Σάββατο, 23 Ιουνίου 2018
Πέμπτη, 21 Ιουνίου 2018
Ο 15χρονος άγιος νεομάρτυς Νικήτας ο Νισύριος (21 Ιουνίου 1732)
Ο άγιος καταγόταν από τη Νίσυρο, νησί των Δωδεκανήσων. Ο πατέρας του ήταν προεστώς του νησιού. Κάποτε, εξαιτίας κάποιων προστριβών με τους Τούρκους, οδηγήθηκε στο δικαστήριο και επειδή φοβήθηκε τις συνέπειες εξισλαμίστηκε. Φυσικά μαζί του εξισλαμίστηκε και ολόκληρη η οικογένειά του κατά τη συνήθεια των τούρκων. Ο άγιος νεομάρτυς Νικήτας ήταν τότε μωρό και δεν είχε συνείδηση του γεγονότος. Ανατρεφόταν με τουρκικά φρονήματα και μάλιστα έδειχνε ζήλο στην πλάνη.
Τότε μέσα στο παιδί γεννήθηκε αμέσως ο σωτήριος λογισμός να επιστρέψει στην προγονική χριστιανική πίστη. Μπήκε σε ένα καΐκι και βγήκε σ’ ένα από τα μαστιχοχώρια της Χίου. Ο Θεός τον οδήγησε στη Νέα Μονή της Χίου. Ο ηγούμενος τον έστειλε να εξομολογηθεί στον πρώην Κορίνθου άγιο Μακάριο Νοταρά, ο οποίος ησύχαζε στη Χίο. Κατόπιν επέστρεψε στη Νέα Μονή όπου κατηχήθηκε, μυρώθηκε και ζούσε άγνωστος στους πολλούς στο Μοναστήρι. Προσπαθούσε να μιμηθεί τη ζωή των πατέρων με νηστεία και εγκράτεια. Έδειχνε την ευλάβειά του συχνά με παιδαριώδεις πράξεις και πολλοί τον θεωρούσαν σαλό (τρελό).
Κάποτε άκουσε ότι οι αρνητές πρέπει να ομολογήσουν τον Χριστό και αν χρειασθεί να χύσουν το αίμα τους για την πίστη τους. Αυτόν τον λόγο τον δέχθηκε με αγαλλίαση και ρίζωσε μέσα του η επιθυμία να μαρτυρήσει για τον Χριστό. Ανέβηκε στο σπήλαιο των κτιτόρων της Μονής όπου ασκήτευαν κάποιοι πατέρες και έμεινε μαζί τους κάποιο χρονικό διάστημα Κατόπιν κατέβηκε πάλι στη Μονή και ζητούσε από τους πατέρες την άδεια να ομολογήσει τον Χριστό και να μαρτυρήσει. Οι πατέρες δίσταζαν να του δώσουν ευλογία λόγω της ηλικίας του, ήταν τότε δεκαπέντε ετών. Φοβούνταν μήπως δεν αντέξει τα βασανιστήρια και επιστρέψει πάλι στην πλάνη. Εξάλλου θα μπορούσε ζώντας χριστιανικά να σωθεί. Μαζεύτηκαν λοιπόν οι πατέρες της Μονής να συζητήσουν και να αποφασίσουν τι να κάνουν. Άλλοι είχαν την γνώμη να τον αφήσουν αφού το ήθελε τόσο πολύ, άλλοι είχαν την αντίθετη γνώμη. Τελικά αποφάσισαν να κάνουν μια παράκληση στην Παναγία και να τον αφήσουν.
Έτσι κι έγινε. Μαζί με κάποιον άλλον, για να του δείξει τον δρόμο κατέβηκε στη χώρα, στην Χώρα της Χίου. Εκεί στο Μόλο τον έπιασαν γιατί δεν είχε πληρώσει τον φόρο του χαρατσιού και τον είχαν έξω από ένα καφενέ για να πιάσουν και κανένα άλλο, να τους πάνε όλους μαζί στη φυλακή. Την ώρα εκείνη πέρασε ένας γνωστός του ιερέας ο παπα Δανιήλ και τον χαιρέτησε ονομάζοντάς τον Μεχμέτ και τον ρώτησε γιατί είχε συλληφθεί. Όταν άκουσε για το χαράτσι απόρησε λέγοντας: Καινούργιο είν’ αυτό, να πληρώνουν και οι Τούρκοι χαράτσι; Ο Άγιος του απάντησε : Τι λες, άνθρωπέ μου, κάνεις λάθος, εγώ είμαι χριστιανός και ονομάζομαι Νικήτας.
 |
| Εικ. από εδώ |
Τον έριξαν δεμένο χειροπόδαρα στον στάβλο για να τον ποδοπατήσουν τα άλογα και να τον σκοτώσουν έτσι κρυφά, για να μην ακούγεται έξω στους Χριστιανούς η ανδρεία του. Όμως, με την θεία χάρη, τα άλογα τον σεβάστηκαν και έμεινε αβλαβής. Τον έβγαλαν από εκείνη την φυλακή και τον έκλεισαν σε άλλη, μέσα στο κάστρο, πολύ σκοτεινή. Εκεί για δέκα ημέρες τον βασάνιζαν. Τι του έκαναν κανείς δεν ξέρει γιατί δεν ήταν κλεισμένος εκεί κανένας χριστιανός. Μόνο κάποιοι τούρκοι έλεγαν με πολύ θαυμασμό πως τη νύχτα η φυλακή γινόταν πολύ φωτεινή από ένα παράξενο φως.
Όταν κατάλαβαν ότι δεν μπορούσαν να κάμψουν το φρόνημά του, τον έβγαλαν. Τον παρέδωσαν στο έξαλλο πλήθος που τον άρπαξε ως πρόβατο επί σφαγή και σπρώχνοντάς τον, χτυπώντας τον με τα μαχαίρια τους, δέρνοντάς τον, τον έσυραν στην άκρη της πόλης στον Κάτω γιαλό, κάτω από το Ιβηρίτικο μετόχι. Του έλεγαν συνέχεια να τουρκέψει και εκείνος έλεγε : Χριστιανός είμαι, Νικήτας ονομάζομαι και Νικήτας θέλω να πεθάνω. Τον γονάτισαν μάλιστα πολλές φορές για εκτέλεση, μήπως δειλιάσει και αρνηθεί.
Οι χριστιανοί που βρίσκονταν εκεί και οι πατέρες από το Ιβηρίτικο και Αγιοταφίτικο μετόχι που παρακολουθούσαν τον αγώνα του αγίου προσεύχονταν μήπως δειλιάσει. Κι εκείνος ο γενναίος αθλητής του Χριστού έλεγε : γιατί αργοπορείτε και δεν με θανατώνετε να πάω στην αιώνια ζωή ν’ απολαύσω τη μακαριότητα του Παραδείσου ; Ακούγοντάς τα αυτά ο φοροεισπράκτορας, επειδή οι άλλοι τούρκοι δίσταζαν να τον αποκεφαλίσουν, άρπαξε μια μαχαίρα και τον αποκεφάλισε με πολλές μαχαιριές για να κάνει οδυνηρότερο τον θάνατο. Ήταν ο άγιος δεκαπέντε ετών.
 |
| Aπό εδώ |
Από την πρώτη στιγμή της τελειώσεως του Αγίου άρχισαν να γίνονται θαύματα με το αίμα και τα ενδύματά του.
Η τύχη του δημίου του (από το αφιέρωμα «Χριστιανικά θαύματα σε μουσουλμάνους», Α΄, κεφ. 12)
(...) Ο Κρημλής όμως [ο δήμιός του] στη συνέχεια άρχισε να
τρέμει ολόκληρος και τη νύχτα να βλέπει εφιαλτικά όνειρα με τον άγιο
Νικήτα. Η ζωή του έγινε αφόρητη, μέχρι που (ίσως από συμβουλή της
γυναίκας του, που ήταν χριστιανή) έβαλε και ζωγράφισαν την εικόνα του
αγίου και την τοποθέτησε σε μια κρυψώνα στον οντά του. Τότε
απαλλάχτηκε από τους εφιάλτες, αλλά του έμεινε το τρέμουλο σε όλη του τη
ζωή. Πέθανε μάλιστα παράλυτος.
Στον οντά του, όταν είχε επισκέψεις,
ακουγόταν χτύπος από τη θυρίδα, στην οποία είχε κρύψει την εικόνα το
αγίου. Και, για να μην την ανακαλύψουν οι ομόθρησκοί του, την έστειλε
στο σπίτι όπου είχε τη γυναίκα του και εκεί την τιμούσε με ακοίμητο
καντήλι.
Και:
Άγιος Νικήτας ο Νέος Ιερομάρτυρας & οι 1.241 Νεομάρτυρες του Χαλασμού της Νάουσας
Η Αγιότητα των Παιδομαρτύρων της Νάουσας Οι άγιοι Δεκαπεντιστάδες! (εξαιρετικό άρθρο)
Η Αγιότητα των Παιδομαρτύρων της Νάουσας Οι άγιοι Δεκαπεντιστάδες! (εξαιρετικό άρθρο)
Τρίτη, 19 Ιουνίου 2018
Πότε θα πάθω καρκίνο;
Τα τελευταία χρόνια διεξάγεται ένας πόλεμος κατά της ζωής μας.
Στον πόλεμο αυτό τα θύματα είναι αμέτρητα και μαζικά, προερχόμενα από
όλες τις ηλικίες και τις κοινωνικές ομάδες.
Οι άνθρωποι, σε αυτό το πεδίο εξόντωσης, είμαστε σαν φωτεινά σημάδια
σε ηλεκτρονικό παιχνίδι, άψυχα, απρόσωπα και σχεδόν πανομοιότυπα, που
βάλλονται σαν από έναν παίχτη, ο οποίος «σκοτώνει» ασύστολα και
ανενδοίαστα όποιο φωτεινό σημάδι περνάει από μπρος του χωρίς να ρωτήσει
ποιος και γιατί.Έτσι, τα χρόνια τούτα είναι παρόμοια με τα χρόνια των πολέμων και των διωγμών κατά των χριστιανών. Και, όπως σ’ εκείνα τα χρόνια είχαμε ήρωες και μάρτυρες, έτσι καλούμαστε κι εμείς τώρα να γίνουμε ήρωες και μάρτυρες.
Ο πόλεμος αυτός είναι η έξαρση του καρκίνου.
Βέβαια, και η κατάθλιψη σκοτώνει. Και τα τροχαία, και οι καρδιοπάθειες… Και ίσως τα παρακάτω ταιριάζουν για όλες αυτές τις απειλές κατά τις ζωής μας. Όμως ο καρκίνος, νομίζω δίκαια, θεωρείται από τους ανθρώπους της εποχής μας ως ο πιο φονικός εχθρός. Και τρυπώνει παντού, σαν τη «μάσκα του κόκκινου θανάτου» στην ομώνυμη νουβέλα του Έντγκαρ Άλαν Πόε.
Ασφαλώς οι καρκινογόνες αιτίες στη ζωή μας συναγωνίζονται η μία την άλλη σε τραγική αποτελεσματικότητα: τα φυτοφάρμακα, το άγχος και η πίεση της καθημερινότητας, οι ακτινοβολίες των ηλεκτρονικών συσκευών, τα κάθε είδους χημικά χρώματα και απορρυπαντικά κ.λ.π. – και άλλες αιτίες, που πιθανώς δε βάζει ο νους μου, ο νους του κοινού ανθρώπου…
Παρά την όποια στροφή σε κατανάλωση βιολογικών προϊόντων, στη χρήση απορρυπαντικών φιλικών προς το περιβάλλον και στην αποφυγή των ακτινοβολιών, δε βλέπουμε σοβαρές πιθανότητες να αποφύγουμε τη νόσο. Προσωπικά, και μάλιστα μετά τα πολλά κρούσματα καρκίνου, όχι μόνο στο ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον μου, αλλά και στην οικογένειά μου (μερικά από αυτά, θανατηφόρα), έχω συνειδητοποιήσει και αποδεχτεί πως είναι εξαιρετικά πιθανό να μου «συμβεί» ή να «συμβεί» σε κάποιο από τα στενά και πολυαγαπημένα μου πρόσωπα. Και τότε θα πρέπει να το αντιμετωπίσω.
Θα μοιραστώ λοιπόν μαζί σας ορισμένες σκέψεις, σαν οδηγίες για μια ανώτερη ποιότητα ζωής, όπως την αντιλαμβάνομαι εγώ φυσικά, σαν οδηγίες για μια νίκη κατά του καρκίνου, νίκη κατά του θανάτου.
Χρειάζεται να εξεταζόμαστε, ναι. Να προτιμούμε προϊόντα σχετικά «ασφαλή», να φυλαγόμαστε στη δουλειά μας, αν ερχόμαστε σε επαφή με επικίνδυνες ουσίες, αναθυμιάσεις ή ακτινοβολίες, να μην καπνίζουμε, να μετριάσουμε το άγχος… Και πάλι όμως – το αποδεικνύει η πείρα – δεν είμαστε απολύτως ασφαλείς.
Δε μιλάω για ηττοπάθεια, αλλά για προετοιμασία. Προετοιμασία για μάχη. Η μάχη είναι η συνάντηση με τον καρκίνο και η νίκη είναι ο παράδεισος.
Πιθανόν να μη μας συμβεί ποτέ. Πιθανόν να μας συμβεί μεν, αλλά να το «προλάβουμε» και να μην αποβεί θανάσιμο. Αλλά κατά πάσα πιθανότητα θα συμβεί, είτε σ’ εμάς είτε σε κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο, με επιθετικότητα θανατηφόρα. Και πρέπει να είμαστε έτοιμοι για τη μάχη. Όχι μια απελπισμένη μάχη για να κρατηθούμε στη ζωή με όποιο κόστος, αλλά μια χαρούμενη μάχη για να κερδίσουμε την αιωνιότητα. Έτσι κι αλλιώς, ακόμη κι αν δεν συμβεί αυτό, κάποια στιγμή θα συμβεί κάτι άλλο και θα φανεί πως η προετοιμασία ήταν απαραίτητη.
Ετοιμασία
1. Ας το πάρουμε απόφαση ότι είμαστε θνητοί – και εμείς και όλα τα μέλη της οικογένειάς μας, οι γονείς μας, τα παιδιά μας, οι σύζυγοι και οι φίλοι μας – και μάλιστα πολιορκημένοι από καρκινογόνες αιτίες, που έχουν διεισδύσει πολύ βαθιά στη ζωή μας και τη ζωή όλης της κοινωνίας (της καπιταλιστικής και καταναλωτικής κοινωνίας) στην οποία ζούμε. Δεν είναι σωστό λοιπόν να καλλιεργούμε στο υποσυνείδητό μας την ψευδαίσθηση ότι σίγουρα θα πεθάνουμε μετά από πολλά χρόνια (ή, κατά βάθος, ότι δεν θα πεθάνουμε ποτέ) και, όταν αναπόφευκτα μας αγγίξει η ανάσα του θανάτου, να πανικοβληθούμε και να υποφέρουμε αγωνιώντας και απελπιζόμενοι. «Μνήμη θανάτου» το λένε αυτό οι άγιοι Πατέρες και είναι το πρώτο βήμα στη στάση ζωής που διέπλασε τους ήρωες και τους μάρτυρες.
2. Ας καταλάβουμε όμως ότι δεν υπάρχει θάνατος. Ο θάνατος νικήθηκε με την ανάσταση του Χριστού. Τώρα, δεν περιμένουμε να πεθάνουμε, αλλά να πάμε κοντά στο Χριστό, στο Φως του Θεού, να ενωθούμε με αυτό το Φως και να ζήσουμε για πάντα στη βασιλεία των ουρανών – μάλιστα, επίκειται και ανάσταση των νεκρών και αιώνια ζωή στον παρόντα κόσμο, ανακαινισμένο όμως, αφθαρτοποιημένο και καθαγιασμένο.
Συνεπώς, η βεβαιότητα του θανάτου δεν πρέπει να μας προκαλεί απελπισία και άγχος (και αγωνία για να ζήσουμε όσο το δυνατόν περισσότερο σε αυτή τη ζωή, αγκιστρωμένοι απ’ αυτήν ό,τι κι αν γίνει) αλλά προσδοκία. Ο θάνατος είναι το τέλος ενός αγώνα και αυτό που περιμένουμε δεν είναι κάτι κακό (ούτε κάτι άγνωστο, γιατί ο Χριστός είπε πολλά και οι άγιοί μας τα συμπλήρωσαν με την εμπειρία του Αγίου Πνεύματος), αλλά το βραβείο μας, εφόσον βέβαια «νομίμως αθλήσαμε» (που λέει και ο απόστολος Παύλος, Β΄ προς Τιμόθεον 2, 5).
3. Εφόσον αυτά έχουν έτσι και εφόσον δεν ξέρουμε πότε θα χτυπήσει η σύγχρονη μάστιγα (ή οποιαδήποτε μάστιγα), το κυριότερο που χρειαζόμαστε είναι να είμαστε διαρκώς έτοιμοι για αναχώρηση. Και είμαστε έτοιμοι, όχι όταν «έχουμε πραγματοποιήσει κάθε επιθυμία μας», για «να μη φύγουμε με κενά στην καρδιά μας» (καμία σχέση δεν έχει αυτή η ανοησία με την πραγματικότητα), αλλά όταν έχουμε εξομολογηθεί, όταν συμμετέχουμε με ειλικρίνεια και ταπεινότητα στην εκκλησιαστική ζωή (εκκλησιαζόμαστε, μεταλαβαίνουμε, νηστεύουμε κατά τις δυνατότητές μας, προσευχόμαστε κ.τ.λ.) και αγωνιζόμαστε για την τήρηση των εντολών του Χριστού, που μιλούν για αγάπη προς το Θεό και τους ανθρώπους και συγχώρηση ακόμη και των εχθρών μας, ακόμη και εκείνων που δεν μετανοούν για τις πράξεις τους και που, με κοινά ανθρώπινα κριτήρια, «δεν αξίζουν» συγχώρηση και αγάπη. Για το Χριστό (άρα και για μας, αν είμαστε χριστιανοί) όλοι αξίζουν, ακόμη κι εκείνοι που δεν το θέλουν.
4. Ας εγκαταλείψουμε τις αμαρτωλές πράξεις και τις κακές συνήθειες, που μας απομακρύνουν απ’ το Θεό. Κλέβεις; Πουλάς προϊόντα βλαβερά για την υγεία ή την ψυχή των πελατών σου; Παίρνεις ανέντιμα (έστω και «νόμιμα»), με οποιονδήποτε τρόπο, ό,τι ανήκει στον άλλο; Λες ψέματα; Απατάς τη γυναίκα σου; Πορνεύεις; Κατηγορείς με κακία το συνάνθρωπό σου; Μισείς, έστω και «δίκαια», το συνάνθρωπό σου; Βλαστημάς; Συμπεριφέρεσαι άσχημα στην οικογένειά σου, στους υπαλλήλους σου, στους ανθρώπους που πρέπει να εξυπηρετήσεις; Σπέρνεις διχόνοια στην οικογένεια του παιδιού σου, έστω κι αν νομίζεις ότι είσαι «δικαιολογημένος»; Τόσα πράγματα υπάρχουν στη ζωή μας, που μας απομακρύνουν απ’ το Θεό και πρέπει να τα επισημάνουμε με ειλικρίνεια και αυτογνωσία, να τα εμπιστευτούμε στον εξομολόγο μας (ναι, καλά διάβασες) και να τα αλλάξουμε.
Και φυσικά, για να τα αλλάξουμε, χρειάζεται αγώνας. Και αυτόν τον αγώνα ο χριστιανός, που είναι αγωνιστής και πνευματικός πολεμιστής, τον δίνει με τη βοήθεια του Θεού, της Παναγίας, των αγίων και της Εκκλησίας! Και η βοήθεια της Εκκλησίας έρχεται με πολλούς τρόπους, αλλά κατ’ εξοχήν με το μυστήριο της εξομολόγησης, στο οποίο ένας σοφός άνθρωπος, τοποθετημένος θεσμικά από την Εκκλησία στη θέση αυτή, θα μας καθοδηγήσει στο δρόμο της αληθινής ζωής, της αληθινής αθάνατης ζωής. Α, ξεπεράστε επιτέλους τις προκαταλήψεις σας για τους «παπάδες» και πλησιάστε κάποιον για να τον γνωρίσετε καλύτερα (με αγάπη, όχι αγκυλωμένοι σε ρατσιστικά ιδεολογήματα) και να ωφεληθείτε από τη γνωριμία αυτή.
5. Ας ανοίξουμε το Ευαγγέλιο, όπου θα διαβάσουμε τι είπε αληθινά το Χριστός, ώστε να μη νομίζουμε πως οι διδαχές του χριστιανισμού είναι «λόγια των παπάδων». Ας ανοίξουμε τους βίους των αγίων, και μάλιστα των σημερινών αγίων, για να δούμε κάποιους ανθρώπους που πραγματικά εφάρμοσαν τις διδασκαλίες του Χριστού – κάποιοι από τους οποίους ήταν και καρκινοπαθείς (όπως οι άγιοι Πορφύριος και Παΐσιος), κι όμως η χάρη του Χριστού μέσα τους ήταν πηγή τέτοιας χαράς, που δόξαζαν το Θεό ακόμη και για την αρρώστια τους. Νομίζω ταπεινά ότι με όλα αυτά θα αλλάξει η ζωή μας προς το καλύτερο. Έτσι θα εκπληρωθεί ο λόγος του αγίου Παϊσίου, ότι σήμερα, που δεν έχουμε διωγμούς κατά των χριστιανών, ο καρκίνος δημιουργεί μάρτυρες και γεμίζει τον παράδεισο.
Ναι, ο παράδεισος μας περιμένει. Όχι το μνήμα.
Ας αρχίσουμε λοιπόν σήμερα. Ας κάνουμε το σταυρό μας, όπως οι πρόγονοί μας πριν τη μάχη, και ας αρχίσουμε σήμερα. Το αύριο δεν μας
ανήκει.Ας αρχίσουμε όμως σήμερα, ώστε να μας ανήκει η αιωνιότητα.
Δέσποινα, μια καρκινοπαθής χριστιανή σύζυγος & μητέρα
Δευτέρα, 18 Ιουνίου 2018
Γυναίκες Εκπαιδευτικοί της Κύπρου στηρίζουν γυναίκες της Γουινέας
Πρακτορείο Ειδήσεων "Ρομφαία"
Με πρωτοβουλία των εκπαιδευτικών κας Σωτηρούλλας Μενοίκου, καθηγήτριας γαλλικών και κας Λίας Βίκερς καθηγήτριας αγγλικών, από την Λεμεσό, και με στήριξη συναδέλφων τους, στην μνήμη της αείμνηστης συναδέλφου τους εκπαιδευτικού Σωτηρούλας Μούζουρου, δίπλα από το δημοτικό σχολείο που η Ιερά Μητρόπολις Γουινέας λειτουργεί στην πόλη Κίντια, ανεγέρθη ειδική αίθουσα για τις μητέρες των μαθητών του σχολείου και των γυναικών της περιοχής.
Με την στήριξη του συζύγου της αείμνηστης εκπαιδευτικού η αίθουσα εξοπλίστηκε με μηχανές ραπτικής και έτσι οι γυναίκες μαθαίνουν ραπτική και ετοιμάζουν ρουχισμό για τις ίδιες και τις οικογένειές τους.
Σήμερα έφτασαν στο σημείο να διοχετεύουν τα δημιουργήματά τους στο εμπόριο έτσι ώστε να καλύπτουν όλα τα έξοδα λειτουργίας της Σχολής Ραπτικής και να έχουν και ένα μικρό εισόδημα.
Οι γυναίκες της Γουινέας χρειάζονται στήριξη όπως και τα μικρά παιδιά, γιατί αυτές στηρίζουν τα βάρη της οικογένειας.
Το 21% του γυναικείου πληθυσμού της χώρας εξαναγκάζεται σε γάμο πριν τα 15 και το 52% πριν τα 18.
Το 92% του γυναικείου πληθυσμού έχει υποστεί κακοποίηση από τον σύζυγο ή τον σύντροφο του και το 49% έχει καταγγήλει δημοσίως την κακοποίησή του τουλάχιστον μία φορά στην ζωή του.
Κάθε 1,000 παιδιά που γεννιούνται από ανήλικες μητέρες τα 123 πεθαίνουν πριν τα 5α τους γενέθλια, ενά κάθε 100,000 γέννες πεθαίνουν 724 γυναίκες λόγω της ανύπαρκτης πρόσβασης σε νοσηλευτικά ιδρύματα.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία μέσα από τις ιεραποστολικές και ανθρωπιστικές δραστηριότητές της προσπαθεί να σταθεί όσο περισσότερο μπορεί στις γυναίκες και στα παιδιά και ιδιαίτερα μέσα από την εκπαίδευση.
Το πρώτο Δημοτικό Σχολείο με τις ευλογίες του Μακαριωτάτου Πάπα και Πατριάρχου Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής κ.κ. Θεοδώρου Β΄, ξεκίνησε την λειτουργία του πιλοτικά την φετεινή σχολική χρονιά και η πρώτη πτέρυγα που συμπεριλαμβάνει οκτώ τάξεις διδασκαλίας αποπερατώθηκε και με την αρωγή της Φιλοπτώχου Αδελφότητας Ανδρών Θεσσαλονίκης και την προσωπική ευαισθησία του Προέδρου της Αιγυπτιώτου Καθηγητού κ. Λεωνίδα Παπαδόπουλου.
Ο Καθηγητής Λεωνίδας Παπαδόπουλος υπήρξε καθηγητής του Σεβ. Μητροπολίτου Γουινέας Γεωργίου στην Νομική Σχολή του Α.Π.Θ. στο μάθημα του Δημόσιου Διεθνούς Δικαίου, στο μάθημα του Δικαίου Διεθνών Θεσμών και στο μάθημα της Εξωτερικής Πολιτικής και Συγχρόνων Διεθνών Θεμάτων.
Και:
Πρωτοπόροι Έλληνες Ιεραπόστολοι στην Αφρική
Ο Χριστός στην Αφρική (ενότητα)
Orthodox Guinea
African Women
Κυριακή, 17 Ιουνίου 2018
Ο ποδοσφαιρικός αγώνας που άρχισε με το ''Πάτερ Ημών"...
ΠΡΟΣΚΥΝΗΤΗΣ
9.000 άνθρωποι είπαν το ''Πάτερ Ημών'',μαζί με τον π.Νικολάε Τανάσε (Εδώ) πριν από την έναρξη του ποδοσφαιρικού αγώνα που έλαβαν μέρος τα ''ιερά τέρατα'' του ρουμανικού ποδοσφαίρου για να υποστηρίξουν τον Mihai Nesu και το φιλανθρωπικό του ίδρυμα.
Ο Μιχάι Νέσου (wikipedia) τραυματίστηκε σοβαρά στις 10 Μαίου 2011 σε μία προπόνηση της ολλανδικής Ουτρέχτης. Συγκρούστηκε με τον συμπαίχτη του Alje Schut και υπέστη κάταγμα σπονδύλου στην αυχενική μοίρα. Ο Νέσου έμεινε παράλυτος από τον λαιμό και κάτω.
Περισσότερα στο άρθρο μας με τίτλο Η συγκλονιστική ιστορία του ποδοσφαιριστή που έμεινε παράλυτος και βαπτίστηκε Ορθόδοξος
***************
Στην εκδήλωση που είχε τίτλο ''Ενωμένοι για τον Μιχάι''συμμετείχαν ο Γκεόργκε Χάτζι, ο Γκεόργκε Ποπέσκου, ο Μπογκντάν Στέλεα, ο Αντριάν Ιλίε και άλλοι παίχτες της ''χρυσής γενιάς'' του ρουμανικού ποδοσφαίρου.
Προσκεκλημένα ήταν τα παιδιά που λαμβάνουν βοήθεια από το Ίδρυμα ''Μιχάι Νέσου''.
''Το ποδόσφαιρο δείχνει και σήμερα το ανθρώπινο πρόσωπό του'' δήλωσε ο Γκόργκε Ποπέσκου.
Από την μεριά του ο Μιχάι Νέσου ευχαρίστησε τους πρώην συναδέλφους του για την στήριξή τους:
«Είναι πολύ συγκινητικό! Δεν πίστευα ότι θα έβλεπα τους πρώην συναδέλφους μου όλους μαζί. Ευχαριστώ που ξέκλεψαν λίγο χρόνο από τις διακοπές τους για να είναι εδώ σήμερα. Δεν βρίκσω λόγια, είμαι πολύ συγκινημένος»
Έγιναν τρία τριαντάλεπτα παιχνίδια μεταξύ παιχτών της ''Χρυσής γενιάς'', πρώην παιχτών της Στεάουα και της ομάδας των ''φίλων του Μιχάι Νέσου''.
Μετά τον αγώνα έλαβε χώρα ένα γκαλά, όπου παρετέθει δείπνο και έγινε δημοπρασία, στην οποία συγκενρώθηκε ένα μεγάλο ποσό για το ''ίδρυμα Μιχάι Νέσου'' και την θεραπευτική αγωγή του.
Γκαλά ''Ενωμένοι για τον Μιχάι''
Οι οργανωτές του δεύτερου γκαλά ''Ενωμένοι για τον Μιχάι'',έγινε με την πρωτοβουλια του πρώην διεθνή ποδοσφαιριστή George Ogoraru και της συζύγου του Andreea.Το Ίδρυμα στηρίζει παιδιά με αναπηρίες και χρόνιες παθήσεις αλλά στηρίζει και τις πολυέξοδες θεραπείες του Μιχάι Νέσου.Σύμφωνα με τους οργανωτές η πίστη του Μιχάι και η στάση ζωής του,είναι οι αξίες που προσφέρει ως αντάλλαγμα σε αυτούς που τον στηρίζουν με διάφορες δωρεές.
«Το βασικό φάρμακο για τον Μιχάι είναι η προσευχή, δήλωσε στο πρακτορείο ειδήσεων Basilica η Andreea Ogoraru. Έχει εναποθέσει όλες του τις ελπίδες στον Θεό για ένα θαύμα».
Μάθαμε ακόμη από τους δύο οργανωτές του Γκαλά ότι ο Άγιος που βοήθησε πιο πολύ τον Μιχάι ήταν ο Άγιος Σεραφείμ της Βύριτσα, στον οποίο ο Μιχάι έχει αφιερώσει μία ιστοσελίδα (εδώ).
Το Ίδρυμα ''Μιχάι Νέσου'' ΕΔΩ
Το Ίδρυμα ''Μιχάι Νέσου'' ιδρύθηκε το 2011 και απευθύνεται σε παιδιά με αναπηρίες και χρόνιες παθήσεις.
Κοντά σε άλλες δραστηριότητες, το 2015 λειτούργησε το Κέντρο αποκατάστασης για παιδιά με αναπηρίες ''Ο Άγιος Νεκτάριος'' στην Οράντεα. Ο Μιχάι έχει σκοπό να φτιαχτεί ένα ακόμη μεγαλύτερο κέντρο αποκατάστασης.
ΠΗΓΗ/Απόδοση στα ελληνικά-επιμέλεια π.Γεώργιος Κονισπολιάτης/proskynitis.blogspot
Και:
Σέρβος ποδοσφαιριστής, ομολογητής σε τουρκικό γήπεδο!
Η ορθόδοξη ποδοσφαιρική ομάδα του Κονγκό
Τανζανία: Με την ορθόδοξη ποδοσφαιρική ομάδα Άρσεναλ Σοκόινε από την φυλή των Μασάι!!!
Σάββατο, 16 Ιουνίου 2018
Μια άγνωστη νεομάρτυρας του Πόντου!...
«Εγώ δεν αλλάζω τον Χριστό για το κεφάλι μου!»
Η γιαγιά η Ευγενία είχε δύο αδελφές, την Παρασκευή και την Σουμέλα.
Η Παρασκευή ήτο ωραία και την ξεχώρισε ένας Τούρκος αξιωματικός μαζί με τα παιδιά της, επτά τον αριθμό.
Την παρακάλεσε να αλλάξει θρησκεία, να ασπασθεί το Ισλάμ, και θα την έκανε γυναίκα του χαρίζοντας την ζωή των παιδιών της και την δική της.
Και η Παρασκευή του απαντούσε σταθερά και αταλάντευτα: «Εγώ δεν αλλάζω τον Χριστό για το κεφάλι μου».
Τέσσερις ώρες την περίμενε μήπως και αλλάξει γνώμη και, αφού δεν την έπεισε, έσφαξε τα παιδιά της στην ποδιά της και τελευταία έσφαξε και αυτή!...
Η γιαγιά μας, απ᾽ ό,τι θυμάμαι, κάθε μέρα τις πρωινές ώρες μοιρολογούσε αυτούς πού άφησε πίσω στην πατρίδα τους, αλλά κυρίως την Παρασκευή εθρηνούσε.
Μοναχή Θηρεσία Παπαδοπούλου, Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΜΑΣ - Ό,τι άκουσα από τη γιαγιά μας την Πόντια Ευγενία (μητέρα του πατέρα μου). Από το περιοδικό "Η Δράση μας". Ολόκληρο το συγκλονιστικό άρθρο εδώ!
"Ν": Ίσως καταλάβουμε καλύτερα τα παραπάνω, αν τα συνδυάσουμε με τα εξής (από εδώ):
Μιλώντας κάποτε στο αρχονταρίκι [αίθουσα φιλοξενίας] αγιορείτικης Μονής, ο Μητροπολίτης Μαυροβουνίου Αμφιλόχιος Ράντοβιτς αναφέρθηκε στην αγιασμένη μορφή του πατέρα του. Θυμήθηκε ότι στα χρόνια της αθεϊστικής Γιουγκοσλαβίας, τότε που κανείς δεν τολμούσε να πάει στην Εκκλησία, ο πατέρας του τούς έπαιρνε και τους πήγαινε τακτικά για να κοινωνουν. Στο χωριό, του είχαν προτείνει να γίνει δάσκαλος, επειδή είχε τελειώσει Λύκειο. Κι εκείνος απάντησε: «Δεν θέλω να αναλάβω, γιατί θα αναγκαστω να διδάσκω αθεΐα».
«Ένα βραδάκι», διηγείται ο επίσκοπος Αμφιλόχιος, «μετά τις αγροτικές δουλειές, είχαμε μαζευτεί όλα τα αδέλφια μου, επτά παλληκάρια, και συζητούσαμε περί ομολογίας της πίστεως. Ο μακαρίτης ο μεγαλύτερος αδελφός μου ελεγε ότι δεν πρέπει να εξωτερικεύουμε την πίστη μας. Εγώ, τεταρτοετής της Θεολογικής Σχολής τότε, έλεγα το αντίθετο.
Ο πατέρας άκουγε τη συζήτηση και σε μία στιγμή λέει:
Ακούστε, παιδιά μου. Έχω εσάς, επτά γιους, και είμαι έτοιμος να χύσω και την τελευταία σταγόνα του αίματός μου για σας. Όμως να θυμάστε αυτό που σας λέω: Αν ερχόταν κάποιος να μου πει: «Διάλεξε. Ή θα αρνηθείς το Χριστό, ή θα σου σκοτώσουμε τους επτά γιους», εγώ θα έλεγα (και τον πιάσανε τα κλάματα τον καημένο): «Ο Θεός τα έδωσε. Ο Θεός τα πήρε (*). Δεν είναι δικά μου. Του Θεού είναι. Το Χριστό δεν Τον αρνούμαι».(*) Η απάντηση του δικαίου Ιώβ όταν τον πληροφόρησαν ότι σκοτώθηκαν τα παιδιά του.
«Έκλαιγε σαν μικρό παιδί. Μου έχει μείνει άκόμα», έλεγε ο επίσκοπος Αμφιλόχιος.
Ο αγιασμένος Σέρβος πατέρας δεν είπε κάτι καινούργιο. Με την ομολογία του (έστω κι αν δεν βρέθηκε στη δύσκολη θέση να την εφαρμόσει) προστέθηκε στη μεγάλη χορεία των αγίων γονέων, που ενθάρρυναν και ήταν παρόντες στο μαρτυρικό θάνατο των παιδιών τους και οι περισσότεροι τους ακολούθησαν στο μαρτύριο: Αγία Σολομονή (μάνα των αγίων Επτά Μακκαβαίων), η μητέρα του αγίου Μελίτωνα (ενός από τους Σαράντα Μάρτυρες), Αγία Ανθία (μάνα του αγίου Ελευθερίου), Αγία Σοφία με τις τρεις θυγατέρες της και πολλοί άλλοι.
Τα συγκλονιστικά λόγια του πατέρα που αναφέραμε, ουσιαστικά θέλουν να δηλώσουν το εξής απλό:
«Αν αρνηθώ το Χριστό, τότε παύω να είμαι Πατέρας σας (το Π με κεφαλαίο). Και αντί για την ανάμνηση της ζωογόνου πατρικής αγκαλιάς, σας αφήνω μία θανατηφόρα κληρονομιά. Σας τραβάω, με το παράδειγμά μου, σε ένα δρόμο αιώνιου θανάτου και καταστροφής. Κι εγώ δεν σας γέννησα για να καταστραφείτε και να χαθείτε για πάντα. Σας γέννησα για να σωθείτε και για να ζείτε για πάντα Ζωή Αληθινή. Γι’ αυτό καλύτερα να σας καμαρώνω - Αιώνια Ζωντανούς - Μάρτυρες της Αλήθειας, παρά εσείς να επιβιώσετε με το στίγμα: “Τα παιδιά του αρνησίχριστου” και εγώ να είμαι αναπολόγητος στο φοβερό βήμα του Χριστού»!Με τις ευχές και τις πρεσβείες όλων των αγίων γονέων της Εκκλησίας μας, ας ανοίγουμε σωστά τις αγκαλιές μας για τα παιδιά μας, δίνοντάς τους αγάπη, που τα τρέφει και τα σώζει. Και αυτό θα γίνεται πραγματικότητα, μόνο όταν εμείς αγωνιζόμαστε σταθερά να ζούμε μέσα στην Αγκαλιά του Θεού, στην Εκκλησία Του.
Περιοδικό Λυχνία Νικοπόλεως - Τεύχος Απριλίου - π. Β. Λ.
"Ν": Το ταπεινό μας ιστολόγιο προτείνει την αγιοκατάταξη της νεομάρτυρος Παρασκευής, με ημέρα μνήμης τις 19 Μαΐου, επέτειο της γενοκτονίας των Ποντίων αδελφών μας. Αν και τα παιδιά της είναι άγιοι, δεν το γνωρίζω. Ασφαλώς βέβαια θα μνημονεύονται μαζί με τη σπουδαία μητέρα τους.
Μαζί προτείνουμε ταπεινά και την αγιοκατάταξη αυτού εδώ του άγνωστου Κύπριου νεομάρτυρα του 1974, με ημέρα μνήμης τις 21 Ιουλίου - μία μέρα μετά τις 20 Ιουλίου, επέτειο της Τουρκικής Εισβολής στη Μεγαλόνησο - για να μη συμπέσει με την εορτή του προφήτη Ηλία.
Ας έχουμε τις πρεσβείες όλων των μαρτύρων και πάντων των αγίων, κι εμείς και όλος ο κόσμος, πιστοί & "άπιστοι". Αμήν.
Παρακαλώ και:
Προσευχή απογόνου Ποντίων προσφύγων για τα θύματα της γενοκτονίας και για τον θύτη.
Οι μεγάλες αγίες μάρτυρες της Τουρκοκρατίας Ακυλίνα, Χρυσή, Αργυρή και Κυράννα.
Άγιος Νικήτας ο Νέος Ιερομάρτυρας & οι 1.241 Νεομάρτυρες του Χαλασμού της Νάουσας
Η Αγιότητα των Παιδομαρτύρων της Νάουσας (εικ.)
Μερικοί νεομάρτυρες (επίκαιροι όσο ποτέ;), μεταξύ των οποίων και έφηβοι!...
Ο νεομάρτυρας δημοσιογράφος Θωμάς Πασχίδης (1836-1890) & οι συν αυτώ
Πρόταση αγιοκατάταξης ορθοδόξων μορφών
Για την Τουρκία & τους Τούρκους
Μνήμη των αγίων Μαρτύρων του Αυγούστου 2013 στη Συρία
Μουσουλμάνοι που αγίασαν ως Χριστιανοί
Νεομάρτυρες
Σύγχρονοι μάρτυρες
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)