Εκείνη την εποχή, ο Αμαρφάλ, βασιλιάς της Σεναάρ, ο Αριώχ, βασιλιάς της Ελλασάρ, ο Χοδολλογομέρ, βασιλιάς της Ελάμ, και ο Θαργάλ, βασιλιάς των Εθνών, κήρυξαν τον πόλεμο στο Βαλλά, βασιλιά των Σοδόμων, στο Βαρσά, βασιλιά των Γομόρρων, στο Σινόβ, βασιλιά της Αδαμά, στο Συμοβόρ, βασιλιά της Σεβωείμ, και στο βασιλιά της Βαλάκ (Βέλα), δηλαδή της Σηγώρ.
Οι τελευταίοι ήταν 12 χρόνια υπόδουλοι στο Χοδολλογομέρ, και το δέκατο τρίτο έτος επαναστάτησαν. Έτσι συγκέντρωσαν τα στρατεύματά τους στην Αλμυρά (Νεκρά) θάλασσα.
Τον επόμενο χρόνο όμως, ο Χοδολλογομέρ και οι σύμμαχοι του συνέτριψαν τους γίγαντες των πόλεων Ασταρώθ και Καρναΐν, τους Ομμαίους της πόλεως Σαυή, και τους Χορραίους στα βουνά Σηείρ, μέχρι τη Φαράν, που βρίσκεται στην έρημο, νότια της Χαναάν. Έπειτα κατέστρεψαν όλη τη χώρα των Αμαληκιτών και νίκησαν τους Αμορραίους.
Τότε οι βασιλιάδες των Σοδόμων, των Γομόρρων, της Αδαμά, της Σεβωίμ και της Βαλάκ, παρατάχτηκαν στην κοιλάδα της Νεκράς Θάλασσας, για πόλεμο εναντίον του Χοδολλογομέρ και των συμμάχων του. Οι βασιλιάδες των Σοδόμων και των Γομόρρων νικήθηκαν στη μάχη. Κατά την υποχώρηση τους, επειδή η κοιλάδα είχε πολλούς λάκκους με πίσσα, ο στρατός των Σοδόμων και των Γομόρρων έπεσαν εκεί μέσα, ενώ όσοι γλίτωσαν έφυγαν προς τα βουνά. Οι νικητές λεηλάτησαν τα Σόδομα και τα Γόμορρα και πήραν όλα τα αποθέματα τροφίμων. Πήραν ακόμη αιχμάλωτο τον ανηψιό του Αβραάμ, το Λωτ, που κατοικούσε στα Σόδομα, μαζί με την οικογένειά του και όλα τα υπάρχοντα του, και έφυγαν.
Κάποιος όμως που γλίτωσε, ήρθε και τα ανάγγειλε όλα αυτά στον Αβραάμ. Αυτός κατοικούσε κοντά στη Δρυ του Μαμβρή του Αμορραίου, αδερφού του Εσχώλ και του Αυνάν, οι οποίοι ήταν σύμμαχοι του Αβραάμ. Όταν ο Αβραάμ άκουσε ότι αιχμαλωτίστηκε ο ανιψιός του, εξόπλισε 318 από τους υπηρέτες του και καταδίωξε τους τέσσερις βασιλιάδες ως τη Δαν. Τη νύχτα χώρισε τους άντρες του σε μικρές ομάδες, επιτέθηκε στους εχθρούς και τους κατατρόπωσε. Τους καταδίωξε ως τη Χοβά, αριστερά της Δαμασκού και πήρε πίσω όλα τους τα λάφυρα. Έφερε πίσω και τον ανηψιό του το Λωτ, μαζί με την οικογένειά του και όλα του τα υπάρχοντα, αλλά και τους άλλους αιχμαλώτους.
Καθώς ο Αβραάμ επέστρεφε, βγήκε ο βασιλιάς των Σοδόμων να τον προϋπαντήσει στην κοιλάδα Σαβύ. Επίσης και ο Μελχισεδέκ, ο βασιλιάς της Σαλήμ, που ήταν και ιερέας του ύψιστου Θεού. Ο Μελχισεδέκ έφερε στον Αβραάμ ψωμί και κρασί και τον ευλόγησε. Ο Αβραάμ τότε έδωσε στο Μελχισεδέκ το ένα δέκατο απ’ όλα του τα λάφυρα.
Ο βασιλιάς των Σοδόμων ζήτησε από τον Αβραάμ μόνο τους άντρες του και του είπε να κρατήσει για τον εαυτό του τα λάφυρα. Αλλά ο Αβραάμ κράτησε μόνο ότι έφαγαν οι άντρες του, έδωσε και στο Μαμβρή και τα αδέρφια του το μερίδιό τους από τα λάφυρα, και τα υπόλοιπα τα επέστρεψε στο βασιλιά των Σοδόμων. (1)
Οι Πατέρες της Εκκλησίας προβάλλουν τον Αβραάμ ως πρότυπο πνευματικής καθαρότητας και ακρίβειας πίστεως. Η άρνησή του να λάβει δώρα δεν ήταν απλώς μια πράξη ταπεινοφροσύνης, αλλά μια θεολογικά θεμελιωμένη στάση.
Λέει ο Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος: «Ο Αβραάμ δεν ήθελε να συνδεθεί με τον ασεβή βασιλέα. Προτιμούσε να στερηθεί παρά να δώσει αφορμή να δοξαστεί η αμαρτία. Το να παίρνεις από τον ασεβή είναι σαν να δέχεσαι τον τρόπο ζωής του».
Ο Άγιος Εφραίμ ο Σύρος: «Ο δίκαιος Αβραάμ ήξερε ότι τα Σόδομα θα καταστραφούν. Πώς λοιπόν να κρατήσει ως ευλογία τα δώρα εκείνου που είναι σκεύος καταστροφής; Ο Θεός θα ευλογήσει αυτόν που δεν βάζει τίποτα ακάθαρτο στα χέρια του».
Ο Μέγας Βασίλειος: «Δεν πρέπει ο πιστός να έχει κοινωνία με τα έργα του σκότους, ακόμη και αν αυτά προσφέρονται με ένδυμα ευεργεσίας. Ο Αβραάμ απέφυγε την ντροπή του να πλουτίσει από χέρια ανόσια».
Οι Πατέρες αναγνωρίζουν ότι πίσω από την άρνηση του Αβραάμ υπάρχει διάκριση. Να μη φανεί πως ο Θεός τον ευλόγησε μέσω ανθρώπων ασεβών, ώστε να μη δοθεί καμιά αφορμή για σκάνδαλο.
Στον αντίποδα αυτής της πατερικής στάσης, παρατηρείται στις μέρες μας το φαινόμενο να αποδέχονται ακόμη και εκκλησιαστικά πρόσωπα και φορείς, δωρεές, χορηγίες ή “ευεργεσίες” από πρόσωπα κοσμικά και ηθικά επιλήψιμα ή αλλόθρησκα και το χειρότερο, από άτομα που κινούνται στον αποκρυφιστικό χώρο. Το γεγονός αυτό εγείρει σοβαρά θεολογικά και ποιμαντικά ερωτήματα.
Αποδεχόμενοι χορηγίες από ανθρώπους, εταιρείες, οργανισμούς που προωθούν αντιχριστιανικές πολιτικές, από επιχειρηματίες που δραστηριοποιούνται με ηθικά αμφιλεγόμενα μέσα (καζίνο, τυχερά παιχνίδια, αισχρά προϊόντα), σχετικοποιούν στη συνείδηση των πιστών την καθαρότητα που πρέπει να διέπει τις ενέργειες εκκλησιαστικών προσώπων και απογειώνουν την μη αποδεκτή ρήση «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα»!
Έτσι, δημιουργείται σύγχυση, που οδηγεί στο ερώτημα αν τελικά «όλα είναι αποδεκτά» αρκεί να υπάρχει χρήμα. Πολύ φοβάμαι πως αυτές οι ενέργειες θέτουν εν αμφιβόλω την ιεραποστολική καθαρότητα της Εκκλησίας, που καλείται να είναι «αγία καί άμωμος». Δίνουν την εντύπωση ότι η Εκκλησία συμβιβάζεται με τον κόσμο, όπως δεν έκανε ποτέ ο Αβραάμ. Αντιστρατεύεται δε την πνευματική διάκριση, διότι, όπως λέει ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος, «Ὁ ἀληθινός ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ φυλάσσεται ἀπό τήν παραμικρή κοινωνία με τό σκοτάδι».
(1) Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΩΝ ΤΕΣΣΑΡΩΝ ΒΑΣΙΛΕΩΝ ΜΕ ΤΑ ΣΟΔΟΜΑ ΚΑΙ ΤΑ ΓΟΜΟΡΡΑ (ΓΕΝΕΣΗ ΚΕΦ. 14) ΒΑΣΙΛΙΑΔΕΣ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ
Αυτή είναι μια ερώτηση που κρύβει όλες τις απαντήσεις...
Διάβασα με ενδιαφέρον μία ερώτηση που κατατέθηκε στον αρμόδιο υπουργό στη Βουλή. Αναφέρεται στα περίφημα αυτοκρατορικά χρυσόβουλα!
Την περίοδο της κραταιάς ανατολικής ρωμαϊκής αυτοκρατορίας (της βυζαντινής), οι αυτοκράτορες του Βυζαντίου, της Κωνσταντινούπολης δηλαδή, εξέδωσαν πολλά και πανίσχυρα χρυσόβουλα κατοχυρώνοντας τα δικαιώματα και της περιουσίες των μοναστηριών (πολλά από τα οποία σώζονται μέχρι σήμερα), την Αθωνικής Πολιτείας του Αγίου Όρους, της Αυτοκρατορικής Μονής του Θεοβαδίστου Όρους Σινά, της μεγάλης Μονής του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου στην Πάτμο, των Πατριαρχείων Κωνσταντινουπόλεως, Αλεξανδρείας, Αντιοχείας και Ιεροσολύμων.
Όταν καταλύθηκε η αυτοκρατορία και οι αραβικές και μουσουλμανικές φυλές βρέθηκαν να κυριαρχούν στις περιοχές, οι μουσουλμάνοι ηγεμόνες, χαλίφιδες και σουλτάνοι, στηριζόμενοι στα βυζαντινά χρυσόβουλα, εξέδιδαν φιρμάνια με τα οποία και πάλι προστατεύονταν οι Μονές και τα Πατριαρχεία. Τότε δεν υπήρχε το μεγάλο μωσαϊκό εθνικών κρατών που υπάρχει σήμερα. Τότε δεν υπήρχαν άλλοι τίτλοι ιδιοκτησίας, ούτε άλλες καταγραφές σε εθνικά κτηματολόγια. Έτσι διαφυλάχθηκαν μοναστήρια και Πατριαρχεία.
Στην περίφημη δίκη της μονής Βατοπεδίου πριν από λίγα χρόνια, το Πρωτοδικείο της Ξάνθης αμφισβητούσε την νομιμότητα και εγκυρότητα των βυζαντινών χρυσοβούλων. Μολονότι φυλακίσθηκε ο Ηγούμενος, όταν με απαλλακτικό βούλευμα απαλλάχθηκε όλων των κατηγοριών, αφενός ελάχιστα ΜΜΕ το προέβαλαν, αφετέρου είχε ήδη γίνει μεγάλη ζημιά στο κύρος των χρυσοβούλων. Η "μικρή" χώρα μας δεν μπόρεσε να καταλάβει τότε σε πόσο μεγάλο κίνδυνο έθεσε την Μεγάλη Ελλάδα της Παγκόσμιας Ορθοδοξίας.
Προ ημερών κατατέθηκε στη Βουλή ερώτηση σχετικά με την αναγνώριση των βυζαντινών χρυσοβούλων και των μετέπειτα φιρμανίων. Αν αναγνωρίζονται αυτοί οι τίτλοι, τότε εξασφαλίζεται η βιωσιμότητα των Μονών και των Πατριαρχείων και δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από κανένα άλλο σύγχρονο κράτος. Δεν βρεθήκαμε ξαφνικά στα μέρη αυτά ουρανοκατέβατοι. Υπάρχει ιστορική συνέχεια, ιστορική μνήμη, ιστορική διαδρομή αναμφισβήτητη. Η βουλευτής Ασπασία Κουρουπάκη έθεσε πολύ ορθά το ζήτημα! Το σωστό, να το λέμε. Ειλικρινά τι θα απαντήσει ο αρμόδιος υπουργός;
90 άνθρωποι, μεταξύ των οποίων και γνωστές προσωπικότητες, συνυπέγραψαν μια διακήρυξη που περιγράφει τα χάλια μας και ορίζει κάποιους δρόμους για την έξοδο από αυτήν. Και στη συνέχεια τονίζει ότι "ευτυχώς υπάρχουν" ηγετικές προσωπικότητες
"...με κυβερνητική εμπειρία, ακεραιότητα, παιδεία και αποδεδειγμένο πατριωτισμό, που διαθέτουν το απαιτούμενο κύρος στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Προσωπικότητες που έχουν πίστη στην ευρωπαϊκή παράδοση και στον δυτικό προσανατολισμό της χώρας αλλά και έχουν έμπρακτα αποδείξει ότι βλέπουν την Ελλάδα ως ισότιμο μέλος της Δύσης και όχι ως ουραγό, που αντιλαμβάνονται τις διεθνείς συμμαχίες της Ελλάδας ως πλαίσιο προώθησης του εθνικού της συμφέροντος, όπως, άλλωστε λειτουργούν όλες οι κυρίαρχες χώρες.
Που να έχουν αυτοτελές όραμα και σχέδιο για την Ελλάδα, δίχως να παραδίδονται στο εκάστοτε έξωθεν εισαγόμενο αφήγημα. Που να γνωρίζουν να οικοδομούν συμμαχίες και να διαμορφώνουν στόχους. Προσωπικότητες που μπορούν να εξασφαλίσουν την ασφάλεια του μέλλοντος των νεώτερων γενεών και των γενεών που έρχονται. Που να έχουν την ικανότητα να δρομολογήσουν μία νέα εποχή για την Ελλάδα".
Αυτές τις προσωπικότητες τις καλούν να επιστρατευθούν για τη σωτηρία της πατρίδας μας. Αν και δεν κατονομάζεται ο Αντώνης Σαμαράς, κατά γενική ομολογία το κείμενο δημοσιεύθηκε για να στηρίξει την διαφαινόμενη δική του προσπάθεια για νέο (ξανά) πολιτικό κόμμα, πατριωτικό υποτίθεται πλέον, που θα διαδεχτεί το Μητσοτάκη. Ιδού ολόκληρο το κείμενο με τις υπογραφές του.
Από τα σχόλια σε αυτή την αναδημοσίευση, τα λέει όλα ένα, που αναφέρει:
Όσο κι αν συμφωνώ με όσα λέτε, όσο κι αν σας εμπιστεύομαι πολλούς από τους υπογράφοντες, με το Σαμαρά δεν συντάσσομαι γιατί μου έχουν ακόμη μείνει κάποια ψήγματα μνήμης.
Εγώ δεν καταλαβαίνω γιατί οι 90 συνυπογράφοντες περιμένουν κάτι καινούργιο (ή "παλιοκαινούργιο") και δεν πλαισιώνουν τη ΝΙΚΗ. Γράφουν ότι τα μικρά "κόμματα διαμαρτυρίας" δεν μπορούν να βοηθήσουν την κατάσταση. Από πού κι ώς πού είναι "κόμμα διαμαρτυρίας" η ΝΙΚΗ; (Η οποία σημειωτέον έχει επισημάνει και έχει προτείνει λύσεις για όλα τα προβλήματα που επισημαίνουν οι 90 στο κύριο σώμα του κειμένου τους! *).
Αν φοβάσαι ότι είναι ακόμα μικρή, έλα κοντά και βοήθησε να γίνει μεγάλη, να φουντώσει η Επανάσταση που ξεκίνησε και να γίνει κυβέρνηση απελευθέρωσης! Αλλιώς πάμε για νιοστή φορά σε ξαναζεσταμένο φαΐ από το ψυγείο της νέας τάξης πραγμάτων. Μια από τα ίδια. Και οι 90 "πατριώτες" δεν είναι τίποτ' άλλο παρά λαγοί του συστήματος.
Στην ομιλία του αναλύει το θέμα της Βορείου Ηπείρου στο νέο διεθνές
και περιφερειακό περιβάλλον. Ο Γρίβας εξηγεί την ιστορική και στρατηγική
σημασία της περιοχής και πώς αυτή σχετίζεται με τη γεωπολιτική
κατάσταση της Ελλάδας και των διεθνών δυνάμεων, ιδιαίτερα κατά τον 20ό
αιώνα.
Σχολιάζει τη στάση των μεγάλων δυνάμεων, όπως οι Αγγλοσάξονες και οι
Ρώσοι, και πώς αυτές χρησιμοποιούσαν την Ελλάδα ως “φράγμα” ενάντια στη
Ρωσία. Τονίζει πως η Ελλάδα και η Βόρειος Ήπειρος ήταν σημαντικοί
γεωπολιτικοί παράγοντες για την ισχυροποίηση της δυτικής στρατηγικής,
αλλά οι διεθνείς ισορροπίες εμπόδισαν την ολοκληρωτική ενσωμάτωσή τους
στην ελληνική επικράτεια.
Ο κ. Γρίβας αναφέρεται στην ιστορική πραγματικότητα της επανάστασης
του 1821 και το ρόλο της στην αλλαγή της παγκόσμιας γεωπολιτικής,
υπογραμμίζοντας το παράδοξο της ελληνικής ανεξαρτησίας που ταυτόχρονα
την καθιστούσε ελεγχόμενη και εξαρτημένη από τις μεγάλες δυνάμεις.
Επισημαίνει τη στρατηγική ανάγκη για την Ελλάδα να παραμείνει μικρή και
ελεγχόμενη, κάτι που θα εξηγούσε γιατί η Βόρεια Ήπειρος δεν ενσωματώθηκε
πλήρως στην Ελλάδα. Παράλληλα, επισημαίνει τη συνέχιση της κουλτούρας
εξάρτησης και υποτέλειας στην Ελλάδα και την ανάγκη για την αποκατάσταση
της ελληνικής εθνικής ταυτότητας ως απαραίτητη προϋπόθεση για την
ανεξαρτησία και την στρατηγική της ισχύ.
Συνεχίζοντας, εκφράζει έναν βαθύ προβληματισμό για την πορεία της
Ελλάδας στην παγκόσμια γεωπολιτική και πολιτισμική σκηνή, θέτοντας το
ερώτημα αν η χώρα μας θα καταφέρει να διατηρήσει την εθνική της
ταυτότητα και την πολιτιστική της κληρονομιά ή θα οδηγηθεί σε μια
κατάσταση εξάρτησης και αποδυνάμωσης.
Ο κ. καθηγητής αναφέρεται στην ιστορική θέση της Ελλάδας ως
κληρονόμου της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και την ανάγκη για έναν
πολιτισμικό αναστοχασμό, καθώς και τη σημασία της ορθοδοξίας, της
ελληνικής ιστορίας και της πολιτισμικής κληρονομιάς για τη διαμόρφωση
μιας εθνικής στρατηγικής. Ταυτόχρονα, ενσωματώνει μια βαθιά ανησυχία για
τη γεωπολιτική ανισότητα που δημιουργείται στην περιοχή, λόγω της
τουρκικής φιλοδοξίας για ανασύσταση της αυτοκρατορίας και της έλλειψης
μιας ισχυρής στρατηγικής από την Ελλάδα για να αντεπεξέλθει.
Ο κ. Γρίβας διαπιστώνει ότι η Ελλάδα έχει φτάσει σε ένα σημείο όπου
είτε θα επιλέξει να αναδείξει την πολιτιστική της δύναμη και να
διαδραματίσει πρωταγωνιστικό ρόλο στο παγκόσμιο πολιτισμικό και
γεωπολιτικό σύστημα, είτε θα γίνει θύμα των εξωτερικών πιέσεων και
επιθέσεων.
«Το μήνυμα είναι σαφές: η Ελλάδα πρέπει να στηρίξει τη θέση της,
αναγνωρίζοντας τη σπουδαιότητα του πολιτισμού της και της ορθοδοξίας,
και να υπερασπιστεί τα εθνικά της συμφέροντα, με ιδιαίτερη έμφαση στην
προστασία του βορειοηπειρωτικού ελληνισμού. Μιλάμε για έναν αγώνα για την πολιτιστική επιβίωση και την αναγνώριση του ελληνικού ρόλου στον κόσμο του 21ου αιώνα».
Η σπάνια, αυθεντική και εφ’όλης της ύλης μαρτυρία του κ. Κωνσταντίνου
Καρακατσάνη, Καθηγητή Πυρηνικής Ιατρικής του Αριστοτελείου
Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (Μέλους του Βουλευτηρίου της ΝΙΚΗΣ & της Επιτροπής Δεοντολογίας), τόσο για τα 19 χρόνια προσωπικής επαφής του
με τον Άγιο Παΐσιο, όσο και για δεκαετίες έρευνας επάνω στην αλήθεια της
Ορθόδοξης Πίστης και τις επιστημονικές προκλήσεις της Βιοηθικής.
Μία πραγματική κατάθεση ψυχής, που ξεκινά από το βίωμα των χαρισμάτων
του Αγίου Παϊσίου και την ατράνταχτη απόδειξη της γνησιότητας της
χειρόγραφης επιστολής του Αγίου «Σημεία των Καιρών -666» για τις νέες
ταυτότητες, και φθάνει έως έως τα πλέον κρίσιμα ζητήματα επιστήμης και
βιοηθικής: τον εγκεφαλικό θάνατο, τη βάση της ψυχιατρικής, την
ομοιοπαθητική, τις αμβλώσεις.
Έγραφε προ δεκαετίας ο Δημήτρης Νατσιός, Πρόεδρος της ΝΙΚΗΣ, για τους παιδαγωγικούς λόγους του Αγίου Παϊσίου.
Εν πρώτοις μια φράση από τον σπουδαίο Δημ. Καμπούρογλου: «Όλα τα έθνη
για να προοδεύσουν πρέπει να βαδίσουν εμπρός, πλην του ελληνικού που
πρέπει να στραφεί πίσω».
Είναι βέβαιο ότι ο σοφός αθηναιογράφος, όπως ονομάστηκε, εννοούσε την
παράδοσή μας, που δεν είναι κάτι το νεκρό, αλλά η ζωντανή φωνή των
κεκοιμημένων. Μόνο οι νεκροί λαοί έχουν παράδοση νεκρή. «Εμείς θα
γινόταν να ζήσουμε χωρίς τους νεκρούς;» αναρωτιέται ο ποιητής.
Υπακούοντας, λοιπόν, στην προτροπή του συγγραφέα, θα στρέψουμε το βλέμμα
μας πίσω, για να δούμε, εν συντομία, και να καμαρώσουμε τον δάσκαλό,
όπως μας τον προβάλλει η έξοχη παράδοσή μας. Και θα κλείσουμε με τα
λόγια, του αγίου Γέροντα Παϊσίου.
Κατ’ αρχάς, τι σημαίνει η λέξη δάσκαλος; «αρχή σοφίας ονομάτων
επίσκεψις». Η λέξη δάσκαλος, σύμφωνα με μία ετυμολογική ερμηνεία, πολύ
όμορφη, γι’ αυτό ίσως να είναι και παρετυμολογία, προέρχεται από το
αρχαίο ρήμα, συνηρημμένο, δάω-ώ, που σημαίνει φωτίζω. (Από δω η δάδα, το
δαδί). Με ενεστωτικό διπλασιασμό γίνεται δαδάσκω και διδάσκω. Από το
διδάσκω παράγεται ο διδάσκαλος. Άρα δάσκαλος και Παιδεία, γενικότερα,
στα καθ’ ημάς, σημαίνει φως. (Οι Δάσκαλοι του Γένους, ονομάζονταν
Φωτιστές του Γένους) Γράφει ο Πλάτων: «Παιδεία εστί ου την υδρία
πληρώσαι, αλλά άναψαι αυτήν». Παιδεία είναι, όχι το γέμισμα ενός άδειου
δοχείου (ο εγκέφαλος του παιδιού), αλλά άναμμα ψυχής, είναι φως δηλαδή.
Σήμερα τι κάνουμε στα σχολεία; Εγκαταλείψαμε, σβήσαμε την ψυχή του
παιδιού και στραφήκαμε στον εγκέφαλό του, γεμίζοντάς τον με περιττές,
πολλές φορές, πληροφορίες. Γι’ αυτό οι μαθητές δεν αγαπούν το σχολείο
και το πετροβολούν.
Ίσως και τις καταλήψεις πρέπει να τις εκλάβουμε σαν κραυγή απόγνωσης
των νέων για τον χαμένο δάσκαλο, για την ανύπαρκτη παιδεία. Ανηφορίζουμε
την ιστορία, την παράδοση και στεκόμαστε με θαυμασμό στον δεύτερο χρυσό
αιώνα, μετά του Περικλή, του Ελληνισμού. Στον χρυσό αιώνα των Πατέρων
της Εκκλησίας. Γράφει ο ουρανοφάντωρ Μέγας Βασίλειος. Ο δάσκαλος πρέπει
να είναι «αρχέτυπον βίου, νόμος έμψυχος και κανών αρετής». Επαναλαμβάνει
ο άγιος τον Πλούταρχο στο εξαίσιο «περί παίδων αρετής» πόνημά του.
Έλεγε ο Πλούταρχος. «Διδασκάλους ζητητέον τοις τέκνοις, οι και τοις
βίοις εισίν αδιάβλητοι και τοις τρόποις ανεπίληπτοι και ταις εμπειρίαις
άριστοι».
Ζωντανή η παράδοση των αρχαίων στους Πατέρες, με μία διαφορά. Οι
αρχαίοι αποβλέπουν στην αρετή, στην καλοκαθαγία. Οι Πατέρες και δή διά
στόματος του αγίου Χρυσοστόμου θα πουν: «Παιδεία εστί μετάληψις
αγιότητος».
«Τα τέκνα ημών της εν Χριστώ Παιδείας μεταλαβέτωσαν», γράφει ο Κλήμης
ο Αλεξανδρεύς στους «Στρωματείς». Αν βέβαια πεις σήμερα σε κάποιον διά
βίου αμαθή του νυν υπουργείου ότι σκοπός της Παιδείας είναι η απόκτηση
αρετών και η αγιότητα κινδυνεύεις με… λιθοβολισμό, σε αναμένει ο
χλευασμός. Παιδεία για τους νυν φωταδιστές δεν είναι μόρφωση, παίδευση,
καλλιέργεια χαρακτήρων και εμφύσηση αξιών, αλλά απονομή βεβαιώσεων
τυπικών προσόντων, ένα άχρηστο χαρτί με το οποίο θα συνωστίζεται ο νέος
στους βουλευτικούς προθαλάμους εκλιπαρώντας μία θέση ημιαπασχόλησης.
Πίσω στους Πατέρες. Έλεγε ο άγιος Γρηγόριος «καλών των διδασκάλων καλοί
και οι μαθηταί». «Τούτο διδασκάλου αρίστον, το δι’ εαυτού παιδεύειν α
λέγει» αυτό είναι το γνώρισμα του αρίστου δασκάλου, το να διαπαιδαγωγεί,
επιβεβαιώνοντας τα όσα διδάσκει με το προσωπικό του παράδειγμα,
βροντοφωνάζει ο ιερός Χρυσόστομος, και προσθέτει την θεμελιώδη αρχή της
εν Χριστώ Παιδείας, «έκτεινον την της αγάπης σαγήνην, ίνα μη το χωλόν
εκτραπή, ιαθή δε μάλλον», άπλωσε τα δίχτυα της αγάπης, για όλους τους
μαθητές σου. Αν δεν αγαπάς, αν δεν ξεχειλίζει η καρδιά από αγάπη για τα
παιδιά, ματαιοπονείς. Τα παιδιά νιώθουν αυτήν την αγάπη και σου
προσφέρουν, ως αντίδωρο, μία ανθοδέσμη με άνθη μυρίπνοα από την ψυχή
τους.
Τον τύπο τούτο του Έλληνα δασκάλου, του μεταλαμπαδευτή των τιμαλφών
αξιών του Γένους, τον πολέμησαν και τον κλόνισαν οι απανωτές
εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις, αναγεννήσεις, αναπτερώσεις και λοιπά ηχηρά
φληναφήματα. Μες στις σχολικές τάξεις, αντί να ρέουν τα γάργαρα νάματα
της εξαίσιας παράδοσής μας, τα οποία ξεδιψούν δασκάλους και μαθητές,
εισπνέουμε τις αναθυμιάσεις, που αναδίδουν τα βαλτόνερα Δύσης και
Ανατολής. Και ιδού οι προκοπές μας!! Και όμως υπήρχαν άνθρωποι, όταν οι
περισσότεροι ήταν βυθισμένοι στην αποκάρωση της ψευτοευημερίας, που
έβλεπαν την επερχόμενη βοθρόπτωση, υλική και πνευματική. (Μιας υλικής
κατάρρευσης προηγείται πάντοτε μια πνευματική εξαθλίωση και ήττα).
Ο οσιακής μνήμης γέροντας Παϊσιος ο Αγιορείτης, ο κατά κόσμον… ολιγογράμματος άγιος μοναχός, μας άφησε πολυτίμητες διδαχές για την Παιδεία και τον δάσκαλο.
Αν στα διάφορα σεμινάρια που διοργανώνονται «με το κιλό» κάθε χρόνο,
για τους δασκάλους ακούγαμε τα λόγια του Γέροντα και όχι τις ανούσιες
και ανιαρές τιποτολογίες, που μας σερβίρουν οι σχολικοί σύμβουλοι και οι
άσχετοι, συνήθως και ασήμαντοι εισηγητές τους, ίσως η Παιδεία να
ξανακαθόταν στον βασιλικό της θρόνο. Σκύβω, λοιπόν, με πολλή ευλάβεια
και αντλώ από το βιβλίο «με πόνο και αγάπη για τον σύγχρονο άνθρωπο»,
λίγα λόγια του αγίου Γέροντα, που μοσχοβολούν σαν το Τίμιο Ξύλο. Εν
πρώτοις για το θέμα των απεργιών, που το ακούμε αυτές τις ημέρες. Έλεγε ο
Γέροντας: «-Εγώ λέω στους δασκάλους ποτέ να μην κάνουν απεργία, εκτός
αν πάνε να καταργήσουν τα Θρησκευτικά, την προσευχή ή να κατεβάσουν τον
σταυρό από την σημαία. Τότε πρέπει να διαμαρτυρηθούν. Αλλιώς τι φταίνε
τα παιδιά να χάνουν μαθήματα!».
Μιλά για την πληθώρα των μαθημάτων και δραστηριοτήτων, με τα οποία
καταπλακώσαμε τα παιδιά, ενώ το σημαντικότερο γι’ αυτήν την ηλικία είναι
το παιχνίδι, το ομαδικό και όχι τα ψυχοφθόρα ηλεκτρονικά. (7ωρα από την
Α’ Δημοτικού, ξένες γλώσσες και υπολογιστές, λες και μιλάμε για
διανοητικές μηχανές).
«Σήμερα φορτώνουν τα παιδιά ένα σωρό και τα μπερδεύουν. Τα μπουχτίζουν
στα γράμματα χωρίς πνευματικό αντιστάθμισμα. Στα σχολεία τα παιδιά
πρέπει πρώτα να μαθαίνουν τον φόβο Θεού. Μικρά παιδιά να πάνε να μάθουν
αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά-ενώ Αρχαία να μην μάθουν-μουσική, το ένα, το
άλλο… Τι να πρωτομάθουν; Όλο γράμματα και αριθμούς και εκείνα που είναι
να μάθουν, για την Πατρίδα τους, δεν τα μαθαίνουν. Ούτε πατριωτικά
τραγούδια ούτε τίποτε».
Ο οξυδερκής Γέροντας γνωρίζει πως η γλώσσα μας, μαζί με την πίστη, αποτελούν τα απόρθητα αμυντήρια της εθνικής μας συνείδησης.
«Είναι και μερικοί που πάνε να κάνουν μία νέα γλώσσα. Η ελληνική όμως
γλώσσα είναι “γλώσσα” από τις πύρινες Γλώσσες της Πεντηκοστής! Το δόγμα
της πίστεώς μας καμμιά γλώσσα δεν μπορεί να το αποδώση. Γι’ αυτό
οικονόμησε ο Θεός και η Παλαιά Διαθήκη μεταφράσθηκε από τους Εβδομήκοντα
στην ελληνική γλώσσα και το Ευαγγέλιο γράφτηκε στην ελληνική γλώσσα. Αν
δεν ξέρη Αρχαία Ελληνικά κανείς και ασχολήται με το δόγμα, μπορεί να
πλανηθή. Και εμείς καταργήσαμε τα Αρχαία από τα σχολεία! Μετά από λίγο
θα έρχωνται Γερμανοί να διδάσκουν Αρχαία στα δικά μας Πανεπιστήμια. Τότε
θα καταλάβουν οι δικοί μας την αξία που έχουν τα Αρχαία Ελληνικά, αφού
πρώτα γίνουν ρεζίλι, και θα πουν: “Για δες η Εκκλησία που κρατούσε τα
Αρχαία”!
Πάνε να εξαφανίσουν ένα ορθόδοξο έθνος. Ξέρετε τι σημαίνει αυτό; Ένα
ορθόδοξο έθνος σήμερα είναι μεγάλη υπόθεση! Παλιά είχαμε την φιλοσοφία. Η
Αγία Αικατερίνη με βάση την φιλοσοφία αποστόμωσε τους φιλοσόφους. Οι
φιλόσοφοι ετοίμασαν τον δρόμο για τον Χριστιανισμό. Το Ευαγγέλιο
γράφτηκε στα ελληνικά και διαδόθηκε στον κόσμο. Μετά οι Έλληνες
προχώρησαν να φωτίσουν και τους Σλάβους. Σε μερικούς δεν συμφέρει να
υπάρχη η Ελλάδα. “Μας κάνει κακό, λένε. Πρέπει να την εξαφανίσουμε».
Πληγή πυορροούσα σήμερα για την πατρίδα η φυγή των νέων στο εξωτερικό.
Τα σπουδαιότερα μυαλά λεηλατούνται από τους ξένους, σε συνδυασμό με την
δημογραφική απίσχνανση, οδηγούμαστε σε ιστορική ευθανασία.
«Πάντα λέω στα παιδιά που πάνω έξω για σπουδές: “Να πάτε, αφού το
θέλετε, αλλά να προσέξετε να μη χάσετε την πίστη σας, να πάρετε μόνον
τις γνώσεις τους. Και προπαντός μην ξεχάσετε να γυρίσετε πίσω στην
Πατρίδα. Η Ελλάδα σας περιμένει. Έχετε χρέος να την βοηθήσετε. Να είστε
κοντά στους Έλληνες, για να μην αναγκάζωνται οι καημένοι να τρέχουν στο
εξωτερικό, για να βρουν έναν γιατρό ή έναν ειδικό για μία επιστήμη. Πολύ
να προσέξετε να μην ψυχραθή η καρδιά σας. Οι Ευρωπαίοι είναι ψυχροί. Η
Αμερική πάλι είναι μόνο για να πλουτίζη κανείς υλικά και να χρεωκοπή
πνευματικά».
Και τέλος τα χρυσά του λόγια για το έργο του δασκάλου.
«Είναι μεγάλη υπόθεση ο σωστός δάσκαλος, ιδίως στις μέρες μας! Τα παιδιά
είναι άγραφες κασέτες ή θα γεμίσουν βρώμικα τραγούδια ή βυζαντινή
μουσική. Το έργο του δασκάλου είναι ιερό. Έχει μεγάλη ευθύνη και, αν
προσέξη, μπορεί να πάρη μεγάλο μισθό από τον Θεό. Να φροντίζη να διδάσκη
στα παιδιά τον φόβο του Θεού. Πρέπει να βρουν τρόπο οι εκπαιδευτικοί να
περνάνε κάποια μηνύματα στα παιδιά για τον Θεό και για την Πατρίδα. Ας
σπείρουν αυτοί τον σπόρο, και ας μην τον δουν να βλαστάνη. Τίποτε δεν
πάει χαμένο κάποια στιγμή θα πιάση τόπο.
Και πάντα με το καλό, με επιείκεια, με αγάπη να φέρωνται στα παιδιά.
Να προσπαθούν να ξυπνάνε το φιλότιμό τους. Το παιδί θέλει αγάπη,
ζεστασιά. Πολλά παιδιά την στερούνται τελείως στο σπίτι. Αν οι δάσκαλοι
αγαπήσουν τα παιδιά, θα τους αγαπήσουν και εκείνα, και τότε θα κάνουν
πιο εύκολα το έργο τους. Εμάς ο δάσκαλος με την βέργα μας χτυπούσε, όταν
έβλεπε αταξία, αλλά αγαπούσε τα παιδιά και τα παιδιά τον αγαπούσαν. Δεν
είχε δικά του παιδιά και τα αγαπούσε τα παιδιά πολύ. Γι’ αυτό λέω ότι
καλοί είναι οι γονείς που γεννούν πολλά παιδιά και γίνονται πολύτεκνοι,
αλλά καλύτεροι είναι οι σωστοί εκπαιδευτικοί που αναγεννούν του κόσμου
τα παιδιά και γίνονται υπέρ-υπέρ-πολύτεκνοι! Δίνουν αναγεννημένους
ανθρώπους στην κοινωνία, και έτσι γίνεται καλύτερη».
Αν ζούσαμε σε κράτος ελληνικό και όχι στο ψευτορωμαίικο
χαρτοβασίλειο, στο μνημονιακό απολειφάδι και παίγνιο των Φράγκων, στα
παιδαγωγικά τμήματα αυτά θα διδάσκονταν και όχι οι μαγαρισιές της
Ρεπούση και των ομοϊδεατών της.
Δημήτρης Νατσιός
Η Μαρία Εζνεπίδου (ανηψιά του αγίου Παϊσίου) & ο Αθανάσιος Ρακοβαλής (από τους σημαντικότερους βιογράφους του, σήμερα βουλευτής Επικρατείας της ΝΙΚΗΣ) μιλούν σε βαρυσήμαντη εκδήλωση της ΝΙΚΗΣ για τον προσωπικό αριθμό (πολύ περισσότερα εδώ):
Και κλείνουμε με τη σημερινή (12 Ιουλίου 2025) ανακοίνωση:
«Τιμούμε σήμερα τον Άγιο Παΐσιο, προστάτη Άγιο του Κινήματος μας»
Τιμούμε τον Άγιο Παΐσιο, τον προστάτη Άγιο του Δημοκρατικού Πατριωτικού Λαϊκού Κινήματος ΝΙΚΗ
Σήμερα, 12 Ιουλίου, τιμούμε την ιερή μνήμη της κοίμησης του Οσίου Παϊσίου του Αγιορείτου, προστάτη Αγίου του Κινήματός μας.
Ο Άγιος Παΐσιος στάθηκε κοντά σε κάθε
άνθρωπο με λόγο παρηγορητικό, απλότητα, πίστη και φως ελπίδας,
διδάσκοντάς μας την αγάπη προς τον Θεό και τον συνάνθρωπο, την ταπείνωση
και την υπομονή στις δοκιμασίες.
Σήμερα, που η πατρίδα μας περνά μια περίοδο δοκιμασίας, με ακρίβεια, ανασφάλεια και κοινωνική αδικία, θυμόμαστε τα λόγια του:
«Η Ελλάδα θα περάσει δυσκολίες, αλλά στο τέλος θα θριαμβεύσει γιατί την αγαπά η Παναγία.»
και
«Ο Θεός θέλει τη συνεργασία μας. Να κάνουμε κι εμείς κάτι, κι Εκείνος θα κάνει ό,τι εμείς δεν μπορούμε.»
Μας καλεί να σταθούμε με πίστη και
υπομονή απέναντι στις δυσκολίες και να μην χάσουμε την ελπίδα,
εργαζόμενοι με ενότητα για το καλό του τόπου μας.
Το παράδειγμα της ζωής του Αγίου
Παϊσίου, γεμάτο προσφορά και πνευματικό αγώνα, παραμένει πηγή έμπνευσης
για όλους μας σε αυτή την κρίσιμη εποχή, όπου η πίστη και η αλληλεγγύη
είναι πολύτιμα στη ζωή μας και στον κοινό μας αγώνα για την αναγέννηση
της πατρίδας μας.
Ως Κίνημα ΝΙΚΗ, τον τιμούμε σήμερα
με προσευχή και ευγνωμοσύνη, ζητώντας την ευχή και την πρεσβεία του,
ώστε να συνεχίσουμε την πορεία μας με καθαρότητα καρδιάς, αγάπη και
αποφασιστικότητα για την Ελλάδα που μας αξίζει.
Τι είναι η Ρωμηοσύνη; Ποια τα γεωγραφικά της όρια; Ποια η θέση της Ελλάδας μέσα σ' αυτήν; Τι γίνεται στη Συρία; Τι μπορεί ή τι πρέπει να γίνει; Τι ξημερώνει αύριο;
Ο Θεόδωρος Ρηγινιώτης, υπεύθυνος της Θεματικής Ομάδας Πολιτισμού της ΝΙΚΗΣ, και ο Χαράλαμπος Αβραμίδης, εκπαιδευτικός, στην εκπομπή ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΝΙΚΗ με τον Γιάννη Καραβίδα (28/6/25).
