ΑΝ ΠΕΘΑΝΕΙΣ ΠΡΙΝ ΠΕΘΑΝΕΙΣ, ΔΕ ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ ΟΤΑΝ ΠΕΘΑΝΕΙΣ

(ΠΑΡΟΙΜΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΜΟΝΑΧΩΝ)

Δευτέρα 29 Ιουνίου 2015

Προσοχή, αδέρφια, να μη χυθεί αίμα...

Image result for ATM

Νομίζω πως το διεθνές οικονομικό κατεστημένο άρχισε τον ωμό εκβιασμό και αυτό ίσως σημαίνει ότι είμαστε σε καλό δρόμο.
Εύκολο όχι, αλλά καλό.
Δεν ξέρω, ο Θεός ξέρει και ο χρόνος θα δείξει.
Πάντως, παρακαλώ όλους μας να προσέξουμε να μη χυθεί αίμα πάνω σε κάποια απερισκεψία μας και να μη χάσουμε την ψυχή μας.
Οι δουλειές μας ας πάνε λίγο πίσω. Ας πάνε και οι ανάγκες μας λίγο πίσω. Υπομονή. Θα περάσει. Αυτοί που παίζουν παιχνίδια στις πλάτες των λαών παίζουν και πάλι στη δική μας πλάτη.
Ψυχή και Χριστός μάς χρειάζονται, που έλεγε και ο άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ως γνωστόν.

Κλικ εδώ, εδώ και εδώ παρακαλώ.

Και για τις εορτές των αγίων αποστόλων Πέτρου και Παύλου (29 Ιουνίου) και των 12 αποστόλων (30 Ιουνίου), κλικ εδώ.
ΝΑΙ, θα τις γιορτάσουμε. Δε χρειάζεται χρήματα ο εορτασμός τους. Μόνο αγώνα για καθαρή καρδιά, ένα κεράκι και μπόλικη ΠΡΟΣΕΥΧΗ για όλα τα θέματα και για την ψυχή μας. Και για τους εχθρούς μας, παρακαλώ, μην το ξεχνάμε.

Κυριακή 28 Ιουνίου 2015

Άγιος Κύριλλος Λούκαρις, ο στύλος της Ορθοδοξίας, ο μέγας πατριάρχης και μάρτυρας (27 Ιουνίου)


Συναξαριστής

Ο πολύτλας Ιερομάρτυς Κύριλλος ο Λούκαρις γεννήθηκε στον Χάνδακα (σημερινό Ηράκλειο) της Κρήτης στις 13 Νοεμβρίου 1572 «εκ γονέων περιφανών ελευθέρων, εν τε τη Πολιτεία και τη Εκκλησία περιβλέπτων» και κατά το άγιο Βάπτισμα πήρε το όνομα Κωνσταντίνος. Ο πατέρας του Στέφανος ήταν Ιερέας και διδάσκαλός του υπήρξε ο Ιερομόναχος Μελέτιος ο Βλαστός.

Μετά την εγκύκλια εκπαίδευση ο Κύριλλος μετέβη στη Βενετία (1584) για ευρύτερη μόρφωση. Εκεί συνάντησε τον Επίσκοπο Κυθήρων Μάξιμο τον Μαργούνιο, ο οποίος τον ανέλαβε κάτω από την προστασία του και χρημάτισε καθηγητής του. Το 1588 αναγκάστηκε να επιστρέψει στην Κρήτη, λόγω οικονομικών προβλημάτων της οικογενείας του, αλλά μετά από ένα χρόνο επέστρεψε στην Ιταλία και γράφτηκε στο περίφημο Παταβινό Πανεπιστήμιο, όπου διδάχθηκε Φιλοσοφία και Θεολογία.

Τελειώνοντας τις σπουδές στην Εσπερία επέστρεψε στην Κρήτη (1592) και εκάρη Μοναχός στη Μονή της Αγκαράθου. Στη μετάνοιά του ("Ν": δηλ. στο μοναστήρι όπου έγινε μοναχός) παρέμεινε ελάχιστο χρονικό διάστημα, γιατί το επόμενο έτος τον κάλεσε στην Αίγυπτο ο συγγενής του Άγιος Μελέτιος ο Πηγάς (βλέπε 13 Σεπτεμβρίου), Πατριάρχης Αλεξανδρείας, ο οποίος τον χειροτόνησε Διάκονο και Πρεσβύτερο και τον ονόμασε Πρωτοσύγκελλό του.

Το έτος 1593 εστάλη από τον Άγιο Μελέτιο στην Πολωνία για να στηρίξει το από τις επιθέσεις της Ουνίας χειμαζόμενο Ορθόδοξο ποίμνιο, όπου εργάστηκε με ζήλο για τρία χρόνια και κινδύνευσε να συλληφθεί και να θανατωθεί κατά τον διωγμό που εξαπέλυσε ο βασιλιάς Σιγισμούνδος εναντίον των Ορθοδόξων. Το 1559 ως «Μέγας Αρχιμανδρίτης και Έξαρχος» απεστάλη και πάλι από τον Μελέτιο Πηγά, τότε Επιτηρητή του Οικουμενικού Θρόνου, στην Πολωνία για εκκλησιαστική υπηρεσία. Παράλληλα είχε την εντολή να περάσει από την Κρήτη και τη Χίο για να αντιμετωπίσει την προπαγάνδα των Ιησουϊτών. Από την Πολωνία μετέβη στις Παραδουνάβιες χώρες (1601) για να στηρίξει και εκεί την Ορθοδοξία. Ενώ βρισκόταν στο Ιάσιο έλαβε επιστολή του Μελετίου, που τον καλούσε να επανέλθει στην Αλεξάνδρεια για να του αφήσει τις τελευταίες υποθήκες και να του παραδώσει τον Θρόνο.

Μετά την κοίμηση του Αγίου Μελετίου (13-9-1601) ο Κύριλλος εξελέγη Πατριάρχης Αλεξανδρείας σε ηλικία 29 ετών. Αμέσως συγκάλεσε τοπική Σύνοδο στο Κάϊρο και καταδίκασε τους Λατίνους, οι οποίοι είχαν προσεταιριστεί τους Κόπτες με σκοπό να καταστρέψουν το Ορθόδοξο Πατριαρχείο. Στις αρχές του 1605 έφτασε στην Κύπρο, ύστερα από πρόσκληση των Χριστιανών, για να βοηθήσει την τοπική Εκκλησία που σπαρασσόταν από εσωτερικές έριδες και μάχες και κατόρθωσε να ειρηνεύσει τα πράγματα. Το 1608 μετέβη στα Ιεροσόλυμα, για τη χειροτονία του Ιεροσολύμων Θεοφάνους, και από 'κει στη Δαμασκό. Επανήλθε στην Αλεξάνδρεια και επιδόθηκε με ζήλο στο κήρυγμα του θείου λόγου. Προχώρησε στη συντήρηση των Πατριαρχικών κτηρίων και Ναών και οικοδόμησε νέους, ενώ παράλληλα φρόντισε να απαλλάξει το Πατριαρχείο από τα χρέη του.

Το Φεβρουάριο του 1612, ενώ βρισκόταν στην Κωνσταντινούπολη, εξελέγη «Επιτηρητής» του Οικουμενικού Θρόνου, αλλά παραιτήθηκε, επειδή κάποιοι Αρχιερείς φατρίασαν εναντίον του προκαλώντας μεγάλη σύγχυση στην Εκκλησία. Αναχώρησε για το Άγιο Όρος και από εκεί για τη Βλαχία, όπου παρέμεινε τέσσερα χρόνια διδάσκοντας τον λαό και αγωνιζόμενος κατά της Ουνίας. Πριν την αναχώρησή του από τη Βλαχία εξέδωσε εγκύκλιο (Τόμο) προς τους Ορθοδόξους, με την οποία καταδικάζει τη διδασκαλία των Λατίνων, ελέγχει τους λατινόφρονες Έλληνες τροφίμους της Σχολής του Αγίου Αθανασίου της Ρώμης και συνιστά την απαρασάλευτη εμμονή στην Ορθόδοξη πίστη ως τον μοναδικό τρόπο άμυνας κατά των εχθρών της ευσεβείας.

Για να διαφωτίσει το Ορθόδοξο πλήρωμα συνέγραψε σε απλή γλώσσα δύο πραγματείες, μία κατά της Αρχής, δηλαδή κατά του πρωτείου του Πάπα Ρώμης, και μία άλλη σε μορφή διαλόγου μεταξύ Φιλαλήθους και Ζηλωτού, με την οποία εξέθεσε τις σατανικές μεθόδους που χρησιμοποιούσαν οι Ιησουΐτες για να προσηλυτίσουν τους Ορθοδόξους.

Φεύγοντας από τη Βλαχία επισκέφτηκε πάλι το Άγιο Όρος, και τον Οκτώβριο του 1615 επέστρεψε στην Αίγυπτο, όπου παρέμεινε, μέχρι την εκλογή του στον Οικουμενικό Θρόνο, ασχολούμενος με το κήρυγμα και την κατήχηση του λαού, αφού στο μεταξύ, χάρη στις άοκνες προσπάθειές του, είχαν εκλείψει τα μεγάλα προβλήματα που ταλαιπωρούσαν τον Αλεξανδρινό Θρόνο.

Μετά τον θάνατο του Πατριάρχου Τιμοθέου του Β' η Σύνοδος του Πατριαρχείου της Κωνσταντινοπόλεως τον εξέλεξε Οικουμενικό Πατριάρχη (4-11-1620), αλλά μετά από δυόμιση χρόνια απομακρύνθηκε από τον Θρόνο (Απρίλιος 1623), κατηγορούμενος ότι προετοίμαζε επανάσταση των ελληνικών νησιών, και σιδηροδέσμιος εξορίστηκε στη Ρόδο. Ο νέος Πατριάρχης Άνθιμος έστειλε εκεί Αρχιερείς με σκοπό να τον πείσουν να υποβάλει κανονική παραίτηση. Εκείνος όμως απέρριψε την πρόταση και, με διαταγή του Μεγάλου Βεζύρη, επέστρεψε στη Βασιλεύουσα (Σεπτέμβριος 1623), όπου έγινε θριαμβευτικά δεκτός από τους Χριστιανούς. Πολλοί κατέφθαναν στον Γαλατά, όπου διέμενε, για να πάρουν την ευλογία του, ενώ οι Αρχιερείς, οι πρόκριτοι και ο λαός ζητούσαν επίμονα την επάνοδό του στον Θρόνο. Ο Πατριάρχης Άνθιμος αναγκάστηκε να παραιτηθεί και στον Θρόνο επανήλθε ο Κύριλλος (2-10-1623). Η αποκατάστασή του έγινε αφορμή γενικής χαράς των Ορθοδόξων, οι οποίοι στο πρόσωπό του έβλεπαν τον γνήσιο και αληθινό ποιμένα και Πατριάρχη τους.

Οι πολέμιοι του Πατριάρχου βρήκαν πειθήνιο όργανό τους τον Βεροίας Κύριλλο Κονταρή, ο οποίος εγκαταστάθηκε στην Πόλη (1632) και άρχισε να συκοφαντεί τον Πατριάρχη, διαδίδοντας στους κυβερνητικούς κύκλους ότι βρισκόταν σε μυστική επικοινωνία με τους εχθρούς της Υψηλής Πύλης και ότι συνωμοτούσε εναντίον της. Οι συκοφαντίες έγιναν αποδεκτές, ο Πατριάρχης απομακρύνθηκε αλλά, λόγω της γενικής αγανακτήσεως, μετά από επτά ημέρες επανήλθε στον Θρόνο. Παρά ταύτα οι πολέμιοί του δεν έπαυσαν ούτε στιγμή να εργάζονται για την απομάκρυνσή του. Καταβάλλοντας μεγάλα χρηματικά ποσά στους τούρκους κατόρθωσαν να τον εξορίσουν στην Τένεδο (7-5-1634) και να ανεβάσουν στον Θρόνο τον Θεσσαλονίκης Αθανάσιο Πατελλάρο. Η παρανομία όμως δεν είχε μεγάλη διάρκεια γιατί μετά ένα μήνα απομακρύνθηκε ο Αθανάσιος και ο Κύριλλος επανήλθε θριαμβευτικά στον Θρόνο.

Οι συνεχείς αποτυχίες να απομακρυνθεί ο Πατριάρχης Κύριλλος και να εγκατασταθεί άλλος της αρεσκείας τους δεν απογοήτευσαν τους εχθρούς του, αντίθετα τους έκαναν σκληρότερους στην πολεμική τους και εφευρετικότερους στις μεθοδεύσεις τους. Πάλι (Μάρτιος 1635) οι Ιησουΐτες κινήθηκαν εναντίον του και δίνοντας άφθονα χρήματα κατόρθωσαν να επιτύχουν την απομάκρυνσή του και την άνοδο στο Θρόνο του Κονταρή, ο οποίος συνέλαβε και περιόρισε τον γέροντα πλέον Πατριάρχη.

Σύμφωνα με έγγραφο του Αυστριακού Πρεσβευτή Schmidt ο Κονταρής και η συμμορία του σκεφτόταν να τυφλώσουν ή να δηλητηριάσουν τον Κύριλλο. Ο Schmidt σκέφτηκε να τον κρατήσει φυλακισμένο στην αυστριακή πρεσβεία αλλά φοβήθηκε μήπως οι φωνές του τραβήξουν την προσοχή των Ελλήνων γειτόνων. Με πρόταση του πρεσβευτή αποφασίστηκε να ακολουθήσουν τις αποφάσεις του Συμβουλίου της ρωμαϊκής Προπαγάνδας για τον Πατριάρχη και να ναυλωθεί πλοίο με έμπιστο πλήρωμα στο οποίο θα επιβιβαζόταν για να μεταφερθεί δήθεν εξόριστος στη Ρόδο. Ο πλοίαρχος είχε εντολή να προσεγγίσει το πρώτο πειρατικό πλοίο που θα συναντούσε, και επί τη βάσει εγγράφων της αυστριακής πρεσβείας θα παρέδιδε τον Κύριλλο για να μεταφερθεί στη Μάλτα. Στην Κωνσταντινούπολη θα κυκλοφορούσε η φήμη ότι Μελιταίοι αιχμαλώτισαν το πλοίο, στο οποίο επέβαινε ο Πατριάρχης, και ότι τον μετέφεραν στο νησί τους.

Ύστερα από πολλές διαπραγματεύσεις και αναβολές βρέθηκε το πλοίο και το πλήρωμα και δόθηκαν τα έγγραφα της αυστριακής Πρεσβείας στον Μητροπολίτη, ο οποίος θα συνόδευε τον αιχμάλωτο Πατριάρχη, αλλά η ολλανδική Πρεσβεία κατόρθωσε με κατάσκοπο να μάθει τα τεκταινόμενα. Το πλήρωμα εξαγοράστηκε και οδήγησε το πλοίο στη Χίο, όπου βρισκόταν ο διοικητής της Ρόδου Μπεκήρ Πασάς, φίλος του Πατριάρχου, ο οποίος τον πήρε υπό την προστασία του στη Ρόδο, όπου και παρέμεινε μέχρι τα μέσα του 1636, οπότε και επέστρεψε στην Κωνσταντινούπολη. Επανήλθε στον Θρόνο τον Μάρτιο του 1637. Βρισκόταν ήδη σε προχωρημένη ηλικία και μπορούσαν οι πολέμιοί του να περιμένουν τον φυσικό θάνατό του για να εφαρμόσουν τα σχέδιά τους. Επειδή όμως αυτός εξακολουθούσε να αγωνίζεται υπέρ της Ορθοδοξίας, οι Ιησουΐτες πείστηκαν ότι ήταν ακατάβλητος «ο μέγας γέρων» και γι̉ αυτό αποφασίστηκε να επιδιωχθεί με κάθε μέσο ο θάνατός του.

Νέες ενέργειες των εχθρών του απέδωσαν το αποτέλεσμα που προσδοκούσαν. Τον Ιούνιο του 1638 ο Schmidt που βρισκόταν σε διαρκή συνεννόηση με την Προπαγάνδα κατόρθωσε να απομακρύνει τον Κύριλλο από τον Θρόνο προβάλλοντας την κατηγορία στις τουρκικές αρχές ότι προετοιμάζει επίθεση των Ρώσων κατά της Κωνστινουπόλεως και επανάσταση των Ελλήνων. Ο Σουλτάνος Μουράτ που βρισκόταν στην εκστρατεία κατά της Βαγδάτης αποδέχθηκε τις κατηγορίες και με την εισήγηση του Μεγάλου Βεζύρη Μπαϊράμ πασά διέταξε να τον θανατώσουν.

Ο Κύριλλος συνελήφθη από απόσπασμα τσαούσηδων (χωροφυλάκων) στις 22 Ιουνίου και φυλακίστηκε στο φρούριο Ρούμελη Χισσάρ, όπου στις 27 Ιουνίου 1638 έφτασαν 15 Γενίτσαροι και άλλοι ανώτεροι κρατικοί υπάλληλοι. Τον παρέλαβαν και, επιβιβάζοντάς τον σε ένα πλοιάριο, τον μετέφεραν στην παραλία του Αγίου Στεφάνου, όπου τον θανάτωσαν με στραγγαλισμό. Ο λαός πληροφορήθηκε την επομένη ημέρα τον θάνατό του και εξεγέρθηκε εναντίον του Κονταρή, ο οποίος όμως προσποιήθηκε ότι δεν είχε γνώση των πραγμάτων. Το σώμα του τάφηκε πρόχειρα στην άμμο του αιγιαλού αλλά μετά τρεις μέρες άνθρωποι του Κονταρή το ξέθαψαν και το πέταξαν στη θάλασσα για να μη βρεθεί από τους Χριστιανούς. Βρέθηκε όμως από κάποιους αλιείς, η σύμφωνα με άλλους, από Χριστιανούς που το αναζήτησαν, μεταφέρθηκε κρυφά και ενταφιάστηκε στη Μονή του Αγίου Ανδρέα, στην ομώνυμη νησίδα του κόλπου της Νικομήδειας.

Μετά από τρία χρόνια, το 1641, ο Οικουμενικός Πατριάρχης Παρθένιος ο Α΄ ο Γέρων (1639 - 1644) μερίμνησε για την ανακομιδή και μεταφορά των λειψάνων του στο Πατριαρχείο και, αφού «έψαλλεν αὐτά», έδωσε εντολή να μεταφερθούν στη Μονή Καμαριωτίσσης της Χάλκης και να τοποθετηθούν στο ιερό Βήμα του Καθολικού της Μονής, κάτω από την αγία Τράπεζα. Από εκεί μετακομίστηκαν στο Πατριαρχικό Σκευοφυλάκιο και το 1975 αποδόθηκαν στην Ιερά Μονή Αγκαράθου, όπου φυλάσσονται σήμερα.

Ο Ιερομάρτυς Πατριάρχης Κύριλλος αμέσως μετά τον μαρτυρικό θάνατό του τιμήθηκε ως Άγιος και Μάρτυς, ο δε Όσιος Ευγένιος ο Αιτωλός (βλέπε 5 Αυγούστου) συνέταξε και Ακολουθία για να εορτάζεται η Μνήμη του. Η επίσημη Αγιοκατάταξή του έγινε από την Ιερά Σύνοδο του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας την 6η Οκτωβρίου 2009.

Ἀπολυτίκιον
῏Ηχος α΄. Τῆς ἐρήμου πολίτης.
 


Τὸν φωστῆρα τῆς Κρήτης, ᾿Αγκαράθου τὸν ὄρπηκα, τῆς Ἀλεξανδρείας ποιμένα, Βυζαντίου τὸν πρόεδρον, τὸν θεῖον δεῦτε Κύριλλον πιστοί, ὡς πρόμαχον τῆς πίστεως στεῤῥόν, καὶ Μαρτύρων θεοδόξαστον κοινωνόν, τιμήσωμεν ἐκβοῶντες· Δόξα τῷ δεδωκότι σοι ἰσχύν, δόξα τῷ σὲ θαυμαστώσαντι, δόξα τῷ ἐν ὑψίστοις εὐκλεῶς, δοξάσαντί σε ῞Αγιε.

Ἕτερον Ἀπολυτίκιον
῏Ηχος γ΄. Θείας πίστεως.


Θεῖον βλάστημα, τῆς Κρητονήσου, ἄνθος εὔοσμον, τῆς ᾿Αγκαράθου, ἀνεδείχθης Μονῆς Πάτερ Κύριλλε· ᾿Αλεξανδρείας ποιμὴν φιλοπρόβατος, καὶ Βυζαντίου θεόκριτος πρόεδρος. ῞Οθεν πρέσβευε, Χριστῷ τῷ Θεῷ πανεύφημε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.

Κοντάκιον
῏Ηχος πλ. δ΄. Τῇ ὑπερμάχῳ.


᾿Εν Πατριάρχαις ἀθλητὴς ἀκαταγώνιστος, θανατωθεὶς ᾿Αγαρηνῶν χερσὶ φονόεσσαις, ἀναδέδειξαι, ὦ Κύριλλε, θεηγόρε. ῞Οθεν στέφος ἀφθαρσίας κομισάμενος, ἱκεσίαις σου μὴ παύσῃ προϊστάμενος, τῶν βοώντων σοι· Χαίροις, Πάτερ πολύαθλε.

Κάθισμα
῏Ηχος δ΄. Ταχὺ προκατάλαβε.

 
Χριστῷ ἠκολούθησας, δι̉ ἀρετῆς ἐκ παιδός, καὶ τούτου ἐποίμανας, τὴν ἐκλογάδα καλῶς, μακάριε Κύριλλε· ᾔσχυνας ἀσεβείας, τοὺς κομψοὺς τοῖς σοῖς λόγοις· ἔθραυσας μαρτυρίῳ, τῶν τυράννων τὸ θράσος· διὸ καὶ τοὺς στεφάνους διπλοῦς, θεόθεν ἀπέλαβες.

Ὁ Οἶκος

 
῎Ανωθεν τῶν ᾿Αγγέλων, αἱ δυνάμεις κροτοῦσιν, ἐπάξιόν σοι Πάτερ τὸν ὕμνον· ἡμεῖς δὲ ἐπὶ γῆς οἱ πιστοί, ἐν εὐφροσύνῃ τὴν μνήμην σου ἄγοντες, τοῖς ᾄσμασί σε στέφομεν, Κύριλλε, καὶ πιστῶς βοῶμεν·
Χαῖρε, ὁ ὅσιος Ποιμενάρχης·
χαῖρε, ὁ ἔνδοξος Πατριάρχης.
Χαῖρε, τὸ τῆς Κρήτης οὐράνιον βλάστημα·
χαῖρε, ᾿Αγκαράθου Μονῆς τὸ ἀπάνθισμα.
Χαῖρε, Μάρκου ὁ διάδοχος, τῆς Αἰγύπτου ὁ πυρσός·
χαῖρε, Βυζαντίου πρόεδρος, ᾿Εκκλησίας ὀφθαλμός.
Χαῖρε, ὅτι καθεῖλες πολεμίων τὸ θράσος·
χαῖρε ὅτι ὑπῆλθες μαρτυρίου τὸν δρόμον.
Χαῖρε, ῾Αγίων πάντων συμμέτοχος·
χαῖρε, Μαρτύρων θεῖος ἐφάμιλλος.
Χαῖρε, σεπτῶν δωρεῶν οἰκονόμος·
χαῖρε, ζωῆς ἀληθοῦς κληρονόμος.
Χαίροις, Πάτερ πολύαθλε.

Μεγαλυνάριον

 
Χαίροις Κρητονήσου ἄνθος τερπνόν, καὶ ᾿Αλεξανδρείας, Ποιμενάρχης περικλεής· Χαίροις Πατριάρχης, σοφὸς τῆς Κωνσταντίνου, καὶ Ἐκκλησίας στῦλος, ἔνδοξε Κύριλλε.


Δείτε επίσης:
 
Ορθοδοξία: Η ελπίδα των λαών της Ευρώπης
Οι ορθόδοξες ρίζες της Δύσης ως παράγοντας πανευρωπαϊκής ενότητας Η νόσος του δυτικού ανθρώπου (& η θεραπεία της)
Η θέωση ως σκοπός της ζωής του ανθρώπου (π. Γεωργίου Καψάνη)
 

Νεομάρτυρες Κρητικοί επίσκοποι 
Άγιοι ασκητές και γεροντάδες στην Κρήτη


Ορθόδοξοι άγιοι στις χώρες της Δύσης (& η Ορθοδοξία στους σύγχρονους δυτικούς λαούς)
Οι Ορθόδοξοι Άγιοι που ευαγγέλισαν τη Δυτική Ευρώπη και τις Σκανδιναβικές χώρες
Βασικές διαφορές ορθόδοξων και καθολικών 
Ορθόδοξοι άγιοι της δύσης (περιεκτικό αφιέρωμα με αρκετά άρθρα)

Η απουσία της Ορθόδοξης Ιεραποστολής από το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη μας...
(ενότητα)

Οι άγιοι Κύρος και Ιωάννης οι Ανάργυροι Ιατροί

...και οι αγίες Αθανασία και οι τρεις θυγατέρες της, Θεοδότη, Θεοκτίστη & Ευδοξία οι μάρτυρες

Οι άγιοι γιατροί Κύρος και Ιωάννης συνελήφθησαν, βασανίστηκαν και θανατώθηκαν, επειδή πήγαν ηρωικά στη φυλακή και συμπαραστάθηκαν στις φυλακισμένες και βασανιζόμενες χριστιανές.
Κάτι έχει να μας πει, νομίζω, η ιστορία τους.

Του π. Γεωργίου Δορμπαράκη 
Από το ιστολόγιό του Ακολουθείν
Όλες οι εικ. από εδώ & εδώ

«Οι άγιοι μάρτυρες Κύρος και Ιωάννης ζούσαν επί Διοκλητιανού του βασιλιά. Ο μεν Κύρος καταγόταν από την Αλεξάνδρεια, ο δε Ιωάννης από την Έδεσσα ("Ν": της Συρίας, υποθέτω). Λόγω του επικρατούντος τότε λοιπόν διωγμού, ο οποίος κατέστρεφε τους χριστιανούς, ο Κύρος προχώρησε προς την Αραβία, σε έναν παραθαλάσσιο τόπο, έγινε μοναχός και κατοίκησε εκεί. Ο δε Ιωάννης που έφθασε στα Ιεροσόλυμα, άκουσε για τις θαυματουργίες του αγίου Κύρου (διότι θεράπευε κάθε νόσο και αρρώστια), πήγε στην Αλεξάνδρεια και από εκεί, από ό,τι φημολογείτο για τον άγιο ως προς τον τόπο διαμονής του, έφθασε εκεί που έμενε και έζησε μαζί του.


Όταν συνελήφθη κάποια γυναίκα, που λεγόταν Αθανασία, μαζί με τις τρεις θυγατέρες της, την Θεοδότη, την Θεοκτίστη και την Ευδοξία, για την πίστη τους στον Χριστό, και επρόκειτο να παρασταθούν στο δικαστικό βήμα, φοβήθηκαν οι άγιοι Κύρος και Ιωάννης μήπως πάθουν κάτι που είναι φυσικό να συμβαίνει και μάλιστα στις γυναίκες, δηλαδή να τρομάξουν από το μέγεθος των μαρτυρικών βασάνων, γι’ αυτό και πήγαν εκεί που τις κρατούσαν, τις έδιναν θάρρος και τις προετοίμαζαν για τα μαρτύρια. Επειδή συνελήφθησαν και αυτοί όμως και ομολόγησαν τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό ότι είναι αληθινός Θεός, υποβλήθηκαν σε πολλές τιμωρίες, οπότε στο τέλος τούς έκοψαν τα κεφάλια, μαζί με τις γυναίκες που αναφέραμε. Τελείται δε η σύναξή τους στο Μαρτύριό τους, που βρίσκεται στην περιοχή του Φωρακίου». 


Συμπλήρωμα (από εδώ): Τότε οι χριστιανοί τους έθαψαν κρυφά, και όταν αυτοκράτορας ήταν ο Αρκάδιος και Αρχιεπίσκοπος Αλεξανδρείας ο Θεόφιλος (400 μ.Χ.), τα άγια λείψανα τους βρέθηκαν και με πανηγυρικό τρόπο έγινε η ανακομιδή τους. Πολλοί, μάλιστα, ασθενείς που άγγιξαν αυτά, θεραπεύθηκαν. Έτσι, επιβεβαιώνεται ότι οι «δίκαιοι εἰς τὸν αἰῶνα ζώσι, καὶ ἐν Κυρίῳ ὃ μισθὸς αὐτῶν» (Σοφία Σολομώντος, ε' 15). Οι δίκαιοι δηλαδή, ζουν αιώνια, και η ανταμοιβή που αρμόζει σ' αυτούς βρίσκεται στα χέρια του Κυρίου.
"Ν": Η μνήμη των αγίων τιμάται στις 31 Ιανουαρίου και η εύρεση των λειψάνων τους στις 28 Ιουνίου. Η Κάρα του Αγίου Κύρου βρίσκεται στη Μονή Τιμίου Προδρόμου Λουτρακίου Κορινθίας. Αποτμήματα του Ιερού Λειψάνου του Αγίου Κύρου βρίσκονται στις Μονές Μεγ. Σπηλαίου Καλαβρύτων και Κύκκου Κύπρου. Αποτμήματα του Ιερού Λειψάνου του Αγίου Ιωάννη βρίσκονται στις Μονές Μεγ. Λαύρας και Παντοκράτορος Αγίου Όρους και Μεγ. Σπηλαίου Καλαβρύτων (από εδώ).

Εικ.: Η αγία Αθανασία με τις τρεις κόρες της, που μαρτύρησαν μαζί με τους δύο αγ. Αναργύρους

Οι άγιοι Κύρος και Ιωάννης ανήκουν στη μεγάλη χορεία των αναργύρων αγίων, όπως οι Κοσμάς και Δαμιανός, Παντελεήμων και Ερμόλαος, Σαμψών και Διομήδης, Θαλέλαιος και Τρύφων. Η υμνολογία τους μάλιστα τους χαρακτηρίζει και ως «εξάρχους των Αναργύρων», πλην των άλλων εγκωμιασμών τους. Είναι ευνόητο δε να επικεντρώνει σ’ ένα μεγάλο βαθμό στη θαυματουργία των αγίων και στη χάρη που πηγάζει από τα τίμια λείψανά τους, χάρη που ιάται «άπαντα ημών τα πάθη» και όλους «τους εν ποικίλαις νόσοις υπάρχοντας», είτε σωματικά είτε και ψυχικά, διότι ακριβώς «θείοι ιατροί υπάρχουσιν». 


Ιατροί λοιπόν των ψυχών και των σωμάτων και αυτοί οι ανάργυροι άγιοι. Ενώ όμως οι ύμνοι αναφέρονται στην θεραπευτική εκ Θεού χάρη των αγίων για τον όλο άνθρωπο, την ψυχή και το σώμα του, τονίζουν ιδιαιτέρως την ιατρεία που παρέχουν ως προς τα ψυχικά πάθη των ανθρώπων, καλύτερα: ο υμνογράφος στρέφει εκεί περισσότερο την προσοχή μας. «Του νοός μου εκτροπάς τυραννούσας με θραύσατε, και ιάσασθε της ψυχής μου τα πάθη» (συντρίψατε τις αμαρτωλές εκτροπές του νου μου που με τυραννούν, και γιατρέψτε τα πάθη της ψυχής μου)∙ «Δυάς μαρτύρων σήμερον ανέτειλεν ημίν, τας ψυχικάς αλγηδόνας ημών θεραπεύουσα, Κύρος και Ιωάννης οι θαυματουργοί» (Ανέτειλε για εμάς σήμερα η δυάδα των μαρτύρων, που θεραπεύει τα ψυχικά τραύματά μας, ο Κύρος και ο Ιωάννης, οι θαυματουργοί).
 

Δεν πρόκειται ασφαλώς περί υποβάθμισης της σημασίας των σωματικών πόνων και ασθενειών: το σώμα μας είναι και αυτό δημιούργημα του Θεού, αξιότιμο και ισοστάσιο με την ψυχή μας, γι’ αυτό και ο Κύριος θεράπευε και τις σωματικές αρρώστιες των ανθρώπων. Ο άγιος υμνογράφος όμως θέλει να τονίσει την προτεραιότητα της ψυχής, διότι όταν πάσχει η ψυχή, το αντίκτυπο είναι αιώνιο, κάτι που δεν συμβαίνει με τις σωματικές αρρώστιες, οι οποίες μάλιστα πολλές φορές γίνονται μέσον αγιασμού των ανθρώπων με την υπομονή που μπορεί αυτοί να επιδείξουν. «Καυχήσομαι εν ταις ασθενείαις μου» (θα καυχηθώ για τις ασθένειές μου) όπως λέει και ο απόστολος, διότι «όταν ασθενώ, τότε δυνατός ειμι», αφού ο ίδιος ο Κύριος βεβαιώνει: «η δύναμίς μου εν ασθενείαις τελειούται» (η δύναμή μου φθάνει στην τελείωσή της μέσα από τις αρρώστιες). 

Και βλέπουμε μάλιστα ότι ο υμνογράφος θεωρεί ως αρρώστια, ως «τυραννία» κυριολεκτικά της ψυχής, «τις εκτροπές του νοός». Γιατί άραγε; Διότι ο νους του ανθρώπου, ο ηγεμόνας της ψυχής, θα έπρεπε πάντοτε να είναι στραμμένος προς τον Θεό, με όλη την αγάπη και την έντασή του. Η εντολή του Θεού είναι σαφής: «Αγαπήσεις Κύριον τον Θεόν σου εξ όλης της ψυχής, εξ όλης της καρδίας, εξ όλης της διανοίας, εξ όλης της ισχύος». Με το σκεπτικό βεβαίως ότι ο άνθρωπος είναι δημιουργημένος «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν Θεού». 

Ό,τι πιο φυσιολογικό λοιπόν είναι να λειτουργεί με αυτόν τον τρόπο ο ηγεμόνας νους, ώστε και όλες οι άλλες δυνάμεις της ψυχής: τα συναισθήματα και οι επιθυμίες, να τον ακολουθούν, κάνοντας βεβαίως και το σώμα να βρίσκεται σε υπακοή προς την αγάπη του Θεού. Λόγω της πτώσεως όμως στην αμαρτία και της επιρροής του αρχεκάκου εχθρού διαβόλου, ο νους γοητεύεται από τον κόσμο και τις προκλήσεις του μέσω των αισθήσεων του σώματος, οπότε από τη φυσιολογική πορεία του προς τον Θεό οδηγείται στην ανώμαλη πορεία του προς τον κόσμο, με αποτέλεσμα να τυραννείται από τις εκτροπές των παθών και ο άνθρωπος ψυχοσωματικά να διαστρέφεται.
 

Ο άγιος Κύρος
Η κατεξοχήν ιατρεία λοιπόν που παρέχουν οι άγιοι, εν προκειμένω οι άγιοι Κύρος και Ιωάννης, είναι σε αυτό το επίπεδο: να βοηθήσουν με τη χάρη του Θεού ο νους μας να σταθεροποιηθεί στην κανονική του πορεία: την αγάπη προς τον Θεό, η οποία βεβαίως εκφράζεται ως αγάπη προς τον συνάνθρωπο. Τη φυσιολογία αυτή την έζησαν πρώτα από όλα στον εαυτό τους οι άγιοι, γι’ αυτό και χαριτώθηκαν από τον Θεό να την δωρίζουν και σε εμάς, όπως άλλωστε έκαναν και με τις συναθλήσασες με αυτούς άγιες Αθανασία με τις κόρες της. «Σε, Σώτερ, η δυάς των Μαρτύρων επόθησε» (Εσένα, Σωτήρα Κύριε, η δυάδα των μαρτύρων πόθησε)∙ «Κατεθέλχθησαν τω έρωτι της Τριάδος, και υπ’ αυτής οι Μάρτυρες σφοδρώς ερρωσθέντες, Κύρος και Ιωάννης τε, ενώσει τη κρείττονι, όργανα Θεού ανεδείχθησαν» (Καταγοητεύθηκαν από τον έρωτα της αγίας Τριάδος, ο Κύρος και ο Ιωάννης, και αφού πήραν τεράστια δύναμη από αυτήν οι μάρτυρες, με την πιο ανώτερη και καλύτερη ένωση που υπάρχει, αναδείχτηκαν όργανα του Θεού). 

Και από την άλλη: «Σε μόνον αγαπάν απτοήτω φρονήματι αλείψαντες τας Παρθένους, Ιωάννης και Κύρος, ανδρείας απειργάσαντο» (Καθοδήγησαν τις παρθένους με τη μητέρα τους βεβαίως, ο Ιωάννης και ο Κύρος, με άφοβο φρόνημα, και τις έκαναν να είναι ανδρείες). Το έχουμε μάλιστα ξαναπεί: όσο ο άνθρωπος είναι στραμμένος προς τον Θεό και Αυτόν έχει ως προτεραιότητα της ζωής του, όσο δηλαδή βρίσκεται στη φυσιολογική του κατάσταση, τόσο και υπερβαίνει όλα τα προβλήματα της ζωής αυτής, ιδίως μάλιστα τα ψυχολογικά λεγόμενα, τα οποία ταλαιπωρούν πλήθος συνανθρώπων μας και τους κάνουν τη ζωή «κόλαση» που λέμε. Οι άγιοι ανάργυροι δίνουν σήμερα με τη μνήμη τους και την πρόκληση αυτή: να θυμηθούμε ότι η ιατρεία του ανθρώπου είναι πρωτίστως ιατρεία ψυχής, και μάλιστα ρύθμισης του νου. 

Δείτε επίσης:

Οι άγιοι της Ιατρικής
Πέντε Άραβες γιατροί άγιοι της Ορθοδοξίας


ΛΟΥΚΑΣ Ο ΙΑΤΡΟΣ Ο ΑΓΑΠΗΤΟΣ (Ευαγγελιστής Λουκάς)

άγιος Λουκάς ο Ιατρός της Κριμαίας

Για τις φυλακές:

Ο παπάς στη φυλακή, οι φονιάδες & οι σατανιστές

Έχεις μπλέξει με τον υπόκοσμο και τις φυλακές; Ξέρω κάποιον δικό σου...
Οι φυλακές ανηλίκων, η παρακμή, ο Χριστός, τα δάκρυα της Παναγίας...

Ο άγιος Ληστής του Γογλοθά και ο π. Γερβάσιος των φυλακισμένων
Για τις γυναικείες φυλακές 
Με τα αγόρια πίσω απ' τα κάγκελα 

Σάββατο 27 Ιουνίου 2015

Για τα πολιτικά γεγονότα αυτών των ημερών (τέλος Ιουνίου 2015)


Image result for eurogroup

Θέσεις μας θα βρείτε εδώ & εδώ, αν και τα άρθρα είχαν θέματα της τότε επικαιρότητας.
Ευχαριστώ.

Και, ενημερωτικά:
Επιστολή της Ιεράς Συνόδου προς Ευρωπαίους ηγέτες για την κρίση
Την άποψή μας, αν τη θέλετε, θα την αντιληφθείτε στα άρθρα, όπου παραπέμπουμε. 

Ρίξτε και μια ματιά στις ενότητές μας οικονομική κρίση και ΛΕΦΤΑ
Ο Θεός ας βοηθήσει όλο τον κόσμο.

Ο άγιος που έζησε πάνω σε μια αμυγδαλιά & ο άγιος που ίδρυσε το θεσμό των νοσοκομείων (26+27 Ιουνίου)

Πέμπτη 25 Ιουνίου 2015

Ημερίδα 28 Ιουνίου: Κοινωνία χωρίς μετρητά: Προοπτική ή εφιάλτης;


 
Η Εστία Πατερικών Μελετών διοργανώνει ημερίδα με θέμα «Κοινωνία χωρίς μετρητά: Προοπτική ή Εφιάλτης;» στο Στάδιο Ειρήνης & Φιλίας την Κυριακή 28/6
Η επονομαζόμενη και ως «Αχρήματη Κοινωνία» προβάλλεται από σύγχρονους και παλαιότερους «σωτήρες» ως πανάκεια για την επίλυση χρόνιων παθογενειών της Ελληνικής Κοινωνίας. Είναι όμως έτσι, ή «έχει φίδια ο λάκκος;;;» 
Οι απαντήσεις στο ΣΕΦ την Κυριακή 28/6 στις 16:00 το απόγευμα...
 
Εν συντομία το πρόγραμμα της Ημερίδας:
 
- Έναρξη εργασιών υπό Μητροπολίτου Πειραιώς κ. Σεραφείμ,

- Αρχιμανδρίτης Αθανάσιος Αναστασίου: «Η μετάβαση στην αχρήματη κοινωνία ως απειλή της θεοσδότου ελευθερίας και ιδιοπροσωπίας μας»,


- Νότης Μαριάς, Ευρωβουλευτής: «Αριθμοποίηση του προσώπου και Ευρωπαϊκή Ένωση»,

- Στάθης Αδαμόπουλος: «Η νέα τεχνολογία θέλει να αλλάξει τον τρόπο που πληρώνουμε για το καθετί, αλλά με ποιό κόστος; Επιπτώσεις της αχρήματης κοινωνίας στο άτομο, στην κοινωνία, στη δημοκρατία»,


- Γεωργία Φωτεινού: «Πλαστικό χρήμα: καταπολέμηση φοροδιαφυγής ή το τέλος των ατομικών ελευθεριών;»,


- Δημήτρης Χιωτακάκος: «Διμερής προβληματισμός: Τεχνολογική και προσχηματική κατάχρηση»,


- Αριστοτέλης Κατράνης: «Απαγόρευση χρήσης των μετρητών χρημάτων: Οι νομικές πτυχές μιας μεγάλης απειλής για τις δημοκρατικές ελευθερίες και τα θεμελιώδη ατομικά δικαιώματα».



"Ν": Η ταπεινή μας γνώμη:

Προσυπογράφουμε την πρόσκληση στην ημερίδα και ελπίζουμε να δούμε τα βίντεο στο Διαδίκτυο.
Η κοινωνία του πλαστικού χρήματος είναι απλώς ένα σύμπτωμα της γενικής απόλυτης κυριαρχίας των οικονομικών αυτοκρατοριών όχι μόνο πάνω στην κοινωνία ως σύνολο αλλά και στη ζωή κάθε ανθρώπου.
Βεβαίως θυμίζει την περίφημη πλέον προφητεία που υπάρχει στη βιογραφία του οσίου Παϊσίου το 1996, ότι το χρέος θα οδηγήσει στην ηλεκτρονική διακυβέρνηση με πρόφαση την πάταξη της φοροδιαφυγής (θα τη δείτε στο link που δίνουμε παρακάτω).
Μιλάμε για εξουσία ασύλληπτης δύναμης, που δεν επιβάλλεται μόνο μέσω του πλαστικού χρήματος (καρτών), αλλά και γενικά μέσω της τεχνολογίας, η οποία είναι στα χέρια τους και υπάρχει για την εξυπηρέτησή τους (και μόνο δευτερευόντως για να διευκολύνει τη ζωή του κοινού ανθρώπου, και μάλιστα όχι όλων των ανθρώπων, αλλά μόνο εκείνων που έχουν να πληρώσουν). Το ότι τώρα πληκτρολογώ αυτά τα λόγια στο Διαδίκτυο, οφείλεται όχι στο ότι αγνοούν την πράξη μου (ή την ταυτότητά μου), αλλά στο ότι δεν είμαι αληθινά επικίνδυνος. Αν τυχόν γίνω, θα με βρουν και θα με εκμηδενίσουν σε δευτερόλεπτα.
Η Εκκλησία ως θεσμός (σωστότερο να έλεγα "ως σώμα Χριστού") μπορεί να αντισταθεί. Θα γίνει τότε μια Εκκλησία μαρτύρων, γιατί η σύγχρονη εξουσία είναι ανάλογη ή και τρομερότερη με τη ρωμαϊκή και με κάθε άλλη εξουσία που δίωξε στο παρελθόν την Εκκλησία. Αλλά θα σώσει πολλούς.
Και τώρα κάποιοι αντιστέκονται (όπως οι συντελεστές της ημερίδας). Κάποιοι πέφτουν και σε υπερβολές (όπως το δήθεν "υπερμνημόνιο" και άλλες θεωρίες συνωμοσίας). Σε μια χαώδη κατάσταση συναντάς τα πάντα.
Θα θέλαμε από την ηγεσία της Εκκλησίας μας κάτι πιο δυνατό. Παρακαλούμε και ευχόμαστε γι' αυτό. Ο Χριστός ας μπει μπροστά, όχι για να "ανατρέψουμε" την εξουσία αυτή - που φυσικά είναι μια καθαρά αντίχριστη εξουσία - αλλά για να αξιωθούμε να ομολογήσουμε το όνομά Του που ο κόσμος πλέον το αρνείται. Να το ομολογήσουμε, για χάρη της σωτηρίας της δικής μας και των αδελφών μας.
Αυτά τα λίγα και φτωχά από την ασήμαντη μπλογκονησίδα μας.
Ίσως αξίζει να δείτε (ή να ξαναδείτε) τα posts μας Ο Αντίχριστος (το Θηρίο) και οι αντίχριστοι της γενιάς μας (εκεί και η προφητεία που λέγαμε) και Κόκκινο χαλί για τον Αντίχριστο.

Πρόσκληση σε έκθεση βιβλίου...


Η ΠΕΙΡΑΪΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΣΤΗΝ ΕΚΘΕΣΗ ΒΙΒΛΙΟΥ ΣΤΟ ΠΑΣΑΛΙΜΑΝΙ 
 
 
Παρότι κοντεύει να τελειώσει, έστω και για λίγες μέρες δημοσιεύουμε την είδηση προσκαλώντας, αλλά και παρακαλώντας, ιδίως εσάς που δεν έχετε καμία σχέση με την Εκκλησία ή είστε προκατειλημμένοι εναντίον των παπάδων ή δεν πιστεύετε στο Θεό ή θεωρείτε τον εαυτό σας άθεο ή αγνωστικιστή, ή πιστεύετε σε τεχνικές αυτοβελτίωσης (αλλά όχι στον ορθόδοξο χριστιανικό δρόμο της τελειοποίησης τους ανθρώπου - ή νομίζετε ότι ξέρετε καλά αυτόν το δρόμο, αλλά "τον συνδυάζετε" με ολίγον από τη σοφία των θρησκειών της Άπω Ανατολής) κ.λ.π. κ.λ.π. να πλησιάσετε, να συζητήσετε, να συμμετάσχετε σε πνευματικές ζυμώσεις και αναζητήσεις που ίσως αλλάξουν τη ζωή σας...
Η είδηση από την ιστοσελίδα του ραδιοσταθμού της Πειραϊκής Εκκλησίας:

Ο Ραδιοφωνικός μας Σταθμός και το Βιβλιοπωλείο της Ιεράς Μητροπόλεως Πειραιώς, στην Έκθεση βιβλίου στο Πασαλιμάνι.
Η Πειραϊκή Εκκλησία, στην Έκθεση θεσμό για την πόλη του Πειραιά. 
Επισκεφτείτε μας στο περίπτερο 6 κ 7 και ενημερωθείτε για το πρόγραμμα και τις δράσεις μας.
Η Έκθεση βιβλίου στο Πασαλιμάνι, θα λειτουργήσει από την Παρασκευή 12 έως την Κυριακή 28 Ιουνίου και θα είναι ανοιχτή για το κοινό από τις 19:00 – 23:00 καθημερινά.
Σας περιμένουμε να γνωριστούμε.
 
Προτείνουμε και:
 

Apathy Epidemic



John Valadez
DEATH TO THE WORLD
“Rouse thyself, thou who sleepest, and rise from the dead, and the Christ shall shine on thee.” +St. Paul’s letter to the Ephesians (5:14)
Too often do we become diverted in the cares of mass and social media, teleporting through computer mainframes and cellular devises to a land sadistically bent on self-worship. It seems these days that at birth we are plugged into a computer grid of ever-distracting chaos, gazing on a vacant throne only occupied by phantoms of our own fantasies. This is something that has been talked about over the last few decades throughout academia and scattered across millions of blogs. We are loosing ourselves in distraction, letting our hearts beat with the sound of incoming notifications and “likes.” As of late, we have seen the media frenzy over Caitlyn Jenner and Hollywood’s cultish fan club that enforce his decision to mutilate himself. Even a bot was used on twitter to change masculine nouns to feminine ones when posting about him, forcing people not just to tolerate the issue, but bow their knees to it. 

Worship over his appearance on Vanity Fair has ensued and those who do not prostrate before the cover icon refuse at their own demise, excommunicated from a new social norm. Such is the state of today. The world is getting worse and it might keep going that direction, but too often do we swallow the pill of the media, even if it is in the negative. The worship of Caitlyn Jenner and the treatment of those who do not bow down is a reality, however it is only another blindfold to the true epidemic of our times. There is something more sinister happening other than Jenner that is eating at the very core of our beings and the fabric of humanity. Nietzsche began to sing a lullaby that has been blasted into our ears across time, sending a dramatic wave of slumber and apathy down to our very age. In this dream world, lethargy exists so profound that seeking has been put to death and replaced with dispiritedness.

Death to the World’s publication was birthed in a time when there was unrest, rebellion, and disgust with the material core of our society. Now, there is nothing. Lack of movement exists and triviality has become the norm. Why do we wonder then that Jenner is worshipped? There is no question, there is just complete obedience to the media machine that seeks to stamp God out of every last one of us, that seeks to break the legs of the resistant in order to force obeisance. We cannot serve two masters and it is too often that we jump up to post our own opinions, giving into the murky pool of lukewarm spirit. God is not updated like your IOS software; He does not change with the times. The concrete universal truth of His Church, built on the blood of martyrs, should not just be referenced like a Google search or a Wiki article. It is not to be rationalized by an every changing swarm of modern ideals and opinion. It is for transformation and renewal, for both crucifixion and resurrection of the mind. Scholastics who have become Saints of our times did not attain Christ through educated hypothesis or book learning, but through crucifixion of the mind and a renewal of self in the image of Christ. They woke up and refused to slumber.

Sleeper, Christ is calling you. Arise from the apathy epidemic and open your eyes to a cause for life and give up your senseless world. Refuse the dreamland of this age and drift from the pools of the lukewarm. Rise and fight, for the Kingdom of Heaven is taken by the violent and the violent take it by force. We do not receive life without shedding sweat and blood. Let us rise from the smoggy clouds of sloth, regard our comfort as chains, and embrace crucifixion for renewal and resurrection. Awake and die to thyself.
 

Τετάρτη 24 Ιουνίου 2015

Cults Within & Without


by Archpriest Alexey Young
Truth and grace


Photo from here

For the time will come when they will not endure sound doctrine; but after their own lusts shall they heap to themselves teachers, having itching ears; and they shall turn away their ears from the truth, and shall be turned unto fables. (II Tim. 4:3)

In his monumental work, The Decline and Fall of the Roman Empire, written more than two hundred years ago, Edward Gibbon perfectly depicted the religious polytheism of American society in the following description of ancient Rome:

The various modes of worship which prevailed in the Roman Empire were all considered by the people as equally true.... Rome was incessantly filled with subjects and strangers from every part of the world, who all introduced and enjoyed the favorite superstitions of their native country.... Their love of the marvelous and supernatural, their curiosity with regard to future events...were the principal cause which favored the establishment of polytheism.

In pluralistic, ecumenically-conditioned North America, the average citizen, does tend to think that all religions are basically good, if not basically the same. But as Joan Johnson writes in The Cult Movement (Franklin Watts, 1984):

The past two and one-half decades have shown that all religions are not good. Certainly those groups that masquerade as religions merely to get around laws or avoid taxes are not good. Those groups that use their followers as pawns to attain wealth or power are not good. Groups led by individuals whose motives and judgment are specious are not good. And religions that, for whatever reason, condone mind manipulation are not good.

Some years ago I was preparing a catechumen for Baptism. One day he asked me: After I'm baptized, will there be higher mysteries or revelations for me to learn about?  I was taken aback until I remembered that he had come from a staunch Mormon background, with heavy emphasis on hidden temple rituals and oaths of secrecy.  In his simple naiveté he thought that the cultish aspects of Mormonism might be normal components of all churches. He quite literally didn't know any better.

But we Orthodox also have a simple naiveté about the cult mentality, and it is a dangerous naiveté.  As virtually every priest knows, more and more converts are coming from cult backgrounds of all kinds.  If a priest is not familiar with the broad outlines of cult psychology, he may be preparing these catechumens doctrinally, but is overlooking the cult mentality unconsciously lurking in the catechumens mind. And because we tend to think of cults in dramatic terms, such as the Jonestown massacre, the Solar Temple suicides, Waco, Texas, or Japan's apocalyptic Aum Shinrikyo cult, we don't realize that we see only the tip of the iceberg—for mind control techniques have become ineffably refined and could even penetrate Orthodoxy itself, under certain conditions.

Combating Cult Mind Control, by Steven Hassan (Park Street Press, 198), addresses this issue. Mr. Hassan is an ex-Moonie who, after several years with that cult, was de-programmed. He now serves as National Coordinator of FOCUS, a support network for former members of cults.

After carefully distinguishing between brainwashing (the use of force, sometimes including torture, to coerce another's thinking) and mind-control (the use of psychological techniques for behavior modification without the recruits awareness that this is going on), the author identifies four main types of cults—on the basis of their use of mind-control tactics:*

1. Religious cults are the most common and familiar. They may be Christian-oriented (e.g., Mormons, Jehovah's Witnesses, or smaller, less well-known groups) or based on Eastern religions (such as the Hare Krishna movement, Rajneesh, etc.). They may be of an esoteric, illuminist orientation (e.g., Rosicrucian's, the former Holy Order of MANS) or a bizarre combination (such as the Moonies).  A great body of reliable literature is available on all of these groups—Hassan's book contains an extensive and authoritative bibliography—and our clergy should familiarize themselves with this material.

2. Political cults: these include both left- and right-wing fringe elements—among the best known are the various neo-Nazi organizations and Communist groups.

3. Psychotherapy cults emphasize personal enlightenment through allegedly therapeutic techniques and may also contain aspects of both religious and political cults (e.g., Scientology, EST).

Sexual immorality and perversion may or may not be present in any of these first three categories, depending on the particular cult and its founders/leaders.

4. Commercial cults: these groups are less well-known but rapidly growing in our society.  Appealing to greed, they recruit teenagers and young adults through newspaper ads. Usually their victims have to pay stiff fees for training, and end up selling merchandise door-to-door in another city, returning most of their income to the company.

According to Hassan, the four main components of mind control are control of behavior, thoughts, emotions and information.  Control of behavior has to do with environment—what a person wears, where he lives, and often includes sleep restriction and inadequate diet.

Thought control involves manipulation of thought processes so that cult members view reality in terms of us versus them. They are conditioned to immediately reject any criticism of the group or its leaders.

Emotional control makes use of guilt and fear as ways of keeping cult-followers under control. One particularly powerful aspect of fear is the skillful manipulation of followers phobias (troubling and negative thoughts and anxieties based upon poor self-image).  Members are conditioned to define happiness in terms of unquestioning obedience to the leaders, who must be appeased at all cost, yet who never seem to be quite satisfied with ones performance.  Specific behavior modification techniques are extensively used.

Information control denies members the vital information they need to make rational judgments and decisions. Any information critical of the cult and its leaders will be kept from the followers.  Often, control over their lives and minds is so extensive that members may not even know there is outside criticism or concern about their cult.  But as Joan Johnson writes:

Learning to think critically is one of the most important skills an individual develops.  How else can a person make wise decisions?  In a world of the sincere and insincere, of the believable and the absurd, individuals must make difficult decisions. Survival depends on the ability to think critically. That skill can be lost or its growth stunted if it is not constantly used. Imagine how differently history would have been written had Jim Jones's followers asked, Why? ... But they didn't.  They were victims of unquestioning obedience. They did not think critically. And now they are dead.

Although not every cult necessarily uses all of the above techniques, Mr. Hassan says that Each form of control has great power and influence on the human mind. Together, they form a totalistic web, which can manipulate even the strongest-minded people.  The more sophisticated the cult, the more subtle will be its use of these techniques, whether alone or in lethal combination. Each method or control is discussed in considerably more detail in Hassan's book.

Additionally, an elitist mentality is carefully nourished. Cultists often feel that they are in some special way chosen for a great destiny, a unique task in history. Later we will see the special form this could take even in Orthodoxy. In Hassan's words, [Cultists] consider themselves better, more knowledgeable and more powerful than anyone else in the world.

What kind of psycho-social profile does a typical cult recruit have?  According to Peter Rowley's New God's in America (David McKay Co., 1971), A very large number, if not the majority, of the young joining these beliefs have had less than satisfactory experiences with their parents. Middle-aged parents, influenced by materialism and memories of the Depression, either ignored their children or held them in rigid psychological chains. Many new beliefs and particularly the communes are new families replacing those that never existed. The [leaders] . . .  are clearly father-figures, substituting for those Dads who gave their time to the corporation rather than to their sons or daughters.

Orthodox parents must also realize that there are tens of thousands of ex-cult members in our society today—and by God's Providence some of them find their way to Orthodoxy. Hassan says that they leave a group in three basic ways: they walk out [many, once they see that something is very wrong, literally run away], they get kicked out (often in a very burned-out condition, both psychologically and physically), or they get counseled out. Although they are fortunate to leave the destructive cult, the adjustments to life in the real world can be extremely difficult. If they don't get good information and counseling after they leave, the cult-induced phobias they carry with them will make them into walking time bombs. Also, many cult members have lived for so long without any kind of normal work or social life that the process of readjustment to adult life is an uphill climb.

This process of readjustment may fall to the pastoral counseling of the priest during the time of preparation for Baptism. His expertise—or lack thereof—may be critical to the future spiritual survival of the ex-cult member, now a catechumen.

But watch thou in all things, endure afflictions,
do the work of an evangelist, make full the
proof of thy ministry (II Tim. 4:5).

Orthodoxy has seen cults before: indeed it has had a long history of experience and wisdom in that regard. Even a Jim Jones and his Jonestown is nothing new: a few fanatics among some 17th-century priestless Old Believers urged their followers to commit self-immolation in order to escape what they believed were the forces of Antichrist—and many of them did. But aside from doctrine, the primary difference between the old Khlysty or Skoptsy sects in Russia and modern cults, is the much more sophisticated use of mind control.

We rarely speak of it, perhaps do not even suspect it, and are certainly uncomfortable with the idea, but cultism has had its impact within Orthodoxy even today.  Some of us know about those places, situations, and leaders (sometimes abbots or archimandrites, occasionally even married priests) who have exerted an unhealthy and puzzling influence over their followers—but we didn't necessarily associate this with cultism.

Those of us adhering to the old ways of our fathers in the Faith value obedience and humility, a careful preservation of monastic principles, and we look constantly to our elders (especially in the monastic ranks) for guidance and example. But these are all practical ideals that, in the hands of the inexperienced, the mentally ill, the amoral, or the power-hungry, can be abused.

There are many books in English which deal with traditional monastic or lay spiritual struggle (in Greece, Russia, and elsewhere). The best are lives of saints and biographies of great Church leaders, both men and women. There are also excellent manuals about spiritual struggle (such as Unseen Warfare and The Arena). Such books can provide a standard by which the neophyte can measure what he is experiencing in a given church situation.

However, a note of caution: although one reads much in those books about startzi (elders) and obedience to them, it must be made clear that in this country, at least, there are NO true elders today whose voice can be the voice of heaven for a disciple or spiritual child.  To think otherwise is very dangerous: whole groups have been led into schism or heresy because they believed their leader to be an unerring elder.

In addition to the outline of mind-control techniques given in the first part of this article (which may apply totally or in part to cult manifestations when they occur within a Church context), there are certain questions that should be asked about individual leaders and their followers.  If the answer to any one of these questions suggests that something is not quite right, the follower (whether he be in a monastery for men or women, a parish, or in a lay association) should immediately leave, for obedience has meaning and value only if it is freely given, not if it is extorted by means of fear, guilt, or emotional blackmail.  This cannot be understated.

1. What is the history of the group or jurisdiction?  As a priest, I have often been surprised at how little interest the prospective convert shows in this question.

2. The leader (bishop, abbot, abbess, priest, layman, etc.) of the group: What is his background and training?  Beware of cultish talk such as, All of the other monasteries are bad; you cant trust them, but were doing it right!

3. Is there paranoid talk or a feeling of us versus them?  Does the leader feel persecuted and misunderstood by others in the Orthodox world?  Are outsider critics seen as the enemy? Are followers discouraged from having contact with those that are outside the group?  Are critics invariably referred to in un-Christian or demeaning language (such as stupid, vulgar, peasants, worldly, etc.)?

4. Have you ever been asked to do something you knew to be illegal, immoral, or degrading?  This is a tricky one, for once the cult mind-set has been accepted by the follower, all kinds of things can be justified in the name of obedience, a sense of superiority, etc., indicating a psychopathic mentality on the part of the leader.

5. Are there doctrinal/historical deviations such as We don't need bishops (or priests, etc.); all of the bishops have gone bad? Beware: this usually indicates that the leader in question has gotten into some kind of trouble with his bishop (if he ever had one).  Are attempts made to undermine or destroy the reputation and character of other accepted authority figures in the Church, or at least cast doubt on their competence?

6. While there may not be external signs of great wealth in a given group, are there attempts to persuade recruits to sign over money, property, or credit cards to the group?  (Even in a monastic situation this should be watched very carefully. Normally, a novice would not make a financial transferal—either to his own family or the monastery—until he was ready for tonsure.)  Are relatives and visitors flattered and specially honored in order to obtain large donations from them?

7. Are guilt and fear employed to, first, get someone into the group (If you don't become a monk I can guarantee that you will go to hell) or, second, to discourage them from leaving (If you leave, you will be lost, you will go back to your former immoral life-style)?  Is there a lack of congruity concerning those that have left the group?  For example, you know that a given recruit simply walked out, but the leaders invariably say that he was kicked out for (choose one) immorality, mental instability, disobedience, etc., rather than, simply, He wasn't suited for the monastic calling.

8. If you are a layman in a parish situation, are you expected to get permission (a blessing) from the priest before you change jobs, buy a new car, etc.?  Under normal circumstances these are not the proper purview of a parish priest, however wise and pious he may otherwise be. One may—and should—ask for prayers and advice about these and other non-controversial aspects of practical life, but asking for permission is a quite different thing.

9. Is lying or misrepresentation justified by the leader because, he says, the group is serving a higher cause? In other words, do the ends justify the means?

10. Are members given medical treatment (physical or emotional, if needed) by the group, or are they sent home so that the family can bear the expense?

11. Is there grandiosity on the part of the leaders?  In other words, do they see themselves and the group as somehow rescuing, fixing, or saving the rest of the Church?

One may, indeed, be giving a very good witness, but this is not something to be shoved down the throats of others or trumpeted far and wide.  In Orthodoxy, a witness is simply lived, quietly, peacefully, and in harmony with others as best as can be.  In this century, the examples of Saint Nectarios of Aegina and the righteous Papa Nicholas Planas of Athens, not to mention our own contemporary, Saint John of Shanghai and San Francisco, are good examples of this.

For parents whose children may one day be tempted by this or that guru (whether in the Church or out), Steven Hassan has wise words:

Reliance on television for entertainment and information, is also a factor in predisposing one to cult membership Unfortunately, most television viewing does not stimulate our intellect, imagination or higher aspirations. Instead, television encourages conformity and creates a distorted perception of reality.  Where else can all problems be resolved in a one-hour episode?  In addition, while it is certainly important to know what is happening in the world, incessant news reports on drug problems, sex scandals, corruption and violence take their toll on the American psyche.  We become desensitized to our own values and lose the powers of creativity and discrimination.

In the last decade or so, the cult mentality has seriously threatened the innocent minds and souls of many Orthodox seekers. Some of them have been grievously harmed, even though they may have left the groups that were harming them.  As parents and priests, we have a responsibility to face this problem squarely and honestly, although it is not easy or comfortable to do so. We must not pretend  or hide our heads in the sand.

Among the tasks that face us are—

1. To help parents understand the factors in family life that might predispose our children to one day abandon their free will to unscrupulous and unworthy leaders, whether in the Church, in politics, or elsewhere.  We must teach children what free will is, how it operates, and why it is so precious. And we must start teaching them now.

2. We must educate our young so that they understand what true spiritual fatherhood (or motherhood) is, what authentic monastic life consists of, and what, by contrast, are the recognizable signs of a cult.

3. By our example and words, we should try to rescue as many souls as we can who are presently involved in cult activity and who, no longer able to exercise their own free will, may never find the strength of will to walk out on their own.

4. Counsel and nurture those who have already left a cult but may be silently suffering not just emotional scars but still-open wounds from the experience.

Wherefore take unto you the whole armor of God, that ye may be able to withstand in the evil day.  (Eph. 6:13)

Click:

Two Deaths
About "Death to the World!"

The Way - An introduction to the Orthodox Faith
Two orthodox monasteries in California

Saint Herman Monastery (website)
St. Herman Press

ORTHODOX CHRISTIAN MONASTICISM in NORTH AMERICA
Travelers on the Way to the Light
The ancient Christian Church - About Orthodox Church in the West World...
LIVE, BEYOND THE LIMITS!

Saint Innocent Veniaminov & the Native Tribes of Alaska
Two Orthodox Missions in USA

  
Theosis (deification): The True Purpose of Human Life  
Orthodoxy: The hope of the people of Europe  
A smile from eternity & a barefoot saint in USA
Miley Cyrus, or: why Orthodox Mission in the West is an urgent need...


Roman Catholics met Orthodoxy
Klaus Kenneth, the spiritual traveler   
Through Closed Doors
The Impossibility of Aloneness: When Christ Found Me in the Himalayas

The website of Pantokratoras monastery