμερα, ο χριστιανισμός δεν μπορεί να έχει ΤΙΠΟΤΑ κοινό με κανέναν πολιτικό χώρο που είναι στη Βουλή.

ΝΕΚΡΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ είπε...

Δε συμφωνώ. Ελπίζω να μου αναγνωρίζετε το δικαίωμα να διαφωνώ μαζί σας, ε;
Η Αριστερά είναι μια ευρεία πολιτική περιοχή στην οποία μπορούν να αναπτυχθούν ποικίλες τάσεις, όχι μόνο σκληρές ή μόνο βίαιες, ούτε μόνο αθεϊστικές. Κάλλιστα μπορεί να είναι κάποιος χριστιανός και αριστερός. Κομμουνιστής μάλλον όχι, γιατί ο "ορθόδοξος" κομμουνισμός αποδέχεται τη βίαιη επιβολή της κοσμοθεωρίας του, ενώ ο χριστιανισμός ΟΧΙ (άρα πρέπει να τεθεί σε συζήτηση και η σχέση χριστιανισμού και πατριωτισμού, όταν ο πατριωτισμός γίνεται ένοπλος).
Αντίθετα, εγώ π.χ. δυσκολεύομαι να δω πώς μπορεί κάποιος να είναι δεξιός και χριστιανός, όταν ξέρουμε ότι η δεξιά παράταξη έχει ιστορικά συμμαχήσει με τους ιμπεριαλιστές και τους κεφαλαιοκράτες. Κι όμως οφείλω να αναγνωρίσω ότι ναι, μπορεί κάποιος να είναι δεξιός και χριστιανός (όμως απαραίτητα θα αποκλίνει από την τάση προσέγγιης του κεφαλαίου και των δυνάμεων ΝΑΤΟ και ΕΕ, στις οποίες ιστορικά πρόσκειται η δεξιά).
(Σήμερα εννοείται ότι και το ΠΑΣΟΚ είναι δεξιά).

Ανώνυμος είπε...

"Ελπίζω να μου αναγνωρίζετε το δικαίωμα να διαφωνώ μαζί σας, ε;"

Εμένα δε μου πέφτει λόγος γι' αυτό.
Ωστόσο, η ψυχρότητα της προηγούμενής μου ανάρτησης ταιριάζει την σοβαρότητα της κατάστασης.
Μπορεί εγώ να δέχομαι τον Θεό σαν λόγο και νόημα της ύπαρξής μου, αλλά υπάρχουν και άλλοι πολλοί, ψυχρά σκεπτόμενοι, σαν και εμένα εκεί έξω που δεν το δέχονται. Αυτοί καθόλου δε θα νοιαστούν για υποτιθέμενα δικαιώματα, αξίες, πεποιθήσεις και έθιμα. Γι' αυτούς τίποτα από όλα αυτά δεν είναι αλήθεια.

"Η Αριστερά είναι μια ευρεία πολιτική περιοχή στην οποία μπορούν να αναπτυχθούν ποικίλες τάσεις, όχι μόνο σκληρές ή μόνο βίαιες, ούτε μόνο αθεϊστικές. Κάλλιστα μπορεί να είναι κάποιος χριστιανός και αριστερός. Κομμουνιστής μάλλον όχι, γιατί ο "ορθόδοξος" κομμουνισμός αποδέχεται τη βίαιη επιβολή της κοσμοθεωρίας του, ενώ ο χριστιανισμός ΟΧΙ (άρα πρέπει να τεθεί σε συζήτηση και η σχέση χριστιανισμού και πατριωτισμού, όταν ο πατριωτισμός γίνεται ένοπλος)."

Κοίτα, τάσεις μπορούν να αναπτυχθούν παντού και πάντα. Δε σημαίνει ότι είναι και λογικές όμως.
Ακόμα κι αν γίνεται να είσαι αριστερός και ένθεος (μεγάλο ΑΝ αυτό) και πάλι βγαίνεις εκτός χριστιανοσύνης γιατί όλες οι αριστερολογίες όπως: "η εξουσία στο λαό", "ο πλούτος στο λαό", κτλ είναι μη-χριστιανικά συνθήματα. Τώρα, αν υποστηρίζεις και ένα από τα σημερινά αριστερά κόμματα (όχι ότι τα υπόλοιπα είναι καλύτερα), τότε κι αν είναι που δεν είσαι χριστιανός... Τα πράγματα είναι πολύ απλά. Ο ίδιος ο Χριστός είπε:

(Ματθ. 10,34):
Μὴ νομίσητε ὅτι ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην ἐπὶ τὴν γῆν· οὐκ ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην, ἀλλὰ μάχαιραν.
ἦλθον γὰρ διχάσαι ἄνθρωπον κατὰ τοῦ πατρὸς αὐτοῦ καὶ θυγατέρα κατὰ τῆς μητρὸς αὐτῆς καὶ νύμφην κατὰ τῆς πενθερᾶς αὐτῆς·
καὶ ἐχθροὶ τοῦ ἀνθρώπου οἱ οἰκιακοὶ αὐτοῦ.
Ὁ φιλῶν πατέρα ἢ μητέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος· καὶ ὁ φιλῶν υἱὸν ἢ θυγατέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστι μου ἄξιος·
καὶ ὃς οὐ λαμβάνει τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καὶ ἀκολουθεῖ ὀπίσω μου, οὐκ ἔστι μου ἄξιος.

Ομοίως το ίδιο ζητάει και στην Αποκάλυψη (Αποκ. 18,4):
Καὶ ἤκουσα ἄλλην φωνὴν ἐκ τοῦ οὐρανοῦ λέγουσαν· ἔξελθε ἐξ αὐτῆς ὁ λαός μου, ἵνα μὴ συγκοινωνήσητε ταῖς ἁμαρτίαις αὐτῆς, καὶ ἵνα ἐκ τῶν πληγῶν αὐτῆς μὴ λάβητε·

Έπειτα να σου αναφέρω αυτό από τις διδαχές του Πατρο Κοσμά (http://users.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/tributes/patrokosmas/didaxai.htm):
Εἰς ὅποιαν χώραν πάλιν ἐπήγαινον καὶ δὲν τοὺς ἐδέχοντο οἱ ἄνθρωποι, τοὺς παρήγγειλε νὰ τινάζουν τὰ ὑποδήματά των, καὶ ἔμενεν εἰς ἐκείνην τὴν χῶραν κατάρα καὶ ὄχι εὐλογία, κατοικία τοῦ διαβόλου καὶ ὄχι τοῦ Χριστοῦ μας.

Γιατί προσπαθείς να ενώσεις πράγματα που ήρθε ο Χριστός για να τα χωρίσει? Τι δουλειά έχει ένας χριστιανός να συνεργάζεται και να συνασπίζεται με άθεους, κακόδοξους και ματαιόδοξους? Δεν είναι πράξη αντίχριστη αυτή?
Εγώ όσους αντίχριστους/αντίθεους ξέρω στη ζωή μου ήταν αριστεροί. Προφανώς, δεν έτυχε αλλά πέτυχε...
Πως είναι δυνατόν να δέχεται κάποιος χριστιανός να συνεργάζεται με κάποιους που δεν δέχονται το Ευαγγέλιο?

Ανώνυμος είπε...

"Αντίθετα, εγώ π.χ. δυσκολεύομαι να δω πώς μπορεί κάποιος να είναι δεξιός και χριστιανός, όταν ξέρουμε ότι η δεξιά παράταξη έχει ιστορικά συμμαχήσει με τους ιμπεριαλιστές και τους κεφαλαιοκράτες. Κι όμως οφείλω να αναγνωρίσω ότι ναι, μπορεί κάποιος να είναι δεξιός και χριστιανός (όμως απαραίτητα θα αποκλίνει από την τάση προσέγγισης του κεφαλαίου και των δυνάμεων ΝΑΤΟ και ΕΕ, στις οποίες ιστορικά πρόσκειται η δεξιά).
(Σήμερα εννοείται ότι και το ΠΑΣΟΚ είναι δεξιά)."


Το είχα γράψει πριν ότι "ο χριστιανισμός δεν μπορεί να έχει ΤΙΠΟΤΑ κοινό με κανέναν πολιτικό χώρο που είναι στη Βουλή."
ΑΛΛΑ άλλο να είναι ένα πολιτικό κόμμα ενάντια του χριστιανισμού από την ιδεολογία του την ίδια και άλλο επειδή "απλά έτυχε".
Η δική μου άποψη είναι ότι στην Ελλάδα δεν υπάρχει ούτε δεξιά, ούτε αριστερά (ούτε και υπήρξαν ποτέ). Το μόνο που υπάρχει είναι ένα μεγάλο μασονικό θέατρο για να κρατά τη λαοθάλασσα μοιρασμένη και διαχειρήσιμη. Είναι αστείο να λες ότι π.χ. η Παπαρήγα με το iPhone στο χέρι, την κόρη σε ιδιωτικό σχολείο, τις χορηγείες του Κόκαλη, τα κλειστά σε ελέγχους κομματικά ταμεία, την αντίθετη κομματική ιδεολογία στη Μαρξιστική θεώρηση του μεταναστευτικού προβλήματος, την πλήρη αδράνεια έναντι στις πολυεθνικές εταιρίες (την ίδια ώρα που "το κόμμα" κατακεραυνώνει μικρές ελληνικές επιχειρήσεις), κ.α. έχουν κάτι να κάνουν με κομμουνισμό ή έστω αριστερή ιδεολογία (ή με το χριστιανισμό, αν έχεις αμφιβολίες και γι' αυτό).
(Για να μη μιλήσουμε και για τα άτομα που ηρωο-ποιεί η αριστερά - εκεί κι αν φαίνεται ο πνευματικός προσανατολισμός...)

Τα ίδια και παρόμοια μπορείς να πεις και για την δεξιά. Η δεξιά δεν ταυτίζεται με όποιον ξεπουλάει δημόσια περιουσία σε ιδιώτες. Αντίθετα, ο στόχος της δεξιάς υποτίθεται ότι είναι να αφήνει ιδιωτικό ότι θεωρεί ότι θα προσφέρει όφελος για τη χώρα υπό καθεστώς ανταγωνισμού. Υπ' αυτήν την έννοια, όχι: Το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ δεν είναι δεξιά. Απλοί προδότες και καθάρματα είναι.
Τώρα εγώ δε φοβάμαι αρνητικά φορτισμένες λέξεις και έμαθα να δέχομαι τις λέξεις με την πραγματική τους σημασία. Ο ιμπεριαλισμός ως αόριστη μέθοδος απόκτησης επιρροής και εξουσίας δεν έχει τίποτα κακό πάνω του. Το θέμα είναι τι κάνεις με αυτήν την επιρροή. Το ίδιο και για την κεφαλαιοκρατία. Κεφάλαια έχουν όλοι - μικρά ή μεγάλα. Κεφαλαιοκράτες είμαστε όλοι. Και πάλι σημασία έχει τι κάνεις με τα κεφάλαια αυτά. Προσωπικά δεν με ενδιαφέρει καθόλου αν το 99% του παγκόσμιου πλούτου συγκεντρωθεί στα χέρια ενός και μόνο ανθρώπου. Το τι θα τον κάνει με νοιάζει. Ομοίως δεν έχω πρόβλημα αν οι ελευθερίες περιοριστούν και εμφανιστεί κάποιος ηγέτης με περισσότερες (ή και αδιανόητες για τις μέρες μας) εξουσίες συγκεντρωμένες στο πρόσωπό του. Το ποιος θα είναι και τι θα κάνει με αυτές με ενοχλεί.

Τώρα ο ένοπλος πατριωτισμός δεν είναι εύκολη συζήτηση. Υπάρχουν πολλοί "πατριωτισμοί" και πολλά διαφορετικά "όπλα".
Όπως και να έχει, ζούμε σε μια μεταπτωτική κοινωνία και η βία συνεπάγεται βία.
Και δε θα είναι η πρώτη φορά που ένας "ένοπλος πατριωτισμός" έσωσε ζωές ανθρώπων από άλλους "ένοπλους πατριωτισμούς".
Μπορεί η βία να μην είναι θεμιτή από το χριστιανισμό αλλά πολλές φορές είναι απαραίτητη για να σωθεί το τομάρι μας.
Αν ήμασταν πραγματικά χριστιανοί οι "ένοπλοι πατριωτισμοί" δε θα χρειάζονταν.
Αλλά δεν είμαστε, οπότε ας μην υποκρινόμαστε ότι ο "ένοπλος πατριωτισμός" είναι το βασικό πρόβλημα στους χριστιανούς σήμερα.