Με αφορμή την εορτή της Μεσοπεντηκοστής (της μεσαίας ημέρας, ανάμεσα στο Πάσχα και την Πεντηκοστή), που ήταν και η επίσημη γιορτή του ναού της Αγίας Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη.
Εν τω φωτί Σου οψόμεθα Φως
Πενταπόσταγμα
 |
| Εικ. από το άρθρο του επισκόπου Κάλλιστου Ware Να μοιραστούμε με τους άλλους τη μεγάλη χαρά της ανάστασης. Για την ορθόδοξη απεικόνιση της Ανάστασης δες εδώ & εδώ. |
Θυμάμαι πάντα Κυριακή του Πάσχα μετά την Αγάπη και το κάψιμο του Ιούδα ένα μικρό παιδί μελαγχολικό σχεδόν δακρυσμένο να ρωτά τον πατέρα του: Τελείωσε το Πάσχα πατέρα;;; Kαι αυτόν με ένα πλατύ χαμόγελο να του απαντά: Τελείωσε λέει… ακόμα δεν άρχισε!!! Κάθε μέρα της Λαμπροβδομάδας παιδί μου είναι Πάσχα!
Έχουμε και του Αη Γιωργιού τις περισσότερες φορές και τον νέο τον Άγιο Ραφαήλ από την Μυτιλήνη και την Παναγία της Βραμπάς που γιορτάζει την Παρασκευή και του Θωμά…
Το πρόσωπο του παιδιού έλαμπε τότε, κι ας έμενε μονάχο του δίχως παρέα στο χωριό μιας και όλοι οι άλλοι Αθηναίοι και πρωτευουσιάνοι μέχρι την Τρίτη του Πάσχα πάντα έφευγαν. Και ερχόταν η Πέμπτη το απόγευμα και γυναίκες και άντρες με δρεπάνια καθάριζαν από το αγρίεμα το μονοπάτι που οδηγούσε από τον αμαξωτό τον δρόμο, στην Παναγιά την Ζωοδόχο Πηγή, στο μανιάτικο λαγκάδι της Βραμπάς. Και με ασβέστη που η μυρωδιά του σε τέτοια μέρη δεν ενοχλεί μάλλον μοιάζει με λιβανιού το μύρισμα τα έκαναν όλα να λάμπουν λίγο πρίν τον Εσπερινό, προσμένοντας καρτερικά το ξημέρωμα της Παρασκευής. Και ερχόταν η Παρασκευή … Το εκκλησάκι ίσα που χώραγε τον Παπά, τα παπαδάκια, τους ψάλτες και αυτούς τους δυο–τρεις που πάντα το ΄χαν τάμα να ακούνε τον εξάψαλμο της αχάραγης της μέρας… [ολόκληρος ο Εξάψαλμος εδώ].
Οι υπόλοιποι κάθονταν έξω στις ασβεστωμένες πέτρες συντηρώντας με τις υγρές μυρωδιές της άνοιξης και τους ήχους του Θεού, μνήμες αλλοτινών εποχών… μετρώντας ο καθένας τους, πόσες τέτοιες χρονιές βρέθηκαν ξανά σε εκείνο το ευλογημένο μέρος, και προσευχόμενοι να αξιωθούν να ανταμώσουν την Παναγιά της Βραμπάς άλλες τόσες και παραπάνω… Τα παιδιά με μια… κατανυκτική ζωηράδα που κανέναν δεν ενοχλούσε μπαινόβγαιναν στο εκκλησάκι, άλλοτε για να ανάψουν το θυμιατό, άλλοτε για να κόψουν το αντίδωρο, άλλοτε για να χτυπήσουν την μικρή καμπάνα στην ενάτη [τη "Θ΄ 'Ωρα"], για να κρατήσουν το κερί στο πλούσιοι επτώχευσαν, που γνώριζαν και το ψαλαν όλοι μαζί, για να βράσουν το ζέον με μπαμπάκι και οινόπνευμα. Με το δι' ευχών του Παπά η ίδια πάντα ερώτηση: Τώρα τελείωσε το Πάσχα;
Απάντηση δεν έπαιρνα παρά μόνο ένα νεύμα, που κατηύθυνε το βλέμμα μου στο λουλουδοστόλιστο εικονοστάσι με τις εικόνες του Αναστάντος Χριστού και αυτήν της Ζωοδόχου Πηγής της δικής μας Παναγιάς της Βραμπάς, μαρτυρούσε πως το δικό μας …Πάσχα δεν τελειώνει ποτέ!
Νώντας Σκοπετέας /Φιλαγιορείτης. Απόσπασμα από την Ραδιοφωνική εκπομπή "Εν τω φωτί Σου οψόμεθα φώς", με τίτλο "Ένα Αληθώς Ανέστη που χρωστάμε χρόνια"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου