ΑΝ ΠΕΘΑΝΕΙΣ ΠΡΙΝ ΠΕΘΑΝΕΙΣ, ΔΕ ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ ΟΤΑΝ ΠΕΘΑΝΕΙΣ

(ΠΑΡΟΙΜΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΜΟΝΑΧΩΝ)

Κυριακή 31 Οκτωβρίου 2010

Νευροθεολογία: Εγκέφαλος και πνευματκή εμπειρία



Τα τελευταία χρόνια μια σειρά πειραμάτων έχει καταδείξει ότι πολλές από τις θεωρούμενες ως «υπερφυσικές» εμπειρίες των ανθρώπων σχετίζονται άμεσα με υπολειτουργία ή δυσλειτουργία συγκεκριμένων εγκεφαλικών περιοχών. Η ερευνητική και ερμηνευτική αυτή απόπειρα ονομάζεται συμβατικά «Νευροθεολογία» (Neurotheology) ή «Βιοθεολογία» (Biotheology) και εύλογα θεωρείται ότι δυναμιτίζει μια από τις σημαντικότερες θεωρούμενες ως αποδείξεις για την ύπαρξη του θεϊκού κόσμου: την πνευματική εμπειρία.
Έτσι, για παράδειγμα, έχει γίνει υποβολή οραμάτων σε εθελοντές με τον ερεθισμό συγκεκριμένων εγκεφαλικών κέντρων, όπως οι κροταφικοί λοβοί.
Ομοίως, ο νευρολόγος Olaf Blanke και οι συνάδελφοι από τα Πανεπιστημιακά Νοσοκομεία της Γενεύης και της Λωζάνης ανακάλυψαν ότι η ηλεκτρική διέγερση της γωνιακής έλικας (angular gyrus) μπορεί να προκαλέσει την ψευδαίσθηση της εξωσωματικής εμπειρίας.
Εξάλλου, στο βιβλίο του Μάθιου Άλπερ «Ο Θεός στον εγκέφαλο» (μια αθεϊστική μελέτη με δαρβινικές αναφορές, εκδ. Αβγό) βρίσκουμε μια σύνοψη σχετικών παρατηρήσεων:
Το 1997 Ιάπωνες ερευνητές ανακάλυψαν ότι οι επαναλαμβανόμενοι ρυθμοί διεγείρουν τον υποθάλαμο του εγκεφάλου προκαλώντας συναισθήματα γαλήνης ή διέγερσης. Έτσι ίσως εξηγείται γιατί ο χορός και οι ψαλμοί χρησιμοποιούνται ως πρόξενοι τέτοιων υπερβατικών συναισθημάτων σε πολλές θρησκείες και αιρέσεις (όχι στον αρχαίο και στον ορθόδοξο χριστιανισμό).


Επίσης, χρησιμοποιώντας υπολογιστική τομογραφία εκπομπής ποζιτρονίων σε βουδιστές μοναχούς που διαλογίζονταν, οι Άντριου Νιούμπεργκ και Γιουτζίν Ντ’ Ακουίλι του πανεπιστημίου της Πενσιλβανίας διαπίστωσαν ότι κατά τη διάρκεια του διαλογισμού και των υπερβατικών εμπειριών που τον συνόδευαν, υπήρξε σημαντική αλλαγή στη νευρική δραστηριότητα του μετωπιαίου και του βρεγματικού λοβού, πτώση της ροής αίματος στην αμυγδαλή κ.λ.π., πράγματα που έχουν ως συνέπειες ψευδή «πνευματικά» αισθήματα, όπως η γαλήνη, η αίσθηση της υπέρβασης του χώρου και του χρόνου, η αίσθηση της ένωσης με «όλα τα όντα», της εμπειρίας που δεν περιγράφεται επαρκώς κ.τ.λ.
Πειράματα του δρος Β. Σ. Ραματσάντραν του πανεπιστημίου του Σαν Ντιέγκο με ασθενείς που πάσχουν από επιληψίας που περιλαμβάνει δραστηριότητα στους κροταφικούς λοβούς απέδειξαν ότι βιώνουν μια «θρησκευτική παραφορά» πριν από κάθε κρίση, ανάλογη με αυτήν που περιγράφει ο Φ. Ντοστογιέφσκι στον «Ηλίθιο».

Μερικά πρώτα σχόλια

Η εξωσωματική εμπειρία [για την οποία κλικ εδώ] και η χρήση του ρυθμού και άλλων μέσων πρόκλησης «πνευματικού βιώματος» δεν περιλαμβάνονται στα ενδιαφέροντα του αρχαίου και του ορθόδοξου χριστιανισμού. Αντίθετα, απορρίπτονται ως φαινόμενα και πρακτικές ύποπτης εγκυρότητας και συνεπώς επικίνδυνες για την αληθινή πνευματική πρόοδο του ανθρώπου, δηλαδή την ένωσή του με το Θεό. Στο χριστιανισμό σκοπός δεν είναι η βίωση εμπειριών, αλλά η πρόοδος σε μια πορεία αγάπης, που αρχίζει από την «κάθαρση της καρδιάς» και προχωρεί στο «φωτισμό του νου» και τη «θέωση» (ένωση με τις άκτιστες ενέργειες του Θεού).
Η «κάθαρση της καρδιάς» είναι η κατάσταση, που επιτρέπει στον άνθρωπο να αγαπά όλο τον κόσμο, ακόμη και τους εχθρούς του. «Αγαπά» σημαίνει να χαίρεται όταν χαίρονται ή προοδεύουν και να λυπάται όταν πονούν ή παρακμάζουν. Η αγάπη αυτή δεν είναι συναισθηματική αντίδραση, αλλά συνειδητά αποφασισμένη δεξίωση του άλλου ως αδελφού στο πνευματικό κέντρο του ανθρώπου (το οποίο αγνοεί η δυτική ψυχολογία), που οι Πατέρες της Εκκλησίας ονομάζουν «καρδία» και ακριβέστερα «βαθεία» ή «νοερά» καρδία. Ολόκληρη η εκκλησιαστική ζωή και η ασκητική προσπάθεια των χριστιανών, λαϊκών και κληρικών ή μοναχών, όπως τη διδάσκει η αρχαία και η ορθόδοξη παράδοση (νηπτική παράδοση), δεν αποσκοπεί σε μια αυτόματη ηθικιστική σωτηρία ως εύνοια του Θεού, στα πρότυπα της εύνοιας των μεσαιωνικών βασιλέων, αλλά στην προσέλκυση της θείας χάριτος, που θα ενισχύσει τον άνθρωπο, ανάλογα με την πρόθεσή του (όχι με την πίστη του), στην υπεράνθρωπη προσπάθειά του για επίτευξη αυτής της «υπερφυσικής» σχέσης με τους άλλους. Αυτή είναι και μία ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στο «μυστικισμό» του αρχαίου και του ορθόδοξου χριστιανισμού και στο μυστικισμό των διαφόρων θρησκειών ή αιρέσεων.
Κατά τους αρχαίους και τους ορθόδοξους Πατέρες της Εκκλησίας, ο άνθρωπος, από την αρχή της δημιουργίας του, έχει εγγενή προδιάθεση στροφής προς το Θεό και τάσης για ένωση με Αυτόν. Εκτροπή αυτής της τάσης προς «αυτοθέωση» (θέωση διά των δικών του δυνάμεων, αντί για το σωστό τρόπο, την κάθαρση της καρδιάς) αποτέλεσε και το προπατορικό αμάρτημα, που επαναλαμβάνεται σε κάθε γενιά (η σεξουαλική ερμηνεία του είναι άγνωστη στην αρχαία Εκκλησία –τουλάχιστον της ανατολής– καθώς και στην ορθόδοξη).
Οι παλαιοί Πατέρες φυσικά δεν είχαν τις δικές μας γνώσεις νευροφυσιολογίας ή γενετικής, γνώριζαν όμως την αλληλεξάρτηση ψυχής και σώματος και δε θα τους προκαλούσε έκπληξη η διαπίστωση ότι ψευδείς πνευματικές εμπειρίες προκαλούνται από συγκεκριμένα «πάθη» εγκεφαλικών περιοχών. Θα παρατηρούσαν όμως ότι:
α) Η ύπαρξη ψευδών πνευματικών εμπειριών είναι κάτι γνωστό στο χριστιανισμό ήδη από την αρχή της ύπαρξής του, καθώς οι πρώτοι χριστιανοί ζούσαν ανάμεσα σε πολλές ομάδες «ενθουσιαστών» (που «ενθουσιάζονταν», δηλαδή «γίνονταν ένθεοι», με τεχνητούς τρόπους), ενώ συχνά ξεπηδούσαν καινούργιες, όπως οι μεσσαλιανοί (= προσευχόμενοι). Όμως η ύπαρξη ψευδών πνευματικών εμπειριών δεν αποκλείει εξορισμού να υπάρχουν και αληθινές πνευματικές εμπειρίες.
β) Η χριστιανική προσευχή δεν είναι διαλογισμός, εκτός από περιθωριακές καταστάσεις εκτροπής, που διαμορφώθηκαν στη δύση κατά τα νεώτερα χρόνια. Συνεπώς, τα συμπεράσματα, στα οποία οδηγεί η έρευνα και ο πειραματισμός σε ανθρώπους που διαλογίζονται, δεν είναι επιστημονικά σωστό να επεκτείνονται αυτονόητα στις πνευματικές εμπειρίες των χριστιανών. Θα πρέπει να γίνουν έρευνες σε χριστιανούς, που βιώνουν πνευματικές εμπειρίες, και μάλιστα σε έμπειρους ησυχαστές μοναχούς, όχι σε οποιονδήποτε μέσο πιστό που επιχειρεί να προσευχηθεί.
Επίσης, πρέπει να παρατηρήσουμε ότι στον ορθόδοξο χώρο τα αποτελέσματα της «Νευροθεολογίας» έχουν γίνει αποδεκτά χωρίς πρόβλημα. Μια συνοπτική αποτίμησή τους από ορθόδοξη σκοπιά βλ. π.χ. στην εισήγηση του παιδοψυχολόγου και παιδοψυχίατρου π. Βασιλείου Θερμού «Εμπειρίες σε αιρέσεις και σέκτες – ψυχολογική θεώρηση», την οποία βλ. και εδώ.
Χαρακτηριστικά του ορθόδοξου πνευματικού βιώματος
Ας έρθουμε τώρα στο βασικό ζήτημα που μας απασχολεί. Οι ερευνητές της «Νευροθεολογίας» αγνοούν εντελώς το πνευματικό βίωμα στο χώρο του αρχαίου και του ορθόδοξου χριστιανισμού. Γνωρίζουν μόνο διάφορες εκδοχές του δυτικού χριστιανισμού, τη γνησιότητα των οποίων απορρίπτουν, αλλά οι οποίες έχουν μελετηθεί και αξιολογηθεί και στον ορθόδοξο χώρο προ πολλού.
Φυσικά, πρέπει να πω ότι και στο χώρο του μυστικισμού της άπω ανατολής υπάρχουν καταγραφές πνευματικών εμπειριών που δεν ερμηνεύονται επαρκώς με τα νευρολογικά πειράματα, π.χ. αστρικά ταξίδια ή αναμνήσεις «προηγούμενων ζωών». Οι ερευνητές μας δεν φαίνεται να έχουν ασχοληθεί σοβαρά με αυτές, επαναπαυόμενοι στα συμπεράσματα μελετών που έγιναν σε συνθήκες εργαστηρίου. Ταξίδεψαν όμως στο Θιβέτ; Επισκέφτηκαν κανένα άσραμ; Προσωπικά, ομολογώ ότι θα με ενδιέφερε πάρα πολύ να γνώριζα αν κάποιος έχει μελετήσει στα σοβαρά (δηλ. επιτόπου) την αξιοπιστία των μυστικιστών της άπω ανατολής και με ποιο τρόπο την αναίρεσε. Αν όμως δεν την έχει μελετήσει καθόλου, τότε φοβούμαι πως οποιοσδήποτε σοβαρός βουδιστής ή ινδουιστής θα μπορούσε να γράψει ανάλογα σχόλια με τα δικά μου.
Στην ορθόδοξη βιβλιογραφία (αναφέρω παρεμπιπτόντως) υπάρχουν συγκεκριμένες επιτόπιες μελέτες του μυστικισμού της άπω ανατολής. Αναφέρω από μνήμης το «Η Ορθοδοξία και η θρησκεία του μέλλοντος» του π. Σεραφείμ Ρόουζ (όπου δημοσιεύονται και μελέτες τρίτων, μεταξύ των οποίων και πρώην ινδουιστών [ολόκληρο εδώ]) και το «Οι γκουρού, ο νέος και ο γέροντας Παΐσιος» του Διονυσίου Φαρασιώτη, όπου (παρά τον «αδόκιμο» επιστημονικά τίτλο) δημοσιεύονται οι μακροχρόνιες έρευνες του συγγραφέα, ο οποίος πίστεψε στον ινδουισμό, μυήθηκε σ’ αυτόν και ταξίδεψε στις πηγές του.


Ωστόσο, η περίπτωση αυτή δεν με αφορά. Στο παρόν σημείωμα θα επιχειρήσουμε να αναφέρουμε εντελώς περιληπτικά κάποια χαρακτηριστικά του ορθόδοξου πνευματικού βιώματος, που φαίνεται να αντιβαίνουν στις ερμηνείες της «Νευροθεολογίας».

Χαρακτηριστικά του ορθόδοξου πνευματικού βιώματος

1. Η ορθόδοξη πνευματική εμπειρία βιώνεται όχι μόνο κατά την ώρα της προσευχής, αλλά και κατά τη διάρκεια της κοινής καθημερινότητας. Μπορεί δε να διαρκεί μέρες, κατά τις οποίες ο άνθρωπος έχει πλήρη διαύγεια και ασχολείται με τις συνηθισμένες του ασχολίες, ευρισκόμενος συγχρόνως εντός της θείας χάριτος. Τέτοιες περιπτώσεις καταγράφονται π.χ. στους βίους αγίων όπως οι Αντώνιος του Βορόνεζ, Σεραφείμ του Σάρωφ, Παΐσιος ο Αγιορείτης, Σωφρόνιος του Έσσεξ (πολύμηνο βίωμα) κ.π.ά.
Μπορεί επίσης να συμβεί σε άνθρωπο που δε γνωρίζει καθόλου την ορθοδοξία, όπως ο Αμερικανός βουδιστής ιερέας Νείλος Στράικερ, που, μετά από ένα πολυήμερο ορθόδοξο πνευματικό βίωμα, ερεύνησε την ορθοδοξία και έγινε ορθόδοξος (βλ. την περίπτωσή του εδώ).
2. Πάρα πολλές φορές ανύποπτοι τρίτοι έχουν γίνει μάρτυρες και κοινωνοί του πνευματικού βιώματος ενός αγίου. Τέτοιες περιπτώσεις καταγράφονται από την αρχαιότητα, στους βίους αγίων όπως ο μέγας Αρσένιος, ο μέγας Βασίλειος, ο Συμεών ο Νέος Θεολόγος, αλλά και ο Παύλος της Ομπνόρα, ο Σεραφείμ του Σάρωφ, ο Αντώνιος του Βορόνεζ, ο Παΐσιος ο Αγιορείτης κ.π.ά. Τέτοιες εμπειρίες καταγράφονται και στο βιβλίο του καθηγητή του παν/μίου του Μέιν (και μελετητή της ορθόδοξης πνευματικότητας) Κυριάκου Μαρκίδη «The Mountain of Silence» («Το όρος της σιωπής», εκδ. Διόπτρα).

Ο άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ σκεπάζει με το θείο Φως το Νικόλαο Μοτοβίλωφ. Απόσπασμα από το διάλογο των δύο αντρών (που τον κατέγραψε ο ίδιος ο Μοτοβίλωφ και τον κατέθεσε στο μητροπολίτη της Αγ. Πετρούπολης Ισίδωρο τον Αύγουστο του 1861), εδώ [η φωτο από εδώ].
Πρό(σ)κληση για ΕΡΕΥΝΑ

 Φυσικά τα παραπάνω, όπως και τα επόμενα, δεν «αποδεικνύουν» τίποτε. Όποιος θέλει μπορεί εύκολα να τα αρνηθεί, χαρακτηρίζοντάς τα ψεύδη και μύθους. Από καθαρά επιστημονική σκοπιά όμως, κάτι τέτοιο δεν είναι συνετό. Το επιστημονικά σωστό είναι η διερεύνηση των μαρτυριών και μάλιστα με συμμετοχική παρατήρηση.
Η σχετική έρευνα θα μπορούσε να γίνει οπουδήποτε (άνθρωποι με υψηλά βιώματα ορθόδοξης πνευματικότητας μπορεί να ζουν και στη γειτονιά σας), όμως τα πιο κατάλληλα μέρη ασφαλώς είναι οι χώροι όπου κατά τεκμήριο παρατηρείται εντονότερη πνευματική αναζήτηση, δηλαδή τα μεγάλα ορθόδοξα μοναστικά κέντρα, όπως ο Άθως, το Σινά, τα μεγάλα ρωσικά μοναστικά κέντρα του Κιέβου, της Όπτινα, του Ντιβέγεβο κ.λ.π. Για τον ερευνητή που δραστηριοποιείται στην αγγλόφωνη δύση, κατάλληλη αφετηρία νομίζω πως θα ήταν η μονή του Τιμίου Προδρόμου στο Έσσεξ της Αγγλίας (Stavropegic Monastery to St John the Baptist, Essex), η μονή του αγίου Αντωνίου στην Αριζόνα (St Anthony’s Greek Orthodox Monastery), η Αδελφότητα του αγίου Γερμανού της Αλάσκας στην Καλιφόρνια (St. Herman of Alaska Bratherhood, Platina, California), ενώ ίσως θα ήταν χρήσιμη μια επαφή με τον π. Πήτερ Γκίλκουιστ (fr Peter Gillquist) και τους συντρόφους του της «Ευαγγελικής Ορθόδοξης Ιεραποστολής της Αρχιεπισκοπής Αντιοχείας», στις ΗΠΑ, που προσήλθαν στην ορθοδοξία από τον προτεσταντισμό μετά από οργανωμένη και ενδελεχή έρευνα.
Στους χώρους αυτούς (όπου ποτέ, απ’ όσο ξέρω, δεν έχει γίνει τέτοιου είδους έρευνα) δεν θα βρει «καταρράκτες θετικής ενέργειας», αλλά μπορεί να καθοδηγηθεί σε άμεση επικοινωνία και παρατήρηση σημερινών ορθόδοξων αγίων, που διαμένουν είτε στα μοναστήρια είτε στις γύρω δασικές ή ερημικές εκτάσεις, ευρισκόμενων στα ανώτερα στάδια πνευματικής προόδου που ονομάζονται στην παράδοσή μας «φωτισμός» και «θέωση». Οι άγιοι αυτοί δεν περιμένουν επισκέπτες ούτε και θα είναι εύκολο να κάνουν κάποιον κοινωνό των βιωμάτων τους, όμως και μια στοιχειώδης ανθρωπολογική έρευνα της κουλτούρας τους θα συνιστούσε πρόοδο στο ζήτημα που μας απασχολεί. Σύμφωνα με τις καταγραφές αιώνων (που υπάρχει λόγος να αμφισβητηθούν από τους σύγχρονους δυτικούς επιστήμονες, όχι όμως να αγνοηθούν) η περίπτωσή τους δεν εμπίπτει στα συμπεράσματα των νευροφυσιολογικών ερευνών.

Πλάνες, θαύματα, ο Θεός που κρύβεται

3. Ένα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του αρχαίου και του ορθόδοξου χριστιανικού πνευματικού βιώματος είναι οι παράξενες εμπειρίες που ονομάζονται «πλάνες» και απορρίπτονται ως δαιμονικές. Δεν αναφέρομαι σε εφιαλτικές εμπειρίες, που θα μπορούσαν να θεωρηθούν προϊόντα φόβου, αλλά σε φωτεινά βιώματα, εντελώς όμοια με τα θεϊκά, που όμως απορρίπτονται ως απομιμήσεις.
Η ύπαρξη τέτοιων εμπειριών ώθησε τους χριστιανούς, ήδη από τα χρόνια της Καινής Διαθήκης (βλ. π.χ. Β΄ προς Κορινθίους 11, 14, Α΄ Ιωάννου, 4, 1-6), στην ανάπτυξη της λεγόμενης «διάκρισης των πνευμάτων», δηλαδή της δοκιμασίας που θα τους επέτρεπε να αποφεύγουν τις παγίδες αυτού του είδους. Ένα πρώτο κριτήριο, που μπορεί να βρει κάποιος στα κείμενα των ορθόδοξων ασκητών (π.χ. σε πολλά έργα αγίων που περιλαμβάνονται στη μεγάλη συλλογή «Φιλοκαλία», καθώς και στη διδασκαλία του σύγχρονου αγίου Σιλουανού του Αθωνίτη), είναι ότι το γνήσιο θεϊκό βίωμα προκαλεί στον άνθρωπο γαλήνη και αγάπη προς τους εχθρούς, ενώ το ψευδοβίωμα προκαλεί αποστροφή ή ταραχή, έστω κι αν συνοδεύεται με κάποιο αίσθημα ενθουσιασμού ή «χαράς». Αυτό το κριτήριο όμως δεν είναι απόλυτα ασφαλές, γιατί ένας αρχάριος μπορεί να νομίζει ότι αισθάνεται γαλήνη ακόμη και σε κατάσταση πλάνης, γι’ αυτό όλοι οι δάσκαλοι της ορθόδοξης πνευματικότητας συνιστούν επίμονα να μην επιθυμούμε ούτε να επιδιώκουμε, αλλά αντιθέτως να αποφεύγουμε τις «υπερφυσικές» εμπειρίες (και να τις αγνοούμε νηφάλια, αν εμφανιστούν), δίνοντας έμφαση μόνο στην προσπάθειά μας για την κάθαρση της καρδιάς από τα πάθη και την εγκατάσταση σ’ αυτήν της παγκόσμιας εν Χριστώ αγάπης.
Η ύπαρξη των «πλανών» α) δεν είναι κάτι πανθρησκειακό, ούτε καν παγχριστιανικό, αλλά χαρακτηρίζει τον αρχαίο και τον ορθόδοξο χριστιανισμό, β) φανερώνει ότι τα πνευματικά βιώματα διαφοροποιούνται ως προς τα χαρακτηριστικά τους, πράγμα που έχουν μελετήσει οι αληθινοί χριστιανοί διδάσκαλοι, γ) δε συμβάλλει στην ψυχική μας ισορροπία (αντίθετα, την υπονομεύει) κι έτσι, τουλάχιστον κατ’ αρχάς, αναιρεί την υπόθεση ότι «η φύση» μάς προίκισε με το πνευματικό βίωμα, δ) συνιστά ένα ισχυρό αντικίνητρο για τους χριστιανούς, μια άμυνα απέναντι στα πνευματικά βιώματα, τα οποία όμως, εφόσον επιμένουν, και πάλι εμφανίζονται ως ανεξάρτητα από κάθε «φυσική» ερμηνεία τους.
«Μην παρασύρεστε τόσο γρήγορα από αυτό που βλέπετε, αλλά να έχετε βαρύτητα και, δοκιμάζοντας τα πάντα με προσοχή, δεχτείτε το καλό και απορρίψτε το κακό. Πάντα πρέπει να δοκιμάζετε και να εξετάζετε και μονάχα μετά να πιστεύετε» (άγιος Γρηγόριος ο Σιναΐτης, 14ος αι.). «Ένα κατάλαβα: μην επιθυμείτε οράματα, ακόμη και την ώρα των οραμάτων» (π. Σωφρόνιος του Έσσεξ, 1896-1993).
«Οι άγιοι διδάσκαλοι του χριστιανικού αγώνα ζητούν από τους ευσεβείς αγωνιστές να μην εμπιστεύονται κανενός είδους εικόνα ή οπτασία που θα εμφανιστεί ξαφνικά μπροστά τους, ούτε ν’ αρχίζουν κουβέντα μαζί της ούτε να της δίνουν καμιά προσοχή. Επίσης τους ζητούν να προφυλάσσουν τον εαυτό τους κατά τη διάρκεια αυτών των εμφανίσεων κάνοντας το σημείο του σταυρού, να κλείνουν τα μάτια τους και, με ακλόνητη επίγνωση της αναξιότητας και της ακαταλληλότητάς τους να βλέπουν άγια πνεύματα, να ικετεύουν το Θεό ζητώντας Του να τους προστατεύει απ’ όλες τις παγίδες και τις πλάνες που με πανουργία επινοούν εναντίον των ανθρώπων τα μοχθηρά πνεύματα…», άγιος Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ, 19ος αι. (η παραπομπή από το π. Σεραφείμ Ρόουζ, «Η ψυχή μετά το θάνατο…»).
Εκτός αυτού, πάμπολλες αναφορές υπάρχουν στο «Γεροντικό» και στα άλλα ασκητικά συγγράμματα όλων των εποχών, αλλά και στους λόγους γ΄, ζ΄ κ.ά. της «Κλίμακας» του αγίου Ιωάννη του Σιναΐτη (6ος αι.). ["Νεκρός": αναλυτικό άρθρο για τις πλάνες δες εδώ].

Πολλοί άνθρωποι βαθιά πλανεμένοι ξαναγύρισαν στην Ορθοδοξία και, στη συνέχεια, ανέλυσαν τη διαφορά πλάνης και αυθεντικού θεϊκού βιώματος. Ένας από αυτούς είναι ο άγιος Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ.
4. Ένα εξαιρετικά σημαντικό στοιχείο του θέματος που μας ενδιαφέρει είναι η κατάσταση, που οι χριστιανοί διδάσκαλοι ονομάζουν «θεοεγκατάλειψη». Μετά από ένα δείγμα ή μερικά δείγματα της χάριτος του Θεού στη ζωή μας, ο Θεός αποσύρεται. Ο χριστιανός Τον αποζητά και προσπαθεί να Τον φέρει πίσω, ώστε να νιώσει ξανά την ευφορία της παρουσίας Του. Προσεύχεται, αγρυπνά, νηστεύει, θρηνεί, όμως ο Θεός φαίνεται να κωφεύει. Ό,τι κι αν κάνει ο άνθρωπος, ακόμη κι αν αγωνίζεται χρόνια, αισθάνεται πνευματικά ξηρός. Και ξαφνικά ο Θεός, όταν θέλει, επανέρχεται και ίσως δεν ξαναφεύγει ποτέ (βλ. π.χ. π. Σωφρονίου του Έσσεξ «Ο άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης» και «Οψόμεθα τον Θεόν καθώς εστί»).
Η θεοεγκατάλειψη είναι μία «απόδειξη» ότι το ορθόδοξο πνευματικό βίωμα δεν είναι προϊόν μηχανισμού, καθώς και ότι ο χριστιανισμός δεν χρησιμοποιεί τεχνικές αντίστοιχες με τον ανατολικό διαλογισμό, γιατί τότε η σωστή εφαρμογή της «μεθόδου» θα οδηγούσε αναπόφευκτα στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Αντίθετα, εδώ καμία μέθοδος δεν είναι αποτελεσματική – όλα δείχνουν ότι δεν πρόκειται για ενεργοποίηση μηχανισμών, αλλά για ελεύθερη επικοινωνία προσώπων.
5. Το οφθαλμοφανέστερο από τα στοιχεία που μας ενδιαφέρουν είναι ότι το ορθόδοξο πνευματικό βίωμα, μετά από ένα στάδιο πνευματικής προόδου, συνοδεύεται από τα «χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος», που εξαιτίας τους ένας άνθρωπος γίνεται διορατικός, προορατικός, ιαματικός κ.τ.λ. – ένα τμήμα της ευρύτερης πραγματικότητας, που ο μέσος άνθρωπος ονομάζει γενικώς «θαύματα».

Μα υπάρχουν θαύματα;

Πολλοί άνθρωποι είναι πεπεισμένοι ότι δεν υπάρχουν θαύματα, αφού δεν έζησαν ή δεν αντιλήφθηκαν κανένα απ’ αυτά, ούτε και γνωρίζουν κανένα θαύμα «επιστημονικά επιβεβαιωμένο».
Το ότι δεν υπάρχουν θαύματα επιστημονικά επιβεβαιωμένα είναι θεολογικά εύλογο (ο Θεός δεν θέλει να «εξαναγκαστούμε» να Τον πιστέψουμε επηρεασμένοι από μια «επίδειξη» της παρουσίας Του), είναι όμως κάπως σχετικό. Υπάρχουν θαύματα πολύ καλά μαρτυρημένα, όπως η αποτροπή της καταστροφής του Ορχομενού Βοιωτίας από τους ναζί το 1943, με παρέμβαση της Παναγίας, όπου την εικόνα με τη σχετική παράσταση φιλοτέχνησε με έξοδά του ο ίδιος ο Γερμανός διοικητής Όφμαν (εορτάζεται στις 10 Σεπτεμβρίου).
Υπάρχουν όμως και θαύματα πιο τεκμηριωμένα, όπως η μετατροπή του άρτου και του οίνου της θείας Ευχαριστίας σε σάρκα και αίμα στο Λαντσιάνο της Ιταλίας τον 8ο αι. μ.Χ., που εξετάστηκε επιστημονικά στην εποχή μας πολλές φορές –βλ. σχετικά εδώ.
 
Η εικόνα αυτή της Παναγίας βρίσκεται στον Ορχομενό και παριστάνει την αποτροπή της καταστροφής του από τους ναζί το 1943.
 Κάθε γεγονός που φαίνεται θαύμα δεν είναι όντως θαύμα, όμως είναι καταγεγραμμένες χιλιάδες μαρτυρίες για τα αγιοπνευματικά χαρίσματα σύγχρονων αγίων, όπως ο Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης (1906-1991), ο Παΐσιος ο Αγιορείτης (1924-1994), ο Γεώργιος Καρσλίδης της Δράμας (1901-1959), ο Ευμένιος του Ρεθύμνου (1912-2005) κ.π.ά. ή, για να αναφερθώ σε κάπως παλαιότερους, ο άγιος Αγαπητός ο Ιαματικός (11ος αι.), ο άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ (1754-1833), ο άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης (1829-1908), ο άγιος Αρσένιος ο Καππαδόκης (1840-1924), ο άγιος Νεκτάριος της Όπτινα (1853-1928), ο άγιος Σεραφείμ της Βίριτσα (1866-1949), η αγία Ματρώνα της Μόσχας (1882-1952), ο άγιος Ιωάννης Μαξίμοβιτς (1896-1966) κ.π.ά.
Οι άνθρωποι αυτοί, εκτός π.χ. από κάμψεις χώρου και χρόνου που τους συνέβαιναν [προσέξτε: σα να ζούσαν σε κβαντικό σύμπαν (τέτοια περιστατικά καταγράφει ο Μαρκίδης στα βιβλία του «Riding with the Lion», «The Mountain of Silence» και «Gifts of the Desert»)], δεν «αισθάνονταν» απλώς ενωμένοι με όλα τα όντα (πράγμα που μπορεί να θεωρηθεί συνέπεια της εγκεφαλικής λειτουργίας), αλλά ένιωθαν, σύμφωνα με δημοσιευμένες μαρτυρίες, τη χαρά και τον πόνο των άλλων ως δικά τους.
Ο καθηγητής της Ιατρικής Σχολής Αθηνών Γεώργιος Παπαζάχος είχε καταθέσει ότι ο γέροντας Πορφύριος κινδύνεψε να πεθάνει, νιώθοντας τον πόνο των ανθρώπων, που σκοτώνονταν στις οδομαχίες κατά την πτώση του Τσαουσέσκου στη Ρουμανία. Ο γέροντας Γεννάδιος (1983), που ασκήτευε στα νότια του νομού Ρεθύμνης, «άκουγε» από το κελί του τις μάχες στο Λίβανο και την Περσία, ενώ μια φορά μεταφέρθηκε αιφνιδίως σε μια μάχη στο Λίβανο (σημειωτέον ότι «γέροντας» λέγεται ο ορθόδοξος πνευματικός διδάσκαλος, άσχετα από την ηλικία του –αν και συνήθως είναι και ηλικιωμένος). 
Ο γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ, το 1932, έγραφε στο Δαβίδ Μπάλφουρ (έναν Άγγλο με πολυτάραχη ζωή και πολυκύμαντη σχέση με την ορθοδοξία) λεπτομέρειες για την πνευματική του κατάσταση –του Μπάλφουρ– τις οποίες βίωνε κατά την ώρα της προσευχής του. Ο ίδιος έγραφε ότι «κατά την υπέρ του κόσμου προσευχήν» η ψυχή «ταχέως αντιλαμβάνεται ότι βαρύ νέφος αντιπαθείας, ως και πρότερον, κρέμαται επάνω της γης», από τη συσσώρευση της κακίας των ανθρώπων που «αγαπούν περισσότερο το σκότος του μίσους από το φως της αγάπης του Θεού» (Περί προσευχής, σελ. 93-94). Προσθέτει όμως ότι, αν δεν υπήρχαν άνθρωποι που προσεύχονται με ένταση υπέρ του κόσμου, η «εξουσία του σκότους» θα ισχυροποιούσε την κυριαρχία της σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό απ’ ό,τι σήμερα. ["Νεκρός": ο Δ. Μπάλφουρ πιθανότατα ήταν κατάσκοπος της Αγγλίας στην Ελλάδα. Την άποψή μου για το θέμα, σε σχέση και με το παραπάνω ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ βιβλίο, δες εδώ, στη σημείωση 14, στο τέλος του post].
Η απλή άρνηση της αξιοπιστίας των χιλιάδων μαρτυριών για τα ξεχωριστά χαρίσματα αυτών των μεγάλων ορθόδοξων διδασκάλων, χωρίς έστω μια στοιχειώδη διερεύνηση, είναι επιστημονικά άτοπη [δες και εδώ τι λέει ο ίδιος ο γέροντας Πορφύριος για το ΔΙΚΟ ΤΟΥ χάρισμα]. Ομοίως και η υπόθεση ότι, εφόσον ερευνήθηκαν και διαψεύστηκαν περιπτώσεις μάγων, μάντεων, θαυματοποιών, θεραπευτών κ.λ.π., μπορούμε να επεκτείνουμε τα συμπεράσματά μας και στους αγίους της ορθοδοξίας. Μπορεί η αλήθεια να απουσιάζει από κάπου, αλλά να εμφιλοχωρεί κάπου αλλού. Οι κομπογιαννίτες δεν εξουδετερώνουν αυτονόητα την αξιοπιστία της ιατρικής (ούτε καν συλλήβδην της εμπειρικής ιατρικής).
Θα κλείσω παραπέμποντας σε μια ανθρωπολογική μελέτη από το χώρο της ορθόδοξης πνευματικότητας, γραμμένη από έναν άνθρωπο που δεν έχει ακαδημαϊκές περγαμηνές, αλλά ήταν μέλος της κοινωνίας την οποία περιγράφει. Πρόκειται για το βιβλίο του γέροντα  Παΐσιου του Αγιορείτη «Αγιορείται Πατέρες και αγιορείτικα», έκδ. ιερού ησυχαστηρίου Σουρωτής Θεσσαλονίκης, 1993 (πρόσφατη ανατύπωση 2007 [μικρό δείγμα εδώ]). Στη μελέτη αυτή ο π. Παΐσιος καταγράφει απλά και φυσικά διάφορες περιπτώσεις χαρισματούχων μοναχών και ασκητών του Αγίου Όρους, τους περισσότερους από τους οποίους γνώρισε προσωπικά. Είναι μια άμεση μαρτυρία, ανάλογη με τη μαρτυρία κάθε ανθρώπου που έζησε για δεκαετίες ανάμεσα στα μέλη μιας τοπικής κοινωνίας. Παραπέμπω ταπεινά σε αυτήν κάθε ειλικρινή ερευνητή της ορθόδοξης πνευματικότητας και περιμένω την αξιοποίησή της από τον επόμενο σοβαρό ερευνητή.

Η επιστημονική έρευνα για το Θεό


Πριν από λίγα χρόνια, μια επιστημονική συνάντηση βιολόγων στο Ηράκλειο της Κρήτης έδωσε αφορμή ν’ ακουστούν κραυγές, πρωτοφανείς για μέλη επιστημονικής κοινότητας, κατά της «εμμονής της Εκκλησίας» να έχει άποψη στο θέμα της δημιουργίας του σύμπαντος. Εξάλλου, ο μαχητικός αθεϊστής Richard Dawkins γράφει ότι ο Francis Crick, ένας από τους θεμελιωτές της επανάστασης στη μοριακή γενετική, «παραιτήθηκε από τη θέση του ως εταίρου του Κολεγίου Churchill στο Cambridge λόγω της απόφασης του Κολεγίου να χτίσει παρεκκλήσι, κατ’ εντολήν ενός από τους ευεργέτες»1.
Τέλος, μια μορφωμένη κυρία, που πιστεύει ότι με τη φιλοσοφία μπορεί να φτάσει στην τέλεια αυτογνωσία, μου απάντησε με φρίκη –όταν της είπα πως μια αγράμματη γιαγιά μπορεί να γίνει αγία μόνο και μόνο επειδή πηγαίνει με απλότητα στην εκκλησία κάθε Κυριακή– πως μια τέτοια αγία μόνο κατασκευασμένη από την Εκκλησία μπορεί να είναι και η ίδια «ποτέ δεν πρόκειται να την προσκυνήσει». Η απάντησή της προκάλεσε φρίκη σε μένα, γι’ αυτό, με τις ευχές μου, της αφιερώνω και το παρόν άρθρο.
Όμως, παρά το γύρισμα της πλάτης του σύγχρονου μορφωμένου ανθρώπου στο χριστιανικό παρελθόν της Ευρώπης, αλλά και της Ελλάδας, δεν έχω δει μέχρι τώρα ούτε μία σοβαρή κριτική κατά του χριστιανισμού. Όσοι ασκούν κριτική, πλάθουν ένα φανταστικό ομοίωμα του χριστιανισμού και στη συνέχεια ασκούν κριτική σ’ αυτό –στον καθολικισμό, στον προτεσταντισμό, στον ηθικισμό, στους μεσαιωνικούς θεολόγους που δημιουργούσαν αυθαίρετα «δόγματα» και προσπαθούσαν να τα επιβάλουν στους ανθρώπους, στους διεφθαρμένους κληρικούς, σε διάφορες απλοϊκές λαϊκές θρησκευτικές ιδέες κ.τ.λ.
Τα τελευταία χρόνια αυξάνεται η βιβλιογραφία που δίνει πληροφορίες για την αυθεντικότητα του χριστιανισμού. Η βιβλιογραφία αυτή βέβαια είναι σχεδόν αποκλεισμένη από τα γενικά βιβλιοπωλεία (παρόλο που φιλοξενούν ολόκληρα ράφια με βιβλία για το μυστικισμό της Άπω Ανατολής και τα δυτικά υποπροϊόντα του) και βρίσκεται μόνο σε εξειδικευμένα «χριστιανικά βιβλιοπωλεία», εκεί όπου δε μπαίνει ποτέ ο ανυποψίαστος αναγνώστης, αλλά εκεί ακριβώς όπου πρέπει να την αναζητήσει ο συστηματικός και αντικειμενικός ερευνητής. Σε αυτό το χριστιανισμό θα ήθελα κριτική. Σημειωτέον όμως, ότι η απλή απιστία δεν είναι κριτική. Κριτική σε μια επιστήμη (επιτρέψτε μου να χαρακτηρίσω το χριστιανισμό επιστήμη, γιατί δεν είναι αλήθεια ότι βασίζεται στην τυφλή πίστη) γίνεται μόνο με τη χρήση των δικών της μεθόδων και επαλήθευση ή διάψευση των υποτιθέμενων αποτελεσμάτων τους. Και η «μέθοδος» του χριστιανισμού για την «ανακάλυψη» του Θεού, δηλαδή για τη συνάντηση μαζί Του, δεν είναι η έκσταση ούτε η μηχανική επανάληψη κάποιων λατρευτικών τύπων, αλλά η κάθαρση της καρδιάς από τα πάθη και το άνοιγμά της στην ταπεινή αγάπη που ενώνει όλα τα πλάσματα του σύμπαντος.
Η προσπάθεια αυτή βέβαια μπορεί να είναι επίπονη και μακροχρόνια, όπως κάθε επιστημονική σπουδή. Και, όπως κάθε σοβαρή έρευνα που αποσκοπεί στην ανακάλυψη νέας γνώσης, δε γίνεται από έναν άνθρωπο μόνο, αλλά με τη συνεργασία περισσότερων, έμπειρων στην ίδια επιστήμη, που κατευθύνουν στην αρχή τον αρχάριο ερευνητή, αλλά δεν τον ποδηγετούν ούτε τον καταπνίγουν, ούτε φυσικά και του υποβάλλουν κάποια συμπεράσματα. Συνεργάζονται μαζί του και στη συνέχεια τον αφήνουν να προχωρήσει ο ίδιος στο δρόμο των ανακαλύψεων.
Οι έμπειροι αυτοί συνεργάτες –η «επιστημονική επιτροπή» του «διδακτορικού» μας– είναι οι άγιοι. Ακόμη και οι «μικροί άγιοι», οι ταπεινοί αλλά σοφοί χριστιανοί που μπορεί να συναντήσεις στο δρόμο σου, που δεν κάνουν «θαύματα», αλλά έχουν ανοίξει την καρδιά τους και έχουν εγκαταστήσει την αγάπη μέσα τους. Φυσικά ένας «μορφωμένος», που κατέχει τις επιστήμες ή τη φιλοσοφία, δύσκολα θα καταδεχόταν να γίνει μαθητής τους.
Έτσι σας έστησα, φαινομενικά, μια παγίδα. Σας προκαλώ να βρείτε έναν άσημο, άγνωστο, ταπεινό, πιθανόν ολιγογράμματο και ηλικιωμένο, αλλά ευσεβή άνθρωπο, άντρα ή γυναίκα, και να του ζητήσετε να σας βοηθήσει να «ανακαλύψετε το Θεό» ή, τέλος πάντων, να ανακαλύψετε αν υπάρχει Θεός. Θα πρέπει όμως να κάνετε ό,τι σας λέει. Στην αρχή η καρδιά σας μπορεί να πονέσει, γιατί θα σπάνε κομμάτια από μέσα της –περιττά κομμάτια, που θα πέφτουν σ’ ένα νοερό κάδο.
Μην ξεχνάτε πως ο Χριστός γεννήθηκε σ’ ένα στάβλο και μεγαλώνοντας δεν είχε «πού την κεφαλήν κλίνει». Μπορεί ο δικός μου δάσκαλος νά ’ναι τυλιγμένος σε κουρέλια, να τον σιχαίνομαι, και να χρειάζεται να του πηγαίνω κάθε μέρα ένα πιάτο φαγητό για να ζήσει –τα μάτια του όμως μάλλον θα με αποζημιώνουν για την προσπάθεια που θα καταβάλλω στην «υπηρεσία» του.
Συνεχίζεται η παγίδα: αν, με τον καιρό, η καρδιά σας δεν ειρηνεύει, ίσως να μην έχετε βρει τον κατάλληλο άνθρωπο, όπως δε βρίσκουμε πάντα από την αρχή τον κατάλληλο γιατρό, διατροφολόγο ή γυμναστή, και να χρειαστεί να τον αλλάξετε. Δώστε πάντως στο Θεό το περιθώριο που θα δίνατε στον εαυτό σας, για να σπουδάσετε μια επιστήμη, με την οποία είστε εντελώς άσχετος: ας πούμε, τέσσερα χρόνια βασικό πτυχίο, δύο χρόνια μάστερ και τρία χρόνια διδακτορικό. Νομίζω πως εννιά χρόνια μαθητείας σ’ έναν ορθόδοξο «γέροντα» ή «γερόντισσα» (έτσι λέμε τον πνευματικό δάσκαλο, αλλά μπορεί και να μην είναι γέρος –αν και μάλλον θα έχει κάποια ηλικία, αν έχει προχωρήσει στο δρόμο που σας ενδιαφέρει) είναι υπεραρκετά για να επιτρέψουν στο Θεό να βρει ανοιχτή την καρδιά σας και να σας αποκαλύψει την απέραντη αγάπη Του, έτσι απλά, σαν «αύρα λεπτή» (Γ΄ Βασιλειών, 29, 122), χωρίς να χρειαστεί να μασήσετε φύλλα δάφνης, να χορέψετε ιερούς χορούς ή ν’ ανεβείτε σε μαντικό τρίποδα. Για να μη σας απογοητεύω, ίσως να χρειαστεί πολύ μικρότερο διάστημα από εννιά χρόνια –ίσως είστε έτοιμος, αλλά δεν το ξέρετε. Ο καιρός θα δείξει.
Μπορεί το δάσκαλό σας να τον αναζητήσετε σε μοναστήρια, αλλά μπορεί και σε γηροκομεία, ΚΑΠΗ ή φτωχογειτονιές ["Νεκρός": ή και τρελάδικα (κλικ εδώ)]3. Μπορεί και να είναι η μητέρα σας, η γιαγιά σας ή μια γριά θεία που έχετε παραμελήσει… Ξέχασα να σας πω πάντως ότι θα πρέπει να είναι χριστιανός ορθόδοξος, επί της ουσίας (χωρίς να αποκλίνει ούτε «ανατολικά» ούτε «δυτικά»), γιατί… τέλος πάντων η ορθοδοξία είναι η επιστήμη ανακάλυψης του Θεού που θεωρώ έγκυρη. Οι μέθοδοι των διαφόρων θρησκειών μπορεί να σας οδηγήσουν ν’ ανακαλύψετε τον «εσώτερο εαυτό σας», αλλά τώρα ερευνούμε το αν υπάρχει Θεός, έτσι δεν είναι;
Φυσικά υπάρχουν και εξαιρετικά μορφωμένοι χριστιανοί δάσκαλοι. Ο μητροπολίτης Μεσογαίας Νικόλαος π.χ. είναι αστροφυσικός, πρώην εργαζόμενος στη ΝΑSΑ, και σήμερα κατέχει διάφορες θέσεις στο ελληνικό επιστημονικό στερέωμα. Όμως η ανάληψη μαθητείας σ’ έναν κατά κόσμον αγράμματο, αλλά κατά Θεόν σοφό, μπορεί να γκρεμίσει τις βεβαιότητές σας για την επάρκεια της δικής σας μόρφωσης.
Τέλος –η ειρωνεία συνεχίζεται, μόνο που, πιστέψτε με, δεν είναι καθόλου ειρωνεία– μη με ρωτήσετε αν έχω ανακαλύψει εγώ αυτό που εσείς ζητάτε ν’ ανακαλύψετε. Αν απαντήσω όχι, ίσως σας σκανδαλίσω – κι αν απαντήσω ναι, ίσως πω ψέματα ή, κι αν έχω φτάσει κάπου, ίσως το χάσω. Έτσι κι αλλιώς δεν είμαι εγώ ο δάσκαλος που αναζητάτε, είμαι απλά ένας μέτριος έως κακός συμμαθητής.
Πώς είπατε; Δεν πιστεύετε στο Θεό; Σας το είπαν οι φιλόσοφοι, οι επιστήμονες και οι καλλιτέχνες του αιώνος τούτου; Πιστεύετε μόνο στη «θετική ενέργεια» και στις κρυμμένες δυνάμεις του ίδιου του ανθρώπου; Σας το είπαν οι σοφοί της ανατολής, που επεδήμησαν στο δυτικό κόσμο, για να απορρίψουν τα παραδοσιακά δόγματα και να σας βοηθήσουν να διαμορφώσετε τα δικά σας;
Μάλλον χωρίς μια εννιάχρονη μαθητεία σε κάποιον που δύσκολα θα καταδεχτείτε να θεωρήσετε δάσκαλο, δε δικαιούστε να είστε και τόσο βέβαιοι.

Σημειώσεις

1 Richard Dawkins, Η περί Θεού αυταπάτη, Κάτοπτρο, Αθήνα 2007, σελ. 124.
2 Κατά την Παλαιά Διαθήκη, όταν ο προφήτης Ηλίας κρυβόταν στα βουνά, κυνηγημένος από το βασιλιά και τη βασίλισσα, του μίλησε ο Θεός. Ήρθε σφοδρός άνεμος, συντρίβοντας τα βράχια, σεισμός και φωτιά, αλλά ο Θεός δεν ήταν σ’ αυτά. Κατόπιν ήρθε «φωνή αύρας λεπτής» και ο Κύριος ήταν εκεί: Και ιδού πνεύμα μέγα κραταιόν διαλύον όρη και συντρίβον πέτρας ενώπιον Κυρίου, ουκ εν τω πνεύματι Κύριος. και μετά το πνεύμα συσσεισμός, ουκ εν τω συσσεισμώ Κύριος. και μετά τον συσσεισμόν πυρ, ουκ εν τω πυρί Κύριος. και μετά το πυρ φωνή αύρας λεπτής, κακεί Κύριος.
3 Μερικές εκπληκτικές περιπτώσεις σύγχρονων απλών ανθρώπων που έφτασαν σε υψηλό επίπεδο αγιότητας δημοσιεύονται στο βιβλίο Ασκητές μέσα στον κόσμο, έκδ. Ησυχαστηρίου «Άγ. Ιωάννης ο Πρόδρομος» στη Μεταμόρφωση Χαλκιδικής.

Σάββατο 30 Οκτωβρίου 2010

Η αντιμετώπιση της κρίσης


Το παρακάτω post σίγουρα θα εκνευρίσει πολλούς. Ας το διαβάσουν όμως με ψυχραιμία και ίσως, μετά από ώρα ή από μέρες, αναγνωρίσουν ότι οι σκληρές και πικρές αλήθειες που λέει είναι πράγματι ΑΛΗΘΕΙΕΣ και μάλιστα ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ.
Φυσικά τέτοιες προτάσεις δεν τις θέλουμε, γιατί: 
α) μεταθέτουν την ευθύνη σε ΜΑΣ, όχι στους άλλους (π.χ. στους πολιτικούς ή στην πλουτοκρατία - πού όντως έχουν ευθύνη, αλλά τους έχει εκθρέψει το σύστημα, όπως επισημαίνει ο συντάκτης, το οποίο συντηρούμε ΕΜΕΙΣ), 
β) μας προσκαλούν σε λύσεις που δε σημαίνουν πολύ φαΐ και δυνατότητα να καταναλώνουμε ό,τι γουστάρουμε - σε λύσεις ασκητικές (εντελώς διαφορετικές όμως από τις "ασκητικές" συνέπειες του Μνημονίου & των οικονομικών μέτρων, που δε δίνουν καμία λύση). Kαι την ασκητικότητα (ίσως επειδή ζήσαμε & παλιές εποχές πείνας) τη ΜΙΣΟΥΜΕ, όποιος την προτείνει είναι "εχθρός" μας...
Αυτά από μένα. Καλή ανάγνωση (κι ένα βιντεάκι στο τέλος).

Ομιλία του Β. Κωστακιώτη στην κατασκηνωση της χριστιανικης στεγης πατρων.
Από ΑΡΩΜΑ ΑΣΙΑΣ (το super ιστολόγιο της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ταϊβάν)

Κάποιοι που μου μοιάζουν (από ειδικό blog)

Αγαπητοί μου αδελφοί,
Μου είπαν να μιλήσω για την πνευματική αντιμετώπιση της κρίσης που περνά η χώρα μας. Για να φτάσουμε, όμως, να μιλήσουμε γι’ αυτό πρέπει πρώτα να διαγνώσουμε για ποια κρίση μιλάμε. Έχω διαπιστώσει, επιχειρώντας να επικοινωνήσω όλα αυτά τα χρόνια με τους άλλους, ότι το πρόβλημα επικοινωνίας που παρατηρείται ανάμεσα σε ζευγάρια, σε φίλους, σε συναδέλφους, ξεκινάει από το ότι οι άνθρωποι λέγοντας τις ίδιες λέξεις εννοούμε διαφορετικά πράγματα. Έτσι, αν δεν δώσουμε ορισμούς, είναι δύσκολο να φτάσουμε τελικά στο συμπέρασμα αν συμφωνούμε ή διαφωνούμε.
Διαπίστωση πρώτη:
Ο δυτικός κόσμος την τελευταία διετία και οι έλληνες τον τελευταίο χρόνο ανακαλύψαμε ότι υπάρχει μεγάλη οικονομική κρίση. Το κυρίαρχο συναίσθημα είναι η αγωνία μας, με πρώτον εμένα, για το πως θα αντιμετωπίσουμε την κατάσταση. Μπα, τι μου λέτε;
Όταν όλα αυτά τα χρόνια της δικής μας ευμάρειας πέθαιναν κυριολεκτικά εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο κάθε χρόνο από πείνα και δίψα, που ήμασταν; Απλά τότε δεν μας αφορούσε, γιατί δεν ήταν σπίτι μας. Το θυμόμασταν κάθε χρόνο εκεί γύρω στα Χριστούγεννα, με τα αφιερώματα των τηλεοράσεων και την συνηθισμένη εκστρατεία τάχα μου της unicef. Τότε δεν μίλαγε κανένας μας για κρίση, γιατί η Ελλάδα ήταν μέσα στις 25 πλουσιότερες χώρες του κόσμου. Και κει, στις χώρες του αποκαλούμενου τρίτου κόσμου (ονομασία και αυτή) μιλάμε για θάνατο, όχι για το αν θα έχουμε λιγότερα κινητά ή αυτοκίνητα.
Αλήθεια ,έχετε αναρωτηθεί τι θα σκεφτόταν κάποιος υπήκοος χώρας που δεν έχει νερό να πιει και φαγητό να φάει, αν επισκεπτόταν ακόμη και σήμερα την Ελλάδα, τον πηγαίναμε σπίτι μας, του δείχναμε τα υπάρχοντά μας, και του λέγαμε ότι περνάμε μεγάλη οικονομική κρίση; Θα λεγε ότι έχουμε σαλέψει το δίχως άλλο.
Έχω λοιπόν την αίσθηση ότι αν κάτι μας αποκαλύπτεται από αυτή τη συγκυρία, είναι η βαθιά πνευματική φτώχεια τόσο της κοινωνίας μας όσο και του καθένα μας προσωπικά. Όσο περνάμε καλά εμείς άντε και η οικογένειά μας δεν υπάρχει πρόβλημα. Οι άλλοι δεν μας αφορούν. Μόνο η πάρτη μας. Ατομισμός σ’ όλο του το μεγαλείο. Πρώτο χαρακτηριστικό του πολιτισμού μας. Και άρα πρωτίστως πνευματική κρίση.
Αλλά και αυτή που αποκαλούμε καθ’ εαυτή οικονομική κρίση τι είναι;
Απότοκος του ατομισμού, αφού και το πολιτισμικό και οικονομικό σύστημα είναι απόλυτα ατομικιστικό.
Βασικό πολιτισμικό – οικονομικό σχήμα. Ο καθένας ατομικά πρέπει να φροντίσει να αποκτήσει εφόδια, ώστε γινόμενος άξιος, να βρει μια δουλειά με καλά χρήματα και να μπορέσει να γίνει ιδιοκτήτης. Γης, αυτοκινήτων, κινητών και ακινήτων. Πάντως ιδιοκτήτης. Μην ξεχνάμε ότι η ιδιοκτησία θεωρείται από τις σημαντικότερες αξίες του πολιτισμού μας, γι’ αυτό άλλωστε έχει κατοχυρωθεί και προστατεύεται και συνταγματικά. Άρα ο άνθρωπος, κινείται στην ελάχιστη ζωή του με μια αγωνία: Να γίνει ιδιοκτήτης. Ιδιοκτήτης γνώσεων (εφόδια το λέμε) για να μπορέσει να γίνει ιδιοκτήτης χρημάτων ώστε να πετύχει να γίνει ιδιοκτήτης κινητών και ακινήτων. Με ολίγον από ιδιοκτήτης δόξας και φήμης.
Όλο αυτό το σχήμα στηρίζεται στις παρακάτω κυρίαρχες έννοιες: Ατομισμός-ανταμοιβή-ιδιοκτησία.
Αποκτώ εφόδια σημαίνει: Αποκτώ όσο περισσότερες γνώσεις γίνεται. Ατομικές γνώσεις. Δεν πα να μην γνωρίζω αν πεινάει ο διπλανός μου, αν έχει ανάγκη παρέας ένας γείτονας. Αρκεί να ξέρω την πρωτεύουσα της Ζιμπάμπουε, αν αυτό με ωφελήσει στην απόκτηση χρημάτων. Η γνώση ταυτίζεται εν πολλοίς με τη χρησιμότητα που σου αποφέρει, κατά πόσο σε ωφελεί. Χρησιμοθηρία – ωφελιμισμός.

Φωτο από το post "Άστεγος εν Ελλάδι - μια πραγματικότητα" (εδώ)
Αφού έγινα ιδιοκτήτης εφοδίων γίνομαι άξιος και απαιτώ ανταμοιβή (άλλη κουβέντα και αυτή. Δεν νομίζω ότι υπάρχει κάποιος που πιστεύει στα σοβαρά ότι αν λειτουργούσε η αξιοκρατία, ως ατομικό ταλέντο και θέληση, θα ήταν ποτέ πρωθυπουργοί αυτοί που μας κυβερνούν).
Ακόμη όμως και στην υποθετική περίπτωση που λειτουργούσε η αξιοκρατία. Τι σημαίνει αξιοκρατία; Ότι ο άξιος ανταμείβεται και ο ανάξιος όχι. Ωραία για τον άξιο. Και αυτός που δεν είναι άξιος; Στον καιάδα. Και τι μας νοιάζει εμάς; Εμείς είμαστε στους άξιους. Πάλι ατομισμός δηλαδή. Ατομισμός, που όμως, δεν μας πειράζει, όσο είμαστε μέσα στο σύστημα. Οι ανάξιοι ας πάνε να πεινάσουν. Κοινωνία αδιάφορη και σκληρή για τον ανάξιο.
Αφού λοιπόν αποκτήσουμε τα εφόδια και γίνουμε άξιοι, ανταμειβόμαστε με μια καλή δουλειά, που σημαίνει στον πολιτισμό μας, μια δουλειά να βγάζουμε καλά χρήματα. Ιδιοκτήτες χρημάτων. Άλλη αγωνία και αυτή. Απόκτηση χρημάτων. Εδώ και αν πρέπει να υπερνικήσουμε, ενίοτε με κάθε τρόπο, τον αντίπαλο ( εννοώ τον συνάνθρωπο), ώστε εμείς να αποκτήσουμε χρήματα. ( γράφει για το χρήμα ο Ελύτης: πρώτο σύμπτωμα της λέπρας το χρήμα. Μαζεύει ανυπαρξία ο λεπρός και χαίρεται).
Και όταν βγάλουμε χρήματα, πάλι αγωνία να αυγατίσουν, για να γίνουμε ιδιοκτήτες κινητών και ακινήτων υλικών. Πάντως κυρίαρχη έγνοια μας το ΊΔΙΟ- ΚΤΗΤΗΣ. Όπως λέει και η λέξη. Δικά μας να 'ναι. Όχι των άλλων. Όλα ατομισμός, όλα χρησιμοθηρία, όλα ωφελιμισμός και όλα αυτά για την ευδαιμονία.
Και που καταλήγουμε; Μια ατέλειωτη αγωνία, από τη μέρα που πηγαίνουμε στην πρώτη τάξη, μέχρι τη μέρα που συνταξιοδοτούμαστε τουλάχιστον ( μετά δεν μπορείς εύκολα να τα αυξήσεις τα χρήματα και το ρίχνεις και στη Θρησκεία ενίοτε) ή ακόμη και μέχρι να πεθάνουμε. Και άγχος ατελείωτο, για να πετύχουμε όλα αυτά, στη συνέχεια, δε, φόβος και τρόμος μην και τα χάσουμε. Αγωνία, άγχος και φόβος. Αυτά γεννά το μοντέλο αυτό ζωής. Οπότε και το ζητούμενο, η ευδαιμονία, πάει περίπατο.
Ένα υπέροχο σύστημα. Ένα σύστημα μέσα στο οποίο η φτώχεια και η ανέχεια ενός μεγάλου μέρους του πληθυσμού, ο ατομισμός και η αγωνία για την κατάκτηση υλικών πραγμάτων, η αδιαφορία για τον άλλον, δεν είναι παθολογία αλλά φυσιολογία του πολιτισμικού μοντέλου. Ακούω να λένε ότι για τη δεινή οικονομική κατάσταση ευθύνονται οι πολιτικοί, γιατί έκλεβαν και γενικά δεν έκαναν καλά τη δουλειά τους. Όχι λέω εγώ. Πολύ καλά έκαναν τη δουλειά τους. Ήταν απόλυτα συνεπείς στις αξίες που το πολιτισμικό μοντέλο που υπηρετούν θεοποιεί. Αφού ο σκοπός του ανθρώπου είναι να γίνει ιδιοκτήτης γιατί να μην κλέψουν; Γιατί να μην αδικήσουν αφού αυτό θα τους απέφερε κτήση; Και όλα αυτά δεν αφορούν μόνο τους άλλους, δυστυχώς αλλά και πολλούς από μας. Μου πε αδελφοί κάποτε κάποιος: Πέρασα μια ζωή, 50 χρόνια, φίλος αδελφικός με κάποιους, όλοι άνθρωποι της εκκλησίας. Με άνεση μεγάλη οικονομική οι περισσότεροι. Καλοί άνθρωποι. Μα δεν με ρώτησαν μια φορά, αν και ξέραν ότι έχω οικονομικές δυσκολίες : πως τα φέρνεις βόλτα οικονομικά βρε φίλε; Όχι να μου δώσουν χρήματα. Ποτέ. Αλλά μια ερώτηση, παιδάκι μου. Και δω μέσα είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι, που ποτέ δεν ρωτήθηκαν από μένα, πώς τα φέρνουν βόλτα, όχι μόνο οικονομικά αλλά και γενικά με τις δυσκολίες που έχουν στη ζωή τους.
Παιδιά του συστήματος είμαστε, κύριοι, οι περισσότεροι. Και υποστηρικτές του. Περνάμε τη ζωή μας με αγωνία κτήσης και αφού τα αποκτήσουμε φόβο μην τα χάσουμε. Και ο φόβος αυτός καθορίζει τη στάση ζωής μας. Εδώ, κύριοι, ολόκληρος Πέτρος και αρνήθηκε το Χριστό, γιατί φοβήθηκε μη χάσει τα κεκτημένα. Ενώ ο ληστής που δεν είχε τίποτα να χάσει παραιτήθηκε και είπε «Μνήσθητι Κύριε εν τη βασιλεία σου».
Και πρέπει τώρα να μιλήσω για την πνευματική αντιμετώπιση αυτού του μοντέλου. Που όπως είπα όμως δεν αφορά μόνο τους άλλους αλλά και μένα. Μέρος του προβλήματος είμαι. Ατομιστής, ωφελιμιστής, κυνηγός της ευδαιμονίας. Αλήθεια τι να πω; Και το κυριότερο, λέγοντας τα, γιατί όλοι εδώ μέσα τις απαντήσεις αφού τις μάθαμε από μικροί και άρα λίγο πολύ τις ξέρουμε, είμαι υπόλογος απέναντι στο Θεό μου, απέναντι σ’ αυτούς που με μεγάλωσαν και απέναντι στον εαυτό μου.

Ο Ιησούς ως Ιατρός (του ΚΑΘΕ ανθρώπου), από το blog Η Αγάπη πάντα ελπίζει.
 Η απάντηση στο πρόβλημα νομίζω ότι είναι μια. Εγώ δεν ξέρω άλλη. Αλλαγή νοηματοδότησης της ύπαρξης μας. Που πάει να πει:
Το πρώτον, Μνήμη θανάτου. Και ξαφνικά ανατρέπεται το σύμπαν. Ολόκληρη η μέχρι τώρα κοσμοθεωρία καταρρέει. Και όλα παίρνουν τις σωστές τους διαστάσεις. Υπάρχει ένα δεδομένο: το βιολογικό τέλος. Όλα όσα πρεσβεύει το παραπάνω μοντέλο, όλα αυτά για τα οποία αγωνιζόμαστε και αγωνιούμε, χάνουν τη λάμψη τους. Μάταια και εφήμερα. Καταλαβαίνεις ότι αυτή η ζωή της αγωνίας, του άγχους, είναι μια τρέλα άσκοπη. Θα έρθει το βιολογικό τέλος. Για ποιο λόγο περνάμε την ελάχιστη ζωή μας μέσα σ’ αυτή την τρέλα; Έχω ακούσει πολλούς να αυτοκτονούν, αδελφοί μου, γιατί έπαθαν οικονομική καταστροφή και έχασαν όλα τα σπίτια και τα υλικά αγαθά που είχαν. Και θεωρείται απόλυτα φυσιολογικό από τους πολλούς ακόμη και από μας [Σχόλιο "Νεκρού": ο Θεός να τους αναπαύσει]. Η τρέλλα θεωρείται φυσιολογικό. Να αυτοκτονούμε επειδή χάσαμε τα χρήματα! Μα δεν έχω ακούσει ούτε έναν που να καταρρέει επειδή μίσησε το συνάνθρωπο, ούτε επειδή πέθανε ο διπλανός του από τη δική του αδιαφορία. Πολύ, δε, περισσότερο επειδή έχασε το Χριστό, δηλαδή το Αιώνιο και Αληθινό. Η απόλυτη τρέλλα.
Αλλά, για να επανέλθω, όταν μιλάμε για μνήμη θανάτου δεν μιλάμε για παθητική μνήμη που φέρνει αδράνεια, απελπισία και απόγνωση. Ούτε μιλάμε για νιρβάνα. Μιλάμε για ενεργητική κατάσταση που κινητοποιεί κάθε σημείο του μυαλού, της καρδιάς και του κορμιού μας. Έρχεται η επίγνωση και πάλλεται η ύπαρξη σου. Αλλά το πάθος για ζωή τρέπεται στην όντως ζωή. Θέλω να πω προς αυτόν που είναι ο ίδιος η Ζωή. Και ποιος είναι αυτός; Αυτός που δεν είναι εφήμερος αλλά αιώνιος. Αυτός που δεν γεννά αγωνία, αλλά χαρά.
Να σας πω κάτι προσωπικό. Όταν ήμουνα αποτυχημένος οικογενειακά, επαγγελματικά και οικονομικά, τότε που δεν είχα τίποτα και ήμουν το απόλυτο τίποτα για τα κριτήρια αυτής της κοινωνίας, απέκτησα μόνο ένα. Μνήμη θανάτου. Και ήμουν πιο γεμάτος από ποτέ. Γιατί είχα Αυτόν που πληρώνει [=γεμίζει] τα πάντα. Και έφευγα από τη γκαρσονιέρα που έμενα χωρίς να κλειδώνω και χωρίς να έχω κανένα άγχος, γιατί δεν είχα τίποτα. Αυτόν που είχα δεν μπορούσε κανείς να μου τον κλέψει κανείς. Και κυκλοφορούσα στο δρόμο, συναντούσα γνωστούς που πολλοί από αυτούς έκαναν ότι δεν με έβλεπαν. Εμένα όμως δεν με ένοιαζε. Γιατί με γνώριζε ο Γνώστης των πάντων. Και μετά έγινα δικαστής και απέκτησα αναγνωρισιμότητα, δόξα, τίτλους, χρήματα, υλικά αγαθά. Και έχασα τη μνήμη θανάτου. Και έχασα τα πάντα. Γιατί έχασα τον Κύριο των πάντων. Πότε είχα χαρά; Τότε ή τώρα; Πότε περνούσα κρίση; Τότε που δεν είχα τίποτα ή τώρα που έχω;
Ας επανέλθω λοιπόν. Ποιος είναι η Ζωή; Ποιος δίνει νόημα στην ελάχιστη ζωή μου;
Για να απαντήσουμε αρκεί μια μόνο ερώτηση: Ποιος ο νικητής του θανάτου; Αυτός που νίκησε το θάνατο είναι ο μόνος που μπορεί να μας δείξει και το δρόμο της αληθινής ζωής. Κανείς άλλος. Και αρνούμαι πια τα υποκατάστατα.
Χριστός Ανέστη εκ νεκρών θανάτω θάνατον πατήσας… Έρχεται λοιπόν ο Χριστός και νικά το θάνατο. Και τι μας λέει;
Εγώ ειμί η Αλήθεια και η Ζωή.
Και τι μας λέει η Ζωή;
Όστις θέλει οπίσω μου ελθείν απαρνησάσθω εαυτόν…. και ακολουθήτω μοι.
Άρα πρώτη προϋπόθεση: Απαρνησάσθω εαυτόν. Το απόλυτο εγώ του πολιτισμικού μας συστήματος, γίνεται η πλήρης απάρνηση του εαυτού μας, στο δρόμο του Χριστού.
Και Ακολουθήτω μοι. Χωρίς εξηγήσεις. Μας ζητά πλήρη παράδοση. Μας ζητά να τον εμπιστευτούμε. Ή εμπιστεύεσαι και ακολουθείς ή τράβα το δρόμο σου, το δρόμο της ατομικής αγωνίας στον οποίο προσκαλεί ο πολιτισμός μας.
Και αναρωτιέμαι αδελφοί μου: Προς τι τόση αγωνία; Εδώ τάισε τα πετεινά του ουρανού και θα αφήσει εμάς; Μήπως τελικά η αγωνία αυτή υποδηλώνει εγωισμό και έλλειψη εμπιστοσύνης;
Μα τότε θα μου πείτε γιατί να πεθαίνουν από την πείνα οι άνθρωποι; Εκείνοι δεν τον εμπιστεύονταν;

Ο ιερός Χρυσόστομος. Αγωνίστηκε με κάθε (δική του) θυσία για τους φτωχούς, ακόμη κι όταν ήταν εξόριστος (για σημερινούς παρόμοιους παπάδες, κλικ εδώ).
Κύριοι, απαντήσεις για όλα δεν έχουμε. Αλλά εμπιστοσύνη ή έχουμε ή δεν έχουμε. Πάει και τελείωσε. Όταν ήμασταν μικρά παιδιά και ο πατέρας μας μας έλεγε ότι κάτι πρέπει να γίνει έτσι, δεν ξέραμε γιατί μας το έλεγε, αλλά αυτός ήξερε. Και τον εμπιστευόμασταν, γιατί ξέραμε ότι μας αγαπά. Η έχουμε λοιπόν τη βαθιά πεποίθηση ότι ο Χριστός μας αγαπά και δεν θα μας αφήσει και πως οτιδήποτε και να μας συμβεί Αυτός που είναι η Αγάπη το επιτρέπει, οπότε καλοδεχούμενο, ή τραβάμε το δρόμο της δικής μας αυτάρκειας. Και η εμπιστοσύνη σημαίνει ότι παραδίδουμε τον εαυτό μας σ’ Αυτόν. Είπε κάποιος άγιος «Κύριε εγώ θέλω να μαι μαζί σου ακόμη και στη κόλαση». Αυτό τα λέει όλα. Εναποθέτω την ύπαρξη μου σ’ αυτόν που είναι η Ζωή και ας κάνει αυτός ότι θέλει. Και έρχεται μια απίστευτη ηρεμία. Η αγωνία που κυριαρχεί στον πολιτισμό μας γίνεται χαρά συνάντησης, διότι συναντήθηκα και σχετίστηκα μ’ Αυτόν που είναι η Ζωή.
Εκτός από την εμπιστοσύνη, τι άλλο μας λέει;
Ακτημοσύνη. Τίποτα να μην αποκτούμε. Γιατί η θέληση για ατομική ιδιοκτησία μας διαφοροποιεί οντολογικά από Αυτόν που τίποτα δεν κρατά για τον εαυτό του.
Και τι άλλο μας λέει;
Αυτός που έχει δυο χιτώνες να δώσει τον ένα. Ο πολιτισμός μας μας λέει αυτός που έχει δυο καράβια να αποκτήσει 1000. Ποιος έχει αγωνία και ποιος χαίρεται πραγματικά; Έχετε δει τους πολύ πλουσίους, που αποτελούν το κοινωνικό πρότυπο, να είναι γαλήνιοι και ήρεμοι; Ή μήπως τους βλέπετε μονίμως σκυθρωπούς πάνω από αριθμούς; Και στον αντίποδα. Σκέφτεστε ποτέ τον Παίσιο ή τον Πορφύριο και τους άλλους καλόγερους αυτού του διαμετρήματος να έχουν αγωνία γιατί είχαν μόνο ένα φαγωμένο ράσο; Εμείς που έχουμε όλα αυτά, πόση αγωνία να αποκτήσουμε και άλλα….Και χάνουμε και την χαρά της προσφοράς.
Και τι άλλο μας λέει ο νικητής του θανάτου;
Τον άρτο ημών τον επιούσιο δως ημίν σήμερον…
Ποιος από μας αδελφοί δεν έχει τον άρτο; Για αυτό αγωνιούμε; Ας είμαστε ειλικρινείς…Δεν μας νοιάζει ο άρτος κι ας βροντοφωνάζουμε κάθε Κυριακή το Πάτερ ημών…Μας νοιάζει οτιδήποτε υλικό μας σερβίρει το κοινωνικό μοντέλο. Όμως τελικά αν ακολουθούσαμε το Χριστό, θα 'χαμε κάποια αγωνία;
Αυτός που νίκησε το θάνατο μας λέει και άλλα πολλά, που φυσικά δεν μπορούν να χωρέσουν σε μια σύντομη εισήγηση.
Όλα όσα μας λέει, όμως, συνοψίζονται κατά τη γνώμη μου σ’ ένα και μοναδικό: Αγάπα τον πλησίον σου και το συνταρακτικότερο της ιστορίας: αγάπα τον εχθρό σου.
Αδελφοί, γράφουν οι ιστορίες που διδασκόμαστε στο σχολείο ένα σωρό επαναστάσεις. Και δεν αναφέρουν ούτε μια λέξη για την συγκλονιστικότερη επανάσταση: Αγάπα τον εχθρό σου.
Αλήθεια, σκέφτεστε έναν κόσμο που απλά θα άκουγε αυτό που μας είπε αυτός που είναι η Χαρά και η Ζωή; Σκέφτεστε έναν κόσμο που ο καθένας θα αγαπούσε τον άλλον; Όλα αυτά που περιγράψαμε σαν κρίση παραπάνω θα υπήρχαν; Η θα μιλάγαμε για έναν άλλον κόσμο;
Αδελφοί, το πολιτισμικό μας μοντέλο δεν επιδέχεται διορθώσεις. Το πρόβλημά του είναι οντολογικό. Όπως προείπα, όλα τα προβλήματα που γεννά το σύστημα που ζούμε δεν οφείλονται σε παθολογία, αλλά είναι η φυσιολογία του. Απαιτείται άλλος τρόπος συ-νύπαρξης. Και τον δρόμο αυτό μας τον έχει δείξει ο νικητής του θανάτου.
Και είναι ο τρόπος που υπάρχει Αυτός. Ο Τριαδικός αγαπητικός τρόπος ύπαρξης. Που σημαίνει ότι ο άνθρωπος, που πλάστηκε κατ’ εικόνα Θεού και μπορεί να γίνει κατά χάρη Θεός, για να νικήσει το θάνατο (όχι το βιολογικό τέλος αλλά τον όντως θάνατο) και όλες αυτές τις αγωνίες, πρέπει να αποπειραθεί να βιώσει στο μέτρο του ανθρωπίνου εφικτού την αγαπητική τριαδική κοινωνία. Να επιχειρήσει, δηλαδή, ως μυριοϋπόστατος με τους άλλους συνανθρώπους του να υπάρξει αγαπητικά με όλους, φίλους και εχθρούς. Η απόλυτη πληρότητα.
Και σ’ αυτόν τον άλλο τρόπο ύπαρξης είμαστε όλοι καλεσμένοι, άξιοι και ανάξιοι. Γιατί ο Θεός αγάπη εστί. Ο Θεός δεν διαλέγει. Ο άνθρωπος επιλέγει εν ελευθερία: ή αποπειράται το ίδιο και όντως ζει ή επιλέγει να είναι νεκρός και ας επιβιώνει βιολογικά. Φυσικά επειδή ο άνθρωπος, επέλεξε να είναι πεπτωκώς, τόσο ως πρόσωπο όσο και ως μέλος μιας θεσμοθετημένης συλλογικής ομάδας, αδυνατεί να φτάσει τέλεια στον τρόπο αυτό ύπαρξης. Αν όμως αυτό δεν είναι απόλυτα εφικτό, σίγουρα είναι εφικτός ο τρόπος ζωής των Αγίων, όταν αναφερόμαστε σε προσωπικό επίπεδο και της Εκκλησίας όταν αναφερόμαστε σε συλλογικό επίπεδο. Εδώ δεν υπάρχουν δικαιολογίες. Ίδιοι με μας ήταν και οι Άγιοι. Αφού, επομένως, αυτοί μπόρεσαν να ζήσουν μια άλλη ζωή, μπορούμε και μεις. Ας ακολουθήσουμε λοιπόν το παράδειγμά τους και το παράδειγμα της Εκκλησίας.
Και στο τέλος τέλος, ας επιστρατεύσουμε τη μεγαλύτερη δυνατότητα που μας χάρισε για να σχετιστούμε μαζί του και με τους συνανθρώπους μας. Την προσευχή.
Ακούμε στην ιερότερη στιγμή της Θείας Λειτουργίας και της ζωής του ανθρώπου:
«Τα Σα εκ των Σων Σοι προσφέρομεν κατά πάντα και δια πάντα» [Ερμηνεία εδώ].
Αυτό είναι όλο το νόημα. Κύριε όλα είναι δικά Σου. Τίποτα δικό μας. Και Εσύ μας τα χάρισες όλα. Όπως χάρισες και τον Εαυτό Σου. Χωρίς αντάλλαγμα και χωρίς διακρίσεις. Και στον φτωχό και στον πλούσιο, στον όμορφο και στον άσχημο, στο νέο και στο γέρο. Και μεις σου προσφέρουμε τώρα τα δικά σου. Δηλαδή την ύπαρξη μας. Κάνε την ότι Εσύ θες γιατί Δική σου είναι. Γιατί Εσύ είσαι η Αγάπη, η Ζωή και η Χαρά και μεις θέλουμε να μετέχουμε στην Αγάπη, στη Ζωή και στη Χαρά. 

***

Δόξα τω Θεώ - μια φωνή από τη Σιέρα Λεόνε

Ο Αρχιμανδρίτης π. Θεμιστοκλής Αδαμόπουλος από την Σιέρρα Λεόνε [πρώην αρνητής της Ορθοδοξίας - η ιστορία του εδώ]μιλάει με την γλώσσα της αλήθειας και αφυπνίζει...
Να δοξάζετε τον Θεό και όχι την γκρίνια.

Πέμπτη 28 Οκτωβρίου 2010

Εθνική Τράπεζα Ελλάδος: «την 28η Οκτωβρίου εορτάζουμε την "Ημέρα κινουμένων σχεδίων"» !!!


ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ


28η Ὀκτωβρίου
Παγκόσμια ἡμέρα κινουμένων σχεδίων!!


Η Τράπεζα της Ελλάδος στο όνομα των «Δημοσίων Σχέσεων» και του κτισίματος του λεγομένου εμπορικού «Image », προωθεί ένα παιδικό - νεανικό περιοδικό (δες το στο τέλος του post*)
Ξεκινώντας να ξεφυλίζουμε το 4ο τεύχος του Φθινοπώρου ΄10, βλέπουμε ένα καταιγισμό από διαφημίσεις, για πακέτα και προγράμματα συμβολαίων της Τράπεζας, στην συνέχεια καταιγισμός διαφημίσεων από την Microsoft και συγκεκριμένα το Office 2010, διαφημίσεις προγραμμάτων κινητών καρτο-internet της Vodafon (να θυμηθούμε τις διαφημίσεις της στα Αλβανικά εντός Ελλάδος ["Νεκρός": αυτό προσωπικά δεν το βρίσκω κακό], καθώς επίσης και τον εξευτελισμό της επανάστασης του ΄21)
Φτάνουμε στην επίμαχη σελίδα 9 (11 στο pdf ), όπου βλέπουμε το τραγικό :


28η Οκτωβρίου ημέρα κινουμένων σχεδίων!!
Την δε 19η Νοεμβρίου πρέπει όλοι μας να μην χάσουμε να δούμε τον «Χάρυ Πότερ και τους κλήρους του θανάτου». ["Νεκρός": συχωρέστε με, οι φίλοι του Χάρυ Πότερ, αλλά ΟΦΕΙΛΩ να σας παραπέμψω εδώ].


___________________
Στην συνέχεια σε αυστηρή γραμμή Διαμαντοπούλου και αειμνήστου Δραγώνας πλέκει το εγκώμιο στην Αγγλική την γλώσσα του Χάρρυ Πότερ όπως ακριβώς λέει, και όλα αυτά για να κάνει διαφήμιση σε φροντιστήριο ξένων γλωσσών (18 σελ στο pdf)


Στην συνέχεια περνάμε στην επόμενη νεοεποχίτικη επιδρομή με άρθρο που μας λέει με το καλημέρα : Η Γιόγκα είναι ιδιαίτερα χρήσιμο να διδάσκεται στα παιδιά και συνεχίζει το δισέλιδο άρθρο με το πως θα γίνει κατορθωτό αυτό!



Ακριβώς στην επόμενη σελίδα έχει ένα παιγνίδι. Το όνομά του; «DIABOLO»
Και εξηγεί : Αν στο άκουσμα της λέξης το μυαλό σας ταξιδεύει σε Κολάσεις, τρίαινες, και Πύρινα καζάνια ήρθε ο καιρός να μάθετε ....


Μετά ακολουθούν διαφημίσεις ειδών διάφορες, και μετά έχει ένα διαγωνισμό για τα «πανέξυπνα» παιδιά που προφανώς αναφέρεται το περιοδικό:


Πανέξυπνες ερωτήσεις για πανέξυπνα παιδιά που θυμόνται την 28η Οκτωβρίου σαν Μίκυ, γυμνάζονται με Γιόγκα, παίζουν Diavolo, μιλάνε Αγγλικά του Χάρρυ Πότερ, λογικό είναι να έχουν το επίπεδο για τέτοιους διαγωνισμούς.

Στην σελίδα 39(σε pdf), έχουμε υποδείξεις σε ηλίθιους γονείς για το πως θα πρέπει να μεγαλώσουν τα παιδιά τους και παράλληλα για να τα εμπεδώσουμε εμείς οι αγροίκοι στο άλλο μισό της σελίδας έχουμε διαφήμιση dvd με τίτλο : η Μάνι Μάκφι και η μαγική νταντά επιστρέφει!


Αυτό θέλουν να κάνουν στα ελληνόπουλα;
Αυτό θέλουν να κάνουν στα παιδιά μας;
Θα τους το επιτρέψουμε;

ethnikipaidon@nbg.gr - e-mail μαζικής διαμαρτυρίας

*το περίφημο περιοδικό ΕΔΩ
Το περίφημο site ΕΔΩ

Σχόλιο "Νεκρού": Δεν είμαστε κριτές των πάντων, ούτε μας αρέσουν οι συγκρούσεις. Πολλοί άνθρωποι έχουν πέσει θύματα της άγνοιας και της new age μόδας, που λανσάρει ινδουιστικές και παγανιστικές πρακτικές σαν όμορφα και ωφέλιμα προϊόντα για "μικρούς και μεγάλους"... Τέτοιοι άνθρωποι ασφαλώς είναι και οι δημιουργοί του συγκεκριμένου περιοδικού. Μάλλον ενημέρωση χρειάζονται, παρά διαμαρτυρίες. Σίγουρα όμως αυτή την ενημέρωση τη χρειάζονται, και είναι ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΕΥΘΥΝΗ, των ορθόδοξων χριστιανών, παπάδων (πρώτιστα) και λαϊκών.

Τετάρτη 27 Οκτωβρίου 2010

Από άθεος ροκάς - > ιεραπόστολος με μεγάλο κοινωνικό έργο



Η ιστορία του νεαρού Θέμη, ξεκίνησε κάπως έτσι… Είχε πει κάποτε, στη μητέρα του, ότι “η θρησκεία είναι το όπιο του λαού”, δίνοντάς της μια γεύση του νεο-μαρξισμού, και εκείνη τότε, έκανε έντρομη το σταυρό της, ενώ αμέσως, πήγε στο εικονοστάσι να προσευχηθεί.

Ο π. Θεμιστοκλής με φίλους (από εδώ)
ΜΟΥΣΙΚΗ: THE FLIES (ΟΠΩΣ ΛΕΜΕ... BEATLES)

Ο Θέμης ήταν στο πρώτο έτος της Σχολής Εμπορικών Επιστημών του Πανεπιστημίου Μελβούρνης, σπουδές που δεν επρόκειτο όμως να ολοκληρώσει, αφού οι Πολιτικές Επιστήμες και η Φιλοσοφία ήταν αυτά που τον εξέφραζαν τότε περισσότερο, όπως δήλωσε σε συνέντευξή του στον “Νέο Κόσμο”. Παράλληλα με τη φοιτητική του ζωή, ξεκίνησε να βάζει τα λιθαράκια για μία λαμπρή καριέρα στο χώρο της μουσικής. Έτσι, επηρεασμένος από τη μουσική των “Beatles” και των “Rolling Stones”, σχημάτισε το γκρουπ “The Flies”.
Λέει ο ίδιος, “Σκέφτηκα ότι αφού τα σκαθάρια έχουν τόση επιτυχία, γιατί όχι και οι… μύγες. Το κλίμα ήταν κατάλληλο και το εκμεταλλευτήκαμε στο έπακρο. Είχαμε μεγάλη επιτυχία. Δίναμε κονσέρτα σε όλες τις μεγάλες πόλεις της Αυστραλίας, πάντοτε σε ασφυκτικά γεμάτες αίθουσες. Το αποκορύφωμα ήταν όταν μας κάλεσαν να παίξουμε με τους “Rolling Stones” στην πρώτη τους τουρνέ στην Αυστραλία, το 1965, στο Palais Theatre. Δίπλα στον Μικ Τζάγκερ… ήταν απίστευτο, αλλά αληθινό”. Βέβαια, η φήμη δεν τον άφηνε έξω από τα κοινωνικά ζητήματα της εποχής του. Έπαιρνε μέρος σε κινητοποιήσεις νέων για να σταματήσει ο πόλεμος στο Βιετνάμ, ενδιαφερόταν για τα ανθρώπινα δικαιώματα και την προστασία του περιβάλλοντος, υποστήριζε το κίνημα των γυναικών και μελετούσε με πάθος τα διάφορα θρησκεύματα, προσπαθώντας να βρει απάντηση στα υπαρξιακά ερωτήματα που τον βασάνιζαν.

EΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΟ (ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟ) ΣΠΙΤΙ: ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ

“Το 1972 παρατώ τα πάντα – ακαδημαϊκή καριέρα, τίτλους, φιλοδοξίες, οράματα – και ξαναγυρίζω στην ορθοδοξία. Έβλεπα το έργο της Μητέρας Τερέζας και, παρότι η πανεπιστημιακή μου θέση μού εξασφάλιζε έναν καλό μισθό, ένιωθα φτωχός, πάμφτωχος.” “Αρχίζω τότε μια νέα ζωή. Έχοντας στις αποσκευές μου το ακαδημαϊκό μου παρελθόν, αρχίζω να μελετώ τη Θεολογία. Παίρνω το πτυχίο μου από την Καθολική Θεολογική Σχολή “Κόρπους Κρίστι” (Corpus Christi) και μετά, με την καθοδήγηση του αρχιεπισκόπου Στυλιανού, φοιτώ στη Θεολογική Σχολή του Τιμίου Σταυρού στη Βοστόνη. Συνάμα, μελετώ την Εβραϊκή και Αρχαία ελληνική στο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ (Harvard).
Στη συνέχεια, παίρνω το διδακτορικό μου στη Θεολογία από το Πανεπιστήμιο Πρίνστον (Princeton) και γυρίζω στην Αυστραλία, όπου από το 1988 μέχρι το 1998 δίδασκα στη Θεολογική Σχολή του Σίδνεϊ «Άγιος Αντρέας», καθώς επίσης και στο Πανεπιστήμιο του Σίδνεϊ, Θεολογία και Αρχαία Αιγυπτιακή Γλώσσα – την Κοπτική. Ως ακαδημαϊκός, είχα μέλλον. Δεν ήμουν, όμως, ικανοποιημένος. Παρακολουθούσα το έργο της Μητέρας Τερέζας και ένιωθα ένα τεράστιο κενό μέσα μου. Δεν ήμουν με τον φτωχό. Δεν χρειάστηκε τότε να παλέψω καθόλου με τον εαυτό μου. Μέσα μου φούντωσε ένας πόθος να είμαι δίπλα στους φτωχούς και να κάνω ό,τι είναι δυνατόν για να είναι η ζωή τους πιο ανθρώπινη. Ένιωσα ότι όλες αυτές οι γνώσεις οδηγούσαν σ’ αυτόν τον δρόμο. Αυτή ήταν η ουσία. Ζήτησα τότε από τον σεβασμιότατο την ευλογία του ν’ αρχίσω ιεραποστολή στην Αφρική. Το 1999 ξεκινώ το έργο μου στην Κένυα με την εντολή του μακαριότατου πατριάρχη Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής, Πέτρου, αφού φρόντισε να χειροτονηθώ διάκος, ιερέας και μετά αρχιμανδρίτης”.

ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΕΡΓΟ

Εκεί ιδρύει το πρώτο πανεπιστημιακό ορθόδοξο κολέγιο – το «Orthodox Teacher’s College of Africa». “Πιστεύω ότι η μόρφωση είναι το μεγαλύτερο όπλο του ανθρώπου στη ζωή. Αν θέλεις να βοηθήσεις τον συνάνθρωπό σου, να του μάθεις την τέχνη να ψαρεύει και όχι να του δίνεις το ψάρι έτοιμο. Στο κολέγιο προετοιμάζαμε νέους να γίνουν δάσκαλοι Νηπιαγωγείου και Δημοτικού. Στη συνέχεια, εισάγαμε και τον κλάδο της Κοινωνιολογίας.”
Το επόμενο βήμα στο τεράστιο έργο του ιεραπόστολου, που έχει απέναντί του σήμερα, είναι “να χτίσουμε Νηπιαγωγείο και Δημοτικό για τα παιδιά των πολύ φτωχών, που δεν μπορούν να πάνε σχολείο γιατί τα πόδια τους είναι γυμνά και τα στομάχια τους άδεια”. Στα παιδιά φροντίζει να τους παρέχει όσο το δυνατόν περισσότερα, όπως ρούχα, παπούτσια, συσσίτιο (όχι απαραίτητα μ’ αυτή τη σειρά), και αμέσως μετά, έχει σειρά, η φροντίδα της γυναίκας

ΓΥΝΑΙΚΑ: ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΘΥΜΑ

“Η γυναίκα είναι το μεγαλύτερο θύμα στην Αφρική. Είναι η καρδιά της οικογένειας. Ο άντρας μπορεί να έχει δυο και τρεις γυναίκες και να κάνει παιδιά με όλες. Η γυναίκα είναι εκείνη η οποία πουλά ακόμη και το κορμί της για ένα κομμάτι ψωμί, ώστε να μην πεθάνουν τα παιδιά της από την πείνα. Γι’ αυτό ανοίξαμε Σχολή Ραπτικής, όπου οι γυναίκες μάθαιναν την τέχνη και κέρδιζαν το ψωμί τους τίμια”. 

ΣΤΟΝ ΕΜΦΥΛΙΟ, ΜΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΣΙΕΡΑ ΛΕΟΝΕ

Σιέρα Λεόνε
Από την Κένυα, το 2007, ο νέος πατριάρχης Θεόδωρος, που παρακολουθεί από κοντά το έργο του ιεραπόστολου και ανθρωπιστή Θέμη Αδαμόπουλου, του δίνει εντολή να πάει στη Δυτική Αφρική, στη Σιέρα Λεόνε, όπου ο εμφύλιος πόλεμος 12 ολόκληρων χρόνων έχει ισοπεδώσει τον τόπο και έχει αφήσει πίσω του φρικιαστικές εικόνες. Παιδιά ακρωτηριασμένα, πρόσωπα και κορμιά παραμορφωμένα, άνθρωποι που ζουν στους δρόμους και αφήνουν την τελευταία τους πνοή εκεί. Ο θάνατος είναι μέρος της καθημερινής τους ζωής. “Ζει” εκεί δίπλα τους κι ανάμεσά τους. “Εκεί χτίζουμε ένα χωριό για 100 ανάπηρους που ζητιάνευαν στους δρόμους και η αστυνομία τους κυνηγούσε και τους έδιωχνε από παντού. 
Ξεκινήσαμε με την εκκλησία Άγιος Μωυσής ο Αφρικανός, στην περιοχή Γουότερλου (Waterloo), Τεχνική Σχολή Ξυλουργικής και Ραπτικής, σπίτια, κλινική και σχολεία. Στο (Freetown), την πρωτεύουσα της Σιέρα Λεόνε, ιδρύσαμε το πρώτο σχολείο για 1.200 παιδιά, όπου διδάσκουν 60 δάσκαλοι. Του χρόνου θα ιδρύσουμε Ορθόδοξο Πανεπιστημιακό Κολέγιο για τους φτωχούς. Υπάρχουν παιδιά που έχουν τα προσόντα, δεν έχουν όμως τη δυνατότητα να πάνε ούτε στο δημοτικό. Οφείλουμε να τα βοηθήσουμε.” 

Ο άγιος Μωυσής ο Αφρικανός (από εδώ). Γι' αυτόν, δες εδώ.
Οι γυναίκες στις φυλακές του Freetown, είναι εκείνες που θα τραβήξουν στη συνέχεια την προσοχή του και θα φροντίσει για την αποκατάστασή τους μετά την αποφυλάκισή τους: “Αν δεν έχουν μια δουλειά έντιμη, δεν αποκλείεται να καταλήξουν πάλι εκεί. Έτσι, φροντίζω να κάνουν εκεί μέσα μαθήματα ραπτικής και όταν βγουν τούς δίνω μια δική τους ραπτομηχανή”. Το επόμενο βήμα του είναι να δώσει χέρια και πόδια στα ακρωτηριασμένα παιδιά: “Είναι το πιο φρικτό θέαμα, τα πιο τραγικά θύματα του πολέμου. Μέχρι του χρόνου ελπίζω να είναι έτοιμη η κλινική που θα δώσει τεχνητά χέρια και πόδια σε χιλιάδες παιδιά και νέους για να επιβιώσουν και να πάρουν πίσω την αξιοπρέπειά τους. Σήμερα ζητιανεύουν και εκδιώκονται από την αστυνομία”. 

ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΠΟΥ ΤΟΝ ΣΤΗΡΙΖΟΥΝ

Αυτό το τόσο μεγάλο έργο στηρίζεται οικονομικά , από στην Αυστραλία υπάρχουν δύο μεγάλους, φιλανθρωπικούς, οργανισμούς, “Paradise Kids for Africa” και “Light of the World Australia” που έχουν επιτροπές σε όλες τις πόλεις της Αυστραλίας γι’ αυτόν το σκοπό. Επίσης, στην Ελλάδα, συγκεκριμένα στη Θεσσαλονίκη υπάρχει μεγάλη στήριξη από Χριστιανικές Αδελφότητες. Μια από αυτές είναι ο “Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός”. Μακάρι να παρέμεινε ακόμη είδωλο για τους θαυμαστές του [σ.σ. εννοεί τους θαυμαστές που είχε ως μουσικός], γιατί το έργο που κάνει τώρα είναι αρκετά σημαντικό.

Δες και: 
Βίντεο με τον π. Θεμιστοκλή εδώ.
Ένα συγκεντρωτικό blog για την Ορθόδοξη Ιεραποστολή, που προσφέρει όχι μόνο πνευματικό αλλά και κοινωνικό έργο στους αδελφούς μας "εκτός των τειχών".