Θεός, Λογική & Επιστήμη (σειρά διαδικτυακών εκπομπών)

Μια σειρά διαδικτυακών εκπομπών από τον κ. Νικόλαο Μαυρομάγουλο (ΟΟΔΕ). Δημοσιεύουμε τα τρία πρώτα βίντεο. Παρακολουθήστε την στον παρόντα σύνδεσμο (link).



Εισαγωγή του συντάκτη:

Η Επιστήμη είναι η έρευνα του κτιστού. Η Θεολογία η αποκάλυψη του Ακτίστου (*). Και τα δύο μαζί, είναι τα δύο πόδια που βοηθούν κάποιον να σταθεί σωστά στον κόσμο, έχοντας καλή γνώση τού περιβάλλοντός του, αλλά και τού Πλάστη του. 

Σε αυτή την ενότητα θα συζητήσουμε θέματα που όχι μόνο δείχνουν την ενότητα επιστήμης και πίστης, αλλά επίσης είτε επιβεβαιώνουν τα ζητήματα τής πίστης, είτε βοηθούν σε εμβάθυνση τών πορισμάτων τής επιστήμης. Πιστεύουμε ότι, αν σε κάποιον λείπει το ένα από τα δύο αυτά πόδια, θα χωλαίνει στην κατανόηση τής πραγματικότητας και τού σκοπού τής ζωής. 

Για το θέμα αυτής της ενότητας μπορείτε να βρείτε πολύ περισσότερα στις ακόλουθες ενότητες τής ΟΟΔΕ: Επιστήμη και Πίστη, Περί Αθεϊσμού, Μαθήματα ορθής σκέψης.

(*) "Ν": Άκτιστο = αδημιούργητο ον (ο Θεός), ενώ κτιστό = δημιουργημένο (όλο το σύμπαν και γενικά τα δημιουργήματα του Θεού. Αυτή είναι η διάκριση των όντων κατά την ορθόδοξη πνευματική παράδοση (και όχι "ύλη και πνεύμα" ή "φυσικά και μεταφυσικά" κτλ).
 

"Ν": Στο ιστολόγιό μας μπορείτε να επισκεφτείτε:

Αθεΐα
Επιστήμη και Επιστήμονες

Πιο συγκεκριμένα:

Πώς ξέρουμε σίγουρα ότι υπάρχει Θεός;
Η άμεση γνώση του Θεού από τους ανθρώπους
Νευροθεολογία: Εγκέφαλος και πνευματική εμπειρία
Ιστορίες πλάνης: Ψεύτικα θαύματα και οράματα στην Ορθοδοξία
Η επιστημονική έρευνα για το Θεό
Θαυματουργοί άγιοι: αλήθεια ή μύθος;
Έκανε θαύματα ο γέροντας Παΐσιος ή όχι;

Ηθικισμός στην Ορθοδοξία; Όχι, ευχαριστώ!
Ένας πανεπιστημιακός γιατρός για ένα σύγχρονο άγιο Επιστήμη & Θρησκεία, Ορθολογισμός & Δόγμα
Ένας άθεος στο ίδιο τραπέζι με το Χριστό

Η μέρα των 10.000 Αφρικανών αγίων και ο άγιος του απολιθωμένου δράκου

Φωτο από εδώ

Άγνωστοι Αφρικανοί άγιοι και μια πρόταση για τις Εκκλησίες του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας - Με αφορμή την εορτή των αγίων «Μυρίων Θηβαίων ασκητών» (7 Αυγούστου) 
 
Ο άγιος Μύρων, επίσκοπος Κρήτης, ο Θαυματουργός & ο βράχος του απολιθωμένου δράκου (8 Αυγούστου)

August 6 & 7: The Light of Transfiguration of the Lord & the day of the 10.000 African Orthodox Saints !

«Η Παναγία και η χαμένη εικόνα» (παιδικό βιβλίο), διαδικτυακή παρουσίαση, Παρασκευή 7 Αυγούστου, 8:00 μ.μ.

Από τις εκδόσεις Πορφύρα

Παρασκευή 7 Αυγούστου, 8:00 μ.μ

Διαδικτυακή παρουσίαση μέσω της σελίδας μας στο Facebook

Τρεις Γυναίκες συζητούν για την Παναγία μας

με αφορμή το παιδικό βιβλίο

«Η Παναγία και η χαμένη εικόνα»

των Πηνελόπης Μωραΐτου και Μαρίας Μωραΐτου

Εικονογράφηση Θάνος Τσίλης, Εύα Καραντινού 

***

Δεκαπενταύγουστος!

Αύγουστος, και είμαστε στην καρδιά του καλοκαιριού.

Ήρθαν οι μέρες να εορτάσουμε και φέτος το "Πάσχα του καλοκαιριού" και την Παναγία, την Μητέρα μας, το στήριγμα και την παρηγοριά των Χριστιανών.

Σήμερα πιο πολύ από ποτέ αισθανόμαστε το χέρι της να ακουμπάει στο δικό μας και να μας καθοδηγεί στο δρόμο της πίστης, της γαλήνης και της ηρεμίας. 


Η κοίμηση της Παναγίας μας σε εικονογράφηση Θάνου Τσίλη.

Δύο μικρά παιδιά, οι ήρωες της ιστορίας του βιβλίου μας, θα ταξιδέψουν νοερά στους Αγίους Τόπους, εκεί όπου περπάτησε και έζησε η Παναγία μας, θα μάθουν για τη ζωή της και με την ευλογία της θα ανακαλύψουν τη χαμένη εικόνα της!

Τρεις εκλεκτές γυναίκες μας συντροφεύουν στην εκδήλωση που θα παρακολουθήσουμε στο διαδίκτυο. Μαζί τους θα συζητήσουμε πόσο σημαντικό είναι να έρθουν τα παιδιά σε επαφή με την ιερή παρουσία της Παναγίας, της νεαρής κοπέλας που ως έφηβη δέχθηκε να γίνει το μέσο για να φανερωθεί στον κόσμο ο Σωτήρας μας Χριστός.

Η ελεύθερη βούληση, η ταπείνωση, και η πίστη είναι μερικές από τις αρετές της Παναγίας που την βοήθησαν να φέρει σε πέρας την αποστολή της. Αρετές που γίνονται πρότυπα συμπεριφοράς και για τον σημερινό άνθρωπο.

Στην παρέα μας θα φιλοξενηθούν:

η Πηνελόπη Μωραΐτου, συγγραφέας του βιβλίου,

η Αγγελική Καριώτογλου, θεολόγος και συγγραφέας

και η Σοφία Κιόρογλου, συγγραφέας και προσκυνήτρια των Αγίων Τόπων

Τη συζήτηση θα συντονίσει η εκδότρια Μαρία Κοκκίνου 


Πηνελόπη Μωραΐτου Αγγελική Καριώτογλου Σοφία Κιόρογλου

Μεταμόρφωση του Σωτήρος (6 Αυγούστου), η γιορτή του Φωτός στην Ορθόδοξη Εκκλησία

ΣΥΝ ΑΥΤΩ ΟΝΤΕΣ ΕΝ ΤΩ ΟΡΕΙ ΤΩ ΑΓΙΩ 

Καί ταύτην τήν φωνήν ἡμεῖς ἠκούσαμεν ἐξ οὐρανοῦ ἐνεχθεῖσαν, σύν αὐτῷ ὄντες ἐν τῷ ὄρει τῷ ἁγίῳ» (Β’ επιστολή Πέτρου 1, 18)

«Κι αυτήν την φωνή την ακούσαμε που ερχόταν από τον ουρανό εμείς οι ίδιοι, που ήμασταν μαζί του στο άγιο εκείνο βουνό»

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
ΒΗΜΑΤΑ

Δύο είναι οι γιορτές που δεσπόζουν στην ακμή του θέρους. Η πρώτη είναι της Μεταμορφώσεως του Κυρίου, η οποία εορτάζεται σαράντα ημέρες πριν την Ύψωση του τιμίου Σταυρού, ως προτύπωση του πάθους και της αναστάσεως του Κυρίου, και η δεύτερη είναι η εορτή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, στην οποία εορτάζουμε και την σωματική μετάσταση της Παναγίας στους ουρανούς, δηλαδή ένα ορατό σημείο ότι δεν είναι μόνο ο Θεάνθρωπος που αναστήθηκε, αλλά και ο κάθε άνθρωπος στο πρόσωπο της Παναγίας μπορεί να ζήσει την ευλογία της αιωνιότητας.

Στην εορτή της Μεταμορφώσεως δεν έχουμε μόνο πρωταγωνιστή τον Τριαδικό Θεό. Έχουμε και ανθρώπους κοντά Του που σηματοδοτούν το πέρασμα από την Παλαιά στην Καινή Διαθήκη, από την περίοδο του Νόμου στην περίοδο της Χάριτος. Ο Μωυσής και ο Ηλίας, εκπρόσωποι των κεκοιμημένων και των ζώντων, εκπρόσωποι του νόμου και των προφητών, αυτοί που αξιώθηκαν να συνομιλήσουν με τον Θεό ενώπιος ενωπίω στην Παλαιά Διαθήκη από την μία, και οι τρεις μαθητές, ο Πέτρος, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης, εκπρόσωποι της ανθρωπότητας που ζει την χάρη της Καινής Διαθήκης, από την άλλη, μοιράζονται μαζί μας την χαρά της Μεταμόρφωσης. Μας δείχνουν ότι κληθήκαμε να συνομιλήσουμε με τον Θεό. Μας δείχνουν ότι η πορεία της ζωής ας δεν είναι να μείνουμε στα παρόντα, στις ηδονές και τις οδύνες του βίου, αλλά να ζήσουμε τα μέλλοντα σε κοινωνία με τον μεταμορφούμενο Κύριό μας. Κι αυτό είναι μεγάλη παρηγοριά για την ζωή που ζούμε.

Δύο είναι τα κομβικά γεγονότα της ζωής του Μωυσή. Το πρώτο είναι η κλήση του από τον Θεό στο όρος Σινά, μπροστά στην φλεγόμενη και μη καιόμενη βάτο, όταν ακούει τον Θεό, τον Άσαρκο Λόγο, όπως λένε οι πατέρες της Εκκλησίας, τον Χριστό μας, δηλαδή να του λέει ότι «εγώ ειμί ο Ων». Του αποκαλύπτει δηλαδή την ύπαρξή Του και του δείχνει ότι ο Ίδιος είναι η οδός, η αλήθεια και η ζωή. του αναθέτει όμως και μία αποστολή. Να μην κρατήσει για τον εαυτό του την δωρεά της αποκάλυψης, αλλά να την μοιραστεί με τους συμπατριώτες του, τον λαό του Ισραήλ, και να τους βγάλει από την δουλεία της Αιγύπτου, οδηγώντας τους στην γη της Επαγγελίας, για να εκπληρωθεί η διαθήκη, η υπόσχεση του Θεού στον Αβραάμ, τον γενάρχη τους και να προετοιμαστεί ο κόσμος για την ενανθρώπηση του Χριστού.

Το δεύτερο γεγονός είναι η δωρεά του Δεκάλογου, των δέκα εντολών, πάλι στο ίδιο όρος, «το ποτέ ζοφώδες και καπνώδες». Ακούγεται η φωνή του Θεού προς τον Μωυσή, αλλά και προς όλο τον εβραϊκό λαό, διά της οποίας ο Θεός δείχνει στους ανθρώπους ότι δεν αρκεί η πίστη προς το πρόσωπό Του, αλλά ότι χρειάζεται η ζωή να χτίζεται και να πορεύεται σύμφωνα με τις εντολές που δείχνουν την αγάπη προς τον Θεό και τον συνάνθρωπο. Διαθήκη είναι σχέση. Και η σχέση δεν είναι θεωρία και ιδέα, αλλά πράξη. Η κοινωνία των προσώπων δεν μπορεί να είναι στα λόγια, αλλά στα έργα. Ο Μωυσής θα συνομιλήσει με τον Θεό χωρίς κάλυμμα στο πρόσωπό του, αλλά όταν κατεβαίνει να μιλήσει στον λαό φορά κάλυμμα, διότι ο λαός δε μπορεί να αντέξει την λαμπρότητα του προσώπου του, καθότι βλέπει τα οπίσω του Θεού, τις θείες ενέργειες και τα πάντα μεταμορφώνονται επάνω του.

Αλλά και ο προφήτης Ηλίας στην άλλη κορυφή του Σινά, το όρος Χωρήβ, θα αξιωθεί να συναντήσει τον Θεό «ως ήχο από λεπτό αεράκι, λεπτή αύρα», που δροσίζει και αγιάζει. Ο προφήτης θα ακούσει τον Θεό και θα Τον αισθανθεί όχι ως δυνατό άνεμο, όχι ως φωτιά, όχι ως σεισμό, δηλαδή όχι ως τον Παντοκράτορα που δείχνει ότι τίποτα δεν μπορεί να του αντισταθεί, αλλά ως τον Θεό της ταπεινής αγάπης, της γαλήνης, της ανακούφισης από τα πάθη και τους καημούς, τον Θεό που ξεκουράζει και αγιάζει. Και η φωνή Του θα είναι φωνή που λυτρώνει τον προφήτη από την μοναξιά, την κόπωση, την απόγνωση. Δείχνει ο Θεός στον άνθρωπο ότι τον έπλασε για να είναι μαζί, για να κοινωνούν την αγάπη και την αιωνιότητα, ότι ο θάνατος του κακού, της μοναξιάς, της λύπης δεν υπάρχει σ’  αυτόν που ζει την παρουσία του Θεού.

Στην εορτή της Μεταμορφώσεως οι δύο πρωταγωνιστές της Παλαιάς Διαθήκης θα συναντηθούν με τους τρεις μαθητές, μόνο που τώρα η κοινωνία Θεού και ανθρώπων δεν είναι «κεκαλυμμένω προσώπω», δεν είναι διά των θείων ενεργειών, δεν είναι διά της προστάξεως να τηρούνται κάποιες εντολές, δεν είναι μόνο διά της παρηγοριάς ότι λυτρωνόμαστε από την μοναξιά και τον θάνατο. Η ανθρώπινη φύση πλέον δοξάζεται, διότι έχει ενωθεί με την θεία στο πρόσωπο του Χριστού. Η φωνή μαρτυρεί του Πατρός μαρτυρεί την αγάπη. Οι προφήτες δείχνουν ότι πέρα από τις εντολές υπάρχουν ο σταυρός, τα πάθη, η ανάσταση, δηλαδή όχι απλώς η ηθική, αλλά η οντολογική μεταμόρφωση του ανθρώπου όταν κοινωνεί με τον Χριστό, που οδηγεί στην αλλαγή του τρόπου της ύπαρξης γιατί ο Χριστός γίνεται ένα μαζί μας! Οι μαθητές πέφτουν από την μία χάμω, καθώς δεν μπορούν να αντέξουν την χάρη της λάμψης, όμως θέλουν να μείνουν εντός της, να κάνουν σκηνές, διότι είναι ανείπωτη και αναντικατάστατη η χαρά και η ευλογία! Και η Καινή Διαθήκη σημαδεύεται από το πρόσωπο του Χριστού και την ζωή της Εκκλησίας, στην οποία ο Χριστός είναι παρών.

Δεν μας υπόσχεται απλώς την μεταμόρφωσή μας. Εισερχόμενος ο Ίδιος εντός μας διά της θείας Ευχαριστίας, την πραγματοποιεί, καθώς μας καθιστά κοινωνούς θείας φύσεως. Αρκεί να συναισθανθούμε το μέγεθος της δωρεάς. Να πορευτούμε και να είμαστε με τους μαθητές και τους Αγίους στο όρος της Εκκλησίας που ξεχωρίζει από τον κόσμο! Να ανταποκριθούμε στην χάρη και την ευλογία. Όλα είναι πλέον καθαρά. Δεν μας χρειάζεται η θεϊκή προσταγή. Ούτε ο φόβος του Σινά. Ούτε η αγωνία αν θα έρθει ο Θεός, όπως την έζησε ο προφήτης Ηλίας. Λέγοντας ΝΑΙ στον Χριστό, τα πάντα γίνονται καινά! Και το πρόσωπό μας προγεύεται τη χαρά της αιωνιότητας, ενώ όλες οι εντολές εμπεριέχονται στην μία της αγάπης για τον Θεό και τον πλησίον!

Οι πολλοί εξακολουθούμε να μοιάζουμε με τον λαό του Ισραήλ που ανεβαίνει στο όρος. Έχουμε ανάγκη εντολές. Νηστεία. Κάθαρση. Δεν είμαστε έτοιμοι να πλησιάσουμε στον μεταμορφούμενο Θεό, αλλά απαιτούμε από Αυτόν να αποδείξει την παρουσία Του. Αν όμως αφεθούμε στην χάρη Του, αν αποφασίσουμε να Τον ακολουθήσουμε πέραν του εκκοσμικευμένου τρόπου, στην κοινωνία της αγάπης και του τρόπου της Εκκλησίας, τότε η καρδιά μας θα λάβει φως Θαβώρ. Θα λάβει Εκείνον ως σωτηρία, αιωνιότητα, ζωή! Θα ζήσει την νεφέλη της παρουσίας του Αγίου Πνεύματος. Όρος η Εκκλησία. Ζωή ο Τριαδικός Θεός. Φως ο Πατήρ, Φως ο Λόγος, Φως και το Άγιον Πνεύμα! Νέα, στ’  αλήθεια, ζωή!

 Η ΘΕΪΚΗ ΦΩΤΟΧΥΣΙΑ
 
π. Δημητρίου Μπόκου

Η παράδοση του νόμου του Θεού, των δέκα εντολών, στον προφήτη Μωυσή, έγινε μέσα σε συγκλονιστικές συνθήκες που κατατρόμαξαν τους Ισραηλίτες. Το όρος Σινά τυλίχτηκε με φωτιά και καπνούς. Σκεπάστηκε με γνόφο, σκοτεινή νεφέλη. Βροντές και αστραπές, αλλά και δυνατά σαλπίσματα ηχούσαν πολύ δυνατά. Ο Θεός κατέβηκε στην κορυφή του όρους και κάλεσε τον Μωυσή να ανεβεί εκεί. Ο Μωυσής εισήλθε στον γνόφο και έμεινε σαράντα ημερόνυχτα στο όρος, κατά τα οποία «άρτον ουκ έφαγε και ύδωρ ουκ έπιε». Συνομίλησε με τον Θεό, αξιώθηκε να δει «τα οπίσω» της δόξας του και όχι το πρόσωπό του, και έλαβε τις λίθινες πλάκες της Διαθήκης, γραμμένες θαυματουργικά «δακτύλω του Θεού».

Κατεβαίνοντας από το Σινά με τις πλάκες του νόμου στα χέρια του ο Μωυσής δεν είχε αντιληφθεί ότι το πρόσωπό του έλαμπε. Το είδαν πρώτοι ο Ααρών και οι πρεσβύτεροι, οι άρχοντες του Ισραήλ και φοβήθηκαν να τον πλησιάσουν. Ο Μωυσής τους κάλεσε κοντά του. Μίλησε σ’ αυτούς και κατόπιν σε όλο τον λαό, αναφέροντάς τους όλα όσα ο Κύριος τού είπε πάνω στο όρος. Όταν σταμάτησε να τους ομιλεί, έβαλε πάνω στο πρόσωπό του ένα κάλυμμα. Στο εξής, όσες φορές μιλούσε με τον Κύριο (μέσα στη Σκηνή του Μαρτυρίου), αφαιρούσε το κάλυμμα μέχρι τη στιγμή που έβγαινε, για να ανακοινώσει στον λαό τις εντολές που λάβαινε από τον Θεό. Ο λαός έβλεπε ότι το πρόσωπο του Μωυσή ακτινοβολούσε. Γι’ αυτό ο Μωυσής έβαζε το κάλυμμα στο πρόσωπό του, μέχρι να ξαναμπεί στη Σκηνή και να συνομιλήσει με τον Κύριο (Έξοδος, κεφ. 34).

Το εξόχως θαυμαστό αυτό γεγονός αντιπαραβάλλει με τη Μεταμόρφωση του Κυρίου ο πνευματέμφορος μελωδός άγιος Κοσμάς. Όχι για να εξισώσει σε αξία και λαμπρότητα τα δύο γεγονότα, αλλά, αντιθέτως, για να καταδείξει την τεράστια διαφορά μεταξύ τους. «Διά της εν γνόφῳ θείας ομφής, το πρόσωπον ποτέ εδοξάσθη Μωσῆς, Χριστός δε ως ιμάτιον φως και δόξαν αναβάλλεται· φωτός αυτουργός γαρ πεφυκώς καταυγάζει τους μέλποντας· Ευλογείτε πάντα τα έργα Κυρίου τον Κύριον» (ωδή η΄). Το πρόσωπο του Μωυσή, λέγει, «εδοξάσθη», έλαμψε, από τη συνομιλία του με τον Θεό μέσα σε γνόφο, σε σκοτεινή νεφέλη. Ο Χριστός όμως έχει από φυσικού του το φως και τη δόξα, είναι ντυμένος με αυτά, διότι είναι εκ φύσεως αυτουργός του φωτός.

Ο Μωυσής είναι ο δούλος, ο Χριστός ο Δεσπότης και Κύριος. Η λαμπρότητα του προσώπου του Μωυσή είναι ασυγκρίτως κατώτερη από τη λαμπρότητα του Χριστού. Δεν μπορεί να συγκριθεί το πλάσμα με τον Πλάστη. Ο Μωυσής έλαμψε στο πρόσωπο, χωρίς να έχει ο ίδιος αφ’ εαυτού το φως και τη δόξα. Πήρε φως και λάμψη έξωθεν, από τον γνόφο, από ένα σκοτεινό σύννεφο δηλαδή, επειδή συνομίλησε με τον Θεό. Ήταν ο φίλος του Θεού, ο Κύριος μιλούσε μαζί του «ενώπιος ενωπίω», όπως μιλάει κάποιος «προς τον εαυτού φίλον».

Όμως ο Χριστός, ως Υιός Μονογενής του Θεού Πατρός, λάμπει ως ήλιος, αφού είναι «το φως το αληθινόν, το φωτίζον πάντα άνθρωπον ερχόμενον εις τον κόσμον». Είναι η πηγή του φωτός, το φως των αγγέλων και των ανθρώπων. Αυτουργός και δημιουργός και κάθε κτιστού φωτός (ηλίου, σελήνης, άστρων). Δεν αναβλύζει μόνο από το πρόσωπό του η δόξα της Θεότητάς του, αλλά από όλα τα μέλη του θεωμένου σώματός του. Και είναι ντυμένος ολόκληρος με φως, κατά τον προφητικό λόγο του Δαυΐδ: «Αναβαλλόμενος φως ως ιμάτιον» (Ψαλμ. 103, 2).

Και ο μεν Μωυσής «έπαθε» τη μεταμόρφωσή του στο Σινά, διότι, ως δέκτης, απλώς φωτίσθηκε από έξω, από το φως του Θεού. Ο δε Χριστός, ως κάτοχος και πάροχος των θείων ενεργειών, «ενήργησε» τη Μεταμόρφωση στον εαυτό του, διότι «οίκοθεν», από μέσα του, αφ’ εαυτού, είχε τη λαμπρότητα εκείνη.

Το φως του αυτό επιθυμεί διακαώς να μεταδώσει και σε μας, όπως τότε στον εκλεκτό φίλο του, τον Μωυσή. Αν βέβαια το θέλουμε και μεις.

(ΛΥΧΝΙΑ ΝΙΚΟΠΟΛΕΩΣ, αρ. φ. 433, Αύγ. 2019)

Συμπλήρωμα

῞Ελα σ’ ἐμᾶς, Κύριε, σέ ὥρα σκοτοδύνης, στήν ἄκρη τοῦ βουνοῦ... 

6 Αυγούστου: Η Ορθόδοξη Γιορτή του Φωτός & η λάμψη της Χιροσίμα! // August 6th: The Light of Transfiguration & the flash of Hirosima!

Απλά λόγια για τη Μεταμόρφωση του Χριστού

Το Φως της Μεταμόρφωσης του Χριστού είναι το ίδιο με τη Φωτιά της Κόλασης

Για τη Μαρία, τη σύγχρονη μάρτυρα με τα 10 παιδιά, μια αγία της διπλανής πόρτας...

Όραμα θείου Φωτός σε ρουμάνικη φυλακή

Preparing for the Underground Church

Ιστορίες Φωτός

Η Παναγία ως "γυνή η περιβεβλημένη τον ήλιο" της Αποκάλυψης...

Άγνωστοι Αφρικανοί άγιοι και μια πρόταση για τις Εκκλησίες του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας - Με αφορμή την εορτή των αγίων «Μυρίων Θηβαίων ασκητών» (7 Αυγούστου)

Ο άγιος Μύρων, επίσκοπος Κρήτης, ο Θαυματουργός & ο βράχος του απολιθωμένου δράκου (8 Αυγούστου)

Speak and We Obey!

Death to the World (about)

“In times past, a table used to stand in the corner wherein the holy icons were. Then, however, that space will be occupied by seductive instruments for the deception of men. Many who have departed away from the Truth will say: we need to watch and hear the news. And it is in the news that antichrist will appear; and they will accept him.”  St. Lavrenty (Lawrence) of Chernigov (he was born in 1868 and reposed in the Lord in 1950.)

In times past, humanity was mindful of God. Sovereignty belongs to Him alone. Western civilization of olde was indisputably Christian. Inevitably it, civilization, was imperfect, there are no perfect institutions on earth. But it was governed by the mindset that there exist immutable realities, principles,that have their origin in God. And humanity is answerable to these Divinely instituted principles, be it the king, the civil authorities or the people. Sovereignty resided only in God. By Him, rulers ruled, and the people lived. 
In Orthodox Christian societies, the icon corner, or prayer corner, was one of the ways this sovereignty materialized itself (icons are divinely inspired images which Christians have used in prayer for thousands of years). 
There, God-fearing Orthodox Christians start their day and end their day (in prayer). The point of reference is (was) God. From that point, the events of the world were encountered and interpreted, processed: in light of eternity; in light of Good and evil. As humanity actively turns from God, it encounters only sin – godlessness – just as there is only darkness without the sun. A person only sees in the light; so much more do we only see, perceive, reality in the eternal Light of the Three-fold Godhead. 
Now the aura of electronic screens has replaced the light of God. Many people now orientate themselves, not according to everlasting virtues, but according to the brokenness of fallen existence.

The question is: to where, to whom, are we looking for our in-formation, our orientation? 
On a basic level, news should be informative information. But news today is a teaspoon of information with a pound of propaganda. One writer, Paul Craig Roberts, frequently calls modern mainstream news providers the “presstitute,” it seems a valid term. Through the “news” we are taught to fear, to despise, to worry, to be desensitized, to dehumanize others, to support war and conflict, to condone amorality, and the list could go on. We must understand clearly that we do not have news, we have propaganda. And it has a very clear anti-Christ intent and purpose. 
It is striving to prepare people for something, or someone. It desires to create chaos, confusion, and darkness. It is mind-numbing, it actively seeks to de-intellectualize people: don’t try and think for yourself (or worse, according to higher principles), we will instruct you on how you should receive events and happenings. And folks drink the kool-aid, ahh, so tasty!
The mainstream secular media is laboring to cultivate a certain atmosphere, a mentality, in which people will be prone to accept the anti-Christ spirit. And it is working to build an environment where it will control all information and narratives. 
After all, they have to protect us! It is for our own good, they are ever so benevolent to us lowly ones! They will tell us who our enemies are, and we will hate them; in fact, bomb them into oblivion! They will tell us what race we can hate, O those evil whites! They will tell us who should rule over us, and who we should cast to the inquisition! They will tell us how we should understand history, and we will blindly follow. The bell rings and the mob mindlessly grabs their pitchforks!
The effect (fruit) of the “news” (presstitute) shows that as St. Lavrenty foretold, it is a primary purveyor of the anti-Christ mindset. We are easily lead astray because we have abandoned Truth. 
It is time that we, as Christians, turn back to the icon corner as the main source of our news; the facts that we get there are sure and immutable. Then come what may, we will, by God’s grace, have the wisdom to discern. There is a battle for minds and hearts. If we are preoccupied with and look to modern news media, then our hearts will begin to feel the effect of its intentions. 
Remember the words of St. Paul, “Do not be conformed to this world, but be transformed by the renewal of your mind, that by testing you may discern what is the will of God, what is good and acceptable and perfect” (Rom 12:2).
(An aside: there do exist independent news sources that seem to be trying to simply relay news, information; I would encourage folks to find these sources. Reading news is not bad per se, what is being addressed here is what seems to be the evident agenda of modern America mainstream media “news.” But again, we must be preoccupied with the One Who is Sovereign over all, then we will be capable of encountering and processing the events around us in a Higher manner.)

---

For more of Fr Zechariah’s writings, visit The Inkless Pen Blog

Χρυσένια: μια νεανική περιπέτεια φαντασίας στο διαδίκτυο

Από τον συγγραφέα

Σ’ ένα καινούργιο ιστολόγιο, άρχισε η καταχώριση από τον γράφοντα μιας αδημοσίευτης νουβέλας με τίτλο «Χρυσένια: η μάγισσα της Αθήνας – Το Τάγμα των Λιονταριών».

Πρόκειται για μια νεανική περιπέτεια φαντασίας, στην οποία εμπλέκονται η μαγεία και η εκκλησία, τα ξωτικά και οι άγγελοι, οι σκοτεινές αδελφότητες με τις νοσηρές λατρείες και η πνευματικότητα των ορθόδοξων μοναστηριών – οι κρυφοί σατανιστές και οι κρυφοί άγιοι.

Θεού θέλοντος, η ιστορία θα δημοσιευτεί κεφάλαιο προς κεφάλαιο και είναι στη διάθεση του αναγνώστη, να τη διαβάσει δωρεάν. Η διεύθυνση του ιστολογίου είναι https://xryseniabook.blogspot.com/ και ο υπότιτλος «ΠΡΟΣΟΧΗ: Όποιος διαβάσει αυτό το βιβλίο θα έχει μυηθεί σε μιαν απαγορευμένη γνώση». Στο ιστολόγιο δεν θα δημοσιεύονται σχόλια.

Έτσι η Χρυσένια απέκτησε ένα διαδικτυακό σπίτι. Το χτίσιμο του σπιτιού έγινε με τη βοήθεια του εκλεκτού φίλου μου Γ.Μ.Β. (ιστολόγιο ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟ ΑΤΟΜΟ) και το ψηφιακό εξώφυλλο σχεδιάστηκε από την εξαίρετη γραφίστρια κυρία Αγλαΐα Γαργανίδου, που είχε δημιουργήσει και την ηλεκτρονική έκδοση του βιβλίου μας (Σημειώσεις για το Ισλάμ). Το παραδίδω σ’ εσάς, σε όσους αγαπούν τη λογοτεχνία του φανταστικού, τη λογοτεχνία φαντασίας. Ελπίζω να σας αρέσει. Καλή ανάγνωση.

Απόσπασμα από τον πρόλογο του βιβλίου

Κάθε καλλιτέχνης και λογοτέχνης εμπνέεται από τον πολιτισμό και την παράδοσή του, για να δημιουργήσει τα έργα του. Αν ήμουν Κινέζος, προφανώς θα έβαζα βουδιστές μοναχούς να πολεμούν ενάντια στο Κακό. Αν ήμουν Αφρικανός ή ιθαγενής της Αμερικής, σαμάνους. Αφού είμαι Έλληνας, είναι φυσικό να βάζω ορθόδοξους μοναχούς – που είναι συγχρόνως και πολεμιστές.

Το περίεργο είναι ότι υπάρχει γύρω μας ωκεανός περιπετειών φαντασίας με βουδιστές μοναχούς, σαμάνους ή ακόμη και μάγους, που πολεμούν ενάντια στο Κακό, αλλά δε βλέπουμε ιστορίες από τη δική μας παράδοση, με δικούς μας ήρωες, ορθόδοξους χριστιανούς. Αφού λοιπόν διάβασα ένα σωρό άσχετα, θέλησα και να διαβάσω κάτι δικό μας. Και, αφού δεν υπάρχει, για να το διαβάσω, έπρεπε πρώτα να το γράψω.

Το έγραψα, το διάβασα και τώρα σκέφτομαι να το μοιραστώ μαζί σας. Ελπίζω να σας αρέσει… Ελπίζω επίσης να μην προσκρούσει στην προκατάληψη ότι μόνο τα ξένα είναι συναρπαστικά, ενώ τα δικά μας δεν αξίζουν, ή στην άλλη προκατάληψη, ότι δική μας είναι μόνο η αρχαία Ελλάδα, των σπουδαίων φιλοσόφων, των άγριων ηρώων και των σκληρών θεών, και όχι η νεώτερη και η σύγχρονη Ελλάδα των ορθόδοξων χριστιανών παππούδων μας, αλλά και εκείνων που ζουν γύρω μας, τους οποίους λίγοι παρατηρούμε, ενώ οι περισσότεροι τους αγνοούμε… Αυτή είναι η «απαγορευμένη γνώση» (απαγορευμένη, επειδή είναι επαναστατική και, ως εκ τούτου, επικίνδυνη), όπου έγραψα στο εξώφυλλο πως θα σας μυήσω.

Σας εύχομαι λοιπόν καλό διάβασμα και… σας προειδοποιώ ότι, επειδή μου άρεσε η ιστορία, έχω ξεκινήσει να γράφω και δεύτερη…

Δυο σύντομα αποσπάσματα από την αρχή του έργου

Ας πούμε πως το πρώτο προορίζεται κυρίως για εκείνους που κάτι ξέρουν από την πνευματική παράδοση του χριστιανισμού, ενώ το δεύτερο για εκείνους που αγαπούν τις περιπέτειες μαγείας και τα ξωτικά.

1. Η εναρκτήρια σκηνή του έργου: 6+1 άντρες στο ματωμένο άλσος

Κάτω από την πανσέληνο, σκεπασμένοι με τα νεκρικά πέπλα της, έξι άντρες τρύπωσαν στο Άλσος των Χελωνών, οπλισμένοι με μπαλτάδες και ξίφη, γεμάτα σκαλισμένα μυστικά σύμβολα.

Τα ζωάκια απομακρύνονταν τρέχοντας ή λούφαζαν φοβισμένα μόλις πλησίαζαν τα βήματά τους. Οι σκιές τους μάκραιναν ανάμεσα στα δέντρα κι οι ψιλόλιγνες σιλουέτες τους, ντυμένες στα μαύρα, ενέπνεαν απειλή.

Αμίλητοι, με σταθερό βήμα, έφτασαν σε μια πυκνοφυτεμένη γωνιά. Εκεί, όρθιος, έξω απ’ τη σαραβαλιασμένη καλύβα του, τους περίμενε ο εχθρός τους. Ή μάλλον, εκείνοι ήταν εχθροί του, γιατί αυτός αγαπούσε όλο τον κόσμο και τους αγαπούσε κι εκείνους, αν και ήξερε ποιον υπηρετούσαν, ήξερε τι είχαν έρθει να κάνουν, ήξερε και ποιο θα ήταν το τέλος. Και προσευχόταν.

Στάθηκαν ένα γύρω σφίγγοντας τα αρχαία όπλα τους. Ήξεραν κι αυτοί, επίσης, πως ήταν απρόσβλητος στις δυνάμεις τους, γιατί δούλευε μέσα στην καρδιά του η Ευχή· όμως δε μπορούσαν να μην προσπαθήσουν. Άπλωσαν τ’ αριστερό τους χέρι κι έριξαν καταπάνω του μια ομοβροντία σκοτεινής μαγείας! Οι δυνάμεις δεν τον πλησίασαν καν· εξοστρακίστηκαν σε μιαν αόρατη ασπίδα που τον περικύκλωνε και τον προστάτευε· στη δύναμη του Ονόματος.

Ο άντρας άπλωσε τα χέρια και πρόφερε την Ευχή του Ιησού, την προσευχή του Ονόματος:

«Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με τον αμαρτωλό».

Στο άκουσμά του οι έξι ζαλίστηκαν, λύθηκαν τα γόνατά τους, έπεσαν γονατιστοί στα χώματα σαν άψυχες κούκλες. Τα ζωάκια πρόβαλαν δειλά απ’ τις φωλίτσες τους, με ξαφνική ελπίδα, να δουν την έκβαση.

Τότε ο διάβολος έριξε στο νου του μια σκέψη παγίδα:

“Είμαι παντοδύναμος. Με μια κίνηση τους έριξα κάτω! Μπορώ να κουνήσω τα χέρια και να τους εκτινάξω είκοσι μέτρα μακριά! Μπορώ να ζητήσω βοήθεια απ’ το Θεό και να κατεβούν πεντακόσιοι άγγελοι να με βοηθήσουν!”

Χωρίς καν η καρδιά του να σκιρτήσει, έδιωξε τη σκέψη. Μετά από δεκαετίες άσκησης και προσευχής, ήξερε πια να ελέγχει απόλυτα το νου του και να μην αφήνει παράνομες σκέψεις να τον προσβάλλουν.

“Δόξα τω Θεώ”. Αυτό μόνο σκέφτηκε.

Κατέβασε τα χέρια του χαλαρώνοντας την επίθεση της Ευχής. Για κλάσμα του δευτερολέπτου σκέφτηκε: “Κύριε, συγχώρεσέ με· συγχώρεσέ τους”.

Αμέσως οι έξι τινάχτηκαν σα βέλη με τα όπλα υψωμένα και ρίχτηκαν πάνω του. Ο πιο σβέλτος, μ’ ένα μόνο χτύπημα, του έκοψε το κεφάλι.

Σ’ όλο το δήμο έγινε αμέσως διακοπή ρεύματος. Το άλσος όμως φεγγοβόλησε ολόκληρο και το φως φάνηκε χιλιόμετρα μακριά – ένα δευτερόλεπτο μέρας στην καρδιά της νύχτας. Και μια απίστευτη μοσχοβολιά απλώθηκε σ’ όλη την περιοχή· όσοι ήταν ξύπνοι την ένιωσαν, και την ένιωσαν κι όλοι όσοι ξύπνησαν το άλλο πρωί. Την ένιωσε κι ο Ινδός καθαριστής που βρήκε το αποκεφαλισμένο σώμα, βαθιά χαράματα. Την ένιωσαν κι οι αστυνομικοί και οι ρεπόρτερς που μαζεύτηκαν από νωρίς, για να ερευνήσουν το έγκλημα…

Η ιστορία μας αρχίζει ένα χρόνο πριν το παραπάνω συμβάν.

2. Η αρχή του Κεφαλαίου 1

Γνώρισα την Ήβη όταν εκείνη ήταν επτά χρονών κι εγώ εννιά. Συναντηθήκαμε με τις μητέρες μας σε μια επίσκεψη στο ζωολογικό κήπο. Αμέσως κατάλαβα πως κάτι ξεχωριστό υπήρχε σ’ αυτήν· και προσδιόρισα εύκολα τι ήταν, λόγω των δικών μου ξεχωριστών χαρισμάτων – ενωνόταν με τα ζώα.

Γίναμε φίλες αμέσως. Και την άλλη μέρα συναντηθήκαμε και στο σχολείο. Από τότε είμαστε αχώριστες.

Από τις γυναίκες της οικογένειάς μου κληρονόμησα το μαγικό χάρισμα. Η μητέρα μου δεν ασχολείται μ’ αυτό, αντίθετα με τη μητέρα της Ήβης· δεν το αντιλαμβάνεται καν. Εγώ όμως το αντιλήφθηκα πολύ νωρίς – δε θυμάμαι πότε ακριβώς – όταν πρωτάρχισα να βλέπω τα μικρά ξωτικά που πετούσαν έξω απ’ το παράθυρό μου σαν πυγολαμπίδες μέσα στη νύχτα.

Μετά, άρχισα να διαβάζω τα αρχαία βιβλία που κρύβονταν σε απόμερες γωνιές στο σπίτι της γιαγιάς μου, περιμένοντας να τ’ ανακαλύψω· σύντομα κατάλαβα πως όλα ήταν αληθινά, γοητεύτηκα κι άρχισα να εφαρμόζω απλά ξόρκια, αντί να παίζω με κούκλες στο δωμάτιό μου. Κανείς δεν ήξερε τον εξαίσιο κόσμο, στον οποίο ζούσα· και προ παντός τον αγνοούσε η μητέρα μου· οπωσδήποτε, δε μπορούσα να της τον φανερώσω, προκαλώντας της πανικό.

Στη γειτονιά, στο δρόμο, στο σχολείο, έβλεπα τις δυνάμεις και τα μαγικά όντα πίσω από τα αντικείμενα ή μέσα σ’ αυτά. Και ξεχώρισα και μερικούς φίλους, που είχαν χαρίσματα παρόμοια με τα δικά μου. Η Ήβη ήταν η πρώτη. Αλλά στην πρώτη γυμνασίου συνάντησα και τον Άλκιμο.

Οι τρεις μας γίναμε μια δυνατή συντροφιά. Και η μητέρα της Ήβης, η κυρία Ηλέκτρα, που ήταν κάτοχος και φύλακας της μυστικής σοφίας, έγινε η δασκάλα και η προστάτιδά μας, ενώ ο Φοίβος, ένα αγόρι πολύ πιο μεγάλο από μας, φίλος του Άλκιμου, έγινε ο οδηγός μας.

Εκείνοι μας ξενάγησαν σε όλους τους μαγικούς τόπους της Αθήνας και γύρω από την Αθήνα. Γνωρίσαμε ομάδες που ασκούσαν μαγεία κάθε είδους, που γνώριζαν και διαιώνιζαν μυστικές τέχνες, επικοινωνούσαν με άγνωστους κόσμους ή λάτρευαν διάφορους θεούς. Μυηθήκαμε σε πανάρχαιες λατρείες, αναβιωμένες από ελίτ εκλεκτών, από έφηβους ή ηλικιωμένους, περιθωριακούς ή αριστοκράτες· συμμετείχαμε σε τελετές, συνομιλήσαμε με νεράιδες και δαίμονες· συνδεθήκαμε με τη Μητέρα Γη.

Αυξήσαμε τις δυνάμεις μας· αποχτήσαμε δύναμη.

Η μαγεία είναι μια θρησκεία. Η Ήβη ήταν εξαρχής βαφτισμένη σ’ αυτήν, από τη μητέρα της, που ήταν ιέρεια. Βαφτιστήκαμε κι εμείς, εγκαταλείποντας το μωρουδιακό βάφτισμά μας, που έτσι κι αλλιώς δε σήμαινε ποτέ τίποτα. Και εγώ, συγκεκριμένα, όταν έφτασα δεκατεσσάρων ετών, έγινα ιέρεια της Άρτεμης.

Δεν είχα δει ποτέ ανθρώπινη θυσία μέχρι τότε. Και πέρασε ακόμη αρκετός καιρός πριν δω. Ουσιαστικά, δεν πίστευα πως γίνονται στ’ αλήθεια ανθρωποθυσίες· τις θεωρούσα συκοφαντία θρησκόληπτων χριστιανών ή, έστω, κατάλοιπα περιθωριακής δαιμονολατρίας, που η δική μας λατρεία, του Φωτός και της Γης, είχε πολεμήσει και εξαλείψει. 

Όπως η μητέρα μου νόμιζε πως παίζω παιδικά και εφηβικά παιχνίδια, ενώ εγώ ιερουργούσα στα ποτάμια, τα σπήλαια και τα ιερά άλση, δίπλα στις πολυκατοικίες ή τις εργατικές συνοικίες, έτσι κι εμείς είχαμε γαλουχηθεί από τους πραγματικούς γονείς μας, τις μάγισσες και τους μάγους, με ένα θεϊκό ανθρωπιστικό ιδεώδες, που έθετε ως στόχο της μαγείας την ισχυροποίηση του ανθρώπου. Για την ακρίβεια, τη θεοποίηση του ανθρώπου – αυτό που καταδίκασε ο Θεός της Βίβλου, όταν ο όφις το υποσχέθηκε στους πρωτοπλάστους· ο Θεός, που ήθελε τους ανθρώπους υποταγμένους στην άγνοια, όπως τους έπλασε.

Τι όμορφο που ήταν να ελευθερώνεσαι από την κηδεμονία του Θεού! Ήσουν μετά εσύ θεός, και όλα τα πλάσματα το αναγνώριζαν· ζώα και φυτά υποτάσσονταν σε σένα, μαγικά πλάσματα υποκλίνονταν μπροστά σου ή έρχονταν από το μυστικό τους κόσμο για να τα δεις και να τους μιλήσεις.

Και κάποια στιγμή, ήμουν στη δευτέρα λυκείου, έγιναν δυο γεγονότα που άλλαξαν τα πάντα και γκρέμισαν τη ζωή μου, για να μεταμορφωθώ σε κάτι άλλο, σα χρυσαλίδα. Αυτό προσδοκούσα, αλλά η μεταμόρφωσή μου ήταν αντίθετη απ’ αυτό που περίμενα και πολύ πιο οδυνηρή.

Διάβασα στο Ίντερνετ πως ένα λιοντάρι κατασπάραξε μια κοιμισμένη οικογένεια, μπαίνοντας από το ανοιχτό παράθυρο. Αυτό ήταν το ένα περιστατικό.

Το άλλο ήταν ότι γνώρισα τον Αλέξη.

''Μια προειδοποίηση στον κόσμο ολόκληρο...'' ~ Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

Πνεύματος κοινωνία

Γιατί μερικοί άνθρωποι περιφέρονται τόσο άσκοπα και κάνουν τόσο αδιάφορα πράγματα;

Επειδή δεν είναι βέβαιοι για το σκοπό της ζωής τους, για τον προορισμό τού επίγειου ταξιδιού τους. Γιατί μερικοί άνθρωποι υπερ­φορτώνονται με άσκοπες υποχρεώσεις, προβαίνουν σε υπερβολικές ενέργειες, σε σημείο που να μην μπορούν να κινούνται ελεύθερα κάτω από τέτοιο βάρος υποχρεώσεων;

Επειδή δε γνωρίζουν το ένα πράγμα, «ού εστι χρεία».

Μόνο ένα πράγμα μας χρειάζεται: η Βασιλεία του Θεού.

Ο θαυματουργός Χριστός προσπάθησε να στρέψει τα μάτια και την προσοχή όλων των ανθρώπων προς αυτόν τον προορισμό. Όποιος σκέφτεται έτσι, έχει ένα μόνο στόχο: τον Θεό. Ένα αίσθημα: την αγάπη. Μία νοσταλγία: να πλησιάσει τον Θεό.

Μακάριος είναι εκείνος που έφτασε σ’ αυτό το μέτρο. Ο άνθρωπος αυτός έχει γίνει σαν το φακό που συγκεντρώνει τις ακτίνες του ήλιου για να δημιουργήσει φωτιά.

Τα λόγια που είπε ο Χριστός στη Μάρθα, «Μάρθα, Μάρθα, μεριμνάς και τυρβάζη περί πολλά• ενός δε εστι χρεία» (Λούκ. ι´ 41, 42), ήταν στην πραγματικότητα ένας έλεγχος, μία προειδοποίηση στον κόσμο ολόκληρο.

Κι αυτό το ένα που έχουμε πραγματική ανάγκη, είναι η Βασιλεία του Θεού (βλ. Ματθ. ϛ´ 33). Για όλα όσα είπε και έκανε ο Κύριος, είχε στον νού του τον στόχο αυτό. Εκεί είχε συγκεντρωθεί όλη η φλόγα, που φωτίζει τους ταξιδιώτες εκείνους που περιφέρονται γύρω από τις χαράδρες και τους ανεμοστρόβιλους της πρόσκαιρης αυτής ζωής...

«Και εξελθών ο Ιησούς είδε πολύν όχλον, και εσπλαγχνίσθη επ᾽ αυτοίς και εθεράπευσε τους αρρώστους αυτών» (Ματθ. ιδ´ 14). Αυτό έγινε την εποχή που ο βασιλιάς Ηρώδης είχε αποκεφαλίσει τον Ιωάννη τον Βαπτιστή. Κι όταν το άκουσε αυτό ο Ιησούς επιβιβάστηκε σ᾽ ένα πλοίο κι αναχώρησε «εις έρημον τόπον κατ᾽ ιδίαν» (Ματθ. ιδ´ 13).

Το συνήθιζε ο Κύριος ν᾽ αποσύρεται συχνά στην έρημο, σε ερημικές τοποθεσίες και σε βουνά.

Το έκανε αυτό για τρεις λόγους: Πρώτον, για να κάνει σύντομα διαλείμματα από τις εντατικές και πολυσχιδείς δραστηριότητές Του, ώστε να χωνέψουν κι οι άνθρωποι τις διδαχές Του και τα θαύματα που είχε κάνει.

Δεύτερον, για να δώσει το παράδειγμα στούς Αποστόλους και σε μας, πως είναι απαραίτητο ν᾽ αποσυρόμαστε, να εισερχόμαστε στο ταμιείο μας (Ματθ. ϛ´ 6), για να παραμένουμε στην προσευχή μόνοι μας με τον Θεό.

Η ησυχία κι η σιωπή καθαρίζουν τον άνθρωπο, του διδάσκουν την υποταγή στον Θεό και του χαρίζουν πνευματική διαύγεια και δύναμη.

Τρίτον, για να μας δείξει πως ο καλός και χρήσιμος άνθρωπος δεν μπορεί να κρυφτεί – «Ου δύναται πόλις κρυβήναι επάνω όρους κειμένη» (Ματθ. ε´ 14). Έτσι έδειξε κι επισήμανε ποιος είναι ο πραγματικός τόπος για τους ερημίτες και τους μοναχούς.

Η εκκλησιαστική ιστορία το έχει αποδείξει αυτό χιλιάδες φορές.

Δεν υπάρχει ούτε ένας μοναδικός ερημίτης, άνθρωπος της προσευχής και θαυματουργός, που να κατόρθωσε να κρυφτεί από τους ανθρώπους.



Πολλοί ρωτάνε αναιτιολόγητα: Τι κάνει ο μοναχός στην έρημο;
Δεν θα ᾽ταν καλύτερα ο μοναχός να μένει στον κόσμο, ανάμεσα στους ανθρώπους, και να τους υπηρετεί; 

Πώς όμως μπορεί να φωτίσει ένα κερί που δεν είναι αναμμένο;

Ο μοναχός κουβαλάει την ψυχή του στην έρημο σαν κερί άκαφτο.
Την φέρνει στην έρημο για να την ανάψει με προσευχή, με νηστεία, με περισυλλογή και άσκηση...

Αν κατορθώσει να την ανάψει, το φως Του θα λάμψει σ᾽ ολόκληρο τον κόσμο.

Ο κόσμος θα τον ακολουθήσει και θα τον βρεί, ακόμα κι αν αυτός κρυφτεί στην έρημο, σε απομακρυσμένα βουνά η σε απρόσιτες σπηλιές. Όχι, ο μοναχός δεν είναι άχρηστος.

Είναι ικανός να γίνει πολύ πιο χρήσιμος στους άλλους από οποιονδήποτε άλλον. Αυτό φαίνεται πολύ καθαρά σ᾽ αυτήν την περίπτωση από τον Κύριο Ιησού. Μάταια κρυβόταν από τους ανθρώπους στην έρημο, γιατί τα πλήθη τον έβρισκαν και τον ακολουθούσαν.

Ο Κύριος τους κοίταξε και «εσπλαχνίσθη περί αυτών, ότι ήσαν εκλελυμένοι και ερριμένοι ως πρόβατα μη έχοντα ποιμένα» (Ματθ. θ´ 36).

Κάτω στις πόλεις οι συναγωγές ήταν γεμάτες από αυτόκλητους ποιμένες, που στην πραγματικότητα ήταν λύκοι με εμφάνιση προβάτων.
 
Οι άνθρωποι το ήξεραν αυτό, το ένιωθαν, όπως ήξεραν κι ένιωθαν την αμέτρητη ευσπλαχνία και αγάπη του Χριστού γι᾽ αυτούς. Οι άνθρωποι ήξεραν και ένιωθαν πως ο Χριστός ήταν ο μόνος Καλός Ποιμένας, πως η μέριμνά Του γι᾽ αυτούς ήταν γνήσια, στοργική...
 
Γι᾽ αυτό και τον ακολουθούσαν στην έρημο. Κι ο Κύριος εθεράπευσε τους αρρώστους αυτών. Οι άνθρωποι ένιωθαν πως τον χρειάζονταν τον Χριστό, δεν του ζητούσαν να θαυματουργήσει από μάταιη περιέργεια, αλλ᾽ από μεγάλη ανάγκη. Κι ο Μάρκος μας λέει πως εκεί άρχισε να τους διδάσκει.

''Μία προειδοποίηση στον κόσμο ολόκληρο...''
~ Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς

(απόσπασμα απὸ το βιβλίο Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς «Ομιλίες Δ´ – Κυριακοδρόμιο», εκδ. Πέτρου Μπότση, 2012). 

- Υ.Γ. ''Να έχεις παντοτινά το νου σου στη βασιλεία των ουρανών, και εύκολα θα την κληρονομήσεις...'' ~ Aββάς Υπερέχιος