Ψυχοσάββατο: Η ορθόδοξη «Μέρα των Νεκρών» και η κοινωνική σημασία της
Ψυχοσάββατο: Ένα γιορτινό τραπέζι χωρίς τη φθορά και την αγωνία της άπιαστης στιγμής ενός χρόνου απατεώναΑΝ ΠΕΘΑΝΕΙΣ ΠΡΙΝ ΠΕΘΑΝΕΙΣ, ΔΕ ΘΑ ΠΕΘΑΝΕΙΣ ΟΤΑΝ ΠΕΘΑΝΕΙΣ
(ΠΑΡΟΙΜΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΜΟΝΑΧΩΝ)
Ερμηνεία της παραβολής της Μέλλουσας Κρίσης και της Δευτέρας Παρουσίας από τον άγιο επίσκοπο Σισανίου μακαριστό Αντώνιο:
Δεύτερον, το αφύσικο 41%-20% (για το δεύτερο σκέλος του ποσοστού κάποιοι έβαλαν το χέρι τους μάλλον, όχι η Ν.Δ.) προκάλεσε τέτοιο σοκ τόσο στο εξωτερικό όσο και στο εσωτερικό, ώστε αυτομάτως ανοίγει τον προβληματισμό σε ορισμένα κεντρώα κοινά για τη «διόρθωσή» του. Τον φόβο αυτόν ήδη εκπέμπουν αναλυτές και παρουσιαστές που είναι σε ανοιχτή γραμμή με το Μέγαρο Μαξίμου. Προχθές ένας εξ αυτών πίεζε τον πρόεδρο της ΝΙΚΗΣ Δημήτρη Νατσιό να του πει αν διαφωνεί με τον γάμο των ομοφυλοφίλων, για να τον καταγγείλει ως ομοφοβικό.
Τον πρωθυπουργό όμως, που είναι ενοχικός και δεν τολμά να πει προεκλογικώς ξεκάθαρα ότι θα νομοθετήσει τον γάμο, δεν τον ερώτησε όταν τον φιλοξένησε.
Ελλείψει αξιωματικής αντιπολίτευσης, τώρα η Ν.Δ. επιτίθεται στα μικρά κόμματα. Αρχικώς δι’ αντιπροσώπων, σύντομα και η ίδια «αυτοπροσώπως». Ποια είναι η νέα απαίτηση που ασυναίσθητα εκπέμπεται κεντρικώς; Να μην έχουμε ούτε μείζονα αντιπολίτευση ούτε ελάσσονα, εκτός από τους ήδη «γνώριμους»: «Τον φίλο μου τον Δημήτρη», όπως αποκάλεσε τον Κουτσούμπα ο κύριος Μητσοτάκης, και εκείνον που στο Μαξίμου αποκαλούν «Ελλαδέμπορο» και «Χριστέμπορο».
Αυτό όμως διαβάζεται και αλλιώς: ως ανισορροπία του πολιτεύματος. Αντιπολίτευση δεν υπάρχει, ανεξάρτητοι βουλευτές νομοθέτες δεν υπάρχουν παρά μόνο Κοινοβουλευτικές Ομάδες-στρατοί, Δικαιοσύνη στο μυαλό των πολιτών μετά τις αποφάσεις για τα funds και τον αποκλεισμό κομμάτων δεν υπάρχει, μίντια που να ελέγχουν την εκτελεστική εξουσία πλην εξαιρέσεων δεν υπάρχουν, παρά τηλεοπτικοί μόνον δέκτες ομοιομορφίας. Είναι όλο αυτό φυσιολογικό όμως; Θα είναι φυσιολογικό να αρχίσει αναθεώρηση του Συντάγματος με πλειοψηφίες που θα αγνοούν τις συναινέσεις; Μονομερώς θα γίνει η αναθεώρηση και μάλιστα χωρίς να έχει ενημερώσει κανείς το εκλογικό σώμα για τις «τομές» και τις «μεταρρυθμίσεις» που θα επιχειρήσει μετεκλογικώς;"
Το «απόρρητο σχέδιο 180» για την παράδοση του Αιγαίου όπως το αποκαλύπτει η ΕΣΤΙΑ
Όπως γράφει όμως ο Μανώλης Κοττάκης στην ΕΣΤΙΑ, τα πράγματα είναι ακόμη σοβαρότερα. Οι 180 χρειάζονται για να περάσει το απόρρητο σχέδιο παραπομπής των ελληνοτουρκικών στη Χάγη.
(...) Το απόρρητο σχέδιο 180 προβλέπει:
1.Συνάντηση κορυφής μεταξύ των δύο ηγετών Ελλάδος και Τουρκίας στην οποία θα συμφωνηθεί η εγκατάλειψη των διερευνητικών επαφών και αντί αυτών οι απ ευθείας διαπραγματεύσεις φαινομενικά χωρίς την μεσολάβηση τρίτου κατά το πρότυπο των Πρεσπών σε επίπεδο υπουργών Εξωτερικών.
2 Στόχος τών διαπραγματεύσεων-εξπρές θα είναι σε πρώτη φάση η υπογραφή συμφώνου μη επίθεσης μεταξύ των δύο χωρών για να βελτιωθεί η ατμόσφαιρα και να επιτευχθει η έπίλυση του ζητήματος των χωρικών υδάτων. Ή Ελλάς επειδή πρόκειται γιά μονομερές δικαίωμα δεν θα ζητήσει την συναίνεση της Άγκυρας αλλά την κατανόηση της. Σύμφωνα μέ τό σχέδιο θα επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα στα 12 μίλια στις ακτές της ηπειρωτικής Ελλάδας, στίς ακτές της Εύβοιας και στις ακτές νοτίως της Κρήτης. Ενώ θα αυξήσει τα χωρικά της ύδατα κατά τρόπο διαφοροποιημένο ανά περιοχή στα 7 ή τα 9 μίλια ώστε να διευκολύνει την Τουρκία να αποκτήσει διαδρόμους ιδιοκτησίας της για την ναυσιπλοΐα της και το πολεμικό ναυτικό της σε όλο το Αιγαίο. Ακόμη και στο μέσον του δυτικά του 25ου μεσημβρινού στις πλάτες της άμυνας των νησιών του Αιγαίου. Μέ δ,τι αύτό μπορεί νο σημαίνει στο βαθύ μέλλον αν δεν μας καλύπτει το Σύμφωνο Μή Επίθεσης.
Τό θέμα τών χωρικών ύδάτων έχει επίσης τεράστια σημασία γιά τό ζήτημα τής ναυσιπλοΐας στά Στενά του Βοσπόρου πού έπηρεάζει άμεσα τίς ρωσσοτουρκικέςκαί τίς άμερικανορωσσικές σχέσεις.
3. Ψήφιση συνυποσχετικού Έλλάδος-Τουρκίας γιά τήν παραπομπή τών δύσκολων πρός εεπίλυση διαφορών στό Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης προκειμένου νά άποφύγουν τήν πολιτική εύθύνη γιά τήν τελική λύση οί δύο κυβερνήσεις.
Σέ αύτό προτείνεται νά ενταχθούν οί διαφορές γιά τήν Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη καί τήν Υφαλοκρηπίδα καθώς καί τό αίτημα τής Τουρκίας γιά τήν αποστρατιωτικοποίηση τών νήσων. Σέ ό,τι αφορά στό συνυποσχετικό η Ελλάδα θέλει προηγουμένως νά καταλήξει σέ ύπογραφή συνυποσχετικού μέ τήν Αλβανία γιά τίς θαλάσσιες ζώνες καί γιά αύτό είναι δυστυχώς υποτονική στό ζήτημα της φυλάκισης του μειονοτικού [Βορειοηπειρώτη Έλληνα δηλ.] δημάρχου Χειμάρρας Φρέντι Μπελέρη. Στήν ούσία τόν θυσιάζει. Άν καί τό μείζον θέμα στήν περιοχή δέν είναι μόνον ή έλληνική καταγωγή του άλλά κυρίως τό ποιος έλέγχει τήν άδειοδότηση τών οικοπέδων της Χειμάρρας. Τό Διεθνές Δικαστήριο θά κληθεί νά οριοθετήσει ΑΟΖ καί ύφαλοκρηπϊδα μέ βάση τίς διεθνείς συμφωνίες Ελλάδος Αιγύπτου Έλλάδος-Ίταλίας Έλλάδος Αλβανίας καί Τουρκίας-Λιβύης (παράνομο μνημόνιο). (...)
Η συνέχεια στην αρχική δημοσίευση
Γιώργος Θαλάσσης
Με αφορμή αυτά που διαδίδουν κάποιοι ότι η Νίκη έχει χορηγούς έμμεσα ή άμεσα Ρώσους επιχειρηματίες, θα ήθέλα να ρωτήσω... είναι κακό να έχεις οικονομικούς χορηγούς Ρώσους και άμεμπτο να έχεις Εβραίους, Αμερικανούς και Ευρωπαίους;
Δηλαδή
αν οι χορηγοί του Μητσοτάκη, του βδελυρού ΠΑΣΟΚ και της Αριστεράς, τα
παίρνουν από την σατανική ευρωπαϊκή ένωση μέσα από ΕΣΠΑ, ΜΚΟ και
αναπτυξιακά προγράμματα, εκεί δεν πείραζει;
Όταν μάλιστα αυτά όλα
περί Ρώσων χορηγών τα διαδίδουν πατριωτικές σελίδες που κατακεραυνώνουν
στα άρθρα τους το ΝΑΤΟ και υποστηρίζουν την Ρωσία και πολύ καλά κάνουν
που την υποστηρίζουν, τότε αυτό δεν είναι λίγο αντιφατικό; Κατηγορείς
ότι έχει χορηγούς Ρώσους και ταυτόχρονα υποστηρίζεις την Ρωσία. Τελικά
είναι καλό ή κακό για εσάς να είμαστε με την Ρωσία;
Το ίδιο ερώτημα να θέσουμε και σε ένα άλλο κόμμα που αυτοπροσδιορίζεται ως πατριωτικό και χριστιανικό
και που στην ουσία αυτό διαδίδει το μεγάλο έγκλημα κατά της
ανθρωπότητας, το ότι δηλαδή η Νίκη έχει στέλεχος που σχετίζεται με
Ρώσους επιχειρηματίες.
Το άλλο αυτό κόμμα, το αυτοπροσδιοριζόμενο ως πατριωτικό και χριστιανικό που τώρα νιώθει ότι απειλείται από την Νίκη, δεν έχει χορηγούς Ρώσους επιχειρηματίες σε ραδιόφωνο και τηλεοράση; Δεν υποστηρίζει την Ρωσία έναντι των αμερικανοφονιάδων και πολύ καλά κάνει;
Έτσι όπως λειτουργεί η Δυτική ψευτοδημοκρατία στην ρημαγμένη μας Πατρίδα, χρειάζονται δυστυχώς ΜΜΕ και κεφάλαιο.
Κατηγορήστε
λοιπόν το σύστημα της ψευτοδημοκρατίας, τους εκπορνευμένους καναλάρχες
και την σιχαμερή Δύση που επεμβαίνει στην διακυβέρνηση της Πατρίδας μας.
Όποιος στα αλήθεια θέλει να απαλλαγούμε από κατακτητές, διαπλεκόμενους
και επικυρίαρχους εκεί έπρεπε να εστιάσει.
Και κάτι τελευταίο...
στους αγαπητούς αδελφούς της Νίκης. Όταν σας κατηγορούν ότι είστε με την
Ρωσία καλυτερα να μην λέτε ''δεν είμαστε με την Ρώσους'', αλλά ότι
''είμαστε ΜΕ ΟΛΟΥΣ τους λαούς, ανοιχτή αγκαλιά όπως ο Εσταυρωμένος
Κύριός μας''.
![]() |
Εικ. από εδώ |
Την ίδια μέρα:
Όσιος ΑΓΑΠΗΤΟΣ ο ιαματικός και Ανάργυρος (βλ. & εδώ)
Άγιοι την 1η & 2η μέρα του Ιούνη
Ιωάννη Ηλ. Εμίρη, «Άγιοι που έζησαν στον 20ό αιώνα», εκδόσεις «Μελωδός»
Αφιέρωμα στον άγιο Παναγή Μπασιά (7 Ιουνίου)
Ἀντίδοτο τοῦ φόβου εἶναι μόνο ἡ Ἀγάπη
Έχεις νιώσει ποτέ ότι ο Θεός δεν σε λυπήθηκε;
Ο
κυνικός λαός ενδίδει στην ύλη μέσα από τα κινητά και τα επιδόματα:
«Πούλα, αρκεί να μου εξασφαλίζεις την επιβίωσή μου» είναι το νέο δόγμα
που ενσταλάζουν στα μυαλά των νέων Ελλήνων.
Μεγάλη μέρα η σημερινή [29 Μαΐου]. Ημέρα μνήμης. Ημέρα αναστοχασμού. Ημέρα εθνικής ταυτότητας. Παρότι, όμως, έχει επικρατήσει δεκαετίες τώρα να ονομάζεται «αποφράς», επιτρέψτε μου να κάνω σήμερα μια διαφορετική προσέγγιση. Αντί των κλασικών «σώπασε, κυρα-Δέσποινα, και μην πολυδακρύζεις», επιλέγω να αξιοποιήσω το τιμητικό βήμα που μου παραχώρησαν το Σάββατο το απόγευμα ο Σύλλογος Επιστημόνων Χαλανδρίου «Ευριπίδης» και ο Σύνδεσμος Μικρασιατών Κωνσταντινουπολιτών «Ρίζες» για να κάνουμε μαζί μία διπλή άσκηση. Ασκηση εθνικής αυτοπεποίθησης και άσκηση εθνικού προβληματισμού.
Εχουμε, άραγε, αναρωτηθεί γιατί κάθε χρόνο τέτοια μέρα διεξάγονται φιέστες στην Κωνσταντινούπολη; Γιατί γίνονται αναπαραστάσεις της Αλώσεως στην τουρκική τηλεόραση; Εχουμε συνειδητοποιήσει γιατί τόσο πολύ πανηγυρίζουν οι γείτονες που μετέτρεψαν την Αγία Σοφία σε τζαμί; Να σας πω!
Η αναπαράσταση της Αλώσεως της Κωνσταντινούπολης συνιστά ομολογία. Οι γείτονες αναγνωρίζουν ότι κατέλαβαν κάτι που δεν ήταν δικό τους. Οι γείτονες αναγνωρίζουν ότι κατέλαβαν κάτι που ανήκε σε άλλους και τους ήταν ξένο. Τόσο ξένο, που όταν το απέκτησαν για να δημιουργήσουν την Οθωμανική Αυτοκρατορία, αντέγραψαν πλήρως την δομή τη Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Τόσοι αιώνες πέρασαν από τότε και, εκτός από πολυκατοικίες και κανάλια στον Βόσπορο, οι γείτονες δεν άφησαν το παραμικρό αποτύπωμα στην Κωνσταντινούπολη. Δεν παρήγαγαν πολιτισμό.
Η αναπαράσταση της Αλώσεως αποδεικνύει ότι το φάντασμα του τελευταίου αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Παλαιολόγου πλανάται ακόμη πάνω από τη βασιλεύουσα Κωνσταντινούπολη και με τις φιέστες προσπαθούν να το ξορκίσουν.
Eτεροπροσδιορίζονται
Η μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τέμενος είναι επίσης βασικός λόγος για να δείχνουμε κατανόηση στους γείτονες. Γιατί αποδεικνύει κάτι άλλο: την ανασφαλή τους ταυτότητα. Δεν έχουν ξεκάθαρη εθνική ταυτότητα οι Τούρκοι, αγαπητοί! Δεν έχουν δικά τους έργα! Δεν δύνανται να αυτοπροσδιοριστούν. Προσπαθούν μονίμως να ετεροπροσδιοριστούν μέσα από τα έργα των άλλων πολιτισμών. Τα δικά μας ελληνικά έργα. Με την Αγία Σοφία, με τα αρχαία της Εφέσου, με ό,τι τους αφήσαμε. Γιατί στην πραγματικότητα δεν φύγαμε ποτέ. Είμαστε ακόμη εκεί. Στη Σμύρνη με την τραγουδιστή ελληνική προφορά που τους αφήσαμε για κληρονομιά στα χείλη τους. Στη Σουμελά με την κρυφή γοητεία του χριστιανισμού σε εξισλαμισθέντες που εσχάτως βαπτίζονται χριστιανοί.
Ακόμη και στα βήματα του πυρρίχιου που χόρεψε ο Ιμάμογλου στην Τραπεζούντα. Εκεί είμαστε! Σκεφτείτε! Υπάρχει περίπτωση να γίνει ποτέ ισλαμικό κάτι που ονομάζεται «Αγία Σοφία»; Καταλαβαίνουν, άλλωστε, και οι ίδιοι ότι οι πύραυλοι, τα drones, τα αυτοκίνητα που παράγουν, τα πυρηνικά εργοστάσια κ.λπ. δεν είναι πολιτισμός. Ενώ η σκέψη! Ακόμη και τα σύμβολα στη σημαία τους κλεμμένα είναι! Βυζαντινά. Τι σημαίνουν όλα αυτά; Είναι καθαρό: Πρέπει να εγκαταλείψουμε την εθνική μελαγχολία. Πρέπει να σταματήσουμε να πονάμε. Πρέπει όμως, αγαπητοί φίλοι και φίλες, να είμαστε σήμερα χαρούμενοι και για ακόμη έναν λόγο. Ο ισχυρισμός ότι ακόμη και σήμερα τα πνευματικά μας σύνορα εκτείνονται πολύ περισσότερο από τα φυσικά αποδεικνύεται από την ίδια τη ζωή. Δεν είναι λόγος κενός. Το ζούμε. Δεν ονειρευόμαστε.
Το Βυζάντιο και η Κωνσταντινούπολη δίνουν το «παρών» κάθε μέρα στις ζωές μας. Στην καθημερινότητά μας. Στη διεθνή σκηνή. Απλώς δεν το γνωρίζουμε. Μας διαφεύγει. Επρεπε να δούμε την τελετή στέψης του βασιλέως της Αγγλίας -πλήρης αντιγραφή του βυζαντινού τυπικού στέψης αυτοκράτορος- μαζί με βυζαντινούς ύμνους με εικόνες της Παναγίας και του Χριστού για να κατανοήσουμε την ακτινοβολία της Ορθοδοξίας μας. Χρειάστηκε να αρνηθεί η Πρόεδρος της Δημοκρατίας να ασπαστεί το Ιερό Ευαγγέλιο την ημέρα της Κυριακής της Ορθοδοξίας και να γίνει φασαρία για να μάθουμε ότι ο Αρχιεπίσκοπος την υποδέχεται στην είσοδο του Μητροπολιτικού Ναού όπως ακριβώς υποδεχόταν ο Οικουμενικός Πατριάρχης τον αυτοκράτορα στην Αγία Σοφία. Επρεπε να διαβάσουμε τις σκέψεις μίας ξένης πρωθυπουργού, της Ιταλίδας Τζόρτζια Μελόνι, στο τελευταίο βιβλίο της για να συναισθανθούμε γιατί η Αλωση θεωρήθηκε κομβικό γεγονός για την παγκόσμια Ιστορία. Ναι, η Μελόνι, που δηλώνει χωρίς ενοχές χριστιανή, στην αυτοβιογραφία της κάνει κάτι που έχει να πράξει χρόνια τώρα Ελλην πρωθυπουργός: Αναφέρεται στον ήρωα Κωνσταντίνο Παλαιολόγο!
Κι όμως ακτινοβολεί
Δεν πειράζει όμως που αγνοούμε. Θα μάθουμε σιγά σιγά. Κάθε φορά που εορτάζουμε έναν Κωνσταντίνο και μία Δέσποινα, το Βυζάντιο τιμούμε. Κάθε φορά που επισκεπτόμαστε τη Μονή Τιμίου Προδρόμου στις Σέρρες, που ήταν θέρετρο αυτοκρατόρων, το Βυζάντιο τιμούμε. Κάθε φορά που επισκεπτόμαστε μονές του Αγίου Ορους και διαβάζουμε χρυσόβουλα ή βλέπουμε σωζόμενες στολές αυτοκρατόρων, στο Βυζάντιο υποκλινόμαστε. Κάθε φορά που πάμε στον Μυστρά, στον χώρο όπου εστέφθη αυτοκράτωρ ο Παλαιολόγος βρισκόμαστε.
Και κάθε φορά που βλέπουμε το βίντεο της συγγνώμης του Πάπα Ιωάννη Παύλου στον Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο για τις ληστείες των Λατίνων στην πρώτη άλωση, του 1204, το Βυζάντιο ακτινοβολεί. Ανάμεσα στο ατομικό και το παγκόσμιο μεσολαβεί πάντα το εθνικό. Το εθνικό είναι η ρίζα του κόσμου. Το Βυζάντιο είναι, λοιπόν, εδώ. «Εμείς πού είμαστε;» είναι το ερώτημα . Η Ελένη Αρβελέρ έχει καταγγείλει ότι «Βάλαμε το Βυζάντιο σε παρένθεση. Χίλια χρόνια σε παρένθεση. Ξέρετε καμιά άλλη αυτοκρατορία να έχει ζήσει 1.000 χρόνια;». Ο Ελύτης γράφει: «Όταν μπαίνω σε ένα ερημοκλήσι και βλέπω σβησμένες τις τοιχογραφίες, νιώθω βυζαντινός. Σα να ήταν το σόι μου».
Σε αυτό το σημείο από τη φάση της αυτοπεποίθησης επιτρέψτε μου να ανοίξω την εικόνα: Καλό το παρελθόν, αλλά ας εισέλθουμε στη φάση του αναστοχασμού. Διότι διαβάζοντας και πάλι την Ιστορία για να θυμηθούμε πως «Εάλω η Πόλις» διαπιστώνουμε έντρομοι ότι τα λάθη του 1204, του 1453, του 1922 στη Σμύρνη, του 1974 στην Κύπρο, του 1996 στα Ιμια έχουν κοινό παρονομαστή: Τα κάστρα πέφτουν από μέσα. Έτσι είναι όμως η Ιστορία μας. Μια υπόθεση λαθών. Το μόνο που μένει έπειτα από κάθε τραγωδία είναι ένας ηγέτης που έχει πει «Οχι». Χρήσιμο ιστορικό «Οχι». Γιατί πάνω στο «Οχι» του Κωνσταντίνου στο αίτημα του Μωάμεθ να παραδώσει την πόλη, πάνω στο «Οχι» του Παύλου Μελά στη Μακεδονία, πάνω στο «Οχι» των καλογέρων στο Κούγκι, πάνω στο «Οχι» του Μεταξά στον Μουσολίνι, πάνω στο «Οχι» του Παλληκαρίδη στην Κύπρο στηρίχθηκαν όλες οι επόμενες γενιές για να πάνε την πατρίδα μας παρακάτω. Χάρη σε αυτά τα «Οχι» συνέχισε να ανάβει το κερί. Το «Οχι» του Παλαιολόγου στον Μωάμεθ καταξίωσε την αυτοκρατορία στους αιώνες.
Σκέφτεστε τι άποψη θα είχαμε για το Βυζάντιο, αν ο Παλαιολόγος είχε πει «Ναι»;
Και έρχομαι τώρα στα δύσκολα. Το κερί τρεμοπαίζει τα τελευταία 20
χρόνια, αγαπητοί φίλοι. Και αν δεν έχει σβήσει μέχρι στιγμής, αυτό
οφείλεται στον Θεό της Ελλάδος. Για πόσο όμως θα συνεχίσει να ανάβει και
να φωτίζει το δωμάτιο;
Μικροελλαδισμός
Συνηθίζω να λέω ότι ο αντίπαλός μας δεν είναι απέναντι. Λάθος αν νομίζουμε ότι είναι απέναντι! Είναι μέσα στις γραμμές μας και μιλά ελληνικά. Συνηθίζω να λέω ότι ο μικροελλαδισμός είναι ο εχθρός μας. Το δόγμα «τόσοι είμαστε, αυτά μπορούμε να πάρουμε, δεν κάνουμε για παραπάνω». Η κερκόπορτα έχει ανοίξει καιρό τώρα μέσα στο έδαφός μας, ύπουλα. Στις κυβερνήσεις, στα κόμματα, στο βαθύ κράτος, στις τηλεοράσεις, στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, σε κλειστές λέσχες, στο διαδίκτυο, ακόμη και στην Εκκλησία.
Κατασκευάζεται νέος λαός, αγαπητοί. Λαός κυνικός. Λαός που διαγράφει την ιστορική του ταυτότητα και δεν σαλεύει όταν οι γείτονες βαπτίζουν το Αιγαίο TurkAegean, οι Σκοπιανοί διδάσκουν τη «μακεδονική γλώσσα» στη Μακεδονία μας, υπουργοί παραιτούνται από τις γερμανικές αποζημιώσεις, υπουργεία λένε ότι είναι προαιρετικός ο εορτασμός των Τριών Ιεραρχών και της Ποντιακής Γενοκτονίας. Υπάρχει ένα νέο αίτημα: να ξεχάσουμε ποιοι είμαστε! Κατασκευάζεται μέσα από τα κινητά και τα επιδόματα ένας νέος λαός που ενδίδει στην ύλη. «Πούλα, αρκεί να μου εξασφαλίζεις την επιβίωσή μου» είναι το νέο δόγμα που ενσταλάζουν στα μυαλά των νέων Ελλήνων. Στους Αμπελόκηπους φιγουράρει καιρό τώρα πάνω σε μια πολυκατοικία το σύνθημα «δεν πολεμάμε για καμία πατρίδα» και δεν το έχει σβήσει κανείς.
Κάθε πρωί παρακολουθούμε στην τηλεόραση επί ημίωρο τα «Νέα του σουλτάνου» για να συνηθίζουμε στην ιδέα ότι είμαστε επαρχία του. Σε σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών η καθηγήτρια δίδαξε στα παιδιά την περασμένη εβδομάδα ότι η επέκταση των χωρικών μας υδάτων στα 12 ναυτικά μίλια είναι απαράδεκτη γιατί μετατρέπει το Αιγαίο σε κλειστή λίμνη. Δίδαξε το τουρκικό επιχείρημα, δηλαδή.
Ύπουλη υποταγή
Σε κλειστή σύσκεψη παρουσίασης βιβλίου σε λέσχη των Αθηνών οι διαμορφωτές κοινής γνώμης εξέφρασαν την άποψη ότι θα τα χάσουμε όλα στη Χάγη και ότι πρέπει από τώρα να ετοιμάζουμε τον κατάλογο της ήττας για να προετοιμαστεί ο λαός. Ήμουν αυτήκοος μάρτυς. Στα σχολικά βιβλία τα νέα παιδιά διαβάζουν απίθανα πράγματα για τον Μέγα Αλέξανδρο και την Κοκκινοσκουφίτσα, που έχουν στόχο τη διακωμώδηση του στρατηλάτη μας.
Στον δημόσιο διάλογο χλευάζεται το μυστήριο της Θείας Κοινωνίας και οι ιερείς σύρονται κατηγορούμενοι στα δικαστήρια. Η Εκκλησία μας καταδιώκει τα μοναστήρια χάρη στα οποία επέζησε το βυζαντινό κράτος και προσπαθεί να βάλει χέρι στα οικονομικά τους. Ενώ για τη Συνθήκη των Πρεσπών σε κεντρικό επίπεδο δεν έβγαλε λέξη. Στην πραγματικότητα, επιδιώκεται να συντριβούν και οι τελευταίοι φάροι πνευματικής αντίστασης. Η υποταγή γίνεται ύπουλα, αθόρυβα, από μέσα. Με στόχο να εκχωρήσουμε επικράτεια, εναέριο χώρο και θάλασσα σε πρώτη φάση χωρίς να πέσει κανονιά.
Στην πραγματικότητα, έχουμε ήδη παραδοθεί, αγαπητοί. Κάπως έτσι σήμερα θεωρείται απολύτως φυσιολογικό να εγκαταλείπουμε τους αδελφούς μας Κυπρίους από το Κοσσυφοπέδιο και τον Διεθνή Ναυτιλιακό Οργανισμό όπου η Ελλάς θα ψηφίσει τουρκική υποψηφιότητα μέχρι τη Eurovision. Κάπως έτσι εγκαταλείπουμε στεγνά τους αδελφούς μας Βορειοηπειρώτες. Την ώρα που οι γείτονες ετοιμάζονται να τους αρπάξουν τις περιουσίες και φυλακίζουν τις ηγεσίες τους, εμείς, η Ελλάς, η πρεσβεία μας στα Τίρανα διοργανώνει συναυλίες πολιτισμού!
Κάπως έτσι γυρνάμε την πλάτη στους αδελφούς μας Σέρβους για να κάνουμε τους ιπποκόμους τρίτων στα Βαλκάνια. Στην ουσία, αν δεν το έχουμε καταλάβει, η Ελλάς, όπως και το Βυζάντιο, καταρρέει αργά αλλά σταθερά ως ενιαία εθνική οντότητα. Μειώνεται ο γηγενής πληθυσμός, αυξάνονται οι μειονότητες, περιθωριοποιείται η θρησκεία, καταστρέφεται με τα greeklish η γλώσσα. Το μέγα ερώτημα λοιπόν μετά ταύτα είναι το εξής: Εμείς οι κληρονόμοι του Μείζονος Ελληνισμού μιας αυτοκρατορίας πολιτισμού αιώνων τι κάνουμε για να μείνει το κερί αναμμένο; Τι κάνουμε για να μη σβήσει; Εις ό,τι με αφορά, εις ό,τι μας αφορά, πάντα θα θυμάμαι τα λόγια του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου παραμονή της Αλώσεως: Αν κάνουμε όσα πρέπει, τότε «ίσως αποφύγουμε τη δίκαια τιμωρία του Θεού που επικρέμαται πάνω από τα κεφάλια μας!».
Και:
Βυζάντιο: Μια χώρα όπου Επιστήμη & Εκκλησία δεν βρίσκονταν σε κόντρα
Στη συνοικία Φατίχ της Κωνσταντινούπολης βρίσκεται το Γκιουλ τζαμί, το οποίο στεγάζεται στον πρώην βυζαντινό ναό της Αγίας Θεοδοσίας, τον οποίο οι Οθωμανοί μετέτρεψαν σε τέμενος μετά την Άλωση.
Ήταν πολύ αγαπητή η Αγία Θεοδοσία στους κατοίκους της Κωνσταντινούπολης, γι' αυτό στις 29 Μαΐου κάθε χρόνο, ημερομηνία που γιορτάζεται η μνήμη της, είχαν τη συνήθεια να στολίζουν τον ναό με τριαντάφυλλα.
Όπως και τις άλλες χρονιές, έτσι και το 1453, από την παραμονή της γιορτής οι πιστοί κατέκλυσαν τον ναό της Αγίας Θεοδοσίας με ρόδα. Μόνο που αυτή τη σημαδιακή χρονιά ήταν τόσα πολλά τα λουλούδια που δεν χωράει ο νους του ανθρώπου. Εκείνη τη μοιραία νύχτα πλήθη ανθρώπων προσεύχονταν γονατιστοί μέσα στην εκκλησία για τη σωτηρία της Πόλης, ενώ έξω ακούγονταν απόκοσμα τα τύμπανα του πολέμου.
Μπροστά στη θέα των αμέτρητων τριαντάφυλλων σταμάτησαν έκθαμβοι και πολλοί αναφώνησαν: «Γκιουλ τζαμί, Γκιουλ τζαμί!». Καθώς στα τούρκικα η λέξη γκιούλ σημαίνει τριαντάφυλλο και η λέξη τζαμί εκκλησία, προφανώς είπαν με θαυμασμό: «Να η εκκλησία των ρόδων!».
Οι Έλληνες της Πόλης, από την εποχή της Άλωσης μέχρι σήμερα, έχουν συνδέσει αυτό το τζαμί με τον τάφο του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου. Λένε ότι σ’ ένα χορταριασμένο οικόπεδο εκεί κοντά υπάρχει ένα ανοιχτό μνήμα με μια πέτρα στο προσκέφαλό του, που πιθανόν ανήκει στον αυτοκράτορα.
Επί αιώνες έβλεπαν το καντήλι του τάφου να καίει και δεν τολμούσαν να ρωτήσουν ποιοι το ανάβουν. Μερικοί λένε ότι ο ίδιος ο Μωάμεθ ο Πορθητής είχε δώσει τη διαταγή να μην σβήσει ποτέ η φλόγα του καντηλιού και τα έξοδα του λαδιού να πληρώνονται για πάντα από το δικό του θησαυροφυλάκιο.
Ο θρύλος με το Γκιούλ τζαμί δεν τελειώνει εδώ, απεναντίας, γίνεται συνεχώς και πιο συναρπαστικός.
Υπάρχουν
πολλοί που συνδέουν κι αυτόν τον τάφο με τον τελευταίο αυτοκράτορα, ο
οποίος όπως λένε μπορεί να θάφτηκε εκεί ακέφαλος, αφού το κεφάλι του με
διαταγή του σουλτάνου εκτέθηκε για μερικές μέρες σε κοινή θέα επάνω σ’
ένα κίονα κοντά στην Αγία Σοφία. Αν αληθεύει ότι ο σουλτάνος έδωσε στους Έλληνες το σώμα του αυτοκράτορα για ταφή, το πιθανότερο είναι αυτοί να το έθαψαν στον χώρο του ναού της Αγίας Θεοδοσίας που γιόρταζε εκείνες τις ημέρες. Πώς όμως μπορεί να πιστοποιηθεί αυτό;
«Το Τζαμί με τα τριαντάφυλλα»
Φωτο: το Μπλε τζαμί
Σαν σήμερα (σ.σ. 29 Μαΐου) πάρθηκε η Πόλη από τον σουλτάνο Μεμέτη στο 1453, μέρα Τρίτη, βγαίνοντας ο ήλιος. Μια τέτοια ιστορία δεν μπορεί να τη γράψει άξια κανένας. Δεν πιστεύω να βρίσκεται τέτοιος μεγάλος μάστορης. Κανένας, ας ήτανε ίδιος ο Όμηρος, που τραγούδησε με λόγια σαν κοτρώνια τον φημισμένον εκείνο πόλεμο της Τρωάδας.
Κείνη τη μέρα, που δεν πρέπει να λογαριαστεί μηδέ στις μέρες των χρόνων, μηδέ στις μέρες των μηνών, παρά να τη σκεπάσει σκοτάδι, όπως λέγει ο Ιώβ για τη μέρα που γεννήθηκε, ο φόβος πού 'πιασε τους ανθρώπους ήτανε τέτοιος, που τρεις και τέσσερες γενιές δε φτάξανε για να συνεφέρουμε. Ακόμα και σήμερα, σα διαβάζει κανένας όσα γράψανε η ιστορικοί εκείνου του καιρού, είναι στιγμές που τρέμει στο αλήθεια, σαν να βρίσκεται ο ίδιος μέσα στην Πόλη, κι ώρα με την ώρα περιμένει να δει τους Τούρκους να σφάζουνε τον κόσμο μπροστά στα μάτια του.
Αναλόγως τα μεγαλεία, που είδε αυτή η φημισμένη Κωνσταντινούπολη, αναλόγως τα χίλια χρόνια που έζησε, αναλόγως στάθηκε και το ψυχομαχητό της. Όλος ο κόσμος ταράχτηκε. Στα πιο ξέμακρα μέρη της χριστιανοσύνης ακούστηκε ο βρόντος πώ 'κανε το κορμί της σαν έπεσε άψυχο ανάμεσα ανατολή και δύση. Δε μιλώ σα ρωμιός. Μιλώ σαν άνθρωπος για μια από τις πιο σκληρές συμφορές που πέρασε η ανθρωπότητα. Θεριό πρέπει να ΄ναι κανένας για να μη δακρύσει το μάτι του.
Και ποιος δεν την έκλαψε! Έλληνες, Βενετσιάνοι, Γενοβέζοι, Βούλγαροι, Σέρβοι, Ρούσοι, Πολωνοί, Αρμεναίοι, ακόμα και οι ίδιοι οι Τούρκοι, όλοι την κλάψανε, γιατί στα καλά χρόνια της όλη την καμάρωναν. Ο άνθρωπος είναι γιομάτος παραξενιές. Χαίρεται και καυχιέται για τα σπουδαία πράγματα, που μπόρεσε να φτιάξει με τόσους κόπους, με το αίμα της καρδιάς του, μα πάλι ο ίδιος, σαν να τον σπρώχνει ο διάολος με τα δικά του τα χέρια πάει και τα χαλά, ρίχνει χάμω το είδωλο που λάτρεψε, το τσακίζει και το ποδοπατά.
Σάμπως και σήμερα, που λέγει πως τάχα μέρεψε, δε δουλεύει σα μερμήγκι να φτιάξει όμορφα πράγματα, τέχνες, κτίρια, βιβλία, για να τον πιάσει άξαφνα μια μέρα η τρέλα να τους δώσει μια κλωτσιά και να πιάσει πάλι από την αρχή! Έχω ακουστά, πως σε ένα νησί της Ινδίας, εκεί δά που οι άνθρωποι ζούνε ειρηνικά και κουβεντιάζουμε γνωστικά, στα καλά καθούμενα τους πιάνει άξαφνα μια μανία και τρέχουνε σα λυσσασμένοι στους δρόμους, σκοτώνοντας όποιον λάχει μπροστά τους. Ένα τέτοιο πράγμα πιάνει και την ανθρωπότητα, γίνεται θηρίο ανήμερο και δαγκώνει τα κρέατα της.
Σαν ένα μπουρίνι, που με μιας μελανιάζει ο ουρανός και γίνεται η μέρα σα νύχτα κι ακούγονται από μακριά βροντές κι αστροπελέκια, και σε λίγο ξεσπά ο Δρόλαπας, κι ο φόβος σφίγγει κάθε καρδιά, από του πουλιού που κελαηδούσε πριν από λίγο, ίσαμε του λιονταριού, που είναι καμωμένοι από ατσάλι, έτσι ξέσπασε απάνω στη γερασμένη την Πόλη ο σίφουνας και την έκανε στάχτη. Μέσα σε 55 μέρες χάθηκε ο, τι γίνηκε σε χίλια χρόνια.
Το τέλος της Πόλης φαίνεται ακόμα πιο λυπητερό άμα συλλογισθή κανένας πως χάλασθηκε το μήνα Μάη, τις ημέρες που μοσκοβολούσανε οι πασχαλιές κι οι τριανταφυλλιές. Ανήμερα που σκλαβώθηκε η Πόλη ήτανε της Αγίας Θεοδοσίας που τη γιορτάζανε πάντα οι Πολίτες στις 29 Μαΐου με μεγάλη δόξα στην εκκλησιά της, που γίνηκε ύστερα τζαμί. Μ΄ όλη την αγωνία που περνούσανε, οι γυναίκες την είχανε στολισμένη, κατά τα συνηθισμένα, με στεφάνια και με περικοκλάδες από τριαντάφυλλα. Την ώρα, που μπήκανε μέσα οι Τούρκοι, έψελνανε ακόμη οι ψαλτάδες. Τους περάσανε όλους από το μαχαίρι, κι΄ από τότε βαστά η ονομασία «Γκιουλ Τζαμί», δηλαδή «Το Τζαμί με τα τριαντάφυλλα», και μ΄ αυτό τόνομα στέκει ως τα σήμερα. Μέσα σε αυτή την εκκλησία λένε πως υπάρχει και ένα μνημόρι, όπούχει απάνω στην πλάκα τουρκικά γράμματα, που λένε «Εδώ κείτεται ένας μαθητής του Χριστού» και πως αυτός είνε ο τάφος του βασιλιά Παλαιολόγου.
Θλιβερό το απόβραδο της εικοστής ενάτης Μαΐου – ημερομηνία ορόσημο στην πορεία της Ρωμιοσύνης αλλά και όλου του Χριστιανικού κόσμου- κι αναρωτιέμαι πόσοι τάχα απέμειναν να θυμούνται πως χρόνια πριν, στην απόμακρη εκείνη ρηγιώνα του Βυζαντίου, κάθε χρόνο, κάθε τέτοια μέρα που οι κυρίαρχοι πανηγύριζαν την επέτειο της Αλώσεως, γενόταν σιωπηλά σύναξη μιας πλειάδας αθεράπευτων νοσταλγών του Βυζαντίου και εκεί, πίσω από τους υψηλούς μαντρότοιχους του Αγίου Νικόλαου, του παρά την πύλην του Αγίου Ρωμανού όπου έπεσε ο Κωνσταντίνος, τελούσαν τρισάγιο εις μνήμην του ύστατου βυζαντινού αυτοκράτορα.
«Εμπνευστής του μνημόσυνου», διηγείται ο Κωνσταντίνος Γρίβας, «ήταν ο Τζανής ο Παπαδόπουλος, ο σοφός εκείνος και ενθουσιώδης καθηγητής της Ιστορίας στην μεγάλη του Γένους Σχολή. Παρόντες και οι χρόνια τώρα μακαριστοί Θεοφάνης Μέντζος, Αντώνης Μαλέτσκος, Ειρήναρχος Κόβας, Νικόλαος Δάμσας, Μιλτιάδης Νομίδης…». Ήταν η δεκαετία του τριάντα. Αργότερα έσπευσαν να τους πλαισιώσουν οι Δημήτρης Χαβιαρόπουλος, ο Γιώργος Πατριαρχέας με νεότατο τότε τον Καλλίνικο Γκιουζέλογλου. Την πρώτη εκείνη φορά, το 1927, ο ανίδεος και αγαθός ιερέας που εκλήθη προς τέλεσιν της μυσταγωγίας, άρχισε χωρίς την παραμικρή υποψία να μουρμουρίζει λόγια χιλιοειπωμένα γι αυτόν, ένα βιαστικό και συνηθισμένο τρισάγιο για τον κάθε παπά. Όταν κοντοστάθηκε να ρωτήση το όνομα του μνημονευομένου και του ψιθυρίσαμε πως επρόκειτο για τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο τον αυτοκράτορα και πάντας τους προ των τειχών της βασιλίδος πεσόντας κατά την Άλωσιν΄, κόμπιασε, διέκοψε συγκινημένος και ξανάρχισε από την αρχή, ακολουθώντας όλο εκείνο το βυζαντινοπρεπές αυστηρό τυπικό που συνήθως παρακάμπτουν οι περισσότεροι λειτουργοί…».
Ο βίος της αγίας Θεοδοσίας (από εδώ)
Εικ. από εδώ
Πνίγει θαλάσσης Θεοδοσίαν ὕδωρ,
Τρέφει δὲ Χριστὸς εἰς ἀναψυχῆς ὕδωρ.
Εἰκάδι Θεοδοσίην ἐνάτῃ πέφνε ῥεῦμα θαλάσσης.
Η Αγία Θεοδοσία καταγόταν από την Τύρο της Φοινίκης και δεν είχε μόνο παρθενικό σώμα, αλλά και παρθενική ψυχή. Από ηλικία 18 χρονών, έλαμπε για το ζήλο και τη θερμή της πίστη, ανάμεσα στις νεαρές ειδωλολάτρισσες γυναίκες. Αυτό καταγγέλθηκε στον άρχοντα Ουρβανό, που με κάθε δελεαστικό τρόπο προσπάθησε να την πείσει να αρνηθεί το Χριστό. Όμως η παρθένος Θεοδοσία έμεινε αμετακίνητη στο Ιερό της πιστεύω.
Ο Ουρβανός, βλέποντας την αδάμαστη επιμονή της, εξοργίστηκε και με θηριώδη τρόπο έσπασε τα κόκκαλά της και πριόνισε τις σάρκες της. Έπειτα, την πλησίασε και της πρότεινε να αλλαξοπιστήσει, έστω και την τελευταία στιγμή, και αυτός θα θεράπευε αμέσως τις πληγές της. Η Θεοδοσία μισοπεθαμένη απάντησε: «Είμαι χριστιανή». Τότε ο τύραννος διέταξε και την έριξαν στη θάλασσα, οπού και παρέδωσε το πνεύμα της.
Ἀπολυτίκιον (Κατέβασμα)
Ἦχος δ’. Ταχὺ προκατάλαβε.
Ὡς
δόσιν θεόσδοτον, τὴν παρθενίαν τὴν σήν, ἀγῶσιν ἀθλήσεως, Θεοδοσία
σεμνή, τῷ Λόγῳ προσήγαγες· ὅθεν πρὸς ἀθανάτους, μεταστᾶσα νυμφῶνας,
πρέσβευε Ἀθληφόρε, τῷ Δεσπότῃ τῶν ὅλων, ῥυσθῆναι ἐκ πολυτρόπων, ἡμᾶς
συμπτώσεων.
Κοντάκιον
Ἦχος ὁ αὐτὸς. Ἐπεφάνης σήμερον.
Ὡς
παρθένος ἄμωμος καὶ ἀθληφόρος, νοερῶς νενύμφευσαι, τῷ Βασιλεῖ τῶν
οὐρανῶν, Θεοδοσία πανεύφημε· ὃν ἐκδυσώπει, ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν.
Μεγαλυνάριον
Δόσει
λαμπρυνθεῖσα παρθενικῇ, δόσιν εὐσεβείας, διαυγάζεις ἀθλητικῶς, ὦ
Θεοδοσία, Χριστοῦ Παρθενομάρτυς· διὸ κἀμοὶ μετάδος, ἐκ τῶν σῶν δόσεων.
Τι γίνεται στη φωτογραφία;
1. Ένας υπέρβαρος (τι υπέρβαρος; λίγα λες!) παπάς τα τσεπώνει από μια σκελετωμένη (και αγαθιάρα συμπληρώνω εγώ) γριά…
2. Ένας υπέρβαρος (αυτό είναι πια σίγουρο) δίνει στην καημένη τη γριούλα ένα χαρτονόμισμα από τα πολλά (πολλά; πάρα πολλά! και μαύρα!) λεφτά που έχει…
3. Μπα! Κάποιοι που δεν έχουν τίποτα άλλο να κάνουν, παρά να τρολάρουν τους ιερείς … ποιος ξέρει τι να έγινε και πώς βρέθηκε αυτό το χαρτονόμισμα στα χέρια του παπά …
Εσείς τι λέτε; Πού ποντάρετε; Θα μου πείτε «έλα, βάλε καλό λογισμό». ΟΚ! Βάζω, αλλά λέμε: αν η φωτογραφία αυτή δημοσιευόταν σε μια εφημερίδα ή σε ένα site ή (ακόμα χειρότερα) σε κάποιο από τα social media, χωρίς λεζάντα, τι θα σκέφτονταν οι άνθρωποι που θα την έβλεπαν; Πόσοι θα τη διακινούσαν, βάζοντας για λεζάντα τη δική τους, προσωπική εκδοχή; Πόσοι θα τη διακινούσαν από τη δευτερογενή πηγή; Και μετά από λίγες μέρες πόσες χιλιάδες αναδημοσιεύσεις θα είχαν γίνει;
Ρητορικό το ερώτημα!
Πάμε τώρα να δούμε και το τι παίχτηκε ανάμεσα στον παππούλη και στη γιαγιούλα και -κυρίως- ποιος και γιατί δίνει το χαρτονόμισμα.
Και πρώτα-πρώτα ας δούμε με προσοχή την original φωτογραφία.
Ω! ναι, ξέχασα να σας πω, ότι η προηγούμενη ήταν προϊόν φωτομοντάζ. Ναι, καλά διαβάσατε, φωτομοντάζ, το οποίο βεβαίως, έγινε viral στα social media!
Κάποιος για πλάκα (;) έβαλε με photoshop ένα χαρτονόμισμα στο χέρι του ιερέα, ο οποίος πάσχει εδώ και πάρα πολλά χρόνια από μια ασθένεια που του έχει κάνει σμπαράλια το μεταβολισμό (εξ ου και το βάρος) και τον έχει καθηλώσει σε αναπηρική καρέκλα.
Η φάση είναι ότι μετά την ανάρτηση της φωτογραφίας και την τεράστια δημοσιότητα που είχε, βρέθηκε ότι ο εικονιζόμενος ιερέας ζει μόνιμα στη Γερμανία. Οι επίδοξοι όμως, editors της φωτογραφίας δεν ήξεραν αυτή τη λεπτομέρεια και έβαλαν στο photoshop αντί για ευρώ, ένα ρωσικό χαρτονόμισμα μεγάλης ονομαστικής αξίας.
Καλά κι η γιαγιούλα;
Ε … εσείς δεν
έχετε ξαναματαδεί ποτέ καμία γιαγιούλα να ζητά την ευχή ενός ιερέα; Μπα σε καλό σας!
Πάμε τώρα ξανά από την αρχή το κουίζ:
Τι λέτε να σκέφτηκε ο μέσος άνθρωπος βλέποντας την απαράδεκτη αυτή "φωτογραφία";
ΥΓ. Αφιερωμένο σ’ αυτούς που λένε «μα, το είδα/διάβασα στο ίντερνετ».
Υπ.
Περίβλεπτος, Ρωμαίικο Οδοιπορικό
Συμπλήρωμα
Όλες οι Σύνοδοι: Οικουμενικές, Πανορθόδοξες, Τοπικές, Αιρετικές
Ο ρόλος του Αυτοκράτορα στην Α΄ Οικουμενική Σύνοδο
Ανεκτίμητη η προσφορά τους στην οικογένεια και την κοινωνία!
Η εργασία των γυναικών μέσα στο σπίτι αποτέλεσε τη βάση της επιτυχίας πολλών παραδοσιακών κοινωνιών και οικογενειών. Την ώρα που οι άνδρες εργάζονταν για να προσφέρουν το μεγαλύτερο μέρος του οικογενειακού εισοδήματος, εκείνες διηύθυναν το σπίτι τους και επέβλεπαν την ανατροφή των παιδιών. Ωστόσο στη σύγχρονη κοινωνία ένας τέτοιος ρόλος υποτιμάται. Η γυναίκα που μένει στο σπίτι θεωρείται από κάποιους πως υστερεί. Υποστηρίζεται πως δεν έχει οικονομική – επομένως ατομική - ανεξαρτησία, δεν συνεισφέρει στο οικογενειακό εισόδημα, δεν έχει λόγο και επιρροή στα κοινωνικά δρώμενα, δεν αξιοποιεί τις ατομικές της δυνατότητες.
Οι μητέρες στο σπίτι χαρακτηρίζονται «καταπιεσμένες νοικοκυρές», «υποταγμένες σε σεξιστικούς ρόλους», «τεμπέλες». Για τους λόγους αυτούς πολλές γυναίκες που θα ήθελαν να ασχοληθούν με τα «του οίκου τους», δεν το κάνουν παρά το ότι δεν έχουν οικονομικές ανάγκες ή άλλα σχέδια, και ενώ αναγνωρίζουν τον αναντικατάστατο ρόλο της μητέρας στο σπίτι.
Οι γυναίκες μπορεί να μην εργάζονται από επιλογή, όταν δεν βρίσκουν
τη κατάλληλη εργασία ή επειδή αναγκάζονται από παράγοντες πέρα από τη
θέλησή τους π.χ για λόγους υγείας ή οικογενειακούς. Σε κάθε περίπτωση η εμπειρία δείχνει πως η παρουσία τους μέσα στο σπίτι είναι πάντοτε ευεργετική προς όλους και η προσφορά τους αναντικατάστατη.
Όλοι γνωρίζουμε οικογένειες με μικρά παιδιά και δύο γονείς
εργαζόμενους, ίσως και η δική μας είναι μία από αυτές. Οι συνθήκες είναι
απαιτητικές και πολύπλοκες. Το καθημερινό πρόγραμμα κάποτε γίνεται πηγή δυσβάστακτου άγχους.
Ποιος θα φροντίσει τα παιδιά στα καθημερινά και στα έκτακτα, ποιος θα
τα κατευθύνει στο διάβασμα; Ποιος θα φροντίσει τις πρακτικές τους
ανάγκες; Ποιος θα τα προϋπαντήσει, θα τα ακούσει όταν γυρίσουν από το
σχολείο, θα ασχοληθεί με το φαγητό τους, τα προβλήματα της εφηβείας, τις
φιλίες, τα ερωτήματά τους; Ποιος θα αναγνωρίσει τις ελλείψεις και τις
ανάγκες τους για να τα βοηθήσει; Ποιος θα φροντίσει να αποκτήσουν
θρησκευτική και εθνική συνείδηση, στόχους ζωής, να μάθουν να διακονούν
τους ανήμπορους, να προσφέρουν στο σπίτι; Ποιος θα τα παρηγορήσει στις
απογοητεύσεις τους;
Εάν οι γονείς είναι απόντες ή δεν επαρκούν τότε αναλαμβάνουν να βοηθήσουν τρίτοι, στην καλύτερη περίπτωση οι παππούδες και συνήθως οι παιδικοί σταθμοί, οι οικιακές βοηθοί, οι δάσκαλοι, οι λογιών- λογιών φίλοι, τα κοινωνικά δίκτυα…..Όλες λύσεις ανάγκης που συχνά περιπλέκουν παρά βοηθούν στα προβλήματα με τις συμβουλές που δίνουν.
Τα αποτελέσματα αυτής της κατάστασης στην πατρίδα μας είναι ήδη εμφανή πάνω στα μικρά παιδιά. Οι έμπειροι εκπαιδευτικοί ομολογούν πως κάθε νέα σχολική χρονιά τα παιδιά γίνονται όλο και ποιο ατίθασα, απείθαρχα, ασεβή στους δασκάλους, όλο πληθαίνουν οι διαταραχές μάθησης και οι γονείς που αγνοούν ή αρνούνται τη συγκεκριμένη συμπεριφορά των παιδιών τους. Έγιναν οι μαθησιακές διαταραχές κάποιου τύπου επιδημία ή μήπως πρόκειται για παιδιά αδικημένα ως προς την φροντίδα και την ατομική αγωγή που έπρεπε να λάβουν από το σπίτι τους;
Υπάρχουν μελέτες από το εξωτερικό που επιβεβαιώνουν το θετικό ρόλο της γυναίκας που φροντίζει τα παιδιά της στο σπίτι. Το 60% των συμμετεχόντων σε έρευνα της Pew Research το 2014 δήλωσε πως τα παιδιά προοδεύουν καλύτερα όταν ένας γονέας μένει στο σπίτι για να επικεντρωθεί στην οικογένεια. (1)
Καθηγητής στο τομέα των Επιχειρήσεων από το Πανεπιστήμιο του Στάνφορντ κατέληξε στο συμπέρασμα ότι τα παιδιά που έχουν τις μητέρες τους στο σπίτι αποδίδουν καλύτερα στο σχολείο. «Τα στοιχεία είναι ήδη αρκετά ισχυρά ότι η παραμονή της μητέρας στο σπίτι κατά τη διάρκεια του πρώτου έτους της ζωής ενός παιδιού έχει μακροπρόθεσμα οφέλη», δηλώνει το άρθρο του Stanford Business.(2) Η έρευνα του καθηγητή, που αξιολόγησε ένα νορβηγικό πρόγραμμα γονεϊκής άδειας, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι «τα παιδιά των οποίων η μητέρα δεν εργαζόταν για δέκα χρόνια λόγω του προγράμματος Cash-for-Care κατά μέσο όρο πέτυχαν αύξηση 1,2 στο μέσο όρο της σχολικής βαθμολογίας τους».
Τα παιδιά επωφελούνται και χαίρονται ακόμη και με τα απλά πράγματα που τους προσφέρει μια μητέρα. Όταν εκείνη τους διαβάζει, διηγείται ιστορίες και παραμύθια, μαγειρεύει ή τους φτιάχνει ένα γλυκό, τα πηγαίνει στην εκκλησία, σε ένα φιλικό σπίτι, τότε βοηθά να δημιουργηθούν οι απαραίτητοι ασφαλείς συναισθηματικοί δεσμοί. Μια μαμά που μένει στο σπίτι, δημιουργεί ισχυρούς οικογενειακούς δεσμούς και παιδιά μορφωμένα και συναισθηματικά υγιή. Μέσα από τις καθημερινές διαδικασίες πλάθονται σταθερές προσωπικότητες, δίνονται αρχές, διαμορφώνεται η θρησκευτική και εθνική συνείδηση, εντυπώνονται βιώματα και παραδόσεις, καλλιεργούνται οι σχέσεις και αποκτώνται οι καθημερινές δεξιότητες. Ποιος θα το κάνει αυτό καλύτερα από μια μητέρα που συνειδητά εργάζεται στο σπίτι της ώστε για να δημιουργήσει ένα χώρο πνευματικού ανεφοδιασμού για όλη την οικογένεια;
Θα υποστηρίξει κάποιος πως η δική της βοήθεια είναι αξιόλογη αλλά δεν συμφέρει οικονομικά. Και όμως, όταν η γυναίκα αποδώσει ολοκληρωμένες προσωπικότητες στη κοινωνία, η οικονομική ευμάρεια είναι δεδομένη. Το αντίθετο συμβαίνει όταν με την απουσία της αποδώσεις τη κοινωνία ψυχολογικά ανώριμα άτομα…..Αλλά και οι πατέρες και σύζυγοι, όταν είναι οι κύριοι οικονομικοί πάροχοι της οικογένειας, ωφελούνται
και συχνά έχουν μεγαλύτερη επαγγελματική επιτυχία και απολαβές όταν
εργάζονται γνωρίζοντας πως τα σπίτια τους διοικούνται από άξιες
γυναίκες.
Πράγματι οι παντρεμένοι άνδρες με παιδιά γίνονται πιο
υπεύθυνοι και καλύτεροι εργαζόμενοι είτε λόγω του επιπλέον κινήτρου για
απόδοση, είτε επειδή αποκτούν δεξιότητες που τους βοηθούν να επιτύχουν
ως πατέρες και εργαζόμενοι. Χωρίς να θεωρείται το χρήμα το πάν,
ωστόσο πολλές φορές υπάρχει καλή οικονομική κατάσταση έστω και εάν
εργάζεται μόνο ένας γονέας καθώς πολλοί εργοδότες αλλά και πελάτες
βλέπουν τους παντρεμένους άνδρες με παιδιά ως πιο υπεύθυνους. Άλλοτε
τους προτιμούν στις εργασίες σεβόμενοι και τις οικογενειακές τους
ανάγκες.
Συμβαίνει ακόμη συχνά και ενώ η εργασία της γυναίκας έξω από το σπίτι είναι πολύτιμη, οι γυναίκες να μην λαμβάνουν όσα αξίζουν και η ζωή τους να μην είναι ο ορισμός της επιτυχίας. «Οι γυναίκες αναφέρουν εδώ και χρόνια υψηλότερα επίπεδα επαγγελματικής εξουθένωσης σε σχέση με τους άνδρες και το χάσμα της υπερκόπωσης έχει υπερδιπλασιαστεί από το 2019», ανέφερε το CNBC,(3) βασισμένο σε έρευνα της Gallup.
Προ καιρού το περιοδικό Fortune δημοσίευσε ένα άρθρο για τις εργαζόμενες γυναίκες που πάσχουν από άγχος και κατάθλιψη.(4) Εδώ θα πρέπει να επισημάνουμε κάτι επιπλέον. Δεν πρέπει να πέσουμε στη παγίδα να δεχθούμε ότι εάν οι άνδρες αναλάμβαναν περισσότερες από τις δουλειές του σπιτιού ή τη φροντίδα των παιδιών ή εάν οι γυναίκες είχαν περισσότερο χρόνο πληρωμένης άδειας αυτό το πρόβλημα- του άγχους της μητέρας- θα είχε λυθεί. Οι γυναίκες είναι εκ φύσεως καλύτερες στη φροντίδα των παιδιών και στην οικιακή μέριμνα σε σχέση με τους άνδρες και εάν επιλέξουν να μεγαλώσουν τα παιδιά τους πρέπει να υποστηριχθούν ιδιαίτερα.
Η επιλογή της εργασίας, του ωραρίου, η φροντίδα της οικογένειας, όλα αυτά είναι τελικά απόφαση της γυναίκας. Θα συνεκτιμήσει τις επιθυμίες και τις ανάγκες της και θα λάβει τις αποφάσεις της σε συνεννόηση και με το σύζυγο. Θελήσαμε με τις παραπάνω θέσεις να αναδείξουμε την αξία της γυναίκας που διακονεί την οικογένειά της, να την τιμήσουμε και να προβληματίσουμε τα νέα ζευγάρια πάνω στο θέμα της πολύωρης απουσίας της μητέρας από το σπίτι και από τα παιδιά της.
Παραπομπές:
Βοηθητική πηγή:
Ετικέτες: Αξίες του Γάμου και της Οικογένειας
Και:
Για μητέρες, μανούλες, μαμάδες και τα παιδιά τους
Αγάπη και εμπιστοσύνη μεταξύ γονέων και παιδιών
Η φωνή μιας μαμάς: «Τρέχω για να τα προλάβω όλα και τελικά με θεωρούν δεδομένη, μα ως εδώ!»
«Έχουμε αναθέσει την Παιδαγωγία του παιδιού στην τηλεόραση»...
"Πώς τα προλαβαίνεις όλα με 4 παιδιά και δουλειά; Αντέχεις;..."
"ΝΑ ΒΑΛΩ ΣΕΙΡΑ"
Η ψηφιακή ανοησία ως μαζική παιδοκτονία
Η καθημερινή οικογενειακή ζωή, τότε…
Ο διάσημος παιδίατρος Αλντό Ναουρί προειδοποιεί: Βάλτε επιτέλους όρια στην παιδική παντοδυναμία
Οι μάνες του '21
Για τις μητέρες που είναι εκεί — για τους πατέρες που λείπουν...
H Ελληνίδα γιαγιά στη σύγχρονη ελληνική οικογένεια (τρία κείμενα)