Σπύρος Σκουτής
Πολλές φορές ο άλλος αλλάζει αλλά εμείς δεν αναγνωρίζουμε και δεν δεχόμαστε την μεταμόρφωσή του, μένοντας στην εικόνα που είχαμε μέσα μας. Γιατί άραγε;
Έχουμε συγγενείς φίλους ή απλά γνωστούς που αλλάζουν, μεταστρέφονται συνειδησιακά, αλλά δυστυχώς αυτή την αλλαγή δεν θέλουμε να την αποδεχτούμε σαν μια νέα κατάσταση. Φυσικά αυτή την άρνηση την ενεργοποιεί ο εγωισμός μας που μας εμποδίζει να δούμε το φώς δείχνοντας μας το σκοτάδι.
Ένας πολύ σημαντικός λόγος είναι ότι η αλλαγή του συναθρώπου μας προσβάλει ουσιαστικά τον εγωϊσμό μας, με αποτέλεσμα να απορρίπτουμε τον νέο άνθρωπο επειδή έκανε κάτι που εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε. Την αλλαγή! Είναι εκείνη την στιγμή που ο εγωισμός απορρίπτει την αλλαγή του αδερφού με επιθετικότητα και αρνητισμό. Μοιάζει σαν μια μορφή εγωιστικής ζήλειας που λειτουργεί σκοταδιστικά με άσχημα αποτελέσματα. Δηλαδή αφού δεν μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι, ας αρνηθούμε το καλύτερο, ας το βαφτίσουμε ακραίο ή φανατικό και ας συνεχίσουμε να επαναπαυόμαστε στην μιζέρια μας.
Για παράδειγμα πάει κάποιος που αγωνίζεται πνευματικά και ορθόδοξα σε ένα φιλικό ή συγγενικό σπίτι ή ακόμα και την ίδια του την οικογένεια αντιμετωπίζει πόλεμο, και όταν έρχεται η κουβέντα ότι κάνει νηστεία, τον κοιτούν λές και κάνει απεργία πείνας. Μάλιστα αντί να ακούσει λόγο στοργικό ή παρηγοριάς δέχεται επίθεση όπως: “Αυτά είναι ανοησίες που κάνεις, ακραία πράγματα”, “αυτά είναι για μοναχούς, δεν είναι για λαϊκούς”, “δεν χρειάζονται νηστείες, ο Θεός είναι παντού”.
Για να μην μιλήσουμε για εγκράτεια, εκκλησιασμό, εξομολόγηση... Εκεί τον κοιτούν λες και ήρθε από άλλον πλανήτη, με εκφράσεις όπως: “Έπαθες τίποτα;”, “Αυτά είναι για τις γιαγιούλες”, “Ποιος σε έμπλεξε σε τέτοια πράγματα”. Σαν να βρήκε ο τυφλός τον φως του και να του λες οτι είναι πλανεμένος.
Αντί ο αγώνας του αδερφού μας να είναι παράδειγμα να ανάψει το σβηστό κερί στην καρδιά μας, του επιτεθόμαστε κιόλας. Ο εγωισμός όχι μόνο δεν δέχεται το φως αλλά το αναγνωρίζει ως σκοτάδι! Και ιδιαίτερα για τον Ορθόδοξα αγώνα αυτό ειναι αξιοσημείωτο. Μόλις πεις ότι αγωνίζεσαι να γίνεις γκουρού, η κάνεις βουδιστικά κλπ όλοι χαμογελούν και χαίρονται μόλις μιλήσεις για αγώνα για τον Χριστό γίνονται λύκοι! Δεν αντέχεται η αλήθεια.
Μπορεί να μην θέλουμε να ακολουθήσουμε τον αγώνα του αδερφού μας, αυτό είναι σεβαστό. Αλλά το να εμποδίζουμε και να τον κατηγορούμε είναι άδικο και απάνθρωπο. Φυσικά ο αδερφός μας δεν έχει ανάγκη να αλλάξει ο αγώνας του από τις ύβρεις ή τις επιθέσεις, διότι για έναν στρατιώτη του Χριστού αυτά και άλλα πολλά είναι αναμενόμενα, γνωρίζοντας ότι η μάχη με τον κόσμο δεν τελειώνει ποτέ παρά μόνο την ώρα που θα χτυπήσει η καμπάνα για το τέλος του.
Αυτός ο αγώνας γίνεται δυσκολότερος όταν οι πλευρές είναι γονείς και παιδιά. Εκεί οι γονείς αντί να ενθαρρύνουν τα παιδιά στον πνευματικό τους αγώνα τα προσβάλλουν ή τα κατακρίνουν έντονα. Είναι φοβερό να θέλει κάποιος το παιδί του να σπουδάσει, να γίνει σωστός άνθρωπος για την κοινωνία και όταν το παιδί μάχεται για να σώσει την ψυχή του να γίνεται πρόβατο για σφαγή.
Ας δεχτούμε και ας σεβαστούμε αυτή την νέα κατάσταση την μετάνοια και την αλλαγή που θέλει ο άλλος ενθαρρύνοντας τον αγώνα του ή τουλάχιστον να μην μπαίνουμε εμπόδιο σε αυτόν.
Φυσικά όλες αυτές οι πνευματικές μάχες δεν βγαίνουν πέρα χωρίς προσευχή ! Να προσευχόμαστε αδερφοί μου για όλους! Και ο Θεός να ευχόμαστε να του φωτίσει να δουν και να ζήσουν και αυτοί την αλήθεια.
"Νεκρός": γι' αυτά που αναφέρονται παραπάνω, νηστεία, προσευχή, εξομολόγηση κ.τ.λ., σε προσκαλώ σε μερικές εξηγήσεις.
1 σχόλιο:
Νεκρέ μου...
ΠΟλύ ΖΩΝΤΑΝΕΣ οι αναρτήσεις σου...
Καλή δύναμη στον αγώνα!
Δημοσίευση σχολίου