Απόσπασμα από το βιβλίο του π. Γ. Μεταλληνού Ελληνισμός μαχόμενος, εκδόσεις Τήνος, Αθήνα 1995. Πέρα από το άτομο.
Πατήστε εδώ:
![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEiUDAutHa9IHyEk9e4-nCky-HMVQRpZtBie7FT-Rcm3ruedFNEuMc5FdRHQ64UG_3iiZWxOLZr0-a7O3gULncoXWreEYB3QGExWOpf_1rrvUxshWIoYS9nS1VDiicnxPzsTpbqj0Noe-pk/s1600/%25CE%25B5%25CE%25BB%25CE%25BB.+%25CE%25BC%25CE%25B1%25CF%2587%25CF%258C%25CE%25BC%25CE%25B5%25CE%25BD%25CE%25BF%25CF%2582.jpg)
Η Ορθόδοξη Ενορία (κοσμική και μοναστική) έχει αποστολή θεραπευτική. Αυτή την παράδοση όμως τον 14ο αι., όπως και σήμερα, διέσωζε πολύ περισσότερο από την κοσμική, η μοναστική ενορία και αυτής της παραδόσεως υπεραμύνονταν οι Αγιορείτες Πατέρες με αρχηγό τον άγιο Γρηγόριο Παλαμά.
«Ο κεντρικός άξων της Ορθοδοξίας δεν είναι μόνον η Αγία Γραφή, τα συγγράμματα των Πατέρων και αι Τοπικαί και Οικουμενικαί Σύνοδοι, αλλά κυρίως η παράδοσις της εμπειρίας της θεωρίας (θεώσεως) από την μίαν γενεάν εις την άλλην» (π. Ι. Ρωμανίδης).
Ορθόδοξα, αυθεντία δεν είναι τα κείμενα, αλλ’ οι έχοντες
την εμπειρία της θεώσεως. Αντίθετα, η πρόταξη των κειμένων οδηγεί στην
ιδεολογικοποίηση της παραδόσεως. Αληθής θεολόγος στην Ορθοδοξία είναι ο
Θεόπτης, ο δε περί Θεού λόγος (Θεολογία) είναι καρπός της εμπειρίας της
θεώσεως. Χωρίς αυτές τις προϋποθέσεις είναι αδύνατο να κατανοήσει κανείς
τη θεολογική έριδα του 14ου αιώνα..."