Με Παλαμά & πεντοζάλη, δυο τραγούδια με νόημα από Λ. Μπαλάφα & Γ. Ν. Ζερβάκη...

«Να σταθώ στα πόδια μου» 

Στίχοι: Λεωνίδας Μπαλάφας. Μουσική: Λεωνίδας Μπαλάφας – Γιώργος Νικηφόρου Ζερβάκης (από το κανάλι του). Σκηνοθεσία: Θοδωρής Παπαδουλάκης Παραγωγή Indigo View 2015
Οι συντελεστές & τα άλλα στοιχεία του βίντεο εδώ.



''Μοιάζω με βομβαρδισμένο τοπίο 
με ένα στιχάκι που είναι μουτζουρωμένο 
στης ζωής το τελευταίο θρανίο 
και με πουλί ξενιτεμένο... 

Έχω πείσμα και γερό το στομάχι 
σαν το Παύλο με την κάλπικη λύρα 
την αγάπη που έχω δώσει δε πήρα 
έτσι το θέλησε η μοίρα.... 

Άντε να σταθώ στα πόδια μου 
μετά από τόσα χτυπήματα 
έχω ξεχάσει τα βήματα 
μα δε με παίρνει να πω δε μπορώ 
πρέπει να μπω στο χορό... 

Μες στον κόσμο μεγαλώνω τον άπονο 
ποιος στ' αλήθεια παίρνει αυτό που του αξίζει 
δεν το θέλω μα μου βγαίνει παράπονο 
γιατί η ρόδα δε γυρίζει...''
 
''Να σταθώ στα πόδια μου'' (μόνο το τραγούδι)
 

"Θέλω να χτίσω ένα σπιτάκι"

Μουσική Λεωνίδα Μπαλάφα (το βίντεο - που έχει το δικό του μήνυμα - από το κανάλι του) σε ποίηση Κωστή Παλαμά



Τραγουδούν: Κος Κ, Γιώργος Νικηφόρου Ζερβάκης, Βασίλης Ράλλης, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Λεωνίδας Μπαλάφας, Βασίλης Σκουλάς.

Θέλω νὰ χτίσω ἕνα σπιτάκι 
στὴ μοναξιὰ καὶ στὴ σιωπή. 
Ξέρω μιὰ πράσινη ραχούλα... 
Δὲ θὰ τὸ χτίσω ἐκεῖ. 

Ξέρω στὴ χώρα τὴ μεγάλη 
τὸν πλούσιο δρόμο τὸν πλατύ, 
μὲ τὰ παλάτια καὶ τοὺς κήπους... 
Δὲ θὰ τὸ χτίσω ἐκεῖ. 

Ξέρω τὸ πρόσχαρο ἀκρογιάλι, 
ὅλο τὸ κῦμα τὸ φιλεῖ, 
κρινόσπαρτη εἶναι ἡ ἀμμουδιά του... 
Δὲ θὰ τὸ χτίσω ἐκεῖ. 

Ἀτέλειωτη τραβάει μιὰ στράτα, 
σκίζει μιὰ χέρσα ἁπλοχωριά, 
σκληρὰ τὴ δέρνει τὸ ἀγριοκαίρι 
κι ὁ λίβας τὴ χτυπᾶ. 

Μιὰ στράτα χιλιοπατημένη, 
τὸν καβαλλάρη νηστικό, 
τὸν πεζοδρόμο διψασμένο 
θάφτει στὸν κουρνιαχτό. 

Ἐκεῖ τὸ σπίτι μου θὰ χτίσω 
μὲ μιὰ βρυσούλα στὴν αὐλή, 
πάντα ἡ γωνιά του θὰ καπνίζει 
κι ἡ θύρα του θἆναι ἀνοιχτή.

Ο Λεωνίδας Μπαλάφας γεννήθηκε στην Αθήνα το 1981, ενώ κατάγεται από την Καρδίτσα. 
Ξεκίνησε τις ζωντανές εμφανίσεις στην μπουάτ Απανεμία στην Πλάκα το 2003, στην συνέχεια ακολούθησαν εμφανίσεις σε διάφορες μουσικές σκηνές της Αθήνας. Το 2006 συμμετείχε στο Fame Story 4 από το οποίο βγήκε και νικήτης. Στην ελληνική δισκογραφία έκανε το ντεμπούτο του με το CD single με τίτλο Ο Λεωνίδας και οι Πότες το 2007. Στην συνέχεια ακολουθούν τα CD "Ταξίδι για να σε βρω" 2009, "Ανοιξιάτικη μέρα" το 2010. 
Το 2012 κυκλοφορεί από την Antart μια ανεξάρτητη δισκογραφική εταιρία το διπλό CD του με τίτλο "Ας ρίχνει και χαλάζι" ενώ το 2013 επανέρχεται με το επίσης διπλό CD με τίτλο "Απηλιώτης", που αποτελείται από τραγούδια σε στοίχους και μουσική του Λεωνίδα Μπαλάφα, με ύφος σμυρναίικου ρεμπέτικου σε μια προσπάθεια να παντρέψει το ύφος και τον ήχο του 1930 με το σήμερα. Το 2014 κυκλοφορεί πάλι από την AntArt το CD με τίτλο "Ανηφοριά". 
 Κάθε μία από τις δισκογραφικές του δουλειές έχει και διαφορετικό ύφος, ενώ οι live εμφανίσεις του έχουν έντονο το στοιχείο του αυτοσχεδιασμού. (Βικιπαίδεια)

Δισκογραφία

Ο Λεωνίδας και οι πότες (cd single) (2007)
Ταξίδι για να σε βρω (2009)
Ανοιξιάτικη μέρα (2010)
Ας ρίχνει και χαλάζι (2012)
Απηλιώτης (2013)
Ανηφοριά (2014)
Λίκνο (2016)
Άνθρωπος Μονάχος (2018)

Επίσημη σελίδα

Γιώργος Νικηφόρου Ζερβάκης (από την ιστοσελίδα του)

Ο Γιώργος Νικηφόρου Ζερβάκης γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Μεσσαρά Κρήτης.
Σπούδασε και αποφοίτησε από την Σχολή Τεχνολογίας Γεωπονίας Ηρακλείου, ενώ σε μικρή ηλικία διδάχτηκε Κρητική μουσική.
Γράφει στίχους και συνθέτει τραγούδια και παίζει κρητική λύρα, κιθάρα, μαντολίνο και λαγούτο.
Με δύναμη από την παράδοση καταθέτει την δική του μουσική πρόταση τολμώντας να διακλαδωθεί και να χρησιμοποιήσει σύγχρονες μουσικές φόρμες, δοσμένες εξαίσια από το προσωπικό του ύφος που δεν παύει ωστόσο να είναι καθαρά παραδοσιακό.
Έχει συμμετάσχει σε σημαντικά μουσικά φεστιβάλ σε Γερμανία, Βέλγιο, Κύπρο και Ελλάδα.
Έχουν κυκλοφορήσει 3 προσωπικοί του δίσκοι:
- Xειμώνα φέρνεις (Φαιστός 2005)
- Μωσαϊκό (Εν ήχω 2014)
- Κρητικός Ορίζοντας (Feelgood Records 2016)
Kατά την θεατρική περίοδο 2005 - 2006 έγραψε μουσική για το φεστιβάλ αρχαίου θεάτρου που έλαβε χώρα στις Μοίρες Κρήτης με την συμμετοχή θεατρικών ομάδων από όλη την Ελλάδα και συγκεκριμένα για το έργο ''Ιφιγένεια εν Αυλίδι'' σε σκηνοθεσία Γιώργου Χριστινίδη.
Έχει ήδη στο ενεργητικό του ηχηρές συνεργασίες όπως Βασίλης Σκουλάς, Ψαραντώνης, Νίκος Στρατάκης, Τζωρτζίνα Αλεξάκη και τον Ιταλό Gianfranco Maranco.
Τον Αύγουστο του 2015 συνεργάζεται με τον Λεωνίδα Μπαλάφα και τον σκηνοθέτη Θοδωρή Παπαδουλάκη για το τραγούδι "Να σταθώ στα πόδια μου" περιγράφοντας την πολιτική σκηνή της χώρας μας τραγούδι που έκανε ιδιαίτερη αίσθηση στην κοινή γνώμη και χαρακτήρισε τους αγώνες των Ελλήνων στην περίοδο των μνημονιακών χρόνων.
Toν Μάρτιο του 2016 τον καλεί ο Συνθέτης Γιάννης Μαρκόπουλος για να ερμηνεύσει το έργο "Κρητικός Ορίζοντας" ένα έργο με 9 νέα τραγούδια του συνθέτη, ενώ συμμετέχει και στην περιοδεία του Γιάννη Μαρκόπουλου ανά την Ελλάδα με το 26μελές φωνητικό σύνολο Libro Coro, και η 16μελης Ορχήστρα Παλίντονος αρμονία.
Το Δεκέμβριο του 2017 επιμελείται την νέα προσωπική δισκογραφική δουλειά του Βασίλη Σκουλά με γενικό τίτλο : "Κεχριμπάρι & Ζαφείρι" (Σείστρον 2017) γράφοντας τη μουσική όλου του έργου ενώ είχε και το μεγαλύτερο μέρος των στίχων. ["Ν": κυκλοφόρησε].
Μια από τις σπουδαιότερες στιγμές ήταν η μεγαλειώδεις συναυλία στο άναμμα της Ολυμπιακής Φλόγας στην αρχαία Ολυμπία για τους Ολυμπιακούς αγώνες του Ρίο στη Βραζιλία.
Έχει συμμετάσχει σε πολυάριθμες δισκογραφικές δουλειές, είτε γράφοντας στίχους και μουσική, είτε ως τραγουδιστής, είτε παίζοντας κρητική λύρα.

"Ν": Ακούστε παρακαλώ και:

"Χριστούγεννα κι Ανάσταση", Τρία βίντεο, Τραγούδια, Ελύτης, ο Τόπος μας...

ΗΠΑ: μηχανόβιοι - φύλακες άγγελοι των κακοποιημένων παιδιών!

mpampades.eu
singleparent.gr
 
Λίγοι άνθρωποι γνωρίζουν γι’ αυτούς, ωστόσο είναι μια πραγματικότητα. Η οργάνωση BACA (Bikers Against Child Abuse, μτφ: Μηχανόβιοι εναντίον της παιδικής κακοποίησης) αποτελείται από άντρες και γυναίκες σε όλο τον κόσμο που προστατεύουν και φέρνουν χαρά και ασφάλεια στα παιδιά. Η BACA είναι μια διεθνής μη κερδοσκοπική οργάνωση στην Αμερική, με σκοπό να βοηθήσει και να προστατέψει τα παιδιά που έχουν υποφέρει ή συνεχίζουν να υποφέρουν στα χέρια ανθρώπων που θα έπρεπε να μπορούν να εμπιστεύονται, σπεύδοντας επάνω στη μηχανή τους.
Σαν μια ομάδα «Ζήτα» όπως έχουμε εδώ στην Ελλάδα, αλλά στην υπηρεσία των κακοποιημένων παιδιών!

Τα μέλη της BACA είναι αφιερωμένα στο να ενδυναμώνουν τα θύματα παιδικής κακοποίησης και να τα βοηθάνε να νιώθουν δύναμη και να ζουν μια γεμάτη και παραγωγική ζωή. Πηγαίνουν τα παιδιά σχολείο, τα συνοδεύουν στο δικαστήριο και στέκονται έξω από τα σπίτια τους όλη τη νύχτα αν αυτό τα κάνει να νιώθουν προστατευμένα και ασφαλή. Τα παιδιά αυτά, γίνονται και αυτά μέλη της οικογένειας της BACA και στηρίζονται στο γεγονός πως ότι και να γίνει, πάντα κάποιος θα βρίσκεται εκεί ένα βήμα πίσω τους να τα προστατέψει και να «παλέψει» αν χρειαστεί, για εκείνα.

Μιλήσαμε με διάφορα μέλη της BACA από όλη τη χώρα ["Ν": προφανώς ΗΠΑ] για να μας πουν για τη συναρπαστική δουλειά που κάνουν και το κοινωνικό έργο που επιτελούν και έχει ενδιαφέρον να δεις τι μας είπαν!

Πώς συνδέεστε με ένα παιδί που χρειάζεται βοήθεια;

Τα περισσότερα παιδιά κακοποιούνται από τους γονείς τους και επειδή έχουμε επαφή με τους Εισαγγελείς, μας γνωστοποιούν τις υποθέσεις κακοποιημένων παιδιών που φτάνουν στα χέρια τους. Άλλες φορές πηγαίνουμε εμείς στα Αστυνομικά τμήματα και παίρνουμε στοιχεία ενώ σε πολλές περιπτώσεις, μας παίρνουν οι ίδιοι οι συγγενείς ή οι γονείς των παιδιών να μας αναφέρουν κάποιο περιστατικό κακοποίησης.

Πώς γίνεται η πρώτη επαφή με αυτά τα παιδιά;

Καταρχάς, εγώ προσωπικά χαιρετώ το παιδί με ένα ζεστό χαμόγελο κοιτάζοντάς το με κατανόηση (όχι οίκτο). Πάντα φροντίζω να κάθεται σε πιο ψηλό σημείο από εμένα ώστε να είμαι λίγο πιο κάτω από το οπτικό του πεδίο. Του απευθύνομαι με το ψευδώνυμο που έχει επιλέξει να εμφανιστεί και του μιλάω για άλλα θέματα της καθημερινότητας, όπως αν του αρέσει να κάνει ποδήλατο, ποια είναι τα αγαπημένα του παιχνίδια ή ποιο άθλημα του αρέσει. Ανάλογα με την αντίδρασή του, θα του πω μια αστεία ιστορία για μένα, θα του δείξω το σήμα της BACA και θα του πω ότι είμαι κι εγώ πια, κομμάτι της οικογένειάς του.

Γιατί έγινες μέλος στη BACA;

Η παιδική κακοποίηση, έχει πάρει διαστάσεις επιδημίας πλέον στον κόσμο και δυστυχώς υπάρχουν λίγες οργανώσεις που πραγματικά βοηθάνε. Αν το παιδί φοβάται να καταγγείλει αυτόν που το κακοποιεί, τότε το πιο πιθανό είναι ο εφιάλτης του να μην έχει τέλος. Και σε αυτό το σημείο επεμβαίνει η BACA. Δυναμώνουμε τα παιδιά, τα κάνουμε να μην νιώθουν φόβο μέσα στον κόσμο που ζούν και γενικότερα, τους δίνουμε τη ζωή τους πίσω. 
Προσωπικά μπήκα στη BACA όταν είδα πόσο πολύ επηρεάζει τις ζωές των παιδιών προς το καλύτερο.
Όταν είδα τι περνάει ένα παιδί που πρέπει να πάει στο δικαστήριο να καταθέσει εναντίον ακόμη και του ίδιου του γονιού του. Δούλευα σε ένα νοσοκομείο κάποτε και φρόντιζα ένα παιδί που πυροβολήθηκε από τον πατέρα του και που δυστυχώς δεν άντεξε και υπέκυψε στα τραύματά του. Από τότε ήθελα να κάνω κάτι να σταματήσει αυτό και το να γίνω μέλος στη BACA ήταν η ευκαιρία μου. Επίσης, αυτό που μας διευκολύνει πολύ είναι η μετακίνηση. Με τη μηχανή μπορείς να πας γρήγορα όπου κι αν θέλεις!

Θα ήθελες να μοιραστείς μαζί μας μια ιστορία επιτυχίας; Ένα περιστατικό που είχε καλό τέλος εξαιτίας της δικής σας παρέμβασης;

Πάρα πολλά. Στις περισσότερες περιπτώσεις, όταν πρωτοσυναντάμε ένα παιδί, είναι τόσο φοβισμένο που δεν βγαίνει καν από το σπίτι του και είναι εκπληκτικό που αυτό το ίδιο παιδί, ένα μήνα μετά το βλέπεις να καταθέτει άφοβα και δυναμικά, στο δικαστήριο. Υπάρχουν έφηβοι ή ενήλικες που όταν ήταν παιδιά βοηθήθηκαν από την BACA και σήμερα με παίρνουν τηλέφωνο ή έρχονται να με δούν.
Δεν θα ξεχάσω όμως το περιστατικό μιας έφηβης κοπέλας που κακοποιούνταν από τον πατριό της και εξαιτίας αυτής της κακοποίησης είχε παρατήσει το βόλεϊ, ένα άθλημα που αγαπούσε πάρα πολύ και ήθελε να ακολουθήσει επαγγελματικά. Όταν τη πρωτοσυναντήσαμε ήταν φοβισμένη, δεν μας κοιτούσε στα μάτια, σχεδόν μας γύρισε τη πλάτη. Ο ίδιος αυτός άνθρωπος, δυο μήνες μετά, κατέθετε στο δικαστήριο εναντίον του πατριού της και σήμερα το κορίτσι αυτό είναι αρχηγός της γυναικείας ομάδας βόλεϊ στη περιοχή της, κάνοντας το όνειρό της αληθινό. Αυτό είναι για μένα επιτυχία!

Αν μπορούσες να πεις κάτι σε ένα κακοποιημένο παιδί που υποφέρει, τι θα ήταν αυτό;
 
Ότι μπορεί αυτή τη στιγμή, να του φαίνονται όλα ακατόρθωτα, αλλά μπορεί να το ξεπεράσει, δεν είναι μόνο του. Κι ακόμη κι αν δεν έρθει εκείνο σε εμάς, θα πάμε εμείς σε αυτό, όπου κι αν βρίσκεται!

Το μυστήριο της Πεντηκοστής

π. Παναγιώτης Βαρδουνιώτης 
ΕΥΧΗ

Για να προσεγγίσουμε το Μυστήριο της Πεντηκοστής, πρέπει πρώτα να δούμε τι είναι Εκκλησία. Γιατί Πεντηκοστή χωρίς την Εκκλησία δεν μπορεί να υπάρχει. Γιατί αυτό που είναι η Πεντηκοστή, μόνο μέσα στην Εκκλησία μπορεί να γίνεται. Σύμφωνα με την διήγηση του ευαγγελιστή Λουκά, στο βιβλίο των Πράξεων, το γεγονός της Πεντηκοστής συνέβη στη σύναξη των μελών της Εκκλησίας. «Καθώς δε συμπληρωνόταν η ημέρα της Πεντηκοστής, ήσαν όλοι οι πιστοί με μια ψυχή συγκεντρωμένοι στο ίδιο μέρος» (Πραξ. 2,1). Συνεπώς Πεντηκοστή εκτός Εκκλησίας είναι αδιανόητη. Τί είναι Εκκλησία;

Κατ’ αρχήν η Εκκλησία είναι κτιστή ή άκτιση; Στο Σύμβολο της Πίστεως περιλαμβάνονται τρία ρήματα. ¨Πιστεύω – ομολογώ - προσδοκώ¨. Το ¨ομολογώ¨αναφαίρεται στο Μυστήριο του Βαπτίσματος ¨ομολογώ έν Βάπτισμα εις άφεσιν αμαρτιών¨, το ¨προσδοκώ¨αναφαίρεται στην εκ νεκρών ανάσταση ¨προσδοκώ ανάστασιν νεκρών και ζωή του μέλλοντος αιώνος¨. Το ρήμα ¨πιστεύω¨, αναφαίρεται πρώτον στον Πατέρα, δεύτερον στον Υιόν και τρίτον στο Άγιο Πνεύμα. Το άρθρο που αναφαίρεται στην Εκκλησία δεν έχει ρήμα: ¨Εις μίαν, αγίαν, καθολικήν και αποστολικήν Εκκλησίαν¨. Δεν μπορεί να υπάρχει πρόταση χωρίς ρήμα ή τουλάχιστον να νοείται από προηγούμενη πρόταση. Στην πρόταση που αφορά την Εκκλησία, το ρήμα που νοείται από προηγούμενη πρόταση είναι το ¨πιστεύω¨. Συνεπώς στο Σύμβολο της Πίστεως, οι θεόπτες Πατέρες της Β’ Οικουμενικής Συνόδου όρισαν ότι, πιστεύομε εις ένα Θεόν Πατέρα και εις έναν Κύριον τον Ιησούν Χριστόν και εις το Πνεύμα το Άγιον και εις την μίαν, αγίαν, καθολικήν, και αποστολικήν Εκκλησίαν. Όμως η πίστη σε οτιδήποτε είναι κτίσμα αποτελεί ειδωλολατρεία. Συνεπώς η Εκκλησία είναι άκτιστος. 

Γράφει ο μακαριστός π. Ιωάννης Ρωμανίδης: «Και πρό της Δημιουργίας υπήρχε η Εκκλησία η άκτιστη, ως κεκρυμμένη εν τω Θεώ βασιλεία και δόξα, στην οποία κατοικεί ο Θεός Πατέρας με τον Λόγο και το Άγιο Πνεύμα». Αυτή η Εκκλησία είναι άκτιστη, δηλαδή είναι η άκτιστη δόξα του Θεού, η άνω Ιερουσαλήμ ως μητέρα όλων μας. «Η δε επουράνιος Ιερουσαλήμ είναι ελεύθερη από κάθε κτιστή αναγκαιότητα. Αυτή ακριβώς είναι η μητέρα όλων μας» (Γαλάτας 4,26). Γι’ αυτό και το πολίτευμά μας ¨εν ουρανοίς υπάρχει¨. «Εμάς, των πιστών μαθητών του Κυρίου, το πολίτευμά μας, όπως των αγγέλων είναι στους ουρανούς» (Φιλιππησίους 3,20), και επομένως όπως η Βασιλεία του Θεού, έτσι και η Εκκλησία ¨ουκ εστιν εκ του κόσμου τούτου¨. «Απάντησε ο Ιησούς: η βασιλεία μου δεν προέρχεται από αυτόν τον κόσμο» (Ιω. 18,36). Ο Αδάμ και η Εύα, πρό της πτώσεως, ζούσαν μέσα σ’ αυτήν την άκτιστη Βασιλεία του Τριαδικού Θεού, την Εκκλησία. Αυτή η άκτιστη Εκκλησία ήταν και είναι ο Παράδεισος. Σ’ αυτήν την άκτιστη Εκκλησία μετείχαν οι δίκαιοι και οι Προφήτες της Π. Διαθήκης.

Ο μητροπολίτης Ναυπάκτου κ. Ιερόθεος γράφει: «Η ενανθρώπηση του Χριστού φανέρωσε αυτήν την άκτιστη Εκκλησία στο τεθεωμένο Σώμα του Χριστού, το οποίο καθίσταται πηγή της ακτίστου Χάριτος και ενεργείας του Θεού… Όσοι ζουν μέσα στην άκτιστη Εκκλησία, που τώρα φανερώνεται τελειότερα στη σάρκα του Χριστού, αγιάζονται μετέχοντας στην άκτιστη Χάρη του Θεού, και μεταβαίνουν στην άκτιστη Βασιλεία του Θεού, τον Παράδεισο, την ουράνια Εκκλησία, την άκτιστη δόξα της Αγίας Τριάδος. Με αυτές τις προϋποθέσεις λέμε ότι η Εκκλησία είναι η Βασιλεία του Θεού και δεν πρόκειται για μια κτιστή πραγματικότητα, αλλά για άκτιστη δόξα. Επομένως, η Εκκλησία είναι άκτιστη και κτιστή, επειδή είναι η άκτιστη δόξα και η κτιστή φύση που προσέλαβε ο Χριστός, αλλά και αυτή η κτιστή ανθρώπινη φύση, που προσέλαβε ο Χριστός και θέωσε, μετέχει της ακτίστου Χάριτος της θείας φύσεως δυνάμει της υποστατικής ενώσεως θείας και ανθρωπίνης φύσεως στην υπόστασή Του, και γίνεται και αυτή πηγή της ακτίστου Χάριτος. Και όσοι συνδέονται με τον Χριστό γίνονται μέτοχοι της ακτίστου δόξης του Θεού και θεώνονται κατά Χάρη, οπότε γίνονται άναρχοι και άκτιστοι κατά Χάρη. Αυτό γίνεται με το Μυστήριο της Πεντηκοστής».

Ποιο είναι το γεγονός της Πεντηκοστής; Σύμφωνα με τη διήγηση του Λουκά: «Και έξαφνα ήλθε από τον ουρανό ένας ήχος, σαν ισχυρή βοή ανέμου που κινείται με ορμή, και γένισε όλο το σπίτι, μέσα στο οποίο κάθονταν όλοι οι πιστοί. Και παρουσιάσθηκαν σ’ αυτούς γλώσσες σαν από φλόγα πυρός, να διαμοιράζωνται, και στον καθένα απο αυτούς κάθησε από μία γλώσσα. Και εγέμισαν όλοι από το Άγιο Πνεύμα» (Πραξ. 2,2-4). Το γεγονός της Πεντηκοστής είναι η κάθοδος , εν Αγίω Πνεύματι, της Χάριτος του Θεού στους πιστούς της Εκκλησίας. Πρέπι να διακρίνομε εδώ κάτι σημαντικό. 

Ο Λουκάς μας λέει ότι σε κάθε έναν πιστό κάθησε και από μια γλώσσα πυρός. Η γλώσσα πυρός ήταν το ορατό σημείο της θείας Χάριτος. Αυτό δεν σημαίνει ότι η θεία Χάρις κοματιάζεται σε πολλά μέρη και οι πιστοί πήραν από ένα μέρος. Αλλά σε κάθε πιστό δόθηκε όλη η Χάρη του Παναγίου Πνεύματος. Σύμφωνα με τον άγιο Γρηγόριο η χάρις του Θεού «μερίζεται αμερίστως εν μεριστοίς και πολλαπλασιάζεται απολλαπλασιάστως εν πολλοίς». Δηλαδή, συμβαίνει ότι και με το Σώμα του Χριστού στην Θεία Ευχαριστία. Ο κάθε πιστός ενώ μεταλαμβάνει ένα μικρό κοματάκι από το Σώμα του Χριστού, εν τούτοις μεταλαμβάνει και ενώνεται με όλον τον Χριστό, γιατί και στο πιο ελάχιστο κομματάκι βρίσκεται όλος ο Χριστός. Αυτό λέει και η ευχή που λέει ο ιερέας κατά την ετοιμασία της Θείας Ευχαριστίας: «Μελίζεται και διαμερίζεται ο Αμνός του Θεού, ο μελιζόμενος και μη διαιρούμενος…». Έτσι και ο κάθε πιστός κατά την Πεντηκοστή έλαβε πλήρη την Χάρη του Παναγίου Πνεύματος.

Γνωρίζομε όμως ότι και στην Π. Διαθήκη υπήρχε μετοχή στη Χάρη του Παναγίου Πνεύματος. Οι προφήτες και οι δίκαιοι στην Π. Διαθήκη είχαν εμπειρία – μέθεξη της θείας Χάριτος. Και στην Π. Διαθήκη υπήρχε κάθαρση, φωτισμός και θέωση. Ποια είναι η διαφρά της Πεντηκοστής; Γράφει ο μακαριστός καθηγητής π. Ιωάννης Ρωμανίδης: «Όσοι προ της Αναλήψεως – από Αδάμ και εξής – είδαν την δόξα του Χριστού, την είδαν διπλώς. Από το ένα μέρος σκεπάσθηκαν από την νεφέλη, διότι ¨εν τω φωτί σου οψόμεθα φως¨(Ψαλ. 35,10), σκεπάσθηκαν από την φωτεινή νεφέλη και, ευρεθέντες μέσα στο Φως το άκτιστο, βλέπουν άκτιστο Φως, αλλ’ επίσης και η ανθρωπίνη φύση του Χριστού είναι πηγή φωτός, όπως είναι στη Μεταμόρφωση. Οι τρεις μαθητές στην Μεταμόρφωση είδαν την ανθρώπινη φύση του Χριστού, ως πηγή Φωτός. Μέσα τους έλαμπε το Φως, αλλ’ εκ του σώματος, όμως, έξωθεν. Έλαμπε το Φως μέσα τους, αλλά το Σώμα του Χριστού, η πηγή του Φωτός, ήταν έξωθεν. Με την Πεντηκοστή όμως, το Φως εκπέμπει η ανθρωπίνη φύση του Χριστού έσωθεν πλέον». Οπότε η εμπειρία της θεώσεως είναι εκ του έσωθεν, γιατί η άκτιστη Χάρη του Παναγίου Πνεύματος, ενώνει πλέον τον άνθρωπο σωματικώς με την θεανθρώπινη φύση του Χριστού, που είναι η πηγή του Φωτός. 

Γι’ αυτό και λέμε ότι την Πεντηκοστή ιδρύθηκε η Εκκλησία. Δεν ιδρύθηκε την Πεντηκοστή η Εκκλησία, απλώς την Πεντηκοστή, ενσωματώθηκαν – ενώθηκαν οι πιστοί με την Εκκλησία, δηλαδή την θεανθρώπινη φύση του Χριστού. Ο άθρωπος δεν μπορούσε από μόνος του να υπερβεί τα κτιστά όρια και να ενωθεί με το άκτιστο. Αυτό το κάνει το Άγιο Πνεύμα. Ενώνει την ανθρώπινη φύση με την αναστημένη θεανθρώπινη φύση του Χριστού, που είναι η Εκκλησία. Από πλευράς της δικής μας ενσωμάτησης στην Εκκλησία, η Πεντηκοστή είναι η γενέθλιος ημέρα της Εκκλησίας. Υπήρχε και στην Π. Διαθήκη Εκκλησία, η οποία όμως δεν ήταν ενωμένη με την αναστημένη θεανθρώπινη φύση του Χριστού, γι’ αυτό ΄και ήταν υπό το κράτος του θανάτου. Την Πεντηκοστή οι πιστοί ενώνονται διά του Αγίου Πνεύματος με την αναστημένη θεανθρώπινη φύση του Χριστού και έτσι μετέχουν στην άκτιστη Βασιλεία του Θεού, που είναι η Εκκλησία, το θεανθρώπινο Σώμα του Χριστού. Με την Πεντηκοστή πλέον ο Χριστός ως θεάνθρωπος κατοικεί μέσα στον άνθρωπο. Αυτή είναι η σωτηρία του ανθρώπου.

Ο Χριστός προ του πάθους του είχε πει στους μαθητές του: «Έχω πολλά ακόμη να σας πω, αλλά δεν μπορείτε τώρα να τα κρατήσετε και να τα εννοήσετε. Όταν όμως έλθει εκείνος, δηλαδή το Πνεύμα της αληθείας, θα σας οδηγήσει εις πάσαν την αλήθεια» (Ιω. 16,12-13). Με την Πεντηκοστή ο πιστός φθάνει σε όλη την αλήθεια. Ποια είναι η αλήθεια; Ο Χριστός λέει στους μαθητές του: «Εγώ είμαι η οδός και η αλήθεια και η ζωή» (Ιω. 14,6). Στην Εκκλησία ψάλλουμε: «..και οι εν σκότει και σκιά, εύρομεν την αλήθειαν. Και γάρ εκ της Παρθένου, ετέχθη ο Κύριος» (Εξαποστειλάριον Χριστουγέννων). Η αλήθεια είναι ο Χριστός, η θεανθρώπινη φύση του Χριστού, η ένωση κτιστού και ακτίστου. Αλήθεια πέραν του Χριστού δεν υπάρχει. Όταν είπε ο Χριστός ότι ¨το Πνεύμα της αληθείας θα μας οδηγήσει σε όλη την αλήθεια¨, αυτό πραγματοποιήθηκε την Πεντηκοστή. Διότι με την Πεντηκοστή ο Χριστός πλέον, εν Πνεύματι Αγίω, κατοικεί μέσα μας. Συνεπώς η αλήθεια πια βρίσκεται μέσα μας, και είναι ο θεάνθρωπος Κύριος ημών Ιησούς Χριστός. Και η Εκκλησία κατέχει ως Σώμα του Χριστού όλη την αλήθεια. Γι’ αυτό η «η Εκκλησία είναι στύλος και εδραίωμα της αλήθειας» (Α’ προς Τιμόθεον 3,15).

Pentecost (the Descent of the Holy Spirit)

Click

Pentecost (the Descent of the Holy Spirit)

The Sundays after Easter in the Orthodox Christian Heritage! 

Entering Hell on Pentecost - With Prayer

 

The Feast of Holy Pentecost in the page of the Holy Metropolis of Zambia & Malawi

Pentecost – a frontal assault on Hades! 

 
National Identity and Unity: From Babel to Pentecost (icon)

Race and the Fall

God the Holy Trinity: ‘The Lover of Mankind’ (& the "depiction of God" in Orthodox Church)
 

Utatu Mtakatifu, Mungu ambaye anapenda ubinadamu

Η Κυριακή της Πεντηκοστής και η Δευτέρα του Αγίου Πνεύματος

 Η ορθόδοξη εικόνα της Πεντηκοστής.

Δώδεκα απόστολοι, στους οποίους συμβολικά ζωγραφίζονται και ο απόστολος Παύλος & οι ευαγγελιστές Μάρκος και Λουκάς (αν & δεν ήταν από τους 12), ενώ στο γεγονός της Πεντηκοστής συμμετείχαν περισσότεροι από 120 μαθητές & μαθήτριες του Κυρίου - Πράξεις 1, 15. Στο κέντρο, ως γέρος βασιλιάς, ο Αρχαίος Κόσμος (γερασμένος, παρηκμασμένος, γεμάτος μανία εξουσίας και βυθισμένος στο σκοτάδι), κρατάει ένα ύφασμα με 12 περγαμηνές, το κήρυγμα των 12 αποστόλων, που πρόκειται ν' ακούσει.

 

Πενήντα μέρες μετά το Πάσχα η Εκκλησία μας εορτάζει την κάθοδο του Αγίου Πνεύματος στους μαθητές του Χριστού, με την οποία ιδρύθηκε η Εκκλησία και άρχισε η ύπαρξη του χριστιανισμού στον κόσμο. Το γεγονός περιγράφεται στο 2ο κεφάλαιο του βιβλίου Πράξεις των Αποστόλων, που έγραψε ο άγιος ευαγγελιστής Λουκάς και βρίσκεται μέσα στην Καινή Διαθήκη, μετά τα ευαγγέλια.
Η εορτή αυτή θεωρείται ανάλογης σπουδαιότητας με το Πάσχα και τιμάται πανηγυρικά σε όλες τις ορθόδοξες ενορίες και ιερές μονές. Μάλιστα, μετά το τέλος της θείας λειτουργίας, τελείται ο Εσπερινός της Γονυκλισίας, με τις υπέροχες ευχές, που αναπέμπει ο ιερέας μαζί με όλο το χριστιανικό λαό προς το Θεό, πέφτοντας στα γόνατα. 

Από την Κυριακή του Πάσχα μέχρι την ημέρα της Πεντηκοστής (όπως και κάθε Κυριακή, όλο το έτος) η Ορθόδοξη Εκκλησία έχει θεσπίσει να μη γονατίζουν οι χριστιανοί για να προσευχηθούν, για να θυμούνται ότι, εξαιτίας της ανάστασης του Χριστού, οι άνθρωποι δεν είναι πια δούλοι του διαβόλου, της αμαρτίας και του θανάτου, ούτε δούλοι κανενός ανθρώπου, αλλά ελεύθεροι. Έτσι, την ημέρα της Πεντηκοστής, όλη η Εκκλησία (ο ορθόδοξος χριστιανικός λαός) γονατίζει ξανά, όχι σε ένδειξη δουλικής υποταγής, αλλά λόγω της συντριβής μας για τις αμαρτίες μας και για τις θλίψεις μας – όποιες είναι για τον καθένα – και τις θλίψεις και τις πληγές όλου του κόσμου, με τον οποίο συμπάσχουμε. Το γονάτισμα αυτό συμβολίζει και την ανόρθωσή μας (καθώς σηκωνόμαστε), δηλ. την απελευθέρωσή μας διά του Χριστού από ό,τι και όποιον μας σκλαβώνει. [Περισσότερα εδώ].

 

Η Αγία Τριάδα, κλασική εικόνα του κορυφαίου Ρώσου αγιογράφου αγίου Ανδρέα Ρουμπλώφ. Αυτή είναι η ορθόδοξη εικόνα της Αγ. Τριάδας (βασισμένη στην επίσκεψη του Θεού στον Αβραάμ, κεφάλαιο 18 της Γένεσης, στην Παλ. Διαθήκη) και όχι εκείνη που παρουσιάζει το Θεό Πατέρα σαν γέρο και το Άγιο Πνεύμα σαν περιστέρι (για την απεικόνιση του Θεού δες εδώ).

Τη Δευτέρα, μια μέρα μετά την Πεντηκοστή, εορτάζουμε την περίφημη γιορτή του Αγίου Πνεύματος, κατά την οποία τιμούμε το τρίτο Πρόσωπο της Αγίας Τριάδος, που την προηγούμενη ημέρα είδαμε να επισκέπτεται τους αποστόλους και να παραμένει μαζί με τους χριστιανούς εις τον αιώνα. [Και εδώ].

 
Απόσπασμα από το αφιέρωμα Από το Πάσχα ώς του Αγίου Πνεύματος.

 
Δείτε επίσης: 

 
Τι είναι η γιορτή της Πεντηκοστής;

Όταν δε γονατίζουμε, ούτε μπροστά στο Θεό

Το δύσκολο είναι το γονάτισμα της ψυχής

Η τολμηρότητα των ευχών της Πεντηκοστής 

Περιγραφή της εικόνας της Πεντηκοστής

Ο μυστηριώδης Τρίτος (το Άγιο Πνεύμα)

Τι είναι το Άγιο Πνεύμα και τι δίνει στον άνθρωπο

Το "Τριαδολογικό Δόγμα" με απλά λόγια

"Επιστολή προς τον σκεπτόμενο άθεο", ένα βιβλίο "για τους τολμηρούς που επιλέγουν να μην κλείσουν τα μάτια"...

"Ν": Ορισμένα τμήματα του παρόντος βιβλίου έχουν δημοσιευθεί και στο ιστολόγιό μας, αφού ο συγγραφέας είναι ένας από τους συνεργάτες μας.

Εκδόσεις Λεξίτυπον

Υπάρχει ένα Μυστικό.
Ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες ακαδημαϊκούς θεολόγους του 20ού αιώνα, ο π. Ιωάννης Ρωμανίδης, δήλωσε: «Αν η Ορθοδοξία ήταν αυτή που διδάσκουν τα νεοελληνικά εγχειρίδια, εγώ σήμερα θα ήμουν άθεος».
Μίλησε έτσι επειδή γνώριζε το Μυστικό.
Γύρω στο 1860, ο σαμουράι Τακούμα Σαβάμπε εισήλθε στο δωμάτιο του ορθόδοξου ιεραποστόλου π. Νικολάου Κασάτκιν, με το σπαθί στο χέρι και με πρόθεση να τον θανατώσει. Ο νεαρός ιερέας εκείνη την ώρα διάβαζε την Αγία Γραφή. Του είπε: «Θα δεχτώ τον θάνατο, αν προηγουμένως μου επιτρέψεις να σου εξηγήσω ό,τι διαβάζω αυτή τη στιγμή». Το αποτέλεσμα ήταν ο Τακούμα Σαβάμπε να γίνει ο πρώτος Ιάπωνας ορθόδοξος ιερέας και να υπερασπιστεί την Ορθοδοξίαν συλληφθείς και ανακρινόμενος από το καθεστώς της πατρίδας του.

Λίγα χρόνια νωρίτερα, στη Ρωσία, ένας εξόριστος συνωμότης αναχωρούσε για τη Σιβηρία. Μια γριά πλησίασε και του χάρισε μια Καινή Διαθήκη. Εκείνος τη δέχτηκε ευγενικά και, όντας άθεος, τη θεώρησε κατάλληλη για να κόβει κάθε μέρα και μια σελίδα, να ρίχνει μέσα καπνό και να στρίβει τσιγάρο.
Κάπνισε έτσι ολόκληρο το κατά Ματθαίον ευαγγέλιο, το κατά Μάρκον και τα πρώτα κεφάλαια του κατά Λουκάν. Μια μέρα όμως σκέφτηκε να διαβάσει το περιεχόμενο της σελίδας που κρατούσε στο χέρι του, πριν την καπνίσει. Το αποτέλεσμα ήταν να γράψει κάποτε: «Αν κάποιος μου αποδείκνυε πως η αλήθεια είναι μακριά απ’ τον Χριστό, θα προτιμούσα να είμαι με τον Χριστό παρά με την αλήθεια».
Το όνομα αυτού του εξόριστου, Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι.
Αυτοί και πολλοί άλλοι, μέχρι και τις ημέρες μας, μεταστράφηκαν στην Ορθοδοξία, επειδή ανακάλυψαν το Μυστικό και μυήθηκαν σ’ αυτό. Αυτό το Μυστικό τεκμηριώνει την ύπαρξη και την ταυτότητα του Θεού τόσο έγκυρα, όσο και οποιαδήποτε άλλη επιστημονική γνώση σε κάθε τομέα.
Στην πραγματικότητα, δεν είναι Μυστικό – απλώς, ενώ είναι τόσο φανερό, πολλοί φαίνεται να κλείνουν τα μάτια τους, για να μην το δουν.
Αυτό που κρατάτε στα χέρια σας είναι ένα βιβλίο για τους τολμηρούς που επιλέγουν να μην κλείσουν τα μάτια.

Αποσπάσματα

[…] Τα αιτήματα λοιπόν της νεώτερης και σύγχρονης προοδευτικής διανόησης βρίσκονται ήδη στους αγίους Πατέρες της αρχαίας παράδοσης, ως αιτήματα επίσης, όπως παραμένουν και σήμερα, γιατί η ικανοποίησή τους δεν είναι θέμα μόνο πολιτικό και κοινωνικό, αλλά πρώτιστα ασκητικό. Γι’ αυτό και η ορθοδοξία είναι απαραίτητη στη σύγχρονη δύση (όσο κι αν η κυρίαρχη μερίδα της ευρωπαϊκής διανόησης επιδιώκει με ζήλο τον εξοβελισμό της θρησκείας από τη δημόσια ζωή – χωρίς προφανώς να εννοεί τον εξοβελισμό του ήθους των αρχαίων και ορθόδοξων χριστιανών αγίων, το οποίο όμως δεν αναγνωρίζει ως χριστιανικό), επειδή η ορθοδοξία διδάσκει την κάθαρση της καρδιάς από τα πάθη και όχι την άνωθεν επιβολή πολιτικών και κοινωνικών προγραμμάτων χωρίς προηγούμενη μεταμόρφωση του ανθρώπινου ήθους. 
Το τελευταίο το γνωρίζει ο δυτικός αδελφός μας, γι’ αυτό και δίνεται τέτοιος αγώνας από πρόσωπα και ομάδες για την καλλιέργεια οικολογικής, πολιτικής και κοινωνικής συνείδησης, και σ’ αυτήν ακριβώς την αγωνία έρχεται να απαντήσει η ορθόδοξη πνευματική κληρονομιά.
Ατυχώς, η δυτική κοινωνία αναζητεί σήμερα νερό στον αρχαίο παγανισμό και στις μυστικιστικές παραδόσεις του ινδουισμού και του βουδισμού (κατάλληλα προβεβλημένες από τουλάχιστον διφορούμενους ομίλους), αγνοώντας τη δική της χριστιανική πνευματική παράδοση, που, ακριβώς επειδή την αγνοεί, δεν την αναγνωρίζει ως δική της. 
Έτσι, βλέπουμε, λόγου χάριν, τη Greenpeace (που ειλικρινά θαυμάζω την αυταπάρνηση των μελών της) να δίνει στο θρυλικό πλοίο της το όνομα «Rainbow Warrior», εμπνευσμένο από μια προφητεία των αυτοχθόνων της Νότιας Αμερικής για τους Πολεμιστές του Ουράνιου Τόξου, που θα κατεβούν να υπερασπιστούν τον κόσμο στους καιρούς της έσχατης διαφθοράς· είναι όμως απίθανο να δούμε μια οικολογική πρωτοβουλία να φέρει π.χ. το όνομα «Παΐσιος ο Αγιορείτης», παρότι ο μεγάλος αυτός και παγκόσμιας ακτινοβολίας σύγχρονος άγιος της Ορθοδοξίας (όπως και πολλοί άλλοι άγιοι της πνευματικής μας παράδοσης) έγινε ένα με τα πλάσματα, έζησε μαζί τους και επικοινώνησε μαζί τους. Δε θα δούμε μια οικολογική πρωτοβουλία με το όνομά του, όχι επειδή ο άγιος «δεν ήταν πολεμιστής», αφού ο πόλεμος κατά των παθών είναι ο δυσκολότερος και σημαντικότερος, αλλά επειδή η δυτική σκέψη, ας το θέσω έτσι, επιστρέφει προς τα πίσω, αντί να κατευθυνθεί προς τα έσχατα. […]

[…] Ας έρθουμε τώρα στο βασικό ζήτημα που μας απασχολεί. Οι ερευνητές της «νευροθεολογίας» αγνοούν εντελώς το πνευματικό βίωμα στον χώρο του αρχαίου και του ορθόδοξου χριστιανισμού. Γνωρίζουν μόνο διάφορες εκδοχές του δυτικού χριστιανισμού, τη γνησιότητα των οποίων απορρίπτουν, αλλά οι οποίες έχουν μελετηθεί και αξιολογηθεί και στον ορθόδοξο χώρο προ πολλού. […] Ωστόσο, η περίπτωση αυτή δεν με αφορά. Στο παρόν σημείωμα θα επιχειρήσουμε να αναφέρουμε εντελώς περιληπτικά κάποια χαρακτηριστικά του ορθόδοξου πνευματικού βιώματος, που φαίνεται να αντιβαίνουν στις ερμηνείες της «νευροθεολογίας».
Παραλείποντας το προφανές, ότι δεν είναι δυνατόν άνθρωποι με τόσο σοβαρές ψυχικές διαταραχές, ώστε να είναι πεπεισμένοι ότι τους επισκέπτονται και συνομιλούν μαζί τους ουράνια πλάσματα, να είναι συγχρόνως και εξαίρετοι μελετητές της ανθρώπινης συμπεριφοράς και κοινωνικοί αναλυτές διαχρονικής αξίας και αξιόλογοι συγγραφείς και σοφοί αρωγοί και διδάσκαλοι χιλιάδων ανθρώπων κάθε ηλικίας, κοινωνικής τάξης και μορφωτικού επιπέδου, ας επισημάνουμε τα παρακάτω: […]

*****

[…] Στην πραγματικότητα, η θεωρία της εξέλιξης δεν ήταν πλήγμα κατά του χριστιανισμού, αλλά εξελήφθη ως τέτοιο επειδή ο δυτικός επιστημονικός κόσμος, φέροντας τις αγιάτρευτες πληγές του μεσαίωνα, ένιωθε την ανάγκη να τη δει έτσι. Κατά την εύστοχη παρατήρηση του Μπέρναρντ Σω, «Ο Δαρβίνος είχε την τύχη να ικανοποιήσει κάθε ένα που ήθελε να εξυπηρετήσει τους ιδιοτελείς σκοπούς του».
Από ορθόδοξη σκοπιά, το πρόβλημα έχει λυθεί ήδη από τον 4ο αιώνα μ.Χ., όταν ο μέγας Βασίλειος, ερμηνεύοντας την αρχή της Γένεσης στις περίφημες Ὁμιλίες εἰς τὴν Ἑξαήμερον, με τη βοήθεια όλων των επιστημονικών γνώσεων της εποχής του, είπε: «Οὐ γὰρ ἐλαττοῦται ἡ ἐπὶ τοῖς μεγίστοις ἔκπληξις, ἐπειδὰν ὁ τρόπος καθ᾿ ὃν γίνεταί τι τῶν παραδόξων ἐξευρεθῇ», ήτοι δεν ελαττώνεται ο θαυμασμός μας για τα μεγαλεία της δημιουργίας όταν ανακαλυφθεί ο τρόπος με τον οποίο έγινε κάποιο από αυτά. 
Συνεπώς, ο Βασίλειος, γιατρός, μαθηματικός και φιλόσοφος ο ίδιος, ανέμενε την εξεύρεση της φυσικής αιτίας όλων των «παραδόξων» της δημιουργίας, δηλαδή την επιστημονική εξέλιξη όπως την ξέρουμε σήμερα· δεν ανησυχούσε, γιατί η θεολογία και η φιλοσοφία στα χρόνια του –και σε όλους τους ορθόδοξους αγίους όλων των εποχών– ήταν δύο επιστήμες με διαφορετική μεθοδολογία, ενώ η νεώτερη δυτική θεολογία, που μεταφέρθηκε και στην Ελλάδα από τον 19ο αιώνα και μετά, είναι στην πραγματικότητα φιλοσοφία θρησκευτικού ενδιαφέροντος, η δε προτεσταντική θεολογία δεν είναι παρά ένας κλάδος της φιλολογίας. […]

[…] Η πίστη είναι αποτέλεσμα όχι επιχειρημάτων, αλλά «κίνησης της καρδιάς». Πολλοί νομίζουν ότι ο άνθρωπος αυταπατάται πιστεύοντας, για να νιώθει ασφαλής, είτε προστατευόμενος ενός υπέρτατου αγαθού όντος, είτε περιβαλλόμενος από ένα κόσμο μεστό «νοήματος». 
Ως χριστιανός, είμαι σε θέση να γνωρίζω ότι στην πνευματική μου κληρονομιά συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο: η αποδοχή της διδασκαλίας του Χριστού και των αγίων σε ξεβολεύει.
Είναι μια διδασκαλία που σου ζητάει να συγχωρείς τους εχθρούς σου, να υπομένεις τις αδικίες γυρίζοντας και το άλλο μάγουλο, θεωρούμενος επιπλέον πτωχός τω πνεύματι (θυμηθείτε τον πρίγκιπα Μίσκιν στον Ηλίθιο του Ντοστογιέφσκι), να παλεύεις διαρκώς με τα συναισθήματά σου (με το αίσθημα του μίσους, της αδικίας, της εγωιστικής ικανοποίησης), για να «θεραπεύσεις τα πάθη σου» και να τα μεταμορφώσεις εν Χριστώ σε δυνάμεις αγάπης. Πρέπει να κάνεις συνεχώς θυσίες – και δεν αναφέρομαι καθόλου σε ένα πουριτανικό χριστιανισμό, που ποινικοποιεί κάθε χαρά της ζωής, αν και είναι αλήθεια ότι πολλές «χαρές της ζωής» είναι σε βάρος του πλησίον και όλες αυτές ο χριστιανός τις καταργεί. 
Όσο βέβαια κάποιος προχωρεί προς τον Θεό, αυξάνει στη ζωή του η χαρά ενός άλλου είδους, που και πάλι δοκιμάζεται από πάσης φύσεως πειρασμούς, έσωθεν και έξωθεν, ακόμη και με την οδύνη της θεοεγκατάλειψης.
Δεν πρόκειται λοιπόν για μια βολική πίστη. Είναι μια πίστη, που όποιος αποφασίσει να την ακολουθήσει βιώνει συνεχώς την οδύνη του συμπάσχειν με όλους τους πάσχοντες συνανθρώπους και με όλα τα πλάσματα της δημιουργίας. Ακόμη και με τα όρνια και τα ερπετά, όπως έλεγε ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος, ή –ίσως ακόμη δυσκολότερο– με ανθρώπους που η συμπεριφορά τους παραπέμπει σε όρνια και ερπετά· ανθρώπους που η κοινωνία τους απορρίπτει κι όμως εσύ τους αγαπάς, προσεύχεσαι για τη σωτηρία τους, ενίοτε τους παρηγορείς και πάντοτε βιώνεις τις συνέπειες από τον περίγυρο: μοιράζεσαι κατά ένα μέρος την τύχη τους. 
Όχι, δεν πρόκειται για μια βολική πίστη, αλλά για μια πίστη σταυροαναστάσιμη.
Καμιά επιχειρηματολογία δεν είναι αρκετή για να οδηγήσει κάποιον στην αποδοχή μιας τέτοιας πίστης. 
Μόνο αν τολμήσει ν’ ανοίξει την καρδιά του, δηλαδή να επιτρέψει στον εαυτό του να φανταστεί πώς θα ήταν να πίστευε, μπορεί να προκληθεί μια ρωγμή, από την οποία να εισέλθει η θεία χάρη και να τον βοηθήσει να ξεπεράσει τα ποικίλα εμπόδια και να απαντήσει «ναι» στην αόρατη αλλά διαρκή πρόσκληση. Αλλά αυτό το πρώτο βήμα μπορεί να είναι εξαιρετικά οδυνηρό· δε γκρεμίζει μόνο πανίσχυρες βεβαιότητες, αλλά αντιμετωπίζει και τη μήνιδα του εχθρού, που φυσικά δε θέλει ν’ αφήσει τη λεία του στα σωτήρια χέρια του μισητού γι’ αυτόν Θεού – ενός Θεού, που δεν είναι μόνο Πατήρ, αλλά και Υιός, δεν είναι μόνο Θεός, αλλά και άνθρωπος, δεν είναι μόνο παντοδύναμος, αλλά και κουρελιασμένος στον σταυρό, δεν είναι μόνο Θεός πάνω από μας, αλλά και Θεός δίπλα σε μας, καθώς και (στο πρόσωπο του Αγίου Πνεύματος) Θεός μέσα σε μας. […]

Περιεχόμενα

Μέρος Α΄: Η περί Θεού επιστήμη 

Ο Χριστός, η ηθική της Εκκλησίας και ο ουμανισμός

Ουμανισμός: η τελευταία λέξη του πολιτισμού;

Ο νεώτερος αθεϊσμός

Ορθοδοξία και δύση

Διψώντας για την αγάπη

Ποιος χρειάζεται τον χριστιανισμό;

Α. Το χριστιανικό ήθος

Β. Μεταφυσική και ασκητική

Η πηγή της χριστιανικής θεολογίας ή Πώς είμαστε βέβαιοι ότι υπάρχει Θεός

«Νευροθεολογία»: ο εγκέφαλος ως πηγή της πνευματικής εμπειρίας

Μερικά πρώτα σχόλια

Χαρακτηριστικά του ορθόδοξου πνευματικού βιώματος

Ιστορίες πλάνης – Ψευδείς πνευματικές εμπειρίες στην ορθοδοξία

Το «ουράνιο ένδυμα»

Ο άγιος Ισαάκ του Κιέβου, ο διά Χριστόν σαλός

Ο άγιος Νικήτας του Κιέβου

Συνάντηση με τον «φύλακα άγγελο»

Ο άγιος Σιλουανός ο Αθωνίτης

Ο γέροντας Σωφρόνιος

Γιόγκι και χριστιανοί ασκητές

Η διάκριση των πνευμάτων

Η άρνηση των «χαρισμάτων»

Συμπερασματικά

Η επιστημονική ανακάλυψη του Θεού

Πέντε άνθρωποι που ήθελαν πραγματικά «να δουν»

Μην πιστέψεις, μην πιστέψεις, μην πιστέψεις

Nilus Stryker

Αθανάσιος Kone

Ένας άγιος για το διορατικό του χάρισμα

Ο π. Νικόλαος Λουδοβίκος για τον άγιο Παΐσιο

Μέρος Β΄: Ιχνηλασίες σε μύθους και αλήθεια

Ο χριστιανισμός πριν τη Νίκαια

Ο ρόλος του αγίου Κωνσταντίνου

Η τριαδικότητα του Θεού και η θεότητα του Χριστού

Η Αγία Τριάδα στη Βίβλο

Παλαιά Διαθήκη

Καινή Διαθήκη

Ο Υιός

Το Άγιο Πνεύμα

Οι πρώτες μεταποστολικές γενιές

Ο σχηματισμός του κανόνα της Καινής Διαθήκης

Επιστήμη και θρησκεία

Η διάκριση επιστήμης και πίστης στον ορθόδοξο κόσμο

Χριστιανικές ιδέες περί ανθρώπου

Η Βίβλος ως πηγή πληροφοριών προς τον αρχαίο άνθρωπο

Η διαμάχη επιστήμης και πίστης

Δαρβίνος και Εκκλησία

Η πρώτη «μάχη»

Σήμερα;

Andrew Parker, «Το Αίνιγμα της Γενέσεως – Γιατί η Βίβλος είναι επιστημονικά ακριβής»

Ο «διακόπτης των φώτων» και η δημιουργία του Ήλιου

Σύντομα αποσπάσματα του βιβλίου

Μεγάλη Σαρακοστή, αρχαία ελληνική γραμματεία και ελληνική παιδεία

Χαιρετισμοί σε καιρούς δουλείας

Μια τελετή με τρία έργα

Το μήνυμα του φωτός, της χαράς και της ελευθερίας

Ο χριστιανός πολεμιστής

Οδός ελευθερίας

Όταν δε γονατίζουμε, ούτε μπροστά στον Θεό!

Κυριακή της Πεντηκοστής («Γονυκλισίας»)

Ουγκάντα – Κένυα: Η συμβολή της Ορθόδοξης Εκκλησίας στον αγώνα για την ανεξαρτησία της Αφρικής

Η αποικιοκρατία

Ουγκάντα

Κένυα

Ο Μακάριος στην Κένυα

Τανζανία

Η συνέχεια

Η περιπέτεια της σωτηρίας του ανθρώπου

Η ανάγκη σωτηρίας και ο Σωτήρας

Το πρώτο βήμα: το βάπτισμα

Η αγάπη

Τα τρία στάδια

Η άρνηση του Θεού, επίγεια πρόγευση της κόλασης

Μετά θάνατον: η «μέση κατάσταση»

Η τελική ανάσταση

Αντί Επιλόγου

Μπαμπά, μ’ αγαπάς; Μαμά, μ’ αγαπάς;

Βιβλιογραφία

"Ν": Στο ιστολόγιό μας

Πώς ξέρουμε σίγουρα ότι υπάρχει Θεός;

Η άμεση γνώση του Θεού από τους ανθρώπους   

Νευροθεολογία: Εγκέφαλος και πνευματική εμπειρία

Ιστορίες πλάνης: Ψεύτικα θαύματα και οράματα στην Ορθοδοξία

Η επιστημονική έρευνα για το Θεό

Για τη μάνα που χτύπησε με το αυτοκίνητο το παιδάκι της!...

Δυο τέτοια δυστυχήματα συγκλόνισαν την ελληνική κοινή γνώμη στην εποχή μας. Το ένα συνέβη πριν μερικά χρόνια, το δεύτερο πρόσφατα.
Συνέβησαν κατά λάθος και στοίχισαν τη ζωή σε δυο μικρά παιδάκια, με τις μαμάδες τους στο τιμόνι.
Φοβάμαι πως, αφού η τηλεόραση έπαψε ν' αναφέρεται σ' αυτά, το κοινό τα ξέχασε. Εδώ, σ' αυτή τη μπλογκονησίδα, δεν τα ξεχάσαμε - τα θυμόμαστε και, με την ανάξια και αναιμική προσευχή μας (συγχωρέστε μας), παρακαλούμε το Θεό να στηρίξει αυτές τις τραγικές φιγούρες, τις αδελφές μας, που βίωσαν και βιώνουν τόσο πόνο, ασύλληπτο για εμάς!!

Θα ήθελα, ταπεινά, με πόνο ψυχής, να μπορούσα να μιλήσω σε κάθε μία απ' αυτές τις μαμάδες, να τις πάρω στην αγκαλιά μου αν είναι δυνατόν, και να τους πω: ΔΕΝ ΦΤΑΙΣ ΕΣΥ! ΔΕΝ ΤΟ ΕΚΑΝΕΣ ΕΣΥ! ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ "ΦΟΝΙΣΣΑ", ΟΥΤΕ "ΠΑΙΔΟΚΤΟΝΟΣ"!
Ούτε ο Θεός φταίει φυσικά. Ήταν ένα λάθος, ένα τραγικό δυστύχημα, "κακιά στιγμή".
Δεν θα το ξεχάσεις βέβαια (πώς θα ήταν δυνατόν;), αλλά μην κουρελιάζεις τον εαυτό σου - κάνε κουράγιο και για τα άλλα παιδιά σου, και για την ψυχή σου.
Ο Θεός δεν σε κυνηγάει, δεν σε μισεί (ούτε "το σύμπαν" σε μισεί, που έτσι κι αλλιώς δεν είναι τίποτε άλλο από πέτρες και αέρια). 
Αντιθέτως, ο Θεός σε αγαπάει, έγινε άνθρωπος και για σένα και δεν είσαι ανάξια της αγάπης Του, όπως δεν είναι ανάξια ούτε τα παιδιά σου, είτε εδώ ζουν, είτε στον ουρανό!
Κι εκείνα που έφυγαν, δεν πέθαναν (ας το ξέρουν αυτό, παρακαλώ, όλες οι μανάδες που έθαψαν τα παιδιά τους), δεν πέθαναν, αλλά πήγαν στον ουρανό.

Και ο σύζυγός σου, και η οικογένεια του συζύγου σου, και τα άλλα παιδιά σου, παρακαλώ πολύ όλους, ΣΤΗΡΙΞΤΕ αυτή την τραγική μητέρα.
Συγχωρήστε την γι' αυτό που έγινε χωρίς να το θέλει.
ΔΕΝ αγαπάτε εσείς το παιδί της "περισσότερο" από εκείνη, ούτε είστε "περισσότερο" προσεκτικοί από εκείνη - να θυμάστε ότι θα μπορούσε αυτό το φρικτό δυστύχημα να το έχετε προκαλέσει εσείς!!
Αγκαλιάστε την και στηρίξτε την, τώρα το χρειάζεται. Δεν είναι φόνισσα, είναι μια μάνα που η κακιά στιγμή την έφερε σ' αυτή τη φρικτή θέση!! Είναι η γυναίκα σου, είναι η μαμά σας, αξίζει αγάπη όσο το αξίζετε κι εσείς, πρέπει να τη ΒΟΗΘΗΣΕΤΕ τώρα, όχι να την κρίνετε.

Φυσικά, δεν ξέρω τι κάνετε, εύχομαι να την αγαπάτε, να τη στηρίζετε, αλλά επειδή δυστυχώς οι άνθρωποι είμαστε γρήγοροι στο να καταδικάζουμε και βραδείς στο να συγχωρούμε, φοβάμαι μήπως δεν το κάνετε...
Να θυμάσαι, αδελφή μου: ΔΕΝ ΦΤΑΙΣ ΕΣΥ! ΔΕΝ ΤΟ ΕΚΑΝΕΣ ΕΣΥ! ΔΕΝ ΕΙΣΑΙ "ΦΟΝΙΣΣΑ"! Και: Ο Θεός σε αγαπάει και σε περιμένει. Και, αν δεν είσαι κοντά Του, κοντά στην Εκκλησία, στην εξομολόγηση και στη θεία κοινωνία, σε ικετεύω, ΕΛΑ κοντά Του και θα γιατρευτεί η πληγή σου (όχι ότι δεν θα μείνει ουλή, το τονίζω, αλλά θα έρθει η γιατρειά όπως Εκείνος το θέλει για τη σωτηρία σου).
Και τα παιδιά σας, το ξαναλέω, δεν πέθαναν, αλλά πήγαν στον ουρανό.
Κλείνω αυτή τη μικρή, πονεμένη ανάρτηση, προσφέροντάς σας μια πρόσκληση σε μερικές αναρτήσεις μας που έχουν σχέση με το θέμα μας:

Ο θάνατος των παιδιών και ο Θεός 
Η κατάργηση του θανάτου - Αποχαιρετώντας τα παιδιά μας για τον Ουρανό…
Και βέβαια θ' αναστηθούμε!

Μια ορθόδοξη μάνα για την κοίμηση της 8χρονης κόρης της
8 Ιουνίου: μια έφηβη & ένας στρατηγός νίκησαν το θάνατο!...
Το Βραβείο της Θείας μου  
Αυτογνωσία

Αν θέλεις, σε παρακαλώ, βρες και διάβασε και αυτά τα βιβλία:

"Η Γερόντισσα της Χαράς" 
"Ταξιδεύοντας στα τείχη της πόλης" (ταξί για τον παράδεισο)

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ! 

Οι φωτο από εδώ & εδώ.