Η ΝΙΚΗ έχει ανακηρύξει προστάτη άγιο του αγώνα της τον άγιο Παΐσιο. Γιορτάζει σήμερα, 12 Ιουλίου.
Δημοσιεύουμε ορισμένες στιγμές συνάντησης του αγίου Παϊσίου & του ιερού και έντιμου (παρά τον ανοίκειο πόλεμο που δέχεται) αγώνα της ΝΙΚΗΣ:
Κωνσταντίνος Καρακατσάνης: Από τον Άγιο Παΐσιο έως τα κρίσιμα σύγχρονα ζητήματα βιοηθικής.
Η σπάνια, αυθεντική και εφ’όλης της ύλης μαρτυρία του κ. Κωνσταντίνου Καρακατσάνη, Καθηγητή Πυρηνικής Ιατρικής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (Μέλους του Βουλευτηρίου της ΝΙΚΗΣ & της Επιτροπής Δεοντολογίας), τόσο για τα 19 χρόνια προσωπικής επαφής του με τον Άγιο Παΐσιο, όσο και για δεκαετίες έρευνας επάνω στην αλήθεια της Ορθόδοξης Πίστης και τις επιστημονικές προκλήσεις της Βιοηθικής.
Μία πραγματική κατάθεση ψυχής, που ξεκινά από το βίωμα των χαρισμάτων του Αγίου Παϊσίου και την ατράνταχτη απόδειξη της γνησιότητας της χειρόγραφης επιστολής του Αγίου «Σημεία των Καιρών -666» για τις νέες ταυτότητες, και φθάνει έως έως τα πλέον κρίσιμα ζητήματα επιστήμης και βιοηθικής: τον εγκεφαλικό θάνατο, τη βάση της ψυχιατρικής, την ομοιοπαθητική, τις αμβλώσεις.
«Θεολογία τοῦ Φιλότιμου»: Τό «μυστικό» τῆς πνευματικῆς ζωῆς τοῦ Ἁγίου Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου
Ὁ Ἅγιος Παΐσιος ὁ Ἁγιορείτης εἶχε πολλά πνευματικά τέκνα μέ διαφορετικό βαθμό πνευματικῆς συγγενείας. Τά περισσότερα φιλότιμα παιδιά του ἀπό μεγάλη εὐλάβεια καί πνευματική συστολή, ἀλλά καί ἀπό τόν ἔνθεο φόβο, μήπως ἀδικήσουν τόν θεόπνευστον καί χαριτωμένο λόγο του, σιωποῦν, βιώνοντας ἀπό τώρα τό «μυστήριο τοῦ μέλλοντος αἰῶνος».
Ἄλλοι, θεωρώντας ὅτι θά ἦταν μεγάλη καί ἀσυγχώρητη παράλειψη νά μήν τεθεῖ ὁ λύχνος ἐπί τήν λυχνίαν, γιά νά φωτίσει τόν συγκεχυμένο κόσμο μας, τολμοῦν, μέ ἐπίγνωση τῆς τόλμης τοῦ ἐγχειρήματος, νά ἀναμεταδώσουν κάτι ἀπό τόν φωτισμένο λόγο τοῦ Ἁγίου.
Ὁ γράφων, ἔχοντας ἀναξίως τήν εὐλογία νά ἔχει πνευματική ἐπικοινωνία ἐπί δέκα ἐννέα συναπτά ἔτη μέ τόν Ἅγιο, τολμᾶ, παρ’ ὅλη τήν ἐκ τῶν παθῶν του πνευματική ἀμβλυωπία, νά διαφωτίσει τό «μυστικό» τῆς τόσον εὐάρεστης εἰς τόν Κύριον πνευματικῆς ζωῆς τοῦ Ἁγίου.
Τολμοῦμε νά ἐκφέρουμε τήν ταπεινή γνώμη ὅτι ὁ Ἅγιος μέ τήν ζωή του καί τήν διδασκαλία του ὑπεγράμμισε τήν ὑπέρτατη, κεφαλαιώδη καί καταλυτική σπουδαιότητα, τήν ὁποίαν ἔχει τό ΦΙΛΟΤΙΜΟ γιά τήν θεάρεστη πίστη, προσευχή καί μετάνοια. Ὁ Ἁγιος, ὅπως εὐστοχώτατα ἀναγράφεται εἰς τήν Ἱεράν Ἀκολουθίαν του «…ἔσχεν ὡς πῦρ ἐν τῇ καρδίᾳ [του] φιλοτιμίαν θαυμαστήν ἐκπηγάζουσαν ἐκ τῆς ἀμέτρου εὐγνώμονος ἀγάπης πρός τόν Δεσπότην καί Κύριον»[i]. Θά μποροῦσαν οἱ θέσεις του αὐτές να ἀποκληθοῦν Θεολογία τοῦ Φιλοτίμου.
Πῶς ὅμως ἐννοοῦσε τήν βιωματική αἴσθηση αὐτῆς τῆς πίστης, τῆς προσευχῆς καί τῆς μετανοίας; Ὁ Ἅγιος ἔλεγε ὅτι ἐάν ὁ Χριστιανός ἀναλογισθεῖ α) τό μέγεθος τῶν εὐεργεσιῶν τοῦ Θεοῦ πρός τόν ἄνθρωπο, τήν θυσιαστική Του ἀγάπη, τήν Σταυρική Του θυσία μέ τήν ὁποία ξέπλυνε ὅλες τίς ἁμαρτίες τοῦ κόσμου, ἀλλά καί ὅλα τά γεγονότα τῆς θεϊκῆς Οἰκονομίας, καί β) τήν δική του ἀγνωμοσύνη, ἡ καρδία τοῦ Χριστιανοῦ θά πρέπει νά λιώνει ἀπό ἄμετρη ἀγάπη καί εὐγνωμοσύνη (χαρακτηριστικά τοῦ φιλοτίμου) πρός τόν Θεόν.
Τότε ὁ Χριστιανός, κινούμενος μόνον ἀπό τά προαναφερθέντα χαρακτηριστικά τοῦ ΦΙΛΟΤΙΜΟΥ, θά προσεύχεται διαπύρως μέ ὅλο του τό εἶναι, ἐκζητώντας τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ γιά «ὅλον τόν Ἀδάμ», καθώς καί γιά τά προβλήματα τῶν ἐμπερίστατων ἐν Χριστῷ ἀδελφῶν του, καί θά ἀποκτᾷ ἔτσι ἀδιάψευστη ἐσωτερική μαρτυρία τῆς θεϊκῆς παρηγορίας καί τοῦ θεϊκοῦ ἐλέους. Τότε ἡ «προσευχή [θά] εἶναι χαρά, εὐχαριστίαν ἀναπέμπουσα».[ii]
Ἐπίσης, ἡ ἐργασία τῆς μετανοίας, ὄχι ὡς ἁπλῆς ἀναγνώρισης τῶν ἡμαρτημένων μας, ἀλλά ὡς ἐργασίας, ἡ ὁποία ἐκπηγάζει ἐκ τῆς ἀμέτρου εὐγνώμονος ἀγάπης καί βαθείας εὐγνωμοσύνης γιά τήν θυσιαστική ἀγάπη μέ τήν ὁποία μᾶς ἀγάπησε ὁ Κύριος, θά ἀποτελεῖ ἐπίσης γνήσιο καί μοναδικό καρπό τοῦ ΦΙΛΟΤΙΜΟΥ. Περαιτέρω, ἡ ἐργασία αὐτή τῆς μετανοίας βιώνεται στήν πράξη ὡς διαρκής ἀγαπητική ἀναφορά τοῦ νοῦ στόν ὑπαρξιακό χῶρο τῆς καρδιᾶς, γιά τήν θεραπεία καί τόν ἁγιασμό της.
Τέτοια πίστη, προσευχή καί μετάνοια, οἱ ὁποῖες ἐκπηγάζουν μέ τρόπο φυσικό ἀπό τήν ὑπερευαίσθητη καρδία τοῦ φιλοτίμου ἀνθρώπου ἤθελε ὁ Ἅγιος νά ἔχουν οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί. Ἀπομένει στούς ἐργάτες τοῦ Εὐαγγελίου νά ἀξιοποιήσουν, γιά τήν ὀρθή οἰκοδομή τοῦ ὀρθοδόξου πληρώματος, τήν μεγάλη αὐτή θεολογική σύνθεση –τήν Θεολογία τοῦ Φιλοτίμου–, ἡ ὁποία ἐπιτελοῦσε θαύματα.
Παγκόσμιε, Ἅγιε τοῦ Θεοῦ καί διδάσκαλε, Πάτερ Παῒσιε,
«Ὁ τῷ πυρί τῆς ἀγάπης ὡς λαμπάς ἀναλωθείς…ὁ λαλῶν πυρίνῃ γλώσσῃ…ὁ προσενεχθείς ὡς θυσία τῷ κόσμῳ ἅπαντι…ὁ ἔχων ὡς πῦρ ἐν τῇ καρδίᾳ [του] φιλοτιμίαν θαυμαστήν ἐκπηγάζουσαν ἐκ τῆς ἀμέτρου εὐγνώμονος ἀγάπης πρός τόν Δεσπότην καί Κύριον…ὁ ἰατρείαν παρέχων ἀνέλπιστον…ὁ οἰόμενος [θεωρῶν] τήν νηστείαν ὡς τερπνήν ἀπόλαυσιν…ὁ ἐκχέων εὐωδίαν Χριστοῦ…ὁ διδάξας ὅτι ἐν χαρᾷ θλίψεις οἱ βαστάζοντες σωτηρίαν εὑρίσκουσι…ὁ νυχθημερόν δαπανώμενος τοῦ ἀναπαῦσαι τόν πλησίον…ὁ παντός τοῦ κόσμου ἀφανής εὐεργέτης…ὁ συμπάσχων τοῖς πάσχουσι…ὁ κτησάμενος ζῆλον πύρινον ὡς ὁ Ἠλιοῦ…ὁ ἔχων ἀκένωτον θησαυρόν ἀγάπης…ὁ ἀγωνισάμενος ἕως θανάτου…ὁ φέρων ἄλγη ἀσθενειῶν ἀγαλλόμενος…ὁ ἄριστος ἰατρός παθῶν καί νόσων χαλεπῶν… ὁ τήν οἰκουμένην στηρίζων…ὁ καύσει καρδίας προσ[ενεχθείς] τῷ κόσμῳ ἅπαντι…τῆς εὐσπλαχνίας τοῦ Κυρίου ὁ μιμητής…»[iii],
πρέσβευε ὑπέρ ἡμῶν πρός τόν φιλεύσπλαγχνον Κύριον, ὅπως Τόν δοξολογοῦμεν καί Τόν εὐχαριστοῦμεν ἐκ βαθέων γιά τήν ὑπερφυῆ, πανάπειρον, πανάφατον καί φρικτήν Οἰκονομίαν Του.
Ὁ ἀναξίως ἠλεημένος
Κωνσταντῖνος Γ. Καρακατσάνης
Μέλος τοῦ Βουλευτηρίου τῆς ΝΙΚΗΣ | Ἐπικεφαλῆς Τομέως Δεοντολογίας
Σουρωτή, 13-7-2024
——
[i] Ἱερά Ἀκολουθία τοῦ Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου, Ἱερόν Ἡσυχαστήριον «Εὐαγγελιστής Ἰωάννης ὁ Θεολόγος», Βασιλικά Θεσσαλονίκης, 2015, σελ. 40.
[ii] Ἰσαάκ Σύρου Ἀσκητικά, Ἐκδόσεις Β. Ρηγοπούλου, Θεσσαλονίκη, 1977, σελ. 84, ὑποσημείωση.
[iii] Ἱερά Ἀκολουθία τοῦ Ὁσίου Πατρός ἡμῶν Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου, Ἱερόν Ἡσυχαστήριον «Εὐαγγελιστής Ἰωάννης ὁ Θεολόγος», Βασιλικά Θεσσαλονίκης, 2015.
Πολυτίμητες διδαχές για την Παιδεία και τον δάσκαλο από τον Άγιο Παΐσιο
Έγραφε προ δεκαετίας ο Δημήτρης Νατσιός, Πρόεδρος της ΝΙΚΗΣ, για τους παιδαγωγικούς λόγους του Αγίου Παϊσίου.
Εν πρώτοις μια φράση από τον σπουδαίο Δημ. Καμπούρογλου: «Όλα τα έθνη
για να προοδεύσουν πρέπει να βαδίσουν εμπρός, πλην του ελληνικού που
πρέπει να στραφεί πίσω».
Είναι βέβαιο ότι ο σοφός αθηναιογράφος, όπως ονομάστηκε, εννοούσε την
παράδοσή μας, που δεν είναι κάτι το νεκρό, αλλά η ζωντανή φωνή των
κεκοιμημένων. Μόνο οι νεκροί λαοί έχουν παράδοση νεκρή. «Εμείς θα
γινόταν να ζήσουμε χωρίς τους νεκρούς;» αναρωτιέται ο ποιητής.
Υπακούοντας, λοιπόν, στην προτροπή του συγγραφέα, θα στρέψουμε το βλέμμα
μας πίσω, για να δούμε, εν συντομία, και να καμαρώσουμε τον δάσκαλό,
όπως μας τον προβάλλει η έξοχη παράδοσή μας. Και θα κλείσουμε με τα
λόγια, του αγίου Γέροντα Παϊσίου.
Κατ’ αρχάς, τι σημαίνει η λέξη δάσκαλος; «αρχή σοφίας ονομάτων επίσκεψις». Η λέξη δάσκαλος, σύμφωνα με μία ετυμολογική ερμηνεία, πολύ όμορφη, γι’ αυτό ίσως να είναι και παρετυμολογία, προέρχεται από το αρχαίο ρήμα, συνηρημμένο, δάω-ώ, που σημαίνει φωτίζω. (Από δω η δάδα, το δαδί). Με ενεστωτικό διπλασιασμό γίνεται δαδάσκω και διδάσκω. Από το διδάσκω παράγεται ο διδάσκαλος. Άρα δάσκαλος και Παιδεία, γενικότερα, στα καθ’ ημάς, σημαίνει φως. (Οι Δάσκαλοι του Γένους, ονομάζονταν Φωτιστές του Γένους) Γράφει ο Πλάτων: «Παιδεία εστί ου την υδρία πληρώσαι, αλλά άναψαι αυτήν». Παιδεία είναι, όχι το γέμισμα ενός άδειου δοχείου (ο εγκέφαλος του παιδιού), αλλά άναμμα ψυχής, είναι φως δηλαδή. Σήμερα τι κάνουμε στα σχολεία; Εγκαταλείψαμε, σβήσαμε την ψυχή του παιδιού και στραφήκαμε στον εγκέφαλό του, γεμίζοντάς τον με περιττές, πολλές φορές, πληροφορίες. Γι’ αυτό οι μαθητές δεν αγαπούν το σχολείο και το πετροβολούν.
Ίσως και τις καταλήψεις πρέπει να τις εκλάβουμε σαν κραυγή απόγνωσης των νέων για τον χαμένο δάσκαλο, για την ανύπαρκτη παιδεία. Ανηφορίζουμε την ιστορία, την παράδοση και στεκόμαστε με θαυμασμό στον δεύτερο χρυσό αιώνα, μετά του Περικλή, του Ελληνισμού. Στον χρυσό αιώνα των Πατέρων της Εκκλησίας. Γράφει ο ουρανοφάντωρ Μέγας Βασίλειος. Ο δάσκαλος πρέπει να είναι «αρχέτυπον βίου, νόμος έμψυχος και κανών αρετής». Επαναλαμβάνει ο άγιος τον Πλούταρχο στο εξαίσιο «περί παίδων αρετής» πόνημά του. Έλεγε ο Πλούταρχος. «Διδασκάλους ζητητέον τοις τέκνοις, οι και τοις βίοις εισίν αδιάβλητοι και τοις τρόποις ανεπίληπτοι και ταις εμπειρίαις άριστοι».
Ζωντανή η παράδοση των αρχαίων στους Πατέρες, με μία διαφορά. Οι αρχαίοι αποβλέπουν στην αρετή, στην καλοκαθαγία. Οι Πατέρες και δή διά στόματος του αγίου Χρυσοστόμου θα πουν: «Παιδεία εστί μετάληψις αγιότητος».
«Τα τέκνα ημών της εν Χριστώ Παιδείας μεταλαβέτωσαν», γράφει ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς στους «Στρωματείς». Αν βέβαια πεις σήμερα σε κάποιον διά βίου αμαθή του νυν υπουργείου ότι σκοπός της Παιδείας είναι η απόκτηση αρετών και η αγιότητα κινδυνεύεις με… λιθοβολισμό, σε αναμένει ο χλευασμός. Παιδεία για τους νυν φωταδιστές δεν είναι μόρφωση, παίδευση, καλλιέργεια χαρακτήρων και εμφύσηση αξιών, αλλά απονομή βεβαιώσεων τυπικών προσόντων, ένα άχρηστο χαρτί με το οποίο θα συνωστίζεται ο νέος στους βουλευτικούς προθαλάμους εκλιπαρώντας μία θέση ημιαπασχόλησης. Πίσω στους Πατέρες. Έλεγε ο άγιος Γρηγόριος «καλών των διδασκάλων καλοί και οι μαθηταί». «Τούτο διδασκάλου αρίστον, το δι’ εαυτού παιδεύειν α λέγει» αυτό είναι το γνώρισμα του αρίστου δασκάλου, το να διαπαιδαγωγεί, επιβεβαιώνοντας τα όσα διδάσκει με το προσωπικό του παράδειγμα, βροντοφωνάζει ο ιερός Χρυσόστομος, και προσθέτει την θεμελιώδη αρχή της εν Χριστώ Παιδείας, «έκτεινον την της αγάπης σαγήνην, ίνα μη το χωλόν εκτραπή, ιαθή δε μάλλον», άπλωσε τα δίχτυα της αγάπης, για όλους τους μαθητές σου. Αν δεν αγαπάς, αν δεν ξεχειλίζει η καρδιά από αγάπη για τα παιδιά, ματαιοπονείς. Τα παιδιά νιώθουν αυτήν την αγάπη και σου προσφέρουν, ως αντίδωρο, μία ανθοδέσμη με άνθη μυρίπνοα από την ψυχή τους.
Τον τύπο τούτο του Έλληνα δασκάλου, του μεταλαμπαδευτή των τιμαλφών αξιών του Γένους, τον πολέμησαν και τον κλόνισαν οι απανωτές εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις, αναγεννήσεις, αναπτερώσεις και λοιπά ηχηρά φληναφήματα. Μες στις σχολικές τάξεις, αντί να ρέουν τα γάργαρα νάματα της εξαίσιας παράδοσής μας, τα οποία ξεδιψούν δασκάλους και μαθητές, εισπνέουμε τις αναθυμιάσεις, που αναδίδουν τα βαλτόνερα Δύσης και Ανατολής. Και ιδού οι προκοπές μας!! Και όμως υπήρχαν άνθρωποι, όταν οι περισσότεροι ήταν βυθισμένοι στην αποκάρωση της ψευτοευημερίας, που έβλεπαν την επερχόμενη βοθρόπτωση, υλική και πνευματική. (Μιας υλικής κατάρρευσης προηγείται πάντοτε μια πνευματική εξαθλίωση και ήττα).
Ο οσιακής μνήμης γέροντας Παϊσιος ο Αγιορείτης, ο κατά κόσμον… ολιγογράμματος άγιος μοναχός, μας άφησε πολυτίμητες διδαχές για την Παιδεία και τον δάσκαλο. Αν στα διάφορα σεμινάρια που διοργανώνονται «με το κιλό» κάθε χρόνο, για τους δασκάλους ακούγαμε τα λόγια του Γέροντα και όχι τις ανούσιες και ανιαρές τιποτολογίες, που μας σερβίρουν οι σχολικοί σύμβουλοι και οι άσχετοι, συνήθως και ασήμαντοι εισηγητές τους, ίσως η Παιδεία να ξανακαθόταν στον βασιλικό της θρόνο. Σκύβω, λοιπόν, με πολλή ευλάβεια και αντλώ από το βιβλίο «με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο», λίγα λόγια του αγίου Γέροντα, που μοσχοβολούν σαν το Τίμιο Ξύλο. Εν πρώτοις για το θέμα των απεργιών, που το ακούμε αυτές τις ημέρες. Έλεγε ο Γέροντας: «-Εγώ λέω στους δασκάλους ποτέ να μην κάνουν απεργία, εκτός αν πάνε να καταργήσουν τα Θρησκευτικά, την προσευχή ή να κατεβάσουν τον σταυρό από την σημαία. Τότε πρέπει να διαμαρτυρηθούν. Αλλιώς τι φταίνε τα παιδιά να χάνουν μαθήματα!».
Μιλά για την πληθώρα των μαθημάτων και δραστηριοτήτων, με τα οποία
καταπλακώσαμε τα παιδιά, ενώ το σημαντικότερο γι’ αυτήν την ηλικία είναι
το παιχνίδι, το ομαδικό και όχι τα ψυχοφθόρα ηλεκτρονικά. (7ωρα από την
Α’ Δημοτικού, ξένες γλώσσες και υπολογιστές, λες και μιλάμε για
διανοητικές μηχανές).
«Σήμερα φορτώνουν τα παιδιά ένα σωρό και τα μπερδεύουν. Τα μπουχτίζουν
στα γράμματα χωρίς πνευματικό αντιστάθμισμα. Στα σχολεία τα παιδιά
πρέπει πρώτα να μαθαίνουν τον φόβο Θεού. Μικρά παιδιά να πάνε να μάθουν
αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά-ενώ Αρχαία να μην μάθουν-μουσική, το ένα, το
άλλο… Τι να πρωτομάθουν; Όλο γράμματα και αριθμούς και εκείνα που είναι
να μάθουν, για την Πατρίδα τους, δεν τα μαθαίνουν. Ούτε πατριωτικά
τραγούδια ούτε τίποτε».
Ο οξυδερκής Γέροντας γνωρίζει πως η γλώσσα μας, μαζί με την πίστη, αποτελούν τα απόρθητα αμυντήρια της εθνικής μας συνείδησης.
«Είναι και μερικοί που πάνε να κάνουν μία νέα γλώσσα. Η ελληνική όμως
γλώσσα είναι “γλώσσα” από τις πύρινες Γλώσσες της Πεντηκοστής! Το δόγμα
της πίστεώς μας καμμιά γλώσσα δεν μπορεί να το αποδώση. Γι’ αυτό
οικονόμησε ο Θεός και η Παλαιά Διαθήκη μεταφράσθηκε από τους Εβδομήκοντα
στην ελληνική γλώσσα και το Ευαγγέλιο γράφτηκε στην ελληνική γλώσσα. Αν
δεν ξέρη Αρχαία Ελληνικά κανείς και ασχολήται με το δόγμα, μπορεί να
πλανηθή. Και εμείς καταργήσαμε τα Αρχαία από τα σχολεία! Μετά από λίγο
θα έρχωνται Γερμανοί να διδάσκουν Αρχαία στα δικά μας Πανεπιστήμια. Τότε
θα καταλάβουν οι δικοί μας την αξία που έχουν τα Αρχαία Ελληνικά, αφού
πρώτα γίνουν ρεζίλι, και θα πουν: “Για δες η Εκκλησία που κρατούσε τα
Αρχαία”!
Πάνε να εξαφανίσουν ένα ορθόδοξο έθνος. Ξέρετε τι σημαίνει αυτό; Ένα
ορθόδοξο έθνος σήμερα είναι μεγάλη υπόθεση! Παλιά είχαμε την φιλοσοφία. Η
Αγία Αικατερίνη με βάση την φιλοσοφία αποστόμωσε τους φιλοσόφους. Οι
φιλόσοφοι ετοίμασαν τον δρόμο για τον Χριστιανισμό. Το Ευαγγέλιο
γράφτηκε στα ελληνικά και διαδόθηκε στον κόσμο. Μετά οι Έλληνες
προχώρησαν να φωτίσουν και τους Σλάβους. Σε μερικούς δεν συμφέρει να
υπάρχη η Ελλάδα. “Μας κάνει κακό, λένε. Πρέπει να την εξαφανίσουμε».
Πληγή πυορροούσα σήμερα για την πατρίδα η φυγή των νέων στο εξωτερικό.
Τα σπουδαιότερα μυαλά λεηλατούνται από τους ξένους, σε συνδυασμό με την
δημογραφική απίσχνανση, οδηγούμαστε σε ιστορική ευθανασία.
«Πάντα λέω στα παιδιά που πάνω έξω για σπουδές: “Να πάτε, αφού το
θέλετε, αλλά να προσέξετε να μη χάσετε την πίστη σας, να πάρετε μόνον
τις γνώσεις τους. Και προπαντός μην ξεχάσετε να γυρίσετε πίσω στην
Πατρίδα. Η Ελλάδα σας περιμένει. Έχετε χρέος να την βοηθήσετε. Να είστε
κοντά στους Έλληνες, για να μην αναγκάζωνται οι καημένοι να τρέχουν στο
εξωτερικό, για να βρουν έναν γιατρό ή έναν ειδικό για μία επιστήμη. Πολύ
να προσέξετε να μην ψυχραθή η καρδιά σας. Οι Ευρωπαίοι είναι ψυχροί. Η
Αμερική πάλι είναι μόνο για να πλουτίζη κανείς υλικά και να χρεωκοπή
πνευματικά».
Και τέλος τα χρυσά του λόγια για το έργο του δασκάλου.
«Είναι μεγάλη υπόθεση ο σωστός δάσκαλος, ιδίως στις μέρες μας! Τα παιδιά
είναι άγραφες κασέτες ή θα γεμίσουν βρώμικα τραγούδια ή βυζαντινή
μουσική. Το έργο του δασκάλου είναι ιερό. Έχει μεγάλη ευθύνη και, αν
προσέξη, μπορεί να πάρη μεγάλο μισθό από τον Θεό. Να φροντίζη να διδάσκη
στα παιδιά τον φόβο του Θεού. Πρέπει να βρουν τρόπο οι εκπαιδευτικοί να
περνάνε κάποια μηνύματα στα παιδιά για τον Θεό και για την Πατρίδα. Ας
σπείρουν αυτοί τον σπόρο, και ας μην τον δουν να βλαστάνη. Τίποτε δεν
πάει χαμένο κάποια στιγμή θα πιάση τόπο.
Και πάντα με το καλό, με επιείκεια, με αγάπη να φέρωνται στα παιδιά. Να προσπαθούν να ξυπνάνε το φιλότιμό τους. Το παιδί θέλει αγάπη, ζεστασιά. Πολλά παιδιά την στερούνται τελείως στο σπίτι. Αν οι δάσκαλοι αγαπήσουν τα παιδιά, θα τους αγαπήσουν και εκείνα, και τότε θα κάνουν πιο εύκολα το έργο τους. Εμάς ο δάσκαλος με την βέργα μας χτυπούσε, όταν έβλεπε αταξία, αλλά αγαπούσε τα παιδιά και τα παιδιά τον αγαπούσαν. Δεν είχε δικά του παιδιά και τα αγαπούσε τα παιδιά πολύ. Γι’ αυτό λέω ότι καλοί είναι οι γονείς που γεννούν πολλά παιδιά και γίνονται πολύτεκνοι, αλλά καλύτεροι είναι οι σωστοί εκπαιδευτικοί που αναγεννούν του κόσμου τα παιδιά και γίνονται υπέρ-υπέρ-πολύτεκνοι! Δίνουν αναγεννημένους ανθρώπους στην κοινωνία, και έτσι γίνεται καλύτερη».
Αν ζούσαμε σε κράτος ελληνικό και όχι στο ψευτορωμαίικο
χαρτοβασίλειο, στο μνημονιακό απολειφάδι και παίγνιο των Φράγκων, στα
παιδαγωγικά τμήματα αυτά θα διδάσκονταν και όχι οι μαγαρισιές της
Ρεπούση και των ομοϊδεατών της.
Δημήτρης Νατσιός
Η Μαρία Εζνεπίδου (ανηψιά του αγίου Παϊσίου) & ο Αθανάσιος Ρακοβαλής (από τους σημαντικότερους βιογράφους του, σήμερα βουλευτής Επικρατείας της ΝΙΚΗΣ) μιλούν σε βαρυσήμαντη εκδήλωση της ΝΙΚΗΣ για τον προσωπικό αριθμό (πολύ περισσότερα εδώ):
Και κλείνουμε με τη σημερινή (12 Ιουλίου 2025) ανακοίνωση:
«Τιμούμε σήμερα τον Άγιο Παΐσιο, προστάτη Άγιο του Κινήματος μας»
Τιμούμε τον Άγιο Παΐσιο, τον προστάτη Άγιο του Δημοκρατικού Πατριωτικού Λαϊκού Κινήματος ΝΙΚΗ
Σήμερα, 12 Ιουλίου, τιμούμε την ιερή μνήμη της κοίμησης του Οσίου Παϊσίου του Αγιορείτου, προστάτη Αγίου του Κινήματός μας.
Ο Άγιος Παΐσιος στάθηκε κοντά σε κάθε άνθρωπο με λόγο παρηγορητικό, απλότητα, πίστη και φως ελπίδας, διδάσκοντάς μας την αγάπη προς τον Θεό και τον συνάνθρωπο, την ταπείνωση και την υπομονή στις δοκιμασίες.
Σήμερα, που η πατρίδα μας περνά μια περίοδο δοκιμασίας, με ακρίβεια, ανασφάλεια και κοινωνική αδικία, θυμόμαστε τα λόγια του:
«Η Ελλάδα θα περάσει δυσκολίες, αλλά στο τέλος θα θριαμβεύσει γιατί την αγαπά η Παναγία.»
και
«Ο Θεός θέλει τη συνεργασία μας. Να κάνουμε κι εμείς κάτι, κι Εκείνος θα κάνει ό,τι εμείς δεν μπορούμε.»
Μας καλεί να σταθούμε με πίστη και υπομονή απέναντι στις δυσκολίες και να μην χάσουμε την ελπίδα, εργαζόμενοι με ενότητα για το καλό του τόπου μας.
Το παράδειγμα της ζωής του Αγίου Παϊσίου, γεμάτο προσφορά και πνευματικό αγώνα, παραμένει πηγή έμπνευσης για όλους μας σε αυτή την κρίσιμη εποχή, όπου η πίστη και η αλληλεγγύη είναι πολύτιμα στη ζωή μας και στον κοινό μας αγώνα για την αναγέννηση της πατρίδας μας.
Ως Κίνημα ΝΙΚΗ, τον τιμούμε σήμερα με προσευχή και ευγνωμοσύνη, ζητώντας την ευχή και την πρεσβεία του, ώστε να συνεχίσουμε την πορεία μας με καθαρότητα καρδιάς, αγάπη και αποφασιστικότητα για την Ελλάδα που μας αξίζει.
Άγιε Παΐσιε, πρέσβευε υπέρ ημών.
"Ν": Από τη μπλογκοπαράγκα μας:
Η πιο επαναστατική σκηνή στη σύγχρονη ελληνική τηλεόραση
Ζιλιέτ Μπινός: «Ο Άγιος Παΐσιος γεμίζει τη διαδρομή μου»
Πώς άνθρωποι πιστοί φθάνουν στην αθεΐα (άγιος Παΐσιος)
Ἅγιος Παΐσιος: «Χριστός γεννᾶται!»
"Ούτε τώρα θα χαθούμε..." (άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης)
Στη φυλακή με τον Άγιο Παΐσιο...
Άγιος Παΐσιος: «Έτσι όπως κινείστε, πού να φθάσετε στο σηµείο να έχετε επικοινωνία µε τα ζώα, µε τα πουλιά!»
Η
μαρτυρία του π. Ν. Λουδοβίκου (ενός από τους σημαντικότερους σύγχρονους
Έλληνες διανοητές) για τους Ορθοδόξους αγίους της εποχής μας
Έμαθα, Άγιέ μου, ότι μυροβλίζεις....
Άγιος Παΐσιος προς φοιτητές: «Να δοξάσετε τον Θεό διά της επιστήμης»
Θεσσαλονίκη: Το άγνωστο γκράφιτι του αγίου Παϊσίου & η ιστορία του
Saint Paisios in the Youth Culture of Greece (photos + video)
Το γκράφιτι του αγίου Παϊσίου στη Σάμο
Λυκόσχημος Αμνός (ραπ ιστορίες & ορθόδοξη κληρονομιά)
Άθεοι, αναζητητές, άγιοι & ερημίτες
Άγιος Σωφρόνιος Σαχάρωφ: ένας ακόμη μεγάλος άγιος, 11 Ιουλίου
Μνήμη αγίων Σωφρονίου και Παϊσίου (11 & 12 Ιουλίου)
