Από τα σπλάγχνα της ιερής ελληνικής μικρασιατικής γης, τα ποτισμένα με το αίμα αγίων, μαρτύρων και ηρώων, η φωνή των προγόνων μας βοά και μάς καλεί σε ιστορική μνήμη και αφύπνιση της νέας γενιάς των Ελλήνων απέναντι στους κτηνώδεις εχθρούς της Ρωμιοσύνης.
Παρακολουθήστε την ομιλία της δρος Γεωργίας Χριστοδούλου, επενδεδυμένη με βίντεο της Θεματικής Ομάδας Πολιτισμού και Παιδείας της ΝΙΚΗΣ.
Ιστορικές μαρτυρίες για τον άγιο Κυπριανό τον «από μάγων» (2 Οκτωβρίου)
Ο μάγος και η μοναχή: Η ευλογημένη απορία του αγίου Κυπριανού
Η γιορτή του αγίου Κυπριανού, η μαγεία και ο αποκρυφισμός στην εποχή μας
Ο «άγιος Ραφαήλ του Πόντου», μεγαλομάρτυρας Θεόδωρος Γαβράς (2 Οκτ.)!
Άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης (3 Οκτωβρίου)
Η Παναγία Γοργοεπήκοος (1 Οκτ.)
Άγιοι (& Παναγίες) τις πρώτες μέρες του Οκτώβρη
Μια μικρή μάγισσα, ένας έφηβος, ο άγιος Κυπριανός & ένας άστεγος με μια πρόχειρη καλύβα στο πάρκο...
ΩΣ ΑΠΟΘΝΗΣΚΟΝΤΕΣ ΚΑΙ ΙΔΟΥ ΖΩΜΕΝ...
Γράφει η Νεκταρία Τσολάκου
Στην εποχή μας βλέπουμε, εντονότερα από ποτέ, ότι η τεχνολογία δεν έχει αλλάξει μόνο τον τρόπο που οι άνθρωποι επικοινωνούν μεταξύ τους, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο ζουν γενικότερα. Ιδιαίτερα μετά την έναρξη της πανδημίας, τον Μάρτιο του 2020, οι προσπάθειες για την ψηφιοποίηση των πάντων αυξήθηκαν με φρενήρεις ρυθμούς. Η επίδραση του δικτύου σήμερα αντανακλάται σε κάθε πτυχή της ζωή μας, αλλά και στην οικονομία που διαμορφώνεται συνεχώς μπροστά μας.
Όλο και περισσότερες καθημερινές μας δραστηριότητες, όπως π.χ. η ψυχαγωγία, η μόδα, η μουσική κ.λπ., μετατρέπονται σε ένα εμπόρευμα που μπορείς να απολαύσεις μέσα από την πρόσβαση στο διαδίκτυο ή σε μία πληρωμένη εμπειρία στους εικονικούς κόσμους του κυβερνοχώρου.
Ο συγγραφέας Jeremy Rifkin στο βιβλίο του «Η νέα εποχή της πρόσβασης» αναφέρει ότι στην καινούργια οικονομία που αναδύεται μέσω του διαδικτύου χάνουν την υλική τους μορφή και ψηφιοποιούνται όχι μόνο τα προϊόντα (π.χ. η ανάγνωση ενός βιβλίου σε ηλεκτρονική μορφή) αλλά και οι ίδιες οι ανθρώπινες εμπειρίες. Η οικονομία του διαδικτύου έχει απλώσει τα πλοκάμια της σε όλο το φάσμα της καθημερινής μας ζωής. Συγκεκριμένα αναφέρει:
«Τα εμπορικά δίκτυα κάθε μορφής και είδους υφαίνουν έναν ιστό γύρω από την ολότητα της ανθρώπινης ζωής, ανάγοντας κάθε στιγμή ζωντανής εμπειρίας σε μια εμπορευματοποιημένη κατάσταση»1.
Η συνεχώς μεταβαλλόμενη δικτυακή οικονομία στοχεύει περισσότερο στην συγκράτηση της προσοχής των χρηστών-πελατών παρά στην αύξηση των πωλήσεων. Όσο περισσότερο έχουν τον έλεγχο της προσοχής μας, τόσο πιο εύκολα μπορεί να καθιερωθεί μια μακροχρόνια σχέση με απώτερο στόχο την δυνατότητα εμπορευματοποίησης των εμπειριών ολόκληρης της ζωής ενός ατόμου.
Μέσω του διαδικτύου οι εταιρείες με την βοήθεια των αλγορίθμων και της τεχνητής νοημοσύνης συλλέγουν πληροφορίες και δεδομένα που χρησιμοποιούνται για να προβλέψουν τις μελλοντικές επιθυμίες και τις ανάγκες των ατόμων. Στη συνέχεια, μέσω μεθόδων μάρκετινγκ προσπαθούν να μας δελεάσουν, ώστε να ενταχθούμε σε μια μακροχρόνια εμπορική σχέση μαζί τους. Αυτό συμβαίνει ήδη με τις πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης που επιζητούν συνέχεια την προσοχή μας.
Όσο, όμως, βλέπουμε την πρόοδο της τεχνολογίας και της τεχνητής νοημοσύνης να εισβάλει σε κάθε πτυχή της ζωής μας, διαπιστώνουμε ότι και ο κυβερνοχώρος αρχίζει να αντικαθιστά την πραγματικότητα γύρω μας με την εικονική πραγματικότητα (VR-Virtual Reality). Πολλοί επιστήμονες σε μεγάλα Πανεπιστήμια και κέντρα έρευνας πειραματίζονται στην δημιουργία ενός περιβάλλοντος που μπορεί να αντικαταστήσει στο σύνολό του τον φυσικό κόσμο. Ο Rifkin γράφει τα εξής:
«Καθώς περνούμε τις περισσότερες ώρες της ημέρας μας σε συνθετικά περιβάλλοντα… η ίδια η ζωή μετατρέπεται σε εμπόρευμα. Κάποιοι την κατασκευάζουν για λογαριασμό μας, εμείς την αγοράζουμε από αυτούς. Γινόμαστε καταναλωτές της δικής μας ζωής»2.
Επίσης, ο συγγραφέας αναφέρει ότι στο κοντινό μέλλον (που ίσως αντιστοιχεί στο δικό μας παρόν, δεδομένου ότι έτος δημοσίευσης του βιβλίου είναι το 2001!) ο κυβερνοχώρος θα είναι μια νέα παγκόσμια σκηνή, όπου θα παρουσιάζονται πολιτισμικές παραγωγές κάθε είδους, και ο καθένας μας θα πρέπει να πληρώνει εισιτήριο, να γίνει συνδρομητής ή μέλος, ώστε να έχει πρόσβαση.
Έτσι θα δημιουργηθεί ένας νέος εικονικός κόσμος, ο οποίος θα συγκροτεί το νέο άυλο επίπεδο της ανθρώπινης ύπαρξης και, στο μέλλον, μεγάλο μέρος της ζωής μας θα διεξάγεται εκεί.
Τι θα γίνει όμως με τους ανθρώπους που δεν μπορούν ή δεν θέλουν να έχουν πρόσβαση σε αυτόν τον εικονικό κόσμο;
Σύμφωνα με τον συγγραφέα στο νέο κόσμο που αναδύεται θα συμβαίνει το εξής:
«Η αυτονομία, που κάποτε θεωρούνταν ταυτόσημη με την προσωπική ελευθερία, μετατρέπεται στο αντίθετό της. Το να είσαι αυτόνομος σε ένα δικτυωμένο κόσμο σημαίνει ότι είσαι απομονωμένος και αποσυνδεδεμένος»3.
Το συμπέρασμα που πρέπει να εξαχθεί είναι ότι η νέα εποχή δεν θα χρειάζεται αυτόνομους αλλά περισσότερους συνδεδεμένους ανθρώπους. Η πρόσβαση σε ηλεκτρονικά διαμεσολαβημένους κόσμους θα είναι ουσιώδης για την δυνατότητα συμμετοχής σε μια «δημοκρατική κοινωνία», ειδάλλως οι «μη συνδεδεμένοι» πολίτες θα μετατρέπονται αυτόματα σε απόβλητους και στερούμενους δικαιωμάτων.
Ίσως οι «μη συνδεδεμένοι» που θα μείνουν εκτός των ηλεκτρονικών πυλών, είναι οι «συνειδητοί παρίες» του μέλλοντος, όπως η Hannah Arendt ονόμασε στην εποχή της όσους επέλεξαν να μην ακολουθήσουν την οδό της προσαρμογής και της αφομοίωσης4.
Επιπλέον, ποιοι άλλοι τομείς θα επηρεαστούν από την μετατροπή της προσωπικής ανθρώπινης ζωής σε επί πληρωμή εμπειρίες;
Πάνω σε αυτό το ζήτημα ο Rifkin εστιάζει στα εξής τρία σημαντικά σημεία:
1. Συμπόνια:
«Η συμπόνα καλλιεργείται σε πραγματικό χρόνο και με το πλησίασμα των άλλων. Όσο μακρύτερα είναι κανείς από την ζωντανή εμπειρία μιας άλλης ανθρώπινης ύπαρξης, τόσο λιγότερο είναι ικανός να νιώσει συμπόνια»5.
Επιπλέον αναφέρει ότι η γενιά που μεγαλώνει μέσα σε εικονικούς-προσομοιωμένους κόσμους, σύμφωνα με αρκετούς ψυχολόγους και κοινωνιολόγους, δεν θα έχει επαρκή συγκινησιακή εμπειρία, ώστε να νιώσει συμπόνια. Αυτό αναπόφευκτα οδηγεί σε έναν κόσμο ψυχρότερο, απογυμνωμένο συναισθημάτων.
2. Κουλτούρα και πολιτιστικές αξίες:
«Η πολιτιστική ζωή, επειδή ακριβώς αντιπροσωπεύει την κοινή εμπειρία των ανθρώπων, πάντα είχε ως επίκεντρό της την πρόσβαση και την συμμετοχή. Κάποιος ή είναι μέλος μια κοινότητας και μιας κουλτούρας και συνεπώς έχει πρόσβαση στα κοινά της δίκτυα νοήματος και εμπειριών ή αποκλείεται»6.
Ακόμη κι αυτό το κομμάτι της ζωής μας στη νέα εποχή μετακινείται από την επικράτεια του κοινωνικού στον τομέα της εμπορευματοποίησης, συνεπώς και η πρόσβαση του ατόμου δεν θα βασίζεται μελλοντικά σε κριτήρια, όπως οι παραδόσεις, η εθνικότητα, το γένος κ.λπ., αλλά στην ικανότητα να την απολαμβάνει μέσω της επί πληρωμή πρόσβασής του.
3. Εκπαίδευση:
«Η μάθηση, υποστηρίζουν, συνεπάγεται περισσότερα από το πάτημα ενός κουμπιού για τη σύνδεση με την κατάλληλη πηγή πληροφοριών στον Παγκόσμιο Ιστό. Απαιτεί επίσης άμεση συμμετοχή και οικειότητα με τους άλλους στον πραγματικό χρόνο και χώρο»7.
Η μάθηση θα πρέπει να είναι ουσιαστική, με στόχο να δημιουργήσει μια ολοκληρωμένη ανθρώπινη ύπαρξη και όχι έναν ενήλικα που απλώς προσπαθεί να πουλήσει τις ικανότητές του στην αγορά εργασίας σαν να’ ναι ένα κοινό προϊόν προς πώληση.
Στον επίλογο του βιβλίου, ο Rifkin, θέλοντας να στείλει ένα προειδοποιητικό μήνυμα, μας κάνει να αναλογιστούμε τον κίνδυνο που θα αντιμετωπίσει ο άνθρωπος στο εγγύς μέλλον (που, όπως ήδη επισημάνθηκε παραπάνω, ίσως αντιστοιχεί στο δικό μας παρόν!):
«Η απώλεια πρόσβασης στην πλούσια πολιτισμική ποικιλότητα χιλιάδων χρόνων ζωντανής εμπειρίας θα ήταν τόσο καταστροφική για τη μελλοντική μας ικανότητα να επιζήσουμε, όσο καταστροφική είναι και η απώλεια της εναπομένουσας βιοποικιλότητας»8.
Οι εικόνες ενός κίβδηλου καλωδιωμένου κόσμου, πλήρως συνδεδεμένου, όπου οι άνθρωποι θα αδυνατούν να επιβεβαιώσουν ότι μια εικόνα είναι πιο αληθινή από μια άλλη, μοιάζει να έχουν βγει μέσα από ένα ερεβώδες όνειρο που πρέπει να μας αφυπνίσει. Διαφορετικά, θα ήταν σαρκαστικό να ζητήσουμε την ελευθερία μας, αφού εμείς οι ίδιοι θα έχουμε επιλέξει την ψηφιακή μας φυλακή. Αξίζει να θυμηθούμε τους στίχους από το θεατρικό έργο του Ερρίκου Ίψεν «Όταν ξυπνήσουμε εμείς οι νεκροί»:9
Καθηγητής Ρούμπεκ: Καλοκαιρινή νύχτα ψηλά στα βουνά. Με μένα. Και σένα. Αχ, Ιρένε…έτσι θα 'ταν η ζωή. Κι εμείς τη χάσαμε…κ’ οι δυό μας.
Ιρένε: Ότι χάσαμε ανεπιστρεπτί θα το μάθουμε, όταν…
Καθηγητής Ρούμπεκ: Όταν;
Ιρένε: Όταν ξυπνήσουμε εμείς οι νεκροί.
Καθηγητής Ρούμπεκ: Ναι, μα τι θα μάθουμε στ’ αλήθεια;
Ιρένε: Ό,τι ποτέ δε ζήσαμε.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Το ανωτέρω άρθρο δημοσιεύθηκε σχεδόν ταυτόσημο στην εφημερίδα ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, 25.9.2022, σελ. 07β/23.
«Είναι αλήθεια ότι οι περισσότεροι άνθρωποι από εμάς εξαρτιόμαστε από τα κοινωνικά κριτήρια, χάνουμε την αυτοπεποίθησή μας αν η κοινωνία δεν μας αποδοκιμάζει. Είμαστε έτοιμοι –και πάντοτε ήμασταν– να πληρώσουμε οποιοδήποτε τίμημα προκειμένου να γίνουμε αποδεκτοί από την κοινωνία. Είναι όμως εξίσου αλήθεια ότι οι λιγοστοί ανάμεσά μας που προσπάθησαν να πορευτούν δίχως όλα αυτά τα κόλπα και τα τεχνάσματα της προσαρμογής και της αφομοίωσης, πλήρωσαν ένα πολύ υψηλότερο τίμημα από ό,τι θα μπορούσαν να αντέξουν: διακινδύνευσαν τις λιγοστές ευκαιρίες που ακόμα και οι προγραμμένοι έχουν σε ένα χαώδη κόσμο. Η στάση αυτών των λίγων, τους οποίους, ακολουθώντας τον Μπερνάρ Λαζάρ, μπορούμε να τους ονομάσουμε “συνειδητούς παρίες”, μπορεί τόσο λίγο να εξηγηθεί από τα πρόσφατα γεγονότα και μόνο, όσο και η στάση του κ. Κοέν που προσπαθεί να αναρριχηθεί με κάθε τρόπο».
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Μία από τις δυσκολίες των σχέσεων έγκειται στις κακές συνήθειες του καθενός. Η αδιαφορία για την άποψη του άλλου, ο οποίος θεωρείται ότι πρέπει να αποδεχτεί το «έτσι είμαι», «έτσι μου αρέσει», διότι οφείλει να με αγαπά, γεννά τριβές στην συνύπαρξη. Δεν είναι θέμα μόνο ενσυναίσθησης. Είναι και μία αντίληψη βολέματος, ότι στην σχέση συνυπάρχουμε για να μην αλλάξουμε, «για να είμαστε ο εαυτός μας».
Είναι το μοτίβο των καιρών: «να είσαι ο εαυτός σου». Κι αν αυτός ο εαυτός έχει πάθη, έχει συνήθειες που κάνουν τον άλλον να δυσκολεύεται, αν δεν βγαίνεις από το πρόγραμμά σου, από την νοοτροπία του να τα θέλεις όλα έτοιμα, τότε άλλα προβλήματα που πιθανόν να ανακύψουν στην σχέση, κάποτε σοβαρά, όπως ζητήματα ανατροφής των παιδιών, υγείας, οικονομικής διαχείρισης, θρησκευτικής συνείδησης και ταυτότητας, μπορεί να κάνουν την σπίθα των κακών συνηθειών να μετατραπεί σε φωτιά.
Π.χ. η τεμπελιά του ενός, το ανοικοκύρευτο, η ακαταστασία, η απαίτηση να είναι όλα έτοιμα, η αδιαφορία για την κόπωση του άλλου διότι «εγώ είμαι πιο κουρασμένος/η», η προσκόλληση στην οθόνη του υπολογιστή ή στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης, η ακατάσχετη φλυαρία, η αδυναμία να γίνω ακροατής/ακροάτρια, το παραμύθιασμα με ψέματα και δικαιολογίες, μπορεί από μόνα τους να μην είναι λόγοι που θα διαλύσουν μια σχέση, σίγουρα όμως την δυσκολεύουν και όταν προκύψει κάτι σοβαρότερο, η ενόχληση θα πολλαπλασιαστεί.
Στην σχέση όμως παλεύουμε να αγαπήσουμε. Και αγάπη σημαίνει αλλαγή του εαυτού μας επί τα βελτίω. Σκοπός της ζωής μας δεν θα ‘πρεπε να είναι μόνο να είμαστε ή να γίνουμε καλοί άνθρωποι. Είναι κυρίως να αγαπήσουμε και να αγαπηθούμε. Και για να γίνει αυτό χρειάζεται αυτοκριτική, απόφαση να δούμε σε τι υστερούμε όταν ο άλλος χρειάζεται αγάπη, απόφαση να γίνει το «εμείς» προτεραιότητα, που σημαίνει ότι μπορούμε να θυσιάσουμε τις κακές μας συνήθειες, αν πρόκειται η αγάπη να δυναμώσει.
Δεν είναι λύση η υπομονή στις κακές συνήθειες του άλλου, ούτε ένας στείρος συμβιβασμός. Λύση είναι να μπορούμε αγαπώντας να είμαστε ειλικρινείς, να ζητούμε από τον άλλον να μας κινητοποιεί, ώστε ακόμη και αυτό που θεωρούμε ως κεκτημένο του εαυτού μας, χαρακτηριστικό μας, να μην λειτουργεί υπονομευτικά ως προς την αγάπη.
Δυσκολεύονται τα ζευγάρια σήμερα. Και δυσκολεύονται και σε σχέση με τα παιδιά. Η διαμόρφωση του χαρακτήρα συχνά γίνεται στον αυτόματο. Είτε διότι οι γονείς εργάζονται πολλές ώρες, ιδίως στις μεγάλες πόλεις, είτε διότι δεν θέλουν να στενοχωρήσουν τα παιδιά τους βάζοντάς τα να διαβάζουν, να μαζεύουν το δωμάτιό τους, να έχουν επίγνωση ότι καλούνται να πορεύονται με υπευθυνότητα, να μπορούν να συνεργάζονται με τους ίδιους και με τα αδέρφια τους, να νιώθουν ότι η αγάπη θέλει κόπο, όπως και η ζωή, όλα αυτά και άλλα έχουν ως αποτέλεσμα και τα παιδιά να μεγαλώνουν με συνήθειες που δύσκολα τις αφήνουν. "Έξις", άλλωστε, «δευτέρα φύσις». Όμως και η αρετή είναι «έξις», συνήθεια. Η αρετή, που υποτιμούμε στην εποχή του «τα θέλω όλα, τα δικαιούμαι όλα».
Η πίστη είναι βοήθεια για να παλέψουμε τις κακές συνήθειες, είτε στην διαμόρφωση είτε στην διαπίστωση. Πίστη σημαίνει ελευθερία από εξαρτήσεις, όπως επίσης και αγώνας αγάπης, δηλαδή ευθύνης έναντι του Θεού και του άλλου. Αν η αγάπη είναι το μείζον, μπορούμε να αλλάξουμε. Απόφαση θέλει.
Δημοσιευθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια»
Στο φύλλο της Τετάρτης 28 Σεπτεμβρίου 2022
Συμπλήρωμα
Η πίστη στην εποχή του απόλυτου ατομοκεντρισμού
“ΞΕΧΑΣΤΕ ΤΗΝ ΤΕΛΕΙΟΤΗΤΑ, ΠΡΟΤΙΜΗΣΤΕ ΤΗΝ ΧΑΡΑ…”
Ο ΑΓΙΟΣ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ Η’ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΑΡΟΝΤΟΣ;
[Με αφορμή την ηθελημένη παρανάγνωση του Κανόνα 17 της εν Γάγγρα Συνόδου από μη θεολόγο πανεπιστημιακό]
[πηγή: Α. Αλιβιζάτου, Οι Ιεροί Κανόνες, εκδόσεις Αποστολικής Διακονίας, τρίτη έκδοση, Αθήνα 1997, σελ. 280]
Αναδημοσιεύουμε από τον αδελφό Αμφοτεροδέξιο, ένα βίντεο (και την εισαγωγή σ' αυτό) από Ζάππειο μεριά!
Μεγαλεία θα πει κάποιος....
Ακριβώς επειδή δεν είναι μεγαλεία και μεγαλοπιάσματα, το αναπαράγουμε κι' εμείς.
Προς δόξαν Θεού είναι όλη η ιστορία και ό,τι ανάλογο μας συγκινεί επειδή ευεργετεί τις ψυχούλες μας που παλεύουν με την ξηρασία και και την ξεραΐλα που τις ταλαιπωρεί, χρόνια τώρα.
Όσο για το εμβληματικό Ζάππειο, ώρα ήταν να μιλήσει και κάποιος με αξιοπρέπεια, ειλικρίνεια και τόλμη όπως πρέπει (αν μη τι άλλο) στην ιστορία του χώρου.
Έλενα - Τι και πώς
Παρουσίαση "Μπάρμπα..." |"Από μια κρυφή γωνιά του κόσμου" |Στο Ζάππειο μια μέρα... (16 Σεπτεμβρίου 2022)
Δεν είναι αυτό το βιντεάκι της καλύτερης ποιότητας,
πόσο μάλλον το επίπεδο των λεγομένων, εννοείται από την δική μου πλευρά (φλυαρίας το ανάγνωσμα) και όχι από την υπέροχη Δήμητρα Σταύρου, που στάθηκε δίπλα μου για δεύτερη φορά (η πρώτη εδώ προς τιμήν της αγαπημένης Αγίας Περπέτουας και της "κολλητής της", Αναστασίας Σουσώνη).
Εντούτοις, κάποιοι κοπίασαν πολύ και για να το τραβήξουν,
αλλά και για να μας το στείλουν.
Οπότε, για τον κόπο τους και μόνο, αξίζει ν΄ανεβεί...
[Η ερασιτεχνική λήψη από τον "συν αυτώ" (και όχι μόνο), Τάσο Οικονομόπουλο... Ευχαριστίες θερμές και από τον μπάρμπα μας, που έγραψε μια ακόμα μάλλον δικαιολογημένη απουσία, σε όλους όσους ετοίμασαν ή παρευρέθηκαν στην εκδήλωση και κυρίως στην οικογένεια "ΑΘΩΣ" - Σταμούλη...!!!]
σ.Β.Γ.
Του Δημήτρη Νατσιού
«Ο κακούργος όστις εδολοφόνησε τον Καποδίστριαν, εδολοφόνησε την πατρίδα του»
Εϋνάρδος
«Ο μόνος αντίπαλος που δύσκολα ηττάται, είναι ο απόλυτα έντιμος άνθρωπος και τέτοιος είναι ο Καποδίστριας»
Μέτερνιχ
«Η βοή τους έρχεται των πλησιαζόντων γεγονότων». Όλη αυτή η δυσοσμία που περιβάλλει και κατέχει την πατρίδα μας τίποτε το καλό δεν προοιωνίζεται.
Θυμήθηκα και τους στίχους του Κ. Ουράνη:
«Πάψετε πια να εκπέμπετε το σήμα του κινδύνου, τους γόους της υστερικής σειρήνας σταματήστε,
κι αφήστε το πηδάλιο στις τρικυμίας τα χέρια! Το πιο φριχτό ναυάγιο θα ήταν να σωθούμε!».
Είναι φοβερός ο τελευταίος στίχος. Πολλοί, αφελείς, ελπίζουν σε επιστροφή στην προμνημονιακή εποχή, «που χτυπούσαμε τα σκυλιά με τα λουκάνικα». Δυστυχώς δεν κατάλαβαν ότι ήμασταν σαν τους χοίρους της Κίρκης. Δεν ήταν ευημερία υγιής, ήταν τα επιφαινόμενα μιας βαθιάς παρακμής. Γλύτωσε ο Οδυσσέας γιατί δεν έχασε την μνήμη του, την μνήμη της πατρίδας. Και πατρίδα σημαίνει «εμείς».
Η προκοπή βρίσκεται στο «εμείς». Το «εγώ», χωρίς το ευλογημένο «εμείς», χωρίς την ευαίσθητη σύναρση στην αγωνία του πλησίον, καταστρέφει τις πολιτείες. Θυμάμαι μια φράση του αγράμματου ήρωα, του Κολοκοτρώνη, φράση πετράδι, την οποία είπε τον Νοέμβριο του 1838, μιλώντας στην Πνύκα στους μαθητές των Αθηνών: «Η προκοπή σας και η μάθησή σας να μην γίνει σκεπάρνι μόνο για το άτομό σας αλλά να κοιτάξει το καλό της κοινότητας και μέσα εις το καλόν αυτό βρίσκεται και το δικό σας». Λόγια που παραπέμπουν σε μια ρήση του Περικλή στους αρχαίους Αθηναίους:
«Καλώς μεν γαρ φερόμενος ανήρ το καθ’ εαυτόν διαφθειρομένης της πατρίδος ουδέν ήσσον ξυναπόλλυται, κακοτυχών δε εν ευτυχούσι πολλώ μάλλον διασώζεται» (Θουκυδίδης, Β΄60). «Διότι άνθρωπος που ευδοκιμεί εις τας ιδιωτικάς του υποθέσεις, εάν η πατρίς του καταστραφεί, χάνεται κι αυτός μαζί της, ενώ είναι πολύ πιθανόν ότι θα σωθεί, εάν κακοτυχεί μεν ο ίδιος, η πατρίς του όμως ευτυχεί», μεταφράζει ο Ελευθέριος Βενιζέλος.
Κλείνω όμως εδώ τις προλογικές σκέψεις, γιατί άλλος είναι ο σκοπός της σημερινής γραφής. Αφιέρωμα το σημερινό σημείωμα, με αφορμή μια επέτειο, ξεχασμένη, απωθημένη στο ημίφως της ιστορικής μνήμης. 27 Σεπτεμβρίου του 1831, Κυριακή μέρα, 6.35’ το πρωί, δολοφονείται στο Ναύπλιο ο Ιωάννης Καποδίστριας.
Το αποτρόπαιο φονικό γίνεται έξω από τον ναό του Αγίου Σπυρίδωνος. Συνήθιζε ο Κυβερνήτης να «λειτουργιέται» νωρίς «όρθρου βαθέος». Ο θάνατός του θεωρήθηκε «συμφορά διά την Ελλάδα». «Ο κακούργος όστις εδολοφόνησε τον Καποδίστριαν, εδολοφόνησε την πατρίδα του», θα πει θρηνώντας ο φίλος του και μεγάλος ευεργέτης της πατρίδας μας, Ελβετός φιλέλληνας Εϋνάρδος. (Το νεοελληνικό κράτος ξεκίνησε με δυο δολοφονίες: του Κυβερνήτη και της Κοινοτικής Παράδοσης. Αυτές ακόμη τις πληρώνουμε).
Στην ιστορία υπάρχουν πρόσωπα αδυσώπητα δορυκτητόρων – κατακτητών, που τα ονόματά τους κολυμπώντας στο αίμα της νίκης τους πέρασαν στην επικράτεια του θρύλου. Είναι στη φύση του ανθρώπου να θαυμάζει τους νικητές. Υπάρχουν όμως και άλλοι ήρωες, που τα τραγικά τους παθήματα είναι «κρημνά αρετής» (Κάλβος). Προσφέρουν στην ιστορική περιπέτεια τον έλεον και τον φόβον μιας πολύ πιο ανθρώπινης αναγνώρισης. Είναι οι ήρωες της ήττας. Αυτοί που «ποτέ από το χρέος μη κινούντες» δεν στρέφουν την πλάτη στην βεβαιότητα του θανάτου. Σ’ αυτό το είδος της τραγωδίας συναπαντιέται και ο Καποδίστριας, που αντί άλλης τιμής, φρόντισαν τα τωρινά πολιτικά ναυάγια, να συνδέσουν το όνομά του, μ’ ένα νόμο, που για πολλούς κατάντησε συνώνυμο ύβρεως.
Ας είναι, «Πέφτουμε εμείς το έργο μας για την πατρίδα μένει», έλεγε ο Κυβερνήτης. Έχω ένα μικρό βιβλιαράκι, έκδοση του 1976. Περιέχει κείμενα του Καποδίστρια. Εκδόθηκε από τον «Οργανισμό Εκδόσεως Διδακτικών Βιβλίων». (Καταργήθηκε. Τον έφαγαν τα μνημόνια κι αυτόν). Τολμούσε κάποτε ο εν λόγω «Οργανισμός», να εκδίδει και κάποιο βιβλίο εθνικού περιεχομένου, για να συμβάλλει στην ιστορική παιδαγωγία μαθητών και δασκάλων. Αφότου αλώθηκε από την νεοταξική γλίτσα και η λέξη «εθνικός» ποινικοποιήθηκε και βλέπουν το φως της δημοσιότητας κουρελουργήματα τύπου Ρεπούση, βιβλία γλώσσας που μορφώνουν τους Ελληνόπαιδες με συνταγές για επιτυχημένα «μακαρόνια με κιμά» ή Θρησκευτικά, μεταλλεία βλασφημίας και αιρέσεων. Ερανίζομαι από το θαυμάσιο αυτό τευχίδιο κάποια κείμενα του Καποδίστρια, που επιβεβαιώνουν το γιατί η πρόωρη απώλειά του υπήρξε πράγματι συμφορά για τους Έλληνες.
Είχε συλλάβει εναργέστατα ο Καποδίστριας την ιδέα ότι για να ανορθωθεί ο λαός χρειάζεται σωστή Παιδεία «της ροδοχρόου ταύτης ελπίδος του Έθνους», όπως ο ίδιος την αποκαλεί σε μια επιστολή του.
Τι σχολείο όμως ονειρεύεται για τον λαό; «Τα σχολεία δεν είναι απλώς τόποι προσκτήσεως γνώσεων, αλλά κυρίως φροντιστήρια ηθικής, χριστιανικής και εθνικής αγωγής». Σήμερα και οι τρεις αυτές λέξεις που συνοδεύουν την αγωγή, είναι προγραμμένες, γι’ αυτό περισσεύουν η ανηθικότητα, η αθεΐα και η αφιλοπατρία. Γι’ αυτό και «νόμιμα» αλλά χωρίς ίχνος ηθικής, «κάποιοι», με ήθος κλεφτοκατσικάδικο, βρίσκονται με ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα στην ιδιοκτησία τους.
Δεν διαφεύγει, από το ανύστακτο ενδιαφέρον του για την Παιδεία, το ποιόν των «διδασκάλων». «Το συμφέρον και η εθνική φιλοτιμία θα υποκινηθώσι εξ ίσου, εάν το εκπαιδευτήριον προικισθεί με όλα τα μέσα της παραγωγής της παιδείας, εάν διδάσκαλοι διακεκριμένοι, επί φιλοθρησκεία και έρωτι προς την εθνικήν γλώσσαν και φιλολογίαν, εκλέγονται μεταξύ των Ελλήνων, οίτινες δικαίως υπολήπτονται εν τω κόσμω των γραμμάτων και επιστημών».
«Σχολείο ίσον δάσκαλος» και, κατά τον Κυβερνήτη, σωστός δάσκαλος είναι ο διακεκριμένος επί «φιλοθρησκεία», ο χριστιανός δάσκαλος, και ο «επί έρωτι» προς την γλώσσα μας. Γλώσσα και πίστη είναι τα δύο «τζιβαϊρικά πολυτίμητα», που αρδεύουν την εθνική μας συνείδηση.
«…Άρτου και χρημάτων ανάγκην έχομεν. Εγώ εκ των λειψάνων της μικράς μου περιουσίας έδωκα ήδη». Ό,τι βιος είχε το πρόσφερε στην πάμφτωχη πατρίδα. Έδινε παράδειγμα στον λαό, τον φιλοτιμούσε. Λέει κάπου ο Πλάτων: «Πολιτεία τροφή ανθρώπων εστίν, καλή μεν αγαθών, η δ’ εναντία, κακών». Η πολιτεία, είναι ανατροφή, διαπαιδαγώγηση ανθρώπων. Η καλή πολιτεία κάνει τους πολίτες «καλούς καγαθούς», το κακό κράτος εκφαυλίζει τους πολίτες. Το ήθος των πολιτών μολύνεται, όταν κυβερνούν αχαλίνωτοι φιλοχρηματίες, αδιάντροποι σαλταδόροι και λοιπά αριστερόστροφα κηφηνοειδή
Ελάχιστη υπόληψη τρέφει ο Καποδίστριας για την Ευρώπη: «Και εγώ αναγκαιότατον κρίνω να συλλέξωμεν και επαναγάγωμεν εις την Ελλάδα τους νέους Έλληνας, όσοι επί προφάσει μαθήσεως διαφθείρωνται εν Ευρώπη…». Η Ευρώπη, που για τους σημερινούς είναι «τόπος επαγγελίας», για τον συνετό Κυβερνήτη είναι εστία διαφθοράς. (Εννοεί τις παραλυμένες θεωρίες της «πεφωτισμένης Ευρώπης» και του πέραν του Ατλαντικού πνευματικού παιδιού της, που ήδη γονατίζουν την οικουμένη).
«Δε με μέλει» γράφει «περί του τι λέγουσι και τι θα είπωσι περί εμού. Με ενδιαφέρει μόνον να ευρίσκωμαι εν ειρήνη προς την συνείδησήν μου, όπως και ευρίσκωμαι, χάρις τω Θεώ». (Το 1811, ευρισκόμενος στην Βιέννη, ολόκληρη η αυστριακή αστυνομία τον παρακολουθεί, μήπως ανακαλύψει σκάνδαλο. Εις μάτην. Τις ώρες που κάποιοι διπλωμάτες έτρεχαν στα καζίνα και στα πορνεία - κάτι θυμίζει αυτό - ο Καποδίστριας πήγαινε για προσευχή στην Ορθόδοξη Εκκλησία της πόλης). Μπορεί κάποιος από τους ψευτοεθνοσωτήρες της σήμερον, να καυχηθεί για το έργο του και να επαναλάβει αυτά τα λόγια. Δύσκολο. Οι συνειδήσεις τους έχουν μπαζωθεί… και θα τους συντηρήσει η ιστορία ως προδότες της Μακεδονίας.
Δείτε επίσης
27 Σεπτεμβρίου 1831 - Η δολοφονία της Ελλάδος (μνήμη Ιωάννη Καποδίστρια)
Ο ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ ΩΣ ΠΡΟΤΥΠΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥ ΗΓΕΤΗ
Οι Άγιοι Τιμόθεος και Μαύρα και η διάσωση του Ιωάννη Καποδίστρια (στα πλαίσια εκτενέστερου αφιερώματος στους δύο αγίους)
