Τζίμης Πανούσης και Ορθόδοξη Εκκλησία: η τελευταία λέξη

Παρακαλώ, διαβάστε:

Μεγάλο αφιέρωμα στο Τζίμη Πανούση με άφθονο υλικό (μεταξύ των άλλων και την τελευταία του συνέντευξη, ευγενική αλλά και "αιρετική", όπως τον έχουμε συνηθίσει, ίσως όμως και τραγικά αληθινή) και έμφαση στη σχέση του με Ορθόδοξες Ιερές Μονές. Από εκεί η φωτο με τον π. Ευδόκιμο από την περίφημη Μονή Παναχράντου της Άνδρου.
Από εκεί το παρακάτω σχόλιο του π. Παντελεήμονος Κρούσκου (εντός του αφιερώματος - η έμφαση δική μας): 

Panteleimon Krouskos: Με την εκδημία του Τζίμη Πανούση αποκαλύφθηκε ότι είχε και αυτός μια πνευματική ανησυχία και οντότητα. Ω έκπληξη για εμάς τους περισσότερους που θρησκεύουμε ανοιχτά. Το τεράστιο στοίχημα αγαπητοί, είναι να αναγνωρίζουμε ή να υποψιαζόμαστε ότι πίσω από τον καθένα μας υπάρχει πνευματική οντότητα και αξία όταν ακόμα είναι αυτός εν ζωή και στην πιο προκλητική του στάση ακόμα. Ιδιαίτερα στους ευφυείς ανθρώπους, οι οποίοι γνωρίζουν πως να καμουφλάρονται από τους πολλούς. Ο Τζίμης Πανούσης είπε το εξής ταπεινό: Επέλεξα να κάνω και τις δυο φορές θρησκευτικό γάμο γιατί δεν μ αρέσει ο πολιτικός. Θα ήθελα να ανάβω κεράκια σε εκκλησίες, αλλά είμαι κομπλεξικός γιατί μεγάλωσα σε αρνητικό με την εκκλησία περιβάλλον. Ποιος έχει το θάρρος να εκφράζεται έτσι; Οι περισσότεροι ότι τους τυραννάει σαν κόμπλεξ το βαφτίζουν αρετή και ανωτερότητα. Πάντως φεύγοντας εκείνος, έκλεισε ένα μέγα κεφάλαιο. Απο δω και μπρος δεν βγαίνουν πια ιδιαίτεροι άνθρωποι στον χώρο που υπηρέτησε. Μόνο εργοστασιακά μοντέλα μαζικής παραγωγής. 15 Ιανουαρίου στις 10:47 π.μ.

Επίσης:

Η σχέση του Τζίμη Πανούση με την Εκκλησία: "Είμαι εξομολόγος του κοινού μου" Αρκετά διαφωτιστικό άρθρο που συνοψίζει το θέμα. 

Ο Τζίμης Πανούσης (1954-2018) διαβάζει τα Απομνημονεύματα του Μακρυγιάννη... (εκεί και αρκετά links σχετικά με το θέμα της αθεΐας και της πνευματικής αναζήτησης, που παρακαλώ - αν θέλετε - να τα λάβετε υπόψιν) 

Η κηδεία του

Η τελευταία λέξη στη σχέση του Πανούση με την Εκκλησία, που υπαινισσόμαστε στον τίτλο, είναι η χριστιανική κηδεία του, όπως βλέπουμε εδώ. Προφανώς δεν είχε ζητήσει πολιτική κηδεία, ούτε οι δικοί του επέλεξαν κάτι τέτοιο, παρόλο που έχει γίνει "της μοδός" τα τελευταία χρόνια για τους αυτοπροσδιοριζόμενους ως άθεους, ιδίως αριστερούς, όπως ο ίδιος ο Πανούσης θεωρούσε τον εαυτό του (αριστερό δηλαδή), καθώς βλέπουμε στο αφιέρωμα.

Τέλος, για να μη νομίζουν κάποιοι ότι όσο ζούσε ο μακαρίτης τον μισούσαμε, επειδή συμπεριφερόταν με επιδεικτική ασέβεια προς την Εκκλησία, και "τώρα που πέθανε" γράφουμε καλά λόγια και θέλουμε να τον "παρουσιάσουμε σαν δικό μας", είμαστε στην ευχάριστη θέση να παραθέσουμε κάτι που γράφαμε το 2010, σε μια από τις πρώτες αναρτήσεις του ιστολογίου μας, ένα άρθρο για το Νικόλα τον Άσιμο:

Σαλότητες για λόγους κοινωνικής κριτικής έχουν εμφανιστεί σε αρκετά πρόσωπα, από την αρχαιότητα ακόμα (βλ. π.χ. το Διογένη και γενικά τους κυνικούς φιλοσόφους), στο δυτικοευρωπαϊκό Μεσαίωνα το έκανε αυτό ο άγιος Φραγκίσκος της Ασίζης, ο Σέξπιρ βάζει τον Άμλετ να το παίζει τρελός, για ν' ανακαλύψει το δολοφόνο του πατέρα του (αλλά έμμεσα περνάει το μήνυμα της απελευθέρωσης μέσω της απόρριψης της συμβατικής λογικής), ενώ στα νεότερα χρόνια αρνήθηκαν τους κανόνες της συμβατικής λογικής οι σουρεαλιστές και οι ντανταϊστές, ενώ κάποιοι ξεχώρισαν ακριβώς γι' αυτό το στυλ, όπως ο Σαλβατόρ Νταλί.
Αυτούς (πλην του αγ. Φραγκίσκου) τους χαρακτηρίζω "κοσμικούς σαλούς", διότι "κόσμος" = η εκτός χριστιανισμού περιοχή της κοινωνίας. Είναι τα ξαδέρφια των "διά Χριστόν σαλών" και ως τέτοια τα τιμώ και αναγνωρίζω τη μεγάλη αξία της επιλογής τους για την αφύπνιση της κοινωνίας. Ο Νικόλας Α., ο Έτσι, είναι ένας απ' αυτους.
Στις μέρες μας, σαλότητες κάνουν κι άλλοι, όπως ο Τζίμης Πανούσης, ο Θέμος Αναστασιάδης, ακόμα και οι Α.Μ.Α.Ν. (νυν "Ράδιο Αρβύλα"). Άξιος ο μισθός τους - βέβαια ο Νικόλας πέθανε κιόλας βαδίζοντας αυτό το δρόμο, και τούτο γιατί στο τέλος έγινε ένα με αυτό το δρόμο (...).
Προσωπικά εύχομαι να μην πεθάνουν κι άλλοι. Οι παραπάνω που αναφέρω, παρότι μερικές φορές εμφανίζονται ως βλάσφημοι (τον Πανούση βασικά εννοώ), και δυστυχώς με αυτό τον τρόπο μάλλον απομακρύνονται από το Θεό (Του κλείνουν την καρδιά τους), στην πραγματικότητα ο εχθρός που πολεμάνε είναι η υποκρισία.
Επιδιώκοντας την αυθεντικότητα, την ελευθερία και την ειλικρίνεια, ζητούν πράγματα που τα ζητούν και οι ορθόδοξοι χριστιανοί. Ίσως δεν το ξέρουν οι ίδιοι, ίσως δε θα ήθελαν να τους το πει κανείς, αλλά τα αιτήματά τους είναι σοφά & πολύ χριστιανικά (να και μία εκπληκτική ανάλυση του "Μπαγάσα" από το θεολόγο Παν. Φραγκάκο). Και έχουμε αγίους που το κάνουν αυτό ήδη από τον 4ο αιώνα μ.Χ.
Κατά τούτο οι κοσμικοί σαλοί είναι & λίγο "διά Χριστόν σαλοί", χωρίς να το ξέρουν. Στέκονται στην αφετηρία. Ανάλογα με τις συνθήκες και με τη διάθεση της καρδιάς τους μπορεί να κάνουν το βήμα... 
(...) Πέρα από συμβατικότητες, θεσμούς, τυποποιημένες "ηθικές αξίες" κ.τ.λ., υπάρχει ο πιο αντισυμβατικός όλων, ο Θεός: αντί να συντρίψει τους αμαρτωλούς, γίνεται φτωχός κι αδύναμος άνθρωπος και κάθεται να τον βασανίσουν μέχρι θανάτου, για να σώσει κι αυτούς (τους συγχωρεί μάλιστα καρφωμένος στο σταυρό απ' αυτούς). Ναι, είναι ο πιο αντισυμβατικός όλων, ο Θεός: αντί να σου λύσει τα προβλήματα μια και καλή, αφού "μας αγαπάει όλους", σ' έχει και βασανίζεσαι και περιμένει να Του ζητήσεις βοήθεια, για να σου δώσει δύναμη ν' αντέξεις το πρόβλημα, χωρίς να το εξαφανίσει! Επειδή αντέχοντας αυτό το πρόβλημα γίνεσαι άγιος, κι Αυτός αυτό θέλει, να γίνεις άγιος, όχι ανθρωπάκι... Αφήνει το κακό να υπάρχει στον κόσμο, για να σώσει και τους κακούς, τους εγκληματίες, τους εκμεταλλευτές (αρκεί να μετανοήσουν), και μόνο έχει ανοιχτή την πόρτα και καλεί τα θύματα να περάσουν, να τα εφοδιάσει με τη θεία Χάρη Του, που τα κάνει ν' αντέχουν τα πάντα, όπως κι Εκείνος τα άντεξε ως άνθρωπος! Πράγματι, αυτός ο Θεός είναι τρελός - πάντως δεν έχει την τυπική λογική & την τυπική ηθική. Πιο αντισυμβατικός δε γίνεται! Κι όποιος το αντέξει!...

Ευχόμαστε συγχώρεση και ανάπαυση στις αυλές του Κυρίου όλων των αδελφών μας, και εκείνων που κατονομάζονται σ' αυτό το post και όλων των άλλων, πιστών και "απίστων".
Αμήν.
Δόξα τω Θεώ.